ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

28 Ιουν 2013

Το αντίθετο της ομοφυλoφιλίας δεν είναι η ετεροφυλοφιλία! Είναι η αγιότητα! Το αυτό και για την ετεροφυλοφιλία!

Σεξ, έρωτας, αγάπη, έκσταση. Η έκσταση είναι η ουσία της ύπαρξης! Αγιότητα! Δοξαστική έξαρση αθώας ζωής! Η πρώτη ύλη κάθε ζώσας δημιουργίας! Με λυπεί η αγωνία των ομοφυλόφιλων να αποδείξουν πως είναι «φυσιολογικοί».  Φυσιολογική είναι μόνον η αγιότητα! Μέχρι τότε αποδέχεσαι τον εαυτό σου και ανεβαίνεις, όσο αντέξεις, την κλίμακα: σεξ, έρωτας, αγάπη, έκσταση!
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι και σχόλιο πάνω στην «Πρώτη ύλη» του Δ. Παπαϊωάννου. Λυπάμαι, αλλά εγώ είδα μόνον αγωνία -στην ενδιαφέρουσα ούτως ή άλλως εικαστική εκφραστικότητα των σωμάτων που ιδιοφυώς αναδεικνύει ο ταλαντούχος χορογράφος και χορευτής. Είδα απλώς έναν καλλιτέχνη να αγωνιά! Χωρίς φτερά! Αποκορύφωμα η τελευταία σκηνή: μια τραγική εικόνα-υποκατάστατο γέννησης! 

Μας αφορά η αγωνία! Όχι όμως περισσότερο από τα φτερά! Και η εποχή μας ζητά επειγόντως φτερά!
*

24 Ιουν 2013

Εκκλησιαστικοί λόγοι της Πεντηκοστής

Ευλογητός εί, Χριστέ ο Θεός ημών, ο πανσόφους τούς αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς τό Πνεύμα τό άγιον, καί δι’ αυτών τήν οικουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Ἄχραντε, ἀμίαντε, ἄναρχε, ἀόρατε, ἀκατάληπτε, ἀνεξιχνίαστε, ἀναλλοίωτε, ἀνυπέρβλητε, ἀμέτρητε, ἀνεξίκακε Κύριε, ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὁ ποιήσας τὸν οὐρανόν, καὶ τὴν γῆν, καὶ τὴν θάλασσαν, καὶ πάντα τὰ δημιουργηθέντα ἐν αὐτοῖς, ὁ πρὸ τοῦ αἰτεῖσθαι τοῖς πᾶσι τὰς αἰτήσεις παρέχων. Σοῦ δεόμεθα, καὶ σὲ παρακαλοῦμεν, Δέσποτα φιλάνθρωπε, τὸν Πατέρα τοῦ Κυρίου, καὶ Θεοῦ, καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντος ἐκ τῶν οὐρανῶν, καὶ σαρκωθέντος ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου, καὶ ἐνδόξου, Θεοτόκου. ὃς πρότερον μὲν λόγοις διδάσκων, ὕστερον δὲ καὶ ἔργοις ὑποδεικνύς, ἡνίκα τὸ σωτήριον ὑφίστατο πάθος, παρέσχεν ἡμῖν ὑπογραμμὸν τοῖς ταπεινοῖς, καὶ ἁμαρτωλοῖς, καὶ ἀναξίοις δούλοις σου, δεήσεις προσφέρειν, ἐν αὐχένος καὶ γονάτων κλίσεσιν, ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων, καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων. Αὐτὸς οὖν, πολυέλεε καὶ φιλάνθρωπε, ἐπάκουσον ἡμῶν, ἐν ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἐπικαλεσώμεθά σε ἐξαιρέτως δέ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ τῆς Πεντηκοστῆς, ἐν ᾗ, μετὰ τὸ ἀναληφθῆναι τὸν Κύριον ἡμῶν, Ἰησοῦν Χριστὸν εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ καθεσθῆναι ἐν δεξιᾷ σοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, κατέπεμψε τὸ ἅγιον Πνεῦμα ἐπὶ τοὺς ἁγίους αὐτοῦ μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους, ὃ καὶ ἐκάθισεν ἐφ' ἕνα ἕκαστον αὐτῶν καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες τῆς ἀκενώτου χάριτος αὐτοῦ, καὶ ἐλάλησαν ἑτέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖά σου, καὶ προεφήτευσαν. Νῦν οὖν δεομένων ἐπάκουσον ἡμῶν, καὶ μνήσθητι ἡμῶν τῶν ταπεινῶν, καὶ κατακρίτων, καὶ ἐπίστρεψον τὴν αἰχμαλωσίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τὴν οἰκείαν συμπάθειαν ἔχων ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύουσαν. Δέξαι ἡμᾶς προσπίπτοντάς σοι, καὶ βοῶντας τό, Ἡμάρτομεν. Ἐπὶ σὲ ἐπεῤῥίφημεν ἐκ μήτρας, ἀπὸ γαστρὸς μητρὸς ἡμῶν, Θεὸς ἡμῶν σὺ εἶ, ἀλλ' ὅτι ἐξέλιπον ἐν ματαιότητι αἱ ἡμέραι ἡμῶν, γεγυμνώμεθα τῆς σῆς βοηθείας, ἐστερήμεθα ἀπὸ πάσης ἀπολογίας. Ἀλλὰ θαῤῥοῦντες τοῖς οἰκτιρμοῖς σου, κράζομεν. Ἁμαρτίας νεότητος ἡμῶν, καὶ ἀγνοίας μὴ μνησθῇς, καὶ ἐκ τῶν κρυφίων ἡμῶν καθάρισον ἡμᾶς. Μὴ ἀποῤῥίψῃς ἡμᾶς εἰς καιρὸν γήρως, ἐν τῷ ἐκλείπειν τὴν ἰσχὺν ἡμῶν, μὴ ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς, πρίν ἡμᾶς εἰς τὴν γῆν ἀποστρέψαι, ἀξίωσον πρὸς σὲ ἐπιστρέψαι, καὶ πρόσχες ἡμῖν ἐν εὐμενείᾳ καὶ χάριτι. Ἐπιμέτρησον τὰς ἀνομίας ἡμῶν τοῖς οἰκτιρμοῖς σου, ἀντίθες τὴν ἄβυσσον τῶν οἰκτιρμῶν σου, τῷ πλήθει τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν. Ἐπίβλεψον ἐξ ὕψους ἁγίου σου, Κύριε, ἐπὶ τὸν λαόν σου τὸν περιεστῶτα, καὶ ἀπεκδεχόμενον τὸ παρὰ σοῦ πλούσιον ἔλεος, ἐπίσκεψαι ἡμᾶς ἐν τῇ χρηστότητί σου, ῥῦσαι ἡμᾶς ἐκ τῆς καταδυναστείας τοῦ Διαβόλου, ἀσφάλισαι τὴν ζωὴν ἡμῶν τοῖς ἁγίοις καὶ ἱεροῖς νόμοις σου, Ἀγγέλῳ πιστῷ φύλακι παρακατάθου τὸν λαόν σου, πάντας ἡμᾶς συνάγαγε εἰς τὴν Βασιλείαν σου, δὸς συγγνώμην τοῖς ἐλπίζουσιν ἐπὶ σέ, ἄφες αὐτοῖς καὶ ὑμῖν τὰ ἁμαρτήματα, καθάρισον ἡμᾶς τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος, διάλυσον τὰς καθ’ἡμῶν μηχανὰς τοῦ ἐχθροῦ.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, Δέσποτα παντοκράτορ, ὁ φωτίσας τὴν ἡμέραν τῷ φωτὶ τῷ ἡλιακῷ, καὶ τὴν νύκτα φαιδρύνας ταῖς αὐγαῖς τοῦ πυρός, ὁ τὸ μῆκος τῆς ἡμέρας διελθεῖν ἡμᾶς καταξιώσας, καὶ προσεγγίσαι ταῖς ἀρχαῖς τῆς νυκτός, ἐπάκουσον τῆς δεήσεως ἡμῶν, καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ σου, καὶ πᾶσιν ἡμῖν συγχωρήσας τὰ ἑκούσια καὶ τὰ ἀκούσια ἁμαρτήματα, πρόσδεξαι τὰς ἑσπερινὰς ἡμῶν ἱκεσίας, καὶ κατάπεμψον τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου καὶ τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐπὶ τὴν κληρονομίαν σου. Τείχισον ἡμᾶς ἁγίοις Ἀγγέλοις σου ὅπλισον ἡμᾶς ὅπλοις δικαιοσύνοις σου, περιχαράκωσον ἡμᾶς τῇ ἀληθείᾳ σου, φρούρησον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου, ῥῦσαι ἡμᾶς ἐκ πάσης περιστάσεως, καὶ πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ ἀντικειμένου. Παράσχου δὲ ἡμῖν καὶ τὴν παροῦσαν ἑσπέραν, σὺν τῇ ἐπερχομένῃ νυκτί, τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικήν, ἀναμάρτητον, ἀσκανδάλιστον, ἀφάνταστον, καὶ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν πρεσβείαις τῆς ἁγίας Θεοτόκου, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων τῶν ἀπ' αἰῶνός σοι εὐαρεστησάντων.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ τὴν σὴν εἰρήνην δεδωκὼς τοῖς ἀνθρώποις, καὶ τὴν τοῦ παναγίου Πνεύματος δωρεάν, ἔτι τῷ βίῳ καὶ ἡμῖν συμπαρών, εἰς κληρονομίαν ἀναφαίρετον τοῖς πιστοῖς ἀεὶ παρέχων, ἐμφανέστερον δὲ ταύτην τὴν χάριν τοῖς σοῖς μαθηταῖς καὶ Ἀποστόλοις σήμερον καταπέμψας, καὶ τὰ τούτων χείλη πυρίναις στομώσας γλώσσαις, δι' ὧν πᾶν γένος ἀνθρώπων τὴν θεογνωσίαν, ἰδίᾳ διαλέκτῳ, εἰς ἀκοὴν ὠτίου δεξάμενοι, φωτὶ τοῦ Πνεύματος ἐφωτίσθημεν, καὶ τῆς πλάνης ὡς ἐκ σκότους ἀπηλλάγημεν, καὶ τῇ τῶν αἰσθητῶν καὶ πυρίνων γλωσσῶν διανομῇ, καὶ ὑπερφυεῖ ἐνεργείᾳ, τὴν εἰς σὲ πίστιν ἐμαθητεύθημεν, καὶ σὲ θεολογεῖν, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν μιᾷ θεότητι, καὶ δυνάμει, καὶ ἐξουσίᾳ κατηυγάσθημεν. Σὺ οὖν τὸ ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός, ὁ τῆς οὐσίας καὶ τῆς φύσεως αὐτοῦ ἀπαράλλακτος, καὶ ἀμετακίνητος χαρακτήρ, ἡ πηγὴ τῆς σωτηρίας καὶ τῆς χάριτος, διάνοιξον κἀμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ τὰ χείλη, καὶ δίδαξόν με πῶς δεῖ, καὶ ὑπὲρ ὧν χρὴ προσεύχεσθαι. Σὺ γὰρ εἶ, ὁ γινώσκων τὸ πολὺ τῶν ἁμαρτιῶν μου πλῆθος, ἀλλ' ἡ σὴ εὐσπλαγχνία νικήσει τούτων τὸ ἄμετρον, ἰδοὺ γὰρ φόβῳ παρίσταμαί σοι, εἰς τὸ πέλαγος τοῦ ἐλέους σου τὴν ἀπόγνωσιν ἀποῤῥίψας τῆς ψυχῆς μου. Κυβέρνησόν μου τὴν ζωήν, ὁ πᾶσαν ῥήματι τὴν κτίσιν ἀῤῥήτῳ σοφίας δυνάμει κυβερνῶν, ὁ εὔδιος τῶν χειμαζομένων λιμήν, καὶ γνώρισόν μοι ὁδόν, ἐν ᾗ πορεύσομαι. Πνεῦμα σοφίας σου, τοῖς ἐμοῖς παράσχου διαλογισμοῖς, Πνεῦμα συνέσεως τῇ ἀφροσύνῃ μου δωρούμενος. Πνεῦμα φόβου σου τοῖς ἐμοῖς ἐπισκίασον ἔργοις καὶ Πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου, καὶ Πνεύματι ἡγεμονικῷ τὸ τῆς διανοίας μου στήριξον ὀλισθηρόν, ἵνα καθ' ἑκάστην ἡμέραν, τῷ Πνεύματί σου τῷ ἀγαθῷ, πρὸς τὸ συμφέρον ὁδηγούμενος, καταξιωθῶ ποιεῖν τὰς ἐντολάς σου, καὶ τῆς σῆς ἀεὶ μνημονεύειν ἐνδόξου, καὶ ἐρευνητικῆς τῶν πεπραγμένων ἡμῖν παρουσίας, καὶ μὴ παρίδῃς με τοῖς φθειρομένοις τοῦ κόσμου ἐναπατᾶσθαι τερπνοῖς, ἀλλὰ τῶν μελλόντων ὀρέγεσθαι τῆς ἀπολαύσεως ἐνίσχυσον θησαυρῶν. Σὺ γὰρ εἶπας, Δέσποτα, ὅτι περ, ὅσα ἂν τις αἰτήσηται ἐν τῷ ὀνόματί σου, ἀκωλύτως παρὰ τοῦ σοῦ λαμβάνει συναϊδίου Θεοῦ καὶ Πατρός, διὸ κᾀγὼ ὁ ἁμαρτωλός, ἐν τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος, τὴν σὴν ἱκετεύω ἀγαθότητα. Ὅσα ηὐξάμην, ἀπόδος μοι εἰς σωτηρίαν. Ναί, Κύριε, ὁ πάσης εὐεργεσίας πλουσιοπάροχος δοτὴρ ἀγαθός, ὅτι σὺ εἶ ὁ διδοὺς ὑπερεκπερισσοῦ, ὧν αἰτούμεθα. Σὺ εἶ ὁ συμπαθής, ὁ ἐλεήμων, ὁ ἀναμαρτήτως γεγονὼς τῆς σαρκὸς ἡμῶν κοινωνός, καὶ τοῖς κάμπτουσι πρὸς σὲ γόνυ, ἐπικαμπτόμενος φιλευσπλάγχνως, ἱλασμός τε γενόμενος τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν. Δὸς δή, Κύριε, τῷ λαῷ σου τοὺς οἰκτιρμούς σου, ἐπάκουσον ἡμῶν ἐξ οὐρανοῦ ἁγίου σου, ἁγίασον αὐτοὺς τῇ δυνάμει τῆς σωτηρίου δεξιᾶς σου, σκέπασον αὐτοὺς ἐν τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων σου, μὴ παρίδῃς τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου. Σοὶ μόνῳ ἁμαρτάνομεν, ἀλλὰ καὶ σοὶ μόνῳ λατρεύομεν, οὐκ οἴδαμεν προσκυνεῖν Θεῷ ἀλλοτρίῳ, οὐδὲ διαπετάζειν πρὸς ἕτερον Θεὸν τὰς ἑαυτῶν, Δέσποτα, χεῖρας. Ἄφες ἡμῖν τὰ παραπτώματα, καὶ προσδεχόμενος ἡμῶν τὰς γονυπετεῖς δεήσεις, ἔκτεινον πᾶσιν ἡμῖν χεῖρα βοηθείας, πρόσδεξαι τὴν εὐχὴν πάντων, ὡς θυμίαμα δεκτόν, ἀναλαμβανόμενον ἐνώπιον τῆς σῆς ὑπεραγάθου βασιλείας.

