Τι λέει η παράδοση μας

Ο Αβρα­άμ έθα­ψε την κάρα του Αδάμ, κατά υπό­δει­ξη του Προ­φή­τη και βα­σι­λιά Μελ­χι­σι­δέκ, πάρα πολύ κον­τά στο ση­μείο όπου Σταυ­ρώ­θη­κε ο Χρι­στός στον Γολ­γο­θά.

Έτσι όταν Σταυ­ρώ­θη­κε ο Χρι­στός, η κάρα του Αδάμ στην κυ­ριο­λε­ξία πο­τί­στη­κε από το αίμα του Χρι­στού!

Η ψυχή του Αδάμ που βρί­σκον­ταν στον Άδη, το πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε αυτό και ενη­μέ­ρω­σε την Έυα, ότι από στιγ­μή σε στιγ­μή έρ­χε­ται και ο Κύ­ριος στον Άδη!

Ο Μελ­χι­σι­δέκ ονό­μα­σε τον Γολ­γο­θά Κρα­νί­ου τό­πος, τό­πος δηλ. στον οποίο θά­φτη­κε το κρα­νίο του Αδάμ..

Στα τε­λευ­ταία του, ο Αδάμ απο­κά­λυ­ψε στους απο­γό­νους του, ότι γεν­νή­θη­κε στον πα­ρά­δει­σο, όπως και η Εύα, ενώ αυ­τοί γεν­νή­θη­καν στην εξο­ρία.

Έκα­νε ο Αδάμ αυ­τήν την απο­κά­λυ­ψη, για να τους δι­δά­ξει, ότι η έξο­δος από τον πα­ρά­δει­σο, ήταν η πιο με­γά­λη του τα­λαι­πω­ρία. Όλα αυτά υπάρ­χουν στην Ιερά πα­ρά­δο­ση..

Ο Αδάμ, πέ­θα­νε σε ηλι­κία 930 ετών και η Εύα πέ­θα­νε 3 μέ­ρες αρ­γό­τε­ρα.

Μετά την πτώ­ση τους, ο Αδάμ και η Εύα δεν ξανά αμάρ­τη­σαν και εί­ναι Αγιό­τα­τοι, άσχε­τα αν εμείς τους κα­τη­γο­ρού­με.

Ο Χρι­στός όταν κα­τέ­βη­κε στον Άδη, τους πρώ­τους που ανέ­στη­σε, ήταν οι Πρω­τό­πλα­στοι.

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, Άγιον Όρος +

*

Την πίσω πόρτα του υποσυνειδήτου μόνο το Φως, ο Χριστός, μπορεί να την σφραγίσει!

Όλες οι δυνατότητες! Το όλον μέσα στο όλον!

 Και στο βάθος ευτυχώς Κήπος: η αγάπη του Θεού!

 Ο χαρακτήρας είναι το ΑΙ της ύπαρξης σου! Stelios Nikolaides

Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ κι αγαπημένε πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε! Δ. Σολωμός

 Ένας κόσμος στην εντροπία! Στο βασίλειο του χρόνου! Ο Κανένας

 «Σπούδασα μια ζωή τη θεολογία και τη φιλοσοφία… παθιάστηκα με τη σύγχρονη φυσική και την κοσμολογία, διάβασα ψυχολογία και πολλή ιστορία. Κι όλα αυτά ψάχνοντας το ένα και μοναδικό αίνιγμα που με βασανίζει: της ύπαρξης που μπορεί να ερωτεύεται αέναα και να μην πεθαίνει.

Βρήκα την πληρέστερη απάντηση στους Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας – τη μεγαλοφυέστερη ως τώρα αποκάλυψη.

 Μα η αίσθηση της βεβαιότητας ότι μια μέρα, όχι πολύ μακρινή, το κορμί μου θα λιώσει στο χώμα, αυτό το κορμί με την ανατριχίλα των αισθήσεών του και το ξουράφι του μυαλού, το κορμί που μόνο με αυτό χαίρομαι την ομορφιά του κόσμου, ταξιδεύω στα μήκη και στα πλάτη της γης, χαμογελώ στους διπλανούς μου, χειρονομώ, μιλάω, ακούω μουσική και κάνω έρωτα – η αίσθηση πως το κορμί μου είναι προορισμένο να γίνει λάσπη, δεν ισοφαρίζεται ούτε και με τις γνώσεις της πατερικής θεολογίας, ούτε βέβαια με τον ίλιγγο των πληροφοριών της αστροφυσικής ή των συμπερασμάτων της ψυχανάλυσης, που υποχρεώνουν τον νου να ψηλαφήσει μια Υπέρτατη υπαρκτική ή αιτιώδη Αρχή.

 Εδώ και χιλιάδες χρόνια, στην κάθε διαδοχική στιγμή πεθαίνουν πάνω στη γη κάποιες χιλιάδες ανθρώπων, και ο δικός μου θάνατος θα είναι ένας ακόμα κόκκος στην άμμο των αμέτρητων θανάτων που συντηρούν την ατέρμονη κλεψύδρα.

Μέσα σε αυτή τη ροή που παρασέρνει τον βίο μου όλο και πιο κοντά στο αναπότρεπτο τέλος, καμία ιδεολογία και καμία γνώση ή επιστήμη δεν μου φωτίζει ένα στήριγμα να κρατηθώ, να μη βουτήξω κατακέφαλα στη δίνη του παραλόγου – όσο για τα προγράμματα κοινωνικού μετασχηματισμού και το διαλεκτικό προτσές της Ιστορίας, γι’ αυτά καγχάζω δίχως τύψεις εγώ ο μελλοθάνατος.

 Εκεί που σταματώ είναι μόνο ένα όνομα. Όχι ιδέα ή έννοια, αλλά μόνο όνομα-«σημείο» ζωής προσωπικής, επώνυμης και ταυτόχρονα καθολικής: το όνομα Χριστός Ιησούς.

 Στα όρια της προσωπικής αναφοράς που επισημαίνει, οι ιδέες ξευτελίζονται, οι έννοιες αχρηστεύονται, το αίνιγμα του έρωτα και του θανάτου παύει να με περιμένει σαν Σφίγγα στο σταυροδρόμι. Και κάθε λόγος πέρα από αυτό το Όνομα μοιάζει περιττός». Χρήστος Γιανναράς

 Μία βουερὴ πνοὴ

σήκωσε τ᾿ άσπρα σπίτια...

Τ᾿ άσπρα αισθήματα

φρεσκοπλυμένα

επάνω στον οὐρανὸ

που φώτιζε μ᾿ ένα μειδίαμα. Οδυσσέας Ελύτης

 Όταν ξηλώνεται η μητέρα και δεν φέγγει, το ένα μέρος του νου σου σβήνει!

Και δημιουργείται συστολή, φόβος και ανασφάλεια για το αύριο! Γιατί η μάνα είναι το αύριο! Ο Κανένας