Έλλειψη εγρήγορσης
είναι η αδυναμία να βρεθούμε στην κατάσταση της σιωπής, ακόμα και μετά από
προσευχή! Επιστρέφουμε τάχιστα στο μελίσσι των σκέψεων και των λέξεων. Πόσο
δύσκολο είναι να βρεθούμε στην εσωτερική διάσταση! Αυτό είναι και το μέγα
ζητούμενο. Εδώ η πρόταση δεν είναι να στραφούμε έσω κατόπιν υποδείξεων
ή ασκήσεων και τεχνικών!
Καλούμαστε απλώς να
επανέλθουμε στην φυσική μας κατάσταση. Καλούμαστε να βρούμε τον Θεό μέσα μας,
την αλήθεια μέσα μας, τον εαυτό μας με τρόπο φυσικό, άμεσο, αβίαστο. Να
βρεθούμε με φυσικό τρόπο σ’ αυτή την εγρήγορση.
Σ’ αυτή την απλότητα
που κινούνται τα πράγματα, υπάρχει ο κίνδυνος, να θεωρήσει κανείς ότι αυτό
είναι όλο! Μαρτυρούμε πως «Εδώ κάτι συμβαίνει» πίσω από αυτό που φαίνεται!
Και αυτό που συμβαίνει είναι παρουσία ουρανού καθώς είναι ενεργός και ζώσα η
παρουσία του αρχαγγέλου Ραφαήλ!
Ο αρχάγγελος Ραφαήλ
όπως και όλος ο αόρατος κόσμος, οι άγγελοι, οι αρχάγγελοι, όλα τα όντα που
είναι οι φίλοι των ανθρώπων, δεν έρχονται απρόσκλητοι! Πρέπει να τους το
ζητήσουμε! Η αίτηση δεν είναι μια συμβατική πρόσκληση ή μια επίκληση στις
στιγμές της ανάγκης μας μόνο. Μπορούμε να επικαλούμαστε την δύναμη του
αρχαγγέλου Ραφαήλ, και να αιτούμεθα την σύνδεση μας μαζί της. Η δύναμη αυτή
είναι ιαματική και ανταποκρίνεται άμεσα! Φτάνει να την επικαλεστούμε!
Όσο μπορούμε, να
αφηνόμαστε στον Θεό! Και να παρακολουθούμε τι παίζεται, γιατί πάντοτε ο Θεός
έρχεται ως κλέπτης! Απροειδοποίητα! Περνάει πολύ απαλά, δεν βιάζει την θέληση
του ανθρώπου! Ή την θέση του να μην τον συναντήσει!
Ο Ραφαήλ πάντοτε
έρχεται την ημέρα των αρχαγγέλων! Γι’ αυτό την ημέρα αυτή να είμαστε
προσεκτικοί και να παρακολουθούμε εν εγρηγόρσει τι γίνεται! Έρχεται και δίνει
δώρα σε όσους είναι παρόντες! Παρόντες πνευματικά.
Οι περισσότεροι από
μας είμαστε ευεργετημένοι από την δύναμη του αρχαγγέλου Ραφαήλ την οποία
γνωρίζουμε καθένας με τον τρόπο του! Και φυσικά έχουμε αντίστοιχη ευθύνη!
Το μέγα ζητούμενο
είναι να περάσουμε στην «άλλη κατάσταση πραγμάτων»! Στην εσώτερη κατάσταση.
Αυτή είναι μία κατάσταση σιωπής! Όχι μιας σιωπής επιβεβλημένης ή που την
επιτυγχάνουμε με άσκηση. Είναι η σιωπή που έρχεται αυθόρμητα κάποιες στιγμές.
Όταν νιώθει ο άνθρωπος ότι υπάρχουν οι συνθήκες για να επικοινωνήσει με τον
Θεό! Η παρουσία του Θεού είναι πανταχού! Απλώς είναι στο χέρι μας, στην δική
μας στάση να τον επικαλούμαστε και να του μιλάμε!
Όταν μιλάμε για ζώσα
παρουσία και ζώντα Θεό εννοούμε ακριβώς αυτή την θεϊκή παρουσία με την οποία
κάθε λεπτό μπορούμε να είμαστε σε επαφή. Αυτό δεν είναι ένα ζήτημα «μεταφυσικό»
ούτε προϋποθέτει ειδικές συνθήκες! Μία στροφή είναι της ύπαρξης μας προς
τα έσω! Εκεί τον συναντούμε! Γιατί πάντοτε στέκεται έξω από την πόρτα και μας
περιμένει να του ανοίξουμε για να δειπνήσει μαζί μας, όπως μας είπε ο Χριστός.
Είναι πάντοτε εκεί!
Πάντοτε ο Ραφαήλ
έρχεται ως κλέπτης! Ας μην εφησυχάζουμε θεωρώντας ότι κατανοούμε τι παίζεται
και πώς παίζεται! Σίγουρα δεν παίζεται τίποτα στα λόγια! Και αν μιλάμε, είναι
για να κρατάμε ένα νήμα μιας κοινής νοητικής, λογικής επικοινωνίας μέσα στην χρυσή
Χριστική γραμμή, καθώς πατάμε πάνω στις μεγάλες αλήθειες που έδωσε ο
Χριστός! Για να τις γνωρίζουμε και να τις ενθυμούμαστε, αλλά και για να
ανακαλύπτουμε κάθε φορά ένα καινούργιο βάθος σε όσα μας άφησε κληρονομιά ο
Χριστός στην Γη με τα λόγια και τις πράξεις του.
*
Ο Θεός εκ κοιλίας
σε επιλέγει! Δεν ξέρουμε ποια στιγμή ο καθένας από μας θα συναντήσει το Χριστό
στον δικό του δρόμο για την Δαμασκό!
Ο απόστολος Παύλος
μιλώντας για τον εαυτό του λέει ότι εκείνος δεν γνώρισε καν τους αποστόλους.
Ήταν διώκτης των χριστιανών, όπως γνωρίζουμε. Ούτε ήταν ένας από τους
αποστόλους που έλαβαν την χάρη του Αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή. Και
όμως αυτός ο διώκτης που λιθοβόλησε τον Στέφανο, στον δρόμο προς την Δαμασκό
κατακυριεύτηκε από τον Χριστό! Και μεταστράφηκε όλη του η ύπαρξη. Και είπε ότι
έζησε για κάποιο λόγο χωρίς να γνωρίσει τον Χριστό, όμως εκείνος «εκ κοιλίας»
τον επέλεξε! Χωρίς να το ξέρει. Αυτό κάτι λέει για όλους τους ανθρώπους.
Δεν ξέρουμε ποια
στιγμή ο καθένας από μας θα συναντήσει το Χριστό στον δικό του δρόμο για την
Δαμασκό! Και θα τον ρωτήσει: «Γιατί με διώκεις;» Θα πείτε, εμείς τον διώκουμε; Ο
Χριστός είπε πως όσοι δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του! Και μαζί του
είμαστε όταν κάνουμε εκείνο που μας ζήτησε. «Ου πας ο λέγων με Κύριε Κύριε
αλλά ο ποιών το θέλημα μου!» Μας ζήτησε απόλυτη συγχωρητικότητα! Αυτό μας
ζήτησε! Μας ζήτησε να ευλογούμε τους εχθρούς μας και αυτούς που μας καταριούνται!
Ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη για την ανθρωπότητα! Μας έθεσε μπροστά σε απόλυτα
μεγέθη! Αλλά η αλήθεια, ο Θεός είναι το απόλυτο!
Ο άνθρωπος όσο δεν
θέλει να αναμετρηθεί με το απόλυτο που είναι ο Ζων Θεός, ο Χριστός, δεν θα
μπορέσει να λυτρωθεί. Όλα τα άλλα είναι εντός του νου! Για να τέρπεται ο νους,
για να τακτοποιείται η ζωή μας να είμαστε θετικοί κ.λπ. Όλα αυτά καλά είναι.
Αλλά δεν είναι εκείνο που μας ζήτησε! «Άφησε τα όλα και ακολούθησε με!»
Αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία. Δεν εννοεί απλώς να αφήσουμε τα λεφτά μας, τα
καλά μας, τα σπίτια μας! Εννοεί να αφήσουμε όλο αυτό το σύστημα των σκέψεων,
των απόψεων, των επιθυμιών που αποτελεί τον κόσμο του εγώ, στον οποίο ο νους
συνεχώς φαντασιώνεται μια ψευδαίσθηση πραγμάτων αρνούμενος να κάνει πίσω ώστε να
ακούσουμε την ψυχή μας! Την ψυχή αυτή που δεν είναι δικιά μας, αλλά του
Χριστού, καθώς εκείνος μας την έχει φυτέψει!
*
Έχουμε γεννηθεί
ανώτεροι εφόσον είμαστε γεννήματα του Θεού και μας έχει φυτέψει την ψυχή μας! Είμαστε πλήρεις! Δεν χρειάζεται να μας
αποδώσουν οι συνάνθρωποι μας τίτλους ανωτερότητας, πολλώ δε μάλλον να
επιβάλλουμε εμείς την ανωτερότητα μας! Ο Θεός έκπαλαι ζήτησε από τον άνθρωπο να τον αγαπήσει εξ όλης της ψυχής, εξ όλης καρδίας, εξ όλης της διανοίας, εξ όλης της ισχύος του, και τον πλησίον σου ως εαυτόν. Με ολόκληρο, δηλαδή, τον εαυτό του. Δεν άφησε τίποτα απέξω: καρδιά, ψυχή, διάνοια, ισχύ! Ποιος μπορεί να πει ότι αγαπά έτσι! Ποιος μπορεί να πει ότι εναποθέτει την ζωή του στον Θεό! Μόνον εκείνος που τον γνωρίζει! Εκείνος που τον έχει γνωρίσει είτε από χάρη, είτε μέσα από το ταπεινό φρόνημα της προσευχής, που κι αυτό χάρη είναι! Ώστε να αποκτήσει ζων βίωμα Θεού. Διαφορετικά κινούμαστε μέσα στον νου, είμαστε καλά μέσα στις ανθρώπινες καλοσύνες αλλά που μπορεί εύκολα να κακιώσουμε, να εξαντληθούν τα όρια μας και οι αντοχές μας και η ενέργεια μας, όλα όσα είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε! Εάν όμως είμαστε συνδεδεμένοι με την Ζώσα Ζωή, τότε είναι αυτό που λέει ο Παύλος: «Ο Θεός με έκανε να ζήσω τον Γιο του εν εμοί». Μέσα του δηλαδή!
Είναι αυτό το βίωμα το
εσωτερικό που ο ενοποιημένος άνθρωπος χωρίς σημεία μέσα του που να
επαναστατούν, να ρωτούν, να αντιλέγουν, απευθύνεται στον Θεό, τον αφουγκράζεται
και επικοινωνεί μαζί του! Όσο έχουμε αντιρρήσεις, όσο ορθώνουμε «γιατί», όσο
αγανακτούμε, όσο έχουμε δίκια να υπερασπιστούμε, όσο υπερασπιζόμαστε τον εαυτό
μας και νιώθουμε την ανάγκη να τον υπερασπίσουμε έναντι των άλλων, έναντι του
κόσμου, έναντι του Θεού, είμαστε στον θαυμαστό κόσμο του εγώ το οποίο
συνεχώς θέλει να επιβάλλεται, να δοξάζεται, και θίγεται όταν δεν δικαιώνεται!
Όταν ζητάμε δικαίωση,
είμαστε σε εγωική έξαρση! Μα ο Θεός θέλει να εξουθενώσει τον άνθρωπο; Σε καμιά
περίπτωση! Ούτε αυτό που του ζητά είναι να μην έχει αυτό που ο άνθρωπος
ονομάζει «προσωπικότητα». Τότε θα μας είχε φτιάξει όλους ίδιους, θα μας είχε
επιβληθεί, και θα είχε τελειώσει η ιστορία! Όντας όμως ελεύθεροι, έχουμε το
δικαίωμα της επιλογής! Κάθε στιγμή μπορούμε να τον αρνηθούμε! Κάθε στιγμή στην
πραγματικότητα συντασσόμαστε ή δεν συντασσόμαστε μαζί του! «Συντάσσομαι τω
Χριστό, αποτάσσομαι τω σατανά!» όπως λέει ο ανάδοχος ανθ’ ημών κατά την βάπτισή
μας! Κάθε στιγμή! Δεν φτάνει μία στιγμή ούτε καν μια περίοδος της ζωής μας!
Ούτε μια μεγάλη πράξη, μια μεγάλη κίνηση ή μια ηρωική στάση! Αλλά κάθε στιγμή,
έως τέλους.
Και λέει ο Χριστός: «Ο
υπομείνας έως τέλους ούτος σωθήσεται!» μέχρι δηλαδή το τελευταίο λεπτό
πρέπει να είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε όχι τον εαυτό μας αλλά τον Χριστό
μέσα μας! Ενώπιον των ανθρώπων αλλά και των πολέμιων δυνάμεων!
Λέει ο απόστολος Παύλος
πως όταν συναντήθηκε πνευματικά με τον Χριστό και συνειδητοποίησε ότι έλαβε
αυτή την χάρη, δεν κατέφυγε στους ανθρώπους για να μιλήσει, ούτε πήγε στα
Ιεροσόλυμα, στους αποστόλους που γνώρισαν τον Χριστό. Αλλά έφυγε στην Αραβία
για τρία χρόνια, και μετά επέστρεψε στην Δαμασκό. Και μετά συνάντησε στα
Ιεροσόλυμα τον Πέτρο και έμεινε μαζί του για 15 μέρες! Τον μόνο απόστολο εκτός
αυτού που γνώρισε, ήταν ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος.
Βλέπουμε ότι ο Χριστός
έδωσε ολόκληρη την χάρη του έξω από εκείνο που έγινε με την παρουσία του την
δεδομένη χωροχρονική στιγμή! Αυτό μας δίνει την ελπίδα ότι δεν γνωρίζουμε
γιατί πράγμα έχει επιλέξει ο Θεός τον καθένα από μας, και πότε αυτό θα
φανερωθεί. Και σε ποια στιγμή της ζωής μας θα συνειδητοποιήσουμε όχι αυτά που
φαντασιωνόμαστε, αλλά αυτό που πραγματικά ο Θεός έχει επιλέξει για μας!
Αυτό είναι μια μεγάλη
ελπίδα, γιατί συνήθως οι άνθρωποι σκέφτονται ότι οι λαμπερές περιπτώσεις, οι
«εκλεκτοί», είναι λίγοι. Και φαίνονται! Και όλοι οι άλλοι άνθρωποι τι γίνονται;
Δεν είναι εκλεκτοί; Κάθε άνθρωπος είναι Εκλεκτός. Απλώς ο χρονισμός που θα το
αντιληφθεί είναι διαφορετικός! Αυτό είναι το μόνο που μας ξεχωρίζει! Η στιγμή
που θα το αντιληφθούμε. Γι’ αυτό δεν έχουμε τίποτα να υπερασπιστούμε! Ούτε
κάποια ανωτερότητα έναντι κάποιων άλλων!
Έχουμε γεννηθεί
ανώτεροι εφόσον είμαστε γεννήματα του Θεού και μας έχει φυτέψει την ψυχή μας! Δεν χρειάζεται να
μας αποδώσουν οι συνάνθρωποι μας τίτλους ανωτερότητας, πολλώ δε μάλλον να
επιβάλλουμε εμείς την ανωτερότητα μας! Γιατί είμαστε ανώτεροι! Είμαστε πλήρεις!
Απλώς αυτό που ο άνθρωπος καλείται, είναι να το δει! Να το ανακαλύψει! Τότε
θα σεβαστεί και τους συνανθρώπους του και θα τους δει ισότιμα! Θα καταλάβει πως
όλοι είμαστε πνευματικά μέλη του ίδιου Σώματος -του Χριστού!
*
Να είσαι «πλησίον» του
πλησίον σου! «Αδελφός του αδελφού σου!» Ρωτάει ο νομικός τον
Χριστό τι πρέπει να κάνει για να κληρονομήσει την ουράνια βασιλεία. Και ο
Χριστός του απαντά: «Τι λέει ο νόμος; Εσύ είσαι και νομοδιδάσκαλος!»
-«Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας και
εξ όλης της ισχύος, και εξ όλης της διανοίας σου! Και τον πλησίον σου ως
εαυτόν!» Και του λέει ο Χριστός: «Πολύ ωραία, κάν’ το»! -«Και ποιος είναι ο
πλησίον;» τον ρώτησε.
Βλέπουμε πάντοτε πόσο
πονηρός είναι ο νους και ζητά εξηγήσεις για τα αυτονόητα. Γιατί την αλήθεια, η
ψυχή την γνωρίζει! Είμαστε γεννημένοι για να την γνωρίζουμε! Είμαστε
γεννημένοι γνωρίζοντας! Αλλά δεν θέλουμε να γνωρίζουμε αυτά που γνωρίζουμε!
Δεν θέλουμε ούτε να τα ακούσουμε από εκείνους που γνωρίζουν και θέλουν να μας
τα θυμίσουν! Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος αποφασίζει ο ίδιος τι θέλει να
ακούσει και πόσο θέλει να «γνωρίσει»! Δεν υπάρχει πλάσμα που να μην έχει
πρόσβαση στην αλήθεια! Ισότιμα! Ακόμα και όταν φαίνεται ότι κάποιοι είναι
περισσότερο ευνοημένοι, δεν υπάρχουν περισσότερο ευνοημένοι! Το ζητούμενο,
τηρουμένων των αναλογιών, είναι το ίδιο!
Το μυστήριο του Θεού
λειτουργείται μέσα σε κάθε ψυχή! Τον ίδιο Ρουβίκωνα πρέπει να περάσει κάθε
ενσαρκωμένη ψυχή! Να αποφασίσει δυναμικά και να επιλέξει τι θέλει! Να δεχτεί να
ακούσει μέχρι τέλους! Εμείς τα σταματάμε τα πράγματα. Και λέμε «τόσο θέλω!» Δεν
θέλουμε! Από την μια κοπτόμεθα πως θέλουμε να γνωρίσουμε την αλήθεια, και από
την άλλη καθόλου δεν θέλουμε την αλήθεια! Ή την θέλουμε με όρους, με
προϋποθέσεις, και πάντως όχι με τον τρόπο που ο Θεός διατίθεται κάθε λεπτό να
μας την δώσει!
Απέναντι στο πονηρό
ερώτημα του νομικού για το ποιος είναι «ο πλησίον» ο Χριστός είπε μια
ιστορία! Για έναν άνθρωπο που πηγαίνοντας από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ έπεσε
θύμα ληστών, οι οποίοι αφού τον τραυμάτισαν και τον λήστεψαν, τον εγκατέλειψαν
στον δρόμο! Περνάει, λέει, ένας ιερέας, περνάει ένας Λευίτης, αλλά δεν
σταμάτησαν! Και έρχεται και ένας Σαμαρείτης -οι Σαμαρείτες ήταν εχθροί με τους
Εβραίους, γι’ αυτό δεν τον διάλεξε τυχαία ο Χριστός- και ο Σαμαρείτης τον
σπλαχνίστηκε και τον περιέθαλψε! Έβαλε λάδι στις πληγές του, τον φόρτωσε στο
ζώο του και τον πήγε σε πανδοχείο! Και τον επισκέφθηκε την άλλη μέρα, και έδωσε
χρήματα στον πανδοχέα να τον φροντίσει μέχρι να γίνει καλά!
Και ρωτάει ο Χριστός
τον νομικό: «Από τους τρεις ποιος έδειξε έλεος; Ποιος ήταν «ο πλησίον»;
Αναγκάστηκε να πει: «Ο Σαμαρείτης!» -«Τότε πορεύου κι εσύ και ποίει ομοίως!»
του απάντησε ο Χριστός! Στους διαλόγους του ο Χριστός ειδικά με τους Φαρισαίους
και την άρχουσα τάξη οι οποίοι του την είχαν στημένη από παντού -πάντοτε πολύ
πονηρά τον προσέγγιζαν προσπαθώντας να τον παγιδεύσουν λεκτικά- βλέπω τον σοφό
τρόπο που εκείνος τους αντιμετώπιζε! Με τέτοια απλότητα που δεν μπορούσε κανείς
να προσπεράσει τον λόγο του.
Δεν έκανε, ας πούμε,
θεωρίες στον νομικό ότι όλοι είμαστε ίσοι ή ότι ο Σαμαρείτης δεν είναι εχθρός.
Του το έδειξε με την ιστορία που του είπε: «Αυτός που έδειξε έλεος αυτός είναι
ο πλησίον!» Η ιστορία αυτή μας φέρνει μπροστά στις δικές μας ευθύνες! Γιατί
συνήθως τις δεοντολογίες τις κρατάμε για τους άλλους! Το πώς θα έπρεπε οι άλλοι
να είναι για να είναι ευάρεστοι σ’ εμάς, να μας διευκολύνουν ή τουλάχιστον να
μη μας εμποδίζουν, να μη μας ταλαιπωρούν! Ο Χριστός όμως δεν μας ζητά να
ασχοληθούμε με το τι κάνουν οι άλλοι, αλλά με το τι κάνουμε εμείς!
Πόσο «πλησίον» είμαστε
του πλησίον μας! Αυτό που η Ζωή είπε τόσο καταπληκτικά: «Να γίνεις
αδελφός του αδελφού σου!» Θεϊκός λόγος! Φυσικά την αδελφοσύνη δεν την
κάνει η εξ αίματος συγγένεια, αλλά η πνευματική. Πολλοί μάλιστα έχουν εμπειρία
αρνητική, σχέση δοκιμασίας με τους εξ αίματος συγγενείς. Άρα η συγγένεια δεν
είναι εξ αίματος αλλά εκ πνεύματος! Καθόσον είμαστε όλοι μέλη ενός Σώματος, του
Σώματος του Χριστού!
*
Δυο όντα συμφώνησαν
επί παντί ρήματι!Στην λειτουργία των Αρχαγγέλων ειπώθηκε πως, αν βρεθούν δύο όντα που να συμφωνήσουν επί παντός, θα γίνει το θέλημα τους! «Επί παντί ρήματι»! Θα σπεύσουμε να πούμε πως με κάποιους συμφωνήσαμε… Δεν εννοεί καθόλου τέτοια συμφωνήματα… Δεν είναι τόσο απλό να συμφωνήσεις επί παντί ρήματι!
Μόνο όντα που
προέρχονται από τον ουρανό, αν συναντηθούν στην Γη, μπορεί να συμφωνήσουν επί
παντί ρήματι και να πραγματοποιήσουν θείες θελήσεις… Αυτά είναι τα όντα που
αλλάζουν την πνευματική ιστορία του κόσμου!
Σκεφτείτε αυτό το
προφανές, το να συμφωνήσουμε σε όλα, πόσο ακατόρθωτο είναι! Μια ουτοπία για τον
άνθρωπο, στον βαθμό που δεν έχει επιστρέψει ολόκληρος στην θεϊκή του κατάσταση!
Αντιθέτως ο άνθρωπος διεκδικεί μετά μανίας το δικαίωμα στην «ανεξάρτητη» γνώμη,
στον αντίλογο κ.λπ.!
*
Θα πατάτε επί σκορπίων
και όφεων και δεν θα σας βλάπτουν Ο Χριστός μιλώντας για τα δαιμόνια λέει στους αποστόλους ότι τους δόθηκε εξουσία από τον Θεό να τα εκβάλουν! «Θα πατάτε επί σκορπίων και όφεων και δεν θα σας βλάπτουν» τους είπε! Σκεφτείτε πόσο απέχει η συνείδηση μας από αυτή την αφοβία! Είμαστε κατ’ όνομα μόνο Χριστιανοί!
Αν ήμασταν Χριστιανοί,
αν συνειδητοποιούσαμε τι είναι το βάπτισμα και το χρίσμα που εμείς οι Ορθόδοξοι
έχουμε λάβει, θα ζούσαμε την σύνδεση μας με την αγιοπνευματική δύναμη και
δεν θα φοβόμασταν το κακό! Θα το περιφρονούσαμε, και δεν θα είχε καμιά εξουσία
επάνω μας! Ούτε σε πνευματικό ούτε σε υλικό επίπεδο! Δεν θα μας έπιανε τίποτα!
Δείτε 2.000 χρόνια
μετά, πόσο φοβισμένος και αδύναμος παραμένει ο άνθρωπος! Μετά την διάνοιξη από
τον Χριστό της αναστάσιμης προοπτικής του ανθρωπίνου γένους! Μετά από όλα τα
απεσταλμένα και άγια όντα και τους αγγέλους που έχουν κατακλύσει την Γη από
τότε μέχρι σήμερα, τα οποία συνεχώς βοηθούν τον άνθρωπο και καθαρίζουν
τον δρόμο του, ενισχύουν και επιστατούν στην Γη φροντίζοντας τον και φρουρώντας
τον! Και ο άνθρωπος παραμένει ακόμα στην ίδια κατάσταση: πονάει, αρρωσταίνει
και πεθαίνει! Φοβάται και τρομοκρατείται από τον σατανά!
*
Ήταν ελεύθερος ο
Εωσφόρος! Όπως είναι ελεύθερος και ο άνθρωπος και όλα τα πλάσματα! Και επέλεξε
μία αντίλογη στάση η οποία είχε τρομερές συνέπειες! Λέει ο Χριστός: «Είδα τον Εωσφόρο ως αστραπή να πέφτει από τον ουρανό!» Γνωρίζουμε ότι ο Εωσφόρος ήταν αρχάγγελος! Ήταν το πρώτο ον το οποίο είχε βούληση! Ο Χριστός είναι μέρος της Αγίας Τριάδας -δεν συζητάμε για τον Χριστό. Ο Εωσφόρος αρνήθηκε, όπως λέει η πνευματική παράδοση, να αναγνωρίσει τον άνθρωπο ως ισότιμο με αυτόν πνευματικό δημιούργημα του Θεού! Θα πείτε, είναι δυνατόν εφόσον ο Εωσφόρος προήρχετο από τον Θεό, να μπορεί να αντιταχθεί στο θέλημα του Θεού; Η απάντηση βρίσκεται στο μυστήριο της ελευθερίας, εκεί όπου είναι η απάντηση και για όλα τα θέματα για τα οποία διερωτάται ο άνθρωπος σχετικά με το κακό κ.λπ.
Ήταν ελεύθερος ο
Εωσφόρος! Όπως είναι ελεύθερος και ο άνθρωπος και όλα τα πλάσματα! Και επέλεξε
μία αντίλογη στάση η οποία είχε τρομερές συνέπειες! Και για τον ίδιο και
για τον άνθρωπο του οποίου προκάλεσε την πτώση, καθώς εκείνος «έριξε» τον Αδάμ!
Αυτή η στάση είναι μια στάση που συναντάμε πολύ συχνά! Είναι μια στάση που
εξωτερικά μπορεί να φαίνεται σωστή και δίκαιη. Στην παραβολή του ασώτου υιού, ο
υιός που έμεινε κοντά στον πατέρα διαμαρτύρεται γιατί, για εκείνον που ήταν
πιστός, δεν έσφαξε τον μόσχο τον σιτευτό! Ενώ για τον άσωτο που πρόδωσε τον
πατέρα του, που έφυγε και σπατάλησε την περιουσία του, τού άνοιξε την αγκαλιά
του κι έκανε γιορτή μεγάλη!
Βλέπουμε την
δικαιοσύνη του Θεού! Η οποία καθόλου δεν αρέσει σ’ αυτούς που έχουν ταξικότητα
στα πνευματικά πράγματα, πιστεύουν σε ιεραρχίες κ.λπ. Στον Θεό δεν υπάρχει κάτι
τέτοιο! Και η δικαιοσύνη του είναι πολύ παράδοξη! Εξάλλου και ο Χριστός είπε
πως «οι έσχατοι έσονται πρώτοι!»
Ο Εωσφόρος πήρε μια
στάση που βλέπουμε συχνά γύρω μας: «Το δίκαιο είναι να έχω εγώ την
αποκλειστικότητα, σε υπηρετώ άρα σε διεκδικώ απολύτως! Δεν μπορείς να με
εξισώνεις με τους άλλους!» Βλέπουμε μέσα σ’ αυτά τα συναισθήματα της
διεκδίκησης, της αποκλειστικότητας, της ζήλειας, τον πυρήνα της εωσφορικότητας!
Είναι ακριβώς αυτό που αναπαράγει ο άνθρωπος μέσα στην ψυχή του.
Ο Εωσφόρος δεν είναι
ένα τέρας που μας απειλεί! Είναι αυτός ο αρνητισμός που μας πλήττει όσο δεν
καθαρίζουμε εντελώς! Όσο η ψυχή δεν εξαγιάζεται! Μόνο με τον εξαγιασμό του ο
άνθρωπος μπορεί να γίνει πλησίον του πλησίον του, αδελφός του αδελφού
του. Να αποβάλλει κάθε μορφής ταξικότητα και κάθε μορφής ανάγκη να ζητά την
«αποκλειστικότητα». Αυτό είναι ούτως ή άλλως ανόητο, αφού κάθε άνθρωπος είναι
μοναδικός!
Ο Θεός δεν στέρησε την
μοναδικότητα από κάθε πλάσμα, ούτε φτιάχνει πανομοιότυπα όντα! Αντιθέτως, είναι
σφραγισμένα με ανόμοια χαρίσματα, αρετές και ευλογίες! Είμαστε έτσι γεννημένοι!
Με την ανάγκη για δικαίωση και αποκλειστικότητα που έχει ο άνθρωπος, ορθώνει την
ζήλεια μπροστά σε ό,τι θεωρεί ότι τον απειλεί. Στην πραγματικότητα αρνείται να
μοιραστεί τα «αγαθά», την αγάπη του Θεού! Γιατί να σε πειράζει που η αγάπη
απλώνεται προς όλους, που μοιράζεται! Η αγάπη προσφέρεται ολόκληρη, και
ουδέποτε εξαντλείται!
Δεν σε αγαπά ο Θεός
λιγότερο επειδή αγαπά όλους τους ανθρώπους! Γιατί να σε απειλεί αυτό, αν είσαι
ενωμένος με τον Πατέρα σου! Αυτή η πρώτη πράξη του διαχωρισμού που έκανε ο
Εωσφόρος, σφράγισε από κει και πέρα την τύχη ενός μέρους της Δημιουργίας! Με
τις γνωστές συνέπειες για τον άνθρωπο! Ας γυρίσουμε, λοιπόν, να δούμε αυτά τα
συναισθήματα τα οποία όπως, εξάλλου, και πολλές σκέψεις δεν είναι καν δικές
μας! Μας τις έχει περάσει η συλλογική αρνητική ανθρώπινη εμπειρία, το συνολικό
κατεστημένο της ανθρωπότητας! Γι’ αυτό «κολλάνε» στα ίδια σημεία οι άνθρωποι!
Αυτή η αρνητική
ενεργειακή συσσώρευση έρχεται και μας διαπερνά, και μας υποβάλλει συναισθήματα
και σκέψεις μακράν της φύσης μας και της αλήθειας μας! Ο άνθρωπος δεν
χρειάζεται να τον αναγνωρίσει κανείς ή να τον επαινέσει ως ξεχωριστό ή εκλεκτό
για να είναι εκλεκτός!
*
Αυτό που σε κάνει
εκλεκτό και ξεχωριστό είναι ότι είσαι παιδί του Θεού! Αυτή είναι η αξία
σου! Φτάνει να το δεις! Αυτό που σε κάνει εκλεκτό και ξεχωριστό είναι ότι είσαι παιδί του Θεού! Αυτή είναι η αξία σου! Φτάνει να το δεις! Δεν καταλαβαίνει όμως ο άνθρωπος πως αυτή είναι η αξία του θεωρώντας πως ότι η αξία του βρίσκεται στο να στολίσει το εγώ του και την ανθρώπινη του προσωπικότητα με έναν τρόπο που να εντυπωσιάσει τους άλλους, και στην συνέχεια να τους επιβληθεί. Αυτό είναι εντελώς έξω από την πνευματική πραγματικότητα.
Ο άνθρωπος δεν ήρθε
εδώ για να αποδείξει κάτι στους συνανθρώπους του ή ότι εκείνος είναι ανώτερος
και οι άλλοι κατώτεροι! Ούτε καν είναι εδώ κανείς για να διδάξει κανέναν! Ό,τι
ήταν να ειπωθεί το είπε ο Χριστός! Και μας το λέει κάθε μέρα και κάθε λεπτό
που ζούμε, η ίδια η ζωή, ο Ζων Θεός μας, μέσα μας! Μας το λέει με άπειρους
τρόπους! Δεν χρειάζεται κανείς να αναλάβει τέτοιο ρόλο!
Μπορούμε να
μοιραστούμε την πνευματική μας εμπειρία, αλλά κανείς δεν μπορεί να διδάξει
κανέναν! Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε όλοι είναι να κρατάμε τον εσωτερικό μας
ναό καθαρό, ώστε να λειτουργείται μέσα μας το μυστήριο του Θεού! Να μας
εμπνέει, να μας καθοδηγεί και να μας αποκαλύπτει! Να ζούμε το μυστήριο του
Θεού!
*
Να σκίσουμε όλες τις
κακές φωτογραφίες! Να κρατήσουμε μόνο τις καλές στιγμές του εαυτού μας και των
άλλων!Είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε μια συγκεκριμένη πρακτική κίνηση. Να φτιάξουμε ένα καινούργιο άλμπουμ με τις φωτογραφίες μας, τις δικές μας και των άλλων, κρατώντας μόνο τις όμορφες! Να σκίσουμε όλες τις κακές φωτογραφίες!
Να κρατήσουμε μόνο τις
καλές στιγμές του εαυτού μας και των άλλων! Να κρατήσουμε τις
φωτογραφίες-μνήμες που μας δίνουν χαρά, δύναμη, αισιοδοξία, ελπίδα, άνοιγμα
πνευματικό, ζωή! Να σχίσουμε τις φωτογραφίες που κρατάμε από τους άλλους στις
άσχημες, τις μικρές τους στιγμές! Στην αμαρτία-αστοχία τους, την κακία, το
λάθος! Μην κρατάμε τέτοιες φωτογραφίες κανενός! Να τις σχίσουμε όλες αυτές τις
φωτογραφίες! Να τις αφαιρέσουμε από το άλμπουμ της ζωής μας! Από το άλμπουμ της
μνήμης! Εικόνες που δεν μας αρέσουμε, που δεν τις θέλουμε!
Να δημιουργήσουμε ένα
καινούργιο άλμπουμ με όλες τις όμορφες φωτογραφίες! Γιατί ο άνθρωπος είναι
οι μεγάλες του στιγμές! Αυτό είναι! Όταν σκεφτούμε τον εαυτό μας ή τον
άλλον, ας τον σκεφτούμε στην μεγάλη του στιγμή! Χαμογελαστό, καλό, όμορφο,
δημιουργικό, υπέροχο! Γιατί αυτό είναι ο εαυτός του! Ο εαυτός μας! Μη δεχτούμε
τίποτα λιγότερο από αυτό! Αυτή η κίνηση μάς επιτρέπει να απαλλαγούμε από
πικρίες, από την μνήμη του κακού που φέρνει το παρελθόν!
Να αποβάλλουμε την
μνήμη του κακού! Την μνήμη του κακού που μας έκαναν και που κάναμε! Η μνήμη του κακού
δεν μας πάει πουθενά! Μνήμη Θεού χρειαζόμαστε! Μνήμη του καλού! Μνήμη
Χριστού! Μόνο αυτός μπορεί να μας αναστήσει! Το κακό δεν υπάρχει!
Υπάρχει όμως αν το βλέπουμε! Αυτό το σύμπαν είναι τόσο νοήμον που μας κάνει
την χάρη να μπορούμε να δούμε ό,τι θέλουμε να δούμε! Αν θέλουμε να δούμε το
κακό, μας επιτρέπει να το δούμε αλλά και να το υποστούμε!
Αν θέλουμε να δούμε
τον Θεό, την αλήθεια, το φως, τους αγγέλους, τον πνευματικό κόσμο, τα θεϊκά
όντα που μας περιβάλλουν, αν θέλουμε να δούμε τον αγγελικό μας εαυτό, την ψυχή
μας, τον Χριστό μέσα μας, ας ανοίξουμε τα ωραία μας ματάκια να δούμε τον
κόσμο όμορφο! Να τον κοιτάξουμε σαν για πρώτη φορά! Και να πετάξουμε την
ταφόπλακα του παρελθόντος! Όλο μας το πρόβλημα είναι το παρελθόν! Το παρελθόν
που πονέσαμε, που μας πόνεσαν, που αποτύχαμε, ο χρόνος που χάσαμε, οι ευκαιρίες
που χάσαμε, όσα δεν έγιναν!
Όλα αυτά είναι
ψευδαίσθηση! Δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά! Μια προβολή είναι μέσα στην ψευδαίσθηση:
στην σπηλιά που περιγράφει ο Πλάτωνας! Είναι κάτι ανύπαρκτο! Matrix! Ένα παραλήρημα του νου -του δικού μας και των άλλων-
όσο εννοεί να κινείται γραμμικά, οριζόντια, άρα ανύπαρκτα! Και χτυπάει ο νους,
έγκλειστος καθώς είναι, από το ένα τοίχωμα της σφαίρας του Matrix στο άλλο!
Το μυαλό του ανθρώπου
είναι πτωτικό! «Έκτοτε»! Γιατί θέλησε να γνωρίσει το «κακό»! Ο Αδάμ πριν από την
πτώση του δεν γνώριζε το κακό. Δεν το γνώριζε! Ο Θεός του είχε πει να μην φάει
από το Δέντρο αυτό. Από το Δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού! Τον
παρέσυρε ο «όφις», ο οποίος πριν μπει μέσα του ο σατανάς και γίνει όργανο της
πτώσης των πρωτοπλάστων, είχε φτερά, πετούσε! Μετά έγινε ερπετό και σέρνεται!
Αυτό τα λέει όλα! Είχε φτερά! Όπως και ο άνθρωπος! Ο όφις ήταν, λέει, το
φρονιμότερο των ζώων! Αυτό που έχασε ο άνθρωπος με την παρακοή του, ήταν στην
πραγματικότητα η αφθαρσία του σώματος και η αθανασία της ψυχής που είχε ζώντας
στον παράδεισο! Αυτά καλείται να ανακτήσει!
Ο αρχάγγελος Ραφαήλ
έφερε το δώρο της Αειζωίας στην Γη! Ο Θεός δεν παίρνει ποτέ πίσω τα δώρα του! Καλείται
η ανθρωπότητα που κατοικεί αυτή την στιγμή στην Γη να το λάβει αυτό το δώρο!
Το οποίο ο Θεός έχει ήδη δώσει! Είναι ζήτημα πλέον της δικής μας συνείδησης
να αποδεχτούμε το ότι δεν γεννηθήκαμε για να αρρωσταίνουμε και να πεθαίνουμε!
Αρκετά με την τιμωρία
του ανθρώπου: να γεννά με πόνους και κόπους τα παιδιά του! Ήρθε ο Χριστός, έσκισε το
χειρόγραφο, μας ελευθέρωσε, μας υπέδειξε τον τρόπο να καθαριζόμαστε: τα
Μυστήρια του! Άρα δεν έχει κανένα λόγο ο άνθρωπος να διαιωνίζει την πτώση!
Είναι καθαρά θέμα επιλογής. Το παράδοξο είναι πως σ’ αυτό τον κόσμο που
συγκατοικούμε τόσα δισεκατομμύρια όντα, καθένα αντιλαμβάνεται και ζει τον κόσμο
που επιλέγει η συνείδηση του!
*
Καθένας από μας
κατοικεί στον κόσμο που αντιστοιχεί στην συνείδησή του! Άλλος ζει κόλαση, άλλος
ζει παράδεισο! Καθένας από μας κατοικεί στον κόσμο που αντιστοιχεί στην συνείδησή του! Άλλος ζει κόλαση, άλλος ζει παράδεισο! Και φυσικά ζει όλες τις ενδιάμεσες καταστάσεις! Κατά τα άλλα, στον ίδιο κόσμο ζούμε όλοι! Επιλέγει εντούτοις καθένας τι θέλει να ζήσει! Ανάλογα με το πού συνηχεί, υφίσταται και την αντίστοιχη ενέργεια! Μην πιστεύουμε, λοιπόν, τόσο πολύ αυτή την πραγματικότητα -όσο κι αν φαίνεται όχι απλώς πειστική, αλλά συμπαγής, αμετάκλητη, απειλητική!
Μην την πιστεύουμε,
γιατί δεν υπάρχει καν! Ούτε το κακό υπάρχει! Υπάρχει, μόνο αν το «βλέπουμε», αν
του δίνουμε υπόσταση! Υπάρχει, μόνο αν το συντηρούμε! Υπάρχει, μόνο αν το
προσεταιριζόμαστε! Διαφορετικά δεν υπάρχει! Έχει όμως τον τρόπο να απειλεί τον
άνθρωπο μέσα από τον νου του και να δημιουργεί παραισθητικές πραγματικότητες!
Και η μεγαλύτερη είναι πως ο άνθρωπος είναι διαχωρισμένος από εκείνον που τον
δημιούργησε!
*
Η υψηλότερη παραίσθηση
που έχει προβάλει ο σατανάς στον άνθρωπο Η υψηλότερη παραίσθηση που έχει προβάλει ο σατανάς στον άνθρωπο είναι πως ο Θεός είναι διαχωρισμένος από αυτόν! Και προσπαθεί να τον πείσει ότι έτσι είναι τα πράγματα! Πως ο Θεός είναι κάπου «αλλού», κάπου «απέναντι», κάπου «ψηλά»! Και πως για να τον βρεις είναι πολύ δύσκολο, πρέπει να κάνεις τρομερά πράγματα, να μάθεις τρομερά μυστικά κ.λπ. Συγχρόνως είμαστε και ενοχοποιημένοι θεωρώντας πως είμαστε ανάξιοι να μας κοιτάξει! Όλα αυτά είναι σκέψεις του νου και δεν έχουν σχέση με την πνευματική πραγματικότητα!
*
Η μεγάλη αλήθεια είναι
πως ο Θεός δεν έφυγε ποτέ από τον άνθρωπο! Η μεγάλη αλήθεια είναι πως ο Θεός δεν έφυγε ποτέ από τον άνθρωπο!
Ούτε και ο άνθρωπος από τον Θεό! Απλώς το σκέφτηκε ο άνθρωπος αυτό! Και έδωσε έτσι υπόσταση σε μια ψευδαίσθηση! Υπόσταση σε κάτι ανυπόστατο! Δίνοντας έτσι υπόσταση σε έναν αποχωρισμό που δεν υπάρχει! Ο Θεός δεν έφυγε ποτέ από τον άνθρωπο! Αυτή είναι και η μεγάλη ελπίδα! Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε! «Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν!» Μέσα στον Θεό κολυμπάμε! Κι όλο αυτό που ζούμε εδώ και μας φαίνεται τόσο παράλογο, τόσο άδικο κ.λπ., είναι μια φυσαλίδα της οποίας η τύχη δεν είναι στα χέρια του εγώ!
Αυτό που παίζεται
είναι απόλυτα δίκαιο, γιατί σέβεται απολύτως την ελευθερία όλων των όντων που
υπάρχουν! Ο Θεός δίνει αδιαλείπτως συνθήκες και δυνατότητες ώστε εν ελευθερία να
επιλέξουν όλα τα όντα τον μη πόνο! Όσο κι αν μας φαίνεται τρελό, αφού κανείς δεν
θα πει ποτέ ότι θέλει να πονάει, εντούτοις ο πόνος είναι επιλογή, η αρρώστια
είναι επιλογή, ο θάνατος είναι επιλογή! Θα πει κανείς: «Κι αν εγώ πω όχι
στον θάνατο, θα σταματήσει; Εδώ πεθαίνουν πριν από μένα και πλάι μου στρατιές!
Οι άνθρωποι πονούν ψυχικά, νοητικά, σωματικά!»
Και όμως! Ο πόνος, η
αρρώστια και ο θάνατος είναι επιλογή! Και μπορεί να σταματήσει! Εάν η συνείδηση
του ανθρώπου σταθεροποιηθεί στο Χριστικό σημείο! Γι’ αυτό ξεκινάμε με μια
μέθοδο αφαίρεσης και όχι πρόσθεσης! Αυτή ακριβώς που έδωσε ο Χριστός. Να
καθαρίσουμε τον εαυτό μας, να αφήσουμε όλα όσα είναι εντέλει ανύπαρκτα, και να
τον ακολουθήσουμε! Να ακολουθήσουμε ποιον; Όχι ένα πρόσωπο, έναν «Θεό», τον
ιδρυτή μιας θρησκείας! Αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό! Την ψυχή μας! Κι αυτό ως
φρόνημα! Όχι να τα παρατήσουμε όλα, χωρίς διάκριση, και να γίνουμε παράλογα
όντα.
Ο Θεός δίνει σοφία και
έμπνευση για το πώς να κινηθούμε. Αυτό που μας ζητά είναι μια στάση να
αποδεικνύει πως είμαστε ελεύθερα όντα! Και ο άνθρωπος είναι ελεύθερος όχι όταν
σταματήσει να απειλείται από τους εχθρούς που νομίζει πως έχει, αλλά από τον
πραγματικό του εχθρό! Γιατί δεν είναι εχθροί μας οι συνάνθρωποι μας, ακόμα και
οι πιο βάναυσοι και αντιπαθητικοί! Δεν είναι εκείνοι που μας απειλούν!
Ο εχθρός του ανθρώπου,
όπως ο Χριστός μας είπε, είναι ένας: ο σατανάς! Δεν έχει άλλο εχθρό ο άνθρωπος!
Δεν είναι ο συνάνθρωπος του ο εχθρός του! Ούτε ο εαυτός του! Γιατί, ή θα
στρεφόμαστε εναντίον του εαυτού μας, ή εναντίον των άλλων! Αλλά δεν λύνεται
έτσι το πρόβλημα! Χτυπάμε στον αέρα ανύπαρκτους εχθρούς, σαν τον Δον Κιχώτη.
Φαντάσματα του νου μας χτυπάμε! Και την ίδια ώρα ο πραγματικός εχθρός με άπειρα
όπλα μας βάλλει!
«Λεγεών» όντων
εωσφορικών που είναι αόρατα αλλά υπαρκτά, με κάθε τρόπο προσπαθούν να ξεράνουν
και να κόψουν το Δέντρο της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου! Δεν είναι όμως
τόσο εύκολο! Έχουμε υπερασπιστή! Εκτός και αν το θέλει, αν το επιλέγει ο
άνθρωπος! Εάν δεν το επιλέγει, βρίσκεται κάτω από την διαρκή κάλυψη και
προστασία του Θεού! Αυτό θα το δούμε και στην συνέχεια της διαδρομής της ψυχής
μας! Το πόσο ο Θεός μας προστατεύει! Και πώς την κάθε ψυχή την παιδαγωγεί και
την καθοδηγεί προς την λύτρωσή της! Με τι σοφία και αγάπη!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου