Και θα πει ο Βασιλεύς σε εκείνους που είναι εκ δεξιών: «Ελάτε εσείς οι ευλογημένοι και κληρονομείστε την βασιλεία που είναι ετοιμασμένη για σας από τον καιρό της δημιουργίας του κόσμου! Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και με ποτίσατε, ήμουν ξένος και με πήρατε στο σπίτι σας, ήμουν γυμνός και με ενδύσατε, αρρώστησα και με επισκεφθήκατε, ήμουν στην φυλακή και ήρθατε κοντά μου!»
Στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου σε ανάγκη, σε έλλειψη, σε πόνο, εγώ ήμουν! «Πότε σε είδαμε, Κύριε, να πεινάς και σε θρέψαμε, να διψάς και σε ποτίσαμε, πότε σε είδαμε ξένο και σε πήραμε στο σπίτι μας ή γυμνό και σε ενδύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστο ή φυλακισμένο και ήρθαμε προς εσένα;» Και ο Χριστός απαντά: Κάθε άνθρωπο που περιθάλψατε εγώ είμαι!
«Αλήθεια σας λέω ό,τι κάνατε σε έναν των αδελφών μου των ελαχίστων, σ’ εμένα το κάνατε!» Είναι συνταρακτική η οπτική του Χριστού! Δείχνει την Χριστότητα του ανθρώπου, αφού αυτό που καλείται να κάνει δεν είναι τίποτα λιγότερο από το να ανακτήσει την Χριστότητά του, να γίνει Υιός του Ανθρώπου, Υιός του Θεού!
Αφού ο Χριστός εξισώνει τον εαυτό του με κάθε άνθρωπο: «Ενί των αδελφών μου των ελαχίστων!» Χωρίς απολύτως καμία εξαίρεση! Καθετί που κάνετε για την ανάγκη των ανθρώπων σε μένα το κάνετε! Εμένα βοηθάτε, εμένα διασώζετε! Ξαφνιάστηκαν από τον λόγο του ακόμα και εκείνοι που επαινέθηκαν! Οι εκ δεξιών! «Εγώ ήμουν εκείνος που πεινούσε, που διψούσε, που ασθενούσε… Εγώ ήμουν ο φυλακισμένος, ο γυμνός, ο ξένος!»
Μας δίνει μια διάσταση καινοφανή, αν γυρίσουμε να δούμε τον κόσμο μ’ αυτή την οπτική. Απαριθμεί τις ανάγκες που οφείλουμε να καλύπτουμε αλλήλων, την πείνα, την δίψα, την ασθένεια, τον περιορισμό της ελευθερίας, την μοναξιά.
Απαριθμώντας τις ανάγκες, βλέπουμε και τα αντίστοιχα προβλήματα που ταλανίζουν τον άνθρωπο. Να μην πεινάς, να μην διψάς, να είσαι υγιής, ελεύθερος και σε συνάρτηση με το ΟΛΟΝ, όχι μόνος!
Μην ξεχνάμε πως θα ελεγχθούμε για το τι πράξαμε ως προς την ανάγκη του συνανθρώπου μας! Ο Χριστός μας δείχνει τί θα γίνει στην συνέχεια, «μετά»! Περνώντας από αυτή την ζωή, θα λογοδοτήσουμε στο τέλος ενώπιον του Μεγάλου Αρχιερέα. Τότε εκείνος θα κρίνει τον κόσμο! Και θα διαχωρίσει τους μεν από τους δε. Οι «δε» θα πάνε στην κόλαση αιωνίως, λέει, χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις.
Μπαίνω στον πειρασμό να πω: ήταν άραγε πουθενά αλλού και θα πάνε «μετά» στην κόλαση; Η μόνη κόλαση που υπάρχει είναι να ζεις χωρίς Θεό! Να ζεις χωρίς να νιώθεις την παρουσία του Θεού! Εάν λοιπόν όντα «πάνε» στην κόλαση, σημαίνει ότι ήδη είναι εκεί! Δεν μπορεί να πας κάπου όπου δεν είσαι!
