Δεν είμαστε ενεργοί στον κόσμο του Θεού

"O Θεός δίνει την δύναμη, την υπομονή, το θάρρος που χρειάζεται για να αντιμετωπίσεις μία απώλεια, όταν έχεις πίστη. Πάντα «μετά» έρχονται ενοχές για το τι δεν έκανες κ.λπ. Ο Θεός όπου θέλει εμφανίζει τα πράγματα του. Εμείς πρέπει σε όλα να έχουμε στωικότητα και να έχουμε χαρά, γιατί όσα χρόνια και να ζήσεις στην Γη, ο προορισμός σου είναι αλλού. Δεν ήρθαμε για να μείνουμε εδώ. Εδώ είναι πέρασμα. Πρέπει να υπάρχει στωικότητα.

Λέγεται ότι στην άλλη ζωή δεν μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα. Μπορείς! Όχι όλα αλλά κάποια μπορείς! Αν έχεις δουλέψει εδώ και έχουν μείνει κάποια πράγματα, μπορείς να τα διορθώσεις. Κατ’ αρχάς να κάνουμε κάποιες διευκρινίσεις. Μιλώντας για «νέο» κόσμο ή για «άλλο» κόσμο, να ξέρετε πως η κατάσταση όταν φεύγεις από δω δεν είναι καθόλου ίδια!

Οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν ότι είναι ίδια. Δεν είναι! Υπάρχει η συνείδηση σου, έχεις σώμα για περίπου 22 μέρες όπως είναι το σώμα σου, όμως δεν είναι ορατό. Το σώμα αυτό διαλύεται! Και η συνείδηση αφομοιώνεται στην παγκόσμια συνείδηση ως οντότητα ύπαρξης. Αναγνωρίζει πάντοτε τον εαυτό της, τα σημεία της ύπαρξης της, αλλά αφομοιώνεται!

Δεν κρατάει αυτή την απόλυτη ανεξαρτησία που φαινομενικά υπάρχει εδώ. Τι ανεξαρτησία εξάλλου έχεις αφού αν σου αφαιρέσω τον αέρα θα πεθάνεις! Τον ίδιο αέρα αναπνέουμε όλοι, είμαστε όλοι ενωμένοι με ένα καλώδιο που λέγεται «αέρας». Σαν να φοράμε όλοι μάσκα οξυγόνου! Δεν είμαστε χωριστοί. Έτσι φαίνεται.

Γι’ αυτό είναι αγένεια να αναπνέεις τον ίδιο αέρα με τους άλλους και να μην τους αγαπάς! Είμαστε συνδεδεμένοι με την ίδια φιάλη από την οποία όλοι παίρνουμε οξυγόνο: την ατμόσφαιρα. Αναπνέουμε και την εκπνοή των άλλων! Είμαστε ενωμένοι. Από άλλη οπτική, το ότι είμαστε εδώ δεν είναι και πολύ πραγματικό! Δεν είναι αληθινό! Έχεις σώμα, ανέπτυξες συνείδηση κ.λπ., αλλά όλο αυτό είναι ένας χαριτωμένος κοινός ύπνος! Δεν έχουμε μόνο κοινό αέρα αλλά και κοινό όνειρο!

Αν το δούμε από την πλευρά του Θεού λειτουργεί ως εξής: ο Θεός πώς μας βλέπει; Όπως εσύ «βλέπεις» τα ραδιοκύματα. «Δεν τα βλέπω!» θα πεις. Ούτε ο Θεός βλέπει το σώμα σου. Μέσω ειδικών αισθητηρίων που διαθέτεις μπορείς να συλλαμβάνεις τα ραδιοκύματα. Έτσι και ο Θεός αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο μέσα από ειδικά αισθητήρια.

Το σώμα που έχουμε και η συνείδηση που έχουμε είναι έργα τέχνης, ασύλληπτης τέχνης. Δεν είναι όμως πραγματικά! Την ώρα που κοιμάσαι έχεις σώμα; Έχεις. Το νιώθεις; Όχι! Έχεις συνείδηση; Έχεις. Την νιώθεις; Όχι. «Αυτό είναι μια κατάσταση του εγκεφάλου» θα πει κανείς. Δεν είναι! Η πραγματική σου φύση ενώ υπάρχεις είσαι και υφίστασαι -αν μπει κάποιος στο δωμάτιο σου θα σε δει να κοιμάσαι- εάν δεν ονειρεύεσαι δεν είναι σε ύπαρξη, αφού δεν φέρνεις πράγματα σε ύπαρξη!

Και στο όνειρο δημιουργείς. Αλλιώς είσαι σε «στάση». Υπάρχεις αλλά δεν δρας! Αυτή είναι μια κατάσταση που ισχύει και στον ύπνο και στον ξύπνιο! Αυτό που ζούμε εμείς εδώ είναι ένα όνειρο προσωπικό με κοινές συνισταμένες.

Κοιμόμαστε, δηλαδή, ως ραδιοκύμα σε φάση REM. Αυτό το ραδιοκύμα είναι αδρανές, δεν είμαστε ενεργοί στον χώρο του Θεού! Δημιουργούμε χωροχρόνο, χρόνια, μέρες, ώρες δευτερόλεπτα που για τον ύπνο μας είναι νανοδευτερόλεπτα! Κοιμάσαι για νανοδευτερόλεπτα σε μια άλλη κατάσταση.

Όταν δεις σε όνειρο ότι σε κυνηγούν, δεν είναι απίστευτα «πραγματικό», δεν τρομάζεις; Το ίδιο συμβαίνει και εδώ! Η διαφορά είναι ότι στο όνειρο αυτό (το όνειρο) μας δείχνει ό,τι θέλει! Ενώ στην πραγματικότητα, αυτή (η πραγματικότητα) μας δείχνει ό,τι θέλει. Αλλά μέσα σ’ αυτήν την πραγματικότητα έχουμε την δυνατότητα να λέμε: «Θα πάω στο σχολείο, θα σπουδάσω, θα γνωρίσω» κ.λπ.

Στην πραγματικότητα έχουμε μια ψευδαίσθηση η οποία ονομάζεται «αντικειμενικός κόσμος». Δεν είναι αλήθεια! «Μα άμα με χτυπήσεις, θα πονέσω!» Και στο όνειρο πονάς! Θέλω να πω ότι δεν είναι σίγουρο πως ο κόσμος αυτός είναι πραγματικός επειδή μας συμβαίνουν όλα αυτά.

Ούτε επειδή ταυτόχρονα λες: «Είμαι σε όνειρο, θα έπρεπε οι τοίχοι να είναι εκεί!» κ.λπ. ή «Μα είναι και η Μαρία μέσα! Και θα πάει στο σπίτι της να κοιμηθεί και μετά θα ξανάρθει!» Λάθος. Όταν δεν είναι κανείς στο σπίτι της Μαρίας, η αλήθεια σε επίπεδο ενέργειας είναι πως το σπίτι της Μαρίας δεν υπάρχει! Εάν περάσει κάποιος που ξέρει το σπίτι της Μαρίας, θα το δει εκεί επειδή το ξέρει, ξέρει την γειτονιά. Αν η Μαρία πάει προς τα κει, με το που ξεκινάει το σπίτι «δημιουργείται» πάλι!

Δεν έχεις, δηλαδή, σταθερή και μόνιμη υπόσταση -ούτε οι γειτονιές ούτε οι χώρες ούτε η Γη ούτε οι πλανήτες έχουν! Ποια είναι η μεγάλη αλήθεια: όταν πας πολύ μακριά πάνω σε ένα βουνό βλέπεις το φως στην πόλη να αναβοσβήνει! Γιατί το φως έχει φάση, συν- πλην. Όταν είμαστε εδώ μέσα στο δωμάτιο το βλέπουμε αυτό; Όχι.

Υπάρχει στο μάτι μια ιδιότητα που λέγεται μεταίσθημα. Στο «συν» βλέπουμε το φως, στο «πλην»  εξακολουθεί το μάτι να βλέπει για λίγα δευτερόλεπτα το προηγούμενο φως, οπότε βλέπει μια «συνέχεια» στο φως, βλέπει το φως σταθερό. Έτσι είναι η πραγματικότητα μας.

Ο εγκέφαλος έχει μια δυνατότητα να δημιουργεί αυτό που ονομάζεται «φυσική συνέχεια». Σας λέω αλήθεια, έξω από αυτόν εδώ τον χώρο, αυτή την στιγμή που μιλάμε, είναι κενό διάστημα! «Μα τι λες! Έξω περπατάνε άνθρωποι κ.λπ.»

Ακούστε! Επειδή πολλές οντότητες-ραδιοκύματα είναι σε όμοιο όνειρο, γι’ αυτόν που περνάει από κάτω από την οδό Επτανήσου αμέσως ο δρόμος δημιουργείται! Δεν τον έχεις δημιουργήσει εσύ, αλλά όταν βγεις έξω συμμετέχεις στο όνειρο που δημιουργεί αυτός, και βλέπεις κι εσύ πάλι την οδό Επτανήσου.

Δηλαδή η οδός Επτανήσου υπάρχει επειδή κάποια άλλη συνείδηση που κυκλοφορεί απέξω γνωρίζει ότι εδώ είναι οδός η Επτανήσου! Πες ότι τους διώχνουμε όλους και δεν μένει κανείς. Τι γίνεται; Η πραγματικότητα δημιουργείται για δέκα χιλιόμετρα γύρω από σένα!

Αν μπορούσες να τρέξεις γρηγορότερα από τα δέκα χιλιόμετρα αντίληψης, θα υπήρχε κενό! Έχετε βρεθεί σε περιοχή που δεν είναι κανείς και να είστε εντελώς μόνοι; Νιώθετε ένα περίεργο συναίσθημα. Σαν να «κρατάτε» αυτό που βλέπετε! Παρατηρείστε το!

Φόβο νιώθω. Γιατί δεν ξέρεις πόσο μπορείς μόνος σου να στηρίξεις μια πραγματικότητα! Αυτό που βλέπεις είναι εικόνες! Φανταστείτε τι δύναμη έχει αυτή η συχνότητα! Εγώ, αντίθετα, όταν είμαι μόνος μου νιώθω χαλαρά, νιώθω πολύ ωραία, αλλά και περίεργα! Βλέπεις τα σπίτια και είναι σαν να τα φτιάχνεις, σαν να τα «φέρνεις».

Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει αυτό ποτέ! Λες και τον φτιάχνεις τον δρόμο! Άλλοι φοβούνται, εγώ νιώθω απέραντη γαλήνη. Απόλυτη γαλήνη! Νιώθω τέλεια! Όταν κοιτάω γύρω μου, λέω: «Πω, πω! Φτιάχνονται!» Το σπίτι σου, αν δεν είναι κάποιος εκεί, δεν υπάρχει! Την ώρα που φωνάζεις την γυναίκα σου αρχίζει και δημιουργείται πραγματικότητα.

Να σκεφτείτε ότι δεν υπάρχει χρόνος! Είναι όλα για σένα. Και το σπίτι σου εδώ είναι. Δημιουργείς την απόσταση ή τον χρόνο ώστε να δημιουργήσεις τον χώρο κίνησης της ταλάντωσης του συν-πλην της δημιουργίας των συνθηκών. Αυτά που σας λέω μπορεί να μην είναι αντιληπτά αλλά έτσι λειτουργεί το σύμπαν. Δεν θα το πιστέψετε αυτό που θα σας πω, αλλά είναι αληθινό. Κανείς από σας δεν μπορεί να πάει πουθενά! «Πάω στην Γλυφάδα!» λες. Δεν έχεις όμως μετακινηθεί ποτέ!

Η Θήβα είναι εδώ, δηλαδή; Άδικα πηγαινοέρχομαι; Δεν υπάρχει Θήβα! Αλήθεια, δεν έχετε μετακινηθεί ποτέ! Δεν υπάρχει Θήβα! Αν το δούμε από την κατάσταση της απόλυτης φώτισης το μόνο που υπάρχει είναι σκότος απέραντο και φωτάκια που αναβοσβήνουν σταθερά σε ένα σημείο!

Πώς είναι τα φωτάκια που αναβοσβήνουν στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο! Ένα πέπλο νύχτας υπάρχει παντού! Και φωτάκια που αναβοσβήνουν! Άλλα με μεγαλύτερη ένταση, λόγω του ότι είναι νέες δυνάμεις ταλάντωσης, και άλλα, πιο γηραιά κ.λπ., με μικρότερη. Ταλαντώσεις με διάφορους τρόπους. Αυτά τα φωτάκια είναι όπως οι κόμβοι στο δίχτυ ενός ψαρά. Αυτοί οι κόμβοι-σημεία είναι μονίμως σταθερά για τον Θεό.

Ένα φωτάκι από αυτά αναβοσβήνει στην ίδια συχνότητα με εμένα. Έτσι είμαστε στον ίδιο χώρο στον ίδιο χρόνο. «Πάμε για καφέ;» -«Πάμε!» Και δημιουργούμε ταυτοχρόνως πραγματικότητες. Ποτέ όμως δεν έχεις κινηθεί να πας πουθενά! Και τι είναι τότε το σώμα και όλα αυτά που βλέπουμε και οι κινήσεις που κάνουμε; Ηδονή! Ηδονή των σημείων ταλάντωσης.

Τι σημαίνει ηδονή φωνητικά; Κάτι που το βλέπεις (είδον) και είναι νους! Κάτι που το βλέπει ο νους! Συμβαίνει το εξής: εγώ και εσύ είμαστε δύο όντα, δύο ταλαντώσεις ενεργειακές σε σταθερά σημεία με απειρότητα -υπάρχει άπειρο! Ταλαντωνόμαστε! Και θα μπορούσαμε να ταλαντωνόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα!

Όταν πεθαίνεις, απλώς ταλαντώνεσαι αλλά δεν δημιουργείς πραγματικότητες. Βαριέσαι! Απλώς αναβοσβήνεις! «Δεν θέλω να δημιουργώ τίποτα!» Δεν παύεις όμως να υπάρχεις! Ταλαντώνεσαι και δημιουργείς ή δεν δημιουργείς πραγματικότητες.

Ακούστε τώρα πώς έχει το θέμα: όπως κάθομαι και ταλαντώνομαι, αφού είμαι μορφή άπειρης δυνατότητας και πολυδύναμης ικανότητας, λέω: «Πολύ ταλαντώθηκα! Εσύ, κι εσύ, κι εσύ, κ.λπ.» -εσείς που ταλαντώνεστε πιο πέρα- «δεν ταλαντωνόμαστε μαζί;» Από κει, δηλαδή, που αναβοσβήνουμε σε διαφορετικούς ρυθμούς, να συντονιστούμε! Αυτό σημαίνει πως βρεθήκαμε! Και τώρα ταλαντωνόμαστε μαζί!

Πώς βρισκόμαστε όμως; Για να φύγουμε από το δίχτυ όπου είμαστε, δεν γίνεται! Δεν μετακινείται κανείς ποτέ! Δεν έκανε ο Θεός τίποτα λάθος! Είναι το κινούν ακίνητο!

Να ξέρετε ότι αυτή είναι η αλήθεια. Πώς θα γίνει τώρα αυτό, το να συναντηθούμε; Ακίνητα σημεία είμαστε, ταλαντωνόμαστε το ίδιο, είμαστε πολυδύναμοι… Παντοδύναμος είναι μόνον ο Θεός. Πολυδύναμο είναι ένα ον με πολλές δυνάμεις που όμως δεν είναι παντοδύναμο.

Το σύνολο όλων των φωτεινών σημείων είναι παντοδύναμο! Τα επιμέρους φωτάκια είναι πολυδύναμα. Γι’ αυτό ο Θεός λέγεται Θεός και όλοι οι άλλοι «κατά χάριν» θεοί. Δεν υπάρχει τρόπος ούτε εγώ να έρθω σε σένα ούτε εσύ να έρθεις σε μένα!

«Και είπεν ο Θεός…» Το σωστό είναι: «Και είπαν οι θεοί!» «Γενηθήτω φως, φως, φως…» Και αμέσως φεύγει μια ακτίνα από μένα και χτυπά εσένα, τον άλλον, τον άλλον κ.λπ. «Και εγένετο φως!» Δηλαδή: «Παιδιά να τα πούμε;» -«Να τα πούμε!»

«Γεννηθήτω φως! Και εγένετο φως!» Αποφασίζουμε να τα πούμε! «Και είδεν ο Θεός ότι καλόν». Μας άρεσε αυτή η απόφαση. Και έγινε στερέωμα!

Με το φως που ρίχνουμε δίνουμε εντολή: πρώτον, να βρεθούμε, και δεύτερον, να δημιουργηθεί μια στερεή υπερσυνθήκη προκειμένου να τα πούμε! Ποια είναι η στερεή υπερσυνθήκη; Το σύμπαν, ο χώρος, ο χρόνος. Εν τω μεταξύ εμείς παραμένουμε ακίνητοι! Εκπέμπουμε από τον εαυτό μας, και ενεργοποιούμε αυτά που θέλουμε. Και δημιουργούμε την στερεή υπερσυνθήκη.

Μέχρι εδώ καλά. Και έτσι υπήρξε η προπρογιαγιά σας κ.λπ., και έζησαν και ψόφησαν γενεές επί γενεών… Όλο αυτό κράτησε νανοδευτερόλεπτα για τον «χρόνο» που έχουμε εκεί. Και είπαμε να συναντηθούμε με όλες τις εναλλακτικές δυνάμεις μας -ως υπερπρογιαγιά και υπερπροπαππού και υπέρ προοικογένεια κι ακόμα πιο πίσω: ως εμάς! Που είμαστε ένα μέρος του «Γενηθήτω φως» από την σειρά του «Συναντιόμαστε!»

Λέει η Γένεση: «Εγένετο στερέωμα και είδεν ο Θεός ότι καλόν». Και στην συνέχεια: «Και διεχώρισεν την ξηράν από την θάλασσαν». Για να βγούμε εμείς εδώ και να συναντηθούμε, διασταυρώθηκαν  Θεός ξέρει πόσες γιαγιάδες και πόσοι παππούδες! Θεός ξέρει τι έτρωγαν, τι υπερήρωες είχαν κ.λπ.

Για να φτάσουμε εμείς σήμερα εδώ διασταυρώθηκαν γενεές γενεών! Και σε φάση και σε κατάφαση και σε αντίφαση -και βρεθήκαμε εμείς εδώ! Δεν φαντάζεστε πώς διασταυρώθηκε το φως για να φτάσουμε να είμαστε εμείς εδώ, τώρα! «Και διαχώρισεν το στερεό από το υγρό».

Το υγρό είναι ο άνθρωπος που έχει στερεά μορφή. Και το στερεό είναι ο πλανήτης πάνω στον οποίο πατάς. Το φως δηλαδή που στείλαμε, δημιούργησε δύο συνθήκες -ένα σώμα. «Και ο Αδάμ και η Εύα;» Ο Αδάμ και η Εύα είναι η προσωπικότητα. Μόνο η προσωπικότητα εξάλλου νιώθει μοναξιά στον παράδεισο,  μόνο η προσωπικότητα αρνείται τον Θεό.

Ναι μεν ο Θεός διαχώρισε το στερεό από το υγρό, αλλά αυτό που φτιάξαμε είναι ένα ζόμπι, αφού ένα σώμα, ένα μωρό, ζόμπι είναι. Δεν καταλαβαίνει, νιώθει μόνο τα βασικά -πόνο, πτώση, κρότο. Και τσιρίζει. Αυτό δεν είναι άνθρωπος, τείνει να γίνει άνθρωπος. Πρέπει να έχει και προσωπικότητα. Να του βάλεις αρχεία, να αρχίσει να μαθαίνει, να καταλαβαίνει.

Πώς θα πιούμε καφέ μαζί άμα δεν ξέρω πως είσαι εσύ! Πώς θα βγω βόλτα μαζί σου αν σε κοιτάζω και δεν καταλαβαίνω τι είσαι! Ο Αδάμ είναι ο χωμάτινος άνθρωπος, το διαχωρισμένο εγώ. Φορτώνει, λοιπόν, ο εγκέφαλος αρχεία για να γνωριστούμε.  Όλα αυτά έγιναν προηγουμένως και φτάσαμε εδώ. Και νά ’μαστε! Ολόκληρη ιστορία για να φτάσουμε ως εδώ!

Αυτό το «Γεννηθήτω φως!» ήταν μεγάλο πράγμα. Καθένας έχει φορτωμένα τα προγράμματα του. Το νερό το οποίο δημιουργήθηκε είναι νερό! «Τι μου λες ότι υπήρχε πριν και ότι ταλαντώνομαι;» Ναι, αλλά αυτό συμβαίνει!

Προβολή κινηματογραφική μιας σκέψης ενός όντος -που εσύ είσαι πίσω από τα πράγματα-, σε συνθήκες και σενάριο που το υπογράφεις ο ίδιος!

Συναντιόμαστε τέλος πάντων, πάμε και ερχόμαστε! Και λες ότι μένεις στην Γλυφάδα, στην Αργυρούπολη, κ.λπ. Πού πηγαίνεις, καλέ; Ακίνητος είσαι, σε ένα σημείο. Προβολές κάνεις! Απλώς αναβοσβήνουμε στην ίδια συχνότητα, αφού συμφωνήσαμε από την αρχή ότι θα βρεθούμε, θα πιούμε καφέ! Και προηγούνται χιλιάδες προπαππούδες προκειμένου να τα πούμε εμείς! Όλα αυτά -ο χρόνος μέσα στον οποίο έγιναν-, είναι απειροελάχιστα κλάσματα του νανοδευτερόλεπτου!

Όλες οι γενιές που έζησαν μέχρι να έρθουμε εμείς εδώ. Είμαστε δηλαδή πολύ φρέσκιες οντότητες, βλαστάρια, δεν έχουμε ηλικία. Είναι κάτι που δημιουργεί ένα νεογνό! Επειδή είμαστε νεογνά γι’ αυτό υπάρχει ο θάνατος! Αυτό το φωτάκι που αναβοσβήνει δεν είναι πλήρης Θεός. Είναι εν δυνάμει, πολυδύναμος Θεός.

Δεν μπορείς να φανταστείς πως ένα μωρό μπορεί να ζωγραφίσει όπως ο Πικάσο! Μπορεί όμως να ζωγραφίσει. Πολλοί λένε γιατί ο Θεός είναι έτσι και πεθαίνουμε… Δεν το κάνει αυτό ο Θεός.

Η δημιουργία είναι κοινή πραγματικότητα νεογνών-ιδεών. Τι νεογνό όμως είναι αυτό που φτιάχνει σύμπαντα! Βλέπεις την τελειότητα του σύμπαντος και θαυμάζεις! Μα την έφτιαξε το νεογνό, το νεογνό-θεός! Δεν είναι νεογνό-άνθρωπος. Άλλες δυνατότητες έχει το νεογνό-θεός και άλλες το νεογνό-άνθρωπος. Το νεογνό-θεός έφτιαξε αυτό το σύμπαν! Υπάρχουν όμως και ατέλειες! Δεν κατηγορώ το νεογνό-θεό διότι έχει ξοδέψει στην δημιουργία μόλις ένα νανοδευτερόλεπτο, την οποία και βελτιώνει! Παράγει ιατρική, φιλοσοφία κ.λπ.

Μέσα στην κίνηση της πραγματικότητας και της συνάντησης προσθέτει χρώματα. Η επιστήμη βρίσκει λύσεις. Μεταμοσχεύει καρδιές. Η ιατρική προχωράει όπως και η φιλοσοφία και η μουσική. Το νεογνό δηλαδή αναζητά να εκπαιδεύεται.

Πεθαίνουν οι προηγούμενοι όχι γιατί είναι θανατόφιλο -δεν θέλει να πεθαίνουν αυτοί που μας έφεραν εδώ για να χαιρετιστούμε!- το κάνει για λόγους οικονομίας. Είναι σαν να βγάζει την μπλούζα του και βάζει μιαν άλλη. Για το νεογνό- θεό που μας έχει φέρει εδώ δεν είναι κάτι καταστροφικό. Πόσο καταστροφικό είναι να βγάλεις την μπλούζα σου το βράδυ; Έτσι βλέπει τα πράγματα!

Αν η μπλούζα σου λερωθεί ή σκιστεί, παίρνεις άλλη. Αν, δηλαδή, αρρωστήσεις ή υποφέρεις λίγο, δεν χάλασε ο κόσμος για το νεογνό. Είναι σαν να πέσει στην μπλούζα σου καφές. Η πραγματικότητά του δεν είσαι εσύ ο συγκεκριμένος, αλλά όλη η γενιά σου ως εδώ, και όλη η γενιά που έρχεται μετά από σένα.

Η πραγματικότητά του δεν είναι ένα ον. Είναι ένα ον σε σύνολο όντων. Δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για σένα! Ενδιαφέρεται για το πού θα φτάσει αυτό που ξεκίνησε ο πρώτος πρόγονος. Η γραμμή! «Και τα επί μέρους τμήματα που είμαστε εμείς;» Μια χαρά όλα! Δεν συναντηθήκατε, δεν ήπιατε καφέ μαζί;

Υπάρχουν και νεογνά που πεθαίνουν με το που βγαίνουν από το αυγό. Πάλι δεν νοιάζεται γι’ αυτό το νεογνό-θεός! «Εγώ είμαι! Το ίδιο είμαι!» Η συνείδηση του -την οποία εμείς οικειοποιούμαστε ως πρόσωπα, ως ύπαρξη, ως προσωπικότητα, μοιράζεται εξίσου σε όλα τα σημεία. «Δεν έζησες τρία δευτερόλεπτα με το που γεννήθηκες; Πάμε σε άλλο σημείο!»

Τυραννικό το νεογνό-θεός, θα μου πεις. Γιατί δεν νιώθει τι είναι πονοκέφαλος ούτε τι πονόδοντος, ούτε νιώθει φόβους και τρόμους. Ναι, αλλά νεογνό είναι, αυτό ξέρει να κάνει! Θα τα κάνει και καλύτερα τα πράγματα! Δεν είμαστε μόνον εδώ! Είμαστε και σε άλλους πλανήτες. Δεν το κάνει για να παίξει, ούτε για να μας ταλαιπωρήσει. Έφερε κάτι από την ανυπαρξία σε ύπαρξη του εαυτού του!

Φαντάσου τι έχει προηγηθεί για να γεννηθείς εσύ! Γενεές επί γενεών! Αυτό ενδιαφέρεται για όλη την πορεία. Πες ότι πέφτει κεραυνός και ψοφάς αυτή την στιγμή. Δεν θα πάθεις τίποτα! Είσαι η συνείδηση που δημιουργεί τα σώματα κ.λπ. Ξαναγυρίζεις μέσα στον εαυτό σου για να παράγεις κάτι άλλο!

Θυμίζει την μετενσάρκωση αλλά δεν είναι. Δεν υπάρχει μετενσάρκωση! Μόνο συνέχεια. Είναι τρομακτικό, αν καταλάβεις ότι είσαι διαχωρισμένος. Αν καταλάβεις ότι είσαι το ίδιο το νεογνό-θεός, και ότι το σώμα το αλλάζεις και παίρνεις άλλο, δεν σε τρομάζει. Αρκεί να μην φύγεις άγρια, που και αυτό δεν σε τρομάζει γιατί τότε το σώμα πέφτει σε ειδική κατάσταση και δεν πονά, η ψυχή μένει αλλού και είναι ήσυχη!

Αν συνειδητοποιήσεις ότι είσαι το νεογνό που δημιουργεί, δεν έχεις τόση αγωνία να κρατήσεις την παρούσα σου μορφή και την προσωπικότητα αυτή σταθερή.

Είσαι το νεογνό που δημιουργεί ή ένας πρωταγωνιστής στο έργο του; Όλοι είσαι! Η προγιαγιά σου ζει; Όχι. Πού είναι; Μέσα σε σένα! Την εμπεριέχεις! Σου το μάζεψε όλο και το έχει στείλει μέσα σου!

Όταν δεν διαιωνιστείς τι γίνεται; Δεν υπάρχει αυτό! Προβλέπεται το να μην κάνεις παιδιά. Άμα ήθελε το νεογνό-θεός θα είχες κάνει! Δεν το θέλει! Θα γυρίσεις πίσω και μια ανιψιά σου που είναι μέρος του σχεδίου της δικής σου γραμμής, θα σε προσλάβει. Ούτε δέκα γενιές μπροστά χωρίς παιδιά δεν τελειώνουν την γραμμή της συνάντησης σου.

Να καταλάβουμε κάτι: αυτό που βλέπουμε ως σώμα μας είναι μια ταλάντωση της ενέργειας. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να διερωτιέσαι αν είσαι όμορφος ή άσχημος: είσαι τέλειος! Ένας ηθοποιός αν παίξει τον Πινόκιο είναι άσχημος; Είσαι ανόητος που τα βάζεις με τον εαυτό σου!

Είμαστε στο πλέγμα! Η πραγματική αλήθεια παίζει σε τέτοιους ρυθμούς που δεν μπορούμε να την συλλάβουμε. Θέλει το μυαλό να καταλάβει όλη την αλήθεια, αλλά δεν μπορεί! Επίσης συμβαίνει κάτι άλλο: εμείς οι δέκα που είπαμε να συναντηθούμε και φτιάξαμε μορφές, χώρους, χρόνους, πλανήτες, δεν βλέπουμε πού τελειώνει το σύμπαν επειδή τελειώνει στον εαυτό μας!

Διαστέλλεται, συστέλλεται, ξαναδιαστέλλεται κ.λπ., γιατί δεν υπάρχει σύμπαν! Είναι ο συν και ο μπαν! Ο συν είσαι εσύ που έχεις προστεθεί σαν προσωπικότητα και τριγυρνάς εδώ πάνω, και ο μπαν (μπαμ) αυτό που έσκασε κι έγινε φως! Ασήμαντο αλλά και σημαντικό. Ούτε καν πλέγμα δεν είναι. Το λέμε πλέγμα για να καταλάβει κάτι η ανθρώπινη διάνοια και να μην αιωρείται.

Το μεγάλο μυστικό είναι ότι εμείς οι δέκα είπαμε: «Παιδιά, θα κάνουμε ένα σύμπαν, θα φτιάξουμε πλανήτες…» Θα μου πείτε τους άλλους τους πλανήτες γιατί τους φτιάξαμε, συναντιόμαστε κι εκεί; Θα πάμε κι εκεί, το προβλέπει το σχέδιο. Έχουμε να φτιάξουμε και άλλους εκεί, οι οποίοι θα έρθουν εδώ! Σενάρια!

Είναι άλλοι δέκα όμως στο πλέγμα που δεν έχουν φτιάξει σύμπαν, έχουν κάνει κάτι άλλο! Δεν χρειάζονται δηλαδή μορφές, δημιουργούν κάτι άλλο! Έτσι έχουμε κάτι φυλές που κυκλοφορούν και εδώ και εκεί και παραπέρα. Έχουμε άλλους δέκα που έχουν κάνει κάτι άλλο… Τώρα ο Θεός τι ρόλο παίζει σε όλο αυτό;

Ο Θεός είναι το ίδιο το πλέγμα! Το σύνολον πλέγμα! Ο Θεός είναι και έξω από τον χώρο και τον χρόνο! Οι πολυδύναμοι κόμβοι-σημεία στο δίχτυ ο ίδιος είναι! Σε κάθε μέρος του έχει δώσει απόλυτη ανεξαρτησία, απέραντη πολυδυναμία!

Όπου αναγράφεται στην Αγία Γραφή «Κύριος ο Θεός…» απευθύνεται σε σένα, εσύ είσαι ο Κύριος και ο Θεός είναι το σύνολο πλέγμα. Διευκρινίζουμε επειδή τα μυαλά των ανθρώπων είναι ύπουλα και πονηρά: όταν δημιουργείς ένα αβατάρ τείνει να είναι αγαθό, αγνό, πονηρό, ανεξάρτητο, μπλεγμένο κ.λπ., είναι όλα αυτά μαζί, συνδυασμός και χίλια δυο άλλα. Καταλάβατε την βασική αλήθεια; Τι δεν σας άρεσε σ’ αυτή την ιστορία; Γιατί δεν άρεσε σε όλους!

Πρέπει να βρεις το λεπτό σημείο αλληλεπίδρασης. Δεν έχεις ελεύθερη επιλογή! Αν νομίζεις ότι έχεις χίλιες επιλογές, πίστεψε με ούτε μία δεν έχεις! Οι επιλογές που έχεις είναι απλές προβολές! Είναι προγραμματισμένες εντολές από το Πουλί-θεό, το νεογνό.

Αυτό το Πουλί-θεός σε σχέση με εμάς έχει τέτοια τεράστια σοφία -σε σχέση με το αβατάρ του-, που μπορείς να το αποκαλέσεις απόλυτο Θεό! Είναι όμως το Πουλί-θεός, ο νεοσσός! Λέμε τώρα πως εσύ πρέπει να γίνεις καλός άνθρωπος, πρέπει να εξασκηθείς κ.λπ. Δεν έχεις επιλογή! Είναι προγραμματισμένο! Λέμε ότι βγήκες κακούργος και θα συνέλθεις στην διαδρομή, ή ότι είσαι καλός και γίνεσαι κακούργος… Δεν υπάρχει καμία επιλογή!

Σοβαρά; Τότε εγώ γιατί έχω ενοχές; Από βλακεία σου! Αν είχες επιλογή θα μπορούσες να θαυματουργείς!

Το να είσαι «ζεστός ή κρύος» δεν είναι επιλογή; Όχι! Προγραμματισμένη συνθήκη είναι, για να πάρει ανάδραση το νεογνό-θεός πώς είναι το έτσι και το αλλιώς! Καμιά επιλογή δεν έχεις! Ούτε για το αν αρρωστήσεις, ούτε για το πότε θα πεθάνεις, ούτε για το τι αισθάνεσαι ή δεν αισθάνεσαι, ούτε για το αν γίνεις καλύτερος ή χειρότερος! Με ποια έννοια δεν έχεις επιλογή;

Μέσα σου έχουν φυτευτεί προεπιλεγμένες επιλογές! Μπορείς να επιλέγεις από τις προεπιλεγμένες επιλογές! Έχεις επιλογή συνδυασμού! Σου στρώνουν, δηλαδή, ένα τραπέζι με είκοσι φαγητά. Το τι θα συνδυάσεις για τις γεύσεις σου, σε αφορά! Αυτή την επιλογή έχεις! Ούτε το τραπέζι μπορείς όμως να αλλάξεις, ούτε τα φαγητά! Έχεις μια φαινομενική επιλογή!

Γιατί δεν σου δίνει επιλογή ο Θεός; Εδώ στους συνδυασμούς τα πάμε χάλια, φαντάσου να είχες και επιλογή να φτιάξεις το φαγητό για σένα ή τους άλλους! Κατ’ αρχάς τους άλλους θα τους δηλητηρίαζες! Διότι θα ήθελες να ήσουν μόνον εσύ! «Καλά είμαστε, γνωριστήκαμε, στα τσακίδια τώρα! Εδώ είμαι εγώ!» Το πρώτο φαγητό που θα μαγείρευες για τους άλλους θα ήταν τόσο καταστροφικό που μόλις γεννιόταν κάποιος, με τα πρώτα βήματα θα έπεφτε από το μπαλκόνι! Δεν υπάρχει, λοιπόν, τέτοια περίπτωση! Το νεογνό-θεός είναι ο ύψιστος Θεός στον οποίο προσεύχεστε!

Αυτός που σκοτώνει έναν άνθρωπο είναι προγραμματισμένος; Ναι! Μπορεί όμως να μην επιλέξει αυτή την «γεύση»! Αλλά είναι τοποθετημένο μέσα του το να σκοτώσει. Μπορεί, εντούτοις, να μην το επιλέξει. Αυτό που προσπαθούμε εμείς, ο καλός αγώνας του ανθρώπου, ο τιτάνιος, είναι να μη διαλέγουμε τις χείριστες προεπιλεγμένες επιλογές.

Μας είχες πει παλιά πως το φωτάκι δεν χάνεται! Αν μπορείς να συνδέσεις τα σημεία από τα οποία πέρασες, βρίσκεις και το τελικό σημείο. Αυτό έχει σχέση με το πλέγμα; Απόλυτη. Εγώ, ας πούμε, δεν επέλεξα να φωτιστώ. Απλώς φωτίστηκα! Δεν ξέρω γιατί! Δεν το επέλεξα! Δεν είχα διαβάσει γι’ αυτό, δεν ήξερα, δεν με ενδιέφερε! Δεν το είχα μέσα μου.

Ναι, αλλά επέλεξες να φωτίσεις εμάς! Αυτό είναι το δεύτερο στάδιο. Εγώ για το πρώτο σου μιλάω. Απλώς έπινα μια πορτοκαλάδα στο μπαλκόνι μου! Ήμουν ένα παιδί που διάβαζε Μίκυ Μάους! Δεν είχα καμιά μεταφυσική διάσταση, δεν είχα καμιά αναζήτηση.

Η μαμά μου με πήγαινε στην εκκλησία και με έκανε παπαδάκι: θυμάμαι ότι με τρομοκρατούσε το ιερό, γιατί έσβηναν τα φώτα για οικονομία. Ουδέποτε κατέβηκε άγγελος! Ούτε και με ενδιέφερε! Ένα παιδί αντιδραστικό ήμουν που δεν ήξερε τίποτα!

Και μια μέρα εκεί που έπινα την πορτοκαλάδα μου συνέβηκαν τα πάντα! Αν αυτό πω ότι το αναζήτησα, θα είναι ψέμα. Ξαφνικά εξερράγη σαν επιλογή, προεπιλεγμένη από αλλού! Αλλά δεν είχα αντίληψη τι ήθελα, δεν περίμενα κάτι. Ήθελα να τελειώσω το σχολείο, να πάω σινεμά, να δω τους φίλους μου, να πάμε για καφέ: ό,τι θέλουν τα παιδιά της ηλικίας μου Το όνειρό μου ήταν να γίνω αστροναύτης! Αυτό που μου συνέβη ήταν έξω από ό,τι είχα σκεφτεί, έξω ακόμα και από τις πεποιθήσεις της μητέρας μου η οποία απλώς ήθελε να είμαι καλό παιδί, να πηγαίνω στην εκκλησία, να είμαι στον χριστιανικό δρόμο, να μην βλάπτω τους άλλους. Αυτά που ήθελαν οι παλιοί γονείς.

Και μου συνέβη το αδιανόητο! Βγήκα στο μπαλκόνι μου να πιω μια πορτοκαλάδα, και μου ήρθε στο δόξα πατρί μια έκρηξη από μέσα-έξω. Και τέλος! Οκτώ ώρες ακίνητος ήμουν στο μπαλκόνι με ένα ποτήρι, και νόμιζα ότι πέρασαν δέκα δευτερόλεπτα! Πήγα να κινηθώ και το σώμα μου είχε κοκαλώσει, δεν μπορούσα. Δεν κατάλαβα ούτε πως νύχτωσε! Ούτε έχασα όμως την συνείδηση μου.

Απλώς νόμιζα πως ήμουν στο μπαλκόνι για 3-4 δευτερόλεπτα! Και όταν μπήκα μέσα στο σπίτι και έτρεμαν τα πόδια μου, και το σώμα δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο από την κούραση, και πήρα όλο το φορτίο της πράξης αυτού που συνέβη εκεί, είδα το ρολόι και κατάλαβα ότι είχαν περάσει ώρες. Ενώ είχα συνείδηση! Έβλεπα τους περαστικούς κ.λπ.

Το μόνο που έγινε ήταν σαν να μου τράβηξε κάποιος μια ζελατίνα από τα μάτια, και ξαφνικά τα δέντρα έγιναν πολύ πράσινα, η λεωφόρος πολύ λαμπερή, ο ουρανός πολύ μπλε! Μετά κατάλαβα την διαφορά του χρόνου! Το μόνο που ήθελα πραγματικά -ούτε την μάνα μου ούτε τους φίλους μου- ήταν να με πάρει ο Ραφαήλ! «Πάρε με, τώρα! Να φύγω από αυτό το σώμα! Δεν το θέλω!»

Ήμουν στο σώμα, είχα αντίληψη έβλεπα τον ήλιο, τα σπίτια, τους ανθρώπους που περνούσαν, μόνο που δεν καταλάβαινα χρόνο… Είπα: «Να φύγω! Όλα αυτά στάχτη! Μηδέν!» Βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με το Πουλί! Ήταν ο δίαυλος έτσι. Και ήμουν μέσα στις προσωπικότητες που γεννήθηκαν για να βγω εγώ. Είχα όμως όραση στο Πουλί, σ’ αυτό που ΕΙΣΑΙ. Όλα τα δημιουργήματά του στάχτη -ο χώρος, ο χρόνος κ.λπ. Δυστυχώς όμως δεν με πήρε! Το νεογνό κάνει πειράματα μέχρι να ενηλικιωθεί!

Ο Χριστός είναι το Πουλί; Εγώ για Χριστό δεν μίλησα ποτέ! Μίλησα για άχρηστους! Εμάς! Ο Χριστός ήταν η χρήσιμη περίπτωση! Δεν καταλαβαίνετε τι σας λέω;

Το ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τους συνδυασμούς του… Αν έχει νου!

Κάνει επιλογές. Υπάρχει και το κακό; Υπάρχουν επιλογές κακού; Τώρα το έβαλες στο τραπέζι αυτό! Εγώ δεν είχα σκεφτεί ότι υπάρχει τέτοια επιλογή στο τραπέζι, αλλά αν το σκεφτείς και υπάρξει, καλό είναι να μην το φας!

Ο Θεός το βάζει αυτό το μενού; Μπορεί ο Θεός να βάλει την κακή επιλογή; Δεν τα συζητάω αυτά! Η ερώτηση που κάνεις είναι πολύ πιο κάτω από αυτό που περιγράφουμε! Είναι σε εντελώς άλλο επίπεδο. Στις επιλογές είναι να ανακατώσεις δυο φαγητά και να πάθεις δηλητηρίαση -αυτό είναι κακό- ή να πάθεις ξινίλα, ή να βγει κάτι χάλια. Στο επίπεδο που μιλάω δεν υπάρχει κακό! Δεν υπάρχει κακή επιλογή!

Τότε πώς επιλέγει ο άλλος να γίνει δολοφόνος; Αυτό δεν είναι κακή επιλογή! Είναι κακή επιλογή για σένα, δεν σημαίνει ότι είναι κακή επιλογή για το Πουλί! Αυτό που βλέπεις εσύ σαν κακή επιλογή -ότι κάποιος είναι βιαστής ή δολοφόνος- εγώ κατ’ αρχάς ούτε το σκέφτομαι. Γιατί το επίπεδο στο οποίο μιλάω είναι διαφορετικό.

Παρ’ όλα αυτά, αν σ’ ένα κατώτερο επίπεδο συνδημιουργικής δραστηριότητας υπάρχουν αυτά, εμένα δεν με αφορά! Αν εσύ δεν τρως κριθαράκι και σου φέρνουν κριθαράκι, δεν σε αφορά. Αυτό που μου τοποθετείς, το θέμα του κακού, δες το εσύ! Εγώ δεν το ξέρω! Δεν με ενδιαφέρει! Εμένα με ενδιαφέρει το ότι ήρθα εδώ να σας μιλήσω! Να αγκαλιαστούμε, να τραγουδήσουμε, να παίξουμε! Αυτό είναι το φαγητό που έχουμε. Σας απάντησα! Δεν έχετε καμία επιλογή! Καμία!

Η ζωή είναι, όπως λένε, σαν τράπουλα! Εσύ θα παίξεις με  τα χαρτιά που έχεις στα χέρια!  Μπράβο!

Όμως έχεις δυνατότητα να κάνεις τους συνδυασμούς σου! Που σημαίνει ότι έχεις ευθύνη. Διαχειρίζεσαι κάτι. Συγκεκριμένα δεδομένα! Έχεις την ευθύνη! Είναι σημαντικό αυτό! Έχεις την ευθύνη μέσα σε ένα παιγνίδι, όχι μέσα σε μια πραγματικότητα! Άρα έχεις επιλογές να χάσεις ή να κερδίσεις, ανάλογα με τα δεδομένα μέσα σ’ ένα παιγνίδι.

Από τον τρόπο που θα συνδυάσεις τα φύλλα και τον τρόπο που παίζουν οι άλλοι! Ήρθε, ας πούμε, κάποιος στην Γη για να συναντηθούμε, αλλά έχει στο νου του να κάνει κι άλλα, να δει κι άλλους, έχει «ξυπνήσει» και άλλα φωτάκια («Έλα κι εσύ, κι εσύ…») Έχουν συνεννοηθεί ποιο θα τον βασανίσει, ποιο θα ερωτευτεί, ποιο θα παντρευτεί!

Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο της ζωής σας που να είχατε επιλογή! Μόνο στον συνδυασμό! Και επειδή σου δίνει μόνο την συνδυασμό, είναι σαν το κράτος: σου κάνει μια αύξηση και σου τα παίρνει από την Εφορία! Βλέπεις την αύξηση αλλά την Εφορία την βλέπεις μια φορά τον χρόνο, όταν στα παίρνει! Θέλω να πω ότι σου δίνει την δυνατότητα των συνδυασμών, το να κερδίσεις το παιγνίδι, αλλά δεν σου λέει ότι δεν έχεις καμία άλλη επιλογή!

Ο Χριστούλης το είχε πει καλά: «Ούτε τρίχα δεν μπορείτε να πειράξε-τε από την κεφαλή σας!» Είναι προγραμματισμένη η τρίχα να βγει. Μπορείς μα την βάψεις, αλλά από κάτω είναι άσπρη. Η βαφή δεν είναι μόνιμη. Μπορείς να καλύπτεις δηλαδή ό,τι θέλεις με την εξυπνάδα σου, εκείνος όμως σε ξεσκεπάζει!

Αν είναι δηλαδή να συναντήσεις δύο ανθρώπους στην ζωή σου, δεν πα να κάνεις πεντακόσιες βόλτες πάνω κάτω, δεν πρόκειται να συναντήσεις τρίτον! Όχι!

Η επιλογή είναι όταν θα σας δω, αν θα σας χαιρετήσω ή όχι. Ακριβώς! Είναι ακριβώς αυτό που είπες με την τράπουλα. Κανένα εγώ δεν λέει τίποτα, αλλά όλοι εγώ είμαστε.

Άσε που υπάρχουν και «πνευματικά τζάκια»! Πώς δεν υπάρχουν! Και πνευματικός Τζακ Αντεροβγάλτης υπάρχει!

Η αλήθεια είναι αυτή! Μπορείτε να την δείτε, έστω και από απόσταση χιλιομέτρων; Να δείτε, λοιπόν, ότι ουσιαστικά δεν συμβαίνει τίποτα! Έχουμε αγωνία για την υγεία μας, για το παγκόσμιο γίγνεσθαι, για τους έρωτες μας, για το τι θα κάνουν αυτοί που αγαπάμε! Σοβαρά θέματα!

«Έχασα την μάνα μου!» Ποια μάνα σου; Είχες ποτέ μάνα; «Μα δεν είχα;» Εσύ είσαι! Δεν μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει ένα απλό πράγμα. Κλείνεις τα μάτια σου, ονειρεύεσαι, και σου χτυπά την πόρτα η γυναίκα σου να σου φέρει φαγητό! «Μου γάμησε το όνειρο!» Την ώρα που το ευχαριστιόσουν σου το χάλασε! Εξαφανίστηκαν όλα όσα έβλεπες!

Θέλω να πω ότι η θάλασσα που έβλεπες στον ύπνο σου και έβρεχες τα πόδια σου εσύ ήσουν! Ο εραστής ήσουν εσύ και το ερώμενο πρόσωπο εσύ ήσουν! Δεν είσαι εσύ εκείνος που χτυπάει το κουδούνι. Εσύ μια χαρά ήσουν και χτυπάει το κουδούνι και όλα όσα ήσουν εξαφανίστηκαν!

Πριν γεννηθείς η μαμά σου και ο μπαμπάς σου ήταν γεννημένοι! Δεν μπορείς, δηλαδή, εσύ να γεννηθείς πριν την μαμά σου και τον μπαμπά σου. Δεν έχεις επιλογή, αλλά το θεωρείς φυσιολογικό. Σε γεννούν και σου λένε: «Πες μαμά πες μπαμπά»! Σου λένε τι θα πεις! Έχει δει καμιά μαμά να πει στο παιδί της να την αποκαλεί «γαϊδούρα»;

Βλέπετε καμιά επιλογή στο τι μας μαθαίνουν; Πραγματικά όμως αυτό που βλέπεις σαν πατέρα και μητέρα που πεθαίνουν -Θεός σχωρέσει τους!- είναι μέρος του Πολιού! Μέρος του Πουλιού είσαι κι εσύ! Δεν πεθαίνουν, ξαναγυρίζουν στο Πουλί που εσύ είσαι, στο φωτάκι που αναβοσβήνει!

Μετά εσύ «στρογγυλεύεις» τα πορτρέτα τους, τους αγιοποιείς ώστε να έχεις τέλεια ανάμνηση από αυτούς! Όταν πεθάνουν, η προσωπικότητα ψαλιδίζει τα μελανά σημεία! Μένει μόνο το καλό μέρος. Και το απορροφάς για να ταυτιστείς και να διορθώσεις σημεία δικής σου ατέλειας.

Ο γονιός πεθαίνει και αφήνει πίσω του εγρηγορός για ψαλίδισμα. Φέρνεις το κουστούμι στα μέτρα σου. Και ο θάνατος του είναι οδυνηρός αλλά όχι και τόσο! Είναι το Πουλί από πίσω που σου λέει: «Αν κάποιος τώρα χτυπήσει το κουδούνι και ξυπνήσουμε, δεν θα υπάρχει κανείς! Θα μας γαμήσει το όνειρο!» Αν κάποιος έξω από μας χτυπήσει ένα κουδούνι, ποιος κομήτης και ποιος πλανήτης, ποια συστήματα, ποια οικονομία!

Το θέμα είναι άμα ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι κάτι καλό! Γιατί διαφορετικά είναι ευτύχημα το κουδούνι που σε ξυπνά! Εγώ πήρα την καλή εκδοχή!

Νομίζουν πως για καλό σου σού χτυπάνε το κουδούνι! Και ο Θεός όταν πεθαίνεις για το καλό σου σε στέλνει από κει πού ’ρθες για να ξεκουραστείς, και να μπεις μέσα στην αρχική σου δημιουργία! Αλλά και ωραίο όνειρο να βλέπεις, αν κάποιος χτυπήσει το κουδούνι μπορεί να τρομάξεις! Πρέπει να σε πάρει με πόνο για να βγεις στο καλό, ή να σε πάρει στο καλό για να βγεις με πόνο;

Θέλω να πω: μην ανησυχείτε! Να ψοφολογήσουμε χωρίς ταλαιπωρία! Με ένα σουτ. Ή να ζήσεις πολλά χρόνια χωρίς ταλαιπωρία! Δεν πάτε κάπου! Υπάρχει όμως η εκδοχή, αν οι συνδυασμοί της παρούσας προσωπικότητας δεν εξυπηρέτησαν ποτέ το σχέδιο του Πουλιού, να διαγράψει την παρούσα προσωπικότητα και ως ανάμνηση!

Αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στην προσωπικότητα. Δεν κερδίζει καμιά παρτίδα! Εξατμίζεται! Αυτή η προσωπικότητα που έπρεπε να αφομοιωθεί στο Πουλί και να προσφέρει μια καινούργια δημιουργία, διαγράφεται! Αυτό είναι το φρικτό για εκείνον που δεν έχει κάνει καλή ζωή εδώ. Εξατμίζεται! Και δεν υπάρχει ούτε ως συνείδηση της ζωής που έζησε!

Ο Χριστός αυτή την κατάσταση την αποκαλεί δεύτερο θάνατο! Δεύτερος θάνατος! Εγώ πιστεύω ότι είναι και πρώτος μαζί. Γιατί ουσιαστικά αφού έχεις ζήσει εδώ, η προσωπικότητα σου θα αφομοιωνόταν στο Πουλί, θα ζούσες με συνείδηση της εδώ παρουσίας σου, θα την θυμόσουν πάντα καθώς και την προσωπικότητα σου σε υψηλότερο επίπεδο αφομοιωμένη από το Πουλί-νεογνό. Αυτή η προσωπικότητα -ενώ θα υπάρχουν οι προηγούμενες του παππού σου, της γιαγιάς σου κ.λπ.- δεν θα υπάρχει πλέον.

Η επιτυχία σου είναι, δηλαδή, να έχεις ανοιχτά τα αυτιά σου να ακούς τι θα σου πει το Πουλί! Οι μαθητές του Χριστού πώς φωτίστηκαν; Είδαν το Πουλί! Κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα! Αλλά και αυτό είναι προγραμματισμένο.

Οι προσευχές τι ρόλο παίζουν; Κανέναν! Βασικά οι προσευχές έχουν δοθεί όπως το νερό σε δρομέα που τρέχει και διψάει! Κανένα ρόλο δεν παίζει, αλλά αν δεν πιει  νερό θα κορακιάσει! Είναι του συστήματος βοηθήματα, όχι της πραγματικότητας του Πουλιού! Μια σχετική αλήθεια έστω και από απόσταση χιλιομέτρων.

«Και το κακό, ο σατανάς, πού υπάρχει και από πού ξεκινά;» Ο άρχοντας του κόσμου τούτου για το επίπεδο που μιλάμε δεν υπάρχει! Έχει εκπέσει από κει! Ό,τι κι αν ήταν, είναι εδώ! Τι σημαίνει «άρχοντας του κόσμου τούτου;» Είναι βλάβες της συστημικής σκέψης του Όντος! Οι οποίες βεβαίως δημιουργούν οντότητα που προϋπήρχε της Πτώσης ως ορθότητα. Με την Πτώση όμως έγινε βλάβη, και η βλάβη διείσδυσε σ’ αυτό τον κόσμο. Οι καθ’ ομοιότητα ομάδες και συνδεσμολογίες βλαβών δημιουργούν μεγαλύτερη βλάβη! Λογικό δεν είναι; Από κει αρχίζει το κακό που ονομάζουμε «σατανά» κ.λπ. Είναι συστημικό μέγεθος!

Του συστήματος τούτου! Ναι! Του αβατάρ, των συνδιαλλαγών κ.λπ. Ας πούμε, η εντροπία, η σκουριά, δεν είναι σατανάς; Δεν έπρεπε να σκουριάζουν τα πράγματα! Δεν έπρεπε να γερνούν οι άνθρωποι, ούτε να αρρωσταίνουν. Δεν είναι μόνον ένα δαιμόνιο που περπατάει, είναι όλα τα σημεία φθοράς! «Συστημικό» σημαίνει του συστήματος.

Η λειτουργία, το background των δημιουργιών του Πουλιού κατά την ανάνηψη του, την ανακατάταξη του και την βελτίωση του δημιουργεί bags! Είναι το feedback. 

Νομίζεις ότι έχεις επιλογή! Έχεις επιλογή. Σκεφτείτε ότι το μόνο πράγμα που σας δίνει την εντύπωση ότι έχετε επιλογή είναι ο νους σας! Το πλέον αναξιόπιστο!

Κανένα άλλο πράγμα δεν σας βεβαιώνει ότι έχετε επιλογή! Πόση επιλογή έχεις σε μια σωματική ανάγκη; Πόση επιλογή έχεις στο να κοιτάξεις; Δεν έχεις επιλογή! Εκείνο που σου δημιουργεί επιλογές είναι η σκέψη! Γιατί σου δημιουργεί ψευδαίσθηση! Είναι όπως το παράδειγμα με τα χαρτιά.

Κερδίζεις παρτιδούλες οι οποίες θα φανούν χρήσιμες στο Πουλί. «Τότε είχες κάνει αυτό… Μπράβο! Το πέτυχες! Στην επόμενη παραγωγή δημιουργίας που θα κάνω, αυτό θα χρησιμοποιηθεί!»

Δεν ξέρουμε το τέλειο! Μου είχε πει ένας φίλος μου που φωτίστηκε, ο οποίος πήγαινε με όλες τις γυναίκες: «Δεν μπορώ να στερήσω από τον Θεό την εμπειρία να τα γνωρίσει όλα!» -«Καλά, και με τις άσχημες, τις καρακάξες πώς μπορείς και πηγαίνεις;» -«Με χρειάζονται! Εμένα ό,τι με χρειάζεται, με φτιάχνει!» Θα σας τον γνωρίσω!

 Κάνοντας επιλογές πώς θα ξέρουμε την κατεύθυνση προς το τέλειο; Δεν θα την ξέρεις ποτέ! Στην τύχη, λοιπόν! Κανείς δεν ξέρει! Προσέξτε μια τεράστια επιλογή που έχετε. «Γιατί γεννήθηκα, τι θα κάνω, πού θα καταλήξω». Αν δεν μπορείτε να απαντήσετε με σαφήνεια στα τρία αυτά ερωτήματα δεν έχετε επιλογή! Όλοι λένε ότι αναζητούν το νόημα της ζωής! «Από πού ήρθα; Γιατί ήρθα εδώ; Ποιος είναι ο προορισμός μου;» Δεν ήρθες από πουθενά, δεν κάνεις τίποτα και δεν θα πας πουθενά! Όλα αυτά είναι μες στο όνειρο.

Ωραίο όνειρο! Έχει και καλές στιγμές! Κανείς δεν μπορεί να πει πως η ζωή είναι μια συνεχής ευτυχία, αλλά τότε γιατί την λατρεύουν όλοι έτσι! Επειδή είναι προγραμματισμένη  να εκπληρώνει την θέληση του Πουλιού! Γι’ αυτό και οι αυτοκτονούντες είναι βλάσφημοι! Διότι δεν ολοκληρώνουν το σχέδιο του Πουλιού. Η ψυχή τους εξατμίζεται!

«Πόνο σου έδωσα, χαρά σου έδωσα, να τα ζήσεις! Γιατί εγώ από αυτό συγκεντρώνω την εμπειρία μου! «Μα βασανίζομαι!» -«Νανοδευτερόλεπτο είναι!»

Για εμάς δεν είναι! Δεν το νοιάζει! «Σου δίνω τόσα αγαθά! Από κει που δεν υπήρχες, υπάρχεις, νιώθεις, αντιλαμβάνεσαι…» Σου δίνει το αίσθημα της πληρότητας! Ποια πληρότητα αφού δεν υπάρχεις! «Να βρω την νοητική μου ισορροπία!» Ούτε αυτό υπάρχει! Όσοι αγωνίζονται για να είναι νοητικά ισορροπημένοι είναι ανισόρροποι! Όλη την ισορροπία σου σού την δίνει το Πουλί! Όλη η ευχαρίστηση που νιώθεις, είναι από δική του λάμψη!

«Νιώθω μια χαρά σήμερα! Τέλεια! Τι ωραίος ουρανός!» Τίποτα δεν συνέβη! Απλώς έστειλε από το κέντρο του μια λάμψη, έναν ήχο! Και νομίζεις ότι σε έφτιαξε ο ήλιος, το λουλούδι, ο Καβάφης, το περπάτημα ή η σεξουαλική πράξη!

Τίποτα! Είσαι ακίνητος! Απλώς το Πουλί εναλλάσσει  συχνότητες!  Δεν έχει συμβεί απολύτως τίποτα! Πρόκειται για διαφορετικές συχνότητες! Γοητεύεσαι από τους διαφορετικούς ήχους! «Τι ηδονή! Τι σοκολάτα ήταν αυτή!» Και δεν έχεις φάει τίποτα!

Σου έχει βάλει μέσα σου το να σου αρέσει αυτό! Είναι προεγκατεστημένη επιλογή! Την ίδια σοκολάτα την τρώω εγώ και δεν μου αρέσει! Γιατί δεν έχει σε εμένα προεπιλογή να μου αρέσει η σοκολάτα! Αν δεν υπήρχε προεπιλογή θα άρεσαν σε όλους όλα!

Καθένας νιώθει διαφορετικά με ό,τι του δίνει ηδονή, νιώθει διαφορετικά πράγματα! Νομίζουμε πως ο άλλος νιώθει ό,τι και εμείς! Το Πουλί πατάει διαφορετικά κουμπιά στον καθέναν! Έχουμε διαφορετικές προεπιλογές! Νιώθουμε διαφορετικά! Η αγάπη προσπαθεί να κολλήσει τις αντιθέσεις της «όμοιας» απόλαυσης!

Η αγάπη είναι συγκολλητική ουσία ομοιογενούς απόλαυσης, με την οποία το Πουλί καθώς πατάει τα πλήκτρα κάνει να αρέσει στον καθένα ό,τι αρέσει, προκαλώντας παρεμφερή συναισθήματα. Η αγάπη (η φιλία, η σχέση, η προτίμηση) τα ενώνει και δημιουργεί την ψευδαίσθηση της κοινής εμπειρίας! Αν είχες επιλογή την ώρα που κάνεις έρωτα, αντί να φωνάζεις θα παρήγαγες μουσικό έργο, ενώ αυτό που παράγεις είναι συγκεκριμένους και περιορισμένους ήχους!

Δεν είσαι προγραμματισμένος όμως για κάτι τέτοιο! Είσαι «συσκευή» με συγκεκριμένες options.

Δεν μπορείς να παρέμβεις στον προγραμματισμό; Σε καμιά περίπτωση! Ποτέ! Όταν λες «αγαπιόμαστε, είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον!» η αλήθεια είναι πως ούτε γεννημένος είσαι για τον άλλον, ούτε ο άλλος είσαι εσύ! Εντάξει, θέλεις να το πιστεύεις! Δεν ξέρουμε καν τι χρώματα βλέπει ο άλλος, τι ήχους ακούει. Ο μέσος όρος αντίληψης (αντί της λήψης) είναι ο μέσος όρος της κοινής συνισταμένης της εμπειρίας. Δεν φοράμε τα ίδια ρούχα, ούτε μας αρέσουν τα ίδια χρώματα!

Καθένας εκδηλώνει τον δικό του νεοσσό. Δεν εκδηλώνεις τον νεοσσό, αλλά τα προγράμματα που σου έχει βάλει.

Να είσαι καλός δέκτης… Δεν ήθελα να πάω τόσο χαμηλά. Ήθελα να μείνω στο υψηλό επίπεδο! Το υψηλότερο επίπεδο είναι απλό! Και το ότι αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, γλεντάμε είναι παραίσθηση! Ζούμε σε έναν κόσμο αισθήσεων που έχει υψηλές παραισθήσεις για το τι συμβαίνει. Κρατείστε μόνο αυτό. Βγαίνετε έξω από το σπίτι, σάς χτυπάει ένα τούβλο στο κεφάλι και πεθαίνετε! Μπορεί να συμβεί! Μη σε νοιάζει! Αρκεί το πρόγραμμα να είναι τέτοιο που να φύγεις γρήγορα, να μην ταλαιπωρηθείς!

Δεν θα χαθεί τίποτα, θα γυρίσεις πίσω! Βέβαια, άμα σου πει κάποιος ότι αύριο θα πεθάνεις, θα τρομοκρατηθείς. Και αυτό το συναίσθημα θέλει να το νιώσει το Πουλί! Δεν μιλάω για το Άγιο Πνεύμα!

Αποτύπωμα μένει στο Πουλί από σένα; Ναι! Αν δεν σε εξατμίσει! Αν οι επιλογές σου σ’ αυτή την ζωή δεν του είναι χρήσιμες, ή έχουν επαναληφθεί με άλλο τρόπο από κάπου αλλού καλύτερα, και δεν έχεις έστω μία μοναδικότητα σε κάτι, δεν σε κρατάει.

Σε τι βοηθάει αυτός ο προγραμματισμός, μόνο στην εξέλιξη; Και ποιου πράγματος; Βασικά ο ηχολήπτης για να βγάλει καλό ήχο πειράζει κουμπάκια στην κονσόλα! Το Πουλί πειράζει σύμπαντα, διαδρομές, οντότητες! Προσπαθεί να φέρει όλη την κονσόλα σε ένα πολύ καλό ηχητικό αποτέλεσμα για το χώρο! Αυτό προϋποθέτει ότι πειράζει τα μικρόφωνα, τα όργανα, τις φωνές αυτών που τραγουδούν κ.λπ. Δυναμώνει το ένα χαμηλώνει το άλλο…

Εξελίσσονται και τα μοντέλα! Ακριβώς! Αυτά. Τα παραείπαμε όμως. Βέβαια καλό είναι να λέγονται αυτά κάποιες φορές!

  

Το ζήτημα έτσι κι αλλιώς δεν παίζεται στο τι λέγεται. Καθετί που λέγεται προσδιορίζει τον εαυτό του ως προς αυτό που πρέπει να ειπωθεί την στιγμή που πρέπει!

Γιατί καμαρώνεις αυτούς που αγαπάς; Γιατί εκκρίνεις ορμόνη ευχαρίστησης μεγαλύτερη από του ίδιου που εκτίθεται; Είναι προγραμματισμένο έτσι από τον Παντοδύναμο, για να εκτίθεσαι εσύ. Νιώθεις απερίγραπτη ηδονή από το αντικείμενο της λατρείας σου. Δείτε τον έρωτα! Σου είπε κανείς να τον νιώσεις;

Το Πουλί! Ακριβώς. Καταλάβατε ότι αυτή η ηδονή δεν είναι δική σου. Ορμονική έκκριση υπερεγωικής ευχαρίστησης, επούλωση των προσωπικών σου πληγών από το Πουλί διαμέσου αυτού που ερωτεύεσαι, αγαπάς κ.λπ. «Πώς θα θεραπεύσω δέκα τραύματα μέσα σου;» λέει το Πουλί, «θα βάλω τον αγαπημένο σου να τραγουδήσει, κι εσύ να είσαι στο κοινό! Και θα πάθεις θεραπευτική έξαρση»!

Όταν βλέπετε κάποιον να καμαρώνει, να ξέρετε πως είναι σε θεραπευτική τάση! Όσο πιο πολύ καμαρώνει τόσο πιο πολύ θεραπεύεται! Με την έννοια ότι έχει πληγές!

Χρήζει αυξημένης φροντίδας! Αλήθεια είναι! Δεν το έχετε σκεφτεί, αλλά δεν έχετε επιλογή. Είναι θεραπευτικός κρουνός. Εσύ θεραπεύεσαι! Το Πουλί λέει: «Αγωγός ικανοποίησης. Απόσβεση πληγών!»

Κανένας άνθρωπος δεν θεωρεί ότι του έχουν αναγνωρίσει την αξία του! «Αφού δεν μπορείς να την δεις σε μένα, να την δεις στην γυναίκα που διάλεξα, στο παιδί που γέννησα, στο σπίτι που έχτισα, στην διακόσμηση που του έκανα! Μπορώ να γιατρευτώ από την επιβράβευση που θα μου δώσεις!» Και σου λέω: «Τι ωραία πλακάκια που έχει ο καμπινές σου!»

Συλλέγεις την επιβράβευση! Είναι βάλσαμο! «Πω, πω τι καλό το παιδί σου!» ή «Πω, πω, τι καλός ο άντρας σου!» Μαζεύεις έτσι το νέκταρ της επιβεβαίωσης που δεν έφτασε άμεσα σε σένα!

Όταν δείτε άνθρωπο που καμαρώνει -κι εμένα μέσα, γι’ αυτό λέω «ο Θεός να με συγχωρέσει» ώστε να πάρουμε το φάρμακο και να το πληρώσουμε κιόλας!- να του συνιστάτε να λέει: «Ο Θεός να με συγχωρέσει!»

Το θέμα είναι να κατευθυνθεί σωστά η αγωγή του θεραπευτικού νέκταρος. Διότι εγώ, αν είμαι πληρωμένος από τον εαυτό μου και του σύμπαντος κόσμου -πράγμα δύσκολο-, καθόλου δεν χρειάζεται να πανηγυρίσω για την επιτυχία κανενός. Ένα βλέμμα είναι αρκετό! Στον ίδιον. Δεν χρειάζεται να το επεκτείνω!

Εμείς όμως θέλουμε το σαλόνι να είναι τέλειο, η τουαλέτα να είναι τέλεια, η εικόνα που έχουμε βάλει να είναι τέλεια! Να μας πουν: «Μωρέ, τι γούστο έχεις!» Και να πάρουμε το βάλσαμο που αφήνει ο έπαινος, ώστε να συμπληρώσουμε την έλλειψη!

Οι κόλακες το ξέρουν πολύ καλά αυτό! Των κολάκων ο έπαινος έχει δηλητήριο! Έτσι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να κάνουν μεγάλα έργα για να τους εκτιμούν γι’ αυτά! Και όσο πιο μεγάλο είναι το έργο που κάνει ένας άνθρωπος τόσο πιο μεγάλη η πληγή του! Και τόσο πιο μεγάλη η ανάγκη να θεραπευτεί!

Εκτός αν είναι απεσταλμένος! Οπότε θα διδάξει, όχι γιατί το ευχαριστιέται -που το ευχαριστιέται- αλλά κυρίως επειδή το πνεύμα του λέει: «Πες αυτά!» Και δεν τον νοιάζει αν εσύ τον παίρνεις στα σοβαρά ή όχι κ.λπ. Δεν περιμένει την ανταπόκριση, ούτε σχολιάζει. Εμένα όταν θα φύγετε από δω, δεν με ενδιαφέρει αν καταλάβατε ή δεν καταλάβατε ή αν με κρίνετε. Εγώ έκανα την δουλειά μου! Ούτε η συμπεριφορά σας -αν δεν προσέχατε, αν μιλούσατε στο τηλέφωνο, αν σηκωθήκατε και πήγατε στην κουζίνα κ.λπ.- με ενοχλεί! Με ενοχλεί γιατί αυτό που δίνεται δίνεται για όλους! Οπότε κάθισε να το πάρεις και μετά φύγε -βαθύτερα όμως μέσα μου, ουσιαστικά, δεν με ενοχλεί!

Δεν με ενδιαφέρει αν ο ένας θα σωθεί αυτή την στιγμή και ο άλλος δεν θα σωθεί, αν σε κάποιον θα γίνει ή δεν θα γίνει κάτι. Εγώ είμαι εδώ και έκανα αυτό που μου είπε ο Ραφαήλ να κάνω! Μίλησα και είπα αυτά! Ούτε θα σκεφτώ τι καλά που πάει αυτός ή αν προχώρησε ο άλλος με τον λόγο μου κ.λπ. Αφού ό,τι και να πούμε είναι γνωστά σε όλους! Ο τρόπος αλλάζει, οι παραλλαγές, οι δυνάμεις, οι ταλαντώσεις! Δεν με ενδιαφέρει τίποτα!

Γι’ αυτό πάντοτε μετά από κάθε ομιλία φεύγω ξεκούραστος και ελεύθερος, και ούτε θυμάμαι ποτέ ότι έγινε ομιλία! Ούτε καταπιάνομαι, ούτε ασχολούμαι με αυτήν! «Πας εδώ, κάνεις αυτό, κλείνει αυτό, πας εκεί!» Ποτέ δηλαδή δεν ασχολήθηκα με τα αποτελέσματα, αν ο ένας προχώρησε και ο άλλος έμεινε πίσω κ.λπ. Αυτό είναι δουλειά του πλέγματος, δεν είναι δική μου δουλειά.

Εμένα με προγραμμάτισε να μιλήσω! Παρουσιάζεσαι! Και χαίρεσαι και δεν σε νοιάζει! Εμένα και να μου πει ο θεούλης να μην ξαναμιλήσω, μια χαρά θα είμαι! Δεν με ενδιαφέρει καθόλου! Ούτε μετά ασχολούμαι με το τι είπαμε εδώ και το τι έγινε! Αν ασχοληθείς, σημαίνει άλλα πράγματα! Αν πω πως δεν έχετε σεβασμό…

Δεν με νοιάζει! Εγώ είμαι εδώ. Δίνω αυτό. Πάω σπίτι μου! Τέλος. Δεν εξετάζω το αποτέλεσμα! Δεν είναι δική μου δουλειά. Το αποτέλεσμα είναι αλλουνού! Ό,τι πήρε ο καθένας πήρε. Με γεια του με χαρά του! Ό,τι θέλει ας το κάνει! Τελεία. Δεν μπορεί ένας που διδάσκει μετά να σκέφτεται, να αγωνιά, ή να ευχαριστιέται με κάποιο τρόπο την διδασκαλία. Δεν υπάρχουν αυτά. Ο απεσταλμένος κάνει απλώς την δουλειά του!

Τώρα που θα σηκωθούμε για μένα δεν υπήρξε καν ομιλία! Δεν υπήρξε τίποτα! Ούτε εσύ είσαι υποχρεωμένος να ακούσεις τον ιερό λόγο του φωτισμένου τάδε! Τίποτα! Έχετε δει ποτέ κανέναν να κάνει σεξ και να το αναλύσει σε φάσεις; Μόνο διεστραμμένος θα το έκανε αυτό.

Δεν αναλύεις τις φάσεις του σεξ. «Είναι ιερό!» Ιερό αλλά δεν αναλύεται. Η ανάλυση σε οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Φεύγουμε από δω και τα ξεχνάμε όλα! Έτσι κι αλλιώς προγραμματισμένοι είμαστε! Ούτως ή άλλως πιστεύετε ότι έχετε επιλογές!

Προγραμματισμένες ενοχές έχετε! Αυτό να σκέφτεστε! Δεν είναι δικές σας! Μου είπε κάποιος ότι έχει ενοχή για κάτι. Του απάντησα: «Βασικά δεν είναι δικό σου, αλλά αντιμετώπισέ το με κάποιο τρόπο ώστε να δώσεις στο Πουλί την δυνατότητα στην επόμενη έκδοση να το οδηγήσει καλά!»

*

Σημείωση:

Το πλέγμα είναι δημιουργία του Θεού!

Η εισβολή, το παράσιτο, ο ιός στο πλέγμα είναι ο Εωσφόρος.

Το πλέγμα είναι καθαρή δημιουργία πρωτογενούς ύπαρξης θεοτήτων: δημιουργεί πραγματικότητες!

Στο πλέγμα εισχώρησε ιός και έφερε την εντροπία!

Μέσα στην πραγματικότητα των πολυδύναμων θεών ούτε ο χρόνος ούτε ο χώρος θα μας εμπόδιζαν αν δεν εισχωρούσε ο «ιός»!

Το πλέγμα είναι από την φύση του θεϊκό!

Θα υπήρχε ούτως ή άλλως χωροχρονική δημιουργία! 

Η πτώση του Εωσφόρου απλώς προβλήθηκε περιορίζοντας το φάσμα!

Η ύλη δεν δημιουργήθηκε από τον Εωσφόρο ούτε εξ αιτίας του!

Εξ αιτίας του έγινε η χρονική καθυστέρηση! Το “delay” είναι δικό του!

Η ύλη θα υπήρχε! Σε λεπτότερες εκφάνσεις! Χωρίς θάνατο από εντροπία! Μόνο από ατύχημα!

Και η ύλη είναι μέρος του εαυτού του Θεού!

Παράδειγμα: σε ένα ηχητικό πλέγμα κάποιος τσιρίζει -ο Εωσφόρος! Δεν σημαίνει ότι δεν θα μιλούσαμε αλλά δημιουργήθηκαν παράσιτα! Θα υπήρχε ο κόσμος, αλλά πιο αναβαθμισμένος με εκλεπτυσμένη ύλη!

Οι θεοί προϋπάρχουν σαν δυνατότητα μέσα στον σύνολο Θεό!

Το πλέγμα είναι η δυνατότητα τους να επικοινωνούν μεταξύ τους!

Αυτό το πλέγμα είναι μέρος μιας απειροστικής δυνατότητας που λέγεται «Θεός»!

Υπάρχουν και απερινόητες δημιουργίες πέρα από το πλέγμα!

Υπό αυτή την έννοια, το πλέγμα ως εκδήλωση του Θεού είναι ο Λόγος!

Ένας είναι ο Άνθρωπος! Ο Εωσφόρος έσπασε την γυάλα. Έγιναν πολλά εγώ. Εκεί είναι Ένα!

Αθάνατο «εκεί» είναι ή ό,τι δεν έπεσε, ή ό,τι αποκαταστάθηκε!

Υπάρχουν σε αθανασία τα όντα που υπάρχουν!

Δίνεται η ευκαιρία κάτι να ανάψει εδώ, αλλά αν δεν ανάψει δεν άναψε! Αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα!

Αρχάγγελοι, άγγελοι, ιεραρχίες κ.λπ. είναι ποιότητες, δονήσεις, ειδικές ενέργειες νοήμονες, σαν ηλεκτρισμός με μυαλό ο οποίος διατρέχει όλη την λειτουργία του πλέγματος. Μια ενέργεια που διαμελίζεται χωρίς να διαχωρίζεται.

Το ηλεκτρικό ρεύμα έχει πολλές διαφορετικές χρήσεις αλλά είναι ένα! Η εκδήλωση του είναι διαφορετική.

Τα εγώ είναι συνδεδεμένα με τον Θεό, αλλά πρέπει να το «υπογράψουν»! Αυτή είναι η μόνη επιλογή που έχουν. Έτσι «συνδέονται»!

Πριν την υπογραφή αυτή δεν υπάρχει ελευθερία!

Αν το εγώ υπογράψει, τότε μετέχει στην ελευθερία του Όντος! Είναι στην διάθεση του υπερτάτου Όντος! Μετέχει της απόλυτης ελευθερίας του Θεού! Αυτή είναι η δική του Ελευθερία! «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν!»

Το μόνο ελεύθερο ον είναι ο Θεός! Και τα όντα που του έχουν παραδοθεί!

Παραδίδεσαι στον Εαυτό Σου!

Το «Πουλί» είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ο πλήρης, ο αποκαταστημένος. Ο προπτωτικός! Αυτό προβάλλεται εδώ! Αλλά μπορεί να κάνει και οτιδήποτε άλλο!

Ο Εωσφόρος μόλυνε μία έκφραση, όχι όλη!

Το πλέγμα είναι πολυδιάστατο! Επάλληλες οι διαστάσεις!

Η ιεραρχία των όντων (αρχάγγελοι, άγγελοι κ.λπ.) είναι σε επάλληλες διαστάσεις!''

*