Όσο πιο πίσω και πιο βαθιά πασχίζω να πάω,
τόσο χάνομαι!
Οι περιπτώσεις και οι πιθανότητες,
αναρίθμητες! Τα σενάρια, ούκ έστιν αριθμός! Οι γνώμες σαν τα χασμουρητά! Όλοι
έχουν κι από μία! Και ο θυμός, περισσεύει!
Πάντα "μικραίνω" τα πράγματα, για να
τα καταλάβω. Αλλά και για να καταλάβω τον εαυτό μου και τούς γύρω μου. Και
καταφεύγω συνήθως στους "μύθους", στα παραμύθια, στην τσάτρα πάτρα
ιστορία πού έμαθα, αλλά κυρίως σε εκείνη την άλλη, πού χωρίς να της ζητηθεί,
κυλάει στο αίμα μου!
"Και παρέα με τούς μύθους, ταξιδεύω στ' ανοιχτά! Γιατί
ό,τι είναι κρυμμένο, μυστικό και μαγεμένο, αγαπάω αληθινά!"
Εκεί λοιπόν, στην ζωή μου βρήκα όλα όσα
έψαχνα. Την πίστη, την αγάπη, την έμπνευση, την δύναμη κι αυτό το ασυμβίβαστο
και διαφορετικό, που δεν βλέπει ό,τι οι άλλοι, αλλά κάτι δικό του, άπιαστο, και
φαινομενικά, ανθρωπίνως αδύνατο! Με αυτά λοιπόν τα "παιδικά" εφόδια
πορεύτηκα, και έτσι ακριβώς συνεχίζω! Ξέρω από καιρό επίσης ότι η λογική, η
εξυπνάδα, η γνώση, η μόρφωση, είναι χρήσιμα όπλα, αλλά παρωχημένα και άχρηστα,
όταν έχεις να κάνεις με τα μεγάλα! Δηλαδή την ζωή και τον θάνατο! Εκεί, θες
"πυρηνικά όπλα!" Όχι παράλογα, όχι υπόλογα, αλλά σαφώς, υπέρλογα!
Μόνο το υπέρ τον λόγον, μπορεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα, να αγγίξει τον Θεό. Κι
αυτό, το έχουμε όλοι μέσα μας. Με το πού γεννιόμαστε. Αλλά σιγά, σιγά παύουμε
να το ακούμε και να το εμπιστευόμαστε. Και πιστεύουμε σε επιστήμες, αποδείξεις,
ανθρώπους, θεωρίες πολιτικές και μη, στ’ άστρα, στον καφέ και στου κουφού την
πόρτα...
Πάμε λοιπόν στα κατ' εμέ σίγουρα! Άλλωστε, εγώ
γράφω αυτό πού διαβάζετε: Ένας ναρκομανής που χτυπάει την δόση του, δεν σώζεται
με καλά λόγια, ευχές, απειλές ή συμβουλές! Ο ναρκομανής να γίνει "εν ριπή
οφθαλμού" καλά, ο κουτσός να περπατήσει, ο τυφλός να δει! Και για να
γίνει αυτό χρειάζεται μόνο πίστη. Πίστη παιδική, πίστη ακλόνητη. Πίστη
παραμυθένια. Πίστη ερωτευμένου. Και να ζητάς με όλη την δύναμη της λαβωμένης
και κομματιασμένης ψυχής σου. Και τότε το θαύμα γίνεται!
Κι από τα τάρταρα πού είσαι, μεταφέρεσαι σε
μιά στιγμή στον παράδεισο! Το ξέρω, το έζησα, και πολλοί άλλοι κοντά μου. Με μια
γρήγορη, λογική υπέρβαση λοιπόν και ταξιδεύοντας από το προσωπικό στο
συλλογικό, θα έλεγα, ότι αυτό ακριβώς πάει πολύ στραβά στην χώρα μας.
Χάσαμε την πίστη! Ανταλλάξαμε τον Χριστό με μπιχλιμπίδια, πού τώρα μας
τα παίρνουν! Ανταλλάξαμε την πίστη με ιδέες και λόγια,
δηλαδή ιδεολογίες. Εξ ορισμού δημιουργήματα του νου ο οποίος όμως, αδυνατεί να
συλλάβει τον Δημιουργό του. Δεν είναι φτιαγμένος ο νους μας γι' αυτό. Βοηθητικό
εργαλείο είναι. Άλλωστε ποια ιδεολογία μπορεί να πάρει σαφή θέση απέναντι στον
θάνατο; Καμία. Όλες μιλούν για το εδώ και τώρα. Άρα, είναι όλες τους για μένα,
πνευματικά, φιλοσοφικά, αλλά και ουσιαστικά, άχρηστες.
Κοντά στον ζωντανό Χριστό, λοιπόν, καθημερινά,
κουβαλώντας τις ατέλειες, τις αμαρτίες και τα λάθη μας, και γλυκά παρακαλώντας
να γίνει το δικό Του θέλημα, για τον εαυτό μας και την χώρα μας!
Μην θυμώνετε με τούς πολιτικούς, τους
τηλεαστέρες, τους διαπλεκόμενους και λοιπούς, πνευματικά ελάχιστους.
"Δείχνουν νικητές κι είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι' είναι
πεθαμένοι" Δεν καταλαβαίνουν, δεν λυπούνται, δεν έχουν τύψεις, δεν
γνωρίζουν πατρίδα. Να θυμώνετε, αντιθέτως, με τον εαυτό σας πού ένα βήμα ή μιά
ειλικρινής στιγμή σας χωρίζει από την σωτηρία και την αλήθεια, πού πάντα
περιμένουν πλάι σας. Κάθε μέρα, ένα βηματάκι. Μιά καλή σκέψη, μια καλή πράξη,
ένα κλείσιμο για λίγο της τηλεόρασης για μια μικρή προσευχή, μια ευλογία για
έναν εχθρό. Μικρά παιδικά βηματάκια για να βάλουμε τον εαυτό μας στην άλλη διάσταση.
Της πίστης, της χαράς, της ελπίδας και τελικά της αγάπης. Ό,τι τοσοδά ελάχιστο
κάνει ο καθένας μας για τον εαυτό του, το κάνει τελικά, για την χώρα του.
Μόνο αν αλλάξω εγώ, αλλάζουν όλα γύρω μου! Ο
Θεός να με συγχωρήσει, πού αν και νήπιο, τολμάω, να διδάσκω. Πείτε το «ποιητική
αδεία» ή συνθετική παραζάλη! Και συγχωρείστε με!
Να είμαστε όλοι ευλογημένοι!
από τον Σταμάτη Σπανουδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου