Η ανατροπή του Φωτός: το φως απλώς καταργεί το σκοτάδι

Όλο το σύστημα, την ψευδαίσθηση του Μάτριξ μόνο το φως μπορεί να την αναιρέσει, να την εξαφανίσει. Και η πιο avant garde οπτική, και η πιο «ψυλλιασμένη» άποψη περί τέχνης, πολιτιστικών δρώμενων και ερμηνείας της πραγματικότητας, από και μέσα στο σύστημα είναι. Το σύστημα διαρκώς σου δίνει πληροφορία, λόγου χάριν για το άδικο, το παράλογο, την βία κ.λπ., που όμως δεν ξέρεις πώς να την διαχειριστείς, τι να την κάνεις. Γιατί το μόνο που δεν σου δίνει είναι τα κλειδιά για να βγεις έξω από αυτό. Απλώς σου επιτρέπει να έχεις κάποια οπτική ή προσωπική στάση ερμηνείας των πραγμάτων μέσα από τα δεδομένα που το ίδιο το σύστημα σου δίνει, την οποία μάλιστα στάση τάχιστα ενσωματώνει αφού νιώθει πανίσχυρο. Ο επαναστάτης, ο εικονοκλάστης, ο περιθωριακός, είναι προβλεπόμενα λειτουργικά στοιχεία του συστήματος: οι εξατμίσεις του! Ακόμα κι εκείνος που καταγγέλλει το σύστημα μέσα, ας πούμε, από την τέχνη, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να ζωγραφίζει φτερούγες ελευθερίας στους τοίχους της φυλακής του. Όπως τα φτερά που βάζει στην ωμή γύμνια των καλλιτεχνικών του φαντασιώσεων ο Τσαρούχης, που όμως δεν αναιρούν την ασχήμια. Η τέχνη εντός του Μάτριξ απλώς εξωραΐζει, διακοσμεί την ψευδαίσθηση. Το απόλυτο happening είναι να βγεις από την φυλακή του Μάτριξ και να αντικρίσεις κατάματα την ολοσχερή αθωότητα των συμπάντων του φωτός. Εκείνο που παίζεται ταυτόχρονα στο εδώ και το τώρα, στο σημείο και την στιγμή όπου είσαι: σύμπαντα, κόσμοι, διαστάσεις, χρώματα, ήχοι, διαπερατότητα, όντα, δημιουργίες, αγάπη, ευφυΐα, φως! Το απόλυτο έργο τέχνης είναι ο ζωντανός άνθρωπος! Αφού το μόνο που τίκτει είναι τον ίδιο τον εαυτό του. Η όγδοη τέχνη, η τέχνη του ανατέλλοντος πολιτισμού του Φωτός, είναι το απόλυτο happening ζωής ζώσας, πρωτότυπης και ατραυμάτιστης. Απλώς σπας το τζάμι και μπαίνεις μέσα στο τοπίο! Οι ιδέες, όλη η σκεπτική δυνατότητα του ανθρώπου, δεν είναι παρά το πίσω από το τζάμι. Μέσα στο τοπίο είσαι φως: άγγελος! Δηλαδή ελεύθερος. Μόνον οι άγγελοι είναι έξω από το Μάτριξ, γι’ αυτό και μπορούν να το αναιρέσουν με μόνη την παρουσία τους. Το φως νικά την ψευδαίσθηση και τα παράγωγά της. Απλώς την εξαφανίζει. Ο ελεύθερος δεν χρειάζεται το βραχυκύκλωμα μιας ανθρωποποίητης συγκίνησης, ενός ευφυούς αντιπερισπασμού εντός του Μάτριξ για να ζήσει. Έχει πρωτογενώς καύσιμη ύλη του το φως. Όλη η τέχνη και ο πολιτισμός εντός του Μάτριξ, στην καλύτερη εκδοχή δεν είναι παρά άναρθρες κραυγές ενός αιτήματος ελευθερίας προς άγνωστο αποδέκτη. Στην πραγματικότητα είναι υποκατάστατο της πρωτογενούς σχέσης με την ζωή, μια παράπλευρη κατάσταση πραγμάτων ημίφωτος που ζητά την λύτρωσή της. Έτσι η τέχνη και κάθε σκεπτομορφή του παρόντος πολιτισμού, ακόμα και στην ιδεαλιστικότερη εκδοχή του, μέσα στο Μάτριξ, τα πεδία της Σαμσάρα και της Μάγια επί το ινδουΐστικότερον (Νιρβάνα, ο τελευταίος εφιάλτης!), δεν είναι παρά ένεση τεχνητής συγκίνησης, ένα ναρκωτικό: παραμυθία ενός κόσμου νεκροζώντανου. Μέγα ζητούμενο για τον άνθρωπο παραμένει η ενσυνείδητη ροή του με το αέναα αναβλύζων ιερό συμβάν της ζωής, ως συνδημιουργός θεός των κβάντα. Προς το παρόν η δυνατότητά του αυτή ηχεί ως ανάμνηση από το μέλλον!