ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

15 Σεπ 2010

Η ύψωση του Τιμίου Σταυρού

14.9.2010
Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο για να σώσει τους Εβραίους από τα θανατηφόρα φίδια, έτσι ο Υιός του ανθρώπου υψώθηκε στον σταυρό για να σώσει τον άνθρωπο από τον αρχαίο όφι, την δύναμη του κακού. Αυτός που θα αγαπήσει τον Χριστό θα σωθεί! Άλλος δρόμος δεν υπάρχει! Εκείνος είναι ο Λυτρωτής! Μόνο μέσω του Χριστού, του Μεσσία, ο άνθρωπος μπορεί να ανέλθει στον ουρανό. Ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν, ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Υιός του ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ
(Ιωαν.γ΄13).
*

13 Σεπ 2010

Σκέψεις με αφορμή την ταινία The Karate kid

Ο μαθητής ακολουθεί το πεπρωμένο του χωρίς να το «ξέρει», γι’ αυτό και συνεχώς διαμαρτύρεται και δυσανασχετεί. Ακόμα και σκληρά, φαινομενικά, άδικα γεγονότα, δεν είναι παρά αφορμές για να ξετυλίξει το πεπρωμένο του.

Ο δάσκαλος είναι «κρυμμένος», αφανής. Εμφανίζεται την στιγμή που ο μαθητής πραγματικά τον χρειάζεται.

Τον εκπαιδεύει όχι με τον τρόπο που ο μαθητής θα ήθελε ή προσδοκούσε, αλλά διαλέγοντας τον πιο κοινότοπο και ενοχλητικό για αυτόν τρόπο.

Ο μαθητής είναι τυφλός ως προς την εσωτερική πραγματικότητα. Κατανοεί μόνο μέσα από τα νοητικά του ισοδύναμα. Έτσι ο μαθητής στην ταινία κατανόησε το Τσι ως Δύναμη, και την σχέση του με τον δάσκαλό του ανάλογη με την σχέση του Γιώντα με τον Τζεντάι, όπως στην ταινία Πόλεμος των άστρων. Εντέλει ένα μεγάλο μέρος της εκπαίδευσής του γίνεται χωρίς καν να το αντιληφθεί.

Κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης αμφιβάλλει, διερωτάται, αμφισβητεί τον δάσκαλό του! Φτάνει στο σημείο να γίνει προσβλητικός και να αμφισβητήσει αν είναι καν δάσκαλος! Ο δάσκαλος, εντούτοις, εξακολουθεί να τον αγαπά και να τον εκπαιδεύει.

Επίσης κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης το σύμπαν φροντίζει να απέχει ο μαθητής από το σεξ! Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια μέρα συνάντησε τον μετέπειτα δάσκαλό του και το κορίτσι που ερωτεύτηκε!

Η ύψιστη βοήθεια του προσφέρεται όταν δίνει την σωστή απάντηση στην ερώτηση του δασκάλου του: «Γιατί να σε θεραπεύσω;» -«Για να νικήσω τον φόβο και να αγωνιστώ ανεξάρτητα από την νίκη ή την ήττα μου».
*
Τα σημεία πάνω στα οποία βασίζεται η εκπαίδευση

Ο δάσκαλος συνεχώς αιφνιδιάζει τον μαθητή με απρόβλεπτες κινήσεις.

Τον εκπαιδεύει μέσα από καθημερινά πράγματα.

Τον μαθαίνει ότι η Γνώση είναι για να φέρνει ειρήνη και όχι για να προκαλεί πόλεμο.

Τα χτυπήματα, εντούτοις, κατά την εκπαίδευση είναι αληθινά. Ο μαθητής πληγώνεται και πονά. Ακόμα και ο δάσκαλος δέχεται χτυπήματα -αφού η εικονική πάλη γίνεται μεταξύ τους-, αλλά και από την ίδια την ανωριμότητα του μαθητή. Και κινδυνεύει μαζί με τον μαθητή του, καθώς εκτίθεται μπροστά στις δυνάμεις του κακού οι οποίες τον εντοπίζουν. Γίνεται στόχος. Και τον προκαλούν σε αναμέτρηση! Η πρόκληση είναι απόλυτη αφού πρέπει να προστατεύσει τον μαθητή ο οποίος καλείται να τα βάλει με δυνάμεις πολύ μεγαλύτερες από τις δυνάμεις του.

Ο αγώνας γίνεται για την τιμή του πολεμιστή του φωτός και την αποκατάσταση της ύβρεως, και όχι για προσωπικούς λόγους.

Η Αλήθεια είναι καθρέφτης! Το νερό πρέπει να είναι ατάραχο για να δει το πρόσωπό του ο μαθητής. Πίνοντας από το νερό της Αλήθειας γίνεται πανίσχυρος. Η διαδρομή έως εκεί είναι κοπιώδης αλλά τα τοπία είναι πρωτόγνωρα και πανέμορφα!
Όλη η δύναμη βρίσκεται στην συγκέντρωση στο Τσι: την εσωτερική δύναμη. Άδειος ο νους! Στο τέλος όλα γίνονται Κουνγκ φου!

Αυτό που νικά είναι το πνεύμα, αφού επιβάλλεται στην ύλη, το σώμα. Η ύψιστη τεχνική -της κόμπρας-, είναι η απόλυτη επιβολή της θέλησής του πολεμιστή του φωτός στον επιτιθέμενο, μέσα από την απόλυτη συγκέντρωση στην εσωτερική του δύναμη. Ο διαλογιστής επιβάλλεται στο φίδι!

Ο αγνός πολεμιστής του φωτός, ακόμα και λαβωμένος επιβάλλεται στον κτηνώδη εχθρό!

Υπάρχει πάντοτε η 25η ώρα για τον πολεμιστή του φωτός!

Όταν γονατίσεις, είναι στη δική σου επιλογή αν θα παραμείνεις γονατιστός ή θα σηκωθείς και πάλι όρθιος στον αγώνα μέχρι να νικήσεις οριστικά.

Ο δάσκαλος, αν και λαβωμένος ο ίδιος, κινητοποιείται από συμπόνια και αναλαμβάνει την εκπαίδευση του μαθητή έως τέλους. Η αγάπη του προς αυτόν είναι αδιάπτωτη.

Ο αγνός πολεμιστής του φωτός δεν χρησιμοποιεί ποτέ αθέμιτα μέσα. Το κίνητρό του είναι καθαρό από τον εγωισμό, την ματαιοδοξία και κάθε μορφής κακία. Έτσι κερδίζει τον σεβασμό των αντιπάλων του. Είναι πάντοτε γενναιόφρων και έχει έλεος.

Το κακό παρότι κτηνώδες, είναι ανόητο. Δεν αντέχει το διαπεραστικό βλέμμα του φωτεινού όντος!

Ο δρόμος της πνευματικής εκπαίδευσης είναι φωτεινός και νικηφόρος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τόσο ο μαθητής όσο και ο δάσκαλος δεν πονούν ως άνθρωποι αφού μάλιστα δοκιμάζονται ακραία.

Η σχέση δασκάλου και μαθητή δεν είανι παρά καθαρή, απόλυτη, αγνή αγάπη.

Κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης και ο δάσκαλος διδάσκεται από τον μαθητή!

Ο μαθητής στο τέλος αναπτύσσει δυνάμεις πέρα από κάθε προσδοκία του! Στην έσχατη στιγμή του κινδύνου θαυματουργεί, πραγματοποιεί την υψηλότερη πράξη: την καθήλωση του εχθρού με το πνεύμα!

Η νίκη συντελείται την στιγμή της υπέρβασης κάθε ορίου προσδιορίσιμου από τον νου! Ο μαθητής περνά την άβυσσο! Κάνει το θαύμα, το πέρα ακόμα και από την ίδια του την εκπαίδευση. Περνά το χάσμα! Κάνει το αδύνατον! Αναιρεί το σώμα και εστιάζεται απολύτως στο πνεύμα!

Ο αγώνας είναι, φαινομενικά, τρομακτικά άνισος! Το κακό είναι κτηνώδες, άτακτο, ανελέητο. Ο πολεμιστής του φωτός όμως έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα της αγνής πρόθεσης και της προσήλωσης στην εσωτερική δύναμη με μόνο κίνητρο την αναχαίτιση του κακού και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Η Δύναμη είναι μαζί του.

Η νίκη από μόνη της αποκαθιστά τα πράγματα. Δεν εμπεριέχει έπαρση, εκδικητικότητα ή χαιρεκακία. Η νίκη του πολεμιστή του φωτός είναι ο θρίαμβος του καλού, της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Η «σχολή» του κακού καταρρέει, και οι πολεμιστές της καθηλώνονται από την Δύναμη εξαναγκαζόμενοι να αποδώσουν σεβασμό στο φωτεινό ον!

Η ερώτηση της Μαγδαληνής

Η Μαγδαληνή, η θηλυκή όψη του Χριστού, μία ερώτηση κάνει μυστικά σε κάθε άνθρωπο: «Ζεις;» Είσαι δηλαδή σε επαφή με την Χριστική Δύναμη; Γι’ αυτό και πολώνει τους ανθρώπους! Την αποστρέφονται όσοι αποστρέφονται το φως!
*

Η υψηλότερη θεουργία

Η υψηλότερη θεουργία είναι η υπακοή! Μόνο με την υπακοή ο μαθητής γίνεται Μάγος-θεουργός! Η Ράβδος αυτό ακριβώς συμβολίζει: την ένωση των άνω με τα κάτω η οποία συντελείται με την υπακοή του Μάγου στον Θεό. Τότε ο Θεός ακούει τον Μάγο και γίνεται το θέλημά του, αφού ταυτίζεται με το δικό του θέλημα. Η μόνη προϋπόθεση για την Μαγεία είναι η απόλυτη υπακοή στον Θεό! Ο μαθητής ταυτίζει την θέλησή του με του Μάγου, και εκείνος με του Θεού. Την στιγμή της απόλυτης υπακοής, συνθλίβεται το εγώ! Και τότε σου χαρίζεται η ελευθερία σου! Η παρακοή του Μωυσή τον εμπόδισε να ζήσει την απόλυτη κάθοδο του Θεού μέσα του. Διέκοψε την επικοινωνία με το απόλυτο μέρος του εαυτού του! Η υπακοή είναι ο συντομότερος δρόμος προς τον Θεό!

Το ψέμα της αρρώστιας

Ο Εωσφόρος, ως επιβολέας, δημιουργεί στον άνθρωπο ψευδαισθητικές πραγματικότητες. Τον κάνει να πιστεύει το ψέμα ως αλήθεια! Και έτσι του δίνει υπόσταση! Απέναντι στο ψέμα της αρρώστιας, ας αντιτάξουμε την εμπιστοσύνη μας στον Θεό! Μην πιστεύουμε στο ψέμα της αρρώστιας! Τότε θα καταρρεύσει. Το θαύμα ξεκινά εκεί που τελειώνει το ψέμα της επιβολής του Εωσφόρου…

Αν δεν λειτουργήσει το τρίτο μάτι ο άνθρωπος παραμένει ζώον!

Η νίκη έχει ήδη επιτευχθεί αφού έχει προβλεφθεί εξαρχής από τον Θεό! Η δράση του Εωσφόρου είναι περιορισμένη στον χωροχρόνο. Εδώ ο χώρος είναι κατειλημμένος από τον Εωσφόρο, δηλαδή, την πραγματικότητα του μυαλού! Αυτή την πραγματικότητα ενσταλάζει στον νου ως σύστημα. Και ο νους που δεν έχει συμπόνια υποκύπτει σε αυτό! Οι απεσταλμένοι, τα όντα του ουρανού, δεν βρίσκονται εδώ για να νικήσουν, αφού για αυτούς η νίκη έχει κριθεί. Είναι εδώ για να συμπαρασταθούν στον άνθρωπο, να μείνουν μαζί του στα πιο σκοτεινά του σημεία, ώστε να τολμήσει να τα δει και να νικήσει! Τότε ο άνθρωπος θα σταματήσει να είναι ταξιδευτής του χρόνου… Δεν υπάρχει αντίρροπη δύναμη προς τον Θεό! Πρόκειται για ανόητες φιλοσοφικές προσεγγίσεις. Ή ότι το κακό είναι συνδημιουργούσα δύναμη. Ο Θεός αδιαφορεί για τον Εωσφόρο! Δεν είναι παρά ένα πλαστικό τανκς για να απειλεί όσους πιστεύουν στην δύναμή του. Όλη η περίφημη «πτώση» έλαβε χώρα σε ένα χωριό της Δημιουργίας! Ζούμε σε ένα τρισδιάστατο σύμπαν ενώ υπάρχουν σύμπαντα 33 διαστάσεων! Το μυαλό είναι ένα αστροσκάφος όπως το Στάρτρεκ το οποίο είναι δεκτικό συνεχών αναβαθμίσεων και ο άνθρωπος το χρησιμοποιεί σαν αυτοκίνητο στον δρόμο! Πού είναι η γνώση που θα ενεργοποιήσει το τρίτο μάτι, ώστε να διασυνδεθεί ο άνθρωπος με την υπέρτατη ευφυΐα; Χορεύουν οι μετωπικοί του λοβοί, η ανεξέλεγκτη σκέψη! Η αλήθεια είναι ότι αν δεν λειτουργήσει το τρίτο μάτι, δηλαδή η κβαντική δυνατότητα, ο άνθρωπος παραμένει ζώον! Αν δεν έχεις έστω και μια φορά συνομιλήσει με τον Ζώντα Θεό, τίποτα δεν είσαι! Μόνο η αγάπη και η συμπόνια ανοίγουν τον διακόπτη του φωτός! Αρκεί μια φορά να αγαπήσεις ένα ον! Με πλήρη όμως αγάπη! Αυτό σε ελευθερώνει από όλα! Τότε το ρεύμα που ξοδεύεται από τους βρεγματικούς λοβούς για την συμβατική σκέψη -και λέγονται έτσι γιατί η σκέψη τα έχει κάνει μούσκεμα!- ανεβαίνει και ενεργοποιεί το τρίτο μάτι, το στέμμα, το σμαράγδι της αγάπης! Η ζωώδης φύση είναι ο ερπετοειδής εγκέφαλος ο οποίος ελέγχει τις ενστικτώδεις λειτουργίες της επιβίωσης. Όταν το στέμμα ενεργοποιηθεί, φωτίζονται τα μάτια! Ο Θεός ζωγραφίζει το πρόσωπο του ανθρώπου ανάλογα με τις πράξεις του… Κάθε ον φωτίζεται κατά το είδος και κατά την θέση του. Τα φίδια που φωτίζονται γίνονται σαλοί, χάνουν τα λογικά αρχεία. Είναι φώτιση με διακτίνιση!