Κύριε, Κύριε, ὁ ῥυσάμενος ἡμᾶς ἀπὸ παντὸς βέλους πετομένου ἡμέρας, ῥῦσαι ἡμᾶς καὶ ἀπὸ παντὸς πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου. Πρόσδεξαι θυσίαν ἑσπερινήν, τὰς τῶν χειρῶν ἡμῶν ἐπάρσεις. Καταξίωσον δὲ ἡμᾶς καὶ τὸ νυκτερινὸν στάδιον ἀμέμπτως διελθεῖν, ἀπειράστους κακῶν, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ταραχῆς καὶ δειλίας, τῆς ἐκ τοῦ Διαβόλου ἡμῖν προσγινομένης. Χάρισαι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν κατάνυξιν, καὶ τοῖς λογισμοῖς ἡμῶν μέριμναν, τῆς ἐν τῇ φοβερᾷ καὶ δικαίᾳ σου κρίσει ἐξετάσεως. Καθήλωσον ἐκ τοῦ φόβου σου τὰς σάρκας ἡμῶν, καὶ νέκρωσον τὰ μέλη ἡμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, ἵνα, καὶ ἐν τῇ καθ’ ὓπνον ἡσυχίᾳ, ἐμφαιδρυνώμεθα τῇ θεωρίᾳ τῶν κριμάτων σου. Ἀπόστησον δὲ ἀφ' ἡμῶν πᾶσαν φαντασίαν ἀπρεπῆ, καὶ ἐπιθυμίαν βλαβεράν. Διανάστησον δὲ ἡμᾶς ἐν τῷ καιρῷ τῆς προσευχῆς ἐστηριγμένους ἐν τῇ πίστει, καὶ προκόπτοντας ἐν τοῖς παραγγέλμασί σου.

Ἡ ἀενάως βρύουσα ζωτικὴ καὶ φωτιστικὴ πηγή, ἡ συναΐδιος τοῦ Πατρὸς δημιουργικὴ δύναμις, ὁ πᾶσαν τὴν οἰκονομίαν, διὰ τὴν τῶν βροτῶν σωτηρίαν, ὑπερκάλλως πληρώσας, Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν. Ὁ θανάτου δεσμοὺς ἀλύτους, καὶ κλεῖθρα ᾍδου διαῤῥήξας, πονηρῶν δὲ πνευμάτων πλήθη καταπατήσας, ὁ προσαγαγὼν σεαυτὸν ἄμωμον ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον, τὸ σῶμα δοὺς τὸ ἄχραντον εἰς θυσίαν, τὸ πάσης ἁμαρτίας ἂψαυστόν τε καὶ ἄβατον, καὶ διὰ τῆς φρικτῆς ταύτης, καὶ ἀνεκδιηγήτου ἱερουργίας, ζωὴν ἡμῖν αἰώνιον χαρισάμενος, ὁ εἰς ᾍδου καταβάς, καὶ μοχλοὺς αἰωνίους συντρίψας, καὶ τοῖς κάτω καθημένοις ἄνοδον ὑποδείξας, τὸν δὲ ἀρχέκακον καὶ βύθιον δράκοντα, θεοσόφῳ δελεάσματι ἀγκιστρεύσας, καὶ σειραῖς ζόφου δεσμεύσας ἐν ταρτάρῳ, καὶ πυρὶ ἀσβέστῳ, καὶ σκότει ἐξωτέρῳ, διὰ τῆς ἀπειροδυνάμου σου κατασφαλισάμενος ἰσχύος, ἡ μεγαλώνυμος σοφία τοῦ Πατρός, ὁ τοῖς ἐπηρεαζομένοις μέγας ἐπίκουρος φανείς, καὶ φωτίσας τοὺς ἐν σκότει, καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένους. Σύ, δόξης ἀενάου Κύριε, καὶ Πατρὸς ὑψίστου Υἱὲ ἀγαπητέ, ἀΐδιον φῶς, ἐξ ἀϊδίου φωτός, Ἣλιε δικαιοσύνης, ἐπάκουσον ἡμῶν δεομένων σου, καὶ ἀνάπαυσον τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου, τῶν προκεκοιμημένων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν, καὶ τῶν λοιπῶν συγγενῶν κατὰ σάρκα, καὶ πάντων τῶν οἰκείων τῆς πίστεως, περὶ ὧν καὶ τὴν μνήμην ποιούμεθα νῦν, ὅτι ἐν σοὶ πάντων τὸ κράτος, καὶ ἐν τῇ χειρί σου κατέχεις πάντα τὰ πέρατα τῆς γῆς. Δέσποτα παντοκράτορ, Θεὲ Πατέρων, καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους, γένους θνητοῦ τε καὶ ἀθανάτου, καὶ πάσης φύσεως ἀνθρωπίνης δημιουργέ, συνισταμένης τε καὶ πάλιν λυομένης, ζωῆς τε καὶ τελευτῆς, τῆς ἐνταῦθα διαγωγῆς, καὶ τῆς ἐκεῖθεν μεταστάσεως, ὁ χρόνους μετρῶν τοῖς ζῶσι, καὶ καιροὺς θανάτου ἱστῶν, κατάγων εἰς ᾍδου καὶ ἀνάγων, δεσμεύων ἐν ἀσθενείᾳ, καὶ ἀπολύων ἐν δυναστείᾳ, ὁ τὰ παρόντα χρησίμως οἰκονομῶν, καὶ τὰ μέλλοντα λυσιτελῶς διοικῶν, ὁ τοὺς θανάτου κέντρῳ πληγέντας, ἀναστάσεως ἐλπίσι ζωογονῶν. Αὐτὸς Δέσποτα τῶν ἁπάντων, ὁ Θεός, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, καὶ τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν, ὁ καὶ ἐν ταύτῃ τῇ ἐσχάτῃ, καὶ μεγάλῃ καὶ σωτηρίῳ ἡμέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, τὸ μυστήριον τῆς ἁγίας, καὶ Ὁμοουσίου, καὶ συναϊδίου, καὶ ἀδιαιρέτου, καὶ ἀσυγχύτου Τριάδος ὑποδείξας ἡμῖν, καὶ τὴν ἐπιφοίτησιν καὶ παρουσίαν τοῦ ἁγίου καὶ ζωοποιοῦ σου Πνεύματος, ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ἐπὶ τοὺς ἁγίους σου Ἀποστόλους ἐκχέας, καὶ εὐαγγελιστὰς αὐτοὺς θέμενος τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν πίστεως, καὶ Ὁμολογητάς καὶ κήρυκας τῆς ἀληθοῦς ἀναδείξας θεολογίας, ὁ καὶ ἐν αὐτῇ τῇ παντελείῳ Ἑορτῇ καὶ σωτηριώδει, ἱλασμοὺς ἱκεσίους, ὑπὲρ τῶν κατεχομένων ἐν ᾍδῃ, καταξιώσας δέχεσθαι, μεγάλας τε παρέχων ἡμῖν ἐλπίδας, ἄνεσιν τοῖς κατοιχομένοις τῶν κατεχόντων αὐτοὺς ἀνιαρῶν, καὶ παραψυχὴν παρὰ σοῦ καταπέμπεσθαι. Ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ταπεινῶν, οἰκτρῶν δεομένων σου, καὶ ἀνάπαυσον τὰς καὶ ψυχὰς τῶν δούλων σου τῶν προκεκοιμημένων, ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα ἀπέδρα πᾶσα ὀδύνη, λύπη, καὶ στεναγμός, καὶ κατάταξον τὰ πνεύματα αὐτῶν ἐν σκηναῖς Δικαίων, καὶ εἰρήνης καὶ ἀνέσεως ἀξίωσον αὐτούς, ὅτι οὐχ οἱ νεκροὶ αἰνέσουσί σε, Κύριε, οὐδὲ οἱ ἐν ᾍδη ἐξομολόγησιν παῤῥησιάζονται προσφέρειν σοι, ἀλλ' ἡμεῖς οἱ ζῶντες εὐλογοῦμέν σε καὶ ἱκετεύομεν, καὶ τὰς ἱλαστηρίους εὐχὰς καὶ θυσίας προσάγομέν σοι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν.

Ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ αἰώνιος, ὁ ἅγιος καὶ φιλάνθρωπος, ὁ καταξιώσας ἡμᾶς καὶ ἐν ταύτῃ τῇ ὥρᾳ στῆναι ἐνώπιον τῆς ἀπροσίτου σου δόξης, εἰς ὕμνον καὶ αἶνον τῶν θαυμασίων σου, ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις δούλοις σου, καὶ παράσχου χάριν, τοῦ μετὰ συντετριμμένης καρδίας ἀμετεωρίστως προσενεγκεῖν σοι τὴν τρισάγιον δοξολογίαν, καὶ τὴν εὐχαριστίαν τῶν μεγάλων σου δωρεῶν, ὧν ἐποίησας καὶ ποιεῖς πάντοτε εἰς ἡμᾶς. Μνήσθητι, Κύριε, τῆς ἀσθενείας ἡμῶν, καὶ μὴ συναπολέσῃς ἡμᾶς ταῖς ἀνομίαις ἡμῶν, ἀλλὰ ποίησον μέγα ἔλεος μετὰ τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν, ἵνα, τὸ τῆς ἁμαρτίας σκότος διαφυγόντες, ἐν ἡμέρᾳ δικαιοσύνης περιπατήσωμεν, καὶ ἐνδυσάμενοι τὰ ὅπλα τοῦ φωτός, ἀνεπιβουλεύτως διατελέσωμεν ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ πονηροῦ, καὶ μετὰ παῤῥησίας δοξάσωμεν ἐπὶ πᾶσι, σὲ τὸν μόνον ἀληθινόν καὶ φιλάνθρωπον Θεόν. Σὸν γὰρ ὡς ἀληθῶς, καὶ μέγα ὄντως μυστήριον, Δέσποτα τῶν ἁπάντων καὶ ποιητά, ἣ τε πρόσκαιρος λύσις τῶν σῶν κτισμάτων, καὶ ἡ μετὰ ταῦτα συνάφεια, καὶ ἀνάπαυσις ἡ εἰς αἰῶνας. Σοὶ χάριν ἐπὶ πᾶσιν ὁμολογοῦμεν, ἐπὶ ταῖς εἰσόδοις ἡμῶν ταῖς εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, καὶ ταῖς ἐξόδοις, αἱ τάς ἐλπίδας ἡμῶν τῆς ἀναστάσεως, καὶ τῆς ἀκηράτου ζωῆς, διὰ τῆς σῆς ἀψευδοῦς ἐπαγγελίας προμνηστεύονται, ἧς ἀπολαύσαιμεν ἐν τῇ δευτέρᾳ μελλούσῃ παρουσίᾳ σου. Σὺ γὰρ εἶ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἡμῶν ἀρχηγός, καὶ τῶν βεβιωμένων ἀδέκαστος, καὶ φιλάνθρωπος κριτής, καὶ τῆς μισθαποδοσίας Δεσπότης καὶ Κύριος, ὁ καὶ κοινωνήσας ἡμῖν παραπλησίως σαρκὸς καὶ αἵματος, διὰ συγκατάβασιν ἄκραν, καὶ τῶν ἡμετέρων ἀδιαβλήτων παθῶν, ἐν τῷ ἑκουσίως εἰς πεῖραν καταστῆναι, προσλαβόμενος σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, καὶ ἐν ᾧ πέπονθας πειρασθεὶς αὐτός, τοῖς πειραζομένοις ἡμῖν γενόμενος αὐτεπάγγελτος βοηθός, διὸ καὶ συνήγαγες ἡμᾶς εἰς τὴν σὴν ἀπάθειαν. Δέξαι οὖν, Δέσποτα, δεήσεις καὶ ἱκεσίας ἡμετέρας, καὶ ἀνάπαυσον πάντας τοὺς πατέρας ἑκάστου, καὶ μητέρας, καὶ ἀδελφούς, καὶ ἀδελφὰς καὶ τέκνα, καὶ εἲ τι ἄλλο ὁμογενὲς καὶ ὁμόφυλον, καὶ πάσας τὰς προαναπαυσαμένας ψυχὰς ἐπ' ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου, καὶ κατάταξον τὰ πνεύματα αὐτῶν καὶ τὰ ὀνόματα ἐν βίβλῳ ζωῆς, ἐν κόλποις Ἀβραάμ, Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, ἐν χώρᾳ ζώντων, εἰς βασιλείαν οὐρανῶν, ἐν Παραδείσῳ τρυφῆς, διὰ τῶν φωτεινῶν Ἀγγέλων σου εἰσάγων ἅπαντας εἰς τάς ἁγίας σου μονάς, συνέγειρον καὶ τὰ σώματα ἡμῶν ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ὥρισας, κατὰ τὰς ἁγίας σου καὶ ἀψευδεῖς ἐπαγγελίας, οὐκ ἔστιν οὖν, Κύριε, τοῖς δούλοις σου θάνατος, ἐκδημούντων ἡμῶν ἀπὸ τοῦ σώματος, καὶ πρὸς σὲ τὸν Θεὸν ἐνδημούντων, ἀλλὰ μετάστασις ἀπὸ τῶν λυπηροτέρων ἐπὶ τὰ χρηστότερα καὶ θυμηδέστερα, καὶ ἀνάπαυσις καὶ χαρά. Εἰ δὲ καὶ τὶ ἡμάρτομεν εἰς σέ, ἵλεως γενοῦ ἡμῖν τε καὶ αὐτοῖς, διότι οὐδεὶς καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου ἐνώπιόν σου, οὐδ' ἂν μία ἡμέρα ᾖ ἡ ζωὴ αὐτοῦ, εἰμὴ μόνος σύ, ὁ ἐπὶ γῆς φανεὶς ἀναμάρτητος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, δι' οὗ πάντες ἐλπίζομεν ἐλέους τυχεῖν, καὶ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο ἡμῖν τε καὶ αὐτοῖς, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεός, ἄνες, ἄφες, συγχώρησον τὰ παραπτώματα ἡμῶν, τὰ ἑκούσια καὶ τὰ ἀκούσια, τὰ ἐν γνώσει καὶ ἐν ἀγνοίᾳ, τὰ πρόδηλα, τὰ λανθάνοντα, τὰ ἐν πράξει, ἐν διανοίᾳ, τὰ ἐν λόγῳ, τὰ ἐν πάσαις ἡμῶν ταῖς ἀναστροφαῖς, καὶ τοῖς κινήμασι, καὶ τοῖς μὲν προλαβοῦσιν ἐλευθερίαν καὶ ἄνεσιν δώρησαι, ἡμᾶς δὲ τοὺς περιεστῶτας εὐλόγησον, τέλος ἀγαθὸν καὶ εἰρηνικὸν παρεχόμενος ἡμῖν τε, καὶ παντὶ τῷ λαῷ σου, καὶ ἐλέους σπλάγχνα καὶ φιλανθρωπίας διανοίγων ἡμῖν, ἐν τῇ φρικτῇ καὶ φοβερᾷ σου παρουσίᾳ, καὶ τῆς βασιλείας σου ἀξίους ἡμᾶς ποίησον.

Ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ ὕψιστος, ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὁ πᾶσαν τὴν κτίσιν ἐν σοφίᾳ δημιουργήσας, Ὁ διαχωρήσας ἀνὰ μέσον τοῦ φωτός, καὶ ἀναμέσον τοῦ σκότους, καὶ τὸν ἥλιον θέμενος εἰς ἐξουσίαν τῆς ἡμέρας, σελήνην δὲ καὶ ἀστέρας εἰς ἐξουσίαν τῆς νυκτός, ὁ καταξιώσας ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, καὶ ἐπὶ τῆς παρούσης ἡμέρας προφθάσαι τὸ πρόσωπόν σου ἐν ἐξομολογήσει, καὶ τὴν ἑσπερινήν σοι λατρείαν προσαγαγεῖν. Αὐτός, φιλάνθρωπε Κύριε, κατεύθυνον τήν προσευχὴν ἡμῶν, ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου, καὶ πρόσδεξαι αὐτὴν εἰς ὀσμὴν εὐωδίας. Παράσχου δὲ ἡμῖν τὴν παροῦσαν ἑσπέραν, καὶ τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα εἰρηνικήν, ἔνδυσον ἡμᾶς ὅπλα φωτός, ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ φόβου νυκτερινοῦ, καὶ ἀπὸ παντὸς πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου, καὶ δώρησαι ἡμῖν τὸν ὕπνον, ὃν εἰς ἀνάπαυσιν τῇ ἀσθενείᾳ ἡμῶν ἐδωρήσω, πάσης διαβολικῆς φαντασίας ἀπηλλαγμένον. Ναί, Δέσποτα τῶν ἁπάντων, τῶν ἀγαθῶν χορηγέ, ἵνα, καὶ ἐν ταῖς κοίταις ἡμῶν κατανυγόμενοι, μνημονεύωμεν καὶ ἐν νυκτὶ τοῦ παναγίου ὀνόματός σου, καὶ τῇ μελέτῃ τῶν σῶν ἐντολῶν καταυγαζόμενοι, ἐν ἀγαλλιάσει ψυχῆς διανιστῶμεν πρὸς δοξολογίαν τῆς σῆς ἀγαθότητος, δεήσεις καὶ ἱκεσίας τῇ σῇ εὐσπλαγχνίᾳ προσάγοντες, ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν, καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ σου, ὃν ταῖς πρεσβείαις τῆς ἁγίας Θεοτόκου ἐν ἐλέει ἐπίσκεψαι.

Ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ κλίνας οὐρανούς, καὶ καταβὰς ἐπὶ σωτηρίᾳ τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, ἔπιδε ἐπὶ τοὺς δούλους σου καὶ ἐπὶ τὴν κληρονομίαν σου. σοὶ γάρ τῷ φοβερῷ καὶ φιλανθρώπῳ κριτῇ οἱ σοὶ δοῦλοι τὰς ἑαυτῶν ἔκλιναν κεφαλάς, τοὺς δὲ αὐτῶν ὑπέταξαν αὐχένας, οὐ τὴν ἐξ ἀνθρώπων ἀναμένοντες βοήθειαν, ἀλλὰ τὸ σὸν περιμένοντες ἔλεος, καὶ τὴν σὴν ἀπεκδεχόμενοι σωτηρίαν, οὓς διαφύλαξον ἐν παντὶ καιρῷ, καὶ κατὰ τὴν παροῦσαν ἑσπέραν, καὶ τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα, ἀπὸ παντός ἐχθροῦ, ἀπὸ πάσης ἀντικειμένης ἐνεργείας διαβολικῆς, καὶ διαλογισμῶν ματαίων, καὶ ἐνθυμήσεων πονηρῶν.

Νῦν τὸ Παράκλητον Πνεῦμα, εἰς πᾶσαν σάρκα ἐκκέχυται. Ἀποστόλων γὰρ χορείας ἀρξάμενον, ἐξ αὐτῶν κατὰ μέθεξιν τοῖς πιστοῖς τὴν χάριν ἐφήπλωσε, καὶ πιστοῦται αὐτοῦ τὴν κραταιὰν ἐπιφοίτησιν, ἐν πυρίνῳ τῷ εἴδει τοῖς Μαθηταῖς διανέμον τὰς γλώσσας, εἰς ὑμνῳδίαν καὶ δόξαν Θεοῦ, διὸ τὰς καρδίας νοερῶς ἐλλαμπόμενοι, ἐν πίστει στηριχθέντες τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, δυσωποῦμεν σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Νῦν περιβάλλονται κράτος, οἱ Χριστοῦ ἀφ' ὕψους, Ἀπόστολοι, ἐγκαινίζει γὰρ αὐτοὺς ὁ Παράκλητος ἐν αὐτοῖς καινιζόμενος, μυστικῇ καινότητι γνώσεως, ἣν ταῖς ξέναις φωναῖς, καὶ ὑψηγόροις κηρύττοντες, τὴν ἀΐδιον φύσιν τε καὶ ἁπλῆν, τρισυπόστατον σέβειν τοῦ εὐεργέτου τῶν ὅλων Θεοῦ, ἡμᾶς ἐκδιδάσκουσι, διὸ φωτισθέντες τοῖς ἐκείνων διδάγμασι, Πατέρα προσκυνήσωμεν, σὺν Υἱῷ καὶ Πνεύματι, δυσωποῦντες σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δεῦτε λαοί, τὴν τρισυπόστατον θεότητα προσκυνήσωμεν, Υἱὸν ἐν τῷ Πατρί, σὺν ἁγίῳ Πνεύματι, Πατὴρ γὰρ ἀχρόνως ἐγέννησεν Υἱόν, συναΐδιον καὶ σύνθρονον, καὶ Πνεῦμα ἅγιον ἦν ἐν τῷ Πατρί, σὺν Υἱῷ δοξαζόμενον, μία δύναμις, μία οὐσία, μία θεότης, ἣν προσκυνοῦντες πάντες λέγομεν, Ἅγιος ὁ Θεός, ὁ τὰ πάντα δημιουργήσας δι' Υἱοῦ, συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἅγιος ἰσχυρός, δι' οὗ τὸν Πατέρα ἐγνώκαμεν, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπεδήμησεν ἐν κόσμῳ. Ἅγιος ἀθάνατος, τὸ Παράκλητον Πνεῦμα, τὸ ἐκ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, καὶ ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον, Τριὰς ἁγία, δόξα σοι.

Ὁ ἐκ τῶν πατρικῶν κόλπων κενώσας ἑαυτόν, καὶ τὴν ἡμετέραν ὅλην ἀνθρωπείαν προσλαβόμενος φύσιν, καὶ θεώσας αὐτήν, μετὰ δὲ ταῦτα εἰς οὐρανοὺς αὖθις ἀνελθών, καὶ ἐν δεξιᾷ καθίσας τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, τό τε θεῖον, καὶ ἅγιον, καὶ Ὁμοούσιον, καὶ Ὁμοδύναμον, καὶ Ὁμόδοξον, καὶ συναΐδιον Πνεῦμα καταπέμψας ἐπὶ τούς ἁγίους αὐτοῦ μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους, καὶ διὰ τούτου φωτίσας μὲν αὐτούς, δι' αὐτῶν δὲ πᾶσαν τὴν οἰκουμένην, Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου, καὶ παναμώμου ἁγίας αὐτοῦ Μητρός, τῶν ἁγίων, ἐνδόξων, πανευφήμων, θεοκηρύκων καὶ πνευματοφόρων Ἀποστόλων, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς διὰ τὴν ἑαυτοῦ ἀγαθότητα.

Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ἦν μὲν ἀεί, καὶ ἔστι καὶ ἔσται, οὐτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον, ἀλλ' ἀεὶ Πατρὶ καὶ Υἱῷ συντεταγμένον, καὶ συναριθμούμενον, ζωή, καὶ ζωοποιοῦν, φῶς, καὶ φωτὸς χορηγόν, αὐτάγαθον, καὶ πηγὴ ἀγαθότητος, δι' οὗ Πατὴρ γνωρίζεται, καὶ Υἱὸς δοξάζεται, καὶ παρὰ πάντων γινώσκεται, μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις, τῆς ἁγίας Τριάδος.

Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, φῶς, καὶ ζωή, καὶ ζῶσα πηγὴ νοερά, Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν, ἡγεμονεῦον καθαῖρον τὰ πταίσματα, Θεὸς καὶ θεοποιοῦν, πῦρ, ἐκ πυρὸς προϊόν, λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τὰ χαρίσματα, δι' οὗ Προφῆται ἅπαντες, καὶ Θεοῦ Ἀπόστολοι, μετὰ Μαρτύρων ἐστέφθησαν, Ξένον ἄκουσμα, ξένον θέαμα, πῦρ διαιρούμενον εἰς νομὰς χαρισμάτων.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθέ, καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος, καὶ σῶσον ἀγαθὲ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Φῶς ἱλαρὸν ἁγίας δόξης, ἀθανάτου Πατρός, οὐρανίου, ἁγίου, μάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν, ὑμνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν, καὶ ἅγιον Πνεῦμα Θεόν. Ἄξιόν σε ἐν πᾶσι καιροῖς, ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις, Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδούς, Διὸ ὁ κόσμος σὲ δοξάζει.
 

23 Ιουν 2013

«Εγώ είμαι αυτό που είμαι!» Το όνομα ως το όμμα, ο οφθαλμός του όντος!

Ο Πατέρας είναι η αρρενωπή στοργικότητα που είναι κάτι πολύ όμορφο και ευλογημένο για τον κόσμο. Για την στοργικότητα της μάνας δεν θα συζητήσουμε! Έχουμε πει πως όλες οι γυναίκες που μπορούν να ζήσουν την αγάπη είναι μητέρες -γιατί αυτό σημαίνει μητέρα: ζω την αγάπη μέσα μου! Παιδιά μας δεν είναι εξάλλου αυτά που γεννάμε, αφού δεν είναι καν δικά μας, είναι της Ζωής!

Όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας! Όλες οι γυναίκες είμαστε μητέρες των παιδιών που είναι στην Γη, με τον ίδιο τρόπο που όλοι οι άντρες είναι πατέρες όλων των παιδιών που είναι στην Γη! Την μητρότητα και την πατρότητα δεν την κάνει το DNA του αίματος. Είναι πολύ εύκολο να κάνεις ένα παιδί -ας πούμε ότι είναι-, εννοώ χωρίς να αναλάβεις την πνευματική ευθύνη! Εάν την αναλάβεις, τότε σε αφορούν εξίσου όλα τα παιδιά του κόσμου.

Δεν είναι η φυσική σχέση αυτή που δημιουργεί την μητρότητα ή την πατρότητα! Τα παιδιά ανήκουν σ’ αυτούς που τα αγαπούν! Πάρα πολλοί στην Γη έχουν παιδιά χωρίς οι ίδιοι να γίνουν ποτέ πατέρες και μητέρες! Και πάρα πολλοί δεν έχουν δικά τους παιδιά και έχουν την μητρική και πατρική στοργικότητα για τον κόσμο!

Οι άρρενες που η καρδιά τους ζει αυτή την στοργικότητα για τον κόσμο, την κίνηση δηλαδή του να προστατεύσουν και να φροντίσουν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν οι δύο άλλες εκφράσεις της ιδέας άνθρωπος -η γυναίκα και το παιδί-, είναι πατέρες. Όλοι, λοιπόν, οι άντρες γιορτάζουν στην εορτή του Πατέρα! Χρόνια τους πολλά!
*
Στις 9.6. ήταν η επέτειος των δύο χρόνων από την ημέρα που κηδεύσαμε την Νίκη, στις 9.6.2011. Όσοι γνώρισαν την Ανδρονίκη -τρομερό όνομα, η Νίκη του ανδρός- γνωρίζουν πως ήταν πράγματι Νίκη! Ήταν το όνομά της! Αρσενική ψυχή! Εξάλλου δεν θα μπορούσε παρά να είναι γερακίνας γιος ο άγγελός μας! Τρομερό πλάσμα η Νίκη! Μια ψυχή που δεν μπορεί να την τερματίσει ο υλικός θάνατος! Ψυχή ζωντανή που μας αφορά, αφορά όλη την Γη! Μια γυναίκα λεβέντισσα! Αυθεντική μέχρι το τελευταίο κύτταρο του είναι της! Είχε σπάνια ευθύτητα! Δεν γνώριζε σκέψεις «μπρος- πίσω». Ήταν αυτό που έβλεπες, αυτό που έλεγε. Ήταν ο λόγος της!

Είχε την ευθυβολία των παλιών καλών ανθρώπων. Το ναι τους ήταν ναι, και το όχι, όχι. Ο λόγος της ήταν αληθινός και η ματιά της έντιμη και αθώα! Το ενδιαφέρον της για τον κόσμο αληθινό και συνταρακτικό.

Η Νίκη ήταν κάτι τόσο αληθινό που δεν μπορούσες να σταθείς στο βλέμμα της αν δεν ήσουν καθαρός! Αν ήσουν κάλπικος! Επειδή δεν ήταν διανοούμενος άνθρωπος για να την μπουρδουκλώσεις με θεωρίες κ.λπ., σε έφερνε κατ’ ευθείαν ενώπιον του κέντρου των πραγμάτων! Ψυχή φτιαγμένη από αρχαία, ακατάλυτα υλικά ισχύος! Οι υποκριτές και οι «δήθεν» δεν την γούσταραν καθόλου! Έπαιρναν δρόμο! Δεν άντεχαν το βλέμμα της.

Ταυτόχρονα ήταν ένας πολύ τρυφερός και παιδικός άνθρωπος! Δεν θα ξεχάσω ποτέ που μέχρι το τέλος πήγαινε στο γηροκομείο απόρων καραμέλες στα γεροντάκια για να περνάει η ώρα τους, καθώς έλεγε, όταν έβλεπαν τηλεόραση! Τους έγραφε κασέτες με ρεμπέτικα για να ψυχαγωγούνται! Πήγαινε τρόφιμα και ρούχα σε φτωχά μοναστήρια! Το γηροκομείο της Αγίας Παρασκευής γνωρίζει την αγάπη και την προσφορά της!

Κάθε μέρα έπαιρνε τα παιδιά και άναβαν κερί σε μια εκκλησία! Αυτό το κερί ήταν η προσευχή της για τον κόσμο! Το τήρησε μέχρι το τέλος της ζωής της! Από το υστέρημά της, με την μικρή της σύνταξη, νοιαζόταν έμπρακτα για τον κόσμο που υπέφερε γύρω της!

Tο ζεϊμπέκικό της έγραψε ιστορία! Ο Τσαρούχης είχε πει κάποτε πως οι γυναίκες απαγορεύεται να χορεύουν ζεϊμπέκικο και οι άντρες τσιφτετέλι! Για να χορέψει η γυναίκα ζεϊμπέκικο πρέπει να έχει την μαγκιά να το κάνει! Η Νίκη χόρευε ζεϊμπέκικο και έτριζε ο τόπος! Τό ’χε!

Τι να πω για την Νίκη! Όπως και τότε στην κηδεία της, επαναλαμβάνω το «μην αναζητάτε τον ζώντα μετά των νεκρών!» Τέτοια ψυχή, τόσο εκρηκτικά ζωντανή, ήταν και παραμένει ζώσα! Απλώς σκέφτηκα να μιλήσω σήμερα για εκείνην για όσους δεν την γνώρισαν! Σπουδαία γυναίκα! Είχε δε συνταρακτική ομοιότητα με τον Ηλία μου! Σαν αδελφοί!

Όσοι τους γνώρισαν και τους δύο, καταλαβαίνουν για τι πράγμα μιλάω! Ήταν αυθεντικά λαϊκοί άνθρωποι! Μια στόφα υπό εξαφάνιση! Δεν συναντάς τέτοιες ψυχές! Από την στόφα του απολύτου! Το οποίο εξέπεμπαν με συνταρακτικά καρδιακό τρόπο, με μια αμεσότητα που οι διανοούμενοι άνθρωποι, όσο καλλιεπείς κι αν είναι, δεν μπορούν να την αγγίξουν.

Και οι δυο ήταν πολύ ισχυρά όντα! Δεν μιλάμε για νερόβραστες καλοσύνες! Ήταν πολύ ισχυροί, πολύ έντονοι και πολύ αποτελεσματικοί! Θαυματουργικοί στην ζωή τους και στο περιβάλλον τους! Αξιωθήκαμε και γνωρίσαμε τέτοια όντα που τιμούν τον άνθρωπο! Είναι για πάντα στην καρδιά μας! Ας κοιτάξουμε να μοιάσουμε στην Νίκη! Και να πράξουμε την πράξη της! Γιατί από λόγια έχουμε όλοι χορτάσει!

Σκέφτομαι τον λόγο του Ηλία πως «το τίποτα είναι πιο λίγο!» καθώς η Νίκη εύρισκε τρόπο να δίνει το παρόν στην ανάγκη του άλλου ακόμα και προσφέροντας καραμέλες ή φρυγανιές ή γάλα. Επί χρόνια μαγείρευε και έδινε φαγητό! Δεν σταμάτησε να είναι παρούσα στον πόνο και την ανάγκη του κόσμου!

Άνθρωπος της χαράς! Πρόσωπο σκαμμένο από την ζωή, γραμμένο από την επίγνωση! Μάτια γεμάτα συμπόνια και κατανόηση για τον άνθρωπο! Θυμάμαι κάποτε στο θέαμα ενός ανθρώπου σε ανάγκη, πώς έκλαψε! Έκλαψε σαν παιδί! Μου θύμισε τον Ηλία μου που κι εκείνος έκλαιγε εύκολα! Παρόλο που ήταν σκληρά καρύδια και οι δυο, ήταν ταυτόχρονα πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι.

Δεν άντεχε η Νίκη το θέαμα ανθρώπου σε ανάγκη! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο με τον οποίο τον περιέβαλε, τον αγκάλιασε… Τέτοιοι άνθρωποι μας δείχνουν την αγία πράξη! Μας θέτουν μπροστά στις πράξεις και τις παραλείψεις μας! Η πράξη και όχι οι θεωρίες και τα λόγια είναι το λουλούδι της αγάπης!

Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που περιγράφουν, αναλύουν και ερμηνεύουν τα πράγματα, είναι όμως ανίκανοι για την πράξη της αγάπης. Την αγάπη χωρίς σκοπιμότητες, αλλά ως καθαρή κίνηση της καρδιάς! Ας την χαιρετίσουμε, λοιπόν, την Νίκη μας εκεί που είναι, εδώ που είναι και μας ακούει, και να της πούμε πόσο την αγαπάμε, και πόσο πολύτιμη υπήρξε για μας η συνάντηση μαζί της!
*
«Κάποιοι από τους Φαρισαίους τους ρώτησαν: τι κάνετε το οποίο δεν πρέπει να κάνετε τα Σάββατα;»
Μας κυνηγάει αυτό! Όλο το μέλημα των Φαρισαίων το Σάββατο ήταν! Γιατί όμως εμείς να το βλέπουμε μπρος μας αυτό συνέχεια τον τελευταίο καιρό; Λέτε να είμαστε Φαρισαίοι; Σάββατο σήμερα δεν είναι, αν δεν είμαστε Φαρισαίοι γιατί να μας δώσει αυτό το μήνυμα; «Τι κάνετε από αυτά που δεν πρέπει να κάνετε τα Σάββατα!» Θαύματα! Θεραπείες! Απίστευτη η υποκρισία των Φαρισαίων! Η συγχρονικότητα του σύμπαντος μας επισημαίνει να μην είμαστε υποκριτές! Η υποκρισία, εξάλλου, είναι η μεγαλύτερη πνευματική ασθένεια!
*
Στο Ευαγγέλιο μιλάει ο Χριστός στον Πατέρα του λίγο πριν την Γεσθημανή και την σύλληψή του. Είναι σαν να κάνει μια απολογία επί του έργου του καθώς λέει πως τελείωσε το έργο του το οποίο τον έστειλε ο Πατέρας του στον κόσμο να κάνει.

1 Ταῦτα ἐλάλησεν Ἰησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱὸς σου δοξάσῃ σέ, 2 καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. 3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσιν σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. 4 ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελειώσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· 5 καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. 6 Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. 7 νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ εἰσιν· 8 ὅτι τὰ ῥήματα ἃ ἔδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. 9 ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, 10 καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστιν καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. 11 καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ αὐτοὶ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. 12 ὅτε ἤμην μετ' αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. 13 νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὑτοῖς.
*
17. 1 Αυτά είπε ο Ιησούς και, αφού σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό, είπε: «Πατέρα, ήρθε η ώρα∙ δόξασε τον Υιό Σου για να σε δοξάσει και ο Υιός Σου, 2 καθώς έδωσες σ’ Αυτόν εξουσία πάνω σε κάθε σάρκα ώστε να δώσει ζωή αιώνια σε καθέναν από εκείνους που Του έδωσες. 3 Αυτή δε είναι η αιώνια ζωή: να σε αναγνωρίζουν ως τον μόνο αληθινό Θεό, και Εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό. 4 Εγώ σε δόξασα στη γη, εκπληρώνοντας το έργο που μου έδωσες να κάνω. 5 Και τώρα λοιπόν δόξασε με Εσύ, Πατέρα, πλησίον Σου με την δόξα την οποία είχα κοντά Σου προτού να γίνει κόσμος.

6 Φανέρωσα το όνομα Σου στους ανθρώπους τους οποίους μου έδωσες από τον κόσμο. Δικοί Σου ήταν, και σ’ εμένα τους έδωσες, και τον λόγο Σου έχουν τηρήσει. Τώρα εννόησαν ότι όλα όσα μου έχεις δώσει από σένα προέρχονται∙ γιατί τους λόγους που μου έδωσες τους έδωσα σ’ αυτούς, και αυτοί τους έλαβαν και αναγνώρισαν αληθινά ότι από Σένα προήλθα, και πίστεψαν πως Εσύ με έστειλες.

9 Εγώ γι’ αυτούς παρακαλώ, δεν παρακαλώ για τον κόσμο αλλά γι’ αυτούς τους οποίους μου έδωσες, γιατί δικοί Σου είναι, 10 και όλα τα δικά μου δικά Σου είναι, και τα δικά σου δικά μου, και σ’ αυτούς έχω δοξαστεί. 11 Και δεν είμαι πλέον στον κόσμο και αυτοί στον κόσμο είναι, κι εγώ σ’ Εσένα έρχομαι. Πατέρα άγιε, κράτησέ τους στο όνομα Σου αυτό που έδωσες σ’ εμένα, για να είναι ένα όπως εμείς. 12 Όταν ήμουν μαζί τους, εγώ τους κρατούσα στο όνομα Σου το οποίο μου έδωσες, τους φύλαξα και κανείς απ’ αυτούς δεν χάθηκε παρά μόνον ο υιός της απώλειας, ώστε να εκπληρωθεί η Γραφή. 13Τώρα όμως έρχομαι σ’ εσένα και αυτά λέω στον κόσμο για να έχουν την χαρά την δική μου σε πληρότητα μέσα τους.

Παρατήρησα την αναφορά του Χριστού στο όνομα του Θεού:
«Εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις»
«Τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκας μοι»
«Εγώ ετήρουν αυτούς εν τω ονόματί σου»

Ξαφνικά διερωτάται κανείς ποιό είναι το όνομα του Θεού; Για ποιό όνομα μιλάει; Γιατί ο Χριστός πουθενά δεν αποκαλύπτει ένα όνομα! Μόνο την λέξη «Πατέρας» έλεγε αναφερόμενος στον Θεό! «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν!»

Όλοι εμείς έχουμε όνομα. Από Αδάμ, δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων άνθρωποι έλαβαν ονόματα. Για να μην αναφερθώ στην πρωταρχική πράξη που έκανε ο άνθρωπος όταν έγινε η Δημιουργία του κόσμου και κλήθηκε να ονοματίσει το καθετί, μέχρι το πιο μικρό χορταράκι και ζουζούνι! Έδωσε όνομα σε ό,τι τον περιβάλλει! Είναι τεράστιας σημασίας η απόδοση ονόματος!

Καθώς διερευνούσα την λέξη «όνομα» είδα ότι φωνητικά εμπεριέχει την λέξη «ον» και την λέξη «όμμα» που σημαίνει οφθαλμός! Είναι, δηλαδή, ο οφθαλμός του όντος! Πάντως δεν είναι τυχαία η λέξη «ον»! Γιατί το όνομά σου σχετίζεται με το ον σου! Το όνομά σου παραπέμπει στην ουσία του όντος σου! Γι’ αυτό και ο Ηλίας μου μέσα στις πολλές σοφίες που μας έλεγε ήταν και η εξής: «Μαγάρι να είσαι το όνομά σου!» Ονομάζεσαι «Σωτήριος»; Πρέπει να μας σώσεις! Ονομάζεσαι Ηλίας; Έχεις την ευθύνη να είσαι φως!

Έχουμε όλοι την ευθύνη του ονόματός μας! Να είμαστε αντάξιοι του ονόματός μας! Ποιο ήταν όμως το όνομα του Θεού που ο Χριστός φανέρωσε, όπως λέει, στους ανθρώπους; Γνωρίζουμε από την Παλαιά Διαθήκη πως ο Θεός είπε στον Μωυσή το περίφημο: «Εγώ είμαι ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος». Βεβαίως η μετάφραση είναι των ελληνιστών φιλολόγων, των περίφημων «εβδομήκοντα», οι οποίοι απέδωσαν στα ελληνικά της εποχής τους -την κοινή αλεξανδρινή γλώσσα- το εβραϊκό, πρωτότυπο κείμενο.

Γι’ αυτό εκείνοι που έχουν εντρυφήσει γλωσσολογικά στην Παλαιά Διαθήκη, λένε ότι το πρωτότυπο κείμενο δεν γράφει «Εγώ είμαι ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος». Οι Εβραϊκές λέξεις στην πραγματικότητα λένε: «Εγώ είμαι αυτό που είμαι!» ή «Εγώ είμαι ό,τι είμαι! (Κι ό,τι τραγουδώ για σε!)

Κάτι τέτοιο σημαίνει ο λόγος αυτός στα εβραϊκά. Οι Έλληνες έχοντας πίσω τους όλη την φιλοσοφία περί Όντος του Παρμενίδη κ.λπ., αντιλαμβανόμενοι τον Θεό οντολογικά, ίσως να το απέδωσαν με τις λέξεις αυτές -ων, ην, ερχόμενος- για να καλύψουν όλο το φάσμα της εμφάνισης του Όντος. Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι τον Δωδωναίο Δία τον αποκαλούσαν «Ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος!»

Το συγκλονιστικό είναι στις λέξεις «Εγώ είμαι!» Ο Χριστός πολλές φορές επαναλαμβάνει το «Εγώ ειμί». Μέσα στις δύο αυτές λέξεις -«Εγώ είμαι»- είναι το όνομα του Θεού! Είναι αυτό που είναι! Στο βαθμό που εμείς είμαστε -έχουμε δηλαδή Ζώσα Ζωή-, είμαστε ένα από τα ονόματα του Θεού, ένα από τα ονόματα της Ζωής! Όταν ο Χριστός λέει «Εγώ είμαι», μιλάει για τον Λόγο, την εκπεφρασμένη, εκδηλωμένη όψη του Θεού σε σχέση με τον Πατέρα, το ανεκδήλωτο κέντρο των κέντρων, την Πηγή του Παντός, για την οποία ο Χριστός λέει πως «ουδείς εώρακε πώποτε!» Κανείς δεν τον είδε ποτέ!

Και μάλιστα λέει: «Αγαπήστε με γιατί εγώ είμαι ένα με τον Πατέρα μου! Αν με αγαπήσετε και είμαστε ένα, μπορώ να σας πάρω μαζί μου στον Πατέρα!» Είπε, δηλαδή, στον άνθρωπο πως δεν έχει άμεση πρόσβαση στον Πατέρα! Παρά μόνον αν έρθει σε κοινωνία, σε μέθεξη με τον Υιό του! Τον μόνον αναμάρτητο! Αν γίνει ένα με τον Χριστό, ο οποίος είναι ο Εαυτός του ανθρώπου!

«Σας φανέρωσα το όνομά του!» Φανέρωσε ένα όνομα που δεν ειπώθηκε ποτέ! Σας φανέρωσα τον Εαυτό σας! Σας φανερώθηκα! Σας φανέρωσα το μυστήριο της αιώνιας ένωσης του Υιού με τον Πατέρα! Σας φανέρωσα την φύση του Θεού που είναι ΖΩΗ, ΕΙΝΑΙ!

Υπάρχουν παραδόσεις που μιλούν για το όνομα ή τα ονόματα του Θεού. Είναι γνωστή η «χάβρα» των Ιουδαίων που έχει ταυτιστεί με την άτακτη οχλαγωγία. Αυτό όμως που στην πραγματικότητα συνέβαινε ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Σύμφωνα με την παράδοσή τους, ο ιερέας έβγαινε από τον Ναό μια μέρα τον χρόνο και πρόφερε το όνομα του Θεού! Και προκειμένου να μην ακουστεί από τους βέβηλους, έκαναν ηθελημένα οι παρευρισκόμενοι θόρυβο!

Οι Άραβες μιλούν για τα 99 ονόματα του Θεού που απηχούν θεϊκές ιδιότητες και αρετές! Έχει ασχοληθεί πολύ ο άνθρωπος σχετικά με το όνομα του Θεού. Ξαφνικά εγώ είδα και κάτι άλλο. Εκείνος είναι ο No name, ο χωρίς όνομα, η ίδια η Ζώσα Ζωή, αυτός που ΕΙΝΑΙ, αυτός που μπορεί να λέει «Εγώ είμαι αυτό που είμαι!» προκαλώντας μας να πούμε εμείς ποιοι είμαστε!

Μας προκαλεί να συνδέσουμε το «εγώ» την ατομικότητα, με το «είμαι», το ΕΙΝΑΙ. Μια «ατομικότητα» που είναι ευλογία και κατάρα στον κόσμο αυτό. Γιατί, από ευλογημένη, διαφορετική, μελισμένη όψη ενός ξεχωριστού, πνευματικού χρωματισμού μέσα στο θεϊκό φάσμα, εδώ, στα επίπεδα της διττότητας, γίνεται διαχωριστικό φράγμα έναντι των «άλλων». Η επιτομή της ψευδαίσθησης! Αφού ούτε φράγμα υπάρχει ούτε «άλλοι»! Μόνον το ΕΙΝΑΙ! Το οποίο διαδηλώνουν στους κόσμους του Παντός οι συνειδήσεις του «Εγώ ειμί».

Εσύ, λοιπόν, ποιός είσαι; Μέσα στο αυτεξούσιο της συνθήκης της ατομικότητας μπορείς να αυτοπροσδιοριστείς! Είσαι ελεύθερος να βιώσεις διαχωριστικά την σχέση σου με το ΕΙΝΑΙ, οπότε να αποκοπείς από το μυστήριο της Ζώσας Ζωής! «Εγώ είμαι»! Καλείται ο άνθρωπος να συνδέσει την ατομικότητα με το ΕΙΝΑΙ! Την Ζώσα Ζωή! Και να προσθέσει το όνομά του: αυτό που είναι! Την φύση του όντος του! Την ουσία της ύπαρξής του! Την ιδιαίτερη αρετή του!

Η ουσία αυτή σχετίζεται με το όνομα που έχουμε λάβει εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί! Εμείς λαμβάνουμε ονόματα αγγέλων, αγίων ή ένδοξα αρχαιοελληνικά ονόματα! Οι αμερικανοί δίνουν ονόματα ακόμα και πραγμάτων στα παιδιά τους! Ονόματα που δεν παραπέμπουν σε καμιά ρίζα Ζωής! Σκεφτείτε πόσο πρέπει να ψάξουν όταν θα μεγαλώσουν για να βρουν τί είναι! Πρέπει να επανεφεύρουν τον εαυτό τους!

Εμείς, οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, λαμβάνουμε το όνομά μας μέσα από την ευλογία του Μυστηρίου! Και μάλιστα αποτασσόμενοι τον Σατανά! Γινόμενοι σώμα Χριστού! Η ταυτότητά μας δηλαδή είναι ο Χριστός! Στο μυστήριο της ενότητας μαζί του λειτουργείται η φύση του όντος μας! Σκεφτείτε να σε έχουν βαφτίσει «Μιχαήλ»! Θες δεν θες, ψάχνεσαι!

Δεν είναι απλά τα πράγματα για μας τους Έλληνες που ομιλούμε την ελληνικήν, και έχουμε όλη αυτή την παράδοση και θεουργία των ονομάτων. Επίσης ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έχει ασχοληθεί με το θέμα στο περίφημο σύγγραμμα του «Περί Θείων ονομάτων».

Ο Χριστός, λοιπόν, αναφερόμενος στην ολοκλήρωση της αποστολής του μας λέει πως φανέρωσε στους ανθρώπους το όνομα του Θεού! Φανέρωσε, δηλαδή, την ουσία του Θεού η οποία βρίσκεται στην αδιαχώριστη ενότητά του με εκείνον! «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν!» ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ! Είμαι αυτό που είμαι!
*
Ο Απόστολος και μιλάει για την «ευπρέπεια της Εκκλησίας» η οποία έγκειται στην δύναμη των χριστιανών να υπερασπίζονται και να ομολογούν την αλήθεια και το φως! Ο απόστολος Παύλος σε κάποια φάση που βιαζόταν να περάσει από την Ασία στα Ιεροσόλυμα για να είναι εκεί την ημέρα της Πεντηκοστής, κάλεσε τους πρεσβύτερους της Εφέσου από την Μίλητο όπου βρισκόταν, για να τους μιλήσει ακριβώς για την δύναμη που έχει το αξίωμά τους. Το να ποιμαίνουν ανθρώπους!

Τους είπε κατ’ αρχάς πως η Εκκλησία είναι σφραγισμένη με το ίδιο το αίμα του Χριστού. Γι’ αυτό και έχουν την ευθύνη να αποκαλύπτουν το φως και την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Διότι η σοφία του Θεού δεν είναι η φιλοσοφία των ανθρώπων. Δεν είναι, όπως θα λέγαμε σήμερα, ένας ακαδημαϊκός λόγος, αφού ο κόσμος είναι γεμάτος βιβλία με λέξεις και θεωρίες.

Λόγος εντούτοις που δεν είναι ζωντανός, δεν έχει, δηλαδή, μεταμορφωτική δύναμη, λόγος που δεν μπορεί να αλλάξει μια πραγματικότητα, είναι λόγος κενός! Ο λόγος περί του οποίου μιλούν οι απόστολοι και όσοι έζησαν τον Χριστό και τον ζουν, και τον ομολογούν μες στους αιώνες, είναι λόγος ζωντανός, υπέρλογος! Λόγος που αποκαλύπτει το τοπίο του Θεού άμεσα!

Λόγος που σε προκαλεί να ζήσεις την πνευματική πραγματικότητα στην οποία σε παραπέμπει. Δεν είναι περιγραφή ενός νεκρού πράγματος. Ο Παύλος συνεχίζει λέγοντας ότι με τα χέρια του -ήταν σκηνοποιός- τάισε του φτωχούς και βοήθησε τους ανθρώπους «Μη συγκινείστε από τα πράγματα του κόσμου τούτου! Ο Χριστός είπε ότι είναι ευτυχέστερο να δίνει κανείς παρά να παίρνει!» Είπε επίσης:
«Λύκοι άγριοι και άνθρωποι που διαστρέφουν την αλήθεια θα σας πολεμήσουν!»

Η Εκκλησία γιορτάζει την σύναξη των 318 Πατέρων κατά την Α΄ οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ. Στην πρώτη οικουμενική Σύνοδο είχε λάβει μέρος και ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο οποίος ήταν αγράμματος. Ο Νάρκισσος ο αγαπημένος μοναχός που βρίσκεται στους Αγίους Τόπους, μου είχε πει μια ιστορία που η παράδοση μας διασώζει σχετικά με τον Άγιο Σπυρίδωνα.

Καθώς στην σύνοδο αυτή θα συμμετείχαν προσωπικότητες όπως ο Άρειος, ο οποίος ήταν πολύ μορφωμένος κ.λπ., ήθελαν να αποτρέψουν την παρουσία του Αγίου Σπυρίδωνα εκεί. Πώς θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα κάποιος απλοϊκός, αγράμματος, λαϊκός άνθρωπος σαν τον Άγιο Σπυρίδωνα με τον Άρειο! Ο Άρειος και οι δικοί του πήγαιναν με επιχειρήματα για να συζητήσουν περί της φύσης του Χριστού.

Προκειμένου, λοιπόν, να μην μπορέσει να πάει ο Άγιος Σπυρίδωνας, του αποκεφάλισαν τον γάιδαρό του. Ξυπνάει το πρωί ο άγιος και βλέπει το κεφάλι του γαϊδάρου του κομμένο! Το παίρνει και το βάζει στην θέση του! Θυμίζει την ιστορία με τον μοναχό που ασκήτευε χρόνια στην έρημο έχοντας εξαγιαστεί. Και κάποτε τον επισκέπτεται ένας ιερέας που είχε μάθει γι’ αυτόν για να τον διδάξει τις παραδοσιακές προσευχές της Εκκλησίας. Όταν έφυγε, ο μοναχός συνειδητοποιεί ότι τις έχει ξεχάσει και τρέχει περπατώντας πάνω στα νερά να τον φτάσει στο πλοιάριό του για να του τις επαναλάβει! Εκείνος δηλαδή είχε ήδη εξαγιαστεί, το είχε δει όλο, θαυματουργούσε, και ο άλλος θεωρούσε πως του χρειαζόταν το τυπικό των προσευχών!

Κόλλησε, λοιπόν, ο Άγιος Σπυρίδωνας το κεφάλι στο γάιδαρό του και πήγε στην Σύνοδο. Και μάλιστα έχει γίνει περίφημο το παράδειγμα με το κεραμίδι που τους έδειξε προσπαθώντας να αποδείξει το αδιαίρετο της ανθρώπινης και της θεϊκής φύσης στο πρόσωπο του Χριστού. Και ελευθέρωσε το νερό, το χώμα και την φωτιά από το κεραμίδι για να τους δείξει ότι αυτό δεν υφίσταται, αν δεν συνέχονται τα στοιχεία αυτά μαζί.

Στην Σύνοδο αυτή σκοτώθηκαν για να αποδείξουν, άλλοι, όπως ο Άρειος, πως ο Χριστός ήταν μόνον Θεός, και άλλοι πως ήταν μόνον άνθρωπος. Ο Άγιος Σπυρίδωνας τους απέδειξε θαυματουργικά το μυστήριο της αδιαρρήκτου ενότητας της ανθρώπινης φύσης (ατρέπτως, δηλαδή, εκτός αμαρτίας) και της θεϊκής.

Στην Κέρκυρα μέχρι σήμερα ζουν τα αμέτρητα θαύματα του αγίου! Η χάρις του είναι ζώσα. Για τους κατοίκους της Κέρκυρας είναι μία ζώσα παρουσία, όπως ο αρχάγγελος Μιχαήλ στην Σύμη, ο άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα, ο άγιος Ραφαήλ στην Μυτιλήνη κ.λπ. Απλοί άνθρωποι συνομιλούν μαζί του! Θυμάμαι κι εγώ ένα μεγάλο θαύμα που έγινε στον πατέρα μου, όταν υπηρετούσε ως αερολιμενάρχης στην Κέρκυρα. Είναι κάποιοι άγιοι ιδιαίτερα παρόντες στα ανθρώπινα δρώμενα! Όσοι τους ευλαβούνται και τους επικαλούνται ζουν θαύματα.

Δεν χωρίζεται, λοιπόν, σε κομμάτια αυτό που είναι ενιαίο! Αυτό ήταν το μήνυμα του αγίου Σπυρίδωνα κατά την Σύνοδο, στην οποία διατυπώθηκε η ομολογία του ομοούσιου του Υιού με τον Πατέρα! Φαίνεται κάτι απλό αυτό που εμείς οι Ορθόδοξοι το δεχόμαστε. Στην πραγματικότητα πρόκειται για άλλη οπτική του κόσμου το γεγονός ότι ο Υιός όντας ένα με τον Πατέρα, της ίδιας ουσίας, έλαβε σάρκα, έλαβε την ανθρώπινη φύση προκειμένου να λυτρώσει τον άνθρωπο! Φως εκ φωτός, ομοούσιος τω Πατρί! Αυτή την θεολογία περί της θεανθρώπισης διατύπωσαν οι Πατέρες της Α΄Οικουμενικής Συνόδου.

Η «Εκκλησία» είναι ελληνική λέξη και έννοια. Παραπέμπει στην Εκκλησία του Δήμου στην οποία οι Αθηναίοι πολίτες συμμετείχαν ισότιμα. Η έννοια του πολίτη είναι εντελώς ελληνική σύλληψη! Ο άνθρωπος, δηλαδή, έχει την τιμή και την ευθύνη να συμμετέχει στα κοινά. Αυτό δεν ήταν κάτι λίγο.

Στην έννοια της πόλης, του πολίτη, των «κοινών», έδιναν όλο το ιερό περιεχόμενο του ανθρώπινου βίου. Θεωρείτο ντροπή να απέχεις από τα κοινά, να μην είσαι ενεργός πολίτης. Δεν είναι τυχαίο που μέσα από το όχημα της ελληνικής γλώσσας στην οποία γράφτηκαν τα Ευαγγέλια και η Ορθόδοξη θεολογία, με αποκορύφωμα την θεολογία του ακτίστου φωτός, διατυπώθηκαν έννοιες που παραπέμπουν σε βαθείς αρχαιοελληνικούς φιλοσοφικούς όρους και ιδέες.

Όταν λέμε «Εκκλησία» δεν εννοούμε ένα σύστημα θρησκευτικό, αλλά την κοινωνία, την κοινότητα των ψυχών ως μέρος του Όλου που είναι ο Χριστός! Είναι μέσα στην ίδια την έννοια αυτή η αναίρεση κάθε διαχωρισμού, κάθε μορφής μεριστικότητας. Η ίδια η έννοια της «Εκκλησίας» μας παραπέμπει στην αποκατάσταση ενός κόσμου που είναι ενιαίος, αρραγής και ατραυμάτιστος.

Αυτή η «Εκκλησία» είναι σύναξη ουρανοπολιτών! Όχι ότι οι Έλληνες αντιλαμβάνονταν κάτι λιγότερο, αφού δεν είχαν δυιστική σκέψη, δεν διαχώριζαν το φυσικό από το μεταφυσικό. Κατανοούσαν το Όλον μέσα σ’ αυτό που ο ορθός Λόγος εμπεριέχει και αποκάλυπτε. Το αισθητό δεν αναιρεί ούτε κρύβει το αόρατο, αλλά το εμπεριέχει. Δεν είχαν έτσι προβλήματα χωρισμού του κόσμου στα δυο!

Δεν είναι τυχαίο που πάνω στις ελληνικές λέξεις και ιδέες χτίστηκε η Ορθόδοξη θεολογία: από τα υψηλότερα πράγματα με τα οποία μπορεί να έρθει κανείς σε επαφή!

Ο θείος λόγος, η θεϊκή αλήθεια, όπως λέει ο Παύλος δεν αποκαλύπτεται «εν διδακτοίς ανθρώπινης σοφίας λόγοις». Δεν έχει σχέση με τις σοφίες της ανθρώπινης διάνοιας, είναι αλή-θεια, φως, αγιασμός! Πάνω σ’ αυτές τις δυνάμεις της αλήθειας του φωτός, του εξαγιασμού, μπορούμε να αναμετρηθούμε με το πόσο ζούμε και τι ζούμε!

Η αλήθεια είναι κάτι που πρέπει να ομολογείται, όπως το ψέμα πρέπει να καταγγέλλεται. Η ανοχή στο ψέμα είναι συνενοχή! Οφείλει, δηλαδή, ο άνθρωπος την αλήθεια που η συνείδησή του αντιλαμβάνεται -η δική του ελεύθερη συνείδηση, και όχι επιβεβλημένες αλήθειες- να την υπερασπίζεται και να την ομολογεί, όχι ως ιδεολόγημα αλλά ως φως, ως Ζώσα Ζωή, ως φωτισμό και εξαγιασμό του όντος του, ως παρουσία του αγίου ρεύματος της Ζωής που είναι πάντοτε ενοποιό!

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος ασχολήθηκε με την αίρεση του Άρειου, και στην συνέχεια οι επόμενες με πολλές άλλες αιρέσεις. Έφτασαν σε πολλές ακρότητες αναζητώντας το ορθό και το μη, το αιρετικό κ.λπ.

Η Ορθόδοξη θεολογία έχει δώσει έναν ορισμό για την αίρεση που είναι συνταρακτικός: αίρεση είναι η αντίληψη του μέρους έναντι του όλου! Προσέξτε, δεν λέει ότι το μέρος είναι απαραίτητα λάθος, πλάνη, ή κάτι σκοτεινό! Δίνει έτσι την οπτική του Όλου. Και βλέπουμε την ελευθερία και το κάλλος της Ορθόδοξης θεολογίας έναντι των Βατικάνειων και Προτεσταντικών εκδοχών.

Κάθε κίνηση, εξάλλου, κατακράτησης αγαθών -υλικών και άυλων-, το να μην τα αφήνουμε να κυκλοφορούν ελεύθερα, είναι κίνηση πτωτική. Κατακρατά την ζωή, το μέρος που νομίζουμε ότι ελέγχουμε! Υπό αυτή την έννοια γινόμαστε αιρετικοί! Αφού αίρεση είναι το να κρατάμε πεισματικά και ζηλωτικά το μέρος έναντι του Όλου!

Ο άνθρωπος μόνον όταν είναι ανοιχτός, ελεύθερος, χωρίς όρια, μπορεί να ζει το μυστήριο της Ενότητας, το μυστήριο της Μονάδας!
*

18 Ιουν 2013

Η συμπόνια είναι το σημείο αναγνώρισης!

Η αληθινή πίστη είναι τόσο σπάνια όσο και η αληθινή γνώση! Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει σε κάτι που δεν γνωρίζει! Και δεν μπορεί να γνωρίζει αν δεν αποδεχτεί ότι δεν γνωρίζει! Ο Σωκράτης, ο σοφότερος των ανθρώπων, είπε πως ένα πράγμα ξέρει, ότι τίποτα δεν ξέρει! Αυτή είναι η αρχή της σοφίας!

Αν, δηλαδή, δεν αδειάσεις τον νου, δεν θα γεμίσει ποτέ με το νέκταρ της αλήθειας. Η Ανατολή το έχει πει θαυμάσια αυτό! Ο Βουδισμός, το Ζεν, διδάσκουν την ανακαίνιση του νου μέσα από το πνεύμα! Το άδειασμά του από τα «εισερχόμενα» του κόσμου της ψευδαίσθησης. Ο Χριστός είπε να γίνουμε σαν τα παιδιά για να ζήσουμε την Βασιλεία των Ουρανών! Αλλιώς δεν πρόκειται να συνδεθεί ο άνθρωπος ποτέ με την Ζώσα Ζωή, με το Όλο πράγμα! Θα ζει την μεριστική πραγματικότητα, αποκομμένος, χωρίς να έχει επικοινωνία μ’ αυτό που συμβαίνει ερήμην του!
*
9.6.1996: Όλη η αλήθεια της ζωής μου παίχτηκε  σε ένα βλέμμα! Είδα σ’ αυτό το βλέμμα όλη την συμπόνια που η ψυχή μου γνωρίζει! Την συμπόνια που μέχρι τότε, έξω από μένα, μόνο με δόσεις είχα συναντήσει. Συμπόνια με δόσεις, προσφορά με δόσεις, «καλό» με δόσεις, «αλήθεια» με δόσεις: όλα με δόσεις, υπό όρους, όρια, προϋποθέσεις. Είδα αυτό που δεν έχει όρια, δεν έχει τέλος! Ήταν μια συνάντηση που άνοιξε όλο το τοπίο στιγμιαία! Για μένα, εξάλλου, μόνον αυτή η συμπόνια είναι η απόδειξη ότι κάποιο πλάσμα έχει επαφή μ’ αυτό που λέμε «Ουρανό». Με την γραμμή του Χριστικού Χρίσματος...

Μέσα σ’ εκείνο το βλέμμα στάθηκε όλη μου η ζωή και το νόημά της. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως μόνο την συμπόνια αξίζει να εμπιστευτεί κανείς στον άλλον! Τίποτα άλλο! Ούτε τις γνώσεις του, ούτε τις δηλώσεις του, ούτε τις θεωρίες του, ούτε τις διδασκαλίες και τα μεγαλεία του. Κανένα από τα κοσμικά πράγματα που θεωρούμε τόσο σπουδαία. Μόνο την συμπόνια!

Μόνο την αληθινή συμπόνια μπορεί να εμπιστευτεί κανείς. Αυτή είναι και η σφραγίδα της πνευματικής καταγωγής. Δεν μιλάμε για την συμπόνια ως περιστασιακή συναισθηματική ευαισθητοποίηση και έξαρση, αλλά ως βάθος πνευματικής επίγνωσης και αποστολής. Επίγνωσης πως προερχόμαστε από το Ένα, παρ' όλη την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας και την λήθη ως προς την πνευματική μας ταυτότητα.

Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει την ταυτότητά του! Πρέπει να την αναζητήσει! Και αν την βρει! Να επανεμβαπτιστεί στο Όλο πράγμα από το οποίο έχει αποστατήσει. Αυτή η αποστασία είναι η πτώση αρχεγονικά, την οποία αναπαράγουμε κρατώντας το μέρος έναντι του Όλου, διαχειριζόμενοι ένα μέρος έναντι του Όλου.

Οτιδήποτε «κρατάμε», οποιαδήποτε κίνηση παρακράτησης αγαθών -υλικών και άϋλων- που σημαίνει σχέση εξουσίας με τον κόσμο, είναι σχέση πτωτική, σχέση που μας περιορίζει μέσα στην μέγγενη του χωροχρόνου και μας αποκόπτει από την επικοινωνία και συλλειτουργία με το Όλο πράγμα! Και ως εκ τούτου από την σύνδεσή μας με την Ζώσα Ζωή. Γιατί μπορεί να κρατήσεις ό,τι θέλεις. Δεν σε εμποδίζει ο Θεός! Όλα είναι για όλους!

Ο Θεός δεν κρύβει τα αγαθά του ούτε τα δίνει με δόσεις! Ούτε τα δίνει σε λίγους εκλεκτούς. Τα δίνει όλα σε όλους! Και σου λέει: «Πάρε ό,τι θες! Ό,τι μπορεί να σηκώσει η ελεύθερη συνείδησή σου και η καρδιά σου! Πάρ’ τα όλα!» Ο Θεός δεν διαπραγματεύεται τα δώρα του! Τα έδωσε όλα σε όλους εξαρχής! Από την στιγμή που μας έφερε στην ζωή. «Εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγε…» Μας τα έδωσε όλα με το που γεννηθήκαμε! Είμαστε ένα δώρο! Καθένας από μας!

Άλλος με πρόθεση και άλλος χωρίς, άλλος με κακία και άλλος χωρίς, κρίνουμε διαρκώς ο ένας τον άλλον! Και καλά κάνουμε, αφού νοήμονα όντα είμαστε, δεν γίνεται να μην έχουμε άποψη για τα συμβαίνοντα.

Μην ξεχνάμε όμως πως έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε πράξεις, όχι πράττοντας. Όχι τον ίδιο τον άνθρωπο! Έχουμε δικαίωμα να αξιολογούμε πράξεις σε σχέση με το αξιακό μας σύστημα ή με αυτό που θεωρούμε πως ο Θεός θέλει από τον άνθρωπο. Και όταν λέμε «Θεός» εννοούμε την ίδια την Ζωή και όχι έναν γέρο με λευκά γένια. Αυτό στο οποίο μας προκαλεί η Ζώσα Ζωή από την οποία προερχόμαστε.

Και η Ζωή, η Ζώσα Ζωή, είναι πάντοτε όμορφη, είναι πάντοτε καθαρή, είναι πάντοτε δημιουργική! Η αλήθεια πάντοτε φανερώνεται με τρόπο γονιμοποιό για τον άνθρωπο. Όλες τις κρίσεις, λοιπόν, που κάνουμε ας τις πετάξουμε στα σκουπίδια! Να ξέρουμε ότι κανείς δεν μπορεί να κρίνει κανέναν, γιατί κανείς δεν είναι ανώτερος από κανέναν! Δεν υπάρχει τέτοιου είδους ιεράρχηση παρά μόνον στην νοσηρότητα του ανθρώπινου νου!

Από αυτήν εξάλλου την διάθεση «ιεραρχίας» πηγάζει το απαράδεκτο κοινωνικό και οικονομικό καθεστώς που επικρατεί στην Γη: η ανελευθερία, οι νοοτροπίες υποτίμη-σης και εκμετάλλευσης του άλλου. Αυτό που έχουμε φτιάξει στον κόσμο δεν είναι κάτι έξω από μας! Απηχεί τις δικές μας νοοτροπίες! Είδαμε κατά κόρον αριστερούς να φλέγονται από μεγάλες ιδέες κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά οι ίδιοι να είναι αυταρχικοί και ασεβείς στις γυναίκες τους και στα παιδιά τους! Να είναι, δηλαδή, ανίκανοι να αποδώσουν τον σεβασμό και την ισοτιμία στα πρόσωπα γύρω τους!

Μπορούμε να κουβεντιάζουμε με τις ώρες περί ιδεών για να περνάει η ώρα μας -ο νους τέρπεται από τις ιδέες!- αλλά το ζήτημα είναι τι κάνουμε από όλα αυτά τα δέοντα, ποια είναι η πράξη μας! Πού αντιστοιχεί η δική μας συνείδηση! Γιατί ο τρόπος που σκεπτόμαστε, παράγει όλο αυτό το έκτρωμα που στην συνέχεια δεν μας αρέσει και μας πλήττει.

Κανείς δεν είναι αμέτοχος σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο! Γιατί μπορούμε να πούμε πως εμείς είμαστε «υπεράνω» και πως οι άλλοι φταίνε! Δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι μ’ αυτούς τους όρους. Εξάλλου αν δεν ήμασταν «ένοχοι» δεν θά ’μασταν εδώ! Θα ήμασταν σε άλλα πεδία! Έχουμε έρθει εδώ, στον σκουπιδοτενεκέ του σύμπαντος, όπως μας πληροφορούν εκείνοι που γνωρίζουν. Σ’ έναν κόσμο που υπάρχει η ωμή βία, το αίμα, η κακία, η καθαρή εναντίωση ανθρώπου προς άνθρωπο!

Υπάρχουν άνθρωποι που βασανίζουν ο ένας τον άλλο σε όλα τα επίπεδα: ψυχικό, διανοητικό και σωματικό. Γιατί δεν είναι μόνον η σωματική βία! Αυτή ίσως είναι και η πιο ξεκάθαρη. Μιλάμε για μύριους τρόπους με τους οποίους κάνει ο άνθρωπος τον άλλον να πονάει! Άρα που είμαστε; Πού βρισκόμαστε; Στον πλανήτη Γη! Κάπου που τα πράγματα δεν είναι τόσο ευχάριστα για όλους! Και είμαστε συνυπεύθυνοι γι’ αυτό.

Δεν ήρθαμε τυχαία πάντως σ’ αυτή την περιοχή του σύμπαντος. Μας αφορά. Μόνο όντα που έχουν έρθει με συγκεκριμένη αποστολή -μέρη της θεϊκής συνείδησης πριν από κάθε υποψία πτώσης, που δέχονται να ζουν στα χαμηλά επίπεδα μεταξύ των οποίων και η Γη- μπορούν να πουν πως ήρθαν εδώ για να βοηθήσουν, και η κρίση τους δεν εμπεριέχει κατάκριση. Αντιθέτως, κάθε τους λόγος που εκθέτει το κακό και το ξεμπροστιάζει, είναι για να λυτρώνει και να ανασταίνει.

«Μην κρίνετε ποτέ άνθρωπο τον οποίο δεν είστε διατεθειμένοι να βοηθήσετε!» Μπορούμε λεκτικά όλους και όλα να τα κατακρημνίσουμε. Και λοιπόν; Ποια είναι η δική μας ευθύνη; Εσύ είσαι ο τιμητής; Και ποιος είσαι εσύ; Αν πράγματι είσαι «υπεράνω», σώσε τους! Λύτρωσέ τους! Πες λόγο και ανάστησέ τους!

Ο Χριστός το ισχυρίστηκε και το απέδειξε! Είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου! Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια, και η ζωή!» Και ανάσταινε νεκρούς, θεράπευε, αποκαθιστούσε συνειδήσεις, εξέβαλε δαιμόνια! Άρα, ας δούμε κατ’ αρχάς πως τίποτα ανθρώπινο δεν μας είναι ξένο! Δεν ξέρουμε ποτέ κάτω από ποιες περιστάσεις θα μπορούσαμε να κάνουμε τι. 

Γι’ αυτό ο τροχός του κάρμα φροντίζει να γυρίζει εναλλάσσοντας τις συνθήκες και τους όρους. Άρα το μόνο που οφείλουμε σε όλα τα πλάσματα αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό είναι συμπόνια! Συμπόνια που στηρίζει κάθε στιγμή και σε κάθε πλάσμα την Ζώσα Ζωή!

Όσο κι αν έχουμε προχωρήσει στον πνευματικό δρόμο -όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο- και μέσα στο μυστήριο του Θεού, το αποδεικνύουμε με τον τρόπο που ζούμε! Με τον τρόπο που ζει καθένας από μας την καθημερινότητά του, τις καθημερινές του στιγμές. Και κυρίως  αν η συνείδηση του αθωώνει τον κόσμο! Αν αθωώνει τον ένοχο!

Γιατί οι συνειδήσεις του καλού ήρθαν εδώ όχι για να κρίνουν τους ενόχους αλλά για να τους αθωώσουν! Υπάρχει στο «Γεροντικό» ένας σπουδαίος λόγος των μοναχών του Αγίου Όρους: «Δια την πολλήν αγάπην του αθώου, συγχωρώ τον ένοχον!» Γιατί μέσα στο μυστήριο της ενότητας οι ψυχές αυτές κάποτε θα σωθούν μαζί με τους αθώους! Όλοι!

Ο Θεός δεν ήρθε για να μοιράσει βραβεία στους «εκλεκτούς» και σ’ αυτούς που είναι «υπεράνω», αλλά έστειλε τον ίδιο του τον Γιο για να σώσει τον άνθρωπο. Να τον επανασυνδέσει, δηλαδή, με την συνείδηση του Όλου. Για να αναστηθεί πνευματικά και να συνδεθεί μ’ αυτό που συμβαίνει!

Γιατί συμβαίνει κάτι από το οποίο ο άνθρωπος είναι απών! Ή με  μικρή συμμετοχή -οι καλές των περιπτώσεων. Εκείνοι, δηλαδή, που έχουν καθαρότητα, παιδικότητα, αγνότητα, και επιτρέπουν στην Ζώσα Ζωή να τους διαπεράσει και να τους δώσει τα δώρα της. Ας μην κρίνει, λοιπόν, κανείς κανέναν! Και να μην θεωρεί τον εαυτό του «υπεράνω». Είμαστε όλοι από την μια μεριά, και ο Χριστός, ο τέλειος Υιός, από την άλλη. Κανείς δεν είναι απέναντι!

Ο Χριστός ενσαρκώθηκε -μιλώ για τον Λόγο: «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο»… Εκείνος το είπε εξάλλου: «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν!» Είναι απόλυτα συνδεδεμένος με το Όλο πράγμα. Ήρθε στην Γη, νίκησε ολοσχερώς τον «σατανά», κάθε μορφής δηλαδή εναντίωση προς την Ζώσα Ζωή! Οι ψυχολόγοι έχουν εφεύρει λέξεις για να παρακάμπτουν το «κακό»! Το λένε υποσυνείδητο, συμπλέγματα, άλλοι το λένε αρνητική ενέργεια, αρνητικό εγρηγορός κ.λπ.

Όπως και να το ονομάσει κανείς, υπάρχει μια δύναμη η οποία αντιστέκεται και εναντιώνεται προς την Ζωή! Και η οποία της επιτίθεται για να την αμαυρώσει! Η Ζωή είναι κάτι πολύτιμο, κάτι πολύ όμορφο! Γι’ αυτό να την προσέχουμε! Να προσέχουμε την ζωή μέσα μας! Να την τιμούμε και να την σεβόμαστε. Να μην την τραυματίζουμε! Να μην την λερώνουμε με πράγματα ασύμβατα προς την Ζωή. Ασύμβατο προς την ζωή είναι οτιδήποτε ενάντιο στον νόμο της αγάπης!

