Στο παζάρι της Δαμασκού μαζί, Ηλία μου, με μια κουστωδία πίσω μας παιδιών και εγγονιών σου: θέαμα παράξενο ακόμα και για το σουρεαλιστικό σκηνικό της παλιάς πόλης όπου βλέπεις οτιδήποτε ετερόκλητο μπορεί κανείς να φανταστεί! Τρώμε παγωτό στο περίφημο γαλατάδικο του σουκ πριν μπούμε σε ένα μαγαζί με κάθε είδους μυθικά αντικείμενα… Εγώ να διαλέγω ρούχα και κοσμήματα πίνοντας αλλεπάλληλα φλιτζάνια τσάι κι εσύ να με κοιτάς στα μάτια προσπαθώντας να προλάβεις κάθε επιθυμία μου. Για λίγο σε χάνω… Επιστρέφεις με ένα βεδουίνικο φουστάνι! Ονειρικό! Με περίτεχνο, παλιό κέντημα στο μαύρο πανί της ερήμου… Σχεδόν ξεφώνησα από χαρά! Μου φάνηκε από την πρώτη στιγμή τόσο οικείο, τόσο για μένα, τόσο δικό μου! Από την πρώτη εξάλλου φορά που συνάντησα βεδουίνους στην έρημο του Σινά, ένιωσα να με αφορούν, όπως και όλος ο πολιτισμός της ερήμου… Σίγουρα έχω υπάρξει βεδουίνα, είπα τότε… Φόρεσα το φουστάνι ευδαίμων! Σαν να το είχα πάνω μου πάντα… Είχα πάρει αυτό που περίμενα… Έξω η πόλη έσφυζε από ζωή… Έτρεξα να πληρώσω για να φύγουμε… «Είναι όλα πληρωμένα! Μα, πέστε μου, τι σας είναι αυτός ο άνθρωπος; Δεν έχω ξανακούσει στην ζωή μου να μιλάει κανείς έτσι, με τέτοια αγάπη για άλλον...» Τι μου είσαι, Ηλία μου; Φως στο Φως, είπες κάποτε πως είναι η αγάπη… Σχέση αταξινόμητη, όπως όλα τα μεγάλα!
Γύρισα πίσω στην Αθήνα φορώντας το φουστάνι. Το ίδιο βράδυ με βλέπει μια αγαπημένη ψυχή, γιατρός. «Δεν είναι δυνατόν! Σε είδα με αυτό ακριβώς το φουστάνι σαν σε όραμα. Ένιωθα φριχτούς πόνους στην κοιλιά… Εμφανίστηκες μπροστά μου εσύ, σαν βεδουίνα, έβαλες τα χέρια σου στην κοιλιά μου, και με μία συστροφική κίνηση μου πήρες τον πόνο!»
Άλλη αγαπημένη ψυχή, φωνάζοντας Μαρία, με είδε στην έρημο βεδουίνα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου