Από τον Ηλία τον ψαρά από το Χαμιντιέ. Εφκές γραφτές σ’ αυτούς απού μιλούνε τη γλώσσα τση Κρήτης και την ελληνική, και σε όλο τον κόσμο: νά ’σαστε καλά σαν τα ψηλά βουνά. Αμήν. Αμήν. Αμήν. Αφουγκραστείτε φίλοι και δικοί μου να σας επώ τη παραπόνεσή μου: Δυο πόρτες έχει η ζωή ήνοιξε μια και μπήκα, και πριν τα ξημερώματα απού την άλλη εβγήκα. Σαν βιόλα απού μαραίνεται, σαν τον ανθό απού πέφτει, σβήνει η ζωή και χάνεται στο κόσμο αυτό τον ψεύτη. Ο έρωντας και ο θάνατος τα ίδια σπαθιά βαστούνε, και οι δυο με τρόπο ξαφνικό τη πόρτα μας χτυπούνε. Θέλει ο Θεός να καίγομαι κι η βρύση νά’ ναι ομπρός μου, να μη μπορώ να πιώ νερό να σβήσω τον καημό μου. Κρίμα ’ ναι τ’ όμορφο δεντρί να μαραθεί να σβήσει, και να πηγαίνει άδικα τόσο νερό στη βρύση. Εδώ σας γράφω στη γλώσσα μας για να μη ξεχαστεί. Μαρία μας και Νίκο μας, για σας γράφω τση εφκές γραφτές. Μαρία μου, είπα σου για το λόγο απού λέει: «Όπου γυρέψεις το Θεό είναι!» Ο ντουνιάς είναι καθρέφτης και ό,τι έχει ο κάθε άθρωπος μέσα του θωρεί. Όπου δύο και ο Θεός τρίτος. Όταν έχουνε το Θεό στη καρδιά ντος είναι και ο Θεός μαζί ντος. Αλλά όταν έχουνε το διάολο δεν θωρούνε παρά μόνο αυτό απού έχουνε μέσα ντος. Όπου κοιτάξω, την εικόνα σας θωρώ, γιατί είναι οι χάρες σας αξέχαστες. Θέ μου και νά’ σαστε σαν τα ψηλά βουνά. Αμήν. Αμήν. Αμήν. Σ’ εσάς και σ’ αυτούς απού θένε το καλό σας εφκές γραφτές στη ψυχή σας, στη ζωή σας. Θέ μου για το χατήρι σας να γίνει αγάπη και ειρήνη. Αμήν. Αμήν. Αμήν. Από τον Ηλία στο νονό μου και στη νονά μου εφκές γραφτές. Από τον μπάρμπα-Ηλία Μουντιράκη καλά Χριστούγεννα σας έφκομαι, καλές στιγμές με αγάπη και ειρήνη σε σας και σε όλο τον κόσμο. Θέ μου και κάμε τη χάρη σου. Αμήν. Αμήν. Αμήν. Μαρία μου και Νίκο μου, φως των αμαθιών μας, χίλια ευχαριστώ για όλα τα καλά σας, και χιλιάδες στο κάθε καλό να σας δίδει ο Θεός. Και νά’ σαστε σαν τα ψηλά βουνά. Θέ μου και να μη λείπει η υγειά και νά’ στε σιδερένιοι. Αμήν. Αμήν. Αμήν. Εμπήκε ο μήνας ο χρυσός απού θα γεννηθεί ο Χριστός, ο βασιλιάς του κόσμου! Αλληλούια! Σήμερα έχω τση χαρές κι όλα τση γης τα πλούτη. Μέρα δεν εξημέρωσε γλυκιά ωσάν ετούτη. Μέρα γιάντα ξημέρωσες, και ήλιε γιάντα βγήκες, και περισσότερη χαρά να πάρω δε μ’ αφήκες. Δεν ημπορώ τα πάθη μου τση πέτρας να τα λέω. Κι η πέτρα να μη μου μιλεί, να κάθομαι να κλαίω. Γιατί είμαι ψαράς και ψαρός και ψαρεμένος. Ψαράς και με ψαρέψανε τα όμορφα σας μάθια και κάματε μου τη καρδιά σαρανταδυό κομάθια. Απού τον Χρίστο-Ηλία εφκές γραφτές σε όλους σας. Αμήν. Αμήν. Αμήν.
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου