Αναμνήσεις... Abuna Νάρκισσος

Ήταν σούρουπο πια όταν φτάσαμε με τον Φοίβο στο μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού στην Κοιλάδα του Σταυρού, στην νέα Ιερουσαλήμ! Έναν αρχαίο τόπο που στεγάζει το σημείο όπου σύμφωνα με την παράδοση φύτρωσε το περίφημο τρισυπόστατο Δέντρο -από κέδρο, πεύκο και κυπαρίσσι- από το οποίο έγινε ο Σταυρός του Χριστού! Η ιστορία του δέντρου του Σταυρού συνδέεται με την εμφάνιση της Αγίας Τριάδας στον Αβραάμ με την μορφή τριών Αγγέλων … Όταν άνθισαν τα ραβδιά τους… Κτιτόρισσα, η Αγία Ελένη!

Σταθήκαμε με δέος στην πόρτα του θεόρατου σαν κάστρο μοναστηριού! Χτυπήσαμε επανειλημμένως χωρίς απόκριση… Βέβαιοι πως δεν είναι δυνατόν να φύγουμε έτσι άδοξα μείναμε εκεί περιμένοντας κάποιος να μας ανοίξει…

Είχε προηγηθεί το μαγικό προσκύνημα στην Μονή Χοτζεβά στο απόκρημνο φαράγγι Αἰνών εκεί όπου βάπτιζε ὁ Ιωάννης ὁ Πρόδρομος… Συγκλονισμένη ακόμα από την συνάντηση με τον Αμφιλόγχιο, τον άγιο ηγούμενο, και τον μεγαλειώδη εκείνο τόπο, μου φάνηκε το λιγότερο παράδοξο να μας κλείσει το σύμπαν την πόρτα! Καθώς σκεφτόμουν πως η νύχτα θα έπεφτε γρήγορα και έπρεπε να επιστρέψουμε εγκαίρως στο Πατριαρχείο όπου φιλοξενούμασταν, σηκώνω το βλέμμα και βλέπω ψηλά σε ένα παράθυρο το πρόσωπο ενός μοναχού… Όπως μας εξήγησε αργότερα ο Νάρκισσος -αυτός ήταν που πρόβαλε στο παράθυρο, ήταν εξάλλου και ο μοναδικός ένοικος του μοναστηριού!- ένιωσε μια παρόρμηση να κοιτάξει προς τα έξω! Και μας είδε! Κατέβηκε και άνοιξε την πόρτα! Ήταν εντυπωσιακή η μορφή του και η παρουσία του! Όμορφος, γεμάτος ζωή, ζωντάνια! Και τόσο δυναμικά άμεσος, ανθρώπινος, χωρίς ψέμα! Μας καλωσόρισε εγκάρδια! Σαν να τον ξέραμε από πάντα! Το ίδιο ένιωσε και εκείνος! Αυτή η ευλογημένη οικειότητα που νιώθεις όταν συναντάς δικά σου κομμάτια… Μείναμε όλη την νύχτα μαζί κουβεντιάζοντας! Και τι δεν είπαμε! Μας έκανε εξομολόγηση!

Έτσι ξεκίνησε ένας ακατάλυτος από τον χρόνο δεσμός ζωής!

Δεν έφυγε ποτέ από την καρδιά μου… Μέχρι τέλους! Ήταν ο λώρος με την αγαπημένη Αγία Γη στην οποία επανήλθα πολλές φορές… Εκείνος πάντα ο Οικοδεσπότης, μου ξεδίπλωνε κάθε φορά καινούργιες πτυχές της Άγιας Ιστορίας…

Ο «abuna», όπως τον αποκαλούσε το αραβικό του ποίμνιο, ήταν το δώρο του προσκυνήματος μου στους Αγίου Τόπους! Για μένα αυτός ήταν ο πραγματικός Άρχοντας της Ιερουσαλήμ!

Δεν είναι τυχαίο που εκεί βρήκα την μία κεφαλή του δικέφαλου αετού και στην Συρία την άλλη! Κυριολεκτώ! Δυο πέτρινες κεφαλές που ενωμένες ήταν Δικέφαλος Αετός! Ο Νάρκισσος και ο Ηλίας μου, ο συροκρητικός δερβίσης…

Καθόμασταν στην ταράτσα του Πύργου σου στην Πεντζάλα μες στην κακοτράχαλη έρημο έξω από την Βηθλεέμ περιστοιχισμένοι από τα σκυλιά σου, τα «παιδιά» σου όπως τα έλεγες… Και μου είπες μια ιστορία. Σκεφτόμουν πως μέσα σε αυτήν την ερημιά κυριολεκτικά ήσουν στο έλεος του Θεού!

Κάποτε ήρθαν και τσαντίρωσαν έξω από τον Πύργο μια δράκα αγριάνθρωπων! Ήταν οικογένεια. Ο πατέρας με τους γιούς του. Σαν τους γύφτους έφεραν καναπέδες, καρέκλες, στρωσίδια στην μέση του πουθενά και εγκαταστάθηκαν εκεί! Οπλισμένοι, με τα άλογα τους, καθημερινά σου έκαναν επίδειξη ισχύος! Εσύ άφοβος περνούσες αγέρωχα μπροστά από το τσαντίρι τους για να πάρεις το μονοπάτι που έβγαζε στον αμαξωτό δρόμο προς την Βηθλεέμ… Δεν τόλμησαν ποτέ να σε πειράξουν! Αντί να τους φοβηθείς, εσύ ενέπνεες φόβο σε αυτούς! Έμπαινες και έβγαινες στο μοναστήρι ολομόναχος με το περήφανο μεγαλοπρεπές σου παράστημα… Σε ανησυχούσε όμως η παρατεταμένη παραμονή τους εκεί καθώς η μόνη σου έγνοια ήταν η υπεράσπιση των εδαφών του Ορθόδοξου Πατριαρχείου σε όλη την Παλαιστίνη στο οποίο ο Θεός αιώνες τώρα έχει εμπιστευτεί την φύλαξη και την εν Χριστώ λειτουργία τους. Έκανες διάφορες νομικές ενέργειες, τίποτα! Αυτοί παρέμεναν εκεί! Πέρασαν δυο τρία χρόνια… Τίποτα! Κάποια μέρα απηυδισμένος κατέβηκες στο εκκλησάκι του μοναστηριού και είπες του Θεού: «Δικός σου είναι ο τόπος! Προστάτευσε τον!» Και διάβασες τους ψαλμούς…