Η Αγάπη δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα. Είναι η δύναμη της Ζωής που κυκλοφορεί ελεύθερα, παντού, χωρίς να σταματά πουθενά, χωρίς να κατακρατείται από εκείνον που την εκπέμπει! Η περιγραφή αυτή μας δίνει μια πολύ όμορφη εικόνα! Η κίνηση του να κατακρατούμε τα δώρα της ζωής είναι κίνηση ενάντια προς την αγάπη.

«Να ξέρω, αλλά μόνον εγώ! Να περνάω καλά, αλλά μόνον εγώ! Να αγαπώ, αλλά μόνον αυτόν που θέλω!» Μπορεί αυτά να ακούγονται λογικά από τον ανθρώπινο νου, αφού μέσα εκεί κινείται, είναι όμως έξω από την πραγματικότητα της Ζώσας Ζωής. Είναι μέσα στο Matrix που ζούμε εδώ, στον κόσμο της ψευδαίσθησης, στο «Σπήλαιο» του Πλάτωνα όπου μας προβάλλονται σκιές: εδώ μπορούμε να λέμε ό,τι παραμύθια και ό,τι ιστορίες θέλουμε!

Στην πραγματικότητα, όταν κάνεις την κίνηση του να κατακρατήσεις το δώρο της ζωής, δεν το ζεις! Αυτή είναι και η τιμωρία σου! Λες, «μα τό ’χω!» Δεν έχεις τίποτα! Αν δε είναι άνθρωπος, θα σου φύγει! Θα βρει καλύτερον από σένα!

Η ελευθερία είναι στο να επιτρέπουμε στα αγαθά της ζωής που μας έρχονται  -και που ο Θεός ήθελε να μας έρθουν- να κυκλοφορούν! Ούτε αυτό σημαίνει πως εμείς δεν θα κινηθούμε για να λάβουμε τα δώρα της ζωής. Μα ακριβώς για να τα λάβουμε ήρθαμε! Και θα κινηθούμε όμορφα και εμπνευσμένα για να τα πάρουμε! Αλλά μη θεωρήσουμε ποτέ πως είναι δικά μας! Ή πως τα δικαιούμαστε επειδή είμαστε ωραίοι! Δίνονται για να χαρούμε και για να δώσουμε χαρά και στους άλλους!

Είμαστε διαχειριστές και όχι ιδιοκτήτες! Σε καμιά περίπτωση μην τα κατακρατάμε! Σκεφτείτε τον αέρα με τον οποίο συνδεόμαστε όλοι μέσω της αναπνοής: εισέρχεται, μας διαπερνά, εξέρχεται, και ταυτόχρονα είναι παντού. Το ίδιο και ο αιθέρας στο αιθερικό επίπεδο. Κινούμαστε και κολυμπάμε στην κυριολεξία σε μια κοινή φυσική, ψυχική, και πνευματική πραγματικότητα.

Ούτε ο αέρας, ούτε ο αιθέρας, ούτε το πνεύμα, έχουν κανένα πρόβλημα να μας διαπεράσουν και να μας χαριστούν, καθώς κυκλοφορούν εντελώς ελεύθερα. Δεν αποκλείουν κανέναν! Βγαίνει ο ήλιος και φωτίζει τα πάντα! Δεν λέει: «Σήμερα θα βγω, αλλά δεν θα με δει ο αμαρτωλός!» Βγαίνει για όλους! Ο Θεός είναι η απόλυτη γενναιοδωρία! Η απόλυτη ελευθερία! Χαρίζεται απειρότροπα στο διηνεκές.

Εμείς ακόμα και τα καλά που κατακτούμε ή μας χαρίζουν, τα θέλουμε για τον εαυτό μας, ή επιλεκτικά για ολίγους: αυτούς που μας αποδέχονται, μας λιβανίζουν, αυτούς που με κάποιο τρόπο συνδεόμαστε ψυχολογικά μαζί τους. Είναι πολύ δύσκολο να ζήσει κανείς την ελευθερία της απόλυτης ακτημοσύνης σε πνευματικό επίπεδο -πολλώ δε μάλλον σε υλικό!

Είδαμε τον κομμουνισμό στην πράξη: καλός ήταν στην θεωρία, αλλά κανείς δεν ήθελε να μοιραστεί τίποτα με κανέναν. Ούτε φυσικά να του πάρουν ό,τι έχει. Γιατί η ακτημοσύνη, όπως και η δικαιοσύνη, είναι ζητήματα συνείδησης, όχι επιβολής. Οι φτωχοί τάχιστα έγιναν πλεονέκτες και έμπλεοι μίσους και εκδίκησης για τους κατέχοντες! Βλέπουμε πως όλα αυτά δεν οδηγούν πουθενά!

Ο 20ος αιώνας τουλάχιστον μας κατέδειξε, οδυνηρά μεν καθοριστικά δε, το τέλος της αυταπάτης! Κανονικά ο 21ος αιώνας θα έπρεπε ήδη να είναι πολιτισμός της «μετασκέψης»! Ο 20ος αιώνας έκανε φύλλο φτερό τις ιδεολογίες! Δεν άφησε τίποτα όρθιο! Μας έδειξε τα όριά μας, μας έδειξε την υποκρισία μας.

Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε υποψιαστεί πως κάτι παίζεται πίσω από αυτό που φαίνεται και που αντιλαμβάνεται ο νους! Διαφορετικά, τόσο σοφός που είναι, με τόση εμπιστοσύνη στην νοημοσύνη και την γνώση του, κάτι θα είχε κάνει ο άνθρωπος, για να είναι καλύτερος ο κόσμος! Ή τουλάχιστον ανεκτός! Βρισκόμαστε προ του απολύτως παραλόγου! Ο άνθρωπος καταστρέφει την ίδια την Γη πάνω στην οποία πατά! Μολύνει τον ίδιο τον αέρα που αναπνέει! Για να μη μιλήσουμε για την «μόλυνση» από την ψυχοπνευματική του εκπομπή.

Βλέπουμε πως όχι μόνο λογικό ον δεν είναι, αλλά αντιθέτως είναι ένα ον επικίνδυνο και καταστροφικό για τον εαυτό του και τους άλλους! Δεν έχει τέλος η καταστροφική του μανία! Ας κάνουμε, λοιπόν, αυτές τις απλές διαπιστώσεις! Και ας κοιτάξουμε προς την κατεύθυνση που μας έχουν δείξει όλα τα σοφά πλάσματα του ουρανού και της γης -όπως και αν τα ονομάσουμε: πνευματικούς οδηγούς, δασκάλους, αγγέλους, μύστες…

Πάντως μέσα στους αιώνες, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, τέτοια όντα υπήρξαν και υπάρχουν και δείχνουν στον άνθρωπο την έξοδο από την Σπηλιά! Εκεί, δηλαδή, που σταματά η προβολή της ψευδαίσθησης την οποία ζούμε εδώ. Μια προβολή που λαμβάνει χώρα μες στο κρανίο μας, αφού ζούμε, όχι το όνειρο του Βράχμα αλλά τον προσωπικό μας εφιάλτη!

Μακάρι να ζούσαμε το όνειρό του! Ζούμε τον προσωπικό και συλλογικό εφιάλτη της βίας, της κακίας, της αδικίας! Τον οποίο και υφιστάμεθα. Εκ παραλλήλου όμως υπάρχει ζώσα μαρτυρία πως πίσω από το Matrix, πίσω από την ψευδαίσθηση, είναι ένα καθαρό τοπίο το οποίο μας έχουν περιγράψει οι αληθινοί Ταξιδιώτες όλων των παραδόσεων.

Μπορούν δηλαδή οι αναζητητές να βρουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης νήματα που οδηγούν στην έξοδο από τον εφιάλτη. Εκεί όπου βρίσκονται τα καθαρά και ελεύθερα πεδία του Θεού! Αυτά είχα να πω ως προς την κρίση. Να ξέρουμε πως ευθυνόμαστε για καθέναν που κρίνουμε! Τον χρεωνόμαστε καρμικά!

Και οφείλουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτόν. Γι’ αυτό καλύτερα να μην κρίνουμε. Να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του «υπεράνω». Γιατί ενδεχομένως ο ίδιος να μην έχει αυτό το οποίο κρίνει, έχει όμως άλλα! Στο κάτω κάτω η αξία του ανθρώπου δεν βρίσκεται στο τι έχει καταφέρει ή θα καταφέρει εντέλει ως προς το δώρο της ζωής που του χαρίστηκε, διότι ισχύει το εξής παράδοξο: ο Θεός μας δημιούργησε εξαρχής τέλειους!

Αυτό που έφτιαξε ο Θεός είναι τέλειο! Δεν επιδέχεται τελείωση ούτε βελτίωση. Αν δε αυτό το εξαρτούσε από μας, θα ήταν βέβαιο το αποτέλεσμα: θα τα οδηγούσαμε όλα στο χείριστο! Μας το έχει ήδη δώσει!  Αν βγούμε πέρα από τις χωροχρονικές δεσμεύσεις όλα έχουν συμβεί, όλα έχουν γίνει σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που φαίνεται!

Ο Θεός έχει ήδη φτιάξει τον άνθρωπο τέλειο! Επίσης συμβαίνει η παραδοξότητα του ότι ο Θεός δεν είδε ποτέ το «κακό» μέσα στο οποίο ο άνθρωπος είναι περιπεπλεγμένος. Ούτε αυτό που συμβαίνει εδώ, καθώς λασποδέρνουμε προσπαθώντας να υπογράψουμε την έξοδό μας! Να πάρουμε εξιτήριο από την φυλακή! Γι’ αυτό είναι άλλη η οπτική από κάτω προς τα πάνω, και άλλη από πάνω προς τα κάτω!

Από την άλλη, το ότι εσχατολογικά ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο τέλειο, δεν είδε ποτέ το κακό, για εκείνον δεν συνέβη ποτέ τίποτα -αφού μόνον Θεός συμβαίνει, μόνον φως συμβαίνει, τίποτα άλλο!- δεν σημαίνει πως αυτό το ζουν όλες οι συνειδήσεις.  Για όποια συνείδηση ζει ότι κάτι άλλο συμβαίνει πέρα από Θεό και φως τι γίνεται; Τι θα κάνει αυτή η συνείδηση;

Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να διορθώσει την αντίληψή της! Να διορθώσουμε την αντίληψή μας όχι σαν υπνωτισμένοι προκειμένου να χαλαρώνουμε από την ένταση επαναλαμβά-νοντας πως «δεν έγινε ποτέ τίποτα», ενώ γίνεται εδώ της τρελής! Αλλά με ανοικτά τα μάτια! Μιλάμε για το βάθος εκείνο της ψυχής όπου παίζεται αυτό που παίζεται, και δεν έχει λυτρωμό!

Αν δεν ήταν σε τέτοιο βάθος, αν ήταν διαχειρίσιμο από μας, κάτι θα είχαμε κάνει για να το σταματήσουμε! Για να μη σταματά όμως αυτός ο εφιάλτης, σημαίνει πως παίζεται σε ένα βάθος που δεν μπορεί να το αγγίξει ο ανθρώπινος νους! Καθόλου! Είναι ανέγγιχτο από τον ανθρώπινο νου αυτό που παίζεται! Και όσο αναζητά με τον νου να λυτρωθεί ο άνθρωπος, τόσο απομακρύνεται, τίθεται «εκτός». Και πώς να μπει εντός;

Εκεί είναι το φοβερό ζήτημα περί του οποίου ο ουρανός μας φωνάζει από χιλιάδες μεριές! Και από την συγκεκριμένη, μέσα από τον αρχάγγελο Ραφαήλ, όπως μας αποκαλύπτεται εδώ. Μια υπογραφή της ψυχής είναι όλο το ζητούμενο! Που όμως δεν την κάνει! «Μα ποιος δεν θέλει να ζει; Ποιος θέλει να πεθάνει, ποιος θέλει να απολεσθεί πνευματικά, ποιος θέλει να είναι δυστυχισμένος;» Αν το ρωτήσεις, λογικά, η απάντηση είναι, κανείς! Αλλά όμως δουλεύουμε εναντίον του εαυτού μας!

Πώς γίνεται αυτό; Να δουλεύει ο άνθρωπος εναντίον της χαράς του, της δημιουργικό-τητάς του, της ευτυχίας του, εναντίον της χαράς και της ευτυχίας του κόσμου! Πώς γίνεται να είμαστε τόσο «καλοί» και να πράττουμε τόσο ενάντια! Άρα κάτι δεν πάει καλά! Σημαίνει πως όλα αυτά είναι ιδεολογήματα του νου, πως είναι σκέψεις, φιλοσοφίες, νοητικά συμφωνήματα που όμως δεν έχουν καμιά υπαρξιακή υπόσταση! Ούτε απηχούν την οντολογική πραγματικότητα της ύπαρξής μας! 

Μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε! Το ζήτημα είναι πόσο σχετιζόμαστε με την Ζώσα Ζωή! Και πόσο ζωντανός είναι ο λόγος που μπορούμε να πούμε! Δεν υπάρχει σύνδεση με την Ζώσα Ζωή, ούτε ζωντανός λόγος, εάν στο βάθος της ψυχής μας δεν υπογράψουμε την αθωότητα του κόσμου! Να δεχτούμε πως πράγματι ο Υιός του Θεού είναι αθώος!

Κανείς όμως ένοχος δεν μπορεί να υπογράψει την αθωότητα κανενός! Μόνον ο αθώος μπορεί να αθωώσει! Μόνον ο αθώος μπορεί να έχει την αγάπη, την όραση να αποκαταστήσει αυτόν τον εφιάλτη μιας «υποπραγματικότητας» που κτίστηκε μες στην πραγματικότητα του Παντός!

Μια «παραπραγματικότητα» που ενέχει πόνο, διαίρεση, εντροπία, θάνατο, τέλος. Αυτό μπορεί η ψυχή μας να το αποδεχτεί χωρίς να διαμαρτυρηθεί; Δεν μιλώ για διαμαρτυρία, με λόγια, «ιδεολογικά»,  ιδεολογικοποιώντας αυτό το γεγονός. Αλλά να διαμαρτυρηθούμε οντολογικά, υπαρξιακά!

Σ’ αυτό το βάθος είναι η υπογραφή που μας ζητά ο Ουρανός για να αλλάξει το χαρτί! Ν’ αλλάξει το παιγνίδι που παίζεται στην Γη! Ο άνθρωπος, όπως πολλές φορές έχουμε πει, δεν γεννήθηκε εδώ για να αρρωσταίνει και να πεθαίνει! Αυτά, όπως αλληγορικά μας περιγράφει η Γένεση, επισυνέβησαν μετά την περίφημη πτώση του ανθρώπου και την έξωσή του από τον παράδεισο.

Η αρρώστια και ο θάνατος ήταν τα επιτίμια της πτώσης! Μέχρι τότε ζούσε στον παράδεισο άφθαρτος στο σώμα και αθάνατος στην ψυχή. Φυσικά οι πρωτόπλαστοι δεν είχαν αυτό το σώμα, με αυτή την βαρυτική «ύλη». Πάντως είχαν μιας μορφής σώμα, πολύ πιο αιθέριο. Σώμα χωρίς σημεία θανάτου. Αυτό το σώμα καλείται ο άνθρωπος να ανακτήσει. Κι αυτό θα γίνει, όταν η συνείδησή του επανασυνδεθεί με το Όλο πράγμα!

Όταν ξαναβρεθεί στον «παράδεισο» -μιλώντας με τους όρους της αλληγορίας αυτής. Οπότε, ό,τι στόχο και να βάλουμε στην ζωή μας, όσο καλά και δημιουργικά να ζήσουμε ατομικά, το ζητούμενο είναι να συνεισφέρουμε σ’ αυτό που εγώ ονομάζω «πολιτισμό του Φωτός»!

Να περάσουμε στην «μετασκέψη»! Σε άλλη δυνατότητα άμεσης λήψης και όχι αντίληψης -αντί της λήψης- αλλά ακαριαίας επαφής μ’ αυτό που παίζεται! Να ενεργοποιή-σουμε, δηλαδή, τις πνευματικές δυνατότητες με τις οποίες έχουμε γεννηθεί! Είναι εντός μας, είναι δικές μας! Αλλά κοιμούνται! Και πάνω σ’ αυτόν τον ύπνο χτίσαμε έναν εφιάλτη!
*
Στις Πράξεις αναφέρεται πως ενώ δίδασκαν ο Παύλος και ο Σύλλας, εμφανίστηκε ένα νέο κορίτσι που είχε «πνεύμα πύθωνα»! Δαιμόνιο μέγα! Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που τις δαιμονικές συνειδήσεις τις αποκαλούν «ερπετά». Ερπετά σε όλη την ποικιλία! Άρχισε, λέει, το δαιμόνιο να επαινεί τους αποστόλους! Και τι σημαντικό έργο κάνουν. Έχει πολύ ενδιαφέρον η ιστορία! Ο Παύλος, έμπειρος ων, κατάλαβε ότι ήταν εκ του πονηρού. Ο ίδιος, εξάλλου, είχε πει πως ο σατανάς ως άγγελος φωτός εμφανίζεται! Πόσο, δηλαδή, ψευδαισθητική παρουσία είναι, καθώς μπορεί να υποδυθεί κάτι που δεν είναι.

Επιτίμησε ο Παύλος το δαιμόνιο που κατοικούσε στο κορίτσι, στο όνομα του Χριστού. Και ελευθερώθηκε! Μπορεί να μας σοκάρουν αυτές οι περιγραφές! Είναι γεγονός όμως ότι ο Χριστός είπε την αλήθεια στον άνθρωπο χωρίς να του χρυσώσει το χάπι. Μίλησε για τον σατανά, μίλησε για δαιμόνια, «Λεγεώνα» τα χαρακτήρισε.

Μίλησε, δηλαδή, για αρνητικές οντότητες που κατακλύζουν την Γη και ταλαιπωρούν τον άνθρωπο έως καταλήψεως. Αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν όντα που βλέπουν, έχουν όραση σ’ αυτό που δεν φαίνεται, σκεφτείτε τι βλέπουν! Βλέπουν εξωτερικά άνθρωπο, και εσωτερικά τον βλέπουν να κατοικείται και να διαπερνάται από κάθε λογής αλλότρια πνεύματα.

Φαίνεται πως όλες αυτές οι τερατώδεις μορφές που κατοικούν στην Γη -από τους δεινοσαύρους που εξέλιπαν, ως τα σαρκοβόρα ζώα- δεν είναι παρά προβολές της «ανθρώπινης» συνείδησης. Τέτοια όντα δεν θα γεννιούνται πλέον όταν η συνείδηση του ανθρώπου είναι αγαθή και δεν στεγάζει αρνητικές οντότητες, ερπετικές συνειδήσεις!

Τι κατοικεί, λοιπόν, τον άνθρωπο, ο ίδιος ξέρει! Άγγελοι, εξάλλου, μπορεί να κατοικήσουν μέσα στον άνθρωπο! Γεγονός είναι πως όταν ο άνθρωπος είναι στην φυσική του κατάσταση, δηλαδή ελεύθερος από το «κακό», είναι ευχάριστος, έχει χαρά, επικοινωνεί! Οι δίαυλοι της επικοινωνίας είναι ανοικτοί: να δώσει και να πάρει. Όταν νιώθετε δυσάρεστα με κάποιον άνθρωπο ή με κάποιο χώρο, σημαίνει πως δεν είναι καθαρός -κάτι συμβαίνει! Κάτι δεν πάει καλά.

Εκείνοι που χρησιμοποιούσαν το κοριτσάκι για να βγάζουν χρήματα από την μαντική του ικανότητα, ενοχλήθηκαν από την θεραπεία του Παύλου. Βλέπουμε πως η μαντική ικανότητα -όπως και άλλες ικανότητες- δεν αποδεικνύουν επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Αντιθέτως μάλιστα.

Εξάλλου, κάποιος που έχει ικανότητες οι οποίες προέρχονται από τον Θεό δεν θα τις χρησιμοποιήσει  παρά μόνον για το καλό. Ούτε χρειάζεται να κάνει επίδειξη των δυνάμεων αυτών. Το μυστήριο του Θεού δρα σιωπηλά, με ευγένεια, με κάλλος. Δεν κραυγάζει. Ο σατανάς φωνάζει! Το κακό φωνάζει, καθώς προσπαθεί να επιβάλει στον άνθρωπο κάτι που δεν υπάρχει, αν δεν υπάρχει αποδέκτης!

Εκείνοι, λοιπόν, που εκμεταλλεύονταν το κορίτσι, άρχισαν να κατηγορούν τους αποστόλους πως οι διδασκαλίες τους είναι αντίθετες προς τα Ρωμαϊκά ήθη. Και έτσι τους έκλεισαν στην φυλακή αφού τους χτύπησαν!

Τότε, μες στην νύχτα, κατά το «μεσονύκτιο», όπως ποιητικά περιγράφει ο Λουκάς (θυμίζοντάς μας το άλλο περίφημο μεσονύκτιο: «μέσης δε νυκτός κραυγή γέγονεν…») καθώς οι απόστολοι προσεύχονταν, σεισμός μέγας γίνεται, σπάνε οι αλυσίδες με τις οποίες  τους είχαν δέσει, σπάνε τα σίδερα της φυλακής, και ελευθερώνονται!

Ο δεσμοφύλακας συγκλονισμένος τους ακολουθεί και στην συνέχεια βαπτίζεται. Αυτή η ιστορία έχει μια συμβολική που πολύ με συγκίνησε. Τίποτα, εξάλλου, δεν είναι τυχαίο από όσα καταγράφηκαν. Και επιδέχεται ερμηνεία σε πολλαπλά επίπεδα. Μες στην νύχτα, στο απόλυτο σκοτάδι, στην απόλυτη δέσμευση της φυλακής, ξαφνικά γίνεται μια προσευχή και τα ανατρέπει όλα!

Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι δρα το φως! Θυμάμαι πάντοτε τον Έμετ Φοξ, ο οποίος είναι ο μόνος που είπε τόσο ξεκάθαρα, κατά τον 20ο αιώνα, πως δεν υπάρχει συνθήκη ή γεγονός που ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναστρέψει με την πνευματική δύναμη της προσευχής! Μόνο εκείνος το είπε τόσο απόλυτα!

«Μα είμαι σε φυλακή, οδηγούμαι σε θάνατο, πεθαίνω! Πώς θα αλλάξει αυτό;» λέει ο νους. Για την θεϊκή δύναμη εντός μας δεν υπάρχει βαθμός δυσκολίας στο «θαύμα»! Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να γίνει! Δεν υπάρχει όριο στο τι μπορείς να κάνεις όταν ανορθώσεις τον εσωτερικό σου εαυτό και συνδεθείς με την αγιοπνευματική δύναμη της ζωής!

Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να γίνει! Μέσα, λοιπόν, στην νύχτα, οι απόστολοι όρθωσαν τον λόγο της προσευχής και άλλαξαν τα πάντα! Το φυλλάδιο της Εκκλησίας μιλάει για την ελευθερία του ανθρώπινου και του θείου λόγου. Ο θεϊκός λόγος είπε: «Γενηθήτω Φως!», «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και ομοίωσιν» Και δημιουργήθηκε ο κόσμος!

Η «εικόνα», λένε οι Πατέρες, είναι το «νοερόν» εντός του οποίου λειτουργείται το αυτεξούσιον.  Μέσα στην φύση μας λειτουργείται το μυστήριο της ελευθερίας. Γι’ αυτό μιλάμε, εξάλλου, για ανθρώπινον ον. Διαφορετικά θα ήμασταν ζώα. Η ελευθερία είναι η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης!

Εντέλει πότε είναι ελεύθερος ο άνθρωπος; Είναι ελεύθερος όταν είναι απαλλαγμένος από καθετί ξένο προς την φύση του, την ουσία του, την συνείδησή του. Όταν, δηλαδή, είναι ελεύθερος από το «κακό», από τον «σατανά» - μιλώντας με θρησκευτικούς όρους. Το κορίτσι αυτό ελευθερώθηκε, μας λέει ο Λουκάς.

Άρα η ελευθερία μας βρίσκεται στην καθαρότητά μας, στον βαθμό καθαρότητας της ύπαρξής μας! Αυτή είναι η ελευθερία μας! Είναι και το μόνο που έχουμε να υπερασπιστούμε! Ο Χριστός έλαβε σάρκα και φανερώθηκε! Γι’ αυτό ο χριστιανισμός -και συγκεκριμένα η Ορθοδοξία η οποία κρατά τα Μυστήρια- δεν είναι μια ακόμα θρησκεία, αλλά Ζώσα αποκάλυψη! Αφού αποκαλύπτεται, φανερώνεται ο Λόγος, ο Ζων Θεός!

Ο Υιός του Θεού, ο Υιός του Ανθρώπου φανέρωσε τον εαυτό του και είπε:
«Εγώ ειμί το φως του κόσμου!»
«Εγώ και ο Πατήρ μου εν εσμέν»
«Ο Θεός αγάπη εστί»
«Πνεύμα ο Θεός»

Μας έδειξε την κατεύθυνση για την απόλυτη ελευθερία! Όρισε τον Θεό ως Αγάπη, ως Πνεύμα! Αποτίναξε από τον άνθρωπο αιώνων δεσμά σκοτεινών, μεταφυσικών! Γκρέμισε το παρελ-θόν! Και έγινε ο ίδιος η ανατολή μιας καινούργιας ελευθερίας, ενός πνευματικού ορίζοντα δίχως όρια! «Γνωρίστε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει!» Δεν μιλά για γνώση του νου.

Γνώρισε, σημαίνει ζήσε! Ζήσε, δηλαδή, Ζώσα Ζωή!
*
Το σημερινό Ευαγγέλιο μιλάει για την θεραπεία του εκ γενετής τυφλού. Η τύφλωση, εξάλλου, είναι η πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα! Είμαστε τυφλοί όσον αφορά την πνευματική όραση! Του τι συμβαίνει γύρω από μας. Είμαστε μέσα σε μια φυσαλίδα που δημιουργούν οι αισθήσεις μας! Κάποιοι μπορεί να κάνουν με τον νου μερικά ταξιδάκια λίγο παραπέρα, αλλά δεν έχουν Ζώσα συνδιαλλαγή με το Όλο πράγμα! Σ’ αυτό ακριβώς το κατώφλι βρισκόμαστε σήμερα!

Αυτό θέλει ο Θεός: να περάσει η ανθρωπότητα σε μιαν άλλη συνειδητότητα. Να φύγουμε από αυτόν τον υπαρξιακό «απομονωτισμό» στον οποίο μας έχει περικλείσει ο νους, έτσι όπως λειτουργεί μέχρι τώρα. Να συνδεθούμε με διαστρικές, διαγαλαξιακές, έως τα άπειρα των απείρων των θεϊκών ενεργειών της Δημιουργίας, πραγματικότητες εντός του θεϊκού Όλου!

Τώρα ζούμε μέσα στον μικρόκοσμό μας, τον οποίο τον περισφίγγουμε όλο και περισσότερο, έως της απλής, ζωώδους επιβίωσης, ενώ αυτό που έχει φυτευτεί μέσα στον άνθρωπο  ανοίγεται ως το άπειρο! Και έχουμε πρόσβαση στο άπειρο, γιατί είμαστε γεννήματα του απείρου! Είμαστε γεννήματα της αγάπης! Γι’ αυτό έχουμε πρόσβαση στην αγάπη! Είμαστε γεννήματα του φωτός!

«Ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του;» ρώτησαν τον Χριστό. Και εκείνος απαντά: «Δεν αμάρτησε ούτε εκείνος ούτε οι γονείς του! Αλλά για να φανερωθούν τα έργα του Θεού!» Και έφτυσε στο χώμα φτιάχνοντας πηλό τον οποίο του έβαλε στα μάτια. Στην συνέχεια του είπε: «Πήγαινε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ να πλυθείς!»

Ο Ιωάννης μάλιστα επισημαίνει ότι «Σιλωάμ» σημαίνει απεσταλμένος! Πήγε λοιπόν εκεί, πλύθηκε, και ανέβλεψε! Τότε ο Χριστός είπε κάτι πολύ παράξενο: «Εγώ εργάζομαι όσο είναι μέρα! Γιατί έρχεται νύχτα! Και στην νύχτα κανείς δεν μπορεί να εργαστεί!» Και συνεχίζει: «Όσο είμαι στον κόσμο, το φως είναι στον κόσμο!» Έγινε, λοιπόν, η θεραπεία, και ξανά οι Φαρισαίοι διαμαρτύρονται επειδή είναι Σάββατο! Και ο Χριστός λέει: «Υπάρχουν τυφλοί που αναβλέπουν, και εκείνοι που βλέπουν και γίνονται τυφλοί!»

Ο ίδιος δε ο πρώην τυφλός στον οποίο οι Φαρισαίοι έκαναν ανάκριση για το θαύμα της  θεραπείας του, τους είπε: «Εσείς λέτε ότι ακολουθείτε τον Μωυσή, αλλά όμως δεν μπορείτε να δείτε πως εδώ κάτι θαυμαστό έγινε! Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να υπακούει τον λόγο ενός αμαρτωλού και να θεραπεύει!»

Βλέπουμε τα αδιέξοδα της ανθρώπινης λογικής, και πώς ο Χριστός έκανε τις υπερβάσεις από αυτά! Έχει πολύ ενδιαφέρον η αφήγηση των Ευαγγελίων γιατί βλέπουμε πόσο ο Χριστός ήταν «στον κόσμο του». Άλλα τον ρωτούσαν και άλλα, φαινομενικά, απαντούσε. Προσπαθούσαν οι άνθρωποι να τον παγιδεύσουν στις διαδρομές του νου τους, κι εκείνος έλεγε κάτι εντελώς διαφορετικό και απρόσμενο! Έδινε εντελώς «ζεν» απαντήσεις! Έδειχνε κάτι άλλο!
*
Μέσα στην συμπόνια που είδα σε εκείνο το βλέμμα, είδα τον άνθρωπο αθώο! Και επιβεβαίωσα αυτό το οποίο γνώριζα. Δεν το είχα όμως μέχρι τότε συναντήσει: το αέναο, αναβλύζον συμβάν της συμπόνιας που εμπεριέχει όλες τις απαντήσεις! Όλη την γνώση για την λύτρωση του ανθρώπου! Γι’ αυτό και από κει και πέρα δεν με εντυπωσίασε τίποτα άλλο από όσα γίνονται: ούτε τα θαύματα, ούτε οι θεραπείες! Για μένα το πιο υπερβατικό πράγμα απ’ όλα ήταν και παραμένει αυτή η συμπόνια!
*