Στο εκκλησάκι του αγίου Στυλιανού -μετόχι των Αρχαγγέλων, της Μονής Πετράκη, όπου βαπτίστηκε ο άγγελός μας- υπάρχουν στο τέμπλο τρεις εικόνες, της Παναγίας, του Χριστού και του Αγίου Στυλιανού με χρονολογία ιστόρησης το 1915, έτος ίδρυσης του Τάγματος κατά τον 20ο αιώνα! Κοιτάζοντας την εικόνα του αγίου Στυλιανού συνειδητοποίησα ότι κρατά στην αγκαλιά του τον άνθρωπο ως παιδίον! Δείχνει κάτι πολύ βαθύ: κρατά τον άνθρωπο στην αθωότητα του! Η εικόνα αυτή τον αφορά εντελώς, αφού διαρκώς μόνο για το «παιδί» μας μιλάει. Το παιδί μέσα μας! Εκεί όπου είναι η ελπίδα μας! Γιατί το παιδί αυτό είναι ο Χριστός! Κοιτώντας αντικριστά τις εικόνες του αγίου Στυλιανού και της Παναγίας πρόσεξα το παιδί, το βρέφος που κρατούν. Το βρέφος που κρατάει ο άγιος Στυλιανός είναι σπαργανωμένο, νεογέννητο: η ψυχή, ο εν δυνάμει Θεός. Το βρέφος που κρατάει η Παναγία, στην βυζαντινή αγιογραφία, δεν είναι καθόλου «βρέφος», είναι ο Χριστός σε «μικρό μέγεθος», ο οποίος σοβαρός ευλογεί την μητέρα του και τον κόσμο! Σε αντίθεση με την εκκοσμικευμένη δυτική τέχνη που απεικονίζει τον Χριστό ως γλυκανάλατο, στρουμπουλό μωρό, ο Χριστός στην βυζαντινή αγιογραφία και ως βρέφος ακόμα ευλογεί τον κόσμο! Το βρέφος που κρατάει ο άγιος Στυλιανός, ευλογείται από την αγιότητα που το έχει αγκαλιά! Και αυτό το βρέφος είναι, σπερματικά, ο Χριστός, μέσα σε κάθε άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο. Ο νεογέννητος Χριστός από την άλλη είναι το πλήρες ον του θείου Λόγου, ο αγαπημένος Υιός του Θεού που ενσαρκώθηκε ως άνθρωπος στην Γη. Ο ιερέας που μίλησε ήταν εμπνευσμένος και είπε πράγματα μεστά και μεγάλου πνευματικού βάθους. Θα σας μεταφέρω επιγραμματικά το κεντρικό σημείο της ομιλίας του. Είπε, ότι οι άγιοι είναι εκείνοι που κρατούν το λάβαρο της ανάστασης του Χριστού και το παραδίδουν ο ένας στον άλλον! Ώστε να φτάνει μέχρι τις ημέρες μας και να υπάρχει πάντοτε αυτή η μαρτυρία των αγίων για τον Ζώντα Θεό, τον αναστάντα Χριστό. Αυτό μας δείχνει και την δική μας ευθύνη γιατί, καθώς είπε, οι άγιοι δεν είναι παρά άνθρωποι σαν κι εμάς. Τους αγίους τους αποκάλεσε προέκταση Χριστού καθώς είναι η Χριστική παρουσία η οποία λειτουργείται στην αγία τους ψυχή, και η οποία μαρτυρεί τον Ζώντα Θεό στους αιώνες των αιώνων! Ο Θεός δρα με απρόβλεπτους για τον ανθρώπινο νου τρόπους. Έρχεται ως κλέπτης οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε σημείο. Μας αιφνιδιάζει! Και δεν γνωρίζουμε ποια στιγμή μπορεί να είμαστε μάρτυρες και σε τι. Πάντως όσοι ζούμε την χάρη του Ραφαήλ, ας έχουμε ετοιμότητα! Γιατί οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να συμβεί οτιδήποτε! Να έχουμε τον σεβασμό και την εγρήγορση που πρέπει, ώστε να είμαστε συμμέτοχοι σ’ αυτό που συμβαίνει. «Αυτό» ούτως ή άλλως συμβαίνει, και συμβαίνει ερήμην μας! Και μπορεί να εξακολουθήσει να συμβαίνει ερήμην μας, αν δεν αποφασίσουμε να συμμετέχουμε σ’ αυτό. Να δεχτούμε την ευλογία, την χάρη και την χαρά του να προσθέσουμε κι εμείς την δύναμή μας σε κάτι τόσο μεγάλο, τόσο υπέροχο, όσο το να συντομεύσουμε σε χρόνο και πόνο αυτό που παίζεται για την ανθρωπότητα. Όταν ρώτησαν τον Βούδα τι είναι φώτιση απάντησε «το τέλος του πόνου». Αυτό να θυμόμαστε. Καλούμαστε μέσα από την κατάθεση του εαυτού μας, την πνευματική μας παρουσία στο μεγάλο έργο που συντελείται πάνω στην Γη, να γίνουμε συμμέτοχοι στο θαύμα της ανάστασης του ανθρώπου. Μου έκανε εντύπωση αυτό που είπε ο ιερέας για το λάβαρο της ανάστασης του Χριστού που μεταφέρουν οι άγιοι! Όχι απλώς για να μας «θυμίζουν» την ανάσταση, αφού οι ίδιοι μέσα από την αγιότητα τους, την συμμετοχή τους δηλαδή στην Χριστότητα, είναι ζώσες αναστάσιμες παρουσίες, μαρτυρία του αναστάσιμου φωτός, της αναστάσιμης δυνατότητας του ανθρώπου. Δεν αναφέρομαι στον φυσικό θάνατο, ο οποίος εξ άλλου, όπως μας έχει πει ο Ραφαήλ μπορεί να ανατραπεί, αφού ο Θεός δεν θέλει καθόλου ο άνθρωπος να πεθαίνει! Το μήνυμα του Ραφαήλ προς τον κόσμο είναι η Αειζωία! Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να φθείρεται, να πονά και να πεθαίνει. Δεν είναι αυτό το θέλημα του Θεού! Αυτό είναι το επιτίμιο της Πτώσης μας! Της αποστασίας μας, δηλαδή, από το μυστήριο της ενότητας, του αποχωρισμού μας ως συνείδησης από τον Θεό! Αυτό δημιούργησε τις τρομερές συνθήκες της διττότητας και της εντροπίας που ταλαιπωρούν και σύρουν τον άνθρωπο, πολλές φορές με μεγάλη αγριότητα, στον πόνο, την αρρώστια και τον θάνατο. Η παρουσία του Ραφαήλ στην Γη δεν είναι τίποτα λιγότερο από ανοιχτή Πύλη προς το μυστήριο της Αειζωίας! Αειζωία σημαίνει να διατηρεί ο άνθρωπος το πνευματικό του όχημα, το οποίο θα τον ταξιδεύει όπου η συνείδηση του αντιστοιχεί, χωρίς να υφίσταται τον υλικό θάνατο. Να μπορεί, δηλαδή, να φεύγει από τον εικονικό κόσμο, από το Matrix, χωρίς να χρειάζεται να πεθάνει. Αιώνες τώρα η ανθρωπότητα ζει την φρίκη του θανάτου! Αυτό σε κάποιους ακούγεται μόνον ως καλή ευχή, ως κάτι ουτοπικό που μόνον ως ευκταίο μπορεί να το αντέξει ο νους. Η αλήθεια όμως είναι πως Ραφαήλ μας διαβεβαίωσε ότι είναι θέλημα Θεού να γίνει! Εφόσον στην Γη υπήρξε το ον που τον χώρεσε και είναι εδώ ανάμεσα μας, όσο είναι παρόν στην Γη, αυτό μπορεί να γίνει! Είτε συλλογικά είτε επιλεκτικά, σε κάποιους από εμάς. Πάντως δεν είμαστε μακριά από το να νικηθεί ο θάνατος! Σε κάθε περίπτωση αυτό που μας αφορά αμετάκλητα είναι το τι κάνουμε την ψυχή μας. Διότι αυτό θα καθορίσει στην συνέχεια και την διαδρομή μας.
Καθώς η Εκκλησία κάθε Κυριακή επιλέγει από τον λόγο του Χριστού, όπως προβάλλεται στα Ευαγγέλια, ας συντονιστούμε με το θείο Σώμα της. Αναφερόμαστε στην Ουράνια Εκκλησία στον «Ουρανό τον πολύφωτο»! Αυτός ο πολύφωτος ουρανός μάς δίνει εδώ στην Γη μιαν απεικόνισή του, την Εκκλησία -ό,τι υψηλότερο για τον άνθρωπο- ένα σημείο ιερό ώστε να καταφεύγουμε εκεί, να το τιμούμε, να συμμετέχουμε σ’ αυτό και να ζούμε την ευλογία του. Η Εκκλησία ανεξαρτήτως της αξιότητας ή μη όσων την υπηρετούν δεν παύει να παραμένει χώρος ιερός, χώρος συνάντησης Θεού και ανθρώπου, αφού κρατά την θεϊκή χάρη μέσα από τα Μυστήρια -αναφέρομαι στην Ορθοδοξία. Είναι πάντοτε Πύλη ανοικτή προς το θεϊκό ζητούμενο. Ο Χριστός μίλησε τόσο απόλυτα, με τέτοια παρρησία αλήθειας, που πραγματικά δεν αφήνει καμιά πονηρή διαφυγή στο μυαλό του ανθρώπου. Θέτει τον άνθρωπο ενώπιον της ευθύνης της Χριστότητας του! Ή θα αποφασίσει να Χριστοποιηθεί ή θα παραμείνει ένα πλάσμα θνητό, περιχαρακωμένο στα σύνορα του εγώ του, χωρίς δηλαδή φτερά! Στην αρχαία ελληνική αγορά υπάρχει μια βυζαντινή εκκλησία, των Αγίων Αποστόλων, στην οποία ο Χριστός απεικονίζεται με φτερά! Είναι κάτι υπέροχο! Γιατί ο Χριστός είναι τα φτερά μας! Ή θα παραμείνουμε, λοιπόν, γειωμένοι στην πραγματικότητα αυτή που ζούμε, ή θα δεχτούμε τα φτερά του να πετάξουμε! Ο Χριστός δεν έχει άλλη πρόταση. Είναι απόλυτος. Και εμείς, 2.000 χρόνια τώρα, έχουμε απωθήσει τον λόγο του μη αντέχοντας το αμείλικτο φως της απόλυτης επιλογής. Μας φέρνει κατενώπιον του θεϊκού μας εαυτού! Και ενώ διαβάζουμε ασήμαντα βιβλία και ενθουσιαζόμαστε με λόγια και ιδέες χωρίς ζωοποιό δύναμη, θέλουμε να αγνοούμε την αλήθεια που καταγράφηκε στα Ευαγγέλια. Την πλήρη αλήθεια. Το βάθος της αλήθειας. Μένουμε ασυγκίνητοι! Δεν ασχολούμαστε καν με τον λόγο του Χριστού. Είμαστε Χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα! Το Ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής είναι ένας ακόμα καταπέλτης για την υποκρισία μας! Δείχνει την βαθιά μας απόσταση από εκείνο που ο Χριστός μας ζήτησε, και για το οποίο γεννηθήκαμε. Για μια ακόμη φορά μιλάει για κάποιο πλούσιο. Και ως πλούσιο δεν εννοεί απαραίτητα κάποιον που έχει πολλά χρήματα. Πλούσιος είναι ο άνθρωπος που το εγώ του είναι φορτωμένο με οτιδήποτε άλλο εκτός από Θεό! Μπορεί να είναι γεμάτο ιδέες, απόψεις, ταλέντα ή δαιμόνια -οτιδήποτε άλλο εκτός από Θεό. Ο πλούσιος της παραβολής πήγε και αυτός «πειράζων» τον Χριστό, με διάθεση να τον δοκιμάσει… «Αγαθέ διδάσκαλε…» -«Μόνον ο Θεός είναι αγαθός!» του απαντά ο Χριστός! Εν αντιθέσει με τον άφρονα πλούσιο αυτός ήταν «πιστός». Ο άφρων πλούσιος ήταν παντελώς άθεος και αδιάφορος για τον πόνο των γύρω του καθώς τον απασχολούσε μόνο η διατήρηση και η επέκταση της δικής του ευμάρειας -ούτε καν η δεοντολογία της θρησκείας του. Οι αποθήκες του ξεχείλιζαν, και η έγνοια του παρέμενε το πώς θα τις επεκτείνει… Ώσπου έφτασε η τρομερή νύχτα που άκουσε την φωνή του Θεού να του λέει: «Απόψε έρχονται να σου πάρουν την ψυχή! Απόψε θα πεθάνεις! Ζητούν την ψυχή σου εκείνοι στους οποίους την διέθεσες, τα δαιμόνια! Όλα όσα ετοίμασες είναι άχρηστα! Προς τι!» Ο πλούσιος όμως της σημερινής παραβολής τηρούσε τον νόμο, ήταν ευσεβής και φιλάνθρωπος, παρ’ όλα αυτά αλύτρωτος. Ρώτησε, λοιπόν, τον Χριστό πώς θα κληρονομήσει την βασιλεία των Ουρανών. Ο πλούσιος της παραβολής αυτής εμείς είμαστε! Θεωρούμε ότι είμαστε καλοί άνθρωποι, ότι κάνουμε το καλό, ότι πιστεύουμε στον Θεό κ.λπ., αλλά παραμένουμε αλύτρωτοι. Χωρίς «υπαρξιακή» λύτρωση. Γι’ αυτό η σημερινή παραβολή μας αφορά τραγικά. Γιατί είμαστε ακριβώς στο σημείο εκείνο για το οποίο ο Χριστός είπε: «Χρειάζεται να κάνεις κάτι ακόμα!» Είναι ακριβώς η περίπτωση μας! «Άφησε τα όλα, μοίρασε ό,τι έχεις, και ακολούθησέ με! Τότε θα έχεις θησαυρό στον ουρανό!» Και εκείνος «εγένετο περίλυπος» γιατί ήταν «πλούσιος σφόδρα». Καθώς τον είδε λυπημένο ο Χριστός, είπε: «Κρίμα, είναι πολύ δύσκολο να μπει πλούσιος στον παράδεισο. Είναι ευκολότερο να περάσει καραβόσχοινο από τρύπα βελόνας!» Όσο πιο πολλά νομίζει κανείς ότι έχει, τόσο πιο δύσκολα τα αφήνει! Ζητήστε από έναν πλούσιο να αφήσει τα χρήματα του, από έναν διανοούμενο να αφήσει τις απόψεις του, ή από έναν δαιμονισμένο τα δαιμόνια του! Κανείς δεν θέλει να αφήσει ό,τι έχει, ούτε καν τις συνήθειές του. Λέμε λέμε, φιλοσοφούμε, αναζητάμε το μυστικό που δεν μας έχει αποκαλυφθεί και νομίζουμε πως θα μας βοηθούσε πνευματικά! Όλοι εδώ γνωρίζουμε πράγματα, έχουμε έρθει σε επαφή με ιδέες, όμως δεν έχουμε απαντήσει μέσα μας το ερώτημα -αν υποτεθεί ότι υπάρχει- το οποίο θα μας άλλαζε και θα μας περνούσε «απέναντι». Λοιπόν: ο λόγος που δεν περνάμε απέναντι είναι γιατί είμαστε υποκριτές, πονηροί και ψεύτες! Είναι τεράστια η ανοχή του Θεού προς εμάς! Όπως και των απεσταλμένων και των αγγέλων του. Η ανθρωπότητα όμως παραμένει το ίδιο υποκριτική και ψεύτικη. Και καθόλου αποφασισμένη να πάει προς τον Θεό! Γιατί τον Θεό μπορεί ο άνθρωπος να τον επικαλείται όταν φοβάται -είτε λόγω των προβλημάτων του επίγειου βίου του, είτε λόγω του μεταφυσικού φόβου- καθόλου όμως δεν θέλει τον Θεό. Γιατί αν τον ήθελε, θα τον είχε! Αυτό που θέλω να πω είναι να μην έχουμε αυταπάτες ότι είμαστε καλύτεροι από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο με τον πλούσιο -τον «καλό», αφού ο άλλος, ο άφρων, ήταν εντελώς εξαχρειωμένος, δεν είχε μέσα του καμιά συμπόνια. Σ’ αυτόν αντιστοιχούν οι συνειδήσεις που ενδιαφέρονται για την προσωπική τους ευημερία χωρίς να νοιάζονται καθόλου για τους άλλους. Μέχρι τουλάχιστον την στιγμή που θ’ ακούσουν την φωνή του Θεού: «Απόψε πεθαίνεις!» Ούτε όμως οι δικές μας καλοσύνες φτάνουν για να κερδίσουμε την Ουράνια Βασιλεία, αφού χρειάζεται να κάνουμε «κάτι ακόμα»! Ο Χριστός μάς θέτει άμεσα μπροστά στην μεγάλη μας έλλειψη. Το Ευαγγέλιο είναι συνταρακτικά λιτό στην περιγραφή του διαλόγου του Χριστού με τον πλούσιο. Είναι συνταρακτικός ο τρόπος που μιλά ο Χριστός, δείχνοντας την τραγική θέση του ανθρώπου! Αλλά και όλη την θεϊκή απλότητα και ανατροπή. Να καταλάβουμε ότι ο Χριστός δεν είναι ένας ακόμη ιδρυτής θρησκείας, ένας φιλόσοφος, ένας προφήτης ή απλώς ένα φωτισμένο ον ή οτιδήποτε άλλο περιεχόμενο δίνουμε στον Υιό του Θεού, τον Θείο Λόγο. Να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός εισήλθε με καινοφανή τρόπο στην ιστορία του κόσμου με την ενσάρκωση του Χριστού. Εισήλθε μέσα στην ιστορία του κόσμου και την άλλαξε! Ο Χριστός έφερε την απόλυτη ανατροπή, αφού έφερε το απόλυτο μέγεθος του Πατέρα του, τον οποίο συνεχώς ομολογούσε και ομολογεί! «Όσοι με αγαπήσετε, θα σας πάω στον Πατέρα μου! Όπου πάω, θα σας πάρω μαζί μου! Θα είμαι μαζί σας έως συντέλειας του κόσμου. Ενωθείτε μαζί μου, και εγώ θα σας ενώσω με τον Πατέρα μου!» Ποιος είναι αυτός ο Πατέρας; «Ουδείς τον Θεόν εώρακε πώποτε!»Δεν μπορούμε να πούμε τίποτα για τον Πατέρα. Μπορούμε να τον γνωρίσουμε μόνο μέσα από τον Υιό του. Και ο Χριστός είπε: «Ο Θεός αγάπη εστί!» Μας έδωσε την κατεύθυνση, να τον αντιληφθούμε μέσα από την ποιότητα της αγάπης. Βέβαια, ο άνθρωπος την αγάπη την αντιλαμβάνεται συναισθηματικά, και γι’ αυτό την περιορίζει σε «ολίγους», στα προσφιλή του πρόσωπα. Δεν νιώθει την εσχατολογική αγάπη που ζήτησε ο Χριστός, την αγάπη δηλαδή προς όλα τα όντα μέσα από την επίγνωση ότι είμαστε μαζί και ότι με την αγιοπνευματική χάρη μπορούμε να τα συνέχουμε μέσα στην αγάπη μας ώστε να σωθούν. Αυτή την αγάπη μας ζήτησε ο Χριστός. Να λειτουργείται στην ψυχή μας το μυστήριο της ενότητας, όπως στις ψυχές των αγίων, οι οποίοι μαρτυρούν την ανάσταση του Χριστού και την Ζώσα Παρουσία του στην Γη. Να μπορέσουμε, δηλαδή, να αγαπήσουμε με την χάρη του Θεού, αφού το εγώ δεν μπορεί να αγαπήσει! Από μόνο του το εγώ είναι διαχωριστικό σημείο. Και περιβάλλεται από άλλα εγώ που έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα! Γι’ αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να ενωθούμε με τα εγώ μας! Τα συναισθήματα μας πάλι είναι ευμετάβλητα, υποκείμενα στις περιστάσεις. Αν ο άλλος μας είναι αρεστός, τον αγαπάμε, εάν μας ενοχλήσει, τον αντιπαθούμε κ.λπ. Δεν είναι καθόλου αυτή η αγάπη που μας ζήτησε ο Χριστός! Όταν ο Χριστός μιλάει για αγάπη, μιλάει για το μυστήριο της ενότητας. Θα μπορούσαμε να μη συναναστρεφόμαστε εξωτερικά ο ένας τον άλλον, αλλά μέσα μας να κρατάμε ατραυμάτιστη την εικόνα του ανθρώπου. Αγάπη σημαίνει να μη βλέπουμε τον άνθρωπο ένοχο! Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, όπως είπαμε την περασμένη φορά, όσο τον κοιτάζουμε με τον τρόπο που τον κοιτάζουμε! «Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ, Κεμάλ…» Αιώνες τώρα δεν αλλάζει! Ο μόνος τρόπος για να αλλάξει, είναι να τον κοιτάξουμε μέσα από τα μάτια του Χριστού! Να επιτρέψουμε στον Χριστό να λειτουργηθεί μέσα μας με τέτοιο τρόπο ώστε να κοιτάξει τον κόσμο με τα μάτια μας! Και τότε εκείνος, ο ΑΘΩΟΣ, ο μόνος αθώος, να μπορέσει να αθωώσει αυτό το πλάσμα το οποίο ζει με τόσο άγριο τρόπο την διττότητα. Και ενώ είναι φτιαγμένο από τον Θεό για να μπορεί να συντάσσεται με την δύναμη του και να είναι νικητής, σύρεται από τον σατανά, το αντίλογο πνεύμα, το «κακό» - άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα- και πράττει έργα μακράν αυτού που μας ζήτησε ο Χριστός. Ο Χριστός δεν ήρθε στην Γη για να επιβάλει ένα ηθικό σύστημα κανόνων -όπως το κατανόησαν οι «Βατικάνειοι» και οι Προτεστάντες- οι οποίοι εκκοσμίκευσαν στην αντίληψή τους τον Χριστό, αφού αποκόπηκαν από την Ζώσα χάρη των Μυστηρίων. Ο Χριστός δεν μίλησε για καμιά «ηθική», αφού δεν υπάρχει ηθική άλλη από την αγάπη! Αυτή η αγάπη δεν έχει όρια, ούτε εξαίρεση, ούτε τα προσκόμματα που ο άνθρωπος βάζει για να την ζει περιορισμένα και υποκριτικά, δηλαδή ανύπαρκτα! Γι’ αυτό βλέπουμε ότι όσο λιγότερο ζει κανείς την Ζώσα Ζωή, το βάθος και την μεγαλοσύνη της αγάπης, τόσο περισσότερο ηθικολογεί, είναι πουριτανός, είναι άτεγκτος ως προς την «τάξη» των πραγμάτων που φαντάζεται, θεωρώντας πως με εξωτερικούς τρόπους θα έρθει η δικαιοσύνη στην Γη. Ο άνθρωπος μπορεί να συμμορφώνεται με τον φόβο και την βία σε κανόνες, αλλά αυτό καθόλου δεν τον αλλάζει εσωτερικά. Εκείνο που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, είναι μόνον η ανατροπή που μας ζήτησε ο Χριστός. Και η ανατροπή αυτή είναι να σταματήσει να βλέπει τον κόσμο όπως τον βλέπει! Μέσα δηλαδή από το πρίσμα της διττότητας, και περιχαρακωμένος στο εγώ του! Αυτό που ζητά ο Χριστός είναι απόλυτο μέγεθος πραγμάτων. «Άφησε τα όλα και ακολούθησε με! Μοίρασε τα όλα στους φτωχούς!» Ας μην έχουμε την αυταπάτη ότι ο Ραφαήλ μας ζητάει κάτι λιγότερο. Όσο δεν το κάνουμε, δεν πρόκειται ποτέ να έρθουμε σε επαφή μαζί του, ούτε να ζήσουμε Ζώσα Ζωή. Θα είμαστε μέσα στα μικρά μας μεγέθη, με τις μικρές μας εξάρσεις, τις μικρές μας καλοσύνες, εξυπνάδες, φιλανθρωπίες όπως του πλουσίου της παραβολής. «Μα τα κάνω όλα! Τηρώ τον νόμο εκ νεότητος…»
«Γνωρίζεις τις εντολές», του απάντησε ο Χριστός: «Μη μοιχεύσεις, μη φονεύσεις, μη κλέψεις, μη ψευδομαρτυρήσεις. Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου. Ένα ακόμα σου λείπει: πούλησε τα όλα και δώσε τα στους φτωχούς και ακολούθησε με!» Η απόλυτη αυτή κλήση μας φέρνει μπροστά στην άβυσσο της απιστίας μας. Κανείς δεν τολμά να το κάνει αυτό! Αν τολμήσεις όμως να το κάνεις, θα βρεθείς σε άλλο τοπίο από εκείνο που είσαι τώρα. Θα εισέλθεις στην Χριστότητα, μέσα από την οποία η όραση του κόσμου είναι εντελώς διαφορετική, αφού η χάρις σου δίνει πλέον την δύναμη να συλλειτουργείς, να συμμετέχεις, να θεραπεύεις και να αποκαθιστάς τα ανθρώπινα δρώμενα. Όσο είμαστε «έξω» από τον Θεό, απευθυνόμαστε σε εκείνον μόνο για βοήθεια θεωρώντας τον στην πραγματικότητα υπηρέτη μας: για να μας διώχνει τους φόβους μας, να μας προστατεύει από τις συνέπειες των πράξεων μας, και στο τέλος να μας σώσει επειδή κατά βάθος είμαστε καλά παιδιά! Η αλήθεια όμως είναι πολύ μακριά από αυτό που φαντάζεται ο άνθρωπος. Φυσικά και μπορεί ο Θεός να δώσει χάρη και να σωθούμε όλοι! Αλλά ο Χριστός μίλησε πολύ αυστηρά στον άνθρωπο όσον αφορά την πνευματική του τύχη. Και ο Ραφαήλ εξ ίσου αυστηρός είναι. Στην πραγματικότητα οι νόμοι είναι νόμοι! Κάποια στιγμή, την φοβερή στιγμή που θα ακούσουμε την φωνή του Θεού «απόψε είναι το τέλος!» καθένας θα βρεθεί μπροστά στα πεπραγμένα του. Εγώ θα μιλήσω για κάτι που είναι μπρος στα μάτια μας. Δεν χρειάζεται να πάμε στην εποχή του Χριστού για να δούμε πώς έζησε. Ας γυρίσουμε να δούμε πώς ζει αυτό το ευλογημένο ον ανάμεσά μας! Αν το λέω αυτό είναι γιατί έτσι θα δούμε όλη μας την υποκρισία, την τρομακτική, τεράστια υποκρισία μας! Κανείς δεν ζει όπως ζει εκείνος! Κανείς δεν έκανε την απόλυτη κίνηση τού να τα αφήσει ΟΛΑ για τον Θεό! Εκείνος το έκανε! Και το έκανε όντας σχεδόν παιδί, σε πάρα πολύ νεαρή ηλικία! Θα πείτε ότι γεννήθηκε έτσι, ήταν η αποστολή του αυτή κ.λπ. Φυσικά και ισχύει αυτό. Όμως ό,τι έκανε καλούμαστε να το κάνουμε κι εμείς! Εκείνος το έκανε πολύ ευκολότερο σε εμάς! Όπως και ο Χριστός το έκανε ευκολότερο στην ανθρωπότητα! Και τώρα, αυτή την ιστορική στιγμή που υπάρχει ανάμεσα μας ένα τέτοιο απόλυτο μέγεθος, το ίδιο πράγμα μάς δείχνει και με τον ίδιο τρόπο. Για να δούμε πως είναι δυνατόν, πως μπορεί να γίνει, πως κάποιος μπορεί να το κάνει! Θυμάμαι τι εντύπωση μου έκανε όταν άνθρωποι από το Τάγμα που ήρθαν σε επαφή μαζί του προσπέρασαν εντελώς -δεν το είδαν καν- πως είναι ακτήμων και ανάργυρος! Το ότι στην πραγματικότητα δεν ζει με τους όρους αυτού του κόσμου, ούτε ο κόσμος αυτός έχει εξουσία επάνω του! Δεν έχει σημεία θανάτου! Δεν τον ορίζει ούτε τον ελέγχει αυτός ο κόσμος από πουθενά! Μα από πουθενά! Όσοι είμαστε κοντά του γνωρίζουμε πόσο αδίστακτο για το καλό ον είναι! Πραγματικά δεν έχει εξουσία ο σατανάς πάνω του. Ούτε ο κόσμος αποφασίζει γι’ αυτόν! Εμφανίζει δηλαδή το μέγεθος του Θεού σε τέτοια κλίμακα που θα έπρεπε να είμαστε συνταραγμένοι όλοι. Όμως όχι μόνον δεν είμαστε, αλλά η υποκρισία περισσεύει. «Τον αγαπάμε» λέμε. Μακάρι να τον αγαπάμε. Και δεν αμφισβητώ ότι συναισθηματικά καθένας τον αγαπάει με τον τρόπο του. Αλλά, «ου πας ο λέγων με Κύριε, Κύριε αλλά ο ποιών το θέλημα μου!» Και ας αφήσουμε αυτό που εκείνος είναι, αφού πολλοί δεν αντέχουν να αντικρίσουν και να αποδεχτούν την πνευματική του ταυτότητα. Ας γυρίσουμε όμως να δούμε τι πράττει! Όπως μη χριστιανοί αναγνωρίζουν την ηθική υπεροχή του Χριστού ενώπιον άλλων θρησκειών. Ας γυρίσουμε να δούμε αν στον τρόπο που ζει υπάρχει κάτι που να μας αφορά. Οι λέξεις εξ άλλου δεν έχουν νόημα! Τις έχουμε τόσο ευτελίσει γι’ αυτό και δεν μας πιάνουν, έχουμε ανοσία! Ό,τι και να πούμε, είμαστε στο ίδιο σημείο. Στο Τάγμα ακούσαμε λαμπρές ιδέες! Στην πραγματικότητα όμως ο Ναός εκεί ήταν κλειστός, και άνοιγε μόνο για τα όντα που συνηχούσαν με τις δονήσεις του. Εκτός του Ναού δεν ήταν παρά μία ακόμα ανθρώπινη ιστορία παθών και λαθών, αφού άνθρωποι αλύτρωτοι απλώς προέτασσαν το εγώ τους. Αυτό που κάνει δηλαδή όλη η ανθρωπότητα. Η διαφορά με την Εκκλησία είναι ότι εκεί υπάρχει η Ζώσα παρουσία του Θεού, παρ’ όλα τα ανθρώπινα λάθη και τις αδυναμίες! Ενώ το Τάγμα -το ιερό έργο του οποίου οικειοποιήθηκαν όντα που οι συνειδήσεις τους δεν αντιστοιχούν σε αυτό, καθώς αυτό προέρχεται από την καρδιά του Χριστού, την θήλεια πνευματική γραμμή– έχει την ιδιαιτερότητα να ενεργοποιείται όπου και όταν υπάρχουν τα όντα από τα οποία προέρχεται. Όπως λοιπόν και στην Εκκλησία περισσεύει η υποκρισία των «πιστών», το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο Τάγμα. Μιλούσαν για μεγάλες ιδέες, ενώ οι άνθρωποι ήταν παντελώς ανίκανοι να τις υπερασπιστούν καρδιακά. Ιδέες χωρίς καρδιά δεν έχουν καμία αξία! Από ιδέες έχει χορτάσει η ανθρωπότητα. Στις μέρες μας μάλιστα είναι καταιγιστική η πληροφορία μέσω του διαδικτύου! Τρέχει με ρυθμούς που δεν μπορούμε καν να παρακολουθήσουμε. Παρ’ όλα αυτά