Όσο για τους καημούς του κόσμου και τ' άδικο, σκέψου ποιος τον
κέρδισε και ποιος θα τον κερδίσει. Μένει να σηκωθούμε πάνω απ’ τη χλεύη, ν'
αντισταθούμε, να μην τα κάνουμε πλακάκια με την ανάγκη. Τέτοιες ώρες να θυμάσαι
εκείνο τον πρώτο εαυτό σου, τον ατσαλάκωτο, τον απόλυτο, που χτυπούσε την πόρτα
του αοράτου. Ότι μένει απ' το παράλογο, απ' τα ακατανόητα, απ' τα λάθη και τα
πάθη, είναι μια καθαρή ψυχή, μια γενναία νοημοσύνη και καμία σφαίρα στην πλάτη.
Ξεχνούμε μέσα στα προσωπικά μας αδιέξοδα πως οι καιροί είναι πουλημένοι και πως
πάντα ο αγώνας του ανθρώπου ήταν ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, μ' όποιες
λέξεις ο καθένας μας το μεταφράζει. Αυτό που μένει είναι ο προσανατολισμός μας,
είναι η σταθερή μας παρουσία μπροστά στην αόρατη πόρτα ζητώντας φώτιση-απάντηση-κουράγιο.
Είναι αυτό το έσχατο '' ΟΧΙ'' του κ. Κόυνερ και το ωραίο ''ταξίδι'' η τελική
μας υπαρξιακή συνισταμένη. Αν με βρίσκεις ''bitter'', τι άλλο να ‘μαι μέσα στην
γεύση της στάχτης!
Ελένη Γιουβρή
Από το αρχείο μου ένα κείμενο με χρήση αλεξίσφαιρου για την ψυχή
γραμμένο από την Μαρία Παπαϊωάννου 35 χρόνια πριν. Ελπίζω να έχω την άδειά της
μιας και πάντα μου έλεγε ότι το δώρο δωρίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου