Μη θαρρείς, αδέρφι, πως εσύ λυπάσαι το παιδί σου περισσότερο από τον Θεό απού το γέννησε!

Περίμενες, Ηλία μου, στη στάση, να έρθει το σχολικό με τα παιδιά μου από το νηπιαγωγείο. Ο οδηγός σταμάτησε για λίγο να ξεκουραστεί από την εφιαλτική κυκλοφορία, και εσύ αμέσως έπιασες κουβέντα μαζί του. Οι άνθρωποι εξ άλλου πάντοτε σε ενδιέφεραν απόλυτα! Σαν να χρωστούσες σε όλους, χωρίς εξαίρεση, τον λόγο σου, το γέλιο σου, την αγάπη σου, ό,τι είχες και δεν είχες… Και πάντοτε πρόθυμος να ακούσεις τις ιστορίες τους και να πεις τις δικές σου. Έτσι και με τον κυρ-Νώντα! Μέσα σε λίγα λεπτά με την συνταρακτική σου αμεσότητα κατάφερες να τον «ξεκλειδώσεις». Και σου είπε το ακριβό του μυστικό: είχε χάσει τον γιο του, παλικάρι είκοσι χρονών… Εξανδραποδισμένος από τον πόνο ούτε δάκρυα δεν είχε πια. Απάθεια! Μόνο βουβή απορία: ΓΙΑΤΙ! Δεν χρειάστηκε περισσότερη από μια σου θεοφόρα κουβέντα για να τον βγάλεις από τον λήθαργο της απελπισίας. «Μη θαρρείς, αδέρφι, πως εσύ λυπάσαι το παιδί σου περισσότερο από τον Θεό απού το γέννησε!» Τα μάτια του για μια στιγμή ζωντάνεψαν καθώς σε άκουσε έκπληκτος! Σαν να τον έσπρωξες σε έναν άλλο κόσμο -άλλο μήκος κύματος, άλλη κατάσταση πραγμάτων- αναπάντεχα γλυκό, οικείο, χωρίς πόνο, ανενδοίαστα ασφαλή! Σε αγκάλιασε βουρκωμένος και σε φίλησε. Στην συγκλονιστική σου βεβαιότητα η ψυχή του βρήκε, έστω και για λίγο, ανάπαυση!