Γιατί οι Εβραίοι απαίτησαν με τέτοιο μένος την θανάτωση του Χριστού, και μάλιστα ανταλλάσσοντάς την με την απελευθέρωση ενός κακούργου -του Βαραβά- αφού αυτός, ο έστω και ιδιόρυθμος κατ’ αυτούς «προφήτης», τους ευεργετούσε διαρκώς θεραπεύοντας και ελευθερώνοντάς τους από τα δαιμόνια; Οι Εβραίοι -οι οποίοι συμβολίζουν τον τύπο συνείδησης που δεν ομολογεί το Φως, σε αντίθεση με τους Έλληνες- ενοχλήθηκαν τόσο βαθιά από τον Χριστό επειδή δεν άντεξαν το μήνυμά του! Εξοργίστηκαν μαζί του ακόμα και εκείνοι που τον αγάπησαν, επειδή τους απέδωσε την Χριστότητα τους! Τους είπε ότι είναι αδέλφια του! Τους εξομοίωσε με τον εαυτό του ως Υιό Θεού, προκαλώντας τους έτσι να αναλάβουν την ευθύνη της Χριστότητας τους! Τους απέδωσε δηλαδή μια αξία πέρα από κάθε δική τους προσδοκία. Αν απλώς έμενε κοντά τους για να τους θεραπεύει και να τους ευεργετεί, δεν υπήρχε λόγος να τον εξοντώσουν. Αλλά να τους πει ότι είναι κατά χάριν Θεοί; Ότι μπορούν να κάνουν θαύματα μεγαλύτερα από εκείνον; Δύο χιλιάδες χρόνια μετά, η ανάληψη της ευθύνης της Χριστότητας παραμένει για τον άνθρωπο το μέγα ζητούμενο. Ο Χριστός περπατάει ανάμεσα μας αναζητώντας τους ομοίους του… Και οι άνθρωποι αντιστρέφονται στην ιδέα και μόνο ότι είναι εδώ και μπορεί να τους ελέγξει… Κανείς που δεν έχει αναλάβει την ευθύνη της Χριστότητας του δεν θέλει έναν Χριστό! Μπορεί να τον δεχτεί ως κάτι λιγότερο, ως κάτι διαχειρίσιμο, ως θεραπευτή, ως μάγο, αλλά όχι ως Χριστό! Γι’ αυτό και ο Χριστός παραμένει ο ΞΕΝΟΣ…*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου