ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

30 Μαΐ 2011

Εσύ είσαι ο πρωθυπουργός της χώρας σου!

Ο κόσμος σου υπάρχει γιατί τον βλέπεις! Ό,τι βλέπεις, εσύ είσαι! Μέσα στο δικό σου «όνειρο» είναι η Ελλάδα, τα προβλήματά της, οι πολιτικοί της κ.λπ. Εσύ είσαι ο πρωθυπουργός της χώρας σου! Μόνο εσύ, εξάλλου, υπάρχεις! Όλα τα άλλα δεν είναι παρά δικές σου προβολές! Η Ελλάδα θα σωθεί αν εσύ νοιαστείς! Όχι κάνοντας καθιστική διαμαρτυρία, αλλά με ενεργητική αλληλεγγύη προς τον άνθρωπο. Μόνο καθαρές, ανιδιοτελείς καρδιακές κινήσεις προς τον «άλλον» μπορούν να ενεργοποιήσουν το εσωτερικό ντόμινο της αποκατάστασης, την εσωτερική αρμονία της ζωής ΣΟΥ. Μόνο η καθαρή αγάπη, η Λάμψη της θεϊκότητας Σου μπορεί να θεραπεύσει την αόρατη πληγή! Αν αναγνωρίσεις την δική σου ευθύνη, τότε κινείται άμεσα «από κάτω» το ρεύμα της ζωής για την διόρθωση των πραγμάτων. Η Ελλάδα θα σωθεί αν εσύ νοιαστείς για τους άλλους! Αν έχεις καρδιά να χαρίσεις ένα χαμόγελο, ένα κουτί μπισκότα σε έναν παρατημένο σε κάποιο νοσοκομείο, μια γιορτή σε έναν ξεχασμένο φίλο, ένα βλέμμα αληθινό σε έναν απελπισμένο, ένα πιάτο φαγητό σ’ έναν πεινασμένο… Ποιος θα πει: «Θεέ μου, σώσε την Ελλάδα για χάρη μου! Συγχώρεσέ με για τα λάθη μου -πράξεις και παραλείψεις- που οδήγησαν την πατρίδα μου εδώ! Εγώ ευθύνομαι! ΗΜΑΡΤΟΝ!» Δεν πιστεύεις όμως ούτε στον Θεό, ούτε στο ότι σε ακούει, ούτε στο ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα! Ποια είναι η λύση; Ανορθώσου! Πες: ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΟΥ! Τουλάχιστον μη μεταδίδεις τον ιό της καταστροφολογίας! Γιατί αυτό που θα καταστραφεί είσαι εσύ, ο μόνος που υπάρχει στο σύμπαν σου!

29 Μαΐ 2011

Μη θαρρείς, αδέρφι, πως εσύ λυπάσαι το παιδί σου περισσότερο από τον Θεό απού το γέννησε!

Περίμενες, Ηλία μου, στη στάση, να έρθει το σχολικό με τα παιδιά μου από το νηπιαγωγείο. Ο οδηγός σταμάτησε για λίγο να ξεκουραστεί από την εφιαλτική κυκλοφορία, και εσύ αμέσως έπιασες κουβέντα μαζί του. Οι άνθρωποι εξ άλλου πάντοτε σε ενδιέφεραν απόλυτα! Σαν να χρωστούσες σε όλους, χωρίς εξαίρεση, τον λόγο σου, το γέλιο σου, την αγάπη σου, ό,τι είχες και δεν είχες… Και πάντοτε πρόθυμος να ακούσεις τις ιστορίες τους και να πεις τις δικές σου. Έτσι και με τον κυρ-Νώντα! Μέσα σε λίγα λεπτά με την συνταρακτική σου αμεσότητα κατάφερες να τον «ξεκλειδώσεις». Και σου είπε το ακριβό του μυστικό: είχε χάσει τον γιο του, παλικάρι είκοσι χρονών… Εξανδραποδισμένος από τον πόνο ούτε δάκρυα δεν είχε πια. Απάθεια! Μόνο βουβή απορία: ΓΙΑΤΙ! Δεν χρειάστηκε περισσότερη από μια σου θεοφόρα κουβέντα για να τον βγάλεις από τον λήθαργο της απελπισίας. «Μη θαρρείς, αδέρφι, πως εσύ λυπάσαι το παιδί σου περισσότερο από τον Θεό απού το γέννησε!» Τα μάτια του για μια στιγμή ζωντάνεψαν καθώς σε άκουσε έκπληκτος! Σαν να τον έσπρωξες σε έναν άλλο κόσμο -άλλο μήκος κύματος, άλλη κατάσταση πραγμάτων- αναπάντεχα γλυκό, οικείο, χωρίς πόνο, ανενδοίαστα ασφαλή! Σε αγκάλιασε βουρκωμένος και σε φίλησε. Στην συγκλονιστική σου βεβαιότητα η ψυχή του βρήκε, έστω και για λίγο, ανάπαυση!

28 Μαΐ 2011

Καλλιά κλεμμένος παρά κλέφτης

Είχες μόλις πληρωθεί από το αφεντικό σου στο κότερο και πήγαινες όλος χαρά στον Πειραιά να αγοράσεις «δίχτυα και άλλα πράγματα τση ψαρικής» για τα παιδιά σου στο Χαμιντιέ της Συρίας. Και μέσα στο λεωφορείο σε έκλεψαν! Είχες πλέον φτάσει στο λιμάνι όταν κατάλαβες ότι σου είχαν πάρει το πορτοφόλι! «Καλλιά κλεμμένος παρά κλέφτης!» ήταν το συγκλονιστικό σου σχόλιο μετά το πρώτο σοκ! «Ο Θεός μ’ αγαπά, Μαρία μου, και δεν τόνε πήρα χαμπάρι, γιατί αλλιώς θα τον είχα κατασκοτωμένο!» Ποια άθλια ψυχή είδε το πρόσωπό σου, Ηλία μου, το συνταρακτικά σκαμμένο από τον μόχθο, και μπόρεσε να σε κλέψει;

Πού είναι οι εθνικοί ευεργέτες;

Στις δύσκολες στιγμές που περνάει η Ελλάδα, με το φάσμα ενόψει της εθνικής ταπείνωσης μέσω της οικονομικής της εξαθλίωσης, διερωτώμαι πού πήγαν οι εθνικοί ευεργέτες, οι πατριώτες άνθρωποι του πλούτου (καθώς και οι ανά τον κόσμο ομογενείς κ.λπ.) να μπουν μπροστά και να βοηθήσουν την πατρίδα τους! Ήδη από την αρχή, πριν το χρέος διογκωθεί, η απουσία τους ήταν τραγικά ηχηρή! Ευτυχώς ποτέ δεν είναι αργά! Ας τους φωτίσει ο Θεός να συναχθούν και να δράσουν από κοινού υπέρ της πατρίδας τους! Τι ηθικό και πνευματικό κεφάλαιο θα έχουν, εξάλλου, να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους για το οποίο να είναι περήφανοι;

Η επανάσταση του φυσικού ή ο καθρέφτης Σου

Ανελέητος ο καθρέφτης του Αθώου! Εκεί βλέπεις κάθε στιγμή το αληθινό σου πρόσωπο! Δεν έχεις τότε πού να κρυφτείς! Ανελέητο το φως, σου επιστρέφει την εικόνα σου! Βολεμένος ο καθένας στα δίκια του, στις αξιολογήσεις του νου του, στον κόσμο του όπως τον έχει διαμορφώσει, δεν θέλει να δει την αλήθεια του χωρίς κανένα προσωπείο, κανένα φτιασίδι! Θεωρίες, δεοντολογίες, «πρέπει», μεγαλόσχημες ιδέες, διακηρύξεις και πιστεύω που όμως δεν συγκρικώνονται στην απλότητα ζωής φυσικής, φυσιολογικής που να αντέχει το βλέμμα του αγγέλου! Γι’ αυτό οι άνθρωποι προτιμούν το ημίφως! Αποφεύγουν το φως! Το φως σου δείχνει τα όρια σου! Και οι αντιστάσεις του νου είναι ακόμα πολύ μεγάλες για να γίνεις αυτό που είσαι: καλάμι στην θεϊκή πνοή για να ακουστεί το θεϊκό τραγούδι μιας άγνωστης ιλαρότητας Φωτός!

25 Μαΐ 2011

Φοβάσαι αυτό που υποσυνείδητα θέλεις να συμβεί!

Τόσο παράξενο, τόσο ανεξιχνίαστο για τις συμβατικές οπτικές πλάσμα ο άνθρωπος! Κατά βάθος δεν αντέχει την ενοχή του από τις πράξεις και τις παραλείψεις του, την δική του ήττα. Και ζητά εξιλέωση! Όλη η κινδυνολογία και η καταστροφολογία που κατά κόρον αναπαράγεται καθημερινά γύρω μας, δείχνει το βάθος του φόβου, που δεν είναι παρά έρωτας θανάτου! Όταν υποχωρεί μέσα στον άνθρωπο η ζωή, ανεβαίνει ο θάνατος! Το είπε εναργέστατα ο Ποιητής: «Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη!» Κανένα εξάλλου συνειδητό ον δεν ανοίγει με την σκέψη του αρνητικά σύμπαντα εκδοχών! Ευτυχώς τα ενσαρκωμένα στην γη ουράνια όντα βλέπουν και βεβαιώνουν μόνο το φως! Και ευτυχώς ο δικός τους κόσμος είναι ισχυρότερος από των ανθρώπων! Όσο είναι στην γη, είναι η ασφάλεια των ανθρώπων… Τόσα χρόνια οι απεσταλμένοι κάνουν αυτό από το οποίο η ανθρωπότητα θα πάρει χάρη! Το έργο υπέρ του ανθρώπου το κάναμε και εσωτερικά και εξωτερικά! Όταν οι άλλοι «ευημερούσαν», ο άγγελος του Θεού τάιζε στους δρόμους τους φτωχούς! Το ίδιο συνεχίζει και τώρα! Μας είχε προειδοποιήσει χρόνια τώρα πως τα αμπάρια του κόσμου μπάζουν νερά, την ίδια στιγμή που στο κατάστρωμα τρώνε, πίνουν και χορεύουν! Είναι η στιγμή να καταθέσουμε την βεβαιότητα του φωτός! Την βεβαιότητα της αγάπης που έξω βάλει τον φόβο! Διαφορετικά ο άνθρωπος θα πνιγεί από τα ορμητικά νερά του ίδιου του υποσυνείδητου του πριν καν οι «εχθροί» του επιτεθούν! Όπου δεν υπάρχει φόβος, υπάρχει φως! Και το φως θα καθαρίσει τα πάντα!

20 Μαΐ 2011

«Εύρον πρασίνην πέτρα ωραιοτάτη! Ελθέ αμέσως!»

Παραλήπτης του τηλεγραφήματος στο περίφημο μυθιστόρημα του Καζαντζάκη -μετά «την πιο όμορφη καταστροφή»- ήταν ο φίλος του Ζορμπά, ο «χαρτοπόντικας» διανοούμενος, ο γοητευμένος μαζί του -γοητευμένος με την εκρηκτική του αμεσότητα να ζει- αλλά όχι τόσο όμως όσο να τα αφήσει όλα και να πάει να τον βρει! Διότι ήταν πλούσιος λίαν κι αυτός (σε απόψεις και αξιολογήσεις του νου), όπως και εκείνος δυο χιλιάδες πριν στην Παλαιστίνη που του ζήτησε κάτι ανάλογο ο Χριστός… Και τι θα γίνει δηλαδή αν τα παρατήσεις όλα για μια ωραιότατη πράσινη πέτρα; Αυτό είναι ένα μυστικό που θα παραμένει για σένα πάντοτε αναπάντητο αν δεν κάνεις την γενναία, παράλογη πράξη! Την μόνη που σε εισάγει στην επικράτεια των θαυμάτων!

19 Μαΐ 2011

Γιορτή η απάντηση στην αποϊεροποίηση της Αθήνας!

Μια πόλη που δεν υπερασπίζεται την ψυχή της φαίνεται η Αθήνα! Δεν φτάνει που με κάθε τρόπο μας απειλούν και μας πολεμούν τα διεθνή ερπετά για να επιτύχουν την καταρράκωσή μας και να γονατίσουν την Ελλάδα, έρχονται και τα εγχώρια φίδια να συνεισφέρουν στην σύληση της ιερής πόλης! Η Ακρόπολη «μαδημένη» από τους φωστήρες αρχαιολόγους της, «κατακαθισμένη», θαρρείς, από τις παρεμβάσεις υλικές και αιθερικές, εκπέμπει σήμα κινδύνου στην απάθεια και την αναισθησία των κατοίκων της Αθήνας!
Η Αθήνα του Ξένιου Δία πνιγμένη στα σκουπίδια, με τα πεζοδρόμια της σπασμένα, τα κτίρια βρώμικα και γκρίζα, «φιλοξενεί» χαμαί πλέον στους δρόμους της ζητιάνους, άστεγους, και κάθε λογής απελπισμένους, κάθε φορά πιο τραυματισμένη από τις μαζικές «κινητοποιήσεις» έτσι που τα όποια δίκια να χάνονται στο μίσος, την καταστροφικότητα και την διαίρεση…
H αγαπημένη πόλη μας ζητά επειγόντως την κατάθεση της ψυχής μας! Πού είναι η Λάμψη του 2004; Πού είναι οι εθελοντές που την σφράγισαν με την χαρά και τον ενθουσιασμό της ψυχής τους; Να βγούμε στους δρόμους! Όχι με κραυγές μίσους, αλλά για να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να αγκαλιαστούμε, να προσευχηθούμε, να συναντηθούμε! Κάθε μέρα γιορτή, ας είναι το σύνθημα για την Αθήνα, την μητρόπολη του κόσμου! Οι άγγελοι είναι μαζί μας! Φως! Θα την υπερασπιστούμε με φως, πολιτισμό και αγάπη!

Πίσω από το τζάμι!

Τόσοι άνθρωποι κορέκτ, πειθαρχημένοι, λογικοί, ταλαντούχοι, με επιτυχημένες καριέρες και φαίνεσθαι, παραμένουν εντούτοις πίσω από το τζάμι, απλοί θεατές της ζώσας ζωής. Θεατές, μαζί με τους άλλους, τους ατάλαντους, τους «κακούς» κ.λπ. Πίσω από το τζάμι δίνουν την παράστασή τους συντηρώντας μια αυθαίρετη εικόνα του εαυτού τους και του κόσμου, υποκαθιστώντας έτσι το μέγα ζητούμενο: την αληθινή ζωή, τα αληθινά συναισθήματα, την κβαντική ελευθερία του όντος! Παρόλα αυτά το σήμα από απέναντι εκπέμπεται αδιάλειπτα! Όσο κι αν κλείνει ο άνθρωπος τα αυτιά του, όσο κι αν προκαλεί μέσω βραχυκυκλώματος εξάρσεις για να παραμένει ζωντανός, το σήμα της ζώσας ζωής τον καταδιώκει έως τέλους. Ο άνθρωπος ζητά να έχει τον έλεγχο, ακόμα και στις μεγάλες του στιγμές! Έτσι, παρότι πλησιάζει, το τζάμι δεν σπάει… Αυτό που σε χωρίζει από την ζώσα ζωή σπάει μόνον όταν δεχτείς να αφεθείς στην αγκαλιά της Ζωής χωρίς πρόθεση, με πλήρη ανιδιοτέλεια, αθώα. Να δεχτείς να βουτήξεις στο άγνωστο, στο μη φαίνον μέρος της Ψυχής, ήσυχος και βέβαιος πως ο θεός-Εαυτός σου θα σε πιάσει! Τότε από θεατής γίνεσαι θεός!

18 Μαΐ 2011

Ένας ακόμα επεισοδιακός αποχαιρετισμός

Το φορτηγάκι σου, Ηλία μου, σταματά μετά το πέρας ενός ακόμη ταξιδιού στην Συρία, έξω από το αεροδρόμιο της Δαμασκού. Η νύχτα μαγική. Ο ουρανός γεμάτος αστέρια που θαρρείς πως θα τ’ αγγίξεις αν απλώσεις το χέρι σου… Στρώνουμε στο γκαζόν κουβέρτες και μουσαμάδες… Εν ριπή οφθαλμού το τραπέζι είναι έτοιμο με χίλια δυο φαγητά! Αφού φάγαμε σαν άρχοντες, με γέλια και τραγούδια αποκοιμηθήκαμε γεμάτοι από χαρά και αγάπη… Κάποια στιγμή ξημερώματα εντελώς τυχαία ξυπνώ! Είναι ελάχιστα λεπτά πριν την αναχώρηση της πτήσης μου για Αθήνα! Σε ξυπνώ με φωνές! Τρέχουμε σαν τρελοί! Αδύνατον να σου αντισταθούν οι υπάλληλοι του αεροδρομίου! Το αεροπλάνο με περιμένει! Με ένα δακρύβρεχτο, παρατεταμένο εναγκαλισμό, παρουσία όλης της κουστωδίας της οικογένειάς σου, φτάσαμε στο happy end ενός ακόμα αξέχαστου ταξιδιού που μας είχε ο Θεός γραφτό, Ηλία μου. Σ’ ευχαριστώ! Για την άδολη χαρά! Σ’ ευχαριστώ!

Το μόνο της ζωής της ταξίδι

1994, στο Χαμιντιέ της Συρίας με τον Ηλία μου. Η γυναίκα του η Ζεχρά αποφασίζει να έρθει μαζί μας με το φορτηγάκι (γεμάτο παιδιά και εγγόνια τους) στην Δαμασκό! Είναι η πρώτη φορά στη ζωή της που βγαίνει από το χωριό! Κάθεται μαγεμένη στην καρότσα και κοιτάζει τις απέραντες εκτάσεις… «Ήντα’ ναι, Μαρία μου, τα κάλλη του κόσμου!» Τα αθώα της μάτια κοιτάζουν ήρεμα τα τοπία να εναλλάσσονται -χωρίς κάτι να ζητά, χωρίς παράπονο για την περιορισμένη στο χωριό ζωή της- έτσι φυσικά, απλά… «Με την αφορμάδα σου, Μαρία μου, μου ήτανε κι εμένα γραφτό να δω τση κόσμους!» Μια μέρα στη Δαμασκό, την πόλη-θρύλο για εκείνην, έζησε τον παράδεισο! Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται… «Μαρία μου, όποιος δεν φχαριστιέται με το λίγο ούτε με το πολύ θα φχαριστηθεί» είπες Ηλία μου…

Κεμπάπ στο μαγκάλι σου την Μεγάλη Παρασκευή!

Μεγάλη Παρασκευή να ψήνεις κεμπάπ στο μαγκάλι σου μπροστά στο κότερο του αφεντικού σου, Ηλία μου! Και να περνούν οι κυρίες κοιτάζοντάς σε επιτιμητικά: «Δεν ντρέπεσαι, Μεγάλη Παρασκευή, να ψήνεις κρέας;» Η απάντησή σου: «Εμάς το μπιστικό μας είναι να ταΐζουμε και να ποτίζουμε τον κόσμο! Αυτή είναι η δική μας πίστη! Δε σε βρωμίζουνε αυτά απού τρως, αλλά αυτά απού λες και κάνεις! Ο Χριστός μια χάρη είναι, ένα φως αγριοπαράξενο! Αγάπη και συχώρεμα! Εμάς τον Χριστό μας δεν τόνε σταύρωσε κανείς, μόνο οι βρωμισμένοι εσταυρώσανε την ιδέα ντος!»

Για ένα χατίρι στέκει ο κόσμος!

Έτσι σου έλεγε ο Θεός σου, Ηλία μου, ο Χάτεμ Τάι, ο Μέγας Χουβαρντάς! «Χάριζε να σου χαρίζει ο Θεός!» Απέραντη γενναιοδωρία χρειάζεται η ζωή! «Ό,τι δίνεις, τση ψυχής σου το δίνεις!» Αυτή την κίνηση την πέρα από όρια και μέτρα αποζητά η ψυχή να λυτρωθεί! Την μαγική κίνηση της υπέρβασης, δηλαδή της αγάπης! «Για το χατίρι των μερακλήδων τση αγάπης στέκει ο κόσμος! Γι’ αυτούς που λένε το μεγάλο χαλάλι! Συχώρεμα και αγάπη δίχως σύνορο είναι η δική μας πίστη!»
Χριστέ μου, κάνε απόψε ένα χατίρι κι οι τελευταίοι νά’ ρθουν πιο μπροστά…

16 Μαΐ 2011

Εμείς οι Νικητάδες! Ηλίας Μουντιράκης, ο τελευταίος κρητικός θεός!

Εσύ, Ηλία μου αγαπημένε, αναλήφθηκες! Κι εγώ έμεινα να κρατώ την μηλωτή της ζωής σου: την συνταρακτική μαρτυρία μιας ζωντανής ψυχής που εδώ στην γη ή κλειστά ή ανοιχτά είχε τα μάτια ήταν το ίδιο πράγμα… «Όπου πατώ πατεί ο Θεός!» μου είπες εκείνο το αξέχαστο δειλινό καθώς περπατούσες πλάι μου έξω από το μεγάλο τζαμί της Δαμασκού… Γύρισα και σε κοίταξα. Μια βιβλική μορφή… Συγκινημένος συνέχισες να μονολογείς: «Ποτές μου δεν εζήτηξα πράμα του Θεού μου και να μη μου το δώσει ίσαμε να βασιλέψει ο ήλιος!» Καταιγισμός από μνήμες αιώνων, αταξινόμητες, διέτρεξαν την ψυχή μου με την συγκίνηση να νιώθω πως θα τρυπήσει το σώμα μου να ξεχυθεί έξω… «Μαρία μου, εμείς είμαστε, να το κατέχεις, από τση νικητάδες!» Ηλία μου, Ηλία μου… Σίγουρα ήσουν από τους νικητάδες! Καταλύτης αλήθειας για όσους σε γνώρισαν. Μια εμπειρία συνταρακτικής αμεσότητας με τα βαθύτερα κοιτάσματα της ανθρώπινης ψυχής, ισχυρή επαναφορά σε ένα παντοδύναμο παρόν που εμπεριέχει όλο το αόρατο του ανάλογο, όχι μεταφυσικά μα φυσικά. Αυτός εξάλλου είναι ο ελληνικός τρόπος. Μέσα σε τόσο φως μόνο φυσική μπορεί να είναι η αλήθεια για τους Έλληνες. Και εσύ ήσουν, είσαι, αφού ψυχές σαν την δική σου δεν γνωρίζουν θάνατο, ωραίος ως Έλλην… Αληθινός ως τα κόκκαλα.

«Μαγάρι κάθε ψυχή να είναι το όνομά τση!» μου είχες πει κάποτε. Εσύ σίγουρα ήσουν Ηλίας. Και στο τέλος, καθώς αναστήθηκες, Χριστός. Χρίστος-Ηλίας ήταν εξάλλου τα ονόματα που διάλεξες όταν ζήτησες να σε βαφτίσω. «Αν δεν ήμουν χριστιανός, δεν θα γινόμουν χριστιανός! Το αίμα μου είναι χριστιανό…» έλεγες. «Εγώ από την μέρα απού γεννήθηκα, κρατώ τα σχοινιά του προφήτη Ηλία και των δώδεκα ακριμάτιστων… Δώδεκα οι ακριμάτιστοι κι οι δώδεκα ένα μπόι… Και Αυτού απού τόνε λέω Ένα: Αυτός είναι, Μαρία μου, ο Χριστός, το πιο όμορφο πλάσμα… Περπατούσε και δεν είχε σκιά… Ένας δικέφαλος αετός τον ακολουθούσε και με την μια του φτερούγα του έκανε ασκιανό και με την άλλη αγέρα!»

Ηλίας Μουντιράκης κρητικός από το Χαμιντιέ της Συρίας. 1986, 21 Σεπτεμβρίου, στο καφενείο του Χαμιντιέ στην είσοδο του χωριού, εξουθενωμένη από την ζέστη και την κούραση του ταξιδιού, πίνω το τσάι μου κοιτώντας απογοητευμένη το ασήμαντο ψαροχώρι της Συρίας. Αυτό είναι λοιπόν το χωριό των κρητικών της Συρίας που διάλεξα να επισκεφτώ στον μήνα του μέλιτος; Η σκόνη από τον χωματόδρομο και η τριτοκοσμική όψη των τσιμεντέντιων σπιτιών με γέμισε απελπισία. Η φωνή του καφετζή με βαριά κρητική προφορά με ενημερώνει πως σύντομα θά’ ρθει ο Μωχάμεντ, αυτός που φιλοξενεί όλους τους Έλληνες στο σπίτι του για να μας τακτοποιήσει. Δεν περνάνε πέντε λεπτά και σε βλέπω να έρχεσαι με ένα απερίγραπτο σαράβαλο, ένα τρίκυκλο ζωγραφισμένο ολόκληρο χιουμοριστικά και με την επιγραφή Ο ΧΑΡΟΣ! Η καρότσα του ήταν γεμάτη ψάρια. Σταματάς σκασμένος στα γέλια μπροστά μας φωνάζοντας: «Ψάρια, φρέσκα ψάρια! Το πράμα μου είναι καλό, κιανένα δεν παρακαλώ!» Γυρίζω και σε κοιτάζω: ένα πρόσωπο σκαμμένο από τον μόχθο του μεροκάματου, δυο πανέξυπνα μάτια με επίγνωση αρχαία αλλά και απέραντα παιγνιδιάρικα. «Καλώς εκοπιάσατε! Χίλια καλωσορίσατε, χίλια και δυο χιλιάδες, ο κάμπος με τα λούλουδα και με τση πρασινάδες!» Κατεβαίνεις, στέκεσαι και με κοιτάζεις διαπεραστικά. Σε κοιτώ κι εγώ ξαφνιασμένη. Και με παίρνεις στην αγκαλιά σου. Με αγκαλιάζεις σφιχτά… Ξαφνικά βάζουμε κι οι δυο τα κλάματα σαν μωρά παιδιά… Να μη ξεκολλάει ο ένας από την αγκαλιά του άλλου. Σαν να σε ήξερα χρόνια… Σαν να σε ήξερα από πάντα… Σαν να ερχόσουν από το βάθος μιας ιστορίας που επιτέλους άρχιζε να γίνεται συγκεκριμένη, για να την γνωρίσω... Πιο σωστά, να την θυμηθώ… Μα ποιος είσαι, Ηλία; Και από πού; Σαν να αγκάλιασα μεμιάς όλη την λατρευτή μου Κρήτη, όλο τον άνθρωπο, όπως ηρωικά τον τραγούδησε ο μπάρμπα Νίκος ο Καζαντζάκης. Σαν επιτομή του Ανθρώπου, ανακεφαλαίωση μιας πανάρχαιης ιστορίας μου φάνηκε η αίσθηση της παρουσίας σου. Στα χρόνια που ακολούθησαν, γνώρισα την παράξενη αγιότητα σου, μιαν αγιότητα θεϊκής τρέλας σίγουρα πέρα από κάθε γνωστό μέτρο. Πατρίδα εξαρχής η αγκαλιά σου… Αναπαύτηκα μέσα της για μια αιωνιότητα που ήταν μόνο λίγα λεπτά … «Και πώς σε λένε;» -«Μαρία!» -«Άκου, Μαρία μου, να το κατέχεις πως εκείνος απού μας ήσμιξε είναι ο Χριστός… Φως έπεσε πάνω σε φως!» Κι εκεί όρθιοι στη μέση του δρόμου άρχισες να μου μιλάς για τον Χριστό με μια ποίηση αυθεντική, χειρονομώντας παθιασμένα… Έμεινα έκθαμβη να σε κοιτάζω… «Αυτός είναι, Μαρία ούλοι! Αυτός είναι ο φίλος μας, το αδέρφι μας, αυτός είναι ο Ένας, αυτός είναι οι Τρεις, αυτός είναι οι Δώδεκα! Ένα φως από τση εφτά πατωσιές του ουρανού ως τση εφτά πατωσιές τση γης… Ο Χριστός ήρθε για τση απελπισμένους, τση αδικημένους, τση φτωχούς, τση πικραμένους, τση αδικομπλεγμένους, τση μερακλήδες…» Άνοιξε το κεφάλι μου! Τα λόγια του με χτύπησαν κατάστηθα… Είδα τον Χριστό, έναν άλλο Χριστό, γνώριμο, οικείο… Τον δικό μας Χριστό… Σαν να έσκισε κάθε ψευδή θρησκευτική επικάλυψη και να ζωντάνεψε μπρος στα μάτια μου τον αληθινό Χριστό, τον γιο του ανθρώπου που καθόλου δεν ήταν λιγότερο γιος του Θεού: αντιθέτως, λυτρωτής του πολύπαθου ανθρώπου! Ο αγαπημένος! Σαν σε όνειρο μας πήρε στον σπίτι του, ένα δρόμο πιο κάτω από το καφενείο. Ίσαμε να ετοιμάσουν το τραπέζι, εγώ ανέβηκα στο δωμάτιο που εν ριπή οφθαλμού ετοιμάστηκε για μας… Ο τόπος δεν με χώραγε. Η καρδιά μου ακόμα χτυπούσε δυνατά… Βγήκα για να περπατήσω λίγο… Ο δρόμος του σπιτιού οδηγούσε στην θάλασσα. Έτσι όπως ήμουν, με τα ρούχα, μπήκα στο νερό συνειδητοποιώντας πως είμαι μέσα στην αγαπημένη θάλασσα της μεσογείου, καθώς αναζήτησα με το βλέμμα μου την Ελλάδα εκεί στο βάθος… στο τέλος του ορίζοντα… Μόνο η θάλασσα θα μπορούσε να με χωρέσει: ενστικτώδης αρχετυπική καταφυγή! Γύρισα στο δωμάτιο και μόλις που πρόλαβα να αλλάξω ρούχα. Ξάπλωσα στα πεντακάθαρα σεντόνια και μεμιάς αποκοιμήθηκα. Ένα βαθύ, χωρίς όνειρα, ατέλειωτο φωτεινό ύπνο… Το πρωί το φως του ήλιου μου επέστρεψε βίαια την χτεσινή νύχτα. Είναι δυνατόν να κοιμήθηκα; Να μην πήγα στο τραπέζι που έστρωσε προς τιμή μας με την παροιμιώδη της φιλοξενία η οικογένεια του «Μωχάμεντ»; Μα σήμερα κιόλας πρέπει να αφήσουμε το Χαμιντιέ για την Δαμασκό με ένα σύντομο πέρασμα από την Παλμύρα! Είναι δυνατόν! Να έχασα μια βραδιά μαζί σου έτσι ανόητα, έτσι άδοξα; Η συγκίνηση με είχε νικήσει! Και μια υποσυνείδητη άμυνα. Δεν άντεχα τόση αμεσότητα, τόση εγγύτητα… Ντύθηκα γρήγορα και κατέβηκα στην αυλή όπου ήταν συγκεντρωμένη όλη σου η οικογένεια: η γυναίκα σου η Ζεχρά (Βιόλα) τα εννέα σου παιδιά, και τα ουκ έστιν αριθμός εγγόνια! Εσύ μες στο τσακίρ κέφι με περίμενες με βασιλικό στ’ αυτί… Ένα τεράστιο τσουκάλι με αχνιστό γάλα στη μέση. Ζεστές πίτες και άσπρο τυρί το πρωινό. Η πρώτη μας φωτογραφία είναι από εκείνο το αξέχαστο πρωινό. Εσύ χαρούμενος αλλά ήσυχος, άκουσες στωικά πως θα φεύγαμε την ίδια μέρα. «Ό,τι θέλει ο Θεός, Μαρία μου, γίνεται! Άνε μας είναι γραφτό, θα ξανασμίξουμε! Είτε σ’ αυτή την ζωή είτε στην άλλη!» Οι ώρες μέχρι το απομεσήμερο κύλησαν πολύ γρήγορα μέσα στην ίδια συγκίνηση, σε μια πνιγμένη ανυπομονησία να μάθω όσα πιο πολλά μπορώ για σένα… Μας συνόδεψες ως το λεωφορείο. Την στιγμή που αγκαλιαστήκαμε κολλήσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου σαν νεογέννητα στην αγκαλιά της μάνας τους… Και μείναμε εκεί να κλαίμε σπαραχτικά με το λεωφορείο να μας κοιτάει εμβρόντητο και να μην ξεκινάει… Μάρθα Βούρτση και Νίκος Ξανθόπουλος, σκέφτηκα, κάνοντας πίσω, για να ξαναβρεθώ στην αγκαλιά σου δριμύτερη… Υπομονετικά μας περίμεναν ούτε κι εγώ ξέρω για πόσην ώρα… Κάποια στιγμή το λεωφορείο ξεκίνησε. Πρώτη φορά οι λέξεις μου φάνηκαν τόσο ανεπαρκείς… Όλο μας το μήνυμα το ανταλλάξαμε χωρίς λέξεις, με τα μάτια, με την αίσθηση… Η έρημος για την Παλμύρα κι ύστερα ο δρόμος της επιστροφής με έφερε μπροστά σε άβολα ερωτηματικά για την ζωή μου, το πού βρίσκομαι και το πού πάω…

Δεν πρόλαβα να γυρίσω στην Ελλάδα και ακούω την φωνή σου στο τηλέφωνο: «Μαρία μου, εκόπιασα!» Ήσουν στην Αθήνα! Για να φύγεις μετά από δεκατρία χρόνια! Δεκατρία ολόκληρα χρόνια μαζί που κύλησαν σαν ένα ποτήρι γλυκό κρασί…

15 Μαΐ 2011

Άγγελοι, οι φίλοι των ανθρώπων!

Έστω και για λίγο στην αύρα ενός αγγελικού όντος ο άνθρωπος αναπαύεται, νιώθει ασφαλής, νιώθει ότι δεν απειλείται! Η ζεστή ενεργειακή εκπομπή που του απευθύνει, αφυπνίζει το καλό μέσα του! Τόσο ανίσχυρος μέσα στην πλάνη του που είναι ο άνθρωπος! Τόσο ανίσχυρος! Στην πλάνη του διαχωρισμού, της χωριστικότητας: στο Matrix! Ακόμα και η κακία του δεν είναι παρά ακραίος φόβος! Μόνο συμπόνια και βοήθεια απευθύνουν οι άγγελοι στους ανθρώπους! Και την ελευθερία που αποπνέει η Πατρίδα τους!

Οι αυτονόητες αλήθειες

Πόλεμοι «ανθρωπιστικοί» από την, κατά τα άλλα, χριστιανική δύση! Εξαγωγή «δημοκρατίας» δια της βίας από την Αμερική των ελάχιστων ψηφιζόντων, την Αμερική των φυλακισμένων (μετά βασανιστηρίων) χωρίς δίκη, την Αμερική των εν ψυχρώ ανά τον κόσμο εκτελέσεων, την Αμερική της θανατικής ποινής, την Αμερική των εκατομμυρίων πεινασμένων και αστέγων! Ένοχες οι πόρνες  αλλά αθώοι οι πορνευόμενοι μαζί τους; Ένοχοι οι δωροδοκούμενοι αλλά αθώοι οι διαφθορείς τους; Είναι ο homo sapiens αυτός που καταστρέφει την γη, τον αέρα, τα νερά του πλανήτη; Αυτός που βρωμίζει το διάστημα με τα απόβλητά του; Κυνική επιβολή μέσω της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος, εκμετάλλευση και την ίδια ώρα εκμαυλισμός του ανθρώπου μέσω της κατανάλωσης, και το χειρότερο, χειραγώγηση της σκέψης μέσα από την παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα της ευτέλειας, αλλά και αόρατος βομβαρδισμός με κάθε λογής αρνητική ενέργεια: ιδού ο πολιτισμός των ερπετών! Το τέλος τους εγγύς. Ο άγιος αρχάγγελος υψώνει την Ρομφαία! Ό,τι δεν είναι συμβατό με το φως θα διαπυρωθεί!

14 Μαΐ 2011

Το ψευδοδίλλημα ανάμεσα στο πρέπει και το θέλω

Ποιος έπεισε τον άνθρωπο πως ο Θεός είναι στο πρέπει αλλά όχι στο θέλω του; Τι πρέπει είναι αυτό χωρίς το θέλω; Και τι θέλω χωρίς το πρέπει; Ποιος τα χώρισε αυτά τα δυο; Ποιος έστησε τον Θεό απέναντι από τον άνθρωπο; Αυτό εξάλλου είναι και η πτώση και η κατάρα του ο δυϊσμού, το παράγωγό της! Στο πρέπει προσφεύγει ο άνθρωπος από τον φόβο της τιμωρίας! Αλλά ποια τιμωρία υπάρχει μεγαλύτερη από το να μη ζεις το θέλω σου! Η μόνη τιμωρία που επιβάλει ο άνθρωπος στον εαυτό του: να είναι κάτι λιγότερο από αυτό που του είναι χαρισμένο από την ζωή να είναι!
Ο αρχάγγελος Μιχαήλ είναι για εκείνους που θέλουν αλλά δεν μπορούν! Κάνε αυτό που πρέπει! Ο αρχάγγελος Ραφαήλ είναι για εκείνους που θέλουν και μπορούν! Κάνε ό,τι θέλεις! Ο αρχάγγελος Γαβριήλ είναι για εκείνους που δεν ξέρουν τι θέλουν! Σου χαρίζει την έμπνευση να αποφασίσεις! Kάνε ό,τι εμπνευστείς! Δεν υπάρχει πρέπει που δεν το υπογράφει η καρδιά σου, ούτε θέλω που προέρχεται από την καρδιά σου και δεν το υπογράφει ο Θεός! Το θέλω και το πρέπει είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος! Ευτυχείς όσοι ζουν το θέλω τους ως πρέπει, και το πρέπει ως θέλω τους! Πρέπει από ποιον; Ο Θεός απλώς ΕΙΝΑΙ! Είναι αγάπη! Για τον άνθρωπο η αγάπη είναι ακόμα πρέπει! Όταν γίνει αυτό που είναι, ΕΙΝΑΙ, τότε το πρέπει ταυτίζεται με το θέλω! Μέχρι τότε η χάρις μας εκπαιδεύει δίνοντας μας απειρότροπες ευκαιρίες ζωής!

11 Μαΐ 2011

Από τον Ουριήλ

Όταν ο Θεός γεννά, γεννά εσένα. Όταν ο Θεός μιλάει, μιλάει σε σένα. Όταν ο Θεός θέλει, θέλει εσένα. Όταν ο Θεός κινείται, δημιουργείσαι. Όταν είσαι, ο Θεός γίνεται μέσα από σένα. Όταν δίνεις την αγάπη σου στον κόσμο, ο Θεός λυγίζει τις πραγματικότητες για σένα. Όταν χαρίζεις την ζωή σου στο θέλημά του, εκπληρώνεται μέσα από σένα. Όταν χαρίζεις την ομορφιά σου στον Θεό, τότε εκείνος την πολλαπλασιάζει, σου την επιστρέφει, και ομορφαίνει τον κόσμο μέσα από σένα.

Ηλιακός πολιτισμός

Δίνεται ηλιακή γνώση, το ίδιο το φως στους φωτεινούς νόες για να καταγραφεί πέρα από τα όρια που γνωρίζει η ανθρωπότητα. Μιλάμε γι’ αυτό που είναι. Αυτό είναι γνώση. Όλα γίνονται με το θέλημα του Θεού. Ο άνθρωπος να είναι ανοιχτός φορέας της γνώσης για να καταγράφεται στην ψυχή του και στην ψυχή του κόσμου. Σύμπαν δεν υπάρχει, μόνο ο παρόν χρόνος. Ο άνθρωπος είναι το λατρεμένο παιδί του Θεού. Είναι έκλαμψη φωτός. Είναι συνδημιουργός. Είναι φως ανάμεσα στην απόλυτη κακία και το φως. Ο ηλιακός πολιτισμός είναι φως, όχι επιλογή. Ο άνθρωπος να επιστρέψει στην πηγή του. Μόνο φως! Ούτε ήλιος ούτε σελήνη. Μόνο η φύση τον θεραπεύει. Ο ηλιακός πολιτισμός είναι μόνο για εκείνον που μπορεί να παραμερίσει τον εγωισμό του. Ο Θεός μπορεί με μια κίνηση να αποκαταστήσει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος όμως δεν κάνει την δική του κίνηση!

9 Μαΐ 2011

Από το Άστρο Σου: Ο Παράγοντας "Μέρλιν"

Ο Μέρλιν ήταν ο γνωστός μάγος της Στρογγυλής Τραπέζης που ζούσε από το μέλλον προς το παρελθόν. Έτσι, έχοντας δει το μέλλον, προειδοποιούσε τον Βασιλιά Αρθούρο για όλα τα επερχόμενα.
Ο παράγοντας "Μέρλιν" ως όρος του μάνατζμεντ, πρωτοσυζητήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '80. Αναφέρεται στο ότι μπορεί κάποιο άτομο ή μια εταιρία, να είναι τόσο πολύ επικεντρωμένοι στο στόχο τους και τόσο σίγουροι για το αποτέλεσμα ώστε είναι σαν να τους έχει ήδη "πει το μέλλον" ο γνωστός μάγος.
Ο παράγοντας Μέρλιν χρησιμοποιήθηκε για να εξηγήσει ανεξήγητες επιτυχίες, εκεί όπου τόσο η κοινή λογική όσο και όλοι οι εμπειρογνώμονες έλεγαν πως ήταν αδύνατες.
Χρησιμοποιήθηκε για να εξηγήσει ανεξήγητες εμμονές ανθρώπων σε κάποιο στόχο, παρά τις αντιρρήσεις και τα εμπόδια που τελικά στέφτηκαν με επιτυχία.
Χρησιμοποιήθηκε για να εξηγήσει την παθιασμένη και υπέρλογη βεβαιότητα και πίστη ανθρώπων ότι θα φτάσουν κάπου. Και την ικανότητά τους να φτάνουν εκεί, όσα εμπόδια και αν υπάρχουν στο δρόμο τους.
Ο παράγοντας Μέρλιν χρησιμοποιήθηκε για να ερμηνεύσει το πώς η ιστορία προχωράει μπροστά, όχι βασισμένη στις συνταγές του παρελθόντος, αλλά βασισμένη στο όραμα ενός ανθρώπου που είχε δει το μέλλον με τόση ένταση, που δεν είχε άλλη επιλογή παρά να το πραγματοποιήσει.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν τον παράγοντα Μέρλιν.
Σε συνεπαίρνουν...

Από το Άστρο Σου: Αν ήμουν Θεός!

"Αν ήμουν Θεός και κοιτούσα τον κόσμο από ψηλά θα έλεγα ότι βλέπω τα δώδεκα παιδιά μου να έχουν πάρει διαφορετικό δρόμο το καθένα. Όλα τους όμως θέλουν να γυρίσουν κοντά μου. Τους έχω υποδείξει τον δρόμο στέλνοντας έναν άλλο μου Υιό, ο οποίος έγινε δρόμος ο ίδιος. Ο δρόμος αυτός έχει πολλά ονόματα, έτσι ώστε αυτός που τον ψάχνει να τον βρίσκει πάντοτε. Ονομάζεται δρόμος της ειρήνης, της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της αγάπης, της ζωής. Ο δρόμος της επιστροφής είναι πνευματικός, αφού δεν θα επιστρέψετε κοντά μου με σάρκα αλλά με πνεύμα. Δεν ακολουθείτε έναν άνθρωπο αλλά ένα πνεύμα, δεν έχετε ως αρχηγό ένα πρόσωπο αλλά τις ιδιότητές του. Οι ιδιότητες αυτές δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο κάποιων, τις δίνω απλόχερα σε όλες τις καρδιές που διψούν για αυτές, και δίνοντάς τες είναι σαν να σας μοιράζω το αναλλοίωτο και αστείρευτο πνεύμα μου, το πνεύμα του Υιού μου. Ποιος μπορεί να πει πως οι ιδιότητες της αγάπης που διακατέχουν το πνεύμα δεν είναι από μένα δοσμένες; Ποιος; Κάθε ιδιότητά μου που αντανακλάται στις καρδιές σας είναι ένα μέρος του πνεύματος μου! Όταν θα φτάσετε στο σημείο να γίνετε καθρέφτης μου, μέσα στον οποίο θα μπορώ να δω όλες μου τις ιδιότητες, τότε θα έχετε ταυτιστεί με το πνεύμα μου, τότε θα γίνουμε Ένα, τότε θα έχετε τελειώσει το ταξίδι της επιστροφής και θα είστε πίσω στο σπίτι μαζί μου! Aν η μεγαλύτερη ιδιότητα που με χαρακτηρίζει ως Θεό σας είναι η Αγάπη, τότε πάψτε να με προσδιορίζετε με ονόματα για τα οποία αναγκάζεστε να μάχεστε μεταξύ σας. Και αν χρειάζεται να γνωρίζετε το όνομα μου, τότε διαλέξτε ένα που να σας ενώνει όλους σαν αδέλφια, σαν παιδιά μου. Και πέστε μου και εμένα αν βρείτε καλύτερο από αυτό της Αγάπης... Κάπως έτσι θα σκεφτόμουν αν ήμουν ο Θεός... Όμως είμαι άνθρωπος..."

7 Μαΐ 2011

Το βεδουίνικο φουστάνι

Στο παζάρι της Δαμασκού μαζί, Ηλία μου, με μια κουστωδία πίσω μας παιδιών και εγγονιών σου: θέαμα παράξενο ακόμα και για το σουρεαλιστικό σκηνικό της παλιάς πόλης όπου βλέπεις οτιδήποτε ετερόκλητο μπορεί κανείς να φανταστεί! Τρώμε παγωτό στο περίφημο γαλατάδικο του σουκ πριν μπούμε σε ένα μαγαζί με κάθε είδους μυθικά αντικείμενα… Εγώ να διαλέγω ρούχα και κοσμήματα πίνοντας αλλεπάλληλα φλιτζάνια τσάι κι εσύ να με κοιτάς στα μάτια προσπαθώντας να προλάβεις κάθε επιθυμία μου. Για λίγο σε χάνω… Επιστρέφεις με ένα βεδουίνικο φουστάνι! Ονειρικό! Με περίτεχνο, παλιό κέντημα στο μαύρο πανί της ερήμου… Σχεδόν ξεφώνησα από χαρά! Μου φάνηκε από την πρώτη στιγμή τόσο οικείο, τόσο για μένα, τόσο δικό μου! Από την πρώτη εξάλλου φορά που συνάντησα βεδουίνους στην έρημο του Σινά, ένιωσα να με αφορούν, όπως και όλος ο πολιτισμός της ερήμου… Σίγουρα έχω υπάρξει βεδουίνα, είπα τότε… Φόρεσα το φουστάνι ευδαίμων! Σαν να το είχα πάνω μου πάντα… Είχα πάρει αυτό που περίμενα… Έξω η πόλη έσφυζε από ζωή… Έτρεξα να πληρώσω για να φύγουμε… «Είναι όλα πληρωμένα! Μα, πέστε μου, τι σας είναι αυτός ο άνθρωπος; Δεν έχω ξανακούσει στην ζωή μου να μιλάει κανείς έτσι, με τέτοια αγάπη για άλλον...» Τι μου είσαι, Ηλία μου; Φως στο Φως, είπες κάποτε πως είναι η αγάπη… Σχέση αταξινόμητη, όπως όλα τα μεγάλα!
Γύρισα πίσω στην Αθήνα φορώντας το φουστάνι. Το ίδιο βράδυ με βλέπει μια αγαπημένη ψυχή, γιατρός. «Δεν είναι δυνατόν! Σε είδα με αυτό ακριβώς το φουστάνι σαν σε όραμα. Ένιωθα φριχτούς πόνους στην κοιλιά… Εμφανίστηκες μπροστά μου εσύ, σαν βεδουίνα, έβαλες τα χέρια σου στην κοιλιά μου, και με μία συστροφική κίνηση μου πήρες τον πόνο!»
Άλλη αγαπημένη ψυχή, φωνάζοντας Μαρία, με είδε στην έρημο βεδουίνα…

Να σου χαρίσουν το φεγγάρι!

1994 στην Δαμασκό, στο τζαμί των κατόπτρων: νύχτα, να στραφταλίζει παραμυθένιο μέσα από μυριάδες θραύσματα καθρέφτη… Ατμόσφαιρα ονειρική… Χίλιες και μία νύχτες… Εγώ μαγεμένη, σε εκρηκτική ευφορία! Μαζί, Ηλία μου, να κοιτάμε το πλήθος του κόσμου που συνέρεε για την γιορτή της Ζανέμπ, μιας μεγάλης μουσουλμάνας αγίας… Κουτσοί, στραβοί, ανάπηροι σε καροτσάκια να προσμένουν με δακρυσμένα μάτια το θαύμα! Παντού ο πόνος ίδιος, όπως και η χαρά… Ξαφνικά με παίρνεις από το χέρι: «Έλα να σου δείξω κάτι!» Η νύχτα τρυφερή, καθόλου μαύρη, σχεδόν μπλε… Συγκινημένος, βουρκωμένος, με μια αξέχαστη κίνηση σαν άρχοντας που σε ξεναγεί στο παλάτι του, μου δείχνεις το ολόγιομο φεγγάρι! «Κοίτα, Μαρία μου! Δικό σου! Σου το χαρίζω!» Γύρισα και το κοίταξα σαν για πρώτη φορά… Ένα ασημένιο στολίδι στο άπειρο, απόκοσμου κάλλους!
Ο χρόνος λες και σταμάτησε… Μείναμε αγκαλιασμένοι να το κοιτάζουμε… Εντελέχεια!
Το πέρα από το συναίσθημα... Ίσως να ήταν κορυφαία στιγμή της Συνάντησής μας, αγαπημένε μου Ηλία…

Η ζωή ένα εύθραυστο πανέμορφο τριαντάφυλλο

Με πόση προσοχή, πόση τρυφερότητα, αγγίζεις ένα τριαντάφυλλο για να μυρίσεις το υπέροχο άρωμά του… Η ζωή είναι κάτι ευαίσθητο, πανέμορφο και εύθραυστο… Χρειάζεται ησυχία, ομορφιά για να την αφουγκραστείς, να την πλησιάσεις τόσο όσο να χαρείς το άρωμά της! Η υψηλή δόνηση της ζωής γίνεται αισθητή στον άνθρωπο, και όχι στα απλώς ανθρωπόμορφα όντα τα οποία έχουν στοιχειώδη επαφή με το φαινόμενο του ζην! Χαρείτε αυτό το όμορφο λουλούδι! Αγγίξτε το με την τιμή, την ευλάβεια, την χαρά, την ευγνωμοσύνη που του αξίζει! Και θα σας αποκαλυφθεί περισσότερο, χαρίζοντάς σας υψηλότερη παλμοδόνηση, ακόμα πιο όμορφα χρώματα και αρώματα ύπαρξης!

6 Μαΐ 2011

Η ομορφότερη ιστορία του κόσμου

Λουλούδια αφημένα στα καφενεία της Αθήνας έχουν καταγράψει ίχνη της Συνάντησής μας στην γη… Και λέξεις χαρισμένες στα τέσσερα σημεία… Ένας ολόκληρος κόσμος φωτός λόγου και θαύματος που από μόνο το θέλημα της αγάπης κατέβηκε ακέραιος… Η Πατρίδα μας…

4 Μαΐ 2011

Η παγκόσμια δικτατορία

Όχι «ανεπαισθήτως» αλλά ορατά πλέον η παγκόσμια δικτατορία των ερπετικών συνειδήσεων της γης απλώνει τα δίχτυα της παντού… Πώς; Κατ’ εξοχήν με την διασπορά με κάθε τρόπο πληροφοριών απειλητικών, με στόχο τον φόβο! Να φοβηθείς! Τότε, μέσα από τον φόβο σε έχουν νικήσει! Η οικονομική εξαθλίωση στην οποία μετά μανίας εξωθούν την Ελλάδα, είναι απλώς ένα ακόμα όπλο για την παράδοση στον φόβο! Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η βιομηχανία του θεάματος, όλοι οι κατά τόπους ελεγχόμενοι θεσμοί, μεταφέρουν σταθερά τα δηλητηριώδη τους μηνύματα μιας ζωής ευτελισμένης, συμμορφωμένης στο σύστημα και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Another brick in the wall! Άρνηση στην ελεύθερη σκέψη και πράξη, άρνηση στο πνεύμα, άρνηση στην μνήμη Θεού! Ο άνθρωπος στην γη, αυτή την στιγμή βομβαρδίζεται -και ιδιαίτερα η Ελλάδα ως η χώρα του φωτός και του Έλληνα Χριστού- από αρνητικές επήρειες, από κάθε είδους υλικούς και αιθερικούς ιούς. Στόχος είναι η εξόντωση του: να γίνει απλώς ένα κατοικίσιμο σώμα αντιανθρώπινων ξενιστών! Υπερβολή; Μακάρι να ήταν! Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δέχεται πρωτοφανή επίθεση που τον βρίσκει να κοιμάται! Αγγελικά όντα και απεσταλμένοι Θεού μιλούν για την εωσφορική αυτή επιβολή, ορθώνοντας ασπίδα προστασίας… Καθένας έχει την ευθύνη του να μην ενδώσει στον φόβο! Σε καμιάς μορφής φόβο! Ο Ζων Θεός εντός, είναι η μόνη μας ασφάλεια! Το φως! Το κατακαίον καθετί ενάντιο στην ζωή ΦΩΣ!

3 Μαΐ 2011

Η Μεγάλη Πέμπτη του αθώου

Μεγάλη Πέμπτη, χρόνια πριν, στο μοναστήρι της Κυρίας των Αγγέλων στα Χανιά… Τόπος κατανυκτικός, το φως από τα καντήλια μαγικό, ορθόδοξο κάλλος, κόσμος λιγοστός… Ο παπα-Γιάννης, μια άγια αθώα ψυχή, μόλις έχει ξεκινήσει να διαβάζει αργά, με βαθειά συγκίνηση, τα ιερά κείμενα της ημέρας. Η συγκίνηση του καθώς φτάνει στην προδοσία του Ιούδα, γίνεται λυγμός! Σταματάει την ανάγνωση. Παύση! Σιωπή απόκοσμη στην εκκλησία… Ξαναρχίζει. Προσπαθεί να διαβάσει την προδοσία του Ιούδα, αλλά και πάλι η φωνή του τον εγκαταλείπει και γίνεται λυγμός! Ξανά σιωπή. Παρατεταμένη. Ξανά προσπάθεια να διαβάσει την προδοσία… Δεν θυμάμαι πόσες φορές… Έκλαιγε πλέον με λυγμούς! Αδύνατον η αθώα του ψυχούλα να αντέξει να διαβάσει την προδοσία του Διδασκάλου από τον μαθητή, του Κτίστη από το κτίσμα… Οι γριούλες άρχισαν να σταυροκοπιούνται… Εγώ συγκλονισμένη τον ευλογούσα με όλη την δύναμη της ψυχής μου! Τα λεπτά κυλούσαν σαν αιώνες… Η συνταρακτική σιωπή που ακολούθησε λες και μας μετέφερε στην καρδιά της προδοσίας! Αβάσταχτο! Μείναμε όλοι για κάμποση ώρα βουβοί… Και ξαφνικά ακούγεται από το βάθος η φωνή μιας γιαγιάς: «Παναγιά, βόηθα μας!» Η παρέμβασή της σαν να διέκοψε την σφήνα της απόσπασής μας από τον χώρο και τον χρόνο. Ο παπα-Γιάννης διάβασε επιτέλους με δέος, ψιθυριστά, την προδοσία! Μια ακόμη ακολουθία της Μεγάλης Πέμπτης ολοκληρώθηκε. Η πιο αληθινή! Ένας αθώος έκλαψε για όλους μας, για Σένα, Χριστέ!

Όλη η μεγαλοσύνη του Χριστού στην αναστάσιμη ευχή του Χρυσόστομου!

Τριάντα χρόνια πριν, στο μετόχι του Παναγίου Τάφου στην Πλάκα, βαθείας νυκτός γενομένης, άκουσα για πρώτη φορά τον τότε έξαρχο Ειρηναίο να διαβάζει την αναστάσιμη ευχή του Χρυσοστόμου… Ήταν και η πρώτη φορά που την πρόσεξα… Η μεγαλοπρεπής και γεμάτη αγάπη φωνή του, καθώς μετέφερε δοξαστικά, πανηγυρικά, την αναστάσιμη δόνηση της αγάπης, συγκλόνισε την καρδιά μου! Πρώτη φορά έκανα Ανάσταση! Μέχρι τότε το Πάσχα τέλειωνε για μένα την Μεγάλη Παρασκευή… Ναι, ο Άρχοντας που το τραπέζι του είναι γεμάτο και καλεί τους πάντες να προσέλθουν και να μοιραστούν τα ουράνια δώρα του, ο Δεσπότης Χριστός που αγκαλιάζει δικαίους και αδίκους χαρίζοντας την δική του Ανάσταση ως αιώνιο λύτρο του θανάτου που εκείνος νίκησε, ναι, με αφορά! Ναι, μίλησε στην καρδιά μου! Το έλεος του το πάνω από τον νόμο! Ο Χριστός έφερε την χάρη και το έλεος σε μια ηττημένη και καθημαγμένη ανθρωπότητα! Ποια καρδιά μπορεί να παραμείνει κλειστή στον Αναστάντα Χριστό, τον Άρχοντα και Δεσπότη της ψυχής μας, τον φίλο και αδελφό μας;

Αναστάσιμος Λόγος Ι.Χρυσοστόμου

Εἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.

Εἴ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.

Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.

Εἴ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.

Εἴ τις μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἑορτασάτω.

Εἴ τις μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω˙ καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται.

Εἴ τις ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων.

Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον˙ ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης˙ καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται˙ καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται˙ καί τήν πρᾶξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ. Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν˙ καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε˙ ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον. Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως˙ πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν ἅδην. Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβών Ἠσαϊας ἐβόησεν˙ ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ κατηργήθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐδεσμεύθη.

Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.

Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.

Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.

Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;

Ποῦ σου, ἅδη, τό νεῖκος;

Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.

Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.

Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.

Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.

Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.

Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.

Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

2 Μαΐ 2011

Ένα μυσταγωγικό πρωινό στους Αγίους Ισιδώρους στον Λυκαβηττό

Δεκαεπτά χρόνια πριν, βρέθηκα μια Κυριακή στους Αγίους Ισιδώρους, σ’ αυτό το χωμένο στον βράχο πανάρχαιο ιερό… Την θεία Λειτουργία έκανε ένας ηλικιωμένος ιερέας με φωνή που μετέφερε σπάνιο βάθος συγκίνησης και επίγνωσης… Σαν κάθε λέξη να την εμβάπτιζε πρώτα μες στην καρδιά του… Στο τέλος κάλεσε όλο το εκκλησίασμα να κοινωνήσει! «Ξέρω, δεν έχετε νηστέψει, δεν έχετε εξομολογηθεί! Ελάτε μπροστά στην Ωραία Πύλη!» Όλο το εκκλησίασμα γονάτισε… Άπλωσε πάνω του το πετραχήλι, και διάβασε την ευχή της μετανοίας! Ο κόσμος έκλαιγε… Για μια στιγμή χάθηκε ο χρόνος… Το μυστήριο της ζώσας αγάπης είχε συντελεστεί! Ας είσαι ευλογημένος στους αιώνες…

Η θεουργία της καθημερινότητας

Το μεγαλύτερο πλήγμα στον Εωσφόρο είναι να μην τον φοβηθείς! Να ζεις χωρίς να υπάρχει για σένα, χωρίς να έχει εξουσία πάνω σου! Στην απειλητική πραγματικότητα που προσπαθούν να διαμορφώσουν τα ερπετικά κέντρα ελέγχου της γης, η απάντηση είναι η απλότητα μιας άγιας καθημερινότητας με φως, χαρά, παιγνίδι, ζώσα ζωή! Αυτή είναι η υψηλότερη θεουργία που αναιρεί, εξουδετερώνει κάθε τεχνολογία του σκότους! «Σαν να» ο παράδεισος να μη διακόπηκε ποτέ, εμείς κρατάμε την πολυτέλεια ζωής χαρούμενης, φωτεινής, δημιουργικής! Τον θησαυρό, την ψυχή μας, δεν μπορεί κανείς να τον αγγίξει, αφού εμείς είμαστε οι πρίγκιπες του Βασιλείου… Στον δικό μας κόσμο η ζωή είναι όμορφη, απλή, θεϊκή! Ο θησαυρός μας είναι ανέγγιχτος: στην καρδιά μας!

Ποιος κινεί την ιστορία

Την ιστορία την κινεί το πνεύμα! Οι ιδέες! Οι Ονειρευτές! Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να δραπετεύσει από το όνειρό της, από την μνήμη του παραδείσου! Θα την κατατρύχει έως τέλους! Το όνειρό της είναι ισχυρότερο από κάθε «λιγότερη» πραγματικότητα! Καμία βία δεν μπορεί να το νικήσει! Καμιά επανάσταση ή αντεπανάσταση να το προδώσει! Απλώς τα βήματα προς την χαμένη ευδαιμονία της ενότητας φαίνονται απελπιστικά αργά μέσα στα χωροχρονικά καρέ! Στο χέρι μας είναι να «τρέξουμε» την ταινία! Το βέβαιο είναι πως το happy end είναι ήδη εκεί. Ο άνθρωπος να έχει ανακτήσει το κάλλος και την δύναμή του συλλειτουργώντας επιτέλους ανεμπόδιστα με το όλο πράγμα!

Νενίκηνται της φύσεως οι όροι

Χωρίς τον Χριστό Αναστάντα ως ζώσα απόδειξη της θεϊκής ανατροπής των χωροχρονικών δρώμενων, η ανθρώπινη συνείδηση παραμένει καθηλωμένη στον σταυρό! Ζεμένη στην αναγκαιότητα της φθοράς και του τέλους… Η Ανάσταση είναι η δόξα της ζωής! Καινή κτίση! Νέα γη και ουρανός! Το θαύμα της βεβαιότητας πως η ζωή νίκησε τον θάνατο! Νυν και αεί! Ο Χριστός αναστήθηκε για να νικήσει η δική σου ζωή τον θάνατο! Αμήν.

Το Πάσχα των Ελλήνων είναι η Λαμπρή!

Το πέρασμα για τους Έλληνες είναι η Ανάσταση! Αυτή την λαμπρή, αιώνια μέρα της Ανάστασης γιορτάζουμε! Δεν πάσχουμε! Γιορτάζουμε κάθε μέρα! Την Λαμπρή! Τα Λαμπροχριστούγεννα! Λαμπρυνθώμεν! Γιατί, αληθώς ο Χριστός Ανέστη!

Είμαστε ανοιχτός αγρός!

Το Φωτόδεντρο λάμπει! Αδιαπραγμάτευτη η Ομορφιά, Οδυσσέα… Εκεί στο αιώνιο κέντρο… το ακίνητο σημείο του περιστρεφόμενου κόσμου… αέναα εκπέμποντας φως άγιο! Φωτολούλουδα ορθώνονται σε κάθε αγγελικό βήμα… Πάρε ό,τι θες! Λέξεις, ιδέες, χαρά, αίσθηση ζωής εκθαμβωτικής, αναβλύζουσας, πολύχρωμης, αποκαλυπτικής… Κάθε σημείο, κάθε στιγμή πύλη για το Ταξίδι στο Όλο! Σε διαστάσεις, σύμπαντα, επίπεδα, δημιουργίες… Πρόκληση, πρόσκληση στον ατέρμονο συμπαντικό χορό! Είσαι ό,τι μπορείς να οράσαι! Σου ανήκει ό,τι μπορείς να αγγίξεις! Όλα τα δώρα είναι ανοιχτά! Υπάρχουμε για σένα, αν μας βλέπεις! Τα δώρα είναι δικά σου, αν τα αναζητήσεις! Ένας αγρός ανοιχτός: χωρίς αρχή, τέλος, όρια, όρους -εκτός αν εσύ βάζεις για σένα!
Ένας αγρός ανοιχτός είναι η χώρα των Ταξιδευτών των Άστρων!

1 Μαΐ 2011

Στιγμές

Υπάρχουν λουλούδια όμορφα αλλά μη ανθεκτικά…
Καλό Ταξίδι, φίλε μου!
Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά, σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...
Για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.
Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά…
Είναι κάτι στιγμές, σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση...
Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο…
Νίκος Παπάζογλου