ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

28 Νοε 2012

«Έλθετε πάντες προς με οι πεφορτισμένοι και κεκοπιότες καγώ αναπαύσω ημάς»

Ο Χριστός μάς καλεί για να σηκώσει το βάρος μας! Να μας απαλλάξει από τον πόνο! «Ελάτε σε μένα» λέει, «και εγώ θα σας αναπαύσω!» Κι όμως ο άνθρωπος συνεχίζει 2.000 χρόνια τώρα την θλιβερή του διαδρομή, μιας ηττημένης αλαζονείας που δεν έχει εντούτοις την γενναιότητα να παραδεχτεί! Δεν μπορεί να ζήσει Ζώσα Ζωή χωρίς Θεό! Δεν γίνεται! Δεν γίνεται το εγώ του να υποκαταστήσει τον Θεό! Γιατί το εγώ το μόνο που μπορεί να κυβερνήσει είναι μια ζωή θνητή, στον φόβο, την ανασφάλεια και την ματαίωση …
*

Ο πρόσφατος τυφώνας στην Νέα Υόρκη ράπισμα για την αλαζονεία τής ανύπαρκτης πνευματικά μητρόπολης του κόσμου

Ο κολοσσός της τεχνολογίας, η μεγαλύτερη στρατιωτική μηχανή του κόσμου, η αλαζών χώρα των Η.Π.Α, ανίσχυρη στην θεομηνία! Κοντά 10.000.000 άνθρωποι, μια Ελλάδα ακριβώς, έμεινε χωρίς ηλεκτρισμό! Τυχαίο; Έχει νοημοσύνη το Σύμπαν! Το κέντρο της Νέας Υόρκης πλημμύρισε! Σπίτια ξεπατώθηκαν. Ανυπολόγιστες ζημιές. Τρόμος και θάνατος. Να πήραν το μήνυμα; Ποτέ δεν είναι αργά! Και ήταν μόνον προειδοποίηση... 
*

23 Νοε 2012

Η αγία όραση

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής μιλάει για τον άφρονα πλούσιο. Πρόκειται για ζήτημα διαχρονικά επίκαιρο, αφού πλούσιος δεν είναι μόνον αυτός που έχει πολλά χρήματα, αλλά γενικώς όποιος νομίζει ότι έχει «πολλά»: γνώσεις, δόξα, εξουσία, ταλέντα κ.λπ. Η παραβολή αυτή του Χριστού είναι καταπέλτης για τον άνθρωπο. Χαράζει μια τεράστια γραμμή πάνω στα ανθρώπινα δρώμενα, απόλυτη, όπως εξ άλλου κάθε λόγος του Χριστού. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής του νου από την αλήθεια μέσα από φιλοσοφικές ή άλλες ερμηνείες: τα γνωστά παιγνίδια του νου! Ο λόγος του Χριστού είναι απόλυτος! Μας μιλάει για έναν πλούσιο που είχε όλα τα καλά και οι αποθήκες του ξεχείλιζαν. Το πρόβλημά του ήταν πώς θα χτίσει καινούργιες αποθήκες για τα αγαθά του! Ευχαριστημένος, χαιρόταν για την ευμάρεια του λέγοντας: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά: αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου!» Και εκείνη την ίδια νύχτα ακούει την φωνή του Θεού να του λέει: «Άφρων, αύτη τη νυκτί την ψυχή σου απαιτούν από σού. Ά δε ητοίμασας, τίνι έσται;» Απόψε σου ζητούν την ψυχή σου! Και όλα αυτά που ετοίμασες ποιος θα τα πάρει; Προς τι! Είναι εκπληκτικό να δούμε ότι δεν του λέει ότι θα του πάρει εκείνος την ψυχή του! Του λέει: «Αυτή την νύχτα ζητούν από σένα την ψυχή σου!» Γνωρίζουμε πως ο Θεός είναι εκείνος που μας δίνει την ψυχή καθώς και εκείνος που την παίρνει. «Ζητούν από σένα την ψυχή σου!» Ποιοι είναι αυτοί που του ζητούν την ψυχή του; Άρα έχει προδικάσει ο Θεός ότι δεν είναι δική του αυτή η ψυχή, η οποία έζησε την ζωή της αφρόνως. Ο πλούσιος αυτός ήταν άφρων, έζησε την ευμάρειά του με πλήρη σκληρότητα προς τον συνάνθρωπο. Με μόνη έγνοια την δική του ικανοποίηση και ευχαρίστηση. Είναι εφιαλτική γι’ αυτόν αυτή η φωνή που εντελώς απρόβλεπτα ακούει: «Αυτή την νύχτα σου ζητούν την ψυχή σου!» Το πανηγύρι τελείωσε. Ο πρώτος γύρος, όπως τον λέω… Εκεί τελειώνουν οι μαγκιές του ανθρώπου! Πάνε οι εξυπνάδες του, οι ψευτοκαλοσύνες του, οι δικαιολογίες του, οι φιλοσοφίες του. Όλα καταρρέουν μπροστά στο αμετάκλητο γεγονός του θανάτου! Την φοβερή στιγμή του θανάτου, ο άνθρωπος στέκεται μόνος. Είναι γυμνός. Τον εγκαταλείπει κάθε μορφής «πλούτος» της Γης. Γυμνός φεύγει, χωρίς να κρατούν τίποτα τα χέρια του. Όπως εξάλλου γυμνός έρχεται στην ζωή. Έρχεται αθώος και φεύγει μόνο με ό,τι αποκόμισε από Ζώσα Ζωή κατά την διάρκεια του βίου του. Με αυτό θα παρουσιαστεί στον Χριστό. Ενώπιον της Κρίσης μπροστά στην οποία αμετάκλητα θα βρεθεί. Αυτή που μας περιμένει όλους αργά ή γρήγορα. Είναι τρομακτική η φωνή του Θεού καθώς λέει: «Ά δε ητοίμασας, τίνι έσται;» Προς τι όλα που ετοίμασες! Για ποιους! Από την μια του λέει με απόλυτη αυστηρότητα ότι είναι ανόητος, και από την άλλη ότι αυτή την νύχτα θα πεθάνει! «Έρχονται εκείνοι που ζητούν την ψυχή σου!» Προς τι όλα αυτά που απέκτησες και για τα οποία διέθεσες την ζωή σου! Μόνος σου βρέθηκες στο σημείο αυτό για το οποίο ελέγχεσαι! Και ελέγχεσαι απολύτως. Προς τι όλα αυτά που ετοίμασες! «Αυτά παθαίνει εκείνος που θησαυρίζει για τον εαυτό του και δεν φροντίζει να γίνει πλούσιος ως προς τον Θεό». Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που τελειώνει την παραβολή ο Χριστός: «Ενώ έλεγε αυτά, φώναξε: εκείνος που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει!» Χρησιμοποιεί την λέξη «εφώνει»! Φώναξε! Δεν είπε απλώς, αλλά το φώναξε, αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει! Απόλυτο το μήνυμα! Όπως εκείνο του Αβραάμ προς τον άλλο πλούσιο: «Έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες οι δικοί σου για να σωθούν. Εμείς από δω δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για σένα. Δεν μπορούμε να πάμε απέναντι, στην κόλασή σου, για να σε συναντήσουμε, ούτε εσύ να έρθεις εδώ!» Η τρομερή αλήθεια της παραβολής εκείνης είναι αυτό το «απέναντι»! Όσο ζεις, μπορείς όλα να τα αλλάξεις. Μετά όμως θα βρεθείς σ’ αυτό το τρομερό «απέναντι», όπου θα υποστείς τις συνέπειες των πράξεών σου. Κραυγάζει, λοιπόν, ο Χριστός και λέει: «ΑΚΟΥΣΤΕ! Γιατί θα πάθετε ό,τι και ο άφρων πλούσιος. Όχι μόνον σωματικά, αλλά και πνευματικά. Αυτό το οποίο στηρίξατε και αφιερώσατε την ζωή σας θα έρθει να διεκδικήσει την ψυχή σας!» Και στην περίπτωση του άφρονα πλουσίου δεν είναι ο Θεός! Βλέπουμε μέσα από τις τεράστιες αλήθειες των παραβολών το γιατί ο Ραφαήλ θέλει να εστιαζόμαστε στον λόγο του Χριστού. Και μάλιστα με τον τρόπο που η Εκκλησία τον έχει τοποθετήσει κάθε Κυριακή στο Ευαγγέλιο που διαβάζεται. Ο λόγος του Χριστού είναι απόλυτος! Είναι η απολυτότητα της αλήθειας. Η αλήθεια δεν αφήνει περιθώρια για τις πονηρές διαφυγές του νου που ο άνθρωπος εφευρίσκει, ούτε για παιγνίδια. Η αλήθεια δεν είναι ούτε διφορούμενη, ούτε αμφίσημη. Η αλήθεια είναι μία, συγκεκριμένη και απόλυτη. «Εγώ είμαι η αλήθεια!» είπε ο Χριστός. «Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή!» Εκείνος είναι η αλήθεια! Γι’ αυτό και ο λόγος του είναι αληθινός. Ο Χριστός ήρθε στην Γη και αποκάλυψε την αλήθεια με έναν τρόπο που δεν μπορεί ο άνθρωπος αιώνες έκτοτε να την καταρρίψει . Έχει τέτοια ισχύ η δύναμη της Χριστικής αλήθειας που ελέγχει τον άνθρωπο στα βάθη των βαθέων της ύπαρξήης του. Διαπερνά την ανθρώπινη προσωπικότητα, τον χαρακτήρα, τα εξωτερικά οικοδομήματα, χτυπώντας κατ’ ευθείαν πάνω στην ψυχή! Και την ελέγχει! Και ταυτοχρόνως της υπομιμνήσκει ισχυρά το γιατί βρίσκεται εδώ! Αυτό το οποίο ξεχνάμε. Κοιμόμαστε. Η ψευδαισθητική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε, το Matrix, μάς κοιμίζει, όπως ακριβώς κάνουν και οι υπολογιστές. Και ταυτοχρόνως μας εθίζει! Είναι τόσο πειστική αυτή η πραγματικότητα που απορροφά ολόκληρη την προσοχή μας, όλη μας την ύπαρξη. Ενώ είναι ψευδαισθητική, άρα μη υπαρκτή, εντούτοις είναι πολύ υπαρκτή όταν μας γοητεύει και μας απορροφά. Είμαστε εθισμένοι! Έχει διεκδικήσει και μονοπωλεί την προσοχή μας. Την απόλυτη προσοχή μας. Και έτσι μας ελέγχει. Το ζήτημα δεν είναι καν στο πόσες ώρες κάθεται κανείς μπρος σε έναν υπολογιστή, γιατί αυτό μπορεί να είναι η δουλειά του. Αλλά το αν μπαίνει ολόκληρος, χωρίς διαλείμματα μέσα εκεί, με πλήρη την προσοχή του, όπως γίνεται στα ηλεκτρονικά παιγνίδια. Εφόσον ζούμε σ’ αυτή την πραγματικότητα, δεν μπορούμε να μη συμμετέχουμε, αφού χρειάζεται να διεκπεραιώσουμε τα της επιβίωσής μας. Συνδιαλεγόμαστε με τον κόσμο. Δεν θα πούμε ότι δεν υπάρχει! Δεν θα πάρουμε τα βουνά ούτε θα γίνουμε στυλίτες. Ούτε ο Χριστός έφυγε από τον κόσμο επειδή είναι ψευδαισθητικός. Αντιθέτως επέλεξε συνειδητά να ενσαρκωθεί εδώ για να δείξει στον άνθρωπο αυτή την ψευδαίσθηση και να την ανατρέψει. Το βασίλειο δηλαδή του Εωσφόρου! Ήρθε να πει στον άνθρωπο: «Μην την πιστεύεις αυτή την ψευδαισθητική πραγματικότητα. Είναι ένα πανηγύρι που θα τελειώσει. Και θα κριθείς για το πώς έζησες την ζωή σου! Με ποια πνευματική ποιότητα την έζησες». Γι’ αυτό θα ελεγχθούμε, όχι για τα ηθικολογικά θέματα που φανταζόμαστε, τις σωματικές αμαρτίες, την σεξουαλικότητα κ.λπ., για τις οποίες μας απειλούν αιώνες τώρα τα ιερατεία, Ο Χριστός δεν ασχολήθηκε μ’ αυτά! Αν ήταν τόσο σοβαρά και κινδυνεύαμε από αυτά, θα μας το είχε πει. Το μόνο που ζήτησε ο Χριστός από τον άνθρωπο είναι να συγχωρεί, να αγαπά, και να ευλογεί τους εχθρούς του! Δεν μας ζήτησε τίποτε άλλο. Απολύτως τίποτα. Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο Δημήτριος Σεμελάς και η Μαρία Ντυπρέ μίλησαν για την σύνταξη ενός Παγκόσμιου Κώδικα. Για την σύνταξη ενός Κώδικα ο οποίος θα συμπύκνωνε και θα εμπεριείχε ολόκληρη την αλήθεια, πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί ο καινούργιος πνευματικός πολιτισμός του Αγίου Πνεύματος, της Τρίτης Παρακλητικής, Πνευματικής Εποχής. Έδωσαν την διάσταση του Παγκόσμιου Κώδικα της Αλήθειας, ο οποίος, όπως έλεγαν, θα συνταχθεί από εξέχοντα όντα όλης της Γης. Ο Παγκόσμιος Κώδικας είναι η Χριστική διδασκαλία! Δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει κάτι άλλο που να συμπυκνώνει την αλήθεια και την πνευματική προοπτική του ανθρώπου στους αιώνες των αιώνων. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Αυτό που υπάρχει και μπορούν να κάνουν τα εξέχοντα μέλη της ανθρωπότητας, τα φωτισμένα όντα, είναι να μπορέσουν να αποκαλύψουν και να καταδείξουν με καινούργιο, σύγχρονο τρόπο στον κόσμο αυτές τις τεράστιες αλήθειες που είπε ο Χριστός. Ο ίδιος όμως είπε επίσης πως όταν έρθει ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας, θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε όλη την αλήθεια. Δεν θα μιλήσει αφ’ εαυτού, αλλά θα αναγγείλει όσα θα λάβει από εκείνον και εκείνον θα δοξάσει!
Ο Παγκόσμιος Κώδικας της Αλήθειας είναι, λοιπόν, αιώνια εκπληρωμένος από τον Χριστικό λόγο. Ο Δημήτριος Σεμελάς και η Μαρία Ντυπρέ, μίλησαν επίσης για την αναγκαιότητα της ανάδειξης από τον άνθρωπο ελεύθερης και ανεξάρτητης προσωπικότητας. Αυτή, λοιπόν, η ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητα συμπυκνώνεται πάρα πολύ απλά στον λόγο του Χριστού: «Αγαπάτε αλλήλους. Συγχωρείτε τον εχθρό σας!» Δεν υπάρχει ελευθερία του ανθρώπου άλλη από την απελευθέρωσή του από το κακό. Από ό,τι δηλαδή τον εμποδίζει να αγαπήσει και να συγχωρήσει. Το κακό δεν είναι φιλοσοφική έννοια, αλλά οντολογική πραγματικότητα! Όπως έχουμε πει και άλλες φορές, ο Χριστός δεν μίλησε φιλοσοφικά για το «κακό», ούτε αφηρημένα. Μίλησε πάρα πολύ συγκεκριμένα. Και είπε ότι το κακό είναι ο δαίμονας, ο σατανάς, είπε ότι έχει υπόσταση, ότι είναι εκπεσόν πνεύμα το οποίο καταδυναστεύει τον άνθρωπο. Και μάλιστα τον αποκαλεί άρχοντα του κόσμου τούτου. Δεν είπε ότι ο ίδιος, ο Χριστός, είναι ο άρχων αυτού του κόσμου! Είπε δηλαδή ότι άλλος είναι το αφεντικό εδώ στην Γη, για κάποιους λόγους… Εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο συνάνθρωπός του σε καμία του εκδοχή. Όσο ενοχλητικός, απειλητικός ή ακόμα και επικίνδυνος μπορεί να γίνει για μας ο διπλανός μας, δεν είναι εκείνος ο εχθρός μας, αλλά αυτό που τον διαπερνά!
Το καλό και το κακό είναι δύο περιοχές ανεξάρτητες, στεγανοποιημένες. Δεν μείγνυνται. Οι άνθρωποι είναι καλοί στο καλό τους και κακοί στο κακό τους! Ενεργείς, δηλαδή, ανάλογα με την περιοχή στην οποία πνευματικά κατοικείς. Αν είσαι «απέναντι» από τον Θεό, σε διαπερνά και σε κατευθύνει άλλη δύναμη. Και τότε δεν είσαι πλέον ελεύθερος, γιατί δεν ελέγχεις εσύ τον εαυτό σου. Ούτε ξέρεις τι σού γίνεται! Όταν είσαι εκεί, έχεις άλλη οπτική, άλλη όραση, από την οποία δεν μπορεί να σε βγάλει καμιά φιλοσοφική θέληση, καμιά θρησκευτική παραδοχή, κανένας διάλογος, κανένας λόγος, καμιά διαλεκτική, κανένας πολιτισμός! Όταν είσαι εκεί και για όσο είσαι εκεί, το μόνο που μπορεί να σε βγάλει είναι η χάρις του Θεού. Να μπορείς να την έλξεις με την προσευχή σου ή να προσευχηθεί κάποιος για σένα ισχυρά. Ή να σε ελευθερώσει ον που να έχει εξουσία από τον Θεό, όπως ο Χριστός, ο οποίος είχε εξουσία επί των δαιμονίων, καθώς και όλα τα όντα τα οποία εντάσσονται στην Χριστική γραμμή. Ο άνθρωπος στην πραγματικότητα διαρκώς μετακινείται από την μία περιοχή στην άλλη με αντίστοιχες συνέπειες, αναλόγως βεβαίως και του χρόνου παραμονής στην επικίνδυνη ζώνη. Για να σε βοηθήσει όμως η χάρις, πρέπει να συναινείς. Δεν μπορεί να γίνει χωρίς την θέλησή σου. Ο Χριστός, ας πούμε, περπάτησε στην Παλαιστίνη και συνάντησε δεκάδες, εκατοντάδες ανθρώπους, αλλά δεν τους θεράπευσε όλους, ούτε εξέβαλε τα δαιμόνια από όλους τους δαιμονισμένους. Θα έλεγε κανείς ότι, αφού ήταν εδώ στην Γη και είχε την πλήρη εξουσία -εμείς με τις ιδέες μας αν ήμασταν στην θέση του, θεωρούμε ότι θα τα είχαμε φτιάξει όλα!- γιατί δεν αποκατέστησε όλους τους ανθρώπους; Ο Χριστός θεράπευσε αυτούς που του το ζήτησαν! Και εκείνους μέσα στους οποίους είδε να συμπίπτει η θέληση του Θεού -ο οποίος ούτως ή άλλως θέλει να είναι όλοι οι άνθρωποι υγιείς και ευτυχισμένοι- με την δική τους εσωτερική υπογραφή. Πολλές φορές μάλιστα ρώτησε: «Πιστεύεις ότι μπορώ να σε θεραπεύσω;» Όσοι απάντησαν καταφατικά, θεραπεύτηκαν. Μη θεωρούμε πως ο Θεός είναι μια μαγική δύναμη υποχρεωμένη να μας διορθώνει και να μας αποκαθιστά! Ο Θεός φυσικά και υπάρχει ανεξάρτητα από μας, υπάρχει όμως και λειτουργείται και εντός μας, στην ψυχή μας. Γνωρίζουμε τον Θεό, αφού είμαστε πλάσματα προερχόμενα από την αγάπη του Θεού, διαποτισμένα από την θεϊκή ουσία. Η ψυχή μας γνωρίζει, γι’ αυτό είμαστε σε θέση να συναινέσουμε, να θελήσουμε, δηλαδή, την θεραπεία και την αποκατάστασή μας από τον Θεό. Φυσικά όχι με τους όρους μας! Όχι εκβιαστικά όπως συνήθως το θέτει ο άνθρωπος, αλλά με την εμπιστοσύνη πως ο Θεός θα ικανοποιήσει το αίτημά μας, αφού το μόνο πράγμα που θέλει για μας είναι η ζωή! Τίποτα το λιγότερο από την ζωή νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Και δεν αναφέρομαι  σε «μεταφυσική» ζωή, αλλά σ’ αυτήν εδώ την ζωή. Να την ζήσουμε με χαρά, με δύναμη, με υγεία, με έξαρση, όχι απλώς να επιβιώνουμε, αλλά να την ζούμε σε υψηλό τόνο. Οι Έλληνες την αποκάλεσαν ΕΥ ΖΗΝ. Σ’ αυτή την χαρά είναι η χάρις του Θεού! Όταν, λοιπόν, μιλάμε για ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητα, δεν εννοούμε κάποιο διανοούμενο άτομο που έχει οργανώσει τις ιδέες του, έχει φτιάξει την χάρτα των δικαιωμάτων του ανθρώπου και θέλει να μοιραστεί τις ιδέες του με τους συνανθρώπους του για να δημιουργηθεί μια κοινωνία πολιτισμένων όντων που σέβονται το ένα το άλλο κ.λπ. Αυτό φυσικά είναι επακόλουθο, εφόσον επανέλθει στον άνθρωπο η κατάσταση της ελευθερίας, την οποία έχει απολέσει αποστατώντας από τον Θεό! Η κατάσταση της ελευθερίας είναι η φυσική μας κατάσταση, η Χριστική συνείδηση, η κατάσταση με την οποία ο Χριστός μας έφερε στην ζωή, αφού γεννηθήκαμε με τον Χριστικό σπινθήρα εντός. Εμείς με την συναίνεσή μας και ο σατανάς με την δύναμη που έχει ως εκπεσόν πνεύμα καταφέρνει να μας εμπλέκει, περιορίζοντας ασφυκτικά την αντίληψή μας, την ύπαρξή μας, την ζωή μας. Και στην καλύτερη εκδοχή που μπορούμε να φανταστούμε ένα ανθρώπινο μυαλό  -όπως αυτό των πολύ μορφωμένων που θαυμάζουμε, και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά, είναι μαγευτικοί και μας λένε ωραία πράγματα και συνδέουν θαυμαστά τις ιδέες κ.λπ-  δεν είναι τίποτα εφόσον δεν το υποστηρίζει η δύναμη και η χάρις του Θεού. Αν δεν έχει την ιαματική δύναμη της οπτικής, του βλέμματος εκείνου που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, μια που τα ηχεία του σύμπαντος είναι ανοιχτά και ακουγόμαστε παντού πως, όταν μιλάμε για ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητα, εννοούμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία του ανθρώπου από τον σατανά! Άλλη ελευθερία δεν υπάρχει, ούτε και ανεξαρτησία! Μιλάμε δηλαδή για την Χριστοποίηση του ανθρώπου. Η Χριστοποίηση γίνεται μόνο με έναν τρόπο: αυτόν που μας δίδαξε ο Χριστός. Μπορεί να μας φαίνεται απλοϊκός, μπορεί να θέλαμε να ακούσουμε πιο μεγαλεπίβολες ιδέες. Ο Χριστός όμως είπε ένα πράγμα: «Αγαπάτε ο ένας τον άλλον! Συγχωρήστε τους εχθρούς σας! Ευλογείστε αυτούς που σας καταριούνται!» Έδωσε τον τρόπο να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από οτιδήποτε εμποδίζει την εκδήλωση της θεϊκότητάς του. Αυτός που αγαπά και συγχωρεί, είναι ελεύθερος. Ο άρχων του κόσμου τούτου δεν έχει εξουσία πάνω του. Τότε ανθίζουν μέσα του όλα τα αγιοπνευματικά χαρίσματα. Τότε ο κόσμος γίνεται παράδεισος, καθώς χαρισματικά όντα συνδιαλέγονται ελεύθερα συνδημιουργώντας καινούργιες πρωτότυπες εκφράσεις και εκδηλώσεις ζωής. Ο Χριστός, λοιπόν, έδωσε δύο κλειδιά: την αγάπη και την συγχώρηση. Για το μόνο που έλεγξε τον άνθρωπο ήταν η υποκρισία. Για τίποτα άλλο! Και ήταν τόσο αυστηρός με τους υποκριτές, επειδή αυτοαποκλείονται από την Ζώσα Ζωή. Η υποκρισία είναι αναίρεση της αλήθειας. Δεν θέλεις να δεις την αλήθεια! Και κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να την δεις, αν δεν θέλεις. Η υποκρισία είναι ακραία μορφή άρνησης της αλήθειας γι’ αυτό ισοδυναμεί με πνευματικό θάνατο. Ούτε ο Χριστός μπορεί να διασώσει τον υποκριτή, αφού είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε την πνευματική μας τύχη. Δεν μπορεί ο Χριστός να μας επιβληθεί. Άρα έχουμε δύο επιλογές: ή να είμαστε υποκριτές ή να είμαστε αληθινοί. Και όταν λέμε αληθινοί, εννοούμε να έχουμε αυτή την απλότητα της πρόσληψης της ζωής, του δώρου αυτού που μας χάρισε ο Θεός, και να τον ομολογούμε. Ευχαριστιακή ομολογία του γεγονότος ότι ζούμε! Το να είμαστε αληθινοί δεν σημαίνει πως είμαστε «εξωγήινα» όντα που ούτε θυμώνουν, ούτε ανταποκρίνονται συναισθηματικά στον κόσμο, ούτε έχουν ελαττώματα και αδυναμίες: «άψογοι» δηλαδή κατά το φαίνεσθαι. Ίσα ίσα ο άνθρωπος όσο ζει είναι πλάσμα που πάλλεται, ευαίσθητο, που αντιδρά με το περιβάλλον. Αν ήθελε ο Θεός να είμαστε Βούδες, θα μας κρατούσε στα βουδικά επίπεδα να προσευχόμαστε υπέρ της Γης. Υπάρχουν και τέτοια όντα. Μας έφερε όμως εδώ στην Γη, σ’ έναν τόπο διττότητας, σε έναν τόπο όπου μαίνεται ο αόρατος πόλεμος, και μας ζήτησε να είμαστε αληθινοί, δηλαδή Χριστοί! Το να είσαι αληθινός δεν σημαίνει να επιδιώκεις να έχεις άψογο φαίνεσθαι, ούτε καν να είσαι ατραυμάτιστος. Γιατί σε μια μάχη, σε έναν πόλεμο, θα δεχτείς και χτυπήματα. Μόνον οι λιποτάκτες δεν τραυματίζονται! Βέβαια ο Θεός θεραπεύει, επουλώνει τα τραύματα των πολεμιστών του φωτός, όλων όσοι τον υπηρετούν, όσοι συντάσσονται στην μεγάλη στρατιά του φωτός. Μας επιδιορθώνει και μας αποκαθιστά. Εδώ, δηλαδή, δεν ήρθαμε για να αποδείξουμε πως είμαστε «άψογοι», πως έχουμε αυτό το φαίνεσθαι που θα προκαλέσει τον θαυμασμό των άλλων με το οποίο θα επιβληθούμε και θα μας προσκυνήσουν! Το άψογο το επιδιώκει μόνον ο Εωσφόρος και οι Φαρισαίοι, οι υποκριτές. Όσοι δηλαδή απλώς δεν είναι αληθινοί. Είναι ίδιον του Εωσφόρου η άψογη εικόνα, το φαίνεσθαι. Είναι τεράστια ελευθερία να έχεις την δύναμη να τσαλακώνεις την εικόνα σου! Να μην εξαρτάς αυτό που είσαι από την εικόνα σου! Μακάρι να είμαστε ό,τι καλύτερο θέλουμε, ό,τι καλύτερο πιστεύουμε για τον εαυτό μας, ό,τι μας κάνει να νιώθουμε καλά. Καλό κι ευλογημένο. Να ξέρουμε πάντως ότι η αλήθεια του εαυτού μας δεν είναι σ’ αυτό που φαίνεται, αλλά σ’ αυτό που είμαστε! Αν αυτό που είμαστε είναι πραγματικά αγαθό και αληθινό, έχει τον τρόπο του να φτάσει στην καρδιά του άλλου. Δεν χρειάζεται καμιάς μορφής «περιτύλιγμα». Ούτως ή άλλως ανταλλάσσουμε τα μηνύματα μας και επικοινωνούμε μέσα από το ψυχικό ρευστό, το ψυχικό ρεύμα που πηγαίνει από την μια ψυχή στην άλλη, και όχι από τα λόγια! Η επικοινωνία δεν γίνεται μέσα από τον διάλογο. Η αλήθεια δεν είναι ένα ζητούμενο του νου που να χρειάζεται να έρθουμε σε διαλεκτική σχέση για να το βρούμε! Αν αυτό το ισχυρίστηκαν οι Έλληνες και ο Σωκράτης το έκανε πρακτική εκμαίευσης της αλήθειας ήταν γιατί ο ελληνικός πολιτισμός οικοδομήθηκε πάνω στην αξιωματική αλήθεια της ύπαρξης του Θεού. Οπότε στα χέρια του Σωκράτη η διαλεκτική ήταν ένα παιγνίδι για να σε παγιδεύει μες στις σοφιστείες του ίδιου σου του νου, ώστε να αναγκάζεσαι να το βλέπεις και να κάνεις την παραδοχή τού τι δεν είναι η αλήθεια! Αποφατική θεολογία! Ο Σωκράτης ήταν ένα ιδιοφυές, χαριτωμένο πνεύμα, ο οποίος με τις κατάλληλες ερωτήσεις και μεγάλη δόση ειρωνείας άφηνε τον συνομιλητή του να εκτεθεί από μόνος του. Και πάνω στην στιγμή που ο σοφιστής ήταν σίγουρος για την υπεροχή του συλλογισμού του, ο Σωκράτης είχε ήδη πλέξει ιστό αράχνης μέσα στον οποίο τελικά έπεφτε! Έπεφτε μέσα στις ίδιες του τις παραδοχές. Είναι ένα υψηλό παιγνίδι του νου. Ένα πνευματικό κουνγκ φου. Υπό αυτή την έννοια, ο λόγος μπορεί να καταρρίψει το ψεύδος και την ανοησία του. Όλη η διαλεκτική του Σωκράτη αποκαλύπτει την πονηρία των σοφιστών και το πόσο αναξιόπιστο εργαλείο είναι ο νους αν δεν τον κατευθύνεις συνειδητά στο αγαθόν. Οι σοφιστές εξ άλλου μπορούσαν με εξαιρετική δεινότητα να επιχειρηματολογήσουν για το ίδιο θέμα αποδεικνύοντας καθένας κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο! Ο λόγος είναι για τους φωτισμένους, όπως εξάλλου και οι Άγιες Γραφές. Δηλαδή για πλάσματα που μέσα τους έχει νικήσει η αγάπη και έχουν αποβάλει το κεντρί της κακίας και του πονηρού. Τότε είναι σ’ αυτή την ευλογημένη δεκτικότητα της αλήθειας, και ο ιερός λόγος καθώς και ό,τι άγιο έχει περισυλλεγεί μέχρι σήμερα μπορεί να βρει πρόσφορο έδαφος μέσα τους και να ανθίσει. Σε ένα πνεύμα που σπαράσσεται από αντιθέσεις, πόλεμο, κακία, αμφιβολία, σύγχυση, δεν μπορεί ο ιερός λόγος να κάνει τίποτα! Απόδειξη ο ίδιος ο Χριστός οποίος περπάτησε πάνω στην Γη και μίλησε άμεσα στους ανθρώπους: τι απέγινε όλος αυτός ο κόσμος; Η πλειοψηφία όσων τον άκουσαν, όσων είδαν τα θαύματα του, ήταν εκείνοι που φώναξαν το «άρον άρον σταύρωσον αυτόν!» Όχι μόνο, δηλαδή, δεν υποτάχτηκαν στον ύψιστο λόγο του Χριστού, αλλά τον αρνήθηκαν και τον πολέμησαν. Φυσικά η περίπτωση του Χριστού είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, αφού εκείνος αποδέχτηκε να θυσιαστεί. Δεν ήταν νίκη του σατανά αυτό! Ήταν επιλογή του υπέρτατου όντος για να εξαγοράσει το κάρμα της ανθρωπότητας και να αφήσει το τεράστιο μήνυμα τής δίχως όρια αγάπης και συγχωρητικότητας προς τον άνθρωπο! Την μεγαλειώδη στάση του απέναντι στην δικαιοσύνη των γήινων! Ο Χριστός δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του! Μπροστά σ’ αυτό το μεγαλείο θα βρίσκεται η ανθρωπότητα για να αναμετριέται έως της ολικής της επανόδου στην Χριστότητα. Βλέπουμε καθημερινά πόσο εύκολα ταραζόμαστε και διεκδικούμε τα δίκια μας, άγρια πολλές φορές, όταν λίγο μας αμφισβητήσουν, μας προσβάλλουν ή μας αδικήσουν! Αυτή η στάση δείχνει και την απόσταση μας από την Χριστότητα. Ο Χριστός δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του! Τεράστια ανατροπή! Άλλη οπτική του κόσμου, απόλυτη, αδιαπραγμάτευτη. Είναι η αγία όραση: ο νους δεν έχει περιθώρια διαφυγής προς κάτι άλλο. Η θεϊκή απάντηση στην γήινη πτώση! Ο Χριστός έδειξε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Όταν, λοιπόν, μιλάμε για ελευθερία και ανεξαρτησία, μιλάμε για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του ανθρώπου από το κακό! Από την δύναμη του αντίλογου πνεύματος που αποκαλούμε αντίχριστο, αφού τον Χριστό μάχεται, τον Λόγο της ζωής εντός μας, αυτόν τον θεϊκό σπινθήρα που έχει φυτευτεί σε κάθε πλάσμα ερχόμενο στον κόσμο. «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν!» Εσκήνωσε σε όλα τα πλάσματα, σε όλα τα ανθρωπόμορφα πλάσματα τα οποία γεννιούνται υπό την συνθήκη «άνθρωπος». Ο Λόγος έχει μελιστεί, ο θεϊκός σπινθήρας υπάρχει εντός όσο αναπνέουν. Και κάθε ον, κατά την τάξη και την ελεύθερη επιλογή του, μπορεί να διασωθεί πνευματικά και να κερδίσει το παιγνίδι της ζωής. Όταν, λοιπόν, μιλάμε για ελευθερία και ανεξαρτησία, καθόλου μη φανταζόμαστε φιλοσοφικές ιδέες και διακηρύξεις του νου! Το μόνο πράγμα το οποίο θα πρέπει να μας απασχολεί προκειμένου για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας είναι η εσωτερική καθαρότητα, το πόσο αληθινοί είμαστε, πόσο επιτρέπουμε το μυστήριο του Θεού να λειτουργείται μέσα μας! Η ζωή είναι μυστήριο! Όπως και η αγάπη είναι μυστήριο! Όπως και η συγχώρηση είναι μυστήριο. Όπως και η ενότητα είναι μυστήριο! Όπως και η θεία Κοινωνία, η μέθεξη μέσω του κοινού Ποτηρίου που μας ενώνει με τον Ζώντα Θεό. Από την μία δηλαδή έχουμε την αγιότητα της ζωής, και από την άλλη την ψευδαίσθηση της ζωής. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Γι’ αυτό και είναι άλλη η οπτική του κόσμου αν είσαι μέσα στην ψευδαίσθηση: το πώς κοιτάζεις και ερμηνεύεις τον κόσμο, τα γεγονότα, τα πράγματα, καθώς και το πώς αισθάνεσαι μέσα σ’ αυτά, αφού ζεις διαρκώς στην σύγκρουση και στην αντιπαλότητα που παράγουν αγανάκτηση και διαρκή διεκδίκηση. Η Γη έχει εξήμισι δισεκατομμύρια όντα που έχουν όλα δίκιο! Δεν υπάρχει πλάσμα που να μην έχει δίκιο! Δεν υπάρχει πλάσμα που να μην είναι πειστικό στα δίκια του, και να μην τα βάζει με όσα του κάνουν οι άλλοι, η κοινωνία, ο κακός Θεός, οι πάντες! Αυτή είναι η οπτική του να ζεις στην ψευδαίσθηση! Μια λογική που προκαλεί μόνο πόνο, φθορά, εντροπία, θάνατο. Ακόμα και αν βρεις τα δίκια σου -γιατί έχουμε και επί μέρους δίκια μέσα στο μεγάλο μας άδικο- ούτε κι αυτά σού αρκούν μέσα στην λογική της ψευδαίσθησης. Αφού η ψευδαίσθηση είναι κινούμενη άμμος. Όλα ανατρέπονται. Δεν είσαι ποτέ ασφαλής! Η άλλη όραση του κόσμου είναι η αγία όραση. Κάποτε είδα τον π. Κωνσταντίνο να περνά μπροστά από δύο που τσακώνονταν και ήταν έτοιμοι να χτυπηθούν, και εκείνος να συνεχίζει ατάραχος τον δρόμο του. Βλέποντάς το κανείς αυτό εξωτερικά, θα πει: «Ωραίος ιερέας! Δεν προσπάθησε καν να τους χωρίσει!» Εκείνος όμως χωρίς να πει απολύτως τίποτα, με μόνη την παρουσία του από κει επέφερε καταλλαγή. Αμέσως μετά συνήλθαν και τα βρήκαν! Η αγία όραση, η άλλη οπτική κόσμου έχει τον δικό της τρόπο να αλλάζει τα ανθρώπινα δρώμενα… Όταν υπάρχει ένταση μεταξύ των ανθρώπων, κλίμα διαφωνίας και διένεξης, στην πραγματικότητα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αν μπεις στην ψευδαισθητική λογική απλώς γίνεσαι μέρος του προβλήματος. Ό,τι και να πεις, την μεγαλύτερη αλήθεια, ο άλλος θα την προσλάβει ως επίθεση! Φαντάσου, την ώρα που κάποιοι είναι μες στην οργή και την αντιπαλότητα, να τους πεις: «Ο Χριστός είπε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον!» Απλώς θα εξοργιστούν! Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να εισακουστείς. Θα σου πουν το γνωστό: «Ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που θα μας πεις ποιο είναι το σωστό;» κ.λπ. Εδώ ακριβώς είναι το ζήτημα: τόσες αλήθειες έχουν διατυπωθεί μες στους αιώνες. Όσοι εξ ημών είμαστε διαβαστεροί έχουμε διαβάσει ουκ έστιν αριθμός βιβλία με μεγάλες και σπουδαίες ιδέες και αλήθειες. Έχουν γραφτεί υψηλότατα πράγματα. Έχουν ειπωθεί όλα! Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει; Μόνον το τι έχει καταγραφεί από τον λόγο του Ραφαήλ να διαβάσουμε -εκατοντάδες τόμοι πλέον-, και λοιπόν; Γιατί δεν φτάνουν όλα αυτά να αλλάξει ο άνθρωπος; Γιατί δεν γίνεται αυτό που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα; Είναι φοβερό. Ο άνθρωπος ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ! Ούτε ακούει ούτε βλέπει. Κοιμάται! Γι’ αυτό ο Χριστός ΦΩΝΑΞΕ! Και είπε: «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!» Ακούστε, γιατί θα πεθάνετε! Και δεν ξέρετε ποια ώρα θα είναι αυτή! Άφρονα «πλούσιε», θα πεθάνεις! Φανταζόμαστε τον Χριστό γλυκερό και καλούλη. Δεν ήταν καθόλου έτσι. Πυρ ήταν! Πολύ έντονος! Οι μαθητές του τον έτρεμαν. Και μιλούσε πολύ δυναμικά στον κόσμο, τον οποίο τον ήλεγχε ισχυρά! Έδειχνε την αγάπη του με ένα ζωντανό, αληθινό τρόπο, ξεμπροστιάζοντας την υποκρισία και το κακό. Δεν δίστασε εξ άλλου να ανατρέψει τα τραπέζια με τις πραμάτειες των εμπόρων μπροστά στο ναό του Σολομώντα! Την υποκρισία του ιερατείου έδειξε ο Χριστός και στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Μπροστά από τον μισοπεθαμένο Ιουδαίο πέρασε ένας ιερέας και ένας λευίτης οι οποίοι τον προσπέρασαν χωρίς να βοηθήσουν, ενώ τον σπλαχνίστηκε ο Σαμαρείτης! Ανάγκασε ο Χριστός τότε τον νομοδιδάσκαλο να παραδεχτεί πως ως πλησίον στην περίπτωση αυτή έδρασε ο Σαμαρείτης, ο μιαρός ως αλλοεθνής και αλλόδοξος, και όχι οι Εβραίοι. Τον εξανάγκασε ο Χριστός, όπως έκανε ο Σωκράτης, να κάνει την παραδοχή της αλήθειας! Ο Χριστός ο ίδιος είναι η ανατροπή του κόσμου της ψευδαίσθησης, και αυτό πρέπει να γυρίσουμε να δούμε! Να μη συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που μας έδειξε! Ο Δημήτριος Σεμελάς και η Μαρία Ντυπρέ δίδαξαν επίσης την ελεημοσύνη, την διάσταση της Παγκόσμιας Ελεημοσύνης, υλικής, ψυχικής και πνευματικής. Η ελεημοσύνη κι αν είναι η καρδιά της Χριστικής αλήθειας! Διότι ο Χριστός δεν έκανε τίποτε άλλο από αυτό -ούτε και τώρα-, από την κάλυψη της ανθρώπινης ανάγκης σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η διάσταση της ελεημοσύνης δεν είναι ένα καθήκον «προσκοπικό» σαν τις φιλανθρωπίες των Φαρισαίων, για το θεαθήναι. Εκείνοι, ενώ τηρούσαν τον νόμο και ήταν άψογοι, δεν είχαν ζώσα σχέση με την ψυχή τους, με τον Θεό. Ήταν ήδη νεκροί! Γι’ αυτό, όταν είδαν τον Ζώντα, τον Χριστό, ερεθίστηκαν, δαιμονίστηκαν. Μα τον Χριστούλη είδαν, τι κακό είδαν! Γιατί να μην τον αγαπήσουν; Γιατί να μην καταφύγουν στην αγκαλιά του να σωθούν; Πώς είναι δυνατόν! Και σήμερα διερωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να πλησιάζει κανείς όντα αγαθά και ευλογημένα και να μην τα δέχεται! Και όχι μόνον να μην τα δέχεται, αλλά να αντιστρέφεται και να τα πολεμά! Και εν πάση περιπτώσει να μην ωφελείται από την παρουσία τους! Αυτά τα όντα τα στέλνει ο Θεός για να μας βοηθήσουν. Είναι οι φίλοι μας! Έρχονται στην Γη για να μας βοηθήσουν! Για να δώσουν έρχονται. Δεν μας ζητούν τίποτα. Δεν ήρθαν για να μας πάρουν κάτι. Δεν κινδυνεύουμε από αυτά! Δεν υπάρχει λόγος να είμαστε αρνητικοί. Από αυτό που παίζεται όμως, μόνο ό,τι η καρδιά μας μπορεί να αναγνωρίσει μπορούμε να δούμε. Αν η καρδιά μας δεν νιώθει τίποτα μπροστά τους, δεν έχει κανένα νόημα ό,τι και αν μας πουν, ό,τι και αν μας διδάξουν δια λόγου, γιατί απλούστατα δεν θα ακούσουμε. ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΕ. Όταν η καρδιά δεν λειτουργεί, ο νους αποφασίζει τι δεν θέλει να ακούσει! Δεν ακούμε καθόλου. Γι’ αυτό ο Χριστός φώναξε: «Αυτός που έχει αυτιά ας ακούει!» Άκουσε, γιατί θα έρθει η στιγμή του τέλους και όσα ετοίμασες προς τι! Ένα τραγικό ερώτημα μπροστά στο οποίο θα βρεθούμε όλοι ανεξαιρέτως, όλες οι ψυχές. Προς τι όλα όσα μαζέψαμε, όλα όσα εσοδεύσαμε -και όχι μόνον υλικά, παρ’ όλο που η συσσώρευση των υλικών αγαθών είναι μια χυδαία ιστορία: άλλοι να συσσωρεύουν και άλλοι να πεινούν! Θα λογοδοτήσουμε γι’ αυτό, για το πώς διαχειριστήκαμε ό,τι μας έδωσε ο Θεός. Ας διερωτηθούμε τουλάχιστον αν έχουμε κάτι που δεν θα μπορούσαμε να δώσουμε! Και να μας απασχολεί το αν είμαστε αληθινοί, και όχι άψογοι για το φαίνεσθαι των Φαρισαίων. Με αφορμή την παραβολή του άφρονα πλουσίου, ο Χριστός μας έφερε για μια ακόμα φορά μπροστά στα απόλυτα μεγέθη. Τα ύψιστα ιδεώδη είναι αιώνια εκπληρωμένα στην Χριστική αλήθεια -αποδεικνύοντας την προέλευσή της από τον θείο Λόγο-, την οποία καλούμαστε να κάνουμε αλήθεια του εαυτού μας, προσωπική μας αλήθεια… Η ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητα, η παγκόσμια ελεημοσύνη και ο παγκόσμιος Κώδικας, ύψιστα ιδεώδη του Δημήτριου Σεμελά και της Μαρίας Ντυπρέ, των υπέροχων αυτών όντων, εκπληρώνονται μέσα στην Χριστική αλήθεια ως ζώσα πραγματικότητα της ζωής μας και όχι απλώς ως φιλοσοφικό ζητούμενο. Ας δούμε την αγία οπτική που ο Χριστός μάς φέρνει! Την αγία όραση της ζωής. Ο Χριστός μάς λέει: «Μην πιστεύετε αυτό τον κόσμο! Αυτό που βλέπετε δεν είναι αληθινό! Έχετε την ελευθερία, τον χώρο και τον χρόνο και τις δυνατότητες που σας έδωσε ο Θεός να ζήσετε όπως θέλετε. Κάντε ό,τι θέλετε. Να ξέρετε όμως ότι στο τέλος θα ελεγχθείτε για το πώς διαχειριστήκατε την ζωή σας! Για το πώς διαχειριστήκατε τα δώρα του Θεού». Ο Θεός θέλει και έχουν όσοι έχουν ό,τι έχουν. Δεν είναι καν δικά σου ό,τι έχεις! Αν ήθελε να σου τα αφαιρέσει, θα το έκανε. Υπάρχουν απατεώνες και κλέφτες που δεν συλλαμβάνονται ποτέ! Γιατί; Για κάποιο λόγο. Μπορεί μια μάνα να προσεύχεται ή ένα άγιο ον… Μπορεί ένας μοναχός να άναψε ένα κερί για μια τέτοια ψυχή… Δεν μπορούμε να ξέρουμε γιατί ο Θεός συγκρατεί γεγονότα και δεν είναι άμεση η τιμωρία! Είναι άλλη η δικαιοσύνη των ανθρώπων, και άλλη η δικαιοσύνη του Θεού! Κάποτε ρώτησε ο Στέλιος έναν δημόσιο λειτουργό σε υψηλό αξίωμα, αν προσεύχεται για τους απατεώνες! Αυτή είναι η ανατροπή του Χριστού! Αυτή που φέρνει σε απελπιστική αμηχανία τον άνθρωπο! Ο Χριστός ενδιαφέρεται για ψυχές, όχι για τα κοινωνικά και άλλα συστήματα του ανθρώπου.
Πριν ο Χριστός πει την παραβολή του άφρονα πλουσίου, είχε προηγηθεί η διένεξη δύο αδελφών για την πατρική περιουσία. Και ζητούσαν από τον Χριστό να αποδώσει δικαιοσύνη. Και λέει ο Χριστός: «Εγώ δεν ήρθα εδώ για να δικάσω τους ανθρώπους ούτε για να ασχοληθώ με τις περιουσίες σας! Άλλη είναι η αποστολή μου!» Είπε, λοιπόν, την παραβολή την οποία έκλεισε με την εξής φράση: «Φροντίστε να μη θησαυρίζετε θησαυρούς της Γης αλλά πλούτο Θεού. Να είστε πλούσιοι σε Θεό!» (Όπως κάποτε ο Ισίδωρος είχε πει πως είναι πλούσιος σε μαμά…) Και όταν λέμε πλούσιος σε Θεό, εννοούμε να λειτουργείται μέσα μας η χάρις και το μυστήριο του Θεού με έναν τρόπο που να μας ζωοποιεί και να νιώθουμε πως είμαστε πλήρεις, γεμάτοι! Πως έχουμε ψυχή, έχουμε πνεύμα, έχουμε τρόπο να τον αλλάξουμε αυτό τον κόσμο! Και αυτό γίνεται μέσα από την αγία όραση! Ο κόσμος δεν αλλάζει αν τον κοιτάζουμε όντας μέσα στην ψευδαίσθηση. Μέσα στην ψευδαίσθηση, ό,τι και να κάνεις, απλώς επαναδιευθετείς τον χώρο μέσα στον οποίο είσαι. Αυτό εξ άλλου κάνουν οι εσωτερικές σχολές και οι θρησκείες καθ’ ο είναι θεσμοί. «Έλα να σου τακτοποιήσω το δωμάτιο όπου κατοικείς!» Φτιάξε το δηλαδή λίγο καλύτερο, καθάρισε το, στόλισε το κ.λπ. Ο Χριστός δεν ήρθε για να κάνει αναδιάρθρωση των συνθηκών της ζωής μας. Ο Χριστός έβαλε βόμβα! Το ανατίναξε το σύστημα! «Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!» Απευθυνόμαστε στα Χριστικά όντα και τους ζητάμε πολύ λιγότερα από εκείνα που ήρθαν να μας δώσουν! Ο άνθρωπος θέλει να μην πονά, να ικανοποιούνται οι ανάγκες του, να περνά καλά, να ευημερεί. Και αυτά νόμιμα είναι, αφού ο Θεός θέλει την ευημερία και την αφθονία όλων των όντων! Μακάρι να εξισωθούμε σε όλα τα επίπεδα προς τα πάνω, και να έχουμε όλοι όλα τα καλά! Ο Θεός αυτό θέλει. Εάν δεν το ζούμε, εμείς ευθυνόμαστε γι’ αυτό, γιατί κάποιοι γεμίζουν τις αποθήκες τους, ενώ κάποιοι άλλοι πεινούν! Γι’ αυτό δεν κυκλοφορούν τα αγαθά. Ας γυρίσουμε να δούμε πόσο υψηλή είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Μας ζήτησε από τους αρχαίους χρόνους την δεκάτη. Να κρατούμε δηλαδή από τα αγαθά μας -υλικά, ψυχικά και πνευματικά- τα εννέα και να χαρίζουμε το ένα! Είναι ο περίφημος νόμος, για τον οποίο μίλησε στις μέρες μας εκτενώς ο Έμετ Φοξ. Είναι νόμος τεράστιας σημασίας. Κράτησε τα εννέα και δώσε το ένα! Δεν σου λέει να μην κρατήσεις τίποτα, όπως κάνει ο Στέλιος! Και όμως κανείς δεν το κάνει ούτε κι αυτό. Όπως άλλωστε κανείς δεν βλέπει την ανατροπή που είναι η ζωή του Στέλιου. Γιατί και μόνο αυτό θα έφτανε! Λέει πολλά η ακτημοσύνη για την πνευματική ταυτότητα… Δεν δίνουμε ούτε την δεκάτη! Και όμως μάς το έχει ζητήσει ο Θεός! Είναι περιστασιακές οι φιλανθρωπίες μας. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο -επειδή οι ανάγκες του κόσμου είναι τεράστιες-, εάν τηρούσαμε τον πνευματικό νόμο της δεκάτης, δεν θα υπήρχε φτώχεια στην Γη! Μόνον αυτό να τηρούσαμε, όχι να τα δώσουμε όλα. Να δίναμε το 1/10. Αυτός ο νόμος έχει τέτοια ευλογία, τέτοια ισχύ από τον Θεό -ο Χριστός τον βρήκε, είχε ήδη δοθεί στην ανθρωπότητα- που αν ο άνθρωπος τον τηρεί, είναι και ο ίδιος ασφαλής πνευματικά και βοηθάει στην εξάλειψη της φτώχειας. Εξάλλου το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε της ψυχής μας είναι να δίνουμε στους συνανθρώπους μας! Να τους δίνουμε όχι μόνον υλικά αγαθά, αλλά κυρίως χαρά! «Αν θες να ξεχρώνεις, να φχαριστίζεις ψυχές!» έλεγε ο Ηλίας μου. «Εκείνηνα τη στιγμή απού φχαριστίζεις μια ψυχή είναι ο παράδεισος!» Ο Θεός δεν έρχεται να σου τα πάρει όλα. Δεν είναι η δικαιοσύνη της Ρωσικής Επανάστασης να τα πάρει όλα από τους «πλούσιους» για να τα δώσει στους «φτωχούς». Ο πλούτος και η φτώχεια εξάλλου είναι καταστάσεις συνείδησης! Δεν κάνουν ούτε τον πλούτο ούτε την φτώχεια τα υλικά αγαθά. Μέσα στην παραβολή του πλουσίου θίγεται το θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η αλήθεια του Χριστού είναι απόλυτη! Σαφής! Δεν επιδέχεται σοφιστείες. Αναρωτιέται κανείς τόσους αιώνες πώς η χριστιανική Δύση τουλάχιστον δεν κατανόησε τις τεράστιες αλήθειες που είπε ο Χριστός! Ώστε να βρει τις απαντήσεις στα ερωτήματά της! Σε όλα αυτά τα ζητήματα περί κοινωνικής δικαιοσύνης κ.λπ., το ζητούμενο δεν είναι να αφαιρέσουμε τα αγαθά των «κακών πλουσίων» -και μάλιστα διά της βίας, όπως κάποιες θεωρίες υποστηρίζουν- για να τα δώσουμε στους «καλούς φτωχούς». Γιατί ο μεν πλούσιος θα κοιτάξει πώς θα τα πάρει πίσω, και ο φτωχός θα γίνει τάχιστα το ίδιο «άφρων»! Το ζητούμενο είναι να επανέλθει στον άνθρωπο η θεϊκή όραση, η άγια όραση, η Χριστική όραση. Ο κόσμος αυτός για να λυτρωθεί και να λυτρωθούμε κι εμείς μέσα σ’ αυτόν χρειάζεται αυτή την άγια όραση. Άγια όραση είναι να επιτρέψουμε στον Χριστό να λειτουργηθεί μέσα μας με τέτοιο τρόπο ώστε να κοιτάξει τον κόσμο μέσα από τα μάτια μας! Ο Χριστός να κοιτάξει μέσα από τα μάτια μας! Όχι εμείς να κοιτάξουμε τον κόσμο, επειδή είμαστε ωραίοι και αναμάρτητοι και πιο πάνω από τους άλλους γι’ αυτό νομίζουμε ότι μπορούμε να το παίζουμε Χριστοί. Πιο πάνω και πιο κάτω δεν υπάρχει, αλλά μόνον η άγια όραση που επιτρέπει στον Χριστό να ευλογήσει και να θεραπεύσει τον κόσμο μέσα από εμάς! Τότε κάθε συνάντηση είναι διδασκαλία! Κάθε συνάντηση είναι συγχώρηση! Κάθε συνάντηση είναι ευκαιρία αποκατάστασης και θεραπείας του κόσμου. Όχι γιατί κάποιοι είναι «εκλεκτοί», όπως ανοήτως διδάσκουν οι εσωτερικές σχολές. Εκλεκτοί δεν υπάρχουν! Εκλεκτός είναι καθένας από εμάς την στιγμή που επιτρέπει να λειτουργείται μέσα του το μυστήριο του Θεού, διαθέτοντας τον εαυτό του ώστε ο Ζων Θεός δι’ αυτού να κοιτάξει τον κόσμο με την αθωότητα που ο ίδιος είναι. Αυτό το βλέμμα του Χριστού, το βλέμμα του ΑΘΩΟΥ, η άγια όραση αποκαθιστά τον κόσμο! Αυτό το βλέμμα δεν είναι το βλέμμα του ανθρώπου που αδικείται και θέλει να φτιάξει μια νέα τάξη πραγμάτων. Ο Χριστός μάς καλεί να δούμε τον κόσμο με τα μάτια τα δικά του! Μας καλεί να μας δώσει την όρασή του! Την άγια όραση! Για να δούμε ένα άλλο τοπίο από αυτό που βλέπουμε όντες μέσα στην ψευδαίσθηση. Εκείνος είναι έξω από το Matrix! Γι’ αυτό η όρασή του είναι άγια! Μόνο με την άγια όραση θα αλλάξει ο κόσμος. Αν δεν υπάρχουν μάτια για να βλέπουν το κακό, την Πτώση, τότε πού θα έχει αυτό τόπο ύπαρξης; Όσο κοιτάζουμε τον κόσμο με τον τρόπο που τον κοιτάζουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει τίποτα. Και οι φιλανθρωπίες μας είναι ψεύτικες και φαρισαϊκές, και οι καλοσύνες μας. Μας τελειώνουν! Όσα αποθέματα κι αν έχουμε! Γιατί θα σε αδικήσουν, θα σε εκνευρίσουν, θα σε συκοφαντήσουν. Και τότε πόσο «καλός» μπορείς να είσαι! Δεν υπάρχει τέλος σ’ αυτό που παίζεται στην Γη αν δεν αλλάξουμε όραση! Είναι αδιέξοδα μόνος ο άνθρωπος, τραγικά μόνος σε ένα κόσμο χωρίς την άγια όραση… Μακάρι με ένα μαγικό ραβδάκι να τα αλλάζαμε όλα! Και πράγματι το έχει δώσει ο Θεός όπου το έχει δώσει το μαγικό ραβδάκι. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα. Δεν μπορώ να έρθω εγώ να σε κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που εσύ θέλεις! Το μαγικό ραβδάκι το έχει κάθε ψυχή! Μέσα της! Πρέπει όμως να το χρησιμοποιήσει για να βοηθήσει τον εαυτό της πρώτα και τον κόσμο στην συνέχεια. Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης, είπε ο Χριστός. Ούτε γνώσεις, ούτε εξουσία, ούτε υλικά αγαθά, ούτε περισσότερο κύρος ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν ήρθαμε εδώ για να αποδείξουμε κάτι. Αυτό που μας ζητά είναι να γίνουμε πλούσιοι σε Θεό, δηλαδή πλούσιοι σε χάρη και ζώσα ζωή. Σ’ αυτή την κατάσταση που να επιτρέπει στον Χριστό να μας χαρίζει το άγιο βλέμμα του, την άγια όραση του. Αυτά τα μάτια της αθώωσης όταν σε κοιτάζουν δεν είναι ανθρώπινα μάτια. Τα μάτια αυτά δεν είδαν ποτέ το κακό! Για την αγία όραση ο Υιός του Θεού είναι πάντοτε αναμάρτητος. Αυτό είναι απόλυτη ανατροπή. Και απόλυτος παραλογισμός για την ανθρώπινη λογική που βλέπει μόνον ενόχους. Το εγώ βλέπει πάντοτε ενόχους! Δεν μπορεί να δει την αθωότητα. Είναι έτσι φτιαγμένο, αφού παράγει ενοχή όντας το ίδιο ένοχο -όχι στο εν!- γι’ αυτό και παντού βλέπει ενόχους. Αντιθέτως το Άγιο Πνεύμα μέσα μας παράγει συνεχώς αθωότητα. Και σ’ αυτήν μας καλεί ο Χριστός να μπούμε! Να ζήσουμε την χάρη που θα μας επιτρέψει να δούμε τον κόσμο και τον άνθρωπο αθώο, καινούργιο, ατραυμάτιστο! «Ζωή ατραυμάτιστη» όπως λέει ο Ελύτης, αφού και οι ποιητές γνωρίζουν την αλήθεια… Εμείς λέμε πως άμα ραγίσει το ποτήρι δεν ξανακολλάει. Ο Χριστός λέει: «Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!» Δεν μιλά για συγκόλληση αλλά για ανακαίνιση. Ο «παράδεισος» είναι ένας καινούργιος κόσμος! Είναι ο κόσμος του Θεού! «Μα υπάρχουν πράγματα αμετάκλητα…» Δεν υπάρχει τίποτα αμετάκλητο! Τίποτα που να μην αλλάζει! Γίνεσαι συνδημιουργός των πιο υπέροχων πραγματικοτήτων! Δεν υπάρχει συμπαγής πραγματικότητα για ένα ον συνδεδεμένο με την δύναμη του Θεού, όπως εμφατικά δίδαξε ο Έμετ Φοξ. Ας κρατάμε το βλέμμα μας στην αλήθεια του εαυτού μας! Στο σημείο όπου μπορούμε μέσα μας να αναπαυθούμε! Εμείς, όχι οι άλλοι. Κάθε ψυχή έχει ένα σημείο τέτοιο όπου μπορεί να αναπαυθεί. Σ’ αυτό το σημείο να καταφεύγουμε και να ακουμπάμε το κεφαλάκι μας… Εκεί όπου μπορούμε να βρούμε ειρήνη, έξοδο από την παγίδευση του νου. Ο σατανάς μάς τρομοκρατεί. Ας τρομοκρατήσουμε τον τρομοκράτη! Με μεγαλύτερο «μπου»! Και αυτό είναι το Χριστικό βλέμμα! Τότε βλέπουμε πόσο ψεύτικος είναι, αφού μεμιάς διαλύεται! Την στιγμή που μας τρομοκρατεί ο σατανάς και μας δημιουργεί ασφυξία, εκείνη την στιγμή πρέπει να αρνηθούμε να τον πιστέψουμε! Να αρνηθούμε την εξουσία του πάνω μας! Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ. Δεν θα το κάνουμε μόνοι μας! Αυτό το ζητούμενο δεν γίνεται από εμάς! Δεν μπορεί να γίνει! Όχι γιατί είμαστε κακοί! Απλώς το εγώ δεν μπορεί να κάνει αυτή την υπέρβαση! Ούτε το εγώ μπορεί να μας παραδώσει στην Χριστική όραση, όπου ο Υιός αποκαθίσταται και είναι αιωνίως αναμάρτητος. Δεν μπορεί αυτό να το κάνει το εγώ! Του ζητάμε κάτι που δεν μπορεί να το κάνει! Το μόνο σημείο που μπορεί να το κάνει μέσα μας είναι το σημείο που επικαλείται τον Θεό! Και τότε ο Θεός το κάνει δι’ ημών! Σε όλο το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, ο Χριστός ομολογεί τον Πατέρα του και λέει: «Αν με αγαπήσετε και με ομολογήσετε, θα σας ομολογήσω κι εγώ ενώπιον του Πατέρα μου! Και όπου είμαι, θα σας πάρω μαζί μου! Δεν θα σας αφήσω ποτέ!» Το μόνο που μας ζητά είναι να τον αγαπήσουμε! Να αγαπήσουμε δηλαδή το υψηλότερο σημείο του εαυτού μας. Γιατί ο Χριστός είναι ο «Πρωτότοκος των νεκρών». Τρομακτική φράση! Εκείνος νίκησε τον Άδη, αφού νίκησε τον σατανά ως άνθρωπος ενσαρκωμένος στην Γη, όχι ως Θεός. Ο Χριστός νίκησε τον σατανά καθ’ ολοκληρίαν! Τον νίκησε για όλους. Γι’ αυτό, εξάλλου, μπορούμε κι εμείς να νικήσουμε ως επί μέρους σημεία. Εκείνος τον νίκησε κατά κράτος. Τελείωσε η ιστορία του Εωσφόρου. Τον τελείωσε! Είναι πλέον μια τελειωμένη ιστορία ο σατανάς! Απλώς εμείς ζούμε τα χωροχρονικά καρέ αυτής της ολικής αποκατάστασης. Να θυμόμαστε, όταν πονάμε, πως ο Χριστός νίκησε τον κόσμο! «Εν τω κόσμω θλίψιν έχετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμο!» Να καταφεύγουμε στον Χριστό. Εκείνος εξάλλου μας το ζήτησε. Είπε να του δώσουμε το φορτίο μας να το σηκώσει εκείνος! Μην μπαίνουμε εμείς μπροστά να το σηκώσουμε! Δεν σηκώνεται. Αυτό που παίζεται στην Γη ούτε κατανοείται, ούτε καταπίνεται, ούτε σηκώνεται! Ούτε με την λογική υπερβαίνεται, ούτε με τα καλά μας συναισθήματα, ούτε με τις ιδέες μας, ούτε με τίποτα. Αν παιζόταν έτσι, θα είχε ήδη ο κόσμος αλλάξει. Αυτό που παίζεται εδώ, παίζεται σε τέτοιο βάθος που μόνο ο Χριστός μπορεί να το λυτρώσει! Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να του επιτρέψουμε να το κάνει μέσα από μας! Η άγια όραση του δι’ ημών να αλλάξει τον κόσμο. «Στέκομαι στην πόρτα σας. Ανοίξτε μου να δειπνήσω μαζί σας!» 

22 Νοε 2012

21.12.2012: τέλος ή αρχή;

Καθώς το παν μεταβάλλεται κάθε στιγμή από την σύνδραση ουκ έστιν αριθμός παραγόντων, το ερώτημα αν η περίφημη συνειδησιακή μετάβαση κατά το 2012 θα συνοδευτεί από καταστροφικά φαινόμενα ή όχι και τι κλίμακας παραμένει χωρίς απάντηση. Εξάλλου η συνειδησιακή αυτή μετάβαση δεν αφορά όλους τους κατοίκους της γης απλώς και μόνον επειδή είναι ανθρωπόμορφοι! Καθώς είναι άνωθεν γεγραμμένο, το βέβαιον είναι  πως σύντομα θα μπορεί ο άνθρωπος να φεύγει από τον εικονικό κόσμο του Matrix χωρίς να χρειάζεται ο φυσικός θάνατος!
*

Μια φάρσα, ένα αστείο κακό το κακό!

Τόσο ξένο προς την ψυχή του ανθρώπου το κακό! Τόσο παράταιρο προς την ομορφιά του κόσμου μέσα στον οποίο ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο! Τόσο σκληρό και σοκαριστικό για τον άνθρωπο! Βιάζει και τρυπά τα συναισθήματα του και επιτίθεται στην άγια εικόνα της ζωής εντός του! Μια φάρσα, ένα αστείο κακό είναι, αν έχουμε την δύναμη να το αναιρούμε. Διαφορετικά παραμένει για μας ως υπαρκτός, άγνωστος εχθρός!
*

Ζωή χωρίς «αλάτι»

Άνοστη ζωή, χωρίς «αλάτι» ζει αυτός που δεν γνωρίζει το αγιοπνευματικό άγγιγμα! Χωρίς την σπιρτάδα του πνεύματος, χωρίς την γεύση της Ζώσας Ζωής, η ζωή μεταβάλλεται, από θαύμα που είναι, σε θλιβερή διεκπεραίωση! Βάλτε «αλάτι» στην ζωή σας! Πνεύμα! Φως! Αγάπη! Θαύμα! «Λίγα μέτρα πάνω απ’ το κεφάλι μας συντελεσμένη κείται η τελειότης…»
*

Ένας ουράνιος Οδηγός υλοποιεί πραγματικότητες για την λύτρωση σου

Λέει ο Παραμχάνσα Γιογκανάντα στο βιβλίο του «Η αυτοβιογραφία ενός γιόγκι» πως ο Λαχίρι Μαχασάγια -ένας Αβατάρ- υλοποίησε ολόκληρο ανάκτορο για έναν μαθητή του προκειμένου να τον ελευθερώσει από την επιθυμία του! Ένας Ουράνιος οδηγός υλοποιεί πραγματικότητες -ψυχικές, πνευματικές, ακόμα και φυσικές- προκειμένου να συντομεύσει την καρμική σου διαδρομή! Επιτρέπει να επιλύεις εδώ εικονικές συγκρούσεις, να αναμετριέσαι με πραγματικότητες του εαυτού σου: κάτω από το θόλο της αγάπης Του. Κερδίζοντας έτσι χρόνο και πόνο!
*

21 Νοε 2012

Αν δεν θεωρήσεις ΤΩΡΑ τον κόσμο σου θεραπευμένο πλήρως, δεν θα θεραπευτείς ποτέ!

Κυνηγώντας την ευτυχία σου κυνηγάς μια χίμαιρα! Σπαραγμένος από ανάγκη και έλλειψη αναζητάς πλήρωση και θεραπεία, όντας πάντοτε μέσα σε μια μάχη που ποτέ δεν κερδίζεις και ούτε λέει να τελειώσει! Αν δεν ζήσεις πως είσαι πλήρης ΤΩΡΑ, δεν θα είσαι πλήρης ποτέ! Αν δεν ζήσεις πως είσαι θεραπευμένος ΤΩΡΑ δεν θα θεραπευτείς ποτέ! Μην πιστεύεις στο ψέμα της αρρώστιας! Ένα λάθος του νου είναι που μπορεί να το διορθώσει! Όπως κι ο θάνατος. Και όλα τα δεινά.
*

17 Νοε 2012

Ο Παράδεισος ως τρόπος του ζην

Στις 11.11 πολλές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο που εντόπισαν αριθμολογικά την ημερομηνία αυτή και την ιδιαίτερη δύναμη της επανάληψης του αριθμού της μονάδας, κάλεσαν τον κόσμο σε κοινό διαλογισμό για την σωτηρία της Γης. (11.11.2012: πέντε φορές η μονάδα+22. Ο αριθμός 11 στο Δέντρο της Ζωής αντιστοιχεί στην σφαίρα 11, στην σφαίρα της Αβύσσου. Συμβολίζει το πέρασμα! Το πνευματικό κατώφλι, μπροστά στο οποίο βρισκόμαστε ατομικά και συλλογικά. Το 22 είναι ο αριθμός 4, ο κοσμικός κύβος, το πνευματικό διακύβευμα!) Δεν είναι τυχαίο που άνθρωποι καλής θέλησης σε όλη την Γη έκαναν αυτή την κίνηση. Η δική μας προσευχή είναι η συνάντησή μας κάτω από τον πνευματικό θόλο του Ραφαήλ… Την ημέρα της εορτής των Αρχαγγέλων έγινε χαλασμός, άνοιξαν οι ουρανοί, μεγάλη κακοκαιρία. Η κυκλοφορία στους δρόμους ήταν εξωφρενική. Μες στην πιο εφιαλτική κυκλοφορία όπως λέει ο Σαββόπουλος όσοι βρεθήκαμε στους δρόμους καθ’ οδόν προς την εκκλησία, αντιμετωπίσαμε μεγάλη πρόκληση σχετικά με τον τρόπο που καθένας από εμάς αντιμετώπισε την δυσκολία! Το αν δηλαδή την αντιμετωπίσαμε με θυμό, οργή ή ενοχοποίηση, ή  απλώς την αποδεχτήκαμε, και σταθήκαμε πνευματικά παρόντες στο σημείο όπου μας έβαλε ο Θεός. Αν μπορέσαμε να μείνουμε στην φυσική κατάσταση της αγάπης απέναντι στην πρόκληση εκείνη, παρόντες πνευματικά, ευλογώντας με ακόμα ισχυρότερο τρόπο τον κόσμο γύρω μας
Μία μεγάλη γιορτή για όλους μας -πέρα από τους εορτάζοντες-, αφού εμείς οι ίδιοι ομολογούμε την ευλογία της παρουσίας του Ραφαήλ στην ζωή μας, και προσπαθούμε να τον τιμούμε με τις πράξεις και την αγάπη μας, την ευγνωμοσύνη και την χαρά μας.
Και γι’ αυτό θα έπρεπε να είμαστε σε υψηλότερη εγρήγορση σχετικά με το τι «παίζεται». Γιατί αυτό που κάθε φορά παίζεται, δεν φαίνεται. Εφόσον οδηγούμαστε από τον Ραφαήλ πάντα υπάρχει κάποιος λόγος του να γίνεται ή να μην γίνεται κάτι. Καθώς δεν είμαστε ούτε σχολείο, ούτε σχολή-, κινούμαστε με την ελευθερία και την ευελιξία που μας υποδεικνύει ο Ραφαήλ, ώστε και καθένας να είναι εντελώς ελεύθερος  σύμφωνα με την διάνοια και την καρδιά του, και το θέλημα του Θεού να γίνεται. Και μέσα σ’ αυτήν την ελευθερία δοκιμαζόμαστε στο τι μπορούμε να αντιληφθούμε και πώς μπορούμε να σταθούμε σε κάθε περίσταση. Ούτως ή άλλως όλα είναι ανοικτά και ταυτόχρονα κλειστά, αναλόγως της δικής μας εσωτερικής στάσης! Επειδή πράγματι ο Θεός λειτουργεί με τον δικό του τρόπο και έρχεται ως κλέπτης -όπως ο ίδιος ο Χριστός είπε-, την ημέρα αυτή έγινε κάτι απρόβλεπτο για όλους! Δόθηκε μια συγκλονιστική χάρις από τον Ραφαήλ σε όσους ήταν παρόντες! Ας σκεφτούμε βαθύτερα την παρουσία μας εδώ και την εγρήγορση μας σε αυτά που συμβαίνουν, σε αυτό που παίζεται και στο βάθος στο οποίο παίζεται! Διαφορετικά το να αναπαράγουμε νοοτροπίες και συμπεριφορές μέσα από την γραμμική διάσταση της ζωής, αυτοπεριοριζόμενοι μόνο σ’ αυτό που φαίνεται, δεν μας πάει πουθενά! Το ζήτημα είναι να μπορέσουμε με κάποιο τρόπο να αξιοποιήσουμε αυτό που δίνεται από τον Ραφαήλ, και να μπούμε βαθύτερα σε ό,τι αυτό σημαίνει για τα πλάσματα που ζουν αυτή την ιστορική στιγμή στην Γη. Η προσωπικότητα που έχουμε διαμορφώσει, οι συνήθειές μας, ο χαρακτήρας μας να υπαχθούν στην ψυχή μας! Να γυρίσουμε να δούμε και να ακούσουμε την ψυχή μας! Να υπακούσουμε στην ψυχή μας, στην ίδια μας την ψυχή, την δική μας ψυχή που ασφυκτιά στον περιορισμό που της επιβάλλει ο νους! Δεν εννοώ καθόλου να υπαχθούμε σε κάποιο ον ή δεοντολογία έξω από εμάς, αφού ο ίδιος ο Χριστός, οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι δεν είναι «μεταφυσικά» όντα έξω από εμάς! Είναι όντα από τα οποία προερχόμαστε σπερματικά, και γι’ αυτό καλούμαστε να τους επιτρέψουμε να λειτουργήσουν μέσα μας. Να βρίσκουμε, λοιπόν, τρόπους να φεύγουμε από την εξωτερικότητα, από το επιστητό, όσο δύσκολο και αν το κάνει η πραγματικότητα αυτή καθώς είναι παραπλανητική, πάρα πολύ «πειστική», πάρα πολύ «συμπαγής». Πολλές φορές φαίνεται αμετακίνητη! Οι δυσκολίες και τα εμπόδιά της αξεπέραστα… Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης του φαινομένου που λέγεται ζωή: αυτό που βλέπουμε εδώ έτσι όπως παίζεται. Εάν μείνουμε σ’ αυτό, τότε δεν έχουμε τίποτα να πούμε! Ούτε έχουν κανένα νόημα οι συναντήσεις μας. Εφόσον όμως έχουμε αντιληφθεί ότι κάτι παίζεται πίσω από αυτή την πραγματικότητα, πρέπει να στραφούμε σοβαρότερα σ’ αυτό που παίζεται, αν θέλουμε με κάποιο τρόπο να το ζήσουμε. Πραγματικά, όσο δύσκολη και απειλητική πολλές φορές να φαίνεται η πραγματικότητα, οι συνθήκες που ζούμε, εάν κανείς κάνει ένα κλικ στην συνείδησή του, μια ανεπαίσθητη μετατόπιση, τότε θα βρεθεί κυριολεκτικά σε άλλο τοπίο! Αυτό είναι και όλο το ζητούμενο: να μπορέσουμε να βρεθούμε σ’ αυτό το τοπίο που μας επιτρέπει να ζούμε το βάθος της ύπαρξής μας, το βάθος της ψυχής μας. Ας μην εμπιστευόμαστε τόσο πολύ την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και την εμπειρία μας, όσα αντιλαμβανόμαστε με τον νου στην συμβατική του λειτουργία -αυτή την γραμμικότητα, τον επίπεδο τρόπο ανάλυσης και ερμηνείας των πραγμάτων. Αλλά να πάμε  έσω! Να σιωπήσουμε! Να σιωπήσει η εξωτερικότητα εντός μας. Και να επιτρέψουμε στον Θεό να λειτουργήσει την ύπαρξή μας και να την εμβαπτίσει σ’ αυτά τα βαθύτερα κοιτάσματα ζωής που  εμπεριέχουμε! Ό,τι πιο ευλογημένο μπορεί να κάνει κανείς είναι αυτή η κάθοδος στην ψυχή, στην δική του ψυχή. Σ’ αυτή την κάθοδο συναντά την ψυχή του κόσμου, συναντά την αγιότητα της ζωής, την αγιότητα όλων των όντων που είναι συμπαραστάτες σ’ αυτό που παίζεται εδώ στην Γη, και καθοδηγούν τον άνθρωπο. Θα έπρεπε να ακούμε, να αξιολογούμε και να σεβόμαστε την ψυχή μας περισσότερο. Και να την υπολογίζουμε στον τρόπο που ζούμε. Γιατί κατά κανόνα ζούμε ερήμην της ψυχής μας! Η προσωπικότητα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, όπως μας την έχουν διαμορφώσει και εμείς εξακολουθούμε να την διατηρούμε με αυτόν τον τρόπο ως μέσον συναλλαγής και πρόσληψης στην εξωτερικότητα, δεν μας πάει πουθενά. Είναι επίπεδο ύπαρξης αδιέξοδο, αφού είναι τρόπος ζωής που ούτε χαρά μας δίνει, ούτε δικαιοσύνη, ούτε και πνευματική προοπτική. Η πρόταση, λοιπόν, είναι να στραφούμε έσω, να ακούσουμε την ψυχή μας, να γνωρίσουμε την ψυχή μας. Και κυρίως να μην την φιμώνουμε! Γιατί αυτό που κάνει ο άνθρωπος που ζει στην εξωτερικότητα είναι να μην επιτρέπει στην ψυχή του να έχει τον πρώτο λόγο, να μην της επιτρέπει να μιλήσει, να εκφραστεί, ώστε να δώσει τέλος στην διττότητα, στην σύγκρουση μέσα στην οποία ζει. Στην πραγματικότητα μιλάμε για την σύγκρουση της ψυχής με την λεγόμενη προσωπικότητα. 
Ο Χριστός μίλησε για την αγάπη. Ας δούμε την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Οι Σαμαρείτες ήταν αλλοεθνείς και αλλόδοξοι για τους Ιουδαίους, και γι’ αυτό θεωρούνταν μιαροί. Λέει, λοιπόν, η παραβολή ότι κάποιος νομοδιδάσκαλος, αλαζών και υποκριτής θέλοντας να στριμώξει τον Χριστό, τον ρώτησε τι να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Πριν από αυτό, είχε προηγηθεί σύναξη του Χριστού με τους 70 μαθητές, στην οποία τους είπε ότι είναι ευλογημένοι γιατί αναγνώρισαν τον Μεσσία και ότι τους ανήκει η βασιλεία των Ουρανών, η οποία προόρισται για όσους αναγνωρίσουν τον Ζώντα Θεό. Όσοι εκ των Φαρισαίων το άκουσαν αυτό σκανδαλίστηκαν πάρα, πολύ γιατί, σύμφωνα με την εβραϊκή θρησκεία, την αιώνια ζωή την κληρονομούν μόνον εκείνοι που τηρούν τον νόμο του Μωυσή. Γι’ αυτούς ήταν καινοφανής και σκανδαλώδης ο λόγος του Χριστού ότι ο Μεσσίας είναι εδώ, και ότι όσοι τον αναγνωρίσουν θα κερδίσουν την ουράνια βασιλεία. Εμφανίζεται, λοιπόν, ο υποκριτής ο οποίος γνωρίζει τον μωσαϊκό νόμο, και προσπαθεί να παγιδεύσει τον Χριστό, να τον κάνει να πει κάτι που να αντιστρατεύεται την εβραϊκή θρησκεία, ώστε να μπορέσουν στην συνέχεια να στηρίξουν το κατηγορητήριο της καταδίκης την οποίαν διακαώς επιδίωκαν. Ο Χριστός, καθώς γνωρίζει πριν σκεφτεί ο άνθρωπος το τι θα σκεφτεί, του απαντά με ερώτηση: «Ο μωσαϊκός νόμος που διδάσκεις τι λέει γι’ αυτό;» και ο νομοδιδάσκαλος απαντά: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου. Και τον πλησίον σου ως σεαυτόν» -«Να τηρείς, λοιπόν, τον νόμο αυτό, που σας παραδόθηκε και θα ζήσεις» του απαντά ο Χριστός. «Και ποιος είναι ο πλησίον μου;» τον ρωτά εκείνος. Και τότε ο Χριστός του απαντά με παραβολή. Ήταν κάποιος Ιουδαίος που έπεσε θύμα ληστών, οι οποίοι, αφού τον χτύπησαν και τον λήστεψαν, τον εγκατέλειψαν μισοπεθαμένο και έφυγαν. Περνάει ένας ιερέας, αλλά μόλις τον είδε πέρασε, λέει, από το αντίθετο μέρος! Το ίδιο έκανε και ένας λευίτης. Στην συνέχεια περνάει από κει ένας Σαμαρείτης, ο οποίος τον σπλαχνίστηκε και έσπευσε να τον βοηθήσει, παρότι οι Σαμαρείτες θεωρούνταν από τους Ιουδαίους μιαροί και ξένοι. Ρωτάει, λοιπόν, ο Χριστός τον νομοδιδάσκαλο: «Ποιος από τους τρεις σού φαίνεται ότι έγινε πλησίον για εκείνον που έπεσε σε ληστές;» Και εκείνος  απάντησε: «Αυτός που έδειξε έλεος!» Τότε του λέει ο Χριστός: «Πήγαινε κι εσύ και κάνε το ίδιο!» Καταρχάς βλέπουμε ότι η αγάπη ήταν γνωστή στον μωσαϊκό νόμο! Περιοριζόταν όμως η έννοια του πλησίον στους ομόθρησκους και στους ομοεθνείς, στα στενά όρια της Ιουδαίας. Εντούτοις γνώριζαν για την αγάπη: «Αγαπήσεις Κύριον εξ όλης της καρδίας, της ψυχής και της διανοίας σου, ως σεαυτόν». Ενώ, λοιπόν, η αλήθεια ήταν γνωστή, ήταν και παντελώς άγνωστη, αφού πλησίον δεν θεωρούνταν ο Σαμαρείτης ούτε οποιοσδήποτε άλλος μη Εβραίος! Ο μωσαϊκός νόμος δίδασκε την αγάπη στον πλησίον Ιουδαίο, αλλά όχι στον «εχθρό»! Έρχεται, λοιπόν, ο Χριστός να δώσει ένα εντελώς καινούργιο περιεχόμενο στην λέξη αγάπη! Διότι αγνοούσαν εντελώς το βάθος της έννοιας της αγάπης! Ο Χριστός ανάγκασε τον νομοδιδάσκαλο να παραδεχτεί ότι η πράξη βοήθειας του ανθρώπου ήταν σημαντικότερη από την διαφορά της καταγωγής και της θρησκείας. Στην παραβολή του αυτή ο Χριστός δεν έβαλε Ιουδαίο να δείχνει έλεος σε ξένο -γιατί αυτό θα ήταν αντίθετο προς τον μωσαϊκό νόμο-, αλλά ξένο να βοηθάει Ιουδαίο! Ο «ξένος» παρέκαμψε τις διαφορές και βοήθησε τον Ιουδαίο. Γιατί μέσα του επικράτησε το έλεος! Αυτό που κάνει τον άνθρωπο άνθρωπο! Διάνοιξε ο Χριστός την έννοια της αγάπης στην αντίληψη των ανθρώπων, αναιρώντας κάθε έννοια «εχθρού» και «ξένου»! Ο Χριστός μίλησε για μιαν αγάπη προς όλα τα όντα χωρίς καμιάν εξαίρεση, καμία διάκριση. Και κάλεσε τον άνθρωπο να ζήσει την σχέση του με τον κόσμο σε μια εντελώς καινούργια βάση. Το καινούργιο που εισήγαγε ο Χριστός στην αντίληψη του ανθρώπου είναι ένας άλλος τρόπος να ζήσει την αλήθεια που ο Θεός φανερώνει μέσα στους αιώνες. Ο Ραφαήλ μας αποκαλύπτει τον παράδεισο ως άλλο τρόπο να ζεις και όχι άλλο τόπο, «μεταφυσικό», στον οποίο ο άνθρωπος θα πάει μετά θάνατον. Ο παράδεισος είναι τρόπος! Είναι τρόπος να ζεις εν αγάπη και εν αληθεία! Και ο μόνος ναός μέσα στον οποίο μπορείς να ζήσεις και την αλήθεια και την αγάπη είναι η ψυχή σου! Ο Χριστός αυτό που έφερε στον κόσμο ήταν η χάρις! Και ενώ η ανθρωπότητα που ακολουθούσε τον νόμο γνώριζε την αλήθεια, εντούτοις δεν είχε την χάρη να την λειτουργήσει μέσα στην ψυχή της με ένα τρόπο που ο άνθρωπος να καταστεί αυτοδίδακτος, φυσικά διδακτός της αλήθειας! Αυτό έγινε με εκείνο που προσέθεσε ο Χριστός στον κόσμο. Και ενώ οι ιερείς, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι υπεραμυνόμενοι του παλαιού κόσμου διέπραξαν το ατόπημα του να είναι μπροστά τους η ίδια η Αγάπη, ο Μεσσίας, και να μην τον αναγνωρίσουν, τον ακολούθησαν εντούτοις οι περιθωριακοί και απόβλητοι για την εβραϊκή κοινωνία -όπως εξάλλου ήταν και οι «εθνικοί» δηλαδή οι Έλληνες-, γιατί η ψυχή τους ήταν περισσότερο ελεύθερη! Είδαν και αναγνώρισαν και προσκύνησαν εντός τους την αγιότητα του όντος αυτού. Αυτή η ελευθερία που ανοίγει ο Χριστός με την δίχως όρια αγάπη είναι και το σημείο όπου ο άνθρωπος επανευρίσκει το νόημα της ζωής του και την περίφημη χαρά του, για την οποία μιλήσαμε την προηγούμενη φορά. Η χαρά δεν είναι κάτι που μπορεί να ζητήσει κανείς από τους άλλους, ούτε κάτι που δίνουμε υπό όρους και προϋποθέσεις. Όπως και η αγάπη εξάλλου. Δεν είναι κάτι που λαμβάνει χώρα μέσα από συναισθηματική συνδιαλλαγή οποιασδήποτε μορφής, ακόμα και της πιο πολιτισμένης και ευάρεστης. Η χαρά για την οποία μιλάει ο Χριστός είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι η επαφή του ανθρώπου με την χάρη εντός του. Δεν προκαλείται δηλαδή η χαρά και η αγάπη από τον συνάνθρωπο ή από κάποια συνθήκη ή προϋπόθεση. Η χαρά όπως και η αγάπη -αφού εντέλει είναι έννοιες ταυτόσημες- είναι φαινόμενα αυτοφυή! Ενυπάρχουν στην ψυχή του ανθρώπου! Αφού γέννημα της αγάπης και της χάρης του Θεού είναι ο άνθρωπος! Ο Χριστός δεν μίλησε για ανθρώπινα συναισθήματα. Ο ίδιος αγάπησε τον άνθρωπο. Και τον αγάπησε χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς εξαίρεση. Και μας ζήτησε να κάνουμε το ίδιο: «Πορεύου κι εσύ και ποίει ομοίως…» Κάνε αυτό που κάνω κι εγώ! Αυτή η αγάπη είναι η μόνη διέξοδος, η μόνη λύση του δράματος που ζούμε εδώ. Αυτή, λοιπόν, η διαχρονική εντολή της αγάπης αποκτά με τον Χριστό εντελώς καινούργιο περιεχόμενο, καθώς  μεταφέρει την ζωοποιό δύναμη για να αλλάξεις τον τρόπο που ζεις. Να ζήσεις παράδεισο! Ο Χριστός δίνει στον άνθρωπο την ζωοποιό δύναμη της χάρης ώστε να ζήσει παράδεισο! Παράδεισος είναι ο τρόπος να ζεις την αγάπη χωρίς όρια! Εμείς, μαθημένοι στις συναισθηματικές μας συνδιαλλαγές με τον κόσμο, ακόμα και μέσα στις ψυχικές μας εξάρσεις και τα ευγενικά μας συναισθήματα ζούμε διαρκώς τον περιορισμό, αφού μοιραία ακολουθεί η απογοήτευση, η κριτική, η διάψευση. Πολλές φορές σκανδαλιζόμαστε ή περνάμε ευθέως σε αρνητικά συναισθήματα. Ο Χριστός μίλησε για μια κατάσταση που προέρχεται κατευθείαν από την πηγή της ζωής μας. Κατευθείαν από τον Θεό! Την οποία εκείνος μας απευθύνει. Και εμείς ως εκ τούτου οφείλουμε να την απευθύνουμε περαιτέρω προς τον κόσμο. Ο άνθρωπος που ζει αυτή την βαθιά φώτιση της ζωής εντός του -όταν δηλαδή φωτίζεται η ζωή που ζει σε ένα βάθος και ένα εύρος τέτοιο ώστε να ζει την χαρά- δεν «αντιδρά» προς τον κόσμο, αλλά δρα στον κόσμο! Είναι εντελώς διαφορετική στάση η δράση από την αντίδραση. Εμείς είμαστε σαν τις μαριονέτες που μας κινούν οι άλλοι και το περιβάλλον εν γένει. Αν μας αγαπούν, αν μας φέρονται καλά, ανταποκρινόμαστε. Αυτό μας διευκολύνει και μας βοηθάει να εκφράσουμε τα καλά μας συναισθήματα. Εάν όμως οι συνθήκες είναι αρνητικές, εάν μας αντιπαθούν, εάν μας απορρίπτουν, εάν μας κρίνουν, εάν μας συκοφαντούν, εάν μας αδικούν, στην καλύτερη περίπτωση οχυρωνόμαστε και στρεφόμαστε προς τα μέσα και ακινητοποιούμαστε, και στην χειρότερη περίπτωση αντιδρούμε επιθετικά και αρνητικά ή μισούμε ευθέως και εκδικούμαστε. Αυτό το κορδόνι των λαθών που παράγει το βαρύ «κάρμα» το οποίο σηκώνουμε ως ανθρωπότητα, μπορούμε ατομικά να αποφασίσουμε να το κόψουμε! Να πάψουμε να αντιδρούμε και να ξεκινήσουμε να δρούμε αγαπητικά, δηλαδή λυτρωτικά για τον εαυτό μας και τον κόσμο. Αυτό μπορεί να φαίνεται δύσκολο, αλλά μπορεί να είναι και πάρα πολύ εύκολο! Ο Ραφαήλ μας λέει ότι είναι πάρα πολύ εύκολο! Φτάνει να κάνουμε αυτή την ανεπαίσθητη μετακίνηση στην συνείδησή μας από τον τρόπο αντίληψης του κατεστημένου εαυτού μας, ο οποίος ψυχαναγκαστικά μας βάζει συνεχώς την ίδια κασέτα του παρελθόντος, και μας αναγκάζει σε αδιέξοδη επανάληψή του. Δεν αφήνουμε έτσι χώρο να μας συμβεί κάτι άλλο, κάτι καινούργιο! Η χαρά είναι κάτι που πάντοτε μας εισάγει στην διάσταση του καινούργιου. Ο τρόπος του να ζεις παράδεισο είναι καινούργιος τρόπος να ζεις! Δεν είναι καινούργιος επειδή αυτά που κάνουμε είναι καινούργια, αλλά γιατί ο τρόπος που τα κάνουμε είναι καινούργιος! Είναι τρόπος που έχει χάρη, τρόπος που έχει αγάπη. Αυτός ο τρόπος κάνει καινούργια τα πράγματα που ζούμε! Δεν είναι αναγκαίο, δηλαδή, να κάνουμε δραματικές αλλαγές στην ζωή μας, στις συνθήκες μας, ούτε να πάρουμε ηρωικές αποφάσεις! Η πρόταση του Ραφαήλ εξάλλου είναι να ζήσουμε μια απλή ζωή όπως προσιδιάζει στον καθέναν σύμφωνα με τα ταλέντα και τα χαρίσματά του. Να είμαστε δημιουργικοί και χρήσιμοι στον εαυτό μας και στον κόσμο. Να κάνουμε την επανάσταση της χαράς! Αφού όπως μας λέει ο Ραφαήλ μόνο για την χαρά θα κριθούμε! Έχουμε τόσο πολύ ενοχοποιηθεί από την παιδεία που έχουμε λάβει, έχουμε εμείς οι ίδιοι τόσο πολύ εξουθενώσει τον εαυτό μας με τελειοθηρίες από τις οποίες βγαίνουμε συνεχώς ηττημένοι, που το ζητούμενο -η χαρά- ακούγεται σαν κάτι απλό, ενώ εντέλει είναι τόσο πολύ δύσκολο! Γιατί αυτό δεν γίνεται χωρίς Θεό! Ο άνθρωπος θέλει την χαρά χωρίς Θεό! Αυτό όμως δεν γίνεται. Η χαρά είναι χάρις, δεν είναι συναίσθημα που μπορείς να επιτυγχάνεις «ερεθίζοντας» τους άλλους ή επαφιέμενος στην δική τους διάθεση να σου δώσουν αυτό που θέλεις και να καλύψουν την ανάγκη σου όπως θέλεις. Η χαρά έχει βαθύτερη διάσταση: το να είσαι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες διαθέσιμος στον Θεό, αδιαπραγμάτευτα διαθέσιμος προς την ζωή, ώστε να σου συμβαίνουν καινούργια πράγματα. Εμείς με τον τρόπο που σκεφτόμαστε έχουμε «κλείσει» την ζωή μας! Την έχουμε περιτοιχίσει μέσα στα συμπεράσματά μας. Κάποιοι την έχουν κλείσει παντελώς, πιστεύοντας πως τό ’χουν δει το φιλμ, και πως δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει, ούτε έχουν τίποτα συνταρακτικό να περιμένουν πέρα από την επερχόμενη φθορά, την αρρώστια και τον θάνατο! Γιατί πράγματι ο τρόπος σκέψης αυτός είναι θανατόφιλος και κινεί την εντροπία και την παράδοση μας στην φθορά και τον θάνατο. Ενώ από την άλλη, η πρόταση του Χριστού για την χαρά της αγάπης είναι ο παράδεισος ΤΩΡΑ! Εδώ και τώρα! Αν δεν καταφέρουμε να ζήσουμε ζώσα ζωή, την χάρη που μας δίνει η επαφή μας με την χάρη του Θεού, κανένα «μετά» και κανείς «παράδεισος» δεν θα υπάρξει ποτέ για μας. Όλα αυτά επισυμβαίνουν στον χώρο του νου μας. Στο βαθμό που ο νους μας δεν είναι συνδεδεμένος με την ψυχή, είναι σαν μια παράσταση που δίνεται κάπου, αλλά που δεν συσχετίζεται με τον λόγο για τον οποίο βρεθήκαμε στην γη. Ας σκεφθούμε λίγο πιο σοβαρά πάνω στην ζωή μας! Πάνω στο γιατί είμαστε εδώ, στο γιατί γεννηθήκαμε! Και στο γιατί δεν έχουμε χαρά! Θα μου πείτε πως ό,τι προσπάθειες κι αν κάνουμε δεν φτάνουν για αυτή την χαρά που δεν ανατρέπεται, την χαρά που μπορεί να υπερβαίνει κάθε μορφής αντιξοότητα. Αυτή την χαρά μόνο ο Χριστός μπορεί να μας την δώσει! Ο Θεός δεν είναι μέγεθος ελεγχόμενο από τον ανθρώπινο νου. Ο άνθρωπος νιώθει ασφαλής έτσι όπως έχει διαμορφώσει την ψυχολογική του κατάσταση, καθώς ισορροπεί μόνον όταν μπορεί να ελέγχει τα πράγματα. Γι’ αυτό και το εγώ είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής, αφού η ψυχή είναι φτιαγμένη για να συλλειτουργεί με το όλο πράγμα και να συμμετέχει στην μεγάλη Γιορτή του κόσμου, ενώ το εγώ ζει την περιορισμένη του αντίληψη και ύπαρξη μέσα από τον έλεγχο που θέλει να ασκεί πάνω στον σύνολο άνθρωπο. Δεν θα έπρεπε να επιτρέπουμε στο εγώ να βιάζει την ψυχή μας! Ούτε φυσικά να το πολεμάμε, αφού είναι ρυθμιστής της πραγματικότητας. Ο άνθρωπος είναι πράγματι σε δύσκολη θέση, γιατί έχει να διαχειριστεί τα εσωτερικά και τα εξωτερικά μεγέθη ταυτόχρονα. Και του ξεφεύγουν. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να έχει παρουσία και εγρήγορση στο επιστητό και ταυτόχρονα εκεί όπου παίζεται αυτό που πραγματικά παίζεται. Αυτό το νόημα άλλωστε έχουν οι πνευματικοί οδηγοί στην ζωή μας, τα όντα δηλαδή που είναι συνδεδεμένα με το ουράνιο μέρος της ζωής και μπορούν να γνωρίζουν παραμέτρους, αίτια και συμβαινόμενα που δεν υποπίπτουν στην αντίληψή μας. Αυτή είναι η χρησιμότητα τους σε εμάς: στο ότι μπορούν να μας οδηγήσουν ώστε να διευρυνθεί η αντίληψη για το τι κάθε φορά παίζεται. Πολλές φορές φθάνουμε σε σημείο του να μας πνίγουν τα δίκια μας! Και μπορεί πράγματι να έχουμε δίκιο. Πιο πολύ άλλωστε  κινδυνεύουμε από τα δίκια μας παρά από τα άδικα μας! Τα άδικά τους τα βλέπουν κάποια στιγμή όσοι είναι καλοπροαίρετοι, και προσπαθούν να τα διορθώσουν. Αλλά τα δίκια; Τα δίκια μας μπορούν να μας πεισματώσουν και να περιορίσουν την όραση μας τόσο ώστε να μη βλέπουμε τι άλλο παίζεται πέρα από το προσωπικό μας σύμπαν! Πέρα από τα δίκια μας! Τα δίκια του εγώ σχετίζονται πάντοτε με την ανάγκη του. Και η ανάγκη είναι σεβαστή, αφού είναι τόσο πιεστική για την προσωπικότητα και για αυτό που έχει να διαχειριστεί ο άνθρωπος. Αυτό όμως που παίζεται στην Γη είναι κάτι πολύ ευρύτερο από την ανάγκη του εγώ του! Η ικανοποίηση της εκάστοτε ανάγκης δεν υπηρετεί καν τον λόγο της ύπαρξης του ούτε την ψυχή του. Όταν, λοιπόν, μας αγριεύει το δίκιο μας και νιώθουμε επιτακτικά την ανάγκη να το διεκδικήσουμε επιθετικά από όσους θεωρούμε ότι μας φταίνε, ας έχουμε αυτοσυγκράτηση! Σεβασμό στο μυστήριο της ζωής! Σεβασμό στο μυστήριο της ψυχής μας! Γιατί πολλές φορές αυτά τα δίκια μας είναι μακριά από την αγάπη. Και ό,τι είναι μακριά από την αγάπη δεν θα δικαιωθεί ποτέ! Γι’ αυτό και διαιωνίζεται η αδικία, ενώ τόσα δίκια έχει ο άνθρωπος! Τόσα πολλά δίκια! Και ατομικά και συλλογικά. Που όμως δεν καταφέρνει να τα ικανοποιήσει, επιδιώκοντας διαρκώς την διεκδίκησή τους, είτε χρεώνοντάς τα στους άλλους χωρίς ο ίδιος να κάνει κάτι ενεργητικά γι’ αυτά, είτε δρώντας επιθετικά προς το περιβάλλον. Ο Χριστός, ο μόνος που είχε όλα τα δίκια του κόσμου -αφού ο ίδιος είναι η Δικαιοσύνη-, ερχόμενος στην Γη και υφιστάμενος την ανθρώπινη δικαιοσύνη η οποία τον καταδίκασε, δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του! Αυτή η στάση είναι τόσο ανατρεπτική και «παράλογη», αν σκεφτεί κανείς πως  εμείς ούτε μύγα στο σπαθί μας δεν ανεχόμαστε! Μια αντίθετη γνώμη μπορεί να μας εξοργίσει τόσο ώστε να γίνουμε επιθετικοί και να χάσουμε την ευγένεια μας, την ψυχραιμία μας, τον όποιο πολιτισμό έχουμε. Ο Χριστός, ο μόνος αναμάρτητος, ο μόνος που είχε όλα τα δίκια του κόσμου, δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του. Αυτό για την γραμμική λογική είναι ανοησία! «Ήταν ένας βλάκας, που ενώ είχε όλη την ισχύ -αν την είχε και δεν είναι όλα παραμύθια-, άφησε να τον σταυρώσουν! Ενώ θα μπορούσε να βάλει επί τόπου τάξη στα πράγματα!» Όλοι έχουμε άποψη για το τι θα κάναμε αν ήμασταν Θεοί! Έχει καθένας να υποδείξει τρόπους στον Θεό για να τον διορθώσει όπου κατά την γνώμη μας δεν τα κάνει καλά! Δεν σκεφτόμαστε ότι, αν ο Θεός δεν παρεμβαίνει σ’ αυτό το φαινομενικά άδικο που παίζεται στην Γη, ούτε στα προσωπικά μας άδικα, υπάρχει κάποιος λόγος γι’ αυτό! Και ο λόγος είναι ότι η όποια δυσκολία σ’ αυτόν τον κόσμο που ζούμε δεν είναι παρά πρόκληση για να κάνουμε την ΕΣΩ κίνηση. Αν δεν την κάνουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα γινόταν αν την κάναμε! Όσο δεν την κάνουμε, έχουμε κάθε δίκιο να διεκδικούμε τα δίκια μας, να τα χρεώνουμε στους άλλους, να αναζητάμε ενόχους, και να αμφισβητούμε ότι υπάρχει διέξοδος άλλη από την επιβολή. Πάνω στην επιβολή εξάλλου στηρίζουμε την δικαιοσύνη μας! Είναι σαν την Αμερική που εξάγει δια της βίας «δημοκρατία» στην Ασία και την Αφρική, εξοντώνοντας τις χώρες μία μία, σβήνοντάς τες από τον χάρτη! Έτσι επιλύει το πρόβλημα του ελλείμματος της «δημοκρατίας», εξάγοντας δια της βίας την δική της! Είναι τόσο τραγική η υποκρισία αυτή η οποία μας είναι ορατή γιατί λαμβάνει χώρα έξω από μας. Θα έπρεπε όμως να είμαστε σε θέση να δούμε και την δική μας υποκρισία! Με τον τρόπο που σκεφτόμαστε, δεν μπορεί να μας συμβεί κάτι άλλο από αυτά που μας συμβαίνουν! Για να μας συμβεί κάτι άλλο, πρέπει να δεχτούμε να παραιτηθούμε από αυτόν τον τρόπο. Να αφήσουμε για λίγο τον «έλεγχο». Κάτι αδιανόητο για το εγώ! Το εγώ φοβάται! Σου λέει: «Τι θα γίνει αν δεν ελέγχω τα πράγματα; Θα πέσει η πραγματικότητα πάνω μου! Τα προβλήματά μου είναι υπαρκτά! Η επιβίωση…» Έχουμε δει, τουλάχιστον όσοι είμαστε εδώ, τα θαύματα του Ραφαήλ. Από τα άπειρα που συμβαίνουν, ένα να έχουμε δει, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ΕΔΩ -όχι αλλού, σε άλλο σύμπαν, άλλο ουρανό-, δυνατότητα ανατροπής των πάντων! «Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!» είπε ο Χριστός. Δεν ήρθε για να μπαλώσει τον κόσμο, ούτε να τον κάνει αρεστό σύμφωνα με την αντίληψη του καθενός μας. Οι Εβραίοι, ας πούμε, θα τον αναγόρευαν ακόμα και βασιλιά, αν αναλάμβανε τον ρόλο του ελευθερωτή τους από την ρωμαϊκή κατοχή. Καθένας φαντάζεται όπως το φαντάζεται αυτό το οποίο φαντάζεται. Και ενώ πονάμε, ενώ υφιστάμεθα τον τρόπο που σκεφτόμαστε, ατομικά αλλά και συλλογικά, αφού αιώνες τώρα μας δηλητηριάζει περιορίζοντας και φυλακίζοντάς μας, εντούτοις νιώθουμε ανίσχυροι να τον αλλάξουμε. Όμως ο Χριστός δεν είναι δυνατόν να μας ζήτησε κάτι που δεν μπορούμε να το κάνουμε! Και αυτό που ζήτησε είναι πολύ απλό. Το προσπερνάμε και το ξεχνάμε. Είπε: «Ελάτε σε μένα! Εγώ θα το κάνω, δεν θα το κάνετε εσείς! Έλθετε πάντες προς με οι πεφορτισμένοι και κεκοπιότες καγώ αναπαύσω υμάς!» Το ανθρώπινο εγώ -ο σφετεριστής-, έχοντας υποκαταστήσει τον Χριστό μέσα μας, έχει καθίσει στον θρόνο της ψυχής μας και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με κάτι που δεν μπορεί, αφού δεν είναι φτιαγμένο γι' αυτό. Δεν μπορεί το εγώ να δώσει λύση! Το εγώ δεν μπορεί να πιστέψει σε ό,τι δεν καταλαβαίνει και δεν αντιλαμβάνεται, ούτε να θεραπεύσει μπορεί τον εαυτό του και τον κόσμο ώστε να επιστρέψει στην ενότητα από την οποία κάποτε αποστάτησε ο άνθρωπος, ακολουθώντας τον Αποστάτη.
Άρα πού είναι η έξοδος; Μόνο στην παράδοση μας στον Θεό! Και είναι αυτό ακριβώς που δεν κάνουμε! Αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο. Και ενώ είμαστε χριστιανοί και μάλιστα ορθόδοξοι, και μεγαλώσαμε μ’ αυτές τις αξίες, εντούτοις την ώρα την κρίσιμη που στριμωχνόμαστε  -είτε από το σύμπαν είτε από τον εαυτό μας- μάς φαίνεται αδιανόητο να κάνουμε την μοναδική κίνηση: να μην κάνουμε τίποτα! Να τραβηχτούμε προς τα πίσω και να αφήσουμε τον Θεό να δράσει! Αυτή είναι η πρόταση όλων των αγίων όντων που πέρασαν από την Γη, και του αρχαγγέλου Ραφαήλ που μας ευλογεί, μας καθοδηγεί και μας προστατεύει εδώ. «Κάντε πίσω, να μπω μπροστά», λέει ο Θεός. Και εμείς δεν κάνουμε πίσω! Θέλουμε να κουβαλήσουμε τον παραλογισμό μας, τους περιορισμούς μας, τα όριά μας, όλα αυτά που μας έχουν φτάσει χωρίς διέξοδο και λύτρωση μέχρις εδώ -συλλογικά και ατομικά-, και να μπούμε με όλα αυτά μαζί καβαλάρηδες μες στον Θεό. Δεν γίνεται αυτό! Θα μου πείτε, όταν στριμωχτεί πάρα πολύ ο άνθρωπος, όταν φτάσει στο αμήν, ή όταν πεθαίνει -που ακόμα και τότε μπορεί να βλασφημήσει τον Θεό, δηλαδή τον εαυτό του και την ίδια του την ζωή- μπορεί να παραδοθεί, έστω το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το ζήτημα όμως δεν είναι να πεθάνουμε! Το ζήτημα είναι να ζήσουμε! Και εάν χαρίσουμε στον Θεό αυτή την στάση, θα μπορέσει και εκείνος να μας χαρίσει την αειζωία! Να μας δώσει πίσω αυτό που χάσαμε αποστατώντας από εκείνον με την διαιρετική μας αντίληψη. Με το ότι θέσαμε τον Θεό εξ αντικειμένου ως προς εμάς χάνοντας το νήμα της φυσικής ροής μεταξύ ημών και αυτού που λέμε «Θεό», αλήθεια, ζώσα κατάσταση ζωής. Να θυμόμαστε, λοιπόν, όταν θυμώνουμε -είτε γιατί μας αδικούν, είτε γιατί δεν μας αποδίδουν οι άλλοι αυτά τα οποία νομίζουμε ότι αξίζουμε, είτε γιατί υφιστάμεθα τις αρνητικές συμπεριφορές του κόσμου γύρω μας-, ότι υπάρχει μια στάση άλλη, όχι του ανόητου πάντως που δεν αντιδρά και υφίσταται τα χτυπήματα αφού ο Θεός μας έδωσε νοημοσύνη για να υπερασπιζόμαστε την ζωή. Δεν αναφέρομαι σε μια ανόητη παθητικότητα. Εννοώ την στάση του να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να παραδοθούμε στον Θεό! Να πούμε: «Παραδίνομαι! Αφήνομαι! Κάνε εσύ παιγνίδι!» Αυτό το τόσο απλό, δεν το λέμε! Το λέμε θεωρητικά, το λέμε τώρα που κουβεντιάζουμε φιλοσοφικά, αλλά, όταν έρθει η ώρα που στριμωχνόμαστε, τότε υπερασπιζόμαστε με τρόπο παιδικό και πεισματικό το όποιο δίκιο μας, την όποια αντίληψη μας. Και ας πούμε ότι πράγματι έχουμε δίκιο! Να ξέρετε ότι από τα δίκια μας κινδυνεύουμε! Από τα δίκια που δεν τα παραδίδουμε στην αγάπη! Γι’ αυτό ποτέ δεν θα λυτρωθούν. Δεν υπάρχει λύτρωση άλλη από την αγάπη. Αν υπήρχε, θα μας την είχε υποδείξει ο Χριστός. Ο Ραφαήλ, που είναι παρών στην Γη, ένα πράγμα λέει: ότι ο Θεός μας αγαπά, είναι ζώσα παρουσία, είναι το ίδιο το ρεύμα της ζωής. Δεν είναι ζήτημα μεταφυσικής θεώρησης ή ιδεολογίας, ούτε υπόσχεση μετά θάνατον ζωής. Ο θεϊκός τρόπος είναι ο τρόπος να ζούμε με χαρά, με πληρότητα, με δημιουργικότητα, ανθοφορώντας και συλλειτουργώντας με το όλο πράγμα, με την Γιορτή του Κόσμου! Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ανοίξουμε την πόρτα στον Ζώντα Θεό. Έρχεται ως κλέπτης μάς είπε! «Κτυπώ την πόρτα σας! Ανοίξτε μου να δειπνήσω μαζί σας!»
*

9 Νοε 2012

Μυστήριο κραυγής, εν σιωπή συντελεσθέν

Έλαβε χώρα κάτι συνταρακτικό για την ανθρωπότητα! Δεν ήταν ένα τοπικό φαινόμενο, ούτε παραμένει τοπικό φαινόμενο η παρουσία του Ραφαήλ στην Γη. Η κάθοδος του αρχαγγέλου Ραφαήλ στην Γη ήταν ένα μεγαλειώδες πνευματικό γεγονός, που σφράγισε και σφραγίζει την ιστορία του κόσμου! Το τι καταλαβαίνει καθένας  είναι ανάλογο προς την εγγύτητα, την δική του καθαρότητα και επιλογή μέσα από την οποία πλησιάζει. Το ίδιο και η ωφέλεια που έχει. Το βέβαιο είναι ότι ο Θεός εκείνο που είχε να κάνει το έκανε. Και εξακολουθεί να το κάνει. Και κάθε φορά διαλέγει τον τρόπο. Ο Θεός έχει τον δικό του τρόπο να αποκαλύπτεται στους ανθρώπους, έναν τρόπο που δεν είναι κατανοητός ούτε καν αντιληπτός από την ανθρώπινη διάνοια. «Μυστήριο κραυγής εν σιωπή συντελεσθέν!» χαρακτήρισε κάποτε ο πατριάρχης Βαρθολομαίος το μυστήριο της ενσάρκωσης του Χριστού στην Γη. Είναι τόσο συγκλονιστική αυτή η φράση αν συνειδητοποιήσουμε τι λέει, που πραγματικά μας εισάγει στο μυστήριο του Θεού. Και δεν θα έπρεπε να πούμε τίποτε άλλο. ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΡΑΥΓΗΣ ΕΝ ΣΙΩΠΗ ΣΥΝΤΕΛΕΣΘΕΝ! Για τον Χριστό έχουν γραφτεί τόμοι επί τόμων βιβλία, στο όνομά του έγινε θρησκεία με δόγματα, αιρέσεις, έχει χυθεί αίμα για την ορθότητα ή μη λέξεων και ιδεών, έχει εκφραστεί ζηλωτισμός, καθώς και ακραίος ασκητισμός. Ακόμα και η αριστερά -ένα μέρος της, οι λεγόμενοι «νεοορθόδοξοι»- ανακάλυψε κάποτε στην Ελλάδα την ορθόδοξη θεολογία και την ενσωμάτωσε στο ιδεολογικό της ιδεώδες. Ο Χριστός είναι μία ιστορία που, αν την κοιτάξουμε από την οπτική τού πώς την είδε ο κόσμος, είναι πολύ ομιλητική. Μέσα σ’ αυτή την ιστορία μπορούμε να δούμε πώς εντέλει η ανθρωπότητα κέρδισε μιαν ακόμα θρησκεία και έχασε τον Χριστό! Γιατί το λέω αυτό; Μη τυχόν και πάθουμε το ίδιο με τον Ραφαήλ! Με αυτή την συνταρακτική εμφάνιση του Θεού που την ονομάζουμε με την λέξη «Ραφαήλ» και λέμε πως είναι «αρχάγγελος» για να πούμε κάτι, αφού ο άνθρωπος τι μπορεί να καταλάβει από αυτά που συμβαίνουν στον ουρανό! Πολλές φορές αναφερόμαστε σ’ αυτόν απλώς με την λέξη Ραφαήλ ούτε καν αρχάγγελος… Τι αντιλαμβάνεται και κυρίως τι ζει κανείς μέσα από αυτή την αναφορά… Αν γυρίσουμε να δούμε τον Χριστό και τον Χριστιανισμό, στην κυριολεξία μιλάμε για δυο διαφορετικά πράγματα. Σχεδόν δεν υπάρχουν σημεία επαφής! Τα σημεία επαφής ανάμεσα στον Χριστό και τον Χριστιανισμό ως θρησκεία είναι μόνο η καρδιά μας. Δεν υπάρχει άλλο σημείο επαφής. Αν η δική μας η καρδιά δεν είναι ναός του Χριστού, σε κανέναν ναό δεν θα τον βρούμε! Στρέφουμε τον κόσμο στην Εκκλησία, σε ό,τι πιο πολύ μισεί! Γιατί οι λεγόμενοι αναζητητές αναζητούν κάτι πιο εξωτικό από την Εκκλησία η οποία τους στριμώχνει εξάλλου σε πολλά σημεία. Η Εκκλησία παρ’ όλα αυτά μες στην σοφία της διαμόρφωσε ανά τους αιώνες μια πρόταση ζωής την οποία  όποιος ακολουθήσει θα είναι οπωσδήποτε ωφελημένος, και η οποία μπορεί να τον οδηγήσει εκεί που του δείχνει: στον Χριστό. Απλώς η Εκκλησία δεν ταιριάζει σε ανθρώπους που έχουν αλαζονεία και εγωισμό, και γι’ αυτό αναζητούν παράπλευρους τρόπους για να πλησιάσουν το μυστήριο του Θεού. Γιατί ο αλαζών άνθρωπος θεωρεί ότι είναι ανώτερος από οποιονδήποτε άλλον, και από οποιοδήποτε σύστημα. Δεν τον αφορά η ταπείνωση που η Εκκλησία διδάσκει -στην καλή της εκδοχή. Και όταν λέμε ταπείνωση δεν εννοούμε τον εξευτελισμό ή τον υποβιβασμό του ανθρώπου. Ο Χριστός  αποκάλεσε τους ανθρώπους «φίλους»! Και αυτό σηματοδότησε μια ολόκληρη πνευματική εποχή, αν σκεφτούμε σε τι κατάσταση βρισκόταν η ανθρωπότητα εκείνη την εποχή και πώς άλλες θρησκείες και δοξασίες αντιμετώπιζαν τον άνθρωπο. Εξαιρουμένης της ελληνικής γραμμής, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος ενέχει αξία ισότιμη με τους «θεούς»: αυτό που ο Χριστός, ο τελευταίος Έλληνας Θεός για μια ακόμα φορά αποκάλυψε λέγοντας στον άνθρωπο πως δεν είναι τίποτα λιγότερο από κατά χάριν Θεός. Και πως μπορεί να ανακτήσει το βασίλειο το οποίο του ανήκει, το βασίλειο της Υιότητας. Κανείς που δεν λειτουργείται μέσα στην Εκκλησία δεν πρόκειται να σωθεί! Ούτε θα τον σώσει μια παράπλευρη κίνηση του να βρεθεί σε άλλο άγιο σημείο αν δεν μπει από την πόρτα! Είναι αδιανόητο εξάλλου για κάποιον που η συνείδηση του έχει αναγνωρίσει ένα άγιο σημείο -όπου κι αν το έχει αναγνωρίσει-  να αρνείται την Εκκλησία που ίδρυσε ο ίδιος ο Χριστός. Και αν ακόμα οι άνθρωποι την διαχειρίστηκαν με τον τρόπο που την διαχειρίστηκαν -αφού άνθρωποι είναι κι εκείνοι όπως κι εμείς-, εντούτοις ο Θεός δεν έχει αποσύρει την χάρη του. Υπάρχει χάρις μέσα στην Εκκλησία, υπάρχει η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, υπάρχει ζωοποιός Δύναμη. Και μιλώ πάντοτε για την ορθόδοξη Εκκλησία. Μέσα στην ορθόδοξη Εκκλησία, αυτός που θα λειτουργηθεί με ταπεινότητα και φόβο Θεού, -με την έννοια όχι του «φόβου» αλλά του  δέους και του σεβασμού που αρμόζει, με το ήθος που προσιδιάζει στον ναό- μπορεί να βρει όλα αυτά για τα οποία μιλάμε. Τα μεγάλα πνευματικά γεγονότα γράφονται κατ’ ευθείαν στην ψυχή του κόσμου και πάνω στο σώμα της ανθρωπότητας, όπως καθετί αληθινό: εκεί που είναι ο πιο ασφαλής τόπος για να γραφτούν! Οτιδήποτε και αν ειπωθεί, οτιδήποτε κι αν μεταφέρουν όσοι έζησαν από κοντά και συμμετείχαν στο συγκλονιστικό φαινόμενο της καθόδου του Ραφαήλ στην Γη είναι δικό τους βίωμα. Ό,τι κι αν πουν, θα είναι αυτό που οι ίδιοι έζησαν, και θα το κατατάξουμε σαν μία  ακόμα πληροφορία στο νοητικό μας αρχείο. Καθένας έχει την ευθύνη που του αναλογεί! Διότι ο Ραφαήλ είναι στην Γη, αυτό το άγιο φαινόμενο εξελίσσεται με τον δικό του τρόπο μέσα στα ανθρώπινα δρώμενα, και για τον καθέναν είναι ό,τι αντιλαμβάνεται η δική του συνείδηση: από το τίποτα μέχρι το απεριόριστο τοπίο του Θεού. Γιατί αυτό είναι το μεγαλείο του Θεού: μπορεί να γίνει κάτι εντελώς αόρατο όσο και ορατό και υπαρκτό ως παρουσία ζώσα ανάλογα με την δική μας δυνατότητα πρόσληψης. Βρήκαμε μια Τράπεζα πνευματική την οποία άλλοι ετοίμασαν για εμάς, στην οποία καθίσαμε καθένας κατά την συνείδηση και την καρδιά του. Και όλα αυτά τα χρόνια καθένας προσέλαβε ό,τι προσέλαβε και έπραξε ή δεν έπραξε σύμφωνα με αυτό που προσέλαβε. Επειδή ο Χριστός είναι μυστήριο κραυγής εν σιωπή συντελεσθέν, ας σταθούμε σ’ αυτό το σημείο… Μην τυχόν και το προσπεράσουμε και μας ξεφύγει κάτι τόσο μεγάλο, επειδή δεν φωνάζει! «Εγώ κάνω αυτό που μου είπε ο εντολέας μου. Έπρεπε να ειπωθεί ό,τι ειπώθηκε, έπρεπε να το πω!» Όλοι όσοι προσήλθαν έκτοτε, καθένας έχει την δική του διαδρομή και την δική του ευθύνη! Ο Θεός δεν εξαρτά τα σχέδια του από εμάς. Ούτε καν από την δική μας πρόσληψη ή μη. Όπως ο Χριστιανισμός δεν είναι ο Χριστός αν δεν είναι ναός, έτσι κι εμείς αν δεν προσέλθουμε στον ναό αυτό, δεν θα μεθέξουμε ποτέ στο μυστήριο που εκείνος είναι. Κατά τον ίδιο τρόπο όποιος δεν ζήσει μέσα στον ναό της ψυχής του αυτό που συμβαίνει τώρα με την παρουσία του αρχαγγέλου Ραφαήλ, ό,τι κι αν του πει κανείς περί αυτού, ακόμα και η μαρτυρία όσων ζουν την παρουσία του, καθώς και όσα έχουν καταγραφεί και δίνονται δεν έχουν καμία απολύτως αξία! Η στάση τού να αποχωρεί κανείς από κάτι που θεωρεί ότι δεν τον αφορά, είναι  έντιμη στάση. Ο Χριστός στηλίτευσε με μεγάλη αυστηρότητα την υποκρισία. Τον άνθρωπο τον αγκάλιασε όπως κι αν τον συνάντησε. Αγκάλιασε κάθε μορφής αδυναμία, αμαρτία, λάθος. Δεν αποστράφηκε κανέναν, δεν είχε καμιάς μορφής διαχωρισμό ή ταξικότητα, ούτε μπήκε στις δεσμεύσεις περί καθαρότητας κ. α. που είχε η εβραϊκή κοινωνία της εποχής του. Παντελώς ελεύθερος, κινήθηκε ανάμεσα στους ανθρώπους και τους ευεργέτησε, χαρίζοντάς τους εκείνο που του έδωσε ο Πατέρας του, χωρίς ποτέ να κρίνει κανέναν. Μόνο την υποκρισία κατέκρινε! Και μάλιστα με πάρα πολύ σκληρά λόγια αποκάλεσε τους υποκριτές τάφους κεκονιασμένους που απέξω είναι ασβεστωμένοι αλλά από μέσα είναι γεμάτοι σκουλήκια! Και μίλησε για την γέεναν του πυρός που τους περιμένει. Εξίσωσε την υποκρισία με τον πνευματικό θάνατο! Γιατί πραγματικά ο μόνος που δεν έχει προοπτική ζωής είναι ο υποκριτής, αφού ο ίδιος αυτοκαταδικάζεται καθόσον δεν επιτρέπει στον εαυτό του να ζήσει την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πάντοτε στην ομολογία! Αυτό εξάλλου που κάνει την αξιότητα δεν είναι η μη αδυναμία ή η μη διάπραξη λαθών και αστοχιών-«αμαρτιών», αλλά το πώς ακριβώς τα διαχειρίζεσαι όλα αυτά. Γι’ αυτό η Εκκλησία, μέσα στο μυστήριο της εξομολόγησης και της θείας Κοινωνίας, διαφυλάσσει σε τεράστιο βάθος αυτή την αλήθεια. Ότι δηλαδή μπορεί κανείς να προσέλθει στο μυστήριο του ζώντος Θεού ό,τι κι αν έχει πράξει, όποιο κι αν είναι το παρελθόν του, όπως κι αν έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος τον εαυτό του -αφού αυτοκατήγοροι είμαστε! Ο Θεός ποτέ δεν κατηγόρησε τον άνθρωπο, δεν βλέπει καν το «κακό». Κι αν ο Χριστός επισήμανε την υποκρισία ως το «κακό», αυτό το έκανε για να δώσει στον άνθρωπο την δυνατότητα να δει ότι μ’ αυτό τον τρόπο δεν πάει πουθενά! Ο υποκριτής άνθρωπος αυτοκαταδικάζεται, γι’ αυτό και πεθαίνει πνευματικά. Ο Θεός δίνει άπειρα νήματα προς τα πλάσματά του για να τα διασώσει. Εδώ εμείς είμαστε γι’ αυτούς που τους αφοράμε! Όχι για εκείνους που δεν τους αφοράμε! Αυτοί που μας κρίνουν, μας αντιπαθούν, μας κατακρίνουν, δεν έχει νόημα να είναι εδώ! Το Ευαγγέλιο της Κυριακής είναι πολύ χαρακτηριστικό, γιατί μιλάει για τον πλούσιο και τον φτωχό. Άπτεται ακριβώς αυτού του θέματος των συνεπειών που έχουν τα πράγματα, και της μετάνοιας η οποία είναι το μεγάλο ζητούμενο: η μεγάλη πύλη που θα την διαβεί ή δεν θα την διαβεί ο άνθρωπος, και αυτό θα κρίνει και την πνευματική του τύχη. Λέει, λοιπόν, το σημερινό Ευαγγέλιο για έναν πλούσιο που χαιρόταν και απολάμβανε τα πλούτη του, όλα ήταν μια χαρά γι’ αυτόν καθώς ήταν παντελώς αδιάφορος και άκαρδος απέναντι σε όσα συνέβαιναν στους γύρω του. Δίπλα του υπήρχε μια ψυχή, ο Λάζαρος, πάμφτωχος, ταλαίπωρος, άστεγος, άρρωστος, ο οποίος περίμενε, λέει, να μαζέψει κάτι από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλούσιου άρχοντα για να επιβιώσει, ενώ σκύλοι έγλειφαν τις πληγές του... Όμως ο πλούσιος δεν έριξε ποτέ βλέμμα συμπόνιας στον Λάζαρο. Αυτά συνέβαιναν στον πρώτο γύρο, όπως αποκαλώ αυτή την ζωή εδώ στην Γη, καθώς με τον θάνατο μοιραία έρχεται και ο δεύτερος γύρος. Σ’ αυτό τον γύρο οι μαγκιές του ανθρώπου τελειώνουν! Βρίσκεται, λοιπόν, ο Λάζαρος στους κόλπους του Αβραάμ μες στον Παράδεισο και ο πλούσιος «απέναντι»! Σε ένα «απέναντι» τρομακτικό, αφού καιγόταν στις φλόγες της κόλασης, σύμφωνα με την γλαφυρή περιγραφή του Ευαγγελίου, ενώ ο Λάζαρος ευφραινόταν στην αγκαλιά του Αβραάμ. Και λέει ο πλούσιος στον Αβραάμ: «Σε παρακαλώ, πες στον Λάζαρο να βρέξει λίγο το δάκτυλό του με νερό και να μου δροσίσει τα χείλη… Καίγομαι!» Και ο Αβραάμ του απαντά: «Παιδί μου, τόσα χρόνια στην Γη εκείνος υπέφερε, και εσύ ενώ μπορούσες να τον βοηθήσεις, δεν του πρόσφερες ποτέ τίποτα! Τώρα εκείνος δεν μπορεί να σε βοηθήσει! Γιατί ούτε εμείς μπορούμε να πάμε εκεί όπου είσαι ούτε εσύ μπορείς να έρθεις εδώ όπου εμείς είμαστε!» Γι’ αυτό μίλησα προηγουμένως γι’ αυτό το τρομακτικό «απέναντι», αυτή την τρομακτική απόσταση, την Άβυσσο όπως την είχαμε ονομάσει στο Δέντρο της Ζωής. Δεν επρόκειτο δηλαδή για τιμωρία, για μια σκληρότητα δυσανάλογη, αφού φαινομενικά ο πλούσιος αδίκησε κατά το χρονικό διάστημα της ζωής του ενώ υφίσταται τις συνέπειες αιωνίως! Είναι πράγματι τρομακτικό. Όμως η απάντηση είναι εξίσου συγκλονιστική. Δεν πρόκειται για τιμωρία, ούτε για κάτι όμως που μπορεί πλέον να αναιρεθεί. Ο Αβραάμ το είπε ξεκάθαρα: «Δεν περνιέται αυτή η γραμμή! Είμαστε ΑΛΛΟΥ! Τέλος!» Και λέει ο πλούσιος: «Τουλάχιστον κάποιος να πάει στην οικογένεια μου να πει στα πέντε αδέλφια μου τι τα περιμένει, τουλάχιστον να μην έχουν την ίδια τύχη με εμένα!»  -«Έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες! Αν ακούσουν τον λόγο τους, θα σωθούν! Ο Θεός δεν άφησε τον άνθρωπο αβοήθητο, χωρίς την αλήθεια! Την γνωρίζουν, ας πράξουν αναλόγως. Διαφορετικά, ακόμα κι αν δουν νεκρό να ανασταίνεται εκ νεκρών, δεν πρόκειται να πιστέψουν στον Θεό!» Είναι εκπληκτικό το σημείο αυτό, γιατί ο Χριστός μιλάει για τον εαυτό του καθώς σταυρώθηκε και αναστήθηκε μπροστά σε έναν κόσμο ο οποίος εντούτοις δεν άλλαξε σε τίποτα! Αν  δούμε με ανθρώπινα μάτια  αυτό που φανέρωσε ο Χριστός,  το πώς εξελίχθηκε το μυστήριο του Θεού, το Σχέδιο του στην γη, θα δούμε ένα ιστορικό δρώμενο περιορισμένο στα όρια της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας. Αφορούσε δηλαδή κάποιους ανθρώπους που το έζησαν εκεί… Με την Πεντηκοστή ο Θεός εναπόθεσε σε μια χούφτα μαθητές την ζώσα χάρη! Και ξεκίνησε έτσι για την ανθρωπότητα όλη αυτή η πνευματική εποποιία της διαδρομής του Αγίου Πνεύματος, που στην κυριολεξία όργωσε έκτοτε το σώμα της ανθρωπότητας. Μιας ανθρωπότητας ασεβούς, ευρισκόμενης κυριολεκτικά σε μανική κατάσταση. Θα μού πείτε η σημερινή είναι καλύτερη; Κάθε ενσαρκωμένο ον εδώ στην Γη συνηχεί με έναν ολόκληρο κόσμο, ο οποίος αντιστοιχεί σ’ αυτό που το ίδιο επιλέγει να είναι! Αυτή την στιγμή στην γη υπάρχουν όλων των ειδών οι συνειδήσεις. Από προδιαθηκικές, παλαιοδιαθηκικές και τις αποχρώσεις τους, μέχρι Χριστικές, αγιοπνευματικές συνειδήσεις. Αυτό που ο Χριστός έκανε με την θυσία του ήταν η εξαγορά της αρχαίας κατάρας του αποχωρισμού του ανθρώπου από τον Θεό. Το αναίρεσε αυτό ως πνευματικό γεγονός στην συνείδηση του ανθρώπου, αγκάλιασε τον άνθρωπο ως Υιό, ως αδελφό, ως φίλο. Και εκείνος, ο Πρωτότοκος των νεκρών κατά την ανθρώπινή του φύση, ανατίναξε τον Άδη και διάνοιξε την οδό της Ανάστασης για όλα τα πλάσματα.  Ο σατανάς δεν έχει πλέον ανεξέλεγκτη εξουσία πάνω στον άνθρωπο παρά μόνον εκείνη που ο άνθρωπος του εκχωρεί! Αυτός είναι ο μετά Χριστόν άνθρωπος, όλοι εμείς που θα έπρεπε να ζούμε αναστάσιμα! Οι συνειδήσεις μας δηλαδή μετά την ανάσταση του Χριστού θα έπρεπε να ζουν την αναστάσιμη χαρά, την οποία εκείνος ήρθε να φυτέψει στην Γη. Αυτή η παραβολή που είπε ο Χριστός για τον πλούσιο και τον Λάζαρο βάζει σε πολλές σκέψεις. Δείχνει τι τραγικό πλάσμα είναι ο άνθρωπος και πόσο παγιδεύεται μέσα στην φαινομενικότητα του κόσμου τούτου, αφού, νομίζει ότι την ελέγχει, την εξουσιάζει, ότι έχει δύναμη και ισχύ πάνω της, ξεχνώντας εντελώς πως το πανηγύρι αυτό θα έχει τέλος! Κοντά ή μακριά θα τελειώσει! Και θα λογοδοτήσει για τις πράξεις του στον ίδιο του τον εαυτό, αφού όπως είπα προηγουμένως, αυτοκατήγοροι είμαστε! Εμείς οι ίδιοι αυτοαποκλειόμαστε από ό,τι δεν συνηχεί στην συνείδησή μας! Και εάν βρεθούμε στην απέναντι πλευρά εκεί όπου ο Αβραάμ είπε πως δεν υπάρχει γέφυρα, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής -και αυτό δεν είναι ζήτημα αγάπης ή συμπόνιας του Θεού!- εκεί είναι η Άβυσσος, εκεί όλα τελειώνουν! Αν ο άνθρωπος μπορούσε να καταλάβει τι είναι η Άβυσσος, θα καταλάβαινε τι είναι η Πτώση και θα καταλάβαινε τι είναι αυτό από το οποίο αποστάτησε: από τι αποχωρίστηκε, και πώς ήταν η κατάσταση του παραδείσου, της ενότητας δηλαδή με τον Θεό, στην οποία καλούμαστε να επιστρέψουμε: το μυστήριο της ενότητας με τον Χριστό, τον Ζώντα Θεό! Ο άνθρωπος, λοιπόν, όπως και στα Σόδομα και τα Γόμορα μπορεί να διασκεδάζει και να κραυγάζει, να επιδίδεται σε κάθε λογής ασέβεια προς τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά όταν το τέλος έρθει, είναι αμετάκλητο. Με την έννοια του ότι όσο ζούμε, αυτό το δώρο της ζωής που μας δόθηκε μας επιτρέπει ο Θεός να το ζήσουμε σε τέτοιο βάθος και σε τέτοια ποιότητα που να μας συντονίσει αιωνίως με την Ζώσα Ζωή. Εάν από τώρα την ζούμε! Όπως λέει η Ορθοδοξία εκείνος ο οποίος λειτουργείται μέσα στο εκκλησιαστικό δρώμενο είναι από τώρα μέσα στον παράδεισο. Υπάρχουν συνειδήσεις που ζουν παράδεισο! Όπως υπάρχουν συνειδήσεις στην Γη που ζουν κόλαση! Καθώς και συνειδήσεις που αντιστοιχούν σε όλα τα ενδιάμεσα στάδια! Το μεγαλείο και η αξία των παραβολών του Χριστού και των λόγων του εν γένει είναι ανεκτίμητη. Πραγματικά σας προτείνουμε να ξαναδιαβάσετε τα Ευαγγέλια, τα οποία κάθε φορά τα βλέπει κανείς με άλλο μάτι. Κάθε φορά σε άλλο βάθος μπορεί να προσεγγίσει τα ιερά κείμενα, τα οποία φαινομενικά μόνον είναι «γνωστά». Όλα όσα είπε ο Χριστός φωτίζουν τον άνθρωπο με συγκεκριμένο κάθε φορά τρόπο. Είναι συνταρακτικές οι παραβολές του Χριστού! Ο Χριστός αποκαλεί τον φτωχό με το όνομα του, σε αντίθεση με τον πλούσιο, ο οποίος δεν έχει όνομα, είναι «κάποιος πλούσιος»! Συνταρακτικό! Γιατί ο πλούσιος αυτός δεν είναι πρόσωπο, όπως ο Λάζαρος. Με αυτό τον τρόπο μαρτυρείται η ζώσα ζωή του Λαζάρου. Είναι πρόσωπο! Σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία το πρόσωπο είναι ζώσα έκφραση του θεϊκού μυστηρίου, είναι μελισμός του θείου Λόγου. Ζει! Είναι ζώσα όψη του Θεού. Φοβερή η ανωνυμία του πλουσίου! Δεν έχει όνομα! Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε πως ο Λάζαρος δεν σώθηκε επειδή ήταν φτωχός, ούτε ο άλλος καταδικάστηκε επειδή ήταν πλούσιος. Αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί! Ο πλούσιος καταδικάστηκε επειδή ενώ είχε όλα τα καλά τα απολάμβανε μόνος του όντας άσπλαχνος και άκαρδος με τους γύρω του, αρνούμενος να τα μοιραστεί μαζί τους, ο δε φτωχός βρέθηκε στους κόλπους του Αβραάμ γιατί μέσα στην αδικία που ζούσε και την δραματική του ανάγκη δεν βλαστήμησε τον Θεό ούτε τον συνάνθρωπό του. Ούτε μίσησε τον πλούσιο! Ούτε τον καταράστηκε. Η ψυχή του το σήκωσε όλο αυτό. Αυτή του η στάση τον διέσωσε πνευματικά και όχι το γεγονός ότι ήταν φτωχός! Άρα να φύγουμε άπαξ διαπαντός από την υποκρισία των στερεοτύπων περί φτωχών και πλουσίων, και τις αφελείς πολιτικές και άλλες απόψεις που θεωρούν τους φτωχούς ως «καλούς» και τους πλουσίους ως «κακούς». Γιατί πολλές φορές το όνειρο του φτωχού είναι να έρθει στην θέση του πλουσίου, τον οποίο μισεί και ζηλεύει θανάσιμα! Και πολλές φορές έχουμε δει στην ιστορία να γίνεται αυτό, και μάλιστα με τέτοια αγριότητα που οι πλούσιοι να ωχριούν ως προς την σκληρότητα που τους καταμαρτυρούν. Ο ίδιος ο Αβραάμ ήταν πολύ πλούσιος! Το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Χριστός δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ο Αβραάμ ήταν ένας άρχοντας που θα μπορούσε να ζήσει την ζωή του περιοριζόμενος στην δική του ευμάρεια, και να μην κάνει το έργο και την τεράστια αποστολή που του ανέθεσε ο Θεός, η οποία τον κατέστησε φωτεινό σημείο στην πνευματική ιστορία του κόσμου. Αυτή, λοιπόν, η παραβολή και μόνον θα έφτανε για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας! Και όμως ενώ αιώνες τώρα είναι γνωστή, δεν απάντησε σε εκείνους που αναζητούν θεωρίες και ιδεολογίες για την αναίρεση της ταξικότητας ή την ανεύρεση του ποιος είναι εντέλει ο εχθρός μας. Ο Χριστός εδώ μας λέει ότι εχθρός μας δεν είναι ο πλούσιος, αλλά ούτε ο φτωχός είναι το θύμα. Γιατί ο άνθρωπος είναι ο ίδιος ο εχθρός και το θύμα του εαυτού του! Κανείς άλλος δεν μπορεί να σε μετατρέψει σε θύμα, καμιά ανθρώπινη συνθήκη, όσο σκληρή κι αν φαίνεται εξωτερικά. Όπως καμιά συνθήκη δεν σε εξαγιάζει από μόνη της, ούτε επαρκεί για να πληρώσει την πνευματική σου  ένδεια όσο ελκυστική και να είναι, όσο και να περνάς μια χαρά εδώ στην Γη. Τουλάχιστον αυτά μας τα έδειξε ο Χριστός, και μάλιστα με συνταρακτική απλότητα! Είναι αναντικατάστατος ο λόγος του Χριστού! Είναι πολύ σημαντικό να τον μνημονεύουμε και να τον μελετάμε και να τον σεβόμαστε. Γιατί ο Χριστός με πάρα πολύ μεγάλη απλότητα είπε τεράστιες αλήθειες! Όλη η διανόηση που αναπτύχθηκε από κει και πέρα, κάνοντας τα απλά σύνθετα και τα σύνθετα ακατανόητα με θεωρίες επί θεωριών και αναλύσεις επί αναλύσεων, έχασε την απλότητα της αλήθειας που ο Χριστός είπε. Γιατί στην πραγματικότητα μετά τον Χριστό δεν είπε κανείς τίποτα! Απολύτως τίποτα! Από την εποχή του Χριστού έχει να ακουστεί κάτι τόσο συνταρακτικά αληθινό και πρωτότυπο και κατευθείαν από την θεία πηγή όσο αυτό που δίνεται από τον Ραφαήλ! Δεν ονομάζεται τυχαία ο Θεός ο αποκαλυπτόμενος στον νου. Διότι θέλει ο Θεός να αποκαλυφθεί! Όχι ως ιδεολόγημα μέσα στον ανθρώπινο νου αλλά ως Λάμψη που του φωτίζει το σκοτεινό μέρος που έχει καταλάβει η σκέψη, η συμβατική λογική, συνδέοντάς τον με αυτό από το οποίο είναι αποκομμένος. Λέει κάπου ο Χριστός στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο: «Εγώ θα φύγω αλλά θα σας στείλω άλλον παράκλητο ο οποίος από μένα θα λάβει και θα σας εξηγήσει όλα αυτά που σας λέω εγώ τώρα…» Κλείνοντας το Ευαγγέλιο του, ο Ιωάννης λέει ότι όλα τα βιβλία του κόσμου δεν θα έφταναν για να καταγραφούν οι λόγοι του Χριστού! Είπε λοιπόν ο Χριστός ότι θα έρθει κάποιος άλλος για να μας τα εξηγήσει! Σκεφτείτε, λοιπόν, ο Ραφαήλ ο Θεός ο αποκαλυπτόμενος στον νου τι έχει να πει στον άνθρωπο! Και ήδη τι του έχει αποκαλύψει! Σε εκείνον όμως που θέλει να ακούσει, όχι σε εκείνον που δεν θέλει. Ο άνθρωπος που δεν θέλει να ακούσει, ό,τι κι αν του ειπωθεί δεν θα το ακούσει! Ούτε υπάρχει περίπτωση κάποιος να κάνει κάτι γι’ αυτόν! Γιατί καθένας κρατάει ο ίδιος το κλειδί του εαυτού του. Διαφορετικά θα έφτανε το να απευθυνθούμε σε αυτούς που θεωρούμε πνευματικούς ανθρώπους ή αγίους και να τελειώσει η ιστορία μας. Αυτό φυσικά είναι χρήσιμο και ψυχωφέλιμο. Αλλά δεν καθαρίζει έτσι εύκολα ο άνθρωπος! Πρέπει να βάλει και την δική του υπογραφή, σε τέτοιο βάθος πραγμάτων που ο νους του δεν του το επιτρέπει. Η αλήθεια δεν είναι ζήτημα μιας παραδοχής του νου, παρόλο που η παραδοχή είναι ένα μεγάλο βήμα, όπως και η τακτοποίηση, η ταξινόμηση του νου μέσα από την αρμολόγηση των ιδεών. Δεν βρίσκεται όμως εκεί το ζητούμενο για τον άνθρωπο. Δεν ήρθε εδώ στην Γη απλώς για να φτιάξει το παζλ του νου του. Αν το φτιάξει, ακόμα καλύτερα γι’ αυτόν, εφόσον έχει θέσει έτσι το θέμα για τον εαυτό του. Ο άνθρωπος είναι εδώ για να βάλει η ψυχή του μια βαθύτερη υπογραφή στην επιστροφή του στην αρχεγονική ενότητα, στην επιστροφή του -καθώς και όλου του κόσμου- στο μυστήριο του Ζώντος Θεού. Μια τέτοια υπογραφή, για να έχει το κύρος και την αξία ώστε να κρίνει την πνευματική του τύχη, πρέπει να μην εξαιρεί κανέναν άνθρωπο, κανένα πλάσμα. Ας εστιαστούμε στο μόνο πράγμα που είναι αρεστό στον Θεό, στο να έχουμε χαρά! Πολλές φορές ο άνθρωπος είναι διατεθειμένος να κάνει πολύ «περισσότερα», όπως ηρωικές κινήσεις, μεγάλες πράξεις, μεγάλες δηλώσεις, να διατυπώσει υψηλές ιδέες κ.λπ. Εντέλει όμως ο Θεός αυτό που ζητά από τον άνθρωπο είναι η χαρά! Είναι συνταρακτικό! Το μόνο πράγμα το οποίο θα μας ρωτήσει ο Θεός όταν θα φύγουμε από δω είναι αν χαρήκαμε! Αν χαρήκαμε την ζωή μας, αν χαρήκαμε το δώρο αυτό το οποίο μας έδωσε. Δεν θα μας ρωτήσει ούτε για τις αμαρτίες-αστοχίες ούτε για τις παραλείψεις μας. Ο Θεός δεν επεμβαίνει στον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούμε το δώρο της ζωής: τον χώρο και τον χρόνο που μας έδωσε. Μας άφησε ελεύθερους να το διαχειριστούμε με ένα και μόνο ζητούμενο: να χαρούμε! Διερωτώμαι πόσο μπορεί να χαρεί ο άνθρωπος όταν είναι έξω από την Γιορτή! Και Γιορτή είναι η κατάσταση της ενότητας, ο παράδεισος στον οποίο αναφέρεται η Αγία Γραφή. Ο παράδεισος από τον οποίο φύγαμε. Και φεύγοντας, χάσαμε την χαρά μας. Γιατί ακόμα κι αν δεν καταλάβαμε ακριβώς τι μας εξέβαλε από τον παράδεισο, γνωρίζουμε τις συνέπειες. Και οι συνέπειες ήταν η φθορά και ο θάνατος, αυτό που αποκαλούμε «εντροπία». Μέσα σ’ αυτή την διαδικασία της φθοράς, η ψυχή του ανθρώπου μαραζώνει χωρίς να ανθίσει, χωρίς να ζήσει την χαρά. Θα μου πείτε πώς να ζήσει κανείς την χαρά σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αφού εδώ θα λέμε μόνον αλήθειες και μάλιστα άβολες αλήθειες -τις άλλες τις ξέρουμε-, ας δούμε την αλήθεια όσον αφορά το θέμα της χαράς μας. Αν νομίζουμε ότι την χαρά μας την εμποδίζει ο πόνος του κόσμου και το τρελοκομείο γενικώς που υπάρχει γύρω μας, αυτό είναι μια τεράστια υποκρισία. Η χαρά, για την οποία μίλησε ο Χριστός και ο Ραφαήλ δεν είναι μια χαρά που προκύπτει από την ικανοποίηση των εγωιστικών μας επιθυμιών, αλλά από μόνο το γεγονός ότι ζούμε! Για το ότι θέλησε ο Θεός να μας φέρει σε ύπαρξη. «Συ εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγες…» Από κει που δεν υπήρχαμε υπάρχουμε! Και μας δίνει χώρο και χρόνο για να υπάρχουμε ευχαριστιακά, δοξαστικά, αναστάσιμα. Και μέσα σ’ αυτή την χαρά να ζήσουμε το μυστήριο του Ζώντος Θεού, περί του οποίου κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα. Είναι σαν να ρωτάμε τι είναι Ζώσα Ζωή. Δεν υπάρχει απάντηση! Απλώς την ζεις! Τι είναι χαρά; Την ζεις. Και τι νόημα έχει να σου περιγράψει κάποιος κάτι που εσύ δεν ζεις! Άμα το ζήσεις, ξέρεις τι είναι. Αυτή λοιπόν την χαρά, και τίποτα λιγότερο, μας ζήτησε ο Χριστός και ο Ραφαήλ. Είναι μια χαρά την οποία δεν μπορεί κανείς ούτε να μας την δώσει ούτε να μας την πάρει. Μιλάμε για την κατάσταση της μέθεξης, της συμμετοχής μας στο μυστηριακό δρώμενο, στην Γιορτή! Απέξω μπορεί να κάνεις πρόβες για την χαρά, αλλά χαρά δεν έχεις. Κι αν έχεις, θα σου την πάρουν οι περιστάσεις ή οι άλλοι. Δεν είναι χαρά εξάλλου το να είσαι χαζοχαρούμενος ή να τα βλέπεις όλα με την αμερικάνικη ελαφρότητα της «θετικής» σκέψης. Χαρά σημαίνει κάτω από όλες τις συνθήκες, κάτω από όλες τις περιστάσεις που αντιμετωπίζουμε εδώ στον κόσμο της διττότητας, να αποτίουμε σεβασμό και τιμή στον Θεό που μας γέννησε! Και να μην αξιολογούμε τίποτα, όσο δύσκολο ή τραγικό κι αν είναι, μπροστά στο γεγονός αυτό: ότι ο Θεός θέλησε να σπείρει την ζωή μέσα μας και γύρω μας. Απέναντι σ’ αυτό το ιερό γεγονός οφείλουμε να απαντήσουμε με την χαρά μας! Μια χαρά σεβασμού, τιμής και ευχαριστίας στην ζωή. Και εμπιστοσύνης ότι αυτό που παίζεται, ακόμα και στην πιο τραγική εκδοχή που μπορεί να το ζήσουμε -μέσα από την βία και την κακία του κόσμου και την δική μας-, δεν παίζεται στο κενό, αλλά το βλέπει ο Θεός! Είναι κάτω από τον έλεγχό του! Κι αν μας αφήνει ελεύθερους κι εμείς το διαχειριζόμαστε τόσο άθλια ώστε να πονάμε τόσο πολύ ο ένας τον άλλον, αυτό δεν σημαίνει πως ο Θεός δεν θα το λυτρώσει, και μάλιστα με τον δικό του και όχι με τον δικό μας τρόπο! Αυτή η εμπιστοσύνη και η βεβαιότητα ότι το παιγνίδι είναι στα χέρια του Θεού μας κάνει ικανούς να δικαιούμαστε την χαρά! «Δικαιούμαι εγώ να χαίρομαι και ο άλλος να πεθαίνει;» Ναι! Μακάρι εσύ που λες ότι χαίρεσαι να χαίρεσαι πράγματι και να μην είσαι νεκρός. Γιατί και εκείνος που βλέπεις να πεθαίνει μπορεί να μην πεθαίνει, αλλά να ζει! Ας μην εμπιστευόμαστε τόσο πολύ το περίφημο Matrix. Η μόνη δύναμη που μπορεί να διαλύσει τον κόσμο της ψευδαίσθησης είναι η χαρά που την γεννά η συνείδηση ενός όντος έξω από το Matrix! Σ’ αυτό το παιγνίδι της ψευδαίσθησης όπου λαμβάνουν χώρα διάφορα πράγματα -από τραγικά μέχρι ευχάριστα-, η αξιοπιστία μας δεν έχει καμία αξία, αφού για τον αληθινό κόσμο και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα είναι στο ίδιο σακί: το ίδιο δηλαδή οντολογικά ανύπαρκτα! Ένα κλικ να κάνουμε και να μετατοπιστεί η συνείδηση μας ένα πόντο, να σηκωθούμε στον αέρα, πάνω δηλαδή από την βαρυτικότητα του νου και της σκέψης -αφού ακόμα και οι ευγενέστερες και υψηλότερες μας σκέψεις βαρίδια είναι για το πνευματικό μας σώμα-  αλλάζει εντελώς το τοπίο! Μα εντελώς! Και όλο αυτό που φαίνεται τραγικό δεν είναι παρά ύψιστη έκφραση της δικαιοσύνης του Θεού. Πώς είναι δυνατόν να βλέπεις το δίκαιο σ’ έναν κόσμο που το μόνο που φαίνεται είναι το άδικο; Αν μπορούσαμε να δούμε πραγματικά τι παίζεται πάνω στην Γη θα βλέπαμε πράγματι ότι αυτό το οποίο υφιστάμεθα είναι απόλυτα δίκαιο! Απόλυτα όμως! Και αυτά που θεωρούμε ότι άδικα υφίστανται οι συνάνθρωποι μας - τους οποίους οφείλουμε ούτως ή άλλως να συντρέχουμε, αφού ο Χριστός είπε ότι στο πρόσωπο κάθε αναξιοπαθούντα εκείνος είναι!- αν θέλουμε να τα εξετάσουμε από τον κόσμο των αιτίων, τού γιατί τα πράγματα είναι έτσι, θα πρέπει να εξοπλιστούμε με μεγάλη γενναιότητα και εντιμότητα για να αντέξουμε την αλήθεια που μας αφορά. Γιατί δεν υπάρχει αλήθεια που να μη μας αφορά! Να τολμήσουμε, λοιπόν, να δούμε πόσο μας αφορά αυτό που συμβαίνει πάνω στην Γη. Το ζήτημα δεν είναι να απομονωθούν οι «κακοί» για να ζήσουν οι «καλοί» καλύτερα. Τους «κακούς» εξάλλου τους έχουν ονομάσει οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες με πολύ διαφορετικά ονόματα. Για έναν αριστερό κακός είναι ο δεξιός, για έναν δεξιό ο αριστερός, για έναν μουσουλμάνο κακός είναι ο βουδιστής κ.λπ. Για όλους υπάρχουν κάποιοι «κακοί» που φταίνε! Δεν κατανοούμε ότι είμαστε συνυπεύθυνοι για μια πραγματικότητα την οποία μπορεί να ανατρέψει μόνο το βάθος αυτό για το οποίο σας μίλησα προηγουμένως, το βάθος της υπογραφής μας υπέρ της ζωής του κόσμου! Και σκεφτείτε, για να μην έχει γίνει αυτό τόσους αιώνες -μιλώντας για τον μετά Χριστόν κόσμο  πού βρισκόμαστε όσον αφορά το πνευματικό ειδικό μας βάρος. Αντί λοιπόν να κρίνουμε αυτόν τον κόσμο και να τον επιβαρύνουμε με την κρίση και την κατάκρισή μας, να στραφούμε όλοι και να κοιτάξουμε τα δικά μας σημεία, τα δικά μας ελλείποντα μέρη, και να βαθύνουμε σ’ αυτό το οποίο μας ζητά ο Θεός. Ο Ραφαήλ με την παρουσία του στην Γη είναι μια τεράστια Πύλη, μια τεράστια ευκαιρία να μπούμε μέσα στο τοπίο της αληθινής ζωής, ώστε να μπορέσουμε να συντομεύσουμε σε πόνο και χρόνο αυτό το οποίο παίζεται. Από ό,τι έχουμε προειδοποιηθεί αυτά που έρχονται καταπάνω μας είναι μεγάλα! Δεν ξέρουμε αν θα τα σταματήσει ο Ραφαήλ, ούτε μέχρι ποιου σημείου θα παρέμβει. Γεγονός είναι ότι θα έρθουν πολλά και δύσκολα, και το μόνο που θα έχουμε τότε θα είναι ο εαυτός μας, η συνείδησή μας και η όποια επαφή κατάφερε καθένας από μας να δημιουργήσει με τον Ζώντα Θεό.
*