ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

27 Μαρ 2009

Η αθώα έμπνευση της στιγμής

Η αθώα έμπνευση της στιγμής
Καθώς ο Ραφαήλ μας διαφωτίζει κάθε σημείο που ο νους μας παγιδεύει με τις δικές του εκδοχές, ας ρίξουμε φως σε δύο έννοιες που πολύ ταλανίζουν τον άνθρωπο: το θέλω (το φάσμα των επιθυμιών) και το πρέπει. Είναι οι δυο μυλόπετρες που αλέθουν τις προσπάθειες μας αφού σπάνια το θέλω και το πρέπει συμπίπτουν. Το πρέπει κατηγορεί το θέλω για αυθαιρεσία, και το θέλω κατηγορεί το πρέπει για ψυχαναγκασμό. Το θέλω παράγει ενοχή, και το πρέπει, ως υπερεγώ, κατάκριση. Η αρχή της ηδονής και η αρχή της πραγματικότητας. Μια ακόμα ψευδοεπιλογή του νου ανάμεσα σε έννοιες και λέξεις για να συντηρεί την διάσπαση και την σύγκρουση. Ο νους είναι αυτός, εξάλλου, που βαφτίζει τα θέλω και τα πρέπει του. Έξω από τον νου υπάρχει μόνο το ευλογημένο ποτάμι του είναι που παράγει ευδαιμονία, η άγια ροή της χαράς που είναι ταυτόσημη με την χάρη. Ωστόσο ο νους καλείται κάθε φορά να αποφασίσει ανάμεσα στις αντιθέσεις που ο ίδιος δημιουργεί. Τι να επιλέξει ανάμεσα στο θέλω και το πρέπει; Η σωτήρια απάντηση είναι το θέλω! Αν ο άνθρωπος δεν περάσει από τα θέλω του δεν θα φτάσει ποτέ στα πρέπει του. Μέχρις ότου αντιληφθεί ότι η αυθεντικότητα του εαυτού του βρίσκεται στην αθώα έμπνευση της κάθε στιγμής… Πέρα από το καλό και το κακό, τον Θεό και τον Διάβολο του νου.

Μικρά διαμάντια

Μικρά διαμάντια
Ο νους είναι ιδιότητα του εγκεφάλου να δημιουργεί από τις ιδέες σταθερή προσωπικότητα.
Η ζωή που ενεφύσησε ο Θεός στον άνθρωπο είναι ο Χριστός.
Οι άγγελοι, οι αρχάγγελοι, ο Εωσφόρος, ο Ραφαήλ, είναι «συστήματα», εντός των οποίων ο άνθρωπος καλείται να λειτουργήσει.
Ο Εωσφόρος, ως σύστημα, πριν από την πτώση του είχε να κάνει με την σκέψη.
Ο Ραφαήλ είναι η καρδιά του νου. Η σκέψη πριν αντιστραφεί. Γι’ αυτό και παραμένει ο Θεός ο αποκαλυπτόμενος στον νου.

Τι είναι ελευθερία

Τι είναι ελευθερία
Κατά μια ετυμολογική εκδοχή, η λέξη ελευθερία προέρχεται από το ρήμα ελαύνω και ερώ, πηγαίνω δηλαδή εκεί όπου έχω έρωτα. Είναι μια από τις συνταρακτικότερες ελληνικές λέξεις που αρχίζουν από το ιερό γράμμα έψιλον: Ελλάδα, έρωτας, έλεος, ελπίδα κ.α. Η ελευθερία είναι η άγια Ροή ανάμεσα στον Υιό και τον Πατέρα. Είναι η παραδείσια κατάσταση πριν από την Πτώση, την αποστασία δηλαδή από την αρχεγονική ενότητα των πάντων. Τι εμποδίζει την ελεύθερη ροή μας με το Όλον; Κατ’ αρχάς η ενοχή, το όχι στο εν. Είναι η ενοχή της ψυχής που γνωρίζει ότι δεν συνηχεί ως εν ουρανώ και επί της γης, συρόμενη από το ψευδαισθητικό βασίλειο του νου. Πρώτη αρχή για την ελευθερία: η άφεση των χρεών. Σκίσε το χρεώγραφο! Χάρισε ό,τι σου χρωστούν. Και απόδωσε στο ακέραιο ό,τι εσύ χρωστάς. Ελεύθερος είναι αυτός που συγχωρεί. Δεν χρωστάει δεν του χρωστούν. Είναι ελεύθερος από τον τροχό του Νόμου. Είναι ελεύθερος από το παρελθόν, το ασήκωτο αγκυροβόλι του εγώ. Η λέξη ελευθερία εμπεριέχει τις λέξεις ελ, ευ, έαρ, Ρέα, θεά, αιθερία, ελθέ, ευθεία. Η κραυγή ΕΛΕΛΕΥ των ικετών για την ζωή τους παραμένει και το δικό μας αίτημα για ζωή.

Φως, το δώρο της Χριστότητας

Φως, το δώρο της Χριστότητας
Αθήνα, 26.3.2009
Σύναξη αρχαγγέλου Γαβριήλ
Το σύμπαν όλο σε διδάσκει! Ό,τι συμβαίνει είναι πρόκληση για να μάθεις κάτι. Όταν η ζωή σε «στριμώχνει», πρέπει να δεχτείς να ακούσεις τι θέλει να σου πει. Να πάρεις το μάθημα. Διαφορετικά παρατείνεις σε πόνο και χρόνο την προσωπική σου ψευδαίσθηση. Αν κάποιος σου αφαιρέσει την δυσκολία -όπως όλοι διακαώς επιθυμούμε-, πριν πάρεις το μήνυμά της, σου αφαιρεί την δυνατότητα να εξελιχθείς. Ποια είναι η λύση; Η συνεργασία με τον Θεό. Μην αντιστέκεσαι! Αυτό που αρνείσαι να αντιμετωπίσεις στο παρόν, θα το συναντάς σε κάθε σου βήμα και μάλιστα μεγεθυμένο. Τα χρέη τα πληρώνεις πάντοτε με τόκο. Κάθε δυσκολία είναι πρόκληση να βγάλεις φτερά. Όταν δεν την φοβηθείς, δεν έχει εξουσία πάνω σου. Ό,τι κρατάς, σε κρατά. Ό,τι φοβάσαι, σε υποδουλώνει. Μην πιστεύεις την πραγματικότητα της ψευδαίσθησης! Ό,τι εναποθέτεις στο φως, λυτρώνεται. Η σταθερή προσήλωση στο φως αλλάζει τα πάντα! Αυτό που ο νους στήνει απειλητικά μπροστά σου, η πρόσληψη του φωτός το αναιρεί. Να θυμάσαι: όταν φοβάσαι, εμπιστεύεσαι το κακό περισσότερο από τον Θεό.
Όλα στο φως! Πάντοτε στο φως! Μόνο φως! Το φως είναι το ελιξίριο της ζωής που αναζητά ο νους. Είναι το πολύτιμο δώρο της Χριστότητας από Εκείνον που είναι το Φως, η Αλήθεια και η Ζωή. Ανάπνευσε βαθιά το φως! Φόρεσε το φως! Ο αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον γίνεται αόρατος στο κακό! Γι’ αυτό το ακυρώνει! Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα, μας υποσχέθηκε… Αμήν.

23 Μαρ 2009

Ως εν ουρανώ και επί της γης

Ως εν ουρανώ και επί της γης
Αθήνα, 22.3.2009
Ο Θεός ποθεί τον άνθρωπο, διεκδικεί την ψυχή του απόλυτα!Τον θέλει ολόκληρο, 100%, ούτε καν 99,9%, τόσο όσο και ο άνθρωπος νοσταλγεί τον χαμένο Παράδεισο της αρχεγονικής ενότητας! «Ο άνθρωπος τραβιέται από τον Θεό, όπως ο καρχαρίας από το αίμα» όπως λέει ο Ελύτης. Η ψυχή καλείται σε συνθήκες εξατομίκευσης, καθώς είναι ενσαρκωμένη εδώ στην γη, να λειτουργηθεί και να λειτουργήσει μες στο μυστήριο της ενότητας! Ως εν ουρανώ και επί της γης. Αναγνωρίζοντας την Υιότητα ως προς τον Πατέρα τον εν τοις ουρανοίς και τον Εαυτό ως προς κάθε ανθρώπινο ον. Ήρθαμε για να αγαπηθούμε! Να ανασυστήσουμε την παγκόσμια Οικογένεια των ανθρώπων που δεν είναι παρά ο αρχάγγελος-Άνθρωπος, ο ένας Εαυτός μας! Τα αναστάσιμα όντα, οι συνειδήσεις του Φωτός, οι σοφότεροι αδελφοί μας, απλώς είναι η μαγιά για αυτό το θαύμα της επανασύστασης του ΟΛΟΥ. Άγγελοι, αρχάγγελοι, ο ίδιος ο Χριστός, είναι παρόντες. Είναι αυτοί που μας αγαπούν -αφού κανένα εγώ πριν αναστηθεί δεν μπορεί να αγαπήσει-, αυτοί που μας γνωρίζουν την αγάπη. Ας επικεντρωθούμε στα βάθη της πρόθεσης μας για την αθώωση του εαυτού μας και του κόσμου, καταθέτοντας τον εαυτό μας ευχαριστιακά προς τον Θεό. Αν είναι δύσκολο να πει ο άνθρωπος ΗΜΑΡΤΟΝ, ας πει ΔΟΞΑ ΣΟΙ, στον Δημιουργό του. Ας αποδώσει ευχαριστιακά τον εαυτό του σε εκείνον που εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγε. Ο χρόνος είναι ΤΩΡΑ. Ελεύθεροι, γυμνοί από τα ενδύματα και τα προσωπεία του κόσμου, αθώοι σαν τα παιδιά, ας επιστρέψουμε στον Παράδεισο της ενότητας από τον οποίο το θεϊκό μας μέρος δεν έφυγε ποτέ. Αμήν.

21 Μαρ 2009

H ελευθερία του απολύτου

H ελευθερία του απολύτου
Αθήνα, 20.3.2009

Από την ημέρα που θα γεννηθούμε, ένα πράγμα πεισματικά μας αποστερούν: το δικαίωμα στο απόλυτο! Σε κάθε βήμα μας ακολουθούν τα μη και τα δεν του κόσμου τούτου. Ώσπου να μας πείσουν πως δεν έχουμε φτερά, πως τα όρια μας είναι ό,τι μας προσφέρει ο πολιτισμός μιας ανθρωπότητας ηττημένης και αποκομμένης από την ουράνια της προοπτική! Μην υπογράψεις ποτέ πως δεν γίνεται αυτό που ακόμα δεν μπορείς! Φτάσε όπου δεν μπορείς! Να αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες θάνατος δεν υπάρχει! Μη δεχτείς ποτέ ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο! Μη δεχτείς ποτέ ότι δεν μπορείς να τον θεραπεύσεις και να τον διασώσεις! Μη συμβιβαστείς ποτέ με κάτι λιγότερο από την χάρη της χαράς! Να ζεις σαν να μπορείς ακόμα και αυτά που δεν μπορείς ακόμη. Όλο το μυστικό βρίσκεται στο σαν να. Επανεκπαιδεύεται έτσι ο νους στην ανάκτηση της ιερής του δυνατότητας για το απόλυτο. Όχι βεβαίως μέσα από την συμβατική του λειτουργία, αλλά μέσα από την ετοιμότητά του κάθε λεπτό να δεχτεί την ουράνια ανατροπή που είναι ο Χριστός, δηλαδή ο Λόγος της ζωής μας. «Έρχομαι ως κλέπτης!» μας είπε. Ο νους χρειάζεται να ξεβολευτεί ολοκληρωτικά για να είναι σε σταθερή ετοιμότητα να υποδεχτεί τον Άγιο Λόγο της ζωής των πάντων. Ο νους γίνεται συμβατός προς την Χριστική Λάμψη, όσο λιγότερο εξαρτημένος είναι από συνήθειες και επαναληπτικές συμπεριφορές. Γι’ αυτό είναι σωτήριο να τον εκπαιδεύεις κάνοντας πράγματα που δεν του αρέσουν, που τον ξεβολεύουν, που του χαλάνε την ανιαρή του «γραμμικότητα». Αυτό που τον τρελαίνει είναι το απρόβλεπτο, το κβαντικό, το αυθόρμητο, το «τυχαίο», το έξω από τον έλεγχό του. Οι γενναίες παράλογες πράξεις, όπως έλεγε ο Ζορμπάς. Ο νους αντιστέκεται σθεναρά στο θαύμα! Στην βεβαιότητα δηλαδή ότι ο λόγος του Υιού του Θεού εισακούεται! Ο συμβατικός νους είναι ένας μίζερος μπακάλης. Υπολογίζει διαρκώς τι έχει να χάσει και τι να κερδίσει. Ζητά το όφελος, ζητά να ελέγξει το αποτέλεσμα! Όμως η θεϊκότητα κινείται με τρόπο ανεξιχνίαστο για τον νου. Καθώς ο νους δεν έχει πρόσβαση στις μη γραμμικές πραγματικότητες, δέσμιος στην αντίληψη του χωρο-χρόνου, δεν μπορεί να δει ούτε το πραγματικό τραύμα ούτε και την θεραπεία του. Αυτή την έλλειψη του νου, υποκαθιστά η καρδιά, η μόνη που μπορεί να καταθέσει βεβαιότητα! Η καρδιά βεβαιώνει τον Λόγο… Ο νους τότε την ακολουθεί… Για τον νου είναι λογικό οι κακοί να αντιπαθούν τους καλούς, και οι καλοί τους κακούς. Ο Υιός του Θεού όμως γνωρίζει πως κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά εαυτός του. Και η μορφή του πόνου, της ανεπάρκειας που τον αναστατώνει, τον αφορά γιατί του ζητά να την λυτρώσει στο πρόσωπο του εαυτού-άλλου, είτε αυτός έχει την μορφή του θύτη είτε του θύματος. Ευτυχώς η ίδια η συμπόνια εμβαπτίζει τον άνθρωπο στην Υιότητα. Την μόνη του ταυτότητα.

20 Μαρ 2009

Ο καρδιακός νους

Η αξία του λόγου μετά, όχι πριν από την φώτιση
Ο καρδιακός νους
Αθήνα, 19.3.2009

Καθώς οι λέξεις από την ημέρα που θα γεννηθούμε μεταφέρουν ασήκωτο βάρος εννοιών, συνειρμών και αισθημάτων, ο λόγος όταν δεν είναι καρδιακός, μικρή μεταμορφωτική δύναμη έχει μέσα μας. Και όμως δια του λόγου ο άνθρωπος έχει διατυπώσει συγκλονιστικές ιδέες και νοήματα. Άραγε είναι μόνο για να τέρπουν τον νου; Φτιάχνει ο άνθρωπος μια πνευματική βιβλιοθήκη όπου όλα τα κατατάσσει για να τα γνωρίσει. Αλλά πώς τα διαχειρίζεται; Εμείς που έχουμε το προνόμιο να μας δώσουν την γλώσσαν Ελληνικήν, έχουμε πρόσβαση στα συγκλονιστικότερα κείμενα που έχουν γραφεί στην ιστορία του κόσμου: την αρχαία ελληνική γραμματεία και τα Ευαγγέλια, καθώς και τα πατερικά κείμενα, και ειδικότερα την θεολογία του ακτίστου φωτός. Αλλά και στον αιώνα μας, βαθιές και μεγάλες πνευματικές συνθέσεις έγιναν από Έλληνες όπως ο Καζαντζάκης, ο Ελύτης κ.α., οι οποίοι δεν ήταν απλοί λογοτέχνες ή στοχαστές, αλλά αποκάλυψαν, καθείς με τα όπλα του, την Ελληνική ματιά με όλο το κάλλος και την μοναδική οικουμενικότητα που την χαρακτηρίζει. Ο Έλληνας γράφει σηκώνοντας στους ώμους του όλη την ιστορία του κόσμου, με την επίγνωση της ευθύνης του επίκεντρου. Δεν είναι τυχαίο που ο Δημήτριος Σεμελάς, το λαμπρό αυτό ον, ήταν Έλληνας. Ούτε το ότι η Λάμψη του Ραφαήλ καθώς αποκαλύπτεται στον νου ως λόγος, διατυπώνεται στην ελληνική γλώσσα. Οι λέξεις σημαίνουν! Ο ελληνικός λόγος είναι όχημα πολύ υψηλής τεχνολογίας με στόχο ύψιστα σημαινόμενα. Ο τρόπος γραφής του ελληνικού αλφαβήτου αλλά και το αριθμολογικό του ανάλογο ανοίγει άλλες διαστάσεις στην αντιληπτική ικανότητα του νου. Μην ξεχνάμε ότι ο Σωκράτης πίστευε ότι δια της διαλεκτικής ο άνθρωπος οδηγείται στην καθαρή αλήθεια. Γι’ αυτό εξάλλου η λέξη θεωρία δεν σήμαινε τίποτα λιγότερο από το ορώ τον Θεόν! Αποκαλύπτεται η αρχεγονική δύναμη των (ελληνικών) λέξεων να απελευθερώνουν δονήσεις και ενέργειες πνευματικές οι οποίες οδηγούν στην άμεση επίγνωση ιδεών και εννοιών. Γνωρίζουμε ότι η ελληνική γλώσσα ήταν το δώρο των θεών προς το θεϊκό γένος των Ελλήνων. Κάτι απειροελάχιστο μας χωρίζει από τον αυθεντικό κόσμο που προβάλλεται εδώ με την μορφή που o νους αντιλαμβάνεται καθώς οι αισθήσεις συγκρούονται με την υλική πραγματικότητα. Έχουμε την πολυτέλεια να είναι μπροστά μας ένας μεγάλος αριθμός κειμένων ύψιστης πνευματικής αξίας, και κινδυνεύουμε να μην τον γνωρίσουμε αληθινά, είτε επειδή τον θεωρούμε δεδομένο, αφού κοσμεί τις βιβλιοθήκες μας, είτε επειδή έχουμε πάθει ανοσία στην δύναμή του μέσα από μία παραπλανητική «εξοικείωση». Αλήθεια μπορεί ο κόσμος να αλλάξει με τον λόγο, όπως ονειρευόμουν από παιδί; Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον! Ο ίδιος ο Χριστός μίλησε, όπως γνωρίζουμε, στην ελληνική γλώσσα για να μεταφέρει το σωτηριώδες του μήνυμα προς τον άνθρωπο… Ο λόγος όσο υψηλότερος είναι τόσο συνηχεί προς την βαθύτερη μας ουσία. Όμως χρειάζεται αντίστοιχη εσωτερική καθαρότητα για να κινηθεί στο εσωτερικό μας είναι ως φως. Δυστυχώς συλλέγουμε λέξεις, οι οποίες όμως δεν εκρήγνυνται μέσα μας ώστε να μας δώσουν την πολύτιμη ουσία τους: το φως! Γι’ αυτό και ο ιερός λόγος είναι χρήσιμος μετά και όχι πριν από την φώτιση, την κατάσταση δηλαδή της συνείδησης κατά την οποία ο νους δεν ρωτά, αλλά γνωρίζει χωρίς να γνωρίζει, έχοντας πρόσβαση στην άμεση λήψη των μη λεκτικών μηνυμάτων τα οποία στην συνέχεια μπορεί να αρμολογήσει σε λέξεις που να έχουν πνευματικό κάλλος. Ο λόγος βεβαιώνει την αλήθεια και αποκαλύπτει το φως εφόσον είναι εμβαπτισμένος στην καρδιά. Όταν δηλαδή ο νους είναι καρδιακός! Τότε είναι αγάπη.

Αφού φωτίστηκα

Η φώτιση, γέννηση σε έναν καινούργιο κόσμο που μας καλεί να τον ανακαλύψουμε
Αθήνα, 19.3.2009