Ο Θεός μας άφησε ελεύθερους! Και μέσα σ’ αυτό το μυστήριο της ελευθερίας κρύβεται όλο το μεγαλείο του Θεού! Είμαστε γεννήματα της αγάπης του Θεού! Είμαστε φτιαγμένοι από την αγάπη του Θεού και προγραμματισμένοι για την αγάπη του! Θα πρέπει να κάνουμε πολλή προσπάθεια να ξεπατώσουμε αυτό που είναι ριζωμένο μέσα μας!
Όσον αφορά το θέμα της συμπόνιας προς τον πόνο και την ανάγκη των συνανθρώπων, ο Θεός δεν το τοποθετεί συναισθηματικά ούτε ηθικά, αλλά καθαρά οντολογικά! «Εγώ είμαι όλοι οι άνθρωποι!» λέει ο Χριστός. Δεν είπε πως εκείνος είναι απέξω και μας κρίνει. Ούτε ωθεί τους ανθρώπους να κάνουν προσκοπικά το καλό, όπως τους το δίδαξαν πριν από τον Χριστό άλλες θρησκείες, και κατ’ εξοχήν η εβραϊκή, με την σωρεία κανόνων και ελέγχου.
Ο Χριστός το έθεσε καθαρά οντολογικά: «Εγώ είμαι ο άνθρωπος! Εγώ είμαι ο Υιός του Ανθρώπου! Όλοι οι άνθρωποι που βλέπετε γύρω σας είναι δικά μου κομμάτια. Το πώς τους συμπεριφέρεστε, το πώς συμπεριφέρεστε εντέλει στον ίδιο σας τον εαυτό, έχει να κάνει με το πώς συνειδητοποιείτε, πώς αντιλαμβάνεστε το μυστήριο της Ενότητας!»
Αποδεσμεύει τις σχέσεις από την υποκρισία του φιλάνθρωπου και εκείνου που ελεείται. Ανάξιες καταστάσεις για τον άνθρωπο! Αυτός που βοηθά τον συνάνθρωπό του, τον εαυτό του βοηθά. Στην πραγματικότητα δεν ελεεί έναν ξένο! Τον εαυτό του ελεεί!
Η «φιλανθρωπία» και σαν λέξη μας προσβάλλει! Αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη ας είναι η λέξη «συνανθρωπία», αφού συνάνθρωποι είμαστε -ή απάνθρωποι! Είναι κι αυτό μέσα στην ανατροπή που έφερε ο Χριστός! Η όραση του άλλου όχι απλώς ως αδελφού αλλά ως μέρους του ίδιου σώματος, το οποίο για κάποιους λόγους εμφανίζεται εδώ σε συνθήκες εξατομίκευσης.
Εξατομίκευση δεν σημαίνει απαραίτητα διαίρεση, εξαρτάται από την ελευθερία του ανθρώπου το πώς θα την βιώσει. Αν δηλαδή θα βιώσει την εξατομικευμένη του οντότητα εδώ, ως υλική μορφή, διαχωριστικά, ή θα την βιώσει μέσα στο μυστήριο της ενότητας την σχέση του -και την κατακόρυφη με τον Θεό, και την οριζόντια με τον άνθρωπο-, καρδιακά, αγαπητικά.
Όλο παίζεται στην Χριστική όραση. Το πώς θα αποφασίσεις να κοιτάξεις τον κόσμο! Και τον κόσμο μπορείς να τον κοιτάξεις με δυο τρόπους: ή με φόβο ή με αγάπη. Αυτοί είναι οι δύο τρόποι όρασης του κόσμου. Άμα κοιτάζεις τον κόσμο μέσα από τον φόβο, θα βλέπεις παντού εχθρούς, θα απειλείσαι από παντού, και στην πραγματικότητα θα βιώνεις μια ύπαρξη χωρίς ρίζες, χωρίς τον χορό ζωής να σε δυναμοδοτεί, ανίσχυρος να αντιμετωπίσεις τους εχθρούς που εσύ ο ίδιος στήνεις μπροστά σου.
Μόνος σου, δηλαδή, παραδίνεσαι στην ήττα σου! Οπτική της αγάπης την οποία αποκαλούμε Χριστική όραση -αφού ως «αγάπη» θεωρούμε τα συναισθήματά μας τα οποία δεν είναι πάντοτε καθαρά- είναι ο τρόπος να κοιτάξεις τον κόσμο μέσα στην ολοσχερή του αθωότητα. Αυτό είναι Χριστική όραση!