Την ίδια μέρα έπεσε από το άλογο ο πατέρας! Τον πάτησε το άλογο καθώς έτρεχε ξέφρενα και έμεινε στον τόπο! Τα μάζεψαν επί τόπου και εξαφανίστηκαν!

Χωρίς σχόλιο…

Πολλές φορές περιέθαλψες κυνηγημένους Παλαιστίνιους… «Δεν έχω πια σεντόνια Μαρία, καθώς τα έκοψα όλα λουρίδες για να δέσω τραύματα…»

Η Φάρχα ήταν η διακόνισα σου… Μια γερόντισα παλαιστίνια, το αγαθό στοιχειό της ζωής σου, σε φρόντιζε και σου κρατούσε συντροφιά… Αυτή στάθηκε κοντά σου μέχρι το τέλος! Απαρηγόρητη μου είπε πως ήσουν όλη της η ζωή! Και πως δεν διανοείτο ποτέ πως θα έφευγες εσύ και θα έμενε εκείνη ξοπίσω… Κάθε μέρα σε θρηνεί… Όταν δεν ήταν στο μοναστήρι, ήσουν εσύ στο φτωχικό της σπίτι…

Δεν είχες περσόνα! Ήσουν διάφανος! Λαμπερής ευφυΐας και παιδείας! Διάβαζες συνεχώς και χωρίς προκαταλήψεις οτιδήποτε μπορούσε να σε βοηθήσει στην πρακτική αντιμετώπιση των προβλημάτων του ποιμνίου σου! Χαρούμενος σαν παιδί, με ζωηρό τόνο ζωής και πολύ χιούμορ, πάντα με έκανες και γελούσα όταν ήμασταν μαζί!

Είχες μεγάλη κατανόηση για τα ανθρώπινα αλλά πίστευες στην απόλυτη δικαιοσύνη του Θεού! «Ο Θεός σε διεκδικεί άχρι θανάτου» συνήθιζες να λες… «Θεός ζηλωτής!»

Η μεγάλη σου αγάπη ήταν η Παναγία! Σε ρώτησα κάποτε πώς είναι να λειτουργείς. «Μια φορά, εκεί που έλεγα το εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου υπερευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, την βλέπω ολοζώντανη μπροστά μου!»

«Kάποτε στενοχωρημένος με τα συμβαίνοντα στο Πατριαρχείο έπεσα και κοιμήθηκα ζητώντας από τον Χριστό να μου εξηγήσει γιατί δεν παρεμβαίνει! Πώς επιτρέπει την κατάπτωση της Εκκλησίας και ειδικά εκεί στα χώματα που περπάτησε ο Ίδιος!» Ήρθε στον ύπνο μου! «Μη μου τους κατηγορείς! Αυτούς έχω με αυτούς κάνω την δουλειά μου!»

«Εσείς Μαρία στον κόσμο έχετε τον διάολο οριζοντίως! Εμείς οι καλόγεροι τον έχουμε οριζοντίως και καθέτως!» μου είπες σκασμένος στα γέλια.

Μου έκανε εντύπωση στα μοναστήρια και τα προσκυνήματα που πηγαίναμε μαζί, το πώς διόρθωνε ό, τι έβλεπε πως δεν γινόταν σωστά ή δεν ήταν στην θέση του! Μιλούσε με τους μοναχούς πάντα ευγενής χωρίς κρίση ή διδακτική, απλά, ή, λέγοντας ιστορίες κ.λπ. Σαν να ένιωθε προσωπική του ευθύνη το να είναι τα πράγματα στην θέση τους στους Αγίους Τόπους… Μυστικός Τοποτηρητής του Θεού! Μακριά από αξιώματα μέχρι τέλους! Δεν τα ήθελε αλλά και δεν του τα έδωσαν! Εκείνος πρόσφερε την ζωή του στην υπηρεσία του Χριστού! Και στην αγαπημένη του Παναγία…

Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ

πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου

Ωσαννά εν τοις υψίστοις

ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου,

ήταν ο αγαπημένος σου ψαλμός!

Χαίρε Νάρκισσε, αγαπημένε!

(Νάρκισσος ήταν το όνομα του 30ού πατριάρχη Ιεροσολύμων! Πάντα μου έκανε εντύπωση το όνομα αυτό που σου έδωσε ο γέροντας σου… Νικόλαος ήταν το βαφτιστικό… Αφού μέσα στην εκκλησία του γεννήθηκες… )

Πολύ γενναιόδωρος ο Θεός μαζί μου, σκεφτόμουν, καθώς σε αποχαιρετούσα… Συνάντησα «αξιοσημείωτους ανθρώπους» που συντρόφευσαν το Ταξίδι στην Γη -ως την συνάντηση με τον άγγελο … Τον ευγνωμονώ! Και για τα προσκυνήματα σε όλο τον κόσμο!