Ενός λεπτού σιγή ευχαριστίας και τιμής για το Ον αυτό που Μόνος περπατάει σαν αέρας ανάμεσα μας, χρόνια τώρα, χαρίζοντας φως και σπέρνοντας ζωή στο κάθε μας βήμα... Όλα τα λουλούδια της γης, όλα τα σ' αγαπώ του κόσμου για τον αγαπημένο μας άγγελο που ανασταίνει κομμάτι κομμάτι τον βυθισμένο άνθρωπο, χαρίζοντας χαρά και ελπίδα στους πονεμένους και τους ηττημένους της γης! Ας είναι η ευχαριστία μας η δική μας ευλογία στο Έργο Του, το αιώνιο έργο της Αγάπης... Αμήν.
26 Νοε 2009
25 Νοε 2009
2012: το τέλος;
Καθώς διάφορες καταστροφικές εκδοχές ήδη κυκλοφορούν αιθερικά πάνω από την Γη για το μέλλον του πλανήτη και των μορφών της ζωής που αυτή εκδηλώνει και συντηρεί, ας εστιαστούμε δυναμικά στην μία και μοναδική εκδοχή που αξίζει στον άνθρωπο: την εκδοχή της αναβάθμισης της Ζωής εντός του. Η Ζωή που αιώνες τώρα ζωοποιεί τον άνθρωπο αναζητά υψηλότερη μορφή έκφρασης της Άγιας Δύναμης. Ο Χριστός, 2.000 χρόνια πριν, όρισε τον άνθρωπο ως το ον που γεννιέται από το σημείο της αγάπης και της ευλογίας του προς κάθε συνάνθρωπο ανεξαιρέτως. Από αυτό το σημείο και μετά μιλάμε για ανθρώπινο, και όχι απλώς για ανθρωπόμορφο, ον. Όμως η εξέλιξη δεν σταματά εδώ. Ένα τέτοιο ον διατίθεται πλέον συνειδητά στο θέλημα του Ζώντος Θεού, μέσα από την εμφάνιση της αγγελικής του δυνατότητας: της συνειδητής συμμετοχής δηλαδή στο όλο πράγμα χωρίς την δέσμευση της εξατομικευμένης στον χωροχρόνο ύπαρξης. Αυτή είναι η δεύτερη γέννηση, το διαβατήριο για την αθανασία. Οι Ταξιδευτές των Άστρων μας μεταφέρουν το μήνυμα πως η Πύλη είναι ανοικτή ΕΔΩ και ΤΩΡΑ για το συνειδητό πέρασμα στους κόσμους, τις διαστάσεις και τις ζώνες της σύνολης Δημιουργίας. Πώς γίνεται αυτό; Ο κατασκευαστής των άστρων και Δημιουργός των πάντων ζητά από τον άνθρωπο απόλυτη αθωότητα, αγγελική συνειδητότητα ώστε να τον ενοικήσει σε υψηλότερη κλίμακα Ζωής με αδιανόητες, για την σημερινή του ύπαρξη, δυνατότητες. Ο χρόνος που δόθηκε στα ανθρωπόμορφα όντα τελειώνει. Η χρυσαλίδα πρέπει να ελευθερωθεί! Ο Ζων Θεός προσκαλεί κάθε άνθρωπο να γίνει άγγελος, δηλαδή ον που να μπορεί να πετάει! Οι Ταξιδευτές των Άστρων είναι ανάμεσα μας και μας προσκαλούν να ταξιδέψουμε «εκεί όπου δεν πάτησε ποτέ κανείς!» Ελάτε στο πιο υπέροχο Ταξίδι προς την ασύλληπτη, υπέροχη ομορφιά και ευφυΐα του Όντος! Tι μπορούν να κάνουν οι Ταξιδευτές των Άστρων με τους ανθρώπους στην Γη;
Μόνο να παίζουν μπορούν με τους ανθρώπους οι Ταξιδευτές των Άστρων! Ήρθαμε για το παιγνίδι! Να παίξουμε μαζί, να γελάσουμε, να αγαπηθούμε… Ένα παιγνίδι χαράς και ενθύμησης φέρνουν οι Ταξιδευτές των Άστρων… Την χαρά του να ζεις με ανοικτή την θεϊκή δυνατότητα… Σας προσκαλούμε στο πιο υπέροχο παιγνίδι! Η σοβαρότερη πράξη, εξάλλου, ενός παιδιού είναι το παιγνίδι. Η χαρά μας ας είναι η ανατρεπτικότερη απάντηση στην μιζέρια και την κακία! *
19 Νοε 2009
Γιατί οι άνθρωποι σταύρωσαν τον Χριστό
Γιατί οι Εβραίοι απαίτησαν με τέτοιο μένος την θανάτωση του Χριστού, και μάλιστα ανταλλάσσοντάς την με την απελευθέρωση ενός κακούργου -του Βαραβά- αφού αυτός, ο έστω και ιδιόρυθμος κατ’ αυτούς «προφήτης», τους ευεργετούσε διαρκώς θεραπεύοντας και ελευθερώνοντάς τους από τα δαιμόνια; Οι Εβραίοι -οι οποίοι συμβολίζουν τον τύπο συνείδησης που δεν ομολογεί το Φως, σε αντίθεση με τους Έλληνες- ενοχλήθηκαν τόσο βαθιά από τον Χριστό επειδή δεν άντεξαν το μήνυμά του! Εξοργίστηκαν μαζί του ακόμα και εκείνοι που τον αγάπησαν, επειδή τους απέδωσε την Χριστότητα τους! Τους είπε ότι είναι αδέλφια του! Τους εξομοίωσε με τον εαυτό του ως Υιό Θεού, προκαλώντας τους έτσι να αναλάβουν την ευθύνη της Χριστότητας τους! Τους απέδωσε δηλαδή μια αξία πέρα από κάθε δική τους προσδοκία. Αν απλώς έμενε κοντά τους για να τους θεραπεύει και να τους ευεργετεί, δεν υπήρχε λόγος να τον εξοντώσουν. Αλλά να τους πει ότι είναι κατά χάριν Θεοί; Ότι μπορούν να κάνουν θαύματα μεγαλύτερα από εκείνον; Δύο χιλιάδες χρόνια μετά, η ανάληψη της ευθύνης της Χριστότητας παραμένει για τον άνθρωπο το μέγα ζητούμενο. Ο Χριστός περπατάει ανάμεσα μας αναζητώντας τους ομοίους του… Και οι άνθρωποι αντιστρέφονται στην ιδέα και μόνο ότι είναι εδώ και μπορεί να τους ελέγξει… Κανείς που δεν έχει αναλάβει την ευθύνη της Χριστότητας του δεν θέλει έναν Χριστό! Μπορεί να τον δεχτεί ως κάτι λιγότερο, ως κάτι διαχειρίσιμο, ως θεραπευτή, ως μάγο, αλλά όχι ως Χριστό! Γι’ αυτό και ο Χριστός παραμένει ο ΞΕΝΟΣ…*
14 Νοε 2009
Μήνυμα του αρχαγγέλου Ραφαήλ
Ανήμερα των Aρχαγγέλων, 8 Νοεμβρίου 2009«Σας αγαπώ έναν προς έναν! Θα κάνω για σας ό,τι μου ζητήσετε, ό,τι θέλετε!» Για μιαν ακόμα φορά, όπως λέει ο Ελύτης, Θεέ μου, το ελάχιστο σου ζήτησα και με τιμώρησες με το πολύ»… Ο Ραφαήλ μας έδωσε το απόλυτο δώρο! Τίποτα λιγότερο από τα πάντα! Θα κάνω για σας ό,τι θέλετε: το όνειρο κάθε παιδιού! Σαν να πας ένα παιδί σε κατάστημα με παιγνίδια ή γλυκά και να του πεις πως μπορεί να πάρει ό,τι θέλει! Έτσι δεν έχει εκφραστεί ποτέ η θεϊκή αγάπη! Απέραντη γενναιοδωρία! Το όνειρο! Θα κάνω για σας ό,τι θέλετε! Έσχατη αγκαλιά, σαν για να μην έχουμε πλέον καμιά δικαιολογία, κανένα επιχείρημα ώστε να μην έχουμε χαρά, να μη χαρίζουμε χαρά. «Θα σου δώσω, παιδί μου, ό,τι θέλεις! Μην έχεις κανένα παράπονο, καμιά πικρία. Κανένα σου δίκιο δεν θα αφήσω ανικανοποίητο. Θα σου τα δώσω όλα! Φτάνει να μη ζητήσεις να βλάψεις τον εαυτό σου ή τους άλλους…» Το μήνυμα είναι ίδιο με το πρώτο πρώτο: αιώνιο! Για μιαν ακόμα φορά ο αγαπημένος αρχάγγελος μας επαναφέρει ισχυρά στην Υιότητα: το ιερό μας δικαίωμα στο Βασίλειο του Πατέρα. Ζήτησε πρώτα την βασιλεία των ουρανών και όλα τα άλλα θα σου προστεθούν… Αμήν.
Μια άλλη ανάγνωση των 9 ηθικών Θεωρημάτων
Ηθικό είναι ό,τι είναι αληθινό: φως, αγάπη, χάρις, χαρά.
Θεώρημα 1
Κύριο χαρακτηριστικό του κακού είναι η διάσπαση του μυστήριου της ενότητας μέσα από την ταύτιση του ανθρώπου με το σκεπτικό εγρηγορός των αντίλογων εκδοχών πραγματι-κότητας, τον εσωτερικό αφηγητή, που τον απομονώνει από την επικοινωνία με το Χριστικό κέντρο: τον Λόγο, την σχέση του με το όλο πράγμα. Τότε η διαχείριση του εαυτού γίνεται μέσα από την εγωική πρόθεση της υπεράσπισης μιας ψευδούς πραγματικότητας και όχι μέσα από την Αγάπη.
Θεώρημα 2
Κύριο χαρακτηριστικό του καλού είναι η χάρις, η χαρά, η οποία αδιαλλείπτως αναβλύζει από το ον που συνδέεται με την πηγή του.
Θεώρημα 3
Κύριο χαρακτηριστικό της πλάνης είναι το ψεύδος! Ο περιορισμός δηλαδή του ανθρώπινου όντος στην ψευδαι-σθητική πραγματικότητα του δυϊστικού νου, που τον αποκόπτει από την απειρότροπη και απειροδιάστατη πραγ-ματικότητα του φωτός. Διακόπτεται έτσι η ροή με την ζώσα ζωή η οποία στην αντίληψη εκδηλώνεται ως αλήθεια.
Θεώρημα 4
Κύριο χαρακτηριστικό της Αλήθειας είναι το Φως, μέσα από το οποίο οράς τον Θεό (θεωρία): η Αγάπη, η ζωοποιός δύνα-μη η οποία στον άνθρωπο εκφράζεται ως νοήμων συμμετοχή και συλλειτουργία με το όλο πράγμα.
Θεώρημα 5
Μίσος σημαίνει να είσαι μισός! Δηλαδή χωρίς την συμπλη-ρωματική όψη της αγάπης σε κάθε εκδοχή του νου. Οπότε, αυτό που είναι Ένα το ζεις ως αποσπασμένα, εχθρικά μεταξύ τους μέρη, εντός σου και ως προς στον άνθρωπο-εαυτό.
Μόνο το απομονωμένο από την αγάπη εγώ μπορεί να εφεύρει την αδικία, καθώς στο σύμπαν βασιλεύει η απόλυτη δικαι-οσύνη του Θεού.
Θεώρημα 6
Κύριο χαρακτηριστικό της Αγάπης είναι η αποκάλυψη του μυστηρίου της των πάντων ενότητας! Είναι το ζεστό ρεύμα της Ζωής που μας ενώνει με το θεϊκό Παν Όλον.
Θεώρημα 7
Η κατάσταση της αμάθειας είναι ο εγκλωβισμός του ανθρώ-πινου όντος σε ένα διαχωρισμένο εγώ, το οποίο αντανακλά αυτιστικά και επαναληπτικά την ψευδαισθητική πραγματι-κότητα. Το εγώ αντιστέκεται στην ψυχή η οποία γνωρίζει. Έτσι παραμένει πολύξερο αλλά αμαθές, μολονότι η ψυχή μεταφέρει εντός την σύνολη πληροφορία του Όντος, αναζη-τώντας σπαρακτικά την Ενθύμηση. Αμάθεια είναι η επιλογή της αποκοπής από την επικοινωνία με τα βαθύτερα κοιτά-σματα του όντος που μας συνδέουν με το Όλον.
Θεώρημα 8
Κύριο χαρακτηριστικό της Σοφίας είναι η Αγάπη: το έλεος, η συμπόνια μέσα από τα οποία ο άνθρωπος ανευρίσκει το θεϊκό νήμα. Ο σοφός αγαπά, και η αγάπη του τον κρατά συνδε-δεμένο με το Όλον μέσα από την χάρη, την δύναμη του αγίου Πνεύματος από την οποία διαρκώς ευλογείται. Η Αγάπη είναι η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα του νου! Η Αγάπη είναι πανάκεια! Είναι το ελιξίριο της ζωής!
Συμπέρασμα
Δεν υπάρχει Σοφία χωρίς Αγάπη, ούτε Αγάπη χωρίς Σοφία. Όση είναι η σοφία του ανθρώπινου όντος είναι και η αγάπη του, και όση η αγάπη, η σοφία του. Η Αγάπη είναι η Λάμψη του θεϊκού Όντος, και η Σοφία είναι η Αγάπη της θεϊκής Λάμψης.
Κύριο χαρακτηριστικό του κακού είναι η διάσπαση του μυστήριου της ενότητας μέσα από την ταύτιση του ανθρώπου με το σκεπτικό εγρηγορός των αντίλογων εκδοχών πραγματι-κότητας, τον εσωτερικό αφηγητή, που τον απομονώνει από την επικοινωνία με το Χριστικό κέντρο: τον Λόγο, την σχέση του με το όλο πράγμα. Τότε η διαχείριση του εαυτού γίνεται μέσα από την εγωική πρόθεση της υπεράσπισης μιας ψευδούς πραγματικότητας και όχι μέσα από την Αγάπη.
Θεώρημα 2
Κύριο χαρακτηριστικό του καλού είναι η χάρις, η χαρά, η οποία αδιαλλείπτως αναβλύζει από το ον που συνδέεται με την πηγή του.
Θεώρημα 3
Κύριο χαρακτηριστικό της πλάνης είναι το ψεύδος! Ο περιορισμός δηλαδή του ανθρώπινου όντος στην ψευδαι-σθητική πραγματικότητα του δυϊστικού νου, που τον αποκόπτει από την απειρότροπη και απειροδιάστατη πραγ-ματικότητα του φωτός. Διακόπτεται έτσι η ροή με την ζώσα ζωή η οποία στην αντίληψη εκδηλώνεται ως αλήθεια.
Θεώρημα 4
Κύριο χαρακτηριστικό της Αλήθειας είναι το Φως, μέσα από το οποίο οράς τον Θεό (θεωρία): η Αγάπη, η ζωοποιός δύνα-μη η οποία στον άνθρωπο εκφράζεται ως νοήμων συμμετοχή και συλλειτουργία με το όλο πράγμα.
Θεώρημα 5
Μίσος σημαίνει να είσαι μισός! Δηλαδή χωρίς την συμπλη-ρωματική όψη της αγάπης σε κάθε εκδοχή του νου. Οπότε, αυτό που είναι Ένα το ζεις ως αποσπασμένα, εχθρικά μεταξύ τους μέρη, εντός σου και ως προς στον άνθρωπο-εαυτό.
Μόνο το απομονωμένο από την αγάπη εγώ μπορεί να εφεύρει την αδικία, καθώς στο σύμπαν βασιλεύει η απόλυτη δικαι-οσύνη του Θεού.
Θεώρημα 6
Κύριο χαρακτηριστικό της Αγάπης είναι η αποκάλυψη του μυστηρίου της των πάντων ενότητας! Είναι το ζεστό ρεύμα της Ζωής που μας ενώνει με το θεϊκό Παν Όλον.
Θεώρημα 7
Η κατάσταση της αμάθειας είναι ο εγκλωβισμός του ανθρώ-πινου όντος σε ένα διαχωρισμένο εγώ, το οποίο αντανακλά αυτιστικά και επαναληπτικά την ψευδαισθητική πραγματι-κότητα. Το εγώ αντιστέκεται στην ψυχή η οποία γνωρίζει. Έτσι παραμένει πολύξερο αλλά αμαθές, μολονότι η ψυχή μεταφέρει εντός την σύνολη πληροφορία του Όντος, αναζη-τώντας σπαρακτικά την Ενθύμηση. Αμάθεια είναι η επιλογή της αποκοπής από την επικοινωνία με τα βαθύτερα κοιτά-σματα του όντος που μας συνδέουν με το Όλον.
Θεώρημα 8
Κύριο χαρακτηριστικό της Σοφίας είναι η Αγάπη: το έλεος, η συμπόνια μέσα από τα οποία ο άνθρωπος ανευρίσκει το θεϊκό νήμα. Ο σοφός αγαπά, και η αγάπη του τον κρατά συνδε-δεμένο με το Όλον μέσα από την χάρη, την δύναμη του αγίου Πνεύματος από την οποία διαρκώς ευλογείται. Η Αγάπη είναι η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα του νου! Η Αγάπη είναι πανάκεια! Είναι το ελιξίριο της ζωής!
Συμπέρασμα
Δεν υπάρχει Σοφία χωρίς Αγάπη, ούτε Αγάπη χωρίς Σοφία. Όση είναι η σοφία του ανθρώπινου όντος είναι και η αγάπη του, και όση η αγάπη, η σοφία του. Η Αγάπη είναι η Λάμψη του θεϊκού Όντος, και η Σοφία είναι η Αγάπη της θεϊκής Λάμψης.
*
8 Νοε 2009
Μια άλλη ανάγνωση των 36 ανθρωποσοφικών Θεωρημάτων
Το Χριστικό Στέμμα στον Δικέφαλο Αετό
Θεώρημα 1
Κάθε ανθρώπινο ον είναι εικόνα και ομοίωση του άγιου Θεού. Μοναδική και ανεπανάληπτη θεϊκή όψη, μοναδική και ανεπανάληπτη ψηφίδα της μελιζόμενης και μη διαιρούμενης Υιότητας.
Ο άνθρωπος, ως αγιάζων εν εκδηλώσει Υιός Θεού έχει αναφαίρετο, φυσικό δικαίωμα στο Βασίλειο του Πατέρα, καθώς είναι ο αγαπημένος κληρονόμος.
Κατά την γήινη ζωή του καλείται να ομολογήσει και να εκφράσει την Αγάπη-Σοφία του Θεού ως εν ουρανώ και επί της γης, εντασσόμενος συνειδητά στο μυστήριο της των πάντων ενότητας. Η σύνδεση του ενσαρκωμένου Υιού με τον Πατέρα γίνεται δια του Αγίου Πνεύματος. Έτσι εξασφαλίζεται η ροή και η επικοινωνία των πάντων.
Προκειμένου να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας στην εκδήλωση του δυναμικού και των χαρισμάτων, με τα οποία ο Θεός έχει προικίσει κάθε ον, οφείλουμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον ελεύθερο περιβάλλον αγάπης. Ελεύθερο περιβάλλον είναι το Φως! Αγάπη είναι εκδηλωμένο Φως! Φως είναι ο Χριστός!
Θεώρημα 2
Ο άνθρωπος καλείται να εκδηλώσει δυναμικά τις εν δυνάμει αρετές και τα χαρίσματα με τα οποία ο Θεός τον έχει προικίσει. Καθώς θα αναμετριέται με τα όρια και τις δεσμεύσεις που του αναλογούν στον κόσμο τούτο, θα ανακαλύπτει την πρωτοτυπία, την ελευθερία και το δυναμικό του όντος του, βιώνοντας άμεσα την σύνδεσή του με το Θείον ως εμπειρία φωτός (αγάπη-σοφία: φως-πυρ).
Θεώρημα 3
Κάθε ανθρώπινο ον έχει ως παιδαγωγό και διδάσκαλο την ίδια την Δημιουργία που τον περιβάλλει, και τους αγίους αγγέλους. Ο Θεός μιλάει αδιαλείπτως σε όλα τα όντα μέσα από την ορατή και αόρατη Δημιουργία του, αλλά και μέσα από την εμφυτευμένη συνείδηση, την εντός συν Θεώ είδηση, καθώς αυτή με ιερότητα διαρκώς βαθαίνει.
Θεώρημα 4
Ο Θεός μέσα από την αισθητή Δημιουργία αποκαλύπτει το ενιαίο πρότυπο της Ζωής σε όλες τις διαστάσεις και τους κόσμους ως υπέρτατη ευφυΐα αγάπης και αυτοδύναμη ελεύθερη κίνηση ανάπτυξης και συλλειτουργίας εντός της ροής της των πάντων ενότητας.
Θεώρημα 5
Ο άνθρωπος οφείλει να επανέλθει στην φυσική του κατά-σταση, δηλαδή στην θεοφόρο κένωση του νου, ώστε να γίνεται δέκτης των θεϊκών εκπομπών της υπέρτατης νοημοσύνης.
Η σκέψη εμποδίζει την επαφή του ενσαρκωμένου ανθρώπου με το Όλον, την φυσική ροή των όντων μεταξύ τους και με την Πηγή τους.
Για να ενταχθεί ο άνθρωπος στην φυσική ροή της Δημιουργίας χρειάζεται να βάλει στην θέση της σκέψης το Φως.
Το Φως, ως αγιοπνευματική εμπειρία, ανακαινίζει τον άνθρωπο και τον αφυπνίζει από την ψευδαίσθηση. Τότε γίνεται ο ίδιος η αλήθεια του Φωτός, και το Φως της αλήθειας δρα μεταμορφωτικά στον ίδιο και στο περιβάλλον του.
Θεώρημα 6
Κάθε ανθρώπινο ον για να επιτύχει την θεία λειτουργία του νου και της όλης του υπόστασης, χρειάζεται να αφεθεί πλήρως στον Θεό, ώστε να επικοινωνήσει άμεσα με την Δημιουργό αιτία και πηγή της ζωής του και να καθαρθεί έτσι δια του Φωτός από κάθε ψευδαίσθηση της δυϊστικής πραγματικότητας. Τότε γίνεται ο Λόγος της ζωής του! Και εντάσσεται στο μυστήριο της Υιότητας ως εν ουρανώ και επί της γης. Ζει δηλαδή δοξαστικά, ευχαριστιακά ως άγγελος-άνθρωπος ταυτόχρονα εδώ και στα άπειρα βασίλεια του μυστηρίου του Θεού εν ενεργητική σιωπή.
Θεώρημα 7
Κάθε πράξη του ανθρώπινου όντος προστίθεται στην αλυσίδα της ζωής του στο παγκόσμιο δίκτυο, η οποία και εδώ και κατά το ταξίδι της επιστροφής προς το θείο κέντρο, ανακαλείται με αντίστοιχες για το ον συνέπειες.
Η πράξη αναιρείται μόνο με την εμβάπτιση του νου στην διάσταση του Τώρα!
Το Τώρα είναι ο χρόνος της χάρης του Θεού όπου όλα είναι καθαρά, κρυστάλλινα, απόλυτα φωτεινά, καθώς εμπεριέχουν τον Ζώντα Χριστό: Θα είμαι πάντα μαζί σας μέχρι τέλους των αιώνων.
Θεώρημα 8
Το να θέλεις να φαίνεσαι ό,τι δεν μπορείς να είσαι είναι πλάνη, αφού το μόνο που δεν μπορείς να είσαι είναι το κακό! Είσαι, εφόσον το επιλέξεις ως ενσαρκωμένο ον, αυτό που ο Θεός άπαξ δημιούργησε. Είσαι άγιος! Είσαι Φως!
Θεώρημα 9
Η θεοφόρος κένωση του νου και η σύνδεση με τον καρδιακό Νου του Χριστού εντός εξασφαλίζει όχι μόνο την ευτυχία και την ανθοφορία του ανθρώπινου όντος στον κόσμο αυτό, αλλά και την ζωή του ως Πρόσωπο στους άπειρους κόσμους του Θεού, δηλαδή ως ελεύθερη και αυτοτελή οντότητα συνδεδεμένη με το Όλον μέσα από το μυστήριο της των πάντων ενότητας.
Θεώρημα 10
Η κλοπή και το ψεύδος είναι αρχέγονες πράξεις που μονώνουν τον άνθρωπο από την φωτεινή αποκάλυψη του εαυτού και των άλλων. Ο Θεός αυτό που δημιούργησε μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον είναι τον τέλειο Υιό του! Και είδε άπαξ ότι καλόν. Κάθε άλλη όραση του εαυτού και των άλλων είναι περιορισμός της θεϊκής δυνατότητας: κλοπή και ψεύδος.
Θεώρημα 11
Πολλές από τις πράξεις που φαίνονται ωφέλιμες για την γήινη ζωή, μπορεί εντούτοις να βλάπτουν την ψυχή όταν δεν υπηρετούν τον νόμο της μη βλάβης των όντων, όταν δηλαδή δεν εκφράζουν καθαρή αγάπη προς τον εαυτό και το περιβάλλον.
Θεώρημα 12
Οι ατομικές πλάνες δημιουργούν τις συλλογικές. Ο τρόπος, με τον οποίο σκέφτεται και αισθάνεται ο άνθρωπος, διαμορφώνει όχι μόνο την πραγματικότητά του, αλλά συντελεί στην διαμόρφωση της συλλογικής πραγματικότητας. Αυτό ας είναι διαρκής επισήμανση της ευθύνης που έχει κάθε άνθρωπος για την κατάσταση του κόσμου.
Θεώρημα 13
Η διαβίωση εν κοινωνία είναι συνθήκη για την εμφάνιση της Εκκλησίας, ως Σώματος Χριστού, όπου όλα τα μέλη συλλειτουργούν, ανταλλάσσονται και συνδημιουργούν εν ελευθερία και ταυτοχρόνως εν αυτοτελεία.
Θεώρημα 14
Ο Θεός δίνει την ευκαιρία της προ-ανάκτησης του Παραδείσου μέσα από την εμπειρία της γήινης ενσάρκωσης εν κοινωνία, δηλαδή μέσα στο εκκλησιαστικό γεγονός της εν αγάπη συνύπαρξης και αμοιβαίας ανταλλαγής των Προσώπων ως Σώματος Χριστού, την οποία και προ-σφραγίζει μέσα από τα μυστήρια της άγιας Εκκλησίας Του.
Θεώρημα 15
Μία είναι η ανάγκη του ανθρώπου: το Φως, δηλαδή η αγάπη ως ροή Ζωής σε όλους τους κόσμους και τα σύμπαντα.
Η αγάπη είναι ο νόμος που διέπει την αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων. Η αγάπη ζωοποιεί, εμπνέει και αναπτύσσει τις ικανότητες και τα χαρίσματα κάθε ανθρώπινου όντος για την ευτυχία και την ολοκλήρωση όλων.
Η αγάπη είναι ζωτική ανάγκη κάθε ενσαρκωμένου όντος. Η αγάπη είναι ο Εαυτός του Όντος. Ο Θεός έχει φυτέψει ο ίδιος την αγάπη στην καρδιά κάθε όντος και την συντηρεί άμεσα και αδιάλειπτα εντός. Αυτή την αγάπη την οποία ο άνθρωπος ζει ως δώρο από τον Δημιουργό του, καλείται να την μοιράζεται και να την χαρίζει προς κάθε κατεύθυνση για την ευτυχία όλων, αλλά και να την απευθύνει προς Εκείνον άμεσα, αυθόρμητα, δυναμικά ως τα δικά του από τα δικά του.
Θεώρημα 16
Το ανθρώπινο ον είναι από πνεύμα! Το πνεύμα συνθέτει και ενεργοποιεί τον νου, την ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Όλα είναι συμπύκνωση και διαστρωμάτωση του πνεύματος. Όπως η σάρκα, τα οστά και τα όργανα του ανθρώπινου σώματος δεν διαχωρίζονται, έτσι δεν διαχωρίζεται και η ύλη, η ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου, ο οποίος είναι ένα ενιαίο όλον.
Θεώρημα 17
Η φαντασία, η θέληση και η ισχύς είναι αρετές της φύσης κάθε θεϊκού όντος, οι οποίες ενυπάρχουν εν δυνάμει στο ανθρώπινο ον για να τις εκδηλώσει μέσα από την ελεύθερή του βούληση.
Θεώρημα 18
Οι τρεις αυτές θεϊκές αρετές εκφράζονται από τον νου και την ψυχή καθώς και μέσα από τις εντυπώσεις του σώματος ως μακρινός τους απόηχος.
Θεώρημα 19
Οι θεϊκές αυτές αρετές εκπορεύονται αυθορμήτως από το Ον, δηλαδή τον Χριστό, Γεννήτορα όλων των όντων, και χαρίζονται σε κάθε ανθρώπινο ον προκειμένου να τις εκδηλώσει κατά την γήινη ζωή του και μέσω αυτών να αυτοπραγματωθεί: να βεβαιώσει δηλαδή κατά πρωτότυπο τρόπο τον Λόγο του, κατοχυρώνοντας έτσι το δικαίωμα να ζει στο Όλον.
Θεώρημα 20
Η φαντασία στον άνθρωπο γίνεται, κατ’ αρχάς, αντιληπτή ως δυνατότητα σκέψης που υπερβαίνει εαυτήν, η θέληση ως δυνατότητα έκφρασης θεϊκού λόγου, και η ισχύς ως δυνατό-τητα δράσης και παράδοσης στον Άγιο Θεό.
Η κυκλική σκέψη, πέρα από τις αντιθέσεις του δυϊσμού, ανάγεται στην υπέροχη φαντασία, στην Σοφία.
Ο λόγος, ως ομιλία αλλά και λογική, ανάγεται σε θέληση, δηλαδή Χριστότητα. Ο άνθρωπος γίνεται προτύπωση του Λόγου του εαυτού του, έως ότου εκδηλώσει πλήρως τον Λόγο-Χριστό.
Η ικανότητα της δράσης γίνεται ισχύς, δηλαδή αγιοπνευματική δύναμη σύνδρασης με το Όλον.
Θεώρημα 21
Η υπερβατική φαντασία, η άγια θέληση και η ευλογημένη ισχύς, ενεργοποιημένες από την θεία χάρη εντός του ανθρώπου, τον καθιστούν ελεύθερο συνδημιουργό της πραγματικότητας του αλλά και συμμέτοχο και συλλειτουργό της συνολικής πραγματικότητας εντός του Όλου.
Θεώρημα 22
Η σκέψη, όταν αναχθεί σε θεϊκή φαντασία, έχει ως αποτέλεσμα την πρωτότυπη σύλληψη ιδεών. Η ικανότητα του λόγου, της λογικής, όταν αναχθεί σε θέληση, δηλαδή σε Λόγο (αυτοβεβαίωση), έχει ως αποτέλεσμα τον ζωοποιό αυτοπροσδιορισμό.
Η ικανότητα της δράσης, όταν αναχθεί σε πλήρη αγιοπνευματική ισχύ, έχει ως αποτέλεσμα την εκτέλεση της βούλησης του όντος, εκείνου δηλαδή που αυτό έχει συλλάβει, βεβαιώσει και προσδιορίσει, στους κόσμους του Παντός χωρίς όρια.
Θεώρημα 23
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να σχηματοποιηθούν ως εξής:
1. Θεία φαντασία , θεία σκέψη, θεία σύλληψη.
2. Θεία θέληση, θείος λόγος, θεία βεβαίωση και προσδιορισμός.
3. Θεία ισχύς, θεία δράση, θεία εκτέλεση.
Η ικανότητα της σκέψης, του λόγου και της δράσης, καθαρή από την δυϊστική ψευδαίσθηση, οδηγεί στην σύλληψη, την βεβαίωση, τον προσδιορισμό και την εκτέλεση της θεϊκής φαντασίας, θέλησης και ισχύος του Όντος.
Θεώρημα 24
Η ψυχή είναι εξατομίκευση του πνεύματος, προσωπική εξατομίκευση της ενέργειας του Θεού. Η ψυχή ενεργοποιεί την μορφή, την ύλη ως προσωπική πραγματικότητα και κοινή πρόσληψη αντίληψης. Η ύλη είναι η προσωπική εξατομίκευση του πνεύματος του Θεού που αποκαλεί τον εαυτό του ψυχή.
Θεώρημα 25
Η ψυχή συνδέεται με το ον μας και μέσω αυτού με το Όλον.
Θεώρημα 26
Η ψυχή, ως εξατομίκευση του πνεύματος, ενσαρκωμένη στην γη ζει αφενός την ζωή που η ίδια κατά χάριν παράγει μέσω του πρωτογενούς δυναμισμού, με τον οποίο έχει πριμοδοτηθεί από τον Δημιουργό της. Της δυνατότητας δηλαδή του νου να δρα αυτοβούλως διαμορφώνοντας και σταθεροποιώντας πραγματικότητες τις οποίες και ανακυκλώνει ή εναλλάσσει. Αφετέρου, ζει, κινείται και υπάρχει μέσα στο όλο πράγμα, εντός του οποίου ανταλλάσσεται οριζοντίως με κάθε ανθρώπινο ον, και καθέτως με κάθε ον του παντός, σταυρικά αλλά αναστάσιμα.
Θεώρημα 27
Το ατομικό δυναμικό της ψυχής, το οποίο ο ενσαρκωμένος άνθρωπος διαχειρίζεται με αδιάλειπτη, αόρατη θεϊκή βοήθεια, τον συντηρεί στην ζωή εξασφαλίζοντας του ισορροπία και αρμονία.
Θεώρημα 28
Η ψυχή πλέει μέσα στο Όλον αναπνέοντάς το, και ταυτόχρονα εκπνέει το προϊόν της σύνολης, ενεργειακής εμπειρίας της ενσαρκωμένης ζωής.
Θεώρημα 29
Η ζωντάνια και η καθαρότητα της αύρας σας, που πηγάζει από την αγνότητα και την αθωότητα του όντος σας, απομακρύνει τα κακόβουλα όντα τα οποία δεν μπορούν να σας βλάψουν. Η αγιότητα και η καθαρότητα του φωτός που εκπέμπετε είναι το δώρο σας προς τους άλλους, αλλά και ισχύς και προστασία σας.
Θεώρημα 30
Καθώς απευθύνετε χαιρετισμό προς τους άλλους προτείνοντας το χέρι σας, ας μεταφέρετε μέσα απ’ αυτό το φως και την χαρά που ο Θεός σας χαρίζει.
Θεώρημα 31
Ο ενσαρκωμένος άνθρωπος καλείται να εκδηλώσει την θεία του φύση, την Χριστότητα εντός, αναιρώντας κάθε στιγμή δια του φωτός και της σταθερής του σύνδεσης με το σήμα του Θεού την αντιθετική, αντίλογη ενέργεια του εκπεσόντος όντος, του Εωσφόρου.
Θεώρημα 32
Καθώς ο άνθρωπος συντονίζεται αδιαλείπτως με το θεϊκό σήμα του Φωτός, γίνεται απρόσβλητος στην εωσφορική εναντίωση της ζωής εντός του. Για να είναι υγιής και ευτυχής ο άνθρωπος, οφείλει να ζει σύμφωνα με τους νόμους της Δημιουργίας. Ο υψηλότερος νόμος, ο οποίος εμπεριέχει όλους τους άλλους, είναι ο νόμος της Αγάπης. Δοξαστική, ευχαρι-στιακή, υπέροχη Αγάπη!
Θεώρημα 33
Ο Εωσφόρος ουδόλως συμμετέχει στην κατασκευή του ανθρώπου, ούτε μπορεί να αλλοιώσει ή να αλώσει το Χριστικό Κέντρο εντός του ανθρώπου. Αυτό παραμένει άμωμο, ανεξάρτητα από το πώς ο άνθρωπος, μέσα στην ελευθερία του, διαχειρίζεται την ζωή που του προσφέρεται για να την κερδίσει. Ο Εωσφόρος εντούτοις μπορεί να εκπέμπει την αρνητική του δύναμη με κάθε μέσον εναντίον του ανθρώπου, και κυρίως μέσα από τις σκέψεις που προσπαθεί να υποβάλει στον νου. Διαμορφώνει έτσι στον άνθρωπο μια ψευδαισθητική, εγωική πραγματικότητα αποκομμένη από τον Δημιουργό της, χωρίς επικοινωνία με τα αδελφά όντα. Με αποτέλεσμα τον πόνο, την φθορά και τον θάνατο.
Συμπέρασμα
Το ελιξίριο της ζωής είναι το Φως, η Αγάπη, η μόνη που μπορεί να νικήσει τον θάνατο και να χαρίσει στον ενσαρ-κωμένο άνθρωπο την Αειζωία.
Θεώρημα 34
Ο ενσαρκωμένος άνθρωπος, στον βαθμό που η καθαρότητά του το επιτρέπει, διατρέχεται από Φως, δηλαδή από την θεϊκή Αγάπη. Όταν το Φως τον διαπερνά απρόσκοπτα, ζωοποιεί και αποκαθαίρει κάθε του κύτταρο και επαναφέρει την αρμονία σε κάθε λειτουργία της ύπαρξής του. Τότε ο άνθρωπος ρέει μέσα στο όλο πράγμα ως ελεύθερος συνδημιουργός και κοινωνός στην μεγάλη Γιορτή της Ζωής.
Θεώρημα 35
Καθώς ο ενσαρκωμένος άνθρωπος χαρίζεται στον Δημιουργό του (ο Λόγος ήν προς τον Θεόν), ο Θεός του προσφέρει ως αντίδωρο την αέναη δυνατότητα της συμμετοχής και συλλειτουργίας του ως ενιαίου όντος με το όλο πράγμα, κατά την συνάντηση του με τον αέναο θεϊκό χρόνο. Αυτό λαμβάνει χώρα μέσα στον απειροελάχιστο ανθρώπινο χρόνο: σε λιγότε-ρο από ένα νανοδευτερόλεπτο.
Θεώρημα 36
Μέσα από την δια του Φωτός αγιοποίηση του ανθρώπινου όντος, η υποσυνείδηση, η συνείδηση και η υπερσυνείδηση ενοποιούνται στην αντίληψη του ανθρώπου (σφαίρες 9, 6, 1 του Δέντρου της Ζωής). Τότε ο άνθρωπος ενώνεται αναστάσιμα με την θεία Υπερουσία, γίνεται άγγελος, Υιός του Ζώντος Θεού, ελεύθερος Ταξιδευτής των Άστρων.
Κάθε ανθρώπινο ον είναι εικόνα και ομοίωση του άγιου Θεού. Μοναδική και ανεπανάληπτη θεϊκή όψη, μοναδική και ανεπανάληπτη ψηφίδα της μελιζόμενης και μη διαιρούμενης Υιότητας.
Ο άνθρωπος, ως αγιάζων εν εκδηλώσει Υιός Θεού έχει αναφαίρετο, φυσικό δικαίωμα στο Βασίλειο του Πατέρα, καθώς είναι ο αγαπημένος κληρονόμος.
Κατά την γήινη ζωή του καλείται να ομολογήσει και να εκφράσει την Αγάπη-Σοφία του Θεού ως εν ουρανώ και επί της γης, εντασσόμενος συνειδητά στο μυστήριο της των πάντων ενότητας. Η σύνδεση του ενσαρκωμένου Υιού με τον Πατέρα γίνεται δια του Αγίου Πνεύματος. Έτσι εξασφαλίζεται η ροή και η επικοινωνία των πάντων.
Προκειμένου να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας στην εκδήλωση του δυναμικού και των χαρισμάτων, με τα οποία ο Θεός έχει προικίσει κάθε ον, οφείλουμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον ελεύθερο περιβάλλον αγάπης. Ελεύθερο περιβάλλον είναι το Φως! Αγάπη είναι εκδηλωμένο Φως! Φως είναι ο Χριστός!
Θεώρημα 2
Ο άνθρωπος καλείται να εκδηλώσει δυναμικά τις εν δυνάμει αρετές και τα χαρίσματα με τα οποία ο Θεός τον έχει προικίσει. Καθώς θα αναμετριέται με τα όρια και τις δεσμεύσεις που του αναλογούν στον κόσμο τούτο, θα ανακαλύπτει την πρωτοτυπία, την ελευθερία και το δυναμικό του όντος του, βιώνοντας άμεσα την σύνδεσή του με το Θείον ως εμπειρία φωτός (αγάπη-σοφία: φως-πυρ).
Θεώρημα 3
Κάθε ανθρώπινο ον έχει ως παιδαγωγό και διδάσκαλο την ίδια την Δημιουργία που τον περιβάλλει, και τους αγίους αγγέλους. Ο Θεός μιλάει αδιαλείπτως σε όλα τα όντα μέσα από την ορατή και αόρατη Δημιουργία του, αλλά και μέσα από την εμφυτευμένη συνείδηση, την εντός συν Θεώ είδηση, καθώς αυτή με ιερότητα διαρκώς βαθαίνει.
Θεώρημα 4
Ο Θεός μέσα από την αισθητή Δημιουργία αποκαλύπτει το ενιαίο πρότυπο της Ζωής σε όλες τις διαστάσεις και τους κόσμους ως υπέρτατη ευφυΐα αγάπης και αυτοδύναμη ελεύθερη κίνηση ανάπτυξης και συλλειτουργίας εντός της ροής της των πάντων ενότητας.
Θεώρημα 5
Ο άνθρωπος οφείλει να επανέλθει στην φυσική του κατά-σταση, δηλαδή στην θεοφόρο κένωση του νου, ώστε να γίνεται δέκτης των θεϊκών εκπομπών της υπέρτατης νοημοσύνης.
Η σκέψη εμποδίζει την επαφή του ενσαρκωμένου ανθρώπου με το Όλον, την φυσική ροή των όντων μεταξύ τους και με την Πηγή τους.
Για να ενταχθεί ο άνθρωπος στην φυσική ροή της Δημιουργίας χρειάζεται να βάλει στην θέση της σκέψης το Φως.
Το Φως, ως αγιοπνευματική εμπειρία, ανακαινίζει τον άνθρωπο και τον αφυπνίζει από την ψευδαίσθηση. Τότε γίνεται ο ίδιος η αλήθεια του Φωτός, και το Φως της αλήθειας δρα μεταμορφωτικά στον ίδιο και στο περιβάλλον του.
Θεώρημα 6
Κάθε ανθρώπινο ον για να επιτύχει την θεία λειτουργία του νου και της όλης του υπόστασης, χρειάζεται να αφεθεί πλήρως στον Θεό, ώστε να επικοινωνήσει άμεσα με την Δημιουργό αιτία και πηγή της ζωής του και να καθαρθεί έτσι δια του Φωτός από κάθε ψευδαίσθηση της δυϊστικής πραγματικότητας. Τότε γίνεται ο Λόγος της ζωής του! Και εντάσσεται στο μυστήριο της Υιότητας ως εν ουρανώ και επί της γης. Ζει δηλαδή δοξαστικά, ευχαριστιακά ως άγγελος-άνθρωπος ταυτόχρονα εδώ και στα άπειρα βασίλεια του μυστηρίου του Θεού εν ενεργητική σιωπή.
Θεώρημα 7
Κάθε πράξη του ανθρώπινου όντος προστίθεται στην αλυσίδα της ζωής του στο παγκόσμιο δίκτυο, η οποία και εδώ και κατά το ταξίδι της επιστροφής προς το θείο κέντρο, ανακαλείται με αντίστοιχες για το ον συνέπειες.
Η πράξη αναιρείται μόνο με την εμβάπτιση του νου στην διάσταση του Τώρα!
Το Τώρα είναι ο χρόνος της χάρης του Θεού όπου όλα είναι καθαρά, κρυστάλλινα, απόλυτα φωτεινά, καθώς εμπεριέχουν τον Ζώντα Χριστό: Θα είμαι πάντα μαζί σας μέχρι τέλους των αιώνων.
Θεώρημα 8
Το να θέλεις να φαίνεσαι ό,τι δεν μπορείς να είσαι είναι πλάνη, αφού το μόνο που δεν μπορείς να είσαι είναι το κακό! Είσαι, εφόσον το επιλέξεις ως ενσαρκωμένο ον, αυτό που ο Θεός άπαξ δημιούργησε. Είσαι άγιος! Είσαι Φως!
Θεώρημα 9
Η θεοφόρος κένωση του νου και η σύνδεση με τον καρδιακό Νου του Χριστού εντός εξασφαλίζει όχι μόνο την ευτυχία και την ανθοφορία του ανθρώπινου όντος στον κόσμο αυτό, αλλά και την ζωή του ως Πρόσωπο στους άπειρους κόσμους του Θεού, δηλαδή ως ελεύθερη και αυτοτελή οντότητα συνδεδεμένη με το Όλον μέσα από το μυστήριο της των πάντων ενότητας.
Θεώρημα 10
Η κλοπή και το ψεύδος είναι αρχέγονες πράξεις που μονώνουν τον άνθρωπο από την φωτεινή αποκάλυψη του εαυτού και των άλλων. Ο Θεός αυτό που δημιούργησε μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον είναι τον τέλειο Υιό του! Και είδε άπαξ ότι καλόν. Κάθε άλλη όραση του εαυτού και των άλλων είναι περιορισμός της θεϊκής δυνατότητας: κλοπή και ψεύδος.
Θεώρημα 11
Πολλές από τις πράξεις που φαίνονται ωφέλιμες για την γήινη ζωή, μπορεί εντούτοις να βλάπτουν την ψυχή όταν δεν υπηρετούν τον νόμο της μη βλάβης των όντων, όταν δηλαδή δεν εκφράζουν καθαρή αγάπη προς τον εαυτό και το περιβάλλον.
Θεώρημα 12
Οι ατομικές πλάνες δημιουργούν τις συλλογικές. Ο τρόπος, με τον οποίο σκέφτεται και αισθάνεται ο άνθρωπος, διαμορφώνει όχι μόνο την πραγματικότητά του, αλλά συντελεί στην διαμόρφωση της συλλογικής πραγματικότητας. Αυτό ας είναι διαρκής επισήμανση της ευθύνης που έχει κάθε άνθρωπος για την κατάσταση του κόσμου.
Θεώρημα 13
Η διαβίωση εν κοινωνία είναι συνθήκη για την εμφάνιση της Εκκλησίας, ως Σώματος Χριστού, όπου όλα τα μέλη συλλειτουργούν, ανταλλάσσονται και συνδημιουργούν εν ελευθερία και ταυτοχρόνως εν αυτοτελεία.
Θεώρημα 14
Ο Θεός δίνει την ευκαιρία της προ-ανάκτησης του Παραδείσου μέσα από την εμπειρία της γήινης ενσάρκωσης εν κοινωνία, δηλαδή μέσα στο εκκλησιαστικό γεγονός της εν αγάπη συνύπαρξης και αμοιβαίας ανταλλαγής των Προσώπων ως Σώματος Χριστού, την οποία και προ-σφραγίζει μέσα από τα μυστήρια της άγιας Εκκλησίας Του.
Θεώρημα 15
Μία είναι η ανάγκη του ανθρώπου: το Φως, δηλαδή η αγάπη ως ροή Ζωής σε όλους τους κόσμους και τα σύμπαντα.
Η αγάπη είναι ο νόμος που διέπει την αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων. Η αγάπη ζωοποιεί, εμπνέει και αναπτύσσει τις ικανότητες και τα χαρίσματα κάθε ανθρώπινου όντος για την ευτυχία και την ολοκλήρωση όλων.
Η αγάπη είναι ζωτική ανάγκη κάθε ενσαρκωμένου όντος. Η αγάπη είναι ο Εαυτός του Όντος. Ο Θεός έχει φυτέψει ο ίδιος την αγάπη στην καρδιά κάθε όντος και την συντηρεί άμεσα και αδιάλειπτα εντός. Αυτή την αγάπη την οποία ο άνθρωπος ζει ως δώρο από τον Δημιουργό του, καλείται να την μοιράζεται και να την χαρίζει προς κάθε κατεύθυνση για την ευτυχία όλων, αλλά και να την απευθύνει προς Εκείνον άμεσα, αυθόρμητα, δυναμικά ως τα δικά του από τα δικά του.
Θεώρημα 16
Το ανθρώπινο ον είναι από πνεύμα! Το πνεύμα συνθέτει και ενεργοποιεί τον νου, την ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Όλα είναι συμπύκνωση και διαστρωμάτωση του πνεύματος. Όπως η σάρκα, τα οστά και τα όργανα του ανθρώπινου σώματος δεν διαχωρίζονται, έτσι δεν διαχωρίζεται και η ύλη, η ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου, ο οποίος είναι ένα ενιαίο όλον.
Θεώρημα 17
Η φαντασία, η θέληση και η ισχύς είναι αρετές της φύσης κάθε θεϊκού όντος, οι οποίες ενυπάρχουν εν δυνάμει στο ανθρώπινο ον για να τις εκδηλώσει μέσα από την ελεύθερή του βούληση.
Θεώρημα 18
Οι τρεις αυτές θεϊκές αρετές εκφράζονται από τον νου και την ψυχή καθώς και μέσα από τις εντυπώσεις του σώματος ως μακρινός τους απόηχος.
Θεώρημα 19
Οι θεϊκές αυτές αρετές εκπορεύονται αυθορμήτως από το Ον, δηλαδή τον Χριστό, Γεννήτορα όλων των όντων, και χαρίζονται σε κάθε ανθρώπινο ον προκειμένου να τις εκδηλώσει κατά την γήινη ζωή του και μέσω αυτών να αυτοπραγματωθεί: να βεβαιώσει δηλαδή κατά πρωτότυπο τρόπο τον Λόγο του, κατοχυρώνοντας έτσι το δικαίωμα να ζει στο Όλον.
Θεώρημα 20
Η φαντασία στον άνθρωπο γίνεται, κατ’ αρχάς, αντιληπτή ως δυνατότητα σκέψης που υπερβαίνει εαυτήν, η θέληση ως δυνατότητα έκφρασης θεϊκού λόγου, και η ισχύς ως δυνατό-τητα δράσης και παράδοσης στον Άγιο Θεό.
Η κυκλική σκέψη, πέρα από τις αντιθέσεις του δυϊσμού, ανάγεται στην υπέροχη φαντασία, στην Σοφία.
Ο λόγος, ως ομιλία αλλά και λογική, ανάγεται σε θέληση, δηλαδή Χριστότητα. Ο άνθρωπος γίνεται προτύπωση του Λόγου του εαυτού του, έως ότου εκδηλώσει πλήρως τον Λόγο-Χριστό.
Η ικανότητα της δράσης γίνεται ισχύς, δηλαδή αγιοπνευματική δύναμη σύνδρασης με το Όλον.
Θεώρημα 21
Η υπερβατική φαντασία, η άγια θέληση και η ευλογημένη ισχύς, ενεργοποιημένες από την θεία χάρη εντός του ανθρώπου, τον καθιστούν ελεύθερο συνδημιουργό της πραγματικότητας του αλλά και συμμέτοχο και συλλειτουργό της συνολικής πραγματικότητας εντός του Όλου.
Θεώρημα 22
Η σκέψη, όταν αναχθεί σε θεϊκή φαντασία, έχει ως αποτέλεσμα την πρωτότυπη σύλληψη ιδεών. Η ικανότητα του λόγου, της λογικής, όταν αναχθεί σε θέληση, δηλαδή σε Λόγο (αυτοβεβαίωση), έχει ως αποτέλεσμα τον ζωοποιό αυτοπροσδιορισμό.
Η ικανότητα της δράσης, όταν αναχθεί σε πλήρη αγιοπνευματική ισχύ, έχει ως αποτέλεσμα την εκτέλεση της βούλησης του όντος, εκείνου δηλαδή που αυτό έχει συλλάβει, βεβαιώσει και προσδιορίσει, στους κόσμους του Παντός χωρίς όρια.
Θεώρημα 23
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να σχηματοποιηθούν ως εξής:
1. Θεία φαντασία , θεία σκέψη, θεία σύλληψη.
2. Θεία θέληση, θείος λόγος, θεία βεβαίωση και προσδιορισμός.
3. Θεία ισχύς, θεία δράση, θεία εκτέλεση.
Η ικανότητα της σκέψης, του λόγου και της δράσης, καθαρή από την δυϊστική ψευδαίσθηση, οδηγεί στην σύλληψη, την βεβαίωση, τον προσδιορισμό και την εκτέλεση της θεϊκής φαντασίας, θέλησης και ισχύος του Όντος.
Θεώρημα 24
Η ψυχή είναι εξατομίκευση του πνεύματος, προσωπική εξατομίκευση της ενέργειας του Θεού. Η ψυχή ενεργοποιεί την μορφή, την ύλη ως προσωπική πραγματικότητα και κοινή πρόσληψη αντίληψης. Η ύλη είναι η προσωπική εξατομίκευση του πνεύματος του Θεού που αποκαλεί τον εαυτό του ψυχή.
Θεώρημα 25
Η ψυχή συνδέεται με το ον μας και μέσω αυτού με το Όλον.
Θεώρημα 26
Η ψυχή, ως εξατομίκευση του πνεύματος, ενσαρκωμένη στην γη ζει αφενός την ζωή που η ίδια κατά χάριν παράγει μέσω του πρωτογενούς δυναμισμού, με τον οποίο έχει πριμοδοτηθεί από τον Δημιουργό της. Της δυνατότητας δηλαδή του νου να δρα αυτοβούλως διαμορφώνοντας και σταθεροποιώντας πραγματικότητες τις οποίες και ανακυκλώνει ή εναλλάσσει. Αφετέρου, ζει, κινείται και υπάρχει μέσα στο όλο πράγμα, εντός του οποίου ανταλλάσσεται οριζοντίως με κάθε ανθρώπινο ον, και καθέτως με κάθε ον του παντός, σταυρικά αλλά αναστάσιμα.
Θεώρημα 27
Το ατομικό δυναμικό της ψυχής, το οποίο ο ενσαρκωμένος άνθρωπος διαχειρίζεται με αδιάλειπτη, αόρατη θεϊκή βοήθεια, τον συντηρεί στην ζωή εξασφαλίζοντας του ισορροπία και αρμονία.
Θεώρημα 28
Η ψυχή πλέει μέσα στο Όλον αναπνέοντάς το, και ταυτόχρονα εκπνέει το προϊόν της σύνολης, ενεργειακής εμπειρίας της ενσαρκωμένης ζωής.
Θεώρημα 29
Η ζωντάνια και η καθαρότητα της αύρας σας, που πηγάζει από την αγνότητα και την αθωότητα του όντος σας, απομακρύνει τα κακόβουλα όντα τα οποία δεν μπορούν να σας βλάψουν. Η αγιότητα και η καθαρότητα του φωτός που εκπέμπετε είναι το δώρο σας προς τους άλλους, αλλά και ισχύς και προστασία σας.
Θεώρημα 30
Καθώς απευθύνετε χαιρετισμό προς τους άλλους προτείνοντας το χέρι σας, ας μεταφέρετε μέσα απ’ αυτό το φως και την χαρά που ο Θεός σας χαρίζει.
Θεώρημα 31
Ο ενσαρκωμένος άνθρωπος καλείται να εκδηλώσει την θεία του φύση, την Χριστότητα εντός, αναιρώντας κάθε στιγμή δια του φωτός και της σταθερής του σύνδεσης με το σήμα του Θεού την αντιθετική, αντίλογη ενέργεια του εκπεσόντος όντος, του Εωσφόρου.
Θεώρημα 32
Καθώς ο άνθρωπος συντονίζεται αδιαλείπτως με το θεϊκό σήμα του Φωτός, γίνεται απρόσβλητος στην εωσφορική εναντίωση της ζωής εντός του. Για να είναι υγιής και ευτυχής ο άνθρωπος, οφείλει να ζει σύμφωνα με τους νόμους της Δημιουργίας. Ο υψηλότερος νόμος, ο οποίος εμπεριέχει όλους τους άλλους, είναι ο νόμος της Αγάπης. Δοξαστική, ευχαρι-στιακή, υπέροχη Αγάπη!
Θεώρημα 33
Ο Εωσφόρος ουδόλως συμμετέχει στην κατασκευή του ανθρώπου, ούτε μπορεί να αλλοιώσει ή να αλώσει το Χριστικό Κέντρο εντός του ανθρώπου. Αυτό παραμένει άμωμο, ανεξάρτητα από το πώς ο άνθρωπος, μέσα στην ελευθερία του, διαχειρίζεται την ζωή που του προσφέρεται για να την κερδίσει. Ο Εωσφόρος εντούτοις μπορεί να εκπέμπει την αρνητική του δύναμη με κάθε μέσον εναντίον του ανθρώπου, και κυρίως μέσα από τις σκέψεις που προσπαθεί να υποβάλει στον νου. Διαμορφώνει έτσι στον άνθρωπο μια ψευδαισθητική, εγωική πραγματικότητα αποκομμένη από τον Δημιουργό της, χωρίς επικοινωνία με τα αδελφά όντα. Με αποτέλεσμα τον πόνο, την φθορά και τον θάνατο.
Συμπέρασμα
Το ελιξίριο της ζωής είναι το Φως, η Αγάπη, η μόνη που μπορεί να νικήσει τον θάνατο και να χαρίσει στον ενσαρ-κωμένο άνθρωπο την Αειζωία.
Θεώρημα 34
Ο ενσαρκωμένος άνθρωπος, στον βαθμό που η καθαρότητά του το επιτρέπει, διατρέχεται από Φως, δηλαδή από την θεϊκή Αγάπη. Όταν το Φως τον διαπερνά απρόσκοπτα, ζωοποιεί και αποκαθαίρει κάθε του κύτταρο και επαναφέρει την αρμονία σε κάθε λειτουργία της ύπαρξής του. Τότε ο άνθρωπος ρέει μέσα στο όλο πράγμα ως ελεύθερος συνδημιουργός και κοινωνός στην μεγάλη Γιορτή της Ζωής.
Θεώρημα 35
Καθώς ο ενσαρκωμένος άνθρωπος χαρίζεται στον Δημιουργό του (ο Λόγος ήν προς τον Θεόν), ο Θεός του προσφέρει ως αντίδωρο την αέναη δυνατότητα της συμμετοχής και συλλειτουργίας του ως ενιαίου όντος με το όλο πράγμα, κατά την συνάντηση του με τον αέναο θεϊκό χρόνο. Αυτό λαμβάνει χώρα μέσα στον απειροελάχιστο ανθρώπινο χρόνο: σε λιγότε-ρο από ένα νανοδευτερόλεπτο.
Θεώρημα 36
Μέσα από την δια του Φωτός αγιοποίηση του ανθρώπινου όντος, η υποσυνείδηση, η συνείδηση και η υπερσυνείδηση ενοποιούνται στην αντίληψη του ανθρώπου (σφαίρες 9, 6, 1 του Δέντρου της Ζωής). Τότε ο άνθρωπος ενώνεται αναστάσιμα με την θεία Υπερουσία, γίνεται άγγελος, Υιός του Ζώντος Θεού, ελεύθερος Ταξιδευτής των Άστρων.
*
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)