Η αγία όραση

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής μιλάει για τον άφρονα πλούσιο. Πρόκειται για ζήτημα διαχρονικά επίκαιρο, αφού πλούσιος δεν είναι μόνον αυτός που έχει πολλά χρήματα, αλλά γενικώς όποιος νομίζει ότι έχει «πολλά»: γνώσεις, δόξα, εξουσία, ταλέντα κ.λπ. Η παραβολή αυτή του Χριστού είναι καταπέλτης για τον άνθρωπο. Χαράζει μια τεράστια γραμμή πάνω στα ανθρώπινα δρώμενα, απόλυτη, όπως εξ άλλου κάθε λόγος του Χριστού. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής του νου από την αλήθεια μέσα από φιλοσοφικές ή άλλες ερμηνείες: τα γνωστά παιγνίδια του νου! Ο λόγος του Χριστού είναι απόλυτος! Μας μιλάει για έναν πλούσιο που είχε όλα τα καλά και οι αποθήκες του ξεχείλιζαν. Το πρόβλημά του ήταν πώς θα χτίσει καινούργιες αποθήκες για τα αγαθά του! Ευχαριστημένος, χαιρόταν για την ευμάρεια του λέγοντας: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά: αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου!» Και εκείνη την ίδια νύχτα ακούει την φωνή του Θεού να του λέει: «Άφρων, αύτη τη νυκτί την ψυχή σου απαιτούν από σού. Ά δε ητοίμασας, τίνι έσται;» Απόψε σου ζητούν την ψυχή σου! Και όλα αυτά που ετοίμασες ποιος θα τα πάρει; Προς τι! Είναι εκπληκτικό να δούμε ότι δεν του λέει ότι θα του πάρει εκείνος την ψυχή του! Του λέει: «Αυτή την νύχτα ζητούν από σένα την ψυχή σου!» Γνωρίζουμε πως ο Θεός είναι εκείνος που μας δίνει την ψυχή καθώς και εκείνος που την παίρνει. «Ζητούν από σένα την ψυχή σου!» Ποιοι είναι αυτοί που του ζητούν την ψυχή του; Άρα έχει προδικάσει ο Θεός ότι δεν είναι δική του αυτή η ψυχή, η οποία έζησε την ζωή της αφρόνως. Ο πλούσιος αυτός ήταν άφρων, έζησε την ευμάρειά του με πλήρη σκληρότητα προς τον συνάνθρωπο. Με μόνη έγνοια την δική του ικανοποίηση και ευχαρίστηση. Είναι εφιαλτική γι’ αυτόν αυτή η φωνή που εντελώς απρόβλεπτα ακούει: «Αυτή την νύχτα σου ζητούν την ψυχή σου!» Το πανηγύρι τελείωσε. Ο πρώτος γύρος, όπως τον λέω… Εκεί τελειώνουν οι μαγκιές του ανθρώπου! Πάνε οι εξυπνάδες του, οι ψευτοκαλοσύνες του, οι δικαιολογίες του, οι φιλοσοφίες του. Όλα καταρρέουν μπροστά στο αμετάκλητο γεγονός του θανάτου! Την φοβερή στιγμή του θανάτου, ο άνθρωπος στέκεται μόνος. Είναι γυμνός. Τον εγκαταλείπει κάθε μορφής «πλούτος» της Γης. Γυμνός φεύγει, χωρίς να κρατούν τίποτα τα χέρια του. Όπως εξάλλου γυμνός έρχεται στην ζωή. Έρχεται αθώος και φεύγει μόνο με ό,τι αποκόμισε από Ζώσα Ζωή κατά την διάρκεια του βίου του. Με αυτό θα παρουσιαστεί στον Χριστό. Ενώπιον της Κρίσης μπροστά στην οποία αμετάκλητα θα βρεθεί. Αυτή που μας περιμένει όλους αργά ή γρήγορα. Είναι τρομακτική η φωνή του Θεού καθώς λέει: «Ά δε ητοίμασας, τίνι έσται;» Προς τι όλα που ετοίμασες! Για ποιους! Από την μια του λέει με απόλυτη αυστηρότητα ότι είναι ανόητος, και από την άλλη ότι αυτή την νύχτα θα πεθάνει! «Έρχονται εκείνοι που ζητούν την ψυχή σου!» Προς τι όλα αυτά που απέκτησες και για τα οποία διέθεσες την ζωή σου! Μόνος σου βρέθηκες στο σημείο αυτό για το οποίο ελέγχεσαι! Και ελέγχεσαι απολύτως. Προς τι όλα αυτά που ετοίμασες! «Αυτά παθαίνει εκείνος που θησαυρίζει για τον εαυτό του και δεν φροντίζει να γίνει πλούσιος ως προς τον Θεό». Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που τελειώνει την παραβολή ο Χριστός: «Ενώ έλεγε αυτά, φώναξε: εκείνος που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει!» Χρησιμοποιεί την λέξη «εφώνει»! Φώναξε! Δεν είπε απλώς, αλλά το φώναξε, αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει! Απόλυτο το μήνυμα! Όπως εκείνο του Αβραάμ προς τον άλλο πλούσιο: «Έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες οι δικοί σου για να σωθούν. Εμείς από δω δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για σένα. Δεν μπορούμε να πάμε απέναντι, στην κόλασή σου, για να σε συναντήσουμε, ούτε εσύ να έρθεις εδώ!» Η τρομερή αλήθεια της παραβολής εκείνης είναι αυτό το «απέναντι»! Όσο ζεις, μπορείς όλα να τα αλλάξεις. Μετά όμως θα βρεθείς σ’ αυτό το τρομερό «απέναντι», όπου θα υποστείς τις συνέπειες των πράξεών σου. Κραυγάζει, λοιπόν, ο Χριστός και λέει: «ΑΚΟΥΣΤΕ! Γιατί θα πάθετε ό,τι και ο άφρων πλούσιος. Όχι μόνον σωματικά, αλλά και πνευματικά. Αυτό το οποίο στηρίξατε και αφιερώσατε την ζωή σας θα έρθει να διεκδικήσει την ψυχή σας!» Και στην περίπτωση του άφρονα πλουσίου δεν είναι ο Θεός! Βλέπουμε μέσα από τις τεράστιες αλήθειες των παραβολών το γιατί ο Ραφαήλ θέλει να εστιαζόμαστε στον λόγο του Χριστού. Και μάλιστα με τον τρόπο που η Εκκλησία τον έχει τοποθετήσει κάθε Κυριακή στο Ευαγγέλιο που διαβάζεται. Ο λόγος του Χριστού είναι απόλυτος! Είναι η απολυτότητα της αλήθειας. Η αλήθεια δεν αφήνει περιθώρια για τις πονηρές διαφυγές του νου που ο άνθρωπος εφευρίσκει, ούτε για παιγνίδια. Η αλήθεια δεν είναι ούτε διφορούμενη, ούτε αμφίσημη. Η αλήθεια είναι μία, συγκεκριμένη και απόλυτη. «Εγώ είμαι η αλήθεια!» είπε ο Χριστός. «Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή!» Εκείνος είναι η αλήθεια! Γι’ αυτό και ο λόγος του είναι αληθινός. Ο Χριστός ήρθε στην Γη και αποκάλυψε την αλήθεια με έναν τρόπο που δεν μπορεί ο άνθρωπος αιώνες έκτοτε να την καταρρίψει . Έχει τέτοια ισχύ η δύναμη της Χριστικής αλήθειας που ελέγχει τον άνθρωπο στα βάθη των βαθέων της ύπαρξήης του. Διαπερνά την ανθρώπινη προσωπικότητα, τον χαρακτήρα, τα εξωτερικά οικοδομήματα, χτυπώντας κατ’ ευθείαν πάνω στην ψυχή! Και την ελέγχει! Και ταυτοχρόνως της υπομιμνήσκει ισχυρά το γιατί βρίσκεται εδώ! Αυτό το οποίο ξεχνάμε. Κοιμόμαστε. Η ψευδαισθητική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε, το Matrix, μάς κοιμίζει, όπως ακριβώς κάνουν και οι υπολογιστές. Και ταυτοχρόνως μας εθίζει! Είναι τόσο πειστική αυτή η πραγματικότητα που απορροφά ολόκληρη την προσοχή μας, όλη μας την ύπαρξη. Ενώ είναι ψευδαισθητική, άρα μη υπαρκτή, εντούτοις είναι πολύ υπαρκτή όταν μας γοητεύει και μας απορροφά. Είμαστε εθισμένοι! Έχει διεκδικήσει και μονοπωλεί την προσοχή μας. Την απόλυτη προσοχή μας. Και έτσι μας ελέγχει. Το ζήτημα δεν είναι καν στο πόσες ώρες κάθεται κανείς μπρος σε έναν υπολογιστή, γιατί αυτό μπορεί να είναι η δουλειά του. Αλλά το αν μπαίνει ολόκληρος, χωρίς διαλείμματα μέσα εκεί, με πλήρη την προσοχή του, όπως γίνεται στα ηλεκτρονικά παιγνίδια. Εφόσον ζούμε σ’ αυτή την πραγματικότητα, δεν μπορούμε να μη συμμετέχουμε, αφού χρειάζεται να διεκπεραιώσουμε τα της επιβίωσής μας. Συνδιαλεγόμαστε με τον κόσμο. Δεν θα πούμε ότι δεν υπάρχει! Δεν θα πάρουμε τα βουνά ούτε θα γίνουμε στυλίτες. Ούτε ο Χριστός έφυγε από τον κόσμο επειδή είναι ψευδαισθητικός. Αντιθέτως επέλεξε συνειδητά να ενσαρκωθεί εδώ για να δείξει στον άνθρωπο αυτή την ψευδαίσθηση και να την ανατρέψει. Το βασίλειο δηλαδή του Εωσφόρου! Ήρθε να πει στον άνθρωπο: «Μην την πιστεύεις αυτή την ψευδαισθητική πραγματικότητα. Είναι ένα πανηγύρι που θα τελειώσει. Και θα κριθείς για το πώς έζησες την ζωή σου! Με ποια πνευματική ποιότητα την έζησες». Γι’ αυτό θα ελεγχθούμε, όχι για τα ηθικολογικά θέματα που φανταζόμαστε, τις σωματικές αμαρτίες, την σεξουαλικότητα κ.λπ., για τις οποίες μας απειλούν αιώνες τώρα τα ιερατεία, Ο Χριστός δεν ασχολήθηκε μ’ αυτά! Αν ήταν τόσο σοβαρά και κινδυνεύαμε από αυτά, θα μας το είχε πει. Το μόνο που ζήτησε ο Χριστός από τον άνθρωπο είναι να συγχωρεί, να αγαπά, και να ευλογεί τους εχθρούς του! Δεν μας ζήτησε τίποτε άλλο. Απολύτως τίποτα. Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο Δημήτριος Σεμελάς και η Μαρία Ντυπρέ μίλησαν για την σύνταξη ενός Παγκόσμιου Κώδικα. Για την σύνταξη ενός Κώδικα ο οποίος θα συμπύκνωνε και θα εμπεριείχε ολόκληρη την αλήθεια, πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί ο καινούργιος πνευματικός πολιτισμός του Αγίου Πνεύματος, της Τρίτης Παρακλητικής, Πνευματικής Εποχής. Έδωσαν την διάσταση του Παγκόσμιου Κώδικα της Αλήθειας, ο οποίος, όπως έλεγαν, θα συνταχθεί από εξέχοντα όντα όλης της Γης. Ο Παγκόσμιος Κώδικας είναι η Χριστική διδασκαλία! Δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει κάτι άλλο που να συμπυκνώνει την αλήθεια και την πνευματική προοπτική του ανθρώπου στους αιώνες των αιώνων. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Αυτό που υπάρχει και μπορούν να κάνουν τα εξέχοντα μέλη της ανθρωπότητας, τα φωτισμένα όντα, είναι να μπορέσουν να αποκαλύψουν και να καταδείξουν με καινούργιο, σύγχρονο τρόπο στον κόσμο αυτές τις τεράστιες αλήθειες που είπε ο Χριστός. Ο ίδιος όμως είπε επίσης πως όταν έρθει ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας, θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε όλη την αλήθεια. Δεν θα μιλήσει αφ’ εαυτού, αλλά θα αναγγείλει όσα θα λάβει από εκείνον και εκείνον θα δοξάσει!

Ο Παγκόσμιος Κώδικας της Αλήθειας είναι, λοιπόν, αιώνια εκπληρωμένος από τον Χριστικό λόγο. Ο Δημήτριος Σεμελάς και η Μαρία Ντυπρέ, μίλησαν επίσης για την αναγκαιότητα της ανάδειξης από τον άνθρωπο ελεύθερης και ανεξάρτητης προσωπικότητας. Αυτή, λοιπόν, η ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητα συμπυκνώνεται πάρα πολύ απλά στον λόγο του Χριστού: «Αγαπάτε αλλήλους. Συγχωρείτε τον εχθρό σας!» Δεν υπάρχει ελευθερία του ανθρώπου άλλη από την απελευθέρωσή του από το κακό. Από ό,τι δηλαδή τον εμποδίζει να αγαπήσει και να συγχωρήσει. Το κακό δεν είναι φιλοσοφική έννοια, αλλά οντολογική πραγματικότητα! Όπως έχουμε πει και άλλες φορές, ο Χριστός δεν μίλησε φιλοσοφικά για το «κακό», ούτε αφηρημένα. Μίλησε πάρα πολύ συγκεκριμένα. Και είπε ότι το κακό είναι ο δαίμονας, ο σατανάς, είπε ότι έχει υπόσταση, ότι είναι εκπεσόν πνεύμα το οποίο καταδυναστεύει τον άνθρωπο. Και μάλιστα τον αποκαλεί άρχοντα του κόσμου τούτου. Δεν είπε ότι ο ίδιος, ο Χριστός, είναι ο άρχων αυτού του κόσμου! Είπε δηλαδή ότι άλλος είναι το αφεντικό εδώ στην Γη, για κάποιους λόγους… Εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο συνάνθρωπός του σε καμία του εκδοχή. Όσο ενοχλητικός, απειλητικός ή ακόμα και επικίνδυνος μπορεί να γίνει για μας ο διπλανός μας, δεν είναι εκείνος ο εχθρός μας, αλλά αυτό που τον διαπερνά!

Το καλό και το κακό είναι δύο περιοχές ανεξάρτητες, στεγανοποιημένες. Δεν μείγνυνται. Οι άνθρωποι είναι καλοί στο καλό τους και κακοί στο κακό τους! Ενεργείς, δηλαδή, ανάλογα με την περιοχή στην οποία πνευματικά κατοικείς. Αν είσαι «απέναντι» από τον Θεό, σε διαπερνά και σε κατευθύνει άλλη δύναμη. Και τότε δεν είσαι πλέον ελεύθερος, γιατί δεν ελέγχεις εσύ τον εαυτό σου. Ούτε ξέρεις τι σού γίνεται! Όταν είσαι εκεί, έχεις άλλη οπτική, άλλη όραση, από την οποία δεν μπορεί να σε βγάλει καμιά φιλοσοφική θέληση, καμιά θρησκευτική παραδοχή, κανένας διάλογος, κανένας λόγος, καμιά διαλεκτική, κανένας πολιτισμός! Όταν είσαι εκεί και για όσο είσαι εκεί, το μόνο που μπορεί να σε βγάλει είναι η χάρις του Θεού. Να μπορείς να την έλξεις με την προσευχή σου ή να προσευχηθεί κάποιος για σένα ισχυρά. Ή να σε ελευθερώσει ον που να έχει εξουσία από τον Θεό, όπως ο Χριστός, ο οποίος είχε εξουσία επί των δαιμονίων, καθώς και όλα τα όντα τα οποία εντάσσονται στην Χριστική γραμμή. Ο άνθρωπος στην πραγματικότητα διαρκώς μετακινείται από την μία περιοχή στην άλλη με αντίστοιχες συνέπειες, αναλόγως βεβαίως και του χρόνου παραμονής στην επικίνδυνη ζώνη. Για να σε βοηθήσει όμως η χάρις, πρέπει να συναινείς. Δεν μπορεί να γίνει χωρίς την θέλησή σου. Ο Χριστός, ας πούμε, περπάτησε στην Παλαιστίνη και συνάντησε δεκάδες, εκατοντάδες ανθρώπους, αλλά δεν τους θεράπευσε όλους, ούτε εξέβαλε τα δαιμόνια από όλους τους δαιμονισμένους. Θα έλεγε κανείς ότι, αφού ήταν εδώ στην Γη και είχε την πλήρη εξουσία -εμείς με τις ιδέες μας αν ήμασταν στην θέση του, θεωρούμε ότι θα τα είχαμε φτιάξει όλα!- γιατί δεν αποκατέστησε όλους τους ανθρώπους; Ο Χριστός θεράπευσε αυτούς που του το ζήτησαν! Και εκείνους μέσα στους οποίους είδε να συμπίπτει η θέληση του Θεού -ο οποίος ούτως ή άλλως θέλει να είναι όλοι οι άνθρωποι υγιείς και ευτυχισμένοι- με την δική τους εσωτερική υπογραφή. Πολλές φορές μάλιστα ρώτησε: «Πιστεύεις ότι μπορώ να σε θεραπεύσω;» Όσοι απάντησαν καταφατικά, θεραπεύτηκαν. Μη θεωρούμε πως ο Θεός είναι μια μαγική δύναμη υποχρεωμένη να μας διορθώνει και να μας αποκαθιστά! Ο Θεός φυσικά και υπάρχει ανεξάρτητα από μας, υπάρχει όμως και λειτουργείται και εντός μας, στην ψυχή μας. Γνωρίζουμε τον Θεό, αφού είμαστε πλάσματα προερχόμενα από την αγάπη του Θεού, διαποτισμένα από την θεϊκή ουσία. Η ψυχή μας γνωρίζει, γι’ αυτό είμαστε σε θέση να συναινέσουμε, να θελήσουμε, δηλαδή, την θεραπεία και την αποκατάστασή μας από τον Θεό. Φυσικά όχι με τους όρους μας! Όχι εκβιαστικά όπως συνήθως το θέτει ο άνθρωπος, αλλά με την εμπιστοσύνη πως ο Θεός θα ικανοποιήσει το αίτημά μας, αφού το μόνο πράγμα που θέλει για μας είναι η ζωή! Τίποτα το λιγότερο από την ζωή νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Και δεν αναφέρομαι  σε «μεταφυσική» ζωή, αλλά σ’ αυτήν εδώ την ζωή. Να την ζήσουμε με χαρά, με δύναμη, με υγεία, με έξαρση, όχι απλώς να επιβιώνουμε, αλλά να την ζούμε σε υψηλό τόνο. Οι Έλληνες την αποκάλεσαν ΕΥ ΖΗΝ. Σ’ αυτή την χαρά είναι η χάρις του Θεού! Όταν, λοιπόν, μιλάμε για ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητα, δεν εννοούμε κάποιο διανοούμενο άτομο που έχει οργανώσει τις ιδέες του, έχει φτιάξει την χάρτα των δικαιωμάτων του ανθρώπου και θέλει να μοιραστεί τις ιδέες του με τους συνανθρώπους του για να δημιουργηθεί μια κοινωνία πολιτισμένων όντων που σέβονται το ένα το άλλο κ.λπ. Αυτό φυσικά είναι επακόλουθο, εφόσον επανέλθει στον άνθρωπο η κατάσταση της ελευθερίας, την οποία έχει απολέσει αποστατώντας από τον Θεό! Η κατάσταση της ελευθερίας είναι η φυσική μας κατάσταση, η Χριστική συνείδηση, η κατάσταση με την οποία ο Χριστός μας έφερε στην ζωή, αφού γεννηθήκαμε με τον Χριστικό σπινθήρα εντός. Εμείς με την συναίνεσή μας και ο σατανάς με την δύναμη που έχει ως εκπεσόν πνεύμα καταφέρνει να μας εμπλέκει, περιορίζοντας ασφυκτικά την αντίληψή μας, την ύπαρξή μας, την ζωή μας. Και στην καλύτερη εκδοχή που μπορούμε να φανταστούμε ένα ανθρώπινο μυαλό  -όπως αυτό των πολύ μορφωμένων που θαυμάζουμε, και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά, είναι μαγευτικοί και μας λένε ωραία πράγματα και συνδέουν θαυμαστά τις ιδέες κ.λπ-  δεν είναι τίποτα εφόσον δεν το υποστηρίζει η δύναμη και η χάρις του Θεού. Αν δεν έχει την ιαματική δύναμη της οπτικής, του βλέμματος εκείνου που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, μια που τα ηχεία του σύμπαντος είναι ανοιχτά και ακουγόμαστε παντού πως, όταν μιλάμε για ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητα, εννοούμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία του ανθρώπου από τον σατανά! Άλλη ελευθερία δεν υπάρχει, ούτε και ανεξαρτησία! Μιλάμε δηλαδή για την Χριστοποίηση του ανθρώπου. Η Χριστοποίηση γίνεται μόνο με έναν τρόπο: αυτόν που μας δίδαξε ο Χριστός. Μπορεί να μας φαίνεται απλοϊκός, μπορεί να θέλαμε να ακούσουμε πιο μεγαλεπίβολες ιδέες. Ο Χριστός όμως είπε ένα πράγμα: «Αγαπάτε ο ένας τον άλλον! Συγχωρήστε τους εχθρούς σας! Ευλογείστε αυτούς που σας καταριούνται!» Έδωσε τον τρόπο να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από οτιδήποτε εμποδίζει την εκδήλωση της θεϊκότητάς του. Αυτός που αγαπά και συγχωρεί, είναι ελεύθερος. Ο άρχων του κόσμου τούτου δεν έχει εξουσία πάνω του. Τότε ανθίζουν μέσα του όλα τα αγιοπνευματικά χαρίσματα. Τότε ο κόσμος γίνεται παράδεισος, καθώς χαρισματικά όντα συνδιαλέγονται ελεύθερα συνδημιουργώντας καινούργιες πρωτότυπες εκφράσεις και εκδηλώσεις ζωής. Ο Χριστός, λοιπόν, έδωσε δύο κλειδιά: την αγάπη και την συγχώρηση. Για το μόνο που έλεγξε τον άνθρωπο ήταν η υποκρισία. Για τίποτα άλλο! Και ήταν τόσο αυστηρός με τους υποκριτές, επειδή αυτοαποκλείονται από την Ζώσα Ζωή. Η υποκρισία είναι αναίρεση της αλήθειας. Δεν θέλεις να δεις την αλήθεια! Και κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να την δεις, αν δεν θέλεις. Η υποκρισία είναι ακραία μορφή άρνησης της αλήθειας γι’ αυτό ισοδυναμεί με πνευματικό θάνατο. Ούτε ο Χριστός μπορεί να διασώσει τον υποκριτή, αφού είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε την πνευματική μας τύχη. Δεν μπορεί ο Χριστός να μας επιβληθεί. Άρα έχουμε δύο επιλογές: ή να είμαστε υποκριτές ή να είμαστε αληθινοί. Και όταν λέμε αληθινοί, εννοούμε να έχουμε αυτή την απλότητα της πρόσληψης της ζωής, του δώρου αυτού που μας χάρισε ο Θεός, και να τον ομολογούμε. Ευχαριστιακή ομολογία του γεγονότος ότι ζούμε! Το να είμαστε αληθινοί δεν σημαίνει πως είμαστε «εξωγήινα» όντα που ούτε θυμώνουν, ούτε ανταποκρίνονται συναισθηματικά στον κόσμο, ούτε έχουν ελαττώματα και αδυναμίες: «άψογοι» δηλαδή κατά το φαίνεσθαι. Ίσα ίσα ο άνθρωπος όσο ζει είναι πλάσμα που πάλλεται, ευαίσθητο, που αντιδρά με το περιβάλλον. Αν ήθελε ο Θεός να είμαστε Βούδες, θα μας κρατούσε στα βουδικά επίπεδα να προσευχόμαστε υπέρ της Γης. Υπάρχουν και τέτοια όντα. Μας έφερε όμως εδώ στην Γη, σ’ έναν τόπο διττότητας, σε έναν τόπο όπου μαίνεται ο αόρατος πόλεμος, και μας ζήτησε να είμαστε αληθινοί, δηλαδή Χριστοί! Το να είσαι αληθινός δεν σημαίνει να επιδιώκεις να έχεις άψογο φαίνεσθαι, ούτε καν να είσαι ατραυμάτιστος. Γιατί σε μια μάχη, σε έναν πόλεμο, θα δεχτείς και χτυπήματα. Μόνον οι λιποτάκτες δεν τραυματίζονται! Βέβαια ο Θεός θεραπεύει, επουλώνει τα τραύματα των πολεμιστών του φωτός, όλων όσοι τον υπηρετούν, όσοι συντάσσονται στην μεγάλη στρατιά του φωτός. Μας επιδιορθώνει και μας αποκαθιστά. Εδώ, δηλαδή, δεν ήρθαμε για να αποδείξουμε πως είμαστε «άψογοι», πως έχουμε αυτό το φαίνεσθαι που θα προκαλέσει τον θαυμασμό των άλλων με το οποίο θα επιβληθούμε και θα μας προσκυνήσουν! Το άψογο το επιδιώκει μόνον ο Εωσφόρος και οι Φαρισαίοι, οι υποκριτές. Όσοι δηλαδή απλώς δεν είναι αληθινοί. Είναι ίδιον του Εωσφόρου η άψογη εικόνα, το φαίνεσθαι. Είναι τεράστια ελευθερία να έχεις την δύναμη να τσαλακώνεις την εικόνα σου! Να μην εξαρτάς αυτό που είσαι από την εικόνα σου! Μακάρι να είμαστε ό,τι καλύτερο θέλουμε, ό,τι καλύτερο πιστεύουμε για τον εαυτό μας, ό,τι μας κάνει να νιώθουμε καλά. Καλό κι ευλογημένο. Να ξέρουμε πάντως ότι η αλήθεια του εαυτού μας δεν είναι σ’ αυτό που φαίνεται, αλλά σ’ αυτό που είμαστε! Αν αυτό που είμαστε είναι πραγματικά αγαθό και αληθινό, έχει τον τρόπο του να φτάσει στην καρδιά του άλλου. Δεν χρειάζεται καμιάς μορφής «περιτύλιγμα». Ούτως ή άλλως ανταλλάσσουμε τα μηνύματα μας και επικοινωνούμε μέσα από το ψυχικό ρευστό, το ψυχικό ρεύμα που πηγαίνει από την μια ψυχή στην άλλη, και όχι από τα λόγια! Η επικοινωνία δεν γίνεται μέσα από τον διάλογο. Η αλήθεια δεν είναι ένα ζητούμενο του νου που να χρειάζεται να έρθουμε σε διαλεκτική σχέση για να το βρούμε! Αν αυτό το ισχυρίστηκαν οι Έλληνες και ο Σωκράτης το έκανε πρακτική εκμαίευσης της αλήθειας ήταν γιατί ο ελληνικός πολιτισμός οικοδομήθηκε πάνω στην αξιωματική αλήθεια της ύπαρξης του Θεού. Οπότε στα χέρια του Σωκράτη η διαλεκτική ήταν ένα παιγνίδι για να σε παγιδεύει μες στις σοφιστείες του ίδιου σου του νου, ώστε να αναγκάζεσαι να το βλέπεις και να κάνεις την παραδοχή τού τι δεν είναι η αλήθεια! Αποφατική θεολογία! Ο Σωκράτης ήταν ένα ιδιοφυές, χαριτωμένο πνεύμα, ο οποίος με τις κατάλληλες ερωτήσεις και μεγάλη δόση ειρωνείας άφηνε τον συνομιλητή του να εκτεθεί από μόνος του. Και πάνω στην στιγμή που ο σοφιστής ήταν σίγουρος για την υπεροχή του συλλογισμού του, ο Σωκράτης είχε ήδη πλέξει ιστό αράχνης μέσα στον οποίο τελικά έπεφτε! Έπεφτε μέσα στις ίδιες του τις παραδοχές. Είναι ένα υψηλό παιγνίδι του νου. Ένα πνευματικό κουνγκ φου. Υπό αυτή την έννοια, ο λόγος μπορεί να καταρρίψει το ψεύδος και την ανοησία του. Όλη η διαλεκτική του Σωκράτη αποκαλύπτει την πονηρία των σοφιστών και το πόσο αναξιόπιστο εργαλείο είναι ο νους αν δεν τον κατευθύνεις συνειδητά στο αγαθόν. Οι σοφιστές εξ άλλου μπορούσαν με εξαιρετική δεινότητα να επιχειρηματολογήσουν για το ίδιο θέμα αποδεικνύοντας καθένας κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο! Ο λόγος είναι για τους φωτισμένους, όπως εξάλλου και οι Άγιες Γραφές. Δηλαδή για πλάσματα που μέσα τους έχει νικήσει η αγάπη και έχουν αποβάλει το κεντρί της κακίας και του πονηρού. Τότε είναι σ’ αυτή την ευλογημένη δεκτικότητα της αλήθειας, και ο ιερός λόγος καθώς και ό,τι άγιο έχει περισυλλεγεί μέχρι σήμερα μπορεί να βρει πρόσφορο έδαφος μέσα τους και να ανθίσει. Σε ένα πνεύμα που σπαράσσεται από αντιθέσεις, πόλεμο, κακία, αμφιβολία, σύγχυση, δεν μπορεί ο ιερός λόγος να κάνει τίποτα! Απόδειξη ο ίδιος ο Χριστός οποίος περπάτησε πάνω στην Γη και μίλησε άμεσα στους ανθρώπους: τι απέγινε όλος αυτός ο κόσμος; Η πλειοψηφία όσων τον άκουσαν, όσων είδαν τα θαύματα του, ήταν εκείνοι που φώναξαν το «άρον άρον σταύρωσον αυτόν!» Όχι μόνο, δηλαδή, δεν υποτάχτηκαν στον ύψιστο λόγο του Χριστού, αλλά τον αρνήθηκαν και τον πολέμησαν. Φυσικά η περίπτωση του Χριστού είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, αφού εκείνος αποδέχτηκε να θυσιαστεί. Δεν ήταν νίκη του σατανά αυτό! Ήταν επιλογή του υπέρτατου όντος για να εξαγοράσει το κάρμα της ανθρωπότητας και να αφήσει το τεράστιο μήνυμα τής δίχως όρια αγάπης και συγχωρητικότητας προς τον άνθρωπο! Την μεγαλειώδη στάση του απέναντι στην δικαιοσύνη των γήινων! Ο Χριστός δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του! Μπροστά σ’ αυτό το μεγαλείο θα βρίσκεται η ανθρωπότητα για να αναμετριέται έως της ολικής της επανόδου στην Χριστότητα. Βλέπουμε καθημερινά πόσο εύκολα ταραζόμαστε και διεκδικούμε τα δίκια μας, άγρια πολλές φορές, όταν λίγο μας αμφισβητήσουν, μας προσβάλλουν ή μας αδικήσουν! Αυτή η στάση δείχνει και την απόσταση μας από την Χριστότητα. Ο Χριστός δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του! Τεράστια ανατροπή! Άλλη οπτική του κόσμου, απόλυτη, αδιαπραγμάτευτη. Είναι η αγία όραση: ο νους δεν έχει περιθώρια διαφυγής προς κάτι άλλο. Η θεϊκή απάντηση στην γήινη πτώση! Ο Χριστός έδειξε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Όταν, λοιπόν, μιλάμε για ελευθερία και ανεξαρτησία, μιλάμε για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του ανθρώπου από το κακό! Από την δύναμη του αντίλογου πνεύματος που αποκαλούμε αντίχριστο, αφού τον Χριστό μάχεται, τον Λόγο της ζωής εντός μας, αυτόν τον θεϊκό σπινθήρα που έχει φυτευτεί σε κάθε πλάσμα ερχόμενο στον κόσμο. «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν!» Εσκήνωσε σε όλα τα πλάσματα, σε όλα τα ανθρωπόμορφα πλάσματα τα οποία γεννιούνται υπό την συνθήκη «άνθρωπος». Ο Λόγος έχει μελιστεί, ο θεϊκός σπινθήρας υπάρχει εντός όσο αναπνέουν. Και κάθε ον, κατά την τάξη και την ελεύθερη επιλογή του, μπορεί να διασωθεί πνευματικά και να κερδίσει το παιγνίδι της ζωής. Όταν, λοιπόν, μιλάμε για ελευθερία και ανεξαρτησία, καθόλου μη φανταζόμαστε φιλοσοφικές ιδέες και διακηρύξεις του νου! Το μόνο πράγμα το οποίο θα πρέπει να μας απασχολεί προκειμένου για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας είναι η εσωτερική καθαρότητα, το πόσο αληθινοί είμαστε, πόσο επιτρέπουμε το μυστήριο του Θεού να λειτουργείται μέσα μας! Η ζωή είναι μυστήριο! Όπως και η αγάπη είναι μυστήριο! Όπως και η συγχώρηση είναι μυστήριο. Όπως και η ενότητα είναι μυστήριο! Όπως και η θεία Κοινωνία, η μέθεξη μέσω του κοινού Ποτηρίου που μας ενώνει με τον Ζώντα Θεό. Από την μία δηλαδή έχουμε την αγιότητα της ζωής, και από την άλλη την ψευδαίσθηση της ζωής. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Γι’ αυτό και είναι άλλη η οπτική του κόσμου αν είσαι μέσα στην ψευδαίσθηση: το πώς κοιτάζεις και ερμηνεύεις τον κόσμο, τα γεγονότα, τα πράγματα, καθώς και το πώς αισθάνεσαι μέσα σ’ αυτά, αφού ζεις διαρκώς στην σύγκρουση και στην αντιπαλότητα που παράγουν αγανάκτηση και διαρκή διεκδίκηση. Η Γη έχει εξήμισι δισεκατομμύρια όντα που έχουν όλα δίκιο! Δεν υπάρχει πλάσμα που να μην έχει δίκιο! Δεν υπάρχει πλάσμα που να μην είναι πειστικό στα δίκια του, και να μην τα βάζει με όσα του κάνουν οι άλλοι, η κοινωνία, ο κακός Θεός, οι πάντες! Αυτή είναι η οπτική του να ζεις στην ψευδαίσθηση! Μια λογική που προκαλεί μόνο πόνο, φθορά, εντροπία, θάνατο. Ακόμα και αν βρεις τα δίκια σου -γιατί έχουμε και επί μέρους δίκια μέσα στο μεγάλο μας άδικο- ούτε κι αυτά σού αρκούν μέσα στην λογική της ψευδαίσθησης. Αφού η ψευδαίσθηση είναι κινούμενη άμμος. Όλα ανατρέπονται. Δεν είσαι ποτέ ασφαλής! Η άλλη όραση του κόσμου είναι η αγία όραση. Κάποτε είδα τον π. Κωνσταντίνο να περνά μπροστά από δύο που τσακώνονταν και ήταν έτοιμοι να χτυπηθούν, και εκείνος να συνεχίζει ατάραχος τον δρόμο του. Βλέποντάς το κανείς αυτό εξωτερικά, θα πει: «Ωραίος ιερέας! Δεν προσπάθησε καν να τους χωρίσει!» Εκείνος όμως χωρίς να πει απολύτως τίποτα, με μόνη την παρουσία του από κει επέφερε καταλλαγή. Αμέσως μετά συνήλθαν και τα βρήκαν! Η αγία όραση, η άλλη οπτική κόσμου έχει τον δικό της τρόπο να αλλάζει τα ανθρώπινα δρώμενα… Όταν υπάρχει ένταση μεταξύ των ανθρώπων, κλίμα διαφωνίας και διένεξης, στην πραγματικότητα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αν μπεις στην ψευδαισθητική λογική απλώς γίνεσαι μέρος του προβλήματος. Ό,τι και να πεις, την μεγαλύτερη αλήθεια, ο άλλος θα την προσλάβει ως επίθεση! Φαντάσου, την ώρα που κάποιοι είναι μες στην οργή και την αντιπαλότητα, να τους πεις: «Ο Χριστός είπε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον!» Απλώς θα εξοργιστούν! Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να εισακουστείς. Θα σου πουν το γνωστό: «Ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που θα μας πεις ποιο είναι το σωστό;» κ.λπ. Εδώ ακριβώς είναι το ζήτημα: τόσες αλήθειες έχουν διατυπωθεί μες στους αιώνες. Όσοι εξ ημών είμαστε διαβαστεροί έχουμε διαβάσει ουκ έστιν αριθμός βιβλία με μεγάλες και σπουδαίες ιδέες και αλήθειες. Έχουν γραφτεί υψηλότατα πράγματα. Έχουν ειπωθεί όλα! Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει; Μόνον το τι έχει καταγραφεί από τον λόγο του Ραφαήλ να διαβάσουμε -εκατοντάδες τόμοι πλέον-, και λοιπόν; Γιατί δεν φτάνουν όλα αυτά να αλλάξει ο άνθρωπος; Γιατί δεν γίνεται αυτό που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα; Είναι φοβερό. Ο άνθρωπος ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ! Ούτε ακούει ούτε βλέπει. Κοιμάται! Γι’ αυτό ο Χριστός ΦΩΝΑΞΕ! Και είπε: «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!» Ακούστε, γιατί θα πεθάνετε! Και δεν ξέρετε ποια ώρα θα είναι αυτή! Άφρονα «πλούσιε», θα πεθάνεις! Φανταζόμαστε τον Χριστό γλυκερό και καλούλη. Δεν ήταν καθόλου έτσι. Πυρ ήταν! Πολύ έντονος! Οι μαθητές του τον έτρεμαν. Και μιλούσε πολύ δυναμικά στον κόσμο, τον οποίο τον ήλεγχε ισχυρά! Έδειχνε την αγάπη του με ένα ζωντανό, αληθινό τρόπο, ξεμπροστιάζοντας την υποκρισία και το κακό. Δεν δίστασε εξ άλλου να ανατρέψει τα τραπέζια με τις πραμάτειες των εμπόρων μπροστά στο ναό του Σολομώντα! Την υποκρισία του ιερατείου έδειξε ο Χριστός και στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Μπροστά από τον μισοπεθαμένο Ιουδαίο πέρασε ένας ιερέας και ένας λευίτης οι οποίοι τον προσπέρασαν χωρίς να βοηθήσουν, ενώ τον σπλαχνίστηκε ο Σαμαρείτης! Ανάγκασε ο Χριστός τότε τον νομοδιδάσκαλο να παραδεχτεί πως ως πλησίον στην περίπτωση αυτή έδρασε ο Σαμαρείτης, ο μιαρός ως αλλοεθνής και αλλόδοξος, και όχι οι Εβραίοι. Τον εξανάγκασε ο Χριστός, όπως έκανε ο Σωκράτης, να κάνει την παραδοχή της αλήθειας! Ο Χριστός ο ίδιος είναι η ανατροπή του κόσμου της ψευδαίσθησης, και αυτό πρέπει να γυρίσουμε να δούμε! Να μη συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που μας έδειξε! Ο Δημήτριος Σεμελάς και η Μαρία Ντυπρέ δίδαξαν επίσης την ελεημοσύνη, την διάσταση της Παγκόσμιας Ελεημοσύνης, υλικής, ψυχικής και πνευματικής. Η ελεημοσύνη κι αν είναι η καρδιά της Χριστικής αλήθειας! Διότι ο Χριστός δεν έκανε τίποτε άλλο από αυτό -ούτε και τώρα-, από την κάλυψη της ανθρώπινης ανάγκης σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η διάσταση της ελεημοσύνης δεν είναι ένα καθήκον «προσκοπικό» σαν τις φιλανθρωπίες των Φαρισαίων, για το θεαθήναι. Εκείνοι, ενώ τηρούσαν τον νόμο και ήταν άψογοι, δεν είχαν ζώσα σχέση με την ψυχή τους, με τον Θεό. Ήταν ήδη νεκροί! Γι’ αυτό, όταν είδαν τον Ζώντα, τον Χριστό, ερεθίστηκαν, δαιμονίστηκαν. Μα τον Χριστούλη είδαν, τι κακό είδαν! Γιατί να μην τον αγαπήσουν; Γιατί να μην καταφύγουν στην αγκαλιά του να σωθούν; Πώς είναι δυνατόν! Και σήμερα διερωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να πλησιάζει κανείς όντα αγαθά και ευλογημένα και να μην τα δέχεται! Και όχι μόνον να μην τα δέχεται, αλλά να αντιστρέφεται και να τα πολεμά! Και εν πάση περιπτώσει να μην ωφελείται από την παρουσία τους! Αυτά τα όντα τα στέλνει ο Θεός για να μας βοηθήσουν. Είναι οι φίλοι μας! Έρχονται στην Γη για να μας βοηθήσουν! Για να δώσουν έρχονται. Δεν μας ζητούν τίποτα. Δεν ήρθαν για να μας πάρουν κάτι. Δεν κινδυνεύουμε από αυτά! Δεν υπάρχει λόγος να είμαστε αρνητικοί. Από αυτό που παίζεται όμως, μόνο ό,τι η καρδιά μας μπορεί να αναγνωρίσει μπορούμε να δούμε. Αν η καρδιά μας δεν νιώθει τίποτα μπροστά τους, δεν έχει κανένα νόημα ό,τι και αν μας πουν, ό,τι και αν μας διδάξουν δια λόγου, γιατί απλούστατα δεν θα ακούσουμε. ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΕ. Όταν η καρδιά δεν λειτουργεί, ο νους αποφασίζει τι δεν θέλει να ακούσει! Δεν ακούμε καθόλου. Γι’ αυτό ο Χριστός φώναξε: «Αυτός που έχει αυτιά ας ακούει!» Άκουσε, γιατί θα έρθει η στιγμή του τέλους και όσα ετοίμασες προς τι! Ένα τραγικό ερώτημα μπροστά στο οποίο θα βρεθούμε όλοι ανεξαιρέτως, όλες οι ψυχές. Προς τι όλα όσα μαζέψαμε, όλα όσα εσοδεύσαμε -και όχι μόνον υλικά, παρ’ όλο που η συσσώρευση των υλικών αγαθών είναι μια χυδαία ιστορία: άλλοι να συσσωρεύουν και άλλοι να πεινούν! Θα λογοδοτήσουμε γι’ αυτό, για το πώς διαχειριστήκαμε ό,τι μας έδωσε ο Θεός. Ας διερωτηθούμε τουλάχιστον αν έχουμε κάτι που δεν θα μπορούσαμε να δώσουμε! Και να μας απασχολεί το αν είμαστε αληθινοί, και όχι άψογοι για το φαίνεσθαι των Φαρισαίων. Με αφορμή την παραβολή του άφρονα πλουσίου, ο Χριστός μας έφερε για μια ακόμα φορά μπροστά στα απόλυτα μεγέθη. Τα ύψιστα ιδεώδη είναι αιώνια εκπληρωμένα στην Χριστική αλήθεια -αποδεικνύοντας την προέλευσή της από τον θείο Λόγο-, την οποία καλούμαστε να κάνουμε αλήθεια του εαυτού μας, προσωπική μας αλήθεια… Η ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητα, η παγκόσμια ελεημοσύνη και ο παγκόσμιος Κώδικας, ύψιστα ιδεώδη του Δημήτριου Σεμελά και της Μαρίας Ντυπρέ, των υπέροχων αυτών όντων, εκπληρώνονται μέσα στην Χριστική αλήθεια ως ζώσα πραγματικότητα της ζωής μας και όχι απλώς ως φιλοσοφικό ζητούμενο. Ας δούμε την αγία οπτική που ο Χριστός μάς φέρνει! Την αγία όραση της ζωής. Ο Χριστός μάς λέει: «Μην πιστεύετε αυτό τον κόσμο! Αυτό που βλέπετε δεν είναι αληθινό! Έχετε την ελευθερία, τον χώρο και τον χρόνο και τις δυνατότητες που σας έδωσε ο Θεός να ζήσετε όπως θέλετε. Κάντε ό,τι θέλετε. Να ξέρετε όμως ότι στο τέλος θα ελεγχθείτε για το πώς διαχειριστήκατε την ζωή σας! Για το πώς διαχειριστήκατε τα δώρα του Θεού». Ο Θεός θέλει και έχουν όσοι έχουν ό,τι έχουν. Δεν είναι καν δικά σου ό,τι έχεις! Αν ήθελε να σου τα αφαιρέσει, θα το έκανε. Υπάρχουν απατεώνες και κλέφτες που δεν συλλαμβάνονται ποτέ! Γιατί; Για κάποιο λόγο. Μπορεί μια μάνα να προσεύχεται ή ένα άγιο ον… Μπορεί ένας μοναχός να άναψε ένα κερί για μια τέτοια ψυχή… Δεν μπορούμε να ξέρουμε γιατί ο Θεός συγκρατεί γεγονότα και δεν είναι άμεση η τιμωρία! Είναι άλλη η δικαιοσύνη των ανθρώπων, και άλλη η δικαιοσύνη του Θεού! Κάποτε ρώτησε ο Στέλιος έναν δημόσιο λειτουργό σε υψηλό αξίωμα, αν προσεύχεται για τους απατεώνες! Αυτή είναι η ανατροπή του Χριστού! Αυτή που φέρνει σε απελπιστική αμηχανία τον άνθρωπο! Ο Χριστός ενδιαφέρεται για ψυχές, όχι για τα κοινωνικά και άλλα συστήματα του ανθρώπου.

Πριν ο Χριστός πει την παραβολή του άφρονα πλουσίου, είχε προηγηθεί η διένεξη δύο αδελφών για την πατρική περιουσία. Και ζητούσαν από τον Χριστό να αποδώσει δικαιοσύνη. Και λέει ο Χριστός: «Εγώ δεν ήρθα εδώ για να δικάσω τους ανθρώπους ούτε για να ασχοληθώ με τις περιουσίες σας! Άλλη είναι η αποστολή μου!» Είπε, λοιπόν, την παραβολή την οποία έκλεισε με την εξής φράση: «Φροντίστε να μη θησαυρίζετε θησαυρούς της Γης αλλά πλούτο Θεού. Να είστε πλούσιοι σε Θεό!» (Όπως κάποτε ο Ισίδωρος είχε πει πως είναι πλούσιος σε μαμά…) Και όταν λέμε πλούσιος σε Θεό, εννοούμε να λειτουργείται μέσα μας η χάρις και το μυστήριο του Θεού με έναν τρόπο που να μας ζωοποιεί και να νιώθουμε πως είμαστε πλήρεις, γεμάτοι! Πως έχουμε ψυχή, έχουμε πνεύμα, έχουμε τρόπο να τον αλλάξουμε αυτό τον κόσμο! Και αυτό γίνεται μέσα από την αγία όραση! Ο κόσμος δεν αλλάζει αν τον κοιτάζουμε όντας μέσα στην ψευδαίσθηση. Μέσα στην ψευδαίσθηση, ό,τι και να κάνεις, απλώς επαναδιευθετείς τον χώρο μέσα στον οποίο είσαι. Αυτό εξ άλλου κάνουν οι εσωτερικές σχολές και οι θρησκείες καθ’ ο είναι θεσμοί. «Έλα να σου τακτοποιήσω το δωμάτιο όπου κατοικείς!» Φτιάξε το δηλαδή λίγο καλύτερο, καθάρισε το, στόλισε το κ.λπ. Ο Χριστός δεν ήρθε για να κάνει αναδιάρθρωση των συνθηκών της ζωής μας. Ο Χριστός έβαλε βόμβα! Το ανατίναξε το σύστημα! «Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!» Απευθυνόμαστε στα Χριστικά όντα και τους ζητάμε πολύ λιγότερα από εκείνα που ήρθαν να μας δώσουν! Ο άνθρωπος θέλει να μην πονά, να ικανοποιούνται οι ανάγκες του, να περνά καλά, να ευημερεί. Και αυτά νόμιμα είναι, αφού ο Θεός θέλει την ευημερία και την αφθονία όλων των όντων! Μακάρι να εξισωθούμε σε όλα τα επίπεδα προς τα πάνω, και να έχουμε όλοι όλα τα καλά! Ο Θεός αυτό θέλει. Εάν δεν το ζούμε, εμείς ευθυνόμαστε γι’ αυτό, γιατί κάποιοι γεμίζουν τις αποθήκες τους, ενώ κάποιοι άλλοι πεινούν! Γι’ αυτό δεν κυκλοφορούν τα αγαθά. Ας γυρίσουμε να δούμε πόσο υψηλή είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Μας ζήτησε από τους αρχαίους χρόνους την δεκάτη. Να κρατούμε δηλαδή από τα αγαθά μας -υλικά, ψυχικά και πνευματικά- τα εννέα και να χαρίζουμε το ένα! Είναι ο περίφημος νόμος, για τον οποίο μίλησε στις μέρες μας εκτενώς ο Έμετ Φοξ. Είναι νόμος τεράστιας σημασίας. Κράτησε τα εννέα και δώσε το ένα! Δεν σου λέει να μην κρατήσεις τίποτα, όπως κάνει ο Στέλιος! Και όμως κανείς δεν το κάνει ούτε κι αυτό. Όπως άλλωστε κανείς δεν βλέπει την ανατροπή που είναι η ζωή του Στέλιου. Γιατί και μόνο αυτό θα έφτανε! Λέει πολλά η ακτημοσύνη για την πνευματική ταυτότητα… Δεν δίνουμε ούτε την δεκάτη! Και όμως μάς το έχει ζητήσει ο Θεός! Είναι περιστασιακές οι φιλανθρωπίες μας. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο -επειδή οι ανάγκες του κόσμου είναι τεράστιες-, εάν τηρούσαμε τον πνευματικό νόμο της δεκάτης, δεν θα υπήρχε φτώχεια στην Γη! Μόνον αυτό να τηρούσαμε, όχι να τα δώσουμε όλα. Να δίναμε το 1/10. Αυτός ο νόμος έχει τέτοια ευλογία, τέτοια ισχύ από τον Θεό -ο Χριστός τον βρήκε, είχε ήδη δοθεί στην ανθρωπότητα- που αν ο άνθρωπος τον τηρεί, είναι και ο ίδιος ασφαλής πνευματικά και βοηθάει στην εξάλειψη της φτώχειας. Εξάλλου το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε της ψυχής μας είναι να δίνουμε στους συνανθρώπους μας! Να τους δίνουμε όχι μόνον υλικά αγαθά, αλλά κυρίως χαρά! «Αν θες να ξεχρώνεις, να φχαριστίζεις ψυχές!» έλεγε ο Ηλίας μου. «Εκείνηνα τη στιγμή απού φχαριστίζεις μια ψυχή είναι ο παράδεισος!» Ο Θεός δεν έρχεται να σου τα πάρει όλα. Δεν είναι η δικαιοσύνη της Ρωσικής Επανάστασης να τα πάρει όλα από τους «πλούσιους» για να τα δώσει στους «φτωχούς». Ο πλούτος και η φτώχεια εξάλλου είναι καταστάσεις συνείδησης! Δεν κάνουν ούτε τον πλούτο ούτε την φτώχεια τα υλικά αγαθά. Μέσα στην παραβολή του πλουσίου θίγεται το θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η αλήθεια του Χριστού είναι απόλυτη! Σαφής! Δεν επιδέχεται σοφιστείες. Αναρωτιέται κανείς τόσους αιώνες πώς η χριστιανική Δύση τουλάχιστον δεν κατανόησε τις τεράστιες αλήθειες που είπε ο Χριστός! Ώστε να βρει τις απαντήσεις στα ερωτήματά της! Σε όλα αυτά τα ζητήματα περί κοινωνικής δικαιοσύνης κ.λπ., το ζητούμενο δεν είναι να αφαιρέσουμε τα αγαθά των «κακών πλουσίων» -και μάλιστα διά της βίας, όπως κάποιες θεωρίες υποστηρίζουν- για να τα δώσουμε στους «καλούς φτωχούς». Γιατί ο μεν πλούσιος θα κοιτάξει πώς θα τα πάρει πίσω, και ο φτωχός θα γίνει τάχιστα το ίδιο «άφρων»! Το ζητούμενο είναι να επανέλθει στον άνθρωπο η θεϊκή όραση, η άγια όραση, η Χριστική όραση. Ο κόσμος αυτός για να λυτρωθεί και να λυτρωθούμε κι εμείς μέσα σ’ αυτόν χρειάζεται αυτή την άγια όραση. Άγια όραση είναι να επιτρέψουμε στον Χριστό να λειτουργηθεί μέσα μας με τέτοιο τρόπο ώστε να κοιτάξει τον κόσμο μέσα από τα μάτια μας! Ο Χριστός να κοιτάξει μέσα από τα μάτια μας! Όχι εμείς να κοιτάξουμε τον κόσμο, επειδή είμαστε ωραίοι και αναμάρτητοι και πιο πάνω από τους άλλους γι’ αυτό νομίζουμε ότι μπορούμε να το παίζουμε Χριστοί. Πιο πάνω και πιο κάτω δεν υπάρχει, αλλά μόνον η άγια όραση που επιτρέπει στον Χριστό να ευλογήσει και να θεραπεύσει τον κόσμο μέσα από εμάς! Τότε κάθε συνάντηση είναι διδασκαλία! Κάθε συνάντηση είναι συγχώρηση! Κάθε συνάντηση είναι ευκαιρία αποκατάστασης και θεραπείας του κόσμου. Όχι γιατί κάποιοι είναι «εκλεκτοί», όπως ανοήτως διδάσκουν οι εσωτερικές σχολές. Εκλεκτοί δεν υπάρχουν! Εκλεκτός είναι καθένας από εμάς την στιγμή που επιτρέπει να λειτουργείται μέσα του το μυστήριο του Θεού, διαθέτοντας τον εαυτό του ώστε ο Ζων Θεός δι’ αυτού να κοιτάξει τον κόσμο με την αθωότητα που ο ίδιος είναι. Αυτό το βλέμμα του Χριστού, το βλέμμα του ΑΘΩΟΥ, η άγια όραση αποκαθιστά τον κόσμο! Αυτό το βλέμμα δεν είναι το βλέμμα του ανθρώπου που αδικείται και θέλει να φτιάξει μια νέα τάξη πραγμάτων. Ο Χριστός μάς καλεί να δούμε τον κόσμο με τα μάτια τα δικά του! Μας καλεί να μας δώσει την όρασή του! Την άγια όραση! Για να δούμε ένα άλλο τοπίο από αυτό που βλέπουμε όντες μέσα στην ψευδαίσθηση. Εκείνος είναι έξω από το Matrix! Γι’ αυτό η όρασή του είναι άγια! Μόνο με την άγια όραση θα αλλάξει ο κόσμος. Αν δεν υπάρχουν μάτια για να βλέπουν το κακό, την Πτώση, τότε πού θα έχει αυτό τόπο ύπαρξης; Όσο κοιτάζουμε τον κόσμο με τον τρόπο που τον κοιτάζουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει τίποτα. Και οι φιλανθρωπίες μας είναι ψεύτικες και φαρισαϊκές, και οι καλοσύνες μας. Μας τελειώνουν! Όσα αποθέματα κι αν έχουμε! Γιατί θα σε αδικήσουν, θα σε εκνευρίσουν, θα σε συκοφαντήσουν. Και τότε πόσο «καλός» μπορείς να είσαι! Δεν υπάρχει τέλος σ’ αυτό που παίζεται στην Γη αν δεν αλλάξουμε όραση! Είναι αδιέξοδα μόνος ο άνθρωπος, τραγικά μόνος σε ένα κόσμο χωρίς την άγια όραση… Μακάρι με ένα μαγικό ραβδάκι να τα αλλάζαμε όλα! Και πράγματι το έχει δώσει ο Θεός όπου το έχει δώσει το μαγικό ραβδάκι. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα. Δεν μπορώ να έρθω εγώ να σε κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που εσύ θέλεις! Το μαγικό ραβδάκι το έχει κάθε ψυχή! Μέσα της! Πρέπει όμως να το χρησιμοποιήσει για να βοηθήσει τον εαυτό της πρώτα και τον κόσμο στην συνέχεια. Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης, είπε ο Χριστός. Ούτε γνώσεις, ούτε εξουσία, ούτε υλικά αγαθά, ούτε περισσότερο κύρος ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν ήρθαμε εδώ για να αποδείξουμε κάτι. Αυτό που μας ζητά είναι να γίνουμε πλούσιοι σε Θεό, δηλαδή πλούσιοι σε χάρη και ζώσα ζωή. Σ’ αυτή την κατάσταση που να επιτρέπει στον Χριστό να μας χαρίζει το άγιο βλέμμα του, την άγια όραση του. Αυτά τα μάτια της αθώωσης όταν σε κοιτάζουν δεν είναι ανθρώπινα μάτια. Τα μάτια αυτά δεν είδαν ποτέ το κακό! Για την αγία όραση ο Υιός του Θεού είναι πάντοτε αναμάρτητος. Αυτό είναι απόλυτη ανατροπή. Και απόλυτος παραλογισμός για την ανθρώπινη λογική που βλέπει μόνον ενόχους. Το εγώ βλέπει πάντοτε ενόχους! Δεν μπορεί να δει την αθωότητα. Είναι έτσι φτιαγμένο, αφού παράγει ενοχή όντας το ίδιο ένοχο -όχι στο εν!- γι’ αυτό και παντού βλέπει ενόχους. Αντιθέτως το Άγιο Πνεύμα μέσα μας παράγει συνεχώς αθωότητα. Και σ’ αυτήν μας καλεί ο Χριστός να μπούμε! Να ζήσουμε την χάρη που θα μας επιτρέψει να δούμε τον κόσμο και τον άνθρωπο αθώο, καινούργιο, ατραυμάτιστο! «Ζωή ατραυμάτιστη» όπως λέει ο Ελύτης, αφού και οι ποιητές γνωρίζουν την αλήθεια… Εμείς λέμε πως άμα ραγίσει το ποτήρι δεν ξανακολλάει. Ο Χριστός λέει: «Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!» Δεν μιλά για συγκόλληση αλλά για ανακαίνιση. Ο «παράδεισος» είναι ένας καινούργιος κόσμος! Είναι ο κόσμος του Θεού! «Μα υπάρχουν πράγματα αμετάκλητα…» Δεν υπάρχει τίποτα αμετάκλητο! Τίποτα που να μην αλλάζει! Γίνεσαι συνδημιουργός των πιο υπέροχων πραγματικοτήτων! Δεν υπάρχει συμπαγής πραγματικότητα για ένα ον συνδεδεμένο με την δύναμη του Θεού, όπως εμφατικά δίδαξε ο Έμετ Φοξ. Ας κρατάμε το βλέμμα μας στην αλήθεια του εαυτού μας! Στο σημείο όπου μπορούμε μέσα μας να αναπαυθούμε! Εμείς, όχι οι άλλοι. Κάθε ψυχή έχει ένα σημείο τέτοιο όπου μπορεί να αναπαυθεί. Σ’ αυτό το σημείο να καταφεύγουμε και να ακουμπάμε το κεφαλάκι μας… Εκεί όπου μπορούμε να βρούμε ειρήνη, έξοδο από την παγίδευση του νου. Ο σατανάς μάς τρομοκρατεί. Ας τρομοκρατήσουμε τον τρομοκράτη! Με μεγαλύτερο «μπου»! Και αυτό είναι το Χριστικό βλέμμα! Τότε βλέπουμε πόσο ψεύτικος είναι, αφού μεμιάς διαλύεται! Την στιγμή που μας τρομοκρατεί ο σατανάς και μας δημιουργεί ασφυξία, εκείνη την στιγμή πρέπει να αρνηθούμε να τον πιστέψουμε! Να αρνηθούμε την εξουσία του πάνω μας! Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ. Δεν θα το κάνουμε μόνοι μας! Αυτό το ζητούμενο δεν γίνεται από εμάς! Δεν μπορεί να γίνει! Όχι γιατί είμαστε κακοί! Απλώς το εγώ δεν μπορεί να κάνει αυτή την υπέρβαση! Ούτε το εγώ μπορεί να μας παραδώσει στην Χριστική όραση, όπου ο Υιός αποκαθίσταται και είναι αιωνίως αναμάρτητος. Δεν μπορεί αυτό να το κάνει το εγώ! Του ζητάμε κάτι που δεν μπορεί να το κάνει! Το μόνο σημείο που μπορεί να το κάνει μέσα μας είναι το σημείο που επικαλείται τον Θεό! Και τότε ο Θεός το κάνει δι’ ημών! Σε όλο το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, ο Χριστός ομολογεί τον Πατέρα του και λέει: «Αν με αγαπήσετε και με ομολογήσετε, θα σας ομολογήσω κι εγώ ενώπιον του Πατέρα μου! Και όπου είμαι, θα σας πάρω μαζί μου! Δεν θα σας αφήσω ποτέ!» Το μόνο που μας ζητά είναι να τον αγαπήσουμε! Να αγαπήσουμε δηλαδή το υψηλότερο σημείο του εαυτού μας. Γιατί ο Χριστός είναι ο «Πρωτότοκος των νεκρών». Τρομακτική φράση! Εκείνος νίκησε τον Άδη, αφού νίκησε τον σατανά ως άνθρωπος ενσαρκωμένος στην Γη, όχι ως Θεός. Ο Χριστός νίκησε τον σατανά καθ’ ολοκληρίαν! Τον νίκησε για όλους. Γι’ αυτό, εξάλλου, μπορούμε κι εμείς να νικήσουμε ως επί μέρους σημεία. Εκείνος τον νίκησε κατά κράτος. Τελείωσε η ιστορία του Εωσφόρου. Τον τελείωσε! Είναι πλέον μια τελειωμένη ιστορία ο σατανάς! Απλώς εμείς ζούμε τα χωροχρονικά καρέ αυτής της ολικής αποκατάστασης. Να θυμόμαστε, όταν πονάμε, πως ο Χριστός νίκησε τον κόσμο! «Εν τω κόσμω θλίψιν έχετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμο!» Να καταφεύγουμε στον Χριστό. Εκείνος εξάλλου μας το ζήτησε. Είπε να του δώσουμε το φορτίο μας να το σηκώσει εκείνος! Μην μπαίνουμε εμείς μπροστά να το σηκώσουμε! Δεν σηκώνεται. Αυτό που παίζεται στην Γη ούτε κατανοείται, ούτε καταπίνεται, ούτε σηκώνεται! Ούτε με την λογική υπερβαίνεται, ούτε με τα καλά μας συναισθήματα, ούτε με τις ιδέες μας, ούτε με τίποτα. Αν παιζόταν έτσι, θα είχε ήδη ο κόσμος αλλάξει. Αυτό που παίζεται εδώ, παίζεται σε τέτοιο βάθος που μόνο ο Χριστός μπορεί να το λυτρώσει! Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να του επιτρέψουμε να το κάνει μέσα από μας! Η άγια όραση του δι’ ημών να αλλάξει τον κόσμο. «Στέκομαι στην πόρτα σας. Ανοίξτε μου να δειπνήσω μαζί σας!»