ο άνθρωπος του 21ου αιώνα παραμένει νήπιο στην πνευματική του κατάσταση, αγέννητος εν πνεύματι, ένα υπό συνθήκη ον το οποίο ζει για όσο φέρει την ζωή, με παντελώς αβέβαιη πνευματική τύχη. Ουσιαστικά, είναι ζωντανός νεκρός! Το είπε ο Χριστός, και το είπε απόλυτα! Σαν να μην το ακούσαμε ποτέ, σαν να μην ειπώθηκε ποτέ! Σαν να μην το άκουσε ποτέ η ανθρωπότητα. Αν το είχε ακούσει δεν θα είχε δεύτερο λόγο πάνω στον λόγο του Χριστού! Προς τί! Τα πράγματα είναι απόλυτα! Ο Χριστός είπε: «Άφησε τα όλα και ακολούθησέ με!» Τότε μόνο θα έχουμε θησαυρό στον ουρανό! Μπορούμε να τοποθετηθούμε προσωπικά και όχι αφηρημένα ή φιλοσοφικά μπροστά στον λόγο του αυτό; Τι θα του απαντούσαμε αν ήταν μπροστά μας; Γιατί μπροστά μας είναι! Κάθε στιγμή είναι μπροστά μας! Πώς τοποθετούμαστε απέναντι σ’ αυτή την απόλυτη κλήση τού «Άφησέ τα όλα και ακολούθησε με»; Πώς κατανοούμε την σχέση μας μαζί του, όταν σ’ αυτό που μας ζητά αντιπαραθέτουμε τον φόβο, την απιστία, και καθόλου την βεβαιότητα πως αν κάνουμε εσωτερικά την κίνηση αυτή, θα μας περιβάλει με όλη την δύναμη και την ευλογία του! Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε για το τι θα συμβεί αν τα αφήσουμε όλα και τον ακολουθήσουμε! Εδώ δεν φοβόμαστε να ζούμε έτσι όπως ζούμε, εν σκιά θανάτου! Πραγματικά από το έλεος του Θεού ζούμε με τόσες παραβάσεις. Και αφού δεν φοβόμαστε να ζούμε με τόση υποκρισία και ασέβεια, με τόση έλλειψη σοβαρότητας απέναντι στην ίδια μας την ζωή, την ίδια μας την ψυχή, φοβόμαστε τι θα γίνει αν τα αφήσουμε όλα και ακολουθήσουμε τον Χριστό; Και δεν εννοώ να ακολουθήσουμε έναν άνθρωπο ή έναν γκουρού! Εξ άλλου ο ο Ραφαήλ σε στρέφει στον εαυτό σου, όπως κάθε άγια δύναμη. Άρα, μια που η παραβολή η σημερινή μάς φέρνει μπροστά σ’ αυτό το τεράστιο θέμα, ας μείνουμε λίγο σ’ αυτό. Δεν είναι τυχαίο. Να σκεφτούμε πώς είναι δυνατόν να είμαστε τόσο υποκριτές! Γνωρίζουμε πως οι ιδρυτές του Τάγματος ήταν εξίσου ακτήμονες. Ο Δημήτριος Σεμελάς έζησε ανατρεπτικά στην Γη, με τον τρόπο που ζουν όλα τα ευλογημένα όντα. Κανείς εντούτοις από τους μαθητές του δεν ακολούθησε τον βίο του! Ασχολήθηκαν με το φιλοσοφικό του έργο αλλά δεν έζησαν όπως εκείνος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η Μαρία Ντυπρέ είχε προτείνει (στις αρχές του 20ου αιώνα!) να δίνεται το επίθετο της μητέρας στο παιδί ώστε να λήξει η πατριαρχία -αφού το παιδί στην μητέρα ανήκει- ουδείς στο Τάγμα το έκανε! Θα έληγε όμως έτσι η επιβολή του άντρα πάνω στο θήλυ. Και δεν αναφέρομαι στην κοινωνική αλλά στην πνευματική διάσταση των πραγμάτων. Στην πατριαρχία υποτιμάται το θήλυ ως πνευματική δύναμη, δηλαδή η ίδια η αγάπη που ο Θεός θέλει να εκφράζει η γυναίκα. Εξάλλου, επειδή εκείνη δεν την εκφράζει, γι’ αυτό και εξέπεσε, και γι’ αυτό της επιβλήθηκε ο άντρας και έγινε θύμα εκμετάλλευσης. Στις μητριαρχικές κοινωνίες -όπως στην Κρήτη και σε πολλά χωριά της Ελλάδας- μέχρι σήμερα λένε «είναι της τάδε ο γιος» και όχι «του τάδε». Εντοπίζουν το παιδί στην μητέρα. Γιατί όντως το παιδί ανήκει στην μητέρα! Πολλά λόγια και μαγκιές χωρίς αντίκρισμα. Ουδείς το έκανε! Κοινωνίες πάντως που δεν σέβονται την γυναίκα, δηλαδή την Παναγία, είναι καταδικασμένες. Στο Τάγμα εξάλλου χτυπήθηκε η αγάπη στο πρόσωπο του θήλεος. Ο πολιτισμός του αληθινού άντρα φαίνεται από το πόσο μπορεί να σεβαστεί το θήλυ, όχι μόνο στο πρόσωπο της γυναίκας του αλλά στο πρόσωπο κάθε γυναίκας. Η γυναίκα προτυπώνει στην Γη την Παναγία! Θα μου πείτε ότι η γυναίκα δεν ζει ως Παναγία. Αν ο άντρας ήταν Χριστός και η γυναίκα θα ήταν Παναγία! Αν η γυναίκα ήταν Παναγία και ο άντρας θα ήταν Χριστός! Είναι συνυπεύθυνοι για την κατάπτωσή τους. Κάποτε θα πρέπει να σταματήσει αυτό. Πάντως διερωτάται κανείς πώς η γυναίκα η οποία φέρνει την ζωή δεν προστατεύεται όπως θα έπρεπε από την άρρενα αρχή. Ο άντρας τιμά την φύση του όταν τιμά την γυναίκα! Ανεξαρτήτως αν εκείνη τιμά τον εαυτό της. Και μόνον επειδή γεννά την ζωή! Μεγάλες ιδέες, λοιπόν, έχουν διατυπωθεί στην ανθρωπότητα, ο άνθρωπος όμως παραμένει το ίδιο ασυνείδητος, υποκριτής, και δέσμιος συμβατικοτήτων. Όταν έρθει η ώρα να κάνει πράξη τις θεωρίες του, τις ξεχνά! Δεν έχουμε την τόλμη να κάνουμε πολύ λιγότερα από αυτά που ζήτησε ο Χριστός! Τουλάχιστον να ομολογήσουμε ότι είμαστε υποκριτές, και να μη θεωρούμε καθόλου ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους ανθρώπους! Να δούμε πως είμαστε πάρα πολύ μακριά από αυτό που μας ζήτησε ο Χριστός. Είμαστε πάρα πολύ μακριά από την αγάπη, από αυτή την ανατρεπτική οπτική της Χριστικής όρασης, της μόνης που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο! Γι’ αυτό να σταματήσουμε την υποκριτική μας στάση ως προς το ποιοι είναι οι «κακοί» της ιστορίας. Αφού όλοι, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, είμαστε συνυπεύθυνοι για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. «Λυπούμαστε» τόσο πολύ τα θύματα των «κακών»! Τι υποκρισία! Και τι κάνουμε γι’ αυτό; Αν τους λυπόμασταν πραγματικά, θα κάναμε άλλες κινήσεις. Από τους καναπέδες δεν γίνονται φιλανθρωπίες! Ας σταματήσουμε, λοιπόν, την υποκρισία, και ας τολμήσουμε να πράξουμε κάτι, έστω ελάχιστο. Έχοντας όμως αυτογνωσία και ομολογώντας την υποκρισία μας, και το ότι δεν μας φταίει κανείς, ούτε η κακή κοινωνία, το κακό σύστημα ή οι δαίμονες, αλλά εμείς που τους προσεταιριζόμαστε και δεν χρησιμοποιούμε την δύναμη που μας έδωσε ο Θεός και με την οποία έχουμε γεννηθεί! Όμως ούτε την πιστεύουμε καν! Άρα ούτε σε Χριστό πιστεύεις, ούτε σε Θεό, ούτε πουθενά, αν δεν πιστεύεις πως αν τα αφήσεις όλα -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για σένα- και τον ακολουθήσεις, εκείνος θα σου δώσει δύναμη, ασφάλεια, εξουσία να αλλάξεις τα πράγματα για τα οποία τόσο όλοι κοπτόμεθα. «Έλα να τα αλλάξουμε όλα!» μας λέει ο Χριστός «Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!» Και εμείς του λέμε όχι. «Θέλω να ζω όπως ζω, με τους εθισμούς μου, στο ημίφως…» Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα! Αυτή είναι η κατάσταση μας. Τουλάχιστον όμως να μην είμαστε υποκριτές, σαν τους κομμουνιστές που θέλουν την κοινωνική δικαιοσύνη και το μοίρασμα των αγαθών, αλλά χωρίς να ζημιωθούν προσωπικά σε τίποτα! Όταν κατά την ρώσικη επανάσταση ήρθε η ώρα να μοιράσουν τα αγαθά, κόπηκε σε όλους η χαρά! Μόνο οι φτωχοί χάρηκαν στην αρχή, όταν έκαναν γιουρούσι στα παλάτια των βασιλιάδων! Μετά όμως λυπήθηκαν, γιατί η ισότητα και η κοινοκτημοσύνη είναι ιστορίες που πάνε μακριά, και ο άνθρωπος δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να μοιράζεται τα αγαθά του! Ο κομμουνισμός εξάλλου δεν είναι παρά η χριστιανική ηθική. Πάντως η αλήθεια είναι όντως πως ούτε με το καλό ούτε με το κακό αποδεχόμαστε να μοιραστούμε τα αγαθά μας! Απλώς είμαστε υποκριτές -κομμουνιστές και χριστιανοί. Αν οι κομμουνιστές ήταν κομμουνιστές και οι χριστιανοί, χριστιανοί, θα ζούσαμε στον πιο ευτυχισμένο πλανήτη του σύμπαντος! Θα ζούσαμε παράδεισο. Ούτε αριστεροί είμαστε, ούτε χριστιανοί. Τίποτα δεν είμαστε! Είμαστε υποκριτές, είμαστε νεκροζώντανοι, είμαστε αυτό που περιγράφει η σημερινή παραβολή. Και ή θα αποφασίσουμε να τα αφήσουμε όλα και να τον ακολουθήσουμε, ή θα συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούμε τώρα, βλέποντας γύρω μας αρρώστια και θάνατο. Μια ανθρωπότητα δέσμια της φθοράς! Ας σκεφτούμε πάνω στην πρόσφατη καταστροφή που υπέστη η καρδιά της Αμερικής, το Μανχάταν, από τον πρόσφατο τυφώνα. Πάνω από 8.000.000 άνθρωποι έμειναν χωρίς ηλεκτρικό! Μια Ελλάδα σχεδόν! Το πληθυσμιακό αντίστοιχο της Ελλάδας -που έχουν εκμεταλλευτεί και βιάσει με πολλαπλούς τρόπους- έζησε τον τρόμο της αγριεμένης φύσης. Οι μαγκιές της τεχνολογίας τους έγιναν καπνός! Βλέπει κανείς την θνητότητα και την ματαιότητα της σύγχρονης Βαβέλ! Δεν μας έδειξαν την έκταση της καταστροφής που υπέστησαν για να μη δούμε την ταπείνωση τους! Μας την κρύβουν. Την Νέμεση απέναντι στην Ύβρη τους! Κοινωνία υβριστική η Αμερική, σύγχρονη Βαβέλ. Δεν είναι τυχαίο που τα κτίσματα της είναι τόσο ασεβή, τόσο εκτός της ανθρώπινης κλίμακας! Γι’ αυτό και δεν κατοικούν μέσα σ’ αυτά ευτυχισμένοι άνθρωποι. Η κλίμακα είναι υβριστική, προσβάλλει την ψυχή του ανθρώπου. Η τεχνολογία τους όμως δεν τους έσωσε από την καταστροφική δύναμη του τυφώνα! Και καθόσον γνωρίζουμε από τον Ραφαήλ ήταν μόνον η αρχή! Μια προειδοποίηση γι’ αυτό που θα υποστεί η υβριστική ανθρωπότητα. Αρνούμαστε όμως να δούμε πως όλα σχετίζονται. «Ο τυφώνας είναι μετεωρολογικό φαινόμενο! Οι σεισμοί συμβαίνουν, γιατί μετακινούνται οι πλάκες της Γης!» Οι πλάκες μετακινούνται αλλά δεν ξέρουμε τί τις κουνάει! Ή τί προκαλεί τα ακραία μετεωρολογικά φαινόμενα. Οτιδήποτε απειλητικό για την ζωή του ανθρώπου στην Γη το κινεί η ίδια του η συνείδηση! Εάν η συνείδηση μας βρισκόταν στην Χριστότητα, όχι μόνον δεν θα συνέβαιναν τέτοια φαινόμενα αλλά δεν θα υπήρχε καν η Γη μ’ αυτό τον τρόπο. Ενεργειακά θα ήταν σε άλλη δόνηση ζωής! Και δεν θα συνέβαιναν γεγονότα που να απειλούν τον άνθρωπο, καθ’ ο εικόνα και ομοίωση Θεού. Αυτά συμβαίνουν όταν κινητοποιούνται οι τιμωροί νόμοι, όταν «αμολιούνται τα σκυλιά του σύμπαντος». Όλο το ζήτημα είναι να μην ξαμοληθούν τα σκυλιά! Όσο τα κρατούν δεμένα οι άγιοι, οι άγγελοι, το έλεος του Θεού, όλα καλά! Αν όμως ενεργοποιηθούν οι νόμοι, θα πληρώσουμε για όσα προκαλούμε! Αγνοούμε το τί παίζεται, καθώς και το τί θα γίνει αν εγερθεί το «θηρίο» που είναι δικό μας δημιούργημα -και όχι του Θεού ή δυνάμεων ανεξάρτητων από μας. Ο Θεός έχει υπογράψει την ευτυχία και την αθανασία του ανθρώπου. Όλα τα άλλα είναι δικά μας έργα –των προηγούμενων, των παρόντων και των μελλοντικών ανθρώπων. Η ανθρωπότητα είναι ένα πράγμα. Υφιστάμεθα τις συνέπειες συλλογικά και ατομικά. Όσο δεν αποφασίζουμε ως Πρόσωπα, ως μελισμός του Θείου Λόγου που είμαστε, να αντιδράσουμε και να σταματήσουμε την ψευδαίσθηση, το Matrix, όσο δεν αποφασίζουμε να δούμε τον κόσμο με τα μάτια του Χριστού, αυτός ο κόσμος δεν θα έχει καλό τέλος για μας. Θα υφιστάμεθα τις συνέπειες. Και αν δεν έχουμε την τόλμη εδώ και τώρα να τα αφήσουμε όλα για τον Χριστό, και να αντιμετωπίσουμε τους πιο βαθείς μας φόβους με την βεβαιότητα πως ο εκείνος θα μας βοηθήσει, τότε πού πάμε; Και τι θα κάνουμε με τους φόβους μας; Πάλι στον Θεό ψευτοκλαίμε για βοήθεια προσμένοντας κάποια εξαίρεση, μπας και την γλυτώσουμε, μπας και δεν πεθάνουμε! Δεν θέλουμε όμως και να αντιμετωπίσουμε την ευθύνη του αιτήματός μας! Μπορούμε να πούμε τρεις λόγους για τους οποίους θα θέλαμε να μας χαριστεί η Αειζωία; Αυτή η ζωή θα τελειώσει! «Κόσμε και ποιος σε κέρδισε και ποιος θα σε κερδίσει, ψεύτη κόσμε!» Κανείς δεν έπιασε την ζωή από τα κέρατα! Όταν φτάνουμε στο μη περαιτέρω, όταν αρχίζουν οι απώλειες, πεθαίνουν προσφιλείς άνθρωποι κ.λπ., όταν αρχίζει η τραγωδία να μας χτυπά προσωπικά, τότε το τοπίο αλλάζει! Εκεί ο άνθρωπος έχει δύο επιλογές -αφού μέχρι τέλους είμαστε ελεύθεροι: ή να συνεχίσει την ύβρη του απέναντι στον Θεό, ή να πάρει τις καθοριστικές του αποφάσεις! Τουλάχιστον ας μην είμαστε υποκριτές. Στην ομολογία βρίσκεται η λύση του δράματος. Την περασμένη φορά μιλήσαμε για τον νόμο της Δεκάτης. Ο Θεός σου λέει κράτα τα εννέα και δώσε το ένα. Αλλά και αυτό μας φαίνεται πολύ βαρύ. Ο άγγελος ανάμεσά μας τα δίνει όλα! Ο Χριστός τα έδωσε όλα! Ο Χριστός κάθε φορά τα δίνει όλα! Εμείς δεν δίνουμε το 1 στα 10! Υπάρχει ανάμεσα μας κάποιος που δίνει και τα 10! Εγώ την «κάτω Αθήνα» την είδα μαζί του! Περπατήσαμε στους δρόμους που εκπορνεύονται άνθρωποι, τρυπιούνται με ενέσεις κ.λπ. Πόσοι δεν είχαν σκανδαλιστεί γιατί πήγαινε στα πορνεία και στήριζε τον κόσμο εκεί! Γιατί μπαινόβγαινε στην «κάτω Αθήνα»! Δεν άφησε τόπο και σημείο που να πονάει ο άνθρωπος και να μην περάσει από κει! Κάποιοι σοκαρίστηκαν, όπως εκείνοι που έλεγαν του Χριστού τότε γιατί έκανε το θαύμα Σάββατο! Αντί να μείνουν στο θαύμα! Γιατί; Επειδή δεν χωράει στην υποκρισία μας τέτοιο μέγεθος! Κάποιος να κάνει αυτό που εμείς δεν τολμάμε! Να μπεις σε πορνείο χωρίς την πρόθεση να χρησιμοποιήσεις τους ανθρώπους που είναι εκεί, αλλά για να τους κρατήσεις συντροφιά, να τους δώσεις χρήματα, να τους ξεκουράσεις, ή να πιεις ένα καφέ μαζί τους επιστρέφοντας τους την αξιοπρέπειά τους! Αυτά τα εξωφρενικά πράγματα που έχει κάνει, τις πρωτοφανείς ανατροπές, ποιός τις είδε, ποιόν άλλαξαν; Μας αφήνουν αδιάφορους! Άνθρωποι που ξέρουν ΠΩΣ ΖΕΙ ψάχνουν ακόμα ιδεολογίες για να στηρίξουν την ζωή τους! Δεν βλέπουν την Ζώσα Παρουσία, το ζωντανό παράδειγμα, από την τόση υποκρισία τους! Δεν αντέχουν να δουν την αλήθεια, γιατί ζουν σε ψέμα. Δεν αντέχουν να δουν ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ! Και είναι αληθινός! Την αλήθεια πράττει. Εμείς σοκαριζόμαστε όταν απλώς επαναλαμβάνει αυτά που διαβάζει στα μυαλά μας! «Πάλι για το σεξ μιλάει!» Μα αφού αυτό βλέπει μες στα μυαλά μας γι’ αυτό μιλάει! Για τί θα θέλατε να μας μιλήσει, για την Δευτέρα Παρουσία; Και γι’ αυτήν έχει μιλήσει, αλλά ποιος νοιάζεται; Εγώ που τόσα χρόνια καταγράφω τον λόγο του Ραφαήλ, σας διαβεβαιώνω πως δεν έχει μείνει τίποτα αναπάντητο! Τουλάχιστον από όταν συναντηθήκαμε στην Γη, υπέβαλα όλα τα ερωτήματα τα οποία θα ρωτούσε κάθε καλοπροαίρετο και έντιμο ον στην Γη. Είναι καταγεγραμμένες οι απαντήσεις του Ραφαήλ. Τεράστιες απαντήσεις. Τον έχω ρωτήσει για τα πάντα. Και ποιός ενδιαφέρεται; Δυο χιλιάδες βιβλία! Σοκάρονται γιατί μιλάει για το σεξ -δείχνοντας την κατάπτωση του ανθρώπου-, και θα ήθελαν «σοβαρότερα» θέματα! Σας θυμίζω πως τα «σοβαρά» έχουν ειπωθεί από χρόνια, και διαρκώς λέγονται. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω! Και όσοι άκουσαν «τα σοβαρά» όλα αυτά τα χρόνια, τί τα έκαναν; Πώς ασχολήθηκαν με αυτά, ή τί λόγο έχουν να πουν μπροστά σε αυτά; Τί έπραξαν από αυτά; Και τους σοκάρει που γίνεται καθρέφτης για να βλέπουμε τα μούτρα μας, την υποκρισία μας; Άλλοι σοκαρίστηκαν γιατί τα βάζει με τον γάμο. Με ποιο γάμο τα βάζει; Είναι κανείς εδώ που να μπορεί να υπερασπιστεί τον γάμο του; Το χάλι που ονομάζει γάμο ο άνθρωπος, είναι κανείς σε θέση να το φέρει προς υπεράσπιση στα μάτια ενός αγγέλου που βλέπει τον βόρβορο των ανθρώπινων συνδιαλλαγών; «Δεν με ενδιαφέρει τι έκανες πριν συναντήσεις τον Ραφαήλ! Αν είσαι παντρεμένος καλώς, αν είσαι ελεύθερος καλώς. Τώρα να είσαι αληθινός!» Δεν ήρθε ούτε για να υπερασπιστεί τον γάμο ούτε για να τον αναιρέσει. Καθένας ας είναι αληθινός μέσα σε ό,τι επέλεξε. Να μην είναι υποκριτής. «Τι προτείνει δηλαδή, την παρθενία;» Τίποτα δεν προτείνει! Προτείνει να είσαι αληθινός σε ό,τι έχεις επιλέξει! Ο Θεός σού έχει δώσει το δικαίωμα επιλογής για όλα τα πράγματα. Να είσαι αληθινός μέσα σ’ αυτό που επιλέγεις! Όποιον δρόμο κι αν πάρεις είναι μαζί σου ο Θεός. Η αλήθεια θα σου φανερωθεί, φτάνει να μην είσαι υποκριτής! Άρα κάθε φορά ο Χριστός μάς φέρνει μπροστά σε αμείλικτα ερωτήματα. Συνεχώς μάς λέει το ίδιο πράγμα. Αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να ακούσουμε. «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!» φώναξε τότε. Τότε ήμασταν μπροστά στον Χριστό! Τώρα είμαστε μπροστά σε ον 100% αληθινό. Είμαστε μπροστά στον Αληθινό! Και λοιπόν; Θυμώνουμε μαζί του, γιατί μας δείχνει την πραγματικότητά μας! Αλλά εκείνος είναι 100% αληθινός! Και γι’ αυτό τον αντιπαθούμε! Και δεν κάνουμε αυτά που μας δείχνει με την ίδια του την ζωή, όχι με λόγια. Είμαστε κι εμείς στην ίδια ασέβεια και υποκρισία στην οποία βρίσκεται όλη η ανθρωπότητα. Γι’ αυτό ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση για τον εαυτό μας ότι είμαστε ωραίοι και «υπεράνω». Το μόνο σημείο για το οποίο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως μας τοποθετεί σε καλύτερη μοίρα, είναι για το ότι είμαστε κοντά του. Είμαστε δηλαδή κοντά σε ένα θεϊκό σημείο. Και αν μείνουμε εδώ μαζί καταθέτοντας τον εαυτό μας, την ομολογία μας, τότε θα μας βρει η χάρις του Θεού.
Μιλώ για να σας παρακαλέσω και να σας προσκαλέσω εν ονόματι του Χριστού να ομολογήσουμε την υποκρισία μας! Γιατί αν δεν την ομολογήσουμε, δεν θα πάμε πουθενά. Είμαστε νεκροί! Να κάνουμε την ομολογία ότι είμαστε ασεβείς, ψεύτες, υποκριτές και απαράδεκτοι ως προς την συμπεριφορά μας. Διότι ούτε τον αγαπάμε, ούτε τον τιμάμε, ούτε βεβαίως τον αξιοποιούμε. Πόσες φορές δεν μας χάρισε τα φτερά μας, δεν μας μηδένισε το «κοντέρ» εξαλείφοντας το παρελθόν! «Μα δεν το πίστεψαν!» του είπα. «Τότε δεν έγινε ποτέ γι’ αυτούς!» Όμως, ο Θεός το υπέγραψε εκείνη την ώρα… Μας έχει δώσει, λοιπόν, άπειρα νήματα ζωής! Και θα συνεχίσει, ελπίζω, να μας δίνει, όσο είμαστε εδώ. Αλλά ας έλθουμε κι εμείς σε μια συναίσθηση του τί πράττουμε. Και όπως προηγουμένως είδαμε την αταξία μας και την δυσκολία να συντονιστούμε επί τω αυτώ για να ακούσουμε τον λόγο του Ραφαήλ, με τον ίδιο τρόπο να δούμε πως πρέπει να διορθώσουμε κάποια πράγματα: τον τρόπο, την οπτική με την οποία συμμετέχουμε σ’ αυτό το ΜΑΖΙ. Μάς χάρισε ένα παραμυθένιο, ένα ευλογημένο μαζί. Τέτοιο μαζί δεν έχει ξαναγίνει! Πιο ωραίο μαζί! Μαζί στην χαρά, μαζί στο γέλιο, μαζί στο παιγνίδι, μαζί σε μια καθημερινότητα, μαζί σε όλη την αλήθεια, μαζί στο θαύμα! Σε ένα μαγικό, μαγευτικό μαζί! Πώς τοποθετούμαστε εμείς σ’ αυτό το μαζί; Αξίζει τον σεβασμό μας! Αξίζει να δούμε ότι αυτό το μαζί κρύβει όλο το μυστήριο του Θεού, όλη την αγάπη του Θεού, όλο το θέλημα του Θεού, κρύβει την ίδια την Πύλη του Θεού! Αφού, λοιπόν, δεν αντέχουμε να κάνουμε αυτό που πρέπει -όπως ο πλούσιος της παραβολής που είπε ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ- ας ακούσουμε την απάντηση του Χριστού στην απελπισία τού «τίς δύναται σωθήναι»: «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ!» Δεν μπορώ δηλαδή να κάνω κάτι τόσο μεγάλο, να τα αφήσω όλα, να τα δώσω όλα, είπε ο πλούσιος της παραβολής! Είναι το σημείο όπου βρισκόμαστε. Άλλοι είναι στο σημείο του άφρονα πλούσιου, και άλλοι σε ακόμα πιο βάρβαρο σημείο! Ας έχουμε τουλάχιστον εμπιστοσύνη πως αυτό που δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε -αν πράγματι δεν το μπορούμε- θα το κάνει ο Θεός! «Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ!» Θα τα κάνει ο Θεός για μας, αλλά ας μείνουμε με αθωότητα, με σεμνότητα, θα έλεγα, σ’ αυτή την ομολογία της αδυναμίας μας, ώστε να έλξουμε το βλέμμα του Θεού. Και μέσα σ’ αυτό το μαζί να μας δώσει χάρη. Αν την δώσει σε εμάς που είμαστε εδώ, ένα πρόπλασμα της ανθρωπότητας, όλες οι φυλές του Ισραήλ, ίσως την δώσει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Διότι τα γεγονότα που έρχονται είναι μεγάλα. Μας έχει προειδοποιήσει! Όποιος θέλει, μπορεί να δει το μέλλον όπως το έχει προδιαγράψει από την οπτική των αγγέλων! Το γεγονός είναι ότι όσοι δεν περάσουν την Πύλη η οποία τώρα είναι ανοικτή, θα εγκλωβιστούν σ’ αυτό το οποίο δεν έχει έξοδο διαφυγής. Τον ίδιο τους τον εαυτό. Και τότε θα πέσουν επάνω τους αυτά που έπραξαν και αυτά που πίστεψαν. Όπως είπε ο Χριστός «θα έρθουν να σου ζητήσουν την ψυχή σου!» Μακάρι κανείς να μην βρεθεί σε εκείνο το τρομακτικό «απέναντι». «Εν τω Άδη ουκ έστιν μετάνοια!» είπε ο Χριστός. Και το είπε απόλυτα. Δεν είπε ότι μπορεί να είναι έτσι μπορεί να είναι και αλλιώς, όπως διάφορες θεωρίες ισχυρίζονται. Όσο ζούμε και αναπνέουμε, όσο μας διαπερνά η δύναμη του Αγίου Πνεύματος μπορούμε να συνταχθούμε, και να κάνουμε αυτό που η βάπτισή μας εσαεί μάς διδάσκει, μέσα από την χάρη που μας δόθηκε δι’ αυτής:
Συντάσσομαι τω Χριστώ, αποτάσσομαι τον σατανά!
Συντάσσομαι τω Χριστώ, αποτάσσομαι τον σατανά!
Συντάσσομαι τω Χριστώ, αποτάσσομαι τον σατανά!
Ας βάλει κανείς στον σατανά τον οποίο αποτάσσεται όλα τα κακά τα οποία μπορεί να φανταστεί! Και στον Χριστό, ας βάλει όλα τα καλά που μπορεί να φανταστεί! Κι ας μείνει με τον Χριστό! Και ας είναι η σύνταξη του μόνιμη, σταθερή, και κυρίως ειλικρινής.
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου