"Αν θέλετε να δείτε τον Θεό, κοιτάξτε ένα νεογέννητο!" Όσο ζει ο άνθρωπος, στο ιερό του εσωτερικού του ναού το παιδί, ο Χριστός, τον περιμένει σιωπηλά για να τελέσει την Θεία Λειτουργία του Εαυτού.

Η εορτή του Ευαγγελισμού επισημαίνει ένα πολύ μεγάλο γεγονός που έλαβε χώρα πάνω στην Γη. Ένα υψηλό Μυστήριο, Μυστήριο κραυγής εν σιωπή συντελεσθέν, όπως κάποτε ο πατριάρχης Βαρθολομαίος χαρακτήρισε την παρουσία του Χριστού στην Γη. Στις εικόνες που απεικονίζεται ο Ευαγγελισμός -σύμφωνα με την παράδοση, τα πρότυπα των εικόνων τα έδωσε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ο οποίος ήταν ζωγράφος- βλέπουμε έναν άγγελο να εισέρχεται με τρόπο πανέμορφο με τον χιτώνα του να πάλλεται στο φως, στον χώρο όπου βρισκόταν η Παναγία, και να την συναντά σε μια καθημερινή της στιγμή, καθώς απεικονίζεται να κρατάει το αδράχτι και να γνέθει!

Και ο αρχάγγελος Γαβριήλ της κάνει την συνταρακτική Αναγγελία, την συνταρακτική αποκάλυψη πως θα γεννήσει τον Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου! Είναι σημαντικό να επισημάνουμε τον τρόπο που ο Θεός διάλεξε για να αναγγείλει κάτι τόσο μεγάλο! Το ύψιστο γεγονός που έλαβε ποτέ χώρα στην Γη: την ενσάρκωση του Χριστού! Και διάλεξε έναν συνταρακτικά απλό τρόπο!

Σαν άνεμος μπήκε στο δωμάτιο της Παναγίας και την βρήκε να γνέθει! Δεν ήταν ούτε εν προσευχή, ούτε εν διαλογισμώ. Τίποτα από όσα νομίζουμε ότι αποδεικνύουν ή διασφαλίζουν την επικοινωνία μας με τον Θεό. Γιατί η Παναγία ήταν ούτως ή άλλως ον πάναγνο! Εκ γεννήσεως αφιερωμένη στον Θεό! Η ζωή της και η διαδρομή της μέχρι εκείνη την ηλικία -νεότατη γύρω στα 16 της χρόνια- ήταν ζωή ευλογημένη.

Γνωρίζουμε πως είχε αφιερωθεί από παιδάκι στον Ναό, αυτό εξάλλου γιορτάζουμε στα Εισόδια, και πως είχε ζήσει  μια ζωή προστατευμένη από τον κόσμο και μέσα στο μυστήριο του Θεού. Την συναντά, λοιπόν, ο αρχάγγελος Γαβριήλ σε μια στιγμή της καθημερινότητάς της κατά την οποία δεν είναι καθόλου κάτι λιγότερο από αυτό που πνευματικά είναι! Δεν αιφνιδιάζεται, δεν ξαφνιάζεται, αλλά δέχεται ως κάτι απόλυτα φυσικό αυτή την παράδοξη αναγγελία ότι, παρθένος ούσα, θα γεννήσει με την χάρη του Αγίου Πνεύματος τον Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου!

Μάλιστα, ενώ το Ευαγγέλιο μας περιγράφει την αντίδραση του συντρόφου της, ο οποίος μέχρι να τον διαπεράσει η Ρομφαία η οποία του διάνοιξε τους πνευματικούς οφθαλμούς και είδε το θείο θέλημα, είχε την ανθρώπινη αντίδραση του να διερωτηθεί για όλα αυτά, εκείνη, η Παναγία μας, ούτε στιγμή δεν διερωτήθηκε, δεν έβαλε τον νου της μπροστά. Από εκείνη την πρώτη στιγμή υποδέχεται το Μυστήριο του Ζώντος Θεού σε απόλυτη πληρότητα και ευγένεια πνεύματος.

Η Παναγία συντρόφεψε το παιδί της μέσα από αυτή την παράδοξη σχέση τού να είναι μητέρα του Χριστού αλλά ταυτοχρόνως -όπως η εικόνα της Ανάληψής της μας δείχνει- και δικό του βρέφος ως ψυχή. Βλέπουμε στην εικόνα της Ανάληψης της Παναγίας εκείνη να είναι ένα σπαργανωμένο μωρό το οποίο ο Χριστός κρατά στα χέρια του, την ψυχή της που εναποθέτει στον Πατέρα του. Είναι η συνταρακτική σχέση μιας μοναδικής μάνας και ενός μοναδικού γιου μέσα στο συγκλονιστικό Μυστήριο της ενσάρκωσης του Θείου Λόγου στην Γη και της υποδοχής του από την Παναγία και τα άλλα όντα που από αιώνες είχαν επιλεγεί από τον Θεό για το Έργο αυτό.

Η ημέρα του Ευαγγελισμού είναι πολύ μεγάλη γιατί είναι το σημείο εκκίνησης! Και δεν είναι τυχαίο που εορτάζεται κατά την εαρινή ισημερία. Ένα αρχαίο νήμα συνδέει την άνοιξη της φύσης με την πνευματική αποκάλυψη του Ευαγγελισμού, η οποία στην συνέχεια κλιμακώνεται και κάνει την διαδρομή της μέχρι την πλήρη ολοκλήρωση.

Κάποιοι πολιτισμοί μάλιστα την άνοιξη γιορτάζουν το νέο έτος (οι Πέρσες, οι Κούρδοι κ.λπ.) Το Τάγμα του Κρίνου και του Αετού ήταν εκδήλωση του αρχάγγελου Γαβριήλ στην Γη. Ο Γεννήτωρ Δώρος σύμφωνα με την δοξασία της Δώρας αντιστοιχεί στον αρχάγγελο Γαβριήλ. Ανήγγειλε λοιπόν στην ανθρωπότητα στις αρχές του 20^ου αιώνα την Νέα Πνευματική εποχή του Παρακλήτου, την Εποχή του Αγίου Πνεύματος εντοπίζοντας ως επίκεντρο και καρδιά του καινούργιου πνευματικού πολιτισμού την Ελλάδα και τις ελληνικές συνειδήσεις μέσα από τις οποίες το φως θα κατισχύσει και θα αναμορφώσει την Γη μας!

Μέσα σ’ αυτό το Έργο βρισκόμαστε και εμείς εδώ καθώς ο αρχάγγελος Ραφαήλ έρχεται ως εκπλήρωση της αναγγελίας του Γαβριήλ! Ο Ραφαήλ είναι παρών σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή για την ανθρωπότητα προστατεύοντας την Ελλάδα και τους Έλληνες που τιμούν την Χριστότητά τους.

Ξεκινάει λοιπόν ο Ευαγγελισμός, η Αναγγελία από τον Γαβριήλ, της οποίας η εκπλήρωση είναι ο Χριστός: η φανέρωσή του στον κόσμο και η ολοκλήρωση του έργου του μέσα από την Ανάσταση.

Όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί τιμούσαν την ιερή πορεία του Ήλιου μέσα από τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες, τα σημεία διάβασης του Ήλιου τα οποία απηχούν ανάλογες αιθερικές και πνευματικές πραγματικότητες. Ο Ευαγγελισμός εορτάζεται στην εαρινή ισημερία, τα Χριστούγεννα στην χειμερινή τροπή, και ο Ιωάννης στο θερινό ηλιοστάσιο και την φθινοπωρινή ισημερία, αγκαλιάζοντας έτσι οι μείζονες αυτές οντότητες του Φωτός την πορεία του Ήλιου.  Στην εαρινή ισημερία μάλιστα κατά την οποία λαμβάνει χώρα ο Ευαγγελισμός επιστατεί, σύμφωνα με την δωρική παράδοση, ο αρχάγγελος Ραφαήλ!

Έχει συντελεστεί, μια Αναγγελία πίσω από τον χρόνο που βρισκόμαστε εμείς αυτή την στιγμή, η οποία βρίσκει την εκπλήρωση της και ανοίγει μια καινούργια αποκάλυψη του Θεού: αυτήν που εμείς ζούμε μέσα από την παρουσία του αρχάγγελου Ραφαήλ καθώς γράφεται μια καινούργια ιστορία για την ανθρωπότητα! Μια ιστορία η οποία ταυτίζεται απολύτως με την θεϊκή γραμμή που διαπερνά τα ανθρώπινα δρώμενα και υπηρετεί το έργο της Ζωής, το έργο της Επανόδου του ανθρώπου στο αρχαίο κάλλος της Χριστότητας.

Η Δώρα έλαβε την αποκάλυψη των «Σεφιρώθ» -που δεν είναι άλλα από τις διαμαντένιες σφαίρες του Πυθαγόρα- κατά την εαρινή ισημερία. Ήταν μια άρρητη διδασκαλία για το περιεχόμενο της οποίας δεν μίλησε ποτέ... Στις 25 Μαρτίου του 2000 ο Ραφαήλ ξεκίνησε να μας δίνει την υπέροχη διδασκαλία των διαμαντένιων Σφαιρών. 

Η διδασκαλία αυτή συγκεντρώνει την αλήθεια, τις ψηφίδες της αλήθειας που ο Θεός επιτρέπει να αποκαλυφθούν στην Γη, ώστε να λειτουργούν σαν τα σημάδια του Κοντορεβιθούλη για να ανευρίσκει ο άνθρωπος τον Δρόμο…

Η παράδοση λέει πως ο αρχάγγελος Γαβριήλ έδωσε την Γνώση του Δέντρου της Ζωής καθώς το Δέντρο της Ζωής φύτρωσε από ουράνιους σπόρους που εκείνος φύτεψε στην Γη! Και έδωσε τους καρπούς του, τις δέκα διαμαντένιες σφαίρες τις οποίες ο Πυθαγόρας δίδαξε στην ανθρωπότητα. Πρόκειται για μια αρχαία Γνώση την οποία ο Ραφαήλ μάς την εμπλούτισε και την φώτισε από ένα μοναδικό ύψος. Επί πολλά χρόνια δόθηκε υψηλή αποκαλυπτική διδασκαλία από τον Στέλιο, πάνω στην οποία εργάστηκα προσωπικά πολύ: σ’ αυτό το ιερό σύμβολο που δεν είναι παρά μία κιβωτός, ένα αστρόπλοιο το οποίο διαφυλάσσει την Ιερή Γνώση και σε μεταφέρει εκεί όπου δεν πάτησε ποτέ κανείς. Το αστρόπλοιο που οδηγεί τον άνθρωπο από επίπεδο σε επίπεδο μέχρι τον θεϊκό τόπο.

Όσοι έχουν κάποια εξοικείωση με την διδασκαλία των Διαμαντένιων Σφαιρών γνωρίζουν πως είναι μια τετραπλή δεκαδική εκδίπλωση η οποία αφορά τον άνθρωπο, τους αγγέλους, τους αρχαγγέλους και τα θεία ονόματα -μια πραγματικότητα για την οποία δεν υπάρχουν λόγια. Είναι μια τεράστια εκδίπλωση αληθειών η οποία διαφωτίζει όλο το ταξίδι της ζωής που αφορά τον άνθρωπο.

Βλέπουμε λοιπόν τον Γαβριήλ να μας αφορά και πάλι, καθώς έδωσε τους φωτοσπόρους που η ανθρώπινη συνείδηση δέχτηκε να επωάσει και να επιτρέψει σε ένα βαθμό να ανθίσουν. Είναι τα ζώντα σημεία πάνω στα οποία αποκαλύπτεται ένα τεράστιο παζλ που αφορά τον άνθρωπο.

Το Δέντρο της Ζωής είναι μια ιερή ιστορία. Ο Χριστός ο ίδιος αποκαλείται το Δέντρο της Ζωής του κόσμου, αφού εκείνος είναι η Αλήθεια, εκείνος εμπεριέχει ολόκληρη την αλήθεια την οποία ο άνθρωπος γνωρίζει καθ’ ό ενδύεται τον Χριστό. «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε». Ο Χριστός εξάλλου, σύμφωνα με την αριθμητική διάταξη των Σφαιρών είναι η καρδιά του Δέντρου της Ζωής και το κλειδί για την αποκάλυψη του.

Στο Τάγμα υπήρξε ένα συγκλονιστικό ον, η κ. Μαρί, εκδήλωση του αρχαγγέλου Γαβριήλ στην Γη. Το έργο της, όπως της αποκάλυψε ο αρχάγγελος καθώς της εμφανίστηκε ολοζώντανος μέσα σε υπέρλαμπρο φως, ήταν να περάσει μια χρυσοβελονιά στον υπέρλαμπρο χιτώνα του! Η ενσάρκωσή της ήταν αυτή η χρυσοβελονιά! Αυτό το υπέροχο ον ήταν η πνευματική μου οδηγός! 

*

Θα ήθελα να επισημάνω την σημασία της ενεργοποίησης του αρχαγγέλου Ουριήλ στις μέρες μας. Η ενοίκηση ενός πλάσματος από αρχάγγελο είναι κάτι τόσο συνταρακτικό που είναι φυσικό μπροστά του να μένει αμήχανος ο νους και να διερωτάται.

Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει κάποιο ον να ενοικείται από αρχάγγελο και να μας μεταφέρει μηνύματα του ουρανού στην Γη! Όσοι από σας παίρνετε τέτοια μηνύματα θέλω να σας πω πως έχετε μεγάλη ευθύνη για ό,τι σας λέγεται. Γι’ αυτό μην τα αντιμετωπίζετε σαν μια ακόμα προσφορά, μια ακόμα γνώση μέσα σε όλα όσα προσφέρονται εδώ και θεωρείτε πως κατανοείτε. Είναι διαμηνύσεις συνταρακτικές που δείχνουν την επαφή του αόρατου με το ορατό!

Ο αρχάγγελος Ουριήλ μας παρακολουθεί, είναι παρών συντρέχοντας το έργο του Ραφαήλ και δίνει πολύ συγκεκριμένες οδηγίες, άμεσες, σε ένα συγχρονισμό πάντοτε με γεγονότα και συμβαίνοντα. Ο λόγος του έρχεται να επισημάνει πράγματα που λαμβάνουν χώρα πνευματικά, και είναι τεράστια βοήθεια στην διεύρυνση της αντίληψής μας και της κατανόησης του τί ο Θεός θέλει από μας.

Μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να φθείρεται η αντίληψη μας μέσα στην καθημερινότητα! Πόσο δύσκολο είναι να συλλάβουμε πως το μυστήριο του Θεού λαμβάνει χώρα εδώ, σ’ αυτή την πραγματικότητα! Την πραγματικότητα των δυσκολιών μας που για κάποιους μάλιστα μπορεί να μεγαλύτερες, ιδιαίτερα με όσα αντιμετωπίζει τελευταία η Ελλάδα κ.λπ.

Την ίδια ώρα η καθημερινότητα ποτέ δεν ήταν εύκολη για την πνευματική ζωή. Ούτε όταν ευημερεί  κανείς εξωτερικά είναι βυθισμένος στον Θεό, καθόλου μάλιστα! Θέλω να πω, χωρίς να υποτιμώ τις δυσκολίες που καθένας αντιμετωπίζει, ότι η σχέση του με τον Θεό, ο σεβασμός και η αφιέρωσή του, ο εστιασμός στα απειρότροπα μηνύματά του και στο θέλημά του είναι  προσωπική υπόθεση που αφορά την σχέση του με τον εσωτερικό του ναό.

Δεν θα έπρεπε να επιτρέπουμε στον νου να ισοπεδώνει τα πράγματα! Μπορεί να φαίνεται ότι αυτό που κινείται εδώ είναι κάτι απλό, διότι με απλότητα κινούμαστε, αλλά είναι κρίμα να προσπερνάμε τον ιερό λόγο αλλά και να χάνουμε το Θαύμα της Παρουσίας, το μεγαλύτερο θαύμα από όλα, ζητώντας έναν  διαρκή εντυπωσιασμό, προσδιορίζοντας την αποκάλυψη εκ μέρους του Θεού των θαυμάτων του σαν κάτι «υπερφυσικό» που απαιτούμε προς βοήθειά μας!

Δεν βλέπουμε έτσι την Παρουσία καθαυτή μέσω των ενσαρκωμένων προς τούτοις όντων που μεταφέρει τον ουρανό στην Γη, κάτι που η ψυχή ίσως, αν λειτουργεί η καρδιά, μπορεί να αντιληφθεί. Κάποτε εύχομαι όλοι να ζήσουν αυτό που συμβαίνει αυτή την στιγμή με την Παρουσία.

Μην εξαπατάστε από την απλότητα των εξωτερικών δρωμένων, γιατί και ο Ευαγγελισμός πολύ απλά έλαβε χώρα και όμως σηματοδότησε μια καινούργια πνευματική εποχή για την ανθρωπότητα ολόκληρη!

*

Η Εκκλησία γιορτάζει ένα μεγάλο γεγονός, αυτό της αναστύλωσης των εικόνων, της νίκης των εικονολατρών έναντι των εικονομάχων. Η νίκη αυτή έχει να κάνει με μια βαθύτερη αντίληψη κατ’ εξοχήν του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος διαπέρασε, αγκάλιασε και εξέφρασε τον Χριστιανισμό στην υψηλότερη του μορφή που είναι η ελληνική Ορθοδοξία. Έχει να κάνει με την αντίληψη πως η μορφή όχι μόνον δεν «κρύβει» τον Θεό αλλά αντιθέτως τον αποκαλύπτει!

Αυτή η στάση έρχεται να σπάσει ένα δυϊσμό αιώνων, σύμφωνα με τον οποίο οι μορφές, το σώμα, θεωρούνταν το «κακό», ή στην καλύτερη περίπτωση εμπόδιο στο πνεύμα που είναι κάτι άυλο, ο άνθρωπος το κυνηγά και ποτέ δεν το συναντά! Θεωρώντας πως του φταίει ο κόσμος των μορφών!

Η ελληνική οπτική, το Ορθόδοξο κοίταγμα του κτιστού κόσμου αποκαλύπτει την ενιαία θεϊκή νοημοσύνη και ομορφιά της Δημιουργίας. Το Πνεύμα δεν είναι καθόλου λιγότερο παρόν στην «ύλη», στο σώμα, στις μορφές, στην Δημιουργία μέσα στην οποία ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο. 

Υπήρξαν αφελείς τοποθετήσεις πως η εικόνα είναι κάτι ειδωλολατρικό αφού φιλάμε ένα ξύλο! Δεν είναι όμως καθόλου αυτή η αλήθεια. Η απεικόνιση του Θείου, με όποιο τρόπο κάθε πολιτισμός τον αντιλαμβάνεται, είναι σημείο συνάντησης της υψηλότερης ενόρασης και θέλησης του ανθρώπου, σημείο επικοινωνίας μέσω της προσευχής με την θεία πραγματικότητα. Και γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη αξία!

Η ίδια εξάλλου η «συνάντηση» δυναμοδοτεί την εικόνα καθαυτήν, η οποία υπέροχα θαυματουργεί… Αν δει κανείς τους απλούς ανθρώπους, το πώς οι γιαγιούλες ασπάζονται τις εικόνες, είναι κάτι όχι μόνο συγκινητικό αλλά και διαφωτιστικό για την πνευματική λειτουργία των εικόνων. Αυτό που συμβαίνει όταν οι ψυχές ζουν καρδιακά και δεν «σκέφτονται», αλλά απλώς μπροστά στην εικόνα ζουν και τροφοδοτούνται πνευματικά από την παρουσία του αγίου, των αγγέλων, του Χριστού, της Παναγίας…

Είναι πολύ σημαντικό με αφορμή την σημερινή εορτή να δούμε την αξία της αναστύλωσης των εικόνων, διότι από πνευματική άποψη μάς λέει: «Αναστυλώστε το ιερό του εαυτού σας! Αναστυλώστε τον ναό της ψυχής σας! Τοποθετείστε εντός του τις εικόνες σας, τα ιερά σας, τα όσια και τα άγιά σας! Αναστήστε τον κόσμο σας μέσα στον θεϊκό ναό του εαυτού σας! Και μέσα εκεί λειτουργηθείτε στο μυστήριο του Θεού!»

*

Η Εκκλησία μνημονεύει την επέτειο της εξορίας του Αδάμ από τον παράδεισο! Ενθυμείται την αρχή των δεινών του ανθρώπου ως το σημείο όπου εκείνος αποκόπηκε από το μυστήριο της ενότητάς του με τον Θεό, και αποστασιοποιήθηκε από εκείνο που ζούσε ως φυσική επικοινωνία και ενότητα μαζί του. Παίρνοντας στην συνέχεια τον δρόμο της Επιστροφής με πόνους και κόπους, δηλαδή μέσα από τις αντιθέσεις και τον πόλεμο του νου. Μέσα από μια καινούργια πραγματικότητα που η οπτική του δημιούργησε, αναζητά πλέον το νήμα της Επιστροφής του στον παράδεισο.

Και έρχεται ο Χριστός με την ενσάρκωσή του στην Γη, να σταματήσει αυτή την διαδρομή του πόνου, καθώς με την αγάπη του και την παρουσία του στην Γη, ανοίγει μια καινούργια πνευματική πραγματικότητα, την πραγματικότητα της χάρης και του δίχως τέλος ελέους του Θεού που αγκαλιάζουν τον άνθρωπο και τον επαναφέρουν στην θεϊκή του υπόσταση.

Από την εξορία λοιπόν από τον παράδεισο μέχρι την  αναστύλωση των εικόνων να δούμε και την δική μας διαδρομή. Να δούμε δηλαδή με ποιό τρόπο έχουμε πορευτεί και πόσο μακριά είμαστε από αυτό τον εσωτερικό ναό ο οποίος κοσμείται από τις εικόνες των θεϊκών αρχετύπων της ψυχής μας, οι οποίες μας τροφοδοτούν με ζώσα χάρη.

*

Οι άνθρωποι ψάχνουν τον Θεό σε πρόσωπα, σε ιδέες, σε φαινόμενα, σε θαύματα… Είπε λοιπόν ο Ραφαήλ: «Αν θέλετε να δείτε τον Θεό, κοιτάξτε ένα νεογέννητο. Εκεί είναι όλος ο Θεός!» Εκεί είναι όλη η αθωότητα, όλη η άπειρη δυνατότητα του Θεού συμπυκνωμένη, η αίσθηση της φυσικής ενότητας με τα πράγματα χωρίς κανέναν διαχωρισμό που ο νους βάζει.

Μέχρι τα πέντε του χρόνια το μωρό ζει αυτή την θεϊκή κατάσταση. Στην συνέχεια φροντίζουμε να το χτίσουμε στα όρια και στις δεσμεύσεις μας, στον περιορισμό των δυνατοτήτων του, «στα μη και τα δεν». Και κυρίως να το προσδιορίσουμε στην θνητότητα. Διδάσκουμε στα παιδιά πως θα πεθάνουν!

Μα θα πείτε, βλέπουν γύρω τους τους ανθρώπους να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν. Κι όμως ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να αρρωσταίνει και να πεθαίνει! Και αυτό θα σταματήσει, είτε ο άνθρωπος το κατανοεί είτε όχι, είτε θεωρεί ότι το αξίζει είτε όχι! Επειδή έτσι έχει επιλέξει ο Θεός! Ο θάνατος θα σταματήσει! Αυτό είναι το δώρο εξ άλλου που έφερε ο αρχάγγελος Ραφαήλ στην Γη! Και είναι αποφασισμένος να το δώσει! Το δώρο της αειζωίας.

Στα παιδιά, λοιπόν, μέχρι τα πέντε τους χρόνια είναι όλη η θειότητα! Ο Χριστούλης, εξ άλλου, έλεγε πως σε αυτά ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών! Αυτό το παιδί που όλοι υπήρξαμε -κάθε πλάσμα επί της Γης, ακόμα και οι «φυλές», από όπου και αν προέρχεται κάθε ψυχή την στιγμή που ενσαρκώνεται είναι απολύτως αθώα, απολύτως εμβαπτισμένη στο μυστήριο του Θεού.

Αυτή εξάλλου είναι και η δικαιοσύνη του Θεού. Ότι όλες οι ψυχές, ανεξάρτητα από το τί φορτίο μπορεί να μεταφέρουν, από την στιγμή που ενσαρκώνονται με ανθρώπινη μορφή, εξαγιάζονται και είναι θεϊκά σημεία. Αυτό το παιδί, παρόλο που και η κοινωνία και το περιβάλλον και εν γένει ο αόρατος πόλεμος που λαμβάνει χώρα στην Γη το πολεμούν ανελέητα, υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, ζει όσο και αν το «μπαζώνει» η ανθρώπινη προσωπικότητα!

Ζει, όσο ζει ο άνθρωπος, μέσα στο ιερό του ναού του, στο βάθος εκείνο του ιερού σπινθήρα της ζωής εντός, και περιμένει σιωπηλά να τελέσει την Θεία Λειτουργία του Εαυτού! Το παιδί αυτό είναι ο ίδιος ο Χριστός ως  μελισμός του Θείου  Λόγου εντός. Μιλάμε για το μυστήριο της Χριστότητας του ανθρώπου!

Το παιδίον αυτό μας καλεί εσωτερικά, καλεί την ψυχή, καλεί την προσωπικότητα, καλεί το εγώ να προσκυνήσουν τον Θεό. Καλεί αυτό το ον που λέγεται άνθρωπος να επανενταχθεί στο μυστήριο της Ενότητας.

Όταν ένας άγιος, ένας άγγελος, ένας απεσταλμένος του Θεού κοιτάζουν έναν άνθρωπο, στην πραγματικότητα κοιτάζουν αυτό το παιδί! Γι’ αυτό μέσα από αυτή την όραση, την Χριστική όραση, ο άνθρωπος είναι πάντοτε αθώος! Αυτή είναι απάντηση στο γιατί είδε ο Χριστός όλους τους ανθρώπους αθώους! Και γιατί μας καλεί να γυρίσουμε να κοιτάξουμε τον κόσμο με τα μάτια του.

Η Χριστική όραση βλέπει μόνο το παιδί! Το παιδί υπερασπίζεται, την ίδια ώρα που το παιδί το ίδιο είναι ο υπερασπιστής του ανθρώπου! Κάθε άλλη οπτική πέρα από την Χριστική όραση, βλέπει μόνον ενόχους, πόλεμο, κακό, τιμωρία, αδιέξοδο!

Η λογική ζητά την δικαιοσύνη μέσα από την τιμωρία και την εξόντωση του «εχθρού». Αυτό που παίζεται όμως στην Γη είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ο νους αντιλαμβάνεται. Ο Χριστός μας καλεί να γυρίσουμε να δούμε τον κόσμο με τα δικά του μάτια, που σημαίνει να γυρίσουμε να δούμε το παιδί του ίδιου μας του εαυτού, και με τα μάτια του να αντικρίσουμε την ολοσχερή αθωότητα του Υιού του Θεού. Το παιδί που κατοικεί σε κάθε άνθρωπο!

Αν χάσουμε το παιδί από τα μάτια μας δεν μένει τίποτα ζωντανό: ο άνθρωπος έχει καταδικαστεί, έχοντας καταδικάσει την ίδια στιγμή και τον εαυτό μας!

*

Κατά την εορτή, λοιπόν, της αναστύλωσης των εικόνων, ας κάνει καθένας ό,τι τον φωτίσει ο Θεός για να καθαρίσει τον εσωτερικό του χώρο! Να ορθώσουμε τις θεϊκές μας εικόνες, τα θεϊκά αρχέτυπα και τα άγιά μας!

Να στήσουμε τον εσωτερικό μας ναό και να προσκυνήσουμε το παιδί που κατοικεί εκεί. Να το τιμήσουμε και να το σεβαστούμε σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Και την ίδια ώρα να μην ξεχνάμε σε κάθε μας συνάντηση με ένα ανθρώπινο πλάσμα, πως ανεξαρτήτως από το πόσο ενοχλητικό, δυσάρεστο ή και «κακό» μπορεί να είναι, στο βάθος κάπου μέσα του, εφόσον ζει, υπάρχει το παιδί! Κι αυτό το παιδί πάντοτε ζητάει βοήθεια!

Ποτέ μα ποτέ, να μην αρνηθούμε βοήθεια σ’ αυτό το παιδί. Ό,τι προσωπικότητα και αν το στεγάζει! Γιατί είναι η μόνη ελπίδα για να επιστρέψουμε στο μυστήριο του Θεού και να διασωθούμε όλοι: αυτό το παιδί που είναι «μεγάλης βουλής άγγελος θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, άρχων ειρήνης, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος».

*