Η συμπόνια είναι το σημείο αναγνώρισης!

Η αληθινή πίστη είναι τόσο σπάνια όσο και η αληθινή γνώση! Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει σε κάτι που δεν γνωρίζει! Και δεν μπορεί να γνωρίζει αν δεν αποδεχτεί ότι δεν γνωρίζει! Ο Σωκράτης, ο σοφότερος των ανθρώπων, είπε πως ένα πράγμα ξέρει, ότι τίποτα δεν ξέρει! Αυτή είναι η αρχή της σοφίας!

Αν, δηλαδή, δεν αδειάσεις τον νου, δεν θα γεμίσει ποτέ με το νέκταρ της αλήθειας. Η Ανατολή το έχει πει θαυμάσια αυτό! Ο Βουδισμός, το Ζεν, διδάσκουν την ανακαίνιση του νου μέσα από το πνεύμα! Το άδειασμά του από τα «εισερχόμενα» του κόσμου της ψευδαίσθησης. Ο Χριστός είπε να γίνουμε σαν τα παιδιά για να ζήσουμε την Βασιλεία των Ουρανών! Αλλιώς δεν πρόκειται να συνδεθεί ο άνθρωπος ποτέ με την Ζώσα Ζωή, με το Όλο πράγμα! Θα ζει την μεριστική πραγματικότητα, αποκομμένος, χωρίς να έχει επικοινωνία μ’ αυτό που συμβαίνει ερήμην του!

*

9.6.1996: Όλη η αλήθεια της ζωής μου παίχτηκε  σε ένα βλέμμα! Είδα σ’ αυτό το βλέμμα όλη την συμπόνια που η ψυχή μου γνωρίζει! Την συμπόνια που μέχρι τότε, έξω από μένα, μόνο με δόσεις είχα συναντήσει. Συμπόνια με δόσεις, προσφορά με δόσεις, «καλό» με δόσεις, «αλήθεια» με δόσεις: όλα με δόσεις, υπό όρους, όρια, προϋποθέσεις. Είδα αυτό που δεν έχει όρια, δεν έχει τέλος! Ήταν μια συνάντηση που άνοιξε όλο το τοπίο στιγμιαία! Για μένα, εξάλλου, μόνον αυτή η συμπόνια είναι η απόδειξη ότι κάποιο πλάσμα έχει επαφή μ’ αυτό που λέμε «Ουρανό». Με την γραμμή του Χριστικού Χρίσματος...

Μέσα σ’ εκείνο το βλέμμα στάθηκε όλη μου η ζωή και το νόημά της. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως μόνο την συμπόνια αξίζει να εμπιστευτεί κανείς στον άλλον! Τίποτα άλλο! Ούτε τις γνώσεις του, ούτε τις δηλώσεις του, ούτε τις θεωρίες του, ούτε τις διδασκαλίες και τα μεγαλεία του. Κανένα από τα κοσμικά πράγματα που θεωρούμε τόσο σπουδαία. Μόνο την συμπόνια!

Μόνο την αληθινή συμπόνια μπορεί να εμπιστευτεί κανείς. Αυτή είναι και η σφραγίδα της πνευματικής καταγωγής. Δεν μιλάμε για την συμπόνια ως περιστασιακή συναισθηματική ευαισθητοποίηση και έξαρση, αλλά ως βάθος πνευματικής επίγνωσης και αποστολής. Επίγνωσης πως προερχόμαστε από το Ένα, παρ' όλη την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας και την λήθη ως προς την πνευματική μας ταυτότητα.

Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει την ταυτότητά του! Πρέπει να την αναζητήσει! Και αν την βρει! Να επανεμβαπτιστεί στο Όλο πράγμα από το οποίο έχει αποστατήσει. Αυτή η αποστασία είναι η πτώση αρχεγονικά, την οποία αναπαράγουμε κρατώντας το μέρος έναντι του Όλου, διαχειριζόμενοι ένα μέρος έναντι του Όλου.

Οτιδήποτε «κρατάμε», οποιαδήποτε κίνηση παρακράτησης αγαθών -υλικών και άϋλων- που σημαίνει σχέση εξουσίας με τον κόσμο, είναι σχέση πτωτική, σχέση που μας περιορίζει μέσα στην μέγγενη του χωροχρόνου και μας αποκόπτει από την επικοινωνία και συλλειτουργία με το Όλο πράγμα! Και ως εκ τούτου από την σύνδεσή μας με την Ζώσα Ζωή. Γιατί μπορεί να κρατήσεις ό,τι θέλεις. Δεν σε εμποδίζει ο Θεός! Όλα είναι για όλους!

Ο Θεός δεν κρύβει τα αγαθά του ούτε τα δίνει με δόσεις! Ούτε τα δίνει σε λίγους εκλεκτούς. Τα δίνει όλα σε όλους! Και σου λέει: «Πάρε ό,τι θες! Ό,τι μπορεί να σηκώσει η ελεύθερη συνείδησή σου και η καρδιά σου! Πάρ’ τα όλα!» Ο Θεός δεν διαπραγματεύεται τα δώρα του! Τα έδωσε όλα σε όλους εξαρχής! Από την στιγμή που μας έφερε στην ζωή. «Εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγε…» Μας τα έδωσε όλα με το που γεννηθήκαμε! Είμαστε ένα δώρο! Καθένας από μας!

Άλλος με πρόθεση και άλλος χωρίς, άλλος με κακία και άλλος χωρίς, κρίνουμε διαρκώς ο ένας τον άλλον! Και καλά κάνουμε, αφού νοήμονα όντα είμαστε, δεν γίνεται να μην έχουμε άποψη για τα συμβαίνοντα.

Μην ξεχνάμε όμως πως έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε πράξεις, όχι πράττοντας. Όχι τον ίδιο τον άνθρωπο! Έχουμε δικαίωμα να αξιολογούμε πράξεις σε σχέση με το αξιακό μας σύστημα ή με αυτό που θεωρούμε πως ο Θεός θέλει από τον άνθρωπο. Και όταν λέμε «Θεός» εννοούμε την ίδια την Ζωή και όχι έναν γέρο με λευκά γένια. Αυτό στο οποίο μας προκαλεί η Ζώσα Ζωή από την οποία προερχόμαστε.

Και η Ζωή, η Ζώσα Ζωή, είναι πάντοτε όμορφη, είναι πάντοτε καθαρή, είναι πάντοτε δημιουργική! Η αλήθεια πάντοτε φανερώνεται με τρόπο γονιμοποιό για τον άνθρωπο. Όλες τις κρίσεις, λοιπόν, που κάνουμε ας τις πετάξουμε στα σκουπίδια! Να ξέρουμε ότι κανείς δεν μπορεί να κρίνει κανέναν, γιατί κανείς δεν είναι ανώτερος από κανέναν! Δεν υπάρχει τέτοιου είδους ιεράρχηση παρά μόνον στην νοσηρότητα του ανθρώπινου νου!

Από αυτήν εξάλλου την διάθεση «ιεραρχίας» πηγάζει το απαράδεκτο κοινωνικό και οικονομικό καθεστώς που επικρατεί στην Γη: η ανελευθερία, οι νοοτροπίες υποτίμη-σης και εκμετάλλευσης του άλλου. Αυτό που έχουμε φτιάξει στον κόσμο δεν είναι κάτι έξω από μας! Απηχεί τις δικές μας νοοτροπίες! Είδαμε κατά κόρον αριστερούς να φλέγονται από μεγάλες ιδέες κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά οι ίδιοι να είναι αυταρχικοί και ασεβείς στις γυναίκες τους και στα παιδιά τους! Να είναι, δηλαδή, ανίκανοι να αποδώσουν τον σεβασμό και την ισοτιμία στα πρόσωπα γύρω τους!

Μπορούμε να κουβεντιάζουμε με τις ώρες περί ιδεών για να περνάει η ώρα μας -ο νους τέρπεται από τις ιδέες!- αλλά το ζήτημα είναι τι κάνουμε από όλα αυτά τα δέοντα, ποια είναι η πράξη μας! Πού αντιστοιχεί η δική μας συνείδηση! Γιατί ο τρόπος που σκεπτόμαστε, παράγει όλο αυτό το έκτρωμα που στην συνέχεια δεν μας αρέσει και μας πλήττει.

Κανείς δεν είναι αμέτοχος σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο! Γιατί μπορούμε να πούμε πως εμείς είμαστε «υπεράνω» και πως οι άλλοι φταίνε! Δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι μ’ αυτούς τους όρους. Εξάλλου αν δεν ήμασταν «ένοχοι» δεν θά ’μασταν εδώ! Θα ήμασταν σε άλλα πεδία! Έχουμε έρθει εδώ, στον σκουπιδοτενεκέ του σύμπαντος, όπως μας πληροφορούν εκείνοι που γνωρίζουν. Σ’ έναν κόσμο που υπάρχει η ωμή βία, το αίμα, η κακία, η καθαρή εναντίωση ανθρώπου προς άνθρωπο!

Υπάρχουν άνθρωποι που βασανίζουν ο ένας τον άλλο σε όλα τα επίπεδα: ψυχικό, διανοητικό και σωματικό. Γιατί δεν είναι μόνον η σωματική βία! Αυτή ίσως είναι και η πιο ξεκάθαρη. Μιλάμε για μύριους τρόπους με τους οποίους κάνει ο άνθρωπος τον άλλον να πονάει! Άρα που είμαστε; Πού βρισκόμαστε; Στον πλανήτη Γη! Κάπου που τα πράγματα δεν είναι τόσο ευχάριστα για όλους! Και είμαστε συνυπεύθυνοι γι’ αυτό.

Δεν ήρθαμε τυχαία πάντως σ’ αυτή την περιοχή του σύμπαντος. Μας αφορά. Μόνο όντα που έχουν έρθει με συγκεκριμένη αποστολή -μέρη της θεϊκής συνείδησης πριν από κάθε υποψία πτώσης, που δέχονται να ζουν στα χαμηλά επίπεδα μεταξύ των οποίων και η Γη- μπορούν να πουν πως ήρθαν εδώ για να βοηθήσουν, και η κρίση τους δεν εμπεριέχει κατάκριση. Αντιθέτως, κάθε τους λόγος που εκθέτει το κακό και το ξεμπροστιάζει, είναι για να λυτρώνει και να ανασταίνει.

«Μην κρίνετε ποτέ άνθρωπο τον οποίο δεν είστε διατεθειμένοι να βοηθήσετε!» Μπορούμε λεκτικά όλους και όλα να τα κατακρημνίσουμε. Και λοιπόν; Ποια είναι η δική μας ευθύνη; Εσύ είσαι ο τιμητής; Και ποιος είσαι εσύ; Αν πράγματι είσαι «υπεράνω», σώσε τους! Λύτρωσέ τους! Πες λόγο και ανάστησέ τους!

Ο Χριστός το ισχυρίστηκε και το απέδειξε! Είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου! Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια, και η ζωή!» Και ανάσταινε νεκρούς, θεράπευε, αποκαθιστούσε συνειδήσεις, εξέβαλε δαιμόνια! Άρα, ας δούμε κατ’ αρχάς πως τίποτα ανθρώπινο δεν μας είναι ξένο! Δεν ξέρουμε ποτέ κάτω από ποιες περιστάσεις θα μπορούσαμε να κάνουμε τι. 

Γι’ αυτό ο τροχός του κάρμα φροντίζει να γυρίζει εναλλάσσοντας τις συνθήκες και τους όρους. Άρα το μόνο που οφείλουμε σε όλα τα πλάσματα αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό είναι συμπόνια! Συμπόνια που στηρίζει κάθε στιγμή και σε κάθε πλάσμα την Ζώσα Ζωή!

Όσο κι αν έχουμε προχωρήσει στον πνευματικό δρόμο -όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο- και μέσα στο μυστήριο του Θεού, το αποδεικνύουμε με τον τρόπο που ζούμε! Με τον τρόπο που ζει καθένας από μας την καθημερινότητά του, τις καθημερινές του στιγμές. Και κυρίως  αν η συνείδηση του αθωώνει τον κόσμο! Αν αθωώνει τον ένοχο!

Γιατί οι συνειδήσεις του καλού ήρθαν εδώ όχι για να κρίνουν τους ενόχους αλλά για να τους αθωώσουν! Υπάρχει στο «Γεροντικό» ένας σπουδαίος λόγος των μοναχών του Αγίου Όρους: «Δια την πολλήν αγάπην του αθώου, συγχωρώ τον ένοχον!» Γιατί μέσα στο μυστήριο της ενότητας οι ψυχές αυτές κάποτε θα σωθούν μαζί με τους αθώους! Όλοι!

Ο Θεός δεν ήρθε για να μοιράσει βραβεία στους «εκλεκτούς» και σ’ αυτούς που είναι «υπεράνω», αλλά έστειλε τον ίδιο του τον Γιο για να σώσει τον άνθρωπο. Να τον επανασυνδέσει, δηλαδή, με την συνείδηση του Όλου. Για να αναστηθεί πνευματικά και να συνδεθεί μ’ αυτό που συμβαίνει!

Γιατί συμβαίνει κάτι από το οποίο ο άνθρωπος είναι απών! Ή με  μικρή συμμετοχή -οι καλές των περιπτώσεων. Εκείνοι, δηλαδή, που έχουν καθαρότητα, παιδικότητα, αγνότητα, και επιτρέπουν στην Ζώσα Ζωή να τους διαπεράσει και να τους δώσει τα δώρα της. Ας μην κρίνει, λοιπόν, κανείς κανέναν! Και να μην θεωρεί τον εαυτό του «υπεράνω». Είμαστε όλοι από την μια μεριά, και ο Χριστός, ο τέλειος Υιός, από την άλλη. Κανείς δεν είναι απέναντι!

Ο Χριστός ενσαρκώθηκε -μιλώ για τον Λόγο: «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο»… Εκείνος το είπε εξάλλου: «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν!» Είναι απόλυτα συνδεδεμένος με το Όλο πράγμα. Ήρθε στην Γη, νίκησε ολοσχερώς τον «σατανά», κάθε μορφής δηλαδή εναντίωση προς την Ζώσα Ζωή! Οι ψυχολόγοι έχουν εφεύρει λέξεις για να παρακάμπτουν το «κακό»! Το λένε υποσυνείδητο, συμπλέγματα, άλλοι το λένε αρνητική ενέργεια, αρνητικό εγρηγορός κ.λπ.

Όπως και να το ονομάσει κανείς, υπάρχει μια δύναμη η οποία αντιστέκεται και εναντιώνεται προς την Ζωή! Και η οποία της επιτίθεται για να την αμαυρώσει! Η Ζωή είναι κάτι πολύτιμο, κάτι πολύ όμορφο! Γι’ αυτό να την προσέχουμε! Να προσέχουμε την ζωή μέσα μας! Να την τιμούμε και να την σεβόμαστε. Να μην την τραυματίζουμε! Να μην την λερώνουμε με πράγματα ασύμβατα προς την Ζωή. Ασύμβατο προς την ζωή είναι οτιδήποτε ενάντιο στον νόμο της αγάπης!

Η Αγάπη δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα. Είναι η δύναμη της Ζωής που κυκλοφορεί ελεύθερα, παντού, χωρίς να σταματά πουθενά, χωρίς να κατακρατείται από εκείνον που την εκπέμπει! Η περιγραφή αυτή μας δίνει μια πολύ όμορφη εικόνα! Η κίνηση του να κατακρατούμε τα δώρα της ζωής είναι κίνηση ενάντια προς την αγάπη.

«Να ξέρω, αλλά μόνον εγώ! Να περνάω καλά, αλλά μόνον εγώ! Να αγαπώ, αλλά μόνον αυτόν που θέλω!» Μπορεί αυτά να ακούγονται λογικά από τον ανθρώπινο νου, αφού μέσα εκεί κινείται, είναι όμως έξω από την πραγματικότητα της Ζώσας Ζωής. Είναι μέσα στο Matrix που ζούμε εδώ, στον κόσμο της ψευδαίσθησης, στο «Σπήλαιο» του Πλάτωνα όπου μας προβάλλονται σκιές: εδώ μπορούμε να λέμε ό,τι παραμύθια και ό,τι ιστορίες θέλουμε!

Στην πραγματικότητα, όταν κάνεις την κίνηση του να κατακρατήσεις το δώρο της ζωής, δεν το ζεις! Αυτή είναι και η τιμωρία σου! Λες, «μα τό ’χω!» Δεν έχεις τίποτα! Αν δε είναι άνθρωπος, θα σου φύγει! Θα βρει καλύτερον από σένα!

Η ελευθερία είναι στο να επιτρέπουμε στα αγαθά της ζωής που μας έρχονται  -και που ο Θεός ήθελε να μας έρθουν- να κυκλοφορούν! Ούτε αυτό σημαίνει πως εμείς δεν θα κινηθούμε για να λάβουμε τα δώρα της ζωής. Μα ακριβώς για να τα λάβουμε ήρθαμε! Και θα κινηθούμε όμορφα και εμπνευσμένα για να τα πάρουμε! Αλλά μη θεωρήσουμε ποτέ πως είναι δικά μας! Ή πως τα δικαιούμαστε επειδή είμαστε ωραίοι! Δίνονται για να χαρούμε και για να δώσουμε χαρά και στους άλλους!

Είμαστε διαχειριστές και όχι ιδιοκτήτες! Σε καμιά περίπτωση μην τα κατακρατάμε! Σκεφτείτε τον αέρα με τον οποίο συνδεόμαστε όλοι μέσω της αναπνοής: εισέρχεται, μας διαπερνά, εξέρχεται, και ταυτόχρονα είναι παντού. Το ίδιο και ο αιθέρας στο αιθερικό επίπεδο. Κινούμαστε και κολυμπάμε στην κυριολεξία σε μια κοινή φυσική, ψυχική, και πνευματική πραγματικότητα.

Ούτε ο αέρας, ούτε ο αιθέρας, ούτε το πνεύμα, έχουν κανένα πρόβλημα να μας διαπεράσουν και να μας χαριστούν, καθώς κυκλοφορούν εντελώς ελεύθερα. Δεν αποκλείουν κανέναν! Βγαίνει ο ήλιος και φωτίζει τα πάντα! Δεν λέει: «Σήμερα θα βγω, αλλά δεν θα με δει ο αμαρτωλός!» Βγαίνει για όλους! Ο Θεός είναι η απόλυτη γενναιοδωρία! Η απόλυτη ελευθερία! Χαρίζεται απειρότροπα στο διηνεκές.

Εμείς ακόμα και τα καλά που κατακτούμε ή μας χαρίζουν, τα θέλουμε για τον εαυτό μας, ή επιλεκτικά για ολίγους: αυτούς που μας αποδέχονται, μας λιβανίζουν, αυτούς που με κάποιο τρόπο συνδεόμαστε ψυχολογικά μαζί τους. Είναι πολύ δύσκολο να ζήσει κανείς την ελευθερία της απόλυτης ακτημοσύνης σε πνευματικό επίπεδο -πολλώ δε μάλλον σε υλικό!

Είδαμε τον κομμουνισμό στην πράξη: καλός ήταν στην θεωρία, αλλά κανείς δεν ήθελε να μοιραστεί τίποτα με κανέναν. Ούτε φυσικά να του πάρουν ό,τι έχει. Γιατί η ακτημοσύνη, όπως και η δικαιοσύνη, είναι ζητήματα συνείδησης, όχι επιβολής. Οι φτωχοί τάχιστα έγιναν πλεονέκτες και έμπλεοι μίσους και εκδίκησης για τους κατέχοντες! Βλέπουμε πως όλα αυτά δεν οδηγούν πουθενά!

Ο 20^ος αιώνας τουλάχιστον μας κατέδειξε, οδυνηρά μεν καθοριστικά δε, το τέλος της αυταπάτης! Κανονικά ο 21^ος αιώνας θα έπρεπε ήδη να είναι πολιτισμός της «μετασκέψης»! Ο 20^ος αιώνας έκανε φύλλο φτερό τις ιδεολογίες! Δεν άφησε τίποτα όρθιο! Μας έδειξε τα όριά μας, μας έδειξε την υποκρισία μας.

Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε υποψιαστεί πως κάτι παίζεται πίσω από αυτό που φαίνεται και που αντιλαμβάνεται ο νους! Διαφορετικά, τόσο σοφός που είναι, με τόση εμπιστοσύνη στην νοημοσύνη και την γνώση του, κάτι θα είχε κάνει ο άνθρωπος, για να είναι καλύτερος ο κόσμος! Ή τουλάχιστον ανεκτός! Βρισκόμαστε προ του απολύτως παραλόγου! Ο άνθρωπος καταστρέφει την ίδια την Γη πάνω στην οποία πατά! Μολύνει τον ίδιο τον αέρα που αναπνέει! Για να μη μιλήσουμε για την «μόλυνση» από την ψυχοπνευματική του εκπομπή.

Βλέπουμε πως όχι μόνο λογικό ον δεν είναι, αλλά αντιθέτως είναι ένα ον επικίνδυνο και καταστροφικό για τον εαυτό του και τους άλλους! Δεν έχει τέλος η καταστροφική του μανία! Ας κάνουμε, λοιπόν, αυτές τις απλές διαπιστώσεις! Και ας κοιτάξουμε προς την κατεύθυνση που μας έχουν δείξει όλα τα σοφά πλάσματα του ουρανού και της γης -όπως και αν τα ονομάσουμε: πνευματικούς οδηγούς, δασκάλους, αγγέλους, μύστες…

Πάντως μέσα στους αιώνες, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, τέτοια όντα υπήρξαν και υπάρχουν και δείχνουν στον άνθρωπο την έξοδο από την Σπηλιά! Εκεί, δηλαδή, που σταματά η προβολή της ψευδαίσθησης την οποία ζούμε εδώ. Μια προβολή που λαμβάνει χώρα μες στο κρανίο μας, αφού ζούμε, όχι το όνειρο του Βράχμα αλλά τον προσωπικό μας εφιάλτη!

Μακάρι να ζούσαμε το όνειρό του! Ζούμε τον προσωπικό και συλλογικό εφιάλτη της βίας, της κακίας, της αδικίας! Τον οποίο και υφιστάμεθα. Εκ παραλλήλου όμως υπάρχει ζώσα μαρτυρία πως πίσω από το Matrix, πίσω από την ψευδαίσθηση, είναι ένα καθαρό τοπίο το οποίο μας έχουν περιγράψει οι αληθινοί Ταξιδιώτες όλων των παραδόσεων.

Μπορούν δηλαδή οι αναζητητές να βρουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης νήματα που οδηγούν στην έξοδο από τον εφιάλτη. Εκεί όπου βρίσκονται τα καθαρά και ελεύθερα πεδία του Θεού! Αυτά είχα να πω ως προς την κρίση. Να ξέρουμε πως ευθυνόμαστε για καθέναν που κρίνουμε! Τον χρεωνόμαστε καρμικά!

Και οφείλουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτόν. Γι’ αυτό καλύτερα να μην κρίνουμε. Να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του «υπεράνω». Γιατί ενδεχομένως ο ίδιος να μην έχει αυτό το οποίο κρίνει, έχει όμως άλλα! Στο κάτω κάτω η αξία του ανθρώπου δεν βρίσκεται στο τι έχει καταφέρει ή θα καταφέρει εντέλει ως προς το δώρο της ζωής που του χαρίστηκε, διότι ισχύει το εξής παράδοξο: ο Θεός μας δημιούργησε εξαρχής τέλειους!

Αυτό που έφτιαξε ο Θεός είναι τέλειο! Δεν επιδέχεται τελείωση ούτε βελτίωση. Αν δε αυτό το εξαρτούσε από μας, θα ήταν βέβαιο το αποτέλεσμα: θα τα οδηγούσαμε όλα στο χείριστο! Μας το έχει ήδη δώσει!  Αν βγούμε πέρα από τις χωροχρονικές δεσμεύσεις όλα έχουν συμβεί, όλα έχουν γίνει σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που φαίνεται!

Ο Θεός έχει ήδη φτιάξει τον άνθρωπο τέλειο! Επίσης συμβαίνει η παραδοξότητα του ότι ο Θεός δεν είδε ποτέ το «κακό» μέσα στο οποίο ο άνθρωπος είναι περιπεπλεγμένος. Ούτε αυτό που συμβαίνει εδώ, καθώς λασποδέρνουμε προσπαθώντας να υπογράψουμε την έξοδό μας! Να πάρουμε εξιτήριο από την φυλακή! Γι’ αυτό είναι άλλη η οπτική από κάτω προς τα πάνω, και άλλη από πάνω προς τα κάτω!

Από την άλλη, το ότι εσχατολογικά ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο τέλειο, δεν είδε ποτέ το κακό, για εκείνον δεν συνέβη ποτέ τίποτα -αφού μόνον Θεός συμβαίνει, μόνον φως συμβαίνει, τίποτα άλλο!- δεν σημαίνει πως αυτό το ζουν όλες οι συνειδήσεις.  Για όποια συνείδηση ζει ότι κάτι άλλο συμβαίνει πέρα από Θεό και φως τι γίνεται; Τι θα κάνει αυτή η συνείδηση;

Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να διορθώσει την αντίληψή της! Να διορθώσουμε την αντίληψή μας όχι σαν υπνωτισμένοι προκειμένου να χαλαρώνουμε από την ένταση επαναλαμβά-νοντας πως «δεν έγινε ποτέ τίποτα», ενώ γίνεται εδώ της τρελής! Αλλά με ανοικτά τα μάτια! Μιλάμε για το βάθος εκείνο της ψυχής όπου παίζεται αυτό που παίζεται, και δεν έχει λυτρωμό!

Αν δεν ήταν σε τέτοιο βάθος, αν ήταν διαχειρίσιμο από μας, κάτι θα είχαμε κάνει για να το σταματήσουμε! Για να μη σταματά όμως αυτός ο εφιάλτης, σημαίνει πως παίζεται σε ένα βάθος που δεν μπορεί να το αγγίξει ο ανθρώπινος νους! Καθόλου! Είναι ανέγγιχτο από τον ανθρώπινο νου αυτό που παίζεται! Και όσο αναζητά με τον νου να λυτρωθεί ο άνθρωπος, τόσο απομακρύνεται, τίθεται «εκτός». Και πώς να μπει εντός;

Εκεί είναι το φοβερό ζήτημα περί του οποίου ο ουρανός μας φωνάζει από χιλιάδες μεριές! Και από την συγκεκριμένη, μέσα από τον αρχάγγελο Ραφαήλ, όπως μας αποκαλύπτεται εδώ. Μια υπογραφή της ψυχής είναι όλο το ζητούμενο! Που όμως δεν την κάνει! «Μα ποιος δεν θέλει να ζει; Ποιος θέλει να πεθάνει, ποιος θέλει να απολεσθεί πνευματικά, ποιος θέλει να είναι δυστυχισμένος;» Αν το ρωτήσεις, λογικά, η απάντηση είναι, κανείς! Αλλά όμως δουλεύουμε εναντίον του εαυτού μας!

Πώς γίνεται αυτό; Να δουλεύει ο άνθρωπος εναντίον της χαράς του, της δημιουργικό-τητάς του, της ευτυχίας του, εναντίον της χαράς και της ευτυχίας του κόσμου! Πώς γίνεται να είμαστε τόσο «καλοί» και να πράττουμε τόσο ενάντια! Άρα κάτι δεν πάει καλά! Σημαίνει πως όλα αυτά είναι ιδεολογήματα του νου, πως είναι σκέψεις, φιλοσοφίες, νοητικά συμφωνήματα που όμως δεν έχουν καμιά υπαρξιακή υπόσταση! Ούτε απηχούν την οντολογική πραγματικότητα της ύπαρξής μας! 

Μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε! Το ζήτημα είναι πόσο σχετιζόμαστε με την Ζώσα Ζωή! Και πόσο ζωντανός είναι ο λόγος που μπορούμε να πούμε! Δεν υπάρχει σύνδεση με την Ζώσα Ζωή, ούτε ζωντανός λόγος, εάν στο βάθος της ψυχής μας δεν υπογράψουμε την αθωότητα του κόσμου! Να δεχτούμε πως πράγματι ο Υιός του Θεού είναι αθώος!

Κανείς όμως ένοχος δεν μπορεί να υπογράψει την αθωότητα κανενός! Μόνον ο αθώος μπορεί να αθωώσει! Μόνον ο αθώος μπορεί να έχει την αγάπη, την όραση να αποκαταστήσει αυτόν τον εφιάλτη μιας «υποπραγματικότητας» που κτίστηκε μες στην πραγματικότητα του Παντός!

Μια «παραπραγματικότητα» που ενέχει πόνο, διαίρεση, εντροπία, θάνατο, τέλος. Αυτό μπορεί η ψυχή μας να το αποδεχτεί χωρίς να διαμαρτυρηθεί; Δεν μιλώ για διαμαρτυρία, με λόγια, «ιδεολογικά»,  ιδεολογικοποιώντας αυτό το γεγονός. Αλλά να διαμαρτυρηθούμε οντολογικά, υπαρξιακά!

Σ’ αυτό το βάθος είναι η υπογραφή που μας ζητά ο Ουρανός για να αλλάξει το χαρτί! Ν’ αλλάξει το παιγνίδι που παίζεται στην Γη! Ο άνθρωπος, όπως πολλές φορές έχουμε πει, δεν γεννήθηκε εδώ για να αρρωσταίνει και να πεθαίνει! Αυτά, όπως αλληγορικά μας περιγράφει η Γένεση, επισυνέβησαν μετά την περίφημη πτώση του ανθρώπου και την έξωσή του από τον παράδεισο.

Η αρρώστια και ο θάνατος ήταν τα επιτίμια της πτώσης! Μέχρι τότε ζούσε στον παράδεισο άφθαρτος στο σώμα και αθάνατος στην ψυχή. Φυσικά οι πρωτόπλαστοι δεν είχαν αυτό το σώμα, με αυτή την βαρυτική «ύλη». Πάντως είχαν μιας μορφής σώμα, πολύ πιο αιθέριο. Σώμα χωρίς σημεία θανάτου. Αυτό το σώμα καλείται ο άνθρωπος να ανακτήσει. Κι αυτό θα γίνει, όταν η συνείδησή του επανασυνδεθεί με το Όλο πράγμα!

Όταν ξαναβρεθεί στον «παράδεισο» -μιλώντας με τους όρους της αλληγορίας αυτής. Οπότε, ό,τι στόχο και να βάλουμε στην ζωή μας, όσο καλά και δημιουργικά να ζήσουμε ατομικά, το ζητούμενο είναι να συνεισφέρουμε σ’ αυτό που εγώ ονομάζω «πολιτισμό του Φωτός»!

Να περάσουμε στην «μετασκέψη»! Σε άλλη δυνατότητα άμεσης λήψης και όχι αντίληψης -αντί της λήψης- αλλά ακαριαίας επαφής μ’ αυτό που παίζεται! Να ενεργοποιή-σουμε, δηλαδή, τις πνευματικές δυνατότητες με τις οποίες έχουμε γεννηθεί! Είναι εντός μας, είναι δικές μας! Αλλά κοιμούνται! Και πάνω σ’ αυτόν τον ύπνο χτίσαμε έναν εφιάλτη!

*

Στις Πράξεις αναφέρεται πως ενώ δίδασκαν ο Παύλος και ο Σύλλας, εμφανίστηκε ένα νέο κορίτσι που είχε «πνεύμα πύθωνα»! Δαιμόνιο μέγα! Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που τις δαιμονικές συνειδήσεις τις αποκαλούν «ερπετά». Ερπετά σε όλη την ποικιλία! Άρχισε, λέει, το δαιμόνιο να επαινεί τους αποστόλους! Και τι σημαντικό έργο κάνουν. Έχει πολύ ενδιαφέρον η ιστορία! Ο Παύλος, έμπειρος ων, κατάλαβε ότι ήταν εκ του πονηρού. Ο ίδιος, εξάλλου, είχε πει πως ο σατανάς ως άγγελος φωτός εμφανίζεται! Πόσο, δηλαδή, ψευδαισθητική παρουσία είναι, καθώς μπορεί να υποδυθεί κάτι που δεν είναι.

Επιτίμησε ο Παύλος το δαιμόνιο που κατοικούσε στο κορίτσι, στο όνομα του Χριστού. Και ελευθερώθηκε! Μπορεί να μας σοκάρουν αυτές οι περιγραφές! Είναι γεγονός όμως ότι ο Χριστός είπε την αλήθεια στον άνθρωπο χωρίς να του χρυσώσει το χάπι. Μίλησε για τον σατανά, μίλησε για δαιμόνια, «Λεγεώνα» τα χαρακτήρισε.

Μίλησε, δηλαδή, για αρνητικές οντότητες που κατακλύζουν την Γη και ταλαιπωρούν τον άνθρωπο έως καταλήψεως. Αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν όντα που βλέπουν, έχουν όραση σ’ αυτό που δεν φαίνεται, σκεφτείτε τι βλέπουν! Βλέπουν εξωτερικά άνθρωπο, και εσωτερικά τον βλέπουν να κατοικείται και να διαπερνάται από κάθε λογής αλλότρια πνεύματα.

Φαίνεται πως όλες αυτές οι τερατώδεις μορφές που κατοικούν στην Γη -από τους δεινοσαύρους που εξέλιπαν, ως τα σαρκοβόρα ζώα- δεν είναι παρά προβολές της «ανθρώπινης» συνείδησης. Τέτοια όντα δεν θα γεννιούνται πλέον όταν η συνείδηση του ανθρώπου είναι αγαθή και δεν στεγάζει αρνητικές οντότητες, ερπετικές συνειδήσεις!

Τι κατοικεί, λοιπόν, τον άνθρωπο, ο ίδιος ξέρει! Άγγελοι, εξάλλου, μπορεί να κατοικήσουν μέσα στον άνθρωπο! Γεγονός είναι πως όταν ο άνθρωπος είναι στην φυσική του κατάσταση, δηλαδή ελεύθερος από το «κακό», είναι ευχάριστος, έχει χαρά, επικοινωνεί! Οι δίαυλοι της επικοινωνίας είναι ανοικτοί: να δώσει και να πάρει. Όταν νιώθετε δυσάρεστα με κάποιον άνθρωπο ή με κάποιο χώρο, σημαίνει πως δεν είναι καθαρός -κάτι συμβαίνει! Κάτι δεν πάει καλά.

Εκείνοι που χρησιμοποιούσαν το κοριτσάκι για να βγάζουν χρήματα από την μαντική του ικανότητα, ενοχλήθηκαν από την θεραπεία του Παύλου. Βλέπουμε πως η μαντική ικανότητα -όπως και άλλες ικανότητες- δεν αποδεικνύουν επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Αντιθέτως μάλιστα.

Εξάλλου, κάποιος που έχει ικανότητες οι οποίες προέρχονται από τον Θεό δεν θα τις χρησιμοποιήσει  παρά μόνον για το καλό. Ούτε χρειάζεται να κάνει επίδειξη των δυνάμεων αυτών. Το μυστήριο του Θεού δρα σιωπηλά, με ευγένεια, με κάλλος. Δεν κραυγάζει. Ο σατανάς φωνάζει! Το κακό φωνάζει, καθώς προσπαθεί να επιβάλει στον άνθρωπο κάτι που δεν υπάρχει, αν δεν υπάρχει αποδέκτης!

Εκείνοι, λοιπόν, που εκμεταλλεύονταν το κορίτσι, άρχισαν να κατηγορούν τους αποστόλους πως οι διδασκαλίες τους είναι αντίθετες προς τα Ρωμαϊκά ήθη. Και έτσι τους έκλεισαν στην φυλακή αφού τους χτύπησαν!

Τότε, μες στην νύχτα, κατά το «μεσονύκτιο», όπως ποιητικά περιγράφει ο Λουκάς (θυμίζοντάς μας το άλλο περίφημο μεσονύκτιο: «μέσης δε νυκτός κραυγή γέγονεν…») καθώς οι απόστολοι προσεύχονταν, σεισμός μέγας γίνεται, σπάνε οι αλυσίδες με τις οποίες  τους είχαν δέσει, σπάνε τα σίδερα της φυλακής, και ελευθερώνονται!

Ο δεσμοφύλακας συγκλονισμένος τους ακολουθεί και στην συνέχεια βαπτίζεται. Αυτή η ιστορία έχει μια συμβολική που πολύ με συγκίνησε. Τίποτα, εξάλλου, δεν είναι τυχαίο από όσα καταγράφηκαν. Και επιδέχεται ερμηνεία σε πολλαπλά επίπεδα. Μες στην νύχτα, στο απόλυτο σκοτάδι, στην απόλυτη δέσμευση της φυλακής, ξαφνικά γίνεται μια προσευχή και τα ανατρέπει όλα!

Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι δρα το φως! Θυμάμαι πάντοτε τον Έμετ Φοξ, ο οποίος είναι ο μόνος που είπε τόσο ξεκάθαρα, κατά τον 20^ο αιώνα, πως δεν υπάρχει συνθήκη ή γεγονός που ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναστρέψει με την πνευματική δύναμη της προσευχής! Μόνο εκείνος το είπε τόσο απόλυτα!

«Μα είμαι σε φυλακή, οδηγούμαι σε θάνατο, πεθαίνω! Πώς θα αλλάξει αυτό;» λέει ο νους. Για την θεϊκή δύναμη εντός μας δεν υπάρχει βαθμός δυσκολίας στο «θαύμα»! Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να γίνει! Δεν υπάρχει όριο στο τι μπορείς να κάνεις όταν ανορθώσεις τον εσωτερικό σου εαυτό και συνδεθείς με την αγιοπνευματική δύναμη της ζωής!

Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να γίνει! Μέσα, λοιπόν, στην νύχτα, οι απόστολοι όρθωσαν τον λόγο της προσευχής και άλλαξαν τα πάντα! Το φυλλάδιο της Εκκλησίας μιλάει για την ελευθερία του ανθρώπινου και του θείου λόγου. Ο θεϊκός λόγος είπε: «Γενηθήτω Φως!», «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και ομοίωσιν» Και δημιουργήθηκε ο κόσμος!

Η «εικόνα», λένε οι Πατέρες, είναι το «νοερόν» εντός του οποίου λειτουργείται το αυτεξούσιον.  Μέσα στην φύση μας λειτουργείται το μυστήριο της ελευθερίας. Γι’ αυτό μιλάμε, εξάλλου, για ανθρώπινον ον. Διαφορετικά θα ήμασταν ζώα. Η ελευθερία είναι η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης!

Εντέλει πότε είναι ελεύθερος ο άνθρωπος; Είναι ελεύθερος όταν είναι απαλλαγμένος από καθετί ξένο προς την φύση του, την ουσία του, την συνείδησή του. Όταν, δηλαδή, είναι ελεύθερος από το «κακό», από τον «σατανά» - μιλώντας με θρησκευτικούς όρους. Το κορίτσι αυτό ελευθερώθηκε, μας λέει ο Λουκάς.

Άρα η ελευθερία μας βρίσκεται στην καθαρότητά μας, στον βαθμό καθαρότητας της ύπαρξής μας! Αυτή είναι η ελευθερία μας! Είναι και το μόνο που έχουμε να υπερασπιστούμε! Ο Χριστός έλαβε σάρκα και φανερώθηκε! Γι’ αυτό ο χριστιανισμός -και συγκεκριμένα η Ορθοδοξία η οποία κρατά τα Μυστήρια- δεν είναι μια ακόμα θρησκεία, αλλά Ζώσα αποκάλυψη! Αφού αποκαλύπτεται, φανερώνεται ο Λόγος, ο Ζων Θεός!

Ο Υιός του Θεού, ο Υιός του Ανθρώπου φανέρωσε τον εαυτό του και είπε:

«Εγώ ειμί το φως του κόσμου!»

«Εγώ και ο Πατήρ μου εν εσμέν»

«Ο Θεός αγάπη εστί»

«Πνεύμα ο Θεός»

Μας έδειξε την κατεύθυνση για την απόλυτη ελευθερία! Όρισε τον Θεό ως Αγάπη, ως Πνεύμα! Αποτίναξε από τον άνθρωπο αιώνων δεσμά σκοτεινών, μεταφυσικών! Γκρέμισε το παρελ-θόν! Και έγινε ο ίδιος η ανατολή μιας καινούργιας ελευθερίας, ενός πνευματικού ορίζοντα δίχως όρια! «Γνωρίστε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει!» Δεν μιλά για γνώση του νου.

Γνώρισε, σημαίνει ζήσε! Ζήσε, δηλαδή, Ζώσα Ζωή!

*

Το σημερινό Ευαγγέλιο μιλάει για την θεραπεία του εκ γενετής τυφλού. Η τύφλωση, εξάλλου, είναι η πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα! Είμαστε τυφλοί όσον αφορά την πνευματική όραση! Του τι συμβαίνει γύρω από μας. Είμαστε μέσα σε μια φυσαλίδα που δημιουργούν οι αισθήσεις μας! Κάποιοι μπορεί να κάνουν με τον νου μερικά ταξιδάκια λίγο παραπέρα, αλλά δεν έχουν Ζώσα συνδιαλλαγή με το Όλο πράγμα! Σ’ αυτό ακριβώς το κατώφλι βρισκόμαστε σήμερα!

Αυτό θέλει ο Θεός: να περάσει η ανθρωπότητα σε μιαν άλλη συνειδητότητα. Να φύγουμε από αυτόν τον υπαρξιακό «απομονωτισμό» στον οποίο μας έχει περικλείσει ο νους, έτσι όπως λειτουργεί μέχρι τώρα. Να συνδεθούμε με διαστρικές, διαγαλαξιακές, έως τα άπειρα των απείρων των θεϊκών ενεργειών της Δημιουργίας, πραγματικότητες εντός του θεϊκού Όλου!

Τώρα ζούμε μέσα στον μικρόκοσμό μας, τον οποίο τον περισφίγγουμε όλο και περισσότερο, έως της απλής, ζωώδους επιβίωσης, ενώ αυτό που έχει φυτευτεί μέσα στον άνθρωπο  ανοίγεται ως το άπειρο! Και έχουμε πρόσβαση στο άπειρο, γιατί είμαστε γεννήματα του απείρου! Είμαστε γεννήματα της αγάπης! Γι’ αυτό έχουμε πρόσβαση στην αγάπη! Είμαστε γεννήματα του φωτός!

«Ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του;» ρώτησαν τον Χριστό. Και εκείνος απαντά: «Δεν αμάρτησε ούτε εκείνος ούτε οι γονείς του! Αλλά για να φανερωθούν τα έργα του Θεού!» Και έφτυσε στο χώμα φτιάχνοντας πηλό τον οποίο του έβαλε στα μάτια. Στην συνέχεια του είπε: «Πήγαινε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ να πλυθείς!»

Ο Ιωάννης μάλιστα επισημαίνει ότι «Σιλωάμ» σημαίνει απεσταλμένος! Πήγε λοιπόν εκεί, πλύθηκε, και ανέβλεψε! Τότε ο Χριστός είπε κάτι πολύ παράξενο: «Εγώ εργάζομαι όσο είναι μέρα! Γιατί έρχεται νύχτα! Και στην νύχτα κανείς δεν μπορεί να εργαστεί!» Και συνεχίζει: «Όσο είμαι στον κόσμο, το φως είναι στον κόσμο!» Έγινε, λοιπόν, η θεραπεία, και ξανά οι Φαρισαίοι διαμαρτύρονται επειδή είναι Σάββατο! Και ο Χριστός λέει: «Υπάρχουν τυφλοί που αναβλέπουν, και εκείνοι που βλέπουν και γίνονται τυφλοί!»

Ο ίδιος δε ο πρώην τυφλός στον οποίο οι Φαρισαίοι έκαναν ανάκριση για το θαύμα της  θεραπείας του, τους είπε: «Εσείς λέτε ότι ακολουθείτε τον Μωυσή, αλλά όμως δεν μπορείτε να δείτε πως εδώ κάτι θαυμαστό έγινε! Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να υπακούει τον λόγο ενός αμαρτωλού και να θεραπεύει!»

Βλέπουμε τα αδιέξοδα της ανθρώπινης λογικής, και πώς ο Χριστός έκανε τις υπερβάσεις από αυτά! Έχει πολύ ενδιαφέρον η αφήγηση των Ευαγγελίων γιατί βλέπουμε πόσο ο Χριστός ήταν «στον κόσμο του». Άλλα τον ρωτούσαν και άλλα, φαινομενικά, απαντούσε. Προσπαθούσαν οι άνθρωποι να τον παγιδεύσουν στις διαδρομές του νου τους, κι εκείνος έλεγε κάτι εντελώς διαφορετικό και απρόσμενο! Έδινε εντελώς «ζεν» απαντήσεις! Έδειχνε κάτι άλλο!

*

Μέσα στην συμπόνια που είδα σε εκείνο το βλέμμα, είδα τον άνθρωπο αθώο! Και επιβεβαίωσα αυτό το οποίο γνώριζα. Δεν το είχα όμως μέχρι τότε συναντήσει: το αέναο, αναβλύζον συμβάν της συμπόνιας που εμπεριέχει όλες τις απαντήσεις! Όλη την γνώση για την λύτρωση του ανθρώπου! Γι’ αυτό και από κει και πέρα δεν με εντυπωσίασε τίποτα άλλο από όσα γίνονται: ούτε τα θαύματα, ούτε οι θεραπείες! Για μένα το πιο υπερβατικό πράγμα απ’ όλα ήταν και παραμένει αυτή η συμπόνια!

*