Όταν είσαι γεννημένος να δίνεις, τίποτα δεν μπορεί να σε περιορίσει! Ούτε ο φόβος, ούτε η απογοήτευση, ούτε ο εγωισμός!

Να ανοίγεις τα χέρια σου και να προσφέρεις! Να ακούς τον άνθρωπο, την μοναδική του αλήθεια, να διεισδύσεις βαθιά σε αυτήν, ξεχνώντας τον εαυτό σου -ο μόνος δρόμος να τον κατανοήσεις.

Να νιώσεις τις χαρούμενες σκέψεις του, να παρασυρθείς από τον γνήσιο ενθουσιασμό του, αλλά και να έχεις την ικανότητα να κολυμπήσεις στα βαθιά νερά της θλίψης του, την απογοήτευση και την απελπισία του. Χωρίς να υπάρχεις κάπου σε όλη αυτή την εικόνα.

Να νιώθεις μόνο με ένα βλέμμα, μια μισή κουβέντα, πού ρέει η σκέψη του.

Να τρέχεις γρήγορα για να πιάσεις το χέρι της απελπισία του, να το σφίξεις και όλο αυτό να το ντύσεις με λόγια. Ή με μια σιωπή που ξεχειλίζει από νόημα.

Να ξέρεις, να νιώθεις ποιες είναι οι μαγικές λέξεις που θα βοηθήσουν να υψώσουν το ανάστημά του. Οι λέξεις που θα ανάψουν την λάμψη της ελπίδας στα μάτια του. Και να απουσιάζεις εσύ από την εικόνα αυτή.

Και πως νιώθεις όταν καταφέρνεις και δίνεις αγάπη και κατανόηση, στοργή και ελπίδα; Χωρίς να υπάρχεις καν στην εικόνα αυτή; Χωρίς ανταλλάγματα;

Νιώθεις χαρά και εκπλήρωση. Νιώθεις ζεστασιά και γαλήνη. Επειδή δεν στηρίζεσαι στην ανταπόδοση, στην αμοιβαιότητα. Γιατί η ανάγκη σου να δίνεις δεν είναι να πάρεις. Με την ανάγκη να δίνεις, αναγεννιέσαι. Πάντα ήταν αυτό που σε καθορίζει και καθοδηγεί. Έδινες χωρίς να πάρεις, και αν έπαιρνες, το επέστρεψες με χίλιους τρόπους στο άπειρο.

Υπάρχουν άνθρωποι που πάντα χαμογελούν. Με ένα γαλήνιο, ήρεμο χαμόγελο. Άνθρωποι που παίρνουν μόνο δίνοντας. Άνθρωποι που δεν κάνουν συναλλαγές, ανταλλαγές και λογαριασμούς. Άνθρωποι με ανοιχτή καρδιά, απλωμένα τα χέρια να σε αγκαλιάσουν και βαθιά ψυχή.

Μην κάνεις ποτέ το λάθος να αμφισβητήσεις την αγνότητα της πρόθεσή τους. Δεν θα κινηθούν ποτέ με ύπουλους σκοπούς. Φοράνε τις καρδιές τους στο μανίκι τους.

Εάν τους αμφισβητήσεις, θα χαμογελάσουν και θα σε προσπεράσουν. Και παρόλο αυτά, θα σου έχουν δώσει και αρνήθηκες να πάρεις. Θα ανακαλύψεις τι πήρες μόνο όταν ξεχάσεις εγωισμούς, καχυποψίες και αναστολές.

Μην πεις πότε ευχαριστώ στους ανθρώπους αυτούς. Προτιμούν το αγαπώ! Δεν εκτιμούν τα κλισέ και την ευγένεια. Δεν είναι συναλλαγή, δεν είναι χάρη. Είναι η αναπνοή τους, η αλήθεια τους είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

Όταν δίνουν, το κάνουν με την καρδιά τους. Με την εικόνα τους να απουσιάζει. Χωρίς ανταλλαγές. Γιατί αυτό έτσι είναι για αυτούς.

από Stelios Nikolaides

*

Ένα μωρό ρώτησε τον Θεό…

«Μου λένε πως θα με στείλεις στην Γη αύριο, αλλά πώς υποτίθεται πως θα ζήσω εκεί, που είμαι τόσο μικρό και αβοήθητο;»
«Ο φύλακας άγγελός σου θα είναι εκεί να σε περιμένει και θα σε προσέχει!»

Το παιδί ξαναρώτησε, «Πες μου όμως, εδώ στον παράδεισο για να είμαι ευτυχισμένο, δεν έχω παρά μόνο να τραγουδώ και να γελώ!»
Ο Θεός είπε, «Ο φύλακας άγγελός σου θα τραγουδά και θα γελά για σένα. Και θα νιώθεις την αγάπη του και θα είσαι πολύ χαρούμενο!»
Το παιδί όμως ξαναρώτησε, «Και πως θα καταλαβαίνω τί μου λένε οι άνθρωποι όταν μου μιλούν, αν δε ξέρω την γλώσσα;»
Ο Θεός είπε, «Ο φύλακας άγγελός σου θα σου πει τις πιο όμορφες και γλυκιές λέξεις που θα ακούσεις ποτέ, και με πολύ υπομονή και φροντίδα ο άγγελός σου θα σου διδάξει πώς να μιλάς!»
«Και ποιος θα με προστατεύει;»

Ο Θεός είπε, «Ο φύλακας άγγελός σου θα σε προστατέψει ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να δώσει την ίδια του την ζωή!»
Όταν ήρθε η στιγμή ν’ αφήσει τον Παράδεισο, το παιδί ρώτησε με βιασύνη: «Θεέ μου, εφόσον είναι να φύγω τώρα, πες μου σε παρακαλώ το όνομα του αγγέλου μου!»

«Απλά θα την φωνάζεις, ΜΑΜΑ!»

από τον Stelios Nikolaides

*