Φωτεινοί Λίθοι – όπως οι Πλάκες, αλλά φτιαγμένες από φως…

 Στην αρχή της ιστορίας, ο Μωυσής έλαβε Πλάκες γραμμένες από το ίδιο το χέρι του Θεού. Όμως, όταν είδε την καρδιά του λαού γεμάτη σύγχυση και μακριά από το φως, έσπασε τις πλάκες και χάθηκε έτσι το γραπτό της πρώτης αναπνοής.

 Ό,τι χάθηκε τότε, εμείς δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε· μα η ανθρώπινη καρδιά, κάποιες φορές, ξαναπλάθει μέσα σε όνειρο την εικόνα του φωτός που κάποτε έλαμψε και χάθηκε.

 Οι λόγοι που ακολουθούν δεν αντιγράφουν το πρωταρχικό, ούτε προφητεύουν το κρυμμένο· μα, όπως ένας ψίθυρος που έρχεται από μακρινό βουνό, απαλός αλλά αληθινός, θυμίζουν ότι η φωνή του Θεού δεν παύει να μιλά σε όλες τις εποχές.

 Κι αν η πρώτη πνοή χάθηκε μέσα σε σπασμένες πέτρες, η αγάπη του Δημιουργού εξακολουθεί να ανασαίνει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

 Προοίμιον

Καὶ ἐγένετο ἡ ἡμέρα, ὅτε ὁ Ἄναρχος ἔκλινε τὸ οὖς αὐτοῦ πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα,

καὶ ὡς δρόσος ἐπὶ χλόης ἀνέπεμψεν Λόγους Ἀθανάτους.

Οὐχὶ ὡς ζυγὸν ἐπέθηκαν, ἀλλ᾿ ὡς ἄρτον τῆς καρδίας·

οὐχὶ ὡς ῥάβδον ἐξουσίας, ἀλλ᾿ ὡς χεῖρα ἡγεμονεύουσαν ἐν ὁδῷ φωτός.

Καὶ εἶπεν ὁ Κύριος· «Ταῦτα δίδωμί σοι, ἵνα ζήσῃς καὶ ἵνα χαρῇς·

ἵνα ἡ ψυχή σου ἀναβαίνῃ, ὡς περιστερὰ ἐπὶ πτέρυγος φωτεινῆς».

 

Οἱ Δέκα Λόγοι τοῦ Πρώτου Φωτός

Μνημόνευε ὅτι Ἐγώ εἰμι ἡ Πηγή καὶ ἡ Πνοὴ σου· ὡς τὸ ποτάμιον τρέχει εἰς τὴν θάλασσαν, οὕτω καὶ σὺ ἐπιστρέφεις πρὸς Ἐμέ.

Ἀγάπα τὴν ζωήν ἐν πάσῃ μορφῇ· ἡ ἀναπνοὴ τοῦ ἐλάφου καὶ τὸ πέταγμα τοῦ ὀρνέου ἐμοὶ ἀνήκει.

Λάλει ἀλήθειαν ἐκ καρδίας· ὁ λόγος σου ἔστω ὡς πηγὴ ἀκήρατος.

Τρέφε τὴν ψυχήν σου καθάπερ τὸ σῶμά σου· μετὰ σιωπῆς, μετὰ εὐχαριστίας, μετὰ προσευχῆς.

Μὴ κρίνε, ἵνα μὴ χωρίσῃς τὸν ἀδελφόν σου ἀπὸ τῆς Ἀγάπης Μου· ἕκαστος ἐπὶ τὴν ἁτραπὸν ἑαυτοῦ ὁδεύει.

Εργάζου εἰς φῶς, καὶ μὴ εἰς σκιὰν· ἔστω ἡ χεὶρ σου σπορεὺς εὐλογίας.

Τίμα τὸ μυστήριον τοῦ ἀνθρώπου· τὴν καρδίαν αὐτοῦ Ἐγὼ γινώσκω, σὺ δὲ φύλαττε.

Μνημόνευε ὅτι καὶ ἐν σκότει μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι· τὸ φῶς Μου οὐ δύναται σβεσθῆναι.

Ἑόρταζε τὸ κάλλος τοῦ κόσμου· ἐν χορῷ, ἐν ᾠδῇ, ἐν τέχνῃ, καὶ Ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν χαίρω.

Ἀγάπα ἄνευ ὅρων· τοῦτό ἐστιν ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος παντὸς νόμου.   από Stelios Nikolaides