Ναι, και αυτές τις μέρες το χρειαζόμαστε! Λοιπόν, ο
Έκτορας μόλις έχει πεθάνει. Τότε ο Πρίαμος μεταμφιέζεται σε ζητιάνο και προχωρά
μέσα στη νύχτα για να φτάσει στη σκηνή του Αχιλλέα. Και τι συμβαίνει; Γονατίζει
μπροστά στον δολοφόνο του γιου του!
Αυτή είναι μια από τις πιο έντονες στιγμές ολόκληρης
της Ιλιάδας: ο Πρίαμος, ένας άντρας που είναι βασιλιάς στη γη του, γονατίζει
και φιλά αυτά τα «τρομερά χέρια». Φιλά το χέρι αυτού που σκότωσε τον γιο του!
Και αυτή η χειρονομία είναι πιο ισχυρή από χίλιες λέξεις, σε αυτή τη χειρονομία
υπάρχει το παν: ταπεινοφροσύνη, θάρρος, ανιδιοτελής αγάπη.
Και εκείνη τη στιγμή ο πόλεμος δεν είναι πλέον
ένδοξος, δεν είναι πλέον ηρωικός, υπάρχει μόνο ο πόνος αυτού του πατέρα που
ζητά να του επιστραφεί το σώμα του γιου του.
Και μετά ο Πρίαμος κάνει κάτι εξίσου συγκλονιστικό:
μιλάει, αποκαλύπτοντας την καρδιά του. «Σπλαχνίσου με», λέει στον Αχιλλέα,
«υπέφερα αυτό που κανένας άλλος θνητός δεν έχει υποφέρει: να φέρω στο στόμα μου
το χέρι του δολοφόνου του γιου μου».
Και τι συμβαίνει; Ο Αχιλλέας, ο ανίκητος, ο
ακλόνητος, απομακρύνει τον Πρίαμο από τα γόνατά του και τον αγκαλιάζει. Και οι
δύο κλαίνε μαζί. Έτσι τελειώνει η Ιλιάδα, με αυτή τη σκηνή.
Τι σας λέει ο Όμηρος; Ότι η αληθινή «δύναμη» δεν
βρίσκεται στους μυς, στον πλούτο ή στην εξουσία ενός ανθρώπου. Ο Πρίαμος έχει
και τα δύο κι όμως γονατίζει, ο Αχιλλέας δεν φοβάται κανέναν κι όμως κλαίει. Η
αληθινή δύναμη δεν βρίσκεται σε αυτό για το οποίο μάχεσαι, αλλά για αυτό για το
οποίο γονατίζεις. Βρίσκεται στη λέξη που ενώνει τις καρδιές ή τις απομακρύνει,
και βρίσκεται στην ταπεινοφροσύνη, γιατί το να αγαπάς και να είσαι ταπεινός
είναι το ίδιο πράγμα.
Και πάνω απ' όλα μας θυμίζει ότι στον πόλεμο δεν
υπάρχουν νικητές ή ηττημένοι, αλλά μόνο ραγισμένες καρδιές. Πρέπει να το
θυμόμαστε, έτσι δεν είναι; από Γκουεντολίνα Μιντέι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου