Δημήτρη Παπαιωάννου σ' ευχαριστώ!

 Τα 20 χρόνια μετά, απλά εμφαίνουν σαν μακρινό παράδεισο την Ελλάδα που έλαμψε για λίγο το 2004! Και δείχνουν την τωρινή μας απογύμνωση! Έργο εχθρών αδιανόητων! Μα κυρίως των μέσα μας εχθρών! Σ' ευχαριστώ για το θαυμαστό, Δημήτρη! Ήμουν κι εγώ εκεί...

 Αύγουστος 2004, Κώστας Γεωργουσόπουλος, «Άξιον εστί το τίμημα».

Δημήτρης Παπαϊωάννου: Μόνο σε αυτό το κείμενο ένιωσα ότι κάποιος είδε στ’ αλήθεια αυτό που είχα δείξει.

« […] «Σ’ αυτόν τον τόπο, την ίδια εποχή, σε διάρκεια ενός μόνο αιώνα, γεννήθηκαν τα ομηρικά έπη, ο λυρισμός της Σαπφώς, του Αρχίλοχου, του Αλκμάνα, η προσωκρατική φιλοσοφία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Μέσα από το έπος, τον λυρισμό, την απορία και την αμφισβήτηση, μέσα από την ανύψωση του Λόγου πάνω στα ερείπια του Μύθου και μέσα από την άμιλλα και τον ανταγωνισμό, τη ρητορική των σωμάτων και των ψυχών, γεννήθηκε το δράμα, η μίμησις πράξεως σπουδαίας ή φαύλης, η τραγωδία και η κωμωδία, όπου η έπαρση, η αλαζονεία, η ασέβεια, τέκνα της Τύφλας, επέφεραν την Άτη και η Άτη τη Νέμεσιν. “Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά” έλεγε ο Σεφέρης, δηλαδή στα τυφλά ή στην τύχη.

Όταν, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές και ηθικές αντιρρήσεις που έχει ο καθένας για την αλλοίωση, την εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων, οι Αγώνες επανέρχονται στην ιστορική τους γενέθλια γη, οφείλουμε να θυμίσουμε σε όλη την Οικουμένη τη Λογική, την Ηθική, την Πολιτική και την Αισθητική Σκέψη που τους γέννησε.

 Και ήταν έξοχη η σκέψη να ανατεθεί αυτό το μέγα παιδαγωγικό, ιστορικό και αισθητικό αίσθημα σ’ έναν ιδιοφυή σύγχρονο Έλληνα ερασιτέχνη, με την αρχαία σημασία της λέξης. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, όπως ο Μακρυγιάννης, ο Θεόφιλος, ο Τσιτσάνης, ο Κουν, οι χτιστάδες της Πυρσόγιαννης, οι μαντιναδολόγοι της Καρπάθου, είναι ένας κυριολεκτικά ασπούδαχτος αυτοδίδακτος. Φιλοκαλεί μετ’ ευτελείας και φιλοσοφεί άνευ μαλακίας.

 Και χθες τη νύχτα, αυτός ο μεγαλοφυής αναγεννησιακός καλλιτέχνης αναδείχτηκε ποιητής και μύστης. Συνέλαβε τη σύνολη συνείδηση της ελληνικής διαχρονίας, τιμώντας τη βαθιά δομή της ελληνικής σκέψης.

 Τα σύμβολά του αντλήθηκαν κατ’ αρχήν από τη μεγάλη στιγμή της προσωκρατικής φιλοσοφίας. Τα τέσσερα ριζώματα του Εμπεδοκλέους, το ύδωρ, το πυρ, ο αιθήρ και η γη, τα αθάνατα πρώτα στοιχεία της ύλης που με το σμίξιμό τους και τη διάλυσή τους αιωνίως, τη φιλότητα και το νείκος, τον έρωτα και την έριν, συγκροτούν τις μορφές. Γέννηση και θάνατος σε αείροη διαλεκτική σχέση πλάθουν συμβάντα, συμβεβηκότα, δηλαδή τις ποικίλες μεταμορφώσεις της Ουσίας.

 Ο Παπαϊωάννου κατόρθωσε σε τρία τέταρτα της ώρας να αφηγηθεί, με λιτά, αναγνωρίσιμα σύμβολα, ιδέες, αισθητοποιημένες αξίες, την περιπέτεια της ελληνικής ανακάλυψης του κόσμου. Σε μια παρέλαση επική, δραματική και λυρική, συγκρότησε έναν κύκλιο χορό όπου με τους ήχους του διονυσιακού τυμπάνου που πρώτη κατασκεύασε η θεά Κυβέλη και την εξέλιξη της κιθάρας που πρώτος κούρντισε ο Πυθαγόρας με τον Κανόνα του, που έγινε κανονάκι και σαντούρι που τώρα ιερουργεί η Αρετή Κετιμέ, χόρεψαν η Αριάδνη του Λαβυρίνθου, η Καλλιπάτειρα, οι χορευτές του Αισχύλου, οι Σάτυροι και οι Σειληνοί, ο Πλάτων, ο Διγενής και ο Καραϊσκάκης, ο Καραγκιόζης, η Σφίγγα, ο Οιδίπους και οι Ταναγραίες.

 Ο Παπαϊωάννου χθες τη νύχτα μπροστά στο παγκόσμιο κοινό έλυσε με την απλότητα μιας αναπνοής, με τη θεία αφέλεια μιας λαϊκής παραμυθούς, το αίνιγμα της Σφίγγας, της Σίβυλλας και του Γόρδιου: Ο άνθρωπος, αυτός ο μικρός, ο μέγας.

 Το ρεπορτάζ θα αναφερθεί στους θαυμαστούς μουσικούς, χορογράφους, εικαστικούς, τεχνικούς, συνεργάτες του μεγαλοφυούς Παπαϊωάννου. Εγώ περιορίζομαι να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και την υπέρτατη τιμή που αισθάνομαι να είμαι Συμπολίτης με τον Καλλιτέχνη, που μήνυσε στα πέρατα της Γης πως η Ελλάδα δεν Ήταν μόνο. Είναι».