Αυτό μας ζητά ο Χριστός: να γυρίσουμε να δούμε τον κόσμο αθώο, τον εαυτό μας αθώο, όπως τον έκανε ο Θεός! Μέσα σ’ αυτή την διόρθωση της όρασης επισυμβαίνει ένα τεράστιο μυστήριο, το οποίο εκφεύγει εντελώς της λογικής του ανθρώπου, ο οποίος πιστεύει ότι διορθώνοντας εξωτερικά τα πράγματα, θα διορθώσει, θα ανορθώσει τα εσωτερικά.
Η διαδικασία είναι εντελώς αντίστροφη! Τα αίτια αυτού που υφιστάμεθα δεν είναι «εδώ», δεν είναι ορατά. Είναι αόρατη η πληγή του κόσμου γι’ αυτό και δεν θεραπεύεται με γιατρικά του κόσμου τούτου. Έχει χρησιμοποιήσει άπειρους τρόπους ο άνθρωπος για να ξεφύγει από τον πόνο, αλλά δεν θα ξεφύγει ποτέ αν δεν αντιληφθεί την πηγή του πόνου.
Και η πηγή του πόνου του είναι ο διαχωρισμός του από τον Γεννήτορα του, από εκείνον που τον δημιούργησε! Όχι ότι έχει γίνει ποτέ στην πραγματικότητα ο διαχωρισμός αυτός -μόνον στον νου του ανθρώπου!
Αυτό είναι μια μεγάλη ανοησία του ανθρώπινου νου που, ενώ θεωρεί ότι είναι τόσο ευφυής ώστε να δημιουργεί πολιτισμό, επιστήμη, τεχνολογία κ.λπ., εντούτοις δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να πονά! Και εκεί καταρρέουν όλες του οι μαγκιές! Και δεν μπορεί να ζει χωρίς να πονά, γιατί αρνείται να παραδεχτεί πως ζει αποκομμένος από το όλο πράγμα.
Η παραβολή του ασώτου έχει πολλά επίπεδα ερμηνείας: μπορεί κανείς να δει τον Εωσφόρο, ή τον απεσταλμένο που έχει χάσει τον δρόμο του, μέχρι τον άνθρωπο και την τόσο διφορούμενη του ανάγκη της αυτονόμησης. «Δώσε μου την περιουσία που μου αναλογεί, να φύγω μακριά, να ζήσω μόνος μου, όπως θέλω εγώ!»
Οι σύγχρονοι ψυχολόγοι μάλιστα επιδοκιμάζουν τα μέγιστα αυτή την στάση. Θεωρούν ότι τα παιδιά πρέπει να φεύγουν το συντομότερο από το σπίτι τους -όσο πιο γρήγορα τόσο πιο καλά- για να αναπτύξουν την δική τους προσωπικότητα κ.λπ. Όλα από πνευματική άποψη παίζονται σε τέτοια λεπτή γραμμή…
Αν ο άνθρωπος δεν ζήσει το μυστήριο της ενότητας που μόνο με την καρδιά του μπορεί να το ζήσει, κι αν δεν το ζήσει στο άμεσο περιβάλλον της οικογένειας θεωρώντας ως δικαίωμα του να πάρει ό,τι του αναλογεί -ό,τι δηλαδή το περιβάλλον του τού έδωσε- και να πάει αλλού να βρει την τύχη του, απλώς αυτοκαταδικάζεται σε εξορία. Είναι η επιλογή του ασώτου υιού και της τραγικής διαδρομής του.
Είναι το «αλλού» του εγώ, δεν είναι το αλλού της καρδιάς. Κι όσο πιο μακριά ξενιτεύεσαι από την καρδιά σου τόσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου! Ο Θεός δεν συνθλίβει την μοναδικότητά μας και την διαφορετικότητά μας! Ίσα ίσα εκείνος που μας την χάρισε, μας την επιτρέπει.
Κάθε πλάσμα είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο, με μοναδική και ανεπανάληπτη αποστολή, μοναδικό και ανεπανάληπτο ρόλο μέσα στο οικοσύστημα του Θεού. Κανείς δεν μπορεί ακόμα και να θέλει -ούτε οι γονείς όταν βρίσκονται σε λανθασμένη θέση και σε ελλειπή αγάπη και πνευματικότητα-, να εμποδίσει κανέναν να είναι αυτό που είναι! Γιατί αυτό που είναι το έχει ορίσει ο Θεός, δεν το έχει ορίσει κανένας άνθρωπος! Ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος!
Άρα κανείς δεν μπορεί να επέμβει στην μοναδικότητα και την πρωτοτυπία της ζωής την οποία καλείται να ζήσει καθένας από μας καταθέτοντας και εκφράζοντας τα χαρίσματα και τα ταλέντα του. Αυτό που κρύβεται πίσω από την «αυτονόμηση» δεν είναι το δικαίωμα να αναπτύξεις την μοναδικότητά σου, αλλά η απαίτηση να την ζήσεις ως εγώ και μέσα στις συνθήκες του διαχωρισμού που επικρατούν στο πτωτικό επίπεδο που ζούμε.
«Θα φύγω σε μακρινό τόπο!» Όπως όμως λέει το Ευαγγέλιο, ο άσωτος «σύντομα ήρξατο υστερείσθαι». Μέχρι που έφτασε σε πλήρη ένδεια και λιμοκτονώντας αποφάσισε να επιστρέψει. Αυτή, λοιπόν, η κίνηση του διαχωρισμού είναι η κίνηση που κατατρύχει την ανθρωπότητα ολόκληρη!
Στο θέμα της παρακοής των πρωτοπλάστων, εντοπίσαμε το σημείο πως πίσω και πέρα από την παρακοή -πού θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μη γενομένη εάν ο Αδάμ και η Εύα είχαν διαφορετική στάση «μετά», και βεβαίως η ερμηνεία της πτώσης ως παρακοής συμβολική είναι- είναι η ταυτόχρονη αποκοπή από το μυστήριο της ενότητας, το μυστήριο του Θεού.
Και ενώ πριν ο Θεός συνομιλούσε μαζί τους στον παράδεισο, όπως συγκινητικά περιγράφεται στην Γένεση, ξαφνικά τον είδαν «απέναντι», τον φοβήθηκαν και έτρεξαν να κρυφτούν. Και στην συνέχεια άρχισαν τις αλληλοκατηγορίες! Διαχωρίστηκαν δηλαδή και μεταξύ τους!
Βλέπει κανείς το ίδιο αρχεγονικό λάθος να το διαπράττουμε και σε σχέση με τα σφάλματά μας, θεωρώντας ότι αυτά μας αποκόπτουν από τον Θεό! Αντί να τα δούμε απλώς ως κινήσεις που μπορούμε άμεσα να διορθώσουμε και να επανορθώσουμε, ασήμαντες μπροστά στο Ταξίδι της Επιστροφής! Είναι ασήμαντα τα όποια λάθη, αμαρτίες, αστοχίες μπροστά στην κατάθεση μας στον Θεό!
Όσο λιγότερο νιώθει κανείς ασφαλής στην σχέση του με τον Θεό, τόσο περισσότερο ελέγχει τον εαυτό του στα επιμέρους, και βρίσκει αφορμές να διαχωριστεί από τον Θεό, να τον στήσει απέναντι και να κυριαρχήσει μέσα του η οπτική του φόβου από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει!
Η οπτική του φόβου είναι αδιέξοδη, αφού πάντοτε θα υπάρχει κάτι να φοβάται κανείς. Είναι Λερναία Ύδρα ο φόβος! Και από ένα πλοκάμι του φόβου να γλυτώσει, φυτρώνει μπρος του αμέσως το επόμενο! Πάντοτε όσο υπάρχουν σημεία θανάτου μέσα του, θα αναπαράγει αυτό που η ψυχή αρνείται να νικήσει οριστικά με το να αποφασίσει απλώς να μείνει με τον Θεό.
«Ησύχασε και γνώρισε ότι εγώ είμαι ο Θεός!» Πολλές φορές σκέφτομαι ότι όλες οι σχολές, όλες οι θεωρίες έχουν προτάσεις να προβάλουν συγκεκριμένες. Όσοι προερχόμαστε από το τάγμα γνωρίζουμε πολλά… Ο ίδιος ο Χριστιανισμός καθ’ ο θρησκεία, έχει τους κανόνες του και τις προτάσεις του.
Και καλά κι ευλογημένα όλα όταν λειτουργούν και ωφελούν τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Όμως είναι συνταρακτικό να δούμε πως ο Ραφαήλ δεν μας ζητάει να κάνουμε τίποτα! Είναι τόσο συνταρακτικά καινοφανές αυτό, που θα μπορούσε κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος με τον αρχάγγελο να το θεωρήσει βλάσφημο. Πώς μπορεί να πας στον Θεό χωρίς να κάνεις τίποτα;
Ο Ραφαήλ δεν μας ζητάει απολύτως τίποτα! Ούτε κανόνες μας θέτει! Κι αν μας στρέφει στην Ορθόδοξη Λειτουργία είναι γιατί πάντοτε στο Μυστήριο του Χριστού είμαστε πνευματικά ασφαλείς και σίγουρα ωφελημένοι! Πραγματικά όμως το σύμπαν περιμένει εκείνον που δεν θα θελήσει να κάνει τίποτα!
Αν σκεφτείτε ότι όλοι είμαστε γεμάτοι ιδέες για το πώς θα διορθώναμε τα πράγματα, τον κόσμο, τον εαυτό μας, τους άλλους! Κανείς δεν σκέφτεται ότι όλο αυτό που παίζεται, όπως κι αν παίζεται, είναι στα χέρια του Θεού και δεν χρειάζεται καμία διόρθωση! Όσο κι αν αυτό σοκάρει τον νου!
Γιατί ακριβώς αυτή την παραδοχή αρνείται να κάνει ο νους! Ότι το μόνο που έχει να διορθώσει είναι την δική του όραση! Όσο κοιτάζει έτσι τον κόσμο, ο κόσμος θα αναπαράγεται με τον ίδιο τρόπο! Ο φόβος θα παράγει φόβο, εχθρούς, κινδύνους, πόνο! Το γνωστό αδιέξοδο στο οποίο αιώνες τώρα ζει.
Εάν δεν μετακινηθούμε στην Χριστική όραση, να δούμε δηλαδή τον κόσμο με τα μάτια του Χριστού, αυτός ο κόσμος δεν θα λυτρωθεί ποτέ! Ούτε και ο εαυτός μας! Ό,τι διορθωτικές κινήσεις επιμέρους και αν κάνουμε εξωτερικά -που μπορεί να μας ωφελήσουν εξωτερικά, και δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν θα τις κάνουμε-, δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την καρδιά του όλου ζητήματος που παίζεται μέσα στην καρδιά μας!
Αν η καρδιά μας δεν λειτουργήσει ούτε η καρδιά του κόσμου θα λειτουργήσει! Κι αν δεν λειτουργήσει η καρδιά του κόσμου δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγουμε από τον πόνο και από τον θάνατο. Ο Χριστός ζήτησε να δούμε το κάθε ανθρώπινο πλάσμα ως παρουσία του Ίδιου! Είμαστε πάρα πολύ μακριά από το να κάνουμε αυτό που μας ζήτησε.
Η όλη ηθική μας διάσταση είναι τοποθετημένη πολύ χαμηλότερα από αυτό που ζήτησε ο Χριστός! Και θα πείτε μπορούμε να βγούμε στους δρόμους και να καλύψουμε τις ανάγκες όλων των ανθρώπων; Είναι ατέλειωτη η οριζόντια διάσταση! Ατέλειωτα τα μεγέθη της ανάγκης των συνανθρώπων μας! Πώς μπορούμε να τα καλύψουμε!
Καθένας ούτως ή άλλως πράττει σε σχέση με αυτό που η ίδια η ζωή και το πεπρωμένο του τού φέρνουν μπροστά! Από την άλλη, η «διόρθωση» δεν είναι πάντοτε μια εξωτερική κίνηση. Φυσικά κάθε έμπνευση και πράξη βοήθειας είναι ευλογημένη!
Αλλά το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να κάνουμε στον κόσμο και στον εαυτό μας, αυτό που θα συντόμευε την διαδρομή και θα έβαζε τέλος στον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, είναι να παραδοθούμε στο απόλυτο, στον Θεό!
Κάποτε, αν ακόμα υπάρχει ενδιαφέρον για να κρίνει κανείς το παρελθόν, η ιστορία μέχρι σήμερα, της προ Ραφαήλ ανθρωπότητας θα καταγραφεί ως βάρβαρη από πνευματική άποψη εποχή! Γιατί αυτό που είναι το ζητούμενο, το να εξοικειωθούμε δηλαδή με την κατάσταση της ανύψωσης του πνεύματος στον αέρα χωρίς την βαρυτικότητα του νου, είναι ακόμα μακριά μας, αλλά ταυτοχρόνως και πολύ κοντά μας!
Είναι πολύ μακριά μας αφού ο νους συνεχίζει να καταδυναστεύει τον άνθρωπο και να τον γειώνει εμποδίζοντας τον να πετάξει! Ο νους δεν αφήνει τον άνθρωπο να ζήσει τα ελεύθερα πεδία του ουρανού! Γιατί είναι βαρύς για να πετάξει!
Εντούτοις ο άνθρωπος είναι γεννημένος με φτερά, είναι γεννημένος για να πετάξει! Μόνος του τα παροπλίζει! Αυτό όμως που φαίνεται αδύνατο για μας να πετύχουμε -γιατί αλλιώς θα το είχαμε πετύχει, η ανθρωπότητα θα το είχε πετύχει τόσους αιώνες τώρα- το να μπορούμε δηλαδή να ιπτάμεθα πνευματικά και να πραγματοποιούμε όσα εδώ ευχόμαστε με ωραία λόγια, είναι δυνατό παρά τω Θεώ!
Αυτό που εμείς αδυνατούμε να κάνουμε, είναι όσο ποτέ προσιτό να γίνει, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας! Η παρουσία του αρχάγγελου Ραφαήλ στην Γη είναι ακριβώς αυτή η στήλη φωτός που ενώνει τα πάνω με τα κάτω, ζωντανή και πάλλουσα. Και μας καλεί εσωτερικά, όλα τα πλάσματα που ζούμε αυτή την ιστορική στιγμή πάνω στην Γη, να συντονιστούμε με το θέλημα του Θεού που είναι το τέλος του πόνου, το τέλος του θανάτου!
Αυτό ας μη μείνει μια μεταφυσική ελπίδα και προσδοκία, αλλά να το δούμε μέσα μας στην εσωτερική μας συνομιλία με τον Θεό, στην προσευχή μας! Ας μην απεμπολούμε τα ιερά μας δικαιώματα! Ο άνθρωπος από την μια κόπτεται για την ελευθερία του και τα δικαιώματα του που διεκδικεί από την κοινωνία και τα πολιτικά συστήματα, και από την άλλη δεν αντιλαμβάνεται πως ο ίδιος απεμπολεί το δικαίωμα της ίδιας του της ζωής.
Ας στραφούμε λοιπόν μέσα μας στον Θεό, με τον τρόπο που καθένας μας γνωρίζει! Και ας δοκιμάσουμε αυτό που δόθηκε σαν πρόταση την περασμένη φορά. Μες στην ημέρα, μέσα σε όλη την φασαρία και τον πόλεμο, να μπαίνουμε μέσα στην αγκαλιά του Χριστού! Είναι ό,τι πολυτιμότερο μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας! Και να του επιτρέπουμε να μας αγγίζει με αυτή την ασύλληπτη δόνηση της καθαρότητάς του!
Μόνον η κρυστάλλινη αίσθηση Ζωής μπορεί να μας ανυψώσει από την βαρυτικότητα του παρόντος πολιτισμού μέσα στον οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι, του πολιτισμού του νου! Προσωπικά είμαι βέβαιη πως ο άνθρωπος θα γυρίσει αυτή την σελίδα προς τον πολιτισμό της «μετασκέψης», όπως τον αποκαλώ. Γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Και γιατί αυτό αξίζει στον άνθρωπο. Τίποτα λιγότερο!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου