Η Ανθρωπότητα είναι ένα τεράστιο καλειδοσκόπιο!

Και ήρθε η ώρα της να λάμψει και πάλι, αναλαμβάνοντας εκ νέου την αρχική της ευθύνη στην επιστασία της Γαίας καθώς το μέλλον της φυλής είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το δικό της! «Η φύση συστενάζει και συνωδίνει με τον άνθρωπο!»

Η περίοδος της φιλοξενίας που τόσο άσχημα εκμεταλλευτήκαμε λεηλατώντας και καταστρέφοντας, τέλειωσε! Η Γαία είναι έτοιμη για τον επόμενο εξελικτικό της κύκλο και μας καλεί μαζί της, να την βοηθήσουμε για να μας βοηθήσει! Και όλοι μαζί να περάσουμε στην επόμενη φάση! Για να συμβεί αυτό, πρέπει να βγούμε από την διαμάχη των αντιθέτων και να ανυψωθούμε στην αντίληψη της Ενότητας, μέσα από κάθε μας σκέψη, λόγο και πράξη. Αυτή είναι η πιο ουσιαστική ψευδαίσθηση αυτού του πεδίου ύπαρξης και η μεγαλύτερη παγίδα καθώς μας εγκλωβίζει σε ατέρμονες αντιπαραθέσεις και αντιπαλότητες, διαιωνίζοντας το σκοτάδι της άγνοιας και της πνευματικής μας αμνησίας.

Προσπαθούμε σκληρά να πείσουμε ο ένας τον άλλον για τις απόψεις μας, ενώ ξεχνάμε ότι ο καθένας μας είναι μοναδικός και έχει μια εξίσου μοναδική αντίληψη της πραγματικότητας. Αντί να σεβόμαστε κάθε άποψη, όσο κι αν διαφέρει από την δική μας, απαξιώνουμε αλλήλους βίαια, εμμένοντας σε κάθε μονοδιάστατη οπτική σαν να υπερασπιζόμαστε την απόλυτη αλήθεια που μόνο εμείς γνωρίζουμε, ενώ βουλιάζουμε σε έναν άγονο δογματισμό που γιγαντώνει μονάχα τον εγωισμό μας και συρρικνώνει το Πνεύμα μας.

Αν είμαστε 8 δισεκατομμύρια περίπου αυτή την στιγμή, τότε υπάρχουν αντίστοιχα μονοπάτια αυτοεκπλήρωσης και αυτεπίγνωσης, το καθένα σωστό γι` αυτόν που το διάλεξε και το βαδίζει στον δικό του ρυθμό, αφού σε αυτό θα συναντήσει τις εμπειρίες που χρειάζεται για την εξέλιξή του. Αν κάποιο από αυτά δεν μας ταιριάζει, τότε είμαστε πάντα ελεύθεροι να κρατήσουμε αποστάσεις, να απομακρυνθούμε και να αναζητήσουμε εκείνους που βαδίζουν σε μονοπάτια πιο ταιριαστά και συμβατά με το δικό μας.

Είναι γεγονός ότι πολλοί μοιάζουν χαμένοι, περιφέρονται άσκοπα, γοητευμένοι από αρχαίες σκεπτομορφές και παρωχημένες ιδέες «υπηρεσίας προς τον εαυτό» και «εξουσίας πάνω στους άλλους»

Οι περισσότεροι είναι βαθιά υπνωτισμένοι και υποταγμένοι στην σαγήνη της δύναμης («Συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν») Και θα λάβουν την κλήση αφύπνισης που τους αρμόζει, κάτι που έχει ήδη ξεκινήσει. Υπάρχουν και άλλοι που έχουν κάνει την επιλογή τους και αμετανόητοι στέκουν ενάντια στο Κάλεσμα, επιδεικνύοντας αλαζονεία και περισσή σκληρότητα απέναντι στο σύνολο που θεωρούν πολύ κατώτερό τους. Σύντομα επίσης θα δούμε πως υπάρχει μέριμνα και για αυτούς.

Στο πεδίο της σχεδόν απόλυτης αμνησίας και της δυαδικότητας, για να γίνει αντιληπτό το καλό, έπρεπε απαραίτητα να υπάρχει το κακό και φυσικά κάποιος να το ενσαρκώνει με τρόπο ώστε το συγκεκριμένο μάθημα που αφορά στο Νόμο της Αιτίας και του Αιτιατού να γίνεται σαφές. Κάποιοι μολύνθηκαν σε βαθμό που πίστεψαν τον ρόλο τους, ταυτίστηκαν μαζί του ολοκληρωτικά και έχασαν την επαφή με την ψυχή τους.

Ο καθένας θερίζει ό,τι έσπειρε! Στο πλήρωμα του χρόνου και για όλους υπάρχουν ευκαιρίες διόρθωσης και επιστροφής. Όλα τα μονοπάτια, μηδενός εξαιρουμένου, οδηγούν στον ίδιο προορισμό, στην Πηγή από όπου εκπορεύθηκαν. Κάθε σύγκριση είναι μάταιη και δηλώνει άγνοια και τίποτε άλλο. Τώρα είναι η ώρα ο καθένας μας να αναλάβει την ευθύνη του δικού του δρόμου ώστε να είναι έτοιμος να εκπληρώσει την αποστολή του όταν θα κληθεί να το κάνει. Η τυφλή εμπλοκή με τις δυαδικότητες και η ασφυκτική προσκόλληση σε μία μονάχα όψη των πραγμάτων και των εννοιών είναι το βασικότερο εμπόδιο που καθένας πρέπει να ξεπεράσει για να στραφεί στην Ενότητα, από όπου θα λάβει τις απαντήσεις που αφορούν στα κατά κύριο λόγο υπαρξιακά ερωτήματά του.

Η μεγάλη μας πρόκληση πλέον είναι η Σύνθεση των ιδεών και των εννοιών με στόχο το κοινό καλό (για κάθε μορφή ζωής). Η πραγματική δυσκολία θα βρεθεί στο σημείο όπου θα αναγκαστούμε εκ των συνθηκών να ξεμάθουμε πολλά από όσα γνωρίζουμε και θεωρούμε δεδομένα, πολλά αξιώματα που χρησιμοποιήσαμε για να θεμελιώσουμε την όποια κοσμοθεωρία μας, καθώς έχουν ήδη αποδειχτεί περίτρανα ανεπαρκή και ανίκανα να μας προωθήσουν και να μας ανυψώσουν προς έναν καλύτερο, δικαιότερο και φωτεινότερο κόσμο.

Έχουμε ήδη περάσει στην τελική ευθεία προς την μεγάλη ανατροπή, κάτι που σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή υπάρχει το ενδεχόμενο να προκύψουν συγκλονιστικά γεγονότα σε παγκόσμια κλίμακα που δεν θα αφήσουν κανέναν ανεπηρέαστο και αδιάφορο, όπως γινόταν μέχρι τώρα.

Το πέπλο της ψευδαίσθησης που ζούμε επί σειρά αιώνων, αποσυντίθεται όλο και περισσότερο κάθε φορά που κάποιος από εμάς αποσύρει την προσοχή του από τις εξωτερικές εικόνες και την στρέφει εντός, ακυρώνει προγραμματισμούς που του επιβλήθηκαν, διευρύνει την εμβέλεια των πέντε αισθήσεων και εκθρονίζει κάθε δόγμα χωριστικότητας από την συνείδησή του. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για το αν η παρούσα κατάσταση θα διαρκέσει για πολύ ή λίγο ακόμη.

Μπορούμε να εστιάσουμε τις προσπάθειές μας με σκοπό να επιταχυνθεί η διαδικασία αποδόμησης του παλιού κόσμου, ή να αφεθούμε να μας παρασύρουν τα γεγονότα, κάτι που όμως προϋποθέτει βίαιο και απότομο ξύπνημα. Το χρονοδιάγραμμα της σταδιακής απελευθέρωσης ξετυλίγεται καθημερινά και ήδη τα σημάδια βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας, μεταμφιεσμένα σε ρόλους-παρωδίες του τρισδιάστατου πεδίου που φθίνει ολοένα.

Ο καθένας μας βλέπει και αντιλαμβάνεται αυτά που έχει την ικανότητα να κατανοήσει, καθώς εκπαίδευσε τον εαυτό του συνειδητά και όχι τυχαία, μαθαίνοντας να παρατηρεί νηφάλια και αντικειμενικά, μακριά από κάθε δράμα και θυματοποίηση, χρησιμοποιώντας τα φίλτρα της συμπόνιας, της ανεκτικότητας και του σεβασμού, ενώ αποφεύγει να κατακρίνει υποκειμενικά κάτω από το πρίσμα της φανατικής μισαλλοδοξίας της επαρμένης εγωικής του όψης και της μόνιμα τρομοκρατημένης αμυντικο-επιθετικής νοητικής του στάσης.

Οι επιλογές όλων μας έχουν ήδη γίνει προ πολλού, γι’ αυτό και είμαστε εδώ στην παρούσα χρονική περίοδο και φάση.

Τώρα ήρθε η ώρα να κατανοήσουμε τον βαθύτερο λόγο και τον απώτερο σκοπό τους, να αφυπνιστούμε από τον λήθαργο αιώνων, να ανακτήσουμε την σύνδεσή μας με τα μυστήρια της ύπαρξης, να επαναπρογραμματίσουμε το μυαλό μας γεφυρώνοντας τα δύο εγκεφαλικά μας ημισφαίρια έτσι ώστε να θυμηθούμε ξανά την αυθεντική πολυδιάστατη ταυτότητά μας, επαναπροσδιορίζοντας την αποστολή μας και προωθώντας την Πανανθρώπινη Κοινωνία σε υψηλότερες αξίες και περιε-κτικότερες έννοιες.

***

Υπάρχουν όντα όπως ΕΣΥ που εμφανίζονται σπάνια στην Γη...

Ψυχές χωρίς ίχνος σκιάς... Όσοι έχουν κοιτάξει τα μάτια σου ξέρουν...

*

Το μέγεθος της αγάπης δεν θα το λερώσει κάνεις! Γιατί γιατί γεννήθηκε στη γη! Ήρθε εδώ για να μένει! 

Όταν αγαπάς δεν φοβάσαι!  Η αγάπη είναι ο απολυτρωτής του κόσμου!

Αυτός που προσεύχεται κρατά προστατευμένο τον κόσμο!

Στέλιος Νικολαΐδης 

*

Το βιβλίο της ζωής μου: «Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού!»

Προς φίλους και εχθρούς:  θα ’θελα να μου επιτρέπατε να σας δώσω περισσότερα!

Ο Θεός κάνει τις κινήσεις του για να διασώσει τον κόσμο! Ο Θεός είναι αγάπη!  Το ζήτημα είναι αν θέλει ο κόσμος να αλλάξει!

*

Κάθε απεσταλμένος έχει ένα προσωπικό σκάφος που είναι η ΑΥΡΑ του!

Τα σκάφη αυτά έρχονται μαζί, ακολουθούν μαζί το Άστρο!

Το πρωτότυπο πνευματοσκάφος, το Άστρο,  υπάρχει!

Άστρο, δηλαδή Ήλιος! Έχει συνολική νοημοσύνη,  ατομική και υπερκόσμια!

Να δημιουργήσεις ατομικό πνευματοσκάφος, το οποίο θα μπορέσει να ενωθεί με αντίστοιχες συνειδήσεις, ίδιας φύσης!

*

Η θλίψη έρχεται, η χαρά έρχεται, και όλα περνούν. Αυτό που απομένει πάντα είναι ο παρατηρητής. Ο παρατηρητής είναι πέρα από κάθε πολικότητα!

Όλα έρχονται και φεύγουν. Ανάμεσα στο τικ τακ της ανατολής και της δύσης μας, υπάρχει μια αλυσίδα από άπειρες στιγμές σε διάφορα χρώματα και νότες. Όταν ταυτιζόμαστε με αυτές, γινόμαστε αυτές. Και στα πάνω και στα κάτω τους. Όταν μαθαίνουμε να γινόμαστε παρατηρητές, αυξάνεται η απόσταση αποταύτισης ξεπερνώντας τους χρωματισμούς και τις πολικότητες. Το κλειδί είναι η κατά βούληση μεταφορά της συνείδησης, ανά πάσα στιγμή και ταυτόχρονα, από την στιγμή στην παρατήρηση, και αντίστροφα.

«Να είσαι. Μη προσπαθείς να γίνεις. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο λέξεις, είμαι και γίνομαι, εμπεριέχεται όλη σου η ζωή!»

Το να είσαι, είναι Φώτιση. Το να γίνεσαι, είναι άγνοια. Εδώ υπάρχει ένα συνειδησιακό παράδοξο. Η ανάπτυξη και εξέλιξη είναι βασικό συστατικό της ενσάρκωσής μας, ή αλλιώς της ζωής μας εδώ. Το κλειδί είναι πως σε κάθε σημείο, το να είσαι στο κέντρο σου σε απόλυτη ευδαιμονία και πληρότητα ανεξαρτήτως συνθηκών, είναι ο στόχος. Η συνεχόμενη ευδαιμονία και πληρότητα, μαζί με την αντιληπτική εξέλιξη σε συνείδηση, αντίληψη, γνώση και εμπειρία, είναι ο Δρόμος.

«Θα προχωράς συνεχώς προς την τελειότητα, αλλά δεν θα γίνεις ποτέ τέλειος. Η τελειότητα δεν είναι ο δρόμος της ύπαρξης, αλλά η εξέλιξη!»

Σε αντίθεση με το προηγούμενο, σαν ένα διαφορετικό αντιληπτικό πρίσμα μας λέει πως, αν ο κόσμος ήταν τέλειος, όλα θα σταματούσαν. Η εξέλιξη είναι αυτό που δημιουργεί την κίνηση! Και η κίνηση, αυτό που δημιουργεί την εξέλιξη. Και όπως πιο σύγχρονα αναφέρουν διάφοροι διανοητές, το κλειδί της ικανοποίησης και της χαράς είναι στην καθημερινή αναβάθμιση! Κάθε μέρα, να έχεις γίνει καλύτερος σε κάτι. Είτε αυτό είναι η συμπεριφορά σου, η σκέψη σου, ή ακόμα και ο τρόπος που περπατάς.

Κάποτε ένας πολύ καλός δάσκαλος Νιντζούτσου, έλεγε πως ο «δρόμος» είναι να ασκείσαι συνεχώς σε οτιδήποτε κάνεις. Ακόμα και όταν πλένεις τα δόντια σου, ή όταν φτιάχνεις ένα τσάι. Έτσι, θα είσαι ένα βήμα πιο κοντά στην εξελικτική αρμονία της ύπαρξης.

«Η Αλήθεια δεν είναι κάτι εξωτερικό που πρέπει να ανακαλυφθεί. Είναι κάτι μέσα σου που περιμένει να το διαπιστώσεις!»

Πολλοί ψάχνουμε χρόνια για κάτι έξω από εμάς. Σε καταστάσεις, δουλειές, ανθρώπους. Όσο καλοί ή μη είναι οι καθρέφτες μέσα από τους οποίους προσπαθούμε να μας ανακαλύψουμε, η απόλυτη πυξίδα, πηγή πληρότητας και πληροφορίας, προορισμός και χάρτης, είναι μέσα μας.

«Για να πετύχεις κάτι πρέπει να απαρνηθείς κάτι άλλο!»

Χωρίς να σημαίνει πως ισχύει για τα πάντα, πολλές φορές χρειάζεται να θυσιάσεις κάτι για κάτι άλλο. Το κάθε βήμα σου είναι μια επιλογή: πίσω, πλάι, εμπρός, διαγώνια. Η κάθε επιλογή είναι μια απόφαση. Και η κάθε θετική απόφαση προς κάτι ή κάποιον, είναι ταυτόχρονα και αρνητική ως προς το άλλο κάτι ή τον κάποιον άλλον. Το να μείνεις σπίτι να χαλαρώσεις, σημαίνει πως λες όχι σε μια έξοδο και αντίστροφα. Το να βγεις με ένα φίλο, σημαίνει πως λες όχι στο να μείνεις μόνος.

Το να ζήσεις το όνειρό σου σημαίνει πως θα πεις όχι στην αδράνεια του φόβου, και αντίστροφα.

«Ένας μαθητής πρέπει να είναι απόλυτα θηλυκός, δεκτικός, σαν μια μήτρα!»

Ανεξαρτήτως φύλου, εδώ μιλάει για την θηλυκή ενέργεια που εμπεριέχεται σε κάθε σώμα και ψυχή. Μία από τις ιδιότητές της είναι να δέχεται, να λαμβάνει, να απορροφά σαν σφουγγάρι, με αποτέλεσμα κατόπιν αφομοίωσης και εκκόλαψης, να προσδώσει νέα υπόσταση και καρπούς, πηγαίνοντας την γνώση ένα βήμα παραπέρα.

«Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, τότε εμφανίζεται και ο Διδάσκαλος!»

Είναι κάτι που θα έχεις ακούσεις, αλλά παρακάτω μιλάει και για το αντίστροφο. Πως όταν είναι έτοιμος ο Δάσκαλος, τότε εμφανίζεται και ο μαθητής. Λέει πως ένας δάσκαλος είναι εξίσου τυχερός και ευλογημένος όταν βρίσκει έναν τέτοιο μαθητή, ένα φιλόξενο δοχείο στο οποίο να μπορεί να μεταφέρει την γνώση σαν άγκυρα για να την φέρει από το πνεύμα στην ύλη, και έτσι η γνώση να γειωθεί και να συνεχιστεί.

Όσο λέμε πως είναι δύσκολο να βρεις έναν καλό και σωστό δάσκαλο, άλλο τόσο δύσκολο είναι να βρεθεί ένας καλός και άξιος μαθητής. Αυτό πρέπει να το έχουν υπόψη και οι δύο σε μία σχέση όπου η ανταλλαγή αν και διαφορετική, είναι τουλάχιστον ισότιμη σε ειδικό βάρος.

«Κόψε την ρίζα του δέντρου και τα φύλλα θα μαραθούν. Κόψε την ρίζα του μυαλού σου και η Σαμσάρα πέφτει!»

Αν τα όποια μη ωφέλιμα χαρακτηριστικά, προβλήματα ή πεποιθήσεις είναι τα φύλλα του δέντρου σου, με το να τα κλαδεύεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τα αυξήσεις. Όπως τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Ο μόνος τρόπος είναι μέσω αυτογνωσίας ή ψυχοθεραπείας να βρεις την ρίζα τους, και να την κόψεις. Μόνο έτσι θα πάρεις και το μάθημα, και την θεραπεία, αλλά και θα γλυτώσεις την επανάληψη με διαφορετικές καταστάσεις ή ηθοποιούς, αλλά του ίδιου μοτίβου.

«Το κούφιο καλάμι γίνεται ένα φλάουτο, και το Θείο αρχίζει να παίζει μ’ αυτό!»

Αν θέλεις να λάβεις το Θείο μέσα σου, ή να του επιτρέψεις να βγει από μέσα σου, πρέπει να είσαι άδειος. Όταν είσαι άδειος από προβληματισμούς, σκέψεις, έννοιες, θέλω και προσδοκίες, τότε δεν υπάρχει εμπόδιο. Και το Πνεύμα ως άνεμος, θα περάσει από μέσα σου και θα τραγουδήσει όπως ο αέρας που περνά μέσα από το φλάουτο. Αυτή είναι η μη σκέψη μέσω διαλογισμού (λογισμού Διός), και μαζί με την εσωτερική καθαρότητα, θα δημιουργήσει τον κατάλληλο Χώρο μέσα σου. Και όταν είσαι έτοιμος, αλλά δεν περιμένεις, τότε θα λάβεις.

«Το κενό δεν χρειάζεται στήριγμα. Αναζήτησε τον σκοπό και θα τον χάσεις, γιατί με την αναζήτησή σου ενισχύεις τον αναζητητή!»

Όταν σταματήσεις να αναζητάς τον σκοπό, τότε θα τον ανακαλύψεις. Η ίδια η έννοια και η ταύτιση της αναζήτησης, γίνεται το εμπόδιο. Κι αυτό γιατί σε βγάζει από το τώρα. Το τώρα της πληρότητας. Αυξάνει τον αναζητητή, το εγώ. Η ψυχή γνωρίζει, είναι. Το εγώ θέλει επιβεβαίωση και σκοπό. Κανείς δεν φτάνει, δεν μπορεί να πάει στον Θεό. Όταν όμως είναι ακίνητος, καθαρός, άδειος και έτοιμος όπως το κενό, τότε Εκείνος έρχεται.

«Χρειάζεται σκοτάδι για να δεις τα αστέρια!»

Το φως είναι υπέροχο, είναι πληροφορία, είναι ζωή, είναι αγάπη. Μερικές φορές όμως χρειάζεται και το σκοτάδι για να δια-κρίνεις κάποια πράγματα που δεν μπορούσες να διακρίνεις στο φως. Δεν υπάρχει τίποτα φτιαγμένο από λάθος ή ατύχημα στην ύπαρξη. Αξιοποίησέ το ηθικά, με σοφία και διάκριση.

«Η ζωή ξεκινάει εκεί που τελειώνει ο φόβος!»

Ο φόβος είναι συστολή, μάζεμα, συρρίκνωση. Η ζωή είναι ανοιχτή αγκαλιά, διαστολή, επέκταση. Υπάρχουν αόρατα σύνορα, ανάμεσα σε ζωή και φόβο, σε αγάπη και φόβο, σε πληρότητα και φόβο. Η ζώνη ασφαλείας είναι ένα από αυτά, μιας και έξω της κατοικεί ο φόβος του αγνώστου. Όταν γνωρίσεις ποιος και ποια είσαι, και καταλάβεις τις δυνάμεις σου, τότε θα καταλάβεις και πως δεν υπάρχει τίποτε έξω από σένα το οποίο αξίζει να φοβάσαι. Ο φόβος μπορεί σε ένα μικρό βαθμό να σε προετοιμάζει, αλλά αν τον αφήσεις, σε περιορίζει. Αξιοποίησέ τον. Κι όταν σου λένε πρόσεχε τις καταιγίδες, εσύ να λες είμαι η καταιγίδα, και το ουράνιο τόξο μαζί. Το έξω σου είναι το μέσα σου.

«Η αληθινή ερώτηση δεν είναι αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον. Η αληθινή ερώτηση είναι αν είσαι ζωντανός πριν πεθάνεις!»

Το μήνυμα είναι διπλό. Αρχικά η ερώτηση είναι, τι είναι ζωή; Αυτό που ζούμε τώρα; Ή μήπως αυτό είναι το όνειρο, κι όταν ξυπνήσουμε μέσω του θανάτου ζούμε την αληθινή;

Το δεύτερο μήνυμα είναι το κατά πόσο ζεις, όσο είσαι ζωντανός. Είσαι η στιγμή; Ή ζεις στο παρελθόν και στο μέλλον, χάνοντας το κάθε παρόν σου; Που βρίσκεται η συνείδησή σου; Στον φόβο; Στην μελαγχολία; Στην προσδοκία; Στην ανάμνηση; Ή στην ευγνωμοσύνη την αγάπη και την ευδαιμονία του τώρα; Όπως έλεγε κι ο Επίκουρος, δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι τον θάνατο σου. Όταν είσαι εδώ, απουσιάζει και όταν έρχεται, λείπεις εσύ. Οπότε εξ ορισμού δεν θα τον συναντήσεις, άρα και δε χρειάζεται να τον φοβάσαι. Αυτό που έχει σημασία, είτε είναι όνειρο, είτε όχι, είναι να ζεις την κάθε στιγμή.

«Ζήσε την ζωή σου βάση δύο αρχών. Ζήσε το σήμερα σαν να ήταν η τελευταία σου μέρα στην γη. Και ζήσε το σήμερα, σαν να πρόκειται να ζήσεις για πάντα!»

Με λίγα λόγια, κάνε (σχεδόν) ό,τι θα έκανες αν είχες 24 ώρες ζωής. Αλλά και ζήσε, σαν να ήσουν αθάνατος. Αγάπησε, τρέξε, κάνε πράγματα, βγάλε από μέσα σου ό,τι σε βασανίζει, ζήτα τις συγγνώμες που πρέπει, μοιράσου όσα έχεις ανάγκη, κάνε όσα λέει το μέσα σου και μην υπολογίζεις κανέναν από εκείνους που δεν σε καταλαβαίνουν ή σε κρατάνε πίσω. Τα όνειρα και η ζωή είναι δικά σου, κανείς δεν θα τα ζήσει για σένα.

«Βρες την έκσταση μέσα σου. Δεν είναι εκεί έξω. Αλλά κατοικεί στο πιο εσωτερικό σου άνθισμα. Αυτός που αναζητάς, είσαι εσύ!»

Κανένα ναρκωτικό, κανένα νοοτροπικό, καμία κατάσταση ή άνθρωπος δεν πρόκειται να σου δώσει την διάρκεια στην εσωτερική πληρότητα και ευδαιμονία. Οτιδήποτε έξω από εσένα είναι πλασματικό και προσωρινό, όπως μία ένεση ή ένα συμπλήρωμα. Αυτό πρέπει να το καταλάβεις. Αλλιώς θα βιώνεις συνεχώς επαναλαμβανόμενους κύκλους, με εναλλαγές πόνου και χαράς, τραύματος και θεραπείας, γοητείας και απογοήτευσης, ενθουσιασμού και πλήξης. Όσο ψάχνεις έξω από σένα, δίνεις την δύναμή σου έξω από εσένα.

Ό,τι ψάχνεις είναι μέσα σου. Όλη η αγάπη, όλες οι αγκαλιές, η τρυφερότητα, η φροντίδα, η κατανόηση, η παρέα, τα πάντα! Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Όμως γίνεται. Κι όταν τα βρεις μέσα σου, τότε ως δια μαγείας, θα τα βρεις και έξω από εσένα. Θυμήσου το!

από Stelios Nikolaides  

Εκείνοι που κάνουν τον κόσμο να λάμπει! ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ Ή ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑ ΣΩΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Τους ξεχωρίζεις από το βλέμμα!

Το χαμόγελο φαίνεται να έχει μετατοπιστεί από το στόμα τους εκεί, μέσα στα μάτια. Δεν στρέφεται στον ουρανό, μα στέκεται στα γήινα και πονεμένα. Βουρκώνει, ενώ η ψυχή χαμογελάει σε κάθε βασανισμένο «ευχαριστώ» που θα τους απευθύνουν.

Μπορεί να δουλεύουν για τρεις κι εξήντα, μπορεί οι τσέπες τους να είναι τρύπιες, αλλά η καρδιά παραμένει γεμάτη. Έχουν μια αγκαλιά που όταν ανοίγει, μπορεί να αγκαλιάσει τον κόσμο όλο, τους γνωστούς και τους αγνώστους, τους φτωχούς κι αδικημένους, κάθε αδέσποτο γατί και σκυλί που θα το φέρει η μοίρα στο διάβα τους.

Ποτέ δεν θέλησαν να αλλάξουν τον κόσμο, ήταν πολύ απασχολημένοι με τις σκέψεις και τα χαμογελαστά απογεύματα. Τα όνειρα να φτιάξουν τον εαυτό τους με τρόπο που θα υπηρετεί τους άλλους. Όχι τα αφεντικά και τους δυνατούς, αλλά εκεί-νους που έχουν ανάγκη ένα ξένο χέρι να τους χτυπήσει φιλικά τον ώμο.

Είναι αδέρφια των κατατρεγμένων! Έμαθαν από μικροί να παραχωρούν τη θέση τους στους γηραιότερους, την ώρα των ασφυκτικών πηγαινέλα του αστικού λεωφορείου. Να δίνουν τα ψιλά τους στους κουρελιασμένους ταλαίπωρους που κάθονταν στις γωνιές της πόλης, γονατισμένοι από την φτώχεια και την ζωή. Να κουβαλάνε τις τσάντες των γιαγιάδων έξω από το σούπερ μάρκετ μέχρι την πόρτα του σπιτιού τους, μα να φεύγουν δίχως να απολαύσουν το ευχολόγιο. Να ζυγίζουν καταστάσεις και να επιλέγουν αυτό που θα κάνει την ψυχή τους πιο ανάλαφρη. Όχι για να κερδίσουν μια θέση στον αμφίβολο ουρανό, αλλά για να κοιμούνται τις νύχτες με την σκέψη ότι έκαναν εκεί έξω κάποιον λιγότερο δυστυχισμένο.

Κάποιοι είναι καλλιτέχνες. Κάποιοι άλλοι είναι οι ίδιοι το έργο τέχνης που έπλασε η καρδιά τους! Απελπίζονται με την αδικία και την μάχονται ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων.

Δεν γκρινιάζουν για την βροχή, ούτε προσδοκούν τα καλοκαίρια. Τα φθινόπωρα ανασαίνουν με όλη τους την δύναμη το νοτισμένο χώμα μέχρι να ματώσει η μύτη. Το χειμώνα περπατούν με βήμα χορευτικό μέσα στο χιονιά και γελάνε δυνατά όταν οι νιφάδες λιώνουν στο πρόσωπό τους. Την άνοιξη γεμίζουν τα μπαλκόνια γλάστρες και μέσα από το φύλλωμα βρίσκουν την θέα τους στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας σχεδόν μαγική. Τα καλοκαίρια μαζεύουν κοχύλια και τα χαρίζουν στα παιδιά της γειτονιάς. Συνεννοούνται με τα παιδιά καλύτερα από όσο με τους ενήλικες.

Οι παλάμες τους είναι μαγικές! Αγγίζουν και γιατρεύουν, χαϊδεύουν και δίνουν κουράγιο, χτυπάνε στην πλάτη κι ενθαρρύνουν προσπάθειες. Έχουν δυο χέρια, το ένα μονίμως προτεταμένο σε όποιον το καλεί από ανάγκη.

Έχουν και φτερά! Αν ήθελαν θα τα άνοιγαν να ταξιδέψουν πρόωρα σε ένα κόσμο που τους ταιριάζει περισσότερο, αλλά έχουν πολλή δουλειά εδώ. Όρισαν για τον εαυτό τους μια αποστολή. Να σιδερώνουν τσαλακωμένες αξιοπρέπειες, να σπέρνουν δεξιά κι αριστερά ακριβοθώρητα χαμόγελα, να φτιάχνουν ένα ξέφωτο που όλοι θα ήθελαν να ξαποστάσουν γυρνώντας από την δουλειά.

Ζουν ανάμεσά μας! Άμα τους πετύχετε εκεί έξω, μην απορήσετε. Μη νιώσετε αμηχανία. Μην τους αποκαλέσετε κορόιδα. Μην τους προτείνετε συνεργασία. Η σωτηρία της ψυχής είναι μια μοναχική διαδικασία, παρότι κουβαλάει στις πλάτες της όλη την οικουμένη. Μόνο γίνετε κι εσείς ένας από αυτούς, γιατί όταν τους φτάσουμε, τότε ο παράδεισος θα εγκατασταθεί επί γης.

από Stelios Nikolaides 

Οι περισσότεροι από εμάς είναι εξοικειωμένοι με το αρχέτυπο της Σκοτεινής Σκιάς, την καταπιεσμένη πλευρά που βρίσκεται μέσα μας.

Αλλά πιθανότατα δεν είμαστε εξοικειωμένοι με το αρχέτυπο της Χρυσής Σκιάς: τον καταπιεσμένο χρυσό που κρύβεται μέσα στο σκοτάδι μας.

Η χρυσή σκιά συμβολίζει το κρατημένο θάρρος, τα κρυμμένα ταλέντα, το καταπιεσμένο πάθος και την πνιγμένη δημιουργικότητα. Είναι οι ανεκπλήρωτες δυνατότητες που οι άνθρωποι συχνά δεν μπορούν να δουν ή να αναπτύξουν εξαιτίας του φόβου ή επειδή δεν ρισκάρουν.

Στο πνεύμα του να γίνετε ένας ισορροπημένος και ολοκληρωμένος άνθρωπος και πιο αυθεντικοί στην δέσμευση σας με τον εαυτό σας και με τους άλλους, το να είστε περίεργοι για το σκοτάδι μέσα σας είναι ένας βαθύτερος τρόπος για να ανακαλύψετε τον κρυμμένο σας χρυσό.

Κάνοντας το σκοτάδι συνειδητό

«Η υπερβολική πτυχή των ζώων στρεβλώνει τον πολιτισμό, ο υπερβολικός πολιτισμός αρρωσταίνει τα ζώα!» Γιουνγκ

Η σκιά είναι μέρος της ύπαρξης του ανθρώπου. Όλοι έχουμε σκιά, όλοι έχουμε μια σκοτεινή πλευρά. Ήταν απαραίτητο να καταπιεστούν συγκεκριμένες πτυχές της ζωώδης φύσης μας όταν αναπτυσσόμασταν.

Προκειμένου να είμαστε πολιτισμένοι και ένα υγιές και λειτουργικό μέλος της κοινωνίας ήταν ένα σημαντικό και υγιές πράγμα να μετριάσουμε την άγρια φύση μας, την ασυγκράτητη φρενίτιδα, την βία, τον απερίσκεπτο αυθορμητισμό μας και να είμαστε πειθαρχημένοι.

Αυτά έγιναν το καταπιεσμένο σκοτάδι μας, η σκιά μας. Το να κάνουμε συνειδητό το σκοτάδι μας είναι μια τέχνη. Είναι μια επισφαλής προσπάθεια, ένα επικίνδυνο και λεπτό εγχείρημα. Αλλά καμία άλλη πρακτική δεν είναι πιο ζωτικής σημασίας για την ανθρωπότητα. Κανένα άλλο καθήκον δεν είναι τόσο κρίσιμο για την επίτευξη της ισορροπίας και της ολοκλήρωσης.

Όπως είχε πει και ο Γιούνγκ: «Κάποιος δεν διαφωτίζεται με το να φαντάζεται μορφές φωτός αλλά κάνοντας το σκοτάδι συνειδητό». Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η σκιά είναι αρχέγονη. Είναι άγρια και διαισθητική. Όταν είμαστε νέοι είναι απαραίτητο να την καταπιέσουμε για να πειθαρχήσουμε. Όταν ωριμάζουμε, είναι σημαντικό να την ενσωματώσουμε για να πετύχουμε την φώτιση.

Πρέπει να συμφιλιωθούμε ώστε να μην εξαπλωθεί και να μας δηλητηριάσει. Αν απλώς αγνοήσουμε την σκιά, θα γίνει ισχυρότερη, πιο σκοτεινή και πιο θυμωμένη. Θα γίνει δαιμονική και αυταρχική, σε βαθμό που τελικά θα μας έχει ως μαριονέτες κάτω από ένα σκοτεινό και ανελέητο σύννεφο.

Χρειάζεται έντονο θάρρος για να αντιμετωπίσουμε το σκοτάδι μας και απαιτούνται σκληρές αμφισβητήσεις για να ξεπεράσουμε τις άνετες «απαντήσεις» με τις οποίες έχουμε συμβιβαστεί. Πρέπει να γίνουμε ευαίσθητοι για να ξεπεράσουμε την άκαμπτη αναισθησία με την οποία είμαστε «ασφαλείς».

Αλλά τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το να κάνουμε το σκοτάδι μας συνειδητό, ειδικά όταν ο στόχος μας είναι η υγιής ολοκλήρωση, η ολότητα, η ισορροπία και η φώτιση.

Ανακαλύπτοντας τον χρυσό

«Οι ήρωες προορίζονται να σφυρηλατούνται χρυσοί από την φωτιά» 

Μόλις κάνουμε το σκοτάδι συνειδητό, μπορούμε να αρχίσουμε το σημαντικό έργο της ανακάλυψης. Αλλά δεν θα είναι εύκολο. Το μόνο πιο δύσκολο από το να βρούμε το χρυσό στο σκοτάδι είναι να κάνουμε το σκοτάδι συνειδητό! Και αυτό γιατί η σκιά μας είναι ταραγμένη και άγρια. Είναι ένα καμίνι με λιωμένη ενέργεια όπου όλος ο καταπιεσμένος μας θυμός, η θλίψη, η ντροπή, η ενοχή και η άγρια κατάσταση μας βράζουν σε μια μανιασμένη φρενίτιδα.

Το να ανακαλύψουμε τον χρυσό σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν είναι για αδύναμη καρδιά. Μια καλή στρατηγική είναι να αξιοποιήσουμε την αρχέτυπη δύναμη του Φοίνικα (την προσωποποιημένη διαδικασία ζωής-θανάτου-αναγέννησης).

Φέρνοντας αντιμέτωπο ένα αρχέτυπο (Φοίνικας) με ένα άλλο (Σκιά) γινόμαστε πιο θαρραλέοι και πιο προσαρμόσιμοι όταν αντιμετωπίζουμε την φωτιά και είναι πιο πιθανό να κερδίσουμε την ανθεκτικότητα της αναγέννησης.

Εύκολο να το λες παρά να το κάνεις βέβαια, αλλά η ανακάλυψη του χρυσού αξίζει τον κόπο. Γι’ αυτόν τον τύπο χρυσού ενισχύεται η εμπιστοσύνη και το θάρρος μας. Αυτός ο τύπος χρυσού υποστηρίζει την αυτοεκτίμηση μας. Μας κάνει πιο ανθεκτικούς, πιο ευρηματικούς και πιο πνευματικά ισχυρούς. Αποκαλύπτει κρυμμένα ταλέντα, καταπιεσμένο πάθος και την πνιγμένη δημιουργικότητα.

Το ενδιαφέρον είναι ότι για να αποκτήσουμε το θάρρος που χρειάζεται για να ανακαλύψουμε τον χρυσό στο σκοτάδι, πρέπει να έχουμε ήδη το θάρρος να κάνουμε το σκοτάδι μας συνειδητό. Είναι σαν το παράδοξο απόφθεγμα του Τζωρτζ Όργουελ: «Μέχρι να γίνουν συνειδητοί ποτέ δεν θα επαναστατήσουν και αφού επαναστατήσουν δεν μπορούν να γίνουν συνειδητοί».

Το καλό (και το κακό) πράγμα με το ασυνείδητο είναι ότι λειτουργεί πίσω από την συνείδηση. Αν είμαστε αρκετά τυχεροί ώστε να έχουμε μια εμπειρία ζωής που θα κάνει το ασυνείδητο μας να μας δώσει το απαραίτητο θάρρος για να κάνουμε το σκοτάδι μας συνειδητό, θα μπορέσουμε να ενισχύσουμε το θάρρος μας ανακαλύπτοντας τον χρυσό στη σκιά μας.

Εν τέλει, έχοντας κάνει το σκοτάδι μας συνειδητό, έχοντας σφυρηλατηθεί από την φωτιά και έχοντας αναστηθεί σε έναν πανίσχυρο Φοίνικα, θα έχουμε ανακαλύψει ένα ιερό χρυσό από το σκοτάδι και θα αποκαλύψουμε τα βαθύτερα πάθη μας, τα κρυμμένα ταλέντα, την άγρια φύση και την έμφυτη δημιουργικότητα μας. 

Έτσι, μπορούμε να συνεχίσουμε την συμφιλίωση με την σκιά μας και την καλλιέργεια της γνησιότητας μας. Με την ισχυρή σκιά στο πλευρό μας, ως σύμμαχο όχι ως εχθρό, ως ενότητα όχι ως διάσπαση, το μονοπάτι της φώτισης ανοίγεται μπροστά μας.

από Stelios Nikolaides 

*