ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

21 Μαρ 2009

H ελευθερία του απολύτου

H ελευθερία του απολύτου
Αθήνα, 20.3.2009

Από την ημέρα που θα γεννηθούμε, ένα πράγμα πεισματικά μας αποστερούν: το δικαίωμα στο απόλυτο! Σε κάθε βήμα μας ακολουθούν τα μη και τα δεν του κόσμου τούτου. Ώσπου να μας πείσουν πως δεν έχουμε φτερά, πως τα όρια μας είναι ό,τι μας προσφέρει ο πολιτισμός μιας ανθρωπότητας ηττημένης και αποκομμένης από την ουράνια της προοπτική! Μην υπογράψεις ποτέ πως δεν γίνεται αυτό που ακόμα δεν μπορείς! Φτάσε όπου δεν μπορείς! Να αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες θάνατος δεν υπάρχει! Μη δεχτείς ποτέ ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο! Μη δεχτείς ποτέ ότι δεν μπορείς να τον θεραπεύσεις και να τον διασώσεις! Μη συμβιβαστείς ποτέ με κάτι λιγότερο από την χάρη της χαράς! Να ζεις σαν να μπορείς ακόμα και αυτά που δεν μπορείς ακόμη. Όλο το μυστικό βρίσκεται στο σαν να. Επανεκπαιδεύεται έτσι ο νους στην ανάκτηση της ιερής του δυνατότητας για το απόλυτο. Όχι βεβαίως μέσα από την συμβατική του λειτουργία, αλλά μέσα από την ετοιμότητά του κάθε λεπτό να δεχτεί την ουράνια ανατροπή που είναι ο Χριστός, δηλαδή ο Λόγος της ζωής μας. «Έρχομαι ως κλέπτης!» μας είπε. Ο νους χρειάζεται να ξεβολευτεί ολοκληρωτικά για να είναι σε σταθερή ετοιμότητα να υποδεχτεί τον Άγιο Λόγο της ζωής των πάντων. Ο νους γίνεται συμβατός προς την Χριστική Λάμψη, όσο λιγότερο εξαρτημένος είναι από συνήθειες και επαναληπτικές συμπεριφορές. Γι’ αυτό είναι σωτήριο να τον εκπαιδεύεις κάνοντας πράγματα που δεν του αρέσουν, που τον ξεβολεύουν, που του χαλάνε την ανιαρή του «γραμμικότητα». Αυτό που τον τρελαίνει είναι το απρόβλεπτο, το κβαντικό, το αυθόρμητο, το «τυχαίο», το έξω από τον έλεγχό του. Οι γενναίες παράλογες πράξεις, όπως έλεγε ο Ζορμπάς. Ο νους αντιστέκεται σθεναρά στο θαύμα! Στην βεβαιότητα δηλαδή ότι ο λόγος του Υιού του Θεού εισακούεται! Ο συμβατικός νους είναι ένας μίζερος μπακάλης. Υπολογίζει διαρκώς τι έχει να χάσει και τι να κερδίσει. Ζητά το όφελος, ζητά να ελέγξει το αποτέλεσμα! Όμως η θεϊκότητα κινείται με τρόπο ανεξιχνίαστο για τον νου. Καθώς ο νους δεν έχει πρόσβαση στις μη γραμμικές πραγματικότητες, δέσμιος στην αντίληψη του χωρο-χρόνου, δεν μπορεί να δει ούτε το πραγματικό τραύμα ούτε και την θεραπεία του. Αυτή την έλλειψη του νου, υποκαθιστά η καρδιά, η μόνη που μπορεί να καταθέσει βεβαιότητα! Η καρδιά βεβαιώνει τον Λόγο… Ο νους τότε την ακολουθεί… Για τον νου είναι λογικό οι κακοί να αντιπαθούν τους καλούς, και οι καλοί τους κακούς. Ο Υιός του Θεού όμως γνωρίζει πως κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά εαυτός του. Και η μορφή του πόνου, της ανεπάρκειας που τον αναστατώνει, τον αφορά γιατί του ζητά να την λυτρώσει στο πρόσωπο του εαυτού-άλλου, είτε αυτός έχει την μορφή του θύτη είτε του θύματος. Ευτυχώς η ίδια η συμπόνια εμβαπτίζει τον άνθρωπο στην Υιότητα. Την μόνη του ταυτότητα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: