Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος
θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με
άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.
Τα τρία Τ της επιτυχίας: Ταλέντο, Τύχη, Τόλμη.
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.
Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να
ονειρεύεσαι.
Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει
και το ψέμα.
Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.
Το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του.
Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.
Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει.
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το
άξιζε.
Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου
με γενναιοδωρία…
Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός.
Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό. Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς
της θάλασσας.
Για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει το
ένα πόδι σου να είναι έξω από τη γη.
Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη.
Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν
πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος
μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;
Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος όπως ο καρχαρίας από το
αίμα.
Το άπειρο υπάρχει για μας όπως η γλώσσα
για τον κωφάλαλο.
Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.
Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες θα ‘τανε
αληθινή σωτηρία.
Τη μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας,
πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις.
Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό!
Δυστυχώς και η
Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει.
Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μέσ’
από τα καθάρια νερά της μοναξιάς· κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο
μεγάλες.
Ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει.
Ένας «Αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για
τους άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».
Φτασμένες οι προλήψεις σε μια καθαρότητα
μαθηματική, μας οδηγούν στη βαθύτερη γνώση του κόσμου.
Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που
παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα ‘χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.
Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το
παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια
νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.
Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε,
άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.
Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και
με τα κουκούτσια της.
Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε
την παλάμη στο στόμα έντρομοι.
Στην κακή μοιρασιά πάντοτε ο Θεός
ζημιώνεται.
Όπου ακούς αέρα είναι η γαλήνη που
βρυκολάκιασε.
Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα.
Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε
βλέπουμε.
Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική. Το σπίτι
φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως. Πριν
απ’ τον Έρωτα έρωτας. Κι όταν σε πήρε το
φιλί, Γυναίκα.
Μέσα στη θλίψη της απέραντης
μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο
καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.
Θεέ μου το ελάχιστο σου ζήτησα και με
τιμώρησες με το πολύ.
Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια
είναι η άνοιξη που δεν έφερες!
*
