Κάποτε, οι εφημερίδες και επιστημονικά
περιοδικά έγραφαν ότι μόνο δώδεκα άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν
κατανοήσει τη θεωρία της Σχετικότητας. Ο θεωρητικός κβαντικός φυσικός Ρ.
Φέϊνμαν υποστήριξε ότι εκείνοι που έχουν καταλάβει την παραπάνω θεωρία είναι
πολύ περισσότεροι. Ωστόσο, ο ίδιος πρόσθεσε ότι «κανείς δεν είναι σε θέση να
κατανοήσει πλήρως την κβαντομηχανική επειδή αυτή εκτείνεται πέρα από τα όρια
της ανθρώπινης λογικής».
Εδώ αρχίζουν να περιπλέκονται τα πράγματα με τρόπο συναρπαστικό φτάνοντας στην
περίφημη διατύπωση του αστρονόμου Τζέημς Τζηνς ο οποίος είπε πως: «Το σύμπαν
πλέον αρχίζει να μοιάζει περισσότερο σαν μια τεράστια σκέψη παρά σαν μια μεγάλη
μηχανή» Αυτή η σκέψη δείχνει πως το κβαντικό άλμα μπορεί να συμβεί κάθε στιγμή
και όχι μόνο στον κόσμο των ηλεκτρονίων, αλλά και στον ενεργειακό κβαντικό
κόσμο τou ανθρώπινου μυαλού!
Ξέρετε τι είναι αυτό που δημιουργεί ένα
Κβαντικό Άλμα; Η αυξημένη Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι
Α.
Γνωρίζουμε πλέον, ότι ο κόσμος δεν είναι
μόνο μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, γιατί με την παρατήρησή μας αλλάζουμε τον
εαυτό μας, μα και κάθε τι γύρω μας. Μάθαμε πως η καθημερινότητά δεν είναι πια
ευτελής, μα είναι μια δυνητικά δυναμική πραγματικότητα.
Αντιλαμβανόμαστε πλέον το γεγονός ότι,
τίποτε δεν είναι πραγματικό και ότι δεν ζούμε μέσα σ’ ένα υλικό σύμπαν, αλλά σε
ένα σύμπαν δυναμικής ενέργειας!
Η θεωρία της
Πολυπλοκότητας, που ακόμη διαμορφώνεται, μας δείχνει ότι ένα φυσικό σύστημα
είναι ένα όλον το οποίο δεν εξηγείται από τα μέρη του και επίσης, ότι το σύμπαν
και ο κόσμος δημιουργούνται συνεχώς, όχι με τυχαίο τρόπο, αλλά με μια
μαθηματική και μη αναγωγική νομοτέλεια. Τα δε σωματίδια είναι νέφη πιθανότητας
που διαρκώς δημιουργούνται από το κβαντικό κενό, όπως αυτό περιγράφεται με την
εξίσωση του Έρβιν Σρέντινγκερ και την Κβαντική Θεωρία Πεδίου. Όχι η ύλη δεν είναι και τόσο υλική όσο
πιστεύαμε.
Τα γεγονότα στον κόσμο της ύλης δεν είναι υλιστικά˙ είναι τελετουργικές πράξεις
μέσα στο ναό της ζωής και μόνο ο τρόπος, που σκεπτόμαστε γι’ αυτά, έχει
δημιουργήσει τον υλισμό. Τα δε όντα είναι μορφές μέσα σε μορφές, λόγοι μέσα σε
λόγους και το σύμπαν γίνεται τελικά ένα ποίημα που διαρκώς “γράφεται”, οι δε
λέξεις του είναι οι κοσμικές μορφές από το μικροσκοπικό μέχρι το μακροσκοπικό
επίπεδο! Τίποτα δεν είναι τυχαίο και συγχρόνως τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο.
Το μέλλον δημιουργείται και είναι διαρκώς νέο ενώ εμπλουτίζει τον κόσμο με
οντολογική καινοφάνεια, έτσι ώστε το μέλλον να μην ταυτίζεται με το παρελθόν
και να μην μπορεί να αντιστραφεί ο χρόνος.
Αυτό είναι, επίσης, και το βαθύτερο
νόημα της Αρχής της Εντροπίας στην
Θερμοδυναμική. Εντέλει, η κάθε χρονική στιγμή είναι κάτι το μοναδικό και
ανεπανάληπτο, όπως και κάθε φυσική ύπαρξη, με κορύφωση τον άνθρωπο. Όλα αυτά
δείχνουν την ενότητα του κόσμου, μολονότι αυτός αποτελείται από πολλά επιμέρους
υλικά σωματίδια. «Εν τω παν», λοιπόν,
και «εν τω παντί το Εν»!
