Μας έχουν μάθει να λέμε και να νομίζουμε ότι «οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στους Δώδεκα Ολύμπιους και σε άλλους αναρίθμητους Θεούς και Θεές».

 Αυτό είναι ΨΈΜΑ. Το ρήμα «πιστεύω» απουσιάζει παντελώς από την ορολογία των αρχαίων ελληνικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο όρoς «πίστη» παραπέμπει στην τυφλή αποδοχή ενός αυταρχικού και ανεξέλεγχτου δόγματος ενώ το επίθετο «πιστός» χαρακτηρίζει μόνον τον δούλο.

Οι πρόγονοι μας όμως ήταν άνθρωποι ελεύθεροι. Δεν «πίστευαν» στις Θεές και τους Θεούς. Απλά τους λάτρευαν. Και η έννοια της λατρείας μας οδηγεί κατευθείαν σε εκείνην του έρωτα.

Διότι μόνον ο ερωτευμένος λατρεύει και έλκεται από το κάλλος όπως ακριβώς έλκεται η ψυχή από την ευωδιά και την ωραιότητα του σχήματος και των χρωμάτων του άνθους.

Δεν «πίστευαν» λοιπόν οι πρόγονοί μας στις Θεές και τους Θεούς. Αντίθετα τους λάτρευαν διότι ήσαν ερωτευμένοι μαζί τους. Ήσαν ερωτευμένοι με την απαράμιλλη ομορφιά του Ελληνικού τοπίου. Ερωτευμένοι με το χάραμα, ερωτευμένοι με το δειλινό, ερωτευμένοι με τον γαλάζιο ουρανό, ερωτευμένοι με τα μεγαλόπρεπα βουνά, ερωτευμένοι με την πολύτροπη θάλασσα, ερωτευμένοι με τον χρυσαφένιο ζωοδότη Ήλιο, ερωτευμένοι με τη αργυρόμορφη αινιγματική Σελήνη, ερωτευμένοι με τη γονιμοποιό βροχή, ερωτευμένοι με τη νοτισμένη γη, που την καρπίζει η βροχή στα πλαίσια της θεσπέσιας συνουσίας της καταιγίδας.

Οι πρόγονοί μας ήξεραν ότι το μέσο για την κατανόηση του Σύμπαντος Κόσμου είναι η ευφυΐα του νου. Κι επειδή το υπέρτατο κόσμημα του νου είναι η Γνώση, οι πρόγονοί μας λάτρευαν τη σοφία. κ.ο.κ.

Τρεις λέξεις αρκούν για να περικλείσουν όλο τον πλούτο των λατρευτικών συναισθημάτων και όλη την ουσία των αρχαίων θρησκευτικών πεποιθήσεων: Φιλοπατρία, Φιλοκαλία, Φιλοσοφία.

Έρως προς την Πατρίδα, έρως προς το Κάλλος, έρως προς την Σοφία.

Και οι ερωτευμένοι πρόγονοί μας με την Πατρίδα, το Κάλλος και τη Σοφία έπλασαν αναρίθμητους μύθους προκειμένου να προσφέρουν στις επόμενες γενιές – και σε μας εν τέλει με τρόπο ποιητικό άρα καλαίσθητο και διαχρονικό όλο το απόσταγμα αναρίθμητων αιώνων λαϊκής γνώσης και εμπειρίας.

Οι Έλληνες Θεοί είναι ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων οι οποίες συνιστούν, ορίζουν και διασφαλίζουν τη λειτουργία του Σύμπαντος Κόσμου...

Οι Έλληνες Θεοί δεν ορίζονται εύκολα.

Περικλείουν έναν τόσον απροσμέτρητο πλούτο εννοιών, γνώσεων και συναισθημάτων, ώστε τόμοι ολόκληροι εμπεριστατωμένων διατριβών δεν θα αρκούσαν προκειμένου να τον καταγράψουν.

Την μια στιγμή εμφανίζονται ως τρυφεροί σύντροφοι στα όνειρα των παιδιών, ικανοί να τους εμπνεύσουν, διαμέσου της γοητείας της μυθικής αφήγησης, ύψιστα ιδανικά, καθοριστικά για όλο τους τον βίο, την επομένη παρουσιάζονται ως πρόθυμοι φίλοι και αρωγοί στην κάθε καθημερινή δυσχέρεια των ενηλίκων που τους επικαλούνται, κι έπειτα εμφανίζονται σε όσους το επιθυμούν, ως σοφότατοι και πάντα φιλικοί ιεροφάντες, ικανοί να αποκαλύψουν στους μύστες πλήθος ψηγμάτων αιώνιας κοσμικής σοφίας.

Οι Έλληνες θεοί είναι δυναμικά μέλη του Σύμπαντος Κόσμου, αναντικατάστατες συνιστώσες της λειτουργίας του.

Η Γη, ο Ήλιος, η Σελήνη, ο Ανεμος, η Θάλασσα, η Βροχή, η Βλάστηση, η Ζωή… υπάρχουν. Κι αφού υπάρχουν όλα αυτά, υπάρχουν συνάμα και οι αρχαίες εκείνες ποιητικές εκφράσεις των ανωτέρω που ονομάζονται αντίστοιχα Δήμητρα, Απόλλων, Άρτεμις, Αίολος, Ποσειδών, Ζευς, Φύσις, Έρως κ.ο.κ.

Κι αφού υπάρχουν οι Θεές και οι Θεοί – έστω και ως ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων του Σύμπαντος Κόσμου. κι αφού εγώ, ως κάτοικος τούτου του πλανήτη, τους οφείλω, όχι μόνον την ύπαρξη αλλά και την διατήρηση της ύπαρξής μου, τι μ’ εμποδίζει να τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γι’ αυτό; Ή ακόμη περισσότερο, γοητευμένη από το Κάλλος τους, να τους ερωτευτώ και ως ερωτευμένη μαζί τους, να τους λατρέψω;

Είτε το θέλουμε είτε όχι, όσο θα υπάρχει Ζωή, θα υπάρχουν και οι Έλληνες θεοί, γιατί είναι ΈΝΑ και το αυτό με την ΖΩΉ....

ΚΑΙ ΕΊΝΑΙ ΘΈΜΑ ΔΙΚΌ ΜΑΣ ΚΑΙ ΌΧΙ ΔΙΚΌ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΟΥΜΕ Ή ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΚΕΊΝΟΥΣ. από AngeliQa'sZachQu