Με ανησυχεί μια «ησυχία» που δεν έχει Θεό! Όλες οι ομιλίες έχουν το ίδιο θέμα: «Το Matrix και το έξω από το Matrix»!

Σκεφτόμουν τι νόημα έχουν τόσες λέξεις, τόσος λόγος! Eίμαι ίσως πολύ επεξηγηματική! Ίσως γιατί εμένα ο λόγος πάντοτε με βοηθούσε, πάντοτε με συνέδεε με το βάθος του εαυτού μου! Πράγματι κάνουμε κατάχρηση λέξεων, με κίνδυνο να ακούμε πολύ μεγάλα πράγματα, χωρίς να συναισθανόμαστε το βάρος των λέξεων!

Εγώ σας διαβεβαιώνω ότι συναισθάνομαι το βάρος των λέξεων! Με αφορούν πάρα πολύ οι λέξεις! Τις χρησιμοποιώ με πάρα πολύ μεγάλο σεβασμό. Θεωρώ ότι δικαιούμαι να μιλώ! Πραγματικά τις συναισθάνομαι! Θα κάνουμε όμως λάθος να λέμε τόσο υψηλά πράγματα και να τα προσπερνάμε σαν να ακούμε μια ακαδημαϊκή διάλεξη!

Άλλοι μπορεί ίσως να λένε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα! Αυτό όμως που λέγεται εδώ έχει συγκεκριμένη ευλογία και προέρχεται από συγκεκριμένη πηγή: το όνομά της είναι Ραφαήλ. Και γνωρίζουμε για ποιο λόγο μας δίνεται! Και ο λόγος είναι να κατευθυνθεί προς την ανθρωπότητα αυτή η αλήθεια, και όχι μόνον προς όσους είναι κάθε φορά εδώ! Όσο μπορεί η αλήθεια να μπει σε λέξεις!

Εμείς οι Έλληνες έχουμε το προνόμιο να μιλάμε μια γλώσσα που μας επιτρέπει να διατυπώνουμε ιδέες σε υψηλές αποχρώσεις και να μπορούμε να πλησιάζουμε πολύ κοντά την αλήθεια δια του λόγου. Εξ άλλου όλη η ελληνική φιλοσοφία βασίζεται στην βεβαιότητα ότι δια του λόγου μπορεί ο άνθρωπος, μέσω της διαλεκτικής, να οδηγηθεί στην αλήθεια! Δεν πίστευαν ότι ο λόγος είναι κάτι λιγότερο από την αλήθεια. Τον ταύτιζαν με την αλήθεια! Ο Σωκράτης εκμαίευε την αλήθεια και οδηγούσε τον άνθρωπο, όχι απλώς στην κατανόησή της, αλλά στην πλήρη αποδοχή και ομολογία της. Η αλήθεια είναι κάτι αυταπόδεικτο, αυτονόητο και εντελώς φυσικό! Αλλά όπως όλα τα φυσικά πράγματα, την έχουμε κάνει «παραφύση», και είμαστε σε μια διαδικασία να την επανανακαλύψουμε!

Ο περίφημος πολιτισμός μας, «κάθισε» πάνω στην φυσική μας κατάσταση -ό,τι σημαίνει η λέξη αυτή. Και οι πιο «προχωρημένοι» προσπαθούν τώρα να ξαναβρούν, να αποκαταστήσουν την φυσική κατάσταση. Να αφαιρέσουν αυτό που φορέσαμε, μας φόρεσαν, και μας έκανε τα πράγματα τόσο ξένα προς την φύση μας! Για να τραγουδήσεις πρέπει να μάθεις να τραγουδάς φυσικά, για να ζωγραφίσεις πρέπει να μάθεις να ζωγραφίζεις σαν παιδί, όπως έλεγε ο Πικάσο, το σώμα μας πρέπει να επανέλθει στην φυσική κατάσταση, η αναπνοή μας πρέπει να γίνεται φυσικά… Και κάνουμε ασκήσεις, τεχνικές, προσπάθεια να επανέλθουμε στην φυσική  κατάσταση!

Έχει γίνει μεταφυσικό θέμα πλέον η φυσική μας κατάσταση! Χρησιμοποιούμε τον λόγο μπας και έρθουμε σ’ αυτή την φυσική κατάσταση, όπου δεν θα χρειάζεται να μιλάμε τόσο πολύ! Χωρίς να σημαίνει πως δεν θα μιλάμε, αλλά θα μπορούμε να επικοινωνούμε, να συνεννοούμαστε και χωρίς τον λόγο! Και με την σιωπή! Με τα μάτια, σαν τους ερωτευμένους, όπως έλεγε ο Λ. Κύρκος! Έχουμε πολλούς τρόπους για να επικοινωνήσουμε! Με ένα βλέμμα, μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια κίνηση προσφοράς, ένα δώρο, μια στιγμή χαράς…

Μακάρι οι λέξεις να έχουν μέσα μας την αξία που τους αρμόζει! Ό,τι κι αν λέμε, εξάλλου, γυρίζουμε στο ίδιο σημείο. Σαν όλες οι ομιλίες να έχουν το ίδιο θέμα: «Το Matrix και το έξω από το Matrix»! Το πώς θα βγάλουμε την ψυχή μας βόλτα «έξω»! Έξω από την σπηλιά που περιγράφει ο Πλάτωνας! Ό,τι και να λέμε όμως εδώ, είναι σαν να παίρνουμε μια φωτεινή ανάσα, αφού συνεχίζουμε την ζωή μας μέσα στο «Matrix».

Πρόσφατα είδα μια τρομακτική ταινία. Παραδόξως δεν με τρόμαξε, παρόλο που αποφεύγω τέτοιες ταινίες με βία κ.λπ. γιατί με ταράζουν. Δεν αντέχω να τις βλέπω. Όταν βγήκαμε έξω από το σινεμά, συνειδητοποίησα κάτι: για μένα είναι πιο τρομακτική αυτή η «ησυχία», η φαινομενική, ανησυχητική «ησυχία» του Matrix που βρήκα βγαίνοντας από το σινεμά. Μια αίσθηση πως το τρομακτικό δεν είναι οι ανοησίες του Χόλυγουντ, αλλά ο ύπνος ο βαθύς του κόσμου που απονεκρώνεται μέσα στην ψευδαίσθηση.

Το Χόλυγουντ φυσικά έχει τους λόγους του που μας ταΐζει αυτό το σκουπιδαριό, εν ονόματι της τέχνης! Και προκαλεί με κάθε τρόπο τρόμο, φόβο, ανησυχία, απογοήτευση, παραίτηση, απειλή κ.λπ. Κάποιοι μάλιστα επιδιώκουν κιόλας να νοιώθουν τέτοια συναισθήματα! Αρρώστια! Δεν είναι όμως εκεί ο τρόμος, αλλά σ’ αυτήν την εφησύχαση πως όλα πάνε καλά, η Γη γυρίζει, δεν έχει πέσει ακόμα πάνω στο κεφάλι μας ο ουρανός!

Πόσο βαθειά κοιμάται πνευματικά ο άνθρωπος! Αντί να είναι σε εγρήγορση! Αντί να κάνει κάτι γι’ αυτό τον κόσμο που έφτιαξε και του τον έφτιαξαν τόσο παρά φύση, και που δυστυχώς τον θεωρεί την φυσική του πραγματικότητα! Ό,τι και να πούμε, όπως και αν προειδοποιήσουμε τον άνθρωπο σε σχέση με τις διαμηνύσεις που έχουμε λάβει, ό,τι κι αν γνωρίζουμε δεν τον αφορά αν δεν ξυπνήσει! Εξάλλου έχει ενημερωθεί και από άλλες πηγές!

Το Τάγμα του Κρίνου και του Αετού κατά τον 20^ο αιώνα ανήγγειλε την Νέα Πνευματική εποχή του Αγίου Πνεύματος με την Αθήνα ως την αιώνια μητρόπολη του κόσμου! Προειδοποίησε όμως και για τα δεινά που περιμένουν την ανθρωπότητα! Από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης όντα που έχουν αυτή την αποστολή προειδοποιούν τον άνθρωπο! Σαν να μη μας αφορούν όλα αυτά! Ή να μας αφορούν φιλοσοφικά!

Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι παίζεται που πρέπει να κερδηθεί! Και μέχρι τότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε σε κατάσταση όσο γίνεται μεγαλύτερης καθαρότητας. Άδειοι από σκουπίδια! Να κρατάμε τον εαυτό μας καθαρό, τον νου άδειο από άχρηστες σκέψεις, απόψεις, θεωρίες, συναισθήματα που πονούν, επιθυμίες που υποδουλώνουν!

Αυτή την στιγμή υπάρχει επέλαση στην Γη αρνητικών δυνάμεων! Ο άνθρωπος νομίζει ότι σκέφτεται και αισθάνεται ο ίδιος, αλλά στην πραγματικότητα ούτε σκέφτεται ούτε αισθάνεται ο ίδιος! Ο «σατανάς», όπως τον είπε ο Χριστός, έχει τον τρόπο του να επιβάλλεται στον άνθρωπο! Επιβάλλεται και μάλιστα βάναυσα! Ενώ ο Θεός είναι πάντα ευγενής! Σαν το αεράκι σε δροσίζει… Αν θέλεις, κρατάς το παράθυρο σου ανοιχτό! Ενώ ο σατανάς σού επιβάλλεται, σε τρομοκρατεί, σε υποδουλώνει, σε περιορίζει στο ελάχιστο δυνατόν του εαυτού σου, σε σημείο να εμφανίζεις μόνο βιολογικά το φαινόμενο της ζωής.

Γιατί αν ο άνθρωπος επικοινωνεί με τον Ζώντα Θεό, με τον ίδιο του τον εαυτό, με το βάθος του εαυτού του -εκεί όπου σταματούν οι σκέψεις, ο αντίλογος, τα γιατί, και υπάρχει  η ευλογημένη πληρότητα και ροή με το όλο πράγμα- να ξέρετε ότι αυτό ενοχλεί ζωτικά τον Εωσφόρο! Και κάνει ό,τι μπορεί για να αποσπάει την προσοχή του ανθρώπου και να τον διασπάει. Μέσα από την διάσπαση τον κρατά σε σύγχυση και αποδυναμώνει την όποια ζωτική του ενέργεια που θα μπορούσε να κατατεθεί προς όφελος του εαυτού του και του κόσμου!

Αυτή η «ησυχία» με ανησυχεί! Πιο σωστά η εφησύχαση. Μια «ησυχία» που δεν έχει Θεό! Μια φαινομενική κατάσταση που μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως επιβιώνουμε και έτσι! Να ξέρουμε πάντως πως η πολυτέλεια του να ασεβούμε απέναντι στην ζωή, στηρίζεται σ’ αυτό που μας εξασφαλίζουν ως σταθερότητα κάποια όντα με την παρουσία και την κατάθεση τους! Δεν είναι καθόλου «δεδομένο» της ανθρωπότητας. Κι αν ο ουρανός δεν μας έχει πέσει στο κεφάλι ακόμα, είναι γιατί τα όντα αυτά εξαγοράζουν χρόνο για μας!

Θα έπρεπε τουλάχιστον να επαναπροσδιορίσουμε την ζωή μας, όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί και έχουμε ακόμα χρόνο! Οι ομιλίες αυτές παίζουν αυτό τον ρόλο: να κερδίζουμε χρόνο! Είμαστε μαζί μέσα σ’ αυτό το κλίμα της αγάπης, της φιλίας. Γνωρίζετε πως είμαστε εδώ για όποιον μας χρειάζεται! Σε όλα τα επίπεδα! Σ’ αυτό το σπίτι θα υπάρχει πάντοτε φαγητό για όλους! Το ίδιο και στο δικό μου σπίτι.

Τα σπίτια αυτά είναι ανοιχτά για όλους, για ό,τι χρειάζεστε. Καταθέτουμε την φιλία μας, διατιθέμεθα σε όλους. Η φιλία, εξάλλου, είναι το μεγάλο ζητούμενο! Αν οι άνθρωποι ζούσαν την φιλία δεν θα χρειάζονταν τάγματα, οργανώσεις, σέκτες κ.λπ. Όλα αυτά τα επιζητά ο άνθρωπος επειδή νιώθει μόνος! Θέλει να νιώθει ότι τον αγαπούν, ότι μπορεί να μοιραστεί πράγματα! Η φιλία και η αγάπη λείπουν! Την φιλία και την αγάπη αναζητά ο άνθρωπος! Το ίδιο κάνει και με τον Θεό. Έχουμε βάλει στην λέξη «Θεό» όλες τις αναζητήσεις, και ζητάμε την κάλυψη όλων μας των αναγκών -και γι’ αυτό θεωρητικοποιούμε τόσο πολύ αυτή την λέξη- ίσως ακριβώς επειδή δεν ζούμε αυτή την απλή καθημερινότητα που ενέχει αγάπη και φιλία και είναι μέσα σ’ αυτό το ευλογημένο «μαζί».

Το μαζί είναι ο χάρος του Εωσφόρου! Γι’ αυτό πάντοτε προσπαθεί να διασπά τα πράγματα. Κάνει ό,τι μπορεί για να διασπά τον άνθρωπο, να τον διαχωρίζει. Αν ο Θεός είναι το μυστήριο της ενότητας, ο σατανάς είναι ο διαχωρισμός και η διάσπαση! Κάνει τον άνθρωπο ακόμα και στο όνομα της «αγάπης» να διαχωρίζεται από τους άλλους ανθρώπους. Επειδή «αγαπάς» έναν, αποκόπτεις όλους τους υπόλοιπους! Φυσικά μόνον αγάπη δεν είναι ένα τέτοιο αίσθημα.

Βλέπουμε σε τι βάθος έχει εισχωρήσει η πλάνη στον άνθρωπο ως προς το τι είναι το ζητούμενο του εαυτού του και της ζωής του. Αντιθέτως αυτός που αγαπά -κάτω από οποιαδήποτε μορφή σχέσης- ενώνεται με όλους! Ενώνεται με τον κόσμο, δεν απομονώνεται! Οι αγάπες των ανθρώπων όμως είναι επιλεκτικές και διαχωριστικές. Θέλουν «αποκλειστικότητα»! Δεν θέλουν να μοιράζονται την αγάπη! Όταν συνάντησα τον Ραφαήλ το διαλάλησα σε όλο τον κόσμο που ήξερα! Συνάντησα κάτι τόσο συγκλονιστικό και θα το κρατούσα μόνο για μένα; Θα στερούσα την δυνατότητα έστω και από έναν άνθρωπο να γνωρίσει και να ζήσει αυτό που ζω και ομολογώ εγώ; Θεωρούσα πως ήταν στοιχειώδες μου καθήκον!

Το ίδιο έκανα σε όλη μου την ζωή με ό,τι αληθινό συναντούσα! Τους προσκαλούσα όλους! Ήθελα να το μοιρα-στώ με όλους! Με όλους χωρίς εξαίρεση! Αν εξαιρέσουμε έναν άνθρωπο -δεν σας λέω πολλούς, έναν- από αυτό που θεωρούμε αλήθεια του εαυτού μας, από ό,τι θεωρούμε υψηλό και μεγάλο, τότε αυτοαναιρούμαστε! Γιατί οτιδήποτε είναι αληθινό, είναι μες στο μυστήριο της ενότητας και μας αφοράει όλους! Το πώς θα το διαχειριστεί ο άλλος, και τι θα κάνει, είναι μια άλλη ιστορία! Αν θα ζήσει ή όχι με τον σεβασμό που το ζω εγώ, αυτό που ομολογώ ως θεϊκό! Αυτό αφορά τον άλλον, όχι εμένα! Αυτό που αφορά εμένα είναι να μοιράζομαι καθετί καλό, όμορφο, αληθινό με τον κόσμο γύρω μου!

*

Το Ευαγγέλιο μιλάει για την περίφημη «Λεγεώνα»! Όλο την αναφέρουμε, σήμερα πέσαμε πάνω της! Πήγε, λέει, ο Χριστός στην γη των Γαδαρηνών και βλέπει έναν άντρα γυμνό να ουρλιάζει! Τρομοκρατούσε τον κόσμο και κοιμόταν σε μνήματα! Με το που είδε τον Χριστό του λέει: «Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις!» Ένιωσε πως ο Χριστός πήγε να του εκβάλει το δαιμόνιο! Του λέει: «Τι εμοί και εσοί, Ιησού,  Υιέ του Υψίστου;» Τον αναγνώρισε! Τι δουλειά έχεις εσύ με μένα; Τι ανακατεύεσαι με εμένα; Τι συμβαίνει ανάμεσα σε εσένα κι εμένα;

Αναγνώρισε,  το πανδαιμόνιο, τον Υιό του Υψίστου! Τρομερό! Καο ο σατανάς γνωρίζει την αλήθεια -αφού εκπεσών αρχάγγελος είναι, αλλά την γνωρίζει χωρίς αγάπη! Αυτή είναι η μόνη διαφορά! Βλέπετε στον κόσμο γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν τρομερά πράγματα. Και τα λένε μια χαρά, τεκμηριωμένα κ.λπ.! Κινητές εγκυκλοπαίδειες είναι! Μπορούν να σας πουν τι έχει ειπωθεί μες στους αιώνες από όλα τα φωτισμένα όντα της Γης! Και λοιπόν; Μπορεί κάποιος να μην πει απολύτως τίποτα, και να σου απευθύνει μόνον ένα βλέμμα! Και το βλέμμα αυτό να έχει όλη την γλυκύτητα του Θεού, όλη την ιαματική δύναμη της αγάπης! Και να αγγίξει την ψυχή σου! Όπως και ένα χάδι ή μια αγκαλιά, μια συναναστροφή, ένα τραγούδι, μια παρέα. Να πιεις ένα κρασί με έναν άνθρωπο και να νιώσεις χαρά, ενέργεια, φίλον έδαφος!

Άρα το ζήτημα δεν είναι να μάθουμε κάτι, αλλά να ζήσουμε κάτι. Και αυτό που είναι να ζήσουμε δεν είναι άλλο από την φυσική μας κατάσταση! Δεν θα έπρεπε να ρωτάμε πώς θα το ζήσουμε! Γιατί έτσι ξαναμπαίνουμε πάλι στον νου από τον οποίο θέλουμε να βγούμε! Αυτό το ερώτημα του «πώς», είναι εξάλλου που δημιουργεί την αφύσικη κατάσταση! Παρ’ όλα αυτά οφείλουμε μια απάντηση!

Η απάντηση στο «πώς» είναι μία: «Σταματήστε να σκέφτεστε! Σταματήστε να παρεμβαίνετε!» Ο τρόπος που λειτουργεί ο γραμμικός νους είναι ένας θόρυβος, παράσιτα στο σήμα της ζωής, στην πνευματική μας λειτουργία! Και δεν αφήνει την ζωή μας να λειτουργήσει υψίσυχνα! Ώστε να εμπνεόμαστε, να ζούμε πράγματα, να παίρνουμε μηνύματα, να επικοινωνούμε! 

Να γνωρίσουμε αυτά που ο μέγας ελεγκτής, ο νους μας, παρεμβαίνει και μας εμποδίζει! «Πού πας; Αυτό δεν είναι λογικό!», «Δεν είναι σε συνέπεια με το προηγούμενο!», «Αυτό με φοβίζει!», «Αυτό δεν με συμφέρει!» «Αυτό θα με ξεμπροστιάσει!» κ.λπ. Έχει τους λόγους του ο νους! Και το εγώ που ταυτίζεται μαζί του. Αυτό δεν σημαίνει πως μέσα στον άνθρωπο δεν υπάρχει η χρυσή δύναμη του πνεύματος!

Ο δαίμονας αναγνώρισε τον Χριστό και του είπε: «Τι εμοί και εσύ Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου!» Γνώριζε και πως είναι ο Υιός του Θεού ο Χριστός, και πως ο Θεός είναι ο Ύψιστος! Πλήρης ομολογία! Ενώ οι άνθρωποι δεν τον αναγνώρισαν, ακόμα και όταν τους είπε ποιος είναι! Το δαιμόνιο όμως τον αναγνώρισε! Δεν είναι τρομερό αυτό που λέγεται αυτή την στιγμή;

«Μη με ρίξεις στην Άβυσσο!» τον παρακάλεσε. «Άσε με να μπω στην αγέλη των χοίρων!» Και το άφησε ο Χριστός, και μπήκε στην αγέλη των χοίρων, και η αγέλη πήγε κατά τον γκρεμό και έπεσε στην λίμνη και πνίγηκε! «Μην με ρίξεις στην Άβυσσο!» Προσέξτε, δεν μιλάει για κόλαση αλλά για άβυσσο! Ο θάνατος δεν είναι η άβυσσος, ούτε η κόλαση είναι η άβυσσος! Φαίνεται πως και μετά απ’ αυτόν τον τραγικό θάνατο δεν πήγε στην άβυσσο το δαιμονικό αυτό πνεύμα!

Ο Θεός, από την άλλη, θέλει όλα τα πλάσματα, όλα τα πνεύματα να επιστρέψουν! Γι’ αυτό δίνει ευκαιρίες και δεν τα εξαφανίζει! Θα μπορούσε να τα εξαφανίσει μεμιάς! Οι βοσκοί, λέει, είδαν το θέαμα και έφριξαν! Έτρεξαν να το πουν! Και βρήκαν τον άνθρωπο που τον κατοικούσε η λεγεών να κάθεται ήσυχος και ντυμένος δίπλα στον Χριστό. Λεγεών είχε πει ότι είναι το όνομά του, όταν ο Χριστός τον ρώτησε. Μυριάδες δαιμόνια κατοικούσαν στο πλάσμα αυτό!

Ο κόσμος όμως φοβήθηκε! Το έχουμε ξαναδεί αυτό με τα θαύματα! Να νιώσει κανείς δέος ναι, αλλά φόβο; Δεν φοβόντουσαν τον δαιμονισμένο και φοβήθηκαν τον Χριστό; Το θαύμα; Να δείτε τι τρομερά όντα είναι οι άνθρωποι! Φοβήθηκαν! Και οι κάτοικοι της περιοχής εκείνης είπαν στον Χριστό να φύγει! Αν είναι δυνατόν! Του είπαν να φύγει από τον τόπο τους! Και μόνον εκείνος που θεράπευσε τον παρακάλεσε να μείνει κοντά του! Αλλά ο Χριστός του είπε να πάει στο σπίτι του και να μιλήσει γι’ αυτό που του συνέβη. Προς δόξαν Θεού.

Εδώ τελειώνει η ιστορία. Και ενώ είναι γνωστά αυτά και τα ακούμε από μικρά παιδιά στην εκκλησία, έχουν το βαθύ τους νόημα, και κάποια σημεία είναι πραγματικά συγκλονιστικά. Φοβήθηκαν, λοιπόν, οι άνθρωποι και έδιωξαν τον Χριστό! Για το καλό που τους έκανε!

*

Ο απόστολος Παύλος μιλάει για τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Οι καρποί αυτοί, οι αρετές του Αγίου Πνεύματος είναι εννέα: πρώτα πρώτα η αγάπη, μετά η χαρά και η ειρήνη. Μετά η αγαθότητα -η ίδια η δράση του Αγίου Πνεύματος η οποία είναι διαρκής αγαθοποιΐα! Όταν μιλάμε για αρετές, όλες είναι σαν την ζωγραφική πάνω στην παλέτα της αγάπης!

Η χρηστότητα και η μεγαλοθυμία, αρετές που σχετίζονται πολύ με την δικαιοσύνη ως έλεος, χωρητικότητα, επιείκεια, κατανόηση και ποτέ ως τιμωρία. Δεν υπάρχει στον Θεό η έννοια της τιμωρίας. Αυτή είναι σύλληψη του πτωτικού νου! Την τιμωρία την εφηύρε μέσα από την ενοχή του ο άνθρωπος! Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στον Θεό! Γι’ αυτό και ο Παύλος αφού απαριθμεί τις αρετές, λέει ότι κανείς νόμος δεν μπορεί να σταθεί απέναντι τους!

Στην συνέχεια, είναι η πίστη! Η πίστη ως καρπός του Αγίου Πνεύματος! Η πίστη είναι βεβαιότητα! Δεν είναι κάτι αφηρημένο, ομιχλώδες. Είναι η βεβαιότητα για το αόρατο, το μη ορατό. Έχοντας γνωρίσει αυτό που είναι για σένα ορατό, καταθέτεις την ίδια βεβαιότητα και γι’ αυτό που είναι αόρατο αλλά υπάρχει! «Το υπάρχον άγνωστο», όπως έλεγε ο διδάσκαλος Κ. Χαλιώτης.

Δύο φαινομενικά αντιφατικές λέξεις που δηλώνουν κάτι που και υπάρχει και είναι άγνωστο! Δεν σημαίνει δηλαδή ότι κάτι δεν υπάρχει επειδή δεν είναι γνωστό! Είναι σαν να λέμε ότι κάτι δεν υπάρχει επειδή είναι αόρατο: ο αέρας, λόγου χάριν, ή το οξυγόνο! Η πραότητα είναι μια άλλη σπουδαία αρετή, αν σκεφτούμε πως ο Χριστός είπε για τον εαυτό του: «Εγώ πράος ειμί!» Γίνετε σαν κι εμένα ότι πράος ειμί!

Η πραότητα είναι μια κατάσταση που δεν έχει καθόλου κακία! Δεν είναι μία εξωτερική συμπεριφορά απλής κυριαρχίας. Γιατί μπορεί να  επιτύχουν κυριαρχία οι άνθρωποι με ασκήσεις και τεχνικές, αλλά μέσα τους να είναι το πανδαιμόνιον! Δεν έχει καμιά αξία τέτοια κυριαρχία! Μπορεί άνθρωποι εξωτερικά να είναι άψογοι και εσωτερικά να στεγάζουν τα πιο αρνητικά συναισθήματα! Δεν μιλάμε για τέτοια «πραότητα». Τουναντίον ο Χριστός δεν περιγράφεται καθόλου σαν ήσυχο και γλυκανάλατο πλάσμα. Ήταν έντονος, όταν χρειάστηκε πήρε το φραγγέλιο και εξέβαλε τους εμπόρους από τον ναό κ.λπ. Αγανακτούσε μπροστά στην αδικία και το κακό! Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν ο Υιός του Θεού, ον με απύθμενη αγαθότητα.

Στο τέλος ο Παύλος βάζει την εγκράτεια. Είναι το αρχαιοελληνικό «μέτρο», η «μέση οδός» του Βούδα κ.λπ. που είναι ο ασφαλής δρόμος πόρευσης. Και η αγάπη, η αρετή που αναφέρει πρώτη, είναι το χώμα πάνω στο οποίο ανθίζουν όλα τα λουλούδια των αρετών του Αγίου Πνεύματος.

Ο άνθρωπος γεννιέται με φυσικές αρετές. Και μάλιστα κάθε πλάσμα έχει ανόμοια χαρίσματα και χαρακτηριστικά. Ιδιάζοντα χαρακτηριστικά κατά το σώμα την ψυχή και το πνεύμα, όπως δίδασκε το Τάγμα. Ασκούμενος ο άνθρωπος έλκει την χάρη του Αγίου Πνεύματος και οι αρετές πολλαπλασιάζονται! Τι εννοούμε όταν λέμε «άσκηση»; Όπως είπαμε προηγουμένως ζητάμε να κάνουμε κάτι για να επιδιορθώσουμε την ζημιά η οποία έχει γίνει, προκειμένου να επανέλθουμε στην φυσική κατάσταση που έχουμε χάσει!

Η καλύτερη άσκηση είναι να μην κάνει κανείς τίποτα! Γιατί οτιδήποτε κι αν κάνει είναι πίσω ο νους! Ο οποίος τάχιστα γίνεται αλαζών -όταν προοδεύει- και κατακρημνίζεται, όταν αποτυγχάνει! Πολλές φορές η προσπάθεια νικάει τον εαυτό της, όπως λέει ο Ε. Φοξ. Αλλά για να φτάσει στο σημείο ο άνθρωπος να δεχτεί την «απροσπάθεια», πρέπει να δεχτεί να αφήσει στην άκρη το εγώ του! Το εγώ θέλει δράση, γιατί η ακινησία το τρομάζει. Είναι ο φόβος του κενού!

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να καθίσουν ήσυχα σε ένα σημείο χωρίς να αγωνιούν, χωρίς την διαρκή ανησυχία ότι κάτι πρέπει να γίνει, ή ότι κάτι γίνεται λάθος και πρέπει να βρούν το σωστό κ.λπ. Δεν χαλαρώνουν. Δείτε τα παιδιά πώς είναι! Δείτε τα ζώα! Τις ατέλειωτες ειρηνικές ώρες που ζουν! Κι εμείς δεν ειρηνεύουμε ούτε κατ’ ελάχιστον! Γιατί σκεφτόμαστε! Δεν σκέφτονται, γι’ αυτό μπορούν και χαλαρώνουν έτσι! Απλώς ζουν! Αναπνέουν! «Ζώα», θα πείτε. Το μωρό ζώον είναι; Ό,τι κοντινότερο στην θεϊκή κατάσταση; Το μωρό είναι θεϊκή νοημοσύνη που δεν γνωρίζει το κακό! Εμείς του το μαθαίνουμε σιγά σιγά.

Η υψηλότερη άσκηση είναι να μην κάνεις τίποτα! Απλώς να είσαι καλά στο σημείο σου! Χωρίς να αλλάζεις τίποτα! Αυτό εκνευρίζει αφόρητα τον νου! Γιατί ο νους έχει απόψεις για το πώς πρέπει να είσαι! Ώστε να είσαι αρεστός, αποδεκτός, κορέκτ. Δεν σου αρέσει ο εαυτός σου, ούτε και οι άλλοι! Πρέπει και τους άλλους να διορθώσεις! Και όλα αυτά διαιωνίζουν ατελείωτα την κατάσταση του ανθρώπου μέσα στην ψευδαίσθηση!

Κι αν κατορθώνει κάποιες φορές να είναι όπως θέλει, θα γίνει κάποιο λάθος και θα χαλάσει η ησυχία του, θα απογοητευτεί, θα καταθλιφτεί, θα κακιώσει, θα τιμωρήσει τον εαυτό του, θα επιτεθεί στους άλλους! Γιατί κάθε δυστυχισμένος επιτίθεται! Άρα αφού ξέρουμε τόσες πρακτικές, αιώνες τώρα, γιατί δεν υπάρχει λύτρωση; Δεν λέω να τις καταργήσουμε. Ό,τι εξάλλου είναι αποτελεσματικό για τον καθέναν, καλώς το κρατάει. Εμπειρία έχουμε να κρίνουμε.

Αλλά να ξέρουμε ότι μόνο το καλό μάς κάνει καλό! Να είμαστε καλοί! Κι ας μην ζητήσουμε επεξήγηση για το τι σημαίνει «καλός»! Θά ’πρεπε να φτάνει αυτό! Να είμαστε καλοί! Τίποτα άλλο! Κάντε ό,τι θέλετε ή μην κάνετε τίποτα! Δεν παίζεται τίποτα εκεί! Κάντε ασκήσεις, γιόγκα ή ό,τι άλλο θέλετε! Μπορούμε να είμαστε καλοί; Να είμαστε αγαθοί; Να μη θέλουμε το κακό; Να μην το πράττουμε; Να το αποκηρύττουμε; Εάν δεν μας πηγαίνει η δράση, δεν είναι απαραίτητα το «καλό» η εξωτερική δράση!

Υπάρχουν όντα στην Γη που ζουν σε σπηλιές, σε βουνά, στα σπίτια τους, και μόνο που αναπνέουν ο κόσμος διασώζεται! Και άλλοι τρέχουν, κάνουν φιλανθρωπίες κ.λπ. αλλά η πράξη τους δεν έχει πνευματική δύναμη μεταμόρφωσης. Καλώς βεβαίως καμωμένο ό,τι κάνει κανείς υπέρ των συνανθρώπων του, ακόμα κι αν δεν ωφελεί τον ίδιο -όπως η φιλανθρωπία που ξεκινά από ενοχή ή την νεύρωση πως κάτι πρέπει να κάνουμε!

Ας μην κάνουμε, λοιπόν, τίποτα! Ας αποδεχτούμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι! Αφού μας αποδέχεται ο Θεός! Γιατί αν δεν μας αποδεχόταν, δεν θα ζούσαμε! Για να ζούμε, σημαίνει ότι μας αποδέχεται! Άρα εμείς γιατί δεν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας; Να πούμε πως όλα είναι στην θέση τους! Να τα ευλογήσουμε και να κινηθούμε μέσα σ’ αυτά! Χωρίς να τα κρίνουμε και χωρίς να θέλουμε ν’ αλλάξουμε τίποτα! Νομίζετε ότι αυτό είναι μια στάση παθητική; Ή μια στάση που δεν οδηγεί πουθενά; Μακάρι να παίρναμε αυτή την στάση! Θα βλέπαμε τότε τι θα προκαλούσε, τι θα κινητοποιούσε! Είναι η έξοδος από το Matrix!

Αλλά είμαστε πολύ απασχολημένοι! Έχουμε πολλά να κάνουμε! Καθένας σκέφτεται τις δουλειές του, τους στόχους του, τις προσδοκίες του! Το εγώ αναιρείται αν δεν έχει τους ρόλους αυτούς ώστε να κινεί την ενέργεια μ’ αυτό τον τρόπο! Δεν μπορεί να σωπάσει, να ακινητήσει. Το φοβάται αυτό! Αυτό όμως το σημείο είναι που ανοίγει την πύλη του Θεού! Αυτό το σημείο, όχι μιας σιωπής που κρατιέται δια της βίας να μη μιλήσει, ή μιας σιωπής φόβου ή αμηχανίας. Είναι ένα σημείο ΣΙΓΗΣ.

Η ελληνική γλώσσα έχει την λέξη «σιωπή» και την λέξη «σιγή». Η σιγή είναι ακριβώς αυτό: το να ακινητήσουμε! Μια από τις ασκήσεις που έκανε ο Γκουρτζίεφ στους μαθητές του ήταν να δίνει εντολή μέσα στην καθημερινότητα τους να ακινητήσουν. Έπρεπε να μείνουν σε όποια στάση τους έβρισκε η εντολή. Ήταν μια άσκηση για να τους δείξει ότι υπάρχει μια στιγμή που ό,τι και να συμβαίνει απλώς το σταματάς. Μένοντας σ’ αυτή την φαινομενική «εκκρεμότητα», δίνεται η δυνατότητα στον νου που συνεχώς παράγει σκέψεις και πράξεις να ακινητοποιηθεί! Έχουμε σκέψεις για τα πάντα! Για το πώς είναι ο Θεός, ανάλογα με το τι περιμένουμε από αυτόν ή τι φοβόμαστε.

Σκεφτόμαστε ακόμα και με τρόπο που κάνει ρουά ματ στον εαυτό μας:  πως έχουμε αποτύχει, πως είμαστε καμένα χαρτιά κ.λπ. Ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων έχει καταδικάσει τον εαυτό του και τον κόσμο! Δεν έχουμε χώρο ελεύθερο για τίποτα! Είναι εντελώς κατειλημμένο το κεφάλι μας! Συνωστισμός σκέψεων και απόψεων!

Θεωρούμε άχρηστο, μη αποδοτικό, το να μην σκεφτόμαστε! Το να ακινητήσουμε τον νου! Μπορεί ένας επιχειρηματίας να σταματήσει να σκέφτεται; Αυτά δεν λέγονται για να ακινητοποιήσουμε τον άνθρωπο! Ας κάνει καθένας ό,τι του κάνει καλό! Αυτό που παίζεται δεν είναι ούτως ή άλλως  να αλλάξουμε την κατάσταση μας με μια άλλη καλύτερη! Το ζητούμενο δεν είναι να τακτοποιήσουμε το ίδιο δωμάτιο ή να αλλάξουμε την επίπλωση του!

Να μετακινήσουμε τα έπιπλα για να νιώθουμε καλύτερα: τα έπιπλα του νου μας, τις ιδέες μας κ.λπ. για να ζούμε πιο ευχάριστα μέσα στο μυαλό μας! Αυτό σίγουρα έχει γίνει με το νοητικό κουνγκ φου που μας έχει κάνει χρόνια τώρα ο Στέλιος, εξ αρχής, και με όλη την παιδεία του λόγου! Το ζήτημα είναι να μην έχουμε «σπίτι»! Γιατί σπίτι μας είναι όλο το σύμπαν, όλη η Δημιουργία! Ο ουρανός είναι το σύνορο! Ο άνθρωπος τρομάζει σ’ αυτή την διάσταση πραγμάτων! Ενώ αυτή είναι η πατρίδα μας! Εκεί ταξιδεύουμε όσοι ταξιδεύουμε! Στο θεϊκό παντού!

Όσοι ξωμένουν σε στάσεις, κάνουν άλλες «διαδρομές»! Πάντως, σ’ αυτό που φοβάται ο άνθρωπος, εκεί θα πάει! Γιατί δεν υπάρχει πουθενά αλλού να πάει παρά στο Όλο πράγμα! Μόνο ο φόβος του αγνώστου τον κλείνει, τον «πετρώνει» σε ένα σημείο, σε ένα «σπίτι», όσο ωραία κι αν το έχει διακοσμήσει!

Όσο κι αν το έχει συνηθίσει, και όσο άνετα κι αν κατοικεί μέσα σ’ αυτό, θά ’ρθει η ώρα που η ψυχή θα ελευθερωθεί από το σώμα, θα βρεθεί στο απέραντο Όλο, και θα ταξιδέψει εκεί όπου της αντιστοιχεί! Τότε, ανάλογα με τον βαθμό της καθαρότητας της, θα βιώσει πόσο υπέροχη είναι αυτή η ελευθερία σ’ αυτό το άπειρο! Το οποίο δεν το ελέγχει με τους όρους που ως εγώ γνωρίζει, αλλά είναι μέσα σ’ αυτό, κολυμπάει μέσα σ’ αυτό. Είναι σαν σταγόνα μέσα στον ωκεανό! Και δεν νιώθει καθόλου να σβήνει, ούτε να μειώνεται. Αυτή είναι η ροή με το Όλο πράγμα. Το μυστήριο του Θεού, το Μυστήριο της Ενότητας!

*

Λέει ο Παύλος: «Εφόσον ζούμε δια του πνεύματος, να πορευόμαστε κατά το Πνεύμα, σύμφωνα με το Άγιο Πνεύμα! Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε! Να σηκώνει ο ένας το βάρος του άλλου! Να μοιραζόμαστε τα βάρη. Και αυτοί που είναι πνευματικά ισχυρότεροι να βοηθούν τους πνευματικά ασθενέστερους. Κι αν κάποιος περιπέσει σε αμάρτημα να τον νουθετούμε και να τον διορθώνουμε με πραότητα! Και να σκεφτόμαστε πως οποιοσδήποτε μπορεί να μπει σε πειρασμό! Κανένα δεν κρίνουμε! Όταν κάποιος κάνει κάποιο σοβαρό λάθος να του το επισημαίνουμε και να κινούμαστε να τον σηκώσουμε. Αυτό είναι εξάλλου το ζητούμενο: να σηκώνουμε ο ένας το βάρος του άλλου! Τότε υπηρετούμε τον νόμο του Χριστού!»

Δεν είναι ο νόμος του Χριστού η τιμωρία, ο Παλαιοδιαθηκικός νόμος! Ο νόμος του Χριστού είναι η αγάπη! Στην αγάπη είμαστε όλοι μαζί! Και σ’ αυτό το «μαζί» είναι όλη η ευλογία και η ευτυχία για τον άνθρωπο! Αν πραγματικά είμαστε σε θέση να το ζήσουμε και να το χαρίσουμε! Είναι ό,τι πολυτιμότερο μπορούμε να ζήσουμε σ’ αυτό τον κόσμο! Είναι η ίδια η παρουσία του Θεού. Αισθητοποιούμε έτσι στην Γη τον Χριστό και το θέλημά του!

*