Μια γυάλα που έσπασε: ο Άνθρωπος!

Μια γυάλα που έσπασε: ο Άνθρωπος!
Ποιος την έσπασε; Ο αδελφός του ο Εωσφόρος.
Η Πτώση, πράξη ζήλειας, όχι παρακοής.
Αθήνα, 16.3.2009

Η γήινη εμπειρία δεν είναι παρά δυνατότητα ανάκτησης της συνείδησης της ενότητας σε συνθήκες εξατομίκευσης. Η εξατομίκευση δεν είναι διαίρεση αλλά μελισμός του Χριστικού Εαυτού. Ως διαίρεση την αντιλαμβάνεται το εγώ όσο σφετερίζεται το Χριστικό κέντρο εντός, διακόπτοντας έτσι, κάτω από την εωσφορική επήρεια, την άγια Ροή ανάμεσα στον Υιό και τον Πατέρα. Επαναλαμβάνεται, δηλαδή, το αρχετυπικό αμάρτημα του Εωσφόρου, ο οποίος στην θέση του Πατέρα έβαλε το εγώ, καθιστάμενος έτσι «υιός χωρίς πατέρα». Το άμωμο μέρος του Εαυτού το οποίο δεν έφαγε από τον καρπό του Δέντρου της Γνώσης Καλού και Κακού, ο Χριστός, ο Υιός που παρέμεινε ενωμένος με τον Πατέρα, ως θεϊκή Λάμψη του ενιαίου Όντος Άνθρωπος, Λυτρωτής και Σωτήρας, μας δίνει το κλειδί της επανολοκλήρωσης του Όλου: ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΥΜΩΝ! Ποιος είναι ο εχθρός που καλούμαστε να αγαπήσουμε; Ο εχθρός-εαυτός! Μας καλεί να συνυπογράψουμε με τον Δημιουργό την αθωότητα του σύνολου Ανθρώπου, επαναφέροντας την όραση του «ότι καλόν». Αυτήν που ο Χριστός-Εαυτός ουδέποτε αλλοίωσε, γι’ αυτό και μπορεί, κρατώντας την πρωταρχική εικόνα ακέραιη, να επαναφέρει τον άνθρωπο εις το αρχαίον Κάλλος. Συνείδηση της Χριστότητας σημαίνει αθώωση του σύνολου Ανθρώπου-Εαυτού. Η σκιά του αντίλογου γίνεται φως όταν παραδοθεί στο φως. Ο εχθρός γίνεται εαυτός όταν αποκατασταθεί η όραση της ενότητας, όταν δεις μέσα σε κάθε άνθρωπο ατσαλάκωτη την εικόνα του Υιού του Θεού, έτσι όπως την κρατά ο Χριστός για καθέναν από μας. Τότε το «κακό» παραδίδεται στο φως της αγάπης. Ο εχθρός αγαπήθηκε! «Εγώ δε λέγω υμίν, μη αντιστήναι τω πονηρώ». Τα στίγματα των πταισμάτων είναι ανύπαρκτα σε έναν ανύπαρκτο οντολογικά, ψευδαισθητικό κόσμο χωρίς το πνευματικό τους ανάλογο. Το χρεόγραφο σκίζεται! Ελεύθερος ο Άνθρωπος! Ολόκληρος ο εαυτός χωρίς ενοχή, φόβο, κατάκριση. Η συγχωρητικότητα, ως έμπρακτη αγάπη, βάζει τέλος στην τραγωδία της οδύνης του διαχωρισμού. Αυτό το λεπτό ας συγχωρήσουμε τον άνθρωπο-εαυτό μας οριστικά, απόλυτα, αθώα. Τα καρέ του χρόνου ας συμπτυχθούν στην άγια Στιγμή που είναι το ίδιο το Άγιο Πνεύμα, το μόνο που αποκαθιστά την άγια Ροή. Η συν-χώρηση είναι το πολύτιμο κλειδί της Παναγίας Αγάπης, αιώνιας χώρας του αχωρήτου, προς τον υπέροχο Χριστό-Εαυτό μας! Η Πύλη είναι ανοικτή! Ο Χριστός είναι ΠΑΡΩΝ!