Αθήνα, 1.6.2009Το δίκιο του ανθρώπου είναι πάντοτε η εκλογίκευση μιας απειλής. Και την απειλή μόνο η αγάπη την νικά! Ποτέ τα όπλα που η λογική του απειλούμενου εγώ αναζητά. Η αγάπη του Θεού στο πλάσμα του είναι δεδομένη. Η αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο είναι το ύψιστο δώρο της Υιότητας. Το μόνο που μας ζήτησε ο Χριστός. Απειλή νιώθει το εγώ όταν χάνει τον έλεγχο… Και το εγώ χάνει τον έλεγχο όταν εμπλουτίζεται με δεδομένα που δεν μπορεί να διαχειριστεί μόνο του. Το εγώ, ως διαχειριστής της πραγματικότητας του, μόνο την σημειακή του ύπαρξη στο χωροχρόνο έχει την αίσθηση ότι μπορεί να «διαχειριστεί», μέσα στα ασφυκτικά όμως όρια του επιστητού και της γραμμικής λογικής. Η σύνδεση με το ΕΙΜΑΙ, το αιώνιο ΟΝ, γίνεται μέσα από την μοναδική γέφυρα που υπάρχει: τον παράγοντα Χ, τον Χριστό! Αν ο τρόπος διαμόρφωσης της σκέψης εμπεριέχει αγάπη, δηλαδή Χριστό, τότε το «πείραμα ζωής» γίνεται ζώσα ζωή! Το εγώ όταν λειτουργεί αποκομμένο, υποκαθιστά το Χριστικό κέντρο. Λειτουργεί δηλαδή χωρίς επαφή με τα ανεξάντλητα κοιτάσματα της αγάπης που η Χριστότητα εγγενώς του έχει χαρίσει. Χωρίς όμως τον παράγοντα Χ, τον Χριστό, αντιστρέφεται! Κινείται στην εντροπία! Και ακολουθεί το τέλος της υλικής του ύπαρξης. Ο Χριστός είναι η αλήθεια του ανθρώπινου όντος! Η ίδια του η ζωή. Τότε μόνο η «πρόβα ζωής», η «εξομοίωση ζωής» (στο simulator του χωροχρονικού πάρκου), γίνεται ζωή ατραυμάτιστη στον αιώνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου