1997: μετά από μια στοχαστική περιπλάνηση στα σοκάκια της αρχαίας Ακρόπολης του Καΐρου, με την σκέψη μου στον Δημήτριο Σεμελά τον υπέροχο, χάθηκα χάρη στο μακρύ μου φουστάνι και το μαντήλι στα μαλλιά, μέσα στην ανωνυμία του πλήθους στο μεγάλο τζαμί. Εκείνο το αξέχαστο δειλινό, στο τέλος μιας συναρπαστικής ημέρας στο αγαπημένο Κάιρο, ανάμεσα στις μουσουλμάνες γυναίκες που γεμάτες κατάνυξη προσεύχονταν, έσμιξα κι εγώ την δική μου ευτυχισμένη προσευχή μαζί τους… Η ζεστή ψυχή της Ανατολής μ’ αγκάλιασε σιωπηλά για μια ακόμη φορά… Μετά το τέλος της προσευχής, ήρθαν οι γυναίκες κοντά μου σαν μελίσσι και μ’ αγκάλιασαν πολιορκώντας με με ερωτήσεις καθώς με περιεργάζονταν με απόλυτο ενδιαφέρον! Μουσουλμάνα με τους μουσουλμάνους στα τζαμιά του αραβικού κόσμου, εβραία με τους εβραίους στο τείχος των θρήνων της Ιερουσαλήμ, βουδίστρια με τους βουδιστές στις στούπες της Ινδίας, του Νεπάλ, και της κοιλάδας των Ιμαλαΐων, ινδουίστρια με τους ινδουιστές, αλλά και σε ζωροαστρικούς και παγανιστικούς ναούς στην Περσία, στο φως των αρχαιοελληνικών ναών, σε εκθαμβωτικές ορθόδοξες ελληνικές εκκλησίες, σε κάθε λογής ιερά όλων των θρησκειών και των δογμάτων στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αφρική και την Ασία, συμπροσευχήθηκα με το πολύχρωμο πλήθος στον έναν Θεό για το τέλος του πόνου! Ας είναι ευλογημένα τα μάτια που κοίταξα και με κοίταξαν σ’ όλα τα σημεία της γης! Αυτά θα πάρω μαζί μου φεύγοντας από την γη! Και θα τα εναποθέσω στο μέγα θεϊκό έλεος! Αμήν.
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου