Χριστός γεννιέται χαρά στον κόσμο!

Επτανήσου, 23.12.2012

Να ευχαριστήσουμε τον Θεό και τον καλό μας Ραφαήλ που είμαστε πάλι εδώ! Να αποδώσουμε ευχαριστίες και να μη θεωρήσουμε καθόλου δεδομένη την «επόμενη μέρα». Παρόλα όσα ελέχθησαν πως όλα τα περί απειλών κατά της Γης είναι σαχλαμάρες, πως δεν τρέχει τίποτα αφού, η Γη συνεχίζει να γυρίζει χωρίς εμείς να αλλάζουμε, σάς διαβεβαιώνω ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Τα πράγματα παίχτηκαν και παίζονται. Ένα φυσικό φαινόμενο δεν λαμβάνει χώρα σε ένα λεπτό ή λίγες ώρες. Γνωρίζω και σας μιλώ ευθέως για την παρέμβαση του Ραφαήλ σ’ αυτή την κοσμική συγκυρία της ευθυγράμμισης του πλανητικού μας συστήματος με τον Γαλαξία. Όταν ειπώθηκε από τον Ραφαήλ πως ξεπεράσαμε τον κίνδυνο, ήταν πραγματικά κάτι χαρμόσυνο και δοξαστικό. Και αυτό θέλω να σας το μεταφέρω, γνωρίζοντας πως ο νους μας είναι αυτός που είναι και πως δεν πρόκειται να αλλάξει! Μ’ αυτόν θα ζήσουμε! Ο νους ούτως ή άλλως θα κάνει την «δαχτυλιά» του, όπως λέμε στην Κρήτη. Γι’ αυτό ας μην τον υπολογίζουμε. Να αναλογιστούμε μόνο πως ο Θεός μας έδωσε παράταση, μας έδωσε χρόνο, και να τον ευχαριστήσουμε γι’ αυτό. Γιατί χρειαζόμαστε χρόνο! Η Γη δεν είναι έτοιμη γι’ αυτό το πέρασμα. Θα χανόταν ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας… Τέλος πάντων ας μην μιλήσουμε για το τι θα γινόταν, αφού με την βοήθεια του Θεού δεν έγινε! Και ας δοξάσουμε τον Θεό! Είμαστε λοιπόν στις μέρες «μετά», και οδεύουμε εις Χριστούγεννα! Να ζήσουμε τα Χριστούγεννα με όσο μεγαλύτερη χαρά μπορούμε, γιατί η ζωή είναι πολύτιμα όμορφη, και μόνον όταν διακινδυνεύσεις να την χάσεις συνειδητοποιείς και αξιολογείς τι ύψιστο δώρο είναι. Τι σημαίνει να ζεις! Σήμερα η μέρα είχε ένα εκρηκτικό, ευφρόσυνο, δοξαστικό φως! Να ευχαριστήσουμε λοιπόν τον Θεό, και από την σύναξη μας αυτή και από τον ναό του εαυτού μας στην κατά μόνας προσευχή μας. Να ζήσουμε τα Χριστούγεννα όσο πιο χαρούμενα μπορούμε, όσο πιο παιδικά! Να τα ζήσουμε στο πανηγύρι της Γιορτής! Χριστός γεννιέται χαρά στον κόσμο! Εκείνος είναι η χαρά μας, εκείνος είναι η ελπίδα μας, εκείνος είναι ο Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου! Και να μην ξεχάσουμε ποτέ πως μας χαρίστηκε για μιαν ακόμη φορά. Υπάρχει μια συγχρονικότητα στο μήνυμα πως είμαστε μπροστά σε καινούργια αρχή. Κατ’ αρχάς στις 21.12.2012 έγινε η ολονυχτία από τον πατέρα Άγγελο στο εκκλησάκι του αγίου Στυλιανού. Η Εκκλησία ήταν παρούσα μέσα από τα άγια και σοφά όντα της. Και ο Θεός τα χρησιμοποίησε. Πραγματοποιήθηκε έτσι η βεβαιότητα του ιερέα ότι ο Χριστός και μόνον αποφασίζει για την ζωή μας. Και εκείνος αποφάσισε να μας δώσει χάρη! Ο Ραφαήλ μας μίλησε για την Γέννηση του Εαυτού: να παραχωρήσουμε στον Θεό εκείνο το δευτερόλεπτο της ολοκληρωτικής παράδοσης που θα μας επιτρέψει να ξαναγεννηθούμε. Να ξαναγεννηθούμε εν πνεύματι και αληθεία. Μάλιστα μας διαβεβαίωσε πως δεν θα χάσουμε τίποτα από τον υπέροχο εαυτό μας: τον χαρακτήρα, τα ελαττώματα, τα πάθη, τις συνήθειες, την τρέλα μας κ.λπ. Όλο το «κουστούμι» του εαυτού θα το ξαναφορέσουμε αμέσως μετά. Το μόνο που θα αλλάξει, θα είναι το βάθος της συμπόνιας και του ελέους για τον κόσμο: ο πυρήνας της αγάπης! Να επιτρέψουμε στον Χριστό να μας ανακαινίσει και να μας τοποθετήσει στο κέντρο της αγάπης! Την 21 Δεκεμβρίου έγινε εδώ κάτι πολύ μεγάλο. Ο Ραφαήλ άνοιξε ένα πνευματικό στρόβιλο μέσα στον οποίο εμβάπτισε όλες τις ψυχές που συνήχησαν στο γεγονός που έλαβε χώρα. Όλες τις ψυχές δηλαδή που ζητούν την λύτρωση, την ολοκληρωτική τους κάθαρση μέσα στο μυστήριο της αγάπης. Ήταν κάτι το συγκλονιστικό, γιατί με την παρουσία του μας έδειξε ότι το μόνο που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο είναι η αγάπη! Αλλά μια αγάπη που εμείς δεν την γνωρίζουμε! Δεν την γνωρίζουμε αυτή την αγάπη για την οποία μας μιλάει ο Χριστός! Μια αγάπη που εξαγιάζει παντελώς τον άνθρωπο. Ακόμα και η Αλήθεια, δεν είναι ανεκτή από τον νου! Σας το λέω, και το ακούω με την ίδια έκπληξη που το ακούτε κι εσείς. Το έχω εντούτοις βιώσει. Η Αλήθεια δεν είναι ανεκτή από τον ανθρώπινο νου! Άβυσσος χωρίζει τον ανθρώπινο νου από την αλήθεια! Αβυσσος που δεν περνιέται! Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να γεφυρωθεί παρά μόνον αν το θελήσει ο Θεός. Στην Αλήθεια είναι μέτοχοι μόνο τα Χριστικά όντα. Τότε, θα πείτε, θα έπρεπε η Αλήθεια να μην προφέρεται καν λεκτικά. Ο Χριστός όμως είπε την Αλήθεια! Και μάλιστα την απηύθυνε σε εκείνους που τον χλεύασαν, τον συκοφάντησαν και εντέλει τον σταύρωσαν. Την Αλήθεια όμως που είπε ο Χριστός δεν την επέβαλε στον άνθρωπο μέσα από κοσμική εξουσία, αντιθέτως την επισφράγισε με την θυσία του. Ο Ραφαήλ από χρόνια έχει πει πως δεν χρειάζεται πλέον η θυσία των απεσταλμένων, αφού θυσιάστηκε ο Χριστός! Παρ’ όλα αυτά, για τα όντα της αποστολής που έρχονται από πάνω και έχουν θέαση του Σχεδίου του Θεού στην Γη, είναι σταύρωση το να μην μπορούν να μιλήσουν γι’ αυτό. Είναι σταύρωση κάθε αποκάλυψη της Αλήθειας που προσκρούσει στον ανθρώπινο νου και γίνεται αφορμή αντίδρασης, αμφισβήτησης, ακόμα και αντιστροφής, και καθόλου ενότητας όπως θα ήταν το φυσικό. Εκεί λοιπόν καταλαβαίνει κανείς πως ό,τι κι αν ειπωθεί, ακόμα και η μεγαλύτερη αλήθεια -εξάλλου ο Χριστός αποκάλυψε την Αλήθεια, αυτήν την μία Αλήθεια που αποκαλύπτει και τώρα- η ανθρωπότητα δεν αλλάζει! Και το τραγικό είναι πως ό,τι άλλαξε, αν άλλαξε κάτι εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια -και σίγουρα κάτι άλλαξε-, άλλαξε επειδή ο Χριστός σταυρώθηκε! Είναι τραγικό! Άλλαξε επειδή η θυσία του Αθώου καταγράφηκε τόσο βαθιά μες στην ψυχή του ανθρώπου που τον συντάραξε και τον συνταράσσει! Κάπου μέσα του γνωρίζει την ενοχή του ο άνθρωπος. Θα πείτε, μα ο άνθρωπος σκότωσε τον Χριστό; Ο άνθρωπος σταυρώνει την Αλήθεια κάθε φορά και τους απεσταλμένους της; Όχι βέβαια. Δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά εκείνο που τον κατοικεί -είτε περι-στασιακά είτε μόνιμα- όταν τον ξεγελά, όταν τον πλανά, όταν τον απομακρύνει από την θεϊκή του φύση και αλήθεια. Τότε δεν ξέρει τι κάνει. Γι’ αυτό και ο Χριστός πάνω στον σταυρό είπε: «Θεέ μου συγχώρεσε τους! Δεν ξέρουν τι κάνουν!» Νομίζω ότι αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να πούμε κάθε φορά που θεωρούμε ότι αδικούμαστε, ή πράγματι αδικούμαστε και οι άλλοι μας προξενούν πόνο. Η Αλήθεια δεν είναι ποτέ κατάκριση, δεν είναι σε καμιά περίπτωση επίθεση. Έτσι γίνεται αντιληπτή από τον νου ο οποίος δεν μπορεί να την κατανοήσει και να την χωρέσει, καθώς νιώθει να απειλείται από αυτήν. Η Αλήθεια είναι πάντοτε πρόσκληση! Είναι πάντοτε πρόσκληση προς αυτό που ο νους αδυνατεί να πράξει, αλλά η καρδιά μπορεί! Η καρδιά μπορεί να το κάνει για τον νου! Γιατί εντέλει μόνο μέσα από την καρδιά μπορεί να γεφυρωθεί η Άβυσσος! Είναι αβυσσαλέα η απόσταση του νου από την αλήθεια! Να το θυμάστε αυτό. Ο νους, ακόμα και στα υψηλότερα του σημεία, στα υψηλότερα του ιδεολογήματα, βρίσκεται σε αβυσσαλέα απόσταση από την Αλήθεια. Κάθε ον, ακόμα και τα φωτισμένα όντα, γνωρίζουν αυτό που τους επιτρέπει ο Θεός να γνωρίζουν. Κανείς δεν γνωρίζει το Όλον! Το Όλον το γνωρίζει μόνον ο Χριστός! Μόνον τα Χριστικά όντα! Τα όντα δηλαδή που έρχονται από πάνω, και εγγενώς εμπεριέχουν την αλήθεια του Όλου. Ένα φωτισμένο ον γνωρίζει το μέρος που αφορά την αποστολή του και το έργο του. Και μάλιστα βαθμιαία του αποκαλύπτεται εκείνο που ο Θεός θέλει να του αποκαλύψει. Δεν είναι, δηλαδή, αδυναμία του ανθρώπου -ακόμα και του φωτισμένου- να αντιληφθεί το Όλον. Είναι εγγενής κατάσταση. Εκ κατασκευής δεν μπορεί ο άνθρωπος να περάσει στην Αλήθεια έτσι όπως είναι: με αυτή την παρέμβαση του Εωσφόρου πάνω του, την αρνητική επήρεια που υφίσταται εκ γεννήσεως. Είναι φυσικά αδύνατον να περάσει ο άνθρωπος στον χώρο της Αλήθειας. Μόνον ο Χριστός έσπασε τα σύνορα που χωρίζουν τον άνθρωπο από την Αλήθεια. Εκείνος άνοιξε την γέφυρα! Ο ίδιος είναι η Γέφυρα! Γι’ αυτό είναι ο Σωτήρας του κόσμου και ο δικός μας Σωτήρας! Οι άνθρωποι κατανοούν την αγάπη παρηγορητικά. Και φυσικά η αγάπη ενέχει αυτή την όψη της παραμυθίας που τόσο ανάγκη έχουν οι ψυχές, ακόμα και όταν σφάλλουν, ακόμα και όταν γνωρίζουν την αμαρτία τους: γιατί την γνωρίζουν! Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την αγάπη που θα τον κατανοήσει, θα τον περιθάλψει, θα τον ανυψώσει. Έχει ανάγκη να αγαπηθεί και στα δύσκολα του σημεία -να αγαπηθεί ολόκληρος και με την σκοτεινή πλευρά του μαζί, αφού μόνο η αγάπη μπορεί να την λυτρώσει! Προσπαθώντας να καλύψει αυτή του την ανάγκη, ζητά και δίνει  συναισθηματικά την αγάπη. Η αγάπη όμως δεν έχει μόνον συναισθηματική έκφραση. Η Αλήθεια είναι η υψηλότερη έκφραση της αγάπης! Η Αλήθεια στην πραγματικότητα είναι αγάπη! Ο Λόγος, ο ιερός λόγος, είναι αγάπη -όσο και αν δεν γίνεται κατανοητός από τον νου! Αλλά εκεί που ο νους στυλώνει τα πόδια και αδυνατεί ακόμα και να ακούσει λεκτικά την Αλήθεια, έρχεται ο Χριστός μέσα από το ασύλληπτο μυστήριο της θυσίας του, που κάθε φορά είναι ίδια- και ανοίγει θεουργικά τον στρόβιλο της αγάπης μέσα στον οποίο διασώζει τον άνθρωπο. Και του λέει: «Εγώ είμαι εδώ! Αυτό που δεν μπορείς εσύ, θα το κάνω εγώ! Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ. Αν το θέλεις, δώσε μου την υπογραφή σου, την συναίνεση σου, και θα το κάνω εγώ για σένα!» Έτσι κάποιοι την 21 Δεκεμβρίου είμαστε παρόντες σε κάτι πολύ μεγάλο, όπου ο Ραφαήλ μας χάρισε όχι μόνον την Γη μας η οποία συνεχίζει να γυρίζει ακόμα… Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται θεωρητικά, όμως για όσους τα έζησαν δεν ήταν καθόλου θεωρητικά, αλλά υψηλή θεουργία αγάπης στην οποία προσκλήθηκε όλη η ανθρωπότητα. Και μέσα στην απύθμενη ταπείνωση της πράξης της επίκλησης που έλαβε χώρα, έγινε κάτι πάρα πολύ μεγάλο για να καθαρίσει ό,τι είχε μολυνθεί. Δεν είναι στο χέρι του ανθρώπου να ματαιώσει το θείο Σχέδιο, ούτε καν να αγγίξει το θείο θέλημα, ούτε και στου σατανά. Διότι το Πνεύμα όπου θέλει πνέει! Το Πνεύμα αποσύρεται παραχρήμα από ό,τι δεν είναι καθαρό! Παραμένει μόνο στην απόλυτη καθαρότητα! Και γι’ αυτό στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν μπορεί να το  βεβηλώσει! Και να θέλει, δεν μπορεί! Δεν βεβηλώνεται ο Θεός, ούτε η Αλήθεια, ούτε το Φως! Μέχρι να κινηθεί ο άνθρωπος -ακόμα και ανεπαίσθητα- για να το βεβηλώσει, εκείνο δεν είναι πλέον εκεί! Η Αλήθεια εντούτοις διαφυλάσσεται κάθε φορά από τους εντεταλμένους θεματοφύλακες του Θεού.

*

Σήμερα, η Εκκλησία μάς μιλάει για την Βίβλο Γενέσεως του Ιησού Χριστού! Δεν θα μπορούσε να μιλήσει σήμερα για τίποτα άλλο παρά για αρχή! Ο Ματθαίος αναφέρει την γενεαλογία έως του Ιωσήφ: 14 γενεές από τον Αβραάμ έως τον Δαυίδ, 14 γενεές από τον Δαυίδ έως την μετοικεσία στην Βαβυλώνα, και 14 γενεές από την μετοικεσία στην Βαβυλώνα έως τον Ιωσήφ -καθόσον δεν υπήρξε μεν υλική συμμετοχή του Ιωσήφ στην γέννηση του Χριστού, αφού ο Χριστός συνελήφθη εκ Πνεύματος Αγίου, αλλά εκείνος ήταν ο μνήστωρ της Παναγίας. Διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν να είχε τόσο ένδοξη καταγωγή, εκ Δαυίδ, ένας ξυλουργός! Μέσα σε τόσες γενεές που παρεμβλήθηκαν είναι σαν να λέμε γιατί δεν τιμούνται Έλληνες που κατάγονται από τον Παλαιολόγο ή τον Σωκράτη κ.λπ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει εξ αίματος καταγωγή! Ο Χριστός, λοιπόν, δεν γεννήθηκε από τον Ιωσήφ, ο σύντροφος όμως της Παναγίας ήταν ενδόξου καταγωγής, προερχόμενος από τον ίδιο τον Δαυίδ. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός -ακραιφνώς Ελληνικής συνείδησης, όπως και η Παναγία και η συνοδεία του- είχε ως γήινο «πατέρα» Εβραίο, ο οποίος μάλιστα κρατούσε από την ένδοξη γενεά του Δαυίδ. Συναντήθηκε δηλαδή η πνευματική παράδοση των βασιλέων, πατριαρχών και προφητών με τον Χριστό, τον αναγγελθέντα από αυτούς Μεσσία, μέσω του Ιωσήφ! Η παράδοση αυτή διατύπωσε μεγάλες αλήθειες με αποκορύφωμα τις συνταρακτικής ακριβείας προφητείες για τον Χριστό! Οι επίγονοι τους εντούτοις βρέθηκαν μπροστά του αλλά δεν τον αναγνώρισαν! «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται Υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ό εστί μεθερμηνευόμενον Μεθ’ ημών ο Θεός» λέει το Ευαγγέλιο. Αυτή η προφητεία δόθηκε αιώνες πριν από την γέννηση του Χριστού! Γνωρίζουμε ότι τα περίφημα Εισόδια της Παναγίας είναι η παράδοση της Παναγίας στον Ναό, στο ιερό του ναού του Σολομώντα όπου έζησε εν πλήρη αγιότητι ως ιερή υπηρέτις του Θεού. Στην Ιερουσαλήμ διασώζεται το σημείο αυτό του αρχαίου Ναού. Σήμερα είναι τζαμί με τον περίφημο ασημένιο του τρούλο, το οποίο βρίσκεται στον χώρο μιας συνταρακτικής πλατείας που νομίζεις ότι αιωρείται -αίσθηση όχι του κόσμου τούτου… Εκεί ήταν ο ναός του Σολομώντα. Σ’ αυτόν τον χώρο σήμερα υπάρχουν δύο τζαμιά, εξ ίσου ιερά, για διαφορετικούς λόγους, και για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες: το ένα με ασημένιο τρούλο, όπως προαναφέραμε, και το οποίο λειτουργήθηκε και ως ναός των Εισοδίων της Παναγίας, και το άλλο με χρυσό.

Η Παναγία, λοιπόν, παραδόθηκε από τους γονείς της στον ναό ως παρθένος, ως ιέρεια του Θεού. Μέσα στην πρόνοια του Θεού ήταν να την παραλάβει ο Ιωσήφ υπό την προστασία του και να τις εξασφαλίσει τις συνθήκες ώστε να λάβει χώρα εντός της το μυστήριο της αμώμου συλλήψεως. Δημιουργήθηκε έτσι το εξωτερικό κέλυφος ενός γάμου που κάλυψε το Μέγα Μυστήριο. Άγγελος Θεού φανερώθηκε, όπως μας λέει ο ευαγγελιστής, στον Ιωσήφ και του είπε: «Ιωσήφ, υιέ Δαυίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις την γυναίκα σου την Μαρία, γιατί αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από Πνεύμα Άγιο. Θα γεννήσει υιό και θα καλέσεις το όνομά του Ιησού. Αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες του, ώστε να εκπληρωθεί ο λόγος του Κυρίου διαμέσου του Προφήτη ο οποίος είπε: ‘’Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται Υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ό εστί μεθερμηνευόμενον Μεθ’ ημών ο Θεός’’» Του αποκαλύφθηκε δηλαδή το Σχέδιο του Θεού. Συγκλονισμένος ο Ιωσήφ κατανόησε το Μέγα Μυστήριο και τον δικό του ρόλο της προστασίας της Παναγίας και του μελλοντικού νεογέννητου. Δεν είναι τυχαίο που η Εκκλησία αυτή την Κυριακή επιλέγει αυτό το ευαγγελικό εδάφιο. Όπως εξάλλου και κάθε Κυριακή του χρόνου δεν επιλέγονται τυχαία τα  συγκεκριμένα ευαγγελικά εδάφια. Το σημερινό εδάφιο από τον Ματθαίο είναι συνταρακτικό: πριν πάμε στα Χριστούγεννα, η Εκκλησία κάνει την πρόταση της Αρχής! Η Αρχή είναι ο ίδιος ο Χριστός! Ξεκινάμε από την Αρχή! Η Γέννηση ενέχει το ΟΛΟΝ, εμπεριέχει το Τέλος, την Επάνοδο: αρχή, διαδρομή, τέλος! Ο Χριστός ενσαρκώθηκε στην Γη, και η Γέννηση του αυτή είναι η σωτηρία του κόσμου και η Επάνοδος στην θεϊκή Πατρίδα, η επιστροφή του σώματος της ανθρωπότητας αναστημένου και σεσωσμένου. Είναι τεράστια αυτή η αλήθεια! Να ζήσουμε τα φετεινά Χριστούγεννα την Γέννηση του Χριστού μέσα μας! Να ζήσουμε αυτό το άγιο σημείο του εαυτού μας, το οποίο σημειακά το έχουμε αγγίξει κατά τον χρόνο της ζωής μας στις μεγάλες στιγμές που ο Θεός θέλει να μας παραχωρεί. Να προσκυνήσουμε στην φάτνη του Χριστούλη, την φάτνη της αγάπης! Για να μας κάνει μέτοχους της Αλήθειας που εκείνος είναι. Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα! Να τα ζήσουμε με χαρά, με γιορτή! Τιμούμε την ζωή μέσα μας, τον ίδιο τον Χριστό, μόνο όταν χαιρόμαστε: όταν χαιρόμαστε το δώρο της ζωής, όταν είμαστε ευτυχισμένοι, όταν μπορούμε να το μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας! Μακάρι να εμπνευστούμε με ποιο τρόπο θα ζήσει ο καθένας την χαρά του και θα την μοιράσει στον κόσμο!

*