ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

3 Σεπ 2010

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού

Αφιερωμένο σε Εσένα που σε ονειρεύτηκα πριν Σε συναντήσω,
και σε εκείνους με τους οποίους ονειρευτήκαμε μαζί…

Σκέψεις πάνω στον Δρόμο
Οκτώβριος 1995

Με αφορμή την πρόταση της αγαπημένης Ιουλίας «το παιχνίδι της ζωής», αναρωτήθηκα με πόνο κατά πόσο από την μέρα που γεννιόμαστε μας χαλαλίζει κανείς αυτό το παιχνίδι!

Αντιθέτως όλοι μας οριοθετούν και θεσμοθετούν τους όρους αυτού του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα να μην αναπτύσσεται η πρωτοβουλία και η ανόμοια φύση μας αλλά να συνθλίβεται κάτω από το βάρος των συμμορφώσεων, του φόβου, της τιμωρίας ή της επιδίωξης της ανταμοιβής.

Πιστεύω πως μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να ενταχθεί στην ροή της δημιουργίας, της ζωής. Και αυτή του την ελευθερία την κατακτά μόνος του.

Εκεί είναι και το δράμα: εναποθέτουμε την τύχη του εαυτού μας σε έξω από εμάς παράγοντες και προϋποθέσεις.

Στον βαθμό που μία πνευματική κίνηση είναι θεσμός, ενέχει τον κίνδυνο να παραμείνει μια ακόμα έξω από εμάς δεοντολογία. Και μάλιστα η πιο επικίνδυνη, γιατί απευθύνουμε εκεί τις πιο ιερές μας προσδοκίες.

Ο θεσμός ανέκαθεν ήταν η αναίρεση του ατόμου. Ενώ ο νόμος της Ζωής είναι η οικειοθελής, πρωτοβουλιακή, φυσική και αυθόρμητη σύνταξη με την ύπαρξη, μέσω του ιερού της σημείου εντός μας.

Η πνευματική μύηση κατεξοχήν αφορά την πρωτοβουλία του ανθρώπου. Η χάρις της ζωής είναι συνεχής! Ο Χριστός στέκει μπρος στην θύρα, ο άνθρωπος πρέπει να ανοίξει για να δειπνήσει μαζί του.

Μύηση είναι η συνάντηση με τον Λόγο μέσα μας! Μύηση είναι επικοινωνία, δεν είναι απλώς παθητική κατάσταση δεκτικότητας της θείας Χάριτος, αλλά συμμετοχή, συνομιλία, αντιδώρισμα του ανθρώπου προς τον Θεό. Είναι το αιώνιο ναι στην εντολή της ζωής.

Η κατά ανόμοιο τρόπο σύλληψη και κατανόηση της πραγμάτωσης αυτής της εντολής, είναι αποκάλυψη και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπινου όντος.

Η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται, την κατακτά ο άνθρωπος με την αξιότητα του.

Όλη η ιστορία μας είναι το ταξίδι του Οδυσσέα, ο οποίος με μυριάδες τρόπους μηχανεύεται την σωτηρία του, και επιστρέφει στην Πατρίδα κινούμενος από αυτή την φυσική εντολή της ζωής μέσα του να ζήσει, εξορκίζοντας το φόβο του Άγνωστου, κλείνοντας τα αυτιά του στις Σειρήνες, υπακούοντας στον πόθο του Νόστου.

Η πεμπτουσία του ανθρώπου βρίσκεται σε αυτή την ηρωική εξάντληση των ορίων του. Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ. Είναι η μεγαλειώδης κίνηση του θρώσκειν Άνω.

Εκεί στο πιο ψηλό σημείο του ανθρώπου, κατέρχεται ο Θεός να τον συναντήσει!

Ο Άνθρωπος κομίζει κάτι καινούργιο στον ίδιο τον Θεό! Είναι ο πόνος του χωρισμού που βιώνει από την πρώτη στιγμή που ενσαρκώνεται στην τρομερή συνθήκη της Πτώσης ζώντας την ανόσια συνύπαρξη εντός του των δυο ενάντιων δυνάμεων.

Και αυτόν τον πόνο τον επιστρέφει συμπόνια, έλεος, αγάπη, πολιτισμό, συνείδηση, αφήνοντας πίσω του το δικό του ματωμένο χνάρι.

Σ’ αυτή την διαδρομή υπάρχει εντός του ένας αφανής μάρτυρας: πίσω απ’ αυτόν που σκέπτεται, που αισθάνεται, που δρα: ο Εαυτός που παρακολουθεί και περιμένει να βγει στη σκηνή!

Μακάριος ο άνθρωπος που συναντιέται με τον Εαυτό του, τον μέγα Άγνωστο.

Χρειάστηκα δυο δεκαετίες για να αποδεχτώ και να αντέξω γιατί ο πανάγαθος Θεός επέτρεψε αυτό το ανείπωτο δράμα των ανθρώπων και των μορφών. Τον «συγχώρησα» γιατί ενσαρκώθηκε ο Ίδιος ανάμεσα μας, και υπέστη όλη την αγριότητα του κόσμου τούτου. Και ακόμα, γιατί μας χαρίζει κάθε στιγμή την ζωή, παρ’ όλες τις αναρίθμητες παραβάσεις μας.

Τον Θεό τον συνάντησα μέσα μου πέρα από το καλό και το κακό! Ο άνθρωπος ανάμεσα στο καλό και το κακό είναι ένα ανίσχυρο άθυρμα στον άρχοντα του κόσμου τούτου.

Ο άνθρωπος δυστυχώς ρέπει στο κακό, κάτω από το βάρος των επιλογών του από Αδάμ. Όλη η ιουδαϊκοχριστιανική αντίληψη της αμαρτίας δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να επιτείνει το δράμα του ανθρώπου και να τον εξουθενώσει ακόμα περισσότερο, αναμοχλεύοντας τον σκοτεινό του κόσμο.

Τότε πού είναι η οδός της σωτηρίας; Θα αναφερθώ στις τρεις πρώτες λέξεις με τις οποίες αρχίζει τα Θεωρήματα της η Δώρα: «Κάθε ανθρώπινον ον»! Ό,τι έχει να πει, αφορά όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, άρα η μοίρα κοινή.

Τα θεωρήματα της αναδίδουν άρωμα αλήθειας… Δεν θυμίζουν δογματισμό θρησκείας. Αν έμενε μόνο αυτό το κείμενο στα χέρια του ανθρώπου, θα μάθαινε πως κατέχει μια Προσωπικότητα μοναδική και ανεπανάληπτη, την οποία καλείται να ελευθερώσει, να βιώσει και να δοξάσει μέσα από την προσωπική του δημιουργία. Τον διδάσκει ποιος είναι, τις ικανότητες και τις δυνατότητες του, καθώς και το περιβάλλον του, διαγράφοντάς του την προοπτική της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του μέσα από την ανιδιοτελή σύνταξη του με το νόμο της Ζωής.

Προβάλλει ως παιδαγωγό και διδάσκαλο την Φύση και την Δημιουργία η οποία μας διδάσκει πώς θα περάσουμε ανάμεσα από τα αντίθετα και τα ενάντια αναπτύσσοντας την διπλή παρατηρητικότητα που ο Δικέφαλος Αετός συμβολίζει, κρατώντας στα χέρια μας Κρίνα -δηλαδή το καλό και μόνο- για να περάσουμε μέσα από το σκοτάδι του κόσμου τούτου στο Φως.
Μου έχει κάνει εντύπωση η ευθεία αίσθηση της Δώρας, όπως και του Δώρου… Είναι πράγματι απαλλαγμένη από το βάρος των εσωτερικών σχολών του παρελθόντος!

Κι αν δεν προσπαθούσαμε τόσο πολύ με λόγια να ερμηνεύσουμε το «γιατί» πρέπει να ήμαστε ηθικοί, ίσως αφήναμε αυτή την αίσθηση -το δώρο της Δώρας- να κατοικήσει μέσα μας, και να μας οδηγήσει πέρα από το καλό και το κακό, στον ένα και μοναδικό νόμο της Ζωής: την σοφία της αγάπης, την αγάπη της σοφίας.

Μου είναι ακατανόητο γιατί δεν δίνεται η Δωρική διδασκαλία στο σύνολο της! Όχι για να μου την ερμηνεύσει κανείς, αλλά για να δεχτώ τις δονήσεις και το άρωμα της.

Αλλά και τίποτα άλλο να μην λάβω από αυτή την μοναδική διδασκαλία, έχω διαποτιστεί από αυτό το άρωμα, από την ευθεία της αίσθηση.

Δεν θα σταθώ στις αντιρρήσεις μου για το θεσμικό μέρος του τάγματος και την ιεραρχία όπως προβάλλεται. Πιστεύω πως η ιεραρχία του Θεού επί της γης είναι μη ανακοινώσιμη, δρα μυστικά ανά τους αιώνες. Ευτυχείς οι άνθρωποι που την υπηρετούν, γιατί το πνεύμα όπου θέλει πνει...

Νιώθω την ανάγκη να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου προς τον 22ο σχηματισμό και τους δασκάλους μου γιατί βγάλαμε μαζί πολλές ανηφοριές!

Ίσως τώρα να βρισκόμαστε στο σημείο όπου ο καθένας θα σταθεί ενώπιος ενωπίω και θα αναλάβει οριστικά την ηθική και πνευματική ευθύνη του εαυτού του.

Τα σχήματα τα έχουμε, πιστεύω, ξεπεράσει και είμαστε την ίδια στιγμή μαθητές και δάσκαλοι της αλήθειας που έχουμε κατανοήσει και βιώσει ενώπιον της ανθρωπότητας, πάντα στην αρχή κοιτάζοντας προς τον Θεό.

Παρόλο όμως που τα πράγματα επείγουν, εν τούτοις δεν επισπεύδονται! Κάθε στιγμή είναι το 2004 του εαυτού μας!

Τα μηνύματα άνωθεν εκπέμπονται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες… Και διαισθάνομαι ό,τι το θαύμα της ανάστασης του Ανθρώπου συντελείται ερήμην μας....
Θα θυμίσω κάποια ιερά λόγια: «Όποιος έχει το μύχιον τι αίσθημα πως μπορεί κάτι να πράξει, ας το πράξει!»

Αυτή η πράξη είναι μυστική, είναι η πράξη του εαυτού μας! Δεν συζητιέται, δεν διδάσκεται, δεν ανακοινώνεται, δεν υποδεικνύεται.

Μέσα από τις σπάνιες και ανεπανάληπτες προσωπικότητες που ευτυχίσαμε να γνωρίσουμε στο τάγμα, τον δ. Κωνσταντίνο, την δ. Μαρία -δεν θα αναφερθώ σε όσους δεν γνώρισα προσωπικά- όλοι μας ζήσαμε να μεγαλώνει η θέα προς τα ψηλά.

Η πολυαγαπημένη μου Μαρί ποτέ στην πολύχρονη προσωπική σχέση που είχαμε δεν με συμβούλεψε τίποτα! Το μόνο που μου έλεγε συχνά ήταν: «Μαρία, να συνομιλείς με τον εαυτό σου», «Μαρία, άνοιξε τα μάτια σου να δεις ποιοι είναι δίπλα σου». Εσένα βλέπω αγαπημένη μου… Και τον Ηλία… Αυτό κρατώ φυλακτό ανάμεσα σε τόσα άλλα...

Όπως το ζώο το φαρμακωμένο ξέρει που θα αναζητήσει το βοτάνι που θα το θεραπεύσει, έτσι πιστεύω πως ο Θεός μας έχει εφοδιάσει με την γνώση της αυτοθεραπείας μας.

Αυτή η γνώση δεν διδάσκεται! Θα πρέπει να ανασύρουμε από την μνήμη μας πρωταρχικές διαισθήσεις για να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας…

Καθώς πορευόμαστε από το γνωστό στο Άγνωστο, οφείλουμε να μαζέψουμε τον οπλισμό του ο καθένας και να τον χρησιμοποιήσουμε με όποιο τρόπο μας είναι πρόσφορος και εφικτός. Όχι για την σωτηρία μας αλλά δια την αγάπην, η έστω, για την τιμή των όπλων…
Και το μεγαλύτερο όπλο μας είναι η ανά πάσα στιγμή δυνατότητα να κόψουμε τον χώρο και τον χρόνο κατακόρυφα, και να συνομιλήσουμε με τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο χωρίς μεσάζοντες, χωρίς σωτήρες, χωρίς δεκανίκια, όπως το μικρό παιδί: απλά, φυσικά, αυθόρμητα.

Αυτή είναι η διαρκής επανάσταση του έλλογου ανθρώπου: να διαρρηγνύει την ανθρώπινη εξουσία, την εξουσία της Πτώσης πάνω του, και να αναδύεται αείποτε καινούργιος, προσφέροντας τα σα εκ των σων κάθε στιγμή που ο εαυτός του τού επιτρέπει να θυμάται...

Το έργο του καινούριου πνευματικού πολιτισμού που θα κλείσει στον χώρο και τον χρόνο το δράμα της Πτώσης, μας παραδίδεται από το τάγμα ως το Έργο της ενότητας των πάντων. Είναι η ιερή περισυλλογή του Όσιρι!

Σ’ αυτή την αναζήτηση της ενότητας, κάθε ανθρώπινο ον καταθέτει την προσωπική του μαρτυρία. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αλληλεγγύη και βοήθεια στην συνοδοιπορία μας, καθώς η ιστορία μας γράφεται παράλληλα σε αόρατους δέλτους.

Πιστεύω πως ευεργετούμε την ανθρωπότητα κάθε στιγμή ή την βλάπτουμε, με μόνο αυτό που είμαστε: με τις σκέψεις, τα αισθήματα, τις πράξεις μας.

Προτείνω, αντί για μεμψιμοιρίες και το ψυχόδραμα της ενοχής -η οποία εξάλλου δεν μαρτυρά αληθινή μετάνοια-, να μην ασχολούμαστε με το κακό! Αυτή ήταν εξ άλλου και η προτροπή και η υποθήκη του δάσκαλου, του Κ.Χ.
Το σκοτάδι νικιέται μόνον με το Φως!

Να εμβαπτιστούμε σε ό,τι καθένας θεωρεί και αναγνωρίζει ιερό και αληθινό, ώστε να κομίζουμε στον εαυτό μας και τους άλλους μόνον Φως.

Να αυξήσουμε τη γενναιοδωρία και το έλεος μέσα μας για τον συνάνθρωπο, τον εαυτό μας και κάθε μορφή ζωής.

Μόνο αν συγχωρήσουμε, ίσως μας συγχωρήσει και εμάς ο Θεός. Όταν ο άνθρωπος ξεπεράσει το φάσμα της τιμωρίας η της ανταμοιβής, είναι ελεύθερος!

Απ’ αυτό τον κόσμο αποκλείεται να περάσουμε ατσαλάκωτοι. Όμως εκείνος που θέλει αληθινά να είναι χρήσιμος δεν στέκεται να μετρά τι κέρδισε και τι έχασε, αλλά χαρίζεται δωρεάν με ό,τι είναι, κάθε στιγμή.

Θα σας εξομολογηθώ κάτι προσωπικό: το 1992 ήταν η χρονιά που έχασα και τον πνευματικό και τον φυσικό μου πατέρα, τον δ. Κωνσταντίνο και τον πατέρα μου τον Ηρακλή. Αυτή η ξαφνική διπλή ορφάνια με συντάραξε. Έκανα τότε καθημερινά την διαδρομή Αθήνα-Σούνιο όπου βρισκόταν τα παιδιά μου. Από το νοσοκομείο στην θάλασσα μέτρησα εκείνο το καλοκαίρι την ζωή μου.

Ρώτησα τον εαυτό μου τι αλήθεια πιστεύω εγώ για τον εαυτό μου, για την ζωή, για την πόρευση μου. Τι θα είχα να πω στον Θεό μου αν η ζωή μου τέλειωνε εδώ.

Διαπίστωσα με μεγάλη χαρά πως ο φόβος ή η τιμωρία δεν με συγκράτησαν από τίποτα, γιατί δεν ήθελα τίποτα από τον κόσμο. Διαπίστωσα επίσης πως ενώ αντιλαμβανόμουνα τα λάθη μου, τα έβλεπα αναπόφευκτα, και δεν μετάνιωνα για ό,τι έκανα και ήταν δική μου επιλογή, αλλά αντιθέτως για ό,τι δεν έκανα υποκύπτοντας σε έξω από μένα δεοντολογίες και δεσμεύσεις.

Είναι παράδοξο πως αυτοί οι δυο θάνατοι -λίγο αργότερα ήρθαν κι άλλοι δυο- αντί να με συνθλίψουν μου αποκάλυψαν απεραντοσύνες του εαυτού μου και στάθηκαν ορόσημο στην ζωή μου.

Άρχισα να νιώθω μεγάλη ευτυχία με τον εαυτό μου… Και εκεί στην θάλασσα, τον ουρανό, τον αέρα, το φως, πλημμυρισμένη από την ελληνική αίσθηση, ένιωσα ελεύθερη, ελαφριά σαν πούπουλο, μιλούσα στον Θεό μιλούσα στον εαυτό μου και δεν υπήρχε απόσταση!

Αυτή η εξομολόγηση και η αναφορά ζωής στον ουρανό και την θάλασσα, μου χάρισε μια υπέροχη αίσθηση που από τότε την έχασα πολλές φορές και την βρήκα άλλες: την ελευθερία μου!

Κατάλαβα πως η ασφάλεια μου είναι ο εαυτός μου, και πως όταν χάνω το βηματισμό μου κάνεις δεν μπορεί να με σώσει.

Όλη η ζωή μας είναι να λέμε κάθε στιγμή το συντάσσομαι. Συντάσσομαι τω Χριστώ. Και να αφηνόμαστε στον Θεό, στην ζωή, στον εαυτό μας που ξέρει…

Όταν αληθινά σπάσουμε τα όρια, τις δεσμεύσεις μας, και χωρέσουμε μέσα μας κάθε ανθρώπινο ον, θα έχουμε κάτι συνεισφέρει στην υπόθεση της ενότητας των πάντων, με κίνητρο να σώσουμε και όχι να σωθούμε.

Τον εαυτό μας τον οφείλουμε σε κάθε ανθρώπινο ον. Και αν η πράξη μας είναι περιορισμένη από την συνθήκη της σχετικότητας, η σκέψη και το αίσθημα μας μπορούν να φτάσουν και ν’ αγκαλιάσουν κάθε πλάσμα.

Ό,τι δεν έγινε να γίνει, ό,τι δεν μπορέσαμε να το μπορέσουμε.

«Όπου αστοχήσεις γύρισε και όπου πετύχεις φεύγα!» έλεγε ο πρώτος μου μεγάλος δάσκαλος, ο Νίκος Καζαντζάκης.

Σας χαρίζω μαζί με τις σκέψεις μου αυτές, ένα αγαπημένο στίχο του Οδυσσέα Ελύτη:
Κουράγιο, τ ώ ρ α,
ήρθε η στιγμή
να βγεις Θεέ μου
από την αφάνεια!

Μάρτυρες, ή ήρωες όπως η Ιουλία προτείνει, αλλά με κανένα τρόπο απαθείς θεατές του δράματος της ύπαρξης…

Εύχομαι κανείς άνθρωπος να μην λείψει από την γιορτή του Πνεύματος!
Αμήν
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Απολογισμοί 1995

Ο άνθρωπος έχει άμεση ανάγκη το έλεος! Να το λάβει και να το δώσει, να ζήσει μέσα στην χαριστική αντίληψη ζωής, την αφιλοκέρδεια. Με το έλεος συναντά τον υπέρτατο νόμο της αγάπης. Το έλεος τον ελευθερώνει, τον συντονίζει με τα αγαθοποιά ρεύματα που εξέρχονται από την Μητέρα του κόσμου. Τότε ο νόμος επιστρέφει ως χάρις! Εμείς δίδουμε το έλεος! Είναι λάθος να προβάλλεται η αυστηρότητα του νόμου ως μια τελειοθηρική και εν τέλει ανέφικτη για τον άνθρωπο προϋπόθεση για το Έργο. Αυτό εξ άλλου είναι και το αναστάσιμο μήνυμα του Χριστού: να μας λυτρώσει από την κατάρα του νόμου, όπως λέει ο απόστολος Παύλος. Ο Χριστός έσκισε το χρεόγραφο! Το ανθρώπινο γένος τελεί πλέον υπό χάριν. Εγκαινίασε έτσι ένα νέο πολιτισμό, της Ανάστασης!
Η ιερή Ιδέα της Προσωπικότητας -το Πρόσωπο της ορθόδοξης θεολογίας- δεν έχει γίνει κατανοητή. Ότι δηλαδή αυτή την Προσωπικότητα ο άνθρωπος την κατέχει ως θείο Δώρο και ιερό δικαίωμα. Για να την αναστήσει χρησιμοποιώντας τα όπλα που ο Θεός του έχει δωρίσει -πνευματικά, ψυχικά, φυσικά- αναπτύσσοντας ο ίδιος πρωτοβουλιακά ικανότητες και δεξιότητες που θα του επιτρέψουν να δημιουργήσει μόνος του την διάμεσο Μονάδα μέσα από τις συμπληγάδες των αντιθέσεων και των εναντιοτήτων, την οδό δηλαδή της Επιστροφής. Σε υψηλότερες βαθμίδες μύησης στην Αλήθεια ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την απόλυτη αντιστοιχία την οποία οφείλει απαρεγκλίτως να δημιουργήσει εντός του σύμφωνα προς το άνω Τέλειο. Αυτό που κυρίως πρέπει το Τάγμα της Παναγίας Αγάπης να κινητοποιήσει στον άνθρωπο είναι το έλεος, την συμπόνια, το ενδιαφέρον για κάθε τι που αφορά τον άνθρωπο και την ανάσταση του. Να του εμπνεύσει τον θείο Έρωτα, μπροστά στον οποίο τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί. Τότε, ασφαλής, θα εντάσσεται στην θεϊκή ροή του αιώνιου γίγνεσθαι, και ο Θεός θα τον οδηγεί. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος εργασίας με τον εαυτό μας. Δεν έχουμε αξιοποιήσει την πνευματική υποθήκη του αγαπημένου μας δάσκαλου Κ.Χ., πως το σκοτάδι ηττάται μόνο με το Φως! Ο άνθρωπος όταν αναμοχλεύει το σκοτάδι εντός του και εντός των άλλων, μόνο ζημιωμένος βγαίνει, ηττημένος και ταπεινωμένος. Αυτό δηλαδή που το κακό θέλει: να τον καταστήσει δια παντός μέσου ανενεργό, να τον καθηλώσει οριστικά στη χοϊκότητα. Μας λείπει η ταπείνωση στην προσέγγιση μας, αυτή που ρέει άφθονη στην Πατερική Ορθόδοξη Παράδοση: η επίγνωση της χοϊκότητας μας, δηλαδή, πως ο άνθρωπος δεν γίνεται τέλειος ό,τι και να κάνει! Μόνον χρήσιμος μπορεί να είναι στον εαυτό του και τους άλλους. Έτσι γίνεται «σημείον δόξης» του Θεού προσφέροντας τον εαυτό του ως «σκεύος εκλογής». Είναι στενοκεφαλιά και μικροψυχία να βασανίζεται ο άνθρωπος με το επί μέρους και το αυτονόητο: Η ζωή θέλει απέραντη γενναιοδωρία προς τον εαυτό μας και τους άλλους, την οποία πρώτος ο Θεός χαρίζει απλόχερα σε χώρο σε χρόνο σε χάρη… Να αναπτύξουμε την γενναιοδωρία μέσα μας, να χωρέσουμε τους άλλους, να τους αφήσουμε χώρο και χρόνο να κάνουν το ταξίδι τους που ο άρχων του κόσμου τούτου θα το κάνει ούτως η άλλως δύσκολο. Ενέχει ματαιοδοξία και εγωισμό η αντίληψη της τελείωσης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αναπτύσσεται με τις δυνάμεις του και μεταμορφώνεται με την χάρη του Θεού. Υπάρχουν όμως μαχαιριές μέσα του, τα χνάρια της αρπαγής του από το δαίμονα, με την μορφή προδιαθέσεων, κληρονομικότητας, επιδράσεων του περιβάλλοντος στην πρώιμη ηλικία. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να προχωρήσει πνευματικά, πως δεν μπορεί να διατεθεί στο καλό και το αληθές, πως δεν μπορεί να είναι χρήσιμος στους συνανθρώπους του. Η μεγαλύτερη αμαρτία δεν είναι ό,τι σχετίζεται με την χοϊκότητα του ανθρώπου, αλλά η αδιαφορία του, γιατί αυτή θα τον ενταφιάσει οριστικά! Αυτό το λατρευτό σκίρτημα της Ζωής, με ευλάβεια όπου το συναντάμε οφείλουμε να το σεβαστούμε και να το κρατήσουμε ζωντανό. Με επίγνωση πως είναι αναπόφευκτες οι στάσεις, οι αυτοσχεδιασμοί, η περιπλάνηση. Ο Θεός όμως περιμένει! Περίμενε αιώνες να στερεοποιηθεί η φλούδα της Γης για να φιλοξενήσει την ζωή, περίμενε αιώνες για να δημιουργήσει αυτή την μορφή που θα φιλοξενούσε τον επί της Γης θεϊκό εκπρόσωπο, τον άνθρωπο. Περιμένει 33 χρόνια για να ολοκληρώσει ο άνθρωπος την μορφή του, τον περιμένει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής του «εστηκώς επί την θύρα». Κάθε άνθρωπος είναι και δρόμος, κάθε άνθρωπος κρατά ένα διαφορετικό και μοναδικό σκοινί μέσω του οποίου θα αναρριχηθεί στον Ουρανό, την Πατρίδα. Οφείλουμε απόλυτο σεβασμό στην διαφορετικότητα, στο διαφορετικό σημείο της διαδρομής στο οποίο φύσει και θέσει βρισκόμαστε οι άνθρωποι -σε όποιο σημείο του Παντός και αν βρισκόμαστε. Η πλειοψηφία των μαθητών μετά τις πρώτες ήττες με τον εαυτό τους παραιτούνται, αυτή είναι η πικρή διαπίστωση. Το οικοδόμημα έχει στηθεί τόσο ψηλά, που γίνεται άπιαστο και χιμαιρικό. Μετατρέπονται έτσι σε παθητικούς θεατές, ακροατές, που συμφωνούν σε μια υπέροχη αλλά ανέφικτη θεωρία! Χρειάζεται προσωπική μύηση, δηλαδή Ταξίδι ένδον! Ο άνθρωπος δικαιούται να γνωρίζει! Είναι δυνατόν σε πολύ λίγο χρόνο να δίδεται συμπυκνωμένη η Δωρική Διδασκαλία σε εκείνους που την ζητούν, ώστε με απλότητα και ακρίβεια να ανοίγουμε διαρκώς ορίζοντες ελευθερίας για τους ανθρώπους προς το Πνεύμα. Χρειάζεται να μιλήσουμε προσωπική, άμεση, απλή γλώσσα. Η στερεότυπη επανάληψη αληθειών, όσο υψηλές και αν είναι αυτές, δεν πείθουν! Να αναδειχθούμε Πρόσωπα, και ως Πρόσωπα να μεταφέρουμε τα ιερά μηνύματα του Τάγματος του Φωτός. Να μιλήσουμε την καινούργια γλώσσα, την παγκόσμια γλώσσα, αυτή που μπορεί να φτάσει σε κάθε ανθρώπινο ον και να σπείρει τους σπόρους του Τρίτου Νόμου. Να γίνουμε ικανοί να αναγνωρίζουμε την Αλήθεια από όπου και αν προέρχεται. Η Αλήθεια είναι αείποτε καινούργια! Όμως το καινούργιο κρασί δεν μπαίνει σε παλιά ασκιά, και πρέπει να αφομοιώσουμε το παλιό για να δεχτούμε το καινούργιο. Ό,τι είναι αληθινά καινούργιο, συγκρικώνεται με το γνωστό. Έτσι προχωράμε με ασφάλεια προς το υπάρχον Άγνωστο… Νιώθω ως πρωταρχική ανάγκη την συσπείρωση στην καρδιά της Παναγίας Αγάπης: στην προσευχή, την σιωπή και όχι μόνο στην μετάδοση διδασκαλιών. Είναι ανάγκη η αυθεντικότητα, η ειλικρίνεια, η εμπιστοσύνη. Με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη, με την ευλαβική δεκτικότητα του αληθινού ανθρώπου ας προσέλθουμε στον Ναό.
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Σκέψεις για την ελεημοσύνη
4 Μαΐου 1996

Να εμβαπτιστούμε στο έλεος! Ιδού ο ευγενής σκοπός της ύπαρξης μας...

Η ελεημοσύνη είναι η αέναη, φυσική, δωρεάν παροχή της θείας Μητέρας προς την Δημιουργία. Είναι ρεύμα αγαθοποιό που εξαγνίζει με την δύναμη του ό,τι συναντά στη ροή του, και προσθέτει ό,τι λείπει, αποκαθιστώντας την δικαιοσύνη υπέρ των αδυνάτων.

Ελεημοσύνη είναι η αυθόρμητη, πρωτοβουλιακή ένταξη στο θείο αυτό ρεύμα της αέναης παροχής της Ζωής. Είναι το βάλσαμο που δίνει το φως, την χαρά, την ελπίδα. Αυτός που έχει, παρέχει σ’ αυτόν που δεν έχει. Είναι η άνευ όρων, σκέψεων και υπολογισμών απόδοση από τον άνθρωπο στην Δημιουργία ό,τι του έχει δοθεί.

Ο άνθρωπος που εντάσσεται στα ρεύματα της ελεημοσύνης, συντάσσεται με το νόμο της Ζωής, και υπηρετεί το θέλημα του Χριστού και των αγγέλων Του: Ως εν Ουρανώ και επί της Γης.

Δέχεται ο ίδιος, σε όποιο σημείο τον συναντά, την χάρη της Ζωής, την μεταμορφωτική της δύναμη, και την εμπλουτίζει με την αγάπη και την προσωπική του μαρτυρία για την αλήθεια, παραδίδοντάς την περαιτέρω για να συνεχιστεί αδιάσπαστη η δωρεά από τα άνω προς τα κάτω και προς κάθε κατεύθυνση.

Η ελεημοσύνη απαντά στην ανάγκη της Ζωής: το δικαίωμα να ζεις! Καταργεί τα όρια μεταξύ των ανθρώπων, ελευθερώνει τον δρόμο της επικοινωνίας, μας συνδέει αλληλέγγυα με κάθε μορφή ζωής βιώνοντας έτσι την ενότητα του πνεύματος.

Μέχρι να ανθίσει και ο τελευταίος σπόρος που ο άνθρωπος φυτεύει μέσα στην Δημιουργία, είμαστε οφειλέτες προς το παν. Να δημιουργούμε συνθήκες και προϋποθέσεις να ανασταίνεται η Ζωή κατά το θείο θέλημα.

Πνευματική ελεημοσύνη, είναι να στρέφεις με την αγάπη και την σοφία σου τον συνάνθρωπό σου σαν λουλούδι στον πνευματικό Ήλιο, το Φως! Το Δώρο αυτό το οφείλουμε σε κάθε ανθρώπινο ον, σε κάθε μορφή Ζωής ταυτόχρονα με την αναπνοή μας, ως αδιάλειπτο προσευχή.

Ψυχική ελεημοσύνη είναι να διατηρείς ζεστό το ρεύμα της αγάπης, να μην αφήνει τις καρδιές να παγώνουν στην μοναξιά και την αδιαφορία.

Υλική ελεημοσύνη είναι να αποδίδεις στους άλλους ό,τι τους ανήκει, τα αγαθά της Ζωής, έτσι ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να αναβαθμίζει συνεχώς το αίτημα της ζωής του από την απλή επιβίωση στο ευ ζην. Αυτή είναι η πεμπτουσία της ελεημοσύνης του άνθρωπου προς τον άνθρωπο: το δικαίωμα στο όνειρο, το δικαίωμα στην ευτυχία, το δικαίωμα στην αθανασία.

Δεν είναι η ελεημοσύνη η προσφορά του προφανούς ή αυτού που μας περισσεύει. Είναι η προσφορά ολόκληρου του εαυτού μας δια την αγάπην, κάθε στιγμή δωρεάν κατά το Χριστικό πρότυπο: «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε».
Αυτή η κατάσταση ύπαρξης προϋποθέτει καθολική επανάσταση στον τρόπο που ζούμε, κατ’ εξοχήν στην σχέση μας με την εξουσία, την ιδιοκτησία, το συμφέρον -την σχέση μας με τον κόσμο τούτο.

Έργο των πνευματικών Οδηγών μέσα στους αιώνες είναι να εμπνεύσουν στον άνθρωπο αυτή την μεγαλειώδη διάσταση της Ελεημοσύνης η οποία θα ανοίξει τον δρόμο για την μελλοντική κοινωνία των ανθρώπων. Τότε ο κόσμος θα γραφτεί από την αρχή σύμφωνα με τα αιώνια όνειρα των πνευματικών μας Γεννητόρων.

Γι’ αυτό η Ελεημοσύνη, το όραμα της Δώρας, είναι ένα σπάνιο λουλούδι που εξευγενίζει και δοξάζει το ανθρώπινο γένος. Προνόμιο ευγενών και εκλεκτών πνευμάτων είναι η υπογραφή του ανθρώπινου μεγαλείου.
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Λουλούδια από τον Δρόμο
Αθήνα, 1997

Σκέψεις πάνω στην ευτυχία
Η ευτυχία είναι νόμιμο δικαίωμα, φυσικό αίτημα του ανθρώπου το οποίο αποδεικνύει την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Προσωπικότητάς μας.

Για την ευτυχία της ανθρωπότητας, δόθηκε από την Δώρα η Δοξασία της…

Η πεμπτουσία της ελεημοσύνης είναι η ευτυχία! Ο άνθρωπος θέλει να είναι ευτυχής, όχι απλώς να επιβιώνει. Ποθεί το ευ ζην! Είναι η μνήμη του Παράδεισου εντός μας… Για μια χούφτα ευ ζούμε, λέει ο Ελύτης.

Ο ευτυχισμένος κάνει και τους άλλους ευτυχισμένους. Η ευτυχία βρίσκεται στην βίωση του εαυτού μας ως Όλον.

Η κατοχύρωση της αυθεντικότητάς μας είναι η ευτυχία μας! Τότε τα εισερχόμενα και τα εξερχόμενα δεν είναι ξένα, αλλά σύμφωνα με την ιδιαίτερη φύση της Προσωπικότητάς μας και την ελεύθερη διαδρομή της προς την αυτοεκπλήρωση.

Η αυθεντικότητα του εαυτού, μας εντάσσει στην δημιουργική τροχιά γύρω από το νοητό μας κέντρο και το κέντρο του παντός, κατ’ αναλογία προς τις δυο αρχετυπικές κινήσεις της Δημιουργίας.

Η ελευθερία μας έγκειται στην απόφαση για την ένταξη στο δημιουργικό γίγνεσθαι. Τότε, όπως ο πλανήτης κινείται γύρω από τον εαυτό του και γύρω από τον ήλιο υπακούοντας στην υπέρτατη νοημοσύνη, έτσι και εμείς υπηρετούμε την εντολή της Ζωής αποδίδοντας στην δημιουργία ό,τι μας έχει χαριστεί.

Σ’ αυτή την πορεία προς την ευτυχία, αναγνωρίζω την ελεημοσύνη του Θεού προς τον Άνθρωπο. Ακόμα και ο πόνος έρχεται κατά κύματα για να τον αντέχουμε! Ο πόνος της μεταμόρφωσής μας υφαίνει την ευτυχία μιας ανθρωπότητας που αργά αργά μεταμορφώνεται σε χρυσαλλίδα…
*
Σκέψεις πάνω στην κατάσταση του πνεύματος
στον άνθρωπο
Eίμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι! Στα άπειρα βάθη της συν-χώρησης με το Παν, αναγνωρίζω την τραγική μας ελευθερία. Συν-χώρηση μέσα από την μεταμόρφωση, την μεταστοιχείωση των αγενών μετάλλων σε καθαρό χρυσάφι.
… ο πάντων χωρισθείς
και πάσιν συνηρμοσμένος…

Έτσι τελειώνει ο πόλεμος! Και η Ζωή, συνεχίζει την ιερή της δόνηση, του Λόγου προς τον Θεό.

Όλη η διαδρομή, μέσα σε δύο λέξεις:

Συντάσσομαι
Αποτάσσομαι ...
*
Ένα τραγούδι για τον άντρα και την γυναίκα

Άντρας: η ένωση μέσα από την Θέωση
Γυναίκα: η Θέωση μέσα από την ένωση
Άντρας: μέσα από τον Θεό
Γυναίκα: μέσα από τον Άνθρωπο
Άντρας: ο πόνος της Μετάνοιας
Γυναίκα: ο πόνος του Χωρισμού

Και οι δύο: Έως Τέλους !
*

Α΄ προς Κορινθίους επιστολή
του αποστόλου Παύλου
Μεταγραφή: Μαρία Παπαϊωάννου
Φοίβος Πιομπίνος
Οκτώβριος 1997

Εάν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων
και αγάπη δεν έχω,
έχω γίνει χαλκός ηχών και κύμβαλο αλαλάζον.
Και εάν έχω χάρισμα προφητείας
και γνωρίζω τα μυστήρια όλα
και όλη την γνώση,
και εάν έχω όλη την πίστη ώστε να μετακινώ όρη,
και αγάπη δεν έχω
δεν είμαι τίποτα.
Και εάν διαμοιράσω όλα τα υπάρχοντά μου,
και εάν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου να καεί,
και αγάπη δεν έχω,
ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, δεν γνωρίζει τη ζήλεια, δεν είναι αλαζονική, δεν υπερηφανεύεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητά τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν λογίζεται το κακό, δεν χαίρεται με την αδικία αλλά χαίρεται με την αλήθεια.
Τα πάντα στεγάζει, τα πάντα πιστεύει, τα πάντα ελπίζει,
τα πάντα υπομένει.
Η α γ ά π η ο υ δ έ π ο τ ε ε κ π ί π τ ε ι.
Οι προφητείες θα καταργηθούν, οι γλώσσες θα παύσουν, η γνώση θα καταργηθεί, διότι γνωρίζουμε το επιμέρους και το επιμέρους προφητεύουμε.
Όταν όμως έρθει το τέλειο, το επιμέρους θα καταργηθεί.
Όταν ήμουν νήπιο, ως νήπιο λαλούσα, ως νήπιο φρονούσα, ως νήπιο λογιζόμουν, όταν δε έγινα άνδρας κατήργησα τα του νηπίου.
Διότι τώρα βλέπουμε αινιγματικά σαν μέσα από κάτοπτρο, τότε δε πρόσωπο προς πρόσωπο.

Τώρα γνωρίζω το επιμέρους, τότε θα έχω γνωρίσει το όλον, καθώς και το Θείον με γνωρίζει.
Τώρα μένει η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, τα τρία αυτά.
Μείζων δε τούτων η α γ ά π η.
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Ποίηση ώ Αγία μου συγχώρεσέ με…
Αμάριον Κρήτης,
παραμονή της Μεταμόρφωσης του 2000


Είναι ψυχές που δεν ζουν χωρίς ποίηση, ομορφιά, αθωότητα, ελευθερία, έρωτα, αλήθεια… Ξόδεψα και εγώ πολλή θάλασσα για να μεγαλώσω, πολύ μπλε, πολύ μωβ αλλά και νύχτες με το φως του μαύρου και τα έναστρα στολίδια του… Η ελευθερία βαθαίνει, η μοναχικότητα επίσης -αυτή η αργή μετάλλαξη της μοναξιάς. Ο έρωτας παραμένει υπέρτατη αξία, μόνο που με τα χρόνια παραμερίζει τα πρόσωπα που πρόσκαιρα τον φέρουν στους ώμους τους περισσότερο ή λιγότερο άξια, και γίνεται το ίδιο το ιερό τραγούδι της Ζωής στην έρημο του οδοιπόρου:
ο πάντων χωρισθείς και πάσιν συνηρμοσμένος...
Οι ψυχές οι απροσκύνητες της ερήμου, ξέρουν να ακούν το γλυκόπικρο τραγούδι της Ζωής: το έλεος, την ελευθερία, τον έρωτα της, και μαθαίνουν να εκτιμούν τις οάσεις. Στο τέλος γίνονται σαν την έρημο: σοφές ελεύθερες μόνες… Στην μεγάλη γιορτή της συν-χώρησης με κάθε τι ζωντανό, στην αρχαία πομπή της Επιστροφής, σ’ αυτή την γλυκύτητα και την τραγικότητα του να υπάρχεις κάθε στιγμή σαν γάτος γρατζουνίζοντας την πόρτα του παραδείσου όπως λέει ο Ελύτης, το θυμίαμα της συμπόνιας, του ελέους, της κατάφασης του Λόγου μας, υψώνεται γέφυρα από την γη στον ουρανό… Σε όλη μου την ζωή ήθελα να είμαι γέφυρα να περνούν οι άνθρωποι ακέραιοι -υλικά, ψυχικά, πνευματικά- μαζί με το πολύτιμο φορτίο τους στο υπάρχον Άγνωστο του αιώνιου Ταξιδιού… Στις θιβετανικές γέφυρες τα νήματα που πετάς πάνω από χαώδεις γκρεμούς, δεν υπάρχει «άλλος» να τα πιάσει, ε σ ύ τα γαντζώνεις πετώντας τα, ε σ ύ μ ό ν ο ς πλέκεις, δ η μ ι ο υ ρ γ ε ί ς την γέφυρα με το απέναντι! Έτσι το ονειρεύτηκα, γι’ αυτό το Έργο εργάστηκα μέσα μου και ανάμεσα στους ανθρώπους: να χαρίζονται τα αγαθά του πολιτισμού, τα κεκτημένα της πανανθρώπινης συνείδησης, όπως τα δώρα της ζωής, μαζί με την πνοή του Αγνώστου
δ ω ρ ε ά ν
προς κάθε ανθρώπινο ον
χωρίς εξαίρεση, χωρίς διακρίσεις, όρους, προϋποθέσεις. Όπως το δροσερό καθαρό αεράκι στο βασανισμένο πρόσωπο του Ανθρώπου… Κάθε αληθινός ταξιδευτής αφήνει με προσοχή τα ίχνη του για να βρίσκουν και οι άλλοι τον δρόμο. Με το μέρος του Ανθρώπου εξ αρχής, στέκομαι ε κ ε ί, στην κολυμπύθρα του Σιλωάμ την ώρα που ο Άγγελος ταράζει τα ευλογημένα νερά, να σπρώξω κάθε ανθρώπινο πλάσμα να σωθεί! Να είμαι η απάντηση στην κραυγή του: «Άνθρωπον ουκ έχω!»
Έ χ ε ι ς ε μ έ ν α!
Να αγαπώ
όποιον δεν αγάπησε ποτέ κανείς…
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Σκέψεις για την έρημο του Siwa και της Γκίζας
Οκτώβριος 2000

Στην συνταρακτική αίσθηση της Ερήμου -αυτής της αρχαίας θάλασσας- έζησα την πιο ανεικονική εμπειρία του Θείου: αυτή την απόλυτη καθαρότητα, την χωρίς αρχή και τέλος σιωπηλή Παρουσία που δονεί την Ύπαρξη εντός, και την στρέφει στα βάθη του ιερού Αγνώστου… Έζησα το πιο φιλικό δέος μαζί με την πιο παράδοξη ασφάλεια που κάνει, ακόμα και τον θάνατο, όχι ένα τραγικό τέλος αλλά μια φυσική Επιστροφή στην αρχέγονη ενότητα:
εις το αρχαίον Κάλλος.
Το πνεύμα του Άμμωνα Ρα, ο ίδιος ο ναός και οι ιεροί προσκυνητές του, πιο πολύ ζει στην έρημο, παρά στα ερείπια και τις σπασμένες πέτρες, που μόνο βεβήλωση αναδίδουν, και το αμετάκλητο ενός χρόνου περασμένου… Χώροι ιεροί που έκλεισαν, σφραγίστηκαν, πήραν μαζί τους το μυστικό τους, και μόνον η έρημος κρατά το άρωμα τους… Εδώ η έρημος είναι ό,τι άφησε η θάλασσα στο πέρασμα της. Εν Αρχή η θάλασσα, η Αγάπη που πληρώνει το χώρο. Ύστερα εξατμίζεται (ατμός-πνεύμα), αναδεικνύοντας μέσα από τα σπλάχνα της την έρημο της Σοφίας, αφήνοντας τα ίχνη της παντού στο σώμα της ερήμου. Αμέτρητα κοχύλια που έχουν γίνει ένα με την άμμο… Δώρο της ερήμου, η υπέρβαση του θανάτου! Και το μεγάλο της δίδαγμα πως το πέρασμα, πιο σωστά το άλμα, γίνεται ακαριαία, μεμιάς! Πού σταματά η έρημος και πού αρχίζει η όαση; Πού σταματούν οι πολυκατοικίες του Καΐρου και πού ορθώνονται οι Πυραμίδες; Πού σταματά ο άνθρωπος και που αρχίζει ο Θεός; Σε αντίθεση με το μαντείο και το ιερό του Άμμωνα Ρα στην έρημο του Siwa, στις Πυραμίδες της Γκίζας και οι πέτρες μιλάνε! Σε κάθε βήμα πάνω στην άμμο σου επιστρέφουν οι αιώνες…

…Η Ναυς σταματημένη μπροστά στην Σφίγγα…
…Ο Οδοιπόρος να προσκυνά το μυστικό της, αυτό που ο Έλληνας ήδη γνωρίζει…
…Και ύστερα να παίρνει την αιώνια ιερή λεωφόρο του Πνεύματος προς την ενδιάμεση Πυραμίδα -τον Λόγο των δύο άλλων- αφήνοντας πίσω του το ιερό της κεφάλι…
…Βαδίζει ο Οδοιπόρος προς τον δρόμο του Ουρανού, εκεί που το βέλος -η κορύφωση της Πυραμίδας με το τριαδικό της σημείο- δείχνει ά ν ω!

Ο ναός του Χεφρήνου, το τετράγωνο, γίνεται ο Λόγος ανάμεσα στον κύκλο -το ιερό κεφάλι της Σφίγγας-, και το τρίγωνο, την Πυραμίδα. Η ενδιάμεση μονάδα -η ευθεία που ξεκινά από την Σφίγγα και καταλήγει στον Ουρανό ακολουθώντας το βέλος της Πυραμίδας του Χεφρήνου-, καταργεί την εφήμερη ισορροπία της άμμου μέσα από το άλμα της ανθρώπινης διάνοιας: την υπέρβαση!
Οι αμέτρητοι κόκκοι της άμμου μήπως δεν είναι στην ατέρμονη χοάνη του χωροχρόνου η ίδια η ιστορία της υλικής δημιουργίας, αλεσμένης σε ένα απίστευτα ομοιο-γενές, οικείο «χαρμάνι», όπου όστρακα και κόκαλα ανθρώπων και ζώων έχουν γίνει ένα: άμμος! Ιερή άμμος που πάνω της πατά ο Οδοιπόρος έχοντας μπροστά του το θαύμα: την Πυραμίδα του ανθρώπινου Πνεύματος με το έσχατο τριαδικό της σημείο, την κορύφωση μιας μεγαλειώδους αλλά και τραγικής διαδρομής…

…Αφήνει το πλοίο της ερήμου και ανέρχεται σκαλί-σκαλί τους μεγάλιθους της Πυραμίδας: την ιεραρχία των προσωποποιημένων όντων, μέχρι το χρυσό τους τέλος...
…Ελεύθερος τώρα πετά, απογειώνεται προς άλλες Πατρίδες…
…Η Ναυς, το πλοίο της ερήμου γίνεται ουράνιο όχημα…
…Η Πυραμίδα του ανθρώπινου πνεύματος αποχαιρετά την γηραιά της σύντροφο -την Σφίγγα…

Η Σφίγγα έχει μιλήσει!

Ο Οδοιπόρος φτάνει στο τέλος της διαδρομής του που είναι ταυτόχρονα αρχή.

Θάλασσα, έρημος, αιθέρας, πνεύμα…

Η Σφίγγα αποκαλύπτεται! Είναι ο Άνθρωπος που ελεύθερος πετά με τα φτερά της…

…Ο αετός ελευθερώνεται από τα ίδια τα χέρια της αιώνιας Μητέρας και παραδίδεται στην ιερή του πτήση προς το μέγα Άγνωστο…

Νυν και αει!
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Απολογισμοί
26.3.2002, Σύναξη Αρχαγγέλου Γαβριήλ

Το Φως που τίμησε την ζωή μου, σαν τεράστιος προβολέας φώτισε σκοτεινές προς την αντίληψή μου περιοχές. Είδα εκεί που δεν έβλεπα! Και ό,τι είδα αφορά τον Άνθρωπο.

Η αλήθεια είναι τόσο απλή, γι’ αυτό την προσπερνάμε αναζητώντας την κάπου μακρυά… Όμως μόνο η αλήθεια ελευθερώνει! Και τίποτα τιμιότερο της αλήθειας!

Αυτός που δεν αγαπά τον εαυτό του, δεν αγαπά τον Θεό, ούτε και τον Γιό του, τον Άνθρωπο.

Αγαπάς τον εαυτό σου όταν γνωρίσεις την φύση σου, την θεϊκότητα σου. Τότε δεν διαχωρίζεσαι από κανέναν!

Ο Θεός είναι μέσα μας και μας οδηγεί έσωθεν αξιοποιώντας κάθε εξωτερικό γεγονός της ζωής μας. Δεν αναφέρω τα προσκόμματα των άλλων γιατί, όσο κι αν οι άνθρωποι μας δυσκολέψουν, ο Θεός είναι αδιασάλευτα παρών αντισταθμίζοντας κάθε «κακό». Ασφαλώς τίποτα δεν εμφανίζεται έξω αν εμείς δεν του δώσουμε υπόσταση έσωθεν, αφού όπως τα μέσα είναι και τα έξω…

Ο νους ξέρει να προβάλλει άπειρες δικαιολογίες -όσο πιο ευφυής τόσο περισσότερες-, και άλλα τόσα ερωτήματα και ενστάσεις για να μη δεχτεί πως, την στιγμή που θα κοιτάξεις τον εαυτό σου όπως σε έπλασε ο Θεός, το βασίλειο του εγώ μαζί με τον ίδιο τον νου όπως τον γνωρίζουμε, καταρρέουν, και μένει μόνο η άγια ροή της Ζωής καθαρή και παντοδύναμη.

Δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτείς ή να καταλάβεις ή να σου ειπωθεί πέρα από όσα ήδη γνωρίζεις. Οι ευφυείς άνθρωποι εξ άλλου έχουν αλώσει κάθε γνωστικό σχήμα, γι’ αυτό και δεν λειτουργεί μέσα τους. Όλα τα θεωρούν ανεπαρκή!

Ο μόνος τρόπος να βοηθήσει κανείς τον εαυτό του είναι να κάνει άλμα έξω εντελώς από την σκέψη, στο καθαρό ε ί ν α ι.

Ευλογημένοι αυτοί που κρατούν ακέραιη την εικόνα μας και μπορούν τα μάτια τους να καθρεφτίσουν την αλήθεια μας, την θεϊκότητα μας. Αυτό είναι το δώρο της Αγάπης!

Η Δύναμη μας είναι στην άγια στιγμή της αλήθειας. Την άγια στιγμή που συνειδητά παραδιδόμαστε ολοκληρωτικά στο Φως, εγκαταλείποντας το εγώ και τον ψευδαισθητικό του κόσμο. Είναι μια στιγμή άγια, που κάνεις βουτιά στον Θεό. Και δεν βγαίνεις πλέον ίδιος! Δεν χρειάζεται καμία προϋπόθεση, εξήγηση, δικαιολογία: απλά την κάνεις!

Όλη η λύση του δράματος είναι ένα Ναι, χωρίς διαπραγματεύσεις νοητικές, χωρίς φόβο. Ένα Ναι ξεκάθαρο, απλό, δροσερό, τρυφερό όπως το βλέμμα ενός παιδιού… Ένα Ναι! Τόσο απλό: «Ναι Κύριε, ιδού εγώ ενώπιον Σου, ποίησον με κατά το θέλημα Σου».

Μετά το Ναι καταλαβαίνουμε τα πάντα! Πριν το Ναι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα!

Έτσι ο δρόμος της γνώσης του καλού και του κακού τελειώνει εκεί όπου εξ αρχής μας ήταν δεδομένο: στο Δέντρο της Ζωής!

«Αρχήν βάλλω»! Ο χρόνος του Θεού είναι η στιγμή!

Το μεγάλο σχολείο στο οποίο φοιτούμε ζώντας, ολοκληρώνει τον πρώτο του κύκλο την στιγμή που κατανοούμε πως δεν είναι απαραίτητος ο πόνος!

Ο πόνος είναι επιλογή, όχι θέλημα Θεού! Ο Θεός είναι πάντα χάρις, χαρά, χρίσμα προς τον Υιό του τον Άνθρωπο.

Και μήπως δεν το έχουμε πει αυτό το Ναι; Ευτυχώς ο Θεός δεν ξεχνά!

Ο άνθρωπος δεν είναι παρά το αίτημα του! Όσο κι αν το σκεπάζουν προς στιγμήν πόνοι, βάσανα, τα χώματα του κόσμου τούτου, όσο κι αν εξασθενίζει κάποτε και η δική μας φωνή, στο Ναι αυτό παραμένει όλη μας η θεϊκότητα. Είναι το Έρχου! Και εκείνος έρχεται πάντοτε ως κλέπτης…

Έλθετε πάντες προς με οι πεφορτισμένοι και κεκοπιότες καγώ αναπαύσω υμάς.

Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!

Ο άνθρωπος μόνο το Ναι καταθέτει: το Ναι το γλυκύ, το πράον, το Ναι της ζωής… Τότε η χάρις αναλαμβάνει το αστρόπλοιο μας…

Άνθρωπε μη γυρίζεις πίσω! Να θυμάσαι την γυναίκα του Λωτ. Μείνε στην στιγμή την άγια του Ναι! Εκεί είναι όλη σου η ζωή.

Η θυσία του εγώ είναι σαν την θυσία του Αβραάμ. Φοβόμαστε ότι θα χάσουμε ό,τι μας είναι προσφιλές! Όμως ο Θεός μόνον το Ναι ζητά! Την βεβαίωση πως Εκείνος είναι στην πρώτη θέση μέσα μας, στο κέντρο! Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονται σοι Θεοί έτεροι πλην εμού…

Το μεγαλύτερο έγκλημα των θρησκειών είναι η εφεύρεση του τιμωρού Θεού που ζητά τον διαρκή πόνο του φόβου και της ενοχής.

Είναι η οπτική του απόλυτου δυϊσμού, της διαίρεσης του ανθρώπου από τον Θεό. Ο άνθρωπος όντας στην αντίληψη του διαιρεμένος, κατανοεί τον Θεό κατ’ εικόνα και ομοίωση του -τον μισό. Τον άλλο μισό τον λέει διάβολο!

Ο Θεός απλά ε ί ν α ι! Πέρα από το καλό και το κακό, πέρα από ό,τι ο ανθρώπινος νους και στην καλύτερη του εκδοχή μπορεί να συλλάβει.
Εκεί που τελειώνει ο νους, αρχίζει ο Θεός μέσα μας! Είναι ο Λόγος που τον γεννά η Σιωπή και όχι ο νους. Είναι το Μυστήριο του Θεού…

Τι ευθύνη να είμαστε φορείς του καινούριου πολιτισμού! Και τι ευθύνη «αν το άλας μωρανθεί…».

Ο αείποτε παρθένος αυτός πολιτισμός του Ουρανού, ποτέ δεν είδε τον διαχωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό και του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ποτέ δεν είδε το κακό, γι’ αυτό και κρατά ακέραιη την αθωότητα του ανθρώπου! Γιατί ό,τι δημιούργησε ο Θεός «είδεν ότι καλόν»!

Μόνον η συν-χώρηση αποκαθιστά την διαστροφή της όρασης.

Ευλογημένες οι ψυχές που θα ομολογήσουν στον Θεό την ώρα της κρίσης πως δεν είδαν ποτέ το κακό!

Υπάρχουν μόνον λάθη που διορθώνονται!

Η ενοχή είναι το όχι στο Εν! Με την ενοχή προσβάλλουμε την αθωότητα μας, την θειότητα μας!

Η μόνη αμαρτία είναι να παραμένουμε διαχωρισμένοι από τον Θεό: τον εαυτό μας δηλαδή! Αυτό ακριβώς είναι η Πτώση.

Την άγια στιγμή του Ναι, η επάνοδος έχει συντελεσθεί σε όλο το σώμα του Ανθρώπου!

Ο μετά Χριστόν άνθρωπος τελεί πλέον υπό χάριν και όχι υπό νόμον!

Το «κακό» είναι ανθρώπινη επιλογή! Δεν υπάρχει κακό «έξω» από τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει «μεταφυσικό» κακό άλλο από την συσσώρευση των αρνητικών επιλογών του ανθρώπου από Αδάμ.
Το κακό είναι προϊόν -τόσο πλασματικό όσο και εφιαλτικό- του μυστήριου της ελευθερίας του ανθρώπου.

Δίνουμε υπόσταση στο τέρας, και ύστερα τρέφουμε το τέρας που εμείς δημιουργήσαμε με τον φόβο και την ενοχή μας.
Έως εδώ!

Καμία «αγάπη» -το άλλο όνομα της ανάγκης του εγώ-, κανένα «καθήκον» -αντιπερισπασμός του εγώ για να μην προσφέρεται ακέραιος ο άνθρωπος στον Θεό-, δεν νομιμοποιούν την αυτοκαταστροφή μας!

Οικογένεια μας είναι όλοι οι άνθρωποι, η Δημιουργία ολόκληρη... Ποια είναι η μάνα μας και ποιος ο πατέρας μας; Ο Ουρανός είναι ο πατέρας, και η γη η μάνα μας.

Μόνον ο χαρισμένος στον Θεό μπορεί να χαριστεί στους ανθρώπους, ελεύθερος και δημιουργικά εμπνευσμένος…

Τότε δεν παίζεις πλέον τα παιχνίδια των άλλων, αφού είσαι έξω από τα παιχνίδια των ανθρωποθυσιών του εγώ.

Εκεί που τελειώνει η ιστορία, αρχίζει το σατόρι!

Εκεί που τελειώνει η έρημος, έρχεται ο Ερμής, ο αγγελιοφόρος που αναγγέλλει την Ανάσταση!

Ο Χριστός έλεος ζήτησε όχι θυσία!

Το κλειδί είσαι Εσύ!

Όλοι είμαστε στα χέρια του Θεού! Στα πιο ασφαλή χέρια του κόσμου!

Ένα θρόισμα αγγέλου και μένει μόνον Φως!
Στο όνομα του Φωτός και της θεϊκής Δύναμης που έχει παραχωρηθεί από την Πόλη της αγάπης στους αγγέλους, ας είναι η ζωή των ανθρώπων ομορφιά, ειρήνη, χαρά.

Αμήν
*

Άνθρωπος το άλλο όνομα του Θεού
Σκέψεις αφιερωμένες στον Δώρο και την Δώρα
Χανιά, 2.9.2002

Ολόκληρη η φιλοσοφική κίνηση στο όνομα τους, δεν μπόρεσε να δώσει έναν ορισμό για την τέχνη! Δεν τα λέει όλα αυτό; Δεν κατανόησε την τέχνη! Αλλά ούτε και τον έρωτα κατανόησε, αφού και η λέξη μόνο ήταν εξόριστη…

Και όμως η ζωή του Δώρου και της Δώρας ήταν η ίδια ένα έργο τέχνης, και οι δυο τους, όμορφοι, ιδανικοί ερωτευτές…

Μήπως γιατί η τέχνη όπως και ο έρωτας, είναι η ίδια η έσω ματιά αλλά και η ανάπλαση της πραγματικότητας στα μέτρα του ονείρου όπως το συγκεκριμενοποιεί κάθε φορά η θεϊκότητα του Υιού του Ανθρώπου;

Η έσω ματιά στην επιστήμη, την φιλοσοφία, την θρησκεία (και τω αγνώστω Θεώ)! Αλλά και η εκφορά τους: ο Λόγος!

Ο Λόγος ως η έσω θέαση του κόσμου! Ο Λόγος που είναι Μουσική, ιερή Δόνηση δι’ ου τα πάντα εγένετο! Αφού, εν αρχή ην ο Λόγος.

Η ιερή τέχνη αγγίζει το μυστήριο, το αόρατο γίνεται για μια στιγμή ορατό, όπως ο έρωτας θαυματουργεί αναιρώντας την Πτώση που είναι πάντα ο χωρισμός.

Η ομορφιά του Δώρου και της Δώρας ήταν η ίδια τους η ζωή! Ο έρωτας τους, η ελευθερία, το έλεος προς τον άνθρωπο.

Σε μιαν ανθρωπότητα που αδιέξοδα εξακολουθεί να ιδεολογεί, εκείνοι άφησαν κληρονομιά φωτός την ευθεία αίσθηση, την διάφανη ελληνική ματιά που φωταγωγεί την επίγνωση.

Τα υπέροχα πρόσωπα τους με το ευθύβολο, καθαρό, τίμιο βλέμμα, αντίστοιχο με το ποίημα της ζωής τους: τις νύχτες του Δώρου με τους απόκληρους, και της Δώρας στα λαϊκά πανεπιστήμια να υπερασπίζεται την γυναίκα…

Ευλογημένη Μαρία, ανόρθωσες την γυναίκα! Εβραία που έγινες Ορθόδοξη παραδίδοντας έτσι ένα θολό παρελθόν στο Ορθόδοξο φως, επισήμανες πως ο δούλος της Παλαιάς Διαθήκης έγινε Πρόσωπο!

Η Δοξασία σου για την ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητα του ανθρώπινου όντος δεν είναι παρά η καθιέρωση εν κοινωνία της αξίας του Προσώπου. Αυτής της αξίας που οι χριστιανοί χάνουν υποκύπτοντας στην εξουσία του κόσμου τούτου.

Αυτό εξάλλου κατέδειξε με την ενσάρκωση του στην γη ο αιώνιος εντολέας, ο Χριστός: το Πρόσωπο του ανθρώπου! Που δεν είναι παρά το Πρόσωπο του απρόσωπου, του ίδιου του Θεού! Το Πρόσωπο που, ως ενδιάμεσος Μονάς, καταργεί τις συμπληγάδες των αντιθέσεων και των εναντιοτήτων, αυτοπραγματώνοντας το μυστήριο της ενότητας.

Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα η ανθρωπότητα ακόμα δεν αντέχει αυτή την μεγάλη ανατροπή, την μεγάλη επανάσταση του Προσώπου: το τέλος της εξουσίας, το τέλος των θεσμών, το τέλος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το τέλος όσων η εξουσία παράγει: αμάθεια, ανισότητα, βία, φτώχεια.

Γιατί το Πρόσωπο ανθίζει με φως και αέρα, και αναφέρεται στον Ήλιο μόνο, αφού δεν είναι παρά ηλιακτίνα!

Μέσα από την ανατροπή αυτή, η ιστορία όπως την γνωρίζουμε τελειώνει! Καινή κτίση! Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!

Τι κρίμα για τους μαθητές -που θεωρούν εαυτούς διδάσκαλους-, να επιδίδονται στον ίδιο από αιώνες παραλογισμό: τον πόλεμο των λέξεων!

«Ως να απατήθηκεν η ακοή τους» στην πνοή του ανέμου, συνεχίζουν να βάζουν κλήρο επί τον ιματισμόν αυτών που μόνο το Φως έχουν ως ιμάτιο!

Ανθίζουν όμως ήδη οι φωτοσπόροι που ο ουρανός σοφά στο χωροχρόνο σπέρνει στην γη! Ο καινούριος παγκόσμιος πολιτισμός ανατέλλει.

Κόσμημα μέσα στους αιώνες ο λόγος σου Δώρα: «Καλόν είναι αυτό που υπάρχει, κακόν είναι αυτό που δεν υπάρχει». Ενταφιάζεται έτσι οριστικά ο εβραϊκός δυϊσμός που η ανθρωπότητα τόσο ακριβά πλήρωσε σε πόνο και χρόνο!

Το κακό, ανυπόστατο για τον ουρανό, δεν είναι παρά «δημιούργημα» της ανθρώπινης επιλογής μέσα στον χωροχρόνο, που μόνο το μυστήριο της ελευθερίας μπορεί να αιτιολογήσει.
Ο αετός του πνεύματος με τρόπαιο το κρίνο διασχίζει τους ουρανούς πάνω από την άβυσσο με μόνο ίχνος το υπέροχο άρωμα του.

*
Μια νέα ανάγνωση του κόσμου
Το ιερό Δισκοπότηρο πληρούται με το θεϊκό ελιξήριο της Αγάπης. Η γνώση γίνεται Λόγος! Ο Λόγος βεβαιώνεται με την αναίρεση της άρνησης του από τον άνθρωπο ως πράξη ύψιστης ελευθερίας. Το τέκνο επιστρέφει στη Μητέρα!

Ποιος τόλμησε να διδάξει την δοξασία σου Δώρα, για το παιδί που ανήκει στη μητέρα και γι’ αυτό εκείνης το όνομα πρέπει να φέρει… Αυτή την ανατροπή της πατριαρχίας και της οικογένειας ως θεσμού, ποιος τόλμησε να την αποκαλύψει και να την προβάλλει;

Και ο δικός σου υπέροχος λόγος Δώρε, βγαλμένος κατευθείαν μέσα από το ελληνικό Φως: «Ηθική είναι η ευθεία αίσθηση…» τι ράπισμα για τους ηθικολόγους, τους πουριτανούς, τους απολογητές των εκκοσμικευμένων θρησκειών που αιώνες τώρα καθηλώνουν τον άνθρωπο στην ηθική των σωμάτων!

Δεν είναι τυχαίο που σε σένα τον Έλληνα, τον Ορφιστή, τον Ορθόδοξο, παρέδωσαν οι Ροδόσταυροι τα μυστικά τους: για να μην υπάρχουν πια μυστικά! Τίποτα που να μην αντέχει το απόλυτο ελληνικό φως!

Εσύ, ο αλχημιστής, που έζησες και πέθανες πάμπτωχος, ο ανθρωπιστής διανοούμενος που πίσω από την Κοινωνία των Εθνών χάραζες μιαν ανθρωπότητα ελεύθερη και ανεξάρτητη, ο δάσκαλος που δεν πρόδωσες τον μαθητή που έκλεψε την ράβδο του δασκάλου του, ο δάσκαλος που δεν δίστασε να κάψει τα σπάνια βιβλία του για να ζεστάνει και να ταΐσει τους μαθητές του, ο δάσκαλος που έπαιζε κιθάρα στους μαθητές του στην έρημο της Γκίζας μπροστά στις Πυραμίδες ξεδιπλώνοντας μπροστά τους σύμπαντα, το αιώνιο άρρεν που τίμησε και ανάδειξε το θήλυ χαρίζοντας τις δυνάμεις του στο έργο της αγάπης…

Φίλοι των ανθρώπων εσείς, δεν κρίνατε τον άνθρωπο -πάντα με το μέρος του ανθρώπου ο ουρανός- αλλά ορθώσατε τον λόγο, την ελευθερία, τον έρωτα ως πύλη φωτός.

Ευλογημένα, αγαπημένα, ιερά όντα στους αιώνες…
Σας αγαπώ και σας χαιρετώ!
*

Δεν υπάρχουν σχόλια: