ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

30 Δεκ 2012

Χριστός γεννιέται χαρά στον κόσμο!

Επτανήσου, 23.12.2012
Να ευχαριστήσουμε τον Θεό και τον καλό μας Ραφαήλ που είμαστε πάλι εδώ! Να αποδώσουμε ευχαριστίες και να μη θεωρήσουμε καθόλου δεδομένη την «επόμενη μέρα». Παρόλα όσα ελέχθησαν πως όλα τα περί απειλών κατά της Γης είναι σαχλαμάρες, πως δεν τρέχει τίποτα αφού, η Γη συνεχίζει να γυρίζει χωρίς εμείς να αλλάζουμε, σάς διαβεβαιώνω ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Τα πράγματα παίχτηκαν και παίζονται. Ένα φυσικό φαινόμενο δεν λαμβάνει χώρα σε ένα λεπτό ή λίγες ώρες. Γνωρίζω και σας μιλώ ευθέως για την παρέμβαση του Ραφαήλ σ’ αυτή την κοσμική συγκυρία της ευθυγράμμισης του πλανητικού μας συστήματος με τον Γαλαξία. Όταν ειπώθηκε από τον Ραφαήλ πως ξεπεράσαμε τον κίνδυνο, ήταν πραγματικά κάτι χαρμόσυνο και δοξαστικό. Και αυτό θέλω να σας το μεταφέρω, γνωρίζοντας πως ο νους μας είναι αυτός που είναι και πως δεν πρόκειται να αλλάξει! Μ’ αυτόν θα ζήσουμε! Ο νους ούτως ή άλλως θα κάνει την «δαχτυλιά» του, όπως λέμε στην Κρήτη. Γι’ αυτό ας μην τον υπολογίζουμε. Να αναλογιστούμε μόνο πως ο Θεός μας έδωσε παράταση, μας έδωσε χρόνο, και να τον ευχαριστήσουμε γι’ αυτό. Γιατί χρειαζόμαστε χρόνο! Η Γη δεν είναι έτοιμη γι’ αυτό το πέρασμα. Θα χανόταν ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας… Τέλος πάντων ας μην μιλήσουμε για το τι θα γινόταν, αφού με την βοήθεια του Θεού δεν έγινε! Και ας δοξάσουμε τον Θεό! Είμαστε λοιπόν στις μέρες «μετά», και οδεύουμε εις Χριστούγεννα! Να ζήσουμε τα Χριστούγεννα με όσο μεγαλύτερη χαρά μπορούμε, γιατί η ζωή είναι πολύτιμα όμορφη, και μόνον όταν διακινδυνεύσεις να την χάσεις συνειδητοποιείς και αξιολογείς τι ύψιστο δώρο είναι. Τι σημαίνει να ζεις! Σήμερα η μέρα είχε ένα εκρηκτικό, ευφρόσυνο, δοξαστικό φως! Να ευχαριστήσουμε λοιπόν τον Θεό, και από την σύναξη μας αυτή και από τον ναό του εαυτού μας στην κατά μόνας προσευχή μας. Να ζήσουμε τα Χριστούγεννα όσο πιο χαρούμενα μπορούμε, όσο πιο παιδικά! Να τα ζήσουμε στο πανηγύρι της Γιορτής! Χριστός γεννιέται χαρά στον κόσμο! Εκείνος είναι η χαρά μας, εκείνος είναι η ελπίδα μας, εκείνος είναι ο Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου! Και να μην ξεχάσουμε ποτέ πως μας χαρίστηκε για μιαν ακόμη φορά. Υπάρχει μια συγχρονικότητα στο μήνυμα πως είμαστε μπροστά σε καινούργια αρχή. Κατ’ αρχάς στις 21.12.2012 έγινε η ολονυχτία από τον πατέρα Άγγελο στο εκκλησάκι του αγίου Στυλιανού. Η Εκκλησία ήταν παρούσα μέσα από τα άγια και σοφά όντα της. Και ο Θεός τα χρησιμοποίησε. Πραγματοποιήθηκε έτσι η βεβαιότητα του ιερέα ότι ο Χριστός και μόνον αποφασίζει για την ζωή μας. Και εκείνος αποφάσισε να μας δώσει χάρη! Ο Ραφαήλ μας μίλησε για την Γέννηση του Εαυτού: να παραχωρήσουμε στον Θεό εκείνο το δευτερόλεπτο της ολοκληρωτικής παράδοσης που θα μας επιτρέψει να ξαναγεννηθούμε. Να ξαναγεννηθούμε εν πνεύματι και αληθεία. Μάλιστα μας διαβεβαίωσε πως δεν θα χάσουμε τίποτα από τον υπέροχο εαυτό μας: τον χαρακτήρα, τα ελαττώματα, τα πάθη, τις συνήθειες, την τρέλα μας κ.λπ. Όλο το «κουστούμι» του εαυτού θα το ξαναφορέσουμε αμέσως μετά. Το μόνο που θα αλλάξει, θα είναι το βάθος της συμπόνιας και του ελέους για τον κόσμο: ο πυρήνας της αγάπης! Να επιτρέψουμε στον Χριστό να μας ανακαινίσει και να μας τοποθετήσει στο κέντρο της αγάπης! Την 21 Δεκεμβρίου έγινε εδώ κάτι πολύ μεγάλο. Ο Ραφαήλ άνοιξε ένα πνευματικό στρόβιλο μέσα στον οποίο εμβάπτισε όλες τις ψυχές που συνήχησαν στο γεγονός που έλαβε χώρα. Όλες τις ψυχές δηλαδή που ζητούν την λύτρωση, την ολοκληρωτική τους κάθαρση μέσα στο μυστήριο της αγάπης. Ήταν κάτι το συγκλονιστικό, γιατί με την παρουσία του μας έδειξε ότι το μόνο που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο είναι η αγάπη! Αλλά μια αγάπη που εμείς δεν την γνωρίζουμε! Δεν την γνωρίζουμε αυτή την αγάπη για την οποία μας μιλάει ο Χριστός! Μια αγάπη που εξαγιάζει παντελώς τον άνθρωπο. Ακόμα και η Αλήθεια, δεν είναι ανεκτή από τον νου! Σας το λέω, και το ακούω με την ίδια έκπληξη που το ακούτε κι εσείς. Το έχω εντούτοις βιώσει. Η Αλήθεια δεν είναι ανεκτή από τον ανθρώπινο νου! Άβυσσος χωρίζει τον ανθρώπινο νου από την αλήθεια! Αβυσσος που δεν περνιέται! Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να γεφυρωθεί παρά μόνον αν το θελήσει ο Θεός. Στην Αλήθεια είναι μέτοχοι μόνο τα Χριστικά όντα. Τότε, θα πείτε, θα έπρεπε η Αλήθεια να μην προφέρεται καν λεκτικά. Ο Χριστός όμως είπε την Αλήθεια! Και μάλιστα την απηύθυνε σε εκείνους που τον χλεύασαν, τον συκοφάντησαν και εντέλει τον σταύρωσαν. Την Αλήθεια όμως που είπε ο Χριστός δεν την επέβαλε στον άνθρωπο μέσα από κοσμική εξουσία, αντιθέτως την επισφράγισε με την θυσία του. Ο Ραφαήλ από χρόνια έχει πει πως δεν χρειάζεται πλέον η θυσία των απεσταλμένων, αφού θυσιάστηκε ο Χριστός! Παρ’ όλα αυτά, για τα όντα της αποστολής που έρχονται από πάνω και έχουν θέαση του Σχεδίου του Θεού στην Γη, είναι σταύρωση το να μην μπορούν να μιλήσουν γι’ αυτό. Είναι σταύρωση κάθε αποκάλυψη της Αλήθειας που προσκρούσει στον ανθρώπινο νου και γίνεται αφορμή αντίδρασης, αμφισβήτησης, ακόμα και αντιστροφής, και καθόλου ενότητας όπως θα ήταν το φυσικό. Εκεί λοιπόν καταλαβαίνει κανείς πως ό,τι κι αν ειπωθεί, ακόμα και η μεγαλύτερη αλήθεια -εξάλλου ο Χριστός αποκάλυψε την Αλήθεια, αυτήν την μία Αλήθεια που αποκαλύπτει και τώρα- η ανθρωπότητα δεν αλλάζει! Και το τραγικό είναι πως ό,τι άλλαξε, αν άλλαξε κάτι εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια -και σίγουρα κάτι άλλαξε-, άλλαξε επειδή ο Χριστός σταυρώθηκε! Είναι τραγικό! Άλλαξε επειδή η θυσία του Αθώου καταγράφηκε τόσο βαθιά μες στην ψυχή του ανθρώπου που τον συντάραξε και τον συνταράσσει! Κάπου μέσα του γνωρίζει την ενοχή του ο άνθρωπος. Θα πείτε, μα ο άνθρωπος σκότωσε τον Χριστό; Ο άνθρωπος σταυρώνει την Αλήθεια κάθε φορά και τους απεσταλμένους της; Όχι βέβαια. Δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά εκείνο που τον κατοικεί -είτε περι-στασιακά είτε μόνιμα- όταν τον ξεγελά, όταν τον πλανά, όταν τον απομακρύνει από την θεϊκή του φύση και αλήθεια. Τότε δεν ξέρει τι κάνει. Γι’ αυτό και ο Χριστός πάνω στον σταυρό είπε: «Θεέ μου συγχώρεσε τους! Δεν ξέρουν τι κάνουν!» Νομίζω ότι αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να πούμε κάθε φορά που θεωρούμε ότι αδικούμαστε, ή πράγματι αδικούμαστε και οι άλλοι μας προξενούν πόνο. Η Αλήθεια δεν είναι ποτέ κατάκριση, δεν είναι σε καμιά περίπτωση επίθεση. Έτσι γίνεται αντιληπτή από τον νου ο οποίος δεν μπορεί να την κατανοήσει και να την χωρέσει, καθώς νιώθει να απειλείται από αυτήν. Η Αλήθεια είναι πάντοτε πρόσκληση! Είναι πάντοτε πρόσκληση προς αυτό που ο νους αδυνατεί να πράξει, αλλά η καρδιά μπορεί! Η καρδιά μπορεί να το κάνει για τον νου! Γιατί εντέλει μόνο μέσα από την καρδιά μπορεί να γεφυρωθεί η Άβυσσος! Είναι αβυσσαλέα η απόσταση του νου από την αλήθεια! Να το θυμάστε αυτό. Ο νους, ακόμα και στα υψηλότερα του σημεία, στα υψηλότερα του ιδεολογήματα, βρίσκεται σε αβυσσαλέα απόσταση από την Αλήθεια. Κάθε ον, ακόμα και τα φωτισμένα όντα, γνωρίζουν αυτό που τους επιτρέπει ο Θεός να γνωρίζουν. Κανείς δεν γνωρίζει το Όλον! Το Όλον το γνωρίζει μόνον ο Χριστός! Μόνον τα Χριστικά όντα! Τα όντα δηλαδή που έρχονται από πάνω, και εγγενώς εμπεριέχουν την αλήθεια του Όλου. Ένα φωτισμένο ον γνωρίζει το μέρος που αφορά την αποστολή του και το έργο του. Και μάλιστα βαθμιαία του αποκαλύπτεται εκείνο που ο Θεός θέλει να του αποκαλύψει. Δεν είναι, δηλαδή, αδυναμία του ανθρώπου -ακόμα και του φωτισμένου- να αντιληφθεί το Όλον. Είναι εγγενής κατάσταση. Εκ κατασκευής δεν μπορεί ο άνθρωπος να περάσει στην Αλήθεια έτσι όπως είναι: με αυτή την παρέμβαση του Εωσφόρου πάνω του, την αρνητική επήρεια που υφίσταται εκ γεννήσεως. Είναι φυσικά αδύνατον να περάσει ο άνθρωπος στον χώρο της Αλήθειας. Μόνον ο Χριστός έσπασε τα σύνορα που χωρίζουν τον άνθρωπο από την Αλήθεια. Εκείνος άνοιξε την γέφυρα! Ο ίδιος είναι η Γέφυρα! Γι’ αυτό είναι ο Σωτήρας του κόσμου και ο δικός μας Σωτήρας! Οι άνθρωποι κατανοούν την αγάπη παρηγορητικά. Και φυσικά η αγάπη ενέχει αυτή την όψη της παραμυθίας που τόσο ανάγκη έχουν οι ψυχές, ακόμα και όταν σφάλλουν, ακόμα και όταν γνωρίζουν την αμαρτία τους: γιατί την γνωρίζουν! Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την αγάπη που θα τον κατανοήσει, θα τον περιθάλψει, θα τον ανυψώσει. Έχει ανάγκη να αγαπηθεί και στα δύσκολα του σημεία -να αγαπηθεί ολόκληρος και με την σκοτεινή πλευρά του μαζί, αφού μόνο η αγάπη μπορεί να την λυτρώσει! Προσπαθώντας να καλύψει αυτή του την ανάγκη, ζητά και δίνει  συναισθηματικά την αγάπη. Η αγάπη όμως δεν έχει μόνον συναισθηματική έκφραση. Η Αλήθεια είναι η υψηλότερη έκφραση της αγάπης! Η Αλήθεια στην πραγματικότητα είναι αγάπη! Ο Λόγος, ο ιερός λόγος, είναι αγάπη -όσο και αν δεν γίνεται κατανοητός από τον νου! Αλλά εκεί που ο νους στυλώνει τα πόδια και αδυνατεί ακόμα και να ακούσει λεκτικά την Αλήθεια, έρχεται ο Χριστός μέσα από το ασύλληπτο μυστήριο της θυσίας του, που κάθε φορά είναι ίδια- και ανοίγει θεουργικά τον στρόβιλο της αγάπης μέσα στον οποίο διασώζει τον άνθρωπο. Και του λέει: «Εγώ είμαι εδώ! Αυτό που δεν μπορείς εσύ, θα το κάνω εγώ! Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ. Αν το θέλεις, δώσε μου την υπογραφή σου, την συναίνεση σου, και θα το κάνω εγώ για σένα!» Έτσι κάποιοι την 21 Δεκεμβρίου είμαστε παρόντες σε κάτι πολύ μεγάλο, όπου ο Ραφαήλ μας χάρισε όχι μόνον την Γη μας η οποία συνεχίζει να γυρίζει ακόμα… Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται θεωρητικά, όμως για όσους τα έζησαν δεν ήταν καθόλου θεωρητικά, αλλά υψηλή θεουργία αγάπης στην οποία προσκλήθηκε όλη η ανθρωπότητα. Και μέσα στην απύθμενη ταπείνωση της πράξης της επίκλησης που έλαβε χώρα, έγινε κάτι πάρα πολύ μεγάλο για να καθαρίσει ό,τι είχε μολυνθεί. Δεν είναι στο χέρι του ανθρώπου να ματαιώσει το θείο Σχέδιο, ούτε καν να αγγίξει το θείο θέλημα, ούτε και στου σατανά. Διότι το Πνεύμα όπου θέλει πνέει! Το Πνεύμα αποσύρεται παραχρήμα από ό,τι δεν είναι καθαρό! Παραμένει μόνο στην απόλυτη καθαρότητα! Και γι’ αυτό στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν μπορεί να το  βεβηλώσει! Και να θέλει, δεν μπορεί! Δεν βεβηλώνεται ο Θεός, ούτε η Αλήθεια, ούτε το Φως! Μέχρι να κινηθεί ο άνθρωπος -ακόμα και ανεπαίσθητα- για να το βεβηλώσει, εκείνο δεν είναι πλέον εκεί! Η Αλήθεια εντούτοις διαφυλάσσεται κάθε φορά από τους εντεταλμένους θεματοφύλακες του Θεού.
*
Σήμερα, η Εκκλησία μάς μιλάει για την Βίβλο Γενέσεως του Ιησού Χριστού! Δεν θα μπορούσε να μιλήσει σήμερα για τίποτα άλλο παρά για αρχή! Ο Ματθαίος αναφέρει την γενεαλογία έως του Ιωσήφ: 14 γενεές από τον Αβραάμ έως τον Δαυίδ, 14 γενεές από τον Δαυίδ έως την μετοικεσία στην Βαβυλώνα, και 14 γενεές από την μετοικεσία στην Βαβυλώνα έως τον Ιωσήφ -καθόσον δεν υπήρξε μεν υλική συμμετοχή του Ιωσήφ στην γέννηση του Χριστού, αφού ο Χριστός συνελήφθη εκ Πνεύματος Αγίου, αλλά εκείνος ήταν ο μνήστωρ της Παναγίας. Διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν να είχε τόσο ένδοξη καταγωγή, εκ Δαυίδ, ένας ξυλουργός! Μέσα σε τόσες γενεές που παρεμβλήθηκαν είναι σαν να λέμε γιατί δεν τιμούνται Έλληνες που κατάγονται από τον Παλαιολόγο ή τον Σωκράτη κ.λπ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει εξ αίματος καταγωγή! Ο Χριστός, λοιπόν, δεν γεννήθηκε από τον Ιωσήφ, ο σύντροφος όμως της Παναγίας ήταν ενδόξου καταγωγής, προερχόμενος από τον ίδιο τον Δαυίδ. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός -ακραιφνώς Ελληνικής συνείδησης, όπως και η Παναγία και η συνοδεία του- είχε ως γήινο «πατέρα» Εβραίο, ο οποίος μάλιστα κρατούσε από την ένδοξη γενεά του Δαυίδ. Συναντήθηκε δηλαδή η πνευματική παράδοση των βασιλέων, πατριαρχών και προφητών με τον Χριστό, τον αναγγελθέντα από αυτούς Μεσσία, μέσω του Ιωσήφ! Η παράδοση αυτή διατύπωσε μεγάλες αλήθειες με αποκορύφωμα τις συνταρακτικής ακριβείας προφητείες για τον Χριστό! Οι επίγονοι τους εντούτοις βρέθηκαν μπροστά του αλλά δεν τον αναγνώρισαν! «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται Υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ό εστί μεθερμηνευόμενον Μεθ’ ημών ο Θεός» λέει το Ευαγγέλιο. Αυτή η προφητεία δόθηκε αιώνες πριν από την γέννηση του Χριστού! Γνωρίζουμε ότι τα περίφημα Εισόδια της Παναγίας είναι η παράδοση της Παναγίας στον Ναό, στο ιερό του ναού του Σολομώντα όπου έζησε εν πλήρη αγιότητι ως ιερή υπηρέτις του Θεού. Στην Ιερουσαλήμ διασώζεται το σημείο αυτό του αρχαίου Ναού. Σήμερα είναι τζαμί με τον περίφημο ασημένιο του τρούλο, το οποίο βρίσκεται στον χώρο μιας συνταρακτικής πλατείας που νομίζεις ότι αιωρείται -αίσθηση όχι του κόσμου τούτου… Εκεί ήταν ο ναός του Σολομώντα. Σ’ αυτόν τον χώρο σήμερα υπάρχουν δύο τζαμιά, εξ ίσου ιερά, για διαφορετικούς λόγους, και για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες: το ένα με ασημένιο τρούλο, όπως προαναφέραμε, και το οποίο λειτουργήθηκε και ως ναός των Εισοδίων της Παναγίας, και το άλλο με χρυσό.
Η Παναγία, λοιπόν, παραδόθηκε από τους γονείς της στον ναό ως παρθένος, ως ιέρεια του Θεού. Μέσα στην πρόνοια του Θεού ήταν να την παραλάβει ο Ιωσήφ υπό την προστασία του και να τις εξασφαλίσει τις συνθήκες ώστε να λάβει χώρα εντός της το μυστήριο της αμώμου συλλήψεως. Δημιουργήθηκε έτσι το εξωτερικό κέλυφος ενός γάμου που κάλυψε το Μέγα Μυστήριο. Άγγελος Θεού φανερώθηκε, όπως μας λέει ο ευαγγελιστής, στον Ιωσήφ και του είπε: «Ιωσήφ, υιέ Δαυίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις την γυναίκα σου την Μαρία, γιατί αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από Πνεύμα Άγιο. Θα γεννήσει υιό και θα καλέσεις το όνομά του Ιησού. Αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες του, ώστε να εκπληρωθεί ο λόγος του Κυρίου διαμέσου του Προφήτη ο οποίος είπε: ‘’Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται Υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ό εστί μεθερμηνευόμενον Μεθ’ ημών ο Θεός’’» Του αποκαλύφθηκε δηλαδή το Σχέδιο του Θεού. Συγκλονισμένος ο Ιωσήφ κατανόησε το Μέγα Μυστήριο και τον δικό του ρόλο της προστασίας της Παναγίας και του μελλοντικού νεογέννητου. Δεν είναι τυχαίο που η Εκκλησία αυτή την Κυριακή επιλέγει αυτό το ευαγγελικό εδάφιο. Όπως εξάλλου και κάθε Κυριακή του χρόνου δεν επιλέγονται τυχαία τα  συγκεκριμένα ευαγγελικά εδάφια. Το σημερινό εδάφιο από τον Ματθαίο είναι συνταρακτικό: πριν πάμε στα Χριστούγεννα, η Εκκλησία κάνει την πρόταση της Αρχής! Η Αρχή είναι ο ίδιος ο Χριστός! Ξεκινάμε από την Αρχή! Η Γέννηση ενέχει το ΟΛΟΝ, εμπεριέχει το Τέλος, την Επάνοδο: αρχή, διαδρομή, τέλος! Ο Χριστός ενσαρκώθηκε στην Γη, και η Γέννηση του αυτή είναι η σωτηρία του κόσμου και η Επάνοδος στην θεϊκή Πατρίδα, η επιστροφή του σώματος της ανθρωπότητας αναστημένου και σεσωσμένου. Είναι τεράστια αυτή η αλήθεια! Να ζήσουμε τα φετεινά Χριστούγεννα την Γέννηση του Χριστού μέσα μας! Να ζήσουμε αυτό το άγιο σημείο του εαυτού μας, το οποίο σημειακά το έχουμε αγγίξει κατά τον χρόνο της ζωής μας στις μεγάλες στιγμές που ο Θεός θέλει να μας παραχωρεί. Να προσκυνήσουμε στην φάτνη του Χριστούλη, την φάτνη της αγάπης! Για να μας κάνει μέτοχους της Αλήθειας που εκείνος είναι. Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα! Να τα ζήσουμε με χαρά, με γιορτή! Τιμούμε την ζωή μέσα μας, τον ίδιο τον Χριστό, μόνο όταν χαιρόμαστε: όταν χαιρόμαστε το δώρο της ζωής, όταν είμαστε ευτυχισμένοι, όταν μπορούμε να το μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας! Μακάρι να εμπνευστούμε με ποιο τρόπο θα ζήσει ο καθένας την χαρά του και θα την μοιράσει στον κόσμο!
*

28 Δεκ 2012

Η προσωπική σου πρωτοχρονιά

Επτανήσου, 25.12.2012
‘’Να δοξάσετε αυτό που είστε! Να τιμήσετε αυτό που είστε! Χριστοί! Ο Χριστός είναι απλώς «ποσοτικά» πιο Χριστός από μας! Μην επαναλαμβάνετε τον εαυτό σας! Να είστε πρωτότυποι στην αγάπη σας, δυνατότεροι στην χαρά σας, ισχυρότεροι στον νου! Να δημιουργήσει από σήμερα καθένας από μας την προσωπική του πρωτοχρονιά! Διαλέξτε την πρωτοχρονιά σας! Καθώς θα προηγείται της συμβατικής πρωτοχρονιάς θα είστε «πίσω» από τα γεγονότα των άλλων, δηλαδή «μπροστά»! Αφού έχουν ήδη γίνει, δεν θα έχουν εξουσία πάνω σας! Αυτή είναι η δύναμη της χρονικής μετάθεσης. Προσέχετε την επαναληπτικότητα! Αφήνει τρύπες στη αύρα! Όταν ο έρωτας χάσει την θεϊκότητά του, τον διαχειρίζεται «άλλος». Να φροντίζετε να διατηρείτε την μαγεία στις σχέσεις σας. Ανυψωθείτε από την υλιστικότητα στην αγιότητα!’’
*

23 Δεκ 2012

Χριστούγεννα, η Πύλη της Γέννησής μας

Γνωρίζουμε ότι ο Ραφαήλ μας είχε προειδοποιήσει από χρόνια για τον κίνδυνο του περάσματος της ανθρωπότητας από την κοσμική συγκυρία του 2012. Πρόκειται για μετάβαση με απροσδόκητες συνέπειες μη προσδιορίσιμες από τον νου. Ταυτόχρονα η παρουσία του Ραφαήλ στην Γη είναι ακριβώς για να σταματήσει την καταστροφή! Η παρουσία του μας δίνει την ελπίδα ότι θα ξεπεράσουμε και αυτό το οποίο έρχεται, αλλά και τα επόμενα που στην σειρά μας περιμένουν. Άλλοι χλευάζουν, άλλοι θεωρούν ότι όλα αυτά είναι κινδυνολογίες χωρίς πραγματικό έρεισμα κ.λπ., και πως την επομένη, στις 22 Δεκεμβρίου, θα είμαστε όλοι εδώ, ίδιοι και αμετανόητοι. Όπως και έγινε! Θα επιχαίρουν, λοιπόν, όλοι εκείνοι που όχι μόνον δεν έκαναν τίποτα για να το σταματήσουν, αλλά αντιθέτως επιβάρυναν με την ασυνειδησία τους την δόνηση του πλανήτη Γη. Ο Θεός όμως που πραγματικά αγαπά τον άνθρωπο φροντίζει να στέλνει μες στους αιώνες τους απεσταλμένους του. Αν η Γη επιζήσει, θα το οφείλει στα όντα αυτά που βρίσκονται στην Γη! Και είναι εδώ για να βοηθήσουν τον άνθρωπο να βρει τον δρόμο της επιστροφής στην Ενότητα από την οποία αποστάτησε, ώστε να ανακτήσει το πνευματικό Βασίλειο από το οποίο μόνος του εκβλήθηκε. Έχουμε ευθύνη για την Γη μας, έχουμε ευθύνη για την πνευματική μας Γέννηση, καθώς ανοίγει η Πύλη των Χριστουγέννων! Αυτή την φορά να την περάσουμε! Να μην μείνουν τα Χριστούγεννα ακόμα μια γιορτή επετειακή μέσα στο ευφρόσυνο κλίμα της κατανάλωσης, που κι αυτό φέτος θα είναι περιορισμένο. Η πνευματική ευκαιρία της Γέννησης -όπως καθετί που λέγεται από τον Ραφαήλ- δεν είναι απλώς μια ευχή αλλά μια δυνατή πραγματικότητα. «Αυτά τα Χριστούγεννα αποφασίστε να γεννηθείτε! Αποφασίστε να μηδενίσετε τον εαυτό σας! Αποφασίστε να πείτε ΑΠΕΤΥΧΑ! Αφού δεν νιώθετε ούτε λυτρωμένοι ούτε πνευματικά ασφαλείς!» Έρχεται ο Ραφαήλ και μας λέει να κάνουμε αυτή την ομολογία ώστε να επιτρέψουμε στον Θεό να μας φανερωθεί και να μας πληρώσει με την παρουσία και την χάρη του! Να ξαναγεννηθούμε! Πώς άραγε αξιολογούμε ό,τι λέγεται μέσα σε τόση υπερπροσφορά λόγου και ευλογίας! Φοβάμαι πως τα ακούμε ακαδημαϊκά όλα αυτά χωρίς να μπαίνουμε στο βάθος των σημείων που τα συνακολουθούν. Θα σας αναφέρω ενδεικτικά για το πώς αντιλαμβανόμαστε την παρουσία και την δύναμη του Ραφαήλ το εξής: ζητάμε την βοήθεια του Ραφαήλ και την ίδια στιγμή τα πρόσωπα που την ζητούν δεν είναι στο σημείο όπου ο Ραφαήλ δίνει την ευλογία του. Το αναφέρω για να δείτε πόσο παράλογα όντα είμαστε! Ο Ραφαήλ είναι στην Γη για να κλείσουν τα νοσοκομεία! Γνωρίζουμε, εντούτοις, ότι καθένας έχει τον γιατρό που αντιστοιχεί στην συνείδηση του! Και είναι δίκαιο. Όταν ζητάμε το θαύμα του Θεού, πρέπει να έχουμε ανάλογη πίστη και σεβασμό. Δεν μπορούμε να ζητάμε θαύματα από τον Ραφαήλ ενώ δεν πιστεύουμε σ’ αυτόν! Γιατί τότε περιερχόμαστε σε θέση υποκρισίας και ασέβειας δυσχεραίνοντας έτσι την θέση μας. Είναι καλύτερα καθένας να πάει εκεί όπου αντιστοιχεί η συνείδηση του, εκεί όπου αναπαύεται η ψυχή του. Υπάρχει όμως εδώ, σε αυτό το σημείο, Παρουσία και Ευλογία του Ραφαήλ, και ακούγεται ο λόγος του. Από το σημείο αυτό αναβλύζει Δύναμη! Όποιος είναι σε εγρήγορση, μπορεί να ωφεληθεί και να προσλάβει αυτό το οποίο χαρίζεται. Καθένας βεβαίως καλώς πράττει όπως πράττει, αφού με τις πράξεις του εκφράζει τον εαυτό του, αυτό που πιστεύει, την συνείδηση του στο σημείο όπου βρίσκεται. Η επισήμανση αυτή δεν ενέχει κριτική προς τους ανθρώπους. Απλώς εντοπίζω μιαν αντίφαση. Δεν μιλάμε για να κρίνουμε ή να κατακρίνουμε κανέναν! Το μόνο πράγμα που εντοπίζω για να το δούμε και να ελευθερωθούμε από αυτό, είναι την υποκρισία. Επικαλούμαστε την Αγία Δύναμη του Θεού, την οποία ούτε πιστεύουμε ούτε σεβόμαστε. Απλώς μέσα σε όλα όσα έχουμε στην ζωή μας προσθέτουμε και αυτό το οποίο χαρίζεται εδώ. Γι’ αυτό εξάλλου εμποδίζουμε και την Γέννηση μας! Γιατί, όπως έλεγε ένας σοφός, ο Κωνσταντίνος Χ. ο Θεός είναι όπως η λοταρία: «Πολλά βάζετε, πολλά παίρνετε, λίγα βάζετε λίγα παίρνετε!» Όσα βάζουμε τόσα παίρνουμε από τον Θεό! Ανάλογα με τον σεβασμό και την κατάθεση εαυτού είναι και η ανταπόκριση του σύμπαντος προς εμάς. Το ζήτημα δεν είναι να πιστεύουμε, αλλά να γνωρίζουμε! Και η πίστη υποκατάστατο είναι. Τον Θεό τον γνωρίζουμε εντούτοις εγγενώς, αφού τον εμπεριέχουμε! Αν στραφούμε μέσα μας, η ψυχή μας θα μας διδάξει. Όλοι εμείς εδώ που έχουμε το προνόμιο να είμαστε βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, μπορούμε, όπως λέει ο Ιωάννης στις επιστολές του, να επιτρέψουμε στο χρίσμα που έχουμε λάβει να μας διδάξει! Έχουμε μέσα μας την ευλογία του Χριστού! Και όσοι λειτουργούμαστε εντός της Εκκλησίας και κοινωνάμε, νοιώθουμε αυτή την Αγία Δύναμη να μας ευλογεί, να μας προστατεύει, να μας διδάσκει. Και ανά πάσα στιγμή μπορούμε να απευθυνθούμε στην Δύναμη αυτή. Απλώς ο νους παρεμβάλλεται, παρεμβαίνει με τέτοιο τρόπο που δεν μας επιτρέπει να έχουμε πρόσβαση στην ψυχή μας. Αυτό είναι το μεγάλο δράμα. Ο νους έχει φτιάξει μια παράπλευρη πραγμα-τικότητα -μια δική του εικονική πραγματικότητα μες στην οποία σπαράσσεται από αντιθέσεις- η οποία τον εμποδίζει να έρθει σε επαφή με αυτή την αναβλύζουσα κατάσταση της Ζωής την φυτεμένη μέσα μας από το θεϊκό χέρι, με την οποία όσο ζούμε μπορούμε να ενωθούμε. Το κλειδί το έχουμε στα χέρια μας! Εξ ημών κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν γνωρίζει. Είναι στην δική μας ελευθερία να αποφασίσουμε σε τι βάθος θέλουμε να προχωρήσουμε σε σχέση με τον εαυτό μας -αν πράγματι θέλουμε την αλήθεια, αν πράγματι θέλουμε να πορευτούμε στο υπάρχον άγνωστο που ο Θεός είναι. Ο Χριστός μας είπε πως αφού εκείνος είναι ένα με τον Πατέρα, αυτό το Μέγα Άγνωστο, μπορούμε και εμείς δι’ αυτού, να μεθέξουμε στο μυστήριο του Θεού. Ως Χριστό ο νους κατανοεί το ιστορικό πρόσωπο που εμφανίστηκε στην Γη πριν από 2.000 χρόνια, αυτό το συνταρακτικό ον που περπάτησε ανάμεσα στους ανθρώπους, το οποίο όχι μόνο δεν αγαπήθηκε και δεν τιμήθηκε από τους ανθρώπους της εποχής εκείνης, αλλά παρότι τους χάρισε τον εαυτό του, πολύ λίγοι τον αναγνώρισαν, πολύ λίγοι τον σεβάστηκαν, πολύ λίγοι έμειναν μαζί του έως τέλους. Οι περισσότεροι προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν στην λογική και τον κόσμο τους με όποιον τρόπο μπορούσαν. Και στο τέλος, τον σταύρωσαν! Αυτή η ιστορία θα επαναλαμβάνεται έως ότου ο Χριστός έρθει στην ζωή μας και ο άνθρωπος θα αποφασίσει να μην τον σταυρώσει! Τον σταυρώνουμε συνεχώς με την απιστία, την συκοφαντία, την ασέβεια, τις σκέψεις μας…. Θά ’πρεπε να αναλογιστούμε τι κάνουμε! Να δούμε πως, με την παρούσα συνείδηση, είμαστε θνητοί! Και η θνητότητα αυτή, δεν μας επιτρέπει τόση ασέβεια! Είναι παράλογο! Ακόμα και με την παρούσα λογική είναι παράλογο, όντας θνητοί να ασεβούμε τόσο απέναντι στον Θεό και τους απεσταλμένους του, στα σημεία από όπου λαμβάνουμε Θεό.

Είναι πολύ σημαντικό να ξαναδείτε τις απαντήσεις που δόθηκαν στο ερώτημα αν θέλουμε την Αειζωία, και αν νομίζουμε πως την αξίζουμε. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, βλέπουμε πόσο ασεβείς, πόσο θανατόφιλοι είμαστε! Γι’ αυτό εξάλλου και δεν μας δίνεται από τον Θεό η Αειζωία! Οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι θα την ήθελαν, αλλά υπό όρους: να είναι οι αγαπημένοι τους μαζί, να ξέρουν τον λόγο, να τους δοθεί η δύναμη να αντεπεξέλθουν, κ.λπ. Κάποιος είπε ότι δεν την θέλει καν, και ότι θα προτιμούσε να φύγει με τον τρόπο που φεύγουμε τώρα -θεωρώντας δεδομένη την εξασφάλιση της αθανασίας της ψυχής του, οπότε θα ήταν, λέει, προτιμότερο να φύγει μια και καλή και να βρεθεί στην αγκαλιά του Θεού! Να ξέρετε πως είμαστε πολύ αλλού νυχτωμένοι ως προς το τι μας περιμένει! Και αυτό που μας περιμένει, είναι αντίστοιχο με αυτό που ζούμε τώρα! Γι’ αυτό εξάλλου είπαμε ότι ο Παράδεισος δεν είναι τόπος αλλά τρόπος. Καθένας από μας θα συναντήσει εκείνο στο οποίο πίστεψε, εκείνο στο οποίο επένδυσε την ζωή του, εκείνο στο οποίο αφιέρωσε την ζωή του. Και είναι δίκαιο. Λέμε πολύ μεγάλες κουβέντες, αγνοώντας παντελώς τον Θεό, παρ’ όλο που ο Χριστός μάς τον φανέρωσε, καθώς ο Πατέρας φανερώθηκε δια του Υιού. Τα θεμελιώδη ερωτήματα τα απάντησε με απόλυτο τρόπο ώστε να έχουμε πυξίδα και για το «πριν» και για το «μετά». Είπε εξάλλου πως «εν τω Άδη ουκ έστιν μετάνοια». Είπε επίσης να μην είμαστε υποκριτές, να συγχωρούμε τους εχθρούς μας και να έχουμε πάντοτε στην πρώτη θέση τον Θεό μέσα μας. Όποιος τα τηρεί αυτά μπορεί να νιώθει ασφαλής πνευματικά. Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι κανένα ον, ακόμα κι αν τα πράττει αυτά, δεν θα θεωρήσει ότι έχει εξασφαλισμένο τον Θεό. Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Ο υπομείνας έως τέλους ούτος σωθήσεται». Μέχρι την τελευταία μας δηλαδή πνοή πρέπει να είμαστε εν Θεώ, δηλαδή εν αληθεία. Θα σας αναφέρω μια ιστορία που σώζεται για τον Άγιο Αντώνιο, ο οποίος ήταν περίφημος για τις επικές του μάχες εναντίον του σατανά. Λέγεται ότι πριν ξεψυχήσει του εμφανίστηκε ο σατανάς και του είπε: «Μπράβο Αντώνιε, με νίκησες! Το παραδέχομαι!» Και εκείνος του απάντησε: «Όχι ακόμα!» Συγκλονιστική απάντηση! Προσπάθησε ο σατανάς το τελευταίο λεπτό να ξυπνήσει την αλαζονεία μέσα του -για να χάσει έτσι την ψυχή του! Ο άγιος Αντώνιος όμως βαθιά συνδεδεμένος καθώς ήταν με την χάρη του Θεού δεν έπεσε στην παγίδα του σατανά. Και μας έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα αληθινής ταπείνωσης και επίγνωσης. Σκεφτείτε πόσο αδιόρατα παίζεται μέσα στον άνθρωπο αυτό το παιγνίδι με τον σατανά. Όπως και αν αποκαλούμε την αντίλογη δύναμη, το αρνητικό εγρηγορός, την αρνητική ενέργεια, τον αντίχριστο, πρόκειται για μια πραγματικότητα που πολεμά τον άνθρωπο, αφού μέσα στην ελευθερία μας του ανοίγουμε την πόρτα, ενώ θα μπορούσαμε να την έχουμε κλειστή. Αφού και γεννήματα του Θεού είμαστε, και τον Χριστό έχουμε μέσα μας -τον Θείο Λόγο- τον οποίο μπορούμε να επικαλεστούμε ανά πάσα στιγμή ώστε εκείνος να εκβάλλει οποιαδήποτε αλλότρια επήρεια και ενέργεια. Ο άνθρωπος μέσα στην αλαζονεία του νομίζει ότι το αντίλογο πνεύμα είναι απλώς ο νους του και οι θεωρίες του. Οι γέροντες σοφοί όμως της πατερικής μας παράδοσης μιλούν για «λογισμούς» που δεν τους γεννά ο νους αλλά τους υφίσταται! Στην πραγματικότητα πρόκειται για την αντίλογη δύναμη την οποία ενώ ο άνθρωπος μπορεί να κατατροπώσει και να βρεθεί άμεσα στην αγκαλιά του Θεού -σε αυτή την ειρήνη που είναι πέρα από τις αντιθέσεις- δεν το κάνει! Κι ενώ γνωρίζουμε, ενώ μας έχει ειπωθεί ο τρόπος, ενώ είναι παρών εδώ ο Ραφαήλ, ενώ η Πύλη είναι ανοικτή προς την Χριστική όραση -την άλλη οπτική του κόσμου που δίνει υπόσταση σε άλλο τρόπο ύπαρξης- παραμένουμε αδρανείς και μοιραία άβουλοι. Όσο αρνούμαστε να κοιτάξουμε τον κόσμο με τα μάτια του Χριστού, τον διαιωνίζουμε έτσι όπως είναι. Κι αυτό που βλέπουμε, είναι αδιέξοδο. Η σύγκρουση δεν έχει τέλος! Γι’ αυτό και οι όποιες παρεμβάσεις μας εφήμερα μόνο αποτελέσματα προκαλούν. Και ανατρεπόμενα. Ακόμα και κάτι να κατακτήσουμε, το χάνουμε στο επόμενο σημείο. Ό,τι δεν ακουμπά πάνω στον Θεό, δεν έχει την «στερεότητα» για να μπορέσει να αντέξει και να υπάρξει δίχως θάνατο, στους αιώνες. Διαβάστε, λοιπόν, τις απαντήσεις μας πάνω στο θέμα της Αειζωίας, και θα δείτε πόσο δύσκολο είναι στον άνθρωπο να πει: «Θεέ μου, αν θέλεις εσύ να μου δώσεις αυτό το δώρο το αποδέχομαι με χαρά -όχι επειδή το αξίζω, αφού η μόνη μου αξία έγκειται στο ότι είμαι παιδί σου. Ας γίνει κατά το θέλημά σου. Εσύ ξέρεις!» Εμείς βάλαμε όρους, προϋποθέσεις, το κρίναμε, θέλαμε να το διερευνήσουμε, να δούμε την διαδικασία μέσα από την οποία η Αειζωία λειτουργεί, κ.λπ. Πόσο μακριά είμαστε από την απλότητα του να πούμε ότι αφού ο Θεός θέλει δια του Ραφαήλ να χαρίσει αυτό το δώρο στον άνθρωπο, είναι ευπρόσδεκτο! Και είμαστε βέβαιοι ότι, αφού μας το χαρίζει, θα μας δώσει και την δύναμη να το διαχειριστούμε. Πάντως σας διαβεβαιώνω πως δεν έχουμε ιδέα τι εστί θάνατος, και δεν αναφέρομαι στον υλικό θάνατο, αλλά στην περίφημη «εξάτμιση» της ύπαρξης… Είναι πολύ διδακτικό να δούμε πού βρισκόμαστε, γιατί εκεί βρίσκεται και όλη η ανθρωπότητα! Υποτίθεται ότι εμείς είμαστε καλοπροαίρετοι άνθρωποι, το καλό θέλουμε, τον Θεό θέλουμε! Είμαστε εντούτοις, τόσο μακριά από αυτή την Ζώσα σχέση με την Ζωή, με τον Θεό, με τον εαυτό μας, για την οποία μας μιλάει ο Ραφαήλ όλα αυτά τα χρόνια! Ας σκεφτούμε λοιπόν την πρόταση για την Γέννηση μας αυτά τα Χριστούγεννα! Είναι η ευχή του Ραφαήλ για Καλά Χριστούγεννα! Να διαθέσουμε ένα δευτερόλεπτο στον Θεό, και να πούμε το περίφημο ΗΜΑΡΤΟΝ. Να ομολογήσουμε πως δεν την πήγαμε την ζωή μας πουθενά έτσι όπως την ζήσαμε! Και να την καταθέσουμε στον Θεό ώστε να την οδηγήσει εκείνος από δω και πέρα! Ούτως ή άλλως όσες κινήσεις κι αν κάναμε, δεν μας οδήγησαν στην χαρά και στην λύτρωση! Αν το κάνουμε αυτό, όχι απλώς ως ψυχολογική ή ιδεολογική στάση, αλλά ως ομολογία, θα έλξει το δώρο που ο Θεός θέλει να μας δώσει. Γιατί περί δώρου πρόκειται! Όπως η Αειζωία έτσι και η πνευματική Γέννηση δεν είναι παρά δώρο! Είναι δώρα που θέλει όλα αυτά τα χρόνια να μας τα δώσει ο Ραφαήλ καθώς ανοίγει την Πύλη γι’ αυτό. Όχι επειδή είμαστε άξιοι - ποτέ εξ άλλου δεν θα είμαστε άξιοι, ούτε εκλεκτοί ή καλύτεροι από τους άλλους ανθρώπους- αλλά επειδή απλώς θέλει να μας κάνει ένα δώρο! Πρέπει όμως να το θελήσουμε και να το «υπογράψουμε» εσωτερικά. Αυτό λοιπόν μας ζήτησε: να μην περάσουν και αυτά τα Χριστούγεννα παραμένοντας αλύτρωτοι. Έρχονται κρίσιμα γεγονότα για την ανθρωπότητα! Όσο κι αν η παρουσία του Ραφαήλ στην Γη είναι μια διασφάλιση πως όλα θα πάνε καλά… Εντούτοις να ξέρετε ότι ποτέ δεν μπορούμε να πούμε πως έχουμε έλεγχο επί των κινήσεων του Θεού. Το παν εξ άλλου, είναι κινητό, όπως έλεγε η Μαρία Ντυμπρέ -και για τις ατομικές και για τις συλλογικές μας συνειδήσεις. Αυτό που παίζεται στην Γη και κορυφώνεται μέσα από κάποιες κοσμικές συγκυρίες, όπως είναι η 21 Δεκεμβρίου, έχει να κάνει και με τον τρόπο που συνηχούν στις συγκυρίες αυτές οι ανθρώπινες συνειδήσεις. Αυτή εξ άλλου είναι και η ευθύνη μας. Γι’ αυτό να μην επαναπαυόμαστε! Αλλά αν πραγματικά αγαπάμε την ζωή, για μας και για τους συνανθρώπους μας, να την διεκδικούμε! Και να μην κάνουμε πίσω στα δώρα που ο Θεός θέλει να μας δώσει! Ήρθαμε πολύ κοντά σ’ ένα θεϊκό σημείο… Ας ανοίξουν τα μάτια και οι καρδιές…

Την περασμένη Κυριακή η Εκκλησία μίλησε για την θεραπεία της συγκύπτουσας. Η σημειολογία είναι συνταρακτική. Είχε, λέει ο Χριστός, δέσει ο σατανάς την γυναίκα αυτή επί 18 χρόνια, ώστε να είναι «συγκύπτουσα»: δεν έβλεπε δηλαδή ουρανό, μόνο την γη, καθώς ήταν εντελώς κυρτωμένη. Όπως έχουμε πει υπάρχουν πολλά επίπεδα ερμηνείας των παραβολών και όσων έπραξε ο Χριστός στην Γη. Στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας βλέπουμε μια ολόκληρη ανθρωπότητα σκυφτή που δεν βλέπει ουρανό! Μας αφορά όλους η συγκύπτουσα, στον βαθμό που μιλάει για την πνευματική μας όραση! Η θεραπεία της γυναίκας αυτής είναι από τα θαύματα που ο Χριστός έκανε πρωτοβουλιακά. Δεν του το ζήτησε εκείνη. Την είδε ένα Σάββατο στην συναγωγή και την σπλαχνίστηκε… Και την θεράπευσε όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο και δια λόγου (ως Θεός) και δια αγγίγματος (ως άνθρωπος)! «Γυναίκα, είσαι ελεύθερη!» της είπε. Συγκλονιστικά άμεσος ο Χριστός απευθύνεται στον κυρτωμένο, πνευματικά, άνθρωπο και τον ανορθώνει! Η σκυφτή ανθρωπότητα ούτε καν ζητά βοήθεια! Πέρασε όμως ο Χριστός από κει και την σπλαχνίστηκε! Η γυναίκα αυτή εντούτοις παρ’ όλη την αρρώστια της δεν διαμαρτυρόταν! Ίσως ήταν και αυτό το σημείο που ήλξε το βλέμμα του Χριστού… Οι Φαρισαίοι, στην συνέχεια, τον επιτίμησαν γιατί έκανε το θαύμα Σάββατο! Βλέπουμε τον παραλογισμό και την ασύλληπτη υποκρισία! «Δεν λύνετε τα ζώα σας από τον σταύλο το Σάβ-βατο για να τα ποτίσετε; Η γυναίκα αυτή που ήταν δεμένη επί 18 χρόνια από τον σατανά δεν έπρεπε να λυθεί;» τους απαντά. Στην περίπτωση της γυναίκας αυτής βλέπουμε έναν άνθρωπο που δεν βλασφήμησε τον Θεό για την δυσκολία του! Τουναντίον σεμνύνονταν μπροστά στην σιωπή του Θεού μέχρι εκείνου του σημείου, της συνάντησής της με τον Χριστό. Γιατί υπάρχουν και εκείνοι που παρόλο που φταίνε -είτε αυτό είναι ορατό είτε ανάγεται στο χώρο των αόρατων αιτίων, αφού ποτέ δεν συμβαίνει κάτι τυχαία- όχι μόνο δεν στρέφονται στον Θεό για την όποια δυσκολία τους, αλλά τον αρνούνται κιόλας! Η ανημποριά τους τούς «βεβαιώνει» πως δεν υπάρχει Θεός, ή πως κι αν υπάρχει, θα πρέπει να είναι κακός αφού δεν τους θεραπεύει! Δεν αναζητούν οι άνθρωποι ευθύνες από τον εαυτό τους και τα πεπραγμένα τους -τα δικά τους και των συνανθρώπων τους- για τις όποιες δυσκολίες τους, ούτε στρέφονται στον Πατέρα τους με τον τρόπο που ο Χριστός μας δίδαξε: ως παιδιά, με απλότητα. Αφού είναι βέβαιο πως αν καταφύγουμε ως παιδιά στον Πατέρα μας, εκείνος θα ανοίξει την αγκαλιά του και θα μας περιθάλψει. Αν κάτι είπε ο Χριστούλης, και διαρκώς μας υπομιμνήσκεται, είναι γι’ αυτή την απλότητα, την αθωότητα του παιδιού. Να κατανοήσουμε πως η μόνη πρόσβαση που έχουμε στον Ζώντα Θεό είναι μόνο ως παιδιά! Δεν έχουμε άλλη πρόσβαση! Μόνο στα παιδιά ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών! Είτε απεσταλμένοι είμαστε, είτε από τις φυλές του Ισραήλ, είτε εκ των άνω είτε εκ των κάτω, ο μόνος τρόπος για να βρεθεί καθένας στο σημείο όπου θέλει ο Θεός ώστε να πραγματοποιήσει τον λόγο για τον οποίο ενσαρκώθηκε στη Γη, είναι να προσφεύγουμε σ’ αυτόν ως παιδιά! Ως παιδιά προς τον Γεννήτορα της ζωής μας και κάθε ζωής. Εάν προσπαθήσουμε να τον προσεγγίσουμε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, θα είναι τρόπος του νου, της ψευδαίσθησης, της εικονικής πραγματικότητας, η οποία εντέλει είναι πνευματικά ανύπαρκτη. Γι’ αυτό εξ άλλου τόσες προσευχές δεν εισακούγονται, αφού τις απευθύνει ο νους και όχι η καρδιά! Ο άνθρωπος χωρίς Θεό δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε την ασθένεια, ούτε την κατάθλιψη, ούτε την δυστυχία του. Το ζητούμενο είναι να χαρούμε αυτό το δώρο που μας έδωσε ο Θεός! Και εμείς όχι μόνο δεν το χαιρόμαστε, αλλά το κακοποιούμε και δυσκολεύουμε τις συνθήκες και για τον εαυτό μας και για τον κόσμο γύρω μας. Μα θα πείτε πως οι συνθήκες είναι «υπαρκτές» κ.λπ. Αναζητείστε την απάντηση στην αλλαγή «όρασης». Εσύ αποφασίζεις τι κόσμο θέλεις να δεις! Μέσα από την αγία όραση, την Χριστική όραση, δίνεις υπόσταση σε έναν κόσμο στον οποίο δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει ασθένεια ούτε θάνατος! Όσο συνεχίζουμε να βλέπουμε τον κόσμο με τον τρόπο που τον βλέπουμε, αυτός ο κόσμος θα παράγει διττότητα, πόνο, αδικία, εντροπία, θάνατο. Μόνο αν δεχτούμε να τον κοιτάξουμε με τα μάτια του Χριστού, μόνο τότε το παιδί του Θεού θα αθωωθεί, μόνο τότε ο Υιός θα αποκατασταθεί, μόνον τότε ο κόσμος αυτός θα επιστρέψει στην ενότητα και την ευλογία του αρχαίου κάλλους.

Το Ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής μιλάει για τον συνταρακτικό εκείνο Δείπνο στον οποίο οικοδεσπότης είναι ο ίδιος ο Θεός! Η αφορμή της παραβολής αυτής είναι ένα τραπέζι στο οποίο προσκλήθηκε ο Χριστός από κάποιο Φαρισαίο άρχοντα, όπου ήταν καλεσμένοι επίσης νομικοί και άλλοι φαρισαίοι. Βλέπουμε τον Χριστό να συμμετέχει στην κοινωνία της εποχής του αποδεχόμενος ακόμη και προσκλήσεις φαρισαίων, προκειμένου να τους νουθετήσει και να τους διδάξει την αλήθεια και όπως πάντα τα ερπετά του την είχαν στημένη! Τους λέει, λοιπόν, ο Χριστός όταν κάνουν γεύματα να προτιμούν να καλούν φτωχούς και ανάπηρους για να είναι στ’ αλήθεια μακάριοι και να τους ανταποδοθεί η ευεργεσία κατά την ανάσταση των δικαίων. Αυτό δεν τους άρεσε καθόλου γιατί ξεμπρόστιαζε την υποκρισία τους και το πόσο χωρίς αληθινή συμπόνια και αγάπη ήταν η ελεημοσύνη τους. Τον «διδάσκουν» λοιπόν εκείνοι, λέγοντας του ότι σύμφωνα με τον Νόμο, μακάριοι είναι μόνο εκείνοι που θα φάνε άρτο στην Βασιλεία του Θεού! Η παραβολή αυτή δεν είναι τυχαίο που δίνεται αυτή την στιγμή. Μας αφορά σε βάθος, αφορά όλη την ανθρωπότητα. Λέει λοιπόν πως ο Οικοδεσπότης -ο Θεός- έκανε μεγάλο Δείπνο και κάλεσε πολλούς. Έστειλε στην συνέχεια τον δούλο του -τον Υιό του- να ειδοποιήσει τους καλεσμένους πως όλα είναι έτοιμα. Άρχισαν τότε μεμιάς όλοι να δικαιολογούνται για την αδυναμία τους να προσέλθουν. Ένας είπε πως αγόρασε χωράφι και έπρεπε να το δει, άλλος πως αγόρασε βόδια και έπρεπε να τα δοκιμάσει, άλλος πως παντρεύεται κ.λπ. Τότε ο Οικοδεσπότης οργίστηκε και είπε στον δούλο του: «Βγες στους δρόμους και φέρε εδώ φτωχούς, ανάπηρους, χωλούς, τυφλούς!» Και μάλιστα επειδή ο οίκος του δεν γέμισε, του είπε να πάει εκ δευτέρου και σε περιφραγμένους τόπους και «να τους αναγκάσει» να έρθουν ώστε να γεμίσει! Και ο δούλος -ο Χριστός- το έκανε αυτό. Η παραβολή είναι συνταρακτική. Είναι πολλά τα σημεία που είναι να προσέξουμε. Ο Οικοδεσπότης, ο Θεός, αναθέτει κατ’ αρχάς στον δούλο του, τον Υιό του, τον Χριστό, την αναγγελία του Δείπνου στους καλεσμένους. Και στην συνέχεια αφού οι προσκεκλημένοι δεν ήρθαν, του ζήτησε να φέρει «όποιον τύχει». Ακόμα και εξαναγκάζοντας τους! Τι είναι άραγε αυτός ο «εξαναγκασμός»; Είναι τα θαύματα που κάνει ο Χριστός, ο Υιός του, προκειμένου να ξυπνήσει η νεκρωμένη συνείδηση του ανθρώπου και να αντιληφθεί πού προσκαλείται! Να προσέλθει στον Θεό έστω δι’ αυτής της οδού! Γι’ αυτό μπορεί τα θαύματα να είναι ευλογία για τον άνθρωπο, αλλά για εκείνον που τα εκτελεί στο όνομα του Θεού γίνονται, πραγματικά, για την απιστία του ανθρώπου! Εάν είχαμε την σχέση που θα έπρεπε με τον Θεό, θα είχαμε όλη την πρόσβαση στην ζωοποιό του Δύναμη, στο Άγιο Πνεύμα εντός μας, και δεν θα υπήρχε λόγος να προκαλούμε το θαύμα σαν κάτι έξω από μας, σαν κάτι έξω από την φυσιολογική ροή της ζωής! Αφού η ίδια η ζωή είναι το θαύμα! Ο Χριστός εξάλλου για «σημεία» μιλάει. Θαύμα είναι το ότι ζούμε, το ότι η Γη γυρίζει. Το να αναστηθεί ένας νεκρός ή να γίνει μια θεραπεία δεν είναι «θαύμα», είναι φυσιολογική ροή της ζωής. «Εξανάγκασε τους να έρθουν!» λέει ο Θεός στον Υιό του. Είναι συνταρακτικό! Ώστε δηλαδή, μέσα από τα θαύματα, να μην έχει ο άνθρωπος καμιά δικαιολογία για να αρνηθεί την πρόσκληση του Θεού! Και στην συνέχεια ο Οικοδεσπότης λέει: «Εκείνοι που προσκάλεσα και δεν ήρθαν δεν θα γευτούν ποτέ το Δείπνο μου!» Σ’ αυτό τον λόγο έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες: μία από αυτές είναι ότι ο Χριστός στάλθηκε για να διδάξει την αλήθεια στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν αναγνώρισαν στο πρόσωπό του τον Μεσσία, παρόλο που οι προφητείες ήταν αποκαλυπτικές και εκπληρώθηκαν στο Πρόσωπο του. Και εντέλει προσήλθαν οι προερχόμενοι από τα Έθνη -μη Εβραίοι- οι θεωρούμενοι «ειδωλολάτρες». Όπως ο Ραφαήλ μας έχει πει, ο Χριστός διάλεξε τον «πάτο» της ανθρωπότητας ακριβώς γιατί η συνείδηση των Εβραίων βρισκόταν σε σκότος. Η σχέση τους με τον Θεό της παράδοσης τους ήταν υποκριτική και ψεύτικη, μακριά από τον Ζώντα Θεό! Δεν είναι τυχαίο πως όχι μόνον δεν τον αναγνώρισαν αλλά τον σταύρωσαν! Τουναντίον τον ομολόγησαν οι Έλληνες, και μέσα στους αιώνες η ελληνική σκέψη αφομοίωσε εντελώς τον Χριστό, τον τελευταίο Έλληνα Θεό! Ενσωμάτωσαν δια των ελληνοτραφών πατέρων όλη την Χριστιανική διδασκαλία και την συνέδεσαν με τα ελληνικά μυστήρια. Διατήρησαν και μας παρέδωσαν ακέραιη και ζωντανή την Ελληνική Γραμμή η οποία ξεκινά από τους αρχαίους «θεούς» που κατήλθαν στην Γη και εγκατέστησαν την Ελληνική συνείδηση. Αυτή η γραμμή διαπέρασε την Παλαι-στίνη και φτάνει ως τις μέρες μας. Το Δείπνο, λοιπόν, μας βάζει να σκεφτούμε την πρόσκληση του Θεού… Ο Θεός ανοίγει τελικά τον οίκο του προς όλα τα πλάσματα, μέχρι να γεμίσει! Και αυτοί που αποδέχονται την πρόσκληση, είναι εκείνοι που εντέλει θα δειπνήσουν μαζί του. Στους αρχικούς προσκεκλη-μένους αναγνωρίζουμε όλους εκείνους που, μέσα στους αιώνες καθένας για τους λόγους του, δεν είχε την εγρήγορση της ανταπόκρισης, παρά το χάρισμα. Αυτές οι ιστορίες είναι διαχρονικές! Ό,τι είπε ο Χριστός αφορά το αιώνιο παρόν του ανθρώπου. Και κάτι μας δείχνουν! Ο Θεός δεν ξεχωρίζει εκλεκτούς και μη! Πολλοί από όσους θεώρησαν εαυτούς «ξεχωριστούς» ή θεματοφύλακες πνευματικών παραδόσεων, την ώρα της πρόσκλησης δεν προσήλθαν! Τελικά ο Θεός ανοίγει τον οίκο του σε όλους! Και όλοι οι πνευματικά φτωχοί, ανάπηροι, τυφλοί και ασθενείς γίνονται δεκτοί! Και μάλιστα στην θέση εκείνων που αρχικά είχαν προσκληθεί. Αυτό μας λέει πολλά! Κλείνοντας την παραβολή αυτή ο Χριστός λέει: «Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί». Διότι τελικά εκλεκτός είναι εκείνος που θα αποδεχτεί την πρόσκληση! Δεν είναι καθόλου εκείνος που θεωρεί ότι δικαιωματικά έχει την χάρη. Γιατί ο εαυτός του θα τον προδώσει όντας ανέτοιμος! Είναι τεράστια τα θέματα που θίγει ο Χριστός με τον λόγο του. Ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Βλέπουμε, ειδικά όσοι περάσαμε από εσωτερικές σχολές, τις τεράστιες πλάνες στις οποίες περιέπεσαν άνθρωποι που θεώρησαν εαυτούς «εκλεκτούς» και ότι μπορούν να διαχειριστούν κατά βούληση την χάρη του Θεού αποφασίζοντας εκείνοι περί εκλεκτών και μη. Ο Χριστός μας λέει πως «εκλεκτό» κάνει τον άνθρωπο μόνο η εσωτερική αποδοχή της πρόσκλησης του Θεού. Αυτή η πρόσκληση προς τον άνθρωπο είναι ανοικτή δια του Χριστού! Δεν είναι τυχαίο που ο Οικοδεσπότης δια του ενσαρκωμένου Υιού του τους κάλεσε όλους! Άνοιξε το σπίτι του για όλους! «Φέρ’ τους όλους! Φέρ’ τους με το ζόρι!» Τελικά, οι μόνοι που δεν παρακάθισαν στο Μεγάλο Δείπνο ήταν οι «προσκεκλημένοι»: ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ας μην εφησυχάζουμε λοιπόν. Να θεωρούμε πως ό,τι ζούμε, ό,τι μας προσφέρει η ζωή μας δεν μας θέτουν σε θέση ισχύος έναντι των συνανθρώπων μας. Είναι δώρα που μας δίνει ο Θεός για να τα αξιολογούμε στο βάθος που τους αρμόζει, και για να τα μοιραζόμαστε με τον κόσμο γύρω μας. Κυρίως όμως ο Θεός μάς ζητά να αφουγκραζόμαστε το θέλημα του. Αυτό το Δείπνο το οποίο αναγγέλθηκε 2000 χρόνια πριν, γίνεται και θα γίνει. Η πρόσκληση είναι ανοικτή, ο Οικοδεσπότης και ο Γιος του είναι παρόντες! Είναι στο χέρι μας να προσέλθουμε με τον τρόπο που μας ζήτησε, ώστε να δειπνήσουμε μαζί του!
*

10 Δεκ 2012

Πύρινη επαφή με τον Θεό!

Επτανήσου, 9.12.2012
«Μη σκέφτεστε! Μείνετε κοντά στον Ραφαήλ αυτά τα Χριστούγεννα! Να λειτουργείτε ταυτοχρόνως και ανθρώπινα και θεϊκά! Πριν έρθουν τα Χριστούγεννα να ξαναγεννηθούμε! Γέννηση του Χριστού σημαίνει να αλλάξετε συνολικά τον εαυτό σας! Να κάνετε ακόμα και τα ίδια πράγματα αλλά σε διαφορετική συχνότητα! Μην είστε εν μέσω Χριστουγέννων στο Πάσχα! Μη σας σταυρώνει άλλο ο νους σας! Να γίνετε καινούργιοι! Αυτό είναι το νόημα των Χριστουγέννων! Πετάξτε τον παλιό σας χαρακτήρα! Το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι η παράκλησή μας να γεννηθούμε ως χρηστά, Χριστικά όντα! Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ! Το αίτημα των Χριστουγέννων είναι να ξαναγεννηθούμε! Μπορεί να γίνει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, αν το θελήσει ο Θεός! Να ξυπνήσεις και να μην είσαι κίβδηλος! Είστε ένοχοι απέναντι στον εαυτό σας, όχι απέναντι στους άλλους! Δεν είστε απλοί, παιδικοί! Μην παλεύετε να είστε τέλειοι, πέστε απλά: Θεέ μου, ξαναγέννησέ με! Έχασα! Δεν πέτυχα αυτό για το οποίο ήρθα στην Γη… Δείτε αυτά που κρύψατε κάτω από το χαλί! Παραδεχτείτε την αποτυχία σας! Και οι καλοσύνες σας άγρια κατοικίδια είναι: δαγκώνουν! Πέστε ΗΜΑΡΤΟΝ! Στην ομολογία της αποτυχίας σβήνουν τα φώτα της νόησης! Γη χωρίς τίποτα! Σκότος! Και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της αβύσσου… Αυτό το κάτι που δημιουργεί τον κόσμο! Την φοβάστε αυτή την μοναξιά, το να μηδενιστείτε, να μείνετε ήρεμοι! Όλα όσα  έχετε φτιάξει είναι ασήμαντα μπροστά στον Θεό! Ομολογείστε την αποτυχία σας! Και ξαφνικά θα γίνει αυτό που δεν ελπίσατε: θα φωτίσει η Γη! Γεννηθήτω φως! Χωρίς να σκέφτεστε θα είστε πλήρεις, παιδιά της Δύναμης! Και θα ακούσετε το Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία. Θεός τότε γίνεσαι εσύ, ο ξαναγεννημένος άνθρωπος, που φέρνει ειρήνη και ευδοκία!
Χριστός γεννάται δοξάσατε! Χριστόν εν ουρανοίς απαντήσατε! Γνωρίζετε πλέον από πού είστε και πού πάτε! Και μετά; Επιστρέφετε στην καθημερινότητά σας! Όλα τα ίδια! Και τότε προς τι όλο αυτό; Όλα θα είναι ίδια εκτός από ένα! Θα γνωρίζεις πλέον πως είσαι παιδί του Ζώντος Θεού! Αν ξέρεις ποιος είσαι, τι να σε νοιάζει, τίποτα δεν μπορεί να σε τρομοκρατήσει πλέον! Μην προσπαθείτε, λοιπόν, να νικήσετε τον νου σας! Ο Θεός θα το κάνει μες σε ένα δευτερόλεπτο! Αρκεί η ομολογία σας! Και τότε το φως δεν θα είναι το ηλεκτρικό φως του νου σας, αλλά το ηλιακό φως του Ουρανού! Και θα μείνετε γυμνοί, όμορφοι, ελεύθεροι! Μη φωνάξετε την αλλαγή σας μην το ακούσει ο Εωσφόρος! Τέλεια σιωπή! Μη γίνει το φως αλαζονεία! Μην αλλάξετε εξωτερικά τίποτα! Ο πυρήνας πλέον δεν είναι ίδιος! Απλώς τα μάτια έχουν έλεος! Γίνεσαι βασιλιάς για να γίνεις υπηρέτης! Στο κέντρο της ψυχής σου κάθεται ο Βούδας, απαθής! Αυτή είναι η γέννηση του Χριστούλη! Την αξίζετε επειδή είστε παιδιά του Θεού: να σας διαπεράσει η χαρά της Χριστότητας! Και μετά να βγείτε πάλι στον κόσμο και να παίζετε ρόλους! Τι θα έχετε κερδίσει; Φως ιλαρό αγίας δόξης! Υπάρχει μία Δύναμη, μία Δυνατότητα που θεραπεύει τα πάντα! Αυτά τα Χριστούγεννα να γεννηθείτε! Πέστε: «Θεέ μου, βοήθησέ με να ζήσω χωρίς ατελή σχήμα-τα…» Και το Πάσχα να πείτε: «Ανέστη ο Κύριος και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού!» Εχθροί σου είναι όλα όσα είχες πριν αναστηθείς! Δώστε την τρέλα σας στον Θεό! Να είστε θεότρελοι, να οδηγεί δηλαδή την τρέλα σας ο Θεός! Δοκιμάστε το! Μην είστε εγωιστές! Στα δαιμόνια που κουβαλούν οι άνθρωποι σε όλη την Γη λέω: Μείνετε μαζί με τον άνθρωπο στην ανάστασή του. Σας συμφέρει! Με τον Εωσφόρο ούτως ή άλλως  χαμένα είστε! Σας μεταφέρω όλη την χαρά του Ουρανού! Καλά Χριστούγεννα!»
*

8 Δεκ 2012

Πατάμε «like», στην ζωή μας λέμε ΝΑΙ! Αυτό είναι όλο! Ένα «like»!

Αποφάσισαν να λειτουργούν το εκκλησάκι του αγίου Στυλιανού στον Καρέα μια φορά τον μήνα, αρχής γενομένης στις 21.12! Θα γίνει ολονυχτία! Όταν το ανακοίνωσε ο ιερέας με έπιασαν τα γέλια σκεπτόμενη την ημερομηνία αυτή που συνδέεται με τόσα ενδεχόμενα καταστροφής. «Είναι πολύ ωραία ιδέα να είμαστε στην Εκκλησία αυτή την νύχτα» του είπα, «καθόσον λέγεται ότι σύμφωνα με το ημερολόγιο των Μάγια μπορεί να είναι το τέλος του κόσμου!» Γέλασε! «Αν την κάνουμε, πρώτα ο Θεός, την ολονυχτία, να μου θυμίσεις να το πω στον κόσμο!» Ο τρόπος του έδειχνε πνευματική ισχύ και ταπείνωση ταυτοχρόνως. Τα μάτια του είχαν μεγάλη αγαθότητα… Αυτό που είπε το είπε καταθέτοντας ισχυρά μία βεβαιότητα, όχι για το αν θα γίνει ή δεν θα γίνει κάτι, αλλά για το ότι έχουμε Χριστό! «Εμείς είμαστε με τον Χριστό! Τι μας νοιάζει τι θα γίνει; Εκείνος αποφασίζει! Ό,τι και να γίνει, είμαστε με τον Χριστό!» Αυτό πέρασε μέσα στην ψυχή μου! Η συνταρακτική στάση του ανθρώπου που έχει επαφή με τον Ζώντα Θεό! Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Πλησιάζουμε αυτή την ημερομηνία, η ευθυγράμμιση των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος προς το κέντρο του Γαλαξία είναι γεγονός. Οι συνέπειες σε ενεργειακό επίπεδο είναι στα χέρια του Θεού. Είναι βέβαιο πως θα εκλυθεί φωτονιακή ζώνη από το κέντρο του Γαλαξία η οποία θα επιδράσει στην Γη όπως εξάλλου αλληλεπιδρά το κάθε τι στο σύμπαν. Τί ακριβώς θα συμβεί, αν θα υπάρξουν καταστροφικές για τον άνθρωπο συνέπειες, κανείς δεν μπορεί να το πει, αφού «το παν είναι κινητόν». Ούτε χρειάζεται να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες για να καταστραφεί η Γη! Μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να γίνει οτιδήποτε που δεν υποπίπτει στην αντίληψη μας! Όσο ο Θεός θέλει, η Γη θα γυρίζει, και ο άνθρωπος θα υπάρχει επί της Γης. Αυτό δεν είναι κάτι που θα το αποφασίσει άλλη δύναμη από εκείνον! Άρα δεν έχει νόημα να μας απασχολεί το θέμα αυτό παρά στον βαθμό που εμείς χρειάζεται να ευθυγραμμιστούμε με το θεϊκό μας κέντρο, τον Χριστό εντός. Να γίνει μια αφορμή να σκεφτούμε και τις δύο εκδοχές. Και το να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ξέρουμε, και το να συμβεί κάτι καταλυτικό, όπως να μας χτυπήσει ο κομήτης που έρχεται. Απ’ ό,τι μας έχει πει ο Ραφαήλ η 21.12 θα παρέλθει χωρίς σοβαρές επιπτώσεις, οι πιθανότητες όμως μέχρι τώρα να πέσει ο κομήτης πάνω μας, συντόμως, είναι 50%. Την ίδια ώρα ο Ραφαήλ μάς λέει να συνεχίσουμε την ζωή μας κανονικά. Είναι το παράδοξο του Θεού που εκνευρίζει την ανθρώπινη λογική η οποία θέλει να ξέρει ξεκάθαρα τα πράγματα: «Θα γίνει ή δεν θα γίνει; Και πότε θα γίνει; Θα πεθάνουμε ή όχι;» Ο Θεός όμως δεν εκβιάζεται από τα ερωτήματα μας, ούτε φανερώνεται κατά την βούληση μας. Όσον αφορά την τύχη μας, την εξαρτά και από την συνείδηση μας. Θα μου πείτε σε είκοσι μέρες θα αλλάξει η συνείδηση της ανθρωπότητας; Πριν λίγες μέρες ειπώθηκε πως εμείς ήρθαμε στην Γη ακριβώς για να αποτρέψουμε τα γεγονότα αυτά. Να αποτρέψουμε την καταστροφή του ανθρώπου. Αυτό, εφόσον λέγεται, θα πρέπει να το σεβαστούμε και να συνειδητοποιήσουμε την βαρύτητά του. Είναι κάποια όντα στην Γη που ήρθαν γι’ αυτό τον σκοπό. Για να αποτρέψουν την καταστροφή την οποία γνώριζαν και για την οποία είχαν προειδοποιηθεί. Η ημερομηνία αυτή εξάλλου (21.12) είναι γνωστή από το μακρινό παρελθόν, πολλές εσωτερικές κινήσεις την γνωρίζουν. Το ζήτημα είναι να διερωτηθούμε εμείς προσωπικά, αν εδώ τελειώνει το πανηγύρι πόσο έντιμοι είμαστε να κλείσουμε τον κύκλο της ζωής μας ευλογημένα, και με εμπιστοσύνη ότι η ζωή μας είναι στα χέρια εκείνου που μας την χάρισε. Αν πάλι ζήσουμε και πάνε όλα καλά, πόση συναίσθηση θα έχουμε ότι αυτό έγινε όχι λόγω της δικής μας αξιότητας, αλλά γιατί κάποια όντα που είναι εδώ στην Γη μπαίνουν μπροστά και μας διασώζουν, δίνοντάς μας παράταση χρόνου για να μεγαλώσουμε και να βγούμε από το παιδικό πάρκο μέσα στο οποίο βγάζουμε ο ένας τα μάτια του άλλου και χτυπιόμαστε με τις κουδουνίστρες των ιδεών μας! Τα όντα αυτά, λοιπόν, μας δίνουν χρόνο για να μεγαλώσουμε πνευματικά και να συνεχίσει η παρουσία του ανθρώπου στην Γη. Είμαστε ανάμεσα σε δυο εκδοχές μπροστά στις οποίες δοκιμάζεται ισότιμα η πνευματική μας κατάσταση. Πόσο έτοιμοι είμαστε να πεθάνουμε, πόσο έτοιμοι είμαστε να ζήσουμε! Το πώς δηλαδή αξιολογούμε την δική μας ζωή μέσα στο ενδεχόμενο ότι όλα μπορεί να τελειώσουν εδώ, ή να δυσκολέψουν πολύ οι συνθήκες της διαβίωσης μας, να μην υπάρχει, ας πούμε, ηλεκτρισμός, κ.λπ. Και αν υποτεθεί ότι ξεπερνάμε ανώδυνα αυτή την πλανητική συγκυρία πώς θα τοποθετηθούμε «μετά»; Με το θράσος τού ότι δεν έγινε τίποτα και όλα αυτά ήταν ανυπόστατα; Αν πάρουμε αυτή την στάση, θα είναι καλύτερα να πηγαίναμε από την ευθυγράμμιση! Γιατί τουλάχιστον τότε θα μας πίστωνε το σύμπαν ό,τι καλά έχουμε κάνει! Διαφορετικά είναι μεγάλη ασέβεια απέναντι και στο έλεος του Θεού και στα όντα που μάχονται εδώ στην Γη υπέρ ημών. Ούτως ή άλλως κάθε στιγμή είμαστε μπροστά στον εαυτό μας και μπροστά στον θάνατο. Μπορεί να βγούμε από το σπίτι μας και να πέσει ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας, όπως στου Πύρρου, του μεγάλου στρατηλάτη, και να πεθάνουμε. Κανείς μας δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει η ζωή του. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι έχουμε την επιλογή αυτή την ζωή που ζούμε να την ζήσουμε με τον τρόπο που ο βαθύτερος εαυτός μας μάς ζητά. Δεν πρόκειται για συμμόρφωση σε μια δεοντολογία έξω από εμάς ή σε κάτι που μας επιβάλλεται -από όπου κι αν προέρχεται αυτή η επιβολή: από την θρησκεία ή το «σύστημα» ή εκείνους που ισχυρίζονται ότι μεταφέρουν ένα μήνυμα στην Γη κ.λπ. Το ζήτημα είναι να σταθούμε μπροστά στον ίδιο μας τον εαυτό και να διερωτηθούμε για τα πεπραγμένα μας, για το πού πάμε και κατά πόσον είμαστε έτοιμοι για την απολογία ενώπιον του Χριστού, ο οποίος δεν είναι παρά ο ανώτερος Εαυτός. Ο ίδιος μας ο Εαυτός είναι που θα μας ελέγξει -και στην πραγματικότητα κάθε στιγμή μας ελέγχει. Το ενδεχόμενο λοιπόν μιας καταστροφής από τον κομήτη -ό,τι εξέλιξη κι αν πάρει- ας γίνει αφορμή να συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας και να τοποθετηθούμε δυναμικά υπέρ της ζωής! Είμαστε θυμωμένοι. Ο άνθρωπος είναι θυμωμένος με την ζωή του! Επειδή η ζωή δεν μας κάθεται όπως θα θέλαμε! Είπε πως όσο έχουμε αυτό τον θυμό δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό. Είμαστε πολύ μακριά από το μυστήριο του Θεού! Όσο δεν μπορούμε να αγγίξουμε μέσα μας την ευλογία της ζωής -μέσα στις δυσκολίες που μπορεί να έχει- και να νιώσουμε ευχαριστιακά και δοξαστικά προς τον Θεό που μας την χάρισε, δεν θα ζήσουμε ποτέ πως είμαστε «σημεία δόξης» του Θεού μέσα από τα οποία ο Χριστός, ο Ζων Θεός, κοιτάζει τα ανθρώπινα δρώμενα, τα ευλογεί, τα εξαγιάζει, τα αθωώνει, τα αποκαθιστά. Δεν θα ζήσουμε ποτέ την αγιότητα της Χριστικής όρασης. Εδώ στην Γη υπάρχει μια μεγάλη εκκρεμότητα που την ζει αιώνες η ανθρωπότητα. Το τεράστιο ζήτημα του αποχωρισμού μας -στην συνείδηση και τον νου μας- από τον Θεό- αυτό το τρομακτικό πράγμα που συμβαίνει να παρεμβάλλεται ένας νους διασπασμένος ανάμεσα στην καρδιά μας, τον δέκτη της ζωής, και τον Ζώντα Θεό που είναι ο πομπός κάθε ζωής! Η καρδιά του κόσμου δεν λειτουργεί! Αυτό είναι και το πρόβλημα μας. Αυτό προκαλεί όλα τα δεινά τα οποία μας χτυπούν: αδικία, βία, συγκρούσεις του νου κ.λπ. Από την άλλη, ο Χριστός μάς διαβεβαιώνει πως θα είναι μαζί μας έως συντελείας του αιώνος! Είπε ότι αν ο άνθρωπος τον αγαπήσει και τον ομολογήσει, θα τον ομολογήσει και εκείνος στον Πατέρα του, το Μέγα Άγνωστο για μας, αφού μόνο από τον Χριστό, τον Υιό του μάς έγινε γνωστό. Ο Χριστός μάς έδωσε την ταυτότητα του Πατέρα του λέγοντας πως «ο Θεός αγάπη εστί». Είπε πως τον Πατέρα του δεν τον είδε ποτέ κανένας, και πως εκείνος είναι ένα με τον Πατέρα του. Και πως αν αγαπήσουμε εκείνον -τον Λόγο της ζωής μας, την Αγάπη που λειτουργεί στον άνθρωπο το μυστήριο της ενότητας επανεντάσσοντάς τον στον χαμένο παράδεισο- τότε εκείνος θα μάς παραδώσει στην αγκαλιά του Μεγάλου Θεϊκού Αγνώστου για το οποίο δεν μπορούμε να πούμε τίποτα. Έχουμε δηλαδή υπερασπιστή της ζωής μας και της ψυχής μας. Αυτός είναι ο Χριστός, ο Ζων Θεός! Έχουμε πει πολλές φορές ότι ο Θεός δεν απαντά στον άνθρωπο με τον τρόπο που εκείνος θέλει. Ο τρόπος που δρα ο Θεός είναι ανεξιχνίαστος για τον νου, το πώς, το πότε, και σε ποιο βαθμό εκείνος φανερώνεται κάθε φορά μέσα σε κάθε άνθρωπο. Είναι όμως βέβαιο ότι κατά την διάρκεια της ζωής μας ο Ζων Θεός θα περάσει με κάποιον τρόπο από όλους τους ανθρώπους που κατοικούν στην Γη και θα χτυπήσει την πόρτα. «Στέκομαι μπροστά στην πόρτα σας! Ανοίξτε μου να δειπνήσω μαζί σας!» μας είπε εξάλλου ο Χριστός. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσει ο Θεός με τρόπο άμεσο και συγκεκριμένο που να γίνει αντιληπτός από την ψυχή. Αν η ψυχή ανταποκριθεί, συνδέεται διαπαντός με την Ζώσα Ζωή και συντάσσεται στην άγια ροή της. Διαφορετικά, ο άνθρωπος, ως υπό συνθήκην ον, φέρει την ζωή για όσο την φέρει, όσο αναπνέει και όσο τον διαπνέει το Άγιο Πνεύμα, και μετά οι νόμοι της αγνότητας και της καθαρότητας που διέπουν τις μη πτωτικές δημιουργίες, τον τοποθετούν αναλόγως. Ο άνθρωπος δηλαδή κινδυνεύει πνευματικά, αν δεν κάνει εκείνο που μας ζήτησε ο Χριστός, αν δεν ζήσει την αγάπη! Όχι ως συναίσθημα, αλλά ως αληθινή βίωση της ενότητας, ως εσώτερη στάση δέησης υπέρ του κόσμου, ως υπογραφή της ψυχής για την σωτηρία όλων των όντων. «Θα αγωνίζομαι για την σωτηρία όλων των όντων, ακόμα και του έσχατου…» λέει μια υπέροχη βουδιστική προσευχή. Να δούμε την ζωή μας πέρα από την κλίμακα του μικρόκοσμού μας και των διευθετήσεών του, με τις οποίες διαρκώς μάς απασχολεί. Την ευημερία και την αφθονία, εξάλλου, ο Θεός όχι μόνον δεν την εμποδίζει, αλλά την ευλογεί για όλα τα όντα! Και αν δεν την έχει ο κόσμος, είναι αποτέλεσμα αυτού που εμείς φτιάξαμε. Εμείς τον φτιάξαμε τον κόσμο τόσο άδικο και τόσο αιχμηρό! Να δούμε τον εαυτό μας, την ψυχή μας, και να τον αξιολογήσουμε στο βάθος εκείνο που μας ζήτησε ο Χριστός. Να τον αποτιμήσουμε σε σχέση με ό,τι μας ζήτησε και με την ανταπόκριση μας απέναντι σ’ αυτό που παίζεται πάνω στην Γη. Είναι και στο δικό μας χέρι, δηλαδή, να πάρει τέλος το «κακό» που ζούμε!

Ας σκεφτούμε σε σχέση με το δώρο της Αειζωίας τρεις λόγους για τους οποίους θα θέλαμε να είμαστε αείζωοι. Την Αειζωία ο Ραφαήλ την έχει υπογράψει για τον άνθρωπο! Και μέσα από την συνείδηση του εντεταλμένου όντος την έχει «κατεβάσει» στην Γη. Αυτό που περιμένει είναι η δική μας ανταπόκριση, η δική μας υπογραφή για να ενεργοποιηθεί. Να δούμε πως είναι δυνατόν να ανατραπεί ο θάνατος! Θα μου πείτε, από την μια απειλούμαστε άμεσα με καταστροφή -κι αν την γλιτώσουμε από την 21.12 έρχεται ο Nibiru!- και από την άλλη μάς χαρίζει ο Θεός την Aειζωία; Ο Θεός δρα με τρόπο που αδυνατούμε να κατανοήσουμε. Ο ανθρώπινος νους λειτουργεί «γραμμικά», δεν αντιλαμβάνεται την κβαντική, θεϊκή λειτουργία του σύμπαντος όπου όλα είναι παρόντα, όλα «παίζουν» ταυτοχρόνως, και μόνον ο Θεός γνωρίζει τί θα σταθεροποιηθεί ως πραγματικότητα. Το ζήτημα είναι πώς εμείς τοποθετούμαστε απέναντι στις δυνατότητες αυτές. Η δική μας υπογραφή θα καθορίσει, σε κάθε περίπτωση, την τύχη μας. Αν γινόταν ταυτόχρονη μετατόπιση συνείδησης κάποιου αριθμού όντων προς το Χριστικό κέντρο, θα ανατρεπόταν εντελώς η υλική μας πραγματικότητα! Ένα ον να περάσει «απέναντι», να διαφύγει δηλαδή από την ψευδαίσθηση, από τον κόσμο του Matrix, και να εισέλθει στον κόσμο των αιτίων, στον κόσμο της αληθινής ζωής, ανατρέπει τα δεδομένα! Και το κάνει ευκολότερο σε όλους μας. Αφού λοιπόν μας ζητήθηκε να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα, ας τοποθετηθούμε σήμερα πάνω στο δώρο της Αειζωίας. Θεωρούμε ότι το θέλουμε, το δικαιούμαστε, και για ποιό λόγο; Για ποιό λόγο καθένας από εμάς θα ήθελε ο ίδιος να είναι αείζωος, δηλαδή να μην πεθαίνει, να μπορεί να επιλέγει το όχημα μέσα από το οποίο θα υπάρχει ως συνείδηση και για όσο χρόνο θέλει!

Απάντηση 1η
-Δεν έχω κάτι να πω. Δεν έχω σκεφτεί αρκετά.
-Θα ήθελες να μην πεθάνεις;
-Δεν μπορώ να απαντήσω.
Απάντηση 2η
-Κάποτε ήταν αείζωος ο άνθρωπος.
-Ναι. Είναι η κατάσταση του παραδείσου που χάσαμε. Ο Αδάμ και η Εύα ήταν αείζωοι. Δεν ήταν αθάνατοι.
-Καλά είναι και έτσι.
-Για ποιο λόγο θα το ήθελες αυτό για σένα; Γιατί αυτό είναι το ερώτημα. Ο Χριστούλης επέλεξε να ζήσει 33 χρόνια. Εμείς ζούμε πολλά περισσότερα και ευχαριστημένοι δεν είμαστε.
-Και τα εκατό να γίνουν διακόσια, πάλι δεν αλλάζει τίποτα! Τι νόημα έχει; Καλύτερα να φεύγεις, να ξεβρωμίζει ο τόπος!
-Να πας πού;
-Η αειζωία χρειάζεται όταν το επιτρέπει η συνείδηση σου.
-Για την δική σου συνείδηση μιλάμε.
-Δεν ξέρω. Όταν η συνείδηση μου είναι εκεί που πρέπει…
-Τότε θέλεις να είσαι αείζωος! Όταν δεν είναι;
-Τότε δεν υπάρχει λόγος να υπάρχω!
-Θα επανέλθω! Έχεις χρόνο να σκεφτείς.
Απάντηση 3η
-Εγώ δεν βλέπω τον λόγο να πεθάνω. Πάντα μου έκανε εντύπωση γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι! Γιατί να υπάρχει ο θάνατος. Μου έδωσαν κάποιες εξηγήσεις οι θρησκείες κ.λπ. Ότι δηλαδή δεν είναι εφικτό να μην πεθαίνεις. Τώρα έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι εφικτό! Ο κυριότερος λόγος για μένα είναι ότι μου αρέσει πάρα πολύ η ζωή, οι άνθρωποι που αγαπώ… Θέλω να είμαι σ’ αυτή την διάσταση -και σ’ αυτή την διάσταση- μαζί τους! Τι να πω! Κάθε μέρα ξεκινώ την ζωή μου από την αρχή, οπότε δεν αισθάνομαι ότι βαρέθηκα! Αυτό είναι το κυριότερο: ότι δεν τελειώνει ποτέ! Τώρα με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό, δεν με νοιάζει. Αρκεί να συμβεί. Το θέλω!
Απάντηση 4η
-Για την Αειζωία ακούσαμε πρώτη φορά από το βιβλίο «Εμείς οι αθάνατοι». Με το που το διάβασα, το πίστεψα ακαριαία. Έχει γίνει πραγματικότητα.
-Εσύ για ποιο λόγο θα ήθελες για τον εαυτό σου να είσαι αείζωη;
-Δεν έχω συγκεκριμένο λόγο. Απλώς είμαι!
Απάντηση 5η
-Η Αειζωία χαρίζεται από τον Ραφαήλ. Πιστεύω ότι αν μου χαριζόταν, θα ήθελα να είμαι χρήσιμη γι’ αυτό που θα έμενα να κάνω… Δεν θα ήθελα απλώς να ζω σε μια καθημερινότητα. Αν γίνει αυτό, ναι, θέλω να γίνει! Με την προϋπόθεση όχι να ζω, όπως τώρα, συμβατικά, αλλά να βοηθήσω τον κόσμο! Να καταλάβει ο κόσμος! Να φύγει ο πόνος, η στενοχώρια. Μόνο γι’ αυτό. Αν πάλι δεν το αξίζω, αν δεν θα μπορούσα να το μεταφέρω στον κόσμο, δεν θα την ήθελα.
Απάντηση 6η
-Δεν το έχω σκεφτεί.
-Θα ήθελες να μην πεθάνεις;
-Θα ήθελα να ζω μια καλή ζωή, να μπορώ να βοηθώ τον κόσμο… Θα ήθελα αν ζήσω να είναι και οι φίλοι μου κοντά μου. Δεν σκέφτομαι την ζωή μόνο για τον εαυτό μου, αλλά για όλους όσοι είναι γύρω μου. Η ζωή είναι ωραία, αλλά πρέπει να την ζούμε για την κάθε στιγμή -και τις καλές και τις κακές. Δεν το έχω όμως σκεφτεί. Αν φτάσω στο σημείο να προσφέρω ό,τι μπορώ να προσφέρω… Αν είναι να ζήσω, να ζήσω… Να ζω καλά, να ζω και να προσφέρω. Δεν θέλω να ζω συμβατικά. Να κάνω αυτό που θα ήθελα. Ο κόσμος να είναι καλύτερος, με ωραίες προοπτικές, να προσφέρουμε ευτυχία. Να ζήσω, αλλά με καλύτερες συνθήκες.
-Το επιλέγεις; Θα το ήθελες;
-Θα το ήθελα.
Απάντηση 7η
-Δεν ξέρω να πω τρεις λόγους!
-Πες έναν!
-Το σίγουρο είναι ότι αυτό που αξίζει στην ζωή, είναι η χαρά. Χωρίς χαρά τί να την κάνεις την Αειζωία; Από κει και πέρα δεν ξέρω αν έχω κατακτήσει αυτή την χαρά για να την χρησιμο-ποιήσω και να υπερασπιστώ τον εαυτό μου μπροστά στον θάνατο!
-Την θέλεις την Αειζωία για σένα;
-Βέβαια! Φυσικά!
Απάντηση 8η
-Ερχόμαστε στον κόσμο αυτό για κάποιο σκοπό. Πολλοί δεν τον έχουμε βρει ακόμα. Εγώ δεν έχω βρει το γιατί ήρθα να ζήσω αυτή την ζωή. Θα ήθελα να ζήσω περισσότερα χρόνια για να μπορέσω να διορθώσω πράγματα και ο χρόνος με πιέζει. Βέβαια, όταν ξέρεις ότι έχεις λίγο χρόνο, επισπεύδεις το να γίνεις καλύτερος. Έχοντας καλά κίνητρα, το να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να προσφέρουμε την γνώση μέσα από την ίδια μας την ζωή, προς τους άλλους, ναι, θα ήθελα να ζήσω! Και για να διορθώσω πράγματα και επιλογές που δεν με αφήνει ο χρόνος και για να βρω τον σκοπό για τον οποίο ήρθα και δεν είναι ξεκάθαρος. Δεν ξέρω τελικά γιατί ζω. Η ζωή είναι ωραία, έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα.
-Για φαντάσου να είσαι αείζωος και τον σκοπό της ζωής σου να μην τον βρίσκεις!
(Γέλια)
-Αν βρεθεί, δεν υπάρχει και λόγος να είσαι εδώ! Αν έχεις την ένωση με το Θείο δεν υπάρχει λόγος…
-Για να είσαι αείζωος θα έχεις επαφή!
-Αν έχεις την επαφή και σου δώσει ένα σκοπό να πραγματο-ποιήσεις -όχι απλώς να τρώμε και να πίνουμε- τότε ναι, να μείνω. Η ζωή είναι ωραία!
Απάντηση 9η
-Θα ήθελα να ζω, αλλά πρώτα να περάσω «απέναντι».
-Βάζεις προϋποθέσεις! Την θέλεις την Αειζωία; Take it or leave it!
-Θέλω να αναπτύξω τα ταλέντα μου και μέσα από τα ταλέντα μου να βοηθήσω την Ελλάδα και τον κόσμο. Ειδικά την πατρίδα μου όμως θέλω πολύ να την βοηθήσω!
Απάντηση 10η
-Αν ήταν ευλογία αυτό ναι, θα ήθελα!
-Την ευλογία εσύ θα την φέρεις!
-Αν η παρουσία μου σ’ αυτόν τον πλανήτη ήταν μια ευλογημένη παρουσία…
-Πώς το βλέπεις, μπορεί να είναι ευλογημένη;
-Με τον βαθμό συνείδησης που έχω αυτή την στιγμή, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να διεκδικήσω κάτι τέτοιο.
-Θα το ήθελες όμως;
-Ως χάρη. Μόνον με την χάρη του Θεού. Αν αυτό ήταν μέσο για να εκπληρώσω κάποιο σκοπό.
-Ούτως ή άλλως η ζωή χάρις είναι!
-Ναι, αν συνέβαινε αυτό!
Απάντηση 11η
-Δεν είναι κάτι που συζητείται μέσα σε τόσο κόσμο!
-Μας ζητήθηκε!
-Δεν έχει νόημα να το εκθέσω. Δεν λέγονται αυτά. Εγώ νομίζω ότι έχω ζήσει αρκετά. Θα μπορούσα κάλλιστα να φύγω. Μου αρέσει η ζωή πολύ αλλά και καμιά φορά δεν μου αρέσει καθόλου! Θα μπορούσα να φύγω! Αν έφευγε ο Στέλιος θα έφευγα την ίδια στιγμή! Δεν κάθομαι ούτε λεπτό! Και θα ήθελα να ζήσω εφόσον θα ζούσαν και οι δικοί μου. Αλλιώς το να ζήσω μόνος μου δεν το καταλαβαίνω! Τι νόημα έχει να ζήσω και 500 και 600 χρόνια και να μην έχω εσένα, την Σία κ.λπ. Τώρα, αν ο Θεός θέλει να με κρατήσει, ας με κρατήσει!
Απάντηση 12η
-Θα ήθελα να είμαι αείζωος!
-Για ποιο λόγο;
Να είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ, όπως ειπώθηκε προηγουμένως. Αλλιώς τι νόημα έχει;
-Και ποιους αγαπάς;
-Αρκετούς.
-Αυτούς θέλεις να έχεις μόνο; Και τους κακούς τι θα τους κάνουμε;
-Θα τους κάνουμε καλύτερους.
-Ναι! Να υπάρχει μια προοπτική. Να μην υπάρχει μονοτονία.
-Εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό; Να μην είναι μονότονη η ζωή σου και η ζωή των άλλων;
-Προσπαθώ!
-Τα καταφέρνεις;
-Σε ένα βαθμό!
Απάντηση 13η
-Εγώ θα σας πω τρεις λόγους για τους οποίους δεν θέλω την Aειζωία!
-Αμάν!
-Πρώτον, εφόσον η ψυχή μου θα ενωθεί με τον Πατέρα, θα είναι καταπληκτικά!
-Ο Θεός θέλει να μας κάνει ένα δώρο! Αντί να πεθαίνουμε, να ζούμε τον φυσικό θάνατο, αυτό το φοβερό πέρασμα, μάς λέει: «Δεν σας γέννησα για να πεθαίνετε! Μπορώ να σας επαναφέρω στην κατάσταση από την οποία φύγατε. Αφού είστε στην Γη να μπορείτε να επιλέγετε την παραμονή σας εκεί!» Όπως έχουμε πει άλλωστε ο παράδεισος είναι τρόπος και όχι τόπος! Να επιστρέψει η συνείδηση μας εκεί από όπου έφυγε! Να ανακτήσουμε παράδεισο! Ο Θεός δεν θα μάς έδινε την Αειζωία για να πονάμε! Ούτε για να διαιωνίζουμε αυτό που φτιάξαμε έως τώρα. Γι’ αυτό εξάλλου και δεν την ενεργοποιεί ακόμα την δυνατότητα αυτή της Αειζωίας. Αειζωία, αφ’ ορισμού, σημαίνει ότι έχεις κατακτήσει συνείδηση φωτός, ένωσης με το θείο θέλημα. Ο Θεός δεν θέλει να πεθαίνεις! Να είσαι εδώ όσο θέλεις! Και μετά να μπορείς να πας σε οποιοδήποτε άλλο σημείο. Εφόσον ζεις, και έχεις κατοχυρώσει το δικαίωμα να ζεις, σού χαρίζει όχημα. Να μπορείς να ζεις επ’ αόριστον. Αυτό δεν είναι ανεξάρτητο από την αθανασία της ψυχής αλλά δεν είναι και το ίδιο. Μπορείς να αποφασίσεις την παραμονή σου στην Γη, το θέλεις αυτό;
-Δεν θέλω να συμβεί ό,τι λέει το τραγούδι: «Ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει!» Εφόσον είμαστε μια παρεούλα και αγαπιόμαστε, να ζήσουμε. Αλλά να βλέπω να πεθαίνουν…
-Εσύ θα ήθελες να ζήσεις;
-Δεν θα ήθελα να ζω και να πεθαίνουν οι άλλοι!
-Αν σου έδινε ο Θεός την Αειζωία θα έλεγες ότι δεν την θέλεις;
-Άντε να ζήσεις αείζωος με την σύνταξη του ΙΚΑ!
(Γέλια)
-«Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών ανώδυνα ανεπαίσχυντα, ειρηνικά…» και στον Πατέρα!
-Μα ο Πατέρας σου δίνει την Αειζωία και με τον Πατέρα είσαι.
-Το να βλέπω τους άλλους να πεθαίνουν…
-Το έχεις αποσυνδέσει από τον Θεό! Είπα προηγουμένως ότι αυτό το δώρο της Αειζωίας δεν θα δοθεί για την διαιώνιση του κόσμου όπως είναι τώρα! Γι’ αυτό εξάλλου και δεν μάς το δίνει! Μιλάει για ένα δώρο που απευθύνεται σε συνειδήσεις ενοποιημένες με τον Θεό! Η τύχη τους είναι συνυφασμένη με την βούληση του Θεού από την οποία δεν διαχωρίζονται. Το ζήτημα είναι, αν θέλουμε να παραμείνουμε εδώ ή δεν θέλουμε.
-Το θέλημα του Θεού δεν είναι δυνατόν να το αρνηθεί κανείς!
-Είμαστε ελεύθεροι! Μπορεί κάποιος να πει ότι δεν το θέλει αυτό το δώρο!
-Μπορεί να είναι και δοκιμασία. Να θέλει ο Θεός να δει τι θα κάνεις 500 χρόνια! Αν θα αλλάξεις!
-Εσύ τι θα έλεγες σ’ αυτό;
-Το βρίσκω μεγάλη περίοδο.
-Προτιμάς να ξεμπερδεύεις! Στα πόσα χρόνια είσαι ευχαριστημένος; Όταν όμως έρχεται ο θάνατος δεν τον θέλουμε!
-Αν είναι ένας κόσμος που να τους δέχεται όλους σε καλύτερες συνθήκες, σε υψηλότερη πνευματικότητα, μια Εδέμ, θα το απολάμβανα.
-Το ερώτημα είναι συγκεκριμένο: εσύ θέλεις να είσαι αείζωος;
-Όχι! Θέλω να πάω κανονικά. Εδώ πήγε ο Χριστός!
-Ο Χριστός δεν έχει καμία σχέση με εμάς! Νίκησε τον θάνατο με την Ανάσταση! Άνοιξε δηλαδή την Αειζωία για τον άνθρωπο!
-Με τον τρόπο που το κατανοούμε εδώ, δεν θα ήθελα να ζω.
Απάντηση 14η
-Εγώ το θέλω με χίλια! Γιατί θα ήθελα να εξερευνήσω τον εσωτερικό μου χώρο.
-Πολύ ψαγμένο!
(Γέλια)
Απάντηση 15η
-Αν υπάρχει λόγος και ανάγκη!
-Εσύ τι λες για τον εαυτό σου, θα ήθελες;
-Αν μου υποδειχθεί ο σκοπός!
-Αν δεν σού υποδειχθεί;
-Χωρίς λόγο; Δεν υπάρχει τίποτα αναίτιο!
-Τώρα έχει λόγο η ζωή σου;
-Για να είμαι εδώ, μάλλον.
-Δεν φτάνει αυτός ο λόγος;
-Πώς δεν φτάνει! Και περισσεύει!
Απάντηση 16η
-Ναι! Θέλω! Γιατί νομίζω ότι αυτή είναι η φυσική μας κατάσταση.
Απάντηση 17η
-Και βέβαια θέλω! Δεν υπάρχει δίλλημα για μένα. Όπως ειπώθηκε προηγουμένως, αυτή είναι η φυσική μας κατάσταση. Δεν αισθάνομαι καμία ανάγκη να το αιτιολογήσω. Απλώς τα πράγματα έτσι είναι! Ο θάνατος είναι ένα λάθος στην όλη διαδικασία. Μας δίνεται αυτή την στιγμή η δωρεά της αποκατάστασης του λάθους! Ουδέν σχόλιον.
-Οπότε το επιλέγεις!
-Το επιλέγω. Από εκεί και πέρα το πώς θα το διαχειριστώ έχει να κάνει με το εσωτερικό κέντρο που υπάρχει στον καθέναν και τον οδηγεί.
Απάντηση 18η
-Θα ήθελα, όσο είμαι χρήσιμος στην κοινωνία και στην οικογένεια μου να είμαι καλά και ωραία.
-Μόνο για την οικογένεια σου;
-Και για την κοινωνία!
-Κοινωνία είμαστε όλοι!
-Όλος ο κόσμος! Αν είμαι χρήσιμος, θα το ήθελα. Τώρα δεν ξέρω πόσα χρόνια θα ήταν αυτά.
-Εσύ πιστεύεις ότι μπορείς να είσαι χρήσιμος;
-Προσπαθώ, δεν ξέρω!
-Θα επέλεγες την Αειζωία;
-Αν κάποιος μού έλεγε ότι αυτό είναι το σωστό και βοηθάει τον κόσμο, ναι.
-Εσύ δεν ξέρεις; Δεν ξέρεις τρόπο να είσαι χρήσιμος;
-Δεν μπορώ να πω με σιγουριά.
-Τώρα είσαι χρήσιμος;
-Πιστεύω πως ναι. Δεν ξέρω όμως από ποια πλευρά το εννοούμε.
-Από την δική σου την πλευρά.
-Πιστεύω πως ναι. Γι’ αυτό κάνω ό,τι κάνω.
-Οπότε με αυτό το πρίσμα βλέπεις και την διαιώνιση της ζωής σου.
-Ναι. Αλλά δεν ξέρω τι μήκος θα είχε αυτή η ζωή.
-Θα άλλαζε κάτι, αν ήταν 500, 1000, 2000 χρόνια; Θα έβαζες εσύ κάποιο όριο;
-Όχι, αλλά δεν ξέρω πόσα χρόνια θα είμαι χρήσιμος! Μην κάνω και ζημιά!
-Πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις ζημιά;
-Γιατί όχι;
-Αυτό είναι ένα θέμα!
-Είτε από λάθος είτε από άλλη δύναμη που μπορεί να σε κυριαρχήσει… Δεν υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ζημιά; Δεν πιστεύω ότι έχω τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού μου!
-Δεν το θέλεις όμως να μην τον έχεις!
-Δεν το θέλω. Αλλά μπορώ να υπογράψω ότι θα είμαι πάντοτε καλός άνθρωπος; Θα είναι ψέμα!
-Δεν μπορείς να το υπογράψεις;
-Θέλω να είμαι καλός άνθρωπος!
-Άρα το υπογράφεις! Άμα το υπογράφεις, θα έχεις και την ευλογία να είσαι!
Απάντηση 19η
-Εγώ είμαι της άποψης του «Γεννηθήτω το Θέλημα Σου!» Εάν ο Θεός θέλει κάτι συγκεκριμένο για μένα και από μένα, εγώ είμαι δεκτική, λέω ναι σ’ αυτό. Δεν μπορώ να αποφασίσω εγώ για το τι θα κάνω! Θα αποφασίσει ο Θεός.
-Θα το υπέγραφες το δώρο της Αειζωίας;
-Ήδη η ζωή είναι μεγάλο δώρο! Και μεγάλο δώρο είναι που μού άνοιξε τα μάτια! Δεν κοιμάμαι! Θα ήθελα την Αειζωία, αλλά με ανθρώπους αφυπνισμένους.
-Και αν οι άλλοι δεν είναι αφυπνισμένοι; Δεν θα την ήθελες τότε;
-Ίσως να είναι ένας από τους λόγους για να δεχτώ. Για να βοηθήσω στην αφύπνιση.
Απάντηση 20η.
-Ναι!
-Την θέλεις! Για ποιο λόγο;
-Για να βοηθήσω όσους μπορώ. Θα προτιμούσα όλους! Και να τους κάνω χαρούμενους.
Απάντηση 21η
-Πολλά ζεϊμπέκικα μάς περιμένουν στην Αειζωία!
(Γέλια)
-Την φοβερή ώρα της κρίσης θα περάσεις απέναντι λόγω των ζεϊμπέκικων, γιατί τα χόρεψες με την καρδιά σου! Είσαι λοιπόν για πολλά ζεϊμπέκικα ή βάζεις όρια; Αν σου το κάνουν δώρο;
-Δεν βάζω όρια! Μετά χαράς!
Απάντηση 22η
-Εγώ όταν είχε πρωτοτεθεί η ερώτηση το σκέφτηκα και είπα: «Ούτε κατά διάνοιαν!» Έκανα μια διαδρομή, τώρα λέω ότι θα το διαπραγματευόμουν! Θα το διεκδικούσα ως μία προοπτική που θα μπορούσε να είναι ευλογία!
-Για σένα και για τον κόσμο!
-Ο κόσμος μόνο αν είμαστε ένα θα είναι ευλογία. Άρα προς το παρόν δεν θα μιλήσω καθόλου αλτρουιστικά, όπως μίλησαν οι συμμαθητές μου!
-Συγκάτοικοι είμαστε μέσα στην τρέλα!
(Γέλια)
-Δεν με νοιάζει καθόλου ο κόσμος! Ας βρω εγώ τον τρόπο να μην έχω τις γωνίες μου, και ας το βρει και ο κόσμος από μόνος του!
-Τι γωνίες έχεις; Ο μπακλαβάς έχει γωνίες!
(Γέλια)
-Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος είναι κάτι διαφορετικό από μένα! Είναι όλοι προβολές δικές μου! Αυτό πιστεύω.
-Σου αρέσει αυτός ο κόσμος;
-Καθένας, επιλέγει εκείνο που θέλει να κάνει. Άλλες φορές μου αρέσει και άλλες όχι, αλλά τελικά, αν το πολυψάξω, κάποιος λόγος υπάρχει για ό,τι γίνεται. Υπάρχει ισορροπία σ’ αυτή την συμπεριφορά. Κάποιες φορές διερωτώμαι γιατί κάποιος επιλέγει μια συγκεκριμένη στάση.
-Πάντως διορθώνονται τα πράγματα! Πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο να τα κάνουμε καλύτερα!
-Έχω θετική στάση. Όταν έχει γίνει αλλαγή μέσα μου σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, έχω μια ελπίδα ότι Αειζωία θα μπορούσε να είναι ευλογία.
-Όταν το σκέφτηκες τότε που το πρωτάκουσες, θα ήθελες να πεθάνεις;
-Ναι! Όχι όμως αυτοκτονικά.
-Σε πόσα χρόνια θα ήσουν ευχαριστημένη;
-Δεν μπορώ να το καθορίσω αυτό! Έχω ζήσει πολλούς θανάτους. Καθένας έχει τον δικό του θάνατο ανάλογα με την ζωή που έχει κάνει. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πεθάνει χωρίς καμία αγωνία. Δεν θα με πείραζε καθόλου να φύγω έτσι. Εκείνοι που έχουν αγωνία έχει να κάνει με τον τρόπο που έζησαν: τι σκέπτονταν, τι αισθάνονταν. Ο θάνατος, έτσι όπως είναι τα πράγματα τώρα, είναι «ευλογία». Μάλλον φυσική συνέπεια του τρόπου ζωής. Δεν γίνεται αλλιώς. Με εκπλήσσει ο τρόπος που τοποθετούνται όλοι. Υπάρχει μια μορφή παραίτησης. «Δεν βρίσκω το νόημα να ζω». Αυτό είναι μορφή άρνησης. Αν καταφέρεις να αγαπήσεις την ζωή ανεξάρτητα από τις συνθήκες… Ας πούμε, να είμαι για πάντα με τον ίδιο άντρα; Μπορεί και να έμενα. Αλλά δεν το βάζω σαν προϋπόθεση. Μου έκαναν εντύπωση οι απαντήσεις. Σε ένα περιβάλλον προσδιορισμένο και εστιασμένο συγκεκριμένα, το οποίο αυτό από μόνο του δημιουργεί τόσες συγκρούσεις επειδή έχει φόβο μέσα του!
-Αυτό που ζούμε τώρα.
-Ναι. Το ζήτημα είναι αν επιλέγεις το γνωστό!
-Η Αειζωία δεν είναι το γνωστό.
-Η εξοικείωση με το άγνωστο είναι ένα θέμα πολύ ωραίο!
-Πιο πολύ εκεί παίζεται!
-Εκεί παίζεται! Αυτό νομίζω κι εγώ.
-Για τον νου! Γιατί η ψυχή γνωρίζει…
Απάντηση 23η
-Μου αρέσει η ιδέα της Αειζωίας! Θα την ήθελα, ξεκάθαρα! Γιατί βρίσκω την ζωή μου απολαυστική και γοητευτική ήδη -και με όσα κακά έχει.
-Σκέψου να είχαμε και την ευλογία!
-Υπάρχουν ένα σωρό συνδυασμοί ενδιαφέροντες. Άκουσα από τους προηγούμενους και άλλα νοήματα! Λέω ναι με τόνο! Μόνο και μόνο γιατί αυτό το πράγμα είναι ενσωματωμένο μέσα μας! Το να μας αρέσει η ζωή, η περιπέτεια, η αυριανή μέρα, οπότε λέω ναι!
Απάντηση 24η
-Εγώ νιώθω ότι δεν μπορεί να υπάρχει Θεός, αγάπη, χαρά, και θάνατος! Είναι πράγματα που δεν κολλάνε. Και πάντοτε το ένιωθα αυτό, από την στιγμή που υπάρχει ο φόβος του θανάτου, είτε κοντά είτε μακριά. Έζησα τον θάνατο του πατέρα μου σε ηλικία18 χρόνων και μπήκε μέσα μου ο φόβος του θανάτου! Για μένα ο θάνατος διώχνει την χαρά! Μιλάμε τόσα χρόνια για χαρά… Από την στιγμή που πλανιέται ο θάνατος, εγώ δεν μπορώ να βιώσω χαρά. Άρα για μένα την στιγμή που θα νιώθω ότι δεν υπάρχει θάνατος αλλά Αειζωία, νομίζω ότι τότε η ζωή μου θα γεμίσει χαρά! Ο φόβος του θανάτου επισύρει πάνω μου και πάρα πολλούς άλλους φόβους: για ασθένειες, για τον θάνατο αγαπημένων προσώπων, για αποχωρισμούς συναισθηματικούς.
-Πώς θα έβλεπες τον εαυτό σου στην προοπτική της Αειζωίας; Τι θα την έκανες;
-Χωρίς την προοπτική του θανάτου, μπαίνω αυτομάτως στην χαρά! Χωρίς την ιδέα του θανάτου!
-Τότε υπάρχει η ιδέα της Ζωής!
-Είσαι μέσα;
-Εννοείται! Εντελώς μέσα! Δεν υπάρχει ζωή με την ιδέα του θανάτου στο πίσω μέρος του μυαλού μου! Ο θάνατος δεν συμβιβάζεται μ’ αυτό που λέμε Θεός, χαρά, αγάπη κ.λπ! Δεν μιλάω για τον εαυτό μου μόνο. Έχω βιώσει τον θάνατο, γι’ αυτό ψηφίζω την ζωή με χίλια! Και για τον εαυτό μου πιστεύω ότι με την ιδέα της Αειζωίας θα ξαναγεννηθώ: αν φύγει από πάνω μου ο φόβος του θανάτου!
-Το υπογράφεις αυτό;
-Βεβαίως!
-Η ερώτηση είναι προσωπική, το αν εμείς υπογράφουμε την Αειζωία για τον εαυτό μας. Βέβαια, η ερώτηση ενέχει στην πραγματικότητα κάτι βαθύτερο: το αν θεωρούμε ότι μάς αξίζει για να μάς δοθεί! Το αξίζουμε αυτό το δώρο;
Απάντηση 25η
-Εγώ έχω την τύχη να έχω ζήσει μια εμπειρία χειρουργείου στα 27 μου χρόνια, για το οποίο έβαλα την υπογραφή μου. Είχα 50% πιθανότητες να ζήσω. Όταν ξύπνησα και είδα ότι ζω, αυτό με γέμισε με πολύ μεγάλη χαρά! Από τότε για μένα η ζωή είναι χαρά και παιγνίδι! Νιώθω ότι αυτά τα δυο πράγματα τα θέλω πολύ! Να ζήσω, να χαρώ, να αγαπώ, να με αγαπούν! Και να προσπαθώ μέσα από αυτό να γνωρίσω τον εαυτό μου περισσότερο και να τον βελτιώσω!
-Και να παίζεις!
-Και να παίζω! Ήταν πολύ έντονο αυτό που έζησα!
-Έχεις πράγματα δηλαδή να κάνεις!
-Ναι, έχω! Έχω μεγάλη χαρά όταν βλέπω το φως της μέρας το πρωί! Αυτό το συναίσθημα που με πλημμύρισε τότε, το έχω ακόμα. Νιώθω μεγάλη χαρά και αγάπη που ζω!
-Δόξα τω Θεώ!
-Και θέλω να γνωρίσω και άλλα πράγματα και τον εαυτό μου περισσότερο -και να τον βελτιώσω!
-Το δώρο της ζωής είναι απέραντο! Έχουμε πάρει μια γνώση τώρα. Είναι σαν το σακί με το αλάτι. Δεν χρειάζεται να φας όλο το σακί με το αλάτι για να γνωρίσεις τί είναι το αλάτι. Έτσι κέρδισε ο ήρωας του σχετικού παραμυθιού την βασιλοπούλα. Δεν προσπάθησε να φάει όλο το σακί με το αλάτι. Μόνο το δοκίμασε!
Απάντηση 26η
-Εγώ ποτέ δεν έχω συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου. Ούτε με την αρρώστια ούτε με τον πόνο. Τα θεωρώ ξένα προς τον άνθρωπο. Το δώρο της Αειζωίας το θέλω! Για δύο λόγους: πρώτον, γιατί την ζωή μου δεν την έζησα με τον σεβασμό που θα έπρεπε, και δεν την έζησα με χαρά! Δεν την αξιοποίησα την ζωή μου από την άποψη της χαράς. Τώρα το τί προσπάθησα να κάνω είναι άλλη ιστορία. Δεν είμαι δα και από τους κακούς ανθρώπους! Αλλά πέρασε η ζωή μου αγκομαχώντας! Όταν κάποια στιγμή άρχισα να καταλαβαίνω αυτό το δώρο, άλλαξαν οι παράμετροι και τα πράγματα. Τώρα απλώς αισθάνομαι ότι δεν έχω χρόνο! Δεν θέλω να πεθάνω! Θέλω να ζήσω! Θέλω να την ζήσω την ομορφιά της ζωής! Την ομορφιά του κόσμου. Αυτού του κόσμου. Από την ανατολή του ήλιου μέχρι το δειλινό, την θάλασσα, τα χρώματα, τις μυρωδιές… Αυτά δεν τα έζησα επί χρόνια! Γιατί; Για διάφορους λόγους δεν τα έζησα. Και θέλω να τα ζήσω! Θα ήθελα όμως μαζί με την υπογραφή για την δική μου ζωή, να υπογράψω και για κάθε άνθρωπο. Αυτό είναι πρωτεύον για μένα! Πραγματικά δεν θα μπορώ να ζω και δίπλα μου να καταρρέουν και να μαραίνονται οι άνθρωποι. Να συνεχίζεται η φθορά, αυτός ο πόνος, ο θάνατος! Το θέλω για μένα και για κάθε άνθρωπο που έχει φτιάξει ο Θεός πάνω στον κόσμο.
-Αν το έδινε μόνο σε σένα δεν θα το ήθελες;
-Αν το έδινε μόνο σε μένα, θα το δεχόμουν μόνο αν ήξερα ότι ακολουθώ το θέλημα του Θεού. Ότι αξίζω να το πάρω. Και θα άξιζα, μόνο αν υπηρετούσα το έργο του Θεού! Γιατί να μου το δώσει; Ουσιαστικά δεν το αξίζω! Γιατί την ζωή μου δεν την σεβάστηκα! Αυτή που μου έδωσε… Έχασα πάρα πολλά χρόνια.
-Ευτυχώς, δεν υπάρχει χρόνος!
-Εκτός χρόνου λοιπόν την θέλω την Αειζωία, το δώρο αυτό! Αλλά να ξέρω ότι έχω κάποιο λόγο για να ζω. Πέρα από το να χαρώ την ομορφιά του κόσμου! Να ξέρω ότι κάτι κάνω!
-Πάμε τώρα στο βαρύ πυροβολικό.
Απάντηση 27η
-Πρόκειται περί ψευδερωτήματος!
-Όπως όλα! Κάτι να λέμε για να περνά η ώρα σ’ αυτή την Γη!
-Η ανθρωπότητα έχει επιλέξει. Και εμείς μαζί με την ανθρωπότητα.
-Έλα όμως που ο Θεός θέλει να μάς το δώσει αυτό το δώρο, και ο Ραφαήλ το έχει «κατεβάσει»! Το κρατά στο χέρι του ο Στέλιος, και περιμένει τις συνειδήσεις μας να το υπογράψουν!
-Η συνείδηση μας, πρώτα απ’ όλα, λέει πως ο θάνατος δεν υπάρχει! Οπότε οτιδήποτε ρωτήσουμε πάνω σ’ αυτό, είναι ψευδερώτηση.
-Για σένα! Για κάποιους άλλους το ερώτημα υπάρχει.
-Δεν είμαστε μόνο το σώμα το οποίο φέρουμε.
-Αν θέλει ο Ραφαήλ μαζί με την αθανασία της ψυχής να μας δώσει ως δώρο (extra bonus) την Αειζωία;
-Οτιδήποτε μάς δώσει είναι δεκτό!
-Εσύ θα έλεγες ναι;
-Εξυπακούεται! Δεν τίθεται ερώτημα!
-Και αν οι άλλοι ψοφολογούσαν δίπλα σου;
-Και τώρα ψοφολογάνε!
-Σωστά!
-Τι διαφορά θα υπάρχει;
-Η συνείδηση σου δεν υπογράφει θάνατο!
-Είναι καλοδεχούμενο το δώρο από την ανθρωπότητα όταν έχει φτάσει η συνείδηση της σ’ αυτό το σημείο. Να το δεχτεί!
-Να μην υπογράφει τον θάνατο!
-Θάνατος δεν υπάρχει! Να το συνειδητοποιήσουμε. Αυτό να είναι ενστερνισμένο στο είναι μας!
-Γι’ αυτό εξάλλου, αν η ανθρωπότητα δεν το υπογράψει, δεν θα της το δώσει!
-Η υπογραφή είναι στην πίστη μας! Δεν συμβιβαζόμαστε με τον θάνατο.
-Αμήν!
Απάντηση 28η
-Όπως ειπώθηκε προηγουμένως, θάνατος δεν υπάρχει! Ο φόβος του θανάτου πρέπει να διαγραφεί εντελώς από την ανθρωπότητα. Τότε η ανθρωπότητα θα πάρει το δώρο της Αειζωίας. Όσο για μένα, τι θέλω και τι δεν θέλω δεν παίζει κανένα ρόλο.
-Θα το έπαιρνες το δώρο;
-Σημασία έχει τι θέλει ο Πατέρας μου. Εκείνος ξέρει τι δίνει.
-Οπότε το παίρνουμε!
-Δεν το συζητώ!
-Αφού δώρο είναι!
-Είναι όλα στα χέρια του!
Απάντηση 29η
-Πες μας την δική σου απάντηση. Αειζωία όχι όμως για να είσαι διαρκώς στο Facebook!
(Γέλια)
-Την δέχομαι και έτσι!
-Κάνει «like»!
-Όλοι μας!
(Γέλια)
-«Πάλι με χίλια βάσανα πάλι η ζωή γλυκιά’ ναι»!
-Θα είχα την επίγνωση, θα το ζούσα!
-Θα το ήθελες! Το υπογράφεις!
-Ναι!
-Σίγουρα το δώρο είναι δώρο και δεν επιστρέφεται. Ιστορικά, μέχρι σήμερα, μόνο οι παράφρονες όμως το ζήτησαν, όπως ο Χίτλερ, οι πλούσιοι κ.λπ.
-Δεν μας αφορά αυτή η ιστορία. Είναι ανύπαρκτη πνευματικά!
-Δεν έχει ζητηθεί από λογικό άνθρωπο.
-Ποιος είπε ότι είμαστε λογικοί; Συγκάτοικοι είμαστε μέσα στην τρέλα!
(Γέλια)
-Θα έχουμε την εμπειρία όσων έχουμε ζήσει, ή θα ξεκινήσουμε από το μηδέν;
-Μιλάμε για την ζωή! Και όταν μιλάμε για ζωή, εννοούμε Ζώσα Ζωή! Μην μπούμε στα «διαδικαστικά». Ο νους πάει να μας βάλει εκεί από όπου πάμε να φύγουμε!
Απάντηση 30η
-Εγώ θα έλεγα για την Αειζωία αυτό που λέω και για την ζωή μου αυτή που ζω εδώ. Διατίθεμαι στο θέλημα του Θεού! Εκεί είναι η απάντηση μου! Θέλει να με πάρει, θέλει να με αφήσει, θέλει να μου δώσει Αειζωία, εδώ, εκεί, αλλού, όπου θέλει! Δεν έχω αντίσταση. Παρόλα αυτά ό,τι ειπώθηκε μάς αφορά όλους καθ’ ότι συμμετέχουμε στην ανθρώπινη εμπειρία. Αυτό που θα είχα να προσθέσω, ως Μαρία, αφού με ρωτάτε, είναι πως θεωρώ ότι η ζωή είναι τόσο πολύτιμη, και στην ελάχιστη της γεύση, που ασφαλώς και την αξιολογώ για όλους! Έχουμε πάρα πολλά όμορφα πράγματα να κάνουμε! Πάρα πολλά όμορφα πράγματα να ανακαλύψουμε ως όντα ενσαρκωμένα εδώ στην Γη. Έχουμε πάρα πολλά πράγματα να γίνουμε ο ένας για τον άλλον, και να ανταλλάξουμε μεταξύ μας! Να εμφανίσουμε το «ως εν ουρανώ και επί της γης»! Γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού!

Να μας απαντήσει τώρα ο πρώτος λαλήσας, εκείνος που μας χρωστάει την απάντηση του.
-Αν μου δινόταν το δώρο αυτό, θα το έπαιρνα, αν μου το έδινε ο Ραφαήλ. Οι περισσότεροι δεν απάντησαν στο ερώτημα αν πιστεύουν ότι αυτό θα το άξιζαν! Είναι πράγματι δύσκολο ερώτημα, κι εγώ δεν μπορώ ακριβώς να το απαντήσω.
-Εσύ θεωρείς ότι είσαι άξιος;
-Αν έπαιρνα το δώρο αυτό, την Αειζωία, θα ήταν για να ζήσω σε έναν κόσμο που δεν θα είχε καμία σχέση με αυτό τον κόσμο όπως είναι τώρα. Και επειδή ο άλλος κόσμος αισθάνομαι ότι θα έρθει, πιστεύω ότι μπορώ να κάνω πολλά γι’ αυτόν! Δεν θα διάλεγα την Αειζωία για να ζήσω την ομορφιά του κόσμου έτσι όπως είναι! Όχι. Αλλά για έναν κόσμο που δεν θα είχε καμιά σχέση με αυτόν όπως είναι τώρα! Μέσα μου αισθάνομαι πως ο κόσμος αυτός έρχεται και ότι έχω να κάνω κάτι μέσα σ’ αυτόν. Οπότε θα το έπαιρνα το δώρο της Αειζωίας!
-Είναι εύκολο να πει κανείς αν το αξίζει ή όχι;
-Κάθε ερώτημα, όπως ειπώθηκε προηγουμένως είναι ψευδερώ-τημα! Η Αειζωία είναι δώρο! Άρα αυτός που σού το δωρίζει θέλει να σού το δωρίσει! Το ζήτημα είναι ότι ήδη μας έχει δωριθεί η ζωή! Ήδη το ζούμε! Η ζωή είναι ενιαίο φαινόμενο! Η ζωή είναι μία! Διαφοροποιείται ως προς το βάθος και την ένταση. Η γεύση είναι ίδια! Όπως η ιστορία με το σακί με το αλάτι, που μου είπε ο Ηλίας μου, ένας σοφός δερβίσης, συροκρητικός. Σοφιστεία η πρόκληση να φας σακί το αλάτι, σοφιστεία και η απάντηση του ήρωα της ιστορίας. Δεν παύει όμως η γεύση του αλατιού να είναι το αλάτι! Γνωρίζουμε την γεύση της ζωής! Η ιστορία αυτή μας βοηθά να βγούμε από τον νου. Ο νους κρίνει τα πράγματα με τα δεδομένα που έχει αυτή την στιγμή! Η ψυχή μας γνωρίζει, αφού προέρχεται από το Όλον. Ο νους μας όμως, έχοντας φτιάξει μια φυσαλίδα «πραγματικότητας» μέσα στην οποία κατοικεί, τέτοιες ανατροπές είναι πέρα από το κλειστό του σύστημα. Όμως αυτά τα όρια ακριβώς πάμε να διαρρήξουμε! Να δούμε τις ίδιες μας τις αντιφάσεις μέσα σε όσα ειπώθηκαν.
-«Αν την ζωή σου χάλασες στην κόγχη τούτη την μικρή, σ’ όλη την Γη την χάλασες» όπως λέει ο Καβάφης. Και για να μην πάρω την αρνητική θέση, λέω πως αν την φτιάξεις εδώ, σ’ όλη την Γη την έφτιαξες!
-Ακριβώς! Το ζήτημα είναι αν πιστεύεις ότι μπορείς να την φτιάξεις. Αν φτιάξεις την ζωή σου τώρα, εδώ, αυτή την στιγμή, σύμφωνα με ό,τι σου έχει χαρίσει ο Θεός, τότε αυτό μπορείς να το κάνεις παντού και πάντα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες! Το ζητούμενο είναι «ποιοτικό»! Εξάλλου σε κάθε αληθινή στιγμή που ζούμε, είμαστε μέσα στο τοπίο του Θεού, σε κάθε αληθινή μας στιγμή, σε κάθε στιγμή που είμαστε παρόντες σ’ αυτό που μας συμβαίνει -απέναντι στο ιερό γεγονός ότι ζούμε- σε κάθε στιγμή που έχουμε χαρά, αφού τότε μόνο ζούμε… Κι αν θέλουμε να αθροίσουμε την ζωή μας, είναι η χαρά που ζήσαμε από μωρά μέχρι σήμερα! Αυτή είναι και η ζωή που έχουμε ζήσει! Αφού μόνο όταν είμαστε χαρούμενοι ζούμε! Την γνωρίζουμε «σημειακά» την χαρά, μάς την έχει δώσει ο Θεός, την γνωρίζουμε, γνωρίζουμε την γεύση από το αλάτι! Εκεί είναι όλο το ζητούμενο. Να υπογράψουμε την ζωή δυναμικά, με ισχύ! Να υπογράψουμε την χαρά! Να υπογράψουμε την ισχύ της ζωής απέναντι στον θάνατο που δεν είναι παρά ψευδαίσθηση του νου εντός του Matrix. Ας βάλουμε στον «θάνατο» όλα τα κακά, και εμείς ας υπογράψουμε όλα τα καλά που αντιλαμβάνεται η συνείδηση μας, και έχει γνωρίσει! Όλα αυτά λέγονται «Ζωή»!
-Όσοι είπαν ότι δεν υπάρχει θάνατος, φαντάζομαι ότι δεν μιλούσαν για το φυσικό σώμα και την φθορά του. Εννοούν ότι η ψυχή δεν πεθαίνει! Η ερώτηση που έγινε δεν αφορά την αθανασία της ψυχής, αλλά της προσωπικότητας της συγκεκριμένης.
-Τί υπογράφουμε όντας εδώ στην Γη. Αν την ζωή αυτή την υπογράφουμε ως δώρο Θεού, μάς την χαρίζει στο διηνεκές.
-Ουσιαστικά όταν υπογράψεις τον θάνατο της προσωπικότητας, κερδίζεις την Αειζωία. Παρ’ το κι αλλιώς!
-Δεν είναι έτσι. Το ζήτημα είναι να μην υπογράψεις τον θάνατο σε καμιά του εκδοχή, όχι να τον αποδεχτείς. Να μην υπογράψουμε τον θάνατο σε καμία του εκδοχή! Ήδη είπαμε εξ αρχής πως δεν είναι θέλημα Θεού το να πεθάνουμε. Το ότι ο άνθρωπος αρρωσταίνει και πεθαίνει δεν είναι θέλημα του Θεού! Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε από τον Θεό για να αρρωσταίνει και να πεθαίνει! Η κατάσταση της συνείδησης μας, αυτό που μάς κατοικεί είναι σε τέτοια αναντιστοιχία προς το δώρο της ζωής που προκαλεί τον θάνατο! Το ζήτημα είναι πως ένα δώρο που σου προσφέρουν απλώς το παίρνεις! Και ο Θεός θα μας το δώσει αν θέλει, όποτε θέλει, σε όποιους θέλει. Το ζήτημα όμως είναι εμείς να αντιληφθούμε την αξία της ζωής! Αυτή την ζωή που την έχουμε ζήσει και στις εξάρσεις της! Όσες φορές την ζήσαμε στις εξάρσεις της, στο βάθος εκείνο που μπορέσαμε να την ζήσουμε ως χαρά, πληρότητα, ευλογία, αυτό το σημείο του εαυτού μας -της εμπειρίας και της συνείδησης μας- να το υπογράψουμε! Και να το υπογράφουμε δυναμικά από δω και πέρα! Γιατί αυτό καθορίζει εκείνο που παίζεται, όπου κι αν παίζεται, με όποιο τρόπο κι αν παίζεται, στους αιώνες των αιώνων! Η βαθιά μας δηλαδή υπογραφή για την αξία της ζωής, το δώρο της ζωής, και για την δική μας συμμετοχή και λειτουργία μέσα σ’ αυτό. Είναι στα χέρια του Θεού το δώρο αυτό να το επεκτείνει και να μας το αποκαλύψει σε ασύλληπτα μεγέθη και αποχρώσεις!

Σχετικά με την παραβολή του τυφλού στην οποία αναφέρεται το σημερινό Ευαγγέλιο: σε κάθε παραβολή ο λόγος του Χριστού έχει επτά επίπεδα ερμηνείας. Εμείς ερμηνεύουμε τα πολύ πρώτα. Όπως είπαμε και για τον «πλούσιο» ότι δεν είναι απλώς αυτός που έχει πολλά χρήματα, αλλά και εκείνος που έχει πολλές γνώσεις πολύ «εγώ» κ.λπ., κατά τον ίδιο τρόπο, «τυφλός» δεν είναι μόνον εκείνος που στερείται της φυσικής του όρασης, αλλά και εκείνος που είναι τυφλός ως προς την αλήθεια. Υπό αυτή την οπτική, η παραβολή αυτή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Χριστός καθ’ οδόν προς τα Ιεροσόλυμα, πλησιάζοντας στην Ιεριχώ, συνάντησε έναν τυφλό ζητιάνο, ο οποίος ακούγοντας την φασαρία, ρώτησε τι συμβαίνει, και του είπαν ότι περνάει από κει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Αμέσως τότε φώναξε: «Ιησού, υιέ Δαβίδ, ελέησόν με!» Φυσικά δεν είναι τυχαίο το ότι ο Χριστός βρέθηκε κοντά του. Μας δείχνει η παραβολή ότι ο Θεός είναι εκείνος που αποφασίζει για τον χρόνο της συνάντησης του μαζί μας. Το ίδιο ακριβώς αφορά και τον χρόνο της απόδοσης του δώρου της Αειζωίας, όπως προηγουμένως συζητήσαμε… «Τί σοι θέλεις ποιήσω;» τού λέει ο Χριστός. Τι θέλεις να κάνω για σένα; Και εκείνος του απαντά: «Κύριε, ίνα αναβλέψω!» Να ξαναβρώ το φως μου! Και ο Χριστός τότε του λέει: «Ανάβλεψον! Η πίστις σου σέσωκε σε!» Τον θεράπευσε άμεσα, έγινε αμέσως καλά, και μάλιστα δοξολόγησε τον Θεό και ακολούθησε τον Χριστό. Αυτή η πολύ λιτή και σύντομη περιγραφή της παραβολής θίγει πολύ κρίσιμα σημεία. Πρώτον, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, ακόμα και αν έτσι εμφανίζεται. Δεν ξέρουμε ποιά στιγμή ο Θεός θα περάσει από την ζωή μας! Και θα το κάνει με τέτοιο τρόπο που, αν τον αποδεχτούμε, θα μας φανερωθεί! Και πάλι, θα μας φανερωθεί με τον τρόπο που εκείνος θέλει! Πέρασε, λοιπόν, δίπλα από τον τυφλό, και εκείνος τον αντιλήφθηκε, τον ομολόγησε. Παρ’ όλα αυτά ο Χριστός δεν τον θεραπεύει άμεσα, αλλά τον ρωτά: «Τι θέλεις να κάνω για σένα;» Και εκείνος έχει την ετοιμότητα να πει το αίτημα του. «Κύριε, να αναβλέψω!» Και τον θεράπευσε. «Ανάβλεψον!» Δες ξανά! Σού επιστρέφω την όραση! Θίγεται εδώ και το εξίσου καίριο σημείο της ελευθερίας μας. Το ότι είμαστε μέχρι την τελευταία στιγμή ελεύθεροι, ακόμα και παρόντος του Χριστού, να αρνηθούμε το δώρο της παρουσίας του! Ο Χριστός, ο Ζων Θεός, έρχεται πάντοτε να μάς συναντήσει, με τρόπο εντός της Θείας Πρόνοιας, απολύτως, αλλά αυτό όσον αφορά την δική μας αντίληψη είναι μέγα άγνωστο. Δεν ξέρουμε το πότε. Αυτό μας καλεί σε διαρκή εγρήγορση και αξιολόγηση της ζωής μας, ώστε να μην αφήνουμε ούτε λεπτό χαμένο! «Μια μέρα χωρίς χαμόγελο είναι μια χαμένη μέρα». Να αξιολογούμε ότι αυτό το δώρο της ζωής έχει για μας την αξία που τού αποδίδει ο Θεός. Μέσα σ’ αυτό κρύβεται η άλλη οπτική του κόσμου για την οποία έχουμε μιλήσει! Απαντά στο ερώτημα του αν αξίζει να ζούμε. Η ζωή που διαθέτουμε στην Χριστική όραση είναι ζωή ευλογημένη. Αυτή είναι η πρόκληση. Να κοιτάξουμε τον κόσμο με τα μάτια του Χριστού! Μέσα από την αγία όραση! Εάν επιτρέψουμε στον Χριστό να χρησιμοποιήσει τα μάτια μας και να δει τον κόσμο, και εμείς να δούμε μέσα από εκείνον, ό,τι κοιτάξει, θα το αθωώσει, θα το αποκαταστήσει, θα το εξαγιάσει. Και εμείς, ταυτιζόμενοι με το βλέμμα του, θα δούμε τον ίδιο κόσμο της αθωότητας με εκείνον. Θα δούμε τον κόσμο και τον εαυτό μας λυτρωμένους! Το ζήτημα δεν είναι, δηλαδή, να διαιωνίσουμε τον κόσμο έτσι όπως είναι τώρα, αλλά να τον αλλάξουμε δυναμικά με την Χριστική παρουσία εντός. Θα αξίζουμε να μας δώσει την Αειζωία ο Θεός, αν του πούμε: «Θεέ μου, μέχρι τώρα αυτό μπόρεσα, αυτό έκανα. Μακάρι να μπορώ να ζω το δώρο σου, την χαρά, και να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι και χρήσιμοι. Αυτό που σου ζητώ και θα ήθελα να είναι η ζωή μου χαρά- το υπογράφω για όλα τα πλάσματα και σε κάθε μορφή, πτυχή, απόχρωση, έκφραση, εκδήλωση ζωής που εσύ αποφασίζεις να μου χαρίσεις. Πατάμε «like», στην ζωή μας λέμε ΝΑΙ! Αυτό είναι όλο! Ένα «like»! Μια και ο Ραφαήλ μας έθεσε το ζήτημα της αναμέτρησής μας με την Αειζωία, ας υπογράψουμε δυναμικά πως αγαπάμε την ζωή, πως τιμάμε την ζωή, πως αξιολογούμε το δώρο της ζωής και για τον εαυτό μας και για τον κόσμο! Πως θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι! Πως εντασσόμαστε μέσα στην ροή της Ζώσας Ζωής! Πως ομολογούμε την Συνάντηση με τον Χριστό ως θαύμα και δοξολογία! Πως αφιερώνουμε τον εαυτό μας στην Ζωή, στον Ζώντα Χριστό. Αυτή είναι η διαδρομή του «τυφλού» που ανέβλεψε. Η ζωή μας!
*

2 Δεκ 2012

«Ένα σου λείπει ακόμα: άφησέ τα όλα και ακολούθησε με!»

«Τι είναι αυτό που είναι να γίνει και δεν γίνεται» -«Θα καταλάβουμε ότι έχει γίνει αυτό που πρέπει μέσα μας, όταν θα συναισθανθούμε πως όπου υπάρχει ιερό σημείο, εισερχόμαστε σε ναό!» Ο άνθρωπος δυστυχώς χρειάζεται τον εντυπωσιασμό, την εξωτερική υποβολή η οποία θα του επιβληθεί, για να προσανατολιστεί στο πού βρίσκεται. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος από τους αρχαίους χρόνους φτιάχνει περίτεχνους ναούς, και οι θρησκείες και τα κάθε είδους δόγματα συναγωνίζονται ποιος θα οικοδομήσει τον πιο μεγαλοπρεπή και επιβλητικό ναό. Όπως όμως μας είπε ο Χριστός, ο Θεός είναι πνεύμα και το πνεύμα όπου θέλει πνέει! Και γνωρίζουμε ότι εδώ, σε αυτό το σημείο, πνέει Θεός, Ζων Θεός. Είναι σημείο θαυμάτων. Αυτή είναι και η ευθύνη μας. Η εξωτερική αταξία στον χώρο αυτό δείχνει έλλειψη εγρήγορσης. Δεν έχουμε συναίσθηση πού είμαστε, ούτε ότι αυτό που κάθε φορά συμβαίνει δεν προέρχεται από ανθρώπινη πρωτοβουλία. Είμαστε εδώ όλοι μαζί για να βοηθήσουμε τον κόσμο, ως αιχμή του δόρατος για την ανάσταση του ανθρώπου. Να κινητοποιηθεί εντός μας βαθύτερη συναίσθηση και επίγνωση. Υπάρχει μεγάλη εσωτερική διάσπαση, δεν έχουμε καθόλου εσωτερικό συντονισμό ούτε εσωτερική εγρήγορση. Να ενωθούμε σαν μια πνοή!
Στο εκκλησάκι του αγίου Στυλιανού -μετόχι των Αρχαγγέλων, της Μονής Πετράκη, όπου βαπτίστηκε ο άγγελός μας- υπάρχουν στο τέμπλο τρεις εικόνες, της Παναγίας, του Χριστού και του Αγίου Στυλιανού με χρονολογία ιστόρησης το 1915, έτος ίδρυσης του Τάγματος κατά τον 20ο αιώνα! Κοιτάζοντας την εικόνα του αγίου Στυλιανού συνειδητοποίησα ότι κρατά στην αγκαλιά του τον άνθρωπο ως παιδίον! Δείχνει κάτι πολύ βαθύ: κρατά τον άνθρωπο στην αθωότητα του! Η εικόνα αυτή τον αφορά εντελώς, αφού διαρκώς μόνο για το «παιδί» μας μιλάει. Το παιδί μέσα μας! Εκεί όπου είναι η ελπίδα μας! Γιατί το παιδί αυτό είναι ο Χριστός! Κοιτώντας αντικριστά τις εικόνες του αγίου Στυλιανού και της Παναγίας πρόσεξα το παιδί, το βρέφος που κρατούν. Το βρέφος που κρατάει ο άγιος Στυλιανός είναι σπαργανωμένο, νεογέννητο: η ψυχή, ο εν δυνάμει Θεός. Το βρέφος που κρατάει η Παναγία, στην βυζαντινή αγιογραφία, δεν είναι καθόλου «βρέφος», είναι ο Χριστός σε «μικρό μέγεθος», ο οποίος σοβαρός ευλογεί την μητέρα του και τον κόσμο! Σε αντίθεση με την εκκοσμικευμένη δυτική τέχνη που απεικονίζει τον Χριστό ως γλυκανάλατο, στρουμπουλό μωρό, ο Χριστός στην βυζαντινή αγιογραφία και ως βρέφος ακόμα ευλογεί τον κόσμο! Το βρέφος που κρατάει ο άγιος Στυλιανός, ευλογείται από την αγιότητα που το έχει αγκαλιά! Και αυτό το βρέφος είναι, σπερματικά, ο Χριστός, μέσα σε κάθε άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο. Ο νεογέννητος Χριστός από την άλλη είναι το πλήρες ον του θείου Λόγου, ο αγαπημένος Υιός του Θεού που ενσαρκώθηκε ως άνθρωπος στην Γη. Ο ιερέας που μίλησε ήταν εμπνευσμένος και είπε πράγματα μεστά και μεγάλου πνευματικού βάθους. Θα σας μεταφέρω επιγραμματικά το κεντρικό σημείο της ομιλίας του. Είπε, ότι οι άγιοι είναι εκείνοι που κρατούν το λάβαρο της ανάστασης του Χριστού και το παραδίδουν ο ένας στον άλλον! Ώστε να φτάνει μέχρι τις ημέρες μας και να υπάρχει πάντοτε αυτή η μαρτυρία των αγίων για τον Ζώντα Θεό, τον αναστάντα Χριστό. Αυτό μας δείχνει και την δική μας ευθύνη γιατί, καθώς είπε, οι άγιοι δεν είναι παρά άνθρωποι σαν κι εμάς. Τους αγίους τους αποκάλεσε προέκταση Χριστού καθώς είναι η Χριστική παρουσία η οποία λειτουργείται στην αγία τους ψυχή, και η οποία μαρτυρεί τον Ζώντα Θεό στους αιώνες των αιώνων! Ο Θεός δρα με απρόβλεπτους για τον ανθρώπινο νου τρόπους. Έρχεται ως κλέπτης οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε σημείο. Μας αιφνιδιάζει! Και δεν γνωρίζουμε ποια στιγμή μπορεί να είμαστε μάρτυρες και σε τι. Πάντως όσοι ζούμε την χάρη του Ραφαήλ, ας έχουμε ετοιμότητα! Γιατί οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να συμβεί οτιδήποτε! Να έχουμε τον σεβασμό και την εγρήγορση που πρέπει, ώστε να είμαστε συμμέτοχοι σ’ αυτό που συμβαίνει. «Αυτό» ούτως ή άλλως συμβαίνει, και συμβαίνει ερήμην μας! Και μπορεί να εξακολουθήσει να συμβαίνει ερήμην μας, αν δεν αποφασίσουμε να συμμετέχουμε σ’ αυτό. Να δεχτούμε την ευλογία, την χάρη και την χαρά του να προσθέσουμε κι εμείς την δύναμή μας σε κάτι τόσο μεγάλο, τόσο υπέροχο, όσο το να συντομεύσουμε σε χρόνο και πόνο αυτό που παίζεται για την ανθρωπότητα. Όταν ρώτησαν τον Βούδα τι είναι φώτιση απάντησε «το τέλος του πόνου». Αυτό να θυμόμαστε. Καλούμαστε μέσα από την κατάθεση του εαυτού μας, την πνευματική μας παρουσία στο μεγάλο έργο που συντελείται πάνω στην Γη, να γίνουμε συμμέτοχοι στο θαύμα της ανάστασης του ανθρώπου. Μου έκανε εντύπωση αυτό που είπε ο ιερέας για το λάβαρο της ανάστασης του Χριστού που μεταφέρουν οι άγιοι! Όχι απλώς για να μας «θυμίζουν» την ανάσταση, αφού οι ίδιοι μέσα από την αγιότητα τους, την συμμετοχή τους δηλαδή στην Χριστότητα, είναι ζώσες αναστάσιμες παρουσίες, μαρτυρία του αναστάσιμου φωτός, της αναστάσιμης δυνατότητας του ανθρώπου. Δεν αναφέρομαι στον φυσικό θάνατο, ο οποίος εξ άλλου, όπως μας έχει πει ο Ραφαήλ μπορεί να ανατραπεί, αφού ο Θεός δεν θέλει καθόλου ο άνθρωπος να πεθαίνει! Το μήνυμα του Ραφαήλ προς τον κόσμο είναι η Αειζωία! Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να φθείρεται, να πονά και να πεθαίνει. Δεν είναι αυτό το θέλημα του Θεού! Αυτό είναι το επιτίμιο της Πτώσης μας! Της αποστασίας μας, δηλαδή, από το μυστήριο της ενότητας, του αποχωρισμού μας ως συνείδησης από τον Θεό! Αυτό δημιούργησε τις τρομερές συνθήκες της διττότητας και της εντροπίας που ταλαιπωρούν και σύρουν τον άνθρωπο, πολλές φορές με μεγάλη αγριότητα, στον πόνο, την αρρώστια και τον θάνατο. Η παρουσία του Ραφαήλ στην Γη δεν είναι τίποτα λιγότερο από ανοιχτή Πύλη προς το μυστήριο της Αειζωίας! Αειζωία σημαίνει να διατηρεί ο άνθρωπος το πνευματικό του όχημα, το οποίο θα τον ταξιδεύει όπου η συνείδηση του αντιστοιχεί, χωρίς να υφίσταται τον υλικό θάνατο. Να μπορεί, δηλαδή, να φεύγει από τον εικονικό κόσμο, από το Matrix, χωρίς να χρειάζεται να πεθάνει. Αιώνες τώρα η ανθρωπότητα ζει την φρίκη του θανάτου! Αυτό σε κάποιους ακούγεται μόνον ως καλή ευχή, ως κάτι ουτοπικό που μόνον ως ευκταίο μπορεί να το αντέξει ο νους. Η αλήθεια όμως είναι πως Ραφαήλ μας διαβεβαίωσε ότι είναι θέλημα Θεού να γίνει! Εφόσον στην Γη υπήρξε το ον που τον χώρεσε και είναι εδώ ανάμεσα μας, όσο είναι παρόν στην Γη, αυτό μπορεί να γίνει! Είτε συλλογικά είτε επιλεκτικά, σε κάποιους από εμάς. Πάντως δεν είμαστε μακριά από το να νικηθεί ο θάνατος! Σε κάθε περίπτωση αυτό που μας αφορά αμετάκλητα είναι το τι κάνουμε την ψυχή μας. Διότι αυτό θα καθορίσει στην συνέχεια και την διαδρομή μας.
Καθώς η Εκκλησία κάθε Κυριακή επιλέγει από τον λόγο του Χριστού, όπως προβάλλεται στα Ευαγγέλια, ας συντονιστούμε με το θείο Σώμα της. Αναφερόμαστε στην Ουράνια Εκκλησία στον «Ουρανό τον πολύφωτο»! Αυτός ο πολύφωτος ουρανός μάς δίνει εδώ στην Γη μιαν απεικόνισή του, την Εκκλησία -ό,τι υψηλότερο για τον άνθρωπο- ένα σημείο ιερό ώστε να καταφεύγουμε εκεί, να το τιμούμε, να συμμετέχουμε σ’ αυτό και να ζούμε την ευλογία του. Η Εκκλησία ανεξαρτήτως της αξιότητας ή μη όσων την υπηρετούν δεν παύει να παραμένει χώρος ιερός, χώρος συνάντησης Θεού και ανθρώπου, αφού κρατά την θεϊκή χάρη μέσα από τα Μυστήρια -αναφέρομαι στην Ορθοδοξία. Είναι πάντοτε Πύλη ανοικτή προς το θεϊκό ζητούμενο. Ο Χριστός μίλησε τόσο απόλυτα, με τέτοια παρρησία αλήθειας, που πραγματικά δεν αφήνει καμιά πονηρή διαφυγή στο μυαλό του ανθρώπου. Θέτει τον άνθρωπο ενώπιον της ευθύνης της Χριστότητας του! Ή θα αποφασίσει να Χριστοποιηθεί ή θα παραμείνει ένα πλάσμα θνητό, περιχαρακωμένο στα σύνορα του εγώ του, χωρίς δηλαδή φτερά! Στην αρχαία ελληνική αγορά υπάρχει μια βυζαντινή εκκλησία, των Αγίων Αποστόλων, στην οποία ο Χριστός απεικονίζεται με φτερά! Είναι κάτι υπέροχο! Γιατί ο Χριστός είναι τα φτερά μας! Ή θα παραμείνουμε, λοιπόν, γειωμένοι στην πραγματικότητα αυτή που ζούμε, ή θα δεχτούμε τα φτερά του να πετάξουμε! Ο Χριστός δεν έχει άλλη πρόταση. Είναι απόλυτος. Και εμείς, 2.000 χρόνια τώρα, έχουμε απωθήσει τον λόγο του μη αντέχοντας το αμείλικτο φως της απόλυτης επιλογής. Μας φέρνει κατενώπιον του θεϊκού μας εαυτού! Και ενώ διαβάζουμε ασήμαντα βιβλία και ενθουσιαζόμαστε με λόγια και ιδέες χωρίς ζωοποιό δύναμη, θέλουμε να αγνοούμε την αλήθεια που καταγράφηκε στα Ευαγγέλια. Την πλήρη αλήθεια. Το βάθος της αλήθειας. Μένουμε ασυγκίνητοι! Δεν ασχολούμαστε καν με τον λόγο του Χριστού. Είμαστε Χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα! Το Ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής είναι ένας ακόμα καταπέλτης για την υποκρισία μας! Δείχνει την βαθιά μας απόσταση από εκείνο που ο Χριστός μας ζήτησε, και για το οποίο γεννηθήκαμε. Για μια ακόμη φορά μιλάει για κάποιο πλούσιο. Και ως πλούσιο δεν εννοεί απαραίτητα κάποιον που έχει πολλά χρήματα. Πλούσιος είναι ο άνθρωπος που το εγώ του είναι φορτωμένο με οτιδήποτε άλλο εκτός από Θεό! Μπορεί να είναι γεμάτο ιδέες, απόψεις, ταλέντα ή δαιμόνια -οτιδήποτε άλλο εκτός από Θεό. Ο πλούσιος της παραβολής πήγε και αυτός «πειράζων» τον Χριστό, με διάθεση να τον δοκιμάσει… «Αγαθέ διδάσκαλε…» -«Μόνον ο Θεός είναι αγαθός!» του απαντά ο Χριστός! Εν αντιθέσει με τον άφρονα πλούσιο αυτός ήταν «πιστός». Ο άφρων πλούσιος ήταν παντελώς άθεος και αδιάφορος για τον πόνο των γύρω του καθώς τον απασχολούσε μόνο η διατήρηση και η επέκταση της δικής του ευμάρειας -ούτε καν η δεοντολογία της θρησκείας του. Οι αποθήκες του ξεχείλιζαν, και η έγνοια του παρέμενε το πώς θα τις επεκτείνει… Ώσπου έφτασε η τρομερή νύχτα που άκουσε την φωνή του Θεού να του λέει: «Απόψε έρχονται να σου πάρουν την ψυχή! Απόψε θα πεθάνεις! Ζητούν την ψυχή σου εκείνοι στους οποίους την διέθεσες, τα δαιμόνια! Όλα όσα ετοίμασες είναι άχρηστα! Προς τι!» Ο πλούσιος όμως της σημερινής παραβολής τηρούσε τον νόμο, ήταν ευσεβής και φιλάνθρωπος, παρ’ όλα αυτά αλύτρωτος. Ρώτησε, λοιπόν, τον Χριστό πώς θα κληρονομήσει την βασιλεία των Ουρανών. Ο πλούσιος της παραβολής αυτής εμείς είμαστε! Θεωρούμε ότι είμαστε καλοί άνθρωποι, ότι κάνουμε το καλό, ότι πιστεύουμε στον Θεό κ.λπ., αλλά παραμένουμε αλύτρωτοι. Χωρίς «υπαρξιακή» λύτρωση. Γι’ αυτό η σημερινή παραβολή μας αφορά τραγικά. Γιατί είμαστε ακριβώς στο σημείο εκείνο για το οποίο ο Χριστός είπε: «Χρειάζεται να κάνεις κάτι ακόμα!» Είναι ακριβώς η περίπτωση μας! «Άφησε τα όλα, μοίρασε ό,τι έχεις, και ακολούθησέ με! Τότε θα έχεις θησαυρό στον ουρανό!» Και εκείνος «εγένετο περίλυπος» γιατί ήταν «πλούσιος σφόδρα». Καθώς τον είδε λυπημένο ο Χριστός, είπε: «Κρίμα, είναι πολύ δύσκολο να μπει πλούσιος στον παράδεισο. Είναι ευκολότερο να περάσει καραβόσχοινο από τρύπα βελόνας!» Όσο πιο πολλά νομίζει κανείς ότι έχει, τόσο πιο δύσκολα τα αφήνει! Ζητήστε από έναν πλούσιο να αφήσει τα χρήματα του, από έναν διανοούμενο να αφήσει τις απόψεις του, ή από έναν δαιμονισμένο τα δαιμόνια του! Κανείς δεν θέλει να αφήσει ό,τι έχει, ούτε καν τις συνήθειές του. Λέμε λέμε, φιλοσοφούμε, αναζητάμε το μυστικό που δεν μας έχει αποκαλυφθεί και νομίζουμε πως θα μας βοηθούσε πνευματικά! Όλοι εδώ γνωρίζουμε πράγματα, έχουμε έρθει σε επαφή με ιδέες, όμως δεν έχουμε απαντήσει μέσα μας το ερώτημα -αν υποτεθεί ότι υπάρχει- το οποίο θα μας άλλαζε και θα μας περνούσε «απέναντι». Λοιπόν: ο λόγος που δεν περνάμε απέναντι είναι γιατί είμαστε υποκριτές, πονηροί και ψεύτες! Είναι τεράστια η ανοχή του Θεού προς εμάς! Όπως και των απεσταλμένων και των αγγέλων του. Η ανθρωπότητα όμως παραμένει το ίδιο υποκριτική και ψεύτικη. Και καθόλου αποφασισμένη να πάει προς τον Θεό! Γιατί τον Θεό μπορεί ο άνθρωπος να τον επικαλείται όταν φοβάται -είτε λόγω των προβλημάτων του επίγειου βίου του, είτε λόγω του μεταφυσικού φόβου- καθόλου όμως δεν θέλει τον Θεό. Γιατί αν τον ήθελε, θα τον είχε! Αυτό που θέλω να πω είναι να μην έχουμε αυταπάτες ότι είμαστε καλύτεροι από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο με τον πλούσιο -τον «καλό», αφού ο άλλος, ο άφρων, ήταν εντελώς εξαχρειωμένος, δεν είχε μέσα του καμιά συμπόνια. Σ’ αυτόν αντιστοιχούν οι συνειδήσεις που ενδιαφέρονται για την προσωπική τους ευημερία χωρίς να νοιάζονται καθόλου για τους άλλους. Μέχρι τουλάχιστον την στιγμή που θ’ ακούσουν την φωνή του Θεού: «Απόψε πεθαίνεις!» Ούτε όμως οι δικές μας καλοσύνες φτάνουν για να κερδίσουμε την Ουράνια Βασιλεία, αφού χρειάζεται να κάνουμε «κάτι ακόμα»! Ο Χριστός μάς θέτει άμεσα μπροστά στην μεγάλη μας έλλειψη. Το Ευαγγέλιο είναι συνταρακτικά λιτό στην περιγραφή του διαλόγου του Χριστού με τον πλούσιο. Είναι συνταρακτικός ο τρόπος που μιλά ο Χριστός, δείχνοντας την τραγική θέση του ανθρώπου! Αλλά και όλη την θεϊκή απλότητα και ανατροπή. Να καταλάβουμε ότι ο Χριστός δεν είναι ένας ακόμη ιδρυτής θρησκείας, ένας φιλόσοφος, ένας προφήτης ή απλώς ένα φωτισμένο ον ή οτιδήποτε άλλο περιεχόμενο δίνουμε στον Υιό του Θεού, τον Θείο Λόγο. Να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός εισήλθε με καινοφανή τρόπο στην ιστορία του κόσμου με την ενσάρκωση του Χριστού. Εισήλθε μέσα στην ιστορία του κόσμου και την άλλαξε! Ο Χριστός έφερε την απόλυτη ανατροπή, αφού έφερε το απόλυτο μέγεθος του Πατέρα του, τον οποίο συνεχώς ομολογούσε και ομολογεί! «Όσοι με αγαπήσετε, θα σας πάω στον Πατέρα μου! Όπου πάω, θα σας πάρω μαζί μου! Θα είμαι μαζί σας έως συντέλειας του κόσμου. Ενωθείτε μαζί μου, και εγώ θα σας ενώσω με τον Πατέρα μου!» Ποιος είναι αυτός ο Πατέρας; «Ουδείς τον Θεόν εώρακε πώποτε!»Δεν μπορούμε να πούμε τίποτα για τον Πατέρα. Μπορούμε να τον γνωρίσουμε μόνο μέσα από τον Υιό του. Και ο Χριστός είπε: «Ο Θεός αγάπη εστί!» Μας έδωσε την κατεύθυνση, να τον αντιληφθούμε μέσα από την ποιότητα της αγάπης. Βέβαια, ο άνθρωπος την αγάπη την αντιλαμβάνεται συναισθηματικά, και γι’ αυτό την περιορίζει σε «ολίγους», στα προσφιλή του πρόσωπα. Δεν νιώθει την εσχατολογική αγάπη που ζήτησε ο Χριστός, την αγάπη δηλαδή προς όλα τα όντα μέσα από την επίγνωση ότι είμαστε μαζί και ότι με την αγιοπνευματική χάρη μπορούμε να τα συνέχουμε μέσα στην αγάπη μας ώστε να σωθούν. Αυτή την αγάπη μας ζήτησε ο Χριστός. Να λειτουργείται στην ψυχή μας το μυστήριο της ενότητας, όπως στις ψυχές των αγίων, οι οποίοι μαρτυρούν την ανάσταση του Χριστού και την Ζώσα Παρουσία του στην Γη. Να μπορέσουμε, δηλαδή, να αγαπήσουμε με την χάρη του Θεού, αφού το εγώ δεν μπορεί να αγαπήσει! Από μόνο του το εγώ είναι διαχωριστικό σημείο. Και περιβάλλεται από άλλα εγώ που έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα! Γι’ αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να ενωθούμε με τα εγώ μας! Τα συναισθήματα μας πάλι είναι ευμετάβλητα, υποκείμενα στις περιστάσεις. Αν ο άλλος μας είναι αρεστός, τον αγαπάμε, εάν μας ενοχλήσει, τον αντιπαθούμε κ.λπ. Δεν είναι καθόλου αυτή η αγάπη που μας ζήτησε ο Χριστός! Όταν ο Χριστός μιλάει για αγάπη, μιλάει για το μυστήριο της ενότητας. Θα μπορούσαμε να μη συναναστρεφόμαστε εξωτερικά ο ένας τον άλλον, αλλά μέσα μας να κρατάμε ατραυμάτιστη την εικόνα του ανθρώπου. Αγάπη σημαίνει να μη βλέπουμε τον άνθρωπο ένοχο! Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, όπως είπαμε την περασμένη φορά, όσο τον κοιτάζουμε με τον τρόπο που τον κοιτάζουμε! «Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ, Κεμάλ…» Αιώνες τώρα δεν αλλάζει! Ο μόνος τρόπος για να αλλάξει, είναι να τον κοιτάξουμε μέσα από τα μάτια του Χριστού! Να επιτρέψουμε στον Χριστό να λειτουργηθεί μέσα μας με τέτοιο τρόπο ώστε να κοιτάξει τον κόσμο με τα μάτια μας! Και τότε εκείνος, ο ΑΘΩΟΣ, ο μόνος αθώος, να μπορέσει να αθωώσει αυτό το πλάσμα το οποίο ζει με τόσο άγριο τρόπο την διττότητα. Και ενώ είναι φτιαγμένο από τον Θεό για να μπορεί να συντάσσεται με την δύναμη του και να είναι νικητής, σύρεται από τον σατανά, το αντίλογο πνεύμα, το «κακό» - άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα- και πράττει έργα μακράν αυτού που μας ζήτησε ο Χριστός. Ο Χριστός δεν ήρθε στην Γη για να επιβάλει ένα ηθικό σύστημα κανόνων -όπως το κατανόησαν οι «Βατικάνειοι» και οι Προτεστάντες- οι οποίοι εκκοσμίκευσαν στην αντίληψή τους τον Χριστό, αφού αποκόπηκαν από την Ζώσα χάρη των Μυστηρίων. Ο Χριστός δεν μίλησε για καμιά «ηθική», αφού δεν υπάρχει ηθική άλλη από την αγάπη! Αυτή η αγάπη δεν έχει όρια, ούτε εξαίρεση, ούτε τα προσκόμματα που ο άνθρωπος βάζει για να την ζει περιορισμένα και υποκριτικά, δηλαδή ανύπαρκτα! Γι’ αυτό βλέπουμε ότι όσο λιγότερο ζει κανείς την Ζώσα Ζωή, το βάθος και την μεγαλοσύνη της αγάπης, τόσο περισσότερο ηθικολογεί, είναι πουριτανός, είναι άτεγκτος ως προς την «τάξη» των πραγμάτων που φαντάζεται, θεωρώντας πως με εξωτερικούς τρόπους θα έρθει η δικαιοσύνη στην Γη. Ο άνθρωπος μπορεί να συμμορφώνεται με τον φόβο και την βία σε κανόνες, αλλά αυτό καθόλου δεν τον αλλάζει εσωτερικά. Εκείνο που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, είναι μόνον η ανατροπή που μας ζήτησε ο Χριστός. Και η ανατροπή αυτή είναι να σταματήσει να βλέπει τον κόσμο όπως τον βλέπει! Μέσα δηλαδή από το πρίσμα της διττότητας, και περιχαρακωμένος στο εγώ του! Αυτό που ζητά ο Χριστός είναι απόλυτο μέγεθος πραγμάτων. «Άφησε τα όλα και ακολούθησε με! Μοίρασε τα όλα στους φτωχούς!» Ας μην έχουμε την αυταπάτη ότι ο Ραφαήλ μας ζητάει κάτι λιγότερο. Όσο δεν το κάνουμε, δεν πρόκειται ποτέ να έρθουμε σε επαφή μαζί του, ούτε να ζήσουμε Ζώσα Ζωή. Θα είμαστε μέσα στα μικρά μας μεγέθη, με τις μικρές μας εξάρσεις, τις μικρές μας καλοσύνες, εξυπνάδες, φιλανθρωπίες όπως του πλουσίου της παραβολής. «Μα τα κάνω όλα! Τηρώ τον νόμο εκ νεότητος…»
«Γνωρίζεις τις εντολές», του απάντησε ο Χριστός: «Μη μοιχεύσεις, μη φονεύσεις, μη κλέψεις, μη ψευδομαρτυρήσεις. Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου. Ένα ακόμα σου λείπει: πούλησε τα όλα και δώσε τα στους φτωχούς και ακολούθησε με!» Η απόλυτη αυτή κλήση μας φέρνει μπροστά στην άβυσσο της απιστίας μας. Κανείς δεν τολμά να το κάνει αυτό! Αν τολμήσεις όμως να το κάνεις, θα βρεθείς σε άλλο τοπίο από εκείνο που είσαι τώρα. Θα εισέλθεις στην Χριστότητα, μέσα από την οποία η όραση του κόσμου είναι εντελώς διαφορετική, αφού η χάρις σου δίνει πλέον την δύναμη να συλλειτουργείς, να συμμετέχεις, να θεραπεύεις και να αποκαθιστάς τα ανθρώπινα δρώμενα. Όσο είμαστε «έξω» από τον Θεό, απευθυνόμαστε σε εκείνον μόνο για βοήθεια θεωρώντας τον στην πραγματικότητα υπηρέτη μας: για να μας διώχνει τους φόβους μας, να μας προστατεύει από τις συνέπειες των πράξεων μας, και στο τέλος να μας σώσει επειδή κατά βάθος είμαστε καλά παιδιά! Η αλήθεια όμως είναι πολύ μακριά από αυτό που φαντάζεται ο άνθρωπος. Φυσικά και μπορεί ο Θεός να δώσει χάρη και να σωθούμε όλοι! Αλλά ο Χριστός μίλησε πολύ αυστηρά στον άνθρωπο όσον αφορά την πνευματική του τύχη. Και ο Ραφαήλ εξ ίσου αυστηρός είναι. Στην πραγματικότητα οι νόμοι είναι νόμοι! Κάποια στιγμή, την φοβερή στιγμή που θα ακούσουμε την φωνή του Θεού «απόψε είναι το τέλος!» καθένας θα βρεθεί μπροστά στα πεπραγμένα του. Εγώ θα μιλήσω για κάτι που είναι μπρος στα μάτια μας. Δεν χρειάζεται να πάμε στην εποχή του Χριστού για να δούμε πώς έζησε. Ας γυρίσουμε να δούμε πώς ζει αυτό το ευλογημένο ον ανάμεσά μας! Αν το λέω αυτό είναι γιατί έτσι θα δούμε όλη μας την υποκρισία, την τρομακτική, τεράστια υποκρισία μας! Κανείς δεν ζει όπως ζει εκείνος! Κανείς δεν έκανε την απόλυτη κίνηση τού να τα αφήσει ΟΛΑ για τον Θεό! Εκείνος το έκανε! Και το έκανε όντας σχεδόν παιδί, σε πάρα πολύ νεαρή ηλικία! Θα πείτε ότι γεννήθηκε έτσι, ήταν η αποστολή του αυτή κ.λπ. Φυσικά και ισχύει αυτό. Όμως ό,τι έκανε καλούμαστε να το κάνουμε κι εμείς! Εκείνος το έκανε πολύ ευκολότερο σε εμάς! Όπως και ο Χριστός το έκανε ευκολότερο στην ανθρωπότητα! Και τώρα, αυτή την ιστορική στιγμή που υπάρχει ανάμεσα μας ένα τέτοιο απόλυτο μέγεθος, το ίδιο πράγμα μάς δείχνει και με τον ίδιο τρόπο. Για να δούμε πως είναι δυνατόν, πως μπορεί να γίνει, πως κάποιος μπορεί να το κάνει! Θυμάμαι τι εντύπωση μου έκανε όταν άνθρωποι από το Τάγμα που ήρθαν σε επαφή μαζί του προσπέρασαν εντελώς -δεν το είδαν καν- πως είναι ακτήμων και ανάργυρος! Το ότι στην πραγματικότητα δεν ζει με τους όρους αυτού του κόσμου, ούτε ο κόσμος αυτός έχει εξουσία επάνω του! Δεν έχει σημεία θανάτου! Δεν τον ορίζει ούτε τον ελέγχει αυτός ο κόσμος από πουθενά! Μα από πουθενά! Όσοι είμαστε κοντά του γνωρίζουμε πόσο αδίστακτο για το καλό ον είναι! Πραγματικά δεν έχει εξουσία ο σατανάς πάνω του. Ούτε ο κόσμος αποφασίζει γι’ αυτόν! Εμφανίζει δηλαδή το μέγεθος του Θεού σε τέτοια κλίμακα που θα έπρεπε να είμαστε συνταραγμένοι όλοι. Όμως όχι μόνον δεν είμαστε, αλλά η υποκρισία περισσεύει. «Τον αγαπάμε» λέμε. Μακάρι να τον αγαπάμε. Και δεν αμφισβητώ ότι συναισθηματικά καθένας τον αγαπάει με τον τρόπο του. Αλλά, «ου πας ο λέγων με Κύριε, Κύριε αλλά ο ποιών το θέλημα μου!» Και ας αφήσουμε αυτό που εκείνος είναι, αφού πολλοί δεν αντέχουν να αντικρίσουν και να αποδεχτούν την πνευματική του ταυτότητα. Ας γυρίσουμε όμως να δούμε τι πράττει! Όπως μη χριστιανοί αναγνωρίζουν την ηθική υπεροχή του Χριστού ενώπιον άλλων θρησκειών. Ας γυρίσουμε να δούμε αν στον τρόπο που ζει υπάρχει κάτι που να μας αφορά. Οι λέξεις εξ άλλου δεν έχουν νόημα! Τις έχουμε τόσο ευτελίσει γι’ αυτό και δεν μας πιάνουν, έχουμε ανοσία! Ό,τι και να πούμε, είμαστε στο ίδιο σημείο. Στο Τάγμα ακούσαμε λαμπρές ιδέες! Στην πραγματικότητα όμως ο Ναός εκεί ήταν κλειστός, και άνοιγε μόνο για τα όντα που συνηχούσαν με τις δονήσεις του. Εκτός του Ναού δεν ήταν παρά μία ακόμα ανθρώπινη ιστορία παθών και λαθών, αφού άνθρωποι αλύτρωτοι απλώς προέτασσαν το εγώ τους. Αυτό που κάνει δηλαδή όλη η ανθρωπότητα. Η διαφορά με την Εκκλησία είναι ότι εκεί υπάρχει η Ζώσα παρουσία του Θεού, παρ’ όλα τα ανθρώπινα λάθη και τις αδυναμίες! Ενώ το Τάγμα -το ιερό έργο του οποίου οικειοποιήθηκαν όντα που οι συνειδήσεις τους δεν αντιστοιχούν σε αυτό, καθώς αυτό προέρχεται από την καρδιά του Χριστού, την θήλεια πνευματική γραμμή– έχει την ιδιαιτερότητα να ενεργοποιείται όπου και όταν υπάρχουν τα όντα από τα οποία προέρχεται. Όπως λοιπόν και στην Εκκλησία περισσεύει η υποκρισία των «πιστών», το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο Τάγμα. Μιλούσαν για μεγάλες ιδέες, ενώ οι άνθρωποι ήταν παντελώς ανίκανοι να τις υπερασπιστούν καρδιακά. Ιδέες χωρίς καρδιά δεν έχουν καμία αξία! Από ιδέες έχει χορτάσει η ανθρωπότητα. Στις μέρες μας μάλιστα είναι καταιγιστική η πληροφορία μέσω του διαδικτύου! Τρέχει με ρυθμούς που δεν μπορούμε καν να παρακολουθήσουμε. Παρ’ όλα αυτά ο άνθρωπος του 21ου αιώνα παραμένει νήπιο στην πνευματική του κατάσταση, αγέννητος εν πνεύματι, ένα υπό συνθήκη ον το οποίο ζει για όσο φέρει την ζωή, με παντελώς αβέβαιη πνευματική τύχη. Ουσιαστικά, είναι ζωντανός νεκρός! Το είπε ο Χριστός, και το είπε απόλυτα! Σαν να μην το ακούσαμε ποτέ, σαν να μην ειπώθηκε ποτέ! Σαν να μην το άκουσε ποτέ η ανθρωπότητα. Αν το είχε ακούσει δεν θα είχε δεύτερο λόγο πάνω στον λόγο του Χριστού! Προς τί! Τα πράγματα είναι απόλυτα! Ο Χριστός είπε: «Άφησε τα όλα και ακολούθησέ με!» Τότε μόνο θα έχουμε θησαυρό στον ουρανό! Μπορούμε να τοποθετηθούμε προσωπικά και όχι αφηρημένα ή φιλοσοφικά μπροστά στον λόγο του αυτό; Τι θα του απαντούσαμε αν ήταν μπροστά μας; Γιατί μπροστά μας είναι! Κάθε στιγμή είναι μπροστά μας! Πώς τοποθετούμαστε απέναντι σ’ αυτή την απόλυτη κλήση τού «Άφησέ τα όλα και ακολούθησε με»; Πώς κατανοούμε την σχέση μας μαζί του, όταν σ’ αυτό που μας ζητά αντιπαραθέτουμε τον φόβο, την απιστία, και καθόλου την βεβαιότητα πως αν κάνουμε εσωτερικά την κίνηση αυτή, θα μας περιβάλει με όλη την δύναμη και την ευλογία του! Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε για το τι θα συμβεί αν τα αφήσουμε όλα και τον ακολουθήσουμε! Εδώ δεν φοβόμαστε να ζούμε έτσι όπως ζούμε, εν σκιά θανάτου! Πραγματικά από το έλεος του Θεού ζούμε με τόσες παραβάσεις. Και αφού δεν φοβόμαστε να ζούμε με τόση υποκρισία και ασέβεια, με τόση έλλειψη σοβαρότητας απέναντι στην ίδια μας την ζωή, την ίδια μας την ψυχή, φοβόμαστε τι θα γίνει αν τα αφήσουμε όλα και ακολουθήσουμε τον Χριστό; Και δεν εννοώ να ακολουθήσουμε έναν άνθρωπο ή έναν γκουρού! Εξ άλλου ο ο Ραφαήλ σε στρέφει στον εαυτό σου, όπως κάθε άγια δύναμη. Άρα, μια που η παραβολή η σημερινή μάς φέρνει μπροστά σ’ αυτό το τεράστιο θέμα, ας μείνουμε λίγο σ’ αυτό. Δεν είναι τυχαίο. Να σκεφτούμε πώς είναι δυνατόν να είμαστε τόσο υποκριτές! Γνωρίζουμε πως οι ιδρυτές του Τάγματος ήταν εξίσου ακτήμονες. Ο Δημήτριος Σεμελάς έζησε ανατρεπτικά στην Γη, με τον τρόπο που ζουν όλα τα ευλογημένα όντα. Κανείς εντούτοις από τους μαθητές του δεν ακολούθησε τον βίο του! Ασχολήθηκαν με το φιλοσοφικό του έργο αλλά δεν έζησαν όπως εκείνος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η Μαρία Ντυπρέ είχε προτείνει (στις αρχές του 20ου αιώνα!) να δίνεται το επίθετο της μητέρας στο παιδί ώστε να λήξει η πατριαρχία -αφού το παιδί στην μητέρα ανήκει- ουδείς στο Τάγμα το έκανε! Θα έληγε όμως έτσι η επιβολή του άντρα πάνω στο θήλυ. Και δεν αναφέρομαι στην κοινωνική αλλά στην πνευματική διάσταση των πραγμάτων. Στην πατριαρχία υποτιμάται το θήλυ ως πνευματική δύναμη, δηλαδή η ίδια η αγάπη που ο Θεός θέλει να εκφράζει η γυναίκα. Εξάλλου, επειδή εκείνη δεν την εκφράζει, γι’ αυτό και εξέπεσε, και γι’ αυτό της επιβλήθηκε ο άντρας και έγινε θύμα εκμετάλλευσης. Στις μητριαρχικές κοινωνίες -όπως στην Κρήτη και σε πολλά χωριά της Ελλάδας- μέχρι σήμερα λένε «είναι της τάδε ο γιος» και όχι «του τάδε». Εντοπίζουν το παιδί στην μητέρα. Γιατί όντως το παιδί ανήκει στην μητέρα! Πολλά λόγια και μαγκιές χωρίς αντίκρισμα. Ουδείς το έκανε! Κοινωνίες πάντως που δεν σέβονται την γυναίκα, δηλαδή την Παναγία, είναι καταδικασμένες. Στο Τάγμα εξάλλου χτυπήθηκε η αγάπη στο πρόσωπο του θήλεος. Ο πολιτισμός του αληθινού άντρα φαίνεται από το πόσο μπορεί να σεβαστεί το θήλυ, όχι μόνο στο πρόσωπο της γυναίκας του αλλά στο πρόσωπο κάθε γυναίκας. Η γυναίκα προτυπώνει στην Γη την Παναγία! Θα μου πείτε ότι η γυναίκα δεν ζει ως Παναγία. Αν ο άντρας ήταν Χριστός και η γυναίκα θα ήταν Παναγία! Αν η γυναίκα ήταν Παναγία και ο άντρας θα ήταν Χριστός! Είναι συνυπεύθυνοι για την κατάπτωσή τους. Κάποτε θα πρέπει να σταματήσει αυτό. Πάντως διερωτάται κανείς πώς η γυναίκα η οποία φέρνει την ζωή δεν προστατεύεται όπως θα έπρεπε από την άρρενα αρχή. Ο άντρας τιμά την φύση του όταν τιμά την γυναίκα! Ανεξαρτήτως αν εκείνη τιμά τον εαυτό της. Και μόνον επειδή γεννά την ζωή! Μεγάλες ιδέες, λοιπόν, έχουν διατυπωθεί στην ανθρωπότητα, ο άνθρωπος όμως παραμένει το ίδιο ασυνείδητος, υποκριτής, και δέσμιος συμβατικοτήτων. Όταν έρθει η ώρα να κάνει πράξη τις θεωρίες του, τις ξεχνά! Δεν έχουμε την τόλμη να κάνουμε πολύ λιγότερα από αυτά που ζήτησε ο Χριστός! Τουλάχιστον να ομολογήσουμε ότι είμαστε υποκριτές, και να μη θεωρούμε καθόλου ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους ανθρώπους! Να δούμε πως είμαστε πάρα πολύ μακριά από αυτό που μας ζήτησε ο Χριστός. Είμαστε πάρα πολύ μακριά από την αγάπη, από αυτή την ανατρεπτική οπτική της Χριστικής όρασης, της μόνης που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο! Γι’ αυτό να σταματήσουμε την υποκριτική μας στάση ως προς το ποιοι είναι οι «κακοί» της ιστορίας. Αφού όλοι, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, είμαστε συνυπεύθυνοι για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. «Λυπούμαστε» τόσο πολύ τα θύματα των «κακών»! Τι υποκρισία! Και τι κάνουμε γι’ αυτό; Αν τους λυπόμασταν πραγματικά, θα κάναμε άλλες κινήσεις. Από τους καναπέδες δεν γίνονται φιλανθρωπίες! Ας σταματήσουμε, λοιπόν, την υποκρισία, και ας τολμήσουμε να πράξουμε κάτι, έστω ελάχιστο. Έχοντας όμως αυτογνωσία και ομολογώντας την υποκρισία μας, και το ότι δεν μας φταίει κανείς, ούτε η κακή κοινωνία, το κακό σύστημα ή οι δαίμονες, αλλά εμείς που τους προσεταιριζόμαστε και δεν χρησιμοποιούμε την δύναμη που μας έδωσε ο Θεός και με την οποία έχουμε γεννηθεί! Όμως ούτε την πιστεύουμε καν! Άρα ούτε σε Χριστό πιστεύεις, ούτε σε Θεό, ούτε πουθενά, αν δεν πιστεύεις πως αν τα αφήσεις όλα -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για σένα- και τον ακολουθήσεις, εκείνος θα σου δώσει δύναμη, ασφάλεια, εξουσία να αλλάξεις τα πράγματα για τα οποία τόσο όλοι κοπτόμεθα. «Έλα να τα αλλάξουμε όλα!» μας λέει ο Χριστός «Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!» Και εμείς του λέμε όχι. «Θέλω να ζω όπως ζω, με τους εθισμούς μου, στο ημίφως…» Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα! Αυτή είναι η κατάσταση μας. Τουλάχιστον όμως να μην είμαστε υποκριτές, σαν τους κομμουνιστές που θέλουν την κοινωνική δικαιοσύνη και το μοίρασμα των αγαθών, αλλά χωρίς να ζημιωθούν προσωπικά σε τίποτα! Όταν κατά την ρώσικη επανάσταση ήρθε η ώρα να μοιράσουν τα αγαθά, κόπηκε σε όλους η χαρά! Μόνο οι φτωχοί χάρηκαν στην αρχή, όταν έκαναν γιουρούσι στα παλάτια των βασιλιάδων! Μετά όμως λυπήθηκαν, γιατί η ισότητα και η κοινοκτημοσύνη είναι ιστορίες που πάνε μακριά, και ο άνθρωπος δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να μοιράζεται τα αγαθά του! Ο κομμουνισμός εξάλλου δεν είναι παρά η χριστιανική ηθική. Πάντως η αλήθεια είναι όντως πως ούτε με το καλό ούτε με το κακό αποδεχόμαστε να μοιραστούμε τα αγαθά μας! Απλώς είμαστε υποκριτές -κομμουνιστές και χριστιανοί. Αν οι κομμουνιστές ήταν κομμουνιστές και οι χριστιανοί, χριστιανοί, θα ζούσαμε στον πιο ευτυχισμένο πλανήτη του σύμπαντος! Θα ζούσαμε παράδεισο. Ούτε αριστεροί είμαστε, ούτε χριστιανοί. Τίποτα δεν είμαστε! Είμαστε υποκριτές, είμαστε νεκροζώντανοι, είμαστε αυτό που περιγράφει η σημερινή παραβολή. Και ή θα αποφασίσουμε να τα αφήσουμε όλα και να τον ακολουθήσουμε, ή θα συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούμε τώρα, βλέποντας γύρω μας αρρώστια και θάνατο. Μια ανθρωπότητα δέσμια της φθοράς! Ας σκεφτούμε πάνω στην πρόσφατη καταστροφή που υπέστη η καρδιά της Αμερικής, το Μανχάταν, από τον πρόσφατο τυφώνα. Πάνω από 8.000.000 άνθρωποι έμειναν χωρίς ηλεκτρικό! Μια Ελλάδα σχεδόν! Το πληθυσμιακό αντίστοιχο της Ελλάδας -που έχουν εκμεταλλευτεί και βιάσει με πολλαπλούς τρόπους- έζησε τον τρόμο της αγριεμένης φύσης. Οι μαγκιές της τεχνολογίας τους έγιναν καπνός! Βλέπει κανείς την θνητότητα και την ματαιότητα της σύγχρονης Βαβέλ! Δεν μας έδειξαν την έκταση της καταστροφής που υπέστησαν για να μη δούμε την ταπείνωση τους! Μας την κρύβουν. Την Νέμεση απέναντι στην Ύβρη τους! Κοινωνία υβριστική η Αμερική, σύγχρονη Βαβέλ. Δεν είναι τυχαίο που τα κτίσματα της είναι τόσο ασεβή, τόσο εκτός της ανθρώπινης κλίμακας! Γι’ αυτό και δεν κατοικούν μέσα σ’ αυτά ευτυχισμένοι άνθρωποι. Η κλίμακα είναι υβριστική, προσβάλλει την ψυχή του ανθρώπου. Η τεχνολογία τους όμως δεν τους έσωσε από την καταστροφική δύναμη του τυφώνα! Και καθόσον γνωρίζουμε από τον Ραφαήλ ήταν μόνον η αρχή! Μια προειδοποίηση γι’ αυτό που θα υποστεί η υβριστική ανθρωπότητα. Αρνούμαστε όμως να δούμε πως όλα σχετίζονται. «Ο τυφώνας είναι μετεωρολογικό φαινόμενο! Οι σεισμοί συμβαίνουν, γιατί μετακινούνται οι πλάκες της Γης!» Οι πλάκες μετακινούνται αλλά δεν ξέρουμε τί τις κουνάει! Ή τί προκαλεί τα ακραία μετεωρολογικά φαινόμενα. Οτιδήποτε απειλητικό για την ζωή του ανθρώπου στην Γη το κινεί η ίδια του η συνείδηση! Εάν η συνείδηση μας βρισκόταν στην Χριστότητα, όχι μόνον δεν θα συνέβαιναν τέτοια φαινόμενα αλλά δεν θα υπήρχε καν η Γη μ’ αυτό τον τρόπο. Ενεργειακά θα ήταν σε άλλη δόνηση ζωής! Και δεν θα συνέβαιναν γεγονότα που να απειλούν τον άνθρωπο, καθ’ ο εικόνα και ομοίωση Θεού. Αυτά συμβαίνουν όταν κινητοποιούνται οι τιμωροί νόμοι, όταν «αμολιούνται τα σκυλιά του σύμπαντος». Όλο το ζήτημα είναι να μην ξαμοληθούν τα σκυλιά! Όσο τα κρατούν δεμένα οι άγιοι, οι άγγελοι, το έλεος του Θεού, όλα καλά! Αν όμως ενεργοποιηθούν οι νόμοι, θα πληρώσουμε για όσα προκαλούμε! Αγνοούμε το τί παίζεται, καθώς και το τί θα γίνει αν εγερθεί το «θηρίο» που είναι δικό μας δημιούργημα -και όχι του Θεού ή δυνάμεων ανεξάρτητων από μας. Ο Θεός έχει υπογράψει την ευτυχία και την αθανασία του ανθρώπου. Όλα τα άλλα είναι δικά μας έργα –των προηγούμενων, των παρόντων και των μελλοντικών ανθρώπων. Η ανθρωπότητα είναι ένα πράγμα. Υφιστάμεθα τις συνέπειες συλλογικά και ατομικά. Όσο δεν αποφασίζουμε ως Πρόσωπα, ως μελισμός του Θείου Λόγου που είμαστε, να αντιδράσουμε και να σταματήσουμε την ψευδαίσθηση, το Matrix, όσο δεν αποφασίζουμε να δούμε τον κόσμο με τα μάτια του Χριστού, αυτός ο κόσμος δεν θα έχει καλό τέλος για μας. Θα υφιστάμεθα τις συνέπειες. Και αν δεν έχουμε την τόλμη εδώ και τώρα να τα αφήσουμε όλα για τον Χριστό, και να αντιμετωπίσουμε τους πιο βαθείς μας φόβους με την βεβαιότητα πως ο εκείνος θα μας βοηθήσει, τότε πού πάμε; Και τι θα κάνουμε με τους φόβους μας; Πάλι στον Θεό ψευτοκλαίμε για βοήθεια προσμένοντας κάποια εξαίρεση, μπας και την γλυτώσουμε, μπας και δεν πεθάνουμε! Δεν θέλουμε όμως και να αντιμετωπίσουμε την ευθύνη του αιτήματός μας! Μπορούμε να πούμε τρεις λόγους για τους οποίους θα θέλαμε να μας χαριστεί η Αειζωία; Αυτή η ζωή θα τελειώσει! «Κόσμε και ποιος σε κέρδισε και ποιος θα σε κερδίσει, ψεύτη κόσμε!» Κανείς δεν έπιασε την ζωή από τα κέρατα! Όταν φτάνουμε στο μη περαιτέρω, όταν αρχίζουν οι απώλειες, πεθαίνουν προσφιλείς άνθρωποι κ.λπ., όταν αρχίζει η τραγωδία να μας χτυπά προσωπικά, τότε το τοπίο αλλάζει! Εκεί ο άνθρωπος έχει δύο επιλογές -αφού μέχρι τέλους είμαστε ελεύθεροι: ή να συνεχίσει την ύβρη του απέναντι στον Θεό, ή να πάρει τις καθοριστικές του αποφάσεις! Τουλάχιστον ας μην είμαστε υποκριτές. Στην ομολογία βρίσκεται η λύση του δράματος. Την περασμένη φορά μιλήσαμε για τον νόμο της Δεκάτης. Ο Θεός σου λέει κράτα τα εννέα και δώσε το ένα. Αλλά και αυτό μας φαίνεται πολύ βαρύ. Ο άγγελος ανάμεσά μας τα δίνει όλα! Ο Χριστός τα έδωσε όλα! Ο Χριστός κάθε φορά τα δίνει όλα! Εμείς δεν δίνουμε το 1 στα 10! Υπάρχει ανάμεσα μας κάποιος που δίνει και τα 10! Εγώ την «κάτω Αθήνα» την είδα μαζί του! Περπατήσαμε στους δρόμους που εκπορνεύονται άνθρωποι, τρυπιούνται με ενέσεις κ.λπ. Πόσοι δεν είχαν σκανδαλιστεί γιατί πήγαινε στα πορνεία και στήριζε τον κόσμο εκεί! Γιατί μπαινόβγαινε στην «κάτω Αθήνα»! Δεν άφησε τόπο και σημείο που να πονάει ο άνθρωπος και να μην περάσει από κει! Κάποιοι σοκαρίστηκαν, όπως εκείνοι που έλεγαν του Χριστού τότε γιατί έκανε το θαύμα Σάββατο! Αντί να μείνουν στο θαύμα! Γιατί; Επειδή δεν χωράει στην υποκρισία μας τέτοιο μέγεθος! Κάποιος να κάνει αυτό που εμείς δεν τολμάμε! Να μπεις σε πορνείο χωρίς την πρόθεση να χρησιμοποιήσεις τους ανθρώπους που είναι εκεί, αλλά για να τους κρατήσεις συντροφιά, να τους δώσεις χρήματα, να τους ξεκουράσεις, ή να πιεις ένα καφέ μαζί τους επιστρέφοντας τους την αξιοπρέπειά τους! Αυτά τα εξωφρενικά πράγματα που έχει κάνει, τις πρωτοφανείς ανατροπές, ποιός τις είδε, ποιόν άλλαξαν; Μας αφήνουν αδιάφορους! Άνθρωποι που ξέρουν ΠΩΣ ΖΕΙ ψάχνουν ακόμα ιδεολογίες για να στηρίξουν την ζωή τους! Δεν βλέπουν την Ζώσα Παρουσία, το ζωντανό παράδειγμα, από την τόση υποκρισία τους! Δεν αντέχουν να δουν την αλήθεια, γιατί ζουν σε ψέμα. Δεν αντέχουν να δουν ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ! Και είναι αληθινός! Την αλήθεια πράττει. Εμείς σοκαριζόμαστε όταν απλώς επαναλαμβάνει αυτά που διαβάζει στα μυαλά μας! «Πάλι για το σεξ μιλάει!» Μα αφού αυτό βλέπει μες στα μυαλά μας γι’ αυτό μιλάει! Για τί θα θέλατε να μας μιλήσει, για την Δευτέρα Παρουσία; Και γι’ αυτήν έχει μιλήσει, αλλά ποιος νοιάζεται; Εγώ που τόσα χρόνια καταγράφω τον λόγο του Ραφαήλ, σας διαβεβαιώνω πως δεν έχει μείνει τίποτα αναπάντητο! Τουλάχιστον από όταν συναντηθήκαμε στην Γη, υπέβαλα όλα τα ερωτήματα τα οποία θα ρωτούσε κάθε καλοπροαίρετο και έντιμο ον στην Γη. Είναι καταγεγραμμένες οι απαντήσεις του Ραφαήλ. Τεράστιες απαντήσεις. Τον έχω ρωτήσει για τα πάντα. Και ποιός ενδιαφέρεται; Δυο χιλιάδες βιβλία! Σοκάρονται γιατί μιλάει για το σεξ -δείχνοντας την κατάπτωση του ανθρώπου-, και θα ήθελαν «σοβαρότερα» θέματα! Σας θυμίζω πως τα «σοβαρά» έχουν ειπωθεί από χρόνια, και διαρκώς λέγονται. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω! Και όσοι άκουσαν «τα σοβαρά» όλα αυτά τα χρόνια, τί τα έκαναν; Πώς ασχολήθηκαν με αυτά, ή τί λόγο έχουν να πουν μπροστά σε αυτά; Τί έπραξαν από αυτά; Και τους σοκάρει που γίνεται καθρέφτης για να βλέπουμε τα μούτρα μας, την υποκρισία μας; Άλλοι σοκαρίστηκαν γιατί τα βάζει με τον γάμο. Με ποιο γάμο τα βάζει; Είναι κανείς εδώ που να μπορεί να υπερασπιστεί τον γάμο του; Το χάλι που ονομάζει γάμο ο άνθρωπος, είναι κανείς σε θέση να το φέρει προς υπεράσπιση στα μάτια ενός αγγέλου που βλέπει τον βόρβορο των ανθρώπινων συνδιαλλαγών; «Δεν με ενδιαφέρει τι έκανες πριν συναντήσεις τον Ραφαήλ! Αν είσαι παντρεμένος καλώς, αν είσαι ελεύθερος καλώς. Τώρα να είσαι αληθινός!» Δεν ήρθε ούτε για να υπερασπιστεί τον γάμο ούτε για να τον αναιρέσει. Καθένας ας είναι αληθινός μέσα σε ό,τι επέλεξε. Να μην είναι υποκριτής. «Τι προτείνει δηλαδή, την παρθενία;» Τίποτα δεν προτείνει! Προτείνει να είσαι αληθινός σε ό,τι έχεις επιλέξει! Ο Θεός σού έχει δώσει το δικαίωμα επιλογής για όλα τα πράγματα. Να είσαι αληθινός μέσα σ’ αυτό που επιλέγεις! Όποιον δρόμο κι αν πάρεις είναι μαζί σου ο Θεός. Η αλήθεια θα σου φανερωθεί, φτάνει να μην είσαι υποκριτής! Άρα κάθε φορά ο Χριστός μάς φέρνει μπροστά σε αμείλικτα ερωτήματα. Συνεχώς μάς λέει το ίδιο πράγμα. Αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να ακούσουμε. «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!» φώναξε τότε. Τότε ήμασταν μπροστά στον Χριστό! Τώρα είμαστε μπροστά σε ον 100% αληθινό. Είμαστε μπροστά στον Αληθινό! Και λοιπόν; Θυμώνουμε μαζί του, γιατί μας δείχνει την πραγματικότητά μας! Αλλά εκείνος είναι 100% αληθινός! Και γι’ αυτό τον αντιπαθούμε! Και δεν κάνουμε αυτά που μας δείχνει με την ίδια του την ζωή, όχι με λόγια. Είμαστε κι εμείς στην ίδια ασέβεια και υποκρισία στην οποία βρίσκεται όλη η ανθρωπότητα. Γι’ αυτό ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση για τον εαυτό μας ότι είμαστε ωραίοι και «υπεράνω». Το μόνο σημείο για το οποίο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως μας τοποθετεί σε καλύτερη μοίρα, είναι για το ότι είμαστε κοντά του. Είμαστε δηλαδή κοντά σε ένα θεϊκό σημείο. Και αν μείνουμε εδώ μαζί καταθέτοντας τον εαυτό μας, την ομολογία μας, τότε θα μας βρει η χάρις του Θεού.
Μιλώ για να σας παρακαλέσω και να σας προσκαλέσω εν ονόματι του Χριστού να ομολογήσουμε την υποκρισία μας! Γιατί αν δεν την ομολογήσουμε, δεν θα πάμε πουθενά. Είμαστε νεκροί! Να κάνουμε την ομολογία ότι είμαστε ασεβείς, ψεύτες, υποκριτές και απαράδεκτοι ως προς την συμπεριφορά μας. Διότι ούτε τον αγαπάμε, ούτε τον τιμάμε, ούτε βεβαίως τον αξιοποιούμε. Πόσες φορές δεν μας χάρισε τα φτερά μας, δεν μας μηδένισε το «κοντέρ» εξαλείφοντας το παρελθόν! «Μα δεν το πίστεψαν!» του είπα. «Τότε δεν έγινε ποτέ γι’ αυτούς!» Όμως, ο Θεός το υπέγραψε εκείνη την ώρα… Μας έχει δώσει, λοιπόν, άπειρα νήματα ζωής! Και θα συνεχίσει, ελπίζω, να μας δίνει, όσο είμαστε εδώ. Αλλά ας έλθουμε κι εμείς σε μια συναίσθηση του τί πράττουμε. Και όπως προηγουμένως είδαμε την αταξία μας και την δυσκολία να συντονιστούμε επί τω αυτώ για να ακούσουμε τον λόγο του Ραφαήλ, με τον ίδιο τρόπο να δούμε πως πρέπει να διορθώσουμε κάποια πράγματα: τον τρόπο, την οπτική με την οποία συμμετέχουμε σ’ αυτό το ΜΑΖΙ. Μάς χάρισε ένα παραμυθένιο, ένα ευλογημένο μαζί. Τέτοιο μαζί δεν έχει ξαναγίνει! Πιο ωραίο μαζί! Μαζί στην χαρά, μαζί στο γέλιο, μαζί στο παιγνίδι, μαζί σε μια καθημερινότητα, μαζί σε όλη την αλήθεια, μαζί στο θαύμα! Σε ένα μαγικό, μαγευτικό μαζί! Πώς τοποθετούμαστε εμείς σ’ αυτό το μαζί; Αξίζει τον σεβασμό μας! Αξίζει να δούμε ότι αυτό το μαζί κρύβει όλο το μυστήριο του Θεού, όλη την αγάπη του Θεού, όλο το θέλημα του Θεού, κρύβει την ίδια την Πύλη του Θεού! Αφού, λοιπόν, δεν αντέχουμε να κάνουμε αυτό που πρέπει -όπως ο πλούσιος της παραβολής που είπε ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ- ας ακούσουμε την απάντηση του Χριστού στην απελπισία τού «τίς δύναται σωθήναι»: «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ!» Δεν μπορώ δηλαδή να κάνω κάτι τόσο μεγάλο, να τα αφήσω όλα, να τα δώσω όλα, είπε ο πλούσιος της παραβολής! Είναι το σημείο όπου βρισκόμαστε. Άλλοι είναι στο σημείο του άφρονα πλούσιου, και άλλοι σε ακόμα πιο βάρβαρο σημείο! Ας έχουμε τουλάχιστον εμπιστοσύνη πως αυτό που δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε -αν πράγματι δεν το μπορούμε- θα το κάνει ο Θεός! «Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ!» Θα τα κάνει ο Θεός για μας, αλλά ας μείνουμε με αθωότητα, με σεμνότητα, θα έλεγα, σ’ αυτή την ομολογία της αδυναμίας μας, ώστε να έλξουμε το βλέμμα του Θεού. Και μέσα σ’ αυτό το μαζί να μας δώσει χάρη. Αν την δώσει σε εμάς που είμαστε εδώ, ένα πρόπλασμα της ανθρωπότητας, όλες οι φυλές του Ισραήλ, ίσως την δώσει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Διότι τα γεγονότα που έρχονται είναι μεγάλα. Μας έχει προειδοποιήσει! Όποιος θέλει, μπορεί να δει το μέλλον όπως το έχει προδιαγράψει από την οπτική των αγγέλων! Το γεγονός είναι ότι όσοι δεν περάσουν την Πύλη η οποία τώρα είναι ανοικτή, θα εγκλωβιστούν σ’ αυτό το οποίο δεν έχει έξοδο διαφυγής. Τον ίδιο τους τον εαυτό. Και τότε θα πέσουν επάνω τους αυτά που έπραξαν και αυτά που πίστεψαν. Όπως είπε ο Χριστός «θα έρθουν να σου ζητήσουν την ψυχή σου!» Μακάρι κανείς να μην βρεθεί σε εκείνο το τρομακτικό «απέναντι». «Εν τω Άδη ουκ έστιν μετάνοια!» είπε ο Χριστός. Και το είπε απόλυτα. Δεν είπε ότι μπορεί να είναι έτσι μπορεί να είναι και αλλιώς, όπως διάφορες θεωρίες ισχυρίζονται. Όσο ζούμε και αναπνέουμε, όσο μας διαπερνά η δύναμη του Αγίου Πνεύματος μπορούμε να συνταχθούμε, και να κάνουμε αυτό που η βάπτισή μας εσαεί μάς διδάσκει, μέσα από την χάρη που μας δόθηκε δι’ αυτής:
Συντάσσομαι τω Χριστώ, αποτάσσομαι τον σατανά!
Συντάσσομαι τω Χριστώ, αποτάσσομαι τον σατανά!
Συντάσσομαι τω Χριστώ, αποτάσσομαι τον σατανά!
Ας βάλει κανείς στον σατανά τον οποίο αποτάσσεται όλα τα κακά τα οποία μπορεί να φανταστεί! Και στον Χριστό, ας βάλει όλα τα καλά που μπορεί να φανταστεί! Κι ας μείνει με τον Χριστό! Και ας είναι η σύνταξη του μόνιμη, σταθερή, και κυρίως ειλικρινής. 
*