Όλα όσα λέγονται από τα χείλη του Χριστού είναι το αιώνιο παρόν!

Όλα όσα είπε ο Χριστός αφορούν τον άνθρωπο στην αιώνια στιγμή του! Σ’ αυτό που παίζεται: στην επαναφορά του στο Όλο πράγμα!

Όλα όσα είπε ο Χριστός δεν αφορούν μόνον μιαν ιστορική εποχή! Δεν ειπώθηκαν μόνον για τον άνθρωπο του 2.000 χρόνια πριν!

*

Οσία Μαρία η Αιγυπτία, το πουλί της ερήμου!

Την πέμπτη εβδομάδα των Νηστειών η Εκκλησία μας τιμά την Οσία Μαρία την Αιγυπτία, το «πουλί της ερήμου», όπως αποκαλείται: μία εξαιρετική περίπτωση όντος! Ο Λακαριέρ έχει γράψει ένα περίφημο βιβλίο για την συγκλονιστική ζωή της, εξίσου συγκλονιστικό. Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία ήταν από την Αλεξάνδρεια, και ζούσε εκεί! Αναφέρεται ότι ήταν πόρνη και ζούσε έκλυτο βίο! Κάποτε στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας κατήλθε πλήθος προσκυνητών οι οποίοι είχαν προορισμό τους Αγίους Τόπους για να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό. Και εκείνη τους ακολούθησε προς άγρα πελατών.

Φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ σκέφτηκε, συνωθούμενη και από το πλήθος, να μπει στον ναό να προσκυνήσει. Καθώς πήγε να μπει μέσα στον ναό, σαν μια δύναμη να την έσπρωχνε πίσω και δεν μπορούσε να μπει! Προσπάθησε πολλές φορές αλλά ήταν αδύνατον! Τότε, λέει η παράδοση, βγήκε και κάθισε σ’ ένα πεζούλι στην αυλή, συντετριμμένη, γιατί η ψυχή της είχε πάρει το μήνυμα. Κάτι την σταματούσε! Κάτι την ήλεγχε! «Και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω …» Προσευχήθηκε βουβά στην Παναγία… Και προσπάθησε ξανά να μπει στον ναό. Αυτή την φορά μπόρεσε να μπει και να προσκυνήσει!

Από κει και πέρα η ζωή της είναι μια συνταρακτική μαρτυρία του Θεού. Άκουσε μέσα της να της λέει: «Πήγαινε στην έρημο!» Και πήγε! Στην έρημο έξω από την Ιεριχώ, πέρα από το μοναστήρι του αββά Γεράσιμου… Έχουμε πάει εκεί μαζί με τον Φοίβο… Έμεινε στην έρημο επί 45 χρόνια, έως το τέλος της ζωής της! Ολομόναχη και γυμνή! Χωρίς να συναντήσει ποτέ άνθρωπο ή ζώο! Ήθελε έτσι ο Θεός και την συνάντησε ο άγιος Ζώσιμος ο οποίος την κοινώνησε πριν πεθάνει! Εκείνη τον αναγνώρισε! Όπως γνώριζε και τους ψαλμούς και τα μυστήρια της Εκκλησίας, καθώς ο Θεός της είχε δώσει όραση. Την βρήκε ο άγιος Ζώσιμος ένα χρόνο μετά και την έθαψε στην έρημο! Ήταν, λέει, τόσο πετρώδης η έρημος που δεν μπορούσε να την σκάψει μόνος, και ένα λιοντάρι τον βοήθησε! Και ετάφη χριστιανικά… Έτσι, μέσα από τον άγιο Ζωσιμά έχουμε την μαρτυρία για το συνταρακτικό πέρασμα της από τον κόσμο και την ομολογία της ζωής της!

*

Το μεγάλο ερώτημα που θέτει ο άνθρωπος ή οφείλει να θέσει στην ζωή του: ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ;

Ο Χαλίλ Γκιμπράν λέει: «Μια φορά μόνο στην ζωή μου βουβάθηκα, όταν κάποιος με ρώτησε ποιος είμαι!» Ποιοι είμαστε αλήθεια; Τι απάντηση δίνουμε στο ερώτημα αυτό; Είμαστε αυτός που σκέπτεται, που αισθάνεται, που πράττει; Είμαστε αυτός που παρατηρεί τον εαυτό μας την ώρα που σκέφτεται, αισθάνεται, πράττει; Είμαστε αυτός που παρατηρεί τον παρατηρητή; Τι είμαστε; Είμαστε οι μεγάλες μας στιγμές; Οι στιγμές που νιώθουμε αγάπη και ενότητα με τον κόσμο; Είμαστε η προσωπικότητα μας που έχει διαμορφωθεί μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, και του καθενός μας ζητά χίλια δυο πράγματα καθώς βρίσκεται σε διαρκές ανικανοποίητο, ζει πόνο, αγωνία, κάποτε αδιέξοδο; Ποιοι είμαστε; «Ποιος είμαι;» Αυτό το ερώτημα οφείλουμε να απαντήσουμε, και να το απαντήσουμε δυναμικά καθένας από μας. Να ορίσει ποιος είναι!

Ο Χριστός μας είπε ότι είμαστε αδελφοί του και φίλοι του! Παιδιά του Θεού! Γιοι και θυγατέρες του! Αυτό όμως πρέπει να το ζήσει και να το προσυπογράψει κάθε ένας από μας! Ζούμε σε ψευδαισθητική πραγματικότητα, στο Μάτριξ! Μια πραγματικότητα ψευδαισθητική μεν αληθοφανή δε, και πολύ οδυνηρή κάποιες φορές με τα προβλήματα που μας δημιουργεί. Εντούτοις, η πραγματικότητα αυτή δεν υπάρχει! Μας φοβερίζει, μας τρομοκρατεί, μας πονά κάτι που δεν υπάρχει! Αυτό είναι ένα τεράστιο παράδοξο! Είδα πρόσφατα σε μια ταινία, εν μέσω της τρομοκρατίας και της αγριότητας που υφίστατο ο ήρωας, να απλώνει το χέρι και να την διαπερνά, αντιλαμβανόμενος ότι είναι ψευδής, εικονική, ανύπαρκτη!

Αν σταθούμε στο κέντρο μας και κινήσουμε το πνευματικό μας χέρι, η πραγματικότητα αυτή υποχωρεί!

Η πραγματικότητα αυτή δεν υπάρχει καν! Αυτό που μας τρομοκρατεί και μας πονά, όλο αυτό για το οποίο ανησυχούμε τόσο πολύ, ασχολούμαστε τόσο πολύ, μεριμνάμε τόσο πολύ, δεν υπάρχει! Είναι ανύπαρκτο! Είναι μια ψευδαίσθηση, μια προβολή από μια δευτερογενή πραγματικότητα που δημιούργησε η όραση της διττότητας: η κατάπτωση της αντίληψης του ανθρώπου η οποία συνέλαβε, κατ’ αναλογίαν προς τον αρχάγγελο Εωσφόρο, έναν κόσμο και έναν εαυτό αποχωρισμένο από τον Θεό! Η πραγματικότητα αυτή είναι οντολογικά ανύπαρκτη! Εντούτοις καλούμαστε να ζήσουμε την ζωή μας μέσα στον χωροχρόνο! Φυσικά όχι ως ανόητα και ανίσχυρα πλάσματα! Καλούμαστε να ζήσουμε εδώ που βρεθήκαμε, που επιλέξαμε να βρεθούμε -γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να μας συμβαίνει και δεν το έχουμε επιλέξει- να μπορέσουμε, όντες εδώ, να έχουμε επαφή και επικοινωνία με το Όλο πράγμα!

Να έρθουμε στην ευλογημένη κατάσταση της ενότητας και της συλλειτουργίας με το Όλο πράγμα!

Όσο λοιπόν δίνουμε εξουσία στον κόσμο αυτό πάνω μας, τόσο περισσότερο θα μας απειλεί και θα μας τρομοκρατεί, και τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δύναμη με την οποία θα μας επιτίθεται! Όσο όμως απλώνουμε το «χέρι» μας και βλέπουμε ότι υποχωρεί, και αντιλαμβανόμαστε πως είναι κάτι «ρευστό» που δεν αντέχει στην πνευματική όραση του ανθρώπου, τόσο ελευθερωνόμαστε από τα δεσμά αυτού του κόσμου, ανακτούμε την δύναμη μας και  μπορούμε να δρούμε ενεργητικά υπέρ του εαυτού μας και των συνανθρώπων μας!

Στην πραγματικότητα εκείνο που φοβάται είναι τον εαυτό του που τον ελέγχει!

Πραγματικά ο άνθρωπος με τον τρόπο που σκέφτεται, με την συμβατική λειτουργία του νου του, δεν μπορεί να ξεφύγει από τον κόσμο έτσι όπως μας τον έχουν μάθει από την μέρα που γεννηθήκαμε! Είναι παγιδευμένος! Δεν υπάρχει έξοδος! Όσο καλά και αν διευθετήσει τα πράγματα -για όσον καιρό του έρχονται όπως θέλει- πάντοτε βρίσκεται εκτεθειμένος και νιώθει την αδυναμία του: κυρίως μπροστά στην αρρώστια και τον θάνατο, όπου εκεί τελειώνουν τα ψέματα, τελειώνει ο τσαμπουκάς του ανθρώπινου νου, του ανθρώπινου παραλογισμού! Καταλαβαίνει ότι το παραμύθι τελειώνει και θα αποδώσει λόγο για την ζωή του! Στην πραγματικότητα εκείνο που φοβάται είναι τον εαυτό του που τον ελέγχει! Γιατί δεν μας ελέγχει κάτι έξω από μας!

Αυτός που μας ζητά λόγο για τα πεπραγμένα είναι ο ίδιος μας ο Εαυτός!

Μπροστά σ’ αυτήν την λογοδοσία, ο άνθρωπος νιώθει αμήχανος και ένοχος, και προσπαθεί να κρυφτεί! Σκεφτόμουν ότι δεν είναι τυχαίο που η λέξη «ευλογία» έχει μέσα της την λέξη «λόγος»! Γιατί είναι πολύ σημαντικό το πώς ο άνθρωπος καλείται να ορίσει τα πράγματα για τον εαυτό του! Ακόμα και τις λέξεις που χρησιμοποιεί. Γιατί μέσα από τον τρόπο που μιλάει για τον εαυτό του, τον άνθρωπο-εαυτό του, τον κόσμο-εαυτό του, δηλώνει την κατάσταση της συνείδησής του!

Αυτός ο λόγος του καταγράφεται στο σύμπαν το οποίο του απαντά αντιστοίχως! Γι’ αυτό να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τον τρόπο που μιλάμε για τον εαυτό μας και τον άνθρωπο! Γιατί ο λόγος είναι ύψιστη θεουργία αλλά και μεγάλη τιμωρία για τον άνθρωπο που επιπόλαια τον χρησιμοποιεί και με τρόπο επιθετικό και εχθρικό προς τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του και τον κόσμο! Η μόνη διέξοδος από αυτό που θεωρεί ο άνθρωπος ως κίνδυνο, αλλά και από αυτόν που πράγματι είναι, είναι η ευλογία για την οποία μιλούν όλες οι θρησκείες, όλοι οι πνευματικοί δρόμοι, οι δάσκαλοι, οι άγγελοι κ.λπ.

Η ευλογία είναι κάτι που δεν βρίσκεται στα χέρια του εγώ! Αυτό το εκνευρίζει αφόρητα, γιατί είναι κάτι που δεν μπορεί να ελέγξει: ούτε να την κρατήσει μπορεί την ευλογία ούτε να την έλξει! Το εγώ ως διαχωριστικό σημείο, ως σημείο πυρός ανάμεσα σε μας και το Όλο πράγμα, ζει απειλητικά την κατάσταση της ενότητας!

Το μόνο σημείο μέσα μας που μπορεί να ζήσει την ευλογία είναι η καρδιά μας!

Όσες φορές ζούμε την αγάπη χωρίς όρια, χωρίς αντάλλαγμα, αυτή την μεγαλειώδη, δωρεάν αγάπη προς τον εαυτό μας, προς τους άλλους, προς τον κόσμο, προς τον Θεό, σ’ αυτές τις στιγμές μπορούμε να έλξουμε την ευλογία του Θεού και να βρεθούμε σε μιαν άλλη κατάσταση πραγμάτων. Σε αυτό που μας επιτρέπει να δούμε τι χωρίζει τον κόσμο αυτό που ζούμε από τον κόσμο της ευλογίας! Ο κόσμος αυτός είναι άχαρος! Χωρίς χάρη! Γιατί ο ίδιος δεν την δέχεται, όχι γιατί ο Θεός την απέσυρε ποτέ! Η χάρις και η ευλογία του Θεού είναι πάντοτε μαζί με τον άνθρωπο! Απόδειξη είναι η παρουσία του Χριστού στην Γη, που όπως μας υποσχέθηκε θα είναι έως συντέλειας! Άρα είναι στο χέρι το δικό μας ο καθένας από μας να κάνει τις επιλογές που θα τον οδηγούν στο κέντρο της ύπαρξης του, στο κέντρο της Χριστότητας μέσα από την οποία μπορεί να ζήσει μιαν άλλη κατάσταση πραγμάτων, την χάρη και την ευλογία του Θεού!

Ευλογία καλούμαστε να έλξουμε στην ζωή μας και στην ζωή του κόσμου. Αυτό είναι που λείπει από τον κόσμο!

 Όλα τα άλλα ο κόσμος τα έχει: θεωρίες, φιλοσοφίες, δασκάλους, βιβλία, ασκήσεις, δρόμους! Αλλά η ευλογία είναι το ύψιστο πράγμα που, όταν το ζήσει κανείς, αλλάζει εντελώς ο τρόπος που υπάρχει και αντιλαμβάνεται αυτό που παίζεται εδώ στην Γη!

*

Το Ευαγγέλιο μιλάει για τον Χριστό, ο οποίος, λίγο πριν τα μεγάλα γεγονότα της Σταύρωσης και της Ανάστασής του, μιλά στους μαθητές του και τους ενημερώνει, λέγοντας τους ότι θα συλληφθεί, θα βρεθεί μπροστά στους αρχιερείς και τους Φαρισαίους, οι οποίοι θα τον εμπαίξουν, θα τον φτύσουν, θα τον χτυπήσουν και θα τον σταυρώσουν! Και τους ενημερώνει ότι την τρίτη μέρα θα αναστηθεί! Είναι πολύ χαρακτηριστικό το πώς αντέδρασαν οι μαθητές σ’ αυτό τον λόγο. Μιλάμε για εκείνους που έγιναν οι απόστολοι των Εθνών και θεμελίωσαν το έργο του Χριστού στους αιώνες πάνω στην Γη!

Μπορείς να μας υποσχεθείς ότι θα είμαστε αριστερά και δεξιά σου την ημέρα της δόξης σου; 

Αυτό ρωτούν τον Χριστό ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος, οι γιοι του Ζεβεδαίου, οι γιοι της βροντής! Είναι φοβερό να σκεφτούμε πως ο Χριστός τους μιλούσε για το μαρτύριο του, την σταύρωση αλλά και την ανάστασή του, καθώς και τις συνέπειες που θα είχε εσχατολογκά για τον κόσμο η θεουργική Πράξη της ζωής του, και εκείνοι σκέφτονταν ποιος θα είναι αριστερά και δεξιά του! Θύμωσαν, λέει, μαζί τους οι υπόλοιποι δέκα! Ο Χριστός γύρισε τότε και τους είπε: «Δεν μπορείτε να είστε μέτοχοι, ούτε στο Ποτήριο που θα πιω, ούτε στο βάπτισμα μου!» Εννοώντας το αίμα του… «Αλλά ακόμα κι αν γίνετε κοινωνοί του Ποτηρίου και του βαπτίσματος μου, σίγουρα δεν μπορώ να σας υποσχεθώ ότι θα είστε αριστερά και δεξιά της δόξης μου, γιατί αυτό είναι άνωθεν γεγραμμένο!» Τότε τους μίλησε για την αξία της υπηρεσίας και του ποιος είναι πραγματικά ισχυρός και μεγάλος! 

Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε να διακονήσει, να υπηρετήσει και όχι να διακονηθεί! Αυτός που θεωρείται έσχατος είναι ο μέγιστος! Ο μέγιστος είναι ο υπηρέτης όλων!

Στους λόγους του Χριστού βλέπουμε την τεράστια αντιστροφή ως προς τις αξίες του κόσμου! Στον κόσμο σπουδαίος και μεγάλος θεωρείται αυτός που έχει την εξουσία να επιβάλλεται, να δοξάζεται και να  υπηρετείται από τους άλλους!

Ο Χριστός έδωσε το στίγμα τού τι συμβαίνει στον ουρανό: ακριβώς το αντίστροφο, καθόσον εκεί το ανώτερο υπηρετεί το κατώτερο! Είναι μεγάλα πράγματα να τα σκεφτούμε! Να αναλογιστούμε το σύστημα αξιών του κόσμου και το δικό μας! Το πώς καλούμαστε να συμπεριφερθούμε και να πράξουμε στην Γη όχι ως χριστιανοί, γιατί ο Χριστός δεν ήταν «χριστιανός», ήταν Χριστός, αλλά ως «Χριστοί», αδελφοί και φίλοι του Χριστού, ως μέλη και κομμάτια δικά του!

Οι μέρες προς την Ανάσταση μεγάλη ευκαιρία για να στραφούμε στον εσωτερικό μας εαυτό!

Οι μέρες προς την Ανάσταση είναι μεγάλη ευκαιρία να καθαρίσουμε τον εαυτό μας! Να συμμετάσχουμε στην χαρά, στην ανατροπή που έφερε η Ανάσταση του Χριστού στον κόσμο! Ο Χριστός έσπασε τις Πύλες του Άδη, άνοιξε τον δρόμο της Επιστροφής για όλα τα όντα, ευλόγησε έως τέλους τον άνθρωπο, τον συγχώρησε, και του έδειξε τον δρόμο να πορευτεί μέχρι τον Πατέρα του!

Να εξομολογηθούμε μπροστά σε ένα λουλούδι!

Να λειτουργηθούμε, να εξομολογηθούμε όπου θεωρεί κανείς  μπορεί να αναπαυτεί η ψυχή του! Ακόμα και μπροστά σε ένα λουλούδι! Να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ζήσει την ευλογία η οποία μπορεί να θεραπεύσει και το σώμα και την ψυχή μας και τις πληγές του κόσμου. Την αόρατη πληγή του κόσμου που αιμορραγεί και παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές πόνου!

Άλλος είναι ο εχθρός του ανθρώπου!

Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε οριζόντιο επίπεδο, ούτε λύσεις! Δεν είναι το ζήτημα να τιμωρηθούν κάποιοι κακοί ή να εξαφανιστούν για να ζήσουν οι υπόλοιποι καλοί. Η αλήθεια είναι επακριβώς όπως την είπε ο Χριστός! Άλλος είναι ο εχθρός του ανθρώπου! Όσο δεν καταλαβαίνει και δεν ζει την εσωτερική του απεξάρτηση από το καθεστώς της διττότητας, όσο η αντίληψη του δεν επανέρχεται στο μυστήριο της Ενότητας, όσο η καρδιά δεν λειτουργεί, ο κόσμος αυτός θα είναι ο ίδιος, με παραλλαγές, όπως εξάλλου παραμένει μέσα στους αιώνες. Αυτή είναι και η ατομική μας ευθύνη!

Στο Μυστήριο του Προσώπου λύτρωση του κόσμου!

Ο άνθρωπος που ενώνεται με την Χριστότητα του, τον Χριστό εντός, είναι Πρόσωπο Θεού το οποίο έχει παρρησία ενώπιον του και εξουσία στο κόσμο. Ο ίδιος ο Χριστός είπε στους μαθητές του: «Ό,τι κρατάτε, θα μένει κρατημένο, ό,τι συγχωρείτε, συγχωρημένο!» Τους έδωσε δηλαδή εξουσία πάνω στην αμαρτία και το κακό! Στον Θεό τα μεγέθη δεν είναι ποσοτικά. Ο νους φαντάζεται πάντοτε τα όρια που έχει αυτός ο κόσμος, φαντάζεται αριθμητικά τα μεγέθη του αόρατου πολέμου, πόσοι θα αφυπνιστούν, πόσοι θα τα καταφέρουν, πόσοι θα αντέξουν το κακό, πόσοι τελικά θα επανέλθουν στην συνείδηση της ενότητας και θα ωφεληθούν! Να ξέρουμε ότι στον Θεό δεν παίζεται τίποτα με αριθμητικά μεγέθη! Να έχουμε επίγνωση ότι το κρίσιμο σημείο για την μετάβαση σε άλλη κατάσταση πραγμάτων μπορεί να κριθεί από ένα Πρόσωπο, και αυτό το πρόσωπο να είσαι εσύ!

Να είσαι εσύ αυτό το Πρόσωπο που το Σύμπαν περιμένει  για να κάνει την κίνηση του!

Να γνωρίζουμε ότι ούτε χωροχρόνος υπάρχει ούτε τα όρια και οι προϋποθέσεις που φαντάζεται ο νους! Το μόνο που υπάρχει είναι το καθαρό φως! Και ο απρόβλεπτος και αιφνιδιαστικός για τον ανθρώπινο νου τρόπος που δρα ο Θεός! Γι’ αυτό να κρατάμε τον εαυτό μας σε καλή κατάσταση, σε εγρήγορση! Να είμαστε σε θέση να δηλώνουμε την παρουσία μας πνευματικά ό,τι κι αν παίζεται στην ανθρώπινη προσωπικότητα! Είτε τα πράγματα μας πηγαίνουν καλά είτε όχι, είτε πονάμε είτε χαιρόμαστε, είτε μας απειλούν είτε μας δοξάζουν, είτε μας αγαπούν είτε μας μισούν! Ό,τι κι αν παίζεται στην ανθρώπινη προσωπικότητα, με όλες τις επιλογές που υφιστάμεθα και που ζούμε!  Το εγώ θέλει να ελέγχει τα πράγματα και να ζει μια σταθερότητα. Εντούτοις, ο κόσμος του Θεού είναι ρευστός, αλλά επί τω καλώ! Γι’ αυτό είναι και ανέγγιχτος από τον ανθρώπινο νου οποίος θέλει να ορίζει τα πράγματα.

Η Ελλάδα είναι η πνευματική Μητρόπολη του κόσμου! Είναι έτσι το θέλημα του Θεού από αιώνες!

Να αναλογιστούμε τα πεπραγμένα μέχρι τώρα, και την μεγάλη ευλογία που έχει η ζωή μας καθώς ζούμε εδώ στον ευλογημένο αυτό τόπο που υφίσταται τόσα, επειδή ακριβώς κάτι πολύ μεγάλο υπάρχει εδώ στην Ελλάδα! Είναι έτσι το θέλημα του Θεού από αιώνες! Η Ελλάδα να είναι η πνευματική Μητρόπολη του κόσμου. Εδώ συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβούν όλα τα κομβικά σημεία που αφορούν την επάνοδο της ανθρωπότητας ολόκληρης! Δεν είναι τυχαίο που είμαστε χριστιανοί, που έχουμε βαπτιστεί, που έχουμε λάβει το χρίσμα! Ακόμα και αν δεν συνειδητοποιούμε την αξία του, εκείνο ενεργεί! Είναι η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος η οποία μας διδάσκει πνευματικά και μας θεραπεύει! Να επικαλούμαστε την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος που φέρουμε μέσω του χρίσματος! Στην προσευχή μας να ζητάμε με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος να βρεθούμε στο σημείο της Χριστότητάς μας!

Στην σταύρωση της προσωπικότητας, στο άνοιγμά της δηλαδή στο Όλον είναι η ανάστασή μας! 

Αυτό που μας συμβαίνει είναι φως και ευλογία μέσα από την παρουσία του αρχαγγέλου Ραφαήλ στην ζωή μας! Είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι! Στις κρίσιμες στιγμές νιώθουμε ότι είναι μαζί μας και δεν μας εγκαταλείπει! Κι αν επιτρέπει να περνάμε από κάποιες δοκιμασίες είναι για να μας βοηθήσει να ξυπνήσουμε! Και όχι για να τιμωρηθούμε, πολλώ δε μάλλον να απολεσθούμε! Να έχουμε την βεβαιότητα ότι μας προστατεύει, είναι παρών. Σε κανέναν από μας δεν θα συμβεί ποτέ κακό! Θα δοθούν όλες οι ευκαιρίες, όλες οι ευλογίες να επανέλθουμε στο σημείο της Χριστότητας όπου βρίσκεται η χαρά και η ευλογία του κόσμου! Στην σταύρωση της προσωπικότητας, στο άνοιγμά της δηλαδή στο Όλον είναι η ανάστασή μας!
Καλή Ανάσταση!

*