Όλη η Αλήθεια

8.9.2010, Γενέσιον της Παναγίας
Ο νους, ακόμα και αν αναχθεί στο υψηλότερο σημείο της αλήθειας που μπορεί να αντιληφθεί, δεν θα βρεθεί παρά μπροστά σε ένα μαντρότοιχο τον οποίο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να περάσει! Βεβαίως έχει θέα προς τα κάτω, αλλά τα άνω είναι γι’ αυτόν απροσπέλαστα. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος δεν ζει το απόλυτο εν με τον Θεό! Ο εγκέφαλος, εντούτοις, ενός μωρού, είναι ένα τέλειο όργανο κβαντικών δυνατοτήτων. Μπορεί να κάνει θαύματα! Όμως υφίσταται μια εκπαίδευση η οποία είναι κατευθυνόμενη ώστε να είναι συμβατή με το βασίλειο του άρχοντα του κόσμου τούτου! Στην πραγματικότητα το χάσμα, η Ντάατ, η Άβυσσος, δεν είναι για τον άνθρωπο αλλά για τον Εωσφόρο, ώστε να μην μπορεί να επιστρέψει πεπτωκώς στον ουρανό, αλλά μόνον όταν ετοιμαστεί… Τα ερπετά μόλυναν τον άνθρωπο με τον φόβο και την ενοχή. Ο Χριστός παρέμεινε ο μόνος αναμάρτητος, γιατί δεν έχει άλλη πρόθεση από την αγάπη! Δίδαξε και διδάσκει μέσα στους αιώνες την χαρά, το παιγνίδι, την αγάπη, την μη πρόθεση. Είσαι αθώος μόνον αν ζεις στο παρόν. Διαφορετικά πληρώνεις. Ο άνθρωπος ζητά την αειζωία με πρόθεση, γι’ αυτό και δεν του χαρίζεται. Ούτε όμως η αειζωία είναι το τέλος! Ο άνθρωπος δεν θέλει την αλήθεια! Δεν την αντέχει! Δεν μπορεί απλά να ζει τον Θεό στην καθημερινότητά του! Είναι αλαζονεία να αναζητάς τον Θεό! Είναι αλαζονεία να θέλεις την αειζωία! Όλη η αλήθεια είναι στους λόγους του Θεού που κανείς δεν κατανόησε:
«Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής, εξ όλης της διανοίας, εξ όλης της ισχύος σου, και τον πλησίον σου ως εαυτόν».

Η ελληνική εκδοχή του Μέρλιν

Ο Μέρλιν είναι η μέρα του ΕΛ
Κάθε σημείο της Ελλάδας, βουνό, ποταμός κ.λπ., είναι μέρος της μαγικής δύναμης του Μέρλιν
Κρυστάλλινη σπηλιά: η Ελλάδα, ο κρυστάλλινος Νους του κόσμου, το διαυγές ΕΙΝΑΙ.
Εξκάλιμπερ: η ίδια η Ελλάδα, το σπαθί του Θεού.
Ο βράχος από τον οποίο ο Αρθούρος ελευθέρωσε το Εξκάλιμπερ: ο Όλυμπος.
Αρθούρος: κάθε Χριστοφόρος! Κάθε μαθητής που αγγίζει την Χριστική Δύναμη.
Μοργκάνα: η θυμαπάτη, το ψέμα, η πόρνη της Αποκάλυψης. Αντιστοιχεί στα Κλιπώθ, τις σκιές.
Κόκκινος δράκος: η δύναμη του Μέρλιν, το αίμα του Χριστού, το νεφές, το αίμα του ίδιου του μαθητή.
Ξόρκι της Δημιουργίας: η ίδια η παρουσία των Ελλήνων, του Ελληνικού κόσμου.
Άγιο Δισκοπότηρο: Δίσκος και Ποτήριο.
Δίσκος: η ίδια η ουσία, η δύναμη του Πατέρα. Αυτός που ανήκει στον Πατέρα, ο αφιερωμένος. Ο ουράνιος θόλος. Συσχετίζεται με τον δίσκο της Φαιστού.
Ποτήριο: το σώμα. Μέσα στο σώμα το αίμα: ο κόκκινος δράκος.
Η λίμνη: η Μεσόγειος.
Η κυρά της λίμνης: είναι η γοργόνα, η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου. Ο γοργός νους. Σε ρωτά αν ζει ο Μέγας Αλέξανδρος, αν δηλαδή ζει ο Χριστός μέσα σου! Σε ρωτά αν ζεις! Αυτός που σε ρωτά, είναι ο νους ο συνδεδεμένος με τον Θεό. Το θηλυκό μέρος του Χριστού: η Μαγδαληνή. Η αγάπη σε ρωτάει! Η γοργόνα κατοικεί στην θάλασσα, το αιθερικό, το υποσυνείδητο. Είναι εντούτοις αμφίβια. Ο Αλέξανδρος είναι αυτός που απωθεί το κακό.
Ο Μέρλιν και ο Αρθούρος αντιστοιχούν στις σφαίρες 6 και 9 του Δέντρου της Ζωής.

Mικρή προσευχή

«Χρυσό φως του Θεού που στην καρδιά μας κατοικείς, λάμψε και πάλι, ώστε οι ψευδαισθήσεις να χαθούν και όλοι να γνωρίσουμε ότι περπατώντας πάνω στην ουράνια οδό της Αλήθειας με αγάπη και, χρησιμοποιώντας αγνά τη νοημοσύνη, γνωρίζοντας τους νόμους που έθεσε η Αρχή των πάντων και με τη βοήθεια του Πνεύματος που είναι τα πάντα εν πάσι, να αισθανθούμε ότι πάντοτε είμαστε μέσα στην αιώνια ψυχή του Πνεύματος, να νιώσουμε τη ζωή την αιώνια, την αληθινή, την τέλεια, όσους αιώνες κι αν χρειαστούμε γι’ αυτό.
Γλυκό, χρυσό φως, που στην καρδιά μας κατοικείς, λάμψε και πάλι σε όλους τους χώρους, τα επίπεδα και τα σύμπαντα ώστε όλη η πλάση να επιστρέψει αργά και ταπεινά, σκαλί σκαλί, βήμα βήμα στον πλάστη και πατέρα της.
Χρυσό φως που στην καρδιά μας κατοικείς, δίδαξε τον τρόπο ν’ αναγνωρίσουμε σε όλους τους δρόμους τον ένα δρόμο τον αληθινό, αυτόν που μας ταιριάζει, αυτόν που θα μας λυτρώσει τώρα και πάντα».

Εξήντα επτά ηλιοφώτεινοι προβολείς για το δρόμο σου

«Πάψε να νομίζεις ότι είσαι ένα σώμα που ζει μια πνευματική εμπειρία. Είσαι ένα πνεύμα που ζει μια ανθρώπινη εμπειρία. Εσύ ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντοτε ως συνείδηση όπου και όπως κι αν είσαι. Τούτο θα σε απομακρύνει από την τρομακτική εικόνα που έχεις για το θάνατο. Μόνο όταν έχεις επίγνωση είσαι τέλειος και απαλλαγμένος από το φόβο. Και αν ο φόβος δεν επικρατεί επάνω σου, τότε μπορείς να νικήσεις και να εκφράσεις μακροζωία, ακόμα και την αειζωία, με όποια μορφή επιλέγεις να εκδηλώνεσαι κάθε φορά, ακόμα και με αυτή που έχεις σήμερα!
Μην ασχολείσαι πολύ με τη φιλοσοφία. Μην προσκολλάσαι πουθενά, γιατί όλα μεταβάλλονται. Η θάλασσα, ενώ φαίνεται ακίνητη, συνεχώς μεταβάλλεται από τον κυματισμό της. Έτσι κι ο δρόμος του ταξιδευτή είναι σταθερός αλλά πάντοτε ρευστός, ενδιαφέρον και απρόβλεπτος.
Να έχεις το πρόγραμμα που κάθε φορά εμπνέεσαι ότι σου ταιριάζει καλύτερα.
Να επιλέγεις την εκδήλωση της φυσικότητάς σου και όχι κάτι άλλο.
Μη διαβάζεις μόνο, αλλά να μελετάς τα πάντα.
Μηδένισέ τα όλα και απελευθερώσου από όλα για να είσαι με όλα.
Να έχεις όραμα και αγάπη, τρυφερότητα και στοργή, για όλους και για όλα.
Πέταξε στα σκουπίδια όλη την απαρχαιωμένη παιδεία και άνοιξε τα φτερά σου με εμπιστοσύνη.
Μην πιέζεσαι ποτέ, να είσαι σίγουρος, ευέλικτος και πρόθυμος.
Το χαμόγελο ανοίγει την Πύλη άλματος προς κάθε δυνατότητα.
Γιατί εσύ είσαι το χαμόγελο, εσύ η Πύλη, εσύ η δυνατότητα. Θεέ μου, πώς θα το νιώσεις αυτό…
Άφησε το νου σου ελεύθερο, φυσικό, δημιουργικό.
Να θυμάσαι ότι δεν είσαι το σώμα σου, τα συναισθήματά σου και οι σκέψεις σου. Είσαι ένα πνευματικό ον που βιώνει μιαν ανθρώπινη εμπειρία στο χωροχρόνο που αυτό το ίδιο δημιουργεί.
Ό,τι διαβάζεις εδώ ήδη το εμπεριέχεις σαν αλήθεια. Το βιβλίο αυτό είναι μια εξωτερική προβολή αυτού που ήδη κατέχεις, όσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτό.
Ανάσανε ελεύθερα, βάδισε, ηρέμησε.
Πέρασε την Πύλη και έλα στο σύμπαν του ολόφωτου εαυτού σου. Έτσι θα είσαι πάντοτε στο κέντρο του φωτός, της άπειρης Δυνατότητας και Δημιουργίας. Όπου κι αν είσαι, όπως κι αν είναι όλα, εσύ θα τα χρησιμοποιείς με σοφία και θα τα προσλαμβάνεις σωστά, φυσικά, αποτελεσματικά, στην ουσία τους.
Ανάπτυξε το εσωτερικό χαμόγελο.
Ανανεώσου με το νερό, το παιχνίδι, τον όμορφο οραματισμό, την προσευχή, τη χαρά, την επαφή με τη Φύση, τη Δημιουργία.
Φτιάξε προγράμματα, διεύρυνέ τα ή κατάργησέ τα, ανάλογα με το βαθμό φυσικότητας που μπορείς να εκδηλώσεις.
Έλα στην Παρουσία χωρίς πίεση, όταν και όπως εμπνέεσαι κάθε φορά.
Πρέπει να γνωρίζεις και να αισθάνεσαι πότε να αγωνίζεσαι και πότε να διαλογίζεσαι, πότε να δρας και πότε να ηρεμείς.
Μερικά πράγματα είναι και λειτουργούν φυσικά, απλώς υπάρχουν και εκδηλώνονται, μην τα προσπαθείς. Άφηνέ τα να εκφράζονται. Είναι φυσικές, φυσιολογικές δυνάμεις, μην τις φοβάσαι, ζήσε τις φυσικά, αθώα και με αγάπη.
Όταν παίζεις, να παίζεις. Όταν εργάζεσαι, να εργάζεσαι. Όταν κοιμάσαι, να κοιμάσαι. Όταν τραγουδάς, να τραγουδάς…
Το υλικό και το κβαντικό σου σώμα αποτελούν, και τα δύο, το σπίτι σου. Είναι σαν παράλληλα σύμπαντα, μέσα στα οποία ταξιδεύεις ως αιώνιο, ζωηφόρο πνεύμα.
Είμαστε αιώνια σκέψη που έχει μάθει να δημιουργεί μια υλική μηχανή.
Είμαστε παιδιά του αγαθοποιού Νου που είναι πανταχού παρών, σε κάθε κύτταρο του οργανισμού μας, σε κάθε σημείο του χώρου, του χρόνου, της Ύπαρξης, αλλά και σε όλα τα σύμπαντα.
Η υψηλότερη δυνατότητά σου επιτυγχάνεται όταν ο νους εκδηλώνει την εμπειρία της ίδιας του της διάνοιας ως επίγνωση.
Κοίτα, ουσία σου είναι η δημιουργική γαλήνη, το πεδίο ισχύος που αποτελεί τον κρύσταλλο των ικανοτήτων σου και σε βοηθά να είσαι ο αληθινός εαυτός σου. Είναι το ενεργειακό, διάφανο βασίλειο της θειότητας σου, ο προσωπικός μυστικός σου χώρος που αναζητάς όταν ξεκουράζεσαι ή προετοιμάζεσαι για δράση, όταν τραγουδάς, χορεύεις, χαίρεσαι ή προσεύχεσαι ή όταν απλώς ζεις με επίγνωση.
Δεν είμαστε το σώμα μας. Δεν είμαστε ο νους μας. Δεν είμαστε τα συναισθήματα μας. Είμαστε ένα Πνεύμα, ένα ενεργειακό πεδίο που εκδηλώνει σώμα, νου και συναισθήματα σε περιοχή χωροχρόνου και ύλης.
Έλα στο κρυστάλλινο Βασίλειο της εσωτερικής επίγνωσης, άγγιξε ένα νέο επίπεδο συνειδητότητας, και τότε ένας νέος όμορφος κόσμος θα δημιουργηθεί για σένα.

Όπου είσαι, είναι μαζί σου το κρυστάλλινο παντοδύναμο πεδίο της Βασιλείας όποτε το καλείς για προστασία, εκδήλωση, Δημιουργία.
Στο Βασίλειο εντός, είσαι το κυρίαρχο ον της δύναμης, της αγάπης και της αγαθότητας. Το σύμπαν σε ακολουθεί σαν Δύναμη-Δυνατότητα, Βασίλειο, Ευλογία. Εσύ αποφασίζεις και επιλέγεις. Το Βασίλειο είναι πάντοτε εδώ. Κάθε στιγμή που το θελήσεις, ολόκληρη η Βασιλεία θα εκδηλωθεί για να βοηθήσει, να δημιουργήσει και να εκ-δηλώσει αγάπη, ομορφιά και Δύναμη-Δυνατότητα.
Νους υγιής εν σώματι υγιεί. Να ασκείσαι λοιπόν, να προσεύχεσαι, να μελετάς, να παίζεις και να εντείνεις τις δυνάμεις σου. Να πίνεις νερό και να ρίχνεις νερό πάνω σου συχνά, να τραγουδάς και να διατρέφεσαι σωστά. Να χαίρεσαι, να ντύνεσαι όμορφα και να είσαι κοντά στη φύση. Πάντοτε να κάνεις αυτό που εμπνέεσαι, όποτε εμπνέεσαι, όσο εμπνέεσαι. Να έχεις θάρρος και να κοιτάζεις μπροστά.
Αδελφέ μου, φίλε μου, όσα τρομερά πράγματα κι αν έκανες στο παρελθόν, μην ντρέπεσαι, αφού αυτά σε έκαναν το σπουδαίο αυτό πλάσμα που είσαι σήμερα.
Συγχώρεσε, συγχώρεσε! Το παρελθόν είναι παρελθόν, το τώρα μόνο υπάρχει! Έλα εδώ στο τώρα!
Θυμήσου τη ρήση: Αφίενταί σοι αι αμαρτίαι. Βάλε τη στη ζωή σου. ΄Υπαγε και μηκέτι αμάρτανε. Δηλαδή πάντα να είσαι παρών και με αγάπη σε ό,τι κάνεις. Να είσαι μάρτυρας της ομορφιάς και της συμπόνιας, της Φύσης και της Ζωής.
Αν είσαι χριστιανός θυμήσου: Θα είμαι για εσένα αυτό που πιστεύεις ότι είμαι. Αυτός είναι ένας νόμος ελευθερίας της πανδημιουργίας και της πανθέλησής Του.
Πρόσεχε, λοιπόν, τι πιστεύεις ότι είναι ο Θεός. Να έχεις επίγνωση της απειροσύνης, της αιωνιότητας, της ομορφιάς, της αγάπης και της σοφίας, αφού τότε δεν χρειάζεται να προσπαθείς να πιστέψεις αυτό που ήδη γνωρίζεις.
Έχε θάρρος, η νίκη είναι δική σου αν ήδη τη ζεις.
Δεν θέλεις φοβείσθαι από φόβου νυκτερινού, την ημέραν από βέλους πετωμένου, από θανατικού το οποίον περιπατεί εν σκότει, από ολέθρου, όστις ερημώνει εν μεσημβρία. Χιλιάς θέλει πίπτει εξ αριστερών σου και μυριάς εκ δεξιών σου, πλην εις σε, δεν θέλει πλησιάζει.
Κάνε τη δύναμη του Χριστού, τη δύναμη της Ύπαρξης, καταφύγιό σου. Ζώντας μέσα στην πνευματική συνειδητότητα, το ίδιο το Βασίλειο του Φωτός εκδηλώνεται ως πανίσχυρη προστασία, αγάπη, χαρά, αιωνιότητα. Μέσα στη Βασιλεία κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να σε αγγίξει.
Άφησε το θάρρος σου να αλλάξει τον κόσμο!
Έχεις σφυρηλατηθεί μέσα στη μάχη του βίου. Η δύναμη, η άπειρη δυνατότητα, η αγάπη, η σοφία, η χαρά, ο έρωτας είναι ο εσωτερικός εαυτός σου, το Φως. Κάνε, λοιπόν, στάση και μπες σε έναν κόσμο μαγικό, έλα στον κόσμο της Βασιλείας. Είναι ο δικός σου κόσμος, ο μόνος κόσμος. Να διακρίνεις το ψεύτικο από το αληθινό. Κράτησε το αληθινό, το καθαρό, όλα εξαρτώνται απ’ αυτό.
Περιέχεις τη γαλήνια ζωή της Φύσης και της Δημιουργίας. Εκδήλωσέ την και μοιράσου την με τον κόσμο. Αυτός είναι ο σκοπός της Ύπαρξης.
Οι πράξεις σου ας μην αναστέλλουν τη δική σου ανάπτυξη ούτε και των άλλων.
Κράτησε το μυαλό σου καθαρό και διάφανο σαν κρύσταλλο, τα συναισθήματά σου όμορφα, το σώμα σου δυνατό σαν βράχο. Κράτησέ τα έτσι με τη Δύναμη. Η Βασιλεία είναι μέσα σου. Μπορείς, αν θέλεις, όταν τολμάς να είσαι ένα με τον εαυτό σου που είναι παιδί του ίδιου του Όλου, αυτού που αποκαλούμε Θεό.
Να προσεύχεσαι κάθε μέρα για να έχεις καθαρό πνευματικό γίγνεσθαι. Να καθαρίσεις τον εαυτό σου μια για πάντα από καθετί το αρνητικό, ώστε να έχεις ελεύθερη πρόσβαση στο Βασίλειο του Χριστού-Εαυτού σου, στο υπέρτατο θεϊκό Βασίλειο όλων των κόσμων της Αγάπης.
Να νοιάζεσαι για τους άλλους και να αναζητάς την Αλήθεια. Τότε ίσως ανακαλύψεις αυτό που από πάντα γνωρίζεις.
Όσο περισσότερο γνωρίζεις τη θρησκεία σου και συμμετέχεις με ελευθερία και κατανόηση στα εκκλησιαστικά δρώμενα, όσο περισσότερο μελετάς τη Φύση, τη Ζωή και τη Γνώση, τόσο δυναμώνει και εκφράζεται απλούστερα και ομορφότερα η σκέψη σου, τόσο γλαφυρότερη γίνεται η εκδήλωσή σου. Δεν μπορείς να διατηρείς αρνητικές, ατελείς σκέψεις.
Η νέα επίγνωσή σου θα φέρνει περισσότερη ευθύνη για κάθε παράλειψη απ’ ό,τι στην αρχή, και αυτό είναι κάτι που έτσι πρέπει να γίνεται. Γι’ αυτό ο δρόμος της επίγνωσης, ο δρόμος της αγάπης, ανήκει στους μαχητές, τους πρίγκιπες της αγάπης και όχι σε ματαιόδοξους και μισαλλόδοξους μικρόνοες.
Εδώ και τώρα ολόκληρη η ζωή σου και το περιβάλλον σου είναι οι άθλοι που περιέχουν το σκοπό της ύπαρξής σου και τη δόξα σου ως παιδί του Υψίστου.
Να ασκείσαι σταθερά, καθημερινά, ώστε να διατηρείς το δρόμο της επίγνωσης καθαρό και φωτεινό σαν ουράνιο τόξο. Αυτός ο δρόμος θα σε οδηγήσει επάξια μέσα σου, στο Βασίλειο του Θεού της Αγάπης και της άπειρης Δυνατότητας. Θα είσαι ελεύθερος και λυτρωμένος από την αμαρτία, την αρρώστια, το θάνατο. Θα φτάσεις εκεί που έχει αναγγελθεί ως Γη της Επαγγελίας, έναν τόπο άξιο για τους γιους της Αγάπης.
Καθάρισε τον εαυτό σου απ’ οτιδήποτε δεν έχει αγάπη.
Να είσαι φρέσκος, τρυφερός, υγιής, ιαματικός για τον εαυτό σου και τους άλλους.
Κάποτε όλα γύρω σου φαίνονται ίδια. Τι θα επιλέξεις; Ποιο θα προτιμήσεις; Πρόσεχε, η υπέρτατη αξία της θεϊκής Παρουσίας είναι πάντα διαθέσιμη, πάντα νέα, πάντα δική σου.
Η επίγνωση του είναι σου δεν είναι μόνο το απλούστερο αλλά και το σπουδαιότερο έργο της ζωής σου, σπουδαίο στο άπειρο μεγαλείο των αποτελεσμάτων του για τη ζωή όλων.
Να ασκείσαι στην επίγνωση της παρουσίας του Θεού της Αγάπης. Όπου και αν είσαι, όποιος και αν είσαι, μπορείς να το κάνεις.
Πάψε να ζεις μέσα στο Νόμο των Συνεπειών και ζήσε στο Νόμο της Αγάπης και της Χάρης.
Ανάπτυξε, φρόντισε και εκδήλωσε την πνευματική αρετή, και αυτή θα φροντίσει κατόπιν για όλα, αναγεννώντας σε ως υιό Φωτός.
Μη γίνεσαι έρμαιο παρωχημένων θεολογικών απόψεων. Όλα ήταν καλά και χρήσιμα στην εποχή τους, εσύ να προσεύχεσαι μέχρις ότου λάβεις απάντηση για οτιδήποτε
αναρωτιέσαι. Μη βιάζεσαι. Να αγαπάς, να χαίρεσαι και να χαρίζεσαι».

8 Σεπ 2010

Από το πέταγμα του αετού Σου

Ζήσε!

Ζήσε απλά και ήρεμα, χαρούμενα και όμορφα. Κάνε το καλύτερο που μπορείς κάθε στιγμή. Έχε εμπιστοσύνη στη Δύναμη που δημιουργεί τα πάντα.
Αν θέλεις, γίνε πιο συνειδητός στο δρόμο που σου ταιριάζει.
Πράξε το καλύτερο που μπορείς και πραγματικά θέλεις για τους άλλους.
Προσπάθησε να λειτουργείς με ευφυΐα σε κάθε τομέα της ζωής σου.
Μην προσπαθείς υπερβολικά για τίποτα.
Αύξησε τις γνώσεις και την κατανόησή σου όσο μπορείς και όσο σου είναι απαραίτητο σε κάθε φάση της ζωής σου.
Χάρισε αληθινά συναισθήματα στους άλλους και στον εαυτό σου.
Προσπάθησε να καταλάβεις τους νόμους αυτής της ζωής και συγχρονίσου αν αισθάνεσαι ότι κάποια πράγματα δεν πάνε καλά.
Να σκέφτεσαι αισιόδοξα και δημιουργικά, όσα τείχη κι αν ορθώνονται γύρω σου.
Να ψυχαγωγείσαι δημιουργικά και με ευλάβεια.
Να διδάσκεσαι από τα λάθη σου χωρίς να απογοητεύεσαι.
Ανακάλυψε τρόπους ζωής που σου ταιριάζουν και σε βοηθούν να προχωρήσεις, έστω κι αν κάποια πράγματα φαίνονται λάθος κάποτε.
Θυμήσου τα λάθη μπορείς να τα διορθώσεις, αν θέλεις.
Μάθε να έχεις την αίσθηση της παρουσίας του Θεού μέσα από την προσευχή, το διαλογισμό, τα καθημερινά δρώμενα. Κάθε πράξη ομορφιάς είναι προσευχή. Διάλεξε αυτό που σου ταιριάζει.
Κατεύθυνε την προσοχή σου και την αγάπη σου σε όλα όσα σε περιβάλλουν. Αφού το κάνεις αυθόρμητα και με ανιδιοτέλεια, βάλε κατόπιν τους στόχους που σου ταιριάζουν.
Δίδαξε τον εαυτό σου να ελέγχει το νου σου. Κάνε το νου σου δυνατό και σταθερό. Μάθε να τον κρατάς χωρίς πίεση, όπου θέλεις για όσο θέλεις.
Να είσαι παρών σε κάθε στιγμή της ζωής σου.
Άφησε τον εαυτό σου να είναι φυσικός, να έχει ροή. Να ζεις απλά, σημαίνει να ζεις ολοκληρωτικά, ήρεμα, χαρούμενα, φυσιολογικά.
Ζήσε με τον τρόπο σου και άφησε τους άλλους να ζήσουν με τον δικό τους τρόπο, αν αυτό τους ωφελεί και δεν παρενοχλεί την πρόοδο όλων. Η Ζωή έχει ετοιμάσει το δρόμο για τον καθέναν, κι εμείς με τις πράξεις μας δημιουργούμε μέσα σ’ αυτόν το δρόμο τις συνθήκες που μας χρειάζονται.
Ζήσε λοιπόν! Αγωνίσου για το καλύτερο που μπορείς κάθε στιγμή, για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Μην ανησυχείς, η ζωή είναι ένα παιχνίδι χωρίς όρους, με μία προϋπόθεση: την αγάπη. Γιατί;
Γιατί η ζωή είναι εκδήλωση της αιώνιας Αγάπης. Ό,τι υπάρχει, έχει αγαπηθεί πριν έρθει στη ζωή. Έχει αγαπηθεί στην αιωνιότητα. Η Αγάπη αυτή που διαπερνά τα πάντα, θα το βοηθήσει να αναπτύξει τον εαυτό του, να πραγματοποιήσει ό,τι τού είναι γραμμένο από πάντα στην αιωνιότητα. Αληθώς λέγω υμίν, υμείς εστέ θεοί κατά χάριν.
Ζήσε απλά! Με έναν όμορφο, παιδικό τρόπο, αυτόν που έχεις στα βάθη της ψυχής σου.

Από το πέταγμα του αετού Σου

Ο άγγελός σου

Δώδεκα σημεία για να ξεχωρίσεις τον άγγελό σου, αν τύχει ποτέ να τον συναντήσεις:
Έχει μάτια γεμάτα τρυφερότητα, που εκπέμπουν ζεστασιά και καθαρότητα.
Μέσα στα λόγια του δεν βρίσκεις ούτε ένα κοφτερό γυαλί.
Ακούει με συμπόνια.
Έχει τα φτερά της ευφυΐας.
Κάνει τα πάντα για σένα χωρίς να θέλει να το προσέξεις.
Γίνεται αόρατος όταν κάνει το καλό.
Αισθάνεται την ανάγκη να χαρίζει.
Φροντίζει για όλους με τον ίδιο ζήλο.
Λάμπει μέσα από σιωπηλές προσφορές σε όλα.
Ζει στο αιώνιο παρόν.
Εμπνέει όποιον συναντά.
Μπορεί να έχει το όνομά σου! Αυτός ο άγγελος είναι μέσα σου!

Από το πέταγμα του αετού Σου

Είναι υπέροχο!

Είναι υπέροχο να ζεις με απλότητα,
να μιλάς μόνο όταν αισθάνεσαι το φως της αγάπης,
να χαίρεσαι και να μεταδίδεις τη χαρά,
να κοιτάς, έχοντας το χάδι στα μάτια σου,
να τραγουδάς στις δυσκολίες,
να επιμένεις μέχρι να επιτύχεις,
να αγωνίζεσαι χωρίς φόβο,
να αγαπάς με όλη σου τη δύναμη,
να προσφέρεις χωρίς να το γνωρίζεις,
να κλαις μόνο από χαρά,
να λες: Θα δράσω τώρα,
να ζεις εδώ και τώρα,
να κυριαρχείς στα αισθήματά σου,
να πολλαπλασιάζεις την αξία σου κάθε μέρα,
να αισθάνεσαι τον εσωτερικό σου εαυτό,
να είσαι κοντά στη φύση,
να είσαι μια ανοιχτή αγκαλιά,
να ξέρεις να αναπαύεσαι και να διασκεδάζεις.
Είναι μεγαλειώδες να ζεις και να απλώνεσαι σε όλο το φάσμα της ζωής του Φωτός, είναι γενναιότητα στην έκφραση της κάθε σου εκδήλωσης. Είναι υπέροχο!

Από το πέταγμα του αετού Σου

Το ηλιοφώτεινο πεδίο προστασίας -η λεπίδα της δράσης

Θα δράσω τώρα! Αυτό θα πρέπει να είναι το λαμπερό σύνθημα κάθε ανθρώπου. Η δράση για το καλό και προς το καλό είναι το ηλιοφώτεινο πεδίο προστασίας κάθε ανθρώπου.
Δρω σημαίνει ζω! Δρω σωστά σημαίνει ζω σωστά! Θα δράσω τώρα και θα απελευθερώσω τον εαυτό μου από ό,τι δεν θέλω να υπάρχει σ’ αυτόν.
Θα δράσω για να συμβάλλω στην προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο. Θα δράσω σημαίνει θα ζω, θα αγαπώ, θα χαίρομαι και θα μαθαίνω. Θα δράσω σημαίνει ότι θα πυροδοτήσω με δυναμική ισχύ τα όνειρά μου, τους στόχους μου, τις προοπτικές μου. Θα δράσω τώρα σημαίνει ότι η δράση μου έχει επίγνωση της αξίας και της δύναμης της παρούσης στιγμής.
Η λεπίδα της δράσης θα ανοίξει το δρόμο, κόβοντας εύκολα τα σκοινιά κάθε δυσκολίας. Η δράση περιβάλλει εκθαμβωτικά τον άνθρωπο με ένα πεδίο ζωής και προστασίας, αφήνοντας μακριά το θάνατο, την αδράνεια. Όταν δρας εν πνεύματι, καλύπτεσαι από ηλιοφώτεινο πεδίο προστασίας.

Από το πέταγμα του αετού Σου

Οι είκοσι έξι χρυσές ανταύγειες της Αλήθειας

Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος για να εξελιχθεί ο άνθρωπος και να ενωθεί με τον Θεό.
Η Μητέρα του κόσμου, η Παναγία, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς τον Θεό.
Η απλότητα στη ζωή και στους τρόπους είναι δύναμη που βοηθά αποτελεσματικά.
Η γνώση είναι δύναμη μόνο όταν ενώνεται με το φως της Αγάπης, με την καρδιά.
Αν και φαίνονται πολλοί οι δρόμοι που οδηγούν στην τελείωση, όλοι έχουν κάτι κοινό: την Αρετή.
Η μόνη αλήθεια για σένα είναι αυτή που μπορείς να κατανοείς την κάθε στιγμή.
Ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να διευρύνεις την αλήθεια σου είναι η Γνώση που εκφράζεται από τη χάρη του Θεού.
Όσα δεν μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος, τα μπορεί ο Θεός.
Σ’αυτό το σημείο της χωροχρονικής Δημιουργίας, οι δυνάμεις του σκότους μάχονται τις δυνάμεις του Φωτός. Μακάρι η χάρη του Θεού να βοηθά τον άνθρωπο να είναι διαρκώς στο Φως.
Διάβασε, ζήσε, αγάπησε, αλλά άφησε τη χάρη του Θεού να αποφασίζει μέσα στην καρδιά σου για την πορεία σου.
Δεν είσαι υποχρεωμένος να κάνεις κάτι αν δεν το καταλαβαίνεις. Είσαι όμως υποχρεωμένος, όταν κάνεις κάτι, να καταλαβαίνεις, με τη δύναμη της επίγνωσης, τι κάνεις.
Μην αναζητάς υπερβατικές δυνάμεις και υπερφυσικές ικανότητες. Αναζήτησε, πρώτα απ’ όλα, χαρίσματα και αρετές. Χωρίς αυτά, ο δρόμος είναι κλειστός και επικίνδυνος.
Η αληθινή υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο είναι η ευγενική αγάπη, η αρεστή στο Θεό.
Η προσευχή είναι η κραυγή του ανθρώπου προς τον Θεό.
Η ζωή είναι η απάντηση του Θεού προς τον άνθρωπο.
Η λογική είναι τρόπος έκφρασης του Θεού, δια του ανθρώπου.
Οι αρετές είναι το εκδηλωμένο Φως της ανώτερης Λογικής, σε συνδυασμό με την αγάπη της δημιουργίας.
Η επιστήμη είναι δημιουργική, όταν βρίσκεται σε επαφή και συνεργασία με τον θεϊκό Νου.
Η νηστεία και η άσκηση, στο μέτρο που προσιδιάζει στην προσωπικότητα του καθενός, χαρίζουν υγεία και δημιουργικότητα.
Οι αρμονικές σχέσεις, η ζωντάνια, η χαρά και το γέλιο είναι επίσης δυνάμεις υγείας και ζωής.
Να ζεις, να αγαπάς, να χαίρεσαι και να μαθαίνεις, είναι το νόημα της ζωής.
Να αγωνίζεσαι, να έχεις θάρρος και πίστη στον Θεό, είναι το μήνυμα της ζωής.
Να είσαι απλός, φυσικός και δημιουργικός, είναι η ουσία της ζωής.
Να μαθαίνεις ακόμα και από τα λάθη σου, είναι η αξία της ζωής.
Να γνωρίζεις τους νόμους της Φύσης, είναι η σοφία της ζωής.
Το να ζεις, είναι η μεγαλύτερη περιπέτεια! Γι’ αυτό ζήσε, αγάπα, γνώρισε και παίξε μέσα στην παρουσία του Θεού και της Δύναμης.

Από το πέταγμα του αετού Σου

Πες, τώρα!

Πες: ΤΩΡΑ είμαι μαζί με τη Δύναμη.
Τολμώ, θέλω, μπορώ και πράττω με αγάπη.
Μαζί για πάντα.
Εγώ ε ί μ α ι.
Πατάω γερά στη ζωή και αγαπώ.
Είμαι ελεύθερος από τις μικρότητες.
Διδάσκομαι από όλα.
Ρέω.
Η Δύναμη με προστατεύει.
Η ειρήνη με απορροφά.
Ευχαριστώ για όλα τον Λόγο της Δύναμης, τον Θεό της Αγάπης.
Συγχωρώ και ελευθερώνω κάθε άνθρωπο.
Συγχωρώ και ελευθερώνω τον εαυτό μου.
Αγαπώ τα π ά ν τ α.
Η Δύναμη α γ α π ά ε μ έ ν α που α γ α π ώ.
Η Δύναμη α γ α π ά ε κ ε ί ν α που α γ α π ώ.
Πες τώρα: Κάθε καλό υπάρχει στην καρδιά μου! Γιατί αν το πεις τώρα, το λες αιώνια, και αιώνια μόνο το τώρα υπάρχει!

3 Σεπ 2010

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού

Αφιερωμένο σε Εσένα που σε ονειρεύτηκα πριν Σε συναντήσω,
και σε εκείνους με τους οποίους ονειρευτήκαμε μαζί…

Σκέψεις πάνω στον Δρόμο
Οκτώβριος 1995

Με αφορμή την πρόταση της αγαπημένης Ιουλίας «το παιχνίδι της ζωής», αναρωτήθηκα με πόνο κατά πόσο από την μέρα που γεννιόμαστε μας χαλαλίζει κανείς αυτό το παιχνίδι!

Αντιθέτως όλοι μας οριοθετούν και θεσμοθετούν τους όρους αυτού του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα να μην αναπτύσσεται η πρωτοβουλία και η ανόμοια φύση μας αλλά να συνθλίβεται κάτω από το βάρος των συμμορφώσεων, του φόβου, της τιμωρίας ή της επιδίωξης της ανταμοιβής.

Πιστεύω πως μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να ενταχθεί στην ροή της δημιουργίας, της ζωής. Και αυτή του την ελευθερία την κατακτά μόνος του.

Εκεί είναι και το δράμα: εναποθέτουμε την τύχη του εαυτού μας σε έξω από εμάς παράγοντες και προϋποθέσεις.

Στον βαθμό που μία πνευματική κίνηση είναι θεσμός, ενέχει τον κίνδυνο να παραμείνει μια ακόμα έξω από εμάς δεοντολογία. Και μάλιστα η πιο επικίνδυνη, γιατί απευθύνουμε εκεί τις πιο ιερές μας προσδοκίες.

Ο θεσμός ανέκαθεν ήταν η αναίρεση του ατόμου. Ενώ ο νόμος της Ζωής είναι η οικειοθελής, πρωτοβουλιακή, φυσική και αυθόρμητη σύνταξη με την ύπαρξη, μέσω του ιερού της σημείου εντός μας.

Η πνευματική μύηση κατεξοχήν αφορά την πρωτοβουλία του ανθρώπου. Η χάρις της ζωής είναι συνεχής! Ο Χριστός στέκει μπρος στην θύρα, ο άνθρωπος πρέπει να ανοίξει για να δειπνήσει μαζί του.

Μύηση είναι η συνάντηση με τον Λόγο μέσα μας! Μύηση είναι επικοινωνία, δεν είναι απλώς παθητική κατάσταση δεκτικότητας της θείας Χάριτος, αλλά συμμετοχή, συνομιλία, αντιδώρισμα του ανθρώπου προς τον Θεό. Είναι το αιώνιο ναι στην εντολή της ζωής.

Η κατά ανόμοιο τρόπο σύλληψη και κατανόηση της πραγμάτωσης αυτής της εντολής, είναι αποκάλυψη και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπινου όντος.

Η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται, την κατακτά ο άνθρωπος με την αξιότητα του.

Όλη η ιστορία μας είναι το ταξίδι του Οδυσσέα, ο οποίος με μυριάδες τρόπους μηχανεύεται την σωτηρία του, και επιστρέφει στην Πατρίδα κινούμενος από αυτή την φυσική εντολή της ζωής μέσα του να ζήσει, εξορκίζοντας το φόβο του Άγνωστου, κλείνοντας τα αυτιά του στις Σειρήνες, υπακούοντας στον πόθο του Νόστου.

Η πεμπτουσία του ανθρώπου βρίσκεται σε αυτή την ηρωική εξάντληση των ορίων του. Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ. Είναι η μεγαλειώδης κίνηση του θρώσκειν Άνω.

Εκεί στο πιο ψηλό σημείο του ανθρώπου, κατέρχεται ο Θεός να τον συναντήσει!

Ο Άνθρωπος κομίζει κάτι καινούργιο στον ίδιο τον Θεό! Είναι ο πόνος του χωρισμού που βιώνει από την πρώτη στιγμή που ενσαρκώνεται στην τρομερή συνθήκη της Πτώσης ζώντας την ανόσια συνύπαρξη εντός του των δυο ενάντιων δυνάμεων.

Και αυτόν τον πόνο τον επιστρέφει συμπόνια, έλεος, αγάπη, πολιτισμό, συνείδηση, αφήνοντας πίσω του το δικό του ματωμένο χνάρι.

Σ’ αυτή την διαδρομή υπάρχει εντός του ένας αφανής μάρτυρας: πίσω απ’ αυτόν που σκέπτεται, που αισθάνεται, που δρα: ο Εαυτός που παρακολουθεί και περιμένει να βγει στη σκηνή!

Μακάριος ο άνθρωπος που συναντιέται με τον Εαυτό του, τον μέγα Άγνωστο.

Χρειάστηκα δυο δεκαετίες για να αποδεχτώ και να αντέξω γιατί ο πανάγαθος Θεός επέτρεψε αυτό το ανείπωτο δράμα των ανθρώπων και των μορφών. Τον «συγχώρησα» γιατί ενσαρκώθηκε ο Ίδιος ανάμεσα μας, και υπέστη όλη την αγριότητα του κόσμου τούτου. Και ακόμα, γιατί μας χαρίζει κάθε στιγμή την ζωή, παρ’ όλες τις αναρίθμητες παραβάσεις μας.

Τον Θεό τον συνάντησα μέσα μου πέρα από το καλό και το κακό! Ο άνθρωπος ανάμεσα στο καλό και το κακό είναι ένα ανίσχυρο άθυρμα στον άρχοντα του κόσμου τούτου.

Ο άνθρωπος δυστυχώς ρέπει στο κακό, κάτω από το βάρος των επιλογών του από Αδάμ. Όλη η ιουδαϊκοχριστιανική αντίληψη της αμαρτίας δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να επιτείνει το δράμα του ανθρώπου και να τον εξουθενώσει ακόμα περισσότερο, αναμοχλεύοντας τον σκοτεινό του κόσμο.

Τότε πού είναι η οδός της σωτηρίας; Θα αναφερθώ στις τρεις πρώτες λέξεις με τις οποίες αρχίζει τα Θεωρήματα της η Δώρα: «Κάθε ανθρώπινον ον»! Ό,τι έχει να πει, αφορά όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, άρα η μοίρα κοινή.

Τα θεωρήματα της αναδίδουν άρωμα αλήθειας… Δεν θυμίζουν δογματισμό θρησκείας. Αν έμενε μόνο αυτό το κείμενο στα χέρια του ανθρώπου, θα μάθαινε πως κατέχει μια Προσωπικότητα μοναδική και ανεπανάληπτη, την οποία καλείται να ελευθερώσει, να βιώσει και να δοξάσει μέσα από την προσωπική του δημιουργία. Τον διδάσκει ποιος είναι, τις ικανότητες και τις δυνατότητες του, καθώς και το περιβάλλον του, διαγράφοντάς του την προοπτική της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του μέσα από την ανιδιοτελή σύνταξη του με το νόμο της Ζωής.

Προβάλλει ως παιδαγωγό και διδάσκαλο την Φύση και την Δημιουργία η οποία μας διδάσκει πώς θα περάσουμε ανάμεσα από τα αντίθετα και τα ενάντια αναπτύσσοντας την διπλή παρατηρητικότητα που ο Δικέφαλος Αετός συμβολίζει, κρατώντας στα χέρια μας Κρίνα -δηλαδή το καλό και μόνο- για να περάσουμε μέσα από το σκοτάδι του κόσμου τούτου στο Φως.
Μου έχει κάνει εντύπωση η ευθεία αίσθηση της Δώρας, όπως και του Δώρου… Είναι πράγματι απαλλαγμένη από το βάρος των εσωτερικών σχολών του παρελθόντος!

Κι αν δεν προσπαθούσαμε τόσο πολύ με λόγια να ερμηνεύσουμε το «γιατί» πρέπει να ήμαστε ηθικοί, ίσως αφήναμε αυτή την αίσθηση -το δώρο της Δώρας- να κατοικήσει μέσα μας, και να μας οδηγήσει πέρα από το καλό και το κακό, στον ένα και μοναδικό νόμο της Ζωής: την σοφία της αγάπης, την αγάπη της σοφίας.

Μου είναι ακατανόητο γιατί δεν δίνεται η Δωρική διδασκαλία στο σύνολο της! Όχι για να μου την ερμηνεύσει κανείς, αλλά για να δεχτώ τις δονήσεις και το άρωμα της.

Αλλά και τίποτα άλλο να μην λάβω από αυτή την μοναδική διδασκαλία, έχω διαποτιστεί από αυτό το άρωμα, από την ευθεία της αίσθηση.

Δεν θα σταθώ στις αντιρρήσεις μου για το θεσμικό μέρος του τάγματος και την ιεραρχία όπως προβάλλεται. Πιστεύω πως η ιεραρχία του Θεού επί της γης είναι μη ανακοινώσιμη, δρα μυστικά ανά τους αιώνες. Ευτυχείς οι άνθρωποι που την υπηρετούν, γιατί το πνεύμα όπου θέλει πνει...

Νιώθω την ανάγκη να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου προς τον 22ο σχηματισμό και τους δασκάλους μου γιατί βγάλαμε μαζί πολλές ανηφοριές!

Ίσως τώρα να βρισκόμαστε στο σημείο όπου ο καθένας θα σταθεί ενώπιος ενωπίω και θα αναλάβει οριστικά την ηθική και πνευματική ευθύνη του εαυτού του.

Τα σχήματα τα έχουμε, πιστεύω, ξεπεράσει και είμαστε την ίδια στιγμή μαθητές και δάσκαλοι της αλήθειας που έχουμε κατανοήσει και βιώσει ενώπιον της ανθρωπότητας, πάντα στην αρχή κοιτάζοντας προς τον Θεό.

Παρόλο όμως που τα πράγματα επείγουν, εν τούτοις δεν επισπεύδονται! Κάθε στιγμή είναι το 2004 του εαυτού μας!

Τα μηνύματα άνωθεν εκπέμπονται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες… Και διαισθάνομαι ό,τι το θαύμα της ανάστασης του Ανθρώπου συντελείται ερήμην μας....
Θα θυμίσω κάποια ιερά λόγια: «Όποιος έχει το μύχιον τι αίσθημα πως μπορεί κάτι να πράξει, ας το πράξει!»

Αυτή η πράξη είναι μυστική, είναι η πράξη του εαυτού μας! Δεν συζητιέται, δεν διδάσκεται, δεν ανακοινώνεται, δεν υποδεικνύεται.

Μέσα από τις σπάνιες και ανεπανάληπτες προσωπικότητες που ευτυχίσαμε να γνωρίσουμε στο τάγμα, τον δ. Κωνσταντίνο, την δ. Μαρία -δεν θα αναφερθώ σε όσους δεν γνώρισα προσωπικά- όλοι μας ζήσαμε να μεγαλώνει η θέα προς τα ψηλά.

Η πολυαγαπημένη μου Μαρί ποτέ στην πολύχρονη προσωπική σχέση που είχαμε δεν με συμβούλεψε τίποτα! Το μόνο που μου έλεγε συχνά ήταν: «Μαρία, να συνομιλείς με τον εαυτό σου», «Μαρία, άνοιξε τα μάτια σου να δεις ποιοι είναι δίπλα σου». Εσένα βλέπω αγαπημένη μου… Και τον Ηλία… Αυτό κρατώ φυλακτό ανάμεσα σε τόσα άλλα...

Όπως το ζώο το φαρμακωμένο ξέρει που θα αναζητήσει το βοτάνι που θα το θεραπεύσει, έτσι πιστεύω πως ο Θεός μας έχει εφοδιάσει με την γνώση της αυτοθεραπείας μας.

Αυτή η γνώση δεν διδάσκεται! Θα πρέπει να ανασύρουμε από την μνήμη μας πρωταρχικές διαισθήσεις για να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας…

Καθώς πορευόμαστε από το γνωστό στο Άγνωστο, οφείλουμε να μαζέψουμε τον οπλισμό του ο καθένας και να τον χρησιμοποιήσουμε με όποιο τρόπο μας είναι πρόσφορος και εφικτός. Όχι για την σωτηρία μας αλλά δια την αγάπην, η έστω, για την τιμή των όπλων…
Και το μεγαλύτερο όπλο μας είναι η ανά πάσα στιγμή δυνατότητα να κόψουμε τον χώρο και τον χρόνο κατακόρυφα, και να συνομιλήσουμε με τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο χωρίς μεσάζοντες, χωρίς σωτήρες, χωρίς δεκανίκια, όπως το μικρό παιδί: απλά, φυσικά, αυθόρμητα.

Αυτή είναι η διαρκής επανάσταση του έλλογου ανθρώπου: να διαρρηγνύει την ανθρώπινη εξουσία, την εξουσία της Πτώσης πάνω του, και να αναδύεται αείποτε καινούργιος, προσφέροντας τα σα εκ των σων κάθε στιγμή που ο εαυτός του τού επιτρέπει να θυμάται...

Το έργο του καινούριου πνευματικού πολιτισμού που θα κλείσει στον χώρο και τον χρόνο το δράμα της Πτώσης, μας παραδίδεται από το τάγμα ως το Έργο της ενότητας των πάντων. Είναι η ιερή περισυλλογή του Όσιρι!

Σ’ αυτή την αναζήτηση της ενότητας, κάθε ανθρώπινο ον καταθέτει την προσωπική του μαρτυρία. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αλληλεγγύη και βοήθεια στην συνοδοιπορία μας, καθώς η ιστορία μας γράφεται παράλληλα σε αόρατους δέλτους.

Πιστεύω πως ευεργετούμε την ανθρωπότητα κάθε στιγμή ή την βλάπτουμε, με μόνο αυτό που είμαστε: με τις σκέψεις, τα αισθήματα, τις πράξεις μας.

Προτείνω, αντί για μεμψιμοιρίες και το ψυχόδραμα της ενοχής -η οποία εξάλλου δεν μαρτυρά αληθινή μετάνοια-, να μην ασχολούμαστε με το κακό! Αυτή ήταν εξ άλλου και η προτροπή και η υποθήκη του δάσκαλου, του Κ.Χ.
Το σκοτάδι νικιέται μόνον με το Φως!

Να εμβαπτιστούμε σε ό,τι καθένας θεωρεί και αναγνωρίζει ιερό και αληθινό, ώστε να κομίζουμε στον εαυτό μας και τους άλλους μόνον Φως.

Να αυξήσουμε τη γενναιοδωρία και το έλεος μέσα μας για τον συνάνθρωπο, τον εαυτό μας και κάθε μορφή ζωής.

Μόνο αν συγχωρήσουμε, ίσως μας συγχωρήσει και εμάς ο Θεός. Όταν ο άνθρωπος ξεπεράσει το φάσμα της τιμωρίας η της ανταμοιβής, είναι ελεύθερος!

Απ’ αυτό τον κόσμο αποκλείεται να περάσουμε ατσαλάκωτοι. Όμως εκείνος που θέλει αληθινά να είναι χρήσιμος δεν στέκεται να μετρά τι κέρδισε και τι έχασε, αλλά χαρίζεται δωρεάν με ό,τι είναι, κάθε στιγμή.

Θα σας εξομολογηθώ κάτι προσωπικό: το 1992 ήταν η χρονιά που έχασα και τον πνευματικό και τον φυσικό μου πατέρα, τον δ. Κωνσταντίνο και τον πατέρα μου τον Ηρακλή. Αυτή η ξαφνική διπλή ορφάνια με συντάραξε. Έκανα τότε καθημερινά την διαδρομή Αθήνα-Σούνιο όπου βρισκόταν τα παιδιά μου. Από το νοσοκομείο στην θάλασσα μέτρησα εκείνο το καλοκαίρι την ζωή μου.

Ρώτησα τον εαυτό μου τι αλήθεια πιστεύω εγώ για τον εαυτό μου, για την ζωή, για την πόρευση μου. Τι θα είχα να πω στον Θεό μου αν η ζωή μου τέλειωνε εδώ.

Διαπίστωσα με μεγάλη χαρά πως ο φόβος ή η τιμωρία δεν με συγκράτησαν από τίποτα, γιατί δεν ήθελα τίποτα από τον κόσμο. Διαπίστωσα επίσης πως ενώ αντιλαμβανόμουνα τα λάθη μου, τα έβλεπα αναπόφευκτα, και δεν μετάνιωνα για ό,τι έκανα και ήταν δική μου επιλογή, αλλά αντιθέτως για ό,τι δεν έκανα υποκύπτοντας σε έξω από μένα δεοντολογίες και δεσμεύσεις.

Είναι παράδοξο πως αυτοί οι δυο θάνατοι -λίγο αργότερα ήρθαν κι άλλοι δυο- αντί να με συνθλίψουν μου αποκάλυψαν απεραντοσύνες του εαυτού μου και στάθηκαν ορόσημο στην ζωή μου.

Άρχισα να νιώθω μεγάλη ευτυχία με τον εαυτό μου… Και εκεί στην θάλασσα, τον ουρανό, τον αέρα, το φως, πλημμυρισμένη από την ελληνική αίσθηση, ένιωσα ελεύθερη, ελαφριά σαν πούπουλο, μιλούσα στον Θεό μιλούσα στον εαυτό μου και δεν υπήρχε απόσταση!

Αυτή η εξομολόγηση και η αναφορά ζωής στον ουρανό και την θάλασσα, μου χάρισε μια υπέροχη αίσθηση που από τότε την έχασα πολλές φορές και την βρήκα άλλες: την ελευθερία μου!

Κατάλαβα πως η ασφάλεια μου είναι ο εαυτός μου, και πως όταν χάνω το βηματισμό μου κάνεις δεν μπορεί να με σώσει.

Όλη η ζωή μας είναι να λέμε κάθε στιγμή το συντάσσομαι. Συντάσσομαι τω Χριστώ. Και να αφηνόμαστε στον Θεό, στην ζωή, στον εαυτό μας που ξέρει…

Όταν αληθινά σπάσουμε τα όρια, τις δεσμεύσεις μας, και χωρέσουμε μέσα μας κάθε ανθρώπινο ον, θα έχουμε κάτι συνεισφέρει στην υπόθεση της ενότητας των πάντων, με κίνητρο να σώσουμε και όχι να σωθούμε.

Τον εαυτό μας τον οφείλουμε σε κάθε ανθρώπινο ον. Και αν η πράξη μας είναι περιορισμένη από την συνθήκη της σχετικότητας, η σκέψη και το αίσθημα μας μπορούν να φτάσουν και ν’ αγκαλιάσουν κάθε πλάσμα.

Ό,τι δεν έγινε να γίνει, ό,τι δεν μπορέσαμε να το μπορέσουμε.

«Όπου αστοχήσεις γύρισε και όπου πετύχεις φεύγα!» έλεγε ο πρώτος μου μεγάλος δάσκαλος, ο Νίκος Καζαντζάκης.

Σας χαρίζω μαζί με τις σκέψεις μου αυτές, ένα αγαπημένο στίχο του Οδυσσέα Ελύτη:
Κουράγιο, τ ώ ρ α,
ήρθε η στιγμή
να βγεις Θεέ μου
από την αφάνεια!

Μάρτυρες, ή ήρωες όπως η Ιουλία προτείνει, αλλά με κανένα τρόπο απαθείς θεατές του δράματος της ύπαρξης…

Εύχομαι κανείς άνθρωπος να μην λείψει από την γιορτή του Πνεύματος!
Αμήν
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Απολογισμοί 1995

Ο άνθρωπος έχει άμεση ανάγκη το έλεος! Να το λάβει και να το δώσει, να ζήσει μέσα στην χαριστική αντίληψη ζωής, την αφιλοκέρδεια. Με το έλεος συναντά τον υπέρτατο νόμο της αγάπης. Το έλεος τον ελευθερώνει, τον συντονίζει με τα αγαθοποιά ρεύματα που εξέρχονται από την Μητέρα του κόσμου. Τότε ο νόμος επιστρέφει ως χάρις! Εμείς δίδουμε το έλεος! Είναι λάθος να προβάλλεται η αυστηρότητα του νόμου ως μια τελειοθηρική και εν τέλει ανέφικτη για τον άνθρωπο προϋπόθεση για το Έργο. Αυτό εξ άλλου είναι και το αναστάσιμο μήνυμα του Χριστού: να μας λυτρώσει από την κατάρα του νόμου, όπως λέει ο απόστολος Παύλος. Ο Χριστός έσκισε το χρεόγραφο! Το ανθρώπινο γένος τελεί πλέον υπό χάριν. Εγκαινίασε έτσι ένα νέο πολιτισμό, της Ανάστασης!
Η ιερή Ιδέα της Προσωπικότητας -το Πρόσωπο της ορθόδοξης θεολογίας- δεν έχει γίνει κατανοητή. Ότι δηλαδή αυτή την Προσωπικότητα ο άνθρωπος την κατέχει ως θείο Δώρο και ιερό δικαίωμα. Για να την αναστήσει χρησιμοποιώντας τα όπλα που ο Θεός του έχει δωρίσει -πνευματικά, ψυχικά, φυσικά- αναπτύσσοντας ο ίδιος πρωτοβουλιακά ικανότητες και δεξιότητες που θα του επιτρέψουν να δημιουργήσει μόνος του την διάμεσο Μονάδα μέσα από τις συμπληγάδες των αντιθέσεων και των εναντιοτήτων, την οδό δηλαδή της Επιστροφής. Σε υψηλότερες βαθμίδες μύησης στην Αλήθεια ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την απόλυτη αντιστοιχία την οποία οφείλει απαρεγκλίτως να δημιουργήσει εντός του σύμφωνα προς το άνω Τέλειο. Αυτό που κυρίως πρέπει το Τάγμα της Παναγίας Αγάπης να κινητοποιήσει στον άνθρωπο είναι το έλεος, την συμπόνια, το ενδιαφέρον για κάθε τι που αφορά τον άνθρωπο και την ανάσταση του. Να του εμπνεύσει τον θείο Έρωτα, μπροστά στον οποίο τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί. Τότε, ασφαλής, θα εντάσσεται στην θεϊκή ροή του αιώνιου γίγνεσθαι, και ο Θεός θα τον οδηγεί. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος εργασίας με τον εαυτό μας. Δεν έχουμε αξιοποιήσει την πνευματική υποθήκη του αγαπημένου μας δάσκαλου Κ.Χ., πως το σκοτάδι ηττάται μόνο με το Φως! Ο άνθρωπος όταν αναμοχλεύει το σκοτάδι εντός του και εντός των άλλων, μόνο ζημιωμένος βγαίνει, ηττημένος και ταπεινωμένος. Αυτό δηλαδή που το κακό θέλει: να τον καταστήσει δια παντός μέσου ανενεργό, να τον καθηλώσει οριστικά στη χοϊκότητα. Μας λείπει η ταπείνωση στην προσέγγιση μας, αυτή που ρέει άφθονη στην Πατερική Ορθόδοξη Παράδοση: η επίγνωση της χοϊκότητας μας, δηλαδή, πως ο άνθρωπος δεν γίνεται τέλειος ό,τι και να κάνει! Μόνον χρήσιμος μπορεί να είναι στον εαυτό του και τους άλλους. Έτσι γίνεται «σημείον δόξης» του Θεού προσφέροντας τον εαυτό του ως «σκεύος εκλογής». Είναι στενοκεφαλιά και μικροψυχία να βασανίζεται ο άνθρωπος με το επί μέρους και το αυτονόητο: Η ζωή θέλει απέραντη γενναιοδωρία προς τον εαυτό μας και τους άλλους, την οποία πρώτος ο Θεός χαρίζει απλόχερα σε χώρο σε χρόνο σε χάρη… Να αναπτύξουμε την γενναιοδωρία μέσα μας, να χωρέσουμε τους άλλους, να τους αφήσουμε χώρο και χρόνο να κάνουν το ταξίδι τους που ο άρχων του κόσμου τούτου θα το κάνει ούτως η άλλως δύσκολο. Ενέχει ματαιοδοξία και εγωισμό η αντίληψη της τελείωσης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αναπτύσσεται με τις δυνάμεις του και μεταμορφώνεται με την χάρη του Θεού. Υπάρχουν όμως μαχαιριές μέσα του, τα χνάρια της αρπαγής του από το δαίμονα, με την μορφή προδιαθέσεων, κληρονομικότητας, επιδράσεων του περιβάλλοντος στην πρώιμη ηλικία. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να προχωρήσει πνευματικά, πως δεν μπορεί να διατεθεί στο καλό και το αληθές, πως δεν μπορεί να είναι χρήσιμος στους συνανθρώπους του. Η μεγαλύτερη αμαρτία δεν είναι ό,τι σχετίζεται με την χοϊκότητα του ανθρώπου, αλλά η αδιαφορία του, γιατί αυτή θα τον ενταφιάσει οριστικά! Αυτό το λατρευτό σκίρτημα της Ζωής, με ευλάβεια όπου το συναντάμε οφείλουμε να το σεβαστούμε και να το κρατήσουμε ζωντανό. Με επίγνωση πως είναι αναπόφευκτες οι στάσεις, οι αυτοσχεδιασμοί, η περιπλάνηση. Ο Θεός όμως περιμένει! Περίμενε αιώνες να στερεοποιηθεί η φλούδα της Γης για να φιλοξενήσει την ζωή, περίμενε αιώνες για να δημιουργήσει αυτή την μορφή που θα φιλοξενούσε τον επί της Γης θεϊκό εκπρόσωπο, τον άνθρωπο. Περιμένει 33 χρόνια για να ολοκληρώσει ο άνθρωπος την μορφή του, τον περιμένει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής του «εστηκώς επί την θύρα». Κάθε άνθρωπος είναι και δρόμος, κάθε άνθρωπος κρατά ένα διαφορετικό και μοναδικό σκοινί μέσω του οποίου θα αναρριχηθεί στον Ουρανό, την Πατρίδα. Οφείλουμε απόλυτο σεβασμό στην διαφορετικότητα, στο διαφορετικό σημείο της διαδρομής στο οποίο φύσει και θέσει βρισκόμαστε οι άνθρωποι -σε όποιο σημείο του Παντός και αν βρισκόμαστε. Η πλειοψηφία των μαθητών μετά τις πρώτες ήττες με τον εαυτό τους παραιτούνται, αυτή είναι η πικρή διαπίστωση. Το οικοδόμημα έχει στηθεί τόσο ψηλά, που γίνεται άπιαστο και χιμαιρικό. Μετατρέπονται έτσι σε παθητικούς θεατές, ακροατές, που συμφωνούν σε μια υπέροχη αλλά ανέφικτη θεωρία! Χρειάζεται προσωπική μύηση, δηλαδή Ταξίδι ένδον! Ο άνθρωπος δικαιούται να γνωρίζει! Είναι δυνατόν σε πολύ λίγο χρόνο να δίδεται συμπυκνωμένη η Δωρική Διδασκαλία σε εκείνους που την ζητούν, ώστε με απλότητα και ακρίβεια να ανοίγουμε διαρκώς ορίζοντες ελευθερίας για τους ανθρώπους προς το Πνεύμα. Χρειάζεται να μιλήσουμε προσωπική, άμεση, απλή γλώσσα. Η στερεότυπη επανάληψη αληθειών, όσο υψηλές και αν είναι αυτές, δεν πείθουν! Να αναδειχθούμε Πρόσωπα, και ως Πρόσωπα να μεταφέρουμε τα ιερά μηνύματα του Τάγματος του Φωτός. Να μιλήσουμε την καινούργια γλώσσα, την παγκόσμια γλώσσα, αυτή που μπορεί να φτάσει σε κάθε ανθρώπινο ον και να σπείρει τους σπόρους του Τρίτου Νόμου. Να γίνουμε ικανοί να αναγνωρίζουμε την Αλήθεια από όπου και αν προέρχεται. Η Αλήθεια είναι αείποτε καινούργια! Όμως το καινούργιο κρασί δεν μπαίνει σε παλιά ασκιά, και πρέπει να αφομοιώσουμε το παλιό για να δεχτούμε το καινούργιο. Ό,τι είναι αληθινά καινούργιο, συγκρικώνεται με το γνωστό. Έτσι προχωράμε με ασφάλεια προς το υπάρχον Άγνωστο… Νιώθω ως πρωταρχική ανάγκη την συσπείρωση στην καρδιά της Παναγίας Αγάπης: στην προσευχή, την σιωπή και όχι μόνο στην μετάδοση διδασκαλιών. Είναι ανάγκη η αυθεντικότητα, η ειλικρίνεια, η εμπιστοσύνη. Με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη, με την ευλαβική δεκτικότητα του αληθινού ανθρώπου ας προσέλθουμε στον Ναό.
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Σκέψεις για την ελεημοσύνη
4 Μαΐου 1996

Να εμβαπτιστούμε στο έλεος! Ιδού ο ευγενής σκοπός της ύπαρξης μας...

Η ελεημοσύνη είναι η αέναη, φυσική, δωρεάν παροχή της θείας Μητέρας προς την Δημιουργία. Είναι ρεύμα αγαθοποιό που εξαγνίζει με την δύναμη του ό,τι συναντά στη ροή του, και προσθέτει ό,τι λείπει, αποκαθιστώντας την δικαιοσύνη υπέρ των αδυνάτων.

Ελεημοσύνη είναι η αυθόρμητη, πρωτοβουλιακή ένταξη στο θείο αυτό ρεύμα της αέναης παροχής της Ζωής. Είναι το βάλσαμο που δίνει το φως, την χαρά, την ελπίδα. Αυτός που έχει, παρέχει σ’ αυτόν που δεν έχει. Είναι η άνευ όρων, σκέψεων και υπολογισμών απόδοση από τον άνθρωπο στην Δημιουργία ό,τι του έχει δοθεί.

Ο άνθρωπος που εντάσσεται στα ρεύματα της ελεημοσύνης, συντάσσεται με το νόμο της Ζωής, και υπηρετεί το θέλημα του Χριστού και των αγγέλων Του: Ως εν Ουρανώ και επί της Γης.

Δέχεται ο ίδιος, σε όποιο σημείο τον συναντά, την χάρη της Ζωής, την μεταμορφωτική της δύναμη, και την εμπλουτίζει με την αγάπη και την προσωπική του μαρτυρία για την αλήθεια, παραδίδοντάς την περαιτέρω για να συνεχιστεί αδιάσπαστη η δωρεά από τα άνω προς τα κάτω και προς κάθε κατεύθυνση.

Η ελεημοσύνη απαντά στην ανάγκη της Ζωής: το δικαίωμα να ζεις! Καταργεί τα όρια μεταξύ των ανθρώπων, ελευθερώνει τον δρόμο της επικοινωνίας, μας συνδέει αλληλέγγυα με κάθε μορφή ζωής βιώνοντας έτσι την ενότητα του πνεύματος.

Μέχρι να ανθίσει και ο τελευταίος σπόρος που ο άνθρωπος φυτεύει μέσα στην Δημιουργία, είμαστε οφειλέτες προς το παν. Να δημιουργούμε συνθήκες και προϋποθέσεις να ανασταίνεται η Ζωή κατά το θείο θέλημα.

Πνευματική ελεημοσύνη, είναι να στρέφεις με την αγάπη και την σοφία σου τον συνάνθρωπό σου σαν λουλούδι στον πνευματικό Ήλιο, το Φως! Το Δώρο αυτό το οφείλουμε σε κάθε ανθρώπινο ον, σε κάθε μορφή Ζωής ταυτόχρονα με την αναπνοή μας, ως αδιάλειπτο προσευχή.

Ψυχική ελεημοσύνη είναι να διατηρείς ζεστό το ρεύμα της αγάπης, να μην αφήνει τις καρδιές να παγώνουν στην μοναξιά και την αδιαφορία.

Υλική ελεημοσύνη είναι να αποδίδεις στους άλλους ό,τι τους ανήκει, τα αγαθά της Ζωής, έτσι ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να αναβαθμίζει συνεχώς το αίτημα της ζωής του από την απλή επιβίωση στο ευ ζην. Αυτή είναι η πεμπτουσία της ελεημοσύνης του άνθρωπου προς τον άνθρωπο: το δικαίωμα στο όνειρο, το δικαίωμα στην ευτυχία, το δικαίωμα στην αθανασία.

Δεν είναι η ελεημοσύνη η προσφορά του προφανούς ή αυτού που μας περισσεύει. Είναι η προσφορά ολόκληρου του εαυτού μας δια την αγάπην, κάθε στιγμή δωρεάν κατά το Χριστικό πρότυπο: «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε».
Αυτή η κατάσταση ύπαρξης προϋποθέτει καθολική επανάσταση στον τρόπο που ζούμε, κατ’ εξοχήν στην σχέση μας με την εξουσία, την ιδιοκτησία, το συμφέρον -την σχέση μας με τον κόσμο τούτο.

Έργο των πνευματικών Οδηγών μέσα στους αιώνες είναι να εμπνεύσουν στον άνθρωπο αυτή την μεγαλειώδη διάσταση της Ελεημοσύνης η οποία θα ανοίξει τον δρόμο για την μελλοντική κοινωνία των ανθρώπων. Τότε ο κόσμος θα γραφτεί από την αρχή σύμφωνα με τα αιώνια όνειρα των πνευματικών μας Γεννητόρων.

Γι’ αυτό η Ελεημοσύνη, το όραμα της Δώρας, είναι ένα σπάνιο λουλούδι που εξευγενίζει και δοξάζει το ανθρώπινο γένος. Προνόμιο ευγενών και εκλεκτών πνευμάτων είναι η υπογραφή του ανθρώπινου μεγαλείου.
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Λουλούδια από τον Δρόμο
Αθήνα, 1997

Σκέψεις πάνω στην ευτυχία
Η ευτυχία είναι νόμιμο δικαίωμα, φυσικό αίτημα του ανθρώπου το οποίο αποδεικνύει την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Προσωπικότητάς μας.

Για την ευτυχία της ανθρωπότητας, δόθηκε από την Δώρα η Δοξασία της…

Η πεμπτουσία της ελεημοσύνης είναι η ευτυχία! Ο άνθρωπος θέλει να είναι ευτυχής, όχι απλώς να επιβιώνει. Ποθεί το ευ ζην! Είναι η μνήμη του Παράδεισου εντός μας… Για μια χούφτα ευ ζούμε, λέει ο Ελύτης.

Ο ευτυχισμένος κάνει και τους άλλους ευτυχισμένους. Η ευτυχία βρίσκεται στην βίωση του εαυτού μας ως Όλον.

Η κατοχύρωση της αυθεντικότητάς μας είναι η ευτυχία μας! Τότε τα εισερχόμενα και τα εξερχόμενα δεν είναι ξένα, αλλά σύμφωνα με την ιδιαίτερη φύση της Προσωπικότητάς μας και την ελεύθερη διαδρομή της προς την αυτοεκπλήρωση.

Η αυθεντικότητα του εαυτού, μας εντάσσει στην δημιουργική τροχιά γύρω από το νοητό μας κέντρο και το κέντρο του παντός, κατ’ αναλογία προς τις δυο αρχετυπικές κινήσεις της Δημιουργίας.

Η ελευθερία μας έγκειται στην απόφαση για την ένταξη στο δημιουργικό γίγνεσθαι. Τότε, όπως ο πλανήτης κινείται γύρω από τον εαυτό του και γύρω από τον ήλιο υπακούοντας στην υπέρτατη νοημοσύνη, έτσι και εμείς υπηρετούμε την εντολή της Ζωής αποδίδοντας στην δημιουργία ό,τι μας έχει χαριστεί.

Σ’ αυτή την πορεία προς την ευτυχία, αναγνωρίζω την ελεημοσύνη του Θεού προς τον Άνθρωπο. Ακόμα και ο πόνος έρχεται κατά κύματα για να τον αντέχουμε! Ο πόνος της μεταμόρφωσής μας υφαίνει την ευτυχία μιας ανθρωπότητας που αργά αργά μεταμορφώνεται σε χρυσαλλίδα…
*
Σκέψεις πάνω στην κατάσταση του πνεύματος
στον άνθρωπο
Eίμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι! Στα άπειρα βάθη της συν-χώρησης με το Παν, αναγνωρίζω την τραγική μας ελευθερία. Συν-χώρηση μέσα από την μεταμόρφωση, την μεταστοιχείωση των αγενών μετάλλων σε καθαρό χρυσάφι.
… ο πάντων χωρισθείς
και πάσιν συνηρμοσμένος…

Έτσι τελειώνει ο πόλεμος! Και η Ζωή, συνεχίζει την ιερή της δόνηση, του Λόγου προς τον Θεό.

Όλη η διαδρομή, μέσα σε δύο λέξεις:

Συντάσσομαι
Αποτάσσομαι ...
*
Ένα τραγούδι για τον άντρα και την γυναίκα

Άντρας: η ένωση μέσα από την Θέωση
Γυναίκα: η Θέωση μέσα από την ένωση
Άντρας: μέσα από τον Θεό
Γυναίκα: μέσα από τον Άνθρωπο
Άντρας: ο πόνος της Μετάνοιας
Γυναίκα: ο πόνος του Χωρισμού

Και οι δύο: Έως Τέλους !
*

Α΄ προς Κορινθίους επιστολή
του αποστόλου Παύλου
Μεταγραφή: Μαρία Παπαϊωάννου
Φοίβος Πιομπίνος
Οκτώβριος 1997

Εάν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων
και αγάπη δεν έχω,
έχω γίνει χαλκός ηχών και κύμβαλο αλαλάζον.
Και εάν έχω χάρισμα προφητείας
και γνωρίζω τα μυστήρια όλα
και όλη την γνώση,
και εάν έχω όλη την πίστη ώστε να μετακινώ όρη,
και αγάπη δεν έχω
δεν είμαι τίποτα.
Και εάν διαμοιράσω όλα τα υπάρχοντά μου,
και εάν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου να καεί,
και αγάπη δεν έχω,
ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, δεν γνωρίζει τη ζήλεια, δεν είναι αλαζονική, δεν υπερηφανεύεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητά τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν λογίζεται το κακό, δεν χαίρεται με την αδικία αλλά χαίρεται με την αλήθεια.
Τα πάντα στεγάζει, τα πάντα πιστεύει, τα πάντα ελπίζει,
τα πάντα υπομένει.
Η α γ ά π η ο υ δ έ π ο τ ε ε κ π ί π τ ε ι.
Οι προφητείες θα καταργηθούν, οι γλώσσες θα παύσουν, η γνώση θα καταργηθεί, διότι γνωρίζουμε το επιμέρους και το επιμέρους προφητεύουμε.
Όταν όμως έρθει το τέλειο, το επιμέρους θα καταργηθεί.
Όταν ήμουν νήπιο, ως νήπιο λαλούσα, ως νήπιο φρονούσα, ως νήπιο λογιζόμουν, όταν δε έγινα άνδρας κατήργησα τα του νηπίου.
Διότι τώρα βλέπουμε αινιγματικά σαν μέσα από κάτοπτρο, τότε δε πρόσωπο προς πρόσωπο.

Τώρα γνωρίζω το επιμέρους, τότε θα έχω γνωρίσει το όλον, καθώς και το Θείον με γνωρίζει.
Τώρα μένει η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, τα τρία αυτά.
Μείζων δε τούτων η α γ ά π η.
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Ποίηση ώ Αγία μου συγχώρεσέ με…
Αμάριον Κρήτης,
παραμονή της Μεταμόρφωσης του 2000


Είναι ψυχές που δεν ζουν χωρίς ποίηση, ομορφιά, αθωότητα, ελευθερία, έρωτα, αλήθεια… Ξόδεψα και εγώ πολλή θάλασσα για να μεγαλώσω, πολύ μπλε, πολύ μωβ αλλά και νύχτες με το φως του μαύρου και τα έναστρα στολίδια του… Η ελευθερία βαθαίνει, η μοναχικότητα επίσης -αυτή η αργή μετάλλαξη της μοναξιάς. Ο έρωτας παραμένει υπέρτατη αξία, μόνο που με τα χρόνια παραμερίζει τα πρόσωπα που πρόσκαιρα τον φέρουν στους ώμους τους περισσότερο ή λιγότερο άξια, και γίνεται το ίδιο το ιερό τραγούδι της Ζωής στην έρημο του οδοιπόρου:
ο πάντων χωρισθείς και πάσιν συνηρμοσμένος...
Οι ψυχές οι απροσκύνητες της ερήμου, ξέρουν να ακούν το γλυκόπικρο τραγούδι της Ζωής: το έλεος, την ελευθερία, τον έρωτα της, και μαθαίνουν να εκτιμούν τις οάσεις. Στο τέλος γίνονται σαν την έρημο: σοφές ελεύθερες μόνες… Στην μεγάλη γιορτή της συν-χώρησης με κάθε τι ζωντανό, στην αρχαία πομπή της Επιστροφής, σ’ αυτή την γλυκύτητα και την τραγικότητα του να υπάρχεις κάθε στιγμή σαν γάτος γρατζουνίζοντας την πόρτα του παραδείσου όπως λέει ο Ελύτης, το θυμίαμα της συμπόνιας, του ελέους, της κατάφασης του Λόγου μας, υψώνεται γέφυρα από την γη στον ουρανό… Σε όλη μου την ζωή ήθελα να είμαι γέφυρα να περνούν οι άνθρωποι ακέραιοι -υλικά, ψυχικά, πνευματικά- μαζί με το πολύτιμο φορτίο τους στο υπάρχον Άγνωστο του αιώνιου Ταξιδιού… Στις θιβετανικές γέφυρες τα νήματα που πετάς πάνω από χαώδεις γκρεμούς, δεν υπάρχει «άλλος» να τα πιάσει, ε σ ύ τα γαντζώνεις πετώντας τα, ε σ ύ μ ό ν ο ς πλέκεις, δ η μ ι ο υ ρ γ ε ί ς την γέφυρα με το απέναντι! Έτσι το ονειρεύτηκα, γι’ αυτό το Έργο εργάστηκα μέσα μου και ανάμεσα στους ανθρώπους: να χαρίζονται τα αγαθά του πολιτισμού, τα κεκτημένα της πανανθρώπινης συνείδησης, όπως τα δώρα της ζωής, μαζί με την πνοή του Αγνώστου
δ ω ρ ε ά ν
προς κάθε ανθρώπινο ον
χωρίς εξαίρεση, χωρίς διακρίσεις, όρους, προϋποθέσεις. Όπως το δροσερό καθαρό αεράκι στο βασανισμένο πρόσωπο του Ανθρώπου… Κάθε αληθινός ταξιδευτής αφήνει με προσοχή τα ίχνη του για να βρίσκουν και οι άλλοι τον δρόμο. Με το μέρος του Ανθρώπου εξ αρχής, στέκομαι ε κ ε ί, στην κολυμπύθρα του Σιλωάμ την ώρα που ο Άγγελος ταράζει τα ευλογημένα νερά, να σπρώξω κάθε ανθρώπινο πλάσμα να σωθεί! Να είμαι η απάντηση στην κραυγή του: «Άνθρωπον ουκ έχω!»
Έ χ ε ι ς ε μ έ ν α!
Να αγαπώ
όποιον δεν αγάπησε ποτέ κανείς…
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Σκέψεις για την έρημο του Siwa και της Γκίζας
Οκτώβριος 2000

Στην συνταρακτική αίσθηση της Ερήμου -αυτής της αρχαίας θάλασσας- έζησα την πιο ανεικονική εμπειρία του Θείου: αυτή την απόλυτη καθαρότητα, την χωρίς αρχή και τέλος σιωπηλή Παρουσία που δονεί την Ύπαρξη εντός, και την στρέφει στα βάθη του ιερού Αγνώστου… Έζησα το πιο φιλικό δέος μαζί με την πιο παράδοξη ασφάλεια που κάνει, ακόμα και τον θάνατο, όχι ένα τραγικό τέλος αλλά μια φυσική Επιστροφή στην αρχέγονη ενότητα:
εις το αρχαίον Κάλλος.
Το πνεύμα του Άμμωνα Ρα, ο ίδιος ο ναός και οι ιεροί προσκυνητές του, πιο πολύ ζει στην έρημο, παρά στα ερείπια και τις σπασμένες πέτρες, που μόνο βεβήλωση αναδίδουν, και το αμετάκλητο ενός χρόνου περασμένου… Χώροι ιεροί που έκλεισαν, σφραγίστηκαν, πήραν μαζί τους το μυστικό τους, και μόνον η έρημος κρατά το άρωμα τους… Εδώ η έρημος είναι ό,τι άφησε η θάλασσα στο πέρασμα της. Εν Αρχή η θάλασσα, η Αγάπη που πληρώνει το χώρο. Ύστερα εξατμίζεται (ατμός-πνεύμα), αναδεικνύοντας μέσα από τα σπλάχνα της την έρημο της Σοφίας, αφήνοντας τα ίχνη της παντού στο σώμα της ερήμου. Αμέτρητα κοχύλια που έχουν γίνει ένα με την άμμο… Δώρο της ερήμου, η υπέρβαση του θανάτου! Και το μεγάλο της δίδαγμα πως το πέρασμα, πιο σωστά το άλμα, γίνεται ακαριαία, μεμιάς! Πού σταματά η έρημος και πού αρχίζει η όαση; Πού σταματούν οι πολυκατοικίες του Καΐρου και πού ορθώνονται οι Πυραμίδες; Πού σταματά ο άνθρωπος και που αρχίζει ο Θεός; Σε αντίθεση με το μαντείο και το ιερό του Άμμωνα Ρα στην έρημο του Siwa, στις Πυραμίδες της Γκίζας και οι πέτρες μιλάνε! Σε κάθε βήμα πάνω στην άμμο σου επιστρέφουν οι αιώνες…

…Η Ναυς σταματημένη μπροστά στην Σφίγγα…
…Ο Οδοιπόρος να προσκυνά το μυστικό της, αυτό που ο Έλληνας ήδη γνωρίζει…
…Και ύστερα να παίρνει την αιώνια ιερή λεωφόρο του Πνεύματος προς την ενδιάμεση Πυραμίδα -τον Λόγο των δύο άλλων- αφήνοντας πίσω του το ιερό της κεφάλι…
…Βαδίζει ο Οδοιπόρος προς τον δρόμο του Ουρανού, εκεί που το βέλος -η κορύφωση της Πυραμίδας με το τριαδικό της σημείο- δείχνει ά ν ω!

Ο ναός του Χεφρήνου, το τετράγωνο, γίνεται ο Λόγος ανάμεσα στον κύκλο -το ιερό κεφάλι της Σφίγγας-, και το τρίγωνο, την Πυραμίδα. Η ενδιάμεση μονάδα -η ευθεία που ξεκινά από την Σφίγγα και καταλήγει στον Ουρανό ακολουθώντας το βέλος της Πυραμίδας του Χεφρήνου-, καταργεί την εφήμερη ισορροπία της άμμου μέσα από το άλμα της ανθρώπινης διάνοιας: την υπέρβαση!
Οι αμέτρητοι κόκκοι της άμμου μήπως δεν είναι στην ατέρμονη χοάνη του χωροχρόνου η ίδια η ιστορία της υλικής δημιουργίας, αλεσμένης σε ένα απίστευτα ομοιο-γενές, οικείο «χαρμάνι», όπου όστρακα και κόκαλα ανθρώπων και ζώων έχουν γίνει ένα: άμμος! Ιερή άμμος που πάνω της πατά ο Οδοιπόρος έχοντας μπροστά του το θαύμα: την Πυραμίδα του ανθρώπινου Πνεύματος με το έσχατο τριαδικό της σημείο, την κορύφωση μιας μεγαλειώδους αλλά και τραγικής διαδρομής…

…Αφήνει το πλοίο της ερήμου και ανέρχεται σκαλί-σκαλί τους μεγάλιθους της Πυραμίδας: την ιεραρχία των προσωποποιημένων όντων, μέχρι το χρυσό τους τέλος...
…Ελεύθερος τώρα πετά, απογειώνεται προς άλλες Πατρίδες…
…Η Ναυς, το πλοίο της ερήμου γίνεται ουράνιο όχημα…
…Η Πυραμίδα του ανθρώπινου πνεύματος αποχαιρετά την γηραιά της σύντροφο -την Σφίγγα…

Η Σφίγγα έχει μιλήσει!

Ο Οδοιπόρος φτάνει στο τέλος της διαδρομής του που είναι ταυτόχρονα αρχή.

Θάλασσα, έρημος, αιθέρας, πνεύμα…

Η Σφίγγα αποκαλύπτεται! Είναι ο Άνθρωπος που ελεύθερος πετά με τα φτερά της…

…Ο αετός ελευθερώνεται από τα ίδια τα χέρια της αιώνιας Μητέρας και παραδίδεται στην ιερή του πτήση προς το μέγα Άγνωστο…

Νυν και αει!
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Απολογισμοί
26.3.2002, Σύναξη Αρχαγγέλου Γαβριήλ

Το Φως που τίμησε την ζωή μου, σαν τεράστιος προβολέας φώτισε σκοτεινές προς την αντίληψή μου περιοχές. Είδα εκεί που δεν έβλεπα! Και ό,τι είδα αφορά τον Άνθρωπο.

Η αλήθεια είναι τόσο απλή, γι’ αυτό την προσπερνάμε αναζητώντας την κάπου μακρυά… Όμως μόνο η αλήθεια ελευθερώνει! Και τίποτα τιμιότερο της αλήθειας!

Αυτός που δεν αγαπά τον εαυτό του, δεν αγαπά τον Θεό, ούτε και τον Γιό του, τον Άνθρωπο.

Αγαπάς τον εαυτό σου όταν γνωρίσεις την φύση σου, την θεϊκότητα σου. Τότε δεν διαχωρίζεσαι από κανέναν!

Ο Θεός είναι μέσα μας και μας οδηγεί έσωθεν αξιοποιώντας κάθε εξωτερικό γεγονός της ζωής μας. Δεν αναφέρω τα προσκόμματα των άλλων γιατί, όσο κι αν οι άνθρωποι μας δυσκολέψουν, ο Θεός είναι αδιασάλευτα παρών αντισταθμίζοντας κάθε «κακό». Ασφαλώς τίποτα δεν εμφανίζεται έξω αν εμείς δεν του δώσουμε υπόσταση έσωθεν, αφού όπως τα μέσα είναι και τα έξω…

Ο νους ξέρει να προβάλλει άπειρες δικαιολογίες -όσο πιο ευφυής τόσο περισσότερες-, και άλλα τόσα ερωτήματα και ενστάσεις για να μη δεχτεί πως, την στιγμή που θα κοιτάξεις τον εαυτό σου όπως σε έπλασε ο Θεός, το βασίλειο του εγώ μαζί με τον ίδιο τον νου όπως τον γνωρίζουμε, καταρρέουν, και μένει μόνο η άγια ροή της Ζωής καθαρή και παντοδύναμη.

Δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτείς ή να καταλάβεις ή να σου ειπωθεί πέρα από όσα ήδη γνωρίζεις. Οι ευφυείς άνθρωποι εξ άλλου έχουν αλώσει κάθε γνωστικό σχήμα, γι’ αυτό και δεν λειτουργεί μέσα τους. Όλα τα θεωρούν ανεπαρκή!

Ο μόνος τρόπος να βοηθήσει κανείς τον εαυτό του είναι να κάνει άλμα έξω εντελώς από την σκέψη, στο καθαρό ε ί ν α ι.

Ευλογημένοι αυτοί που κρατούν ακέραιη την εικόνα μας και μπορούν τα μάτια τους να καθρεφτίσουν την αλήθεια μας, την θεϊκότητα μας. Αυτό είναι το δώρο της Αγάπης!

Η Δύναμη μας είναι στην άγια στιγμή της αλήθειας. Την άγια στιγμή που συνειδητά παραδιδόμαστε ολοκληρωτικά στο Φως, εγκαταλείποντας το εγώ και τον ψευδαισθητικό του κόσμο. Είναι μια στιγμή άγια, που κάνεις βουτιά στον Θεό. Και δεν βγαίνεις πλέον ίδιος! Δεν χρειάζεται καμία προϋπόθεση, εξήγηση, δικαιολογία: απλά την κάνεις!

Όλη η λύση του δράματος είναι ένα Ναι, χωρίς διαπραγματεύσεις νοητικές, χωρίς φόβο. Ένα Ναι ξεκάθαρο, απλό, δροσερό, τρυφερό όπως το βλέμμα ενός παιδιού… Ένα Ναι! Τόσο απλό: «Ναι Κύριε, ιδού εγώ ενώπιον Σου, ποίησον με κατά το θέλημα Σου».

Μετά το Ναι καταλαβαίνουμε τα πάντα! Πριν το Ναι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα!

Έτσι ο δρόμος της γνώσης του καλού και του κακού τελειώνει εκεί όπου εξ αρχής μας ήταν δεδομένο: στο Δέντρο της Ζωής!

«Αρχήν βάλλω»! Ο χρόνος του Θεού είναι η στιγμή!

Το μεγάλο σχολείο στο οποίο φοιτούμε ζώντας, ολοκληρώνει τον πρώτο του κύκλο την στιγμή που κατανοούμε πως δεν είναι απαραίτητος ο πόνος!

Ο πόνος είναι επιλογή, όχι θέλημα Θεού! Ο Θεός είναι πάντα χάρις, χαρά, χρίσμα προς τον Υιό του τον Άνθρωπο.

Και μήπως δεν το έχουμε πει αυτό το Ναι; Ευτυχώς ο Θεός δεν ξεχνά!

Ο άνθρωπος δεν είναι παρά το αίτημα του! Όσο κι αν το σκεπάζουν προς στιγμήν πόνοι, βάσανα, τα χώματα του κόσμου τούτου, όσο κι αν εξασθενίζει κάποτε και η δική μας φωνή, στο Ναι αυτό παραμένει όλη μας η θεϊκότητα. Είναι το Έρχου! Και εκείνος έρχεται πάντοτε ως κλέπτης…

Έλθετε πάντες προς με οι πεφορτισμένοι και κεκοπιότες καγώ αναπαύσω υμάς.

Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!

Ο άνθρωπος μόνο το Ναι καταθέτει: το Ναι το γλυκύ, το πράον, το Ναι της ζωής… Τότε η χάρις αναλαμβάνει το αστρόπλοιο μας…

Άνθρωπε μη γυρίζεις πίσω! Να θυμάσαι την γυναίκα του Λωτ. Μείνε στην στιγμή την άγια του Ναι! Εκεί είναι όλη σου η ζωή.

Η θυσία του εγώ είναι σαν την θυσία του Αβραάμ. Φοβόμαστε ότι θα χάσουμε ό,τι μας είναι προσφιλές! Όμως ο Θεός μόνον το Ναι ζητά! Την βεβαίωση πως Εκείνος είναι στην πρώτη θέση μέσα μας, στο κέντρο! Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονται σοι Θεοί έτεροι πλην εμού…

Το μεγαλύτερο έγκλημα των θρησκειών είναι η εφεύρεση του τιμωρού Θεού που ζητά τον διαρκή πόνο του φόβου και της ενοχής.

Είναι η οπτική του απόλυτου δυϊσμού, της διαίρεσης του ανθρώπου από τον Θεό. Ο άνθρωπος όντας στην αντίληψη του διαιρεμένος, κατανοεί τον Θεό κατ’ εικόνα και ομοίωση του -τον μισό. Τον άλλο μισό τον λέει διάβολο!

Ο Θεός απλά ε ί ν α ι! Πέρα από το καλό και το κακό, πέρα από ό,τι ο ανθρώπινος νους και στην καλύτερη του εκδοχή μπορεί να συλλάβει.
Εκεί που τελειώνει ο νους, αρχίζει ο Θεός μέσα μας! Είναι ο Λόγος που τον γεννά η Σιωπή και όχι ο νους. Είναι το Μυστήριο του Θεού…

Τι ευθύνη να είμαστε φορείς του καινούριου πολιτισμού! Και τι ευθύνη «αν το άλας μωρανθεί…».

Ο αείποτε παρθένος αυτός πολιτισμός του Ουρανού, ποτέ δεν είδε τον διαχωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό και του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ποτέ δεν είδε το κακό, γι’ αυτό και κρατά ακέραιη την αθωότητα του ανθρώπου! Γιατί ό,τι δημιούργησε ο Θεός «είδεν ότι καλόν»!

Μόνον η συν-χώρηση αποκαθιστά την διαστροφή της όρασης.

Ευλογημένες οι ψυχές που θα ομολογήσουν στον Θεό την ώρα της κρίσης πως δεν είδαν ποτέ το κακό!

Υπάρχουν μόνον λάθη που διορθώνονται!

Η ενοχή είναι το όχι στο Εν! Με την ενοχή προσβάλλουμε την αθωότητα μας, την θειότητα μας!

Η μόνη αμαρτία είναι να παραμένουμε διαχωρισμένοι από τον Θεό: τον εαυτό μας δηλαδή! Αυτό ακριβώς είναι η Πτώση.

Την άγια στιγμή του Ναι, η επάνοδος έχει συντελεσθεί σε όλο το σώμα του Ανθρώπου!

Ο μετά Χριστόν άνθρωπος τελεί πλέον υπό χάριν και όχι υπό νόμον!

Το «κακό» είναι ανθρώπινη επιλογή! Δεν υπάρχει κακό «έξω» από τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει «μεταφυσικό» κακό άλλο από την συσσώρευση των αρνητικών επιλογών του ανθρώπου από Αδάμ.
Το κακό είναι προϊόν -τόσο πλασματικό όσο και εφιαλτικό- του μυστήριου της ελευθερίας του ανθρώπου.

Δίνουμε υπόσταση στο τέρας, και ύστερα τρέφουμε το τέρας που εμείς δημιουργήσαμε με τον φόβο και την ενοχή μας.
Έως εδώ!

Καμία «αγάπη» -το άλλο όνομα της ανάγκης του εγώ-, κανένα «καθήκον» -αντιπερισπασμός του εγώ για να μην προσφέρεται ακέραιος ο άνθρωπος στον Θεό-, δεν νομιμοποιούν την αυτοκαταστροφή μας!

Οικογένεια μας είναι όλοι οι άνθρωποι, η Δημιουργία ολόκληρη... Ποια είναι η μάνα μας και ποιος ο πατέρας μας; Ο Ουρανός είναι ο πατέρας, και η γη η μάνα μας.

Μόνον ο χαρισμένος στον Θεό μπορεί να χαριστεί στους ανθρώπους, ελεύθερος και δημιουργικά εμπνευσμένος…

Τότε δεν παίζεις πλέον τα παιχνίδια των άλλων, αφού είσαι έξω από τα παιχνίδια των ανθρωποθυσιών του εγώ.

Εκεί που τελειώνει η ιστορία, αρχίζει το σατόρι!

Εκεί που τελειώνει η έρημος, έρχεται ο Ερμής, ο αγγελιοφόρος που αναγγέλλει την Ανάσταση!

Ο Χριστός έλεος ζήτησε όχι θυσία!

Το κλειδί είσαι Εσύ!

Όλοι είμαστε στα χέρια του Θεού! Στα πιο ασφαλή χέρια του κόσμου!

Ένα θρόισμα αγγέλου και μένει μόνον Φως!
Στο όνομα του Φωτός και της θεϊκής Δύναμης που έχει παραχωρηθεί από την Πόλη της αγάπης στους αγγέλους, ας είναι η ζωή των ανθρώπων ομορφιά, ειρήνη, χαρά.

Αμήν
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Σκέψεις αφιερωμένες στον Δώρο και την Δώρα
Χανιά, 2.9.2002

Ολόκληρη η φιλοσοφική κίνηση στο όνομα τους, δεν μπόρεσε να δώσει έναν ορισμό για την τέχνη! Δεν τα λέει όλα αυτό; Δεν κατανόησε την τέχνη! Αλλά ούτε και τον έρωτα κατανόησε, αφού και η λέξη μόνο ήταν εξόριστη…

Και όμως η ζωή του Δώρου και της Δώρας ήταν η ίδια ένα έργο τέχνης, και οι δυο τους, όμορφοι, ιδανικοί ερωτευτές…

Μήπως γιατί η τέχνη όπως και ο έρωτας, είναι η ίδια η έσω ματιά αλλά και η ανάπλαση της πραγματικότητας στα μέτρα του ονείρου όπως το συγκεκριμενοποιεί κάθε φορά η θεϊκότητα του Υιού του Ανθρώπου;

Η έσω ματιά στην επιστήμη, την φιλοσοφία, την θρησκεία (και τω αγνώστω Θεώ)! Αλλά και η εκφορά τους: ο Λόγος!

Ο Λόγος ως η έσω θέαση του κόσμου! Ο Λόγος που είναι Μουσική, ιερή Δόνηση δι’ ου τα πάντα εγένετο! Αφού, εν αρχή ην ο Λόγος.

Η ιερή τέχνη αγγίζει το μυστήριο, το αόρατο γίνεται για μια στιγμή ορατό, όπως ο έρωτας θαυματουργεί αναιρώντας την Πτώση που είναι πάντα ο χωρισμός.

Η ομορφιά του Δώρου και της Δώρας ήταν η ίδια τους η ζωή! Ο έρωτας τους, η ελευθερία, το έλεος προς τον άνθρωπο.

Σε μιαν ανθρωπότητα που αδιέξοδα εξακολουθεί να ιδεολογεί, εκείνοι άφησαν κληρονομιά φωτός την ευθεία αίσθηση, την διάφανη ελληνική ματιά που φωταγωγεί την επίγνωση.

Τα υπέροχα πρόσωπα τους με το ευθύβολο, καθαρό, τίμιο βλέμμα, αντίστοιχο με το ποίημα της ζωής τους: τις νύχτες του Δώρου με τους απόκληρους, και της Δώρας στα λαϊκά πανεπιστήμια να υπερασπίζεται την γυναίκα…

Ευλογημένη Μαρία, ανόρθωσες την γυναίκα! Εβραία που έγινες Ορθόδοξη παραδίδοντας έτσι ένα θολό παρελθόν στο Ορθόδοξο φως, επισήμανες πως ο δούλος της Παλαιάς Διαθήκης έγινε Πρόσωπο!

Η Δοξασία σου για την ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητα του ανθρώπινου όντος δεν είναι παρά η καθιέρωση εν κοινωνία της αξίας του Προσώπου. Αυτής της αξίας που οι χριστιανοί χάνουν υποκύπτοντας στην εξουσία του κόσμου τούτου.

Αυτό εξάλλου κατέδειξε με την ενσάρκωση του στην γη ο αιώνιος εντολέας, ο Χριστός: το Πρόσωπο του ανθρώπου! Που δεν είναι παρά το Πρόσωπο του απρόσωπου, του ίδιου του Θεού! Το Πρόσωπο που, ως ενδιάμεσος Μονάς, καταργεί τις συμπληγάδες των αντιθέσεων και των εναντιοτήτων, αυτοπραγματώνοντας το μυστήριο της ενότητας.

Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα η ανθρωπότητα ακόμα δεν αντέχει αυτή την μεγάλη ανατροπή, την μεγάλη επανάσταση του Προσώπου: το τέλος της εξουσίας, το τέλος των θεσμών, το τέλος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το τέλος όσων η εξουσία παράγει: αμάθεια, ανισότητα, βία, φτώχεια.

Γιατί το Πρόσωπο ανθίζει με φως και αέρα, και αναφέρεται στον Ήλιο μόνο, αφού δεν είναι παρά ηλιακτίνα!

Μέσα από την ανατροπή αυτή, η ιστορία όπως την γνωρίζουμε τελειώνει! Καινή κτίση! Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!

Τι κρίμα για τους μαθητές -που θεωρούν εαυτούς διδάσκαλους-, να επιδίδονται στον ίδιο από αιώνες παραλογισμό: τον πόλεμο των λέξεων!

«Ως να απατήθηκεν η ακοή τους» στην πνοή του ανέμου, συνεχίζουν να βάζουν κλήρο επί τον ιματισμόν αυτών που μόνο το Φως έχουν ως ιμάτιο!

Ανθίζουν όμως ήδη οι φωτοσπόροι που ο ουρανός σοφά στο χωροχρόνο σπέρνει στην γη! Ο καινούριος παγκόσμιος πολιτισμός ανατέλλει.

Κόσμημα μέσα στους αιώνες ο λόγος σου Δώρα: «Καλόν είναι αυτό που υπάρχει, κακόν είναι αυτό που δεν υπάρχει». Ενταφιάζεται έτσι οριστικά ο εβραϊκός δυϊσμός που η ανθρωπότητα τόσο ακριβά πλήρωσε σε πόνο και χρόνο!

Το κακό, ανυπόστατο για τον ουρανό, δεν είναι παρά «δημιούργημα» της ανθρώπινης επιλογής μέσα στον χωροχρόνο, που μόνο το μυστήριο της ελευθερίας μπορεί να αιτιολογήσει.
Ο αετός του πνεύματος με τρόπαιο το κρίνο διασχίζει τους ουρανούς πάνω από την άβυσσο με μόνο ίχνος το υπέροχο άρωμα του.

*
Μια νέα ανάγνωση του κόσμου
Το ιερό Δισκοπότηρο πληρούται με το θεϊκό ελιξήριο της Αγάπης. Η γνώση γίνεται Λόγος! Ο Λόγος βεβαιώνεται με την αναίρεση της άρνησης του από τον άνθρωπο ως πράξη ύψιστης ελευθερίας. Το τέκνο επιστρέφει στη Μητέρα!

Ποιος τόλμησε να διδάξει την δοξασία σου Δώρα, για το παιδί που ανήκει στη μητέρα και γι’ αυτό εκείνης το όνομα πρέπει να φέρει… Αυτή την ανατροπή της πατριαρχίας και της οικογένειας ως θεσμού, ποιος τόλμησε να την αποκαλύψει και να την προβάλλει;

Και ο δικός σου υπέροχος λόγος Δώρε, βγαλμένος κατευθείαν μέσα από το ελληνικό Φως: «Ηθική είναι η ευθεία αίσθηση…» τι ράπισμα για τους ηθικολόγους, τους πουριτανούς, τους απολογητές των εκκοσμικευμένων θρησκειών που αιώνες τώρα καθηλώνουν τον άνθρωπο στην ηθική των σωμάτων!

Δεν είναι τυχαίο που σε σένα τον Έλληνα, τον Ορφιστή, τον Ορθόδοξο, παρέδωσαν οι Ροδόσταυροι τα μυστικά τους: για να μην υπάρχουν πια μυστικά! Τίποτα που να μην αντέχει το απόλυτο ελληνικό φως!

Εσύ, ο αλχημιστής, που έζησες και πέθανες πάμπτωχος, ο ανθρωπιστής διανοούμενος που πίσω από την Κοινωνία των Εθνών χάραζες μιαν ανθρωπότητα ελεύθερη και ανεξάρτητη, ο δάσκαλος που δεν πρόδωσες τον μαθητή που έκλεψε την ράβδο του δασκάλου του, ο δάσκαλος που δεν δίστασε να κάψει τα σπάνια βιβλία του για να ζεστάνει και να ταΐσει τους μαθητές του, ο δάσκαλος που έπαιζε κιθάρα στους μαθητές του στην έρημο της Γκίζας μπροστά στις Πυραμίδες ξεδιπλώνοντας μπροστά τους σύμπαντα, το αιώνιο άρρεν που τίμησε και ανάδειξε το θήλυ χαρίζοντας τις δυνάμεις του στο έργο της αγάπης…

Φίλοι των ανθρώπων εσείς, δεν κρίνατε τον άνθρωπο -πάντα με το μέρος του ανθρώπου ο ουρανός- αλλά ορθώσατε τον λόγο, την ελευθερία, τον έρωτα ως πύλη φωτός.

Ευλογημένα, αγαπημένα, ιερά όντα στους αιώνες…
Σας αγαπώ και σας χαιρετώ!
*

1 Σεπ 2010

Το μεγάλο μυστικό: Έλα στον Θεό όπως είσαι!

Δάφνη, 30.8.2010

Όλα τα πράγματα παίζονται στην αγάπη! Όλα παίζονται εκεί όπου βρίσκεται η αγάπη σας! Στον βαθμό του φωτός, του θαύματος του Ραφαήλ που ζει η ψυχή σας.

Το μόνο που μένει από αυτή την ζωή, είναι η αγάπη!

Αυτός που αγαπά έχει τρία χαρακτηριστικά: Γενναιοδωρία, γενναιοψυχία και στοργικότητα.

Το κύριο χαρακτηριστικό της αγάπης είναι η γενναιοδωρία.

Η μεγαλοψυχία πηγάζει από την επίγνωση του ότι όλα δεν είναι παρά ένα παιγνίδι!

Στοργικότητα είναι η δύναμη μιας βαθειάς τρυφερότητας προς αυτόν που έχει ανάγκη. Γίνεσαι γι’ αυτόν το φως του κόσμου!

Να είσαι ο εαυτός σου! Να μη θέλεις να τον αλλάξεις! Αν θέλεις να γίνεις άγιος, είσαι αλαζών. Αν θέλεις να συμμορφωθείς στα πρότυπα των άλλων, είσαι βλάκας. Αν θέλεις να συμμορφωθείς σε δικά σου πρότυπα, είσαι θρασύς προς τον Θεό. Αν θέλεις να γίνεις κάτι τελειότερο, είναι σαν να λες του Θεού ότι δεν είναι τέλειος, αφού έφτιαξε κάτι ατελές.

Η επιδίωξη της τελειότητας είναι έλλειψη ταπεινοφροσύνης.

Πώς να μιλήσει ένας δεσπότης για απλότητα!

Έλα όπως είσαι στον Θεό! Ο Θεός σε έφτιαξε τέλειο!

Ελάττωμα είναι ό,τι δεν αφήνεις να εκδηλωθεί ενώπιον του Θεού.

Όπως σε μια κολώνα υπάρχουν πτυχώσεις που δεν φαίνονται, έτσι κι εσύ έχεις πτυχές που μόνο εσύ ξέρεις. Και λοιπόν;

Οι καλές σου πτυχές είναι για την ανακούφιση του κόσμου! Οι κακές, για την σωτηρία του: αν είσαι μαζί με τον Θεό.

Οι ψυχές καλούνται να εμφανιστούν ενώπιον των αρχαγγέλων! Και εκείνες εμφανίζονται με κρυμμένες τις αρνητικές πτυχές! Ο Θεός, οι άγιοι και οι άγγελοι του «ξεγελιούνται», και ευλογούν αυτό που προσέρχεται. Όμως το κρυμμένο μέρος, στην συνέχεια, «δαγκώνει» το πίσω μέρος της ψυχής, υπονομεύοντάς την!

Έλα γυμνός στα ανάκτορα του Θεού!

Μην αναζητήσεις να τον κοιτάξεις! Κράτησε το βλέμμα σου στα πόδια του Θεού… Έως ότου εκείνος πει: «Ιδού ο Υιός μου ο αγαπητός!» και σε φωτίσει ολόκληρο! Τότε τα «σκοτεινά» σου σημεία θα τα χρησιμοποιεί για το καλό των άλλων!

Το φως που ρίχνει ο Θεός πάνω σου σε τελειοποιεί.
Χρησιμοποιεί και τα «ελαττώματά» σου! Τα ελαττώματα δεν είναι εκεί για να τα εξαλείψεις, αλλά για να συμπληρωθούν με τα καλά σου σημεία.

Ο Θεός κρατάει την πρώτη εικόνα! Πριν σκεφτούμε!

Όταν ο Θεός φωτίσει την πίσω πλευρά, τότε νιώθεις αγνός και με τα ελαττώματά σου μαζί! Στην πραγματικότητα παύεις να έχεις ελαττώματα. Έχεις μόνο αποστολή! Την αποστολή να διασώσεις τον κόσμο γύρω σου. Ακόμα και στο πίσω μέρος σου αν πέσει άνθρωπος, ο Θεός θα τον ωφελήσει!

Δεν υπάρχει σκοτεινή πλευρά! Γεννιέσαι για να εξυπηρετήσεις το θεϊκό σχέδιο.

«Άρον τον σταυρόν σου…» σημαίνει, «Σήκωσε ολόκληρο τον εαυτό σου, και έλα προς εμένα!» Σταύρωση είναι η απόλυτη έκθεση ενώπιον Θεού! Και τότε πιστεύεις ότι ο Θεός σε εγκατέλειψε…

Αν έχεις Ζώντα Θεό, η επαφή του μαζί σου είναι σε ολόκληρο τον εαυτό σου! Τότε και τα ελαττώματά σου χρησιμοποιούνται για τις αποστολές διάσωσης των άλλων!

Όταν ο Θεός κατοικήσει στο πίσω μέρος, δεν σε ευχαριστεί πλέον το ελάττωμα! Ζεις χαρμολύπη. Και ο κόσμος διασώζεται, και εσύ χαρά δεν παίρνεις!

Μην αναζητάτε την βελτίωση του εαυτού σας! Εισέλθετε γυμνοί στον ναό του Θεού! Μέχρι να φτάσετε στον θρόνο του, μην κοιτάξετε τους αγγέλους του!

Στον θρόνο του Θεού θα τον δεις με την μορφή που είναι σε σένα κατανοητή! Και θα σου πει: «Παιδί μου, είσαι ελεύθερος!»

Μέχρι τότε κουβαλάς τα ελαττώματά σου, και μ’ αυτά σώζεις τους άλλους. Μέχρι την ανάσταση! «Αναστάς ο Χριστός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού».

Τότε ο Θεός εγκαθίσταται ολοσχερώς σε ολόκληρο τον εαυτό σου, την κολώνα του ναού του Θεού!

Σε κάθε σου πράξη, ΤΩΡΑ, να είσαι ενώπιος ενωπίω με τον Θεό!

Μην κρύβεσαι από τον Θεό!

Φώναξε με εσωτερικά να σε βοηθήσω! Αν μου κρυφτείς, σε αποστρέφομαι! Ζήτησε βοήθεια!

Αυτή την μεγάλη αλήθεια που σας δόθηκε σήμερα μην την κάνετε άσκηση ούτε προσευχή, γιατί τότε την χάσατε!

Η αγάπη σου να συγχωρεί τα πάντα! Διαφορετικά αγαπάς σαν άνθρωπος όχι σαν άγγελος.

Μαζί με την γενναιοδωρία, την γενναιοψυχία, και την στοργικότητα, η απόλυτη συγχωρητικότητα συμπληρώνει την τέλεια αγάπη.


*