Εἴμαστε φτιαγμένοι ἀπὸ τὴ σκόνη τῶν ἀστεριῶν, κυριολεκτικά!

 Φαντάσου γιὰ μιὰ στιγμὴ νὰ κοιτάζεις τὸν νυχτερινὸ οὐρανὸ καὶ νὰ νιώθεις μιὰ παράξενη, βαθιὰ οἰκειότητα, ὄχι σὰν νὰ εἶσαι ἕνας μικρὸς θεατὴς σὲ ἕνα ἄπειρο χάος, ἀλλὰ σὰν νὰ εἶσαι ἀναπόσπαστο κομμάτι ὅλου αὐτοῦ τοῦ μεγαλείου.

Μιὰ νέα, συναρπαστικὴ ἕρευνα ἔρχεται νὰ ταράξει τὰ νερὰ καὶ νὰ μᾶς πεῖ πὼς αὐτὸ τὸ συναίσθημα ἴσως νὰ μὴν εἶναι ἁπλῶς ρομαντισμός, ἀλλὰ καθαρὴ φυσική. Οἱ ἐπιστήμονες ἄρχισαν νὰ βλέπουν πὼς τὸ μυαλό μας δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα βιολογικὸ μηχάνημα ποὺ παράγει σκέψεις, ἀλλὰ λειτουργεῖ μὲ βάση τοὺς νόμους τῆς κβαντικῆς φυσικῆς, συνδέοντάς μας ἀπευθείας μὲ τὸν ἱστὸ τοῦ σύμπαντος.

 1ον Σκέψου ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς ποὺ ἡ λογικὴ δὲν μπορεῖ νὰ δώσει ἐξήγηση. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε διαίσθηση. Γιὰ παράδειγμα, ὅταν σκέφτεσαι ἔντονα ἕναν φίλο ποὺ ἔχεις καιρὸ νὰ μιλήσεις μαζί του καὶ ξαφνικά, μετὰ ἀπὸ λίγα λεπτά, χτυπάει τὸ τηλέφωνο καὶ εἶναι αὐτός. Μέχρι τώρα τὸ λέγαμε σύμπτωση, ὅμως ἡ κβαντικὴ θεωρία μᾶς λέει πὼς ἴσως τὰ κύτταρά μας νὰ μποροῦν νὰ "υπάρχουν" σὲ πολλαπλὲς καταστάσεις ταυτόχρονα, πιάνοντας δονήσεις ποὺ ἡ ἁπλῆ βιολογία δὲν μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύσει.

 2ον Ἢ σκέψου τὴ στιγμὴ τῆς ἀπόλυτης έμπνευσης.

Ἕνας μουσικός ποὺ ἁπλῶς "ἀκούει" μιὰ μελωδία στὸ κεφάλι του χωρὶς νὰ τὴν ἔχει συνθέσει, ἢ ὅταν ἐσὺ ὁ ἴδιος βρίσκεις τὴ λύση σὲ ἕνα πρόβλημα ξαφνικά, ἐνῶ κάνεις μπάνιο, χωρὶς νὰ τὸ ἔχεις σκεφτεῖ λογικά. Αὐτὲς οἱ ἀναλαμπὲς δημιουργικότητας ἴσως νὰ μὴν προέρχονται μόνο ἀπὸ τὶς εμπειρίες μας, ἀλλὰ νὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς συνείδησής μας ποὺ "συνομιλεῖ" μὲ τὸ σύμπαν σὲ ἕνα βαθύτερο, κβαντικὸ ἐπίπεδο.

Εἶναι συγκλονιστικὸ ἂν τὸ σκεφτεῖς. Τὸ σύμπαν δὲν εἶναι κάτι "ἔξω" ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ ἁπλῶς μᾶς περιβάλλει. Τὸ κουβαλάμε μέσα μας, στὸν τρόπο ποὺ σκεφτόμαστε, ποὺ νιώθουμε, ποὺ ὑπάρχουμε. Δὲν εἴμαστε ξένοι σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, εἴμαστε ὁ καθρέφτης του.

  Ἴσως τελικά, ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ πνευματικότητα νὰ μὴν εἶναι δρόμοι χωριστοί, ἀλλὰ νὰ συναντιούνται ἀκριβῶς ἐδῶ, στὸ μυστήριο τῆς δικῆς μας συνείδησης.

 Ἐσένα ἔχει συμβεῖ ποτὲ κάτι ποὺ νὰ ένιωσες πὼς ἦταν πέρα ἀπὸ τὴ λογική, σὰν ἕνα "κλείσιμο τοῦ ματιοῦ" ἀπὸ τὸ σύμπαν; από Stelios Nikolaides