Κβαντική συνειδητότητα
Οι ολοφάνερες, ομοιότητες ανάμεσα στη
δομή της ύλης και στη δομή του νου δεν θα πρέπει να μας εκπλήττουν, εφόσον η
ανθρώπινη συνείδηση παίζει κρίσιμο ρόλο στη διαδικασία της παρατήρησης. Στα
πλαίσια της ατομικής φυσικής η συνείδηση καθορίζει ως έναν μεγάλο βαθμό τις
ιδιότητες των παρατηρούμενων φαινομένων.
Κανένα φαινόμενο, είτε συμβαίνει τώρα,
είτε συνέβη στις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του Σύμπαντος, δεν συνιστά
φαινόμενο ώσπου να παρατηρηθεί. Γιατί, τα σωματίδια του μικρόκοσμου δεν
υπάρχουν αλλά γίνονται!
Δηλαδή, σύμφωνα με την Κβαντική Θεωρία τα πράγματα στο μικροσκοπικό επίπεδο δεν
υπάρχουν με αντικειμενικό τρόπο αλλά διαρκώς δημιουργούνται και περνούν από την
δυνατότητα στην πραγματικότητα. Αυτό είναι μια από τις πολλές παραδοξότητες της
θεωρίας αυτής, όπως επίσης και το φαινόμενο στο οποίο δύο σωματίδια όσο μακριά
και αν βρεθούν διατηρούν μια εκπληκτική ενότητα μέσω ατοπικών (δηλαδή μη χωρικών–τοπικών)
αλληλεπιδράσεων.
Το δε κρίσιμο χαρακτηριστικό αυτής της
θεωρίας δεν είναι μόνο η απαίτηση της παρουσίας του παρατηρητή προκειμένου να
εντοπιστούν οι ιδιότητες ενός ατομικού φαινομένου, αλλά κι επίσης προκειμένου
να εκδηλωθούν αυτές οι ιδιότητες.
Σε υποατομικό επίπεδο υπάρχει μόνο
πιθανότητα αλλά όχι προβλεψιμότητα και το αποτέλεσμα αλλάζει αναλόγως
τον παρατηρητή και το παρατηρούμενο. Με άλλα λόγια, η συνειδητή μου απόφαση να
παρατηρήσω, για παράδειγμα, ένα ηλεκτρόνιο, θα προσδιορίσει ως ένα σημείο και
τις ιδιότητες του ηλεκτρονίου αλλά και την δική μου κατάσταση. Αν του υποβάλλω
πχ. μια σωματιδιακή ερώτηση, θα μου δώσει μια σωματιδιακή απάντηση.
Αν του υποβάλλω μια κυματική ερώτηση, θα μου δώσει και κυματική απάντηση.
Κανείς και τίποτα δεν διαθέτει αντικειμενικές ιδιότητες ανεξάρτητες από τον νου
μου. Για να περιγράψει κανείς τι συνέβη στο παράδειγμα, θα πρέπει να απορρίψει
την παλιά λέξη “παρατηρητής” και
να βάλει στη θέση της τη νέα λέξη “συμμέτοχος”. Ο μέχρι πρότινος, λοιπόν,
καρτεσιανός διαχωρισμός ανάμεσα στον νου και την ύλη, ανάμεσα σε παρατηρητή και
παρατηρούμενο παύει να ισχύει και ο κόσμος μας δεν θα είναι ποτέ πλέον ο ίδιος!
Είναι αδύνατο πια να μιλάμε για τη φύση, αν ταυτόχρονα δεν αναφερόμαστε και
στον εαυτό μας. Η κβαντική θεωρία αναγνωρίζει ότι η πράξη της παρατήρησης
αλλάζει την κατάσταση του παρατηρούμενου συστήματος.
Ωστόσο, δεν καταπιάνεται με ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την φύση του
παρατηρητή: Ποιοι είμαστε εμείς οι παρατηρητές; Από πού προερχόμαστε; Γιατί είμαστε εδώ; Πώς σχετιζόμαστε με
τον Φυσικό Κόσμο; Κάποιοι
φυσικοί πάντως ισχυρίζονται πως το γεγονός ότι ατενίζουμε τον έναστρο ουρανό
ίσως να είναι τόσο σημαντικό, που η ίδια η προέλευση του κόσμου να εξαρτάται
από αυτό.
Και εδώ, έρχεται η θεωρία της Ανθρωπικής Αρχής να μας οδηγήσει στην απλή
διαπίστωση, ότι δεν θα κατανοήσουμε ποτέ το φυσικό σύμπαν αν δεν συνδέσουμε τις
θεωρίες μας με την ύπαρξη συνειδητών όντων και της ίδιας της συνειδητότητας.
Θεωρούμε, συνήθως, ότι το εξελισσόμενο ή
αναπτυσσόμενο σύμπαν συμβαίνει αντικειμενικά, ανεξάρτητα από την ανθρώπινη
εξέλιξη, μα στο σύμπαν υπάρχουν χωροχρονικές μη-τοπικότητες οι οποίες συνδέουν
τα πάντα μεταξύ τους.
Με την έννοια αυτή γίνεται περισσότερο
κατανοητό γιατί η αιώνια φιλοσοφία επιμένει, ξανά και ξανά, στο ίδιο σημείο:
Παρελθόν και μέλλον είναι ψευδαισθήσεις˙. μόνο το Αιώνιο Παρόν υπάρχει και σ’
Αυτό εμπεριέχονται τα πάντα!
Οι καθολικές συσχετίσεις των σωματιδίων, που αποδείχτηκαν και στο εργαστήριο,
οδηγούν στη Συμπαντική Ενότητα και άρα στη Συμπαντική Ολότητα. Τα είδη όντως
εξελίσσονται, παράλληλα, όμως εξελίσσεται και το Οικοσύστημα της Γης ως μονάδα.
Πως, λοιπόν, να διαχωρίσουμε τον άνθρωπο από τον Κόσμο του;
Όλες οι παραπάνω ιδέες που παρουσιάζονται στη νέα φυσική και άλλες τόσες, ίσως
να φαίνονται στην αρχή παράξενες για το δυτικό νου και ο άνθρωπος αισθάνεται
μεγάλη δυσκολία με τις περίεργες αυτές τις απόψεις.
Μάλλον ο νους μας δειλιάζει, ακόμη, στην προσδοκία των καμπυλωμένων διαστημάτων
ή των περιοχών που βρίσκονται πέρα από το χωροχρόνο, και να σκέπτεται σε
παραπάνω από τις τέσσερεις διαστάσεις.
Την ίδια ίσως δειλία νιώθει να αντιμετωπίσει τις 26 διαστάσεις της θεωρίας των
Υπερχορδών, ή που καλείται επίσης να κατανοήσει έννοιες όπως την “επαλληλία”,
που σημαίνει ότι ένα σωματίδιο αν δεν παρατηρηθεί μπορεί να βρίσκεται σε δύο ή
περισσότερα μέρη ταυτόχρονα καταστάσεων.
Πολλές φορές όμως η φύση των πραγμάτων το απαιτεί! Αυτό ισχύει όταν μελετάμε
ατομικά ή υποατομικά φαινόμενα και από ό, τι φαίνεται πλέον και φαινόμενα του
εγκεφάλου! Γιατί, και ο εγκέφαλος είναι ένα φυσικό σύστημα κι όλοι οι βασικοί
νόμοι της φύσης και των βασικών συστημάτων που την διέπουν είναι συμπαντικής
εμβέλειας.
Η κβαντική θεωρία του εγκεφάλου δεν έρχεται σε αντίθεση με τις ανακαλύψεις της νευροβιολογίας.
Απλά δίνει στους νευρώνες τη δυνατότητα μίας ταχύτατης επικοινωνίας, ώστε να
λειτουργούν ταυτόχρονα διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου, Και οι θεωρητικοί
φυσικοί έχουν υποστηρίξει ότι η λειτουργία μακρομοριακών συστημάτων, όπως οι
πρωτεΐνες, σχετίζονται άμεσα με τις κβαντικές διαδικασίες.
Σωματίδια, επίσης, που χωρίζονται από αχανείς χωροχρονικές αποστάσεις γνωρίζουν
το ένα τι κάνει το άλλο. Όταν δηλαδή ένα ηλεκτρόνιο πηδάει σε μια νέα τροχιά
στο εξωτερικό ενός ατόμου, το αντι-ηλεκτρόνιο (ή ποζιτρόνιο) που είναι
¨ζευγάρι¨ μαζί του πρέπει να αντιδράσει, όπου κι αν ζει μέσα στο σύμπαν.
Ουσιαστικά, αυτό το μνημονικό δίκτυο απλώνεται σε όλο το σύμπαν, συνδέει τα
πάντα και τα επεκτείνει.
Η θεωρία ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα άπειρο ον γίνεται όλο και πιο πραγματική
τώρα. Προικισμένοι με πλήρη προσαρμοστικότητα στο νευρικό μας σύστημα, έχουμε
όλοι την επιλογή να υψώσουμε τα όρια ή να τα γκρεμίσουμε.
Κάθε άνθρωπος συνεχώς κατασκευάζει μια εντυπωσιακή παράθεση σκέψεων,
αναμνήσεων, επιθυμιών και αντικειμένων. Αυτά τα ερεθίσματα, που κυματίζουν μέσα
στον ωκεανό της συνείδησης, γίνονται και η πραγματικότητά μας. Αν ξέραμε πώς να
ελέγχουμε τη δημιουργία των ερεθισμάτων της διάνοιας θα ήμασταν ικανοί όχι μόνο
να δημιουργήσουμε νέους νευρώνες αλλά και οτιδήποτε άλλο! «Ό,τι βλέπουμε,
γινόμαστε και ότι σκεφτούμε μπορεί να γίνει»: είναι μια αλήθεια που διαμορφώνει
ολόκληρη τη φυσιολογία, περιλαμβανομένου και του εγκεφάλου.
Ο αιώνας που πέρασε μπορεί να έδωσε μια μεγάλη αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού
πάνω στον πλανήτη, ταυτόχρονα όμως μας σημάδεψε και με πολλούς θανάτους. Έτσι,
η ανθρωπότητα μπήκε στον πειρασμό να κατανοήσει πιο έντονα την θνητή της φύση
και αυτό εξανάγκασε τον ανθρώπινο εγκέφαλο να προβάλει την ύπαρξή του στο
μέλλον, ούτως ώστε να μπορέσει να συναντήσει τον εαυτό του αύριο.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος εκτός από την ικανότητά του να δημιουργεί μια εικόνα του
μέλλοντος, μέσω μιας διεύρυνσης της νοητικής λειτουργίας, είχε ανάγκη να
δημιουργήσει μια εικόνα του μέλλοντος που ανοιγόταν μπροστά του, εν είδη
υπόσχεσης πως η τελευτή δεν θα τον άγγιζε. Γιατί, μια βασική και βαθιά επέκταση
της συνειδητότητας επιτρέπει στον άνθρωπο να αποκτήσει καθαρότερη εικόνα του
μέλλοντος και επομένως να καλλιεργήσει την προσωπικότητά του ως προς αυτό.
Ως έκφραση, λοιπόν, τόσο της αναπτυσσόμενης συνειδητότητάς του ο άνθρωπος, όσο
και της «κρίσης» θανάτου ή άρνησης της τελευτής του, πρόβαλλε το κβάντο ως
αντικείμενο «καλλιέργειας» για να μπορέσει να τραφεί η ανθρώπινή του ύπαρξη
μέσα από το Συλλογικό ασυνείδητο. Και απ’ ότι βλέπουμε, η ανθρωπότητα αρχίζει
σιγά-σιγά να παραδίδει εθελούσια τις ατομικές υλιστικές ικανοποιήσεις του
παρόντος, προκειμένου να καλλιεργήσει μια πνευματική πίστη στο αύριο, και
επομένως να «εξαγοράσει χρόνο», για να αποφύγει την τελευτή της νέας και ανώτερης
αίσθησης του συλλογικού εαυτού.
Και ο Dr. Ervin Laszlo, ο διακεκριμένος επιστήμονας, φιλόσοφος και πρόεδρος της
Λέσχης της Βουδαπέστης (η οποία είναι μια ένωση ηθικών και υπεύθυνων ηγετικών
προσωπικοτήτων από διάφορα μέρη του κόσμου που πιστεύουν ότι υπάρχει άμεση
ανάγκη να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζοντας πρωτίστως τον εαυτό μας) στο βιβλίο
του
«Η Μεγάλη Κβαντική Αλλαγή» μας λέει: «Ο παγκόσμιος εγκέφαλος είναι το
ημι-νευρωνικό δίκτυο επεξεργασίας ενέργειας και πληροφοριών που δημιουργείται
από εξίμισι δισεκατομμύρια ανθρώπους πάνω στον πλανήτη, οι οποίοι αλληλεπιδρούν
με πολλούς τρόπους ιδιωτικούς και δημόσιους, και σε πολλά επίπεδα, τοπικά και
παγκόσμια.
Μια κβαντική μεταστροφή στον παγκόσμιο εγκέφαλο είναι ένας ξαφνικός και
θεμελιακός μετασχηματισμός στις σχέσεις ενός σημαντικού μέρους των εξίμισι
δισεκατομμυρίων ανθρώπων τόσο μεταξύ τους όσο και με τη φύση –μια
μακρομεταστροφή στην κοινωνία- και ένας επίσης ξαφνικός και θεμελιακός
μετασχηματισμός στις πιο προηγμένες αντιλήψεις για τη φύση της πραγματικότητας
–μια μεταστροφή παραδείγματος στην επιστήμη.
Οι δυο μεταστροφές μαζί αποτελούν μια
πραγματική “επανάσταση της πραγματικότητας” τόσο στην επιστήμη όσο και στην
κοινωνία.»
Έτσι, μέσα από την «κρίσιμη μάζα» ο εγκέφαλος μας γελάει, κλείνοντάς πονηρά το
μάτι, και το μικροσκοπικό κβάντο γίνεται η ελπιδοφόρα οδός για μια ειρηνική και
βιώσιμη ανθρώπινη πορεία μέσα στο σύμπαν!
***
