Μετά τον φωτισμό, την συνάντηση με την χάρη και την χαρά, η άσκηση των χαρισμάτων

Επτανήσου, 13.1.2013

Είμαστε στην Κυριακή μετά τα Φώτα. Δεν είναι τυχαίο που η Εκκλησία  ονομάζει τον σημερινό ευαγγελικό λόγο «Αφετηρία της αιώνιας ζωής». Φτάσαμε μέχρι εδώ περνώντας μέσα από την μεγάλη δυσκολία τον Δεκέμβριου (21.12.2012). Είχαμε εντούτοις την διαβεβαίωση του Ραφαήλ ότι θα μας βοηθήσει. Έτσι ξεπεράσαμε κάτι που ούτε υποπτευόμαστε το μέγεθος του! Έγινε χωροχρονική μετάθεση της Γης! Και η 22^η Δεκεμβρίου ξημέρωσε σαν μια ακόμα όμορφη μέρα! Οι περισσότεροι είπαν πως δεν έτρεχε δα και τίποτα, ήταν απλώς κινδυνολογία. Όσοι όμως γνωρίζουν, γνωρίζουν πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Αναμετρηθήκαμε με ένα από τα κύματα για τα οποία είχαμε προειδοποιηθεί και αναμέναμε. Ο τρόπος που σταθήκαμε και στεκόμαστε και αυτή την στιγμή -αφού χρόνος δεν υπάρχει- θα κρίνει και την έκβαση των επομένων κυμάτων που έρχονται, καθώς και το αν ο Θεός θα παρέμβει εξίσου. Αυτό δεν το λέω απειλητικά. Απλώς σας ενημερώνω, αφού μας έχει ειδοποιήσει ο Ραφαήλ. Ας δούμε, λοιπόν, ο καθένας αν στέκεται στο σημείο του εαυτού του το άγιο, αν στέκεται στο κέντρο του, εν Θεώ, ώστε να καταθέσει την πνευματική του δύναμη ως ασπίδα υπέρ του ανθρώπου. Μετά τα Φώτα, λοιπόν! Από την διάσωση μας από τον Ραφαήλ ήρθαμε στα Χριστούγεννα: μας ζητήθηκε να γεννηθούμε! Και μας ειπώθηκε ο τρόπος: να καταθέσουμε αυτό το πολύτιμο δευτερόλεπτο που επιμένουμε να μην καταθέτουμε! Είμαστε τόσο τσιγκούνηδες, παρόλο που ο Θεός μας δίνει άπειρο χρόνο! Αυτό το απόλυτο όμως που μας ζητάει, δεν το καταθέτουμε! Ή το καταθέτουμε με δόσεις, με όρους, κ.λπ. Εύχομαι να το καταθέσουμε όλοι! Όσο έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου. Και μάλιστα να το καταθέσουμε έγκαιρα, ώστε να είμαστε χρήσιμοι στον κόσμο! Γιατί αν το καταθέσουμε το τελευταίο λεπτό πριν φύγουμε από την Γη, θα διασώσουμε μεν την ψυχή μας, αλλά δεν θα έχουμε συνεισφέρει σε όλα εκείνα για τα οποία ήρθαμε να πράξουμε υπέρ του ανθρώπου. Και όταν λέμε «υπέρ του ανθρώπου», εννοούμε πάντοτε την συνεισφορά μας στο τέλος του πόνου! Τίποτα λιγότερο από αυτό! Ο Ραφαήλ είναι παρών με το δώρο της Αειζωίας, και περιμένει τις συνειδήσεις που θα το υπογράψουν για να γίνει πραγματικότητα στα γήινα όντα. Έχουμε αυτή την ευθύνη για τον εαυτό μας και τον κόσμο!

Μετά τα Χριστούγεννα, την γέννηση, ήρθαν τα Φώτα, τα  προσωπικά μας Θεοφάνεια μέσα από τα Θεοφάνεια του Χριστού, η συνάντηση μας, δηλαδή, με την χάρη. Αφού αυτό είναι τα Θεοφάνεια: συνάντηση με το Άγιο Πνεύμα και επισφράγιση της εσωτερικής μας Χριστότητας. Γιατί ο Χριστός φανερώθηκε με την γέννηση του και φανερώθηκε εκ νέου με την βάπτιση του, καθώς τα σημεία του ουρανού τον ομολόγησαν μέσα από το Μυστήριο της φανέρωσης της Αγίας Τριάδας.

Ερχόμαστε τώρα στο μετά τα Φώτα, μετά την φώτιση, να δούμε την απαρχή της αιώνιας ζωής, αφού για αιώνια ζωή μιλάμε μετά την συνάντηση μας με την χάρη! Αυτή είναι η απαρχή: είτε συλλογικά είτε ατομικά. Η ανθρωπότητα συναντήθηκε με την χάρη μέσα από τον Χριστό! Αυτό έγινε εφάπαξ. Λέει ο Παύλος σήμερα ότι ο Χριστός διέσχισε τους ουρανούς «αναβάς εις ύψος», έως του θρόνου του Θεού, και εκεί έδωσε «δόματα» στους ανθρώπους, δώρα, δηλαδή, αιχμαλωτίζοντας την αιχμαλωσία. Εκείνο που τυραννά τον άνθρωπο και τον καθιστά αιχμάλωτο, δέσμιο, ανελεύθερο, ο Χριστός το αιχμαλώτισε με την ενανθρώπιση του, την κάθοδο στον Άδη και στην συνέχεια την άνοδο του στους ουρανούς. Το πώς διέσχισε ο Χριστός τα έγκατα των εγκάτων που ήταν ο Άδης, και έφτασε στο ύψιστο σημείο, στα άγια των αγίων της Τριαδικής υπόστασης του Θεού όπου και κάθισε εκ δεξιών του Πατέρα του, είναι κάτι το συνταρακτικό! Έφερε τον Άδη στο φως. Αποκατέστησε τον άνθρωπο, και αυτή την αποκαθαρμένη και χαριτωμένη πλέον ανθρώπινη φύση την παίρνει μαζί του, αφού την «φόρεσε» ως άνθρωπος ενσαρκωμένος στην Γη. Κάθεται πλέον στον ουράνιο θρόνο  του με την ανθρώπινη φύση μαζί. «Ασώματος γαρ κατελθών μετά σαρκός ανελύληθεν».  Αυτό είναι ένα σημείο της υπέροχης ορθόδοξης θεολογίας που μας λέει πολλά. Το ασώματο, το ασύλληπτο, κατέρχεται στην Γη, γίνεται άνθρωπος, λαμβάνει σώμα δίνοντας εμφάνιση στο μυστήριο της ενανθρώπισης. Ο Χριστός νικά καθ’ ολοκληρίαν τον Εωσφόρο, απόλυτα, ολοσχερώς ως άνθρωπος, με όχι μεγαλύτερα όπλα από όσα έχει καθένας από μας: με την δυνατότητα που καθένας από μας έχει να ταυτιστεί με τον Θεό  και να χρησιμοποιήσει την δύναμη που μας εκχωρεί. Ο Χριστός το έκανε πρώτος! Και αποκαλείται παραδόξως «Ο πρωτότοκος των νεκρών». Ο Χριστός νεκρός; Πρωτότοκος των νεκρών; Ο Ιησούς, δηλαδή, ο ενσαρκωμένος Υιός, δεχόμενος να σταυρωθεί, πήρε πάνω του όλη την σφοδρότητα της επίθεσης του Εωσφόρου, δέχτηκε να εκτεθεί σε κάθε μορφής πόνο, και παρέμεινε με τον Πατέρα του με την αδιασάλευτη βεβαιότητα της Παρουσίας του Θεού και της ενότητας του μαζί του! Αυτό είναι τόσο συνταρακτικό που σχεδόν μας εκμηδενίζει βλέποντας την δική μας απιστία, αβεβαιότητα και αστάθεια, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές. Γιατί όταν όλα είναι καλά, ο άνθρωπος μπορεί να λέει πως πιστεύει, πως αγαπάει τον Θεό, πως κάνει το θέλημα του. Όταν όμως έρχεται η δύσκολη στιγμή, η δοκιμασία, η περίσταση για να αποδείξει την πίστη του, να καταθέσει δηλαδή την βεβαιότητα του για το αίτημα που απευθύνει στον Θεό, τότε το μόνο που θέλει ο άνθρωπος είναι να πατήσει ένα κουμπί και να πραγματοποιηθεί αυτό που ζητά. Δεν αντέχει να δει την δική του ευθύνη. Κάθε αίτημα προς τον Θεό ενέχει την προσωπική ευθύνη του αιτούντος. Αυτός που αιτεί είτε για τον εαυτό του είτε υπέρ άλλου, δεν εναποθέτει απλώς, αλλά καταθέτει και ο ίδιος την πίστη και την βεβαιότητα του. Αν το αίτημα του το συνοδεύει η σύγχυση και η απιστία, και απλώς ζητά να γίνει το θαύμα γιατί δεν αντέχει άλλη έκβαση, τότε δεν το δικαιούται. Παρόλα αυτά η χάρη του Θεού είναι τεράστια καθώς και η αγάπη του προς τον άνθρωπο. Ο Ζων Θεός, ο Χριστός, είναι ο κύριος της ζωής και του θανάτου. Και αυτό που θέλει είναι να ζήσει ο άνθρωπος! Όσο δεν υπογράφει το τέλος του πόνου, να λήξει δηλαδή οριστικά η τραγικότητα του θανάτου, υφίσταται και είναι μέσα σ’ αυτό τον κύκλο της φθοράς. Ο Χριστός εντούτοις θέλει για κάθε ψυχή την οδήγηση της σε ασφαλές υπαρξιακό σημείο που να είναι συμβατό με την δόνηση της ζωής στα μη πτωτικά επίπεδα, και άρα να ζήσει. Πάντοτε υπογράφει υπέρ της ζωής! Εμείς ζούμε την χάρη του Ραφαήλ μέσα από την οποία έχουμε δει μεγάλα θαύματα, και γι’ αυτό τον επικαλούμαστε γνωρίζοντας την δύναμη του. Αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει καθένας να δει πού στέκεται με την ψυχή του, με τον εαυτό του, και να συνηχήσει με την θέληση του Θεού. Να νικήσει τον «σατανά» ο οποίος, όπως έχουμε πει, δεν είναι ένα τέρας που μας φοβερίζει, αλλά οι ενάντιες προς την ζωή, προς την χαρά και την πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου δυνάμεις και επήρειες, τις οποίες οικειοθελώς υφίσταται. Ενώ τουλάχιστον από ελεύσεως Χριστού είναι ελεύθερος να τις αποτρέψει. Ερχόμαστε, λοιπόν, στο μετά τα Φώτα, την «δια θείας εκλάμψεως και ενυποστάτου φωτισμού της καρδίας υπερφυσική γνώση του Υιού του Θεού». Ο Ραφαήλ μας λέει ότι το ζήτημα δεν είναι να αλλάξουμε κάτι εμείς! Εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα! Τόσες προσπάθειες που έχουμε κάνει από την μέρα που γεννηθήκαμε, τόσο που οι άλλοι προσπάθησαν να μας αλλάξουν, τόσες θεωρίες που ακολουθήσαμε -πρακτικές, ασκήσεις κ.λπ.-, γιατί δεν μας άλλαξαν; Ο Ραφαήλ μας λέει, ό,τι πιο βολικό γίνεται: πως δεν χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι! «Μην κουράζεστε! Γιατί αυτό που παίζεται δεν μπορεί να το αλλάξετε εσείς! Δεν μπορείτε να το αλλάξετε ως εγώ. Ούτε τα ελαττώματα σας καν μπορείτε να αλλάξετε, ούτε τα πάθη και τις κακίες σας! Δεν μπορείτε να αλλάξετε τίποτα!» Ο άνθρωπος δεν αλλάζει! Ο άνθρωπος χαριτώνεται! Τι σημαίνει να χαριτωθώ; Να συναντηθώ με την θεία χάρη, την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και πώς γίνεται η συνάντηση αυτή; Όχι με τις προσπάθειες του εγώ να ευπρεπιστεί -όχι πως είναι κακό, μακάρι να είμαστε ευπρεπείς και ευγενείς ακόμα και στα πάθη και τα λάθη μας, τουλάχιστον από σεβασμό προς τους άλλους. Δεν παίζεται όμως εκεί το ζήτημα, αλλά στο «δευτερόλεπτο»!  Είναι εκτός χρόνου ούτως ή άλλως αυτό που παίζεται! Παίζεται στο νανοδευτερόλεπτο -ούτε καν δευτερόλεπτο- της συνάντησης μας με το απόλυτο! Το εγώ μπορεί να ζητάει απόλυτα πράγματα -να μην πονά, να είναι ευτυχισμένο, να μην πεθάνει- αλλά δεν μπορεί να υποστηρίξει κάτι απόλυτα, αφού το ίδιο είναι σχετικό και βρίσκεται μέσα στην διττότητα. Γι’ αυτό ενώ αιτεί, ταυτοχρόνως υποσυνείδητα υπονομεύει το αίτημά του με κάθε τρόπο! Αυτό που ζητάς, ο ίδιος εσύ, το σαμποτάρεις! Ο σαμποτέρ είναι μέσα σου! Αυτό που υπονομεύει την υγεία, την χαρά, την ευτυχία, την αθανασία σου, δεν είναι άλλο από τον εαυτό σου! Και ενώ λογικά, «συνειδητά», λέμε πως θέλουμε την υγεία και την χαρά, την δική μας και του κόσμου, υποσυνείδητα είμαστε αυτοκατα-στροφικοί αλλά και καταστροφικοί για τους άλλους, στον βαθμό που τους εμπλέκουμε στα ψυχολογικά μας παιγνίδια! Και διέξοδος δεν υπάρχει! Αυτές είναι διαπιστώσεις επαλη-θεύσιμες, λίγη προσοχή να δώσει κανείς στα δρώμενα. Οι γιατροί το γνωρίζουν, διαπιστώνοντας καθημερινά πόσο εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο η ίαση του, καθώς και το γεγονός ότι κάθε «ψυχότυπος» προκαλεί συγκεκριμένες ασθένειες -πράγμα που έχει μελετηθεί και είναι ενδιαφέρον να το δει κανείς. Άρα αφού με τον νου αρρωσταίνουμε, δεν μπορούμε με τον νου να θεραπευτούμε. Δεν μπορεί αυτό που μας αρρωσταίνει να μας θεραπεύσει. Παίζεται κάτι που δεν μπορεί να το ελέγξει ο νους, γι’ αυτό νιώθει ανασφάλεια, γι’ αυτό «εφευρίσκει» σχήματα που τον ξεπερνούν προκειμένου να πιαστεί απ’ αυτά. Παραμένει όμως άνθρωπος μέσα στον νου του! Όλο αυτό που δημιουργεί για να μη φοβάται είναι ο Θεός του νου του, δικό του δημιούργημα που επικαλείται σαν τοτέμ, στο οποίο αποδίδει απόλυτες ιδιότητες. Επειδή όμως είναι ιδεολόγημα του νου και όχι ο Ζων Θεός, δεν είναι αποτελεσματικό. Και την ίδια ώρα που το επικαλείται, την ίδια ώρα το αρνείται με χιλιάδες υποσυνείδητους τρόπους! Το ίδιο του το ιδεολόγημα-τοτέμ. Αυτό φαίνεται στις δύσκολες στιγμές, σε μια αρρώστια, έναν θάνατο. Η αποσάρκωση, εξάλλου, που εμείς θεωρούμε ως απόλυτη καταστροφή, είναι απλώς η στιγμή που η ψυχή αλλάζει επίπεδο για να συνεχίσει την διαδρομή της αλλού, σύμφωνα με την Θεία Πρόνοια. Φυσικά ο Θεός μπορεί να παρέμβει μέσα από μια ισχυρή επίκληση, όμως το αίτημά μας πρέπει να αντιστοιχεί και στην συνείδησή μας, ή τουλάχιστον στην «υπογραφή» μας! Δεν μπορείς να ζητάς κάτι απέναντι στο οποίο απιστείς. Πώς  ζητάς το θαύμα του Ραφαήλ, ενώ δεν πιστεύεις σ’ αυτόν! Πώς  να σε θεραπεύσει κάτι στο οποίο δεν πιστεύεις εσύ ο ίδιος; Απλώς ζητάς, μπας και κάτι γίνει και απ’ αυτή την μεριά του «Θεού». Ο άνθρωπος αντί πινακίου φακής αποποιείται τα πρωτοτόκια, τα βασιλικά του δικαιώματα της Υιότητας. Η Χριστότητά μας εξαρτάται από κάτι τόσο ανεπαίσθητο, τόσο αδιόρατο για τον νου, που γι’ αυτό και του διαφεύγει! Το αναζητά και το σκέφτεται πιο πολύπλοκα, πιο σύνθετα, πιο οδυνηρά για τον ίδιο, δημιουργεί αυτοματαιώσεις, το εμποδίζει με χιλιάδες τρόπους, ενώ είναι πολύ απλό: έχει γεννηθεί με αυτό! Όλο το ζήτημα είναι να συναντηθεί μαζί του. Είναι συνάντηση ο Θεός! Συνάντηση με το απόλυτο! Είναι  συνάντηση η χάρις! Αυτή την συνάντηση καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε. Να συναντηθούμε με την χάρη του Θεού, αυτήν που θα μας ανακαινίσει. Το ζητούμενο δεν είναι καλύτερη διευθέτηση της ζωής μας όπως την γνωρίζουμε τώρα. Συνάντηση με την χάρη σημαίνει ότι σηκωνόμαστε πάνω από την Γη, στον αέρα. Δεν είμαστε πλέον υποκείμενοι στην βαρυτικότητα αυτού του επιπέδου, στην βαρυτικότητα του νου. Όσο είσαι μες στο νου, όσο σκέφτεσαι, ακόμα και αν οραματίζεσαι τα υψηλότερα πράγματα, ακόμα κι αν θεωρείς ότι τα δικαιούσαι, όσο είσαι μέσα στο βασίλειο του νου υφίστασαι την βαρυτικότητα εκείνη που δεν σου επιτρέπει να συμμετέχεις σε μη υλικές πραγματικότητες. Υπάρχουν φυσικά όρια! Είσαι μέσα στα όρια του νου σου, μέσα στα όρια του επιστητού που είναι προβολή του συλλογικού νου. Γι’ αυτό και έχει όρια! Όταν λοιπόν λέμε «Χριστός», δεν εννοούμε έναν ακόμα θρησκευτικό ηγέτη, ούτε ένα φωτισμένο ιστορικό πρόσωπο που έδωσε χρήσιμα πράγματα στην ανθρωπότητα. Μιλάμε για την δύναμη του Θεού που χώρισε την ιστορία του κόσμου στο πριν και το μετά την έλευση της, στον προ του Χριστού και μετά τον Χριστό κόσμο, οριοθετώντας την εποχή πριν την χάρη και μετά την χάρη που ο Χριστός έφερε στην Γη. Αυτό δεν σημαίνει πως απωλέστηκαν οι ψυχές που είχαν ζήσει μέχρι τότε και ήταν αγαθές. Αφού δεν υπάρχει χρόνος, ο Χριστός τις συνάντησε! Ο Χριστός εκτός χρόνου συναντά ό,τι είναι να συναντήσει! Αυτό που εμείς γνωρίσαμε ως ιστορικό δρώμενο με την ενσάρκωση του Χριστού στην Γη, χαράζει μια χρυσή γραμμή ανάμεσα σε ένα πριν και ένα μετά. Βλέπουμε το πώς ήταν ο κόσμος πριν και μετά. Θα πείτε ότι χάλια είναι και μετά από 2.000 χρόνια! Αυτό δεν θα το κρίνουμε από την πλειοψηφία των ανθρώπινων συνειδήσεων επί της Γης αλλά από το τι επέτρεψε ο Χριστός έκτοτε να εμφανιστεί στην Γη, με αποκορύφωμα την παρουσία του αρχάγγελου Ραφαήλ στις μέρες μας. Ο Χριστός νικώντας ως άνθρωπος τον θάνατο, έσπασε τις Πύλες του Άδη. Η Ανάσταση του Χριστού άνοιξε την αναστάσιμη προοπτική του ανθρώπου! Οι ψυχές μπορούν πλέον να συναντηθούν με τον Θεό και να αποκατασταθούν. Είναι συνταρακτικό ότι ο Χριστός πήρε μαζί του την ανθρώπινη φύση αποκαταστημένη, αποκαθαρμένη, χαριτωμένη. Δεν επέστρεψε απλώς ως εκείνο το οποίο ήταν πριν κατέλθει. Κατήλθε, έλαβε την ανθρώπινη φύση, την εξαγίασε και την εγκαθιστά στον θρόνο του ως Υιός Θεού. Εσχατολογικά αυτό έχει ήδη γίνει! Εμείς καλούμαστε να βάλουμε  σ’ αυτό την προσωπική μας «υπογραφή» -για τον εαυτό μας και τον κόσμο. Να ομολογήσουμε αυτό που έκανε ο Χριστός και να το υπογράψουμε! Εκείνος το έκανε! Ο άνθρωπος έχει αποκατασταθεί εσχατολογικά! Εκτός χρόνου! Ο σατανάς έχει νικηθεί ολοσχερώς από τον Χριστό! Όλη η εναντίωση προς την ζωή, προς την χάρη και την ευλογία της ζωής, προς την αναβλύζουσα κατάσταση της ιλαρότητας του φωτός, έχει κατατροπωθεί από τον Χριστό. Ο δρόμος είναι ανοιχτός για μας, με τις ευνοϊκότερες πνευματικά συνθήκες, τις οποίες όμως δεν βλέπουμε και δεν αξιολογούμε γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς Χριστό, όπως δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η ζωή μας -ημών εδώ- χωρίς τον Ραφαήλ, ο οποίος είναι άμεση παρουσία θεϊκής Δύναμης. Όμως πραγματικά το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να έχουμε ευγνωμοσύνη για όλα τα δώρα της ζωής που άνοιξε ο Χριστός για μας. Να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να τα λάβει. «Ο καταβάς αυτός εστί και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών ίνα πληρώσει τα πάντα» Και αυτός, συνεχίζει ο Παύλος, έδωσε το χάρισμα των αποστόλων, των προφητών, των ευαγγελιστών, των ποιμένων και των διδασκάλων. Δόθηκε, λέει, σε καθέναν από μας η χάρις κατά το μέτρο της δωρεάς του Χριστού. Ας ανοίξουμε λοιπόν τα δώρα που είναι για μας! Σε άλλα χωρία αναφέρονται οι αρετές που προσδίδει το Άγιο Πνεύμα, εδώ κατονομάζονται οι πνευματικοί ρόλοι, η πνευματική αποστολή. Ο Χριστός με την κάθοδο του στο έσχατο σημείο και την άνοδο του στο ύψιστο, πλήρωσε κάθε κενό. Δεν άφησε σημείο που να μη γεμίσει η παρουσία του. Είναι πλήρης πλέον ο κόσμος. Δεν υπάρχει ίχνος από την αρχαία Πτώση. Πλήρης η αποκατάσταση. Θυμάμαι τον Ηλία μου, αυτόν τον συνταρακτικό συροκρητικό δερβίση, που μου έλεγε: «Μαρία μου, ο Χριστός φως είναι! Φως! Ένα αγριοπαράξενο φως από τση εφτά πατωσές τση γης ως τση εφτά πατωσές του ουρανού!» περιγράφοντας ακριβώς την διαδρομή από τον Άδη ως τα Άγια των Αγίων. Αυτή την διαδρομή που μόνο το Φως του κόσμου, ο Λόγος, ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, διένυσε: το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που δέχτηκε να ενσαρκωθεί εδώ και να πάρει πάνω του την γήινη εκτροπή ώστε να εξαγιάσει τον άνθρωπο. Να θυμόμαστε πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει, αλλά χαριτώνεται! Ας καταθέσουμε, λοιπόν, την θέληση και την βεβαιότητα μας πως θα συναντηθούμε με την χάρη του Θεού. Όλη μας η ζωή είναι γι’ αυτή την συνάντηση. Γι’ αυτό εξάλλου μας δίνει τόσο χρόνο! Μακάρι να γίνει εγκαίρως ώστε να είμαστε χρήσιμοι στους συνανθρώπους μας ως πολεμιστές του φωτός στον αόρατο πόλεμο που ετεροχρονισμένα υφιστάμεθα, καθόσον ο νους ζει παρελθόν-παρόν- μέλλον. Ενώ θα μπορούσαμε ακαριαία, αν συνηχούσαν οι ανθρώπινες συνειδήσεις, να βρεθούμε στην Χριστική κατάσταση της Επαναφοράς, και να τελειώσουν όλα! Αυτό, εντούτοις, μπορούμε να το κάνουμε ατομικά. Για την συλλογική Επαναφορά χρειάζονται οι αντίστοιχες «υπο-γραφές», τουλάχιστον από την κρίσιμη, κατά την κρίση του Θεού, μάζα της ανθρωπότητας. Η υπογραφή της Χριστότητας ανοίγει τα δώρα, με πρώτο το υπεσχημένο από τον Ραφαήλ: την Αειζωία. Μη διώχνουμε τα δώρα του Θεού! Με τον νου δεν τα βγάζουμε πέρα! Δεν υπάρχει έξοδος! Όπου και να κινηθεί ο νους υπάρχουν όρια. Ο Χριστός διέρρηξε τα όρια! «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι!» Η εξ Αγίου Πνεύματος Γέννηση και η Ανάσταση του διέρρηξαν τα φυσικά όρια. Άνοιξαν αυτό που ο νους αποκαλεί «θαύμα». «Θαύμα» αποκαλεί η ανοησία του νου εκείνο με το οποίο ο άνθρωπος ήταν ενωμένος πριν από την Πτώση του. Αυτό που του ήταν δεδομένο: η ροή του μέσα στο Όλο πράγμα. Αυτό ο νους το ζει ως θαύμα. Καλείται, λοιπόν, να ομολογήσει και να  ενστερνιστεί την αναίρεση των φυσικών ορίων με την παρουσία του Χριστού, και στην συνέχεια των αποστόλων και όλων των Χριστοφόρων όντων, με αποκορύφωση την δράση του Ραφαήλ στις μέρες μας. Όσο στριμώχνεται ο νους, βρίσκεται μπροστά στο πρόβλημα του: τα όρια, τα φυσικά όρια που δεν μπορεί να ξεπεράσει παρά μόνο αν σηκωθεί από την βαρυτικότητα του τρόπου με τον οποίο σκέφτεται! Να σηκωθεί ο άνθρωπος ένα πόντο από την Γη, να νικήσει δηλαδή την βαρυτικότητα του νου. Δεν μπορεί με τον νου του να πάει πουθενά έξω από το Matrix! Δεν μπορεί να συναντήσει τον Θεό! Δεν μπορεί να συναντήσει τον εαυτό του! Με τον νου δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα! Απλώς, όσο πιο καλλιεργημένος είναι ο νους, τόσο πιο παγιδευμένος είναι, διότι μέσα στην αυταρέσκεια του αρνείται να δει πως δεν μπορεί να σηκωθεί πάνω από την Γη! Δεν μπορεί να σταθεί στον αέρα! Δεν μπορεί να πετάξει! Γειωμένος, προσπαθεί να διευθετήσει τα πράγματα: ζωγραφίζει στο κελί του φτερούγες ελευθερίας! Το σκάφος του νου έτσι όπως λειτουργεί, δεν μπορεί να απογειωθεί, δεν μπορεί να μας πάει πουθενά. Η Χριστότητα είναι η θεία Λειτουργία του νου! Η μόνη που μας επιστρέφει τα φτερά μας! Διαφορετικά ο νους νικιέται από την εντροπία: την αρρώστια και τον θάνατο που ο ίδιος συντηρεί. Το μόνο που νικά τον θάνατο είναι η χάρις! Η χάρις είναι ένας άλλος κόσμος στον οποίο μας άνοιξε ο Χριστός πρόσβαση. Αυτή την στιγμή για μας που βρισκόμαστε εδώ, υπάρχει ανοιχτή μια Πύλη που λέγεται Ραφαήλ, και μας δίνεται η ευκαιρία, αν θέλουμε, να ξεφύγουμε από την βαρυτική δύναμη του κόσμου τούτου και να ζήσουμε μια άλλη κατάσταση η οποία ούτε περιγράφεται, ούτε ερμηνεύεται, ούτε συνταγή υπάρχει γι’ αυτήν. Αν υπήρχε εξάλλου συνταγή, θα την είχε ακολουθήσει ο άνθρωπος. Νύξεις υπάρχουν! Το ζήτημα είναι να προσέλθουμε και να την ζήσουμε. «Γεύσασθε και ίδετε!» Πρέπει να την γευτείς! Να το ζήσεις. Είναι σαν να σου περιγράφουν το μέλι χωρίς ποτέ να το έχεις δοκιμάσει. Αν το ζήσεις μια φορά, θα σε καταδιώκει έως τέλους. «Ο Θεός σε ποθεί έως φθόνου»! Δεν γλιτώνεις από τον Θεό! Λίγο να γευτείς την κατάσταση αυτή της πληρότητας που δεν έχει πόνο, την ευλογημένη ροή με το Όλο πράγμα, δεν αντέχεις να ζεις χωρίς αυτήν! Είναι ακατανίκητη η ανάγκη να είσαι μέσα της! Η χάρις θα μας συναντήσει την στιγμή που θα αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι να συναντήσουμε το απόλυτο μέσα μας! Δεν γίνεται με τις εκπτώσεις του νου ούτε με προϋποθέσεις, ούτε με διαπραγματεύσεις, ούτε με πείσματα, εμμονές, αιτιάσεις και αυτοκαταστροφή. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος γνωρίζει την θνητότητα του, φοβάται φρικτά τον θάνατο, και προσπαθεί να δημιουργεί υποκατάστατα ώστε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, η οποία όμως διαρκώς του τρίζει τα δόντια… Και αντί να κάνει το πιο απλό, κάνει το πιο πολύπλοκο, εκείνο που δεν τον οδηγεί πουθενά. Και λέει ο Χριστός: «Γίνετε σαν τα παιδιά! Αυτών είναι η Βασιλεία των Ουρανών!» Ένα παιδί κάνει την σκανταλιά του και συνεχίζει να παίζει! Είναι εκπληκτικό πώς πράττει ένα παιδί! Ο Αδάμ και η Εύα είχαν την φαεινή ιδέα πως η πράξη τους τους διαχώρισε από τον Θεό! Από αυτή την φαεινή τους ιδέα υποφέρουμε έκτοτε! Μια πράξη παιδική -αν δεν παρενέβαινε ο νους- σταθεροποιήθηκε μέσα από τον νου ως αποχωρισμός από την ενότητα! Τότε ο Αδάμ και η Εύα ήταν αθάνατοι, ό,τι σκέφτονταν γινόταν πραγματικότητα. Σκέφτηκαν, λοιπόν, πως ο Θεός είναι απέναντι και θα τους τιμωρήσει! Από την στιγμή που τον είδαν απέναντι, ξεκίνησε η «Πτώση». Ένιωσαν ντροπή για την γύμνια τους, είδαν ένοχο ο ένας τον άλλον, πήγαν να κρυφτούν κ.λπ. Βλέπουμε την αναλογία με τις καταστάσεις που ζούμε έκτοτε. Μόνο αν το δούμε σε ό,τι μας αφορά έχει εξάλλου χρησιμότητα να το κουβεντιάζουμε. Ό,τι λάθος κι αν γίνει, ό,τι αμαρτία ή αστοχία, κάνουμε τον σταυρό μας και συνεχίζουμε! Εφόσον ο Θεός δεν μας αφαιρεί την ζωή ακαριαία αλλά ξημερωνόμαστε στο φως της καινούργιας ημέρας, είναι κρίμα αυτό που δεν μας χρεώνει ο Θεός να το χρεώνουμε εμείς στον εαυτό μας! Και μάλιστα τόσο ύπουλα! Ο άνθρωπος είτε θα πει «δεν υπάρχει Θεός, δεν έχω κανέναν ανάγκη, κάνω ό,τι μπορώ κι όπου με βγάλει», είτε θα πει «υπάρχει Θεός και είναι υποχρεωμένος να με βγάζει από κάθε δυσκολία!» Εντέλει η μόνη του δυσκολία είναι να δει την δική του δύναμη, την δύναμη που ο Θεός του έχει δώσει. Ένα ον πανίσχυρο έχει αυτο-συρικνωθεί, και κάτω από τις ενάντιες επήρειες διαρκώς εξασθενεί. Δεν ασκεί την δύναμη την οποία εγγενώς εμπεριέχει! Δεν χρησιμοποιούμε τα όπλα μας! Βγαίνουμε σε έναν πόλεμο -που ούτε καν τον βλέπουμε- με την απόχη για πεταλούδες, όπως ο Γούντι Άλλεν στον «Ειρηνοποιό». Ούτε καν αντιλαμβανόμαστε ότι μαίνεται ένας αόρατος πόλεμος τον οποίο υφιστάμεθα, και στον οποίο μπορούμε να πάρουμε θέση ισχυρή και αποτελεσματική. Και αφήνουμε τον χρόνο μας να κυλάει σε ελάσσονα προσπάθεια, μέσα στα όρια του νου. Ο νους όμως θα σκοντάφτει πάντοτε στα όρια του! Με τον ίδιο τρόπο που η επιστήμη σκοντάφτει μπρος στον αιθερικό κόσμο, του οποίου την ύπαρξη αντιλαμβάνεται ως εκ των αποτελεσμάτων της αλλά δεν μπορεί να τον αγγίξει, αφού δεν είναι υλικός. Αδυνατούν, εντούτοις, να κάνουν την παραδοχή πως υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος νοήμων, τον οποίο αγνοούν, και από τον οποίο πηγάζουν τα αίτια των φαινομένων που εδώ μελετούν. Ο άνθρωπος, όσο ο νους του λειτουργεί με γραμμικό τρόπο, θα είναι πάντοτε αντιμέτωπος με τα όρια του! Αντιμέτωπος με τα φυσικά όρια. Πάντοτε θα πονά. Και είτε επαναστατεί και εξαγριώνεται, είτε παραιτείται, το μόνο που κάνει είναι να χάνει την ζωή του, τις δυνάμεις του, να τον εξαντλεί ο Εωσφόρος! Εάν μάλιστα είναι ον της Αποστολής ακόμα χειρότερα, γιατί τον καθυστερεί αποστερώντας τις δυνάμεις του από το μεγάλο Έργο της προστασίας των αδυνάτων -ας το πούμε έτσι. Διότι υπάρχουν οι πιο αδύναμοι και οι πιο ισχυροί στον πνευματικό αγώνα. Μέσα στο μυστήριο της ενότητας οφείλουμε να αποδίδουμε το μέγιστο των δυνάμεων μας. Η προσευχή μας ας μην είναι ένα θρησκευτικό καθήκον ή απλώς ευσεβής πόθος, αλλά κατάθεση βεβαιότητας.  Τότε είναι προσευχή! Μέχρι τότε είναι απλώς ευχή! Ευχόμαστε να μην πεθάνουμε, αλλά θα πεθάνουμε αν δεν κάνουμε κάτι! Παρά να καταριέσαι, βεβαίως, καλύτερα να εύχεσαι, αφού υπάρχουν και αυτοί που καταριούνται! Δεν είναι όμως αυτό προσευχή. Προσευχή σημαίνει «καταθέτω την βεβαιότητα μου πως ο Θεός είναι ισχυρότερος από τον σατανά!» Όταν φοβόμαστε, όταν αμφιβάλλουμε, είναι σαν να λέμε στο σύμπαν «εμπιστεύομαι τον σατανά περισσότερο από τον Θεό!» Αυτό ακούγεται στο σύμπαν από τα μεγάφωνα της γης! Αναλογιστείτε τι μηνύματα παίρνει  ο αόρατος κόσμος από τις σκέψεις των ανθρώπων στην Γη! Ασύλληπτο! Το πώς συγκρατείται το πράγμα έστω και έτσι, είναι εξ αιτίας της δράσης των όντων εκείνων που διατίθενται υπέρ του ανθρώπου. Ας επαναξιολογήσουμε την ζωή μας -όχι μέσα από την προοπτική του πώς να την κάνουμε πιο ευχάριστη για μας, αλλά στο υπαρξιακό της βάθος: αυτό που θα κρίνει την τύχη της ψυχής μας και του κόσμου. Εύχομαι να συναντηθούμε με την χάρη και να διαρρήξουμε κι εμείς προσωπικά τα όρια που πρώτος ο Χριστός διέρρηξε με την Ανάσταση του. Να θυμόμαστε επίσης πως «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ». Γιατί θα πει κανείς: «Την ώρα που θέλω να κατατεθώ απόλυτα, η σκέψη μου με ξεπερνάει υπονομεύοντάς με, με τορπιλίζει από κάτω, αμφιβάλλω». Όμως μπορούμε πάντοτε να προστρέξουμε στο έλεος του Θεού, στην αγάπη, στην  διαβεβαίωση  του Χριστού ο οποίος ως Πρόσωπο εδώ μας είπε πως θα είναι πάντοτε μαζί μας, έως συντελείας, και πως ό,τι ζητήσουμε στο όνομά του θα γίνει! «Επικαλεστείτε με!» Το εγώ όμως μπλοκάρει, μπαίνει μπροστά νομίζοντας πως θα το κάνει εκείνο. Δεν αφήνει τον Χριστό να υπερασπιστεί την ψυχή μας, τον «αόρατο μαχητή» εντός. Αυτός είναι ο υπερασπιστής της ζωής μας! Κι εμείς δίνουμε άχρηστες μάχες! Τις τρώμε, απογοητευόμαστε, ενώ έχουμε υπερασπιστή! Όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τα πράγματα -και πράγματι κάποιες φορές είναι, ειδικά όταν αγγίζουν τα πολύ οδυνηρά σημεία εντός μας, της ασθενείας και του θανάτου που μας δείχνουν πόσο ανέτοιμοι πνευματικά είμαστε!- όλα αλλάζουν! Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα! Ειδικά τις στιγμές της δυσκολίας να μην ξεχνάμε ότι έχουμε υπερασπιστή της ζωής μας! Πάντοτε να επαφιέμεθα στην αγάπη του Θεού, στο έλεος του Θεού! Και στην απόλυτη του βούληση να διασώσει κάθε ψυχή! Εύχομαι σε όλους μας καλή συνάντηση με την χάρη! Αμήν!

Σας φιλώ, με αγάπη, Μαρία.

*