ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

26 Μαρ 2013

Λόγια χωρίς φτερά!

Νεκρά λόγια νεκροζώντανων οι πολυσπούδαστες ερμηνείες και θεωρίες των διανοουμένων και των φιλοσοφούντων! Ακόμα και αν περιγράφουν τις πιο γοητευτικές και σωστές ιδέες! Ασκήσεις επί χάρτου είναι! Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από λόγια που να περιγράφουν ή να ερμηνεύουν την πραγματικότητα αλλά από ζωοποιοό δύναμη ζωής! Αν ο λόγος δεν είναι φτερωτός, αν δεν έχει την ζωοποιό δύναμη να σε αλλάξει, να αλλάξει τον κόσμο είναι χωρίς αποτέλεσμα! Ο λόγος που έλεγε ο Χριστός, ταυτοχρόνως άνοιγε καινούργιες πνευματικές πραγματικότητες! Ήταν ζων λόγος! Με το να εντοπίζεις συνεχώς τα λάθη, τα στραβά, τους κινδύνους, όλες τις αρνητικές εκδοχές ποιο είναι το  όφελος; Τι αλλάζει; «Θέλω να ξέρω! Είμαι νοήμον ον!» Είσαι ανόητος! Γιατί έχεις την ευθύνη να αλλάξεις ό,τι βλέπεις  στραβό! Και ο κόσμος δεν αλλάζει με λόγια! Ούτε με διαπιστώσεις! Πρέπει ο ίδιος να είσαι συνδεδεμένος με την ζώσα μεταμορφωτική δύναμη του Θεού ώστε να μπορείς να επιφέρεις αποτελέσματα ζωής! Αρκετά με τους δασκάλους! Όλοι είναι δάσκαλοι! Και δεν μπορούν να σύρουν τον εαυτό τους έξω από τον νου τους, την νοόσφαιρα τους! Έναν νου χωρίς φτερά, που διαρκώς σπάει τα μούτρα του στα όρια του, στα όρια που ο ίδιος στήνει μπρος του! Δεν κατανοήσαμε επιτέλους πως αυτό που λείπει δεν είναι η ερμηνεία του κόσμου αλλά η βίωση ζώσας ζωής! Ζητούνται επειγόντως φτερά! Η γραμμική ευφυΐα δεν επαρκεί για τα πνευματικά ταξίδια, για την εξερεύνηση του υπέροχου Αγνώστου! Είμαστε εγκλωβισμένοι στο Μάτριξ το οποίο διακοσμούμε με καλλιτεχνικές καλλιέπειες του νου! «Μα είναι διαμηνύσεις από άλλα όντα, κ.λπ.!» Διαμηνύσεις από άλλα όντα που δεν σε αλλάζουν, εσένα που τις μεταφέρεις, που δεν επιστρέφουν το φως και την χαρά στην ψυχή σου, που δεν διαχέουν χαρά και ελπίδα στον κόσμο τι διαμηνύσεις είναι; Φαντασιώσεις του νου σου και φαντασιώσεις όσων εμφανίζονται ως εξωγήινα όντα! Προσοχή σ’ αυτές τις διαμηνύσεις, στα channelings κ.λπ. Οι ορθόδοξοι γεροντάδες μέσα από την πνευματική τους εμπειρία μιλούν για δαιμονιώδη όντα που επικοινωνούν με τους ανθρώπους και τους «μεταφέρουν» διάφορα! Ο Εωσφόρος, εξάλλου, ως άγγελος φωτός εμφανίζεται! Προσοχή στην επίγευση των πραγμάτων! Σε αυτό που μένει "μετά"! Είναι χαρά, φως, αγάπη, πληρότητα; Αντέχει στο φως της ημέρας, και όχι σε σαλόνια "εκλεκτών''; Ας ελέγξει καθένας μέσα από το κριτήριο του φωτός και της χαράς με τι επικοινωνεί και τι επικαλείται! Η αλήθεια έχει μεταμορφωτική δύναμη! Αν οι αλήθειες που μαζεύεις δεν σε γεμίζουν με φως, χαρά και αγάπη, τι αλήθειες είναι; Οι άγγελοι χαρίζουν φτερά! Οι δαίμονες περιγράφουν τα φτερά! Και σου φτιάχνουν χάρτινα φτερά! Αλλά με αυτά δεν μπορείς να πετάξεις!
*

24 Μαρ 2013

Παραμονή του Ευαγγελισμού

Έκκληση προς τις συνειδήσεις του Φωτός!
Ας είναι ο εσωτερικός μας νους συγκεντρωμένος στην αγαπημένη μας Γη ως ασπίδα φωτός!
*

Ο ρόλος του απεσταλμένου

«Να παραδώσω τον κόσμο εκεί όπου μου είπε!» Όλο το ζήτημα είναι αν εσύ θελήσεις να ενεργοποιήσεις τον εαυτό σου! Ζητάς τα εγκώμια για να θεραπευτείς από την πτώση, το πρωτογενές αμάρτημα! Μπορείς να δεις πως αξίζεις να θεραπευτείς; Πώς συγχωρήθηκες; Ζητάς τους επαίνους για να θεραπεύσεις μέσα σου την υπαξία την οποία σου φόρτωσε ο κόσμος! Ένα είναι το μυστικό: η απόδοση των ταλέντων σου στον Θεό!
«Ησύχασε και γνώρισε ότι εγώ είμαι ο Θεός!»
*

«Ο μάγος του Οζ» και η ένωση του εγώ με την ψυχή

Ο μάγος και η ερωτευμένη κοπέλα είναι το εγώ και η ψυχή! Η ψυχή του διδάσκει την αγάπη! Του θυμίζει το καλό μέσα του! Είναι το μόνο που βλέπει, το μόνο στο οποίο πιστεύει! Πιστεύει σ’ αυτόν αδιασάλευτα! Και τον οδηγεί στο να βρει την αγάπη μέσα του! Η σπασμένη κούκλα που ο μάγος συγκόλλησε, είναι η παιδικότητα μέσα του! Η κούκλα περπάτησε! Είναι εκείνη -το παιδί μέσα του- που στο τέλος θα τον σώσει, καθώς θα αφαιρέσει το ραβδί από την κακιά μάγισσα! Ο πίθηκος, ο φίλος του που τον συντροφεύει είναι η φαντασία! Το εγώ εφευρετικό προσπαθεί με απατεωνιές να μιμηθεί το θαύμα! Μιμείται τον μάγο γνωρίζοντας πως δεν είναι μάγος αλλά απατεώνας που τρέμει μην αποκαλυφθεί! Όμως αυτή η στάση του σαν να είναι μάγος εντέλει τον διασώζει! Στο τέλος παραδίδεται στην αγάπη, στην ψυχή του, που έχει το πρόσωπο της πρώτης κοπέλας που τον αγάπησε! Και μέσα από την αγάπη, γίνεται αληθινός μάγος! Διαμορφωτής δηλαδή υπέροχων πραγματικοτήτων!
*

Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν

Η φράση αυτή από την προσευχή που μας έδωσε ο ίδιος ο Χριστός, το Πάτερ ημών, εννοεί άραγε να μη μας βάλει σε πειρασμό ο Θεός; Καθόλου! Ο Θεός δεν βάζει ποτέ τον άνθρωπο σε πειρασμό! Αυτό που η Κυριακή προσευχή λέει είναι, μην επιτρέψεις Θεέ μου να έρθουμε να σε πειρασμό! Ζητάμε να μας προστατεύσει από τον πειρασμό!
*

Κάθοδος Ελοχίμ

Τα σκοτεινά όντα εκτοπίζουν με πολλούς τρόπους ανθρώπους από το σώμα τους, το οποίο χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς! Έχει συμβεί αυτό σε 130 πρόσωπα του δημόσιου βίου στην Ελλάδα και αντίστοιχα σε 13.000 σε όλο τον κόσμο!
Χαρακτηριστικό είναι το ψυχρό, ανέκφραστο βλέμμα. Μάτια που είτε ανοιγοκλείνουν διαρκώς είτε είναι ακίνητα. Σε απάντηση, ένα εκατομμύριο Ελοχίμ κατεβαίνουν στην Γη! Θα βιοενσαρκωθούν πραγματοποιώντας άμεση διείσδυση!
*

Ήταν πάντα το Ταξίδι

Μόνον η αγάπη Σου με ευλογεί! Μόνον με την αγάπη Σου ευλογώ!

Μέχρι να Σε συναντήσω, ο πιο γλυκός ήχος ήταν της πόρτας που έκλεινε πίσω μου καθώς έβγαινα ορμητικά και υπέροχα στον κόσμο για να δώσω, να ανταλλαχτώ, να χαριστώ! Εσύ μου γνώρισες το ακίνητο σημείο του περιστρεφόμενου κόσμου! Εκεί όπου συμβαίνει το πιο υπέροχο Ταξίδι!

Οι αγαπημένοι ίσα που προλάβαιναν να δουν την άκρη από το φουστάνι μου, καθώς ταξίδευα συνεχώς στους δρόμους του κόσμου… Ύστερα με έχασαν από τα μάτια τους… Μα ταξιδεύω μέσα τους!
*

Η πραγματική νοημοσύνη είναι Φως!

Δεν έχω εγώ για να δώσω ή να πάρω! Ο Θεός κινείται μέσα από μένα!

Πώς να διαχειριστεί ο Θεός τις εικόνες σου όταν είναι διαχωριστικές;

Οι άλλοι είναι μεταβλητά συστήματα ενέργειας! Αντικατοπτρίζουν μέρη του εαυτού σου! Μην απομονώνεις μία «φωτογραφία» σου από αυτούς και τους καθηλώνεις εκεί!

Ζητάς την αναγνώριση γιατί γνωρίζεις πως είσαι σε πτώση!

Η «λογική» είναι παράσιτο! Δεν υπήρχε στην κατασκευή του ανθρώπου! Κατέλαβε την Γη σαν μελίγκρα!

Όταν σκέφτεσαι, εξαντλείς τα αποθέματα της χάριτος!

Οδεύουμε προς τον πολιτισμό του Φωτός! Η θλιβερή παρένθεση του ψευδαισθητικού νου που κατασκευάζει ψευδαισθητικές πραγματικότητες θα κλείσει!
*

"Ότι παιδίον εγενήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν μεγάλης βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος"

Μπορείς να φιλοξενήσεις μια ιδέα μου μέσα σου για μια εβδομάδα; Να σκέφτεσαι καθημερινά πως είσαι άγγελος!

Ο Θεός είναι το παιδί που από την αρχή της Δημιουργίας κατοικεί μες στον άνθρωπο! Ένα παιδί έως πέντε χρόνων!

Ο Θεός τελευταία φορά που είδε τον άνθρωπο είναι στα πέντε του χρόνια! Ο Θεός δεν σε βλέπει, γι’ αυτό δεν τον βλέπεις!

Ο απεσταλμένος απευθύνεται στο παιδί!

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο αθώο, ελεύθερο, σωσμένο από την αρχή! Το παιδί μόνον μπορεί να σε υπερασπιστεί στην συνέχεια! Αλλά μόνον αν πιστεύεις πως είναι αθώο!

Το παιδί μέσα σου είναι ο θεραπευτής!

Θέλεις να δεις τον Θεό; Κοίταξε ένα νεογέννητο!

Δεν διαιρώ τους κόσμους! Βλέπω το παιδί!

Το παιδί είναι το πιο σοφό ον! Εκείνο που δημιούργησε τον κόσμο!

Ο Χριστός έχει «ποσοτικά» όχι ποιοτικά περισσότερο Θεό από σένα!
*

21 Μαρ 2013

Καλημέρες

Της ζωής το φως το ξανθό! Φως εκρηκτικό, δοξαστικό, ιαματικό! Χαίρε Ελλάδα! 

Υπάρχουν αγκαλιές που σου δίνουν πληρότητα και ευδαιμονία δίχως τέλος... Το ίδιο και βλέμματα!

Να γίνει το σεξ αγάπη και η αγάπη προσευχή!

Ο υπέροχος Όσσο! Ο μεγαλύτερος πνευματικός χάκερ του 20ου αιώνα! Γι’ αυτό εξάλλου τον δολοφόνησαν! Ξεμπρόστιασε όλο το σύστημα εξουσίασης του ανθρώπου! Μόνον ο Τέσλα, ο Ράιχ και ο Όσσο ενόχλησαν το ερπετικό σύστημα τόσο όσο για να τους σκοτώσουν!

Η μεγαλύτερη ιαματική δύναμη στο σύμπαν είναι η αγάπη!

 «Η Ελληνική είναι η μοναδική γλώσσα που όταν γράφεις κῦμα, το κῦμα φαίνεται με την μορφή της περισπωμένης» Ελύτης

 «Είναι ευτυχείς όσοι γνωρίζουν την Ελληνική…» Liddell and Scott

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός. Τα ύψη μου άρεσαν...
Ελύτης (από την Μαρία Νεφέλη)

Αναζητάς τον τρόπο να λυτρωθεί ο κόσμος; Να γίνεσαι τέλειος πάνω στο χάρισμά σου! 

Όλη μας η ζωή μια ομολογία είναι! Ενώπιον Θεού και ανθρώπων! Ομολογία του μεγαλείου αλλά και της μικρότητας του ανθρώπου έως ότου θεωθεί!
* 

20 Μαρ 2013

Κάθε συνάντηση πρόσκληση και πρόκληση

Κάθε σχέση, κάθε συνάντηση, ακόμα και διασταύρωση ματιών σ’ αυτή την Γη είναι καρμικό συναπάντημα, πρόσκληση και πρόκληση για λύτρωση! Λύτρωση σημαίνει εναπόθεση στο Φως! Απόλυτη συγχωρητικότητα! Καλούμαστε να λυτρώσουμε όλες μας τις σχέσεις! Όλες οι σχέσεις είναι μαθήματα! Όσο αρνούμαστε να πάρουμε το μήνυμά τους τόσο μας ταλαιπωρούν! Αγάπη δεν σημαίνει καθόλου θυματοποίηση του εαυτού, αλλά ούτε και εκχώρηση εξουσίας των άλλων μέσα μας! Εξουσία μέσα μας να έχει μόνον ο Θεός! Να δρά και όχι να αντιδρά, διδάσκει τον άνθρωπο ο Ραφαήλ. Εσωτερική ελευθερία σημαίνει ευελιξία και εφευρετικότητα στον τρόπο που χειριζόμαστε την καθημερινότητά μας! Να μην παίζουμε τα παιγνίδια των άλλων! Αυτό γίνεται αισθητό! Όταν οι άλλοι καταλαβαίνουν πως δεν έχουν εξουσία μέσα μας, σταματούν να μας πειράζουν! Εμείς κρατάμε το κλειδί! Καλός είναι αυτός που υπογράφει την σωτηρία και την ευτυχία όλων των όντων! Και όχι εκείνος που εμπλέκεται στα συναισθηματικά παιγνίδια των άλλων! Και μην ξεχνάμε πως ό,τι δεν μπορούμε να σηκώσουμε εμείς, το μπορεί ο Θεός!
*

Αρκετά με την υλιστική μας αντίληψη!

Ο θάνατος, όσο συμβαίνει, επιβεβαιώνει την αντίληψή μας πως είμαστε το σώμα μας! Αλλά ακόμα και αν υφιστάμεθα μια συλλογική ψευδαίσθηση αιώνων, δικαιολογούμαστε να έχουμε τόση προσκόλληση στις μορφές; Ένα ρούχο που μένει πίσω είναι το σώμα για το ταξίδι της ψυχής! Μέχρι το σώμα να αναβαθμιστεί και να γίνει συμβατό προς την δόνηση του πνεύματος ώστε να μην χρειάζεται καν να το αποχωρίζεται κανείς! Μέχρι να αποφασίσουμε να υπογράψουμε την αθωότητά μας, να ανακτήσουμε δηλαδή την Χριστική όραση -και μαζί με αυτήν την Αειζωία! Γιατί μόνον ο αθώος θέλει να ζει! Μόνον ο αθώος θέλει να ζει ο άνθρωπος και ο κόσμος! Δίχως κρίση! Η ψυχή ούτως ή άλλως με τον υλικό θάνατο ελευθερώνεται από την τρισδιάστατη, υλική πραγματικότητα! Γιατί θρηνούμε μιαν απελευθέρωση; Επειδή δεν μετέχουμε στο μυστήριο της ενότητας! Δεν έχουμε επίγνωση πως κολυμπάμε στο Όλον! Πως η ζωή είναι ενιαίο φαινόμενο! Πως τίποτα που αγαπάμε δεν το αποχωριζόμαστε! Πως κουβαλάμε μέσα μας καθετί που αγαπήσαμε, αφού η αγάπη είναι η τέλεια ένωση! Αν τα πρόσωπα που φεύγουν προλάβαμε να τα αγαπήσουμε, είμαστε αιώνια ενωμένοι μαζί τους! Αν δεν προλάβαμε, ο χρόνος είναι ΤΩΡΑ! Ας τα αγαπήσουμε έως τέλους! ΤΩΡΑ! Η αγάπη καίγεται μέσα στον εαυτό της σαν διαμάντι! Δεν αφήνει στάχτη! Είναι ένα πλήρες φαινόμενο! Αυτό ισχύει και για όλες μας τις σχέσεις! Μπορούμε να τις λυτρώσουμε ΤΩΡΑ! Να συγχωρήσουμε τώρα! Δεν υπάρχει χρόνος! Δεν υπάρχει εμπόδιο στο πνεύμα! Μόνο το εγώ ορθώνεται ανάμεσα στο απεριόριστο, άπειρο Όλον και στην τρισδιάστατη πραγματικότητα εντός της οποίας είναι ενσαρκωμένη η ψυχή! Ας προσκυνήσει το εγώ την ψυχή μας! Η ψυχή δεν γνωρίζει όρια! Τα όρια τα στήνει η αντίληψη του νου! Και η αντίληψή μας είναι χωριστική, είναι διαχωριστική, είναι θανατόφιλη! Η ψυχή των απερχομένων, στο βαθμό που επιτρέπουμε στην αγάπη να θαυματουργήσει, αφομοιώνεται βαθμιαία με την δική μας ψυχή! Είναι ο άλλος τρόπος να νικηθεί ο θάνατος! Ο άνθρωπος είναι ούτως ή άλλως το μήνυμά του! Το μήνυμά του είναι και το δώρο του! Είναι ζωντανός μέσα από το μήνυμά του! Αν δεν το εκπλήρωσε μπορούμε να το εκπληρώσουμε εμείς! Το πνεύμα δεν γνωρίζει όρια! Ούτε η αγάπη! Ο μόνος χωρισμός είναι να ζεις χωρίς Θεό! Μπορείς να κάνεις εσύ όλη την διαδρομή της αγάπης για να συναντήσεις τον άλλον! Αν περπατήσει και ο άλλος τον άγιο δρόμο της, ακόμα καλύτερα! Μπαλόνια που ελευθερώνουμε στον ουρανό και πετούν πανέμορφα και ελεύθερα είναι τα πρόσωπα που αγαπήσαμε! Στην ιερή λέξη σ’ αγαπώ βρίσκεται η λύτρωση και η δικαίωση της ζωής και των σχέσεων μας!
*

AMOUR!

Είδα την βραβευμένη με Όσκαρ ταινία AMOUR! Καλογυρισμένη, με εξαίρετες ερμηνείες των πρωταγωνιστών (Emmanuelle Riva, Jean-Louis Trintignant), θίγει το θέμα της ανημποριάς των γηρατειών και την κατάθλιψη μπροστά στην αρρώστια και τον θάνατο. Ένα εύπορο ζευγάρι ηλικιωμένων, αγαπημένο, που έχει ζήσει μαζί μια πλούσια σε εμπειρίες και συγκινήσεις ζωή, βρίσκεται μπροστά στην ραγδαία αλλαγή της ζωής τους όταν εκείνη παθαίνει εγκεφαλικό, δεν μπορεί πλέον να αυτοεξυπηρετηθεί, και ο σύντροφός της αναλαμβάνει να την φροντίσει αφού του ζητά να μην την βάλει σε νοσοκομείο. Εκείνος την φροντίζει υποδειγματικά, η δική της όμως στάση είναι αρνητική, δεν συνεργάζεται στην καθημερινότητά της, δεν θέλει να βλέπει κανέναν ούτε καν το παιδί της, θέλει να κρυφτεί από τον κόσμο, να μην την βλέπει κανείς άρρωστη κ.λπ.  Στο τέλος η καθημερινή δυσκολία τους νικά και τους δυο, και εκείνος ως έσχατη πράξη «αγάπης» -  κατά τον σκηνοθέτη (Michael Haneke) ή μήπως η λέξη amour  είναι ειρωνική; Μακάρι!- προκειμένου να μην υποφέρει άλλο, την σκοτώνει πνίγοντάς την! Μια ανθρώπινη, «συμπαθητική» ιστορία που όμως είναι συνταρακτικά εκτός κάθε πνευματικής προσέγγισης. Είναι εντούτοις χαρακτηριστική του πολιτισμού μας ο οποίος είναι φτιαγμένος για νέους, υγιείς, ωραίους, και ισχυρούς -με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Η αρρώστια και ο θάνατος βρίσκουν τον άνθρωπο τραγικά ανέτοιμο, ο οποίος ντρέπεται για την αδυναμία του και φοβάται! Το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό με Θεό και εντελώς διαφορετικό χωρίς Θεό! Η δυσκολία δεν είναι πρόκληση για επίγνωση, δεν είναι κάτι που μπορεί ακόμα και να ανατρέψει ο άνθρωπος! Ο θάνατος -όσο συμβαίνει στην Γη- δεν είναι ένα πέρασμα σε μια συνειδητή συνέχεια ζωής αλλά ένα τραγικό τέλος ακόμα και για τους ευνοημένους, όπως είναι οι πλούσιοι και μορφωμένοι ήρωες της ταινίας. «Αγάπη» είναι η ευθανασία στην οποία προβαίνει ο ήρωας! Ως απόλυτη δηλαδή έξαρση του εγώ που αποφασίζει για την ζωή που άλλο χέρι φύτεψε! Πλήρης λιποταξία από την αντιμετώπιση της ύπαρξης σε όλο τον κυματισμό της! Ο άντρας  παίρνει πάνω του την απόφαση να τερματίσει την ζωή που δεν είναι πλέον ευάρεστη! Η γυναίκα του από την άλλη αρνείται αυτό που της συμβαίνει! Δεν έχει όπλα ούτε ψυχικά ούτε πνευματικά για να παλέψει, αλλά ούτε και για να αποδεχτεί την κατάστασή της με ελπίδα, καρτερία ή συμπόνια! Έστω για το χατίρι του συντρόφου της -τον οποίο αντιθέτως εξοντώνει ψυχολογικά με την αρνητική της στάση! Το παιδί τους (μια ενήλικη γυναίκα) είναι ένας ξένος που δεν πρέπει να είναι θεατής σε κάτι τόσο άκομψο όπως η αρρώστια και ο θάνατος! Από «αγάπη» την προφυλάσσουν από την ασχήμια του τέλους! Ο μοναδικός εξάλλου επισκέπτης του ζεύγους χαρακτηρίζει θλιβερή την εμπειρία του να δει την μουσικό δασκάλα του ανήμπορη…  Πού είναι η συμπόνια, η αγάπη, η ανθρωπιά μέσα σε όλα αυτά; Δεν μιλώ καν για διαλογισμό ή προσευχή…Η αυλαία κλείνει τραγικά, αφήνοντάς τους όλους τραγικούς και αλύτρωτους! Ούτε λέξη ούτε σκέψη για ένα διαφορετικό περιεχόμενο και νόημα ζωής! Για επικοινωνία με τις ζώσες δυνάμεις μέσα και έξω από μας! Τραγικοί και μοιραίοι μπροστά σε ένα τέλος που η συνείδηση το ίδιο μοιραία υπογράφει! Και ταυτόχρονα «συγκινητικοί» σαν παιδιά που τους παίρνουν το γλυκό από το χέρι! Σκηνές με όντα που αποχωρούν σε ευλογία, επίγνωση και προσευχή, σκηνές που οι αγαπημένοι είναι μαζί και τους αποχαιρετούν με αγάπη και ευγνωμοσύνη, ακούγονται σουρεαλιστικές! Και όμως πολλοί άνθρωποι στις παραδοσιακές κοινωνίες έζησαν και ζουν μέχρι σήμερα με αυτό το ήθος τον θάνατο!  Μια ζωή «γλυκιά» χωρίς εντούτοις πνευματικό βάθος και προοπτική ο πολιτισμός της Δύσης κατά τον 21ο αιώνα! Όντας σ’ αυτήν την κατάσταση η Γη, είναι να απορεί κανείς που ο αρχάγγελος Ραφαήλ, ως όψη του Θεού-θεραπευτή, επιμένει να μας χαρίσει την Αειζωία!
*

17 Μαρ 2013

Ο Χριστός-Εαυτός πεινά διψά, είναι ασθενής, γυμνός, φυλακισμένος και ξένος, όσο ακόμα και ένας συνάνθρωπός μας βρίσκεται σε ανάγκη!

Το Ευαγγέλιο μιλάει για την Δευτέρα Παρουσία. Όταν ο Υιός του Ανθρώπου, ο Χριστός, θα έλθει εν δόξη, θα καθίσει, λέει, στον θρόνο της δόξας του μαζί με τους αγίους αγγέλους του και θα χωρίσει τα έθνη, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια. Τα πρόβατα θα πάνε εκ δεξιών του Πατρός και τα ερίφια εξ αριστερών.

Και θα πει ο Βασιλεύς σε εκείνους που είναι εκ δεξιών: «Ελάτε εσείς οι ευλογημένοι και κληρονομείστε την βασιλεία που είναι ετοιμασμένη για σας από τον καιρό της δημιουργίας του κόσμου! Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και με ποτίσατε, ήμουν ξένος και με πήρατε στο σπίτι σας, ήμουν γυμνός και με ενδύσατε, αρρώστησα και με επισκεφθήκατε, ήμουν στην φυλακή και ήρθατε κοντά μου!»

Στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου σε ανάγκη, σε έλλειψη, σε πόνο, εγώ ήμουν! «Πότε σε είδαμε, Κύριε, να πεινάς και σε θρέψαμε, να διψάς και σε ποτίσαμε, πότε σε είδαμε ξένο και σε πήραμε στο σπίτι μας ή γυμνό και σε ενδύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστο ή φυλακισμένο και ήρθαμε προς εσένα;» Και ο Χριστός απαντά: Κάθε άνθρωπο που περιθάλψατε εγώ είμαι!

«Αλήθεια σας λέω ό,τι κάνατε σε έναν των αδελφών μου των ελαχίστων, σ’ εμένα το κάνατε!» Είναι συνταρακτική η οπτική του Χριστού! Δείχνει την Χριστότητα του ανθρώπου, αφού αυτό που καλείται να κάνει δεν είναι τίποτα λιγότερο από το να ανακτήσει την Χριστότητά του, να γίνει Υιός του Ανθρώπου, Υιός του Θεού!

Αφού ο Χριστός εξισώνει τον εαυτό του με κάθε άνθρωπο: «Ενί των αδελφών μου των ελαχίστων!» Χωρίς απολύτως καμία εξαίρεση! Καθετί που κάνετε για την ανάγκη των ανθρώπων σε μένα το κάνετε! Εμένα βοηθάτε, εμένα διασώζετε! Ξαφνιάστηκαν από τον λόγο του ακόμα και εκείνοι που επαινέθηκαν! Οι εκ δεξιών! «Εγώ ήμουν εκείνος που πεινούσε, που διψούσε, που ασθενούσε… Εγώ ήμουν ο φυλακισμένος, ο γυμνός, ο ξένος!»

Μας δίνει μια διάσταση καινοφανή, αν γυρίσουμε να δούμε τον κόσμο μ’ αυτή την οπτική. Απαριθμεί τις ανάγκες που οφείλουμε να καλύπτουμε αλλήλων, την πείνα, την δίψα, την ασθένεια, τον περιορισμό της ελευθερίας, την μοναξιά.

Απαριθμώντας τις ανάγκες, βλέπουμε και τα αντίστοιχα προβλήματα που ταλανίζουν τον άνθρωπο. Να μην πεινάς, να μην διψάς, να είσαι υγιής, ελεύθερος και σε συνάρτηση με το ΟΛΟΝ, όχι μόνος!

Μην ξεχνάμε πως θα ελεγχθούμε για το τι πράξαμε ως προς την ανάγκη του συνανθρώπου μας! Ο Χριστός μας δείχνει τί θα γίνει στην συνέχεια, «μετά»! Περνώντας από αυτή την ζωή, θα λογοδοτήσουμε στο τέλος ενώπιον του Μεγάλου Αρχιερέα. Τότε εκείνος θα κρίνει τον κόσμο! Και θα διαχωρίσει τους μεν από τους δε. Οι «δε» θα πάνε στην κόλαση αιωνίως, λέει, χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις.

Μπαίνω στον πειρασμό να πω: ήταν άραγε πουθενά αλλού και θα πάνε «μετά» στην κόλαση; Η μόνη κόλαση που υπάρχει είναι να ζεις χωρίς Θεό! Να ζεις χωρίς να νιώθεις την παρουσία του Θεού! Εάν λοιπόν όντα «πάνε» στην κόλαση, σημαίνει ότι ήδη είναι εκεί! Δεν μπορεί να πας κάπου όπου δεν είσαι!

Ο Θεός μας άφησε ελεύθερους! Και μέσα σ’ αυτό το μυστήριο της ελευθερίας κρύβεται όλο το μεγαλείο του Θεού! Είμαστε γεννήματα της αγάπης του Θεού! Είμαστε φτιαγμένοι από την αγάπη του Θεού και προγραμματισμένοι για την αγάπη του! Θα πρέπει να κάνουμε πολλή προσπάθεια να ξεπατώσουμε αυτό που είναι ριζωμένο μέσα μας!

Όσον αφορά το θέμα της συμπόνιας προς τον πόνο και την ανάγκη των συνανθρώπων, ο Θεός δεν το τοποθετεί συναισθηματικά ούτε ηθικά, αλλά καθαρά οντολογικά! «Εγώ είμαι όλοι οι άνθρωποι!» λέει ο Χριστός. Δεν είπε πως εκείνος είναι απέξω και μας κρίνει. Ούτε ωθεί τους ανθρώπους να κάνουν προσκοπικά το καλό, όπως τους το δίδαξαν πριν από τον Χριστό άλλες θρησκείες, και κατ’ εξοχήν η εβραϊκή, με την σωρεία κανόνων και ελέγχου.

Ο Χριστός το έθεσε καθαρά οντολογικά: «Εγώ είμαι ο άνθρωπος! Εγώ είμαι ο Υιός του Ανθρώπου! Όλοι οι άνθρωποι που βλέπετε γύρω σας είναι δικά μου κομμάτια. Το πώς τους συμπεριφέρεστε, το πώς συμπεριφέρεστε εντέλει στον ίδιο σας τον εαυτό, έχει να κάνει με το πώς συνειδητοποιείτε, πώς αντιλαμβάνεστε το μυστήριο της Ενότητας!»

Αποδεσμεύει τις σχέσεις από την υποκρισία του φιλάνθρωπου και εκείνου που ελεείται. Ανάξιες καταστάσεις για τον άνθρωπο! Αυτός που βοηθά τον συνάνθρωπό του, τον εαυτό του βοηθά. Στην πραγματικότητα δεν ελεεί έναν ξένο! Τον εαυτό του ελεεί!

Η «φιλανθρωπία» και σαν λέξη μας προσβάλλει! Αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη ας είναι η λέξη «συνανθρωπία», αφού συνάνθρωποι είμαστε -ή απάνθρωποι! Είναι κι αυτό μέσα στην ανατροπή που έφερε ο Χριστός! Η όραση του άλλου όχι απλώς ως αδελφού αλλά ως μέρους του ίδιου σώματος, το οποίο για κάποιους λόγους εμφανίζεται εδώ σε συνθήκες εξατομίκευσης.

Εξατομίκευση δεν σημαίνει απαραίτητα διαίρεση, εξαρτάται από την ελευθερία του ανθρώπου το πώς θα την βιώσει. Αν δηλαδή θα βιώσει την εξατομικευμένη του οντότητα εδώ, ως υλική μορφή, διαχωριστικά, ή θα την βιώσει μέσα στο μυστήριο της ενότητας την σχέση του -και την κατακόρυφη με τον Θεό, και την οριζόντια με τον άνθρωπο-, καρδιακά, αγαπητικά.

Όλο παίζεται στην Χριστική όραση. Το πώς θα αποφασίσεις να κοιτάξεις τον κόσμο! Και τον κόσμο μπορείς να τον κοιτάξεις με δυο τρόπους: ή με φόβο ή με αγάπη. Αυτοί είναι οι δύο τρόποι όρασης του κόσμου. Άμα κοιτάζεις τον κόσμο μέσα από τον φόβο, θα βλέπεις παντού εχθρούς, θα απειλείσαι από παντού, και στην πραγματικότητα θα βιώνεις μια ύπαρξη χωρίς ρίζες, χωρίς τον χορό ζωής να σε δυναμοδοτεί, ανίσχυρος να αντιμετωπίσεις τους εχθρούς που εσύ ο ίδιος στήνεις μπροστά σου.

Μόνος σου, δηλαδή, παραδίνεσαι στην ήττα σου! Οπτική της αγάπης την οποία αποκαλούμε Χριστική όραση -αφού ως «αγάπη» θεωρούμε τα συναισθήματά μας τα οποία δεν είναι πάντοτε καθαρά- είναι ο τρόπος να κοιτάξεις τον κόσμο μέσα στην ολοσχερή του αθωότητα. Αυτό είναι Χριστική όραση!

Αυτό μας ζητά ο Χριστός: να γυρίσουμε να δούμε τον κόσμο αθώο, τον εαυτό μας αθώο, όπως τον έκανε ο Θεός! Μέσα σ’ αυτή την διόρθωση της όρασης επισυμβαίνει ένα τεράστιο μυστήριο, το οποίο εκφεύγει εντελώς της λογικής του ανθρώπου, ο οποίος πιστεύει ότι διορθώνοντας εξωτερικά τα πράγματα, θα διορθώσει, θα ανορθώσει τα εσωτερικά.

Η διαδικασία είναι εντελώς αντίστροφη! Τα αίτια αυτού που υφιστάμεθα δεν είναι «εδώ», δεν είναι ορατά. Είναι αόρατη η πληγή του κόσμου γι’ αυτό και δεν θεραπεύεται με γιατρικά του κόσμου τούτου. Έχει χρησιμοποιήσει άπειρους τρόπους ο άνθρωπος για να ξεφύγει από τον πόνο, αλλά δεν θα ξεφύγει ποτέ αν δεν αντιληφθεί την πηγή του πόνου.

Και η πηγή του πόνου του είναι ο διαχωρισμός του από τον Γεννήτορα του, από εκείνον που τον δημιούργησε! Όχι ότι έχει γίνει ποτέ στην πραγματικότητα ο διαχωρισμός αυτός -μόνον στον νου του ανθρώπου!

Αυτό είναι μια μεγάλη ανοησία του ανθρώπινου νου που, ενώ θεωρεί ότι είναι τόσο ευφυής ώστε να δημιουργεί πολιτισμό, επιστήμη, τεχνολογία κ.λπ., εντούτοις δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να πονά! Και εκεί καταρρέουν όλες του οι μαγκιές! Και δεν μπορεί να ζει χωρίς να πονά, γιατί αρνείται να παραδεχτεί πως ζει αποκομμένος από το όλο πράγμα.

Η παραβολή του ασώτου έχει πολλά επίπεδα ερμηνείας: μπορεί κανείς να δει τον Εωσφόρο, ή τον απεσταλμένο που έχει χάσει τον δρόμο του, μέχρι τον άνθρωπο και την τόσο διφορούμενη του ανάγκη της αυτονόμησης. «Δώσε μου την περιουσία που μου αναλογεί, να φύγω μακριά, να ζήσω μόνος μου, όπως θέλω εγώ!»

Οι σύγχρονοι ψυχολόγοι μάλιστα επιδοκιμάζουν τα μέγιστα αυτή την στάση. Θεωρούν ότι τα παιδιά πρέπει να φεύγουν το συντομότερο από το σπίτι τους -όσο πιο γρήγορα τόσο πιο καλά- για να αναπτύξουν την δική τους προσωπικότητα κ.λπ. Όλα από πνευματική άποψη παίζονται σε τέτοια λεπτή γραμμή…

Αν ο άνθρωπος δεν ζήσει το μυστήριο της ενότητας που μόνο με την καρδιά του μπορεί να το ζήσει, κι αν δεν το ζήσει στο άμεσο περιβάλλον της οικογένειας θεωρώντας ως δικαίωμα του να πάρει ό,τι του αναλογεί -ό,τι δηλαδή το περιβάλλον του τού έδωσε- και να πάει αλλού να βρει την τύχη του, απλώς αυτοκαταδικάζεται σε εξορία. Είναι η επιλογή του ασώτου υιού και της τραγικής διαδρομής του.

Είναι το «αλλού» του εγώ, δεν είναι το αλλού της καρδιάς. Κι όσο πιο μακριά ξενιτεύεσαι από την καρδιά σου τόσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου! Ο Θεός δεν συνθλίβει την μοναδικότητά μας και την διαφορετικότητά μας! Ίσα ίσα εκείνος που μας την χάρισε, μας την επιτρέπει.

Κάθε πλάσμα είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο, με μοναδική και ανεπανάληπτη αποστολή, μοναδικό και ανεπανάληπτο ρόλο μέσα στο οικοσύστημα του Θεού. Κανείς δεν μπορεί ακόμα και να θέλει -ούτε οι γονείς όταν βρίσκονται σε λανθασμένη θέση και σε ελλειπή αγάπη και πνευματικότητα-, να εμποδίσει κανέναν να είναι αυτό που είναι! Γιατί αυτό που είναι το έχει ορίσει ο Θεός, δεν το έχει ορίσει κανένας άνθρωπος! Ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος!

Άρα κανείς δεν μπορεί να επέμβει στην μοναδικότητα και την πρωτοτυπία της ζωής την οποία καλείται να ζήσει καθένας από μας καταθέτοντας και εκφράζοντας τα χαρίσματα και τα ταλέντα του. Αυτό που κρύβεται πίσω από την «αυτονόμηση» δεν είναι το δικαίωμα να αναπτύξεις την μοναδικότητά σου, αλλά η απαίτηση να την ζήσεις ως εγώ και μέσα στις συνθήκες του διαχωρισμού που επικρατούν στο πτωτικό επίπεδο που ζούμε.

«Θα φύγω σε μακρινό τόπο!» Όπως όμως λέει το Ευαγγέλιο, ο άσωτος «σύντομα ήρξατο υστερείσθαι». Μέχρι που έφτασε σε πλήρη ένδεια και λιμοκτονώντας αποφάσισε να επιστρέψει. Αυτή, λοιπόν, η κίνηση του διαχωρισμού είναι η κίνηση που κατατρύχει την ανθρωπότητα ολόκληρη!

Στο θέμα της παρακοής των πρωτοπλάστων, εντοπίσαμε το σημείο πως πίσω και πέρα από την παρακοή -πού θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μη γενομένη εάν ο Αδάμ και η Εύα είχαν διαφορετική στάση «μετά», και βεβαίως η ερμηνεία της πτώσης ως παρακοής συμβολική είναι- είναι η ταυτόχρονη αποκοπή από το μυστήριο της ενότητας, το μυστήριο του Θεού.

Και ενώ πριν ο Θεός συνομιλούσε μαζί τους στον παράδεισο, όπως συγκινητικά περιγράφεται στην Γένεση, ξαφνικά τον είδαν «απέναντι», τον φοβήθηκαν και έτρεξαν να κρυφτούν. Και στην συνέχεια άρχισαν τις αλληλοκατηγορίες! Διαχωρίστηκαν δηλαδή και μεταξύ τους!

Βλέπει κανείς το ίδιο αρχεγονικό λάθος να το διαπράττουμε και σε σχέση με τα σφάλματά μας, θεωρώντας ότι αυτά μας αποκόπτουν από τον Θεό! Αντί να τα δούμε απλώς ως κινήσεις που μπορούμε άμεσα να διορθώσουμε και να επανορθώσουμε, ασήμαντες μπροστά στο Ταξίδι της Επιστροφής! Είναι ασήμαντα τα όποια λάθη, αμαρτίες, αστοχίες μπροστά στην κατάθεση μας στον Θεό!

Όσο λιγότερο νιώθει κανείς ασφαλής στην σχέση του με τον Θεό, τόσο περισσότερο ελέγχει τον εαυτό του στα επιμέρους, και βρίσκει αφορμές να διαχωριστεί από τον Θεό, να τον στήσει απέναντι και να κυριαρχήσει μέσα του η οπτική του φόβου από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει!

Η οπτική του φόβου είναι αδιέξοδη, αφού πάντοτε θα υπάρχει κάτι να φοβάται κανείς. Είναι Λερναία Ύδρα ο φόβος! Και από ένα πλοκάμι του φόβου να γλυτώσει, φυτρώνει μπρος του αμέσως το επόμενο! Πάντοτε όσο υπάρχουν σημεία θανάτου μέσα του, θα αναπαράγει αυτό που η ψυχή αρνείται να νικήσει οριστικά με το να αποφασίσει απλώς να μείνει με τον Θεό.

«Ησύχασε και γνώρισε ότι εγώ είμαι ο Θεός!» Πολλές φορές σκέφτομαι ότι όλες οι σχολές, όλες οι θεωρίες έχουν προτάσεις να προβάλουν συγκεκριμένες. Όσοι προερχόμαστε από το τάγμα γνωρίζουμε πολλά… Ο ίδιος ο Χριστιανισμός καθ’ ο θρησκεία, έχει τους κανόνες του και τις προτάσεις του.

Και καλά κι ευλογημένα όλα όταν λειτουργούν και ωφελούν τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Όμως είναι συνταρακτικό να δούμε πως ο Ραφαήλ δεν μας ζητάει να κάνουμε τίποτα! Είναι τόσο συνταρακτικά καινοφανές αυτό, που θα μπορούσε κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος με τον αρχάγγελο να το θεωρήσει βλάσφημο. Πώς μπορεί να πας στον Θεό χωρίς να κάνεις τίποτα;

Ο Ραφαήλ δεν μας ζητάει απολύτως τίποτα! Ούτε κανόνες μας θέτει! Κι αν μας στρέφει στην Ορθόδοξη Λειτουργία είναι γιατί πάντοτε στο Μυστήριο του Χριστού είμαστε πνευματικά ασφαλείς και σίγουρα ωφελημένοι! Πραγματικά όμως το σύμπαν περιμένει εκείνον που δεν θα θελήσει να κάνει τίποτα!

Αν σκεφτείτε ότι όλοι είμαστε γεμάτοι ιδέες για το πώς θα διορθώναμε τα πράγματα, τον κόσμο, τον εαυτό μας, τους άλλους! Κανείς δεν σκέφτεται ότι όλο αυτό που παίζεται, όπως κι αν παίζεται, είναι στα χέρια του Θεού και δεν χρειάζεται καμία διόρθωση! Όσο κι αν αυτό σοκάρει τον νου!

Γιατί ακριβώς αυτή την παραδοχή αρνείται να κάνει ο νους! Ότι το μόνο που έχει να διορθώσει είναι την δική του όραση! Όσο κοιτάζει έτσι τον κόσμο, ο κόσμος θα αναπαράγεται με τον ίδιο τρόπο! Ο φόβος θα παράγει φόβο, εχθρούς, κινδύνους, πόνο! Το γνωστό αδιέξοδο στο οποίο αιώνες τώρα ζει.

Εάν δεν μετακινηθούμε στην Χριστική όραση, να δούμε δηλαδή τον κόσμο με τα μάτια του Χριστού, αυτός ο κόσμος δεν θα λυτρωθεί ποτέ! Ούτε και ο εαυτός μας! Ό,τι διορθωτικές κινήσεις επιμέρους και αν κάνουμε εξωτερικά -που μπορεί να μας ωφελήσουν εξωτερικά, και δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν θα τις κάνουμε-, δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την καρδιά του όλου ζητήματος που παίζεται μέσα στην καρδιά μας!

Αν η καρδιά μας δεν λειτουργήσει ούτε η καρδιά του κόσμου θα λειτουργήσει! Κι αν δεν λειτουργήσει η καρδιά του κόσμου δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγουμε από τον πόνο και από τον θάνατο. Ο Χριστός ζήτησε να δούμε το κάθε ανθρώπινο πλάσμα ως παρουσία του Ίδιου! Είμαστε πάρα πολύ μακριά από το να κάνουμε αυτό που μας ζήτησε.

Η όλη ηθική μας διάσταση είναι τοποθετημένη πολύ χαμηλότερα από αυτό που ζήτησε ο Χριστός! Και θα πείτε μπορούμε να βγούμε στους δρόμους και να καλύψουμε τις ανάγκες όλων των ανθρώπων; Είναι ατέλειωτη η οριζόντια διάσταση! Ατέλειωτα τα μεγέθη της ανάγκης των συνανθρώπων μας! Πώς μπορούμε να τα καλύψουμε!

Καθένας ούτως ή άλλως πράττει σε σχέση με αυτό που η ίδια η ζωή και το πεπρωμένο του τού φέρνουν μπροστά! Από την άλλη, η «διόρθωση» δεν είναι πάντοτε μια εξωτερική κίνηση. Φυσικά κάθε έμπνευση και πράξη βοήθειας είναι ευλογημένη!

Αλλά το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να κάνουμε στον κόσμο και στον εαυτό μας, αυτό που θα συντόμευε την διαδρομή και θα έβαζε τέλος στον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, είναι να παραδοθούμε στο απόλυτο, στον Θεό!

Κάποτε, αν ακόμα υπάρχει ενδιαφέρον για να κρίνει κανείς το παρελθόν, η ιστορία μέχρι σήμερα, της προ Ραφαήλ ανθρωπότητας θα καταγραφεί ως βάρβαρη από πνευματική άποψη εποχή! Γιατί αυτό που είναι το ζητούμενο, το να εξοικειωθούμε δηλαδή με την κατάσταση της ανύψωσης του πνεύματος στον αέρα χωρίς την βαρυτικότητα του νου, είναι ακόμα μακριά μας, αλλά ταυτοχρόνως και πολύ κοντά μας!

Είναι πολύ μακριά μας αφού ο νους συνεχίζει να καταδυναστεύει τον άνθρωπο και να τον γειώνει εμποδίζοντας τον να πετάξει! Ο νους δεν αφήνει τον άνθρωπο να ζήσει τα ελεύθερα πεδία του ουρανού! Γιατί είναι βαρύς για να πετάξει!

Εντούτοις ο άνθρωπος είναι γεννημένος με φτερά, είναι γεννημένος για να πετάξει! Μόνος του τα παροπλίζει! Αυτό όμως που φαίνεται αδύνατο για μας να πετύχουμε -γιατί αλλιώς θα το είχαμε πετύχει, η ανθρωπότητα θα το είχε πετύχει τόσους αιώνες τώρα- το να μπορούμε δηλαδή να ιπτάμεθα πνευματικά και να πραγματοποιούμε όσα εδώ ευχόμαστε με ωραία λόγια, είναι δυνατό παρά τω Θεώ!

Αυτό που εμείς αδυνατούμε να κάνουμε, είναι όσο ποτέ προσιτό να γίνει, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας! Η παρουσία του αρχάγγελου Ραφαήλ στην Γη είναι ακριβώς αυτή η στήλη φωτός που ενώνει τα πάνω με τα κάτω, ζωντανή και πάλλουσα. Και μας καλεί εσωτερικά, όλα τα πλάσματα που ζούμε αυτή την ιστορική στιγμή πάνω στην Γη, να συντονιστούμε με το θέλημα του Θεού που είναι το τέλος του πόνου, το τέλος του θανάτου!

Αυτό ας μη μείνει μια μεταφυσική ελπίδα και προσδοκία, αλλά να το δούμε μέσα μας στην εσωτερική μας συνομιλία με τον Θεό, στην προσευχή μας! Ας μην απεμπολούμε τα ιερά μας δικαιώματα! Ο άνθρωπος από την μια κόπτεται για την ελευθερία του και τα δικαιώματα του που διεκδικεί από την κοινωνία και τα πολιτικά συστήματα, και από την άλλη δεν αντιλαμβάνεται πως ο ίδιος απεμπολεί το δικαίωμα της ίδιας του της ζωής.

Ας στραφούμε λοιπόν μέσα μας στον Θεό, με τον τρόπο που καθένας μας γνωρίζει! Και ας δοκιμάσουμε αυτό που δόθηκε σαν πρόταση την περασμένη φορά. Μες στην ημέρα, μέσα σε όλη την φασαρία και τον πόλεμο, να μπαίνουμε μέσα στην αγκαλιά του Χριστού! Είναι ό,τι πολυτιμότερο μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας! Και να του επιτρέπουμε να μας αγγίζει με αυτή την ασύλληπτη δόνηση της καθαρότητάς του!

Μόνον η κρυστάλλινη αίσθηση Ζωής μπορεί να μας ανυψώσει από την βαρυτικότητα του παρόντος πολιτισμού μέσα στον οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι, του πολιτισμού του νου! Προσωπικά είμαι βέβαιη πως ο άνθρωπος θα γυρίσει αυτή την σελίδα προς τον πολιτισμό της «μετασκέψης», όπως τον αποκαλώ. Γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Και γιατί αυτό αξίζει στον άνθρωπο. Τίποτα λιγότερο!
*

Κάθε άσκηση υποδηλώνει τον βαθμό της ελευθερίας μας. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος όταν μπορεί και να κάνει και να μην κάνει κάτι.

Λόγω της προετοιμασίας για το Πάσχα, ο απόστολος Παύλος μιλάει για την νηστεία. Είναι πάλι ανατρεπτικός, με τον απροσδόκητο τρόπο που μόνο εκείνος μπορεί να γίνει! Εκεί που περιμένεις να είναι αυστηρός ή συντηρητικός ξαφνικά είναι ακριβώς το αντίθετο. Ενώ θα περίμενε κανείς να μιλήσει υπέρ της πειθαρχίας στους κανόνες της πρωτοχριστιανικής κοινότητας και της εβραϊκής παράδοσης, λέει, πως εμείς οι χριστιανοί, ούτε με το αν φάμε έχουμε κανένα πλεονέκτημα, ούτε αν δεν φάμε χάνουμε τίποτα ενώπιον Θεού!

Είμαστε ελεύθεροι, αφού ο Χριστός δίδαξε πως μας μολύνουν τα εξερχόμενα και όχι τα εισερχόμενα! Να προσέχουμε εντούτοις να μην σκανδαλίζουμε τους αδελφούς μας. Συστήνει στους χριστιανούς να μην τρώνε ειδωλόθυτα -προϊόντα θυσιών- και να μην σκανδαλίζουν τους αδελφούς τους τρώγοντας κρέας. Ο σκανδαλισμός των αδελφών είναι το όριο και το κριτήριο.

Ο Χριστός, εξ άλλου, διέρρηξε μια παράδοση αιώνων εντοπίζο-ντας την μόλυνση στα «εξερχόμενα», στους λόγους δηλαδή που πληγώνουν, στους λόγους που δεν έχουν φως και αγάπη, και όχι στο είδος της τροφής.

Η νηστεία, δηλαδή, προσδιορίζεται στην πνευματική της διάσταση, ως αποχή από το κακό! Αυτό δεν σημαίνει ότι η νηστεία ως άσκηση -την οποία η Εκκλησία προτείνει- δεν ωφελεί τον άνθρωπο. Τον ωφελεί όμως μέσα από την διάσταση κατ’ εξοχήν της υπακοής σ’ έναν κανόνα. Κι αυτό γιατί η πρώτη παρακοή του ανθρώπου ήταν στην εντολή του να μην φάει από τους καρπούς του Δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού, από τους οποίους τελικά έφαγε!

Γι’ αυτό η Εκκλησία θέτει τους κανόνες της νηστείας σαν πρόκληση του να μετρηθεί ο άνθρωπος με το αρχεγονικό αυτό αμάρτημα της παρακοής, και να δει το κατά πόσον μπορεί να πειθαρχήσει.

Αυτό είναι το πνευματικό νόημα της νηστείας και όχι το να φάει τις σωστές τροφές, τις οποίες μπορεί ούτως ή άλλως να φάει στα πλαίσια μιας υγιεινής διατροφής. Η νηστεία δεν είναι δίαιτα, αλλά πνευματική άσκηση, η οποία αποδεικνύει και το πόσο ελεύθεροι είμαστε.

Γιατί κάθε άσκηση υποδηλώνει τον βαθμό της ελευθερίας μας. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος όταν μπορεί και να κάνει και να μην κάνει κάτι. Όταν αυτοβούλως δέχεται να πειθαρχήσει και να ασκηθεί, αποδεικνύει την ελευθερία του. Γιατί ό,τι δεν ορίζεις, σε ορίζει!

Όσον αφορά την ακρεοφαγία που πολλούς απασχολεί, η αλήθεια είναι ότι ο Χριστός δεν νήστευε! Έτρωγε και έπινε με τους μαθητές του, και γι’ αυτό μάλιστα τον κατηγορούσαν: ότι δεν τηρεί τις νηστείες και τους κανόνες… Νήστεψε εντούτοις στο Σαραντάριο πριν πειραχθεί από τον σατανά! Και όταν ο σατανάς του πρότεινε να κάνει τις πέτρες ψωμί για να φάει, του απάντησε: «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ εν παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού», δείχνοντας την πλήρη κυριαρχία του επί του κόσμου της ύλης.

Στις κοινές Τράπεζες των πρώτων Χριστιανών συνεχίστηκε η απλότητα της κοινωνίας της αγάπης που ο Χριστός δίδαξε. Και εξακολουθεί να είναι παρών στην δική μας Τράπεζα… Ο Χριστός στην πραγματικότητα δεν έδινε καμία σημασία στους κανόνες, έτρωγε ό,τι του ήταν πρόσφορο, και πήγαινε παραπέρα, στα ουσιώδη που είχαν να κάνουν με τον άνθρωπο.

Το σώμα του ανθρώπου στην πραγματικότητα είναι ενεργειακό. Αυτό το σώμα καλείται να ανακτήσει σ’ αυτή την καμπή μπροστά στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα. Να ανακτήσει ο άνθρωπος την πρόσβαση στο ενεργειακό του σώμα, ώστε να μπορεί να αναπλάθει τον εαυτό του και να ζει χωρίς το φράγμα του θανάτου.

Αυτό το σώμα δεν χρειάζεται την τροφή όπως την ξέρουμε. Συντηρείται μόνο από το καθαρό φως. Ήδη γνωρίζουμε πως υπάρχουν άγιοι που δεν λαμβάνουν τροφή αλλά συντηρούνται με το φως! Εξ άλλου, σε τελευταία ανάλυση, όλη η διατροφική αλυσίδα φως είναι! Αφού τα χόρτα το φως μεταβολίζουν και στην συνέχεια τα τρώνε τα ζώα. Όλα καταλήγουν έτσι κι αλλιώς ως φως στον άνθρωπο που ευλογεί τον εαυτό του και τον κόσμο.

Η ευλογία καθαρίζει και δυναμοδοτεί την τροφή στο ύψος του φωτός! Την διαδρομή της κρεοφαγίας θα την εγκαταλείψει κάποτε ο άνθρωπος. Δεν είναι εξάλλου το ζητούμενο μιας εμμονής διατροφικής ή ιδεολογικής το όλο ζήτημα. Χωρίς να σημαίνει πως καθένας δεν αποφασίζει και δεν αναλαμβάνει την ευθύνη των επιλογών του με βάση το τί τον ωφελεί.

Πάντως αυτό που θα πρέπει να τον απασχολήσει πάνω από όλα είναι ο νους του και οι δηλητηριώδεις του σκέψεις και εκδοχές για τον εαυτό του και τον κόσμο, καθώς έτσι συντηρεί όλο αυτό το δυσμενές τοπίο για όλους! Είναι σχεδόν υποκριτικό -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι ελεύθερος καθένας να επιλέξει τι τροφή που του ταιριάζει- και όλο το ζήτημα είναι να μην είμαστε υποκριτές!

Ο Χριστός το ζήτημα το έθεσε στα «εξερχόμενα». Στο πόσο ο λόγος μας είναι δημιουργικός και υπηρετεί το δημιουργικό έργο του Θεού στην Γη -το ίδιο και οι πράξεις μας. Εξάλλου σε άλλα σημεία των Ευαγγελίων λέει πως αυτός που νηστεύει, νηστεύει κατ’ ιδίαν και όχι για το θεαθήναι. Πρόκειται για πνευματική πράξη του εαυτού μας και όχι για κάτι που χρειάζεται να το διακηρύξει!

Από την άλλη η ακρεοφαγία μπορεί να μας φέρει σε πολύ δύσκολη θέση όσον αφορά την κοινωνική μας ζωή. Και αυτό που δημιουργείται μέσα από έναν διαχωρισμό ή από το δικό μας εγωισμό που καταφέρνει κάτι που δεν κάνουν οι άλλοι, μπορεί να είναι πολύ δυσμενέστερο από πνευματική άποψη.

Είναι προτιμότερο να διαχειρίζεται κανείς την πραγματικότητά του με απλότητα, χωρίς να της δίνει αυτή την σημασία την υλιστική, γιατί εντέλει καταντά υλισμός το να ψάχνεις με εμμονή το «κορέκτ». Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το βρεις για σένα -αλλά με απλότητα και χωρίς την παρέμβαση του νου.

Ο φυσικός δρόμος και τρόπος δεν καθορίζεται από τον νου! Είναι ένστικτο ζωής! Η ζωή μας εξαρτάται από τον Θεό! Ζούμε επειδή εκείνος το θέλει! Το ζητούμενο είναι οι επιλογές μας να υπηρετούν την πνευματικότητά μας. Το ζήτημα δεν είναι να διατηρήσουμε το σώμα καθ’ αυτό, αλλά να έλξουμε την χάρη!

Να συνδεθούμε με τις δυνάμεις της ζωής που ο νους μπλοκάρει -καθώς η όρασή του ενέχει θάνατο-, και να επιτρέψουμε στην χάρη να μας καταστήσει αείζωους. Εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας. Πάντοτε εξάλλου σε όλα τα ζητούμενα χρειάζεται διάκριση. Καθένας να αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του και να επιδιώκει εκείνο που τον ωφελεί κρίνοντας πάντοτε το όφελος του σε χαρά, σε αγάπη, σε ένωση με τον κόσμο και με τον Θεό.
*

«Μη με ζητάτε σε χειροποίητους ναούς!»

Ο ναός του Θεού δεν είναι χειροποίητος. «Μην τον αναζητάτε σε χειροποίητους ναούς!» Ελεύθερος εν Χριστώ, σημαίνει ότι γνωρίζεις πως ο Θεός είναι πνεύμα, και ζητά εν πνεύματι και αληθεία να του απευθυνόμαστε. «Μη με αναζητάτε σε ναούς! Δεν κατοικώ σε χειροποίητα κτίσματα! Όλη η Δημιουργία είναι η κατοικία μου! Όλη η Δημιουργία είναι ο ναός μου!» Μας δείχνει έτσι τα όριά μας! Πόσο η ανθρωπότητα -ακόμα και το κομμάτι εκείνο που αναζητά την πνευματικότητα- είναι δέσμια του παρελθόντος! Μιας αντίληψης ότι τον Θεό μπορεί κανείς με κάποιο τρόπο να τον ορίσει, να τον εξουσιάσει, είτε να τον καθηλώσει σε ένα σημείο.
*

Η καρδιά το σημείο συνάντησης Θεού και ανθρώπου!

Σχετικά με τον χορό των περιστρεφόμενων Δερβίσηδων που προσφάτως παρακολούθησα. Έχω και στο παρελθόν δει κάτι παρόμοιο, αυτό όμως ήταν κάτι πραγματικά σοβαρό. Διενήργησαν επί σκηνής το πλήρες τελετικό μέσα στο οποίο εντάσσεται ο περίφημος χορός, η περιδίνηση του σώματος. Δεν το υποδύθηκαν, το τέλεσαν! Σαν να έγινε μία θεία Λειτουργία στην οποία προσκαλεστήκαμε, ένα ιερό δρώμενο. Εκείνοι το τέλεσαν με όλη την σοβαρότητα και τον σεβασμό που του αξίζει.

Όσον αφορά το ακροατήριο -γιατί συλλειτουργοί και συμμετέχοντες δεν ήταν- αυτό που το χαρακτήριζε είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον κόσμο μας: η πλήρης αποκοπή από την διάσταση του ιερού. Οι άνθρωποι θέλουν να διασκεδάζουν, να βλέπουν ενδεχομένως κάτι «εξωτικό» για να περάσουν την ώρα τους.

Η ψυχή μου δεν ένιωσε καθόλου πως ανάμεσα στον κόσμο που ήταν εκεί υπήρχε, από την πλειοψηφία τουλάχιστον, η στάση που απαιτούσε το δρώμενο αυτό. Θα σας πω χαρακτηριστικά πως εν μέσω του τελετικού, πλήθος «θεατών» αποχώρησε εν πλήρει αταξία και ασεβεία. Χωρίς καθόλου συναίσθηση πως παρακολουθούν την κατάθεση μιας ιερής παράδοσης!

Σίγουρα όσοι την παρακολούθησαν ωφελήθηκαν, τουλάχιστον καρδιακά! Η αίσθηση που μου άφησε η τελετουργία αυτή μού είναι τόσο γνώριμη και οικεία από τα ταξίδια μου στην Ανατολή! Αίσθηση της καρδιακής, ερωτικής σχέσης που έχει ο ανατολίτης με τον Θεό! Είναι κάτι συνταρακτικό! Αυτή η αίσθηση με συγκίνησε και με συγκινεί βαθειά…

Η αδελφότητα των Περιστρεφόμενων Δερβίσηδων έχει τις ρίζες της στον Τζαλαλαντίν Ρουμί, έναν ευγενή του πνεύματος. «Εμείς γεννηθήκαμε από την αγάπη!» δίδασκε. «Η αγάπη είναι η μητέρα μας, και η καρδιά μας είναι το κέντρο αυτού του απείρου. Μην θεωρείτε ανάξιους τους εαυτούς σας! Η αγάπη δεν μου άφησε τίποτα άλλο πέρα από μένα!» Συμβούλευε να κινούμαστε στην ζωή σαν να χορεύουμε, και να απολαμβάνουμε την ζωή και την αγάπη!

Ένιωσα αυτό το κομμάτι του πνευματικού πολιτισμού της ανθρωπότητας που αιώνες τώρα προσεγγίζει τον Θεό καρδιακά -η Ανατολή κατ’ εξοχήν-, σε τραγική αντίθεση με την αλαζονική αναζήτηση του νου. Όλη η μυστική φιλοσοφία της Ανατολής έχει εξάλλου ως επίκεντρο τον γάμο του νου με την καρδιά!

Ο άνθρωπος απευθύνεται στον Θεό όπως ο ερώμενος στον Εραστή, μέσα από την καρδιά, ερωτικά, με πλήρη αφιέρωση, άφεση και σιωπή του νου μπροστά στο μυστήριο του Θεού! Ο χορός, το επίκεντρο της τελετής, είναι η απόλυτη υποταγή του εγώ στην αγάπη! Η έκσταση του νου!

Αυτό που έλαβε χώρα ήταν απρόβλεπτα βαθύ. Με εντυπωσίασαν όλοι όσοι το τέλεσαν, πώς κράτησαν την εσωτερικότητα και την προσευχή τους μέσα σε τόση διάσπαση. Θα ταίριαζε ανοιχτός χώρος, ύπαιθρο, όπου όλα είναι καθαρά και φωτεινά, είτε ένα αρχαίο θέατρο ή ναός. Παρ’ όλα αυτά έλαβε χώρα στην άχαρη αίθουσα του Badminton και καθένας πήρε ό,τι πήρε.

Αυτό που θέλω να σας μεταφέρω είναι την αίσθηση του πόσο ο κόσμος έχει αποκοπεί από την σχέση του με το ιερό. Η ζωή έχει αποϊεροποιηθεί! Είμαστε θεατές και όχι συλλειτουργοί στην ζωή, στην ίδια την ζωή μας, με τον ίδιο τρόπο που είμαστε θεατές στα ιερά δρώμενα, όπως είναι μια θρησκευτική Λειτουργία και, καθόλου λιγότερο, η Τέχνη ως έκφραση του ιερού!

Η μεγάλη Τέχνη κατ’ εξοχήν υπηρετεί το πνεύμα! Κανονικά, θα έπρεπε οι άνθρωποι όταν προσέρχονται σε εκδηλώσεις του πνεύματος, να έχουν το εσωτερικό ήθος της μέθεξης με τον θεϊκό σπινθήρα, την Λάμψη που καθετί αληθινό μεταφέρει.

Τα σούφικα τάγματα έλκουν την καταγωγή τους πολύ πίσω από το Ισλάμ -παρ’ όλο που στεγάστηκαν και κάτω από το Ισλάμ στα διασταυρούμενα ρεύματα νεοπλατωνισμού και ροδοσταυρισμού. Στην πραγματικότητα οι Σούφι κρυπτοχριστιανοί ήταν, και γι’ αυτό εξάλλου τελούσαν κατά κανόνα υπό διωγμό.

Ο Κεμάλ Ατατούρκ απαγόρευσε την αδελφότητα των Μαβλεβί, η οποία εντούτοις συνέχισε να δραστηριοποιείται μυστικά. Οι δερβίσιδες έχαιραν πάντοτε μεγάλου σεβασμού και εκτίμησης από τον λαό στις ισλαμικές χώρες. Επί αιώνες, εξάλλου, η ανθρωπότητα έζησε μέσα από το καρδιακό μέγεθος του Θεού την συνύπαρξη των πολιτισμών.

Στις μέρες μας ζούμε την έξαρση του φονταμενταλισμού, πράγμα εντελώς πυροδοτούμενο και ξένο προς τον καρδιακό πολιτισμό της Ανατολής. Η πνευματική εκδήλωση στην οποία παρευρέθηκα, μου μετέφερε την δόνηση ενός κόσμου ολόκληρου πίσω από αυτήν την παράδοση! Έναν σιωπηλό κόσμο που επί αιώνες κράτησε και κρατά με σεβασμό το μυστήριο του Θεού, με ελευθερία και αγάπη πέρα από τα θρησκευτικά και πολιτιστικά όρια.

Αυτό έζησα. Όπως και το πόσο βαθειά μας αφορά ως Ορθοδόξους ο μυστικισμός τους και η τελετουργία αυτή: και πνευματικά ως τελετουργία ένωσης, και αισθητικά και μουσικά. Και σίγουρα καρδιακά.
*

10 Μαρ 2013

Το σώμα ως άφθαρτο όχημα του Όντος. Πώς ο Άσωτος γίνεται Σωτήρ: στην αγκαλιά της απόλυτης καθαρότητας, της κρυστάλλινης δόνησης του Χριστού!

Η Εκκλησία μιλάει για την δόξα και το μεγαλείο του σώματος! Ο απόστολος Παύλος μας εισάγει σε αυτό που εκείνος με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος έζησε από τον Χριστό. Και είναι πάρα πολύ μεγάλη η μαρτυρία και η έμπνευση του.

Ακούγεται κάπως παράδοξο να μιλάει η Εκκλησία για την δόξα και το μεγαλείο του σώματος! Ενώ κατ’ αρχάς η θρησκεία κατηγορείται πως, αν δεν τον δημιουργεί, τουλάχιστον τον διαιωνίζει τον δυϊσμό: την διάσταση μεταξύ πνεύματος και ύλης. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.

Γιατί μπορεί η επίσημη Εκκλησία να γλίστρησε προς την δυιστικότητα και να γείωσε τον άνθρωπο σε ανεπάρκειες αντίληψης ως προς το πνεύμα, όμως ο ίδιος ο Χριστός δεν διαίρεσε τον άνθρωπο, ούτε όσοι έζησαν άμεσα την χάρη που εκείνος άνοιξε κατανόησαν κάτι διαφορετικό από αυτό.

Ο απόστολος Παύλος, ναι μεν δεν γνώρισε τον Χριστό, τον συνάντησε όμως συνταρακτικά στον δρόμο προς την Δαμασκό καθώς του αποκαλύφθηκε ως Φως ακούγοντας την Φωνή: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις». Και πλημμύρισε τότε με ευλογία και χάρη.

Έγινε έτσι από διώκτης απόστολος των εθνών, αυτός στον οποίο οφείλουμε την οργάνωση της Χριστικής διδασκαλίας σε θρησκεία με όλα τα συμπαραμαρτούντα του εγχειρήματος αυτού. Είναι σημαντικό να δούμε πώς ο ίδιος ο Παύλος κατανοεί το σώμα. Διότι δεν το κατανοεί καθόλου ως φυλακή της ψυχής, ούτε ως εμπόδιο, ούτε το θεωρεί υπαίτιο για την μη πνευματική ανάπτυξη και θεϊκή πτήση του ανθρώπου.

Δεν είναι το σώμα που βαρύνει τον άνθρωπο, αλλά η σχέση του μαζί του! Ο απόστολος μιλάει για την δόξα και το μεγαλείο του σώματος λέγοντας πως δεν διαχωρίστηκε ποτέ το σώμα από την ψυχή. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Άρα τι είναι αυτό που παρεμβλήθηκε και το σώμα αρρωσταίνει, φθείρεται και εν τέλει πεθαίνει;

Γιατί, όπως και άλλες φορές έχουμε πει, οι πρωτόπλαστοι στον παράδεισο είχαν άφθαρτα σώματα. Ζούσαν την αθανασία στην ψυχή και την αφθαρσία στο σώμα. Αυτή ήταν η κατάσταση στον παράδεισο την οποία απώλεσαν με την αποστασία τους από το μυστήριο της ενότητας -όταν δηλαδή παρενέβαλαν τον νου ανάμεσα στον Θεό και το «σώμα»! Αυτό δημιούργησε όλα τα δεινά!

Παρεμβλήθηκε ο νους διακόπτοντας την κατ’ ευθείαν ροή της ζωής σε εκείνο το «σώμα» που ζούσε άφθαρτο στον παράδεισο. Και η παρεμβολή αυτή επισυνέβη μέσα από την «ανυπακοή», όπως συμβολικά αναφέρει η Γένεση, η οποία έθεσε τον άνθρωπο μέσω της σκέψης του «εξ αντικειμένου» ως προς τον Θεό, τον οποίο πλέον ζει «απέναντι», διαχωρισμένο από αυτόν -όπως εξάλλου τον ζούμε και εμείς κατά το μάλλον ή ήττον.

Ακόμα κι όταν τον αναζητούμε, είναι γιατί θεωρούμε ότι είμαστε διαιρεμένοι από εκείνον! Εξάλλου δεν θα τον αναζητούσαμε, αν ζούσαμε την ενότητα μας μαζί του! Άρα ανήκουμε σε μια ανθρωπότητα πεπτωκυία, όπου ο νους έχει παρεμβληθεί ανάμεσα στο καθαρό σήμα της ζωής που ο Θεός εκπέμπει προς την μορφή που λέγεται άνθρωπος, με αποτέλεσμα την θνητότητα.

Ο Χριστός όταν αναστήθηκε, η ψυχή της ανθρώπινής του φύσης ενδύθηκε την αθανασία, και το ανθρώπινο του σώμα ενδύθηκε την αφθαρσία. Αναστήθηκε με την ψυχή και το σώμα! Γνωρίζουμε πως ζώντας εδώ ως άνθρωπος τον πόνεσαν ανελέητα οι άνθρωποι, τον βασάνισαν με κάθε τρόπο, ψυχολογικά και σωματικά, με αποκορύφωμα την σταύρωσή του. Το ανθρώπινο σώμα του το νέκρωσαν! Όμως αναστήθηκε!

Και η ανάστασή του σημαίνει ανάκτηση της αθανασίας και της αφθαρσίας για την ανθρώπινη φύση, για τον άνθρωπο. Εκείνος φυσικά με την Ανάληψη επέστρεψε στο υπέροχο ΟΛΟΝ του Εαυτού του αφήνοντας για τον άνθρωπο ανοικτή την οδό της ανάκτησης της θεϊκότητας του.

Τι είναι όμως αυτή η αφθαρσία στην οποία αναφερόμαστε και ο Ραφαήλ ονομάζει Αειζωία; Το ον που κατοικεί εκτός χώρου και χρόνου και είναι ο Εαυτός μας, πριν την ενσάρκωση, εκπέμπει, προβάλει μιαν ακτίνα -αυτό που λέμε ψυχή. Η ψυχή ούσα ταυτόσημη με τον φορέα της, το όχημα της, επειδή προβάλλεται εδώ σε συνθήκες «πτωτικές» όπου υπάρχει ο παράγων που εναντιώνεται στον Θεό, έχουμε αυτό το τρισδιάστατο αποτέλεσμα. Δεν είναι, εξάλλου, αυτό που καταδικάζει τον άνθρωπο στον θάνατο!

Ακόμα και εδώ προβαλλόμενη η ψυχή, το σώμα το οποίο λαμβάνουμε -το υλικό σώμα- έχει τα σημεία εισόδου των αείζωων κρουνών της ζωής ώστε να προσλαμβάνει την ζώσα θεϊκή δύναμη. Είναι έτσι φτιαγμένο. Ο Θεός δεν έφτιαξε το σώμα θνητό. Όταν λέμε σώμα, μιλάμε για δημιούργημα από μια μήτρα-καλούπι που το γέννησε.

Η μήτρα αυτή υπάρχει, και γι’ αυτό το σώμα μπορεί να αναδημιουργείται από το αρχέτυπο. Αυτή η μήτρα εξασφαλίζει την δυνατότητα ανάκτησης του σώματος. Επίσης δίνει την δυνατότητα αυτό το σώμα, ως ενότητα με την ψυχή και το πνεύμα (σώμα = ψυχή + πνεύμα) να έχει απόλυτη επιλογή της χρήσης του, καθώς και του τόπου όπου θέλει να κινηθεί -σε ποια σύμπαντα, διαστάσεις, δημιουργίες κ.λπ.

Αυτό που εμποδίζει την επαφή με τον στρόβιλο της ζωής στα σημεία εισόδου του ρεύματος της ζωής μέσα σ’ αυτό που ενσαρκώνεται εδώ, είναι ο νους του ανθρώπου! Και ταυτόχρονα όλη η εναντιωτική επήρεια και ενέργεια που ο νους δέχεται από το παράσιτο που λέγεται Εωσφόρος, το οποίο προσέβαλε το αποτέλεσμα της προβολής της θεϊκής ακτίνας στην Γη.

Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι θνητό! Ο θάνατος είναι πεποίθηση του νου την οποία αναπαράγει! Εάν, δηλαδή, δεν πιστεύουμε στον θάνατο, δεν θα πεθάνουμε! Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο. Ο άνθρωπος έχει την πεποίθηση μιας εμπειρίας αιώνων για τον θάνατο, και μιας εκπαίδευσης πως ο θάνατος είναι νόμος της υλικής δημιουργίας, μια αμετακίνητη πραγματικότητα, ότι μέσα από τις αντιθέσεις συντηρείται η ζωή κ.λπ.

Ο Θεός δεν χρειάζεται καμιά αντίθεση για να δημιουργήσει ζωή, όπως λανθασμένα πολλοί εσωτερισμοί διδάσκουν! Ο Θεός ό,τι δημιουργεί, είναι τέλειο, αθάνατο, και δεν εμπεριέχει πόνο! Ό,τι βλέπουμε εδώ και ζούμε, είναι αποτέλεσμα μιας παρέμβασης σ’ αυτό που ο Θεός εξαρχής δημιούργησε, και το οποίο υπάρχει στην ιδεατή και ενεργειακή του μορφή συντηρώντας διαρκώς αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως τρισδιάστατη πραγματικότητα: ως σώμα.

Το σώμα μας, δηλαδή, δεν είναι φτιαγμένο από τον Θεό για να πεθάνει! Σκεφτείτε μόνον ότι θεωρούμε δεδομένο πως θα αρρωστήσουμε και θα πεθάνουμε! Θεωρούμε δεδομένο πως θα πεθάνουν όλοι γύρω μας! Και τους βλέπουμε πράγματι να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν! Δεν μπορούμε όμως καθόλου να αντιληφθούμε, πολλώ δε μάλλον να συνειδητοποιήσουμε, πως αυτό είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής πεποίθησης!

«Θεωρητικά» μιλώντας -αφού είναι δύσκολο έτσι όπως είναι σήμερα ο άνθρωπος να κάνει συλλογικά αυτή την συνειδησιακή μετακίνηση- αν οι επί της Γης άνθρωποι, τα 6,5 δισεκατομμύρια, απέβαλαν την πεποίθηση του θανάτου, ο θάνατος θα σταματούσε!

Το σώμα εμπεριέχει την δυνατότητα της αυτο-ανανέωσης του. Και ήδη αυτο-ανανεώνεται σε έναν βαθμό, παρ’ όλες τις καταστροφικές παρεμβάσεις που κάνουμε και με το νου μας και με τον τρόπο που του συμπεριφερόμαστε. Εμπεριέχει όλη την δύναμη της αυτο-ανάπλασης και αυτο-ανανέωσης του –της παρουσίας του δηλαδή ως άφθαρτης μορφής στον κόσμο της ύλης. Δεν λέμε, λοιπόν, πως θα καταργηθεί η ύλη και θα υπάρχει ένα ενεργειακό σώμα σε ένα άλλο επίπεδο ζωής!

Θα σας θυμίσω ότι ο Χριστός αναστήθηκε και εμφανίστηκε στους μαθητές του με το σώμα της ανάστασης, το οποίο όμως ήταν αγνώριστο. Ο Θωμάς ψηλάφησε «σώμα» δεν ψηλάφησε αέρα! Ναι μεν δεν ήταν αυτή η ύλη όπως την γνωρίζουμε τώρα, αλλά δεν ήταν και μια αφηρημένη ενέργεια! Ήταν ένα όχημα που είχε υπόσταση!

Όταν μιλάμε για την Αειζωία που ο Ραφαήλ ήρθε για να φέρει στην Γη τον 21ο αιώνα, για το δικαίωμα της Αειζωίας, αυτό σημαίνει να λαμβάνει ο άνθρωπος το πνευματικό του σώμα, χωρίς να παρεμβάλλεται ο υλικός θάνατος. Αυτό που γίνεται στην συνέχεια, μετά τον θάνατο, μπορεί να γίνεται ΤΩΡΑ! Φυσικά αυτό αφορά τα όντα που έχουν προοπτική ζωής!

Εδώ τίθεται το μεγάλο θέμα της «συνέχειας», η οποία εξαρτάται από τον βαθμό της σύνδεσης μας με την Ζωή! Για να το πω αντίστροφα, η θνητότητα έχει να κάνει με την απόστασή μας από τον Θεό. Η θνητότητα είναι αποτέλεσμα της διακοπής της ροής, της επαφής μας μαζί του. Αυτό επισυμβαίνει στο επίπεδο του νου.

Γιατί όταν λέμε ψυχή, είναι ακριβώς αυτός ο ενδιάμεσος παράγων, η προβολή του φωτός από την πηγή του Όντος, του πνευματικού Εαυτού στην τρισδιάστατη πραγματικότητα (ή τετραδιάστατη, αν συνυπολογίσουμε τον χρόνο).

Πρέπει, λοιπόν, αυτές τις τεράστιες πλάνες μέσα στις οποίες είναι βουτηγμένη η ανθρωπότητα να τις ξεκαθαρίσουμε παντελώς, και να δούμε αυτό που ο Ραφαήλ μας αποκαλύπτει. Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να πεθαίνει! Δεν είναι θνητός! Το σώμα δεν φτιάχτηκε για να πεθαίνει! Η παρέμβαση στο DNA έχει να κάνει με virus, με παράσιτο, με ιό, που όμως έγινε αποδεκτός και συμβατός με την ανθρώπινη νοημοσύνη όπως λειτουργεί τώρα.

Αν ο άνθρωπος ανυψώσει την συνείδηση του και τις δονήσεις του και ανακτήσει την κατάσταση ενότητας με τον Θεό την οποία είχε πριν την πτώση, τότε αυτομάτως οι κρουνοί ανοίγουν, τα σημεία στροβιλισμού της Ζώσας δύναμης του Θεού μεταφέρουν την αείζωη δύναμη του φωτός, και το σώμα συντηρείται, ανανεώνεται, και αναπλάθεται!

Ο νους, λοιπόν, είναι αυτός που διακόπτει την επαφή με τον Θεό, ο νους κλείνει τους κρουνούς επαφής! Ενώ ο άνθρωπος γεννήθηκε αείζωος! Η δόξα και το μεγαλείο του σώματος αναφέρονται στο άφθαρτο σώμα, αυτό που δεν γνωρίζει το «κακό». Να ξεκαθαρίσουμε επίσης πως η «αύρα» είναι εκπομπή του σώματος. Και η «προσωπικότητα» επίκτητος παράγοντας διαμορφούμενος κατά την υλική ενσάρκωση.

Είναι σημαντικό να δούμε στην συνέχεια πως ο Παύλος επισημαίνει ένα μόνο αμάρτημα το οποίο μπορεί ο άνθρωπος να κάνει με το σώμα του. Είναι πολύ εντυπωσιακό αυτό! Όλα τα άλλα τα άλλα, λέει, τα κάνει εκτός σώματος, με αυτό όμως ο νους αμαρτάνει πάνω στο ίδιο του το σώμα. Πρόκειται για το αμάρτημα της πορνείας!

Μακριά από την πορνεία, λέει, γιατί βεβηλώνει τον ναό του Θεού που είναι το σώμα ως μέλος του σώματος του Θεού. Γι’ αυτό οφείλουμε να το κρατάμε σε αγνότητα! «Δεν ανήκετε στους εαυτούς σας αλλά στον Θεό! Για να τον δοξάσετε!» λέει. Τι είναι όμως «πορνεία»; Είναι η χρήση του σώματος χωρίς αγάπη! Αυτό είναι πορνεία! Και όχι απαραίτητα μια επί χρήμασι σωματική σχέση.

Είναι η χρησιμοποίηση της ζωής, του οχήματος της ζωής για λόγους που αντιβαίνουν, αντιστρατεύονται την ζωή! Μην θεωρήσουμε την πορνεία, λοιπόν, διαπραττόμενη μόνον σεξουαλικά, παρόλο που κατ’ εξοχήν αυτό εννοεί ο Παύλος, αλλά με κάθε χρήση του σώματος χωρίς αγάπη: κάθε πράξη που δεν συμβιβάζεται με την θεϊκή μας καταγωγή και τον σκοπό τον οποίο έχουμε ερχόμενοι στον κόσμο.

Ο σκοπός αυτός είναι, από την μια, να επανασυνδεθούμε με τον Θεό, με τον εαυτό μας, και από την άλλη, αυτό να το εκφράσουμε δυναμικά επιτρέποντας συνδημιουργίες πνευματικές που δοξάζουν το μυστήριο του Θεού, το μυστήριου της Ζωής! Η χρήση του σώματος έξω από την υπηρεσία της ζωής είναι μέγιστο αμάρτημα -με την έννοια της αστοχίας!

Οι Έλληνες συνέδεσαν την αμαρτία με την αστοχία. Αμαρτία είναι κάτι που σε καθιστά εκτός του στόχου σου! Είσαι εκτός του στόχου σου όταν χρησιμοποιείς το σώμα για άλλους λόγους από το να εξυπηρετείς την ζωή και τον εαυτό σου που θέλει να ζει! Ο στόχος είναι η Ζώσα Ζωή!

Μην ξεχνάτε ότι το σώμα των αγίων μυροβλύζει και θεραπεύει. Καθώς επίσης ότι θαύματα γίνονται μέσα από το άγγιγμα! Η Χριστική οπτική, λοιπόν, επαναφέρει την αγιότητα του σώματος ως ναού εντός του οποίου λειτουργείται το Μυστήριο του Ζώντος Θεού! Όταν αγιάζεται η ψυχή αγιάζεται και το σώμα υπηρετώντας ως ενότητα το θέλημα της ζωής.

*
H παραβολή του Ασώτου 
Η ιστορία είναι γνωστή: «Άνθρωπος τις είχε δύο υιούς»… Ο πρεσβύτερος γιος δεν έφυγε ποτέ από τον πατέρα του, ενώ ο νεώτερος ζήτησε κάποια στιγμή το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογούσε, και έφυγε σε χώρα μακρινή για να ζήσει μόνος του.

Βλέπουμε ξανά αυτό το μοιραίο, πτωτικό σημείο της «αυτονόμησης» ως εξόδου από το μυστήριο της ενότητας! «Δώσε μου ό,τι είναι δικό μου και να φύγω, να ζήσω μόνος μου, με τον δικό μου τρόπο!» Και ο πατέρας του το δίνει! Αυτοεξόριστος, λοιπόν, από την πατρίδα του, γρήγορα διασκόρπισε την περιουσία του ζώντας ασώτως!

Και όταν στον τόπο εκείνο έπεσε λιμός, «ήρξατο υστερείσθαι» καταλήγοντας να βόσκει χοίρους και να παρακαλάει για λίγα ξυλοκέρατα. Κάποια στιγμή εξαθλιωμένος καθώς ήταν, θυμήθηκε την αφθονία και την ευημερία του οίκου του πατέρα του.

Και είπε: «Ήμουν αρχοντόπουλο, πώς κατάντησα έτσι! Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου! Να του ζητήσω συγνώμη και να μου επιτρέψει να είμαι κοντά του σαν ένας από τους μισθωτούς του!» Και πράγματι επιστρέφει. Είναι συνταρακτική η περιγραφή της συνάντησης! Ο πατέρας τον βλέπει από μακριά! Τον σπλαχνίστηκε, λέει το ευαγγέλιο, και έσπευσε τρέχοντας να τον πάρει στην αγκαλιά του!

«Αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιον σου και δεν είμαι άξιος να αποκαλούμαι υιός σου!» του λέει ο άσωτος. Ο πατέρας όμως ζητά αμέσως να φέρουν την στολή την πρώτη να ενδυθεί, να του φορέσουν δαχτυλίδι και υποδήματα και να σφάξουν προς τιμήν του τον μόσχο τον σιτευτό! «Να ευφρανθούμε γιατί ο υιός μου ήταν νεκρός και ανέζησε, ήταν χαμένος και ευρέθη!»

Ο Πατέρας, ο Θεός, δεν δέχτηκε την ταπείνωση του υιού του! Τον υποδέχτηκε βασιλικά! Όπως αρμόζει σ’ έναν βασιλικό πατέρα, αποδίδοντας στον άσωτο την προτεραία δόξα. Ο μεγαλύτερος γιος καθώς επιστρέφει από τους αγρούς άκουσε, λέει, τους ήχους της μουσικής από την γιορτή, και ρώτησε ένα παιδί τι γίνεται στον οίκο του πατέρα του.

«Ο αδελφός σου επέστρεψε και ο πατέρας σου θυσίασε τον μόσχο τον σιτευτό!» Και εκείνος θύμωσε! «Εγώ δεν έφυγα ποτέ από κοντά σου και δεν έκανες για μένα ποτέ τέτοιες γιορτές! Και γιορτάζεις για τον άσωτο;» Ο πατέρας απαντάει: «Εσύ είσαι και θα είσαι πάντοτε μαζί μου! Ό,τι έχω είναι δικό σου! Να χαίρεσαι γιατί ο αδελφός σου ήταν νεκρός και ανέζησε, ήταν χαμένος και βρέθηκε!»

Αυτή η ιστορία έχει πολλά επίπεδα ερμηνείας. Ο άσωτος υιός είναι ο Εωσφόρος, καθώς περιγράφεται η αρχεγονική αποστασία από τον Θεό και το ταξίδι της Επανόδου. Πάντως η παραβολή αυτή δείχνει την βεβαιότητα και όχι απλώς την ελπίδα της Επανόδου!

Από την άλλη, μπορεί να δει κανείς στο πρόσωπο του ασώτου τους απεσταλμένους του Θεού, οι οποίοι κάποια στιγμή μπορεί να θολώσουν μέσα στον κόσμο αυτό, και ανεπαίσθητα να αυτονομηθούν από την θεϊκή περιουσία με συνέπεια να καθηλωθούν στον τόπο της εξορίας που είναι το εγώ! Αλλά άσωτος είναι και κάθε άνθρωπος που ο εγωισμός τον απομακρύνεται από τον Εαυτό, από αυτό που πραγματικά είναι, με αντίστοιχες συνέπειες: εξορία, πόνο, κακουχία.

Ο Χριστός μέσα από την παραβολή αυτή μας λέει: «Μη φοβάστε! Ο Θεός στο τέλος σας περιμένει με μια μεγάλη αγκαλιά! Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σας αποκόψει από τον Θεό! Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει τον δρόμο της επιστροφής! Κανένα αμάρτημα, τίποτα, δεν σας καταδικάζει!»

Αυτό είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα! Απλώς, ας αποφασίσουμε να επιστρέψουμε στον Εαυτό! Ας τελειώσει αυτό το αστείο της εξορίας και της κακουχίας σε ξένο τόπο! Ας επιστρέψουμε! Ο Θεός ούτε θα μας ταπεινώσει, ούτε θα θριαμβολογήσει πάνω στην ανοησία μας! Αυτομάτως θα μας αποκαταστήσει, και οι ουρανοί θα αγάλλονται!

Λέγεται πως για κάθε ψυχή που μετανοεί, η χαρά των αγγέλων είναι απερίγραπτη! Γίνεται πανηγύρι στον ουρανό, γιορτή μεγάλη, όταν μια ψυχή, ένα κομμάτι από το σώμα του Θεού, αποκαθίσταται!

Η παραβολή μιλάει επίσης για τον «θυμό» του γιου που ποτέ δεν έφυγε από τον Πατέρα μπροστά στις τιμές και τα μεγαλεία προς το άσωτο! Είναι η «δίκαιη» διαμαρτυρία εκείνου που πρέπει να δεχτεί να κάνει πίσω προκειμένου να έρθει μπροστά ο αδελφός του! Εκείνου που δέχεται να «αδικηθεί», εκείνου που δέχεται να μοιραστεί την αγάπη του Πατέρα με τον άσωτο αδελφό! Δέχεται να ταπεινωθεί και να εξομοιωθεί με αυτόν που επανήλθε, αφού όμως πρόδωσε! Και που η αγάπη του Πατέρα δεν τον ξεχωρίζει από εκείνον!

Δέχεται να μοιράζεται τον Πατέρα του και την αγάπη του με τον άσωτο που επανήλθε! Αυτό μας δίνει πολλαπλά μαθήματα περί των πρώτων και των έσχατων! Αλλά και για την «θυσία» -χάριν των ασώτων- εκείνων που δεν έφυγαν ποτέ από τον Θεό, και καλούνται να συνεορτάσουν στην Μεγάλη Γιορτή της Συγχώρησης και της Αγάπης!

Όσα ειπώθηκαν για την δόξα και το μεγαλείο του σώματος και την νίκη επί της θνητότητας, ας το δούμε σε συνάρτηση με αυτή την διαδρομή της επιστροφής προς τον Θεό! Μιας επιστροφής μέσα από διαδρομές αυθαιρεσιών που ακολουθούν την εξατομίκευση ως διαιρετότητα.

Μη φανταστείτε ότι πτώση είναι πάντοτε η βίαιη άρνηση ή εναντίωση προς τον Θεό! Ποιος έχει άλλωστε τέτοια δύναμη ώστε να εναντιωθεί στον Θεό! Είναι απλώς οι μικρές και μεγάλες προδοσίες του εαυτού μας! Το «ανεπαισθήτως» όπως λέει ο ποιητής! Ανεπαίσθητα γλιστρήματα από την ζώσα, συνεχή και αδιάλειπτη, επαφή με τον Θεό! Τα οποία αθροιστικά μπορεί να φέρουν την συνείδηση σε ύπνωση, να την μεταφέρουν σε κατάσταση σκότους όπου να μην μπορεί να αναπνέει τον χρυσό αέρα της Ζωής, όπως λέει ο Ελύτης.

Να μην μπορεί να ζει τον ανοιχτό λώρο μέσα από τον οποίο ο Θεός τροφοδοτεί τον άνθρωπο με αείζωο φως στους αιώνες! Ας δούμε, λοιπόν, καθένας τα πεπραγμένα του. Τον τρόπο που χρησιμοποιοεί τον εαυτό του, το σώμα και την συνείδηση του, που σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να εφησυχάζει!

Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κοιμάται, αλλά το αρνητικό εγρηγορός, η αρνητική ενέργεια που αποκαλείται «σατανάς», δεν κοιμάται ποτέ! Είναι πνεύμα, και πολεμά τον άνθρωπο μέσα από τον νου σε κάθε αδύναμο σημείο του! Από τον νου ο άνθρωπος χάνει το παιγνίδι της ζωής του! Ηττάται από την αρνητική εκπομπή στον βαθμό που την προσεταιρίζεται! Γιατί ο Θεός μας όπλισε με την χάρη του Αγίου Πνεύματος!

Βρισκόμαστε ως ανθρωπότητα σε ένα ιστορικό σημείο καμπής αυτή την στιγμή. Ο Ραφαήλ θέλει να δώσει στην ανθρωπότητα το δώρο της Αειζωίας! Δεν θα το πάρει πίσω! Θα το δώσει! Σε κάποιους θα το δώσει! Γιατί πρέπει να ξεκινήσει η ανθρωπό-τητα να μην πεθαίνει! Σκεφτείτε όμως πόσο εντέλει μας αντιστοιχεί ο θάνατος! Έτσι όπως ζει η πλειοψηφία της ανθρωπότητας, σκεφτείτε να ήταν αθάνατη!

Αλλά ας μην κρίνουμε το τι θα κάνει η ανθρωπότητα! Ούτως ή άλλως ποτέ δεν αποφάσισε η πλειοψηφία για το τι θα γίνει. Αν αποφάσιζε, δεν θα είχε μείνει τίποτα όρθιο, αιώνες τώρα! Είναι παράξενη η δικαιοσύνη του Θεού, και εντελώς απρόβλεπτη για τον ανθρώπινο νου!

Μπορεί να θέλει ο Θεός την Αειζωία να την επιτύχεις εσύ! Αν εσύ την επιτύχεις, να την δώσει σε όλους! Οπότε ας μην αποθαρρυνόμαστε πως ο θάνατος δεν αναιρείται! Δεν γνωρίζουμε! Ας εξετάσει καθένας τον εαυτό του, την δική του ζωή, την δική του συνείδηση! Αν την αξιολογήσει ο ίδιος ως ζωή χρήσιμη στο σύμπαν, χρήσιμη στον Θεό, τότε ναι, δικαιούται να υπάρχει!

Αυτή την τοποθέτηση να πάρουμε, και ταυτόχρονα να «κλείσουμε» ενεργειακά τον νου μας και τον εαυτό μας από το ανελέητο, θανατόφιλο βομβαρδισμό που υφιστάμεθα από παντού! Γιατί δεν δεχόμαστε μηνύματα ζωής από πουθενά! Αντιθέτως, οι πάντες μας προβάλλουν τον θάνατο! Είτε ως απειλή για τα οικονομικά και το πώς θα επιβιώσουμε, είτε ως απειλή για την υγεία μας μέσα από την μόλυνση των κάθε είδους εισερχομένων κ.λπ..

Είμαστε κάτω από διαρκή τρομοκρατία σε όλα τα επίπεδα. Είτε, λοιπόν, θα το κατανοήσουμε άπαξ δια παντός και θα οχυρωθούμε μέσα στην αγκαλιά του Θεού, είτε θα το υφιστάμεθα και θα βαλλόμαστε ανελέητα. Η μόνη διαφυγή είναι η αγκαλιά του Θεού! Δεν έχουμε άλλη διαφυγή!

Δεν έχει άλλη διαφυγή ο άνθρωπος από την αγκαλιά του Θεού! Σας παραδίδω στην αγκαλιά του και αυτό όχι απλώς ως μυστικό οραματισμό! Να σας πω πως αυτό κάνω εγώ και ζω; Μπαίνω μέσα στην αγκαλιά του Χριστού! Και συνέρχομαι, ξεκουράζομαι, θεραπεύομαι, αποκαθίσταμαι, ανανεώνομαι, εμπνέομαι, παίρνω δυνάμεις για να ζω! Δεν σας το παραδίνω απλώς σαν εικόνα, σαν αρχέτυπο -που ακόμα κι έτσι βοηθητικό είναι. Αλλά ως μια ζώσα κατάσταση την οποία μπορείτε να ζήσετε με τις αισθήσεις σας!

Να καταφεύγετε στην αγκαλιά του Χριστού! Στην κρυστάλλινη δόνηση της απόλυτης καθαρότητας του Όντος αυτού! Για να θεραπεύεστε σε όλα τα επίπεδα.

Θα επαναλάβω αυτό που ο Ραφαήλ διαρκώς μας επισημαίνει: "Μην πιστεύετε αυτόν τον κόσμο! Δεν υπάρχει! Είναι ψεύτικος!" Είναι ανύπαρκτος! Είναι μια σκιά, μια προβολή! Αυτό που πραγματικά είμαστε, δεν είναι εδώ! Και αυτό που πραγματικά είμαστε ζει, μας συντηρεί στην ζωή, και μπορεί ανά πάσα στιγμή, εάν συνδεθούμε μαζί του συνειδητά, να μας αναγεννήσει και να αναπλάσει το σώμα μας ώστε να το χρησιμοποιεί κατά βούληση για δημιουργικούς λόγους στους αιώνες των αιώνων, αμήν.

Ας έχουμε επίγνωση της ευθύνης για το πώς χρησιμοποιούμε τον εαυτό μας, την ζωή μας, το όχημα που μας έχει δώσει ο Θεός -για το αν η ζωή μας εξυπηρετεί την Ζωή! Ο Θεός αυτό θέλει: να συνδεθούμε με την Ζωή στο βάθος εκείνο που θα καταργήσει την παρεμβολή της εντροπίας και θα μας επιτρέψει την Αειζωία! Ώστε να νικηθεί η αρρώστια και ο θάνατος! Και ο άσωτος να γίνει Σωτήρ! Αμήν.

8 Μαρ 2013

"Εκείνο που σου προσάπτουν τα χελιδόνια είναι την άνοιξη που δεν έφερες!" Ελύτης

Στον άγγελό μου
Σ' ευχαριστώ για την αδιάπτωτη λιακάδα Σου! ♥

Λέγοντας "μάγος" εννοούμε τον θεουργό, την Χριστοποιημένη συνείδηση στην οποία υπακούει ο κόσμος! Αυτόν που μεταφέρει την θεϊκή, μεταμορφωτική  δύναμη!

 Όταν η εξωτερικότητα γίνεται με οποιονδήποτε τρόπο απειλητική ή δυσάρεστη είναι η στιγμή να αυξήσουμε το εσωτερικό φως!

Η αγάπη σου να νικήσει τον νου σου!

Ο απαγορευμένος καρπός είναι το παρελθόν!

Ο Ραφαήλ είναι η καρδιά του νου!

Να είσαι ελεύθερος όπως ένα πουλί: εσύ κι ο Θεός!

Οι δαίδαλοι της λογικής κρύβουν ένα μινώταυρο στο κέντρο!

Ο άνθρωπος σκέφτεται ενώ έχει φτερά!

Γνωρίζω τον Θεό σημαίνει ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΠΟ ΟΛΑ!

Δεν αρκεί η φώτιση! Πρέπει να γίνεις πλάτανος για να προσφέρεις σκιά!

Υπάρχει μια αθωότητα που υπερβαίνει τον κόσμο! Καθένας θέλει κάτι να πετύχει! Ενώ ο Θεός τα έχει πετύχει όλα για όλους! Ο άνθρωπος αυτό δεν το δέχεται! Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα! Ο Θεός όλο αυτό το σύμπαν το έχει φτιάξει γι' αυτόν που δεν θα κάνει τίποτα!

Όλα έχουν συντελεστεί! Υπάρχει μόνον η στιγμιαία απλότητα, η αστραπιαία Λάμψη, η Δύναμη του Θεού στο σημείο όπου βρίσκεσαι!

Το κέντρο του φωτός είναι όπου είσαι! Όσο σκέφτεσαι, τόσο απομακρύνεσαι από το κέντρο του φωτός!

Το να έχεις χαρά είναι ζήτημα ηθικό! Τι άλλο ηθικό πρόβλημα μπορείς να λύσεις αν δεν έχεις χαρά ώστε να μπορείς να δίνεις χαρά;

Θα βγω στις άσπρες πύλες του μεσημεριού χτυπώντας με λαλιές τα γαλανά αναστάσιμα! Ελύτης
*

3 Μαρ 2013

Ο Χριστός ανατίναξε κάθε μορφής ταξικότητα! Ταπεινός είναι ο αληθινός!

Στην ιστορία που ο Χριστός είπε με αφορμή την  προσευχή του τελώνη και του φαρισαίου, βρίσκεται κρυμμένο το μυστήριο της «σωτηρίας». Μίλησε για έναν τελώνη και έναν φαρισαίο οι οποίοι προσεύχονται στον Ναό. Ο τελώνης σε μια μεριά κρυμμένος τύπτει με τα χέρια του το στήθος του λέγοντας «Θεέ μου, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ!» Έχε, δηλαδή, έλεος! 

Από την άλλη μεριά ο φαρισαίος ευθυτενής, άνετος, αλαζών, λέει: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που δεν με έκανες σαν τους άλλους ανθρώπους! Σ’ ευχαριστώ που δεν μ’ έκανες σαν τον τελώνη! Εγώ δεν είμαι ούτε άδικος, ούτε άρπαγας, ούτε μοιχός. Τηρώ τα Σάββατα, κάνω τις νηστείες, δίνω την Δεκάτη!»

Ρώτησε ο Χριστός ποια προσευχή από τις δυο θα δικαιωθεί. Πολύ εντυπωσιακή ιστορία! Και ως προς τους δύο. Κατ’ αρχάς, ο τελώνης δεν δικαιώνεται απλώς επειδή έτυπτε το στήθος του και ζητούσε έλεος, αλλά επειδή ήταν αληθινός! Ένοιωθε ότι είχε εκκρεμότητες με την ψυχή του, με τον εαυτό του, και προσήλθε στον Ναό ζητώντας έλεος.

Ο φαρισαίος εμφανίζεται με όλη την αλαζονεία της τάξης του -καθώς οι φαρισαίοι ήταν εξέχουσα τάξη δασκάλων οι οποίοι γνώριζαν και κήρυτταν τον νόμο, θεωρούμενοι οι ίδιοι υπεράνω κριτικής. Θεωρούσε, λοιπόν, τον εαυτό του ανώτερο είδος, αυτονοήτως δικαιωμένο, αφού τηρεί όλους τους τύπους και τους κανόνες που ορίζει η θρησκεία του, όντας βέβαιος πως η προσευχή του πάει κατ’ ευθείαν στον Θεό!

Στην  νοοτροπία του Φαρισαίου βλέπουμε αυτό που επιζεί μέσα στους αιώνες με χιλιάδες διαφορετικές μορφές: την αλαζονεία της ταξικότητας. Την συναντούμε κατά κανόνα σε εκείνους που ανήκουν σε θεσμικές οργανώσεις, εκκλησίες, σχολές, τάγματα, οι οποίοι κάνουν το τραγικό λάθος να θεωρούν πως κάποιοι είναι εκλεκτοί και ως εκ τούτου αυτοδικαίως σεσωσμένοι. Γι’ αυτό και τους υπολοίπους τους βλέπουν μέσα από το πρίσμα της ανωτερότητας της τάξης τους! Και μόνον να τους «ελεήσουν» μπορούν!

Βλέπουμε ο Χριστός πόσο λιτά περιγράφει τις δύο αυτές καταστάσεις συνείδησης. Χωρίς να πει πολλά, εκθέτει την ταξικότητα, η οποία είναι εντελώς αντίθετη προς αυτό που εκείνος ήρθε να διδάξει στον κόσμο! Ο Χριστός έφερε στον κόσμο την καθαρή, ξεκάθαρη τοποθέτηση πως απέναντι στον Θεό είμαστε όλοι παιδιά του. Γι’ αυτό και η προσευχή που ο ίδιος έδωσε, το περίφημο «Πάτερ ημών», ορίζει μέσα στις δύο λέξεις αυτές την κατακόρυφη σχέση με τον έναν Πατέρα και την οριζόντια σχέση με όλους τους ανθρώπους ως αδελφούς, ως ισότιμα παιδιά του.

Έχουμε κοινό Πατέρα και είμαστε αδέλφια! Δεν υπάρχουν, δηλαδή, κάποιοι που είναι περισσότερο ή λιγότερο παιδιά του από τους υπολοίπους! Δεν υπάρχουν ειδικώς ευνοημένοι! Είμαστε όλοι παιδιά του! Και είμαστε όλοι αδέλφια. Προερχόμαστε από έναν κοινό Δημιουργό, τον οποίο μπορεί να μην γνωρίζουμε, αλλά εκείνος μας γνωρίζει. Και είμαστε όλοι μεταξύ μας αδέλφια! Κανείς, δηλαδή, δεν είναι σε πλεονεκτικότερη θέση έναντι του άλλου.

Ο ίδιος ο Χριστός μάς αποκαλεί «αδέλφια»! Αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό! Δεν εξαιρεί κανέναν από την σχέση της αδελφοσύνης, η οποία πηγάζει από τον κοινό Γεννήτορα, τον ένα Πατέρα. Αυτή η ιεράρχηση τα βάζει όλα σε τάξη! Και θα έπρεπε, αιώνες τώρα, να έχουν μπει σε τάξη! Τουλάχιστον για τους χριστιανούς και τις κοινωνίες τους. Όμως βλέπουμε ότι καθόλου δεν έγιναν κατανοητοί οι λόγοι του Χριστού, πολλώ δε μάλλον δεν έγιναν πράξη!

Ο πάπας θεωρεί ότι έχει το αλάθητο, πράγμα εντελώς εκτός του Χριστικού πνεύματος! Κάθε θρησκεία και κάθε δόγμα φυσικά πιστεύει ότι κρατά την μόνη αλήθεια και είναι προνομιούχο έναντι των άλλων. Το πόσο προνομιούχο είναι, θα έπρεπε να το αποδεικνύει με το κατά πόσον διδάσκει και είναι σε θέση να εμφυσεί τις αρχές αυτές -ειδικά το δικό μας ορθόδοξο δόγμα, το οποίο έχει την μαρτυρία της αγιότητας και την διαρκή θαυματουργία μέσα στους αιώνες αποδεικνύοντας την ζώσα χάρη, γι’ αυτό εξάλλου είναι και το πιο ελεύθερο σε σχέση με τα άλλα δόγματα.

Πόσο η Εκκλησία μπορεί να διδάξει αποτελεσματικά πως όλοι οι άνθρωποι  είναι ίσοι, πως δεν υπάρχουν πνευματικά ανώτεροι και κατώτεροι, πως οι ελίτ μόνο κακό προκαλούν ως νοοτροπία και πράξη επιβολής, όπως και κάθε μορφής διαχωρισμός; Αυτό δεν σημαίνει πως κάθε άνθρωπος δεν έχει την μοναδικότητα και τα  χαρίσματα του, την δική του ανεπανάληπτη προσωπικότητα. Και μάλιστα όχι μόνον τα εκ φύσεως χαρίσματα, αλλά και εκείνα που στην συνέχεια αποκτά από δική του επιλογή, ελευθερία και προσπάθεια.

Βλέπουμε στην ανθρωπότητα μια πολυχρωμία χαρισμάτων και ταλέντων που κάνει την ζωή μας ενδιαφέρουσα! Γι’ αυτό είναι ανόητο να νοιώθουμε πως απειλούμαστε από τα χαρίσματα των άλλων, πολλώ δε μάλλον να προσπαθούμε να τα κλέψουμε! Αφού έχουμε τα δικά μας! Έχουμε τόσα να ανταλλάξουμε και να καταθέσουμε!

Εμένα μου αρέσει πολύ να λέω πως εδώ στην Γη ήρθαμε για να ανταλλάξουμε τα δώρα μας! Καθένας αυτό που έχει, αυτό που εκφράζει την δική του αλήθεια, αυτό που έχει κατακτήσει, αυτό που γνωρίζει να το καταθέτει, να το χαρίζει, να το μοιράζεται με τους άλλους ώστε να γίνεται κοινό κτήμα εμπλουτίζοντας έτσι ο ένας τον άλλον!

Η ταξικότητα, το σύμπλεγμα ανωτερότητας, η πεποίθηση πως είσαι σπουδαιότερος από τους άλλους, σε κάνει ακόμα και τα χαρίσματα σου να τσιγκουνεύεσαι να τα προσφέρεις ή τα δίνεις επιλεκτικά, θεωρώντας φυσικά  πως δεν έχεις να λάβεις τίποτα σημαντικό από τους συνανθρώπους σου!

Βλέπουμε την τόση δυσκολία στην συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων! Ενώ θα έπρεπε να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου καθένας αυτό που γνωρίζει να το καταθέτει και να συνεργάζεται με τον συνάνθρωπό του ο οποίος γνωρίζει κάτι άλλο εξίσου χρήσιμο, ώστε από κοινού να γίνεται η ζωή όλων καλύτερη!

Υπάρχει τεράστια δυσκολία συνεργασίας, γιατί υπάρχει μεγάλη ταξικότητα στην νοοτροπία των ανθρώπων. Αυτή την ταξικότητα ήρθε ο Χριστός να γκρεμίσει! Αν ήρθε κάτι να κάνει, αν έφερε κάτι καινούργιο και πρωτάκουστο, είναι ακριβώς αυτή η διακήρυξη της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων! Αν σκεφτεί κανείς το πώς ήταν τότε οι κοινωνίες -και ειδικά η κοινωνία των Εβραίων, η οποία ήταν στεγνά και στυγνά ταξικά οργανωμένη!

Ήρθε ο Χριστός και ανατίναξε την ταξικότητα, την θεμελιώδη νοοτροπία που επικρατούσε στην εποχή του! Και είπε πως κάθε άνθρωπος είναι πρόσωπο, δηλαδή όψη Θεού, ισάξια, μοναδική και ανεπανάληπτη όχι επειδή το κρίνει ο ίδιος ή οι συνάνθρωποί του, αλλά μόνο από το γεγονός πως είναι παιδί του Θεού.

Απέδωσε στον άνθρωπο την αξία του, όχι με βάση όσα η κοινωνία ή οι θρησκευτικές και άλλες πεποιθήσεις του ανθρώπου θεωρούν, αλλά μόνο επειδή ζει, επειδή τον έφερε σε ζωή ο Δημιουργός του!

Η μοναδικότητα του έγκειται στο ότι είναι παιδί του Θεού! Αυτή είναι η αξία μας! Από κει και πέρα το γεγονός ότι ζούμε, ότι είμαστε εμπλουτισμένοι με χαρίσματα και άπειρες δυνατότητες διεύρυνσης της αντίληψης μας, μάς επιτρέπει να ανταλλασσόμαστε και να συνδημιουργούμε πραγματικότητες!  Αυτή είναι  η μέγιστη ευλογία που τουλάχιστον εμείς οι χριστιανοί έπρεπε να ζούμε σε μεγαλύτερο βάθος.

Παρ’ όλο που έχουν περάσει 2.000 χρόνια, βλέπουμε πόσο μακριά είμαστε από την αταξική κοινωνία την οποία ο Χριστός διακήρυξε καταργώντας κάθε διάκριση γένους, φυλής, κοινωνικής, οικονομικής ή μορφωτικής τάξης. Αυτό που οι αριστεροί ονειρεύτηκαν προσπαθώντας ανεπιτυχώς δια της βίας ή μη να εφαρμόσουν.

«Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ..»  δίδαξε ο Χριστός, όπως μας βεβαιώνει ο Παύλος. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού και δικαιούμαστε ισότιμα τα δώρα της ζωής, το δικαίωμα στην συνείδηση και την ευτυχία! Προερχόμαστε από κοινό Δημιουργό και είμαστε εδώ για κάποιο σκοπό.

Παρ’ όλο που αναπτύχθηκε μεγάλη θεολογία  ιδίως γύρω από την έννοια του «προσώπου», παρ’ όλο που ο άνθρωπος δεν σταμάτησε να φιλοσοφεί και να αναζητά σε ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά συστήματα την λύση των προβλημάτων του και  το πώς να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο, στην πραγματικότητα επαναλαμβάνεται διαρκώς η επιβολή κάποιων σε κάποιους άλλους!

Η επιβολή στο όνομα «πνευματικών»,  οικονομικών ή  άλλων ελίτ, αυτονομιμοποιείται να διασφαλίζει τα συμφέροντά της ακόμα και βίαια! Από την άλλη, εκείνοι οι οποίοι την υφίστανται δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Στην πραγματικότητα είναι όψη του ίδιου νομίσματος!

Ο Χριστός δεν δίδαξε στον άνθρωπο να είναι θύμα! Ούτε ο ίδιος ήταν θύμα! Ούτε κηρύσσει την ιδεολογία της θυματοποίησης, το ότι δηλαδή ο καλός είναι ο ανόητος της ιστορίας που υφίσταται παθητικά το κακό, και σταυρώνεται ενώ οι άλλοι τον χλευάζουν!

Να ξεκαθαρίσουμε άπαξ δια παντός ότι ο Χριστός δεν υπήρξε καθόλου θύμα! Η σταύρωση υπήρξε η ύψιστη θεουργική του πράξη υπέρ της δολοφονικής ανθρωπότητας. Συγχωρώντας ανέστησε τον ένοχο κόσμο! Ο Χριστός απλώς αποφάσισε να αφήσει τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που ήθελαν: να τον σταυρώσουν! Όχι όμως επειδή εκείνος το επέλεξε! Το δέχτηκε, όταν είδε πως οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο με αυτόν εκτός από το να τον σκοτώσουν!

Μόνο με την σταύρωση του θα μπορούσε να τους είναι χρήσιμος -μέσα από την συναίσθηση κάποια στιγμή του τι έκαναν σε έναν αθώο, ο οποίος μόνον τους ευεργέτησε! Αυτή η συναίσθηση πως σταύρωσαν και σταυρώνουν τον αθώο τους εαυτό μπορεί εντέλει να τους συγκλονίσει και να γυρίσουν να δουν τι έφερε στον κόσμο και τι τους είπε!

Ο Χριστός, παρ’ όλη την πολυσύνθετη θεολογία που αναπτύχτηκε μες στους αιώνες, είπε πάρα πολύ απλά πράγματα! Τόσο απλά που ίσως γι’ αυτό δεν έγιναν αντιληπτά. Η επίσημη θρησκεία δεν προβάλει την σημασία που έχουν τα απλά του λόγια, καθώς τα κάλυψε με ένα ολόκληρο θεολογικό σύστημα αποδυναμώνοντας έτσι το κεντρικό μήνυμα.

Ο Χριστός είπε: «Συγχωρήστε για να ελευθερωθείτε και να ελευθερώσετε! Η συγχώρηση καταργεί κάθε έννοια εχθρού! Αυτός που συγχωρεί δεν έχει εχθρούς! Αγαπήστε ο ένας τον άλλον! Έχετε την επίγνωση πως όλοι προερχόμαστε από ένα κοινό Πατέρα. Ελάτε σε μένα να σας τον γνωρίσω! Εγώ είμαι ενωμένος μαζί του! Αγαπήστε με και θα σας οδηγήσω στον Πατέρα μου!» Ήταν πολύ συγκεκριμένα όσα είπε. Ούτε κανόνες ούτε επιτίμια έδωσε. Το μόνο που καταδίκασε ήταν την υποκρισία, τον φαρισαϊσμό!

Στην προσευχή του φαρισαίου βλέπουμε τον Χριστό για μια ακόμη φορά να καταδικάζει την υποκρισία! Η υποκρισία είναι το μόνο πράγμα, εξάλλου, που σου στερεί δια παντός την αληθινή ζωή, αφού αυτοαποκλείεσαι από την αλήθεια. Δεν μπορείς να δεις ούτε να προχωρήσεις τον εαυτό σου, ούτε να τον αναπτύξεις ούτε να επεκτείνεις την συνείδηση σου, αφού φοράς προσωπείο το οποίο υπερασπίζεσαι θεωρώντας πως είσαι μια χαρά μέσα σ’ αυτό!

Αν ο φαρισαίος είναι ο αλαζών, ο τελώνης, από την άλλη, θα έλεγε κανείς πως είναι ο ταπεινός. Ταπεινός όμως δεν είναι ο γελοίος, ούτε εκείνος που αυτοεξευτελίζεται ή αφήνει τους άλλους να τον εξευτελίζουν ή να μην του αποδίδουν την αξία του και να λέει κι ευχαριστώ! Ταπεινός είναι ο αληθινός! Αυτός που γνωρίζει πως μέσα στο όλο πράγμα έχει την δική του μοναδική και ανεπανάληπτη θέση, η οποία του επιτρέπει να βρίσκεται σε μια ροή άπειρων όντων μπρος του και άπειρων όντων πίσω του!

Καθένας από εμάς είναι ταυτόχρονα δάσκαλος και μαθητής στο ολογραμμικό σύμπαν της αλήθειας όπου δεν υπάρχει «μικρό» και «μεγάλο» αλλά μόνον αλήθεια και αέναη εξερεύνηση της από τα όντα! Στο άπειρο μέγεθος του Θείου οι ρόλοι  δασκάλου-μαθητή εκμηδενίζονται! Στην πραγματικότητα συμπλέουμε όλοι στην ροή της ζωής από την οποία εισπράττουμε και στην οποία αποδίδουμε ό,τι επιλέγουμε και μας αντιστοιχεί!

Αφού η αλήθεια είναι ολογραμμική και το μέρος εμπεριέχει το όλον,  καθώς εντάσσεσαι στο ρεύμα της Ζώσας ζωής απλώς εμβαπτίζεσαι στα νάματα και στην Δύναμη της ζωής.   Αυτός που ζει και είναι αληθινός απλώς ζει και είναι αληθινός! Κάθε αξιολόγηση είναι άνευ σημασίας, δεν ζει κανείς περισσότερο ή λιγότερο, ούτε είναι περισσότερο ή λιγότερο αληθινός.

Ή είσαι μέσα στο τοπίο της ζωής και ζεις Ζώσα ζωή ή είσαι θεατής και παρουσιάζεσαι με προσωπείο με το οποίο και συνδιαλέγεσαι. Χωρίς να κοιτάζεις τους άλλους στα μάτια! Χωρίς να είσαι σε θέση να ανταλλαχθείς με τον κόσμο!

Αυτό είναι ό,τι πιο τραγικό μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Να περάσει από αυτή την ζωή και να μην ζήσει την αλήθεια του εαυτού του, την αλήθεια των συναισθημάτων του, των ιδεών του, των σκέψεων του, των επιθυμιών του! Χωρίς να παρουσιαστεί, να εμφανιστεί μπροστά στους συνανθρώπους του και στο σύμπαν όλο που μας παρακολουθεί -στους αόρατους φίλους και εχθρούς μας! Χωρίς να έχει την τόλμη να δείξει αυτό που είναι! Έτσι όπως είναι.

Να βρούμε την τόλμη να είμαστε απλώς ο εαυτός μας! Αν κάνουμε όλα τα άλλα, αν ακολουθήσουμε τους ρόλους και τα προσωπεία που άλλοι μας προτείνουν -η κοινωνία, ο περίγυρος μας κ.λπ., ή και οι ίδιοι επιλέγουμε για να αμυνθούμε ή να επιτεθούμε-, αν δεν βγάλουμε τις μάσκες και δεν στραφούμε να αντικρύσουμε τον εαυτό μας, αν συνεχώς υποδυόμαστε, στο τέλος δεν θα μάθουμε ποτέ ποιοι είμαστε. Και αυτό ούτε θα μας απασχολεί καν! Δεν θα αναζητήσουμε ποτέ το ποιοι είμαστε!

Το μόνο, εξάλλου, που είναι να βρει κανείς όταν ξεκινήσει την αναζήτηση του ποιος είναι, το θεμελιώδες, είναι πως δεν βρέθηκε εδώ από μόνος του, δεν αυτογεννήθηκε, ούτε αυτοϋπάρχει. Υπάρχει μέσα σε ένα νοήμον πλέγμα Δημιουργίας που εμφανίζει την ζωή. Όσο και αν δεν είναι ξεκάθαρο στην γραμμική λογική του ανθρώπου το από πού προέρχεται, εντούτοις η ψυχή είναι φτιαγμένη έτσι ώστε -αν δεν την έχει μπαζώσει εντελώς μέσα από επιλογές ψευδεπίγραφης ζωής- να μπορεί να αναπνέει το φως και να αισθάνεται πως κολυμπά μέσα στο όλο πράγμα.

Η ψυχή είναι φτιαγμένη να μπορεί να επικοινωνεί με το αόρατο μέρος της ζωής -το οποίο επειδή δεν φαίνεται δεν σημαίνει και πως δεν υπάρχει! Η ψυχή, λοιπόν, νιώθει πως κολυμπά μέσα στο ψυχικό,  αγιοπνευματικό ρεύμα της ζωής. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να το προσδιορίσει λογικά, το ζει! Μέσα σ’ αυτή την βεβαιότητα είναι και η ασφάλεια της!

Όταν μιλάμε για αυθεντικότητα, εννοούμε το να είμαστε σε θέση, κατ’ αρχάς, να αναγνωρίσουμε πως είμαστε εδώ επειδή υπάρχει κάποιος Δημιουργός και κάποιο νοήμον σχέδιο! Μπορεί η λογική να μην το κατανοεί, αλλά η ψυχή το γνωρίζει! Γνωρίζει πως βρίσκεται εδώ για κάποιο σκοπό! Και πως είμαστε ευτυχισμένοι όταν ανταλλασσόμαστε και ζούμε με τρόπο που να στηρίζει την ζωή, και να ποτίζει το Δέντρο της Ζωής του κόσμου!

Κανείς δεν είναι ευτυχής μόνος, ούτε ο πιο χαρισματικός! Ούτε αυτός που θα ανακήρυσσε τον εαυτό του ως εξέχουσα περίπτωση του σύμπαντος! Γιατί δεν έχει καμία αξία οποιαδήποτε υπεροχή εάν δεν υπάρχει κάποιος «άλλος» για να την δει! Ήδη η συνδημιουργία των θεών βασίστηκε στην πρωταρχική σχέση ανάμεσα σε δύο όντα που αποφάσισαν να «συναντηθούν»! Από την σχέση, δηλαδή την συνάρτηση, ξεκινάει όλο το γίγνεσθαι της ζωής!

Κανείς που δεν συναρτάται, που δεν έρχεται σε σχέση με τον «άλλον», δεν ζει! Δεν έχει καμία αξία ό,τι κι αν είναι! Δεν μπορεί ούτε ο ίδιος να δει ποιος είναι, αν δεν έρθει σε επαφή με την διάσταση του «άλλου». Ο Χριστός έρχεται να ορίσει την διάσταση του «άλλου» όχι ως εχθρού -αφού η ανθρωπότητα ζούσε και δυστυχώς ακόμα ζει με την ψυχολογία των «εχθρών», και ιδίως οι Εβραίοι!- αλλά ως αδελφού, ως μετέχοντα στο κοινό σώμα Χριστού, στην κοινή αλήθεια, στο κοινό Μυστήριο της Ζωής.

Το μόνο που ο Χριστός έδειξε σε κάθε του λόγο και πράξη, ήταν και παραμένει το πώς να ζήσει ο άνθρωπος την αλήθεια του εαυτού του. Την αλήθεια όχι ως θεωρία ή ιδεολόγημα ή θρησκεία, αλλά ως ζώσα ζωή του Εαυτού! Ως πληρότητα, χαρά, ευτυχία, δημιουργικότητα! Όπως ο Ραφαήλ διαρκώς μας επισημαίνει, ο άνθρωπος ζει μόνον όταν έχει χαρά! Όταν χαίρεται! Τότε μόνον ζει Ζώσα ζωή! Αυτό είναι και το σημείο στο οποίο θα ελεγχθεί!

Αυτή η περίφημη Κρίση που τόσο φοβούνται ιδιαίτερα οι θρησκευόμενοι, η διανθισμένη με τις φριχτές εικόνες της κόλασης, στην πραγματικότητα είναι η στιγμή που η ψυχή θα βρεθεί μπροστά στο ερώτημα: «Αυτή την ζωή που σου έδωσα, παιδί μου, την χάρηκες;» Αυτό είναι το ερώτημα στο οποίο θα κληθούμε να απαντήσουμε. Και αυτό ακριβώς καλούμαστε να ζήσουμε: την χαρά!

Δεν είναι τυχαίο που οι λέξεις χάρις, χαρά, Χριστός, έχουν την ίδια ρίζα! Το ύψιστο ον που μας δίδαξε την αγάπη, την συγχωρητικότητα και την ελευθερία από κάθε είδους δεσμά και όρια, μας ζητά να χαιρόμαστε! Ο ίδιος πάντοτε όταν συναντούσε του ανθρώπους έλεγε «χαίρετε!» Σκεφτείτε τι αντιστροφή έγινε σε όλη την Χριστική διδασκαλία από την επίσημη θρησκεία, πόσο διαστράφηκε ώστε, κατ’ αρχάς, ο Χριστός να εμφανίζεται στις εκκλησίες σταυρωμένος και όχι αναστημένος! Τραγικό!

Και από την άλλη να επικρατεί μια ατέλειωτη ενοχοποίηση του ανθρώπου χωρίς λύτρωση και με τον φόβο της τιμωρίας. Ενώ ο Χριστός δεν ζήτησε καν συμμόρφωση, γι’ αυτό και δεν όρισε κανόνες ούτε πρότεινε το ψυχόδραμα της ενοχής. Απλώς ζήτησε από τον άνθρωπο να είναι αληθινός και του έδειξε τον τρόπο: να αγαπά, να συγχωρεί, και να συναισθάνεται πως υπάρχει κάποιος Δημιουργός που τον έφερε στην ζωή! Αυτό τα αποκαθιστά όλα.

Ο Χριστός απέδωσε στον άνθρωπο την ελευθερία και την δύναμη του. Του έδειξε τον τρόπο να λειτουργηθεί η ζωή του σε τέτοιο βάθος ώστε να επανασυνδεθεί με το Μυστήριο της Χριστότητας, το Μυστήριο της Υιότητας. Και να μπορεί να ζει χωρίς τις συνέπειες της «πτώσης», της αποστασίας από το μυστήριο της ενότητας, τις οποίες αιώνες τώρα υφίσταται ως φθορά και θάνατο.

Βλέπουμε τον άνθρωπο του 21ου αιώνα να βρίσκεται μπροστά στα ίδια τρομερά σημεία της αδυναμίας να αντιμετωπίσει τον εαυτό του στην αλήθεια του, αλλά και της εντροπίας την οποία εξακολουθεί να υφίσταται.

Η ιστορία του τελώνη και του φαρισαίου μάς δίνει την ευκαιρία να δούμε, είναι πως η σωτηρία μας δεν βρίσκεται εκεί που νομίζουμε. Από την μια ο φαρισαίος, την είχε εναποθέσει στην τήρηση των τύπων και των κανόνων της θρησκείας του, εφησυχασμένος μες στην αλαζονεία του, και από την άλλη ο τελώνης, θεός ξέρει τι είχε κάνει! Ο Χριστός δεν αναφέρει καν τα αμαρτήματά του, αλλά μόνον το ότι ζήτησε από τον Θεό συγχώρηση και έλεος!

Σ’ αυτό, λοιπόν, το ΗΜΑΡΤΟΝ  -με την έννοια της κατανόησης της αστοχίας και την απόλυτη διάθεση της διόρθωσης, και όχι με κάποια «μεταφυσική» και αόριστη έννοια-, βρίσκεται η δικαίωση της προσευχής μας. Έχει σημασία, εξάλλου, πού το απευθύνει κανείς αυτό το ΗΜΑΡΤΟΝ.

Καθένας ας το απευθύνει στο βαθύτερο σημείο του εαυτού του, εκεί όπου ο ίδιος αυτοπροσδιορίζει την αλήθεια του. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να απευθύνει την αναφορά του όσον αφορά τα πεπραγμένα του! Όχι για να κλαίει και να οδύρεται, αλλά για να αλλάξει! Ώστε να είναι ο ίδιος ευτυχισμένος, να είναι ο ίδιος πληρέστερο ον, να είναι ο ίδιος εντός της αλήθειας του εαυτού του και να ζει την ζωή στο βάθος που του είναι προορισμένο να ζήσει.
*