Με αφορμή την συγκλονιστική ερμηνεία της Ελένης Βιτάλη χτες στο Half Note

Το τραγούδι της ήταν προσευχή! Αυτή η αίσθηση του ιερού μέσα από το "λαϊκό" επιβεβαιώνει πως ιερό μπορεί να είναι μόνο ό,τι είναι αληθινό, πως μεγάλη τέχνη είναι εκείνη που αγγίζει στην ψυχή την διάσταση αυτή του ιερού, και πως το ιερό το αγγίζει ο καλλιτέχνης, και ο άνθρωπος εν γένει, όταν ο ίδιος είναι αληθινός... Χωρίς την αγενή πολυτέλεια φτιασιδωμάτων, γυμνή από κάθε κοσμικότητα, με την γνησιότητα του ανθρώπου που έχει τολμήσει να ζήσει και να επιβιώσει από το σκληρό πρόσωπο της ζωής, μεταφέρει μιαν αίσθηση επανανακάλυψης του ουσιώδους και του αληθινού χωρίς λόγια... Ελληνικά ωραία, δωρική, με σπαρακτικά εντούτοις εσωτερικευμένο λυρισμό και σπάνια αίσθηση επικέντρωσης... Τραγούδι που σε μεταφέρει στο κέντρο, στον πυρήνα της ανθρώπινης ψυχής εκεί όπου ο πόνος, το παράπονο, η απορία, γίνονται προσευχή... Εκεί που το τραγούδι γίνεται σιωπή! Με την ελευθερία του ανθρώπου που "το έχει δει όλο'' και επιλέγει να κοιτάζει κατενώπιον, ως πρόσωπο, με αγάπη, με ευγένεια και τρυφερότητα. Όταν ο πόνος σαν την αλμύρα κατατρώει το ψέμα, το βλέμμα γνωρίζει να ζυγιάζει και να ζυγιάζεται… Σ’ ευχαριστούμε… Ας είναι μαζί σου ο άγγελος που ζήτησες…

*