Ένας ακόμα επεισοδιακός αποχαιρετισμός

Το φορτηγάκι σου, Ηλία μου, σταματά μετά το πέρας ενός ακόμη ταξιδιού στην Συρία, έξω από το αεροδρόμιο της Δαμασκού. Η νύχτα μαγική. Ο ουρανός γεμάτος αστέρια που θαρρείς πως θα τ’ αγγίξεις αν απλώσεις το χέρι σου… Στρώνουμε στο γκαζόν κουβέρτες και μουσαμάδες… Εν ριπή οφθαλμού το τραπέζι είναι έτοιμο με χίλια δυο φαγητά! Αφού φάγαμε σαν άρχοντες, με γέλια και τραγούδια αποκοιμηθήκαμε γεμάτοι από χαρά και αγάπη… Κάποια στιγμή ξημερώματα εντελώς τυχαία ξυπνώ! Είναι ελάχιστα λεπτά πριν την αναχώρηση της πτήσης μου για Αθήνα! Σε ξυπνώ με φωνές! Τρέχουμε σαν τρελοί! Αδύνατον να σου αντισταθούν οι υπάλληλοι του αεροδρομίου! Το αεροπλάνο με περιμένει! Με ένα δακρύβρεχτο, παρατεταμένο εναγκαλισμό, παρουσία όλης της κουστωδίας της οικογένειάς σου, φτάσαμε στο happy end ενός ακόμα αξέχαστου ταξιδιού που μας είχε ο Θεός γραφτό, Ηλία μου. Σ’ ευχαριστώ! Για την άδολη χαρά! Σ’ ευχαριστώ!