Μάρτυράς μας τα λουλούδια!

Δεν είναι λιγότερο ιερά τα λουλούδια από ένα καντήλι! Πώς έδωσε ο Βούδας το Ζεν στην ανθρωπότητα; Εμφανίστηκε μια μέρα μπροστά στους μαθητές του και τους έδειξε ένα ρόδο! Και τους αποκάλυψε όλη την αλήθεια!

*

Θαύμα, Θεός, θαυμαστός, θαυμάσιο: λέξεις συναφείς!

Το θαύμα είναι η απόσταση που μας χωρίζει από τον Θεό! Είναι η απόσταση που έχει να διανύσει ο άνθρωπος ώς τον Θεό! Στην πραγματικότητα ένα κλικ είναι!

*

Το θαύμα είναι το happy end!

Ο άνθρωπος ο εισερχόμενος στην ιερότητα του θαύματος, στην πραγματικότητα υπερβαίνει τον κόσμο αυτό! Αποκαθίσταται πνευματικά! Η «πτώση» τελειώνει για αυτόν! Το θαύμα είναι το happy end! Γιατί με το θαύμα περνάει «απέναντι»! Βρίσκεται εκεί που τώρα δεν είναι! Εκεί που δεν μπορεί να πάει με άλλο τρόπο! Γιατί η αντίληψη του ανθρώπου και στην υψηλότερη της εκδοχή είναι πεπερασμένη! Δεν μπορεί να κατανοήσει το θαύμα!

Απλούστατα είναι θέμα κατασκευαστικό: το εγώ, ο νους του ανθρώπου έτσι όπως λειτουργεί, δεν μπορεί να μπει στην διάσταση του θαύματος. Δεν μπορεί ούτε να το κατανοήσει, ούτε να το πιστέψει, πολλώ δε μάλλον να το πραγματοποιήσει! Δεν μπορεί!

*

Το θαύμα είναι το πέρασμα της Αβύσσου!

Στο Δέντρο της Ζωής είναι πάνω η Τριάδα και κάτω το Επταδικό τρίγωνο κατερχόμενο! Μεταξύ του πρώτου Τρίγωνου με τις τρεις πρώτες σφαίρες, και του Επταδικού, μεσολαβεί η σφαίρα 11: η Άβυσσος!

Το Δέντρο της Ζωής δεν είναι παρά το δεκαδικό σύστημα του Πυθαγόρα, το οποίο πήραν οι Εβραίοι με την Καμπαλά κ.λπ. και το έκαναν μαγεία -χωρίς να έχουν τα κλειδιά των Σφαιρών. Το Δέντρο της Ζωής όχι μόνο είναι σύλληψη ακραιφνώς του ελληνικού πνεύματος, αλλά είναι το σύμβολο του ίδιου του Χριστού, του Ζώντος Θεού! Ο Χριστός είναι το Δέντρο της Ζωής!

*

Το δεκαδικό σύστημα των Σφαιρών δείχνει με συγκλονιστικό τρόπο ότι δεν επικοινωνεί η ανώτερη Τριάδα με το κατερχόμενο Επταδικό!

Η Άβυσσος είναι αυτό που δεν μπορείς να περάσεις! «Σκοπός κάθε Εκλεκτού είναι να διαφύγει τον δεύτερο θάνατο!» Την πνευματική εξαφάνιση μετά τον υλικό θάνατο. Ο Βούδας στα τελευταία του λόγια προς τους μαθητές του επεσήμανε ακριβώς τον ίδιο κίνδυνο. «Και τώρα, ώ μοναχοί, έχετε γεια! Όλα τα στοιχεία του όντος είναι διαβατικά! Φροντίστε με επιμέλεια για την σωτηρία σας!»

*

Επανένταξη στο Μυστήριο της Ενότητας

Τα ενσαρκωμένα όντα εδώ στην Γη, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι μπορούν να επιβιώσουν και να ζήσουν την «μετά» πραγματικότητα. Και δεν μιλάμε για την περιφορά στα αστρικά πεδία μέχρι της διαλύσεως τους! Αλλά για το να κατοχυρώσουν το δικαίωμα της ζωής και να έχουν πνευματικό όχημα μέσα στο οποίο να μπορούν να υπάρξουν εσαεί! Και αυτό για να γίνει, πρέπει να γεφυρωθεί στην συνείδηση του ανθρώπου κάτι που έχει χάσει! Αυτό που αποκαλούμε «επανένταξη στο Μυστήριο της Ενότητας». Αφού η Πτώση δεν είναι παρά αποστασία από το Μυστήριο της Ενότητας -αποτέλεσμα της αρχεγονικής παρακοής που έθεσε τον άνθρωπο σε εξ αντικειμένου θέση ως προς τον δημιουργό του: «απέναντι» και όχι μέσα του! Τότε ο Αδάμ ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι είναι γυμνός!

*

Ο Θεός φωνάζει στο Αδάμ το δειλινό: «Πού είσαι;»

Ο Αδάμ δεν ξέρει πού είναι! Αφού δεν ήταν πλέον εκεί όπου τον έβαλε ο Θεός -ως συνείδηση. Βρέθηκε κάπου «αλλού»! Αυτό λοιπόν το Μυστήριο της αποστασίας από την Ενότητα, η «Πτώση», που έχει απασχολήσει τόσο πολύ την φιλοσοφία, τους εσωτερισμούς κ.λπ., βρίσκει την απάντηση του στην κατάσταση που βρίσκεται καθένας από μας! Γιατί καθένας με τον τρόπο του αναπαράγει αυτό το αρχεγονικό σφάλμα το οποίο μας απομακρύνει από τον Θεό! Μπορούμε εντούτοις, αν θέλουμε, αφού είναι στο χέρι μας, και  ο Θεός μας έχει δώσει την δυνατότητα, να εισέλθουμε στον κόσμο του θαύματος! Στην πραγματικότητα το δίλλημα είναι θαύμα ή θάνατος!

*

Θαύμα είναι η επανένταξη στην συχνότητα του Θεού!

Θαύμα ή θάνατος! Και οι δύο λέξεις αρχίζουν από το γράμμα θήτα! «Μα κάποιοι έχουν ζήσει θαύματα, πιστεύουν στα θαύματα κ.λπ.!» Σας λέω με κάθε σοβαρότητα ότι κανείς δεν πιστεύει στα θαύματα και κανείς δεν ομολογεί τα θαύματα! Αυτός που θα ομολογήσει το θαύμα είναι μέρος του θαύματος! Καθίσταται μέρος του θαύματος! Είναι μέτοχος του θαύματος! Είναι σαν να έκανε ο ίδιος το θαύμα! Αυτός που πιστεύει στο θαύμα και το ομολογεί, και αυτός που το πράττει, είναι ένα μέσα στο Μυστήριο της Ενότητας, στο Μυστήριο της Αγάπης.

*

Το εγώ αυτό που θέλει είναι να κάνει «μαγικά»!

Θα ήθελε να μπορούσε να κάνει υπερφυσικά πράγματα για να είναι ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους, να τους επιβάλλεται κ.λπ.! Αυτό είναι το ζητούμενο του ανθρώπου: θέλει να κάνει «θαύματα» για να τονώνεται το εγώ του και να υποτιμά τους υπόλοιπους! Το εγώ όμως είναι ανίκανο να κάνει θαύμα! Δεν μπορεί!

*

 Το θαύμα αναιρεί το εγώ!

Το θαύμα είναι η θεϊκή κατάσταση του όντος που αναιρεί το εγώ! Το εγώ εκμηδενίζεται μπροστά στο θαύμα! Είναι το τέλος του -μιλώντας για το εγώ ως διαχωριστική ατομικότητα και ως γραμμική λογική, έτσι όπως την ξέρουμε, η οποία κινείται στην γραμμή του αιτίου-αιτιατού, 0–1 κ.λπ.

*

Και να θέλει το εγώ δεν μπορεί να αντιληφθεί το θαύμα!

Να ξεκινήσουμε να κάνουμε θαύματα! Να αποφασίσουμε να «χαρίσουμε» το εγώ μας στον Θεό! Να ζήσουμε αυτή την κατάσταση την χωρίς όρια! Γιατί «εγώ» σημαίνει όρια!  Είναι τα όρια τα οποία αντιλαμβάνεται ο νους έτσι όπως λειτουργεί τώρα. Και κινείται μεν μέσα σ’ αυτά τα όρια όπου νιώθει ασφαλής, όμως μέσα στα όρια αυτά πεθαίνει! Είναι τα όρια που οριοθετούν την «ζωή» του. Βρίσκεται υπό την αίρεση του χωροχρόνου! Και αυτό έχει τέλος.

*

Το εγώ είναι ταυτόσημο με τον θάνατο!

 Η ατομικότητα που ενσαρκώνεται εδώ, αν δεν συνδεθεί με το Όλο πράγμα, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ! Παύει να υπάρχει! Αυτό το οποίο ο αρχάγγελος Ραφαήλ φέρνει στην Γη, είναι η Αειζωία, η δυνατότητα να σπάσουμε το δρεπάνι του θανάτου! Να περάσουμε σε μια άλλη κατάσταση όπου ο άνθρωπος θα έχει πνευματικό όχημα και θα επιλέγει ο ίδιος την παρουσία του στα σύμπαντα, στις διαστάσεις μέσα και έξω από τον χωρόχρονο, παντού! Αυτή η κατάσταση η οποία τώρα ακούγεται σαν επιστημονική φαντασία είναι υπαρκτή, φτάνει η συνείδηση του ανθρώπου να την υπογράψει! Και ο άνθρωπος δεν την υπογράφει γιατί δεν θέλει να ζήσει! Θέλει να πεθάνει! Αυτό μπορεί να φαίνεται παράδοξο, τρελό, γιατί σε ποιον άνθρωπο θα πεις ότι θα πεθάνει και θα πει ναι!

*

Από την μια ο άνθρωπος διεκδικεί το να μην πονά, από την άλλη όμως είναι αυτοκαταδικασμένος να πονά, να αρρωσταίνει και να πεθαίνει!

Κανείς δεν λέει με τα χείλη ότι θέλει να πεθάνει! Ο τρόπος όμως που ζει είναι αυτοκτονικός! Θέλει να πεθάνει! Και θέλει να πεθάνει γιατί είναι ενοχοποιημένος! Και είναι ενοχοποιημένος γιατί ξέρει την αμαρτία του! Και η αμαρτία του είναι το ότι δεν αποκαθιστά την σχέση του με τον Θεό! Δεν συναρτάται με το Όλον! Συνεχίζει να διαιωνίζει μια ύπαρξη πεπερασμένη μέσα στην οποία από την μια διεκδικεί το να μην πονά, από την άλλη όμως είναι αυτοκαταδικασμένος να πονά, να αρρωσταίνει και να πεθαίνει! Να πεθαίνει, όχι μόνο το φυσικό του σώμα, αλλά και να απόλλυται, να ματαιώνεται ως εν δυνάμει πνευματική οντότητα. Αφού δεν σταθεροποιείται, δεν αποκρυσταλλώνεται με ένα τρόπο που να είναι συμβατός με την Ζώσα Ζωή ώστε να υπάρχει σε όλα τα επίπεδα, τις διαστάσεις και τις δημιουργίες!

*

Είναι συνταρακτικό το πώς ο άνθρωπος αδυνατεί να αντιληφθεί, να ομολογήσει, πολλώ δε μάλλον να πράξει, το θαύμα!

Θα αρκούσε να ομολογήσει ένα μόνο θαύμα! Στην πραγματικότητα στην ζωή ενός ανθρώπου συμβαίνουν πολύ περισσότερα -πολλώ δε μάλλον σε όσους ζουν το διαρκές θαύμα της προστασίας και της ευλογίας του αρχάγγελου Ραφαήλ. Ο άνθρωπος υποτίθεται ότι ζητά την θεϊκή παρέμβαση πάνω στην ανάγκη του! Τότε και οι άπιστοι ξαφνικά γίνονται πιστοί και λένε «Θεέ μου βόηθα!» Στην πραγματικότητα όμως όταν η δυσκολία περάσει, ο άνθρωπος λέει: «Τυχαίο ήταν!» Αυτό το έχουμε δει επανειλημμένως!

*

Αγνή, καθαρή ομολογία του θαύματος

Αυτός που είναι σε θέση να ζήσει το θαύμα του Θεού και να το ομολογήσει, είναι ήδη «απέναντι»! Έχει περάσει απέναντι! Είναι μέσα στον κόσμο του θαυμαστού! Είναι μέτοχος του θαύματος! Αυτό που κάνει ο άνθρωπος να ομολογεί και να ξε-ομολογεί, «έγινε» και μετά δεν έγινε, «έγινε» αλλά δεν τρέχει τίποτα, «έγινε» αλλά μετά ξανανησυχούμε, «έγινε» αλλά διερωτιόμαστε αν θα μας κάνει και το επόμενο θαύμα ο Θεός, «έγινε» και ύστερα λέμε: «Και πού είναι ο Θεός; Γιατί δεν μου φανερώνεται; Γιατί μου έκανε μόνο αυτό και όχι και τα άλλα που του ζήτησα!» δείχνει ότι στην πραγματικότητα δεν το έζησε το θαύμα! Δεν το κατέγραψε η συνείδηση του καθόλου!

*

Η συνείδηση η ανθρώπινη που θα καταγράψει το θαύμα καθίσταται αυτομάτως «θαυμαστή»!

Εισέρχεται στον χώρο του θαυμαστού! Είναι καταπληκτικό το πόσο, ενώ έχουν γίνει εδώ, σ’ αυτό τον χώρο, πολλά υπερβατικά πράγματα, και κάποιοι έχουμε ζήσει μεγάλα θαύματα, εντούτοις ακόμα και σε εκείνους που κάποτε συγκλονίστηκαν, μέσα τους δεν έγινε καμιά ανατροπή! Γιατί τι σημαίνει «συγκλονίζομαι»; Όλοι συγκλονίζονται με διάφορα, αλλά όμως δεν αλλάζουν! Πώς μπορείς να συγκλονίζεσαι και να ζεις σαν να μην έγινε τίποτα!

*

Συγκλονίζομαι σημαίνει ανατροπή!

Έζησα το θαύμα σημαίνει ανατροπή! Ανατρέπεται η λογική μου, αντιλαμβάνομαι ότι συμβαίνει κάτι που δεν μπορώ να διαχειριστώ, που υπερβαίνει τα όρια της λογικής μου! Άρα στην πραγματικότητα ο άνθρωπος φοβάται να κάνει την παραδοχή της υπέρτατης δύναμης του Θεού, γιατί αυτό αυτομάτως τον θέτει μπροστά στην ευθύνη του ως Υιός Θεού! Θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της Υιότητας! Και αυτό δεν το θέλει!

*

Ο άνθρωπος θέλει να πεθάνει -το υποσυνείδητο του!  

Ο άνθρωπος θα ήθελε να κάνει ό,τι γουστάρει, να σκέπτεται όπως σκέπτεται, και να έχει και τον Θεό υπηρέτη του για να του κάνει «θαυματάκια» και να τον βγάζει από τις δυσκολίες! Και ει δυνατόν να μην πεθάνει! Παρόλο που, επαναλαμβάνω, ο άνθρωπος θέλει να πεθάνει -το υποσυνείδητο του!

*

Αυτό ακριβώς είναι ο Εωσφόρος! Ο θάνατος! Ο Εωσφόρος είναι ο θάνατος! Ο Χριστός είναι η Ζωή!

το υποσυνείδητο του ανθρώπου είναι γεμάτο θάνατο! Κληρονομιά από το μεγάλο του αφεντικό και πρωτοδιδάξαντα τον θάνατο, Εωσφόρο! Στην συνέχεια, την αρχέγονη πράξη του Εωσφόρου ο άνθρωπος την διαιωνίζει με τις πράξεις και τις πεποιθήσεις του. Στην πραγματικότητα το υποσυνείδητο του ανθρώπου είναι γεμάτο θάνατο! Και σ’ αυτό προστίθεται όλη η θανατόφιλη παιδεία του φόβου και των ενοχών τα οποία τον απομακρύνουν από την ζώσα κατάσταση της ελευθερίας, της χαράς, και της δημιουργίας που είναι ο Θεός! Εγκλείεται μέσα εκεί, και σφίγγεται και χάνει τον χρόνο της ζωής του χωρίς να μπορέσει να διαρρήξει τα όρια που τον χωρίζουν από τον Θεό!

*

Πεθαίνει ο άνθρωπος γιατί δεν αντέχει να ζει άλλο αποκομμένος από τον Δημιουργό του!

Είναι αξιοσημείωτο το ότι ο Χριστός θεράπευε μόνον όσους του το ζητούσαν και πίστευαν ότι μπορεί να το κάνει! Δεν περπατούσε στον δρόμο θεραπεύοντας αδιακρίτως! Θα μπορούσε εξάλλου με μία του κίνηση να αποκαταστήσει τα πάντα! Να μην αφήσει κανένα κουλό, κουτσό, στραβό, δαιμονισμένο! Δεν το έκανε όμως αυτό ο Χριστός! Έλεγε: «Πιστεύεις ότι μπορώ να το κάνω; Η πίστη σου σε έσωσε!» Ανταποκρινόταν, δηλαδή, στο εσωτερικό κάλεσμα, στην θέληση της ψυχής που τον ομολογούσε!

*

Γεννήθηκα για να θυμάμαι κάθε θαύμα Θεού

Εμείς έχουμε δει τον Ραφαήλ να κάνει θαύματα σε πολλούς που δεν πιστεύουν. Αυτά τα θαύματα μπορεί να τους ευεργέτησαν προσωρινά, δεν σταθεροποιήθηκαν όμως στην συνείδησή τους! Επειδή δεν αντιστοιχούν στην συνείδηση τους, δεν έχουν καταγραφεί στην συνείδηση τους! Γι’ αυτό όχι μόνο δεν τα ομολογούν, αλλά τα ξεχνούν, τα διαγράφουν και από την μνήμη τους! Εγώ όμως που θυμάμαι, που γεννήθηκα για να θυμάμαι κάθε θαύμα Θεού, θυμάμαι λεπτομερώς τι έχει γίνει από την ευλογημένη δράση του αρχάγγελου Ραφαήλ! Τι ανατροπές, τι θαύματα, τι υπερφυσικά πράγματα! Ένα απ’ αυτά τον καθέναν από μας αν τον είχε αγγίξει, αν είχε αγγίξει την συνείδησή του, θα γινόταν ανατροπή! Θα είχε αλλάξει την ζωή του! Θα είχε πει: «Τα αφήνω όλα και σ’ ακολουθώ!» Τον Θεό, όχι πρόσωπα! Θα έλεγε: «Δείξε μου, μίλα μου! Και ό,τι μου πεις θα το κάνω!»

*

Ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος μέσα στο παιγνίδι της ψευδαίσθησης!

Βλέπουμε πόσο προσδιορισμένοι είμαστε εδώ, σ’ αυτό τον κόσμο, σ’ αυτό που μας ζητά η κοινωνία, στο φαίνεσθαι! Και προκειμένου να χαλαρώνει λίγο, επιζητά και μια ανάσα μέσω φιλοσοφιών κ.λπ. Γι’ αυτό δεν μας συμβαίνει τίποτα! Είναι σαν την μουσική που, αν πραγματικά κάνεις ακρόαση, κάτι θα σου συμβεί! Αν δεν σου συμβεί τίποτα, σημαίνει ότι δεν την άκουσες! Η «φυλή» εξάλλου των ακροατών του Μεγάρου Μουσικής, κατά κανόνα, όπως μπαίνει βγαίνει! Αν έκαναν αληθινή ακρόαση, αν έμπαιναν μέσα στην μουσική κάτι θα τους συνέβαινε, κάτι θα άλλαζε στην ζωή τους! Όπως συμβαίνει με κάθε τι αληθινό με το οποίο έρχεσαι σε επαφή! Για να μη σου συμβαίνει τίποτα, δεν έχεις έρθει σε επαφή! Ή ακόμα και στα κράσπεδα της αλήθειας να βρεθείς, έχεις τέτοια «αντισώματα» που είναι θέμα χρόνου να την εξοβελίσουν! Ξανάρχεται η λογική του κόσμου, η ενέργεια του κόσμου και όλα γίνονται ένα ωραίο παραμυθάκι, και πάμε γι’ άλλα! Επανάληψη!

*

 Προσωπική η ευθύνη της ομολογίας για την παρουσία του αρχάγγελου Ραφαήλ στην Γη και τα διαρκή του θαύματα!

Να ομολογήσουμε, όσοι το ζούμε, την συγκλονιστική δυνατότητα που έχει ανοίξει στα ανθρώπινα πλάσματα της Γης για να επανέλθουν στην συνείδηση του Όλου! Να συνδεθούν με το Όλο πράγμα! Και από πεπερασμένα όντα να ανοιχτούν στο άπειρο του Θεού. Στην πραγματικότητα να νικήσουν τον θάνατο! Και τον υλικό και τον πνευματικό!

*

Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τον Θεό και τους αγγέλους του χρησιμοθηρικά

Ζητάμε την βοήθεια του αρχαγγέλου Ραφαήλ και  τα θαύματά του για να ξεπερνάμε τις δυσκολίες μας, χωρίς όμως την αντίστοιχη συνείδηση και τον αντίστοιχο σεβασμό! Και αυτό στην πραγματικότητα συμβαίνει διότι δεν το ζητάει κατευθείαν η ψυχή αλλά με μεσιτεία! Γιατί, αν το ζητούσε η ψυχή θα γινόταν μέτοχος του θαύματος! Θα έμπαινε μέσα στο θαύμα! Και εκεί θα τελείωναν όλα!

*

Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη λέξεις!

Το ότι μιλάμε και ξαναμιλάμε και επαναλαμβάνουμε τα ίδια είναι γιατί ο λόγος, όπως λέει ο Πλάτωνας, είναι ούτως ή άλλως κατώτερος από την αλήθεια! Δεν μπορεί ο λόγος να περιγράψει την αλήθεια! Αν δεν εισχωρήσει μέσα σου, στον πυρήνα της ύπαρξης σου, αν δεν σε δονήσει, δεν συνηχήσει με το υψηλότερο σου σημείο, δεν έχεις πάει εκεί όπου σου δείχνει: πέρα από τον λόγο! Οι λέξεις καθαυτές δεν έχουν άλλη αξία! Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη λέξεις! Βουνά λέξεων είναι η ιστορία του πολιτισμού! Και τι έγινε; Τόσο συγκλονιστικά πράγματα που έχουν ειπωθεί δεν κατάφεραν να βγάλουν τον άνθρωπο από τον φόβο, τον πόνο, την αρρώστια, τον θάνατο! Άρα προς τι όλα αυτά τα λόγια!

*

Σε έναν μόνο λόγο ιερό, θεοφόρο να ήταν παρών ο άνθρωπος, θα έφτανε!

Ο νους είναι εθισμένος στην επανάληψη! Θέλει διαρκώς κι άλλο, κάτι άλλο, αλλιώς! Κρίνει διαρκώς! Γιατί; Γιατί δεν ακούει καν! Δεν είναι παρών! Αν άκουγε έναν λόγο αλήθειας, από όπου κι αν προήρχετο, αν ήταν παρών στην θέα ενός τριαντάφυλλου, όχι σε έναν άνθρωπο, μια φιλοσοφία, μια θρησκεία ή έναν αρχάγγελο, θα τέλειωναν όλα!

*

Μόνοι μας διαιωνίζουμε την θνητότητα μας!

Με όλα της τα συμπαρομαρτούντα! Γιατί δεν είμαστε παρόντες στο θαύμα της ζωής! Είμαστε επισκέπτες, μπαινοβγαίνουμε, δεν είμαστε παρόντες σ’ αυτό που συμβαίνει, και γι’ αυτό είμαστε έξω από την Γιορτή! Γι’ αυτό κάνουμε συνέχεια γιορτές! Για να γνωρίσουμε την Γιορτή! Να δούμε τι ωραία που είναι! Με τον Θεό περνά κανείς καλά! Είναι η Γιορτή! Και στέκεται ο άνθρωπος έξω από την Γιορτή! Σαν ζητιάνος που κοιτάζει πίσω από το τζάμι… Ενώ είναι γιος βασιλιά! Είναι δικό του το βασίλειο!

*

Ας δείξουμε σεβασμό για τα θαύματα που γίνονται με την μεσιτεία εκείνων που μας αγαπούν

Είναι ταπεινωτικό για τον ίδιο τον άνθρωπο να δρα ο Θεός υπέρ αυτού και εκείνος, όχι μόνο να μην το βλέπει, αλλά να το χλευάζει κιόλας! Και να βρίσκει τρόπους με την χυδαία «λογική» του να ξηλώνει το θαύμα! Και δεν καταλαβαίνει ότι εκείνη την στιγμή ξηλώνει την ίδια του την ψυχή από το Δέντρο της Ζωής!

*

Ο Θεός δεν κάνει το θαύμα για να πείσει τους άπιστους!

Ποτέ δεν θα συμβεί θαύμα στον άπιστο, ακόμα κι αν συμβεί! Γιατί είναι απών! Άρα γι’ αυτόν δεν έγινε τίποτα! Μπορεί να γίνει λόγω μεσιτείας άλλης ψυχής, γιατί κάποιο άγιο ον είναι εδώ γι’ αυτόν, αλλά δεν θα μπορέσει να το κρατήσει. Γιατί δεν είναι δικό του, η συνείδησή του δεν αντιστοιχεί σε αυτό και δεν το υπογράφει.

*

Να είμαστε προσεκτικοί -με την έννοια της εσωτερικής προσοχής

Καθημερινά στην ζωή μας εμφαίνεται η παρουσία του Θεού! Η ευλογημένη Δύναμις του αρχαγγέλου Ραφαήλ είναι ενεργοποιημένη με ιδιαίτερο τρόπο στις μέρες μας! Να φύγουμε επθτέλους από τον λήθαργο, από τον ύπνο μες στον οποίο μας εγκλείει ο νους και οι αισθήσεις, και μας κρατάνε έξω από το θαύμα της ζωής!

*