Η καλή αγγελία των αγγέλων!

Δέκα χρόνια μετά...
Μέσα στον αόρατο πόλεμο η κάθοδος των αγγέλων στην γη δεν είναι παρά αιώνιος Ευαγγελισμός, θεϊκή αναγγελία πρωτότυπη κάθε φορά του ίδιου μηνύματος από τον Ουρανό: πως ο Δημιουργός και Γεννήτωρ του Ανθρώπου με άπειρη αγάπη εξυφαίνει στον χωροχρόνο την σωτηρία του γένους των ανθρώπων... "Θα σας στείλω και άλλον Παράκλητον..."
Σαν αέρας φτερωτός βρήκε την Παναγία ο Γαβριήλ, μέσα στην καθημερινότητά της ενώ εκείνη έγνεθε, όπως συγκλονιστικά αποτύπωσε την σκηνή του Ευαγγελισμού η βυζαντινή αγιογραφία. Και της ανήγγειλε την θεϊκή Γέννηση... Ο συμβολισμός είναι συνταρακτικός. Τι λαμπρότητα, τι ομορφιά να γίνεσαι μέτοχος του αιώνιου Ευαγγελισμού! Και τι τραγικό είναι να προσπερνάς το θρόισμα του αγγέλου... Αφού ο Ευαγγελισμός δεν είναι παρά Εκπλήρωση! Ευλογημένες οι θεοφόρες ψυχές που ζουν την Εκπλήρωση!
...ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΓΗ...

Οκτώ από τις αρχές του Συντάγματος του Ήλιου

Αθήνα, 22.3.2010
(4 Μαΐου η γιορτή)
*Η υψηλότερη μορφή δικαιοσύνης είναι το ΕΛΕΟΣ.
*Είμαστε συνδημιουργοί, συντελεστές της Δημιουργίας, κβαντικά και απειρότροπα εκδηλούμενοι καθ’ ό επανασυνδεόμαστε με το Όλον.
*Είμαστε όντα άπειρης ικανότητας.
*Η αειζωία είναι ιερό δικαίωμα του ανθρώπου. Ο Χριστός μας χάρισε το σώμα της Ανάστασης. Την δυνατότητα να ζούμε με αείζωο όχημα ταυτόχρονα μέσα και έξω από τα χωροχρονικά καρέ.
*Η υψηλότερη ιαματική δύναμη του σύμπαντος είναι το Φως.
*Όλο το Σύμπαν συλλειτουργεί και αλληλεπιδρά μέσα από το θεϊκό πλέγμα του Φωτός.
*Ο Χριστός και η συνοδεία του ήταν Έλληνες.
*Το μυστικό είναι ότι δεν υπάρχει μυστικό! Στο φως του Ήλιου είναι κάθε στιγμή αποκεκαλυμμένη όλη η θεϊκή αγάπη.

Αφιερωμένο σε Εσένα

Αθήνα,22.3.2010
Αφιερωμένο σε Εσένα
Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου, ο ουρανός δικός μου, η θάλασσα στα μέτρα μου. Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια, στα ηλιοσκαλοπάτια μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω. Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά;

Η ανατροπή του Φωτός: το φως απλώς καταργεί το σκοτάδι

Όλο το σύστημα, την ψευδαίσθηση του Μάτριξ μόνο το φως μπορεί να την αναιρέσει, να την εξαφανίσει. Και η πιο avant garde οπτική, και η πιο «ψυλλιασμένη» άποψη περί τέχνης, πολιτιστικών δρώμενων και ερμηνείας της πραγματικότητας, από και μέσα στο σύστημα είναι. Το σύστημα διαρκώς σου δίνει πληροφορία, λόγου χάριν για το άδικο, το παράλογο, την βία κ.λπ., που όμως δεν ξέρεις πώς να την διαχειριστείς, τι να την κάνεις. Γιατί το μόνο που δεν σου δίνει είναι τα κλειδιά για να βγεις έξω από αυτό. Απλώς σου επιτρέπει να έχεις κάποια οπτική ή προσωπική στάση ερμηνείας των πραγμάτων μέσα από τα δεδομένα που το ίδιο το σύστημα σου δίνει, την οποία μάλιστα στάση τάχιστα ενσωματώνει αφού νιώθει πανίσχυρο. Ο επαναστάτης, ο εικονοκλάστης, ο περιθωριακός, είναι προβλεπόμενα λειτουργικά στοιχεία του συστήματος: οι εξατμίσεις του! Ακόμα κι εκείνος που καταγγέλλει το σύστημα μέσα, ας πούμε, από την τέχνη, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να ζωγραφίζει φτερούγες ελευθερίας στους τοίχους της φυλακής του. Όπως τα φτερά που βάζει στην ωμή γύμνια των καλλιτεχνικών του φαντασιώσεων ο Τσαρούχης, που όμως δεν αναιρούν την ασχήμια. Η τέχνη εντός του Μάτριξ απλώς εξωραΐζει, διακοσμεί την ψευδαίσθηση. Το απόλυτο happening είναι να βγεις από την φυλακή του Μάτριξ και να αντικρίσεις κατάματα την ολοσχερή αθωότητα των συμπάντων του φωτός. Εκείνο που παίζεται ταυτόχρονα στο εδώ και το τώρα, στο σημείο και την στιγμή όπου είσαι: σύμπαντα, κόσμοι, διαστάσεις, χρώματα, ήχοι, διαπερατότητα, όντα, δημιουργίες, αγάπη, ευφυΐα, φως! Το απόλυτο έργο τέχνης είναι ο ζωντανός άνθρωπος! Αφού το μόνο που τίκτει είναι τον ίδιο τον εαυτό του. Η όγδοη τέχνη, η τέχνη του ανατέλλοντος πολιτισμού του Φωτός, είναι το απόλυτο happening ζωής ζώσας, πρωτότυπης και ατραυμάτιστης. Απλώς σπας το τζάμι και μπαίνεις μέσα στο τοπίο! Οι ιδέες, όλη η σκεπτική δυνατότητα του ανθρώπου, δεν είναι παρά το πίσω από το τζάμι. Μέσα στο τοπίο είσαι φως: άγγελος! Δηλαδή ελεύθερος. Μόνον οι άγγελοι είναι έξω από το Μάτριξ, γι’ αυτό και μπορούν να το αναιρέσουν με μόνη την παρουσία τους. Το φως νικά την ψευδαίσθηση και τα παράγωγά της. Απλώς την εξαφανίζει. Ο ελεύθερος δεν χρειάζεται το βραχυκύκλωμα μιας ανθρωποποίητης συγκίνησης, ενός ευφυούς αντιπερισπασμού εντός του Μάτριξ για να ζήσει. Έχει πρωτογενώς καύσιμη ύλη του το φως. Όλη η τέχνη και ο πολιτισμός εντός του Μάτριξ, στην καλύτερη εκδοχή δεν είναι παρά άναρθρες κραυγές ενός αιτήματος ελευθερίας προς άγνωστο αποδέκτη. Στην πραγματικότητα είναι υποκατάστατο της πρωτογενούς σχέσης με την ζωή, μια παράπλευρη κατάσταση πραγμάτων ημίφωτος που ζητά την λύτρωσή της. Έτσι η τέχνη και κάθε σκεπτομορφή του παρόντος πολιτισμού, ακόμα και στην ιδεαλιστικότερη εκδοχή του, μέσα στο Μάτριξ, τα πεδία της Σαμσάρα και της Μάγια επί το ινδουΐστικότερον (Νιρβάνα, ο τελευταίος εφιάλτης!), δεν είναι παρά ένεση τεχνητής συγκίνησης, ένα ναρκωτικό: παραμυθία ενός κόσμου νεκροζώντανου. Μέγα ζητούμενο για τον άνθρωπο παραμένει η ενσυνείδητη ροή του με το αέναα αναβλύζων ιερό συμβάν της ζωής, ως συνδημιουργός θεός των κβάντα. Προς το παρόν η δυνατότητά του αυτή ηχεί ως ανάμνηση από το μέλλον!

Τα αντίδωρα

Αγαπημένοι μου! Ένα λαμπρό Μυστήριο, μια μεγάλη Θεία Λειτουργία συντελείται, στο τέλος της οποίας θα μοιράσουμε σε όλους τα αντίδωρα! Κάθε σκέψη φωτός, κάθε αίσθημα αγάπης, κάθε ομορφιά λόγου και πράξης σας συντονίζει μαζί μας! Είμαστε μαζί, στον θαυμαστό κόσμο Ζωής ατραυμάτιστης!

Ο κατά πρόσωπον Ελληνικός Έρωτας

Ο έρωτας είναι ελληνικός και η «διαστροφή» ρωμαϊκή! Οι Έλληνες θεωρούσαν την θηλυπρέπεια, την παθητικότητα στον άντρα, υποτιμητική, και την καταδίκαζαν. Ο έρωτας μεταξύ ανδρών ήταν εκδήλωση θαυμασμού, φιλίας, οικειότητας. Και το κυριότερο: ήταν πράξη μεταξύ ελεύθερων προσώπων, και κατά πρόσωπον (διαμηρίζειν), χωρίς δηλαδή διείσδυση (πυγίζειν, πράξη συνάδουσα σε δούλους). Οι Έλληνες, εντούτοις, δεν ήταν πουριτανοί. Ο έρωτας είχε ελεύθερη εκφορά. Δεν ήταν αμαρτία αλλά κάτι φυσικό. Ο Σωκράτης όμως, ο σοφότερος των ανθρώπων, δεν ενέδιδε στην γοητεία των ωραίων νέων… Η «αμαρτία» όπως και το «κακό» είναι προϊόντα μόνο του νου. Η σκέψη των Ελλήνων ήταν ελεύθερη, γι’ αυτό ο έρωτας δεν ήταν «αμαρτία» ούτε «κακό», έννοιες που παγίωσε ο μη ορθόδοξος χριστιανισμός, αναβίωση του εβραϊκού δυϊσμού, παγιδεύοντας τον άνθρωπο στην ενοχή και την διαστροφή. Οι Έλληνες, εξάλλου, έχουν ως υπέρτατες πνευματικές αξίες το κάλλος και το μέτρο, σε αντίθεση με το ρωμαϊκό, αντεστραμμένο τους «αντίγραφο». Δεν είναι τυχαίο που το επίτευγμα των Ρωμαίων, το θεσμικό δίκαιο, προϋποθέτει ακριβώς κοινωνία ανελεύθερων και όχι ελεύθερων προσώπων. Οι Έλληνες γνώριζαν την φυσική τάξη (Ύβρις-Νέμεση). Ο έφηβος-ερώμενος εμυείτο στον έρωτα από τον εραστή-δάσκαλο, ο οποίος του δίδασκε την χρήση της σεξουαλικής ενέργειας. Η φυλή των αθανάτων όμως (οι Δραβίδες, πρόγονοι των Ελλήνων) δεν είχαν καν σωματική εκφορά της ενέργειας αυτής αφού είχαν σώματα διάφανα. Στο γένος των ανθρώπων η ύλη «έπεσε» οκτώ επίπεδα κάτω! Με την θεουργία που ο Ραφαήλ χάρισε στον άνθρωπο, μπορεί η ενέργεια να ανυψωθεί με κατάλληλες αναπνοές και κυκλικές πιέσεις σε σημεία. Αποδεσμεύεται έτσι από την βαρυτική, χοϊκή εκφορά του πύρινου δράκου που είναι η σεξουαλική ενέργεια, καθώς μεταλλάσσεται σε υψηλότερες δυνάμεις ζωής. Το Μυστήριο του γάμου, από την άλλη, νοείται μόνο ως δεδομένη άνωθεν κατάσταση των διπλών πνευμάτων, μίας ψυχής, δηλαδή, σε δύο σώματα. Το μείζον παραμένει η ΑΓΙΟΤΗΤΑ! Αμήν.