"ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ", στα Αρχαία Ελληνικά

                         Ἡμεῖς οἱ Ἀθάνατοι, Ἡ Πύλη πρὸς τὴν Ἀειζωΐαν, Ἀθῆναι 1976

…ἐπικράνθη ὁ Ἅιδης καὶ γὰρ κατηργήθη…

Ἀφιερωμένον τῷ ἀγγέλῳ, Σοί!

  Τοῦτο τὸ βιβλίον ἐδόθη ὑπὸ τοῦ ἀρχαγγέλου Ῥαφαὴλ εἰς ἓν ὂν τὸ ὁποῖον θέλει διατηρεῖν τὴν ἀνωνυμίαν αὐτοῦ – ἐπεὶ οὕτως ἢ ἄλλως ὑπάρχει μεθ’ ἡμῶν ἄνευ τοῦ ὑπάρχειν – ὅτε ἦν ἑπτακαίδεκα ἐτῶν. Τὸ συγκλονιστικὸν αὐτοῦ μήνυμα ἐστὶν ὅτι ὁ θάνατος οὐκ ἔστι μοιραία ἀνάγκη ἀλλὰ προαίρεσις. Τὸ σύμπαν τοῦτο, τὸ σταθεροποιηθὲν ἐπὶ ἰσορροπίᾳ ἥτις περιέχει τὴν ἐντροπίαν, οὐκ ἀπηχεῖ πλὴν τὴν παροῦσαν ἀνθρωπίνην συνείδησιν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι δύναται μεταβληθῆναι ὡς ἡ ἀνθρωπίνη συνείδησις ἐπεκταθήσεται πρὸς τὸ Ὅλον! Νέα γῆ καὶ οὐρανός! Τὸ σῶμα γίνεται φῶς! Τὸ ἐρώτημα ἐστίν: ἆρα ἱκανῶς ἀθῷοί ἐσμεν ὥστε μὴ ἀποθνῄσκειν;

  Σὺ εἶ

Ἀείζωον καὶ σοφὸν ὄν, αἰώνιον, φυσικόν, ἰσχυρὸν καὶ καλὸν τέκνον τοῦ ἀπείρου, θαυμαστὸν καὶ πολυδύναμον πεδίον κβαντικῶν δυνατοτήτων. Εἶ σὺ, ἀνὴρ ἢ γυνή, αὐτογενὴς ἐκδηλουμένη νοημοσύνη, ἡ χορεύουσα μετὰ τῶν πιθανῶν ἐκδοχῶν ἃς περιέχει ὡς ἐλευθέραν προαίρεσιν ἐντὸς τῆς ἀπείρου ἐλευθερίας, εὐτυχίας καὶ δυνατότητος.

  Ἐνθάδε, νῦν, εἶ

ἔμπροσθεν τοῦ μεγίστου τολμήματος τῆς ἐμπειρίας σου.
Τὸ ζῆν τοῦτο τὸ ταξίδιον
αἰωνίως καὶ μετ’ αὐτεπιγνώσεως,
ἐν τῇ μορφῇ συνειδήσεως ἣν σὺ ἐκλέγεις εἶναι!
Ἐλθὲ ἵνα γνῶμεν ἅμα τὴν ἀρχὴν
ὑπὲρ τοῦ κάλλους, τῆς ζωῆς, τῆς σοφίας σου!

 Μέμνησαι;

Ὑπάρχει Πύλη ὑπερβάσεως, Πύλη ποιοτικοῦ ἅλματος ἀπὸ τὰ παλαιὰ καὶ ἄχρηστα πρότυπα καὶ σύμπαντα ἐλαττωμένης ἐκδηλώσεως τῆς ζωῆς σου πρὸς τὴν ἀειζωΐαν.
Μὴ διερωτᾷς εἰ ἡ ἀειζωία ἤδη συμβαίνει, σὺ μόνον σκόπει τὸ κάλλος ὃ περιέχει.
Πᾶν γὰρ κάλλος ἐστὶ δυνατότης τῆς φύσεως ἡμῶν.
Πῶς ἄλλως ἂν ἠδυνάμεθα αὐτὸ τιμᾶν εἰ μὴ αὐτὸ ἐν ἑαυτοῖς περιεῖχον;
Ὅταν δὲ περιέχῃς τι, δύνασαι καὶ ἐκλέξαι αὐτὸ ὡς ἐκδηλουμένην κίνησιν καὶ ἔκφρασιν.
Ἡ προαίρεσις τοῦ καλοῦ οὐκ ἔστι μόνον πολιτιστικὴ ἐνασχόλησις. Ἐστὶν ἀνάγκη τῆς ὑγιούς, ἀπειροδυνάμου νοημοσύνης, τῆς σῆς εὐφυΐας.

  Ὁ θάνατος, ἡ νόσος, ὁ φόβος προσλαμβάνονται ὑπὸ τοῦ νοός ἡμῶν πρὸ τῆς Πύλης διαφυγῆς ὡς ἀσχήμια, ἐκφυλισμός, σύγχυσις.

Ἡ ζωή, τὸ κάλλος, ἡ εἰρήνη γίνονται ἀντιληπταὶ ὡς εὐλογία.
Ἔκλεξαι νῦν!
Ἡ Πύλη ἀνοίγεται τῇ σῇ δυνατότητι προαιρέσεως. Ὃ νῦν ὡς ἀγαθὸν ἀντιλαμβάνῃ, οὕτως ἔστιν.
Ἀπὸ τοῦ ἀγαθοῦ πρόελθε εἰς τὸ κάλλιστον.
Ζῆσον αἰωνίως μετὰ ὑγείας, ἁρμονίας καὶ κάλλους.
Ἕτοιμος εἶ ἂν γινώσκῃς ὅτι δύνασαι, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐστὶν ὅτι πάντοτε γινώσκεις. Νῦν δύνασαι δεῖξαι ὅτι δύνασαι.

  Μέχρι νῦν γινώσκομεν ὅτι ἡ νόσος, τὸ γῆρας καὶ ὁ θάνατος εἰσὶν ἐπίκτητος «ἀνωμαλία», τι ἀνήθικον καὶ ἄδικον πρὸς τὴν ἀληθῆ ἡμῶν ἱκανότητα.

Νῦν ἐκδηλώσομεν τὴν προαίρεσιν ἡμῶν διὰ τοῦ «κωδικοῦ»: ὑγεία, μακροβιότης, ἀειζωία. Διότι πάντοτε ἐγνωρίσαμεν ὃ ἐστι καλόν, ἀγαθὸν καὶ ἠθικόν, τουτέστι φυσικόν! Τοῦτο θέλομεν καὶ δυνάμεθα δύνασθαι!
Ἐπειδὴ θέλομεν, δημιουργοῦμεν τὸν τρόπον ὃς αὐτὸ ἐκφράζει. Οἱ τοῦτο ἀρνούμενοι ἐπινοοῦσι σαθράς, παραισθητικὰς δικαιολογίας.
Σὺ τί ἐκλέγεις: τὸ κάλλος ἢ τὴν ἀσχήμιαν;
Ἐκλέγεις τὴν Πύλην διαφυγῆς, ἢ ἐκλέγεις συνεχεῖς περιδινήσεις, τρανταγμοὺς καὶ κινδύνους;

  Ὃς ἂν μανθάνῃ εὑρίσκειν νόημα ἐν τῇ ζωῇ ἣν ἐκδηλοῖ ὡς ἄνθρωπος, εἰσδύει εἰς μαγικὸν σύμπαν δυνατοτήτων, αὐξάνων καὶ πλουτίζων τὴν αὐτεπίγνωσιν αὐτοῦ διὰ νέων διαστάσεων κάλλους, δυνάμεως, ἀγάπης, ἀνθοφορίας.

Ζῇ ἐν τῇ ἀληθείᾳ ἥν πολλάκις συναντᾷ κεκαλυμμένην τοῖς πέπλοις τοῦ φανταστικοῦ, τοῦ μυθολογικοῦ, τοῦ ἀδυνάτου. Τὸ ἀνασύρειν τὰ πέπλα δύσκολον, ἡ προαίρεσις ἰδία. Ὅταν δὲ ἡ ζήτησις ᾖ ἀληθινή, ἀνυστερόβουλος, ἄνευ προθέσεως ἢ ἀνάγκης ἐπιβεβαιώσεως, ἀναπτύσσεται ταχύτης δίνης. Τότε δυνάμεθα ἀντικρύσαι τὸ ἀγαθὸν πέρασμα καὶ τὸ ἀθῷον πρόσωπον τῆς ἀληθείας νέων συμπάντων τῆς Ὑπάρξεως.
Τοῦτο ἐστὶν ἡ κληρονομία καὶ τὸ μέλλον ἡμῶν, τουτέστιν ἡ ἀποδοχὴ τοῦ ἰδίου ἡμῶν γίγνεσθαι, ὅταν ἡ ἁγνότης τῆς προθέσεως ἡμῶν φθάσῃ εἰς τὸ κατάλληλον σημεῖον τῆς κατανοήσεως ἡμῶν ὥστε εἰσερχώμεθα ὀρθῶς εἰς τὰ σύμπαντα ἃ δημιουργοῦνται.

  Ἐὰν μελετήσωμεν μετὰ ἁγνότητος καὶ καθαροῦ νοὸς τοὺς μύθους, τὰς θρησκείας καὶ τὰς παραδόσεις ἡμῶν, καταπλαγησόμεθα ἔμπροσθεν τῆς ἀπείρου κάλλους καὶ τοῦ μυστηρίου τῆς ἀληθείας ἃς ἐδώκαμεν ὡς περιεχόμενον κεκρυμμένον ἐν ταπεινῇ μεγαλοσύνῃ. Ὡς ἵνα ἀνοίγωμεν κρυφίως τὴν Πύλην ἐλευθερίας…

Ἂν διαβῶμεν τὴν Πύλην, συναντήσομεν ἔξω ἡμῶν τὸ ἐν ἡμῖν, τὴν ἀείζωον ἀγάπην καὶ τὰς ἀπείρους ἰδέας, εὐχὰς καὶ πόθους οἳ θέλουσιν ἐκδηλωθῆναι ὡς λόγος καὶ σύμπαντα ἀγάπης δι’ ἡμᾶς, ὡς ἁπτὴ πραγματικότης καὶ νέον κάλλος διὰ πάντας.

 Σκέψαι ἀληθῶς τί ἔγνωσαν θεοὶ καὶ προφῆται, τί ᾔδεισαν οἱ υἱοὶ καὶ αἱ θυγατέρες τοῦ Θεοῦ περὶ τοῦ περάσματος διὰ τῆς Πύλης; Τί λέγει τὸ πλῆθος τῶν ἀδελφῶν ἀθανάτων;

Διὰ τί ἄρα τινὲς ἠθέλησαν τὸν θάνατον αὐτῶν, διὰ τί αἱ διάφοροι κάσται ἤθελον αὐτοὺς ἢ ἐξευτελισμένους καὶ πεπερασμένους ἢ οὕτω ὑψωμένους ὥστε μηδεὶς δύνασθαι αὐτοῖς πλησιάσαι καὶ μαθεῖν τὸ μυστικὸν τῆς Πύλης ἅλματος πρὸς τὴν ἐλευθερίαν;
Διὰ τί τινὲς ἐπειράθησαν ἀλλοιῶσαι καὶ παραχαράξαι τὸν βίον καὶ τὰ ἔργα αὐτῶν, τοὺς λόγους καὶ τοὺς «χάρτας» αὐτῶν;
Διὰ τί ἐπειράθησαν αὐτοὺς παραστῆσαι διεστραμμένους, μαινομένους, ἀσθενεῖς ἢ ἀπροσίτους;
Διὰ τί ἐποίησαν αὐτοὺς ἐκμαγεῖα κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ ἰδίου αὐτῶν νοός, τοῦ δηλητηριασμένου ὑστεροβουλίᾳ, ἀπιστίᾳ, μίσει;
Διὰ τί ἠλλοίωσαν ἢ ἔκαυσαν τοὺς χάρτας αὐτῶν, τοὺς ὁδηγοὺς πρὸς τὴν θείαν ζωήν;

  Ἐσκέψω ἆρα ἔγνωσαν ταῦτα τὰ τέκνα τοῦ Ὅλου καὶ τῆς ἀγάπης τὴν τέχνην τοῦ κάλλους, τῆς ὑγείας καὶ τῆς ἀθανασίας, τὴν θεώρησιν ἥτις περιέχει τὸ πᾶν;

Ἆρα ᾔδεισαν οἱ θεάνθρωποι ποῦ εὑρίσκεται ὁ ναὸς τῆς αἰωνίου ἀναγεννήσεως, ἐπειδὴ εἶχον ἀμέσως πρόσβασιν εἰς τοῦτον τὸν ναὸν τῆς εἰρήνης, τῆς ἁρμονίας καὶ τῆς αὐθεντικότητος, δημιουργοῦντες τὴν Πύλην ἅλματος πρὸς τὸ Ὅλον διὰ τῆς ἐκδηλώσεως φωτονίων ἁγνότητος καὶ ὁλιστικότητος;

  Ἡ τελευταία πρᾶξις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ἦν τὸ σχίσιμον τοῦ παραπετάσματος τοῦ Ναοῦ: τὸ ἄνοιγμα τῆς Πύλης!

Ἐνθάδε ἄρχεται ἡ πρῶτη πρᾶξις τῆς ἡμετέρας πορείας.
Ἐστὶν ἡ ἀνάστασις ἐντὸς τῆς νεκρᾶς ζωῆς τοῦ καθεστηκότος, ἀπαρχαιωμένου σύμπαντος καὶ πολιτισμοῦ σαθροῦ καὶ θανατοφόβου.
Αἱ λέξεις Ἰασοῦς ἢ Ἰησοῦς προέρχονται ἐκ τῆς λέξεως Ἰησώ ἢ Ἰητρός, ἐκ τοῦ ῥήματος ἰῶμαι ὃ σημαίνει θεραπεύω.
Ἆρα οὖν ἡ ἴασις ἡμῶν ἀπὸ τῶν πλανῶν γίνεται ὁριστικὴ ἐὰν κατορθώσωμεν ἐκφράσαι πηγαίως τὴν φύσιν ἡμῶν ὡς ἀείζωα, πανίσχυρα, ἀγαθὰ καὶ ἀγαποδύναμα ὄντα;
Ἆρα ἡ ὁριστικὴ καὶ ἀμετάκλητος νίκη ἡμῶν ἐστὶν ἡ ἀρχὴ ἐν τῇ ζωῇ ἣν ἤδη ἔχομεν ἐνθάδε, νῦν καὶ εἰς τὸν αἰῶνα;
Ἆρα ἡ Πύλη ἀνοίγεται ἐνθένδε ὅθεν νῦν ἐσμέν, καθὼς ἐκπέμπομεν ἑαυτοὺς εἰς τὸν αἰώνιον χωρόχρονον ὡς δυνατότητα ἁγνότητος, φυσικότητος καὶ δυνάμεως;

  Ἆρα ἦλθεν ὁ καιρὸς κατανοῆσαι τὸν ἔρωτα, τὴν χαρὰν, τὴν εὐημερίαν, τὸ κάλλος, τὴν ὑγείαν καὶ χιλίας ἄλλας ἀγαθὰς ὄψεις τῆς ἀθῳότητος καὶ τῆς ζωῆς, καὶ ἐκδηλῶσαι αὐτὰς ὡς συνειδητὰς προαιρέσεις ἡμῶν αἳ ἀνοίγουσι τὴν Πύλην;

Ἡ ἀειζωία ἐστὶ τὸ ἁγνὸν ἀποτέλεσμα τοῦ περάσματος εἰς τὰς δυνάμεις τῆς Φύσεως, τὰς πλήρεις καλοσύνης καὶ ἀγάπης πρὸς τὴν Ζωὴν καὶ τὴν Δημιουργίαν.

  Ἐν τῇ ἀρχαίᾳ μυθολογίᾳ, οἱ ἀθάνατοι Τιτᾶνες ἀνέλαβον βοηθῆσαι τοὺς ἀνθρώπους εὑρεῖν τὴν ὁδὸν τῆς ἀθανασίας, τὴν ὁδὸν τῆς ἀπολυτρώσεως.

Νῦν ἐστιν ὁ καιρὸς τοῦ Ἀνθρώπου!
Ἀρκεῖ ἵνα μάθωμεν τίνες ἐσμέν, καὶ πάντα καλῶς ἕξουσιν.
Καθελώμεθα πάντας τοὺς ψευδεῖς θεοὺς τοῦ νοὸς ἡμῶν καὶ ἀρξώμεθα, ἠρέμα ἀλλὰ πάνυ σταθερῶς, ἀντιλαμβάνεσθαι τὴν Βασιλείαν ἐντός ἡμῶν ἵνα δυνώμεθα αὐτὴν ἀντιληφθῆναι πανταχοῦ ὡς ζῶσαν Ζωὴν, ὡς πέρασμα εἰς τὰς ἀληθεῖς ἡμῶν δυνατότητας. Τότε οὐ χρεία ἔσται ἡμῖν ἑπόμενοι ὡς ὀπαδοὶ ἱερατείοις, μαινομένοις γκουρού, ξωτικοῖς οὐδὲ «ὑπερφυσικαῖς» δυνάμεσιν αἳ δῆθεν εἰσὶν ἡ μοῖρα ἡμῶν καὶ καλοῦνται γῆρας, νόσος, φόβος καὶ θάνατος.
Ἦλθεν ὁ καιρὸς τοῦ ἀνθρώπου γενέσθαι ὃ δύναται καὶ ὃ ἔδει ἤδη γεγονέναι. Ἀποβάλλων ἐκ τῆς ζωῆς αὐτοῦ τοὺς «θεοὺς» τοῦ γήρατος, τῆς νόσου, τοῦ φόβου καὶ τοῦ θανάτου, ἀνοίγει τὴν Πύλην τῆς Ζωῆς.

  Εἶ, Γνῶθι σεαυτόν, γέγραπται ὡς προμετωπὶς ἐν τῷ ναῷ τοῦ Ἀπόλλωνος τῶν Δελφῶν.

Ἐστὶν ἡ εὐλογημένη ἀγγελία καὶ κληρονομία ἡμῶν ἥτις ἔρχεται ἐκ τῶν βαθῶν τῶν αἰώνων καὶ δείκνυσιν ἡμῖν τὴν Πύλην, διαλαλοῦσα καὶ δεικνύουσα ὅτι τὸ πέρασμα, οἱ θεοί, οἱ ἀθάνατοι καὶ αἱ δυνάμεις εἰσὶν ἐντός ἡμῶν.
Εἶπον: ἂν γνῷς σεαυτόν, πάντα γινώσκεις.
Μὴ ζήτει ἔνθα καὶ ἔνθα. Μὴ ἐρωτᾷς μηδένα. Μὴ ἐξαρτᾷς ἐκ μηδενός.
Ζήτει μόνον ἐντός σου, ἐρωτᾷς μόνον σεαυτόν. Ἐκεῖ εὑρήσεις τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν δύναμίν σου, διότι, εἰ ἡ ἀπεριόριστος Βασιλεία ἐστὶν ἐντός ἡμῶν, τότε ἡ εἴσοδος πρὸς αὐτὴν ποῦ ἐστιν;

  Βεβαίως, δύνασαι χρῆσθαι τῇ πείρᾳ τῶν σοφῶν καὶ φωτισμένων ὄντων. Μὴ ποιεῖς ὅμως δόγματα ἐκ τῶν λόγων αὐτῶν, μηδὲ ἀφίης τὸ πνεῦμα σου δεσμεύεσθαι, αἰχμαλωτίζεσθαι ὑπὸ τῆς σκέψεως αὐτῶν.

Μόνον ἂν ᾖς ἐλεύθερος καὶ ἀθῷος, δύνασαι σκέπτεσθαι ἀληθῶς καὶ λαμβάνειν ὀρθὰς ἀποφάσεις.
Μόνος ὁ ἐλευθέρως σκεπτόμενος ὀρθῶς σκέπτεται.
Μὴ μετατρέπῃς οὖν τὴν ὁδὸν πρὸς τὴν Πύλην εἰς φαντασίαν τῆς Βασιλείας. Μὴ νομίζῃς ἔτι καὶ αὐτὴν τὴν Πύλην Βασιλείαν. Πρόελθε, πρόελθε, πέταξον!

  Φαίνεται δὴ ὅτι ἔληξεν ἡ «ποινὴ» τοῦ θανάτου διὰ τὸν ἄνθρωπον. Νοημοσύνη τις ἀνωτέρα ἐντός ἡμῶν, ὡς ἥρως καὶ προφήτης, λυτροῖ ἡμᾶς διὰ τῆς ἀμώμου γεννήσεως αὐτῆς, ἀπὸ τῆς κατάρας τῆς ἐλαττωμένης ἀντιλήψεως περὶ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ κάλλους ἃ ὅμως περιέχομεν ὡς θεϊκὴν δυνατότητα. Ἀνθεῖ μετὰ προορισμοῦ πρὸς τὸ φῶς τῆς αἰωνίου Ζωῆς ἐνθάδε καὶ νῦν, οὐκ ἄλλοθι καὶ ποτέ.

Αἱ Δυνάμεις περιδινίζονται καὶ ἀνοίγουσι τὴν Πύλην, δι’ ἧς διαβήσεται τὸ φῶς διὰ τὴν μεγάλην ἐπίτευξιν.

  Τί ἄρα ἀπογενήσονται οἱ ψευτοθεοὶ καὶ τὰ ἱερατεῖα αὐτῶν ἄνευ τοῦ θανάτου;

Μέμνησο τοῦ μύθου τοῦ Ἡρακλέους καὶ τῆς πάλης αὐτοῦ μετὰ τοῦ γήρατος. Τελικῶς ἐνίκησεν αὐτό, συνέλαβε τὸν Κέρβερον, ἐπανήγαγεν τὴν Ἄλκηστιν εἰς τὴν ζωὴν καὶ, κατακτήσας τὴν ἀειζωίαν, ἀνελήφθη εἰς τὰ Οὐράνια.

  Οὐκ ἀρκεῖ ἡ ἀθανασία, χρεία ἅμα καὶ τῆς νεότητος, τῆς σφριγηλότητος καὶ τῆς εὐτυχίας.

Τὸ γῆρας, ὁ θάνατος καὶ ὁ φόβος δεῖ εἰς τὸν αὐτὸν τάφον τῆς ἐξαφανίσεως ῥιφθῆναι, εἰς τὸ παρελθόν.
Ἡ ἀπελευθέρωσις ἀπαιτεῖ τὴν ἐκπλήρωσιν τῆς θεϊκῆς ἡμῶν δυνατότητος.
Ὁ Ἡρακλὴς ἐνίκησε τὸ γῆρας ἀλλ’ οὐκ ἀπέκτεινεν αὐτό.
Νῦν ἦλθεν ὁ καιρός!
Ὁ Ἀπολλώνιος ὁ Τυανεὺς ἔφη ὅτι ἐστὶν ἀθάνατος, καὶ οὐδεὶς πώποτε εἶδεν αὐτὸν γέροντα ἢ νεκρόν.
Ἆρα ἁπλῶς ἐνεργοποίησε τὴν Πύλην;

  Ἡ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου ἔσται συλλογική.

Οὐδείς, ὅσον γινώσκομεν, δύναται νικῆσαι μόνος αὐτόν, πρὸς τὸ παρὸν τουλάχιστον, πλὴν ὀλίγων ἐξαιρέσεων.
Πολλοὶ γινώσκουσιν ὅτι ὁ Σαὶν Ζερμαὶν (Saint Germain) ἔτι ζῇ, ἐπειδὴ ἐστὶν ἀθάνατος. Χιλιάδας ἐτῶν λέγεται ὅτι ἔζησαν Ταοϊσταὶ ἅγιοι. Καὶ μόνον οὗτοι;
Οἱ δυνάμενοι ἰδεῖν ἀναγνωρίζουσι τὰ σημεῖα. Ἡ Πύλη ἀνοίγεται ἠρέμα πρὸς πάσας τὰς δραστηριότητας τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλ’ ἔτι κἂν φαίνηται τὸ ἄνοιγμα τῆς Πύλης, ἡ Πύλη ἐστὶν ἐντός ἡμῶν καὶ ἁπλῶς καθρεπτίζεται ἐν τοῖς φαινομένοις.

  Ἀναγινώσκομεν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ ὅτι ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ. Τοῦτο, ὑπὸ τὸ φῶς τῆς ἀληθείας, λέγει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐστὶν αἰώνιος, ἀπειροδύναμος καὶ ἐκδηλοῖ ἑαυτὸν κατὰ βραδὺ ὡς παντοδύναμον Ὄν.

Λέγει ὁ Χριστός: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει» (Ἰω. 14.12), καὶ «γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰω. 8.32).
Μνημονεύσωμεν τοῦ Μαθουσάλα. Ὁ ἄνθρωπος οὗτος εἶχεν ἐννεακοσίων πεντήκοντα ἐτῶν ζωήν! Περὶ τοῦ ἀθανάτου Μελχισεδὲκ τί γινώσκομεν; Καὶ τί ἄρα ἠνόει ὁ Ἰησοῦς λέγων: «Ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰω. 6.51); Ἆρα σαφὴς ὑπόσχεσις ἐστὶν ἥτις τείνει ἐνεργοποιηθῆναι ὑπὸ τῆς ἐπιγνώσεως ἡμῶν ἐν τῷ παρόντι ἡμῶν;
Τὸ ὄνομα τῆς Πύλης διάφορον ἐστὶν ἐν ἑκάστῳ πολιτισμῷ, ἐν ἑκάστῃ θρησκείᾳ, ἐπιστήμῃ, φιλοσοφίᾳ ἢ ἄλλῃ προσεγγίσει τῆς ἀληθείας. Ἡ Πύλη ὅμως μία ἐστίν! Μία ἐστὶν ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή!

  Ὁ διαπρεπὴς Ῥῶσσος βιολόγος Βασίλιος Φ. Κουπρέβιτς (Vasiliy F. Kuprevich), ὡς καὶ ἄλλοι, νομίζει ὅτι ὁ θάνατος οὐκ ἔστιν ἀναγκαῖος. Προβαίνων δὲ περαιτέρω, νομίζει τὸν θάνατον ξένον πρὸς τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ περιττὸν παράγοντα βελτιώσεως τοῦ εἴδους!

Ὁ θάνατος ἐστὶ νόσος, «ἔλλειμμα» τοῦ DNA καὶ τοῦ RNA. Νομίζει ἔτι ὅτι ἐντὸς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ὑπάρχει τὸ ἐλιξίριον, δι’ οὗ ἡ ζωὴ δύναται παραταθῆναι ἐπ’ ἄπειρον. Καὶ οὐ μόνον τοῦτο.

 Φροντίσατε οὖν, ὦ φίλοι μου, πρὶν ὑμᾶς παραχώσωσιν εἰς τὴν γῆν, ἀπαιτῆσαι τὴν δύναμιν τῆς ἀειζωίας ἵνα μετατραπῶσι τὰ νεκροταφεῖα εἰς κήπους, καὶ οἱ νεκροθάπται καὶ πάντες οἱ ζῶντες ἐκ τοῦ θανάτου γένωνται κηπουροί! Τὸ μυστικὸν τῆς ἀθανασίας κολυμβᾷ ἐν τοῖς ὕδασι τῆς θελήσεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως ἡμῶν.

Ἐὰν καταλάβωμεν ὅτι ἐσμὲν ποταμὸς ἢ μᾶλλον θάλασσα παλλομένων πληροφοριῶν, ἥτις συγκροτεῖται μετὰ φαινομενικῆς σταθερότητος περὶ τὴν ἀγάπην τοῦ κενοῦ, τότε κατανοήσομεν περὶ ποίου ἀκριβῶς πράγματος λαλοῦμεν.
Διαβῶμεν τὴν Πύλην νῦν, μετὰ τούτου τοῦ σώματος.
Ἀληθῶς, τί «μετὰ θάνατον», ὡς λέγουσι, τί νῦν;
Βεβαίως ὁ θάνατος οὐ δύναται καταστρέψαι οὐδὲν ἐκ τῆς ἀληθινῆς σου φύσεως, ἀλλὰ διὰ τί νὰ καταστρέψῃ καὶ τὴν συγκεκριμένην ὑλικήν σου ὑπόστασιν, τὴν παροῦσαν μορφήν σου;

 Ἡ ἀποκρυπτογράφησις τοῦ γενετικοῦ κωδικοῦ καὶ αἱ ἀνακαλύψεις ἐν τῷ χώρῳ τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν ἀναγγέλλουσι τὴν στιγμὴν ὅτε ἡ ἀθανασία γενήσεται πραγματικότης, τοὐλάχιστον δι’ ἐνίους, ἐν τῇ παρούσῃ ἐκδηλώσει. Καὶ διὰ τί οὔ; Τὸ σύμπαν οὐ τίθησιν ὅρους ἢ δόγματα ἅτινα εἰσὶν ἐναντία τῇ ἀγάπῃ. Εἴ τι ὑπάρχει ἐν τῷ σύμπαντι, τοῦτο ἐστὶν ἁπλῶς ἀγάπη καὶ οὐδὲν ἄλλο. Ἡ ἀγάπη δὲ πάντοτε φροντίζει ὑπὲρ τοῦ καλλίστου δυνατοῦ.

  Ὁ Αἰνστάιν, ἐν τῷ τέλει τῆς ζωῆς αὐτοῦ, κατέλαβεν ὅτι πᾶσαι αἱ μορφαὶ τῆς ἐνεργείας ἀποτελοῦσι νήματα τοῦ αὐτοῦ σχοινίου.

Ἐκ πάντων τούτων τῶν νημάτων, ἡμεῖς τραβήσομεν ἐκεῖνο τὸ νῦν γνωστὸν τῇ ἐπιστήμῃ ἵνα χρώμεθα αὐτῷ ὡς μίτῳ τῆς Ἀριάδνης, ὃς διὰ τοῦ λαβυρίνθου ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἀθανασίαν.
Ἡ ἐπιστήμη ἀνακαλύπτει ἠρέμα ἠρέμα, τῷ ἰδίῳ αὐτῆς τρόπῳ, τὴν δυνατότητα ἡμῶν, ἐπειδὴ ἡμεῖς ἐσμὲν τὸ μυστικὸν ἀλλὰ καὶ ἡ λύσις αὐτοῦ. Σκέψαι καὶ εἰπέ: τολμῶ, θέλω, δύναμαι, πράττω. Θὲς στέμμα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς σου τὴν πίστιν εἰς τὸν σκοπόν σου καὶ εἰς τὴν ἀξίαν αὐτοῦ, καὶ ἔλθε εἰς τὸ φῶς τῆς ἀθανασίας. Ἐστὶν ὁ σπουδαιότατος σκοπὸς ἀσυννέφιαστης ἀγάπης πρὸς σεαυτόν.
Ἐλθέ, ἔλθε, χιλιάκις ἔλθε εἰς τὴν θεϊκήν σου δυνατότητα, τὴν αἰώνιον Δύναμίν σου, ἐνθάδε, νῦν. Γενοῦ ὁ προορισμένος, ὁ κεχρισμένος διὰ τὴν ἀθανασίαν, ἢ τουλάχιστον γενοῦ, σὺ αὐτός, ὁ μῖτος πρὸς τὴν ἀθανασίαν σου.

 Ἀπὸ τῆς στιγμῆς ἥτις ἡ ἀθανασία γενήσεται ἀποδεκτὴ ὡς φυσικὴ ἡμῶν δυνατότης, τὸ ὅλον θέμα ἔχει δύο διαφόρους ὄψεις. Ἡ μία ἐστὶ χιλιοπαιγμένη: ζωὴ τις μεταθανάτιος ἥτις φαίνεται διὰ διαφόρων τρόπων. Ἡ ἑτέρα προτείνει τὴν διαιώνισιν τῆς ζωῆς, τὴν συνέχειαν τῆς ζωῆς, ἄνευ τῆς μεσολαβήσεως τοῦ θανάτου!

Ἡ πρῶτη ἀεί ἐστιν ἐκεῖ. Ἐστὶ λύσις μὴ ἐπιγνώσεως. Ἀντιθέτως σκοπός ἡμῶν ἐστιν ἵνα πειραθῶμεν εὑρεῖν τρόπον, ὥστε μὴ χρεία ᾖ ποτὲ ἡμᾶς ἀπασχολῆσαι ἡ ζωὴ «μετὰ θάνατον». Καὶ ὁ τρόπος εἷς ἐστιν: Ἐπίγνωσις.
Ἐνθάδε καὶ νῦν, μετὰ ταύτης τῆς μορφῆς, ἡ ἐκδήλωσις καὶ ἡ δρᾶσις ἡμῶν ὡς θεϊκὴ ἱκανότης!

  Ὁ βιοφυσικὸς Ῥόμπερτ Σιναχάϊιμερ (Robert L. Sinsheimer) λέγει: «Οὐ γινώσκομεν οὐδὲν φυσικὸν ὅριον εἰς τὴν διάρκειαν τῆς ζωῆς, εἰς τὸ πόσον χρόνον θέλει ζῆν ὁ ἄνθρωπος… Οὐδὲν ἀναιρεῖ τὰς δυνατότητας τούτων ἃ νῦν γινώσκομεν… Δύνανται αἱ δυνατότητες αὗται μὴ ἀξιοποιηθῆναι τῷ τρόπῳ καὶ τῷ βαθμῷ ὃν ἄν τις ἔμελλεν, ὅμως ὑπάρχουσιν. Δύνανται γενέσθαι πραγματικότης μᾶλλον ταχέως ἢ βραδέως…»

 Ἐλθὲ νῦν, ἰδὲ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἄρχεται βλέπειν δι’ ὀφθαλμῶν νέων καὶ ποιεῖν σκέψεις νέας, δυναμικάς. Τὸ σημαντικὸν οὐκ ἔστιν ὅτι ἄρχεται ἀντιλαμβάνεσθαι ὅσα ἀπώλεσεν ἐν τοῖς σκοτεινοῖς αἰῶσι τῆς ἑκουσίου τυφλώσεως αὐτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἔτι ἀπολέσει, ἢ τουλάχιστον νομιεῖ ὅτι ἀπολλύει, ἂν μὴ προσαρμοσθῇ τῇ νέᾳ εἰκόνι. Χρόνον ἀνεκτίμητον ἀπωλέσαμεν πειρώμενοι μεταβάλλειν τὸν κόσμον. Ἴσως δὲ καὶ τὸ ἄχρι σήμερον ὡς μεταβολὴν νομιζόμενον ᾖ ἀποτελμάτωσις.

Ἡ αἰωνιότης ἐστί! Ἡ ἀπελπισία ἡμᾶς ποιεῖ ὁμολογεῖν τι ὅμοιον αἰωνιότητι, διότι τούτου δεόμεθα, ἀλλὰ ἀποπροσανατολίζει ἡμᾶς ἀπὸ τῆς καθαρᾶς πνευματικῆς ζητήσεως καὶ μετακινεῖ ἡμᾶς ἀπὸ τῆς χωροχρονικῆς ἡμῶν ἀρχῆς πρὸς πνευματικὴν Ἐργασίαν.
Ἐνθάδε καὶ νῦν!

  Ἐφθάσαμεν εἰς τὸ σημεῖον τῆς ἀποφάσεως, καὶ ἴσως διὰ τοῦτο πλείονες ἄνθρωποι ἀνοίγουσι τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὴν θαρραλέαν ὀπτικὴν ὑπερνοητικῆς ἀντιλήψεως. Οὕτω, σύμπαν πάνσοφον καὶ παντοδύναμον γίνεται ἀντιληπτόν, σύμπαν ὅμοιον μεγάλῃ σκέψει ἱκανοτήτων σοφίας μᾶλλον ἢ μεγάλῃ μηχανῇ.

Πρόκειται περὶ προτάσεως κοσμογονικῆς μεταβολῆς ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ σκέψει. Ἐστὶν ἡ πρῶτη εἰκὼν ἑτέρας ἀθανασίας… Αἱ προεκτάσεις ταύτης τῆς μεταβολῆς οὐ γίνονται ἀντιληπταί· ὅμως ὡς κύματα σεισμικῶν δονήσεων κοσμικῶν διαστάσεων λείχουσιν ἠρέμα τὰς ἀκτὰς τῆς ἀνθρωπότητος.

 Ἐλθὲ νῦν, κατάντησον αὐτό!

Τὸ μέλαν δρέπανον δεῖ συντριβῆναι, καί τις κατορθώσει τοῦτο ὀψὲ ἢ ταχέως. Ἡ ἀθανασία ἂν ἤδη γεγόνει πραγματικότης. Εἰ ὁ ἄνθρωπος ἐστὶν ὃ σκέπτεται καὶ πιστεύει ὅτι ἐστί, τότε πάντως δύναται τοῦτο πιστεῦσαι καὶ γενέσθαι ἀθάνατος!
Ἐν τῷ μεταξύ, συνεχίσωμεν συντρίβοντες τὸ δρέπανον. Δυνατόν ἐστιν ἐκ τοῦ δρεπάνου τοῦ θανάτου ἀπομεῖναι τέλος μόνον ἰὸς καὶ θρύμματα…
Ἔνιοι ἄνθρωποι πειρῶνται μένειν ἀθάνατοι ἐν τῇ ἱστορίᾳ εἴτε διὰ τῶν ἔργων αὐτῶν εἴτε διὰ τῶν τέκνων αὐτῶν.
Ἐγὼ προτιμῶ ὑμᾶς μὴ ἀποθνῄσκειν! Ἐπειδὴ οὕτως ἢ ἄλλως ἀθάνατοι ἐστέ.
Προτιμῶ οὖν δύνασθαι ὑμᾶς κρατεῖν ἑκουσίως τὴν μορφὴν ὑμῶν ὅσους αἰῶνας θέλετε καὶ ἐπανέρχεσθαι εἰς τὴν πνευματικὴν ὑμῶν ὕπαρξιν πάλιν ὁπότε ἀποφασίζετε, μεταμορφούμενοι εἰς καθαρὰν συνείδησιν, εἰς πνεῦμα, καὶ ἀνάπαλιν.

  Ὁ Λάβκραφτ (Howard P. Lovecraft) ἔφη ὅτι μετὰ τὴν πάροδον τῶν χιλιετιῶν καὶ ὁ θάνατος δύναται ἀποθανεῖν! Παῦσαι πληροφορῶν τὸ σύμπαν ἔστω καὶ διὰ τῆς ἐλαχίστης ἐπιθυμίας «θανάτου». Μὴ παίζε μετὰ τῶν ἐναλλακτικῶν παιγνίων τῶν ὑποθέσεων τῶν ἀστρικῶν παραλλαγῶν. Οὐ χρεία παραμυθίων ἵνα ᾖ θεϊκὴ ἢ αἰωνία ἡ ζωή, ἐπειδὴ οὕτως ἢ ἄλλως ἐστίν. Διὰ τοῦτο, καίπερ γοητευτικὰ τὰ παραμύθια, ἐγώ, εὐχαριστῶ, οὐ λήψομαι…

Λέγω οὐ εἰς τοιοῦτον παίγνιον! Ἐνθάδε, τὸ ἄξιον ἐστὶν ἡ μελέτη τοῦ θανάτου ὑπὲρ τοῦ νικῆσαι αὐτόν: τὸ ἄνοιγμα τῆς Πύλης καὶ ἡ δυνατότης ὑπάρξεως ἄνευ φανταστικῶν περιορισμῶν.
Τοῦτο σημαίνει Παράδεισος. Οὐδεὶς λέγει ὅτι φθάνεις ἐκεῖ μόνον ἄνευ τῆς μορφῆς ἣν ἔχεις σήμερον. Ἀντιθέτως μάλιστα. Ἴδε τὴν ἀνάστασιν καὶ τὴν ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ! Εἰ μὴ ὑπῆρχε σῶμα, τί ἂν ἔδει ἀναστῆναι καὶ ἀναληφθῆναι;

  Ἡ ἀθανασία σύμφυτος ἐστὶ τῇ ζωῇ ἡμῶν, ὅσον καὶ παράδοξον φαίνεται τοῦτο τῇ παρούσῃ συγχρόνῳ παιδεύσει ἡμῶν. Τίς ἀξία ἔχει τι ἔμπροσθεν τῆς προοπτικῆς τῆς αἰωνίου Ζωῆς;

Τέλος ταῖς ἀγρύπνοις νυξὶ τῆς ἀγωνίας μὴ καὶ ὁ πόνος ἐν τῇ κοιλίᾳ ᾖ καρκίνος! Τέλος τῇ ξαγρυπνίᾳ ἐν τοῖς νοσοκομείοις ὑπὲρ γνωστῶν, συγγενῶν καὶ φίλων.
Τέλος τῇ βεβαιότητι ὅτι ὄψῃ τοὺς σοὺς θάπτομένους εἰς ψυχρὸν, στενὸν λάκκον!
Ἀρκεῖ δὴ τὸ ὁρᾶν τὸ σῶμά σου πλαδαρὸν γινόμενον ὑπὸ τῶν γηρατειῶν καὶ τὰ σάλια σοι ῥέοντα…
Ἀρκεῖ δὴ οὗτος ὁ ἐμπαιγμός. Ταύτῃ τῇ στιγμῇ, ὃ ἐδιδάχθης ἰδὲ μετ’ ἀγάπης, εὑρὲ τὴν Πύλην ἅλματος πρὸς τὴν θεϊκήν σου δυνατότητα. Ἁπλοῦν ἐστιν!
Ἡ ἀθανασία δυνατότης σού ἐστιν.
Ἴδε ἐντός σου. Αἰσθάνθητι τὴν ζωὴν καὶ τὴν ἱκανότητά σου εἶναι εἰς τὸν αἰῶνα καὶ ὅπῳ σὺ θέλεις, ἐν ὅσοις σύμπασι σὺ ἐκλέγεις.
Εὑρὲ τὴν δύναμιν ἐκφράσαι αὐτὴν ὁλοκληρωμένως καὶ δυναμικῶς. Εἶ Πνεῦμα, Δύναμις καὶ Δυνατότης. Εἶ ζῶν τόπος ὁ ἀνοίγων τὴν Πύλην. Εἶ αὐτὴ ἡ Πύλη!

  Ἀμέτρητα ἔνζυμα ἀνανεοῦσιν ἀκαταπαύστως τὴν ζωήν σου, διατηροῦσιν αὐτὴν καὶ διασῴζουσιν. Οἱ δομικοὶ οὗτοι λίθοι εἰσὶν ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς. Ἐστὶν μαγικὴ δύναμις ἥτις, ἂν κυριαρχήσωμεν ἐπ’ αὐτῆς, γινόμεθα ἀείζωοι, κύριοι ἑαυτῶν καὶ τοῦ θανάτου καὶ τῶν ἱκανοτήτων ἡμῶν ἐν τῷ χωροχρόνῳ.

Τὸ πρόβλημα δέ ἐστιν ἡ ἔλλειψις γνώσεως, ἡ ἔλλειψις ὁραμάτων ἅτινα ζητοῦσι τὴν ἐκπλήρωσιν αὐτῶν.
Κατάντησον δὴ ὅτι ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου ἁγνὴ δυνατότης ἐστίν!
Πρόελθε οὖν!
Οὐ μόνον ἵνα δημιουργήσῃς ἀθάνατον σῶμα, ἀλλ’ ἵνα αἰσθανθῇς τὸ ἀθάνατον εἶναί σου.

  Ἴδε κριτικῶς τὴν θρησκείαν καὶ τὴν γνῶσιν ἣν ἐδέξω, καὶ χρῶ ἐπιλεκτικῶς καὶ μετὰ σοφίας τοῖς διδάγμασι τῆς θρησκείας, τῆς «μεταφυσικῆς» καὶ τῆς εὐρυτέρας παιδείας σου, διαβιβάσας αὐτὰ πρῶτον διὰ τοῦ κόσκινου τῆς ἰδίας σου ἐπιγνώσεως καὶ λογικῆς, τῆς ἰδίας σου ἀθῳότητος, τῆς ἰδίας σου αἰσθήσεως καὶ ἐσωτερικῆς ἐμπνεύσεως. Οὕτω φεύγεις πάντως ἀπὸ πάντας τοὺς αὐτοκλήτους «ἐκπροσώπους» τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Διαβόλου μετὰ τῆς δολίας σκέψεως καὶ ὑποκρισίας, ἀπὸ πάντας τοὺς ψευτοδιδασκάλους καὶ ἐμπόρους μεταφυσικῶν ἐλπίδων. Βέβαιον ἐστὶν ὅτι οὗτοι ἀπευθύνονται εἴτε εἰς ἀφελεῖς, μειωμένης ἀντιληπτικότητος ἀνθρώπους, οἳ θέλουσιν εἶναι ὀπαδοί, εἴτε εἰς ἀνθρώπους οἳ αὐτοὶ εἰσιν ἐκμεταλλευταί. Διότι ἡ στοιχειώδης λογικὴ λέγει ὅτι, εἰ ὁ Θεὸς ἔπεμπεν ἀντιπροσώπους αὐτοῦ, ἔκρινεν ἂν τοὺς ἀρίστους καὶ οὐκ ἔξυπνους ἐκμεταλλευτὰς τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου, ἅρπαγας καὶ ἀχορτάγους κλέπτας, ψεύστας, ὑποκριτὰς καὶ ἀπατεῶνας μετὰ ἀρνητικῶν ὄψεων περὶ τῆς ζωῆς, τοῦ ἔρωτος, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς χαρᾶς!

Ἀπαλλάγηθι ὁριστικῶς ἀπὸ τὰ μισαλλόδοξα, φανατικὰ, ἄκαρδα ἱερατεῖα μετὰ τῶν τεραστίων περιουσιῶν, ὡς καὶ ἀπὸ τὰς μαινομένας ὀργανώσεις αἳ καπηλεύονται τὸ φῶς τῶν Υἱῶν τοῦ Θεοῦ. Φύλαξαι ἀπὸ τῶν λαλίστων ἢ γλυκυλογούντων προπαγανδιστῶν. Ἡ ἀπαλλαγή σου ἀπὸ πάντας τούτους ὁδηγήσει σε εἰς τὴν ὀρθότητα, τὴν ἀθῳότητα καὶ τὴν εὐφυΐαν. Κατανοήσεις οὕτω τὴν ἀλήθειαν καὶ τὴν ἀγάπην ὅπου καὶ ἂν ᾖς, ὥστε δύνασαι ἀποκηρύσσειν τοὺς ἐκμεταλλευτὰς τῆς ζωῆς καὶ κρατεῖν μόνον τὴν ἀλήθειαν τῆς καρδίας σου ὡς ὁρᾷς αὐτὴν ἐκδηλουμένην καὶ ἐξωτερικῶς. Ὁ Θεὸς οὐ πρεσβεύει τὴν εὐημερίαν καὶ τὴν εὐτυχίαν τῶν ὀλίγων ἀλλὰ πάντων! Καὶ φυσικῶς ἡ ἀλήθεια, κἂν καπηλεύεται, συμβαίνει μένειν ὁλοφανὴς τοῖς ἔχουσιν ὦτα ἀκούειν καὶ ὀφθαλμοὺς διακρίνειν, ἔτι καὶ πέραν τῶν ἀντιξοοτήτων καὶ τῶν λαβυρίνθων τῆς ἀνθρωπίνης ἐκμεταλλεύσεως.

Τοῦτο ἐποίησεν ὁ Χριστός, τοῦτο δικαιοῦσαι ποιεῖν καὶ σύ. Ἐστὶ πρᾶξις ἀγάπης ὑπὲρ τῆς ἁγνῆς ἐλευθερίας, καὶ οὐ χρὴ λήθης τῆς πορείας σου, πορείας ἐλευθερίας, χαρᾶς καὶ δυνατότητος ἐκφράζειν τὴν φύσιν σου.

  Πολλαὶ γελοῖαι θεωρίαι καὶ δοξασίαι στρέφονται κατὰ τῆς λογικῆς καὶ τῆς ζωῆς, παρασύρουσαι πολλοὺς ἀνθρώπους εἰς τὴν θανατοφιλίαν καὶ τὴν μετενσαρκολογίαν.

Οἱ μόνον εἰς τὸ ἄλλοθι ἢ εἰς ἄλλας ζωὰς ἐπικεντρούμενοι οὐκ ἐνδιαφέρονται κατ’ οὐσίαν περὶ τῆς πανεμορφου ζώσης Ζωῆς καὶ τῆς χειροπιαστῆς ἀφετηρίας πάσης δυνατότητος ἀγαθοῦ ἣν ζῶμεν ἐνθάδε καὶ νῦν.
Πολλοί, διδάσκαλοι καὶ πιστοί, μετατρέπουσιν οὕτω τὰς θρησκείας εἰς φθηνὴν θανατολαγνείαν καὶ παραπαίουσιν ἐν παραισθήσεσι, ἀβεβαίαις ὑποθέσεσι καὶ ὀνείροις.
Ἐνθάδε ἐστὶ τὸ δῶρον ἡμῶν, ἡ ἀφετηρία ἡμῶν: ἔχομεν ταύτην τὴν θεϊκὴν ἐκχώρησιν τῆς ζωῆς ἥτις ἐστὶ πανεμορφη καὶ ἀληθινὴ τῷ τρόπῳ αὐτῆς τοῖς θελήσασιν μαθεῖν τὰ μυστικὰ αὐτῆς. Ζῶμεν νῦν, ἐνθάδε, καὶ δυνάμεθα ζῆσαι πανεμόρφως.

  Οὐδενὸς χρείαν ἔχομεν.

Ὁ πλανήτης Γῆ τὰ πάντα ἔχει, πάντα ἡμῖν παρέχει. Ἡ ψυχὴ ἡμῶν τὰ πάντα ἔχει. Ἡ ἱκανότης ἡμῶν πάντα δύναται.
Ἡ δυνατότης Ἄνθρωπος δύναται φθάσαι εἰς πάσας τὰς διαστάσεις τοῦ Κάλλους.
Ἡμᾶς ἐνδιαφέρει αὕτη ἡ ζωὴ ἐνθάδε καὶ νῦν καὶ ἀεί. Ἐνθένδε ποιήσομεν αὐτὴν παντοτινήν, χαροποιόν, εἰρηνικήν καὶ λαμπράν.
Ἐνθάδε καὶ νῦν δυνάμεθα ἀνοίγειν τὴν Πύλην διὰ πᾶσαν αἴσθησιν Ἀγάπης καὶ Δυνατότητος.

  Οἱ«μεγάλοι» ἐπιστήμονες, οἱ πλείστοι στρατευμένοι τῷ καθεστηκότι καὶ μισθοφόροι αὐτοῦ, εὗρον τρόπους ὁλοκληρωτικῆς καταστροφῆς τῆς ζωῆς διὰ τῶν ὑπερόπλων αὐτῶν. Οὐκ ἴσχυσαν ὅμως νικῆσαι τὴν νόσον, τὸ γῆρας, τὸν θάνατον, καὶ ἠρκέσθησαν εἰς τὴν καραμέλαν θρησκοληψίας περὶ τῆς δῆθεν θνητῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐπειράθησαν ἡμᾶς ἐξισῶσαι τοῖς ζῴοις καὶ σχεδὸν κατώρθωσαν τοῦτο. Ὁ πλοῦτος αὐτῶν, ἡ ἐξουσία αὐτῶν καὶ τὰ ῥυπαρὰ χρήματα αὐτῶν οὐκ ἔσωσαν αὐτοὺς ὅμως ἀπὸ τὸν τάφον καὶ τὸν θάνατον. Ἐνθάδε τί ποιεῖ τὰ πιστεύματα αὐτῶν; Ὁ τάφος ἐστὶ ταῦτα τὰ τέρατα μετὰ ἀνθρωπίνης μορφῆς! Ἐποίησαν ἀνθρώπους μετὰ δῆθεν προορισμοῦ γενέσθαι τροφὴ σκωλήκων καὶ προσφέρεσθαι βορὰ τῇ πυρί, τῷ πολέμῳ καὶ ταῖς θανατηφόροις ἰδέαις. Ἰδοὺ οἱ θεοὶ τούτων τῶν τεράτων: θάνατος, γῆρας, νόσος, κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν αὐτῶν! Αἰσχύνη! Αἰσχύνη!
Ἐσμὲν πνεύματα ἀπείρου Δυνάμεως, ἀπείρου Ἱκανότητος. Διὰ τί οὐ θέλουσιν ἡμᾶς γνῶναι τοῦτο;

  Ἐρωτήσατε οὖν τοὺς κυρίους ἐπιστήμονας καὶ τοὺς σοφοὺς τοῦ κόσμου τούτου:

Τί συνέβη, κύριοι, ἆρα ἔπαυσεν ἡ ἐξέλιξις τῶν εἰδῶν;
Ἄμα ὁ ἄνθρωπος ἀνέλαβεν ἀνωτέραν εὐφυΐαν, ἔπαυσεν ἡ ζωὴ τὴν ἀνοδικὴν αὐτῆς πορείαν πρὸς τὴν ἀρτιωτέραν ἐκδήλωσιν αὐτῆς;
Ποῖον ἔδει εἶναι τὸ ἑπόμενον ἐξελικτικὸν στάδιον; Ἆρα ἡ μακροζωία καὶ ἡ ἀειζωία;
Ἀρκετὰ μέχρις ἐνθάδε! Ἡ ζωὴ συνεχίζεται καλῶς, ἐξελικτικῶς, ἀνελικτικῶς, εἰς τὸ ἄπειρον δυναμικόν αὐτῆς καὶ ἡμεῖς μετ’ αὐτῆς, παρὰ πάντα τὰ ἐμπόδια τῶν θεσμῶν, τῶν νοοτροπιῶν, τῶν συνηθειῶν καὶ τῶν ἀνούσιων θεωριῶν αἳ ἀντιστρατεύονται τὴν Ζωήν.

 Ὁ Ἡράκλειτος, ὁ Ἐπίκουρος, ὁ Ἐμπεδοκλῆς, ὁ Ἱπποκράτης καὶ ἄλλοι τοσοῦτοι, ἀνεζήτησαν, ἠγωνίσθησαν, ἀλλ’ οὐκ ἔφθασαν ἀνακαλύψαι τὸ μέγα μυστικόν. Οὔπω ἦλθεν ἡ στιγμή. Κληροδοτήσαντες ἡμῖν ὅμως τρόπον ζητεῖν καὶ σκέπτεσθαι ὀρθῶς, ἀγαπᾶν τὴν ζωὴν, τὸν ἔρωτα, τὴν ἀδέσμευτον ἀπὸ πάσης μορφῆς ἀνάγκης ἐλευθερίαν. Οὗτοι ἴσως ἀπέθανον, σωματικῶς τουλάχιστον, τὰ ἔργα αὐτῶν ὅμως δείκνυσιν ἡμῖν τὴν ὁδὸν καὶ βροντοφωνοῦσιν: Αἱ ἰδέαι οὐ καίονται, καίουσιν!

Καταπολέμησον τὴν στεῖραν θεολογίαν καὶ τὰς δεισιδαιμονίας τῶν φαύλων θεολόγων καὶ ψευδοφιλοσόφων. Κήρυξον καὶ ζῆσον τὴν ἐσωτερικὴν γαλήνην, τὴν ἀποφυγὴν τῆς λύπης, τοῦ ἄγχους καὶ τοῦ φόβου. Ἐλθὲ εἰς τὴν ἀειζωίαν, νῦν ἐστιν ὁ καιρός! Οἱ ἅγιοι καὶ οἱ σοφοὶ τοῦ παρελθόντος οὐκ ἔφθασαν καὶ ἀπέθανον. Οὔπω ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου! Ἡμεῖς δὲ ζῶμεν, προχωρήσομεν περαιτέρω, εἰς τὴν μακροζωίαν καὶ τὴν ἀειζωίαν.

 Ἐκεῖνοι εὗρον τὴν θεϊκὴν αὐτῶν δυνατότητα μετὰ τὴν στροφὴν «θάνατος». Νῦν γινώσκουσιν ὅτι ἦσαν, εἰσὶ καὶ ἔσονται ἀθάνατοι… Μάθε ὅτι πᾶς ὁ χρόνος ἐστὶν ἐν τῷ νῦν. Ἀφύπνισον οὖν!

Πεισματικῶς θνητοὶ εἰσιν οὐ μόνον οἱ ἄπιστοι ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοί.

 Οἱ μὲν πρῶτοι διότι οὐδενὶ πιστεύουσιν, οἱ δὲ δεύτεροι διότι πίστεις πλάττουσιν ἐκ τούτων ἅτινα νομίζουσιν αὐτοῖς πρέποντα διὰ τὸν φόβον. Ἀμφότεροι πρὸς τὸν τάφον ἀποβλέπουσιν. Καλή τις ἐλπίς!

Ἡμεῖς δὲ ζῶμεν, ἑστῶτες ἐπὶ τῷ θεϊκῷ δεδομένῳ τῆς Ὑπάρξεως, καὶ κατανοοῦμεν ὅτι πάντα τὰ αἴτια τοῦ θανάτου μαχητά εἰσι καὶ ἀναστρέψιμα.
Διὰ τί οὐκ ἀποστρέφῃ τοὺς ταυτίζοντας σε τῷ ζῴῳ, τοὺς μὴ θελήσαντας ὀρθῶς ἀξιολογεῖν τὴν ζωήν σου;
Δύνασαι φαντάσασθαι πόσον ἡσύχως ἕξεις καὶ πόσον ἀσφαλῶς αἰσθανθήσῃ, ὅταν εἰς τὰ σκύβαλα ῥίψῃς τὸν φόβον περὶ νόσου, γήρατος καὶ θανάτου; Εἰ ἡ ζωὴ αἰωνία ἐστίν, αἰωνία ἐστὶ διὰ πάντας καὶ πάντα.
Ἄπελθε τὰς φοβίας, δεῖξον θάρσος, ἔκλεξαι τὴν νίκην ἀντὶ τοῦ συμβιβασμοῦ. Μὴ φοβοῦ τὸν θάνατον, ἀγάπησον τὴν ζωήν.

   Ἀπόκτεινον τὸν θάνατον. Ἀπολοῦνται – σωματικῶς τουλάχιστον – μόνον οἱ μὴ θελήσαντες γενέσθαι μακρόβιοι καὶ ἀείζωοι. Σὺ ποίησον τὸ ἅλμα τῆς Δυνατότητός σου, πάντως δύνασαι. Ἄξιον ἐστὶ πειραθῆναι!

Ἡ Ζωή, οὕτως ἢ ἄλλως, νικήσει ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως. Λοιπόν, ὅσοι ἀναγινώσκετε τοῦτο τὸ βιβλίον ἔχετε τὸ προνόμιον πρῶτοι μνημονεῦσαι τοῦτο ὃ ἤδη κατὰ βάθος γινώσκετε. Ἐν τῇ ἀληθείᾳ, πρὸ τούτου τοῦ βιβλίου, ἀπεφασίσατε ἄρξασθαι καὶ ἐδημιουργήσατε τὰς συνθήκας ὑπὲρ τῆς ἐξωτερικεύσεως πληροφοριῶν καὶ γεγονότων ἅτινα συμβαίνουσι καὶ διδόασι τὸ στίγμα τῆς δυνατότητός σας.
Μὴ θαυμάσῃς περὶ τούτου. Σὺ πᾶσαν στιγμὴν ὀργανοῖς τὰ γεγονότα, σὺ νῦν ἐκλέγεις τὴν μακροβιότητα, τὴν ὑγείαν, τὸ κάλλος καὶ τὴν κρυστάλλινην σοφίαν, ἄνευ τῆς μούχλας καὶ τῆς πηλοῦ τῶν ἀποτυχημένων πειρῶν. Ὅσον αὔξει ἡ ἀλήθεια σου περὶ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ σύμπαντος, τοσοῦτον σαφεστέρα γίνεται ἡ αὐτογνωσία σου ὡς ἀπειροδύναμος ὀντότης ἀγάπης, ἐξατομικευμένη ἐν τῷ χώρῳ καὶ τῷ χρόνῳ τῆς προαιρέσεως καὶ τῶν δυνατοτήτων συνειδητότητος ἃς ἐπικαλῇ.
Ἡ ἀειζωία οὐ χαρίζεται, λοιπόν, κατακτᾶται!

  Κατανόησον τοῦτο νῦν!

 Πάντες οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι ἐκπέμπουσι φωτεινὰς ἀνταυγείας ἀγάπης αἳ σαροῦσιν ὅλον τὸν πλανήτην ἡμῶν καὶ βοηθοῦσιν εἰς τὴν ἀνέλιξιν τῆς ζωῆς πρὸς τὴν τελειοτέραν ἔκφρασιν αὐτῆς, μεμαθηκότες ὁδεύειν ἄχρι τῶν περάτων τοῦ σύμπαντος ἐν τῇ τροχιᾷ τῆς δράσεως τῆς ἀγάπης.

Ἐκ πάντων τῶν πιθανῶν μελλόντων, ἡ φυσικὴ προαίρεσις ἀποβλέπει εἰς τὸ κάλλιστον ἀνθρώπινον μέλλον καὶ προβλέπει ἀπλανῶς τὰ πάντα, διότι ἔχει τὰς πλείστας πιθανότητας καὶ δυνατότητας πραγματοποιηθῆναι. Καὶ τοῦτο διότι αὐτὴ ἡ φύσις ἡμῶν ἐστὶν ἡ Πύλη τοῦ κβαντικοῦ ἅλματος τῆς ἀειζωίας ἡμῶν. Εἰ μὴ ὑπῆρχεν αὕτη ἡ δυνατότης, πῶς τότε περιέχεται ἤδη ἐν τῷ πνευματονοητικῷ ἡμῶν ἐξομοιωτῇ ὡς σύλληψις, ὅραμα καὶ πρᾶξις; Ἡ φύσις, ὡς γινώσκεις, οἰκονόμος ἐστίν, διὸ οὐδέποτε σοι παρέχει τι ὃ οὐ χρήσει σοι. Ἀλλὰ τί λέγει ὁ νοῦς σου, ὁ πνευματικὸς ἐξομοιωτὴς τοῦ σύμπαντος; Τί ἀληθῶς ὁραματίζεται, θέλει καὶ πειρᾶται; Τί τῇ ἀληθείᾳ;

  Μέμνησο ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου περιέχει μόνον τὴν αἰωνιότητα. Πάντες ἡμεῖς κρύπτομεν δυνάμεις ὑπὲρ τῆς διαιωνίσεως τῆς ζωῆς. Ὁ θάνατος, ἡ νόσος καὶ ὁ φόβος εἰσὶ πλανεμέναι ἀντιλήψεις καὶ ὑπάρξουσιν ὅσον οὐ κατανοοῦμεν τὴν φύσιν ἡμῶν, ἑαυτούς.

Ταῦτα πάντα πάσχομεν διότι τοὺς ἄλλους ὁρῶμεν πάσχοντας αὐτά. Ἀνάγκη ἡ ἐπίγνωσις ἡμῶν θωρακίσαι ἡμᾶς δι’ ἀδιαπεράστου, ἀπρόσβλητου πεδίου προστασίας ἀπὸ τὸ χρόνιον σφάλμα τοῦ τρόπου ᾧ προσλαμβάνομεν τὴν πραγματικότητα. Ἀναγκαῖον ἐστὶν ἐνδύσασθαι ἀλεξιβλάκειον!
Οὕτω διδαχθήσονται κατὰ βραδὺ οἱ ἄνθρωποι τὴν ἀειζωίαν. Ἡ ὑγεία ἐστὶν ἡ φυσική, ἡ φυσιολογικὴ κατάστασις τοῦ ἀνθρώπου, ἡ μονίμη ὑγεία, τὸ κάλλος, ἡ ἀθανασία.
Χιλιάκις λέξω: δύναμαι, θέλω, τολμῶ, πράττω! Ἐστὶ τὸ κλεῖς τῆς ἐπιτυχίας ὑπὲρ ἀφθάρτου σώματος καὶ ἀθανάτου πνεύματος.

  Ὁ ἄνθρωπος ἐστὶν ἐξατομικευμένον πνεῦμα ζῶν ἀνθρωπίνην ἐμπειρίαν. Ὁ ἄνθρωπος ἐστὶν ἐννέα καὶ ἐνενήκοντα ἐκ τοῦ ἑκατὸν κύματα καὶ πληροφορίαι καὶ μόνον ἓν ἐκ τοῦ ἑκατὸν στοιχειώδη σωματίδια. Τὸ σύνολον ὅμως ἀεί ἐστι πλέον τοῦ ἀθροίσματος τῶν μερῶν αὐτοῦ. Κατὰ συνέπειαν, ὁ ἄνθρωπος ἀποθνῄσκει μόνον ἐξ ἀγνοίας καὶ ἐκ κτητῆς παραφύσεως, προσωρινῆς βλακείας καὶ συνηθείας δραματοποιεῖν τὰς προαιρέσεις αὐτοῦ.

Αἰσχύνη ἐστὶν ἡμᾶς καθηλῶσθαι ἐνθάδε! Ἡ ἐξέλιξις συνεχίζεται, τὰ στάδια εἰσὶ κλιμακτῆρες ὑπὲρ τοῦ ἀνέρχεσθαι καὶ οὐ καθηλοῦσθαι! Ἀνωμαλία καὶ διαστροφὴ ἀνισορρόπων, σχιζοφρενῶν ἢ καταστροφικῶν ἀνθρώπων ἐστὶν αὕτη ἡ ἐμμονὴ εἰς ἓν καὶ μόνον στάδιον τῆς ἀνθρωπίνης ἐξελίξεως.
Ἀντιστῶμεν νῦν! Εἰ δ’ οὔ, ὁμολογήσωμεν τὴν βλακείαν ἡμῶν, τὴν μεγάλην καὶ νοσηρὰν βλακείαν ἡμῶν.

  Ἰδού, λοιπόν, ἐποιησαμεν πραγματικότητα τὴν νόσον, τὰ γηρατειὰ καὶ τὸν θάνατον.

Ἡμεῖς δέ, ἡ νέα γενεά, μὴ ἀντιγράφωμεν ὀλέθρια, ἀπαρχαιωμένα καὶ ἄχρηστα τῷ σήμερον, ἐπίκτητα «προγράμματα». Ἔνιοι ἴσως κρυφογελῶσιν εἰρωνικῶς περὶ πάντων τούτων. Ἀλλὰ τὸ μειδίαμα ὀφείλεται τῇ ἀμηχανίᾳ καὶ τῇ ἀδυναμίᾳ ἀφομοιῶσαι τι ὃ ἀκούεται ξαφνικῶς πρῶτον, ἔξωθεν τουλάχιστον, καιρόν. Οὐ πειράζει ὅμως! Τὸ μειδίαμα καὶ τὸ γέλως, κἂν ψευδῆ, ἀγαθὰ ποιεῖ, τοσοῦτον ἀγαθὰ ὥστε, ἂν τοῦτο κατανοήσῃς, ἔσται τὸ πρῶτον σου βῆμα, ῥάπισμα τῷ γήρατι.
Ποίησον μοι ὅμως τὴν χάριν πειραθῆναι καὶ ὄψῃ τὴν ἀλήθειαν. Ἄνοιξον τοὺς ὀφθαλμούς σου, λοιπόν, μὴ ἴσθι ἐγωιστής!

  Ὁ πολιτισμός ἄνευ τοῦ ὀράματος τῆς ἐξελίξεως ἡμῶν προκαλεῖ νευροπαθολογικά προβλήματα, οἷον φοβίαν, ἀνασφάλειαν, ἄγχος, ἀνίαν, ἀπώλειαν ἰδανικῶν, ἀπουσίαν ἐνδιαφερόντων, στέρησιν τοῦ ἔρωτος, τῆς τρυφερότητος καὶ τῆς ἀγάπης, μελαγχολίαν, νεύρωσιν, κατάθλιψιν, ἀπογοήτευσιν, σοβαροφάνειαν, ἔντασιν, ἀπελπισίαν, ἀγωνίαν, παραίτησιν, ἀδράνειαν, τάσεις αὐτοκαταστροφῆς, ἐξαρτήσεις, καὶ ἄλλα τοσαῦτα. Τί ταῦτα πάντα θέλομεν; Διατί φθειρόμεθα καὶ δυστυχοῦμεν; Διατί οὐκ ἔχομεν τὸ ὄραμα τῆς ζωῆς, τῆς ὀμορφιᾶς, τῆς ἀγάπης, τῆς χαρᾶς, τοῦ γέλωτος, τῆς ἀγαλλιάσεως, τῆς εὐχαριστήσεως, τοῦ ἔρωτος, τῆς τρυφερότητος, τῆς στοργῆς, τῆς γαλήνης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς εἰρήνης;

Ἄς ἐκδηλώσωμεν τὴν φωτοαείζωον Δυνατότητά ἡμῶν, τὴν νέαν ἔκλαμψιν ἐπιγνώσεως.

  Γηρατειά καὶ ἄγνοια λοιπόν; Θάνατος ἀπὸ νοητικὰς προσκολλήσεις; Ἀρρωστία ἀπὸ ἐνοχάς; Ἐλᾶτε, ἄς παύσωμεν ἐπιτέλους να ὑποτιμῶμεν ἑαυτούς. Φτάνει πιά, ἄς προχωρήσωμεν. Ἄς διατηρήσωμεν πρῶτον τὴν νεότητα ἐν τῇ ψυχῇ ἡμῶν. Ἄς ἐπιλέξωμεν τὴν ὀμορφιὰν τῆς ὑγείας. Εἰμέν καὶ ἔσόμεθα καλά. Ἄς ἐγκαταλείψωμεν τὴν ἀφύσικον παρόρμησιν ἡμῶν να ἀρρωσταίνωμεν, να γηράσκωμεν καὶ να ἀποθνήσκωμεν. Αἰσθανόμεθα καὶ αἰσθανησόμεθα θαυμασίως! Ἄν σοι λέγωσι κακίας τοῦ τύπου «ἐγήρασας, ἠσπρίσθης, πῶς εἶ οὕτως!», σύ δὲ μεταβάλλου τὴν κουβένταν καὶ λέγε: «Τί ὡραῖος καιρός!» Βασικῶς πάντες οἱ καιροὶ εἰσὶν ὡραῖοι καὶ ἡμῖν ἀρέσκουσιν. Τὸ κρύος, ἡ ζέστη, ὁ ἄνεμος, τὸ χιόνι, ἡ βροχή, οἱ κεραυνοί, αἱ ἀστραπαὶ καὶ αἱ καταιγίδες ἡμᾶς ἐνθουσιάζουσιν.

  Μεταβόλισον

τὸ πεπερασμένον εἰς ἄπειρον,

τὸ ἐφήμερον εἰς αἰώνιον,

τὸ φθαρτὸν εἰς ἄφθαρτον,

τὸν χρόνον εἰς ἀνέλιξιν,

τὸ θνητὸν εἰς αἰείζωον, ἀπειροδύναμον, συνειδητόν, φωτοβόλον ἀγαπο-όν.

  Μὴ κράτει οὐδὲν ἀπὸ τῶν παλαιῶν. Πέταξον ἀπὸ σοῦ καὶ ἐκτός σου πᾶν ὅ,τι μυρίζει ἀρρωστίαν, γηρατειά, θάνατον, προσκόλλησιν. Οὐδεὶς δύναται εἰς τὴν χώραν τῶν ἀθανάτων περάσαι, ἂν μὴ ἀποτινάξῃ πάντα τὰ φορτία—προγράμματα ἅτινα τῷ νῷ αὐτοῦ ἐστοίβασεν ὡς βραδυφλεγῆ βόμβαν ἡ δῆθεν ἐπιστημονική, ἀλλὰ παλαιοεποχική, κουλτούρα. Σβέσον ταῦτα! Εἰσὶ παρανοϊκὸν αἶσχος, ῥάπισμα εἰς τὸ θεῖον πρόσωπον τῆς ἀνθρωπότητος. Αὐτὰ ἀκριβῶς σὲ ἐμποδίζουσιν ἰδεῖν καὶ ἀκοῦσαι τὴν φωνὴν ἐντός σου, ἥτις, ἐπειδὴ γνωρίζει, σοι ψιθυρίζει ὅτι πάντα ταῦτα ἃ νῦν ἀναγινώσκεις εἰσὶ πέρα ὡς πέρα ἀληθῆ. Εὑρὲ τὸ θάρρος να ἀφουγκραστῇς, ἔστω διὰ μίαν στιγμήν, τὴν αἴσθησίν σου περὶ τῶν πραγμάτων ἄνευ παλαιοκοσμικῶν κρίσεων. Μάθε προσλαμβάνειν τὴν ἀλήθειάν σου ἀμέσως, πέρα ἀπὸ ὅσα σοι ἐδιδάχθησαν, καὶ ἔπειτα ἀξιολόγησον ταῦτα ἃ νῦν λέγονται ἐνθάδε.

  Ἡ ζωὴ ἐστὶ ὑπέρτατον ἀγαθόν. Ἡ φύσις ἡμῶν τοῦτο γνωρίζει ὡς ἐπίγνωσις, καὶ ἐπίγνωσις ἐστὶν ἡ ἀλήθεια ἥτις ὑπερβαίνει τὴν συμβατικὴν σκέψιν ἣν ἡμᾶς ἐδίδαξαν. Ἡ φυσικὴ ἐπίγνωσις δημιουργεῖ ἄνευ τοῦ χτίζειν, βλέπει ἄνευ τοῦ κρίνειν, ἐκδηλοῖ τὸ φῶς τῆς ἀθωότητος, ἐξασφαλίζει ζῶσαν ζωὴν ἥτις συλλαμβάνεται ὑπὸ τοῦ νοῦ καὶ τοῦ σώματος ὡς αἰωνιότης. Ἄς ξεπεράσωμεν τὸ τέλμα τοῦ θανάτου, ἀτομικόν τε καὶ συλλογικόν. Ἡ ἐπίγνωσις, ἂν ἔχωμεν τὸ θάρρος να τὴν ἐκδηλώσωμεν, γνωρίζει τὴν ὁδὸν δι’ ἕκαστον ἡμῶν ξεχωριστῶς ἀλλὰ καὶ διὰ πάντας ἅμα. Ἄς τολμήσωμεν νῦν, ἄς πετάξωμεν τὸ ὕστερον. Ἄς περάσωμεν εἰς τὴν Λάμψιν. Ἡ Πύλη ἄλματος πρὸς τὴν θείαν ἡμῶν Δύναμιν ἀνοίγεται.

  Πάντες ἐσμὲν ἐκ φύσεως ἀνοικτοὶ εἰς τὰς θείας ἡμῶν δυνατότητας. Πάντες δυνάμεθα προχωρεῖν ἀνελικτικῶς. Ἡ αὔξησις τῆς ἐκδηλώσεως τῆς φυσικῆς ἡμῶν ἐπιγνώσεως ὁμοιάζει τῇ ἀνατολῇ νέας ἡμέρας ἐν τοῖς ἀτελέσι σχήμασιν ἑνὸς νευρωτικοῦ καὶ καθυστερημένου θανατοφίλου «πολιτισμοῦ». Ἐνθάδε ὑπάρχει πρότασις διὰ μέγα ἆλμα πρὸς τὴν διάστασιν τῶν δυνατοτήτων τῆς ἀγάπης καὶ τῆς αἰωνιότητος. Τοῦτο τρελὸν θεωρεῖς; Ἰδὲ ὅμως πῶς ὁ σάπιος πολιτισμὸς καὶ ἡ ψευτοκουλτούρα γίνονται ἀποδεκτοὶ ὡς φυσιολογικοί, τῇ αὐτῇ στιγμῇ καθ’ ἣν ἡ ἀλήθεια ἀπορρίπτεται ὡς τρέλα ἢ οὐτοπία τινῶν φαντασιοπλήκτων. Τοῦτο κἂν ἐστὶ τρέλα! Δυστυχῶς ὅμως οὐκ ἔστι μόνον τρέλα, ἀλλὰ ὄνειδος, ἀρρωστία καὶ θάνατος.

Μὴ σκέπτου, αἰσθάνου, αἰσθάνου τοῦτο ὃ γνωρίζεις! Τὴν ἀλήθειαν οὔτε δημιουργῆσαι οὔτε ἀπορρίψαι δύνασαι. Πάντοτε ἔσται. Τὸ μόνον ὃ δύνασαι ποιῆσαι ἐστὶν ἀναβάλλειν μετὰ χιλίων πόνων καὶ κόπων τὴν ἐκδήλωσιν αὐτῆς εἰς σέ. Λοιπόν, τί ποιήσεις;

  Ἄνθρωπε, σὲ ἀγαπῶ, σὲ λατρεύω, ὅ,τι κἂν ᾖς, ὅπου κἂν εὑρίσκῃ! Ὅμως βλακώδη θεωρῶ ταύτην τὴν ἐκδήλωσίν σου, ἠλίθιον μίαν τοιαύτην ἐκ μέρους σου ἀντιμετώπισιν τῆς ζωῆς σου. Ἀληθῶς, ἀλεξιβλάκειον χρείαν ἔχει τις να φορέσῃ ἔμπροσθεν τούτου τοῦ θανατοφίλου παγκοσμίου «πολιτισμοῦ». Ἐστὶν αἰσχύνη να προσκεκολλήμεθα εἰς παλαιοεποχικὰ πρότυπα ἐκφράσεως, αἰσχύνη να μὴ ὦμεν ὁ ἑαυτός ἡμῶν, αἰσχύνη να αἰσχυνώμεθα διὰ τὸν ἑαυτόν ἡμῶν, ἐπειδὴ ἡ φύσις ἡμῶν ἐστὶ καθαρὰ ἀγάπη, σοφία, ἔρως!

  Ἐλθὲ να ποιήσωμεν ἅμα ταξίδιον εἰς τὰς δυνατότητας τῆς Πύλης ἄλματος πρὸς τὴν Ζωήν, τὴν Ἀγάπην, τὴν Ὀμορφιάν, τὴν Ἐλευθερίαν, μακρὰν ἀπὸ τὰ μικρόνοα σχήματα τοῦ ψευτοπολιτισμοῦ, πέρα ἀπὸ πάντα τὰ σχήματα ἅτινα θέλουσιν ὑποκαταστῆσαι τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ὑπάρξεως. Ἐλθὲ εἰς τοῦτο ὃ θέλεις καὶ αἰσθάνῃ ὅτι εἶ, πέρα ἀπὸ συμβατικότητας, ἀναγκαιότητας καὶ φαινομενικῶς λογικὰ ἀλλ’ οὐσιαστικῶς ἀνισορρόπους, νευρωτικὰ πρότυπα σκέψεως καὶ δράσεως.

  Μὴ φοβοῦ εἶναι ὁ ἑαυτός σου, διότι τοῦτο ὃ πράγματι εἶ, ἐστὶ καθαρὰ καὶ στοργική, αἰώνιος ἀθωότης καὶ δυνατότης. Γκρέμισον τὰ φράγματα ἅτινα ἐξυπηρέτησαν ἐν τῷ παρελθόντι τὴν χρείαν σου δι’ ἐπίγνωσιν. Εἰπὲ «τολμῶ, δύναμαι, θέλω εἶναι ὁ ἑαυτός μου». Οὐκ ἔστιν ἐχθρὸς ἐκεῖ ἔξω, οὐδὲ φόβος ἐνθάδε μέσα! Μάθε τὸ μυστικόν τὸ φανερῶς κεκρυμμένον ἐν ὅλῃ τῇ Δημιουργίᾳ, μάθε τὴν ἀθῷαν πνευματικήν σου δυνατότητα. Ζῆθι μετὰ φυσικότητος, αὐθορμητισμοῦ καὶ ἐπιγνώσεως. Εἶ ἀθῷος ὅταν εἶ Σύ.

  Τί ἐστιν ὅμως ἐπίγνωσις; Καίτοι τοῦτο οἶδας, κἂν νομίζῃς τὸ ἐναντίον. Ἐπίγνωσις ἐστὶ τὸ εἶναι καί ἄνευ τοῦ νοῦ σου, ἄνευ τῶν προγεγραμμένων συναισθημάτων σου, τῆς παιδείας σου, τὸ εἶναι μετὰ τοῦ σώματός σου ἢ καὶ ἄνευ αὐτοῦ. Εἶναι αἰωνιότης καὶ σοφία ἥτις γνωρίζει ἄνευ προσπαθείας, ἀγάπη ἥτις διαχέεται διακριτικῶς εἰς τὸν τρόπον ὃν ἐπιλέγεις εἶναι. Εἶναι ἐν διηνεκεῖ προόδῳ, ἥλιος καὶ ἀστέρες ἀγάπης, γαλαξίαι Δημιουργίας, ἀλλὰ ἅμα πάντοτε εἷς φωτοβόλος ἀγαπάνθρωπος, ἐλεύθερος καὶ φυσικός, ἀνεξάρτητος, τρυφερός, δυνατός. Ἀληθῶς εὐγενής. Εἶναι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀνέλιξις!

  Σοι φαίνεται ἀδύνατον, ἄνοητον. Ναί, δίκαιον ἔχεις ἀφ’ ἧς στιγμῆς ἐπίστευσας ὅσα σοι ἐδιδάχθησαν. Ἔτη προσπαθείας καὶ τελικῶς μένεις ναρκωμένος καὶ καθηλωμένος. Ἡ ἐξουσία, τὸ κατεστημένον, ἡ παιδεία, τὸ οἰκογενειακόν καὶ πολιτιστικόν περιβάλλον καὶ ἄλλα τοσαῦτα οὐ δύνανται σὲ ἐξοντῶσαι, ὅμως σὲ καθυστεροῦσιν πειρώμενα σὲ ἀποκοιμίσαι. Ἔγειραι, ἰδὲ μόνος σου καὶ κατάντησον, ἄφες καὶ ταῦτα ἃ γράφονται ἐνθάδε, οὐδεμίαν ἀξίαν ἔχουσιν. Ἡ ἀξία εἶ σὺ καὶ ταῦτα ἃ αἰσθάνῃ ὡς ἀλήθειαν πέρα ἀπὸ τὸν «προγραμματισμόν» ὃν ἔλαβες. Μηδὲν ἄλλο ἀναγνῶθι ἢ ζητήσῃς ποτέ. Οὐδὲν σοι χρεία, ἂν εὕρῃς τὸν ἑαυτόν σου ἐν τῇ Ἐπιγνώσει. Ἄφες πάντα ὀπίσω σου ἕως οὗ ἐλευθερωθῇς, καὶ τότε γνωρίσεις ἄνευ τοῦ σοι λεχθῆναι, εἰδήσεις πρὶν ἐρωτήσῃς, ἔσῃ γνώστης τῆς Ἀληθείας καὶ ἕξεις ἐπίγνωσιν τῆς ἐλευθερίας ἥτις ἐστὶν ἡ Ἀγάπη ἔξω ἀπὸ σχήματα καὶ δρᾶσιν ἥτις αὐτὴν παραποιοῖ.

  Γνωρίσεις ὅτι εἶ μία Διάνοια ἥτις δύναται ἐκδηλωθῆναι εἴτε ὡς σκέψις εἴτε ὡς μόρια τῆς ὕλης. Ἡ σκέψις σου γενήσεται ὁ καθρέφτης τοῦ κόσμου σου. Εὑρίσκῃ πάντοτε ἐν τῷ σημείῳ ὅπου ἡ φύσις πορεύεται ἵνα δημιουργήσῃ ἀστέρας, γαλαξίας, κουάρκ καὶ λεπτόνια, ἐκεῖ ὅπου πάντες ἐσμὲν ὅταν πορευόμεθα ἵνα δημιουργήσωμεν ἑαυτοὺς ὡς ἀγάπην, ἀλήθειαν, ἐλευθερίαν, ὀμορφιὰν καὶ σοφίαν. Μάθῃς ὅτι οὐκ εἶ γλυπτὸν ὑλικὸν ἀπόψεων, προγραμμάτων καὶ πιστεύω, ἀλλὰ ποταμὸς πληροφοριῶν, ῥέον πνευματικὸν πεδίον ὃ ἐνδυναμοῦται ὑπὸ τῆς διανοίας δισεκατομμυρίων ἐτῶν τοῦ εἶναι αὐτοῦ.

  Δημιούργησον νῦν τὸ νέον σου σῶμα. Ὑπάρχει βαθυτέρα πραγματικότης ἐλευθερίας καὶ ἀγάπης ἐν τῷ σώματι καὶ τῷ νῷ σου, καὶ αὕτη ἐστὶ τὸ ζητούμενον εἶναι σου. Ἐκεῖθεν προέρχονται ὁ νους, τὸ σῶμα καὶ ὁ κόσμος σου. Ὅταν προφέρῃς λέξιν ἢ ποιῇς μόριον, ἤδη οὕτως καὶ ἄλλως ἐξελέξω δρᾶσαι. Ἐστὶν ὡς μικρὸν κῦμα ὃ ἄρχεται ἀπὸ τῆς ἐπιφανείας τοῦ ὠκεανοῦ ἵνα γενήσεται γεγονὸς ἐν τῷ κόσμῳ τοῦ χωροχρόνου. Ὁλόκληρος δὲ ὁ ὠκεανὸς ἀγάπης μένει ἐν τῇ θέσει αὐτοῦ ὡς ἀπέραντος σιωπηλὴ δεξαμενὴ πιθανοτήτων καὶ κυμάτων ἅτινα οὔπω ἐγεννήθησαν.

  Ἐν ἡμῖν ἔχομεν τὸ Ὅλον ὅπερ ἐστὶ μοναδικὸν καὶ αἰώνιον. Δημιουργεῖ ὅ,τι χρεία ἔχει μετ’ ἀκριβείας, τῇ σωστῇ στιγμῇ καὶ τῷ σωστῷ τρόπῳ, ἄνευ προβλημάτων. Νῦν κατανοεῖς ὅτι ἐσμὲν σκέψεις αἵτινες ἔμαθον—εἰ μὴ πάντοτε ᾔδεισαν—δημιουργεῖν ὑλικὴν μηχανήν. Οὕτως ὁ νους οὐ δύναται παγιδευθῆναι ἐν τῷ μυαλῷ μόνῳ. Ὁ νους ἐστὶ πανταχοῦ παρών, ἐν ὅλῳ τῷ σώματι ἡμῶν ἀλλὰ καὶ ἐν ὅλῳ τῷ σύμπαντι. Ἐσμὲν τέκνα τούτου τοῦ ἀγαθοποιοῦ νοῦ, καὶ ὅταν ὦμεν ἀθῷοι, δίδοται ἡμῖν ὁ ἔλεγχος καὶ ἡ ἱκανότης δημιουργεῖν ὅ,τι θέλομεν μετ’ ἀγάπης. Φθάνομεν εἰς τὸ ὑψηλότερον ἐπίπεδον ἐκδηλώσεως ὅταν ὁ νους ἐκφράσῃ, ἁπλῶς καὶ φυσικῶς, τὴν ἐμπειρίαν τῆς ἰδίας αὐτοῦ διανοίας ὡς ἐπιγνώσεως. Ἐνθάδε ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ γαλήνη τοῦ εἶναι, τοῦ δύνασθαι εἶναι ὁπότε θέλεις—εἶναι ὁ ἑαυτός σου ἐν τῷ χώρῳ, τῷ χρόνῳ καὶ τῷ τρόπῳ ᾧ ἐπιλέγεις. Ἐστὶ παντοδύναμος ἡ Πύλη τῷ ζητοῦντι τὴν ἀλήθειαν καὶ στραμμένῳ πρὸς τὴν εὐχὴν τῆς ἁρμονίας.

  Ἅψαι τούτου τοῦ «νέου» ἐπιπέδου ἐπιγνώσεως καὶ συνειδήσεως, διότι αὕτη ἡ στάσις σου ποιεῖ νέους κόσμους. Ὅταν ἀπολέσωμεν τὴν ἐπίγνωσίν ἡμῶν, πίπτομεν εἰς χάσματα ἐλαττωμένης ἐκφράσεως. Τεράστιαι περιοχαὶ αἵτινες εἰσὶν ἐν ταῖς δυνατότησιν ἡμῶν ἐξέρχονται ἔξω τοῦ πεδίου ἡμῶν, συνεπείαν ἔχουσαι τὴν ἀρρωστίαν, τὰ γηρατειὰ καὶ τὸν θάνατον. Ἡ συνειδητοποίησις τῆς φύσεως ἡμῶν ἐστὶν ἡ δύναμις τῆς μονίμου ἐπαναφορᾶς εἰς τὴν περιοχὴν τοῦ αἰωνίου Ἑαυτοῦ ἡμῶν. Οὕτως ἡ ζωὴ ἀποκτᾷ νέαν διάστασιν. Ἐπεκτεινόμεθα ἄνευ ὅρων. Τὸ μόνον ὃ χρεία ἐστὶν εἶναι ἐν ἐπιγνώσει ἀγάπης, ἀληθείας καὶ φυσικότητος. Ἔκβαλε τὸ προσωπεῖον τῆς ψευτογνώσεως καὶ τῆς ψευτοκουλτούρας ἅ σοι ἐπεβλήθησαν καὶ ἐλθὲ εἰς ἐπαφὴν μετὰ τῆς ἀληθείας σου, ὡς τὴν αἰσθάνῃ, ἔστω καὶ ὀλίγον. Ἑκάστην ἡμέραν ποιήσεις τεράστια βήματα πρὸς τὴν ἐπίγνωσιν καὶ τὴν αἰειζωίαν.

  Οὐδεμία ἀνέλιξις δύναται ὑπάρξαι ἄνευ συμπονίας, τρυφερότητος, ἀγάπης, αὐτοθυσίας, ἔρωτος. Ἔστιν ἔμφυτα, κεκρυμμένα ὄπισθεν τῶν ταμπού, τῶν ἀπαγορεύσεων καὶ τῶν δεῖ, τοῦ φόβου καὶ τῆς σκληρότητος τοῦ πολιτισμοῦ ἡμῶν. Εἰ ὑπερβαίνομεν τοὺς φραγμοὺς τούτους, ὁ ἑαυτός ἡμῶν ἔκφραζεν ἂν μόνον τὴν κατάστασιν τοῦ εἶναι, ἥτις πάντοτε ὑποστηρίζει τὴν ζωὴν ἣν ἡ φύσις ἐμπεριέχει ὡς μακαριότητα. Αὕτη ἐστὶν ἡ Πύλη ἥτις ὁδηγεῖ πρὸς τὴν ἔκφρασιν καὶ τὴν δημιουργίαν πάσης δυνατότητος ἐν πᾶσι τοῖς σύμπασιν.

  Ἡ ἀθωότης ἀνθεῖ ἀφ’ ἑαυτῆς, ὅταν φυσικῶς ἐκδηλούμεθα. Τότε ἡ ἀγάπη ἡ πάντα ἀποδεχομένη φαίνεται μίαν ἡμέραν ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν. Ὅταν ἡ ζωὴ ᾖ πλήρης, ἐστὶ καθαρὰ ἀγάπη, καὶ ὅταν ἡ ἐπίγνωσις ᾖ πλήρης, μόνον ἀγάπην φέρει. Τὸ δῶρον τῆς ἀγάπης ἐστὶν ἡ θεραπεία. Ἂν ἡ ἀγάπη ῥέῃ ἄνευ προσπαθείας ἐκ τῶν βάθων τοῦ Ἑαυτοῦ, ἀνέλιξιν δημιουργεῖ. Ἡ στιγμὴ- κλεῖς ἵνα συντελεσθῇ ἡ ἀνέλιξις ἐστὶν ὅταν διαλυθῶσι τὰ πλέγματα-προγράμματα. Τότε μεταστροφὴ προκαλεῖται εἰς τὰς κβαντικὰς διακυμάνσεις, καὶ ἔρχεται ἡ ἀνέλιξις πρὸς τὴν ὑγείαν, τὴν ὀμορφιὰν καὶ τὴν αἰειζωίαν. Πάντα τὰ πλέγματα οὐσιαστικῶς ἐνεργοποιοῦνται ὑπὸ τοῦ φόβου διὰ τὴν ἀνταπόκρισιν ἡμῶν εἰς τὴν λογικοφάνειαν τοῦ πολιτισμοῦ ὃν ὑποτίθεται ὡς πρότυπον ζωῆς ἔχομεν καὶ μεθ’ οὗ ἠνάγομεν.

  Εἴπατε σιωπηλῶς ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν ὅτι οὐ θέλετε εἶναι δέσμιοι τῶν σχημάτων ἀνοήτου ψευτοκουλτούρας καὶ ἐκπαιδεύσεως. Ἡ πρόθεσις ὑμῶν αὐτομάτως πραγματοποιηθήσεται, ἐφ’ ὅσον μὴ ἐπέμβῃ ἡ ἰσοπεδωτικὴ δρᾶσις τῆς νοοτροπίας ὑμῶν. Πᾶν ὅ,τι ἔρχεται πρὸς τὸ μέρος ὑμῶν δέξασθε μετ’ ἀγάπης, ὁλοκληρωτικῶς, οὕτως ὥστε δύνησθε αὐτὸ ἀξιολογῆσαι, φυσικῶς ἐξ αὐτοῦ διδαχθῆναι, καὶ ἔπειτα ἐπιτρέψαι αὐτῷ ἀπελθεῖν. Οὐκ ὀνειρευόμεθα ἁπλῶς τὴν ἀπελευθέρωσιν ἀπὸ τὰς ἀρρωστίας καὶ τοὺς φόβους οὓς ὑφίσταται ἡ ψυχοσωματικὴ ἡμῶν ὀντότης, ἀλλὰ θέλομεν ἀποκτῆσαι πραγματικὴν αἰειζωίαν, ἐνδεδυμένην σαρκὶ ἥτις ἡμῖν ἐχαρίσθη οὕτω τελείως ὡς τὰ ἰδανικὰ καὶ ἡ ἀθωότης ἡμῶν. Ἡ κυτταρικὴ μνήμη τοῦ θανάτου ὑπερβαίνεται ὅταν ὑμεῖς ὑπερβῆτε πᾶσαν τοιαύτην ἐγγραφὴν καὶ γένησθε σιωπηλὴ μαρτυρία ἀγάπης, τρυφερότητος, στοργῆς καὶ ἐπιγνώσεως.

  Οὐ χρεία τι ποιῆσαι ἵνα εὕρητε τὸν ἑαυτόν ὑμῶν. Ἐστὶν αἰώνιος καὶ ἀναλλοίωτος. Οὕτως ἡ ἀθανασία οἰκοδομεῖται, καὶ ἡ ἀβεβαιότης τήκεται ὡς χιὼν ἣν διαπερώσιν αἱ πρῶται ἡλιαχτίδες. Αἰσθάνεσθε τὴν ἑνότητα μετὰ τῆς φύσεως. Ἡ ἐσωτερικὴ καὶ ἡ ἐξωτερικὴ φύσις χρείαν ἔχουσιν ἑνωθῆναι, δημιουργοῦσαι μίαν διάστασιν ἥτις τὸ πρῶτον φαίνεται ἀνύπαρκτος. Δημιουργοῦντες τὴν Πύλην ἄλματος πρὸς τὴν ἀθανασίαν, ἡ φύσις ἡμῶν ἰσορροπεῖ τὸν νοῦν, τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν ὡς συνδημιουργοὺς τῆς ἰδίας ἡμῶν προσωπικῆς πραγματικότητος. Τὸ πρότυπον διὰ τὴν ἀθανασίαν κεῖται ἐντός ὑμῶν. Καὶ τοῦτο τὸ πρότυπον ἐστὶν ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός ὑμῶν. Περιπατήσατε ἐν τῷ φωτὶ τῆς ἀγαθοποιοῦ Δυνάμεως, ἔξελθε εἰς τὸν ἥλιον, μνήσθητι τοῦ σύμπαντος. Ἐστὶν ὁ ἀληθινός ἡμῶν χρονομέτρης. Ἡ ἀνθρωπίνη καὶ ἡ κοσμικὴ συνειδητότης εἰσὶν ἓν καὶ τὸ αὐτό. Τὸ δυναμικὸν πεδίον τῆς Ζωῆς χορεύει καὶ ἀναμένει ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὸν χορόν. Διπλοῦται καὶ ἀναδιπλοῦται διηνεκῶς ἐν ἑαυτῷ ὡς ἀτέλειωτος μεταξωτὴ κουβέρτα ἥτις περιστρέφεται μετ’ ἀπείρου ταχύτητος.

  Ἡ βαθυτέρα πραγματικότης ἣν ἀντιλαμβάνῃ ἐστὶν αὕτη ἐξ ἧς ἀντλεῖς τὴν δύναμίν σου. Ἡ μόνιμος ἀνέλιξις καὶ ἡ μόνιμος γαλήνη γίνονται πραγματικότης μόνον ἐν τῷ ἐπιπέδῳ τῆς ἀθωότητός σου. Οἱ ἀθάνατοι οὐ ζῶσιν ἐν τῷ παρελθόντι ἢ τῷ μέλλοντι, ζῶσιν ἐν τῇ ἀχρόνῳ στιγμῇ, ἐν τῷ νῦν, ὃ μετατρέπουσιν εἰς αἰωνιότητα ἅτε οὐ σκιαζομένης ὑπὸ οὐδενός. Σκοπὸς τῆς Ζωῆς ἐστὶν ἡ αἰωνιότης, ἡ χαρά, ἡ τρυφερότης. Οὐδὲν δύναται διαρκεῖν, ἂν μὴ αὐτὸ ζῶν διατηρήσωμεν. Ἄξιον δοκιμάσαι. Ἀφιέρωσον τὴν ζωήν σου οὐχὶ εἰς ὅ,τι βλέπεις, ἀλλ’ εἰς πῶς θέλεις αὐτὸ ἰδεῖν. Μὴ σκέπτου προκατειλημμένως, ἁπλῶς βλέπε πάντα μετ’ ἀγάπης.

  Τὸ σύμπαν, ἡ ζωὴ καὶ σύ, ἕν ἐστι, μία ἀπολύτως ἀληθινὴ δύναμις, μία Πύλη ἄλματος πρὸς τὸ Φῶς ἥτις δύναται σὲ λαβεῖν σήμερον, νῦν, ἀπὸ τοῦ κέντρου τοῦ θανάτου, τῆς ἀρρωστίας καὶ τῶν διεφθαρμένων «προγραμμάτων», ἀπὸ τῶν προσκολλήσεων καὶ τῆς ἀθλιότητος. Ἐντός ἑνὸς λεπτοῦ δυνατόν ἐστι λῦσαι τὰ προβλήματα ἡμῶν καὶ ἀπαλῦναι πᾶσαν δυσκολίαν, ἡμᾶς ὁδηγῆσαι ἐλευθέρους ἀπὸ δεσμῶν, ἀσφαλεῖς καὶ εὐτυχεῖς εἰς τὴν ὁδὸν τῆς ἐκπληρώσεως τῶν ὑψηλοτάτων ὀραμάτων καὶ δυνατοτήτων. Μόνον ἡ δύναμις τῆς Πύλης δύναται ἡμᾶς διδάξαι πάντα ὅσα δεῖ εἰδέναι, ἄρκει δεκτικοὶ ὦμεν καὶ θέλωμεν μαθεῖν. Δύναται ἡμᾶς ἐμπνεῦσαι καινουργίας ἰδέας, καὶ τὸ ἔργον ἡμῶν γενέσθαι αὐθεντικόν. Ἐστὶ δίκαιον ἡμῶν αὕτη ἡ Δύναμις! Μόνον ἐπιτρέψωμεν αὐτῇ λειτουργῆσαι ἐν τῷ σώματι, τῷ νῷ, τῇ ὅλῃ ὑποστάσει ἡμῶν. Μηδεὶς ἔρπῃ ἐν τοῖς περιορισμοῖς καὶ ταῖς δυσκολίαις, ἀλλ’ ἀνυψωθῶμεν μετὰ πτερύγων ἀετοῦ ἕως τὸ βασίλειον τῆς κυριαρχίας καὶ τῆς χαρᾶς. Περάσωμεν διὰ τῆς Πύλης ἀπὸ τῆς κολάσεως τῶν ἐλαττωματικῶν ἡμῶν σχημάτων σκέψεως εἰς τὸν παράδεισον τῶν ἀγαποϊκανοτήτων ἡμῶν.

  Ἡ δύναμις τῆς Πύλης ἄλματος πρὸς τὴν θεϊκότητα ταυτόσημος ἐστὶ τῷ εἶναι ἡμῶν ὡς φωτο-πνευματικῇ ἰδέᾳ. Ἐν τῇ Βίβλῳ παρομοιάζεται παιδίῳ. Διότι ἡ ἱκανότης τοῦ εἶναι ἐν ἐπαφῇ μετὰ ταύτης τῆς Δυνάμεως-Ἑαυτοῦ ἰσχνὴ καὶ ἀνίκανος ἐστὶ τὸ πρῶτον, σιγὰ δὲ σιγὰ ἀναπτύσσεται ἕως οὗ φροντίζῃ ὁλόκληρον τὴν ζωήν σου, ὁδηγοῦσα αὐτὴν πάντοτε πρὸς τὸ ἄριστον. Ὅταν ἡ ψυχὴ καὶ ἡ διάνοια ἡμῶν ᾖ ἀθῷαι, τότε ὑπάρχει παρθένος μήτρα ζωῆς ἥτις συλλήψεται τὸ παιδίον—ὡς ἡ Βίβλος συμβολικῶς αὐτὸ ὀνομάζει—τὸ εἶναι ἡμῶν, ὡς πνευματικὴ ἰδέα. Ἀπὸ τοῦ σημείου τούτου καὶ ἔπειτα, πάντα ἀναγεννῶνται. «Ὅτι παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν… Καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστὸς σύμβουλος, Θεὸς ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος…» (Ἠσ. Θ΄ 6). Σκεφθῶμεν ταῦτα πάντα καὶ τί δύναται σημαίνειν ἡ ἀλληγορία ἣν ἔπειτα δίδωσιν ὁ Ἠσαΐας: «Εἰς τὴν αὔξησιν τῆς ἐξουσίας αὐτοῦ καὶ τῆς εἰρήνης οὐκ ἔσται τέλος, ἐπὶ τὸν θρόνον τοῦ Δαυὶδ καὶ ἐπὶ τὴν βασιλείαν αὐτοῦ, διὰ τὸ διατάξαι αὐτὴν καὶ στερεῶσαι αὐτὴν ἐν κρίσει καὶ δικαιοσύνῃ ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος» (Ἠσ. Θ΄ 7).

 Οὐκ ἔσται δηλαδὴ τέλος εἰς τὴν αὔξησιν ταύτης τῆς ἐξουσίας οὔτε νῦν οὔτε ποτέ!

Ἡ Πύλη ἅλματος πρὸς τὸ Φῶς ἐστιν ἡ φυσικὴ ἡμῶν δυνατότης, ἥτις ἀεί ἡμᾶς ἀναβιβάζει πρὸς τὸ ὑψηλότατον σημεῖον, ὁποθενδήποτε καὶ ἂν εὑρισκώμεθα.

  

Ἄφες κατὰ μέρος τὰς προκαταλήψεις καὶ ἔρευνα ἐλευθέρως τὴν θρησκείαν καὶ τοὺς μύθους τῶν διαφόρων πολιτισμῶν, τὴν φύσιν καὶ τὴν ψυχήν σου, καὶ τότε πάντα ἑνιαῖα ὄψῃ. Νότας ἐν ᾄσματι μοναδικῷ κάλλους, χαρᾶς καὶ αἰωνιότητος.
Παράξενον καὶ παραμυθῶδες ἀκούεται. Μὴ ἴστε ὅμως ἐγωισταί! Πειράθητε, πειράθητε, ἁπλῶς πειράθητε!
Πάντα ἐνθάδε ὀρθῶς εἰσιν, ὅταν καὶ ὑμεῖς ἐνθάδε ὀρθῶς ἦτε. Ἡ θρησκεία, ὥσπερ ἡ ἐπιστήμη, ἐστὶν ὁμιλία τοῦ πνεύματος ἥτις χρῆται τῷ λόγῳ καὶ τῷ νῷ σκοπὸν ἔχουσα ἀναδεῖξαι τὰς δυνατότητας τοῦ ἀνθρώπου.
Αἱ πεποιθήσεις ἡμῶν δύνανται καθαρθῆναι ἐν μιᾷ στιγμῇ ἀθῳότητος, ὥστε ἀναδείξωσι τὴν νέαν ἀπαράμιλλον, ἁγνὴν καὶ φυσικὴν ἡμῶν πνευματικότητα.

  Πάντα ἐξαρτῶνται ἐκ τοῦ σεβασμοῦ, τουτέστι τοῦ χαιρετισμοῦ χαρᾶς, ᾧ τὰ πράγματα προαιρῇ. Εἰσὶ μυστικὰ ἐν τοῖς βάθεσιν ἡμῶν καὶ κάλλος μεῖζον ἢ ὅσον φανταζόμεθα, καὶ θέλω ἅμα εὑρεῖν αὐτά…

Πολὺ σημαντικόν ἐστι καὶ ἴσως μεγαλοπρεπέστερον ἢ ὅσον νομίζομεν. Ἐσμὲν τέλος ἑαυτοὶ ἵνα ζήσωμεν καὶ ἀπολαύσωμεν τὰ βάθη ταῦτα. Εἷς Θεὸς οἶδε πόσα προβλήματα καὶ δυσχερῆ ἄντικρυς ἔχομεν, διότι οὐ θέλομεν εἶναι ἑαυτοί, διότι φοβούμεθα διαβῆναι διὰ τῆς ἰδίας ἡμῶν ὑπάρξεως καὶ τῆς θεϊκῆς ἡμῶν δυνατότητος.
Ἀλλ’ ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ὅραμα δώσουσιν ἡμῖν τὸ θάρσος καὶ τὴν ἐμπιστοσύνην εἶναι εἰλικρινεῖς πρὸς τοῦτο ὅ εἰμέν. Γεννηθῶμεν δευτέρως, ἀποδεξάσθω ἡ συνείδησις ἡμῶν ἑαυτοὺς ἄνευ φόβου ὡς ἀλήθειαν σοφήν, ὡς ὁδὸν καὶ ζωήν. Εἰ ἔστιν που ἱερότης, ἐστὶν ἐν τῷ προσκυνήματι τῆς ἀγάπης, ἐν τῇ ἀληθείᾳ καὶ τῇ ἐλευθερίᾳ ἥτις οὐκ ἔχει φόβον, διότι πιστεύει τῇ σοφίᾳ τῆς Ὑπάρξεως.

  Εἰ μὴ γινώσκεις τίς εἶ, οὐ γινώσκεις διὰ τί ζῇς.

Ἁπλῶς προγεγραμμένος εἶ αὐτοκαταστραφῆναι ἐν τούτῳ τῷ χωροχρόνῳ ὡς βραδυφλεγὴς βόμβα ἥτις ἐκρήγνυται ἐν ἀγνώστῳ χρόνῳ καὶ τὸ ὄνομα αὐτῆς θάνατος!
Ἂν ἡ βόμβα ἐκραγῇ, οὐ σῴζει ὑμᾶς ἡ προσποίησις, τὸ ψεῦδος, τὸ χρῆμα, ἡ δειλία. Ἔστιν ὅμως διέξοδος. Μὴ ἀπελπιζώμεθα.
Ἐλθόντες γυμνοὶ εἰς τὴν φυσικήν ὑμῶν αἴσθησιν, κἂν φοβῆσθε τὸ μέγα μυστικὸν τῆς Ζωῆς. Ἡ ἐλευθερία ὑμῶν κεῖται ἐν τῇ τόλμῃ τῆς ἀποδοχῆς, τῆς ἀγάπης, τῶν ὁραμάτων ὑμῶν. Ἀπορρίψατε ἀφ’ ὑμῶν τὰ ἄχρηστα φορτία ἅτινα συνελέξατε. Ἀνοίξατε τὴν θεϊκὴν Πύλην καὶ τότε εὑρεθήσεσθε πρὸ ἐκπλήξεως. Τοῦτο ὃ ἐτρέματε ἀγαπήσετε, διδαχθήσεσθε ἀπ’ αὐτοῦ καὶ ὑπερβήσεσθε αὐτό. Ὄπισθεν πάντων ὄψεσθε τὴν χαράν, τὸν ἔρωτα, τὴν ἁρμονίαν, τὴν ἀγαλλίασιν, τὴν ὑγείαν, τὴν μακροζωίαν καὶ, ἂν θέλητε, τὴν ἀειζωίαν, ἄνευ τοῦ χρείαν γενέσθαι ὀπαδοὺς τινὸς σχήματος ἢ ἐξαγοράσαι τὴν σωτηρίαν ὑμῶν. Ἐλεύθεροι, φυσικοί, δυνατοὶ καὶ αἰώνιοι! Ἰδού, αὕτη ἐστὶν ἡ ἡμετέρα πρόκλησις! Ἔχετε τι κρεῖττον προτεῖναι;

 Χρεία ἐστὶν ἀναδομῆσαι ὅλην τὴν ψυχικήν ἡμῶν ὑπόστασιν. Ἐπαναδομῆσαι πάσας τὰς δυνατότητας ἡμῶν, ἐκπαιδευθῆναι πνευματικῶς διὰ καινοῦ τρόπου ὃς ποιήσει ἡμᾶς ἱκανοὺς ἐκφράσαι νέαν ὁλοκληρωμένην στάσιν ζωῆς καὶ δημιουργίας ἥτις δικαιώσει τὰς ἐπιθυμίας, τὰ ὄνειρα καὶ τὸ φῶς τῆς φυσικότητος, τῆς ἀθῳότητος καὶ τῆς ἁγνότητος ἡμῶν, ἅπερ ζητήσουσι τρόπους ἐκφρασθῆναι ἐντὸς τῆς χωροχρονικῆς ἡμῶν πραγματικότητος.

Ἐσμὲν χορὸς ζητῶν τὴν τελείαν κίνησιν ἥντινα οὗτος περιέχει ὡς πνεῦμα καὶ Δυνατότης. Ἐσμὲν χορὸς ἐλεύθερος, πλήρης ζωντανότητος, καινός, τρυφερὸς καὶ αἰώνιος, χορὸς ὃς προσαρμόζεται πᾶσι τοῖς σκηνικοῖς, τοῖς χώροις καὶ τοῖς χρόνοις, διότι συναντᾷ αὐτὰ ἐν τῇ φυσικῇ παρορμήσει ὑπὲρ ἀγάπης, συνυπάρξεως, εὐτυχίας, δημιουργίας. Χρεία ἐστὶν ἀναδομηθῆναι μετὰ τῆς μεγάλης συγγνώμης, τῆς συμπονίας, τῆς ἀγάπης, τῆς ἐλευθερίας.
Χρεία ἐστὶ γνωρίσαι ἑαυτοὺς ὡς Πύλην πρὸς τὴν αἰωνιότητα ἡμῶν!

  Ἂν ποτε φανῇ ὅτι συγκλονίζεται συθέμελα ὅλος ὁ κόσμος, κράτησαι στερρῶς καὶ ἄφες αὐτὸν συγκλονίζεσθαι. Ἀνοίγεται ἡ Πύλη! Ὅταν κλείσῃ, πάντα κατασιγάζουσι καὶ πλάττεται πάλιν ἡ Εἰκὼν ἥτις νῦν ἐγγύτερον τῆς καρδίας σου ἐστίν.

Τοῦτο λεπτὸν καὶ ἅμα σημαντικὸν σημεῖόν ἐστιν. Διατηρεῖσθαι ἐν στάσει ἀγάπης, κατανοήσεως, τρυφερότητος, νοημοσύνης, ἀθῳότητος, ἐπιγνώσεως, ἐλευθερίας. Ἴσθι οὕτως, εἰς πείσμα πάντων τῶν φαινομένων, καὶ τότε ἡ μεγαλοπρεπὴς νίκη βεβαία ἐστίν. Πᾶσα ὄψις τῆς ζωῆς ἀριστεύσει. Μέμνησο ὅτι οὐδὲν ἔξωθεν δύναται κλονίσαι σε. Μόνον σὺ δύνασαι κλονίσαι σεαυτόν, ἀλλ’ οὐδεὶς λόγος ὑπάρχει τοῦτο γενέσθαι, οὐδεὶς τὸ παράπαν λόγος ἔστιν ἵνα ᾖς τι ἔλαττον ἢ τοῦτο ὅ εἶ.

  Μὴ ἀντιδρᾷς, ἀλλὰ μηδὲ ἀποδέχου τὰ φαινόμενα ἃ οὐκ ἀγαπᾷς. Μὴ λυποῦ μηδὲ ἀποστρέφου. Μὴ κρῖνε. Ἁπλῶς μὴ ἀποδέχου αὐτά, εἰπὲ οὔ, ἄρνησαι αὐτὰ καὶ ποίει ὁτιδήποτε κρεῖττον δύνασαι, ἐκπέμπων κάλλος, ἀθῳότητα, ἐλευθερίαν, ἐπίγνωσιν, ἰσχὺν ἀγάπης, σοφίαν, τρυφερότητα.

Ἀπομακρύνου ἀπὸ πάσας τὰς προκαταλήψεις ἃς συνέλεξας ἐν τῷ βίῳ σου. Ἔκκοψον διὰ μαχαίρας πάντα τὰ μικρὰ καὶ μεγάλα «προγράμματα» φόβου, σύντριψον πᾶσαν μορφὴν ἁλύσεων αἳ δεσμεύουσι τὴν πνευματικήν σου ἐλευθερίαν, ἀθῳότητα, ἀγάπην καὶ σοφίαν ἅςπερ ἐκ φύσεως ἔχεις, ὁσονδήποτε κόπον καὶ ἂν δέῃ καταβάλειν. Διότι μόνος ὁ ἐλεύθερος ἀπὸ τοῦ κόσμου δύναται εἰς τὸν κόσμον μετ’ ἀγάπης εἰσελθεῖν καὶ μεταβάλειν αὐτόν!
Πρὸς ὁλοκληρωμένην ἐπίγνωσιν ἥτις πραγματοῦται ἐν τῷ χωροχρόνῳ χρεία ἐστὶν ἡ ὅλη ὕπαρξις πλήρης φωτὸς ᾖ, χρεία ἐστὶν ἀναγεννηθῆναι ὡς φῶς ἐπιγνώσεως ὃ περιέχει ἁγνὴν ἐλευθερίαν, σοφίαν, ἀγάπην, αἰωνιότητα, χαράν, εὐημερίαν, ἁπλότητα, φυσικότητα, εὐτυχίαν. Αἰώνιον φῶς!

  Διὰ τί μὴ πορευώμεθα ἐν τῷ βίῳ ὡς υἱοὶ Θεοῦ, ὡς Θεοὶ κατὰ χάριν; Διὰ τί μὴ ζῶμεν χαίροντες, ὁλοκληρωμένως, αἰωνίως; Διὰ τί μὴ δυνάμεθα θεραπεύειν ἀκαριαίως τοὺς προσφεύγοντας πρὸς ἡμᾶς; Διὰ τί μὴ ἀναμορφοῦμεν δημιουργικῶς τὸν κόσμον διὰ τοῦ φωτὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φυσικῆς ἡμῶν ἀθῳότητος; Διὰ τί μὴ λυτρούμεθα ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας ἡμῶν εἰς τὰς ἀτελεῖς πεποιθήσεις ἡμῶν; Διὰ τί μὴ ἐκδηλοῦμεν κάλλος; Τίς ἢ τί ἡμᾶς κωλύει;

Ἐσμὲν νοσηρῶς ἠραμένοι τοῦ «παλαιοπολιτισμικοῦ» ἀνθρώπου καὶ ἐρχόμεθα ἅψασθαι μόνον διὰ τοῦ μικροῦ ἡμῶν δακτύλου τοῦ μεγαλείου τῆς ἀγάπης.
Ἐνθάδε, νῦν, λάβε τὴν ἀπόφασιν καὶ ἔλθε μετὰ ὅλης τῆς ὑπάρξεώς σου εἰς τὸ φῶς τῆς θεϊκῆς Νοημοσύνης καὶ Ἀγάπης. Χρῆσαι τῇ Πύλῃ ἅλματος πρὸς τὸ αἰωνίως καινόν, ὅπερ σημαίνει ἀπορρίψαι πᾶν τὸ νοητικὸν ὃ οὐκ εὐαρμοστῶς ἔχει πρὸς τοῦτο. Οὐ περὶ καθάρσεως λέγομεν, ἀλλὰ περὶ ἀνακαινίσεως! Μέμνησο, ὁ Χριστὸς πάντα καινὰ ποιεῖ! Ἄλλως ἡ ἀνθρωπότης περιστρέψεται ἐν τῷ μαγγανοπήγαδι τῶν σκέψεων αὐτῆς, μακρὰν ἀπὸ τῆς ὁλοκληρώσεως.

  Μὴ πειρῶ εἶναι, ἐπειδὴ ἤδη εἶ.

Μὴ πειρῶ ἐκφυγεῖν, διότι ποῖ ἂν ἔλθῃς; Μόνον διὰ τῆς Πύλης δύνασαι ποί τις ἀπελθεῖν.
Μὴ ἀγωνίζου κατὰ ἀνυπάρκτων ἐχθρῶν.
Μὴ πιέζου σεαυτόν, διότι ἡ πίεσις ἀεί νικᾷ ἑαυτήν.
Μὴ ζήτει ἐν μυριάσι πραγμάτων τὸ Ἕν, ἐπειδὴ τοῦτο ἔστιν. Καὶ πανταχοῦ ἔστιν.
Καὶ σὺ αὐτός, εἶ.
Ἀρκεῖ, λοιπόν, ἤσυχος εἶναι, γαλήνιος, πλήρης ἀγάπης, ἐμπιστοσύνης καὶ βεβαιότητος. Οὐ πειρώμενος περὶ τούτων, ἁπλῶς ἴσθι, διὰ τῆς ἐπιγνώσεως τῆς φύσεώς σου. Ὅταν ὀρθῶς ᾖς, πάντα ὀρθῶς εἰσιν ἄνευ πόνου, ὁπουδήποτε καὶ ἂν ᾖς, ἐπειδὴ ὅταν ᾖς, γινώσκεις, καὶ τοῦτο ἀνοίγει τὴν Πύλην. Τότε ὁρᾷς ὅτι πάντα ἀβίαστα εἰσίν, ᾆσμα κάλλους ὃ ἀδιαλείπτως γίνεται κρεῖττον, διότι περιέχει τὴν αἰωνιότητα τῆς ἀγάπης.

  Μὴ νομίσῃς νῦν ὅτι τι ἔμαθες ἐκ τούτων ἃ ἀνέγνως!

Ζῆσον, ποίησον τοῦτο ὃ ἡ καρδία σου ποθεῖ. Μειδίασον, ἔρα, ποίει μετὰ στοργῆς καὶ ἀγάπης ὅ τι ποιεῖς, κἂν τὸ ἀναγινώσκειν. Καὶ τότε ἴσως εὑρεθῇς ἐν ἀρχῇ τῆς ὁδοῦ πρὸς τὴν Πύλην ἅλματος εἰς τὴν ἐλευθερίαν, τὴν χαράν, τὴν εὐτυχίαν.
Ἐλεύθερος σημαίνει εἶναι ἐν ἑνότητι ἀγάπης.
Ἐλεύθερος σημαίνει εἶναι φυσικός, αἰσθαντικός.
Ἐλεύθερος σημαίνει εἶναι γενναῖος καὶ σοφός.
Ἐλεύθερος σημαίνει θεάνθρωπος!

  Μάθε λοιπόν!

Τὸ σύμπαν αἰώνιον ἐστίν, ἄνευ ἀρχῆς καὶ τέλους. Τὸ Ὅλον αἰώνιον ἐστίν. Οὐδὲν ἔλαττον, οὐδὲν πλέον.
Τὸ σῶμα σου μέρος τοῦ Ὅλου ἐστίν. Ἂν θέλῃς, κρατεῖς αὐτὸ αἰωνίως ἢ ἀφίης αὐτὸ μετατραπῆναι εἰς ταχεῖαν ἐνεργειακὴν κίνησιν.
Τοῦτο ὅμως οὐκ ἔχει σημασίαν. Μόνον ἡ συνείδησις ὑπάρχει καὶ ὑπάρξει. Ὅταν τὸ Ὅλον διατρέχῃ τὸ σῶμα, ἐξατομικεύεται εἰς ὁρατὴν καὶ ἀόρατον ὕπαρξιν ἧς ἡ συνείδησις φαίνεται ὡς Ἐγὼ εἰμί. Διὰ τοῦτον τὸν λόγον ὁ Θεὸς ἀπεκρίθη τῷ Μωϋσῇ: Ἐγὼ εἰμὶ ὁ Ὤν, τουτέστιν οὐ μόνον ἐγὼ εἰμὶ ἀλλὰ ἐγὼ εἰμὶ ὁ Ὤν, τὰ πάντα, πάντα τὰ ἐγὼ εἰμὶ ἀλλὰ καὶ ὅ τι ὑπάρχει. Οὐ καλὸν ἐστὶν εἶναι τέκνον τοῦ Θεοῦ; Διὰ τί οὐκ ἐκδηλοῖς τοῦτο λοιπόν;

  Ἔχε ἀπείραν ὑπομονὴν καὶ μηδεμίαν ἀνυπομονησίαν, ἴσθι ἀνεκτικὸς ἕως οὗ πάντες φθάσωσιν εἰς τὴν ἐλευθέραν καὶ ὁλοκληρωμένην κατανόησιν ἣν ἤδη ἔχουσιν.

Τὸ δόγμα μέθοδος καὶ στάσις ἀναμονῆς ἐστιν ὑπὲρ τῶν μήπω ἐκδηλωσάντων ἐπίγνωσιν. Οὔτε αὐτοσκοπὸς ἐστὶν οὔτε περιορισμὸς τῶν δυνατοτήτων ἡμῶν. Διὰ τοῦτο λέγομεν ὅτι πάντα ὀρθῶς εἰσιν, ἐφ’ ὅσον σὺ ὀρθῶς αὐτὰ βλέπεις ἐν τῷ χώρῳ καὶ τῷ χρόνῳ σου. Οὐδὲν ἔστιν ἐσφαλμένον, οὐδαμοῦ ὑπάρχει δυσαρμονία τῷ ἐκδηλοῦντι ἐπίγνωσιν. Καὶ τοῦτο οὐκ ἔστιν ὅραμα ἢ ψευδαίσθησις, ἔστιν ὅρασις ἀγάπης. Ἂν τι μὴ σοι ἀρέσκει, δύνασαι μεταβάλλειν αὐτό, τοῦτο δὲ οὐ σημαίνει ὅτι τὸ σύμπαν οὐκ ἔστιν ἁρμονικόν!
Ἕκαστος ὀρθῶς ἔχει καὶ τῇ ὀρθῇ στιγμῇ ὅ τι ἔχει.

  Μὴ λανθάνου ὅτι ἡ λέξις ἄνθρωπος δύναται ἑρμηνευθῆναι ὡς ἐξατομικευμένη, ἑνιαία καὶ ἀδιαίρετος ἀπειροδύναμος πνευματικὴ ὀντότης. Δύναμις αἰωνία κατὰ φύσιν καὶ ἀείζωος κατὰ θέσιν καὶ βούλησιν, ἀπείρου δυνατότητος προαιρέσεως καὶ δημιουργίας-συνδημιουργίας μετ’ ἀθῳότητος, ἥτις φαίνεται ἐνεργητικῶς ὡς ἀρσενικὴ ἢ παθητικῶς ὡς θηλυκή.

Σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου ἡ αὐτὴ ὕπαρξις ἐστίν, ἡ χαρά, ἡ συνύπαρξις, ἡ ἀνέλιξις ἐντὸς τῆς δυνατότητος τῆς ἀτέρμονος τελειότητος. Προορισμὸς αὐτοῦ ἡ ἐκδήλωσις τοῦ ἀπείρου κάλλους αὐτοῦ καὶ ἔτι πλέον…
Ἰθύωμεν ὁλοτελῶς πρὸς τὸν σκοπὸν ἡμῶν. Ὅσοι θέλουσιν ἀκολουθείτωσαν τὸ κάλλος ὃ περιέχουσιν. Αὕτη ἐστὶν ἡ βασιλικὴ ὁδὸς ἥτις πρέπον ἐστὶ πνευματικοῖς καὶ νοήμοσιν οὖσιν.
Αὕτη ἐστὶν ἡ Πύλη ἅλματος πρὸς τὸ κάλλος!

  Ἐν ἑκάστῳ κβάντῳ χρόνου περιέχεται ὅλον τοῦτο ὃ ὡς παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον ἀντιλαμβανόμεθα.

Ἡ τριχοτόμησις τοῦ χρόνου γίνεται καθαρῶς χάριν κατανοήσεως – καίπερ οὐκέτι χρείαν ἔχομεν χρῆσθαι τῷ προτύπῳ τούτῳ. Τὸ ὁλογραφικὸν φωτογράφημα διὰ λέιζερ τοῦτο ἀποδεικνύει. Ἐν ἑκάστῳ σημείῳ τῆς φωτογραφίας περιέχεται τὸ σύνολον τοῦ φωτογραφηθέντος ἀντικειμένου. Τουτέστιν, ἐν ἑκάστῳ σημείῳ τοῦ χώρου περιέχεται ὅλον τὸ σύμπαν. Καὶ εἰ τοῦτο ὑμᾶς ἐκπλήσσει, ἀκούσατε τί ἔφασαν πρὸ αἰώνων οἱ Ἕλληνες: Ἓν τὸ πᾶν!
Πατήρ (παρελθόν), Υἱός (παρόν), Ἅγιον Πνεῦμα (μέλλον): μία προσέγγισις τῆς ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Ἁγίας Τριάδος. Τὰ ἓξ αἰσθητήρια φιλτράρουσι τὰς δυνατότητας-διαστάσεις ἃς μέχρι δεῦρο ὁ νοῦς συλλαβεῖν δύναται. Ὅταν ᾖς, συνειδητοποιεῖς ὅτι ἀπειροδιάστατος εἶ καὶ πρὸς πάσας τὰς δυνατότητας νῇς, μετ’ εὐκολίας καὶ κάλλους.

  Ἔστιν ὁ καιρὸς τὸ ὅραμα γενέσθαι ἀληθές! Ἡ πνευματικὴ ὀντότης Ἄνθρωπος συντρίψει τὰς ἀπατηλὰς ἁλύσεις τοῦ χρόνου καὶ ἐκπέμψει ζωὴν καὶ δημιουργίαν παντοτινῆς ὀμορφῆς Παρουσίας ἐντὸς τῆς ἀπειροσύνης καὶ αἰωνιότητος τοῦ Θεοῦ.

Μὴ ἀγωνίζου ἔτι ὑπὲρ μικροψύχων ἰδεωδῶν, μουχλιασμένων ἰδεολογιῶν, θανατοφίλων ἀντιλήψεων καὶ θρησκοληψιῶν, μηδὲ ὑπὲρ πλούτου, ἀφεντῶν, πατρίδος ἣν οὐχ εὗρες καὶ ἀρχόντων οὓς οὐκ ἐξελέξω, οὐδὲ πίστεως ἣν νομίζεις χρείαν εἶναι ἵνα ᾖς.
Πρῶτον καὶ ὑπὲρ πάντα ἡ Ζωή, μετ’ ἐπιγνώσεως. Οὐδὲν ἱερώτερον, ἁγιώτερον, τιμιώτερον.
Ἀπόλαυσον τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἀγάπην ἣ ἔστιν ἐν τῇ ἐπιγνώσει σου. Ἡ σοφία, ἡ ὑγεία, τὸ κάλλος, ἡ ἐλευθερία, ἡ αἰωνιότης, ἡ ἄπειρος δυνατότης εἰσὶ διαμάντια τῆς αὐτῆς φύσεως ἡμῶν, αἰσθάνθητι τοῦτο.

  Οὐκ ἔστι σκότος! Ἐσμὲν φῶς, ἀλήθεια, ζωή!

Μὴ στρέφεσθε εἰς τὰ ὀπίσω.
Ἔλθετε εἰς τὴν Ζωήν.
Ἡ ἐπίγνωσις ἡ φύσις τῆς Δημιουργίας ἐστίν, ἡ φύσις ἡμῶν.
Ἰθύωμεν πρόσω, ἰθύωμεν!
Ἡ γνῶσις τῆς δυνάμεως τῆς Ἀγάπης ἡ Δυνατότης ἡμῶν ἐστιν!

  Ἐντάξει, ἕως ἐνθάδε!

Κλεῖσον τοῦτο τὸ βιβλίον καὶ αἰσθάνθητι τὴν ζωήν, ζῆσον τὴν ἀλήθειαν, ἀκροάσθητι τῆς ἐσωτερικῆς σου φωνῆς περὶ πάντων. Μὴ πείθου ὑπό τινος ἢ ὑπό τινος. Ἀναίρεσον πάντα, κἂν ταῦτα ἃ ἐνθάδε ἀνέγνως. Τίς ἀξία ἔχουσιν αἱ ἐμαὶ ἀλήθειαι διὰ σέ, ἂν μὴ ἐντός σου ἀντιλάβῃ τὴν σὴν πραγματικότητα, ἂν μὴ ἐκδηλώσῃς ἀφόβως τὴν σὴν δυνατότητα, βούλησιν, ἐλευθερίαν, σοφίαν, δημιουργικὴν δύναμιν!
Τὰ σύμβολα μεταβάλλονται καὶ προσαρμόζονται τῇ ἀντιλήψει τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ χώρῳ καὶ τῷ χρόνῳ, χάριν τῆς χρείας τῆς κατανοήσεως καὶ τῆς ἐπικοινωνίας.
Σὺ δὲ μένεις, ὁ ἄνθρωπος μένει, ἡ ἀγάπη μένει, καὶ ἡ ἀγάπη πάντα τὰ σύμβολα ἀποδέχεται. Ἡ ἀγάπη ἀεί γινώσκει, σὺ δὲ ἡ ἀγάπη εἶ, ἄρα σὺ γινώσκεις!
Μὴ φοβοῦ! Μόνον ἀγάπα! Δύνασαι! Διότι ἀγάπη εἶ ἥτις ὀνειρεύεται ἑαυτὴν ἐντὸς ὁλογράμματος ζωῆς ὁλοζωάντου, οὖσα ὁλόκληρος καὶ πλέον ἀληθινὴ ἢ οἱαδήποτε ἀλήθεια!

  Ἔτι ἀναγινώσκεις, οὐχί;

Ἐντάξει! Ἐντάξει! Ἐξακολούθει νομίζειν ὅτι δεῖ ἀναγινώσκειν περὶ πάντων τούτων, ὅτι δεῖ σοι ταῦτα λέγωσιν ἄλλοι, τὰ βιβλία καὶ τὰ πνευματικὰ πεδία τῶν ἄλλων.
Ἐντάξει! Ἐντάξει! Ἀλλὰ γινώσκεις. Γινώσκεις ὅτι, κἂν διά τινας λόγους λανθάνῃς, σὺ εἶ!
Ἦς καὶ ἔσῃ ἡ ἐλευθερία ᾗ ἁρμόζει διὰ τῶν ἀντιθέσεων ἐπεκτείνειν τὴν αἰσθαντικότητα αὐτῆς εἰς τοὺς γαλαξίας, τὰ ἄστρα καὶ ὑπὲρ ταῦτα.
Ἐν τῷ καμβᾷ τῆς σκιᾶς αὐτῆς, ἐκδηλοῖ τὴν ἐπίγνωσιν τοῦ κάλλους αὐτῆς.
Ζῆσον, ἀγάπα, μάνθανε καὶ παῖζε. Οὐδὲν ἄλλο ποτὲ ᾐτήσατο ὁ Θεὸς παρὰ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Πατὴρ παρὰ τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ. Ἐν τῷ πνεύματι ὅλης τῆς Δημιουργίας γέγραπται τὸ ὄνομα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου καὶ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ἴσθι ἐλεύθερος ἵνα ᾖς σύ, διότι μόνον ἡ ἐλευθερία ἐστὶν ἐπίγνωσις σοφῆς ἀγάπης.

  Μηδένισον πάντα, ἀναγεννήθητι, ἄφες τὴν γνῶσιν ἀθωωθῆναι ἐν τῇ ἐπιγνώσει τῆς ἁγνότητος καὶ τῆς φυσικότητος. Ἴσθι σεαυτός! Ζῆσον μετὰ φυσικότητος, εὐθύτητος, παιδικῆς ἀθῳότητος, μετ’ ἐκδηλώσεως τῆς ἐγγενoῦς θεϊκῆς σου σοφίας.

Γίνου ἄνθρωπος νέος, ἀθῷος ὡς τὰ νήπια, σοφὸς ὡς ἡ φύσις. Ἢ μᾶλλον μὴ γίνου οὐδέν, διότι ἤδη εἶ, ἁπλῶς ἐκδήλωσον τοῦτο καὶ ἀφαίρεσον πάντα τὰ ἄλλα. Ἐκεῖνο ὃ χρείαν ἔχεις μία λέξις ἐστίν: χαρά! Ποίει μετὰ χαρᾶς πᾶν ὅ τι ποιεῖς.
Ζῆσον!

  Σκόπει τὸ ἐδάφιον τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Ἐνισχύσατε τὰς κεχαυνωμένας χεῖρας καὶ στερεώσατε τὰ παραλελυμένα γόνατα. Εἴπατε πρὸς τοὺς πεφοβισμένους τῇ καρδίᾳ, ἰσχύσατε, μὴ φοβεῖσθε. Ἰδού, ὁ Θεὸς ὑμῶν θέλει ἔλθει μετ’ ἐκδικήσεως, ὁ Θεὸς μετὰ ἀνταποδόσεως, αὐτὸς θέλει ἔλθει καὶ σώσει ὑμᾶς.»

Ἴδε τοῦτο τὸ θαυμάσιον ποίημα-εὐχήν, ὃ ὁδηγεῖ εἰς ἔξοχον δήλωσιν πίστεως. Δείκνυσι τὴν δύναμιν τοῦ ἀποτελέσματος ἢ τοῦ λαμβάνειν ἀπόκρισιν εἰς τὰ αἰτήματα σου. Ἐστὶν ἐντολή, λόγος, εὐχή-προσευχή, δυνατότης ἥτις ἡμᾶς ἐκ τῆς ἀδυναμίας ἀπάγει καὶ εἰς τὴν ἁρμονίαν καὶ τὴν ἐλευθερίαν φέρει. Οὐ δεῖ, λοιπόν, φοβεῖσθαι ἢ δειλιᾶν.
Ὁ ἐμπνευσμένος συγγραφεὺς μετ’ ἀγάπης ἡμᾶς διδάσκει, ὅταν διὰ τῶν φώτων τῆς ἐπιγνώσεως τὸ μάθημα ἀντιλαβώμεθα.
Οὐδέποτε δεῖ συμβιβάζεσθαι. Οὐδέποτε δεῖ ἱκανοποιεῖσθαι ἔλαττον τῆς θεϊκῆς σου δυνατότητος, τῆς ἁρμονίας, τῆς εἰρήνης, τοῦ κάλλους, τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἐπιμένειν ἕως οὗ ταῦτα ἐντός σου καὶ πέριξ σου ἐκφράσῃς.

  Πρὶν τὸ πρωὶ ἐνδύσῃ τὰ ἱμάτιά σου, ἔνδυσον σεαυτὸν τῷ φωτὶ τῆς ἐπιγνώσεως, προσευχοῦ, ᾆδε, φέρε σεαυτὸν εἰς τὴν Παρουσίαν τῆς ἀγάπης, μειδίασον! Ἔπειτα ἔργασαι σκληρῶς ὅλην τὴν ἡμέραν μεθ’ ὅσων χρεία.

Πρὶν τὸ ἑσπέρας ἀποδύσῃ, εὐλόγησον ὅλην τὴν ἡμέραν σου, ἔκδυσον τὰ ἱμάτια καὶ ἔνδυσον τὸ φῶς τῆς γαλήνης, τῆς ἁπαλότητος, τῆς συγγνώμης καὶ τῆς εὐγενείας.
Προσευχοῦ ἓν κλάσμα δευτερολέπτου ἢ ὅσον χρόνον θέλεις. Μηδένισον τὸ παρελθόν, εὐχοῦ, μειδίασον καὶ δημιουργήσον τὸ «αὔριον» μέλλον σου.
ᾌσον τὸ κάλλος! Ἄνοιξον τὴν Πύλην, μειδίασον, ζῆσον ἐν τῇ φύσει ἥτις, ὡς εὐρύτερος ἑαυτός, γινώσκει δεικνύειν σοι ὁδοὺς ἁπλῆς καὶ φωτεινῆς σοφίας. Γινώσκει τὸ ποῦ, τὸ πῶς, τὸ πόσον, τὸ πότε καὶ τὸ διὰ τί.
Ταῦτα πάντα πλάττουσιν εὐλογημένην ἐκδήλωσιν ἥτις κατὰ βραδὺ ὁδηγεῖ εἰς ἀεὶ μείζονα Ἀλήθειαν.
Μέμνησο ἀεί τοῦτο: πάντα νῦν ὀρθῶς εἰσιν, καὶ δύνασαι ἐκ πάντων περὶ πάντων διδαχθῆναι, ἂν μετ’ ἀθῳότητος εἰσέλθῃς εἰς ὅ τι πέριξ σου ὑπάρχει, ἐπειδὴ πάντα μετ’ ἀγάπης διὰ σὲ πεπλασμένα εἰσίν.

  Μὴ φοβοῦ μηδὲ μεριμνᾷς. Μὴ πειρῶ ταξινομεῖν, δέχεσθαι ἢ ἀπορρίπτειν. Μὴ κρῖνε, μὴ ἀπελπίζου μηδὲ δειλιάσῃς, μὴ ἀπορῇς, μὴ ἀντιμάχου τὸν ἴδιον ἑαυτόν σου. Σὺ εἶ!

Εἴσελθε φυσικῶς καὶ ἀθώως εἰς πάντα τὰ περιβάλλοντά σε. Οὐ κινδυνεύεις, ἐπειδὴ πάντα ἔνδον αὐτῶν τι ἀπὸ τοῦ ἑαυτοῦ σου περικλείουσιν.
Ἁπλῶς, φυσικῶς, ἀθώως μετὰ τοῦ ἑαυτοῦ σου καὶ τοῦ περιβάλλοντός σου χόρευε ἐν συμπάντι ὑπερόχων δυνατοτήτων ἀγάπης, γινώσκων φυσικῶς τὴν ζωήν, ζῶν αὐτὴν μετὰ ἀνθρωπιᾶς, τρυφερότητος, ἁπλότητος καὶ Λάμψεως, ἀπὸ νῦν ἕως τὴν αἰωνιότητα.
Ἡ δημιουργία τῆς ζωῆς ἣν ποθεῖς ἀνοίγεται ὡς ὁδὸς ἁπλότητος, βουλήσεως, ἀγάπης. Ἡ φύσις σου γινώσκει τὴν ἐλευθερίαν καὶ πάντα περιπτύσσεται, χῶρον ἀφιεῖσα θαύμασιν. Μὴ παρασύρῃ ὑπὸ τοῦ δέους τούτων τῶν ἰδεῶν. Μεῖνον ἐν τῇ ἁπλότητι! Ἴσθι ἡνωμένος τῷ σύμπαντι, ἵνα ἡ ζωὴ ἐν πάσαις ταῖς μορφαῖς καὶ ταῖς ὄψεσιν αὐτῆς γένηται τέλος ἓν μετὰ τοῦ εἶναι σου, τοῦτο τὸ ὅραμα τῆς αἰωνιότητός σου.

  Μέμνησο:

Οὐδεὶς τὸν κόσμον ἐξουσιάζει πέραν τοῦ Πνεύματος καὶ τῆς Ἀληθείας.
Καὶ σὺ πνεῦμα εἶ καὶ Πύλη πρὸς πᾶσαν πνευματικὴν δυνατότητα, καίπερ τοῦτο λεληθός σοι. Σὺ τὸν κόσμον ἰδιοποιησάμενος εἶ πρὸ ταύτης τῆς ὥρας ᾗ τὴν ὕπαρξίν σου ἐκδηλοῖς.
Ἔχεις τὴν δύναμιν τοῦ ἀετοῦ, μὴ ποίει φωλεὰς ἐν τῇ ἰτέᾳ τῇ κλαιούσῃ. Καὶ ὡς πνευματικὸν λέον μὴ ζήτει τὸ καταφύγιόν σου ἐν ταῖς φτέραις.
Πνεῦμα-ἄνθρωπος εἶ μετ’ ἀπείρων δυνάμεων.
Τὸ φῶς τοῦ κόσμου τούτου εἶ! Ἄφες αὐτὸ φωτίζειν ἄνω τοὺς ζητοῦντας τὴν πόλιν τῆς Ἀγάπης.
Τὰ λόγια τούτου τοῦ βιβλίου, ἐκ νιφάδων χιόνος, γενέσθωσαν στερεὰ καὶ λαμπρὰ κρύσταλλα, καὶ ὡς εὐλογημένα πτερὰ πτερυγισάτωσαν ὑπὲρ τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, καὶ ὡς σιδηραῖ ὁπλαὶ παταξάτωσαν τὰς ἀμφιβολίας ὑμῶν, θραύουσαι αὐτὰς καὶ ἀφιεῖσαι ὑμᾶς φυσικούς, ἀθώους, ἐλευθέρους καὶ ὡρισμένους ἐν τῇ ἀπειροσύνῃ τῆς ἀγάπης.
Ἀκροάσθητι τῆς δίψης σου ἐκφράζειν Ἀγάπην.

  Μέμνησο:

Ὁ Χριστός, ὁ Ἀρχαῖος τῶν Ἡμερῶν, τὸ Φῶς ἐστιν, ἡ Πύλη, καὶ ἔνδον τοῦ ἀνθρώπου ἐστίν. Ἡ πνοὴ τῆς Ζωῆς ἐστιν ἥτις ἡμᾶς ἐπισκέπτεται καὶ σῶμα λαμβάνει ὡς τὸ ἡμέτερον. Ἡ θέλησις τῆς Ἀγάπης ἐστίν. Ὁ Λόγος ὁ πρῶτος ἐστὶν ὃς διὰ τῆς φωνῆς ἡμῶν λαλεῖ καὶ ἐν ἡμῖν ζῇ. Οἶκον ἐκ σαρκὸς καὶ ὀστῶν ᾠκοδόμησεν καὶ ἄνθρωπος ἐγένετο ὡς σὺ καὶ ἐγώ, ἄλλως οὐκ ἂν ἠδυνάμεθα ἀκοῦσαι τὸ ᾆσμα τοῦ θεϊκοῦ ἀνέμου, οὐδὲ ἰδεῖν τὸ πνευματικόν ἡμῶν φῶς ὅπερ φυσικότης καὶ ἀγάπη ἐστίν.
Οὗτος ὁ Χριστός ἐστιν! Βαδίζει μετὰ τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ἄνθρωπος, πρὸς τὴν αἰωνιότητα ἥτις ἤδη ὡς ὕπαρξις ἔστιν.
ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ἠθέλησεν ὁδηγῆσαι πάντας τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ ἔτι πέραν, πρὸς τὸν Λόγον ὃς ἐν ἀρχῇ ἦν πρὸς τὸν Θεόν. Τὸ Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ τὴν θύραν ἑκάστης δυνατότητος κρούει, ἵνα ἀφυπνισθῶμεν, ἀναστῶμεν καὶ ἀπαντήσωμεν τῇ Ἀληθείᾳ γυμνῇ καὶ ἀνεμποδίστῳ.

  Ὁ Χριστός, ἐν πάσαις ταῖς θρησκείαις καὶ ταῖς μυθολογίαις, ἐν πᾶσι τοῖς πολιτισμοῖς, χίλια ὀνόματα ἔσχεν.

Μὴ σὲ συγχύσῃ τοῦτο. Τὸ φῶς δύναται φωτίζειν δι’ οἱουδήποτε φανοῦ, ὅπου καὶ ἂν ᾖ, ὁποιοδήποτε χρῶμα καὶ ἂν δίδωσιν αὐτῷ τὰ χωροχρονικὰ πλαίσια ἃ αὐτὸν περιβάλλουσιν.
Μὴ συγχύζου. Τὸ φῶς ὑπάρχει ὡς Πύλη ἀπείρου δυνατότητος ἐντός σου, ὡς ζῶσα Ζωή, φυσικότης, ἀγάπη, ᾆσμα, κίνησις, κάλλος.
Ἴδε σεαυτὸν καὶ συνήσεις. Κἂν μὴ σοι ἐλάλουν: σὺ ἁπλῶς ἔμβλεψον ἐντός σου μετ’ ἁπλότητος, ἴδε σεαυτὸν καὶ συνήσεις. Πᾶσα σιωπὴ καὶ πᾶς λόγος ἐκ σοῦ ἐκπέμπεται ἵνα εἰς σὲ ἐπανέλθῃ. Διότι μία ποιότης ὑπάρχει: ἡ ἀγάπη, μία ζωή: ἡ αἰωνιότης, καὶ εἷς ἀποδέκτης: σύ, ἐφ’ ὅσον ζῇς μετ’ ἐπιγνώσεως, ὁδοιπορῶν διὰ τῆς Πύλης πρὸς τὸ κάλλος, τὴν φυσικὴν ἀθῳότητα, τὴν αἰωνιότητα, ἐν ὅλῃ τῇ Δημιουργίᾳ.

  Νῦν λῆθαι πάντων. Ἄφες αὐτά. Εὑρὲ τὴν φυσικήν σου χαράν, ἥτις σοι ἐπιτρέπει διατηρεῖν τὴν διαύγειαν ἣν χρείαν ἔχεις ἵνα ζῇς ἁπλῶς, καλῶς καὶ αὐτοπραγματοποιῇ μετ’ ἐπιγνώσεως.

Ἂν ἡ καρδία σου ἐκφράσῃ τὸ φυσικὸν αὐτῆς μειδίαμα, τὸ πρόσωπόν σου οὐδέποτε ἔσται σκοτεινόν.
Ὁ ἀληθὴς ζητητὴς χιούμορ ἔχει ὃ τὴν ζωὴν ἑορτὴν ποιεῖ καὶ τὴν Πύλην ἀνοίγει. Οὕτως ἀσφαλίζει πᾶσαν πρᾶξιν, δρᾶσιν καὶ αἴσθησιν τῶν πραγμάτων ἐν τῷ κύκλῳ τοῦ ἱεροῦ σκοποῦ τῆς ἐξελίξεως, ἥτις ἑαυτὴν ἐκδηλοῖ ἐν τῇ ἁπλότητι τῆς καθημερινότητος μετὰ στοργῆς, ἀγάπης, τρυφερότητος, μετὰ κάλλους καὶ σοφίας. Ἂν τὸ χιούμορ σου ἀπολέσῃς, τρωτὸς γίνῃ. Μὴ πάντα διηνεκῶς ζήτει διὰ συνεχῶν σκέψεων καὶ συλλογισμῶν, διότι, ὅταν ὁ σοφὸς ἄρχεται ζῆν μόνον διὰ τῶν σκέψεων αὐτοῦ, τοῦ νοός αὐτοῦ, ἄνους γίνεται.
Τὸ εἶναι σημαίνει ὅτι πάλιν παῖς ἐγένου, καὶ τὸ παῖς τὴν ἀθῳότητα ἀναγνωρίζει, τὴν φυσικὴν αὐτοῦ κατάστασιν, διὸ οὐ φοβεῖται τὸ χάδι, τὴν ἀγάπην, τὸν αὐθορμητισμόν. Τὸ εἶναι σημαίνει εἶναι ἀνοικτός!

  Ἡ παρουσία τῶν ζητητῶν, τῶν ἐρευνητῶν, ἀναγκαία ἐστὶ πανταχοῦ. Ἂν μάθωμεν πῶς εἶναι πλήρεις καὶ ἄτρωτοι, προτρεψόμεθα τὴν στροφὴν ἡμῶν πρὸς πληρεστέραν κατανόησιν τοῦ Ἑαυτοῦ ὡς Ζωῆς. Καὶ τότε ἄρξεται τὸ ἐξαισιώτατον ὁδοιπορικὸν ἀγάπης καὶ ὁλοκληρώσεως.

Ὑπὸ τὸ τσιμέντον καὶ τὴν ἄσφαλτον, ἡ γῆ πάλλεται, θερμὴ καὶ εὔφορος. Τῷ αὐτῷ τρόπῳ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος πεπλήρωται σκυβάλοις ἅπερ συνέλεξεν ἐκ παρωχημένης παιδείας. Ὅταν δυσχερῆ ἀντικρύσῃ, πρῶτον τὸ ἀναδυόμενον ἐξ αὐτοῦ ἡ πηλός ἐστιν.
Κατὰ βάθος μένει ὅμως ἀγαπο-ὄν, ὃ πολλάκις στεινόμενον, μαγευμένον, ἁλυσοδεδεμένον φαίνεται ὑπὸ τῶν ἀτελευτήτων ἀπαρχαιωμένων αὐτοῦ σκέψεων. Τὸ ἐκδηλοῦν ἐπίγνωσιν σημαίνει βαδίζειν μετὰ τῆς καρδίας. Τοῦτο φυσικῶς θάρσος, τόλμην καὶ ἐπαφὴν μετὰ τῆς ἐμφύτου σοφίας σου ἀπαιτεῖ. Σημαίνει εἶναι παῖς τῆς Γῆς καὶ τοῦ Ἡλίου, καὶ ἀδελφὸς ὅλης τῆς Δημιουργίας.

  Τὸ εἶναι ταπεινὸς σημαίνει εἶναι φυσικός. Διὸ καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη κατ’ οὐσίαν πρᾶξις νοημοσύνης καὶ θάρσους ἐστίν. Αὕτη σε καθοδηγεῖ καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, καθ’ ἑκάστην ὥραν, καθ’ ἑκάστην στιγμήν, εὑρεῖν τὴν σὴν αὐτοδύναμον, ἀγαθοποιὸν ἀθῳότητα, τὸ κέντρον, τὴν φωνήν, τὴν αἴσθησιν τῆς θεϊκῆς Παρουσίας ὡς Πύλης.

Διὰ τῆς Πύλης μετὰ φυσικότητος διερχόμενος, τὸ σῶμα σου μυρίους ὀφθαλμοὺς ἕξει, οἳ τὸ κάλλος ὄψονται ὅπου ἂν βλέπωσιν. Οὕτως ἑκάστην ἡμέραν μετ’ εὐχαριστιῶν ἄρχῃ. Ἐνσαρκοῖς φυσικῶς τὴν τρυφερότητα, τὸ θάρσος. Τότε τὸ πεδίον τῆς Δυνάμεως ἔνθα εἶ κεῖται καὶ ὀρθῶς αὐτὸ προσλαμβάνεις.
Θωράκισον τὸ σῶμα σου, ἐκδήλουν σεαυτὸν ὥστε αἰσθάνεσθαι ἄνετα κἂν ἐν ταῖς ἀντιξοωτάταις συνθήκαις. Κἂν τινές σε μανικὸν νομίσωσιν, ἐπιβεβαίωσον τὰς ὑποψίας αὐτῶν! Μόνον οὕτως ἀφήσουσί σε ἥσυχον, ἅπαξ καὶ καλῶς.
Ἀγάπα ὅ τι ποιεῖς, προσέγγιζε τὴν φύσιν, χαῖρε διηνεκῶς τῇ ζωῇ. Ζήτει τὴν ἁπλότητα, τὴν φυσικότητα, τὸ κάλλος.
Ἕκαστος ἐρευνητὴς φυσικῶς ἐκδηλοῖ τὴν στοργήν, τὴν ἀθῳότητα, τὴν σοφίαν.

  Ἐνθάδε ὅπου τοῦτο τὸ βιβλίον φιλίας τελειοῖ, ἀρχὴν θές!

Ἡ ἑορτὴ τῆς ζωῆς σου, ἂν θέλῃς, ἄρτι ἄρχεται!
Ἡ αἰώνιος Ζωή, ἡ ἄπειρος Δύναμις δώσει σοι χαροποιὰς ἐμπειρίας, ὁδοὺς σαφεῖς καὶ φυσικούς πρὸς τὸ φῶς.
Ἡ ὁδὸς φωτίζεται ὑπὸ τοῦ Φωτὸς τοῦ Κόσμου.
Ἡ ἀγάπη, ἀγάπην ἐκδηλοῖ!
Ἐν τῇ αἰωνιότητι τῆς Δημιουργίας, ὁ κόσμος κάθηται ἀκούων τῆς φωνῆς σου μετ’ ἡσύχου χαρᾶς. Λάλησον φυσικῶς, αὐτορμήτως, μετὰ τρυφερότητος.
Ἔτι βαδίζεις ταύτην τὴν ἡμέραν. Οὔτε τόξα οὔτε βέλη κωλύσουσι τὰ διαβήματά σου.
Ποιητής, ᾠδός, ὑποκριτής καὶ σκηνοθέτης, Υἱὸς τῆς αἰωνιότητος. Εὐλογείτω ὁ Θεὸς τὸ ὄνομά σου, τὸ ὄνομα ἡμῶν.
Ποίησον νέαν ἀρχὴν εὑρεῖν τὴν πρῶτην καὶ ἀείποτε Ἀγάπην.
Αἰωνίως νέαν, ἀνυπέρβλητον καὶ ὀμορφὴν ὡς οὐδέποτε!

  Ἐπίλογος

Ἑξήκοντα ἑπτὰ ἡλιοφώτεινοι προβολεῖς διὰ τὴν ὁδόν σου.
Παῦσαι νομίζειν ὅτι σῶμα εἶ ὃ πνευματικὴν ἐμπειρίαν ζῇ. Πνεῦμα εἶ ὃ ἀνθρωπίνην ἐμπειρίαν ζῇ. Σὺ ἦς, εἶ καὶ ἔσῃ ἀεί ὡς συνείδησις ὅπου καὶ ὅπως ἂν ᾖς. Τοῦτο ἀπομακρυνεῖ σε ἀπὸ τῆς τρομακτικῆς εἰκόνος ἣν περὶ τοῦ θανάτου ἔχεις. Μόνον ὅταν ἐπίγνωσιν ἔχῃς, τέλειος εἶ καὶ ἀπηλλαγμένος ἀπὸ τοῦ φόβου. Κἂν ὁ φόβος μὴ ἐπικρατῇ ἐπὶ σοῦ, τότε δύνασαι νικᾶν καὶ ἐκφράζειν μακροζωίαν, κἂν τὴν ἀειζωίαν, μεθ’ οἵας μορφῆς ἑκάστοτε ἐκδηλοῦσθαι προαιρῇ, κἂν μετὰ ταύτης ἣν σήμερον ἔχεις!
Μὴ πολυπραγμονεῖ περὶ τῆς φιλοσοφίας. Μὴ προσκολλῶ πουθέν, διότι πάντα μεταβάλλονται. Ἡ θάλασσα, καίπερ ἀκίνητος φαινομένη, συνεχῶς μεταβάλλεται ὑπὸ τοῦ κυματισμοῦ αὐτῆς. Οὕτως ἡ ὁδὸς τοῦ ὁδοιπόρου στερεὰ μέν, ἀεί δὲ ῥέουσα, ἐνδιαφέρουσα καὶ ἀπρόβλεπτός ἐστιν.
Ἔχε τὸ πρόγραμμα ὃ ἑκάστοτε ἐμπνέῃ ὅτι σοι ἄριστα ἁρμόζει.

  Προαιροῦ τὴν ἐκδήλωσιν τῆς φυσικότητός σου καὶ οὐκ ἄλλο τι.

Μὴ μόνον ἀναγίνωσκε, ἀλλὰ πάντα μελέτα.
Μηδένισον πάντα καὶ ἀπελευθερώθητι ἀπὸ πάντων ἵνα μετὰ πάντων ᾖς.
Ἔχε ὅραμα καὶ ἀγάπην, τρυφερότητα καὶ στοργήν, πρὸς πάντας καὶ πάντα.
Ἄφελε εἰς τὰ σκύβαλα πᾶσαν τὴν ἀπαρχαιωμένην παιδείαν καὶ ἄνοιξον τὰ πτερὰ σου μετ’ ἐμπιστοσύνης.
Μὴ πιέζου σεαυτὸν ποτέ, ἴσθι βέβαιος, εὐέλικτος καὶ πρόθυμος.
Τὸ μειδίαμα ἀνοίγει τὴν Πύλην ἅλματος πρὸς πᾶσαν δυνατότητα.
Διότι σὺ τὸ μειδίαμα εἶ, σὺ ἡ Πύλη, σὺ ἡ δυνατότης. Θεέ μου, πῶς τοῦτο αἰσθανθήσῃ…
Ἄφες τὸν νοῦν σου ἐλεύθερον, φυσικόν, δημιουργικόν.
Μέμνησο ὅτι οὐκ εἶ τὸ σῶμα σου, τὰ συναισθήματά σου καὶ αἱ σκέψεις σου. Πνευματικὸν ὂν εἶ ὃ ἀνθρωπίνην ἐμπειρίαν βιώνει ἐν τῷ χωροχρόνῳ ὃν αὐτὸ δημιουργεῖ.

  Κλεῖσον τὸ βιβλίον νῦν καὶ πρόιθι. Ὅσα ἐνθάδε ἀνέγνως ἤδη ὡς ἀλήθειαν περιέχεις. Τοῦτο τὸ βιβλίον ἔξωθεν προβολή ἐστιν τούτου ὃ ἤδη κατέχεις, ὅσον καὶ ἂν παράξενον τοῦτο φαίνηται.

Ἀνάπνευσον ἐλευθέρως, βάδισον, ἡσύχασον.
Δίελθε τὴν Πύλην καὶ ἔλθε εἰς τὸ σύμπαν τοῦ ὁλοφώτου ἑαυτοῦ σου. Οὕτως ἀεί ἔσῃ ἐν τῷ κέντρῳ τοῦ φωτός, τῆς ἀπείρου Δυνατότητος καὶ Δημιουργίας. Ὅπου ἂν ᾖς, ὁπωσοῦν ἂν πάντα ἔχωσιν, σὺ μετὰ σοφίας χρῇ αὐτοῖς καὶ ὀρθῶς, φυσικῶς, ἀποτελεσματικῶς, κατ’ οὐσίαν αὐτὰ προσλήψῃ.
Ἀνάπτυξον τὸ ἔνδον μειδίαμα.
Ἀνανεώθητι διὰ τοῦ ὕδατος, τοῦ παιγνίου, τοῦ ὀμορφοῦ ὁραματισμοῦ, τῆς προσευχῆς, τῆς χαρᾶς, τῆς ἐπαφῆς μετὰ τῆς Φύσεως, τῆς Δημιουργίας.
Ποίησον προγράμματα, διεύρυνε αὐτὰ ἢ κατάργησον, ἀνάλογον τῷ βαθμῷ φυσικότητος ὃν δύνασαι ἐκδηλῶσαι.

  Ἔλθε εἰς τὴν Παρουσίαν ἄνευ πιέσεως, ὅτε καὶ ὅπως ἑκάστοτε ἐμπνέῃ.

Χρὴ γινώσκειν καὶ αἰσθάνεσθαι πότε ἀγωνίζεσθαι καὶ πότε διαλογίζεσθαι, πότε δρᾶν καὶ πότε ἡσυχάζειν.
Ἔνια πράγματα φυσικῶς εἰσὶ καὶ λειτουργοῦσιν, ἁπλῶς ὑπάρχουσι καὶ ἐκδηλοῦνται, μὴ πειρῶ αὐτά. Ἄφες αὐτὰ ἐκφράζεσθαι. Φυσικαί, φυσιολογικαὶ δυνάμεις εἰσίν, μὴ φοβοῦ αὐτάς, ζῆσον αὐτὰ φυσικῶς, ἀθώως καὶ μετ’ ἀγάπης.
Ὅταν παίζῃς, παῖζε. Ὅταν ἐργάζῃ, ἔργασαι. Ὅταν καθεύδῃς, καθεῦδε. Ὅταν ᾄδῃς, ᾄδε…
Τὸ ὑλικόν σου καὶ τὸ κβαντικὸν σῶμα, ἀμφότερα, τὸν οἶκόν σου ἀποτελοῦσιν. Ὡς παράλληλα σύμπαντα εἰσίν, ἐν οἷς ὡς αἰώνιον, ζωηφόρον πνεῦμα ὁδοιπορεῖς.
Ἐσμὲν αἰώνιος σκέψις ἥτις ἔμαθεν ὑλικὴν μηχανὴν δημιουργεῖν.

  Ἐσμὲν τέκνα τοῦ ἀγαθοποιοῦ Νοὸς ὃς πανταχοῦ παρών ἐστιν, ἐν ἑκάστῳ κυττάρῳ τοῦ ὀργανισμοῦ ἡμῶν, ἐν ἑκάστῳ σημείῳ τοῦ χώρου, τοῦ χρόνου, τῆς Ὑπάρξεως, ἀλλὰ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς σύμπασιν.

Ἡ ὑψηλοτάτη δυνατότης σου κατορθοῦται ὅταν ὁ νοῦς τὴν ἐμπειρίαν τῆς ἰδίας αὐτοῦ διανοίας ὡς ἐπίγνωσιν ἐκδηλοῖ.
Ἴδε, οὐσία σου ἡ δημιουργικὴ γαλήνη ἐστίν, τὸ πεδίον ἰσχύος ὃ τὸν κρύσταλλον τῶν ἱκανοτήτων σου ἀποτελεῖ καὶ σὲ βοηθᾷ εἶναι ὁ ἀληθινὸς ἑαυτός σου. Ἐστὶ τὸ ἐνεργειακόν, διάφανον βασίλειον τῆς θειότητός σου, ὁ προσωπικός σου μυστικὸς χῶρος ὃν ζητεῖς ὅταν ἀναπαύῃ ἢ προετοιμάζῃ πρὸς δρᾶσιν, ὅταν ᾄδῃς, χορεύῃς, χαίρῃ ἢ προσεύχῃ ἢ ὅταν ἁπλῶς ζῇς μετ’ ἐπιγνώσεως.
Οὐκ ἐσμὲν τὸ σῶμα ἡμῶν. Οὐκ ἐσμὲν ὁ νοῦς ἡμῶν. Οὐκ ἐσμὲν τὰ συναισθήματα ἡμῶν. Πνεῦμα ἐσμέν, ἓν ἐνεργειακὸν πεδίον ὃ σῶμα, νοῦν καὶ συναισθήματα ἐκδηλοῖ ἐν περιοχῇ χωροχρόνου καὶ ὕλης.
Ἔλθε εἰς τὸ κρυστάλλινον Βασίλειον τῆς ἔνδον ἐπιγνώσεως, ἅψαι νέου ἐπιπέδου συνειδητότητος, καὶ τότε νέος ὄμορφος κόσμος διὰ σὲ δημιουργηθήσεται.

  Ὅπου εἶ, μετὰ σοῦ ἔστι τὸ κρυστάλλινον παντοδύναμον πεδίον τῆς Βασιλείας ὁπότε αὐτὸ καλέσῃς πρὸς προστασίαν, ἐκδήλωσιν, Δημιουργίαν.

Ἐν τῷ Βασιλείῳ ἔνδον, τὸ κυρίαρχον ὂν τῆς δυνάμεως, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀγαθότητος εἶ. Τὸ σύμπαν σὲ ἀκολουθεῖ ὡς Δύναμις-Δυνατότης, Βασίλειον, Εὐλογία. Σὺ ἀποφασίζεις καὶ προαιρῇ. Τὸ Βασίλειον ἀεί ἐνθάδε ἐστίν. Ἑκάστην στιγμὴν ἣν θελήσῃς, ὅλη ἡ Βασιλεία ἐκδηλωθήσεται ἵνα βοηθήσῃ, δημιουργήσῃ καὶ ἐκφράσῃ ἀγάπην, κάλλος καὶ Δύναμιν-Δυνατότητα.
Νοῦς ὑγιὴς ἐν σώματι ὑγιεῖ.
Ἄσκει οὖν, προσεύχου, μελέτα, παῖζε καὶ ἔντεινε τὰς δυνάμεις σου. Πῖνε ὕδωρ καὶ βάλλε συχνὰ ὕδωρ ἐπὶ σαυτόν, ᾆδε καὶ τρέφου ὀρθῶς. Χαῖρε, ἔνδυσαι καλῶς καὶ ἴσθι πλησίον τῆς φύσεως.
Ἀεί ποίει τοῦτο ὃ ἐμπνέῃ, ὁπότε ἐμπνέῃ, ὅσον ἐμπνέῃ. Ἔχε θάρσος καὶ βλέπε πρόσω.
Ἀδελφέ μου, φίλε μου, ὅσα δεινὰ καὶ ἂν ἔπραξας ἐν τῷ παρελθόντι, μὴ αἰσχύνου, ἐπειδὴ ταῦτα σὲ τὸ σπουδαῖον τοῦτο πλάσμα ὃ σήμερον εἶ ἐποίησαν.

  Συγχώρησον, συγχώρησον! Τὸ παρελθὸν παρελθὸν ἐστιν, τὸ νῦν μόνον ὑπάρχει! Ἔλθε ἐνθάδε εἰς τὸ νῦν!

Μέμνησο τῆς ῥήσεως: «Ἀφίενταί σοι αἱ ἁμαρτίαι.» Θὲς αὐτὴν εἰς τὸν βίον σου. «Ὕπαγε καὶ μηκέτι ἁμάρτανε.» Τουτέστιν ἀεί παρὼν ἴσθι καὶ μετ’ ἀγάπης ἐν ὅτῳ ποιεῖς.
Ἴσθι μάρτυς τοῦ κάλλους καὶ τῆς συμπονίας, τῆς Φύσεως καὶ τῆς Ζωῆς.
Ἂν Χριστιανὸς ᾖς, μέμνησο: «Ἔσομαί σοι τοῦτο ὃ πιστεύεις ὅτι εἰμί.» Οὗτος νόμος ἐλευθερίας τῆς πανδημιουργίας καὶ τῆς πανθελήσεως Αὐτοῦ ἐστιν.
Πρόσεχε οὖν τί πιστεύεις ὅτι ὁ Θεός ἐστιν. Ἔχε ἐπίγνωσιν τῆς ἀπειροσύνης, τῆς αἰωνιότητος, τοῦ κάλλους, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς σοφίας, ἐπειδὴ τότε οὐ χρεία πειρᾶσθαι πιστεῦσαι τοῦτο ὃ ἤδη γινώσκεις.
Ἔχε θάρσος! Ἡ νίκη σή ἐστιν ἂν ἤδη ταύτην ζῇς.
Οὐ θέλεις φοβεῖσθαι «ἀπὸ φόβου νυκτερινοῦ, τὴν ἡμέραν ἀπὸ βέλους πετομένου, ἀπὸ θανατικοῦ ὃ περιπατεῖ ἐν σκότει, ἀπὸ ὀλέθρου, ὅστις ἐρημοῖ ἐν μεσημβρίᾳ. Χιλιὰς πέσῃ ἐξ ἀριστερῶν σου καὶ μυριὰς ἐκ δεξιῶν σου, πλὴν εἰς σὲ οὐ πλησιάσει» (Ψαλμ. 90, 5-7).

  Ποίησον τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, τὴν δύναμιν τῆς Ὑπάρξεως, καταφύγιόν σου. Ζῶν ἐν τῇ πνευματικῇ συνειδητότητι, αὐτὸ τὸ Βασίλειον τοῦ Φωτὸς ὡς πανίσχυρον προστασίαν, ἀγάπην, χαράν, αἰωνιότητα ἐκδηλοῦται. Ἐν τῇ Βασιλείᾳ οὐδὲν πρόβλημα δύναταί σε ἅψασθαι.

Ἄφες τὸ θάρσος σου τὸν κόσμον μεταβάλλειν!
Ἐν τῇ μάχῃ τοῦ βίου σεσηρρηλατημένος εἶ. Ἡ δύναμις, ἡ ἄπειρος δυνατότης, ἡ ἀγάπη, ἡ σοφία, ἡ χαρά, ὁ ἔρως ὁ ἔνδον ἑαυτός σου εἰσιν, τὸ Φῶς. Ποίησον οὖν στάσιν καὶ εἴσελθε εἰς κόσμον μαγικόν, ἔλθε εἰς τὸν κόσμον τῆς Βασιλείας. Ἐστὶν ὁ σὸς κόσμος, ὁ μόνος κόσμος.
Διάκρινε τὸ ψεῦδος ἀπὸ τοῦ ἀληθοῦς. Κράτησον τὸ ἀληθές, τὸ καθαρόν, πάντα ἐκ τούτου ἐξαρτῶνται.
Περιέχεις τὴν γαλήνιον ζωὴν τῆς Φύσεως καὶ τῆς Δημιουργίας. Ἐκδήλωσον αὐτὴν καὶ μερίσασαι αὐτὴν τῷ κόσμῳ. Οὗτος ὁ σκοπὸς τῆς Ὑπάρξεως ἐστίν.

  Αἱ πράξεις σου μὴ ἀναστελλέτωσαν τὴν σὴν ἀνάπτυξιν μηδὲ τῶν ἄλλων.

Κράτησον τὸν νοῦν σου καθαρὸν καὶ διάφανον ὡς κρύσταλλον, τὰ συναισθήματά σου ὄμορφα, τὸ σῶμα σου ἰσχυρὸν ὡς πέτραν. Κράτει αὐτὰ οὕτως διὰ τῆς Δυνάμεως. Ἡ Βασιλεία ἐντός σου ἐστίν. Δύνασαι, ἂν θέλῃς, ὅταν τολμᾷς εἶναι ἓν μετὰ τοῦ ἑαυτοῦ σου ὃς παῖς τοῦ αὐτοῦ Ὅλου ἐστίν, τούτου ὃ Θεὸν καλοῦμεν.
Προσεύχου καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἵνα καθαρὸν πνευματικὸν γίγνεσθαι ἔχῃς. Καθάρισον σεαυτὸν ἅπαξ διὰ παντὸς ἀπὸ παντὸς τοῦ ἀρνητικοῦ, ἵνα ἐλευθέραν πρόσβασιν ἔχῃς εἰς τὸ Βασίλειον τοῦ Χριστοῦ-Ἑαυτοῦ σου, εἰς τὸ ὑπέρτατον θεϊκὸν Βασίλειον πάντων τῶν κόσμων τῆς Ἀγάπης.
Μεριμνᾷ περὶ τῶν ἄλλων καὶ ζήτει τὴν Ἀλήθειαν. Τότε ἴσως εὕρῃς τοῦτο ὃ ἀπ’ ἀεί γινώσκεις.

  Ὅσον πλέον γινώσκεις τὴν θρησκείαν σου καὶ μετέχεις μετ’ ἐλευθερίας καὶ κατανοήσεως τῶν ἐκκλησιαστικῶν δρωμένων, ὅσον πλέον μελετᾷς τὴν Φύσιν, τὴν Ζωὴν καὶ τὴν Γνῶσιν, τοσοῦτον μᾶλλον ἰσχυροποιεῖται καὶ ἁπλούστερον καὶ καλλίον ἐκφράζεται ἡ σκέψις σου, τοσοῦτον γλαφυρωτέρα γίνεται ἡ ἐκδήλωσίς σου. Οὐ δύνασαι διατηρεῖν ἀρνητικάς, ἀτελεῖς σκέψεις.

Ἡ νέα σου ἐπίγνωσις πλείονα εὐθύνην φέρει διὰ πᾶσαν παράλειψιν ἢ ἐν ἀρχῇ, καὶ τοῦτο οὕτως δεῖ γίνεσθαι. Διὸ ἡ ὁδὸς τῆς ἐπιγνώσεως, ἡ ὁδὸς τῆς ἀγάπης, τῶν μαχητῶν ἐστιν, τῶν πριγκίπων τῆς ἀγάπης, οὐ τῶν ματαιοδόξων καὶ μισαλλοδόξων μικρονοῶν.
Ἐνθάδε καὶ νῦν ὅλη ἡ ζωή σου καὶ τὸ περιβάλλον σου οἱ ἆθλοι εἰσὶν οἳ τὸν σκοπὸν τῆς ὑπάρξεώς σου καὶ τὴν δόξαν σου ὡς παιδὸς τοῦ Ὑψίστου περιέχουσιν.

  Ἄσκει σταθερῶς, καθ’ ἡμέραν, ἵνα διατηρῇς τὴν ὁδὸν τῆς ἐπιγνώσεως καθαρὰν καὶ φωτεινὴν ὡς ἶριν οὐράνιον. Αὕτη ἡ ὁδὸς ἄξιον ἄξει σε εἴσω σου, εἰς τὸ Βασίλειον τοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς ἀπείρου Δυνατότητος. Ἐλεύθερος ἔσῃ καὶ λελυτρωμένος ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας, τῆς νόσου, τοῦ θανάτου. Φθάσεις ὅπου ἀνηγγέλθη ὡς Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, τόπος ἄξιος τῶν Υἱῶν τῆς Ἀγάπης.

Καθάρισον σεαυτὸν ἀπὸ παντὸς ὃ οὐκ ἔχει ἀγάπην!
Ἴσθι φρέσκος, τρυφερός, ὑγιής, ἰαματικὸς διὰ σεαυτὸν καὶ τοὺς ἄλλους.
Ποτὲ πάντα πέριξ σου ὅμοια φαίνονται. Τί προαιρήσῃ; Τί προτιμήσεις; Πρόσεχε, ἡ ὑπέρτατος ἀξία τῆς θεϊκῆς Παρουσίας ἀεί διαθέσιμος ἐστίν, ἀεί νέα, ἀεί σή.
Ἡ ἐπίγνωσις τοῦ εἶναι σου οὐ μόνον τὸ ἁπλούστατον ἀλλὰ καὶ τὸ σπουδαιότατον ἔργον τῆς ζωῆς σου ἐστίν, σπουδαῖον εἰς τὸ ἄπειρον μεγαλεῖον τῶν ἀποτελεσμάτων αὐτοῦ διὰ τὴν ζωὴν πάντων.

  Ἄσκει ἐν τῇ ἐπιγνώσει τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης. Ὅπου ἂν ᾖς, ὅστις ἂν ᾖς, δύνασαι τοῦτο ποιεῖν.

Παῦσαι ζῆν ἐν τῷ Νόμῳ τῶν Συνεπειῶν καὶ ζῆσον ἐν τῷ Νόμῳ τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς Χάριτος.
Ἀνάπτυξον, φρόντισον καὶ ἐκδήλωσον τὴν πνευματικὴν ἀρετήν, καὶ αὕτη μετέπειτα περὶ πάντων φροντιεῖ, ἀναγεννῶσά σε ὡς Υἱὸν Φωτός.

Μὴ γίνου ἔρμαιον παρωχημένων θεολογικῶν δοξασιῶν. Πάντα καλὰ καὶ χρήσιμα ἦσαν τῇ ἑαυτῶν ἐποχῇ, σὺ προσεύχου ἕως οὗ λάβῃς ἀπόκρισιν περὶ οὗτινος ἀπορῇς. Μὴ σπεῦδε. Ἀγάπα, χαῖρε καὶ χάριζε.

  Διὰ τούτου τοῦ βιβλίου τὸν νοῦν μου καὶ τὴν καρδίαν μου τῷ ἀνέμῳ ἔπεμψα ἵνα μετ’ αὐτοῦ πέτωνται καὶ ὑμῖν ἀπαντήσωσιν. Ἐποίησα τὴν Ἀγάπην σκέψιν καὶ λόγον ἵνα μεθ’ ὑμῶν χορεύσωσιν ἐπὶ τῆς πίστας τοῦ λευκοῦ, διότι μόνον χαρὰν καὶ παιγνίον ἔχει ἡ Ἀγάπη τῷ χαριζομένῳ αὐτὴν ἀλλὰ καὶ τῷ ᾧ χαρίζεται.

Δευτέρᾳ γεννηθήσῃ ὅταν ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα σου ἀλλήλοις ἀγαπηθῶσιν.
Ὁ Παράδεισος ἀεί ὄπισθεν τῆς θύρας τῶν ἀγαπώντων σε καὶ ὧν ἀγαπᾷς ἐστίν. Τὸ κλεῖς ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ ἡ ἐπίγνωσις ἣν δύνασαι ἐκφράσαι ἐστίν.
Ἐξασκήθητι ἵνα γένῃ ἱκανὸς διαχειριστὴς τοῦ νοός σου καὶ τοῦ σώματός σου. Περίβαλε σεαυτὸν ταῖς δυνάμεσι τῆς σοφίας, τῆς ἀγάπης, τοῦ θάρσους, τῆς ἀπείρου Δυνατότητος, τῆς θελήσεως, τῆς χαρᾶς.
Τὸ ἀληθινὸν καὶ τὸ αὐθεντικὸν ἐν τῇ ὁμιλίᾳ σου ἐκ τῆς σιωπηλῆς ἀθῳότητός σου ἀναφαίνεται.
Πᾶσα προσπάθεια πόθος ἐστίν, Δυνατότης.

  Ἂν θέλῃς εἶναι ὁλοκληρωμένος, χρὴ δύνασθαι χορεύειν γυμνὸς ὑπὸ τῷ ἡλίῳ, καὶ ἡ Ὕπαρξις σοι τὴν εὐκαιρίαν δίδωσιν.

Ἔστιν εὐλογημένον σημεῖον: ἡ ὕπαρξίς σου μετ’ ἐπιγνώσεως καὶ αἰσθήσεως. Ἔν οὐράνιον σημεῖον. Ὅταν εὕρῃς αὐτὸ καὶ ἐκδηλώσῃς, συλλήψῃ τὸ ἀθῷον καὶ ἄπειρον μήνυμα αὐτοῦ. Ἀνατάξει σε, ἐμπνεύσει σε, προγραμματίσει σε θείῳ τρόπῳ, ἐλευθερώσει σε καὶ ὁδηγήσει σε εἰς τὴν ἀτέρμονα ἀνέλιξιν καὶ ὁλοκλήρωσιν. Πρὶν γνῷς αὐτό, περιέχεις αὐτό. Ὅταν γνῷς αὐτό, τότε ἁπλῶς ἐκφράζεις αὐτό! 

*

Σὺ ἡ Πύλη ἅλματος εἶ, 

ἡ Ὡραία Πύλη πρὸς τὸ ἱερὸν τοῦ Ναοῦ ὃς Σὺ εἶ.
Φῶς εἶ!