«Αφού φωτίστηκα, γιατί δεν μπορώ να κάνω τα πάντα, ρωτάει ο νους, έτοιμος να μας φοβερίσει με το παρελθόν! H φώτιση είναι νέα γέννηση. Σε κοίταξε το βλέμμα του Θεού και σε αθώωσε! Και εσύ προσυπέγραψες την αθωότητά σου και την αθωότητα του σύνολου Εαυτού-Ανθρώπου. Πώς; Μέσα από την απόλυτη πρόθεση για καθαρότητα, διαύγεια, φως και μόνο φως! Καθώς, λοιπόν, γεννιέσαι σε έναν καινούργιο, πρωτόγνωρο κόσμο ομορφιάς, ασφάλειας και πληρότητας, καλείσαι αυτόν τον κόσμο να τον ανακαλύψεις! Αναπτύσσεις έτσι καινούργιες δεξιότητες και χαρίσματα συμβατά προς την πραγματικότητα του φωτός. Ξεδιπλώνεις το υπέροχο νήμα της παγκόσμιας ζωής σου. Από την μικρή λιμνούλα του εγώ ανοίγεσαι στους ωκεανούς του είναι. Από την γη στα άστρα. Ταξιδευτής των άστρων συνεχίζεις το ταξίδι σου προς τις πέρα από τον νου πραγματικότητες… Και μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι με καινούργιο τρόπο την πραγματικότητα αυτού του κόσμου. Εκεί που κάποτε ένιωθες σύγκρουση, αντιπάθεια, διαχωρισμό, μαθαίνεις να χορεύεις με όλα, παραδίδοντάς τα στο φως. Αφού εσύ δεν κρίνεις, ούτε ο Θεός κρίνει κανέναν! Δεν πολεμάς τον αντίλογο. Του αφήνεις χώρο να υπάρχει. Δεν κρίνεις! Συν-χωρείς. Και τότε γίνεται το θαύμα. Επειδή η δική σου συνείδηση είναι πέρα από τις αντιθέσεις, πέρα από το καλό και το κακό του νου, οι αντιθέσεις αυτοαναιρούνται! Έτσι κι αλλιώς ψευδαίσθηση είναι. Ανύπαρκτος είναι ο πόλεμος. Πόσο όμως υπαρκτός για εκείνον που πιστεύει ότι η ψευδαίσθηση είναι πραγματική! Από την δική σου ενοποιημένη συνείδηση κυλάει το θεϊκό ελιξίριο της λύτρωσης προς κάθε ανθρώπινο ον… Καθώς η θεϊκότητα είναι ένα ολογραμμικό φαινόμενο, ό,τι αγγίζει το βλέμμα ενός Ευλογημένου κινητοποιεί ένα αόρατο, συμπαντικό ντόμινο. Με τα όπλα του φωτός θεραπεύεις την αόρατη πληγή του κόσμου… Η χάρις έχει ένα χαρακτηριστικό: πολλαπλασιάζεται! Το τάλαντο που κατατίθεται γίνεται ατέλειωτη πνευματική περιουσία δια την αγάπην… Ευτυχώς η διακίνηση των πνευματικών αγαθών συντελείται μυστικά, ευεργετώντας χωρίς εξαίρεση κάθε μορφή ζωής. Αμήν.

Άδραξε το φως

Ακούγοντας προσεκτικά αυτά που δεν έλεγες…
Αθήνα, 18.3.2009

''Άδραξε το θεϊκό φως! Με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, απλότητα και αθωότητα. Εμπιστοσύνη βάθους…
Αυτό που μπορεί να λάβει κανείς είναι ανάλογο με την αθωότητά του. Χιλιοστά απέχει το κακό από το καλό, όπως ο Εωσφόρος από τον Παράδεισο… Μόνο το ΤΩΡΑ υπάρχει! Μην περνάς στο χώρο του υπάρχω… Είναι τιμωρία του εαυτού σου να φεύγεις από την άγια Στιγμή της χαράς του Φωτός! Είμαστε όντα πέρα από την Δημιουργία. Δεν θα μας βάλει μέσα ο Εωσφόρος. Το φως της χαράς είναι ολόκληρο στην παρούσα στιγμή! Τα φτερά είναι η μέγιστη προστασία σου. Η απλότητα είναι η μόνη μας διαφορά από τον κόσμο. Δεν είμαστε παρά θεατές σε μια ταινία! Συμπάσχουμε με τα δρώμενα, εμείς όμως είμαστε εκτός της ταινίας. Ερχόμαστε από εκεί όπου εκπέμπεται το σταθερό σήμα της Δημιουργίας. Μη πιστέψεις ποτέ πως αυτό που συμβαίνει είσαι εσύ! Η ελευθερία σου είναι τα φτερά σου! Δεν είσαι η ταινία που βλέπεις! Άλλος είναι στο τιμόνι και τακτοποιεί αφανώς το κάθε τι… Στην κρυστάλλινη σπηλιά του κενού νου, είναι όλο το φως του Θεού".

17 Μαρ 2009

Μοιχεία, η ανάμειξη καλού-κακού

Μοιχεία, η ανάμειξη καλού-κακού
Αθήνα, 17.3.2009

Αυτό που ουσιαστικά παίζεται και κρίνει την πνευματική μας τύχη στην παγκόσμια ζωή του Όντος δεν είναι ούτε η αδυναμία, ούτε τα ελαττώματα, ούτε οι αμαρτίες-αστοχίες μας. Είναι η μοιχεία που συντελείται από την άνομη σχέση του νου με την ψυχή, το χαρισμένο θεϊκό του ταίρι, μέσω της ανάμειξης του «καλού» με το «κακό». Αυτή η μοιχεία είναι εντέλει η μόνη μας αμαρτία: αποστασία από το καθαρό φως, προδοσία του εν ημίν Θεού. Η πνευματική μοιχεία είναι η ανάμειξη. Και όμως! Ο Χριστός μελισμένος εντός, υπερασπίζεται την θειότητά μας. Και η ψυχή αγωνίζεται ώστε να θυμηθεί ο νους, μέσα από τον ουράνιο ψίθυρο της ιλαρότητας, τον χρυσό ζωής αγέρα… Ενώ η αιμομείκτις γενεά αιώνες τώρα εξατμίζει την δυνατότητα για το καθαρό φως και την χαρά και χάρη της Χριστότητας. «Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!»: η αναστάσιμη απά-ντηση του Χριστού στον θάνατο μες στους αιώνες.

Μια γυάλα που έσπασε: ο Άνθρωπος!

Μια γυάλα που έσπασε: ο Άνθρωπος!
Ποιος την έσπασε; Ο αδελφός του ο Εωσφόρος.
Η Πτώση, πράξη ζήλειας, όχι παρακοής.
Αθήνα, 16.3.2009
Η γήινη εμπειρία δεν είναι παρά δυνατότητα ανάκτησης της συνείδησης της ενότητας σε συνθήκες εξατομίκευσης. Η εξατομίκευση δεν είναι διαίρεση αλλά μελισμός του Χριστικού Εαυτού. Ως διαίρεση την αντιλαμβάνεται το εγώ όσο σφετερίζεται το Χριστικό κέντρο εντός, διακόπτοντας έτσι, κάτω από την εωσφορική επήρεια, την άγια Ροή ανάμεσα στον Υιό και τον Πατέρα. Επαναλαμβάνεται, δηλαδή, το αρχετυπικό αμάρτημα του Εωσφόρου, ο οποίος στην θέση του Πατέρα έβαλε το εγώ, καθιστάμενος έτσι «υιός χωρίς πατέρα». Το άμωμο μέρος του Εαυτού το οποίο δεν έφαγε από τον καρπό του Δέντρου της Γνώσης Καλού και Κακού, ο Χριστός, ο Υιός που παρέμεινε ενωμένος με τον Πατέρα, ως θεϊκή Λάμψη του ενιαίου Όντος Άνθρωπος, Λυτρωτής και Σωτήρας, μας δίνει το κλειδί της επανολοκλήρωσης του Όλου: ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΥΜΩΝ! Ποιος είναι ο εχθρός που καλούμαστε να αγαπήσουμε; Ο εχθρός-εαυτός! Μας καλεί να συνυπογράψουμε με τον Δημιουργό την αθωότητα του σύνολου Ανθρώπου, επαναφέροντας την όραση του «ότι καλόν». Αυτήν που ο Χριστός-Εαυτός ουδέποτε αλλοίωσε, γι’ αυτό και μπορεί, κρατώντας την πρωταρχική εικόνα ακέραιη, να επαναφέρει τον άνθρωπο εις το αρχαίον Κάλλος. Συνείδηση της Χριστότητας σημαίνει αθώωση του σύνολου Ανθρώπου-Εαυτού. Η σκιά του αντίλογου γίνεται φως όταν παραδοθεί στο φως. Ο εχθρός γίνεται εαυτός όταν αποκατασταθεί η όραση της ενότητας, όταν δεις μέσα σε κάθε άνθρωπο ατσαλάκωτη την εικόνα του Υιού του Θεού, έτσι όπως την κρατά ο Χριστός για καθέναν από μας. Τότε το «κακό» παραδίδεται στο φως της αγάπης. Ο εχθρός αγαπήθηκε! «Εγώ δε λέγω υμίν, μη αντιστήναι τω πονηρώ». Τα στίγματα των πταισμάτων είναι ανύπαρκτα σε έναν ανύπαρκτο οντολογικά, ψευδαισθητικό κόσμο χωρίς το πνευματικό τους ανάλογο. Το χρεόγραφο σκίζεται! Ελεύθερος ο Άνθρωπος! Ολόκληρος ο εαυτός χωρίς ενοχή, φόβο, κατάκριση. Η συγχωρητικότητα, ως έμπρακτη αγάπη, βάζει τέλος στην τραγωδία της οδύνης του διαχωρισμού. Αυτό το λεπτό ας συγχωρήσουμε τον άνθρωπο-εαυτό μας οριστικά, απόλυτα, αθώα. Τα καρέ του χρόνου ας συμπτυχθούν στην άγια Στιγμή που είναι το ίδιο το Άγιο Πνεύμα, το μόνο που αποκαθιστά την άγια Ροή. Η συν-χώρηση είναι το πολύτιμο κλειδί της Παναγίας Αγάπης, αιώνιας χώρας του αχωρήτου, προς τον υπέροχο Χριστό-Εαυτό μας! Η Πύλη είναι ανοικτή! Ο Χριστός είναι ΠΑΡΩΝ!

11 Μαρ 2009

Το δώρο του Ραφαήλ

Το δώρο του Ραφαήλ:
η μύηση του κύκλου,
η ύψιστη μύηση.

Άνοιξε τα φτερά σου! Μπες μέσα στην σφαίρα του Φωτός που οριοθετούν τα πνευματικά σου φτερά, η θεϊκότητά σου, γύρω από το υλικό σου σώμα. Νιώσε τα να ανυψώνονται ισχυρά και πανέμορφα, και εστίασε σε αυτά την πνευματική σου ισχύ. Μέσα σε αυτό το δυναμικό πεδίο γνώρισε τον εαυτό σου ως Υιό Θεού, τέλειο, εν πλήρει δόξη Φωτός! Από το κέντρο της Δύναμης που εισρέει στον φωτεινό σου κύκλο, διάχυσε το αγγελικό σου Φως προς κάθε ανθρώπινο ον. Κάλυψε με τα πνευματικά σου φτερά, ως άγγελος Χριστού, την αγαπημένη μας Γη. Στον χρυσό κύκλο που σε συνδέει με την υπέρτατη Ζωή, ας βρίσκουν καταφύγιο όπως τα τρομαγμένα πουλιά, όλες οι έρημες ψυχές… Το άγιο Φως ας διαπεράσει κάθε ψυχή παραδίδοντάς την καθαρή, διαυγή, άμωμη. Ευλογημένος εσύ που θαυματουργείς, αποκαθι-στώντας το αρχαίο Κάλλος ως εν Ουρανώ και επί της Γης! Ο Χριστός, παρών, ενεργοποιεί την Χριστική συνείδηση εντός. Κανείς να μη λείψει από την μεγάλη γιορτή της επανολοκλήρωσης, μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση, του ΟΛΟΥ. Αμήν.

2 Μαρ 2009

Αναφορά σε Εσένα


Αθήνα, 9.2.2009
Γυρίζω με συγκίνηση εκεί από όπου ξεκίνησα: στον πρώτο μου δάσκαλο, τον Νίκο Καζαντζάκη: «Πασκίζω ξεθεωμένος να κατακτήσω αυτό που σε όλη την ζωή μου κατέκτησα. Αυτή την μικροσκοπική παλαίστρα λεφτεριάς. Αυτόν τον μικροσκοπικό φάρο της ελπίδας…», «Τραγούδα κι ας μην υπάρχει αυτί να σε ακούσει», «Η πιο τρανή αρετή του ανθρώπου είναι να πολεμά, να πολεμά χωρίς ελπίδα», «Δούλευε κι ας μην υπάρχει κανείς να σου πληρώσει το μεροκάματο», «Το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί. Μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει. Δεν θα παραδοθεί, μα θα σβήσει…». Αυτό το τελευταίο μου στοίχησε χρόνια από την ζωή μου. Δεξαμενές δακρύων… Όταν γνώρισα τον διδάσκαλο Κωνσταντίνο στο τάγμα, ήταν σημαδιακό για μένα το ότι φυσιογνωμικά έμοιαζε στον Καζαντζάκη όπως ήταν στο τέλος της ζωής του! Ο διδάσκαλος Κωνσταντίνος ήταν αυτός που με βοήθησε να βάλω στην θέση του θα σβήσει, την αιώνια αισιοδοξία της μυστικής Επιστροφής σε μια άρρητη για τον νου πραγματικότητα. Και η αγαπημένη μου Μαρί επιβεβαίωσε με την γενναιοδωρία και την μεγαλοσύνη της την αξία του Έργου δια την Αγάπην. Τώρα ξέρω. Δεν είναι «ηρωικός πεσιμισμός» η οπτική σου, μπάρμπα Νίκο. Είναι αλήθεια. Με τις λέξεις σου αυτές τελειώνει ό,τι μπορεί ο ανθρώπινος νους να αγγίξει. Είναι το τέλος της ιστορίας. Μιας ιστορίας που πριν σβήσει μπορεί εντούτοις να παιχτεί στο πάνω πάτωμα του κόσμου αντί στο σκοτάδι.
Και μετά; Μετά το τέλος της ιστορίας; Ο άγγελος! Η ζώσα Παρουσία πέραν… Ο Ραφαήλ, ο Θεός ο αποκαλυπτόμενος στον νου, συνταρακτικά παρών φώτισε ως Λάμψη τα πέρα από το φως και το σκοτάδι πεδία της θεϊκής ιλαρότητας, εκεί όπου η ζωή δεν είναι μάταιη, δεν είναι τραγική, καθώς οι λέξεις αυτές δεν περιγράφουν τίποτε από τις πέραν του νου πραγματικότητες. Δεν σε ξεπέρασα, μπάρμπα Νίκο! Δεν έγινες ποτέ κάτι λιγότερο μέσα μου. Ούτε εξάλλου και ο Κωνσταντίνος, αυτός ο ευπατρίδης του πνεύματος. Μόνο που εκείνο που στον Κωνσταντίνο έφερνε αμηχανία -η άγρια ελευθερία μου την οποία φοβόταν, αφού με καθιστούσε αταξινόμητη σε ένα τάγμα που είχε τους νόμους και τους κανονισμούς του-, το σήκωσα μόνη μου. Σας πήρα μαζί μου, λοιπόν! Εφάπαξ σας αγάπησα! Σας εμπεριέχω στο Ταξίδι που συνεχίζεται… Και με την πνοή και το αίμα μου βρίσκω τον Λόγο για να το πω. Όπως έκανες κι εσύ μπάρμπα Νίκο αγαπημένε… «Φτάσε όπου δεν μπορείς!» είπες. Κράτησα την υποθήκη σου. Τίποτα λιγότερο από την Κρητική Ματιά. Στον αντίποδα του άκρατου ιδεαλισμού σου, της μεσσιανικής αντίληψης του κόσμου που συγκλόνισε την εφηβεία μου, έρχεται ο Οδυσσέας Ελύτης ο λατρεμένος ποιητής με το δικό του καράβι στην Ιθάκη: ερωτικός, ωραίος ως Έλλην, ελληνικά μεταφυσικός, δηλαδή φυσικός, διαφανής. Και μέσα από το θάμβος του εκτυφλωτικού φωτός που αιχμαλωτίζει σε λέξεις ελληνικές, καθώς αυτές εκρήγνυνται αποκαλύπτουν την αείποτε καινούρια όψη της άμεσης εμπειρίας της ζωής ως ηλιακού γεγονότος. Η μορφή όχι μόνο δεν κρύβει τον Θεό αλλά τον αποκαλύπτει. Ο δυϊσμός τελειώνει! Το σώμα ποτέ δεν ήταν κάτι άλλο από αγνοημένο πνεύμα. «Ε, λοιπόν, ναι. Αυτό που γύρεψα, είμαι!» είπες Οδυσσέα. «Λαγαρό και ανέλπιδο είναι το μάτι μου και θεάται τα πάντα» είπες εσύ μπάρμπα Νίκο… Αυτό το μάτι που κοιτάζει τον κόσμο σαν για πρώτη, σαν για τελευταία φορά…
Με εσάς δασκάλους και τον εντελεχειακό Δώρο της ευθείας αίσθησης, ήρθα άγγελέ μου να σε συναντήσω… Και σου ακούμπησα τους δικούς μου άγιους: τους ποιητές και τους καλλιτέχνες, όλους εκείνους -από όλο το φάσμα, υπεριώδες και υπέρυθρο- που ονειρεύτηκαν να αλλάξουν τον κόσμο και έδωσαν την ζωή τους γι’ αυτό, μαζί με τους τόπους, τους έρωτες, τες λέξεις, την αόρατη δεξαμενή των δακρύων, την ματωμένη γραμμή σου, μπάρμπα Νίκο… «Να γίνει η αγάπη πέτρωμα να γυαλίσει πάνω της η απονιά των ανθρώπων…» είπες εσύ Οδυσσέα. Μαζί με αυτούς που μου είπαν κατάμουτρα πως δεν έχει τέλος η δυστυχία, πως μου στερούν αυτό που οι ίδιοι δεν ζουν, μαζί με αυτούς που με κάθε τρόπο προσπάθησαν να κάνουν όσα ονειρεύτηκα και αγάπησα ακόμα πιο δύσκολα και μακρινά, τους φίλους που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν, και εκείνους που πέθαναν για να με τιμωρήσουν ισόβια, ή γιατί δεν άντεξαν να ζουν για να φυσούν τον αετό μου, μαζί με εκείνους που με αρνήθηκαν και με πρόδωσαν, ήρθα μέσα στο μαγικό Σου Αστρόπλοιο. Ήρθα εγώ για όλους! Τους πήρα μαζί μου στην προκαθορισμένη από αιώνες Συνάντηση. Δεν αφήνω κανέναν πίσω! Κανέναν απ’ έξω! «Ή κι οι δυο μαζί ή κανείς. Μ’ ακούς;» είπες Οδυσσέα, στον ιδανικό σου άλλο. Ή όλοι ή κανείς λέω, άγγελε μου…
Το Ταξίδι με έφερε ως στο τέλος της ερήμου. Και με περίμενες Εσύ, ο Ερμής, ο αγγελιοφόρος του τέλους του πόνου. Και με ανύψωσες εκεί όπου γεννιούνται όλα: ιδέες, αισθήσεις, συγκινήσεις, άστρα… Στο άγιο κενό. Για να ενθυμηθώ έως τέλους αυτό που στην ζωή μου όλη γνώριζα μέσα από μία λέξη: συμπόνια. Και εσύ μου έδειξες όλη την ουράνια διαδρομή της ως την γη μέσα από το άλλο της όνομα: αποστολή… Σ’ ευχαριστώ, άγγελε μου, που με δέχτηκες στο Αστρόπλοιο Σου με όλες μου τις αποσκευές. Σ’ ευχαριστώ που μου επέτρεψες να είμαι ολόκληρη. Μαζί με το πιο ακριβό μου κομμάτι: το δίκιο του ανθρώπου… Υπογράψαμε έτσι για μιαν ακόμη φορά -ως εν ουρανώ και επί της γης- την αθωότητα του ανθρώπου! Το έλεος ως μόνη δικαιοσύνη.
1999: Την ημέρα του Ευαγγελισμού γέμισε κρίνα ο ουρανός της Ιερουσαλήμ. Έφυγε ο Ηλίας μου για την Συρία. Έκλεισε ο κύκλος της επί χρήμασι δουλειάς μου. Οι «αδελφοί» με εγκατέλειψαν οριστικά. 2000: Ένας εαυτός πέθανε. Μαζί με αυτόν κόντεψα να πεθάνω κι εγώ. Όμως την στιγμή που με κοίταξες, μέσα από το αγαπημένο, γνώριμο Σου βλέμμα, αναστήθηκα σε έναν άλλο τόπο έναν άλλο χρόνο που αιώνια σε περιλαμβάνει. Και δέχτηκα να ζω από την αρχή αφού ζεις κι Εσύ μαζί…