Ε ναι, κοιτάξτε τα ζώα. Ορισμένα
ζουν ελεύθερα μέσα στο δάσος, ενώ άλλα, τα φτωχά, όπως τα άλογα, τα βόδια, οι
καμήλες, τα σκυλιά, εργάζονται για έναν κύριο που τα εκμεταλλεύεται. Κι εμείς
επίσης, δεν είμαστε ελεύθεροι: Είμαστε διαφεντεμένοι από άλλες δυνάμεις και
εργαζόμαστε γι’ αυτές με δικά μας έξοδα!
Κάποτε μιλούσα σ’ ένα συγγραφέα
που νόμιζε τον εαυτό του για κάτι το αξιοθαύμαστο επειδή είχε γράψει δύο τρεις
αισθηματικές ιστορίες. Του εξήγησα αυτό το θέμα των δύο φύσεων, της ανώτερης
και της κατώτερης, και όταν άκουσε ότι υπάρχουν στον αόρατο κόσμο όντα που μας
εκμεταλλεύονται, τα οποία μας χρησιμοποιούν ακριβώς όπως εμείς εκμεταλλευόμαστε
τα ζώα, νά που αγανάκτησε κι εκνευρίστηκε: «Πώς; Μα δεν είναι δυνατόν!» Τον
κοιτάζω σκεφτόμενος ότι, για συγγραφέας, δεν ήταν τόσο οξυδερκής για να μην
έχει καταλάβει ότι αυτό που εμείς κάνουμε με τα ζώα, άλλοι μπορούν να το κάνουν
με εμάς!
Οι άνθρωποι βάζουν τα ζώα να
εργάζονται, τους γδέρνουν το δέρμα, πουλάνε την σάρκα τους χωρίς ποτέ να
αναρωτηθούν αν έχουν αληθινά το δικαίωμα να το κάνουν. Βεβαίως, αν ζητήσουμε
την γνώμη των ζώων, θα διαμαρτυρηθούν για την αδικία και την σκληρότητα των
ανθρώπων. Όμως οι άνθρωποι, αυτοί, βρίσκουν ότι αυτό είναι φυσικό. Λοιπόν,
γιατί να μην υπάρχουν άλλα όντα τα οποία θα ενεργούσαν κατά τον ίδιο τρόπο μ’
εμάς;
Είναι λογικό: μας χρησιμοποιούν!
Μας δίνουν λίγη τροφή και μετά μας σπρώχνουν για να καλλιεργήσουμε τα χωράφια
τους, για να εκτελέσουμε τα σχέδιά τους, και στο τέλος μας κομματιάζουν για να
κάνουν από μας σαλάμια και λουκάνικα που τα απολαμβάνουν.
Αν ήξερε κανείς μόνο τι είναι ο
αόρατος κόσμος!
Υπάρχουν όλων των ειδών οι
πληθυσμοί, λαοί και φυλές, και μερικές πέφτουν με μανία πάνω στους ανθρώπους,
κατά τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι πέφτουν μανιασμένα πάνω σε ορισμένα ζώα για
να τα κάνουν να δουλέψουν, να τα πουλήσουν, να τους γδάρουν το δέρμα, να τα
φάνε: είναι το ίδιο πράγμα!
Νά ένα καινούργιο φως που θα
δοθεί αργότερα σε όλη την ανθρωπότητα! Προς το παρόν, είναι εσείς που
επωφελείστε.
Δυστυχώς είναι δύσκολο να κάνει
κανείς τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι το φυσικό τους σώμα (το στομάχι, η
κοιλιά, τα γεννητικά όργανα) δεν είναι αυτοί οι ίδιοι. Φυσικά, πρέπει να του
δώσει κανείς κάποια τροφή, όπως στο άλογό μας, όμως όχι τα πάντα, και πάνω απ’
όλα να μην ταυτιστούμε με αυτό.
Αν σκεφτείτε, αν διαλογιστείτε
και σε σας, στις περιστάσεις της ζωής σας, θα ξέρετε αν είναι η προσωπικότητα ή
η ατομικότητα που σας σπρώχνει να ενεργήσετε.
Προς το παρόν, δεν έχετε ακόμα
αυτή την διάκριση, όμως μια μέρα, όταν θα ‘ρθει το φως, θα αντιληφθείτε ότι
είχατε χάσει τα πάντα: τον χρόνο σας, τις δυνάμεις σας, τις ενέργειές σας,
γιατί είχατε βάλει το κεφάλαιο σας σε μια τράπεζα που δεν ήταν δική σας και ότι
όλα καταβροχθίστηκαν από την άβυσσο.
Ας πάρουμε, παραδείγματος χάριν,
το θέμα της σεξουαλικότητας. Όταν θέλετε να δώσετε απόλυτη ελευθερία σε μια
αγάπη καθαρά σεξουαλική, προσωπική, εγωιστική, αντιλαμβάνεστε ότι όλες οι
συσκευές σας λειτουργούν ανεξάρτητα από την θέληση σας, χωρίς να μπορείτε να
τις σταματήσετε ή να ελαττώσετε την ταχύτητα για οτιδήποτε. Διαπιστώνετε μόνο,
αλλά δεν καταφέρνετε τίποτα. Είναι λοιπόν άλλες δυνάμεις που σας έχουν
κυριεύσει, που σας παίρνουν τα πάντα, κι εσείς είστε εκεί για να διαπιστώνετε
μόνο αυτό που συμβαίνει.
Ενώ στην πνευματική αγάπη
αισθάνεστε ότι είστε εσείς, δηλαδή η ψυχή σας, το πνεύμα σας, η ατομικότητά
σας, που τρέφονται και όχι άλλες δυνάμεις έξω από σας. Μεσολάβησαν μόνο
βλέμματα, λόγια, μια σκέψη, ένα άρωμα, μια μουσική, αλλά είστε ευτυχισμένοι,
ευχαριστημένοι, γιατί αισθάνεστε ότι εσείς, η ανώτερή σας φύση είναι αυτό που
τράφηκε, ξεδίψασε και ανέπνευσε αυτά τα αιθέρια πράγματα, και όχι άλλες
δυνάμεις μέσα από σας.
Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν έχουν
την συνήθεια να αυτοπαρατηρούνται: τρώνε, πίνουν, διασκεδάζουν, και επειδή το
φυσικό τους σώμα είναι ευχαριστημένο και ικανοποιημένο, φαντάζονται ότι είναι
αυτοί οι ίδιοι που ικανοποιήθηκαν. Δεν αντιλαμβάνονται ότι μέσα στην ψυχή τους
και στο πνεύμα τους υπάρχει το κενό.
Αν δεν ταυτίζονταν με την
προσωπικότητά τους, θα είχαν καταλάβει ότι, κι αν ακόμα το φυσικό τους σώμα
βρίσκεται εκεί, χορτασμένο, έτοιμο να αποκοιμηθεί και να ροχαλίσει, αυτοί οι
ίδιοι μένουν πάντα πεινασμένοι, γιατί η ψυχή τους, το πνεύμα τους, η
ατομικότητά τους δεν δέχτηκε τίποτα.
Όμως, για να με καταλάβετε, για
να δείτε πόσο αλήθεια είναι αυτό που σας λέω, πρέπει τουλάχιστο να έχετε φτάσει
σε έναν ορισμένο βαθμό εξέλιξης. Μιλήστε για μια πνευματική κατανόηση της
αγάπης σε ανθρώπους φιλήδονους ή πρωτόγονους και θα σας πουν: «Όμως, αν δεν
ικανοποιήσουμε τις σεξουαλικές μας ανάγκες, θα πεθάνουμε. Είναι αυτό που μας
κάνει να ζούμε!» Ναι, φυσικά, αυτό κάνει να ζουν οι ρίζες, όμως τα λουλούδια
επάνω πεθαίνουν…
Λοιπόν, όλα εξαρτώνται από το
άτομο και από τον βαθμό της εξέλιξής του. Γιατί η ζωή είναι ωραία; Πρώτα από
όλα γιατί είναι δραματική. Πόσο ωραίο μπορεί να είναι κάτι που από την στιγμή
σε δημιουργεί, θέλει να σε αφανίσει; Να σε πεθάνει! Όλοι μας από την πρώτη μας
ανάσα, είμαστε προορισμένοι στον θάνατο! Στην σήψη. Στον ολοκληρωτικό αφανισμό!
Δεν θα μπορούσατε να φανταστείτε χειρότερη αρχή ως επιχείρημα για την εδραίωση
του δόγματος ότι η ζωή είναι ωραία, έτσι; Χα χα χα! Και όμως αυταπατάστε! Αυτό
είναι το ισχυρότερο και ειλικρινέστερο επιχείρημα!
Αν δεν δώσουμε η ίδιοι την πιο
δυναμική γροθιά στο φόβο μας πώς θα τον ρίξουμε κάτω; Αν δεν ομολογήσουμε την
τραγικότητα της ύπαρξης μας πώς θα μετουσιώσουμε την τραγωδία σε ευτυχία; Με τι
τρόπο θα ζήσουμε; Ναι είμαστε προορισμένοι να πεθάνουμε, αυτή είναι η μόνη
κάθετη αλήθεια. Γι’ αυτό ως τότε ας ζήσουμε! Ας χορτάσουμε ζωή! Ας αγαπήσουμε!
Γιατί δίνοντας ενέργεια,
φωτογενή, ειλικρινή, καθαρή, ανθρώπινη ενέργεια, την εισπράττουμε πίσω διπλή
και την επιστρέφουμε και πάλι για να μας δοθεί ξανά και ξανά. Αυτός είναι ο
υπέροχος φωτογενής επαναληπτικός κύκλος της ευτυχίας.
Αν προσέξεις γύρω σου
προσεκτικά, μπορεί κάθε μέρα να βλέπεις την ευτυχία. Να σκοντάφτεις πάνω της
και να μην το καταλαβαίνεις! Η ευτυχία είναι μια δυνατότητα. Είναι ένα
παιχνίδι. Μια επιλογή και τίποτε άλλο. Στην πραγματικότητα η ευτυχία δεν είναι
τίποτε άλλο από την ειρήνη μέσα μας. Πρέπει το ένα στοιχείο της προσωπικότητας
μας να μην μαλώνει με το άλλο. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να ανακαλύπτουμε τα
κόμπλεξ μας. Να δουλεύουμε με τις αδυναμίες μας. Να εξελίσσουμε τον εαυτό μας.
Να γνωρίζουμε τον εαυτό μας κάθε μέρα. Δεν γίνεται να ζούμε μέσα στην
ψευδαίσθηση ότι είμαστε τέλειοι. Ότι είμαστε σπουδαίοι. Αδικημένα όντα μέσα
στην κοινωνία που δεν τα ανακάλυψε κανείς!
Πρέπει να συμβιβαστούμε ότι η
αξία μας είναι ίση με εκείνη του απέναντι. Ακόμη και αν ο απέναντι είναι ο βλάκας
που μισούμε. Πρέπει να θυμόμαστε πάντα την θέση μας στο σύμπαν. Και να έχουμε
πάντα επίγνωση ότι και να εξαφανιστούμε από τον χάρτη, δεν θα αλλάξει τίποτε
στον χάρτη. Η γη συνεχίζει να κινείται και χωρίς εμάς. Η καθαρή επίγνωση αυτού
του πράγματος, μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους.
Ο εγωισμός μας, είναι καθαρά μια
τρύπα που μας χώνει με ο κεφάλι μέσα σε μια δίνη. Είναι μια αυτοκαταστροφική
αγχόνη. Ο ίδιος μας ο εαυτός, μας προσφέρει ασφυξία αν τον παραπάρουμε στα
σοβαρά.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι κατ’
ουσίαν, είμαστε αστείοι. Φαιδροί. Όχι και τόσο σημαντικοί. Κι όταν το
ανακαλύψουμε αυτό, ω του θαύματος, ανυψωνόμαστε πρώτα στα δικά μας τα μάτια…
αρχίζουμε να σκεφτόμαστε με το μυαλό μας. Και το μυαλό μας, θα μας βλέπει πάντα
ως κάτι σημαντικότερο από έναν σίγουρο αναβάτη, αν είμαστε αρσενικά, και αν
είμαστε θηλυκά, κάτι περισσότερο από ένα καταναλωτικό μοντέλο του σεξ στην
κοινωνία.
Και αν η κοινωνία είναι
καθρέφτης μας, καιρός να αλλάξουμε καθρέφτη!
Γι’ αυτό ας αρχίσουμε από το
είδωλο. Δηλαδή εμάς…
Η ευτυχία δεν είναι ένας σταθμός
στον οποίο φτάνεις, αλλά ένας τρόπος να ταξιδεύεις!
Stelios Nikolaides
*
«Αν ο κόσμος δεν ήταν
φτιαγμένος από τον Γιαχωβά αλλά από τον Όμηρο...»
Νίκος Καζαντζάκης
Σε όλη μου την ζωή με ένοιαζε
μόνο ένα πράγμα: να είμαι χαρούμενος και να κάνω τους άλλους να γελάνε! Ο Κανένας
Τόσο
προσβλητικό να είναι ο Θεός παρών και ο άνθρωπος να είναι απών! Ο Κανένας
