Μυστήριο κραυγής, εν σιωπή συντελεσθέν

Έλαβε χώρα κάτι συνταρακτικό για την ανθρωπότητα! Δεν ήταν ένα τοπικό φαινόμενο, ούτε παραμένει τοπικό φαινόμενο η παρουσία του Ραφαήλ στην Γη. Η κάθοδος του αρχαγγέλου Ραφαήλ στην Γη ήταν ένα μεγαλειώδες πνευματικό γεγονός, που σφράγισε και σφραγίζει την ιστορία του κόσμου! Το τι καταλαβαίνει καθένας  είναι ανάλογο προς την εγγύτητα, την δική του καθαρότητα και επιλογή μέσα από την οποία πλησιάζει. Το ίδιο και η ωφέλεια που έχει. Το βέβαιο είναι ότι ο Θεός εκείνο που είχε να κάνει το έκανε. Και εξακολουθεί να το κάνει. Και κάθε φορά διαλέγει τον τρόπο. Ο Θεός έχει τον δικό του τρόπο να αποκαλύπτεται στους ανθρώπους, έναν τρόπο που δεν είναι κατανοητός ούτε καν αντιληπτός από την ανθρώπινη διάνοια. «Μυστήριο κραυγής εν σιωπή συντελεσθέν!» χαρακτήρισε κάποτε ο πατριάρχης Βαρθολομαίος το μυστήριο της ενσάρκωσης του Χριστού στην Γη. Είναι τόσο συγκλονιστική αυτή η φράση αν συνειδητοποιήσουμε τι λέει, που πραγματικά μας εισάγει στο μυστήριο του Θεού. Και δεν θα έπρεπε να πούμε τίποτε άλλο. ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΡΑΥΓΗΣ ΕΝ ΣΙΩΠΗ ΣΥΝΤΕΛΕΣΘΕΝ! Για τον Χριστό έχουν γραφτεί τόμοι επί τόμων βιβλία, στο όνομά του έγινε θρησκεία με δόγματα, αιρέσεις, έχει χυθεί αίμα για την ορθότητα ή μη λέξεων και ιδεών, έχει εκφραστεί ζηλωτισμός, καθώς και ακραίος ασκητισμός. Ακόμα και η αριστερά -ένα μέρος της, οι λεγόμενοι «νεοορθόδοξοι»- ανακάλυψε κάποτε στην Ελλάδα την ορθόδοξη θεολογία και την ενσωμάτωσε στο ιδεολογικό της ιδεώδες. Ο Χριστός είναι μία ιστορία που, αν την κοιτάξουμε από την οπτική τού πώς την είδε ο κόσμος, είναι πολύ ομιλητική. Μέσα σ’ αυτή την ιστορία μπορούμε να δούμε πώς εντέλει η ανθρωπότητα κέρδισε μιαν ακόμα θρησκεία και έχασε τον Χριστό! Γιατί το λέω αυτό; Μη τυχόν και πάθουμε το ίδιο με τον Ραφαήλ! Με αυτή την συνταρακτική εμφάνιση του Θεού που την ονομάζουμε με την λέξη «Ραφαήλ» και λέμε πως είναι «αρχάγγελος» για να πούμε κάτι, αφού ο άνθρωπος τι μπορεί να καταλάβει από αυτά που συμβαίνουν στον ουρανό! Πολλές φορές αναφερόμαστε σ’ αυτόν απλώς με την λέξη Ραφαήλ ούτε καν αρχάγγελος… Τι αντιλαμβάνεται και κυρίως τι ζει κανείς μέσα από αυτή την αναφορά… Αν γυρίσουμε να δούμε τον Χριστό και τον Χριστιανισμό, στην κυριολεξία μιλάμε για δυο διαφορετικά πράγματα. Σχεδόν δεν υπάρχουν σημεία επαφής! Τα σημεία επαφής ανάμεσα στον Χριστό και τον Χριστιανισμό ως θρησκεία είναι μόνο η καρδιά μας. Δεν υπάρχει άλλο σημείο επαφής. Αν η δική μας η καρδιά δεν είναι ναός του Χριστού, σε κανέναν ναό δεν θα τον βρούμε! Στρέφουμε τον κόσμο στην Εκκλησία, σε ό,τι πιο πολύ μισεί! Γιατί οι λεγόμενοι αναζητητές αναζητούν κάτι πιο εξωτικό από την Εκκλησία η οποία τους στριμώχνει εξάλλου σε πολλά σημεία. Η Εκκλησία παρ’ όλα αυτά μες στην σοφία της διαμόρφωσε ανά τους αιώνες μια πρόταση ζωής την οποία  όποιος ακολουθήσει θα είναι οπωσδήποτε ωφελημένος, και η οποία μπορεί να τον οδηγήσει εκεί που του δείχνει: στον Χριστό. Απλώς η Εκκλησία δεν ταιριάζει σε ανθρώπους που έχουν αλαζονεία και εγωισμό, και γι’ αυτό αναζητούν παράπλευρους τρόπους για να πλησιάσουν το μυστήριο του Θεού. Γιατί ο αλαζών άνθρωπος θεωρεί ότι είναι ανώτερος από οποιονδήποτε άλλον, και από οποιοδήποτε σύστημα. Δεν τον αφορά η ταπείνωση που η Εκκλησία διδάσκει -στην καλή της εκδοχή. Και όταν λέμε ταπείνωση δεν εννοούμε τον εξευτελισμό ή τον υποβιβασμό του ανθρώπου. Ο Χριστός  αποκάλεσε τους ανθρώπους «φίλους»! Και αυτό σηματοδότησε μια ολόκληρη πνευματική εποχή, αν σκεφτούμε σε τι κατάσταση βρισκόταν η ανθρωπότητα εκείνη την εποχή και πώς άλλες θρησκείες και δοξασίες αντιμετώπιζαν τον άνθρωπο. Εξαιρουμένης της ελληνικής γραμμής, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος ενέχει αξία ισότιμη με τους «θεούς»: αυτό που ο Χριστός, ο τελευταίος Έλληνας Θεός για μια ακόμα φορά αποκάλυψε λέγοντας στον άνθρωπο πως δεν είναι τίποτα λιγότερο από κατά χάριν Θεός. Και πως μπορεί να ανακτήσει το βασίλειο το οποίο του ανήκει, το βασίλειο της Υιότητας. Κανείς που δεν λειτουργείται μέσα στην Εκκλησία δεν πρόκειται να σωθεί! Ούτε θα τον σώσει μια παράπλευρη κίνηση του να βρεθεί σε άλλο άγιο σημείο αν δεν μπει από την πόρτα! Είναι αδιανόητο εξάλλου για κάποιον που η συνείδηση του έχει αναγνωρίσει ένα άγιο σημείο -όπου κι αν το έχει αναγνωρίσει-  να αρνείται την Εκκλησία που ίδρυσε ο ίδιος ο Χριστός. Και αν ακόμα οι άνθρωποι την διαχειρίστηκαν με τον τρόπο που την διαχειρίστηκαν -αφού άνθρωποι είναι κι εκείνοι όπως κι εμείς-, εντούτοις ο Θεός δεν έχει αποσύρει την χάρη του. Υπάρχει χάρις μέσα στην Εκκλησία, υπάρχει η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, υπάρχει ζωοποιός Δύναμη. Και μιλώ πάντοτε για την ορθόδοξη Εκκλησία. Μέσα στην ορθόδοξη Εκκλησία, αυτός που θα λειτουργηθεί με ταπεινότητα και φόβο Θεού, -με την έννοια όχι του «φόβου» αλλά του  δέους και του σεβασμού που αρμόζει, με το ήθος που προσιδιάζει στον ναό- μπορεί να βρει όλα αυτά για τα οποία μιλάμε. Τα μεγάλα πνευματικά γεγονότα γράφονται κατ’ ευθείαν στην ψυχή του κόσμου και πάνω στο σώμα της ανθρωπότητας, όπως καθετί αληθινό: εκεί που είναι ο πιο ασφαλής τόπος για να γραφτούν! Οτιδήποτε και αν ειπωθεί, οτιδήποτε κι αν μεταφέρουν όσοι έζησαν από κοντά και συμμετείχαν στο συγκλονιστικό φαινόμενο της καθόδου του Ραφαήλ στην Γη είναι δικό τους βίωμα. Ό,τι κι αν πουν, θα είναι αυτό που οι ίδιοι έζησαν, και θα το κατατάξουμε σαν μία  ακόμα πληροφορία στο νοητικό μας αρχείο. Καθένας έχει την ευθύνη που του αναλογεί! Διότι ο Ραφαήλ είναι στην Γη, αυτό το άγιο φαινόμενο εξελίσσεται με τον δικό του τρόπο μέσα στα ανθρώπινα δρώμενα, και για τον καθέναν είναι ό,τι αντιλαμβάνεται η δική του συνείδηση: από το τίποτα μέχρι το απεριόριστο τοπίο του Θεού. Γιατί αυτό είναι το μεγαλείο του Θεού: μπορεί να γίνει κάτι εντελώς αόρατο όσο και ορατό και υπαρκτό ως παρουσία ζώσα ανάλογα με την δική μας δυνατότητα πρόσληψης. Βρήκαμε μια Τράπεζα πνευματική την οποία άλλοι ετοίμασαν για εμάς, στην οποία καθίσαμε καθένας κατά την συνείδηση και την καρδιά του. Και όλα αυτά τα χρόνια καθένας προσέλαβε ό,τι προσέλαβε και έπραξε ή δεν έπραξε σύμφωνα με αυτό που προσέλαβε. Επειδή ο Χριστός είναι μυστήριο κραυγής εν σιωπή συντελεσθέν, ας σταθούμε σ’ αυτό το σημείο… Μην τυχόν και το προσπεράσουμε και μας ξεφύγει κάτι τόσο μεγάλο, επειδή δεν φωνάζει! «Εγώ κάνω αυτό που μου είπε ο εντολέας μου. Έπρεπε να ειπωθεί ό,τι ειπώθηκε, έπρεπε να το πω!» Όλοι όσοι προσήλθαν έκτοτε, καθένας έχει την δική του διαδρομή και την δική του ευθύνη! Ο Θεός δεν εξαρτά τα σχέδια του από εμάς. Ούτε καν από την δική μας πρόσληψη ή μη. Όπως ο Χριστιανισμός δεν είναι ο Χριστός αν δεν είναι ναός, έτσι κι εμείς αν δεν προσέλθουμε στον ναό αυτό, δεν θα μεθέξουμε ποτέ στο μυστήριο που εκείνος είναι. Κατά τον ίδιο τρόπο όποιος δεν ζήσει μέσα στον ναό της ψυχής του αυτό που συμβαίνει τώρα με την παρουσία του αρχαγγέλου Ραφαήλ, ό,τι κι αν του πει κανείς περί αυτού, ακόμα και η μαρτυρία όσων ζουν την παρουσία του, καθώς και όσα έχουν καταγραφεί και δίνονται δεν έχουν καμία απολύτως αξία! Η στάση τού να αποχωρεί κανείς από κάτι που θεωρεί ότι δεν τον αφορά, είναι  έντιμη στάση. Ο Χριστός στηλίτευσε με μεγάλη αυστηρότητα την υποκρισία. Τον άνθρωπο τον αγκάλιασε όπως κι αν τον συνάντησε. Αγκάλιασε κάθε μορφής αδυναμία, αμαρτία, λάθος. Δεν αποστράφηκε κανέναν, δεν είχε καμιάς μορφής διαχωρισμό ή ταξικότητα, ούτε μπήκε στις δεσμεύσεις περί καθαρότητας κ. α. που είχε η εβραϊκή κοινωνία της εποχής του. Παντελώς ελεύθερος, κινήθηκε ανάμεσα στους ανθρώπους και τους ευεργέτησε, χαρίζοντάς τους εκείνο που του έδωσε ο Πατέρας του, χωρίς ποτέ να κρίνει κανέναν. Μόνο την υποκρισία κατέκρινε! Και μάλιστα με πάρα πολύ σκληρά λόγια αποκάλεσε τους υποκριτές τάφους κεκονιασμένους που απέξω είναι ασβεστωμένοι αλλά από μέσα είναι γεμάτοι σκουλήκια! Και μίλησε για την γέεναν του πυρός που τους περιμένει. Εξίσωσε την υποκρισία με τον πνευματικό θάνατο! Γιατί πραγματικά ο μόνος που δεν έχει προοπτική ζωής είναι ο υποκριτής, αφού ο ίδιος αυτοκαταδικάζεται καθόσον δεν επιτρέπει στον εαυτό του να ζήσει την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πάντοτε στην ομολογία! Αυτό εξάλλου που κάνει την αξιότητα δεν είναι η μη αδυναμία ή η μη διάπραξη λαθών και αστοχιών-«αμαρτιών», αλλά το πώς ακριβώς τα διαχειρίζεσαι όλα αυτά. Γι’ αυτό η Εκκλησία, μέσα στο μυστήριο της εξομολόγησης και της θείας Κοινωνίας, διαφυλάσσει σε τεράστιο βάθος αυτή την αλήθεια. Ότι δηλαδή μπορεί κανείς να προσέλθει στο μυστήριο του ζώντος Θεού ό,τι κι αν έχει πράξει, όποιο κι αν είναι το παρελθόν του, όπως κι αν έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος τον εαυτό του -αφού αυτοκατήγοροι είμαστε! Ο Θεός ποτέ δεν κατηγόρησε τον άνθρωπο, δεν βλέπει καν το «κακό». Κι αν ο Χριστός επισήμανε την υποκρισία ως το «κακό», αυτό το έκανε για να δώσει στον άνθρωπο την δυνατότητα να δει ότι μ’ αυτό τον τρόπο δεν πάει πουθενά! Ο υποκριτής άνθρωπος αυτοκαταδικάζεται, γι’ αυτό και πεθαίνει πνευματικά. Ο Θεός δίνει άπειρα νήματα προς τα πλάσματά του για να τα διασώσει. Εδώ εμείς είμαστε γι’ αυτούς που τους αφοράμε! Όχι για εκείνους που δεν τους αφοράμε! Αυτοί που μας κρίνουν, μας αντιπαθούν, μας κατακρίνουν, δεν έχει νόημα να είναι εδώ! Το Ευαγγέλιο της Κυριακής είναι πολύ χαρακτηριστικό, γιατί μιλάει για τον πλούσιο και τον φτωχό. Άπτεται ακριβώς αυτού του θέματος των συνεπειών που έχουν τα πράγματα, και της μετάνοιας η οποία είναι το μεγάλο ζητούμενο: η μεγάλη πύλη που θα την διαβεί ή δεν θα την διαβεί ο άνθρωπος, και αυτό θα κρίνει και την πνευματική του τύχη. Λέει, λοιπόν, το σημερινό Ευαγγέλιο για έναν πλούσιο που χαιρόταν και απολάμβανε τα πλούτη του, όλα ήταν μια χαρά γι’ αυτόν καθώς ήταν παντελώς αδιάφορος και άκαρδος απέναντι σε όσα συνέβαιναν στους γύρω του. Δίπλα του υπήρχε μια ψυχή, ο Λάζαρος, πάμφτωχος, ταλαίπωρος, άστεγος, άρρωστος, ο οποίος περίμενε, λέει, να μαζέψει κάτι από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλούσιου άρχοντα για να επιβιώσει, ενώ σκύλοι έγλειφαν τις πληγές του... Όμως ο πλούσιος δεν έριξε ποτέ βλέμμα συμπόνιας στον Λάζαρο. Αυτά συνέβαιναν στον πρώτο γύρο, όπως αποκαλώ αυτή την ζωή εδώ στην Γη, καθώς με τον θάνατο μοιραία έρχεται και ο δεύτερος γύρος. Σ’ αυτό τον γύρο οι μαγκιές του ανθρώπου τελειώνουν! Βρίσκεται, λοιπόν, ο Λάζαρος στους κόλπους του Αβραάμ μες στον Παράδεισο και ο πλούσιος «απέναντι»! Σε ένα «απέναντι» τρομακτικό, αφού καιγόταν στις φλόγες της κόλασης, σύμφωνα με την γλαφυρή περιγραφή του Ευαγγελίου, ενώ ο Λάζαρος ευφραινόταν στην αγκαλιά του Αβραάμ. Και λέει ο πλούσιος στον Αβραάμ: «Σε παρακαλώ, πες στον Λάζαρο να βρέξει λίγο το δάκτυλό του με νερό και να μου δροσίσει τα χείλη… Καίγομαι!» Και ο Αβραάμ του απαντά: «Παιδί μου, τόσα χρόνια στην Γη εκείνος υπέφερε, και εσύ ενώ μπορούσες να τον βοηθήσεις, δεν του πρόσφερες ποτέ τίποτα! Τώρα εκείνος δεν μπορεί να σε βοηθήσει! Γιατί ούτε εμείς μπορούμε να πάμε εκεί όπου είσαι ούτε εσύ μπορείς να έρθεις εδώ όπου εμείς είμαστε!» Γι’ αυτό μίλησα προηγουμένως γι’ αυτό το τρομακτικό «απέναντι», αυτή την τρομακτική απόσταση, την Άβυσσο όπως την είχαμε ονομάσει στο Δέντρο της Ζωής. Δεν επρόκειτο δηλαδή για τιμωρία, για μια σκληρότητα δυσανάλογη, αφού φαινομενικά ο πλούσιος αδίκησε κατά το χρονικό διάστημα της ζωής του ενώ υφίσταται τις συνέπειες αιωνίως! Είναι πράγματι τρομακτικό. Όμως η απάντηση είναι εξίσου συγκλονιστική. Δεν πρόκειται για τιμωρία, ούτε για κάτι όμως που μπορεί πλέον να αναιρεθεί. Ο Αβραάμ το είπε ξεκάθαρα: «Δεν περνιέται αυτή η γραμμή! Είμαστε ΑΛΛΟΥ! Τέλος!» Και λέει ο πλούσιος: «Τουλάχιστον κάποιος να πάει στην οικογένεια μου να πει στα πέντε αδέλφια μου τι τα περιμένει, τουλάχιστον να μην έχουν την ίδια τύχη με εμένα!»  -«Έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες! Αν ακούσουν τον λόγο τους, θα σωθούν! Ο Θεός δεν άφησε τον άνθρωπο αβοήθητο, χωρίς την αλήθεια! Την γνωρίζουν, ας πράξουν αναλόγως. Διαφορετικά, ακόμα κι αν δουν νεκρό να ανασταίνεται εκ νεκρών, δεν πρόκειται να πιστέψουν στον Θεό!» Είναι εκπληκτικό το σημείο αυτό, γιατί ο Χριστός μιλάει για τον εαυτό του καθώς σταυρώθηκε και αναστήθηκε μπροστά σε έναν κόσμο ο οποίος εντούτοις δεν άλλαξε σε τίποτα! Αν  δούμε με ανθρώπινα μάτια  αυτό που φανέρωσε ο Χριστός,  το πώς εξελίχθηκε το μυστήριο του Θεού, το Σχέδιο του στην γη, θα δούμε ένα ιστορικό δρώμενο περιορισμένο στα όρια της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας. Αφορούσε δηλαδή κάποιους ανθρώπους που το έζησαν εκεί… Με την Πεντηκοστή ο Θεός εναπόθεσε σε μια χούφτα μαθητές την ζώσα χάρη! Και ξεκίνησε έτσι για την ανθρωπότητα όλη αυτή η πνευματική εποποιία της διαδρομής του Αγίου Πνεύματος, που στην κυριολεξία όργωσε έκτοτε το σώμα της ανθρωπότητας. Μιας ανθρωπότητας ασεβούς, ευρισκόμενης κυριολεκτικά σε μανική κατάσταση. Θα μού πείτε η σημερινή είναι καλύτερη; Κάθε ενσαρκωμένο ον εδώ στην Γη συνηχεί με έναν ολόκληρο κόσμο, ο οποίος αντιστοιχεί σ’ αυτό που το ίδιο επιλέγει να είναι! Αυτή την στιγμή στην γη υπάρχουν όλων των ειδών οι συνειδήσεις. Από προδιαθηκικές, παλαιοδιαθηκικές και τις αποχρώσεις τους, μέχρι Χριστικές, αγιοπνευματικές συνειδήσεις. Αυτό που ο Χριστός έκανε με την θυσία του ήταν η εξαγορά της αρχαίας κατάρας του αποχωρισμού του ανθρώπου από τον Θεό. Το αναίρεσε αυτό ως πνευματικό γεγονός στην συνείδηση του ανθρώπου, αγκάλιασε τον άνθρωπο ως Υιό, ως αδελφό, ως φίλο. Και εκείνος, ο Πρωτότοκος των νεκρών κατά την ανθρώπινή του φύση, ανατίναξε τον Άδη και διάνοιξε την οδό της Ανάστασης για όλα τα πλάσματα.  Ο σατανάς δεν έχει πλέον ανεξέλεγκτη εξουσία πάνω στον άνθρωπο παρά μόνον εκείνη που ο άνθρωπος του εκχωρεί! Αυτός είναι ο μετά Χριστόν άνθρωπος, όλοι εμείς που θα έπρεπε να ζούμε αναστάσιμα! Οι συνειδήσεις μας δηλαδή μετά την ανάσταση του Χριστού θα έπρεπε να ζουν την αναστάσιμη χαρά, την οποία εκείνος ήρθε να φυτέψει στην Γη. Αυτή η παραβολή που είπε ο Χριστός για τον πλούσιο και τον Λάζαρο βάζει σε πολλές σκέψεις. Δείχνει τι τραγικό πλάσμα είναι ο άνθρωπος και πόσο παγιδεύεται μέσα στην φαινομενικότητα του κόσμου τούτου, αφού, νομίζει ότι την ελέγχει, την εξουσιάζει, ότι έχει δύναμη και ισχύ πάνω της, ξεχνώντας εντελώς πως το πανηγύρι αυτό θα έχει τέλος! Κοντά ή μακριά θα τελειώσει! Και θα λογοδοτήσει για τις πράξεις του στον ίδιο του τον εαυτό, αφού όπως είπα προηγουμένως, αυτοκατήγοροι είμαστε! Εμείς οι ίδιοι αυτοαποκλειόμαστε από ό,τι δεν συνηχεί στην συνείδησή μας! Και εάν βρεθούμε στην απέναντι πλευρά εκεί όπου ο Αβραάμ είπε πως δεν υπάρχει γέφυρα, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής -και αυτό δεν είναι ζήτημα αγάπης ή συμπόνιας του Θεού!- εκεί είναι η Άβυσσος, εκεί όλα τελειώνουν! Αν ο άνθρωπος μπορούσε να καταλάβει τι είναι η Άβυσσος, θα καταλάβαινε τι είναι η Πτώση και θα καταλάβαινε τι είναι αυτό από το οποίο αποστάτησε: από τι αποχωρίστηκε, και πώς ήταν η κατάσταση του παραδείσου, της ενότητας δηλαδή με τον Θεό, στην οποία καλούμαστε να επιστρέψουμε: το μυστήριο της ενότητας με τον Χριστό, τον Ζώντα Θεό! Ο άνθρωπος, λοιπόν, όπως και στα Σόδομα και τα Γόμορα μπορεί να διασκεδάζει και να κραυγάζει, να επιδίδεται σε κάθε λογής ασέβεια προς τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά όταν το τέλος έρθει, είναι αμετάκλητο. Με την έννοια του ότι όσο ζούμε, αυτό το δώρο της ζωής που μας δόθηκε μας επιτρέπει ο Θεός να το ζήσουμε σε τέτοιο βάθος και σε τέτοια ποιότητα που να μας συντονίσει αιωνίως με την Ζώσα Ζωή. Εάν από τώρα την ζούμε! Όπως λέει η Ορθοδοξία εκείνος ο οποίος λειτουργείται μέσα στο εκκλησιαστικό δρώμενο είναι από τώρα μέσα στον παράδεισο. Υπάρχουν συνειδήσεις που ζουν παράδεισο! Όπως υπάρχουν συνειδήσεις στην Γη που ζουν κόλαση! Καθώς και συνειδήσεις που αντιστοιχούν σε όλα τα ενδιάμεσα στάδια! Το μεγαλείο και η αξία των παραβολών του Χριστού και των λόγων του εν γένει είναι ανεκτίμητη. Πραγματικά σας προτείνουμε να ξαναδιαβάσετε τα Ευαγγέλια, τα οποία κάθε φορά τα βλέπει κανείς με άλλο μάτι. Κάθε φορά σε άλλο βάθος μπορεί να προσεγγίσει τα ιερά κείμενα, τα οποία φαινομενικά μόνον είναι «γνωστά». Όλα όσα είπε ο Χριστός φωτίζουν τον άνθρωπο με συγκεκριμένο κάθε φορά τρόπο. Είναι συνταρακτικές οι παραβολές του Χριστού! Ο Χριστός αποκαλεί τον φτωχό με το όνομα του, σε αντίθεση με τον πλούσιο, ο οποίος δεν έχει όνομα, είναι «κάποιος πλούσιος»! Συνταρακτικό! Γιατί ο πλούσιος αυτός δεν είναι πρόσωπο, όπως ο Λάζαρος. Με αυτό τον τρόπο μαρτυρείται η ζώσα ζωή του Λαζάρου. Είναι πρόσωπο! Σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία το πρόσωπο είναι ζώσα έκφραση του θεϊκού μυστηρίου, είναι μελισμός του θείου Λόγου. Ζει! Είναι ζώσα όψη του Θεού. Φοβερή η ανωνυμία του πλουσίου! Δεν έχει όνομα! Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε πως ο Λάζαρος δεν σώθηκε επειδή ήταν φτωχός, ούτε ο άλλος καταδικάστηκε επειδή ήταν πλούσιος. Αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί! Ο πλούσιος καταδικάστηκε επειδή ενώ είχε όλα τα καλά τα απολάμβανε μόνος του όντας άσπλαχνος και άκαρδος με τους γύρω του, αρνούμενος να τα μοιραστεί μαζί τους, ο δε φτωχός βρέθηκε στους κόλπους του Αβραάμ γιατί μέσα στην αδικία που ζούσε και την δραματική του ανάγκη δεν βλαστήμησε τον Θεό ούτε τον συνάνθρωπό του. Ούτε μίσησε τον πλούσιο! Ούτε τον καταράστηκε. Η ψυχή του το σήκωσε όλο αυτό. Αυτή του η στάση τον διέσωσε πνευματικά και όχι το γεγονός ότι ήταν φτωχός! Άρα να φύγουμε άπαξ διαπαντός από την υποκρισία των στερεοτύπων περί φτωχών και πλουσίων, και τις αφελείς πολιτικές και άλλες απόψεις που θεωρούν τους φτωχούς ως «καλούς» και τους πλουσίους ως «κακούς». Γιατί πολλές φορές το όνειρο του φτωχού είναι να έρθει στην θέση του πλουσίου, τον οποίο μισεί και ζηλεύει θανάσιμα! Και πολλές φορές έχουμε δει στην ιστορία να γίνεται αυτό, και μάλιστα με τέτοια αγριότητα που οι πλούσιοι να ωχριούν ως προς την σκληρότητα που τους καταμαρτυρούν. Ο ίδιος ο Αβραάμ ήταν πολύ πλούσιος! Το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Χριστός δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ο Αβραάμ ήταν ένας άρχοντας που θα μπορούσε να ζήσει την ζωή του περιοριζόμενος στην δική του ευμάρεια, και να μην κάνει το έργο και την τεράστια αποστολή που του ανέθεσε ο Θεός, η οποία τον κατέστησε φωτεινό σημείο στην πνευματική ιστορία του κόσμου. Αυτή, λοιπόν, η παραβολή και μόνον θα έφτανε για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας! Και όμως ενώ αιώνες τώρα είναι γνωστή, δεν απάντησε σε εκείνους που αναζητούν θεωρίες και ιδεολογίες για την αναίρεση της ταξικότητας ή την ανεύρεση του ποιος είναι εντέλει ο εχθρός μας. Ο Χριστός εδώ μας λέει ότι εχθρός μας δεν είναι ο πλούσιος, αλλά ούτε ο φτωχός είναι το θύμα. Γιατί ο άνθρωπος είναι ο ίδιος ο εχθρός και το θύμα του εαυτού του! Κανείς άλλος δεν μπορεί να σε μετατρέψει σε θύμα, καμιά ανθρώπινη συνθήκη, όσο σκληρή κι αν φαίνεται εξωτερικά. Όπως καμιά συνθήκη δεν σε εξαγιάζει από μόνη της, ούτε επαρκεί για να πληρώσει την πνευματική σου  ένδεια όσο ελκυστική και να είναι, όσο και να περνάς μια χαρά εδώ στην Γη. Τουλάχιστον αυτά μας τα έδειξε ο Χριστός, και μάλιστα με συνταρακτική απλότητα! Είναι αναντικατάστατος ο λόγος του Χριστού! Είναι πολύ σημαντικό να τον μνημονεύουμε και να τον μελετάμε και να τον σεβόμαστε. Γιατί ο Χριστός με πάρα πολύ μεγάλη απλότητα είπε τεράστιες αλήθειες! Όλη η διανόηση που αναπτύχθηκε από κει και πέρα, κάνοντας τα απλά σύνθετα και τα σύνθετα ακατανόητα με θεωρίες επί θεωριών και αναλύσεις επί αναλύσεων, έχασε την απλότητα της αλήθειας που ο Χριστός είπε. Γιατί στην πραγματικότητα μετά τον Χριστό δεν είπε κανείς τίποτα! Απολύτως τίποτα! Από την εποχή του Χριστού έχει να ακουστεί κάτι τόσο συνταρακτικά αληθινό και πρωτότυπο και κατευθείαν από την θεία πηγή όσο αυτό που δίνεται από τον Ραφαήλ! Δεν ονομάζεται τυχαία ο Θεός ο αποκαλυπτόμενος στον νου. Διότι θέλει ο Θεός να αποκαλυφθεί! Όχι ως ιδεολόγημα μέσα στον ανθρώπινο νου αλλά ως Λάμψη που του φωτίζει το σκοτεινό μέρος που έχει καταλάβει η σκέψη, η συμβατική λογική, συνδέοντάς τον με αυτό από το οποίο είναι αποκομμένος. Λέει κάπου ο Χριστός στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο: «Εγώ θα φύγω αλλά θα σας στείλω άλλον παράκλητο ο οποίος από μένα θα λάβει και θα σας εξηγήσει όλα αυτά που σας λέω εγώ τώρα…» Κλείνοντας το Ευαγγέλιο του, ο Ιωάννης λέει ότι όλα τα βιβλία του κόσμου δεν θα έφταναν για να καταγραφούν οι λόγοι του Χριστού! Είπε λοιπόν ο Χριστός ότι θα έρθει κάποιος άλλος για να μας τα εξηγήσει! Σκεφτείτε, λοιπόν, ο Ραφαήλ ο Θεός ο αποκαλυπτόμενος στον νου τι έχει να πει στον άνθρωπο! Και ήδη τι του έχει αποκαλύψει! Σε εκείνον όμως που θέλει να ακούσει, όχι σε εκείνον που δεν θέλει. Ο άνθρωπος που δεν θέλει να ακούσει, ό,τι κι αν του ειπωθεί δεν θα το ακούσει! Ούτε υπάρχει περίπτωση κάποιος να κάνει κάτι γι’ αυτόν! Γιατί καθένας κρατάει ο ίδιος το κλειδί του εαυτού του. Διαφορετικά θα έφτανε το να απευθυνθούμε σε αυτούς που θεωρούμε πνευματικούς ανθρώπους ή αγίους και να τελειώσει η ιστορία μας. Αυτό φυσικά είναι χρήσιμο και ψυχωφέλιμο. Αλλά δεν καθαρίζει έτσι εύκολα ο άνθρωπος! Πρέπει να βάλει και την δική του υπογραφή, σε τέτοιο βάθος πραγμάτων που ο νους του δεν του το επιτρέπει. Η αλήθεια δεν είναι ζήτημα μιας παραδοχής του νου, παρόλο που η παραδοχή είναι ένα μεγάλο βήμα, όπως και η τακτοποίηση, η ταξινόμηση του νου μέσα από την αρμολόγηση των ιδεών. Δεν βρίσκεται όμως εκεί το ζητούμενο για τον άνθρωπο. Δεν ήρθε εδώ στην Γη απλώς για να φτιάξει το παζλ του νου του. Αν το φτιάξει, ακόμα καλύτερα γι’ αυτόν, εφόσον έχει θέσει έτσι το θέμα για τον εαυτό του. Ο άνθρωπος είναι εδώ για να βάλει η ψυχή του μια βαθύτερη υπογραφή στην επιστροφή του στην αρχεγονική ενότητα, στην επιστροφή του -καθώς και όλου του κόσμου- στο μυστήριο του Ζώντος Θεού. Μια τέτοια υπογραφή, για να έχει το κύρος και την αξία ώστε να κρίνει την πνευματική του τύχη, πρέπει να μην εξαιρεί κανέναν άνθρωπο, κανένα πλάσμα. Ας εστιαστούμε στο μόνο πράγμα που είναι αρεστό στον Θεό, στο να έχουμε χαρά! Πολλές φορές ο άνθρωπος είναι διατεθειμένος να κάνει πολύ «περισσότερα», όπως ηρωικές κινήσεις, μεγάλες πράξεις, μεγάλες δηλώσεις, να διατυπώσει υψηλές ιδέες κ.λπ. Εντέλει όμως ο Θεός αυτό που ζητά από τον άνθρωπο είναι η χαρά! Είναι συνταρακτικό! Το μόνο πράγμα το οποίο θα μας ρωτήσει ο Θεός όταν θα φύγουμε από δω είναι αν χαρήκαμε! Αν χαρήκαμε την ζωή μας, αν χαρήκαμε το δώρο αυτό το οποίο μας έδωσε. Δεν θα μας ρωτήσει ούτε για τις αμαρτίες-αστοχίες ούτε για τις παραλείψεις μας. Ο Θεός δεν επεμβαίνει στον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούμε το δώρο της ζωής: τον χώρο και τον χρόνο που μας έδωσε. Μας άφησε ελεύθερους να το διαχειριστούμε με ένα και μόνο ζητούμενο: να χαρούμε! Διερωτώμαι πόσο μπορεί να χαρεί ο άνθρωπος όταν είναι έξω από την Γιορτή! Και Γιορτή είναι η κατάσταση της ενότητας, ο παράδεισος στον οποίο αναφέρεται η Αγία Γραφή. Ο παράδεισος από τον οποίο φύγαμε. Και φεύγοντας, χάσαμε την χαρά μας. Γιατί ακόμα κι αν δεν καταλάβαμε ακριβώς τι μας εξέβαλε από τον παράδεισο, γνωρίζουμε τις συνέπειες. Και οι συνέπειες ήταν η φθορά και ο θάνατος, αυτό που αποκαλούμε «εντροπία». Μέσα σ’ αυτή την διαδικασία της φθοράς, η ψυχή του ανθρώπου μαραζώνει χωρίς να ανθίσει, χωρίς να ζήσει την χαρά. Θα μου πείτε πώς να ζήσει κανείς την χαρά σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αφού εδώ θα λέμε μόνον αλήθειες και μάλιστα άβολες αλήθειες -τις άλλες τις ξέρουμε-, ας δούμε την αλήθεια όσον αφορά το θέμα της χαράς μας. Αν νομίζουμε ότι την χαρά μας την εμποδίζει ο πόνος του κόσμου και το τρελοκομείο γενικώς που υπάρχει γύρω μας, αυτό είναι μια τεράστια υποκρισία. Η χαρά, για την οποία μίλησε ο Χριστός και ο Ραφαήλ δεν είναι μια χαρά που προκύπτει από την ικανοποίηση των εγωιστικών μας επιθυμιών, αλλά από μόνο το γεγονός ότι ζούμε! Για το ότι θέλησε ο Θεός να μας φέρει σε ύπαρξη. «Συ εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγες…» Από κει που δεν υπήρχαμε υπάρχουμε! Και μας δίνει χώρο και χρόνο για να υπάρχουμε ευχαριστιακά, δοξαστικά, αναστάσιμα. Και μέσα σ’ αυτή την χαρά να ζήσουμε το μυστήριο του Ζώντος Θεού, περί του οποίου κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα. Είναι σαν να ρωτάμε τι είναι Ζώσα Ζωή. Δεν υπάρχει απάντηση! Απλώς την ζεις! Τι είναι χαρά; Την ζεις. Και τι νόημα έχει να σου περιγράψει κάποιος κάτι που εσύ δεν ζεις! Άμα το ζήσεις, ξέρεις τι είναι. Αυτή λοιπόν την χαρά, και τίποτα λιγότερο, μας ζήτησε ο Χριστός και ο Ραφαήλ. Είναι μια χαρά την οποία δεν μπορεί κανείς ούτε να μας την δώσει ούτε να μας την πάρει. Μιλάμε για την κατάσταση της μέθεξης, της συμμετοχής μας στο μυστηριακό δρώμενο, στην Γιορτή! Απέξω μπορεί να κάνεις πρόβες για την χαρά, αλλά χαρά δεν έχεις. Κι αν έχεις, θα σου την πάρουν οι περιστάσεις ή οι άλλοι. Δεν είναι χαρά εξάλλου το να είσαι χαζοχαρούμενος ή να τα βλέπεις όλα με την αμερικάνικη ελαφρότητα της «θετικής» σκέψης. Χαρά σημαίνει κάτω από όλες τις συνθήκες, κάτω από όλες τις περιστάσεις που αντιμετωπίζουμε εδώ στον κόσμο της διττότητας, να αποτίουμε σεβασμό και τιμή στον Θεό που μας γέννησε! Και να μην αξιολογούμε τίποτα, όσο δύσκολο ή τραγικό κι αν είναι, μπροστά στο γεγονός αυτό: ότι ο Θεός θέλησε να σπείρει την ζωή μέσα μας και γύρω μας. Απέναντι σ’ αυτό το ιερό γεγονός οφείλουμε να απαντήσουμε με την χαρά μας! Μια χαρά σεβασμού, τιμής και ευχαριστίας στην ζωή. Και εμπιστοσύνης ότι αυτό που παίζεται, ακόμα και στην πιο τραγική εκδοχή που μπορεί να το ζήσουμε -μέσα από την βία και την κακία του κόσμου και την δική μας-, δεν παίζεται στο κενό, αλλά το βλέπει ο Θεός! Είναι κάτω από τον έλεγχό του! Κι αν μας αφήνει ελεύθερους κι εμείς το διαχειριζόμαστε τόσο άθλια ώστε να πονάμε τόσο πολύ ο ένας τον άλλον, αυτό δεν σημαίνει πως ο Θεός δεν θα το λυτρώσει, και μάλιστα με τον δικό του και όχι με τον δικό μας τρόπο! Αυτή η εμπιστοσύνη και η βεβαιότητα ότι το παιγνίδι είναι στα χέρια του Θεού μας κάνει ικανούς να δικαιούμαστε την χαρά! «Δικαιούμαι εγώ να χαίρομαι και ο άλλος να πεθαίνει;» Ναι! Μακάρι εσύ που λες ότι χαίρεσαι να χαίρεσαι πράγματι και να μην είσαι νεκρός. Γιατί και εκείνος που βλέπεις να πεθαίνει μπορεί να μην πεθαίνει, αλλά να ζει! Ας μην εμπιστευόμαστε τόσο πολύ το περίφημο Matrix. Η μόνη δύναμη που μπορεί να διαλύσει τον κόσμο της ψευδαίσθησης είναι η χαρά που την γεννά η συνείδηση ενός όντος έξω από το Matrix! Σ’ αυτό το παιγνίδι της ψευδαίσθησης όπου λαμβάνουν χώρα διάφορα πράγματα -από τραγικά μέχρι ευχάριστα-, η αξιοπιστία μας δεν έχει καμία αξία, αφού για τον αληθινό κόσμο και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα είναι στο ίδιο σακί: το ίδιο δηλαδή οντολογικά ανύπαρκτα! Ένα κλικ να κάνουμε και να μετατοπιστεί η συνείδηση μας ένα πόντο, να σηκωθούμε στον αέρα, πάνω δηλαδή από την βαρυτικότητα του νου και της σκέψης -αφού ακόμα και οι ευγενέστερες και υψηλότερες μας σκέψεις βαρίδια είναι για το πνευματικό μας σώμα-  αλλάζει εντελώς το τοπίο! Μα εντελώς! Και όλο αυτό που φαίνεται τραγικό δεν είναι παρά ύψιστη έκφραση της δικαιοσύνης του Θεού. Πώς είναι δυνατόν να βλέπεις το δίκαιο σ’ έναν κόσμο που το μόνο που φαίνεται είναι το άδικο; Αν μπορούσαμε να δούμε πραγματικά τι παίζεται πάνω στην Γη θα βλέπαμε πράγματι ότι αυτό το οποίο υφιστάμεθα είναι απόλυτα δίκαιο! Απόλυτα όμως! Και αυτά που θεωρούμε ότι άδικα υφίστανται οι συνάνθρωποι μας - τους οποίους οφείλουμε ούτως ή άλλως να συντρέχουμε, αφού ο Χριστός είπε ότι στο πρόσωπο κάθε αναξιοπαθούντα εκείνος είναι!- αν θέλουμε να τα εξετάσουμε από τον κόσμο των αιτίων, τού γιατί τα πράγματα είναι έτσι, θα πρέπει να εξοπλιστούμε με μεγάλη γενναιότητα και εντιμότητα για να αντέξουμε την αλήθεια που μας αφορά. Γιατί δεν υπάρχει αλήθεια που να μη μας αφορά! Να τολμήσουμε, λοιπόν, να δούμε πόσο μας αφορά αυτό που συμβαίνει πάνω στην Γη. Το ζήτημα δεν είναι να απομονωθούν οι «κακοί» για να ζήσουν οι «καλοί» καλύτερα. Τους «κακούς» εξάλλου τους έχουν ονομάσει οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες με πολύ διαφορετικά ονόματα. Για έναν αριστερό κακός είναι ο δεξιός, για έναν δεξιό ο αριστερός, για έναν μουσουλμάνο κακός είναι ο βουδιστής κ.λπ. Για όλους υπάρχουν κάποιοι «κακοί» που φταίνε! Δεν κατανοούμε ότι είμαστε συνυπεύθυνοι για μια πραγματικότητα την οποία μπορεί να ανατρέψει μόνο το βάθος αυτό για το οποίο σας μίλησα προηγουμένως, το βάθος της υπογραφής μας υπέρ της ζωής του κόσμου! Και σκεφτείτε, για να μην έχει γίνει αυτό τόσους αιώνες -μιλώντας για τον μετά Χριστόν κόσμο  πού βρισκόμαστε όσον αφορά το πνευματικό ειδικό μας βάρος. Αντί λοιπόν να κρίνουμε αυτόν τον κόσμο και να τον επιβαρύνουμε με την κρίση και την κατάκρισή μας, να στραφούμε όλοι και να κοιτάξουμε τα δικά μας σημεία, τα δικά μας ελλείποντα μέρη, και να βαθύνουμε σ’ αυτό το οποίο μας ζητά ο Θεός. Ο Ραφαήλ με την παρουσία του στην Γη είναι μια τεράστια Πύλη, μια τεράστια ευκαιρία να μπούμε μέσα στο τοπίο της αληθινής ζωής, ώστε να μπορέσουμε να συντομεύσουμε σε πόνο και χρόνο αυτό το οποίο παίζεται. Από ό,τι έχουμε προειδοποιηθεί αυτά που έρχονται καταπάνω μας είναι μεγάλα! Δεν ξέρουμε αν θα τα σταματήσει ο Ραφαήλ, ούτε μέχρι ποιου σημείου θα παρέμβει. Γεγονός είναι ότι θα έρθουν πολλά και δύσκολα, και το μόνο που θα έχουμε τότε θα είναι ο εαυτός μας, η συνείδησή μας και η όποια επαφή κατάφερε καθένας από μας να δημιουργήσει με τον Ζώντα Θεό.

*