Η προσευχή του φαρισαίου
είναι περιφρονητική για την αμαρτία των άλλων και αυτοδικαιωτική για τα δικά
του πεπραγμένα! Εμφανίζεται εντάξει με τον εαυτό του, τυπικός ως προς τα
θρησκευτικά του καθήκοντα, ευχαριστεί μάλιστα τον Θεό που δεν τον έκανε
αμαρτωλό σαν τους άλλους! Δίπλα του στον Ναό προσεύχεται και ο τελώνης, από του
οποίου τα χείλη μία μόνο φράση βγαίνει, την οποία επαναλαμβάνει τυπτόμενος: «Ο
Θεός μου, ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ!»
Συγχώρεσε με, Θεέ μου, τον αμαρτωλό! Είναι σύνηθες φαινόμενο η αλαζονεία
της αυτοδικαίωσης! Εμείς είμαστε μια χαρά σε αντίθεση με τους άλλους! Εμείς
είμαστε οι καλοί της ιστορίας! Και διαχωρίζουμε την θέση μας από τους άλλους
που είναι οι «κακοί»! Αλήθεια, πόσο καλοί είμαστε; Και πόσο αντέχουν οι
καλοσύνες μας στα μάτια του Θεού; Νά γιατί ο άνθρωπος δεν ελευθερώνεται, δεν
λυτρώνεται! Γιατί είναι υποκριτής! Και η υποκρισία είναι θανάσιμο, πνευματικά,
αμάρτημα! Αφού δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να διορθωθεί! Είναι η επιτομή του
ψεύδους! Από την άλλη βλέπουμε τον άνθρωπο που συναισθάνεται την κατάστασή του,
και το μόνο που ζητά είναι το έλεος του Θεού! Και το λαμβάνει! Γιατί αυτός που
υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, και αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα
υψωθεί! Έτσι λειτουργεί το νοήμον σύμπαν!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου